Załączniki

A_064_85_17-08092017112344.pdf	Świdnica, 8 września 2017 r. Prezes Sądu Okręgowego w Świdnicy Plac Grunwaldzki 14 tel. 74 85-18-300 fax 74 85-18-270 A 064-85.1/17 Stowarzyszenie Sieć Obywatelska Watchdog Polska sprawa2730Q0fedrowanie.siecobywatelska.pl Odpowiadając na Państwa wniosek z 11 sierpnia 2017 r. o udostepnienie informacji publicznej w załączeniu przesyłam: 1. Rejestr umów zawartych przez Sąd Okręgowy w Świdnicy od 1 stycznia 2017 r. do 31 lipca 2017r. 2. Zanonimizowane skany orzeczeń, zapadłych z oskarżenia o czyn zabroniony z art. 231 oraz 212 kodeksu karnego wydanych przez Sąd Okręgowy w Świdnicy w 2017 r. Jednocześnie informuję, że Prezes Sądu Okręgowego w Świdnicy przyjmuje strony na bieżąco codziennie. Nie jest prowadzony kalendarz spotkań. Protokoły z kontroli (finansowe, lustracje i wizytacje) przeprowadzanych w Sądzie Okręgowym w Świdnicy udostępniane są na wniosek. Nie są zamieszczane na stronach WICEPREZĘS Jugeeefiy Dariusz Pajqk internetowych.
IV_KA_13_17-08092017105531.pdf	Sygn. akt IV Ka 13/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Waldemar Majka Protokolant: Ewa Ślemp po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 r. sprawy Z. D.-M. syna L. i Z. z domu O. urodzonego wS. oskarżonego z art. 212 8 1 k.k. z oskarżenia prywatnego G. S. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 28 listopada 2016 r. sygnatura akt II K 31/16 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, a tym wymierza mu 300 zł opłaty za to postępowanie. Sygnatura akt IV Ka 13/17 Uzasadnienie Oskarżyciel prywatny G. S$. wniósł prywatny akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w Kłodzku, w którym oskarżył Z. D.- M., o to, że jako (...) A. G. (...) wk. w piśmie z dnia (...) skierowanym do zarządu (...) „(...)" (...) nr (...) pracowników (...), ul. (...) , (...) K. pomówił G. S. o takie postępowanie które poniżyło jego osobę w opinii publicznej oraz naraziło na utratę zaufania potrzebnego zarówno do sprawowania przez niego funkcji członka zarządu wyżej wymienionego związku zawodowego jak i do pracy na stanowisku (...) (...) wK. to jest o czyn z art. 212$1kk Wyrokiem z dnia 28 listopada 2016 roku (sygnatura akt II K 31/16) Sąd Rejonowy w Kłodzku: na oskarżonego Z. D. — M. uznał za winnego tego, że w dniu 20 kwietnia 2015r. w K., woj. (...), jako (...) Z. A. M. (...) w K. w piśmie z dnia (...) skierowanym do zarządu (...) „(...)" (...)nr (...) pracowników (...) K. pomówił G. S. o to, że jako (...) (...) w K. wymuszał od pracowników podpisywanie list obecności na koniec miesiąca niezgodnie z faktyczną obecnością w pracy oraz że podrobił na listach obecności za miesiące styczeń i luty 2015r. podpisy dwóch pracowników - ratowników (...) a nadto podrobił na liście obecności za miesiąc marzec 2015r. (z wpisami do dnia 22 marca 2015r.) podpisy jednego z ratowników zatrudnionych na (...)czym mógł poniżyć G S. w opinii publicznej oraz naraził go na utratę zaufania potrzebnego zarówno do sprawowania przez niego funkcji członka zarządu wyżej wymienionego związku zawodowego jak i do pracy na stanowisku (...) (...) w K., tj. uznaje oskarżonego Z. D.-M. za winnego popełnienia czynu z art.212$81 kk i za czyn ten na podstawie art.21281 kk wymierzył mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 30 (trzydzieści) zł; podstawie art.215 kk orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez publikację informacji o skazaniu w czasopiśmie „(...)"; Il. na podstawie art.628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonego Z. D.-M. na rzecz oskarżyciela prywatnego G. S. kwotę 300 (trzystu) zł tytułem zwrotu poniesionych przez tegoż oskarżyciela kosztów procesu Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego Z. D. - M, zaskarżając wyrok w całości co do winy, zarzucając: I . Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, a to: 1. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i zastosowanie w jej miejsce dowolnej oceny zgromadzonego materiału a przez to nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego Z. D. — M. przejawiające się w: a) niesłusznym odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego Z. D. — M. w zakresie, w jakim twierdzi on, że jego zamiarem nie było zniesławienie G. S., a jedynie wyczerpanie procedury wynikającej z kodeksu pracy i ustawy o związkach zawodowych, podczas gdy: -_ wyjaśnienia oskarżonego w tej mierze są konsekwentne, spójne i logiczne, a ich prawidłowa ocena wiedzie do odmiennych wniosków niż postawione przez Sąd, - z zeznań świadków J. Z., M. G, G. K, których wiarygodność Sąd nie kwestionował, wynikało, że występowały nieprawidłowości w rzetelnym prowadzeniu listy obecności na (...), co mogło prowadzić oskarżonego do wniosku, że do fałszowania podpisów ratowników doszło prtzy udziale G. S., który odpowiedzialny był za ewidencjonowanie czasu pracy i przede wszystkim dysponował na co dzień listą obecności pracowników, - z treści pisma z (...)., w którym oskarżony rzekomo pomówił G. S. wynika, że zostało ono sporządzone przez oskarżonego stosownie do art. 52 Kodeksu Pracy i art. 32 ustawy o związkach zawodowych, a które to przepisy zobowiązywały oskarżonego do podania okoliczności przemawiającym za rozwiązaniem z G. S$. stosunku pracy bez wypowiedzenia, - oskarżony Z. D. — M. również 20 kwietnia 2015 r. złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa o tej samej treści jak w piśmie skierowanym do Zarządu (...),(...)" (...), a co wiedzie do wniosku, że był on subiektywnie przekonany o prawdziwości zarzutów pod adresem G. S., a zatem wykluczone jest, aby towarzyszył mu zamiar zniesławienia b) bezpodstawnym przyjęciu, że treść zeznań świadków J. Z., M. G., GLK. a także złożone przez nich pisemne oświadczenia przemawiają za tym, że oskarżony formułując treść pisma z (...). działał z zamiarem pomówienia G. S, co w konsekwencji pozwala na przypisanie odpowiedzialności za zarzucany mu czyn, podczas gdy żaden z ww. świadków nie odnosił się do tej kwestii, a co ostatecznie czyni wniosek Sądu I instancji dowolnym 2. art. 424 $1 pkt 1 kpk poprzez niewskazanie na jakich dowodach Sąd meriti oparł się uznając, że treść pisma z 20 kwietnia 2015 r. naraziła G. S. na utratę zaufania potrzebnego zarówno do sprawowania przez niego funkcji członka zarządu związku zawodowego, jak i kierownika krytej pływalni Il. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, a polegający na: a) błędnym ustaleniu, że informacja rzekomo zniesławiająca oskarżyciela prywatnego mogła dotrzeć do opinii publicznej, a więc do nieokreślonego kręgu osób, podczas gdy z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika, że z treścią pisma zapoznało się wąskie, ograniczone grono osób t. _ członkowie zarządu (...),(...)", w tym oskarżyciel oraz kadrowa i księgowa z ramienia (...), b) błędnym uznaniu, że pismo z (...) naraziło oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania potrzebnego zarówno do sprawowania przez niego funkcji członka zarządu związku zawodowego, jak i kierownika (...)», podczas gdy stanowiło ono realizację jedynie procedury przewidzianej w ustawie o związkach zawodowych, c) błędnym przyjęciu, iż oskarżony Z. D. — M. formułując pismo z (...). skierowane do (...) „(...)" działał co najmniej z zamiarem ewentualnym pomówienia oskarżyciela prywatnego G. S., atym samym dopuścił się przestępstwa z art. 212 $ 1 kk, podczas gdy żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie pozwala na ustalenie, że oskarżony chciał pomówić G. S., czy też chociażby na to się godził, d) braku ustaleń dotyczących tego, czy obowiązkiem oskarżyciela prywatnego G. S. była kontrola przestrzegania regulaminu pracy i ustalonego porządku pracy przez zatrudnionych na (...) ratowników, a tym samym rzetelne i systematyczne wypełnianie listy obecności, e) braku ustaleń tego, kto był dysponentem listy obecności, w okresie w którym znajdowała się ona na (...) a nadto z ostrożności procesowej: Ill. Rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu Z. D.-M. w wymiarze 100 stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 30 złotych, która to kara jest rażąco surowa bacząc przede wszystkim na kontekst sytuacyjny, w którym informacja rzekomo zniesławiająca oskarżyciela prywatnego została podana Zarządowi (...),(..)" (...), a więc działanie oskarżonego w ramach obowiązków służbowych, co przemawia za znaczącym obniżeniem kary grzywny a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o: l. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: 1 uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w części dyspozytywnej wyroku, 2) uchylenie pkt Il oraz pkt Ill zaskarżonego wyroku, 3) zasądzenie od oskarżyciela prywatnego G. S. na rzecz oskarżonego Z.D. — M. zwrotu kosztów obrony w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Kłodzku w kwocie 3690 zł, a nadto: 4) zasądzenie od oskarżyciela prywatnego na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów obrony w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych względnie o: Il. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kłodzku do ponownego rozpoznania względnie o: Ill. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymierzonej kary grzywny Sąd okręgowy zważył: apelacja nie jest zasadna. Kontrola instancyjna wydanego orzeczenia, zainicjowana wywiedzioną przez obrońcę oskarżonego apelacją nie potwierdziła zarzucanych przez skarżącego uchybień. Rozpatrując podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk uznać należy go za nietrafny. Zgromadzone dowody sąd rejonowy poddał rzeczowej i wnikliwej analizie. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez sąd w pisemnych motywach została przeprowadzona z uwzględnieniem wszystkich reguł sformułowanych w art. 7 kpk, jest ona oceną wnikliwą i obiektywną, która w szczególności nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, jest zgodna zarówno z zasadami wiedzy jak i doświadczenia życiowego a także nie zawiera błędów natury faktycznej czy też logicznej. Podstawę wydanego wyroku stanowił całokształt materiału dowodowego. Wbrew wyrażanym w apelacji zapatrywaniom sąd | instancji prawidłowo ocenił - tak jak wszystkie inne zgromadzone w sprawie dowody — złożone przez oskarżonego Z. D. — M. wyjaśnienia i trafnie uznał, iż przedstawione przez wymienionego stwierdzenia, że jego zamiarem nie było zniesławienie G. S. a jedynie wyczerpanie procedury wynikającej z kodeksu pracy i ustawy o związkach zawodowych, zarzuty zaś w przedmiotowym piśmie sformułował w oparciu o oświadczenia ratowników pracujących na (...), uznając, iż wskazane tam okoliczności dają podstawę do rozwiązania z oskarżycielem prywatnym umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, nie zasługiwały na uwzględnienie. Wyjaśnieniom tym złożonym w sprawie przez Z. D. - M. jakkolwiek konsekwentnym, nie można przyznać waloru wiarygodności. Zaakcentowania wymaga, iż formułując przedmiotowe pismo oskarżony nie miał żadnych dowodów na to aby oskarżyciel prywatny G. S. miał dopuścić się takich zachowań jak w piśmie tym opisane. Kwestionując przeprowadzoną przez sąd rejonowy ocenę dowodów skarżący odwołuje się do zeznań świadków J. Z., M. G,G.K. podnosząc, iż z zeznań tych osób wynikało, iż występowały nieprawidłowości w rzetelnym prowadzeniu list obecności na (...) a co — zdaniem skarżącego — mogło prowadzić do wniosku, że do powyższego doszło przy udziale oskarżyciela prywatnego. Zasadnym pozostaje jednakże zwrócenie uwagi, iż w swoich wypowiedziach oraz w treści złożonych oświadczeń J. Z.i, M. G. oraz G. K. nie wskazywali osoby, która mogłaby podrabiać podpisy innych ratowników. Przedstawione w piśmie z dnia (...) roku przez oskarżonego Z. D. — M. kategoryczne stwierdzenia, że to G. $. dopuścił się takich jak opisano w piśmie tym czynów oskarżony oparł się jedynie na własnych przepuszczeniach w tym zakresie. Czynienie zaś jednoznacznych stwierdzeń przez oskarżonego - takich jak te zawarte w wskazanym piśmie - odnośnie osoby oskarżyciela prywatnego G. S. na tej postawie, iż to wymieniony dostarczył pracodawcy listy obecności ratowników czy też, iż listy te znajdowały się na (...) której kierownikiem wówczas był oskarżyciel prywatny pozostaje całkowicie nieuprawnione, nadmienić przy tym należy, iż dostęp do tych list miały również inne osoby. Rozpatrując podniesiony zarzut odnotowania wymaga, iż wskazane pismo podpisane przez oskarżonego Z. D. — M., a sformułowane w trybie art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych zawierało wniosek o wyrażenie zgody na rozwiązanie z G. S$. umowy o pracę bez wypowiedzenia. Odnosząc się do wyrażanych przez autora apelacji zapatrywań nie sposób jednakowoż nie zauważyć, iż w sytuacji gdy oskarżony miał podejrzenia co do nieprawidłowości noszących znamiona przestępstw, a dotyczących m.in. przechowywania czy też podpisywania list obecności ratowników na (...) w K. to organem właściwym do ich weryfikowania pozostaje prokurator. nie można bowiem formułować twierdzeń, iż inna osoba dopuściła się przestępstwa i wskazywać go jako sprawcę jeśli prawomocnym wyrokiem nie przypisano mu popełnienia takiego czynu. Zwrócić ponadto należy uwagę, iż z porównania dat sporządzenia tego pisma a skierowanego do (...),(...)" (...) nr (...) pracowników (...) K. jak i zawiadomienia do Prokuratury Rejonowej w K. złożonego przez Z. D. — M. wynika, iż pismo to sporządzone zostało w tym samym dniu co skierowane do Prokuratury Rejonowej w Kłodzku zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa polegającego na podrobieniu przez G. S. na listach obecności za miesiące styczeń, luty 2015 roku podpisu ratownika M. G,, ratownika G. K., a następnie przedłożeniu tych list obecności wraz z rozliczeniem czasu pracy tych pracowników pracodawcy (...) (...) K. Spółka z oo. w K.. Oskarżony zatem w dacie czynu miał wiedzę jak i świadomość kompetencji organów ścigania do weryfikowania podejrzenia popełnienia przestępstwa. Naruszenia wskazanych przepisów tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk skarżący upatruje ponadto w bezpodstawnym — według skarżącego - przyjęciu, że treść zeznań świadków J. Z, M. G, G. K., a także złożone przez nich pisemne oświadczenia przemawiają za tym, że oskarżony formułując treść pisma z (...) działał z zamiarem pomówienia G. S., co w konsekwencji pozwala na przypisanie odpowiedzialności za przypisany mu czyn podczas gdy, jak stwierdza autor apelacji, żaden z ww. świadków nie odniósł się do tej kwestii - a co zdaniem obrońcy oskarżonego — ostatecznie czyni wniosek sądu | instancji dowolnym. Odnosząc się do prezentowanego w powyższym zakresie stanowiska przede wszystkim zaakcentować należy, iż z treści oświadczeń sporządzonych przez J. Z., G. K. i M.G. jak i złożonych w sprawie zeznań nie wynika, że to oskarżyciel prywatny dopuścił się podrobienia tych podpisów. W zeznaniach złożonych na rozprawie głównej w dniu 11 kwietnia 2016 roku świadek J. Z. odnosząc się do kwestii związanych z listami obecności ratowników na (..)wkKw tamtym czasie i podpisywaniem tych list stwierdził m.in., iż „moje podpisy nie były podrabiane. Nie wskazałem kto podrobił te podpisy lub mógł je podrobić. Nie sporządziłem żadnego oświadczenia, w którym stwierdziłbym, że to pan S. był autorem podrobionych podpisów. Nie wiem kto mógł podrabiać te podpisy” (k. 224). Zwrócić dodatkowo należy uwagę, iż w swojej relacji Świadek G. K. zaznaczył, iż „ja nie mówiłem prezesowi kto mógł tego dokonać, nikt też nie wskazywał autora podrobionych podpisów. W czasie tej rozmowy nie mówiłem, że podpisy podrobił pan S., nie sugerowałem tego, jestem pewien” (k. 224). Ponadto wskazać w tym miejscu należy, iż również świadek M. G. w złożonej relacji podał, iż „nie oskarżałem pana S. o to, że podrabiał moje podpisy, nie sugerowałem panu M., że podpisy podrabiał pan S.” (k. 250). Oskarżony Z. D. — M. kierując pismo do (...) „(...)” (...)nr (...) (...), w którym zawarte zostały kategoryczne i jednoznaczne w swojej treści stwierdzenia - że to G. S. zatrudniony na stanowisku kierownika (...) w K. dopuścił się zawinionego ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegających m.in. na wymuszaniu od pracowników podpisywania list obecności na koniec miesiąca niezgodnie z faktyczną obecnością w pracy oraz podrobieniu na listach obecności za miesiące styczeń i luty 2015 roku podpisów dwóch pracowników — ratowników (2) oraz podrobieniu na liście obecności za miesiąc marzec 2015 roku z wpisami do dnia 22 marca 2015 roku podpisów jednego z ratowników zatrudnionych na (...) i przedłożeniu tych list obecności pracodawcy wraz z rozliczeniem czasu pracy ratowników - co istotne nie posiadał jakichkolwiek dowodów na poparcie takich stwierdzeń. We wniesionym w sprawie środku odwoławczym obrońca oskarżonego czyni m.in. uwagi, iż „oskarżony stwierdził w funkcjonowaniu tejże (...) poważne uchybienia, co znalazło też potwierdzenie w złożonych w niniejszej sprawie zeznaniach (vide: zeznania świadka J. Z., k. 223-224, zeznania świadka M. G., k. 250-251). Oskarżony był przy tym przekonany, że za kontrolę czasu pracy, a za tym również za jego ewidencjonowanie na liście obecności odpowiada (...) G. S. i to w jego dyspozycji znajduje się lista obecności na (...). Wnioskując zatem logicznie, oskarżony uznał, że to oskarżyciel prywatny mógł mieć udział w fałszowaniu podpisów ratowników”. Rozpatrując zaprezentowane w apelacji stanowisko zaakcentować raz jeszcze należy, iż nawet w sytuacji gdy oskarżony miał podejrzenia, iż mogło dojść do nieprawidłowości w tym mi.in. odnośnie przechowywania czy podpisywania list obecności ratowników na (...) w K., to organem właściwym do ich weryfikowania pozostawał — co już podkreślono - prokurator, oskarżony zaś nie powinien w piśmie z dnia (...) roku formułować kategorycznych, arbitralnych twierdzeń, iż to właśnie G. S.dopuścił się takiego zachowania jak opisane w tym piśmie. Nikt bowiem, jak podniesiono już wyżej, nie może wyrażać tez, iż inna osoba dopuściła się przestępstwa i wskazywać go jako sprawcę jeśli prawomocnym wyrokiem nie przypisano mu popełnienia takiego czynu. Powyższe rozważania odnoszą się również do zapatrywań wyrażanych przez skarżącego w punkcie II c apelacji. Rozpatrując natomiast podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 42481 pkt 1 kpk stwierdzić należy, iż treść pisemnych motywów wyroku przedstawionych w niniejszej sprawie pozwala na kontrolę prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia, a sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień mogących stanowić przedmiot uzupełnienia uzasadnienia czy też podważać rozumowanie sądu | instancji. Niezależnie od poczynionych powyżej uwag zwrócić nadto należy uwagę, iż stosownie do treści art. 455a kpk, dodanego ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396), jaki wszedł w życie z dniem 1 lipca 2015 r., nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 kpk. Kwestionując wydane w sprawie rozstrzygnięcie i podnosząc w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych skarżący błędu tego upatruje w bezzasadnym — jak twierdzi autor apelacji — przyjęciu, iż oskarżony Z. D. M. formułując pismo z (...) skierowane do (...) „(...)” działał co najmniej z zamiarem ewentualnym pomówienia oskarżyciela prywatnego G. S., a tym samym dopuścił się przestępstwa z art. 212$1 kk, podczas gdy — jak stwierdza nadto obrońca oskarżonego — żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie pozwala na ustalenie, że oskarżony chciał pomówić G. S., czy też chociażby na to się godził. Wyrażane w tym zakresie we wniesionym środku odwoławczym zapatrywania skarżącego okazały się chybione. Powyższe tezy prezentowane przez obrońcę oskarżonego, są ściśle związane z zaprezentowanym w pkt 1b apelacji stanowiskiem i są pochodną odmiennej i subiektywnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a dokonanej przez skarżącego w apelacji. _ W świetle zgromadzonych i swobodnie ocenionych dowodów nie można ponadto za zasadne uznać zapatrywań autora apelacji, który podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych kwestionuje ponadto prawidłowość dokonanych w sprawie ustaleń odnośnie kwestii możliwości narażenia oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania koniecznego do sprawowania przez niego członka zarządu wskazanego powyżej związku zawodowego jak i stanowiska kierownika (...) w K.. Nie budzi również zastrzeżeń konstatacja, iż treść tego pisma mogła poniżyć G. S$. w opinii publicznej, trafna jest przedstawiona w powyższym zakresie przez sąd I Instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentacja i brak jest podstaw do ponownego jej przytaczania (k. 261). Zaznaczyć jednakowoż należy, iż ocena ujemnej treści pomówienia musi być dokonywana w kontekście wymagań lub oczekiwań związanych z zajmowanym stanowiskiem czy pełnioną funkcją, wykonywanym zawodem albo rodzajem działalności. Zważywszy natomiast zarówno na funkcję pełnioną przez oskarżyciela prywatnego, a mianowicie funkcję członka zarządu (...),(...)” (...) K. - jak również zajmowane przez wymienionego stanowisko (...) (...) w K., zachowanie oskarżonego, który pomówił go o to, że jako (...) (...) w K. wymuszał od pracowników podpisywanie listy obecności na koniec miesiąca, niezgodnie z faktyczną obecnością w pracy oraz, że podrobił na listach obecności za miesiące styczeń i luty 2015 roku podpisy dwóch pracowników — ratowników (...), a nadto podrobił na liście obecności za miesiąc marzec 2015 roku (z wpisami do dnia 22 marca 2015 roku) podpisy jednego z ratowników zatrudnionych na (...), mogło narazić oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania tej funkcji jak i do pracy na tym stanowisku. Rozpatrując apelację zaznaczyć ponadto należy, iż wykładnia art. 212 $ 1 kk prowadzi do wniosku, że o zaistnieniu podstaw do odpowiedzialności karnej na podstawie tego przepisu można mówić tylko wtedy, gdy sprawca zakomunikował przynajmniej jednej osobie, bądź w obecności przynajmniej jednej osoby wiadomości o postępowaniu lub właściwościach innej osoby, mogących poniżyć ją w opinii publicznej bądź też narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Pomówienie jest przestępstwem formalnym z narażenia, dla dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez pokrzywdzonego. Pomówienie tylko wtedy podlega odpowiedzialności karnej, kiedy wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej w postaci możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania. Przepis art. 212 $ 1 KK mówi nie o poniżeniu w ogóle, lecz „o poniżeniu w opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Karalne jest więc takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną. Jeżeli pomówienie wywołuje wyłącznie skutki w sferze osobistej danej osoby i nie wystawia na szwank jej publicznej reputacji, wówczas nie można mówić o odpowiedzialności karnej z art. 212 $ 1 kk (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 października 2010 roku Il KK 105/10). W sprawie niniejszej nie kwestionowanym pozostaje zaś fakt, iż z treścią przedmiotowego pisma sporządzonego przez oskarżonego Z. D. — M. przekazanego przewodniczącej (...),(...)” A. O. zapoznały się również inne osoby - radca prawny i kadrowa (...). Ponadto, na co zwrócił uwagę sąd rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w piśmie tym nie było zastrzeżenia, że jest ono przeznaczone do użytku wewnętrznego. Podkreślenia przy tym również wymaga, iż jak wskazano już powyżej, czyn określony w art. 21281 kk stanowi przestępstwo formalne bezskutkowe. Dla bytu tego przestępstwa nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności — wystarczy stwierdzenie, że zniesławiająca wypowiedź mogła taki skutek wywołać. Nie budzi zaś wątpliwości, iż zawarte w piśmie tym stwierdzenia odnoszące się do osoby oskarżyciela prywatnego taki skutek mogły osiągnąć. Rozpatrując podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, zauważyć dodatkowo należy, iż podnoszone przez autora apelacji kwestie dotyczące tego czy obowiązkiem oskarżyciela prywatnego była kontrola przestrzegania regulaminu pracy i ustalonego porządku pracy przez zatrudnionych na (...) ratowników, czy też tego kto był dysponentem listy obecności w czasie gdy znajdowała się ona na (...) nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem wpłynąć nie mogą na ocenę zachowania oskarżonego. Zebrany w sprawie materiał dowodowy, prawidłowo oceniony przez sąd | instancji pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu z art. 21218 kk. Odnosząc się natomiast do przedstawionego alternatywnie w apelacji zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary przypomnieć należy, iż rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd | instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie cytowanego przepisu nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnice ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 roku II Aka 116/00). Taka natomiast sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca. Wydane w powyższym zakresie rozstrzygnięcie jest trafne i zasadne. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny za przypisany mu w wyroku czyn z art. 2128 1 kk uwzględnia zaistniałe w sprawie okoliczności mające wpływ na wymiar kary. Kara ta jest karą sprawiedliwą, współmierną do stopnia winy oraz adekwatną do możliwości zarobkowych i majątkowych oskarżonego. Kwestia, iż te zniesławiające oskarżyciela prywatnego zapisy zamieszczone zostały w piśmie sporządzonym przez oskarżonego jako prezesa zarządu (...) (...) w K. w trybie art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych, a które zawierało wniosek o wyrażenie zgody na rozwiązanie z G. S$. umowy o pracę bez wypowiedzenia, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności mających wpływ na wymiar kary, nie mogły skutkować zmianą wydanego w powyższym zakresie rozstrzygnięcia. Z tych też względów orzeczono jak w wyroku (art.437$1 kpk). O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 636$1 kpk zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty związane z tym postępowaniem, a na podstawie art. 8 i 3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono mu opłatę w kwocie 300 złotych.
IV_KA_70_17-08092017105714.pdf	"Sygn. akt IV Ka 70/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 kwietnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Pietrzak Protokolant: Magdalena Telesz przy udziale oskarżyciela prywatnego A. H. po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2017 r. sprawy T. P. syna T. i T. zdomuU. urodzonego r. w B. oskarżonego za czyn z art. 212 8 1 kk na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 9 listopada 2016 r. sygnatura akt II K 681/15 1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 100 złotych opłaty za to postępowanie. 'Sygn.akt IV Ka 70/17 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 9 listopada 2016 r. (sygn.akt II K 681/15) Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie po rozpoznaniu sprawy T. P. oskarżonego o to, że : posługując się numerem identyfikacyjnym internetowej (...) w dniu 14 lipca 2015 roku na stronie internetowej Telewizji S. ( ..) umieścił komentarze w których bezpodstawnie pomówił oskarżyciela prywatnego A. H. i jego żonę o łamanie prawa, w tym o kradzież, szkalując w ten sposób jego dobre imię i narażając jednocześnie na utratę zaufania potrzebnego dla zajmowanego przez niego stanowiska (...) NR. , w efekcie czego w dniu 31 sierpnia 2015 roku oskarżyciel prywatny został odwołany z tego stanowiska z powodu utraty zaufania przez bezpośredniego przełożonego, to jest o czyn z art. 212 5 2 k.k. b II. III. oskarżonego T. P. uznał za winnego tego, że posługując się numerem identyfikacyjnym internetowej (...) w dniu 14 lipca 2015 roku na stronie internetowej Telewizji S. (...) umieścił komentarze o treści „(...) Już uprawia prywatę W n. r.(...)' i „A. nie kompromituj się i nie pisz z żoną tych żałosnych komentarzy, autoreklama Już nic nie da, to co mieliście nakraść to już nakradliście (..)"w których pomówił między innymi oskarżyciela prywatnego A. H. o łamanie prawa, w tym o kradzież, co mogło poniżyć oskarżyciela prywatnego w opinii publicznej lub narazić go na utratę zaufania potrzebnego dla zajmowanego przez niego stanowiska lub prowadzonej działalności to jest występku z art. 212 $ 2 k.k. i za to na podstawie art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 33 $ 1 i 83 k.k. wymierzył mu karę grzywny w liczbie 20 (dwudziestu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych; na podstawie art. 212 5 3 k.k. w zw. zart. 46 6 2 k.k. zasądził od oskarżonego T.P. na rzecz oskarżyciela prywatnego A. H. nawiązkę w kwocie 5000 zł (pięciu tysięcy złotych); na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego T. P. na rzecz oskarżyciela prywatnego A. H. kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem poniesionych przez oskarżyciela prywatnego A. H. kosztów procesu, a na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonemu opłatę sądową w wysokości 100 zł (stu złotych). Powyższy wyrok zaskarżyli oskarżony i jego obrońca. Oskarżony zaskarżył wyrok w całości zarzucając: "- naruszenie prawa procesowego tj. art. 9, 167, 366, 410 kpk poprzez nie dążenie przez Sąd do ujawnienia prawdy materialnej, w zakresie zabezpieczenia i zebrania całego materiału dowodowego, pozwalającego na ustalenie kto w przedmiotowym czasie wysyłał przedmiotową wiadomość i umieścił ją (...) na strome internetowej Telewizji S., przy wykorzystaniu telefonu, komputera lub laptopa, powiązanych z numerem (...)- w sytuacji, gdy było to możliwe m.in. poprzez zbadanie połączeń sieciowych komputera (laptopa)-oskarżonego, co z kolei pozwoliłoby na sprawdzenie, czy istnieje log połączeń, a ostatecznie pozwoliłoby szczelnie zamknąć łańcuch poszlak; - naruszenie przypisów formalnych poprzez niezasadne zinterpretowanie wszystkich okoliczności na niekorzyść oskarżonego, co zostanie bliżej omówione w uzasadnieniu; - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż w/w łańcuch poszlak jest szczelnie zamknięty, w sytuacji gdy poza wersję przyjętą przez Sąd, istnieje inna prawdopodobna wersja główna zdarzenia, z której wynika, że czynu mogła się dopuścić inna osoba i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie - alternatywnie o zwrot sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (w kwestii zbadania sprzętu, z którego miała być przesłane przedmiotowe komentarze). Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok na podstawie art. 444 kpk i art. 42581 i 2 kpk w całości na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 427 par. 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony T. P. dopuścił się czynu zarzucanego mu prywatnym aktem oskarżenia, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie pozwala na wysnucie takiego wniosku i uznanie go winnym; 2. obrazę przepisów postępowania - art. 5 par. 2 kp.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez oparcie wyroku wyłącznie na okolicznościach rozstrzyganych dla oskarżonego niekorzystnie z pominięciem okoliczności przemawiających na jego korzyść; oparcie rozstrzygnięcia w sytuacji braku bezpośrednich dowodów winy na poszlakach przy zaliczeniu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a także dowolną ocenę materiału dowodowego; Mając powyższe zarzuty na uwadze wniósł o : 1.zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienie zarzucanego mu czynu; " 2.zasądzenie od oskarżyciela prywatnego na rzecz oskarżonego kosztów obrony ewentualnie 3. uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacje nie są zasadne. Sąd I instancji zgromadził obszerny materiał dowodowy, prawidłowo go ocenił, a wyprowadzone wnioski przekonująco uzasadnił. Ocena materiału dowodowego zgodna jest z zasadami swobodnej oceny dowodów i prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zawarty w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wywód, w którym sąd rejonowy poddał zgromadzone dowodu ocenie pod kątem ich wiarygodności czyniąc zadość wspomnianym zasadom i wskazaniom. Wnioski, do których doszedł tenże sąd mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności. Brak jest w szczególności podstaw do kwestionowania toku rozumowania sądu I instancji, w którym pominął on informacje dotyczące osoby na którą zostało zarejestrowane telekomunikacyjne urządzenie końcowe. Analiza zeznań świadków K. P. i G. S. w kontekście informacji udzielonej przez operatora o wpisach stanowiących przedmiot zarzutu w rozpoznawanej sprawie oraz analizy leksykalnej i stylistycznej tychże wpisów, stanowi wręcz wzorcowy przykład realizacjj wymogów określonych w przepisie art. 7 kpk ( o ile poszczególne elementy omówionej analizy same w sobie nie byłyby wystarczające dla uznania oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu, o tyle ocenione we wzajemnym powiązaniu tworzą spójny, logiczny ciąg dowodowy stwarzający podstawy do takiego orzeczenia). Kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu nie budzi zastrzeżeń — sąd odwoławczy w pełni przychyla się do wywodów sądu I instancji w tej mierze dotyczących w szczególności oceny sformułowań o „uprawianiu prywaty” i uczestniczenia oskarżyciela prywatnego wraz z żoną w procederze kradzieży w kontekście znamion ustawowych występku z art. 21282 kk. Zarzuty obu apelacji sprowadzają się do polemiki z ustaleniami sadu I instancji nie zawierając argumentów mogących skutecznie podważyć trafność toku rozumowania tegoż sądu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W świetle okoliczności sprawy i dyrektyw art. 53 kk brak jest podstaw do uznania wymierzonej oskarżonemu kary za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4) kpk; wręcz przeciwnie w realiach przedmiotowej sprawy kara ta jawi się jako relatywnie łagodna. Orzeczenie o kosztach oparte jest na przepisie art. M63681 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. pd
IV_KA_161_17-08092017105642.pdf	Sygn. akt IV Ka 161/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 czerwca 2017r. Sąd Okręgowy w Świdnicy W IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Elżbieta Marcinkowska Protokolant: Magdalena Telesz Po rozpoznaniu w dniach 25 kwietnia i 23 czerwca 2017r. Sprawy K. K. córki J. i J. z domu M. urodzonej r. w J. oskarżonej z art. 212 $1kk z oskarżenia prywatnego D. F. Na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 12 czerwca 2013 r. sygnatura akt II K 559/12 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżonej K. K. na rzecz oskarżycielki prywatnej D. F. 840 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; III. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego, w tym wymierza 50 złotych opłaty za to postępowanie. Sygn.akt IV Ka 161/17 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013 r., (sygn.akt II K 559/12) oskarżoną K. K. uznał za winną tego, że w dniu 29 kwietnia 2012r., w Dzierżoniowie, w piśmie kierowanym do D. F.- (...) w M., a przekazanym do wiadomości (...) D., _ pomówiła D. F. o działania skierowane przeciwko nauczycielowi K. Ch. polegające na długotrwałym nękaniu, powodujące poniżenie, ośmieszenie, izolowanie i dyskredytowanie w środowisku, a także poza nim, poprzez publiczne krytykowanie i negatywną ocenę pracownika, złośliwe uwagi, docinki, żarty i nepotyzm, oraz że (...) prowadzi w sprawie nękania nauczyciela K. Ch. przez D. F. postępowanie wyjaśniające, które to pomówienia naraziły D. F. na utratę zaufania potrzebnego dla osoby zajmującej stanowisko (...) oraz wykonującej zawód nauczyciela i czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 212 6 1 k.k. i za to na podstawie art. 212 8 1 k.k. wymierzył jej karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny w kwocie 10 (dziesięciu) zł. Na podstawie art. 69 8 1 i 8 2 k.k. i art. 70 8 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej K. K. w punkcie I wyroku kary grzywny warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata. Na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądził od oskarżonej K.K. na rzecz oskarżycielki prywatnej D. F. kwotę 300 zł tytułem poniesionej przez nią zryczałtowanych kosztów postępowania, kwotę 720 zł tytułem kosztów ustanowienia i udziału pełnomocnika procesowego w postępowaniu sądowym oraz kwotę 576 zł tytułem poniesionych przez nią wydatków. Na podstawie art. 624 8 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając wydatki poniesione od chwili wszczęcia postępowania na rachunek Skarbu Państwa. Apelację od wyżej opisanego wyroku wywiódł obrońca oskarżonej K. K., który na podstawie art. 427 8 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. orzeczeniu temu zarzucił: 1. obrazę przepisu prawa materialnego, a to: a) art. 212 8 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy: - oskarżona nie działała umyślnie, to jest nie miała zamiaru pomówić oskarżycielki prywatnej — D. F., ani też nie godziła się na to, aby działania przez nią podjęte do tego doprowadziły, a jej intencją było jedynie zrealizowanie statutowych celów (...), to jest obrona praw pracownika, związkowca i osoby w okresie ochrony przedemerytalnej — K. Ch.; - oskarżona nie działała jako osoba prywatna w swoim własnym imieniu, a reprezentowała organ kolegialny — (...) D. (...), osoby prawnej — (-..) (dalej (...)) i w związku z tym nie mogła popełnić przestępstwa pomówienia; b) art. 213 8 1 kik. poprzez bezzasadne niezastosowanie tego przepisu, w sytuacji gdy zarzuty podniesione przez K. K. były prawdziwe; ewentualnie, c) art. 29 k.k. polegające na błędnym niezastosowaniu jego dyspozycji, w przypadku gdy oskarżona jak i świadek C.R. informacje o nagannym zachowaniu oskarżycielki prywatnej — D. F. uzyskały od K.Ch. i trwały w uzasadnionym oraz usprawiedliwionym przekonaniu, że informacje te są prawdziwe, a K. Ch. nie wyprowadziła ich z tego błędu po tym jak (...) zajął stanowisko w obronie jej praw pracowniczych; 2.obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść zaskarżanego orzeczenia, a to: a) art. 4, 58 2, 7, 92 i 410 k.p.k. polegającą na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności Sprawy, w tym pominięcie okoliczności korzystnych dla oskarżonej, rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonej istniejących wątpliwości, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a przejawiające się w: - bezzasadnym nieuwzględnieniu znaczącej części zeznań świadka K. Ch.; - bezzasadnym zdeprecjonowaniu zeznań świadka C. R, podczas gdy mają one istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy; - nieobiektywnym gloryfikowaniu treści zeznań oskarżycielki prywatnej -D. F.; - bezpodstawnym pominięciu części wyjaśnień oskarżonej K. K.; b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 369 k.p.k. i art. 371 k.p.k. poprzez oparcie wyroku na treści zeznań oskarżyciela prywatnego — D. F., która przesłuchiwana była jako świadek na końcu przewodu sądowego (1). co umożliwiło jej zapoznanie się z treścią zeznań pozostałych świadków (którym zadawała pytania) i skonstruowanie swojej wypowiedzi w oparciu o zeznania tych świadków, w ten sposób aby jej zeznania pozostawały w zgodzie z treścią zeznań tych świadków; c) art. 424 8 1 k.p.k. polegające na sprzeczności pomiędzy uzasadnieniem stanu faktycznego a uzasadnieniem stanu prawnego, w szczególności w zakresie dowodów o charakterze osobowym, na których oparł się Sąd I instancji; d) art. 170 8 1 pkt 2 k.p.k. co do zasady przez jego bezzasadne zastosowanie i oddalenie wniosków dowodowych zawartych w piśmie z dnia 14 stycznia 2013 roku, w sytuacji gdy były one uzasadnione i ich przeprowadzenie miałoby wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a ponadto dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka C. R., pomimo formalnego 3 oddalenia tego wniosku obrońcy, a więc bez jakiejkolwiek podstawy prawnej do przeprowadzenia tej czynności. Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 427 8 1 k.p.k. oraz art. 437 6 1i2 k.p.k. skarżący wniósł o: -_ zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia przypisanego jej czynu; ewentualnie, - 0 uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonej w żadnej mierze nie zasługuje na uwzględnienie. Sprowadza się ona bowiem tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami Sadu Rejonowego, bez wykazania jakich to konkretnie uchybień w zakresie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuści się Sąd Rejonowy w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Tymczasem analiza i ocena dowodow zgromadzonych w toku procedowania nie wykazuje żadnych błędów natury logicznej, ani też faktycznej, w niczym nie wykracza również poza zasadę swobodnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom apelującego podstawą jednoznacznych, niepodważalnych ustaleń Sadu I instancji co do sprawstwa i zawinienia oskarżonej okazały się zeznania złożone w Sprawie przez D. F., A. W., C. R., M. C.,A.F. iA.K.a nadto i po części zeznania K. Ch.. Wszak w Sprawie bezspornym jawi się, iż oskarżycielka prywatna ujawniła w swych zeznaniach rzeczywisty przebieg zdarzeń z udziałem K. Ch., K. K., grona pedagogicznego i przedstawicieli organu samorządowego wykazując, że zarzuty przedstawione przez oskarżoną są nieprawdziwe. Kiedy to warunkiem dopuszczenia do pracy nauczyciela było przejście stosownych badań lekarskich, D. F. świadczyła K. Ch. pomoc, przewożąc ja do poszczególnych placówek medycznych, a wcześniej nawet rejestrując, ponadto kategorycznie sprzeciwiła się, gdy na posiedzeniu (...) 19.04.2012 r. jeden z nauczycieli zaproponował, by K. Ch. zobowiązała się do niewycofywania wniosku o przejście na emeryturę. To właśnie oskarżycielka prywatna złożyła K. Ch. propozycję dodatkowych płatnych zajęć z dziećmi po przejściu na emeryturę, a także udział w dodatkowych programach, w czasie roku szkolnego 2011/12. K. Ch. przyznała, że otrzymała od pani dyrektor propozycję zajęć w ramach finansowanych przez samorząd programów, a także propozycję zastępowania nieobecnych nauczycielek, w okresie przebywania na emeryturze. Świadek nie pamiętała dlaczego wycofała swój pierwszy wniosek o przejściu na emeryturę. Świadek A. K. obecna wówczas na tej samej (...) stwierdziła jednoznacznie, że K. Ch. jako powód cofnięcia wniosku, podała kwestie finansową. Niezależnie od powyższego podnieść należy, iż to właśnie K. Ch. złożyła swój podpis pod bardzo pozytywną opinią (...) z dnia 10 marca 2012 r., dotyczacą powierzenia stanowiska (...) D. F. na kolejny pięcioletni okres kadencji. Wymownym więc jest, iż pomimo tak oczywistych i kategorycznych faktów, świadek zeznając w trakcie rozprawy głównej wielokrotnie zasłaniała się niepamięcią, bądź potwierdzała te fakty, dopiero na skutek zdawanych jej konkretnych pytań. Nie są prawdziwe zarzuty podawane w piśmie z dnia (...) a skierowane do D. F., po czym przekazane do wiadomości (...) D. przez oskarżoną. Nie miały bowiem miejsca żadne działania polegające na długotrwałym nękaniu, powodujące poniżenie i ośmieszenie, a także żarty, docinki czy złośliwe uwagi. Na pytania zadawane właśnie w tym przedmiocie K. Ch. odpowiedziała: „ może nie bezpośrednio, ale czasami czułam się niekomfortowo”. Podała również: „nie przypominam sobie, aby pani (...) krytykowała mnie publicznie”. Świadek wyraźnie zróżnicowała, iż to dzieci dokuczały jej, nie zaś D. F.. K. Ch. nie podała innych przykładów poniżana jej i ośmieszania. Zupełnie gołosłowny okazał się także zarzut rzekomego nepotyzmu oskarżycielki prywatnej. Oskarżona stwierdziła, że „nepotyzm miał polegać na zatrudnianiu ludzi ze wskazań. Na placówce zatrudniano ludzi bez kwalifikacji, przy uzasadnieniu, że był to „Członek rodziny radnego”. Oskarżona nie wskazała konkretnie, które to osoby na tej zasadzie miałyby być zatrudnione. Skoro sama K. Ch. potwierdzała, że była chwalona przez D. F. za przygotowanie akademii szkolnej, proponowała zastępstwa, udzielała pomocy w chorobie i nawet podwoziła własnym samochodem, a wszelkie pretensje tyczą nieakceptowania jej przez grono pedagogiczne, jak i samych uczniów, to nie sposób uznać iż zarzuty przedstawione przez oskarżoną są prawdziwe. Również cytowane przez skarżącą fragmenty zeznań C. R., odnoszą się wyłącznie do relacji zasłyszanej od K. Ch. (złe traktowanie przez personel szkoły, brak zarzutów kierowanych pod adresem D. F.). Z zeznań świadka nie wynika, aby posiadał wiedzę co do rzekomych „konsultacji” co do sytuacji K. Ch. z członkami (...), Owszem takie działania istotnie mialy miejsce, lecz opinia członków związku placówki w M. była dla K. Ch. negatywna (skarga k.16-17 akt). Wbrew twierdzeniom i zarzutom skarżącego Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy odniósł się do wyjaśnień oskarżonej. Wszak przedmiotowe pismo zawierało szereg poważnych zarzutów o charakterze mobingu skierowanych wobec przełożonego K.Ch. Żaden z tych zarzutów, co wykazane zostało w toku postępowania przed Sądem I instancji nie polegał na prawdzie. Nie do przyjęcia jawi się nadto zarzut skarżącego, iż publiczne formułowanie zarzutów tej treści wynika z przyznanych oskarżonej kompetencji w ramach ustawy o związkach zawodowych. Oczywiście owo uprawnienie jest niekwwestinowane, ale istotnym pozostaje to, że w świetle art. 32 ust.1 także ustawy, celem ochrony jest przede wszystkim realizacji interesów związku zawodowego interesów zbiorowych załogi. Dla realizacji tych uprawnień nie sposób stosować jakiejkolwiek nadinterpretacji, formułując jednostronnie niesprawdzone zarzuty. Wszak: „ nie wyczerpują znamion zniesławienia oceny formułowane w ramach krytyki naukowej, artystycznej czy w kręgu zawodowym, jak również ujemne opinie wyrażone w ramach wykonywania uprawnień i obowiązków, chyba że są Świadomie nieprawdziwe, a kierujący je działa w zamiarze ugodzenia w dobre imię lub poderwanie zaufania do osoby opiniowanej (wyrok SN z 23.V.2002 r., V KKN 435/00, Orz.Prok.i Pr. 2003 nr 6, poz.5). Działanie oskarżonej pozostało samowolne i celowe, pomijające zdanie podlegającego (...) w M.. Przedmiotowe pismo nie ma racjonalnego i chronionego prawem uzasadnienia jako realizacji interesów (...) i interesów zbiorowych placówki w M. Wszak to pracownica samodzielnie podjęła decyzję o przejściu na emeryturę i złożyła stosowne oświadczenie. By przyjąć kontratyp bezprawności z art.21381 kk, brak nie tylko cech prawdziwości stawianych w przedmiotowym piśmie zarzutów, ale i cech niepublicznego działania. Zarzut działania oskarżonej w błędzie jest również chybiony, skoro z wyjaśnień oskarżonej nie wynika aby na ten błąd się powoływała, a ponadto jak sama podała: „ miała swoje źródła informacji i nie twierdziła, by ktokolwiek wprowadził ją w błąd”. Nie sposób kwestionować również sposobu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadka C. R. Dowód przeprowadzono na pisemny wniosek strony. Oddalenie wniosku w pozostałym zakresie, jest zasadne, Treść dokumentów na które wskazuje skarżący nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wszak znany jest przecież wynik kontroli kuratorium w związku ze skargą rodziców. Nie do zaakceptowania jest zarzut obrazy art.369 kpk i 371 kpk. Wszak oskarżycielka prywatna D. F. w procesie ma rolę strony, a jej przesłuchanie w charakterze świadka w końcowej fazie postępowania dowodowego nie stanowi żadnego uchybienia procesowego. Sąd odwoławczy pomimo upływu czasu od daty zdarzenia i pozytywnej opinii o oskarżonej na jaką wskazuje treść wywiadu kuratora, nie dostrzegł wystarczających podstaw do ingerencji w karę o tak symbolicznym wręcz charakterze, a to w kontekście stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, które ocenił na wysoki. Z tych tez względów orzeczono jak powyżej.
IV_KA_181_17-08092017105746.pdf	Sygn. akt IV Ka 181/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Ewa Rusin Protokolant: Ewa Ślemp po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017 r. Sprawy A.K. córki E. i J. z domu S. urodzonej (...) roku w N.R. z oskarżenia prywatnego G.S. O czyn zart. 212 8 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela prywatnego G.S. od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 17 stycznia 2017 r. sygnatura akt II K 70/16 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżyciela prywatnego G.S. na rzecz A.K. kwotę 840 złotych tytułem kosztów obrony w postępowaniu apelacyjnym; III.zasądza od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania apelacyjnego w tym wymierza 240 złotych opłaty za to postępowanie. Sygn. akt IV Ka 181 / 17 UZASADNIENIE Oskarżyciel prywatny G.S. oskarżył A.K. o to, że w piśmie z dnia 13 marca 2015r. pomówiła G.S. o popełnienie czynu zabronionego, tj. bezprawnego przywłaszczenia , co mogło poniżyć G.S. w opinii swoich współpracowników oraz przełożonych zakładu pracy w którym pracuje oraz naraziło na utratę zaufania, niezbędnego do piastowania stanowiska kierownika (...) w K., tj. o czyn zart., 212 $ 1kk. Sąd Rejonowy w Kłodzku wyrokiem z dnia 17 stycznia 2017r. sygn. akt II K 70/16: l. Oskarżoną A.K. uniewinnił od zarzucanego je czynu, Il. zasądził od oskarżyciela prywatnego G.S. na rzecz A.K. kwotę 1600 złotych tytułem zwrotu wynagrodzenia ustanowionego w sprawie obrońcy, III. ustalił, iż koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny G.S.. Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się oskarżyciel prywatny, wnosząc apelację tzw. osobistą. Apelujący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi: 1) oparcie o błędne ustalenia faktyczne, mające wpływ na treść wyroku przez ustalenie: - że oskarżona nie jest prawnikiem i nie musi w sposób precyzyjny rozumieć znaczenia poszczególnych słów, w tym „ przywłaszczył sobie bezprawnie..." - że złożenie przez oskarżoną w sekretariacie (...) pisma bez koperty miało na celu uzyskanie potwierdzenia odbioru pisma, podczas gdy mogła takie potwierdzenie uzyskać przez przesłanie pisma pocztą za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, - że H.S. został wezwany do opróżnienia szafki ubraniowej, czego odmówił, stwierdzając że nie zrobi tego, dopóki nie otrzyma odpowiedzi na swoje pismo, po czym opuścił teren (...), ale faktycznie jeszcze żadnego pisma nie złożył, - że oskarżona użyła określenia, iż (...) znajduje się w zamkniętej szafce trenera, podczas gdy w piśmie użyła sformułowania że (...) znajdowała się w zamkniętej szafce trenera, - że szafka, w której znajdowała się (...) została zaplombowana przez kierownictwo (...) i od tej chwili to dyrekcja (...) miała możliwość zdjęcia plomb i wydania A.K. należącej do niej płetwy, podczas gdy tylko i wyłącznie H.S. mógł wydać oskarżonej (...), zrywając plomby nie naraziłby się na żaden zarzut, bo przecież miał oddać pustą szafkę, - że zarzucone aktem oskarżenia działania oskarżonej zostały podjęte we właściwej formie pisma skierowanego do dyrektora (...) w K. w celu odzyskania (...) i mimo użycia niewłaściwych słów o przywłaszczeniu było uzasadnione, bowiem skarżąca została pozbawiona możliwości korzystania ze sprzętu pływackiego, choć wiedziała, że oskarżyciel nie przywłaszczył sobie żadnego sprzętu, - że oskarżyciel pracował na stanowisku dyrektora (...) w K. podczas gdy oskarżyciel był kierownikiem pływalni, 2) obrazę prawa procesowego: - przez uniemożliwienie dowodzenia w ramach przesłuchania świadka P. J., czy założenie plomby uniemożliwiało H. S. korzystanie szafki ubraniowej, - przez niedostrzeżenie sprzeczności pomiędzy zeznaniami świadka H. S$. i wyjaśnieniami oskarżonej co do zamknięcia szafki, - przez dołączenie do akt sprawy w dniu 17.01.2017r. 22 minuty przed ogłoszeniem wyroku pisma przewodniego i rachunku obrońcy, - przez danie wiary oskarżonej i świadkowi E.Ś., że oskarżona ustnie zwracała się do oskarżyciela o oddanie (...), 3) obrazę prawa materialnego art. 212 $ 1 kk przez błędną wykładnię wykluczającą odpowiedzialność oskarżonej, podczas gdy oskarżona działała w celu pomówienia oskarżyciela i celowo postawiła fałszywy zarzut popełnienia przestępstwa przywłaszczenia. W oparciu o powyższe zarzuty apelujący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi I instancji do jej ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja mimo wyjątkowej obszerności i bardzo licznych zarzutów okazała się całkowicie bezzasadna. Przeciwnie oczekiwaniom apelującego stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy poczynił w sprawie jedynie trafne ustalenia faktyczne, które oparł o prawidłowo przeprowadzone dowody i ocenę ich całokształtu we wzajemnym powiązaniu. Wnioski końcowe mieszczą się więc w granicach swobodnej oceny dowodów, odpowiadają kryteriom art. 7 kpk, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności, zaś uzasadnienie pisemne wyroku zawiera prawidłowy wywód logiczny, jest wyczerpujące, przez co odpowiada wszystkim wymogom art. 424 $1 kpk i jako takie podlega aprobacie Sądu Odwoławczego. Żaden z jednostkowych zarzutów błędnych ustaleń faktycznych nie okazał się skuteczny. Treść inkryminowanego pisma oskarżonej prywatnego jest znana i kwestionowana być nie może, gdyż pismo zostało załączone do akt sprawy. Pismo to zostało złożone przez oskarżoną w sekretariacie (...), której kierownikiem był oskarżyciel prywatny i adresowane imiennie wprost do oskarżyciela ( k. 4 akt). pozostało zatem ocenić, czy zawarta w nim treść wyczerpuje ustawowe znamiona występku zniesławienia z art. 212 8 1 kk. W tym zakresie depozycje Sądu I instancji są trafne, bo opierają się o prawidłowo ustalony kontekst sytuacyjny działania oskarżonej. Istotne są tu bowiem następujące fakty: trener (...) H. S. prowadził zajęcia z m. in. z dzieckiem oskarżonej, do tych zajęć wykorzystywał (...) stanowiącą jej własność, którą to po zakończonych zajęciach, stosownie do ustaleń z oskarżoną, grzecznościowo przechowywał w swojej szafce na pływalni. H. S. po otrzymaniu informacji o wypowiedzeniu mu umowy został wezwany do opróżnienia szafki, czego nie uczynił, żądając wyjaśnienia przyczyn, wtedy to oskarżyciel prywatny jako kierownik (...) zaplombował przedmiotową szafkę. Tych faktów apelujący wszak nie podważa, co najwyżej kwestionuje nieistotne okoliczności, typu czy H. S. złożył pismo czy też nie, czy H. S. pozostawił kluczyk w drzwiach szafki, czy pomiędzy pracownikami (...) a H. S. był konflikt. Po rozwiązaniu umowy z H. S. oskarżyciel prywatny komisyjnie w obecności innych pracowników zaplombował szafkę, ale bezpodstawnie podnosi w apelacji, że H. S. mógł jednak zerwać plombę i szafkę opróżnić. W takich warunkach tylko oskarżyciel był uprawniony do zerwania plomby i otwarcia szafki. Nie może apelujący skutecznie podważyć także ustalenia wyroku ( opartego na wyjaśnieniach oskarżonej i zgodnych z nimi zeznaniami postronnego świadka E.Ś.) iż oskarżona podczas pobytu na basenie zwróciła się słownie do oskarżyciela z prośbą o wydanie (...), ale oskarżyciel odmówił. Z jakich powodów owo ustalenie miałoby być błędne, tego apelujący nie wykazał. Gołosłowne zaprzeczenia oskarżyciela, że fakt taki nie miał miejsca, nie wsparte jakimkolwiek obiektywnym dowodem, nie mogą być przyjęte za wiarygodne. Zauważyć w tym miejscu także należy, iż nic nie stało na przeszkodzie, by oskarżyciel uwzględnił prośbę oskarżonej o wydanie (...). Skoro dokonał komisyjnego zaplombowania szafki, to także komisyjnie mógł ją otworzyć, wydać (...) oskarżonej i ponownie zaplombować. Takie zachowanie zależało tylko od jego dobrej woli, której sobie wiadomych względów nie okazał, gdyż dopiero po odwołaniu go z funkcji kierownika nowy kierownik K. O. zarządził rozwiercenie zamka szafki i wydanie oskarżonej (...). Jednocześnie jednak wskazywany fakt zignorowania prośby oskarżonej czyni słusznym wniosek Sądu | instancji o wiarygodności wyjaśnień oskarżonej, iż wobec bezskuteczności ustnej prośby do kierownika (...) G. S. o wydanie (...), w celu odzyskania swego mienia skierowała inkryminowane pismo do tegoż kierownika, z żądaniem zwrotu (...). W takich okolicznościach nie można się dziwić zbyt emocjonalnej treści pisma cyt. „przywłaszczył Pan sobie bezprawnie”. Bez znaczenia tutaj pozostają okoliczności podnoszone w apelacji co do wykształcenia oskarżonej i pełnionej funkcji radnej miejskiej. Istotnym i trafnie eksponowanym faktem jest to, że oskarżona inkryminowane pismo zaadresowała do jedynej osoby, która mogła je rozpoznać, tj. kierownika obiektu, oskarżyciela prywatnego i złożyła w powszechnie akceptowalny urzędowo sposób ( bez koperty) w sekretariacie (...). Wobec dotychczasowego zignorowania przez oskarżyciela słownej prośby oskarżonej nie można się dziwić, że pismo złożyła w taki sposób, by uzyskać potwierdzenie wpływu do sekretariatu. Zarzucanie w apelacji, iż oskarżona mogła złożyć pismo w kopercie czy za pośrednictwem poczty w tych okolicznościach pozostaje bez znaczenia. Sam tekst pisma odnosi się wyłącznie do żądania zwrotu (...), nie dotyczy innych okoliczności, np. sytuacji H. S. czy innych pracowników (...). Przyjęte fakty nie pozwalają na przypisanie oskarżonej zamiaru działania przestępnego, umyślnego , polegającego na dążeniu do pomówienia oskarżyciela o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska kierownika (...). Dla uzasadnienia swego stanowiska Sąd instancji przytoczył powszechnie aprobowane judykaty Sądu Najwyższego, m.in. w sprawach sygn. IV KK 111/12 i IV KK 341/11, których treści apelujący nie kwestionuje. Dodać jeszcze można, iż przedstawiona tamże wykładnia art. 212 $ 1 kk pozostaje zgodną z wykładnią zawartą w uznanej literaturze przedmiotu, i tak cyt.” Nie stanowią bezprawnego zniesławienia zarzuty stawiane w obronie własnych praw, kierowane do władz (zawarte w pismach procesowych, doniesieniach pokrzywdzonych o popełnionym przestępstwie, pozwach rozwodowych). Legalność takich zarzutów uzależniona jest jednak od potrzeb wynikających z zagrożenia własnego prawa i konieczności wykazania niebezpieczeństwa dla własnych praw ze strony postępowania lub własności innej osoby, lub podmiotu zbiorowego”. (A. Zoll w. G. Bogdon, K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska- Kordas, P. Kordas, J. Majewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll. Kodeks Karny. Część szczególna. Komentarz. Zakamycze 1999, t. II, s. 660). W piśmiennictwie prezentowany jest także pogląd, że skierowanie pisma zawierającego zarzuty zniesławiające do określonej instytucji nie spełnia przesłanki publiczności działania sprawcy [A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, WWarszawa 2005, s. 245]. Bez znaczenia dla prawidłowości wyroku jest zamienne, niewłaściwe ujmowanie w motywach wyroku, raz że oskarżyciel pracował na stanowisku dyrektora (...) w K. aw innym przypadku że oskarżyciel był kierownikiem (...), skoro G. S. był jedynym kierownikiem (...). Nietrafionym stał się także zarzut dołączenia do akt sprawy dokumentów dotyczących należności obrońcy, a złożonych bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonego wyroku. Kwestia ta nie nosi cechy jakiegokolwiek uchybienia procesowego i nie ma wpływu na treść wyroku, tym bardziej że obrońca w głosach stron w dniu 12 stycznia 2017r. zawnioskował o przyznanie kosztów obrony w zasądzonej w wyroku kwocie 1600 zł. Z przytoczonych względów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Strona przegrywająca proces prywatnoskargowy, w tym przypadku oskarżyciel prywatny ( art. 636 $ 1 i 3 kpk) jest obowiązany do poniesienia kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym na rzecz oskarżonej oraz na rzecz Skarbu Państwa. O opłacie orzeczono na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./ Wobec udziału obrońcy z wyboru w postępowaniu apelacyjnym po myśli $ 11 ust. 1 pkt.4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. poz. 1800) zasądzono zgłoszone należności taryfowe ( pkt. II wyroku).
IV_KA_226_17-08092017105417.pdf	Sygn. akt IV Ka 226/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy W IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Tomasz Wysocki (spr.) Sędziowie: SSO Mariusz Górski SSO Agnieszka Połyniak Protokolant: Magdalena Telesz przy udziale Władysławy Kunickiej - Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej, po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2017 r. Sprawy H.S. syna E. i M. z domu B. urodzonego (...) w B. oskarżonego z art. 231 $ 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 25 stycznia 2017 r. sygnatura akt VI K 785/14 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sygn.akt IV Ka 226/17 UZASADNIENIE Prokurator Rejonowy w Kłodzku oskarżył H.S. o to, że: I. w okresie od 21 stycznia 2011r. do 24 stycznia 2014r. w L.K., woj. (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, pełniąc funkcję (...) L.K. nie dopełnił swoich obowiązków i przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że w dniu 21 stycznia 2011r. przyjął i zatwierdził do wypłaty nie posiadający daty ani numeru rachunek na kwotę 2,975,00 zł brutto do umowy zlecenia nr (..) z dnia (...) zawartej pomiędzy Gminą L.K. a P.W. na kwotę 2.226, 41 zł do wypłaty stwierdzając, że praca umowy została wykonana i nie wnosząc uwag, a następnie w dniu 24 stycznia 2014r. zatwierdził i podpisał listę płac nr 2 za miesiąc styczeń 2011r., dotyczącą w/w. umowy zlecenia dopuszczając do dokonania przelewu kwoty 2,226,41 zł na rachunek P.W. w sytuacji, gdy zlecone na podstawie w/w. umowy zlecenia i sporządzonego do niej aneksu nr 1 z dnia (ss) czynności i prace nie zostały w całości ani częściowo wykonane i brak było podstaw do podjęcia takich decyzji, przy czym działał tym na szkodę interesu (...) L.K. , tj. o czyn z art. 23151 kk; Il.w dniu 25 marca 2011r. w L.K., woj. (...) działając, ze z góry powziętym zamiarem, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, pełniąc funkcję (...) L.K. nie dopełnił swoich obowiązków i przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że przyjął i zatwierdził do wypłaty nie posiadający daty ani numeru rachunek na kwotę 2825,00 zł brutto do umowy zlecenia nr (...) z dnia (...) zawartej pomiędzy Gminą L.K. a P.W. na kwotę 2.114,28 zł do wypłaty a następnie zatwierdził i podpisał listę płac nr 44 za miesiąc marzec 2011r. dotyczącą w/w. umowy zlecenia, dopuszczając do dokonania przelewu kwoty 2,114,28 zł na rachunek P.W. w sytuacji, gdy zlecone na podstawie w/w. umowy zlecenia i sporządzonego do niej aneksu nr 1 z dnia (...) czynności i prace nie zostały w całości ani częściowo wykonane i brak było podstaw do podjęcia takich decyzji przy czym działał tym na szkodę interesu (...) L.K., tj. O czyn zart. 231 81 kk, III. w okresie od 22 lutego 2012r. do 30 kwietnia 2012r. w L.K., woj. (-..), pełniąc funkcję (...) L.K., przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że w związku z przeprowadzeniem referendum gminnego w sprawie odwołania (...) L.K. przed upływem kadencji zarządzonym postanowieniem nr (...) (...) w Wałbrzychu z dnia 22 lutego 2012 r. Spowodował bezpodstawne wydatkowanie kwoty 5.058,16 zł z budżetu (...) L.K. na koszty związane z własną kampanią referendalną dla potrzeb w/w. referendum poprzez sfinansowaniem kosztów delegacji służbowych na rozprawy sądowe, sfinansowanie kosztów kolportażu zawartych w wydanych trzech (--) »(-..)" (-.) LK. nr (...) treści dotyczących własnej kampanii i sfinansowanie kosztów transportu i rozprowadzenia w/w. biuletynów działając w ten sposób na szkodę interesu (...) L.K., tj. o czyn z art 231 6 1 kk. Wyrokiem z 25 stycznia 2017 r., sygn.akt VI K 785/14 Sąd Rejonowy w Kłodzku: Loskarżonego H.S. uniewinnił od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I, ITi III części wstępnej wyroku, a koszty postępowania zaliczył na rachunek Skarbu Państwa; II. na podstawie art. 44 6 1 kk orzekł przepadek i zarządził pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych jak na karcie nr 263 akt Sprawy, a zarejestrowanych pod poz. (...). Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator zaskarżając na zasadzie art. 42581 i 2 kpk oraz 444 kpk wyrok w całości na niekorzyść H.S., na podstawie art. 42781 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 3 kpk orzeczeniu temu zarzucił: -błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływa na jego treść a polegający na niesłusznym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżony H.S. swoim zachowaniami opisanymi w zarzucie I i II aktu oskarżenia nie wyczerpał ustawowych znamion przestępstwa z art. 23181 kk podczas gdy prawidłowa ocena zebranych w Sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że zlecone na podstawie umowy nr (...) z dnia (..) i zawartego do niej aneksu nr 1 z dnia (...) zadania nie zostały przez zleceniobiorcę P.W. jak też nie zostało złożone pisemne Sprawozdanie z wykonania umowy, które było warunkiem rozliczenia zawartej umowy i w związku z tym nie zostały spełnione warunki do uznania iż zawarta umowa została zrealizowana i są podstawy do zatwierdzenia przedłożonych do rozliczenia rachunków i zatwierdzenia do wypłaty wynagrodzeń na rzecz P.W., -błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść a polegający na niesłusznym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżony H.S. swoim zachowaniem opisanym w zarzucie III aktu oskarżenia nie wyczerpał ustawowych znamion przestępstwa z art. 231 81 kk w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że wymieniony oskarżony pełniąc w tym czasie obowiązki (...) LK. wbrew przepisom ustawy z dnia 15.09.2000r o referendum lokalnym uczestniczył na koszt jednostki samorządu terytorialnego w kampanii referendalnej związanej z odwołaniem organu samorządu terytorialnego przed upływem kadencji doprowadzając do sfinansowania przejazdów służbowych, kosztów drukowania i ksero, i kosztów kolportażu biuletynów (...) i transportu związanych z własną kampanią referendalną przez (...) L.K. przez co umyślnie przekroczył swoje uprawnienia powodując szkodę w mieniu (...) a tym samym działając na szkodę jej interesu. Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna i należy podzielić wszystkie zawarte w niej argumenty. O ile nie budzą wątpliwości i nie są podważane przez strony ustalenia Sądu tyczące zawarcia dniu (...) umowy nr (...) przez (...) LK. i P.W. zwanej dalej „umową”, treści tej umowy, sporządzenia w dniu (...) aneksu do umowy, także sposobu i terminu zapłaty przez (...) L.K. P.W. wynagrodzenia określonego w umowie z uwzględnieniem aneksu, to rację ma autor środka odwoławczego twierdząc, że dalsze ustalenia stanu faktycznego dokonane przez Sąd, a tyczące realizacji umowy przez P.W. i zasadności wypłacenia mu wynagrodzenia zostały dokonane błędnie, w sposób nie swobodny lecz dowolny, Sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Oczywiste jest, że umowę nr (...) (...) L.K. zawarła w obliczu trudności w zaopatrzeniu wsi gminnych w wodę, wobec potrzeby budowy nowego ujęcia i modernizacji dotychczasowej sieci wodociągowej. Wszak po to właśnie umową zobowiązano P.W. do przygotowania schematu sieci wodciągowo-kanalizacyjnej (...) L.K. i analizy stanu formalno — prawnego poszczególnych obiektów z nią związanych, oraz zbadania określonych aktów prawa miejscowego i analizy informacji umieszczonych w (...) (...), przy czym główny koszt związany z realizacją umowy tyczył sporządzenia schematu, jak wyjaśnił oskarżony k.249-250. Schemat to „uproszczony rysunek techniczny obiektu, układu lub urządzenia technicznego, przedstawiający zasadę działania, wzajemne połączenia lub rozmieszczenie elementów składowych, oznaczonych zwykle umownymi symbolami graficznymi. Słownik języka polskiego Tom III, s.186 Warszawa PWN 1989 r. Opracowanie przedstawione przez P.W. (k.37(239)) nie tylko nie jest ogólnym schematem rozwiązań technicznych jak twierdzi w uzasadnieniu Sąd Rejonowy (k.461) lecz wręcz nie zawiera żadnych cech schematu technicznego; zarzut apelującego jest zatem słuszny. W gruncie rzeczy rysunek sporządzony przez P.W. zawiera tylko informacje, że we wsiach L.K. i J. występuje kanalizacja, spadek terenu biegnie od L. ku J. i na terenie (...) jest oczyszczalnia ścieków. Są to informacje ogólnie znane, wiadome wszystkim mieszkańcom gminy, nie wymagające jakiejkolwiek specjalistycznej wiedzy. Zleceniodawca nie zaznaczył w ogóle rozmieszczenia sieci w terenie, połączeń sieci z obiektami. Nie wiadomo zatem na jakiej podstawie uznał Sąd meriti umowę za wykonaną. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie daje odpowiedzi na to pytanie, zaś analiza przeprowadzonych dowodów jawi się w tym zakresie jako nieprzekonująca i sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie jest też wykonaniem „analizy dokumentacji projektowej „(...)” pod kątem możliwości redukcji kosztów i unowocześnienia technologii uzdatniania wody (pkt 4 umowy po sporządzeniu analizy z (...)) ustne przekazanie przez P.W. swych uwag innym osobom. Podobnie nie jest realizacją umowy - jej punktu „przygotowanie wykazu obowiązujących aktów prawa miejscowego (...) L.K. oraz przepisów wewnętrznych, obowiązujących w (...) L.K.” vide 211 pkt2 zapoznanie się przez oskarżonego z przepisami co referował wójtowi —s.9 uzasadnienia (k.462 akt), co zaś do wycofania tego punktu aneksem do umowy — nie wskazał sąd gdzie ten aneks się znajduje i jaka miała być jego treść. Trafnie też zarzuca apelujący, iż w (...) L.K. składane dokumenty winny być zarejestrowane i zaewidencjonowane, brak jest takiej rejestracji co do sprawozdania P.W. z wykonania umowy czy innych dokumentów, które miałby przedstawić. Rodzi to wątpliwości czy takie dokumenty w istocie zostały przez zleceniodawcę przedstawione przed wypłatą mu wynagrodzenia. Nie było to jednak, choć powinno, przedmiotem analizy Sądu I instancji. Okoliczności podniesione przez Sąd, iż jak wynika z opinii biegłej sporządzenie schematów, analiz (których zrobienia podjął się P.W.) przez inne podmioty kosztowałoby znacznie więcej niż zapłaciła (...) zgodnie z realizacją umowy (...) nie ma to znaczenia dla oceny czy umowa została zrealizowana a wynagrodzenie zasadnie wypłacone, ma natomiast znaczenie dla stopnia szkodliwości społecznej czynu w razie przyjęcia że wypłata była bezpodstawna. Nie wyjaśnił także Sąd Rejonowy w sposób wystarczający kwestii zarzutu bezpodstawnego wydatkowania pieniędzy (...) L.K. przez oskarżonego na opłacenie własnej kampanii referendalnej, niezależnie bowiem od wysokości wydatkowanej kwoty (ostatecznie do końca nie wyjaśniono tej kwestii) budzą wątpliwości ustalenia Sądu, iż artykuły jakie oskarżony zamieścił w obliczu referendum o odwołanie go ze stanowiska wójta w (...) „(...)” (...) LK. nr (...) istotnie nie miały związku z referendum, były natomiast realizacją jego obowiązków, należało zbadać czy jednak zachowanie to nie naruszało zakazu sformułowanego w ustawie z 15 września 2000 r. o referendum lokalnym. Analiza w tym zakresie zebranych dowodów powinna być głębsza i tyczyć kwestii podnoszonych w (...) przez oskarżonego i zarzutów pod jego adresem w związku z referendum o odwołanie. Wobec powyższego Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nie wydaje się konieczne powtórne przesłuchanie świadków J.Ł., E.W., H.T., T.K., M.K.-B. i D.Z. i winien Sąd rozważyć czy nie będzie wystarczające ujawnienie ich zeznań (art.44282 kpk). Będzie też miał Sąd na względzie oświadczenie oskarżyciela publicznego (k.290) co do daty przestępstwa.
IV_KA_243_17-08092017105446.pdf	Sygn. akt IV Ka 243/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Mariusz Górski Protokolant: Ewa Ślemp po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2017 r. Sprawy M. W. syna W. i S. z domu W. urodzonego w K.-K. oskarżonego z art. 212 8 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 28 listopada 2016 r. sygnatura akt VI K 566/15 I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 66 $ 1 k.k. umarza warunkowo postępowanie karne wobec M. W. o przypisany mu występek, a to czyn z art. 212 8 1 k.k. na okres próby 1 (jednego) roku, uchylając jednocześnie rozstrzygnięcie oparte na zasadzie art. 215 k.k.; II. w pozostałym zakresie, a to w części dotyczącej orzeczenia zawartego w punkcie III dyspozycji tenże wyrok utrzymuje w mocy; III.zasądza od oskarżonego M. W. na rzecz oskarżycielki prywatnej M. K. 420 złotych tytułem kosztów udziału pełnomocnika przed Sądem II instancji; IV. kosztami postępowania odwoławczego obciąża oskarżonego M. W., w tym wymierza mu 60 złotych opłaty za to postępowanie. Sygn. akt IV Ka 243/17 Uzasadnienie Zaskarżonym wyrokiem M. W. uznany został za winnego, że w dniu 10 marca 2015 roku na terenie Zespołu (...) w K., woj. (...) pomówił kilkakrotnie oskarżycielkę prywatną M. K., iż „jest złodziejką” i że „kradnie drewno", co mogło poniżyć ją w opinii publicznej, jak też narazić na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzonej działalności gospodarczej, to jest za winnego popełnienia czynu z art. 212 $ 1 kk i za to, na mocy tego przepisu wymierzono oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny, po ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 złotych. Nadto, zgodnie z art. 215 kk orzeczono podanie wyroku do publicznej wiadomości. Wyrok ów zaskrzył obrońca M. W., zarzucając obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia i która skutkowała błędami w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia tj.: 1. Przepisu art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny wskazanych poniżej dowodów, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, przy czym dotyczy to następujących dowodów: - dowód z zeznań świadka G. H., które zostały ocenione jako wiarygodne, a które stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków P. S. oraz P. K.-P. oraz z zeznań pokrzywdzonej M. K., co doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony dokonał zniesławienia pokrzywdzonej M. K., - dowód z zeznań świadka D. W. i K. S., które zostały ocenione jako wiarygodne, a które stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków P. S. i P. K.-P. oraz pokrzywdzonej M. K., co doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony dokonał zniesławienia pokrzywdzonej M. K. Tym samym apelujący wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał co do istoty trafnej oceny dowodów, a stanowisko swe w części tyczącej sprawstwa i zawinienia oskarżonego przekonująco uzasadnił. W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego — zbędną jest ponowna analiza faktów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów. Odnosząc się zatem jedynie do szczegółowych zarzutów skarżącego należy stwierdzić, że można (wbrew stwierdzeniu zawartemu w uzasadnieniu orzeczenia) mieć pewne wątpliwości co do pełnej wiarygodności zeznań D. W. K. S. i G. H.. Wydaje się, że świadkowie ci widzieli i słyszeli znacznie więcej niż przedstawili w swoich wersjach zdarzeń, zaś być może ze względów koniunkturalnych (oskarżony związany jest z obecnymi władzami K.) po porostu nie chcieli angażować się po żadnej ze stron, a zwłaszcza po stronie oskarżycielki prywatnej. Niezależnie jednak od powyższego domniemania (i tylko domniemania) należy podkreślić, że tak zeznania pokrzywdzonej jak i towarzyszących jej mężczyzn, są na tyle spójne, logiczne i konsekwentne, iż same w sobie pozwoliły na poczynienie ustaleń takich jak to uczynił Sąd I instancji, zwłaszcza, że oskarżony korzystając z oczywistego prawa jakim jest odmowa wyjaśnień, sam pozbawił się możliwości zaprezentowania swojej wersji zdarzeń, która mogłaby być może zanegować argumentacje strony przeciwnej. Nie sposób także zapomnieć i o tym, że M. K. nie miała praktycznie jakiegokolwiek powodu by niesłusznie oskarżać M. W., wszak to nie z nim, lecz z władzami miasta toczyła spór, zaś M. W. do dnia 10 marca 2015 roku był w zasadzie osobą postronną. Już tylko powyższe nie pozwalało na uwzględnienie apelacji. Niezależnie jednak od jej treści należy stwierdzić, że w sprawie omawianej zaistniały wszelkie przesłanki dla warunkowego umorzenia postępowania. I tak M. W. nie był dotąd karany przez Sąd (por.k.233), czyny z art. 212 8 1 kpk zagrożone są karą grzywny lub ograniczenia wolności. Nadto do zdarzenia doszło nie na skutek wyrafinowanego, przemyślanego działania oskarżonego, lecz jak się wydaje, spowodowane ono zostało samą „napięta atmosferą” panującą na ternie fortów. Można by rzec, iż M.W. po prostu puściły nerwy i odreagował w niedopuszczalny, po prostu przestępczy, sposób używając wobec pokrzywdzonej | niewybrednych, oszczerczych epitetów, choć być może w jego subiektywnym odczuciu mówił po prostu prawdę. Powyższe, w powiązaniu w faktem, że oskarżony jest komendantem stowarzyszenia , (...)”, które statutowo zajmuje się tzw. trudną młodzieżą — wypada skonstatować, ze tak dotychczasowa postawa życiowa sprawcy jak i stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu (których nie sposób uznać za znaczne) —doprowadziły w efekcie do zastosowania dobrodziejstwa art. 66 8 1 kk. To rozstrzygnięcie, które nie jest skazaniem, nakazało z kolei uchylenie orzeczenia opartego na zasadzie art. 215 kk. Z uwagi na powyższe — zdecydowano jak na wstępie.
IV_KA_293_17-08092017105805.pdf	Sygn. akt IV Ka 293/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Elżbieta Marcinkowska Protokolant: Magdalena Telesz po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2017 r. Sprawy M.L. syna E.i L. z domu W. urodzonego (...)w W. oskarżonego z art. 212 8 1 kk na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i pełnomocnika oskarżycielki prywatnej K.W.- N. od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 2 marca 2017 r. sygnatura akt II K 86/16 1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zwalnia oskarżonego i oskarżycielkę prywatną od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.
IV_KA_366_16-08092017105309.pdf	Sygn. akt IV Ka 366/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Waldemar Majka (spr.) Sędziowie: SSO Elżbieta Marcinkowska SSO Adam Pietrzak Protokolant: Magdalena Telesz przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej, po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2017 r. sprawy: 1) KW. syna W. i K. z domu D. urodzonego (...) w L. oskarżonego z art. 231 $ 1 kk iart. 231 8 2 kk w zw.zart. 12 kk. „art. 188 2kkw zw.z art. 233 8 1 kk wzw. zart. 12 kk, 2) B.B. syna B. i K.z domu B. urodzonego (...) w D. oskarżonego z art. 18 8 2 kk w zw. zart. 231 6 2 kk, art. 276 kk, 3) G.Ś. syna W.i F.z domu B. urodzonego (...)w C. oskarżonego z art. 231 8 2 kk w zw. zart. 12 kk, 4) J.G. syna J.i W.z domu G. urodzonego (...) w J. oskarżonego z art. 271 8 3 kk, 5) W.A. syna S. i A. z domu Ś. urodzonego (...) w W. oskarżonego z art. 231 8 2 kk na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, obrońcę oskarżonego K.W. i oskarżonego B.B. od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 19 października 2015 r. sygnatura akt VI K 56/12 L. IE III. Iv. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie XVII jego dyspozycji w ten sposób, że kwoty wskazanych tam wydatków zasądza od oskarżonych K.W., B.B. i J.G. na rzecz Skarbu Państwa po 1/5 części; uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G.Ś. w zakresie orzeczeń opisanych w punktach IX, X, XI i XVII dyspozycji i sprawę w tym zakresie, tj. czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku kwalifikowanego z art. 231 8 2 kk w zw. zart. 12 kk przekazuje sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania; w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok wobec oskarżonych K.W., B.B., W.A. i J.G. utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonych K.W., B.B. i J.G. koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym po 1/5 części w tym opłaty, które wymierza im: K.W. i B.B. po 300 złotych, a J.G. — 180 złotych stwierdzając, iż wydatki związane z apelacją prokuratora w pozostałym zakresie ponosi Skarb Państwa. Sygnatura akt IV Ka 366/16 Uzasadnienie Prokurator Apelacyjny w Poznaniu oskarżył: 1) K.W. oto, że: I. w okresie od dnia 11 września 2008r. do 19 listopada 2008r. w miejscowości S. i Z., pełniąc funkcję (...)w N.Z., działając w krótkich odstępach czasu, w wyniku z góry powziętego zamiaru, nie dopełnił swoich obowiązków wynikających z Ustawy o lasach z dnia 28 września 1991 roku (Dz. U. 05.45.435), a w szczególności treści art. 35 ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym (...) prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w nadleśnictwie na podstawie planu urządzenia lasu oraz odpowiada za stan lasu, w tym między innymi organizuje ochronę mienia i zwalczanie szkodnictwa leśnego w ten sposób, że powziąwszy informację o niezgodnym z przepisami ustawy z dnia 03 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. 04.121.1266), wyłączeniu gruntów będących własnością (...), położonych w obszarze działki oznaczonej (...) obręb Z. w D.Z.z produkcji leśnej, nie podjął stosownych działań mających na celu ochronę mienia Skarbu Państwa i tak: - w Zakresie ujawnionej w dniu 11 września 2008r. wycinki lasu na obszarze 0,017 ha w obrębie oddziału 312 m i dokonania zaboru drewna z tego obszaru oraz posadowienia na tym terenie betonowego fundamentu o wymiarach 220 na 220 centymetrów, mającego stanowić podstawę jednej z podpór wyciągu narciarskiego, budowanego w ramach inwestycji firmy „(...)I" Sp. z 0.0. - nie polecił przeprowadzenia stosownego postępowania wyjaśniającego podległej mu (...); * nie powiadomił o stwierdzonym naruszeniu prawa organów ścigania i organów Gli - w zakresie podjętej w okresie od co najmniej dnia 20 października do dnia 19 listopada 2008r. dalszej wycinki drzewostanu na łącznym obszarze 0.874 ha w obrębie oddziałów (...) i (...) oraz posadowieniu kolejnych pięciu konstrukcji budowlanych w postaci stóp fundamentowych oraz części stacji górnej wyciągu z garażownią przez inwestorów, to jest firmy „(...)!" Sp. zo.o. i(...) „(...)" K. G; * nie polecił podległej mu (...) podjęcia stosownych działań mających na celu ochronę (...) przed dalszą sukcesywną wycinką; * polecił leśniczemu (...) O. -L. S$. niepodejmowanie czynności służbowych, mających na celu wstrzymanie dalszej nielegalnej wycinki drzewostanu; *- nie powiadomił o stwierdzonym naruszeniu prawa organów ścigania; * nie wystosował niezwłocznie do (...) we W. zawiadomienia o dalszym niezgodnym z przepisami prawa wyłączeniu gruntów z produkcji leśnej; * po zapoznaniu się z decyzjami Starosty K. o nr (...) i (...) z dnia 14 października 2008r. o pozwoleniu na budowę - II etap inwestycji, wydanych dla firm iGs) SP: Z 0.0. i (...) „(...)" K. G., nie złożył zażalenia na te decyzje mimo, iż był świadom tego, że zostały one wydane z naruszeniem przepisów prawa, albowiem decyzje te zostały wydane w odniesieniu do gruntu należącego do (...), pozostającego w zarządzie N. Z.,. do którego inwestorzy nie posiadali prawa do dysponowania nim na cele budowlane, w oparciu o złożone fałszywe oświadczenia w tym przedmiocie i nie powiadomił organów (...) o kontynuacji na tej podstawie procesu budowlanego; działając tym samym na szkodę interesu publicznego, albowiem stosowne zawiadomienia skutkowałyby w konsekwencji wdrożeniem odpowiednich postępowań: karnego i administracyjnych, mających w szczególności na celu: - wyjaśnienie okoliczności sprawy i ustalenie osób odpowiedzialnych za stwierdzone naruszenia przepisów prawnych, - wydanie przez (...) postanowienia o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych; -_ stwierdzenie nieważności wskazanych powyżej decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanych z rażącym naruszeniem przepisów prawa; - podjęcie innych stosownych działań przez (...), przewidzianych przez ustawę Prawo budowlane; oraz po dniu 20 października 2008r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inwestorów, to jest firmy „(...)I" Sp. z o.o. oraz (...)(...)" K. G., które zamierzały uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009 przed dokonaniem wszystkich, przewidzianych przepisami prawa, formalności związanych z wyłączeniem gruntów z produkcji leśnej, - to jest o przestępstwo z art. 231 $1 kk i art. 231 $2 kk w zw. zart. 12 kk, Ill. w dniu 21 stycznia 2010r. w S., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nakłaniał R. W. i L. 8. do złożenia fałszywych zeznań, mających służyć jako dowód w postępowaniu przygotowawczym nadzorowanym przez Prokuraturę Okręgową we Wrocławiu o sygn. V Ds. 8/10 i tak: - R. W. nakłaniał do podania nieprawdy dotyczącej daty otrzymania przez niego notatki służbowej leśniczego L. S. z dnia 05 września 2008r. oraz zatajenia prawdy w zakresie posiadanych przez niego informacji dotyczących ewentualnego zaangażowania B. B. w sprawę związaną z wycinką lasu w Z; - L. $. nakłaniał do podania nieprawdy, że zgody na wycinkę lasu w Z. nie udzielił pracownik R. (...) we W., tylko wycinka ta odbywała się na jego polecenie jako (...) N. Z.,- to jest o przestępstwo z art. 18$2 kk w zw. z art. 23381 kk w zw. zart. 12 kk,. 2) B.B.oto, że: Ill. w dniu 06 października 2008r. we W. wiedząc, że K. W. pełni funkcję publiczną, jako (...) N. Z. i chcąc aby nie dopełnił on swoich obowiązków wynikających z Ustawy o lasach z dnia 28 września 1991r. (Dz. U.05.45.435), a w szczególności treści art. 35 ust. 1 pkt 4, to jest obowiązków związanych z organizacją ochrony mienia i zwalczania szkodnictwa leśnego, po powzięciu przez niego informacji o niezgodnym z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych z dnia 03 lutego 1995r. (Dz. U.04.121.1266), wyłączeniu gruntów z produkcji leśnej, a mianowicie nielegalnym wycięciu drzewostanu na łącznym obszarze 0.874 ha w obrębie oddziałów (...) i (...), położonych w obszarze działki oznaczonej (...) obręb Z. w D. z. będących własnością (...) oraz posadowieniu tam pięciu konstrukcji budowlanych w postaci stóp fundamentowych oraz części stacji górnej wyciągu z garażownią przez firmy „(...)" Sp. z o.o. i(...),(...)" K. G., polegających na podjęciu przez (...) w okresie od co najmniej 20 października 2008r. do 19 listopada 2008r. działań związanych z: - poleceniem podległej (...) wykonania określonych czynności mających na celu ochronę (...) przed dalszą nielegalną wycinką; - niezwłocznym powiadomieniem o stwierdzonym naruszeniu prawa: * Organów ścigania, * (...)weW,, * Organów (...), - złożeniem zażalenia na decyzje Starosty K. o nr (...) i(...) z dnia (...)o pozwoleniu na budowę - II etap inwestycji wydanych dla firm: „(...)" Sp. z o.o. i 5 (...) „(...)" K. G. z uwagi na fakt, iż zostały one wydane z naruszeniem przepisów prawa (dotyczyły w części gruntów, które nie były w dyspozycji inwestorów), działając tym samym na szkodę interesu publicznego, albowiem stosowne zawiadomienia skutkowałyby w konsekwencji wdrożeniem odpowiednich postępowań: karnego i administracyjnych, mających w szczególności na celu: - wyjaśnienie okoliczności sprawy i ustalenie osób odpowiedzialnych za stwierdzone naruszenie przepisów prawnych; - wydanie przez (...) postanowienia o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych, - stwierdzenie nieważności wskazanych powyżej decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanych z rażącym naruszeniem przepisów prawa; - podjęcie innych stosownych działań przez (...) przewidzianych przez ustawę Prawo budowlane; oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inwestorów, to jest firmy „(...)" Sp. z o.o. oraz (...) „(...)" K. G., które zamierzały uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009 przed dokonaniem wszystkich, przewidzianych przepisami prawa formalności związanych z wyłączeniem gruntów z produkcji leśnej, nakłaniał go do popełnienia wyżej opisanego czynu zabronionego, - to jest o przestępstwo z art. 18$2 kk w zw. z art. 231 $2 kk,- IV. w okresie od dnia 13 maja 2009r. do dnia 21 stycznia 2010r. we W., jako pełniący obowiązki (...) w R. (...) we W., ukrywał zarejestrowane w sekretariacie (...) we W. pod pozycjami (...) i (...) dwa dokumenty w postaci wniosków z dnia (...) firm: „(...)l" Sp. zo.o. i(...) „(...)" K. G. o przesunięcie terminów płatności wynikających z decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji leśnej o Nr (...) i Nr(...) z dnia (...), na dzień (...)., przy czym wniosek firmy „(...)" Sp. z o.o. był także zarejestrowany w kancelarii ogólnej (...) we W. pod pozycją (...), którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, a które to dokumenty powinny zostać zarejestrowane w dzienniku korespondencji wewnętrznej Wydziału (...) R. we W. i załączone do kompletu dokumentów związanych z egzekwowaniem należności wynikających ze wskazanych powyżej decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji leśnej, - to jest o przestępstwo z art. 276 kk, 3) G. Ś. o to, że: V. w okresie od dnia 05 do dnia 24 czerwca 2008r. w D. Z., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako funkcjonariusz 6 publiczny — (...) D. Z., a tym samym jako osoba upoważniona na mocy art. 60 ust. 1 Ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) do wydawania decyzji o warunkach zabudowy, nie dopełnił swojego obowiązku wynikające z treści art. 61 ust. 1 pkt 4 wskazanej powyżej ustawy obligującego do odmowy wydania decyzji o warunkach zabudowy, jeżeli teren, którego decyzja miała dotyczyć, wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wydając dwie decyzje o warunkach zabudowy i tak: - w dniu (...) o Nr(...)dla firmy „(...)" Sp z o.o. - wdniu (...). Nr (...) dla (...) „(...)" K. G., w których ustalił warunki zabudowy dla inwestycji, polegających na przebudowie istniejących w Z., gmina D. Z., orczykowych wyciągów narciarskich na wyciągi krzesełkowe typu (...) wraz z obiektami towarzyszącymi, w dwóch etapach oznaczonych jako etap (...) i etap (...) między innymi na działce oznaczonej ewidencyjnie (...) obręb Z., gmina D. Z., będącej własnością Skarbu Państwa, w zarządzie N. Z., stanowiącej grunt leśny, którego zmiana przeznaczenia na cele nieleśne wymagała w pierwszej kolejności uzyskania zgody Ministra Środowiska na zmianę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczenia tego gruntu na cele nieleśne, a następnie podjęcia przez Radę Miasta D Z. prawomocnej uchwały w tym przedmiocie, o czym posiadał wiedzę, czym działał na szkodę interesu publicznego, gdyż wydane decyzje o warunkach zabudowy stanowiły w konsekwencji podstawę wydania przez Starostwo Powiatowe w K. z naruszeniem przepisów prawa, trzech decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, albowiem decyzje te dotyczyły między innymi działki (...) w Z., do której inwestorzy nie posiadali prawa do dysponowania tą nieruchomością na cele budowlane i tak: - wdhniu (...) decyzji nr (...) dla (...) „(...)" K. G.-I etap inwestycji; - wdniu (...) decyzji nr (...) dla (...) „(...)" K. G.-U etap inwestycji; - w dniu 14 października 2008r. decyzji nr (...) dla firmy „(...)" Sp. z o.o. - Il etap inwestycji; a które to decyzje umożliwiły inwestorom prowadzenie procesu budowlanego na gruncie Skarbu Państwa w zarządzie N. Z. przed dokonaniem wszystkich 7 przewidzianych ustawą z dnia 03 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U.04.121.1266) formalności związanych z wyłączeniem gruntów z produkcji leśnej, a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez wskazanych powyżej inwestorów, którzy zamierzali uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009, - to jest o przestępstwo z art. 23182 kk w zw. zart. 12 kk,- 4) W. A.oto, że: VI. w okresie od co najmniej dnia 21 listopada 2008r. do dnia 19 marca 2009r. we W., pełniąc funkcję (...) (...) we W., będąc zgodnie z treścią art. 34 ust. 2c Ustawy o lasach z dnia 28 września 1991r. (Dz. U.05.45.435), a także treścią $4 pkt 11 lit. D Regulaminu Organizacyjnego R. (...) we W. z dnia 18 lipca 2007r., osobą obowiązaną do nadzoru działalności podległych mu (...), a także na podstawie $4 pkt 11 lit. j i k wskazanego powyżej regulaminu, osobą obowiązaną do podejmowania decyzji i innych działań w sprawach współdziałania z właściwymi organami administracji rządowej oraz samorządowej, a także koordynowania działań w zakresie ochrony mienia, nie dopełnił swojego obowiązku służbowego, albowiem po powzięciu przez niego informacji o niezgodnym z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych z dnia 03 lutego 1995r. (Dz.U.04.121.1266), wyłączeniu gruntów z produkcji leśnej, a mianowicie nielegalnym wycięciu drzewostanu na łącznym obszarze 0.874 ha w obrębie oddziałów (...) i (...), położonych w obszarze działki oznaczonej (...) obręb ewidencyjny Z. w D.Z.j, będących własnością (...) w zarządzenie N. Z. oraz posadowieniu tam pięciu konstrukcji budowlanych w postaci stóp fundamentowych oraz części stacji górnej wyciągu z garażownią przez firmy: „(...)" Sp. z o.o. i (...) „(...)" K. G., w ramach sprawowanego nadzoru służbowego nad (...) N. Z. - K. W., nie polecił mu niezwłocznego powiadomienia o stwierdzonym naruszeniu prawa: * organów Ścigania oraz * organów nadzoru budowlanego a w szczególności powiadomienia tych organów, iż opisany powyżej proces budowlany był realizowany na podstawie dwóch decyzji Starosty K. o numerach (...)i (...) z dnia (...) o pozwoleniu na budowę dla II etapu inwestycji, opracowanych dla firm „(...)" Sp. z o.o. i (...) „(...)" K. G. wydanych z naruszeniem przepisów prawa, albowiem decyzje te zostały wydane w odniesieniu do gruntu należącego do (...), pozostającego w zarządzie N. Z. do którego inwestorzy nie posiadali prawa do dysponowania nim na cele budowlane w oparciu o złożone fałszywe oświadczenia w 8 tym przedmiocie, działając tym samym na szkodę interesu publicznego, albowiem stosowne zawiadomienia skutkowałyby w konsekwencji wdrożeniem odpowiednich postępowań: karnego i administracyjnych, mających w szczególności na celu: - wyjaśnienie okoliczności sprawy i ustalenie osób odpowiedzialnych za stwierdzone naruszenie przepisów prawnych, - wydanie przez (...) postanowienia o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych, -_ stwierdzenie nieważności wskazanych powyżej decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanych z rażącym naruszeniem przepisów prawa, - podjęcie innych stosownych działań przez (...), przewidzianych przez ustawę Prawo budowlane, oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inwestorów tj. firmy „(...)" Sp. z o.o. oraz (...),(...)" K. G., które zamierzały uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009 przed dokonaniem wszystkich, przewidzianych przepisami prawa formalności związanych z wyłączeniem gruntów z produkcji leśnej, - to jest o przestępstwo z art. 231 $2 kk, 5) J. G.o to, że: VII. w okresie od dnia 28 lipca 2008r. do dnia 05 listopada 2008r. w Z., gmina D. Z., jako wykonawca i zarazem kierownik budowy obiektu - realizacji inwestycji związanej z przebudową istniejącego wyciągu narciarskiego na wyciąg krzesełkowy typu (...) wraz z obiektami towarzyszącymi przez firmę „(...)" Sp. z.o.o. na działkach oznaczonych ewidencyjnie numerami: (...) obręb Z., rozpoczął proces budowlany (I i Il etap inwestycji) bez uprzedniego uzyskania od inwestora, wymaganych przepisami prawa ostatecznych pozwoleń na powadzenie takich robót, albowiem: * w przypadku I etapu inwestycji, od dnia 28 lipca 2008 roku: - _ umożliwił uprawnionej firmie geodezyjnej wytyczenie geodezyjne obiektów w terenie, w postaci osi głównej wyciągu, podpór oznaczonych numerami (...), -_ polecił swoim pracownikom dokonanie wykopów pod podpory wyciągu oznaczone numerami (...), podczas gdy pozwolenie nr (...) na przebudowę wyciągu narciarskiego na wyciąg krzesełkowy typu (...) wraz z obiektami towarzyszącymi w Z. dla | etapu inwestycji, Starostwo Powiatowe w K. wydało dopiero w dniu (..)., a decyzja stała się ostateczna w dniu (...), * w przypadku II etapu inwestycji, od dnia 05 sierpnia 2008 roku: - umożliwił uprawnionej firmie geodezyjnej wytyczenie geodezyjne obiektów w terenie w postaci osi głównej wyciągu, podpór oznaczonych numerami (...), a także stacji górnej wyciągu i słupa żelbetowego, - polecił swoim pracownikom dokonanie wykopów pod podpory wyciągu oznaczone numerami (...), a także pod słup stacji górnej, a następnie wylanie w nich chudego betonu, ustawienie i zazbrojenie szalunków oraz ustawienie wzorników do pomiaru kontrolnego, podczas gdy pozwolenie nr (...) na przebudowę wyciągu narciarskiego na wyciąg krzesełkowy typu (...) wraz z obiektami towarzyszącymi w Z. dla Il etapu inwestycji, Starostwo Powiatowe w K. wydało dopiero w dniu (...) a decyzja stała się ostateczna w dniu (...).,- to jest o przestępstwo z art. 90 Ustawy z dnia 07 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r., Nr 156, poz. 118), - VIII. w okresie od dnia 05 sierpnia 2008r. do dnia 30 września 2008r. w Z., gmina D. Z., jako wykonawca i zarazem kierownik budowy obiektu - inwestycji związanej z przebudową istniejących wyciągów narciarskich na wyciąg krzesełkowy typu (s) wraz z obiektami towarzyszącymi przez (...) „(...)" K. G., na działkach: (...) obręb Z., rozpoczął proces budowlany bez uprzedniego uzyskania, wymaganej przepisami prawa, ostatecznej decyzji o pozwoleniu na prowadzenie takich robót albowiem: - umożliwił uprawnionej firmie geodezyjnej wytyczenie geodezyjne obiektów w terenie w postaci osi głównej wyciągu, podpór oznaczonych numerami (...)stacji dolnej wyciągu, trafostacji; - polecił dokonanie swoim pracownikom wykopów pod podpory wyciągu oznaczone numerami (...) a następnie wylanie w nich (poza wykopem pod podporę nr (...) chudego betonu, ustawienie i zazbrojenie szalunków oraz ustawienie wzorników do pomiaru kontrolnego; podczas gdy pozwolenie nr (...) na przebudowę wyciągu narciarskiego na wyciąg krzesełkowy typu (...) wraz z obiektami towarzyszącymi w Z. dla | etapu inwestycji, jednakże obejmującego prowadzenie prac na wszystkich wskazanych powyżej działkach, Starostwo Powiatowe w K. wydało dopiero w dniu (...)., a decyzja stała się ostateczna z dniem (...)- to jest o przestępstwo z art. 90 Ustawy z dnia 07 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r., Nr 156, poz. 118), - 10 IX. w okresie od dnia 01 września 2008r. do dnia 14 października 2008r. w Z., gmina D. Z., będąc kierownikiem budowy obiektu - inwestycji związanej z przebudową istniejących wyciągów narciarskich na wyciąg krzesełkowy typu (...) wraz z obiektami towarzyszącymi przez (...),(...)" K. G. na działkach: (...) obręb Z. i zarazem osobą odpowiedzialną za prowadzenie dziennika budowy tej inwestycji o numerze (,,„), w oparciu o pozwolenie na budowę numer (...), wydane w dniu (...). przez Starostę K., poświadczył nieprawdę we wskazanym powyżej dzienniku budowy, albowiem na stronie 5 tego dokumentu dokonał wpisów, iż: - w dniu 11 października 2008 r. między innymi zakończono wykopy, - w dniu 14 października 2008 r. między innymi zakończono szalowanie i zbrojenie stóp numer (...), podczas gdy czynności związane z wykonaniem wskazanych powyżej prac miały miejsce w okresie do dnia 30 września 2008r., a więc w czasie zanim decyzja o pozwoleniu na budowę stała się ostateczna, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inwestora, to jest (s)sG.)" K. G., który zamierzał uruchomić wyciąg narciarski w sezonie 2008/2009 przed dokonaniem wszystkich przewidzianych przepisami prawa formalności umożliwiających rozpoczęcie tej inwestycji, - to jest o przestępstwo z art. 271 $3 kk. Wyrokiem z dnia 19 października 2015 roku (sygnatura akt VI K 56/12) Sąd Rejonowy w Kłodzku: |. oskarżonego K. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt | części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 23181 kk i art. 23182 kk w zw. z art. 12 kk i w zw. zart. 1182 kk i za to na podstawie art. 231 $2 kk w zw. z art. 1183 kk w zw. z art. 481 kk wymierzył mu 1 (jeden) rok pozbawienia wolności, Il. oskarżonego K. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt Il części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 1981 kk w zw. z art. 23381 kk i w zw. art.4$1 kk wymierzył mu 1 (jeden) rok pozbawienia wolności, Ill. na podstawie art. 85 kk i 86$1 kk w zw. z art. 4$1 kk za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu K. W. karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, - 11 IV.na podstawie art. 6981 kk i 7081 pkt 1 kk w zw. z art. 4$1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu K. W.zawiesił tytułem próby na okres lat 3 (trzech), - V.oskarżonego B. B. uznał za winnego tego, że w dniu 06 października 2008r. we W. wiedząc, że K. W. pełni funkcję publiczną, jako (...) N. Z. i chcąc aby nie dopełnił on swoich obowiązków wynikających z Ustawy o lasach z dnia 28 września 1991r. (Dz. U.05.45.435), a w szczególności treści art. 35 ust. 1 pkt 4, to jest obowiązków związanych z organizacją ochrony mienia i zwalczania szkodnictwa leśnego, po powzięciu przez niego informacji o niezgodnym z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych z dnia 03 lutego 1995r. (Dz. U.04.121.1266), wyłączeniu gruntów z produkcji leśnej, a mianowicie nielegalnym wycięciu drzewostanu na łącznym obszarze 0.874 ha w obrębie oddziałów (...) i (...), położonych w obszarze działki oznaczonej (...) obręb Z.w D.Z. będących własnością (...) oraz posadowieniu tam pięciu konstrukcji budowlanych w postaci stóp fundamentowych oraz części stacji górnej wyciągu z garażownią przez firmy „(...)" Sp. z 0.0. i (...),(...)" K. G., polegających na podjęciu przez (...) w okresie od co najmniej 20 października 2008r. do 19 listopada 2008r. działań związanych z: - poleceniem podległej (...) wykonania określonych czynności mających na celu ochronę (...) przed dalszą nielegalną wycinką; - niezwłocznym powiadomieniem o stwierdzonym naruszeniu prawa: + Organów ścigania, * (...)weW,, + - Organów Nadzoru Budowlanego, działając tym samym na szkodę interesu publicznego, albowiem stosowne zawiadomienia skutkowałyby 'w konsekwencji wdrożeniem odpowiednich postępowań: karnego i administracyjnych, mających w szczególności na celu: - wyjaśnienie okoliczności sprawy i ustalenie osób odpowiedzialnych za stwierdzone naruszenie przepisów prawnych; - wydanie przez (...) postanowienia o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych; - stwierdzenie nieważności wskazanych powyżej decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanych z rażącym naruszeniem przepisów prawa; - podjęcie innych stosownych działań przez (...) przewidzianych przez ustawę Prawo budowlane; 12 oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inwestorów, to jest firmy „(...)" Sp. z 0.0. oraz (...) „(...)” K.G., które zamierzały uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009 przed dokonaniem wszystkich, przewidzianych przepisami prawa formalności związanych z wyłączeniem gruntów z produkcji leśnej, nakłaniał go do popełnienia wyżej opisanego czynu zabronionego, to jest występku z art. 18$2 kk w zw. z art. 231 $2 kk i za to na podstawie art. 1981 kk w zw. zart. 231 $2 kkwzw.z art. 4$1 kk wymierzył mu 1 (jeden) rok pozbawienia wolności, - VI. oskarżonego B.B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 276 kk w zw. z art. 4$1 kk wymierzył mu 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności, VII. na podstawie art. 85 kk i 86$1 kk w zw. z art. 4$1 kk za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu B.B. karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, VIII. na podstawie art. 69$1 kk i 7081 pkt 1 kk w zw. z art. 4$1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu B.B. zawiesił tytułem próby na okres lat 3 (trzech), IX. postępowanie przeciwko G. Ś. w zakresie czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku po wyeliminowaniu zapisu, iż oskarżony działał „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez wskazanych powyżej inwestorów, którzy zamierzali uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009", to jest o występek z art. 231 $1 kk w zw. zart. 12 kk, na podstawie art. 66$1 kk warunkowo umorzył, X. na podstawie art. 67$1 kk ustalając wobec G. Ś. okres próby na 2 (dwa) lata,- XI. na podstawie art. 67$3 kk orzekł od oskarżonego G. Ś. świadczenie pieniężne w kwocie 800 (osiemset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, XII. oskarżonego W.A. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku, XIII. oskarżonego J.G. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt VII i VIII części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 90 ustawy z dnia 07 lipca 1994r. Prawo budowlane wymierzył mu po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności za każdy z czynów, XIV. oskarżonego J.G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 27183 kk w zw. z art. 4$1 kk wymierza mu 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności, - XV. na podstawie art. 85 kk i 86$1 kk w zw. z art. 4$1 kk za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu J.G. karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, - XVI. na podstawie art. 6981 kk i 7081 pkt 1 kk w zw. z art. 4$1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu J.G. zawiesił tytułem próby na okres lat 2 (dwóch), - XVII. zasądził od oskarżonych K.W., B.B., G.Ś. i J.G. kwoty poniesionych w sprawie wydatków i wymierzył opłaty: oskarżonym K.W. i B.B. w kwotach po 300 złotych, oskarżonemu G.Ś. w kwocie 100 złotych i oskarżonemu J.G. w kwocie 180 złotych. Ze wskazanym wyrokiem nie pogodził się Prokurator Krajowy w Poznaniu (następca Prokuratora Apelacyjnego w Poznaniu) zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych G.Ś. i W.A. oraz w części orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonych .W., B.B. i J.G. zarzucając: - w odniesieniu do oskarżonego W.A. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż W.A. nie posiadał w okresie od dnia 21 listopada 2008 roku wiedzy o całym zakresie prac realizowanych przez inwestorów, to jest przez firmę „(...)" Sp. z o.o. oraz (...) „(...)" K.G. w związku z przebudową i modernizacją wyciągów narciarskich w Z., a tym samym, iż nie miał świadomości, że trwa proces budowy obiektów narciarskich na terenie stanowiącym własność (...) bez wymaganych prawem decyzji umożliwiających prowadzenie tych prac, a tylko miał ogólną wiedzę, iż doszło do niezgodnego z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wyłączeniu gruntów z produkcji leśnej, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia W.A. od zarzuconego mu czynu, podczas gdy wnikliwa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, w postaci wszystkich zeznań świadka G. P. złożonych w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego, ocenianych przez pryzmat wyjaśnień W.A. złożonych w toku postępowania przygotowawczego, z jednoczesnym uwzględnieniem treści dokumentów zabezpieczonych w (...) we W. oraz N. Z., a dotyczących zmiany przeznaczenia gruntów leśnych w Z., w tym między innymi treści notatki A.J. z dnia 20 listopada 2008 roku, pisma kierowanego przez (...) we W. do (...) K. W. datowanego na dzień 28 listopada 2008 roku oraz odpowiedzi na to pismo z dnia 03 grudnia 2008 roku, a także materiałów niejawnych prowadzi do wniosku, iż W.A. od dnia 21 listopada 2008 roku wiedział, iż na gruncie (...) zostały wybudowane elementy konstrukcji wyciągu narciarskiego i z racji pełnionej funkcji (...) we W. winien był polecić podległemu (...) N. Z - K. W. podjęcie stosownych działań polegających na powiadomieniu o stwierdzonych faktach organów nadzoru budowlanego i organów ścigania, celem wstrzymania, a później zalegalizowania procesu budowlanego oraz wyjaśnieniu kwestii legalności, z punktu widzenia prawa karnego i administracyjnego, wszystkich działań podjętych przez inwestorów na gruncie (...), - w odniesieniu do oskarżonego G.Ś. obrazę przepisów prawa materialnego, polegającą na niezastosowaniu treści art. 231 $ 2 kk, jako właściwej kwalifikacji czynu zabronionego, którego dopuścił się oskarżony G.Ś i przyjęciu, iż wyżej wymieniony oskarżony zrealizował swoim zachowaniem znamiona występku z art. 231 $ 1 kk, albowiem nie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inwestorów, którzy zamierzali uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009, co w konsekwencji skutkowało zastosowaniem niewłaściwego przepisu, to jest art. 66 $ 1 kk, umożliwiającego warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko wyżej wymienionemu, podczas gdy należyta ocena materiału dowodowego dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż zachowanie wyżej wymienionego było ukierunkowane na osiągnięcie korzyści majątkowych przez inwestorów, to jest firmę „(...)" Sp. z o.o. oraz (..) „(...)" K.G., które zamierzały uruchomić wyciągi narciarskie w sezonie 2008/2009, a co się z tym wiąże nie było podstaw prawnych do zastosowania instytucji wskazanej w art. 66 $ 1 kk, - w odniesieniu do oskarżonego K.W. w zakresie kary wymierzonej za przestępstwo wskazane w pkt | części wstępnej wyroku rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, przejawiającą się w odstąpieniu od wymierzenia oskarżonemu kary grzywny i środka karnego w postaci zakazu zajmowania wszelkich stanowisk kierowniczych w (...), a także organach administracji państwowej i samorządowej, mimo iż istniały ku temu podstawy prawne oraz faktyczne, albowiem oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz nadużywając w sposób istotny swojego stanowiska służbowego, bez jednoczesnego wskazania przez sąd pierwszej instancji jakichkolwiek motywów przemawiających za odstąpieniem od wymierzenia tego elementu kary i środka karnego, podczas gdy znaczny stopnień winy i społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności popełnienia przestępstwa, jakie zostało 15 przypisane wyżej wymienionemu oskarżonemu oraz wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna odnieść zarówno w stosunku do oskarżonego, jak i społeczeństwa, prowadzą do wniosku, iż wymierzenie K.W. wyłącznie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest niewystarczające dla osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej - w odniesieniu do oskarżonego B.B. w zakresie kary wymierzonej za przestępstwo wskazane w pkt V części dyspozytywnej wyroku rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, przejawiającą się w odstąpieniu od wymierzenia oskarżonemu kary grzywny i środka karnego w postaci zakazu zajmowania wszelkich stanowisk kierowniczych w (...), a także organach administracji państwowej i samorządowej, mimo iż istniały ku temu podstawy prawne oraz faktyczne, albowiem oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz nadużywając w sposób istotny swojego stanowiska służbowego, bez jednoczesnego wskazania przez sąd pierwszej instancji jakichkolwiek motywów przemawiających za odstąpieniem od wymierzenia tego elementu kary i środka karnego, podczas gdy znaczny stopnień winy i społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności popełnienia przestępstwa, jakie zostało przypisane wyżej wymienionemu oskarżonemu oraz wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna odnieść zarówno w stosunku do oskarżonego, jak i społeczeństwa, prowadzą do wniosku, iż wymierzenie B. B. wyłącznie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest niewystarczające dla osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej - w odniesieniu do oskarżonego J. G. w zakresie kary wymierzonej za przestępstwo wskazane w pkt IX części wstępnej wyroku rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, przejawiającą się w odstąpieniu od wymierzenia oskarżonemu kary grzywny, mimo iż istniały ku temu podstawy prawne oraz faktyczne, albowiem oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bez jednoczesnego wskazania przez sąd pierwszej instancji jakichkolwiek motywów przemawiających za odstąpieniem od wymierzenia tego elementu kary, podczas gdy znaczny stopnień winy i społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności popełnienia przestępstwa, jakie zostało przypisane wyżej wymienionemu oskarżonemu oraz wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna odnieść zarówno w stosunku do oskarżonego, jak i społeczeństwa, prowadzą do wniosku, iż wymierzenie J., G. wyłącznie kary 16 pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest niewystarczające dla osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemu, poprzez odstąpienie od nałożenia na oskarżonego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu (...), mimo iż przy popełnieniu przestępstw nadużył tego zawodu, bez wskazania przez sąd orzekający motywów przemawiających za odstąpieniem od orzeczenia tego środka karnego, co jest niewystarczające dla osiągnięcia celów kary, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o: - zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze wobec K.W,, B.B. i J.G. poprzez orzeczenie wobec: * oskarżonego K.W. za opisane w pkt | części wstępnej wyroku przestępstwo z art. 231 8 1 kk i art. 231 $ 2 kk w zw. zart. 12 kk wzw.zart. 11 $ 2 kk, oprócz kary 1 roku pozbawienia wolności kary grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 80 zł oraz zakazu zajmowania wszelkich stanowisk kierowniczych 'w (...), atakże organach administracji państwowej i samorządowej na okres 5 lat od uprawomocnienia się wyroku, * oskarżonego B. B., za opisane w pkt V części dyspozytywnej wyroku przestępstwo z art. 18 $ 2 kk w zw. z art. 231 $ 2 kk, oprócz kary jednego roku pozbawienia wolności, kary grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 50 zł oraz zakazu zajmowania wszelkich stanowisk kierowniczych w (...), a także organach administracji państwowej i samorządowej na okres 5 lat od uprawomocnienia się wyroku, *oskarżonego J. G., za opisane w pkt IX części wstępnej wyroku przestępstwo z art. 271 $ 3 kk, oprócz kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, kary grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 50 zł oraz jako elementu kary łącznej zakazu wykonywania zawodu (...) na okres 5 lat od uprawomocnienia się wyroku, - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości względem oskarżonych W. Ai G. Ś. oraz przekazanie w tym zakresie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Wyrok powyższy zaskarżony został apelacją obrońcy oskarżonego K. W. w całości na korzyść oskarżonego, skarżący wyrokowi temu zarzucił: 1.obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 231 $ 1i 2 kk poprzez błędną jego wykładnię i zastosowanie, gdy w na podstawie przepisów ustawy o lasach i ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych oskarżony jako nadleśniczy w lasach państwowych nie dopuścił się niedopełnienia swoich obowiązków. 2.obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 404 $ 2 kpk poprzez nie prowadzenie odroczonej rozprawy od początku tj. od dnia 2 października 2014 r. w sytuacji gdy poprzednia rozprawa faktycznie odbyła się 7 listopada 2013 r. co miało wpływ na treść orzeczenia albowiem w uzasadnieniu brak odniesienia się do argumentacji przedstawionej w odpowiedzi na akt oskarżenia oraz brak odniesienia się do dowodów, że doniesienia do organów ścigania w analogicznych sprawach skutkowały umorzeniami postępowań. 3. mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na pominięciu, że z dowodu z zeznań świadka R. W. wynika, że świadek nie miał żadnej wiedzy odnośnie informacji dotyczących osoby B. B. i jego związania ze sprawą wycinki lasu w Z., co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie przypisania oskarżonemu K. W. popełnienia zarzucanego mu czynu nakłaniania R.W. do zatajenia prawdy w zakresie posiadanych przez niego informacji dotyczących ewentualnego zaangażowania B. B. w sprawę wycinki lasu w Z.; 4. mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na pominięciu, że z dowodu z zeznań świadka L. S. wynika, że świadek nie miał żadnej wiedzy odnośnie informacji dotyczących tego, od kogo pochodziła zgoda na wycinkę lasu w Z., co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie przypisania oskarżonemu K. W. popełnienia zarzucanego mu czynu nakłaniania L. $. do podania nieprawdy, że zgodę na wycinkę lasu w Z. nie udzielił pracownik (...) we W. tylko wycinka ta odbywała się na jego polecenie jako (...) N. Z.; 5. mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na pominięciu, że z dowodu z zeznań świadka R. W. wynika, że świadek nie miał zamiaru podania nieprawdy dotyczącej daty otrzymania przez niego notatki służbowej (...) L. S. z dnia 05.09.2008r., co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej czynu z art. 18$2 k.k.w zw. z art. 233 $ 1 k.k. w zw. zart. 12 k.k. zamiast art. 13 $ 1 k.k.w zw. zart. 18 $ 2k.k.w zw. zart. 233$1k.k. w zw. z art.12 k.k.; a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów obrony według norm przepisanych ewentualnie o: uchylenie zaskarżonego wyroki i przekazanie sprawy Sądowi | instancji do ponownego rozpoznania. Wyrok powyższy zaskarżony został również apelacją oskarżonego B. B. w zakresie rozstrzygnięć ujętych w punktach V-VIII jego dyspozycji, a skarżący wyrokowi temu zarzucił naruszenie prawa materialnego i błędne przyjęcie zawinienia oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art.18$2 kk i art.231$2 kk oraz art.4$1 kk jak również czynu z art.276 kk w zw. z art.4$1 kk. Ponadto zarzucił naruszenie przepisów postepowania, tj. art.4 kpk, art.7 kpk, art.92 kpk i art. 410 kpk poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego, a przede wszystkim obciążającej go relacji oskarżonego K. W.. Podnosząc wskazane zarzuty wniósł o warunkowe umorzenie postępowania o czyn z art.276 kk oraz o uchylenie wyroku ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację prokuratora obrońca oskarżonego W.A. wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, takie też stanowisko wyraził oskarżony G. S. Sąd okręgowy zważył, co następuje: w zakresie dotyczącym oskarżonego W. _A. apelacja prokuratora nie jest zasadna. Orzeczenie sądu I instancji stanowiące efekt niedopatrzenia się w zachowaniu oskarżonego ustawowych znamion czynu zabronionego jest trafne, to jego uzasadnienie nie zawiera odniesienia się do istoty przestępstwa skutkowego popełnionego przez zaniechanie, jednak okoliczność ta nie wpływa na ocenę merytorycznej poprawności zaskarżonego wyroku w tym zakresie. Skarżący podnosi, iż sąd | instancji dopuścił się błędu w ustaleniach fatycznych wskazując na brak kompletnej wiedzy oskarżonego (od 21 listopada 2008 roku) o „całym zakresie prac realizowanych przez inwestorów” w Z., jednak istnienie tej wiedzy nie ma charakteru pierwszorzędnego w aspekcie możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej, o czym mowa będzie w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Do opisanego w zarzucie apelacji błędu miało prowadzić wybiórcze potraktowanie zeznań świadków, bowiem z zeznań G. P. z 10 lutego 2010 roku wynika, iż 21 listopada 2008 roku przekazał oskarżonemu „informację o sytuacji w Z.” w oparciu o treść notatki będącego na wizji w Z. A. J. (w dniu 20 listopada 2008 roku — k.1407)), który zaproponował oskarżonemu wszczęcie procedury z art.28 uogrl. Skutkiem czego w dniu 28 listopada 2008 roku (...) skierowała pismo do N. Z. domagając się złożenia wyjaśnień. Przesłuchany natomiast 28 kwietnia 2010 roku G. P. wskazał, iż sam sporządził notatkę po przekazaniu, której oskarżonemu tenże zlecił opinię radcy prawnego, zaś (...) nie powiadomiła policji i organów nadzoru budowlanego uznając to za wyłączną kompetencję K. W., co potwierdził w zeznaniach z 4 listopada 2010 roku. W ocenie skarżącego sprawstwo oskarżonego potwierdza również świadek A. J., który zeznając 10 lutego 2010 roku wskazał, że w czasie wizyty w Z. zastał wycięty las, postawione słupy betonowe oraz górną stację kolejki w budowie. Przed wyjazdem do Z. poinformował oskarżonego o celu wyjazdu i że jedzie tam na polecenie G. P.. Okoliczności te są niewątpliwie niekwestionowane, jednak w oparciu o te okoliczności nie sposób przypisać oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu czynu. Zgodnie z art.2 kk odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi a zatem rzeczą oskarżyciela publicznego pozostawało wykazanie istnienia takiego obowiązku u oskarżonego, czego jednak oskarżyciel nie uczynił. Przestępstwo z art.231 kk ma bowiem charakter skutkowy, a niedopełnienie obowiązków sprowadza się do zaniechania prawnie pożądanego zachowania. Oskarżyciel publiczny prawnego szczególnego obowiązku oskarżonego upatruje między innymi w treści art.34 ust.2 c ustawy z dnia 28 września 1991 roku o lasach, zgodnie z którym Dyrektor regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych w 20 szczególności inicjuje, koordynuje oraz nadzoruje działalność nadleśniczych i kierowników jednostek organizacyjnych o zasięgu regionalnym. A zatem do obowiązków oskarżonego nie należało kierowanie (...), którym ustawa gwarantuje samodzielność prowadzenia gospodarki leśnej, a treść zarzutu aktu oskarżenia odnosi się jedynie do obowiązku nadzoru sprawowanego nad K. W. pełniącym funkcję (...). Biorąc pod uwagę treść przywołanego przepisu mamy do czynienia z obowiązkiem prawnym jednak zdecydowanie o charakterze ogólnym, a nie szczególnym jak wymaga tego art.2 kk. Prawny, szczególny obowiązek, o którym mowa w ar. 2 kk, nie może być utożsamiany z kierowanym wobec określonej osoby, czy przez nią samą wobec siebie, oczekiwaniem postąpienia pożądanego w danej sytuacji w myśl ogólnych - moralnych, życiowych czy też obyczajowych zasad; obowiązek ten musi wynikać z reguł prawnych, których źródłem - w odniesieniu do określonej osoby - jest treść aktu normatywnego, orzeczenie sądu, umowa, czy też skonkretyzowana sytuacja faktyczna, w której w sposób jednoznaczny urzeczywistnia się powstanie po stronie tej osoby wymagania zapobieżenia powstaniu skutku stanowiącego znamię określonego czynu zabronionego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 marca 2005 roku, IV KK 32/15 OSNKW 2015 nr 6, poz. 53, Prok. i Pr. 2015 nr 6, poz. 1, Biul. SNPr. Kar. 2015 nr 3, Biul. SN 2015 nr 6, KZS 2015 nr5, poz. 1). Obowiązek nadzoru opisany w art.34 ust.2c cytowanej ustawy o lasach może mieć charakter administracyjnoprawny, bowiem kompetencje do wydawania przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych indywidualnych decyzji w przedmiocie zmiany lasu na użytek rolny (wyłączenia z produkcji leśnej) przesądza o tym, iż jest on organem administracji - organem władzy publicznej. Podmiot ten jest także organem wyższego stopnia w stosunku do Nadleśniczego. Zgodnie bowiem z art. 17 pkt 3 kpa organami wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu są w stosunku do organów administracji publicznej innych niż określone w pkt 1 i 2 - odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Z kolei art. 34 pkt 2c ustawy z dnia 28 września 1991 roku o lasach (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr12, poz. 59 ze zm.) stanowi, iż Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w szczególności inicjuje, koordynuje oraz nadzoruje działalność nadleśniczych i kierowników jednostek organizacyjnych o zasięgu regionalnym. Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów 21 Państwowych jest zatem podmiotem sprawującym nadzór nad Nadleśniczym i w tym znaczeniu organem wyższego stopnia (tak WSA w Krakowie w wyroku z dnia 7 września 2011 roku, Il SAB/Kr 77/11). Oskarżyciel publiczny nie czyni jednak oskarżonemu zarzutu, iż nie dopełnił obowiązków pełniąc funkcję organu administracji w związku z toczącym się postępowaniem administracyjnym. W dalszej części zarzutu oskarżyciel publiczny odnosi się do $4 pkt 11 lit d, jk Regulaminu Organizacyjnego (...) we W. z 18 lipca 2007 roku, gdzie również jest mowa o obowiązku nadzoru działalności podległych mu (...) jak również podejmowania decyzji i innych działań w sprawach współdziałania z właściwymi organami administracji a także koordynowania działań w zakresie ochrony mienia. Opisane obowiązki mają również charakter ogólny i nie wynika z nich szczególny obowiązek zawiadomienia o przestępstwie (zaniechania czego oskarżonemu nie zarzucono) ani też obowiązek polecenia podległemu nadleśniczemu aby złożył zawiadomienie o przestępstwie (co już z założenia jest co najmniej kuriozalne) i powiadomił organy nadzoru budowlanego. Wyraźny i jednoznaczny obowiązek, choć oparty o przesłanki o charakterze ocennym, wynika choćby z art.183$2 kpa, zgodnie z którym organ administracji publicznej zawiadamia prokuratora o wszczęciu postępowania oraz o toczącym się postępowaniu w każdym przypadku, gdy uzna udział prokuratora w postępowaniu za potrzebny. Prawny obowiązek mogący rodzić odpowiedzialność z art.231 kk określony jest również w art.304$2 kpk, zgodnie z którym instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa. Przepis art.240$1 kk natomiast sankcjonuje odpowiedzialnością karną niepowiadomienie o popełnieniu przestępstw określonych w katalogu tego przepisu. Warto więc w tym miejscu raz jeszcze podkreślić, iż oskarżonemu W. A. nie zarzucono niedopełnienia obowiązku sprowadzającego się do niepowiadomienia organów ścigania o podejrzeniu popełnienia konkretnego przestępstwa mimo istniejącej wiedzy oskarżonego w tym zakresie. Oskarżonemu zarzucono, iż nie polecił podległemu mu nadleśniczemu aby ten powiadomił organy ścigania o 22 podejrzeniu bliżej nieokreślonego przestępstwa oraz organy nadzoru budowlanego o prowadzeniu robót budowlanych z naruszeniem prawa, mimo iż w świetle powyższego takiego prawnego szczególnego obowiązku nie posiadał. Niezależnie od powyższego godzi się zauważyć, iż świadek P. T. od 1 czerwca 2006 roku pozostawał (...) we W. Po kontroli przeprowadzonej w dniach 18- 19 listopada 2008 roku w N. Z. miał on wiedzę o nieprawidłowościach w toku wykonywania inwestycji, zaś 21 listopada 2008 roku wiedział o nielegalnej wycince drzewostanu. W aspekcie powyższego istotna pozostaje treść Załącznika nr 1 ($17 ust.2 tegoż załącznika) do Zarządzenia nr (...) Dyrektora (...) z 14 maja 2008 roku wskazującego na obowiązek bezpośredniego reagowania i informowania przełożonego o stwierdzonym między innymi w toku kontroli podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Obowiązek ten ma charakter szczególny w przeciwieństwie do tych przywołanych w ramach zarzutu postawionego oskarżonemu W.A. Tym samym wbrew twierdzeniom apelującego nie bez znaczenia pozostają ustalenia uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście (VI W 2422/10) dotyczące zatajania przez P. T. istotnych informacji „dotyczących Z” przed oskarżonym. Sąd oczywiście w ramach niniejszego postępowania w ramach samodzielności jurysdykcyjnej (art.8 kpk) nie jest związany ustaleniami w tym zakresie jednak nie sposób uznać je za niebyłe biorąc pod uwagę zakres obowiązków wskazanego świadka, zwłaszcza że pismem z dnia 16 lutego 2010 roku oskarżony złożył zawiadomienie do prokuratury o niepoinformowaniu go przez P.T. o nieprawidłowościach zgłaszanych przez K. W. Odnosząc się do pozostałej argumentacji apelacji godzi się zauważyć, iż świadka K. G. skarżący traktuje jak „swoistego biegłego" z zakresu oceny kompetencji (k.2046) poszczególnych osób zatrudnionych w strukturach (...), co oczywiście — mimo znacznej wiedzy w tym zakresie z racji pełnionych funkcji - nie leży w kompetencjach świadka, a należy do sądu. Nadto skarżący powołuje się na dokumenty załączone do aktu oskarżenia zarzucając sądowi I instancji brak ich analizy, jednak nie wskazuje konkretnie o jakie dokumenty chodzi (k.2046 odwr.). Oczywiście nie jest rolą oskarżyciela publicznego jedynie dostarczyć sądowi pogrupowane dokumenty zabezpieczone w toku przeszukań czy pozyskane na skutek żądania wydania po przyznaniu im statusu dowodu rzeczowego, ale przede 23 wszystkim ocena ich jakości i charakteru w postępowaniu przygotowawczym, co winno skutkować stosownymi wnioskami dowodowymi. W świetle powyższego nie jest dowodem sprawstwa oskarżonego pismo kierowane do (...), z którego wynika że oskarżony szczegółową wiedzę o zakresie i charakterze prac wykonanych w Z. miał niewątpliwie 21 listopada 2008 roku, bowiem zachowaniem niewątpliwie adekwatnym do posiadanej wiedzy oskarżonego pozostawało wszczęcie postępowania wyjaśniającego w kierunku naruszenia art.28 ustawy z 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów rolnych i leśnych, co też i oskarżony uczynił. W zakresie dotyczącym oskarżonego G. Ś. apelacja oskarżyciela publicznego jest zasadna. Trafnie bowiem podnosi apelujący, iż zakwalifikowanie zachowania oskarżonego z art.231$2 kk znajdowało podstawy w materiale dowodowym - stąd brak możliwości warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego (art.66$2 kk) ze względu na zagrożenie karą tego przestępstwa (do dziesięciu lat pozbawienia wolności). W przepisie art.115$4 kk ujęta jest definicja korzyści majątkowej, a może być to korzyść zarówno dla siebie jak i kogo innego. Oskarżonemu zarzucono działanie z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej jednak nie dla siebie. J. Ki K. G. złożyli w toku postępowań o wydanie decyzji o pozwolenie budowlane niezgodne z prawdą oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomościami na cele budowlane (wyrok SR w Kłodzku z 3 stycznia 2012 roku — k.1152-1154). Gdyby nie te oświadczenia i decyzje o warunkach zabudowy wydane z rażącym naruszeniem prawa do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę w ogóle by nie doszło. Działanie oskarżonego nie może być zatem bagatelizowane, bowiem stanowiło jeden z nieodzownych elementów całego procederu, oskarżony zresztą sprawstwa swojego nie zakwestionował akceptując rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania, które niewątpliwie pozostaje orzeczeniem co do sprawstwa i winy mimo iż nie jest skazaniem. Sąd | instancji nie przyjął jednak aby oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bowiem zamiar taki musi być kierunkowy i nie można go domniemywać, zaś materiał dowodowy w ocenie sądu I instancji nie wskazuje na taki zamiar (k.34 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). 24 Trafnie podnosi apelujący, iż sąd I instancji nie odniósł się do relacji istniejącej między oskarżonym i R. S., a treść rozmów wspomnianych (o czym mowa w części niejawnej uzasadnienia) przemawia za uznaniem, iż oskarżony miał świadomość strat finansowych i braku dochodów tego ostatniego w wypadku przesunięcia o jeden sezon otwarcia wyciągu. To zaś pozwala na przyjęcie działania z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej. Wobec potrzeby ponownego rozpoznania sprawy (art.454$1 kpk) odnoszenie się do argumentacji przedstawionej w odpowiedzi na apelację na obecnym etapie postepowania wydaje się zbędne, a co najmniej przedwczesne. apelacja obrońcy oskarżonego K. W. nie jest zasadna, a wobec braku wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku (art.457$2 kpk) odnoszenie się do jej zarzutów pozostaje zbędne. Podzielić należy argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w tym zakresie, a jej powielanie wydaje się zbędne zwłaszcza, iż apelujący nie podniósł okoliczności uzasadniających działanie sądu poza zakresem zaskarżenia i treścią podniesionych zarzutów i nie przedstawił argumentacji skutecznie podważającej wnioskowanie sądu | instancji. Apelacja prokuratora względem oskarżonego K. W. skierowana przeciwko orzeczeniu o karze nie jest zasadna. Wbrew twierdzeniom apelującego sąd I instancji miarkował zarówno dobór jak i wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego mając na względzie między innymi stopień społecznej szkodliwości czynów, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 21 uzasadnienia). Oskarżony jednocześnie pozostawał sprawcą naruszenia prawa i ofiarą nacisku zwierzchników i pod wpływem tych nacisków działał. Nie osiągnął korzyści majątkowej i nie działał celem osiągnięcia tej korzyści dla siebie, zaś inwestycja prowadzona z naruszeniem prawa w istocie miała również wymiar korzystny dla społeczności lokalnej, a zatem z jednej strony mamy do czynienia z naruszeniem prawa, które zawsze stanowi naruszenie interesu publicznego, z drugiej zaś kierowanie się interesem społeczności lokalnej. 25 W świetle powyższego orzekanie grzywny oraz zakazu zajmowania wszelkich stanowisk kierowniczych w (...), a także organach administracji państwowej i samorządowej na okres 5 lat od uprawomocnienia się wyroku po ośmiu latach od zdarzenia byłoby niecelowe i nieadekwatne zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Ponadto żądanie orzeczenia zakazu odnoszące się do organów administracjj nie pozostaje w związku z przypisanym oskarżonemu przestępstwem. Reakcja karnoprawna winno mieć charakter rychły w odniesieniu do daty czynu i wówczas można mówić o sprawiedliwej odpłacie. Oskarżony do czasu skazania funkcję (...) pełnił nienagannie, a nawet osoby których dziełem pozostawało wywieranie nacisków na oskarżonego podkreślały, iż jest człowiekiem przyzwoitym i prostolinijnym niepodatnym na wpływy, stąd obawy czy będzie w stanie przyjąć postawę bierną będąc świadkiem szkodnictwa leśnego. Oskarżony niestety w obawie o swą przyszłość "poddał się naciskom. Toczące się postępowanie miało niewątpliwie wpływ na status zawodowy i pozycję oskarżonego, co również stanowi dolegliwość, czemu zatem obecnie miałby służyć postulowany zakaz tego skarżący nie wskazuje. Grzywna z art.33$2 kk ma charakter fakultatywny, zaś oskarżony korzyści majątkowej dla siebie z popełnionego przestępstwa nie osiągnął, nie działał też w tym celu. W aspekcie natomiast stopnia społecznej szkodliwości czynu trzeba mieć na względzie fakt, iż oskarżony, co już podkreślono działał pod presją mając świadomość szerokich znajomości R. S$. w świecie polityków sprawujących władzę, mogących mieć wpływ na dalsze losy oskarżonego zatrudnionego przecież w przedsiębiorstwie państwowym. Orzeczoną zatem karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za czyn przypisany w punkcie | dyspozycji zaskarżonego wyroku uznać należy za adekwatną i o rażącej niewspółmierności kary mowy być nie może. W zakresie dotyczącym oskarżonego J. G. apelacja prokuratora nie jest zasadna. Oskarżony nie wywodził apelacji godząc się z rozstrzygnięciem zapadłym w pierwszej instancji, dlatego zbędne pozostaje rozważanie na temat sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów i w tym zakresie godzi się odnieść 26 do uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Oskarżyciel publiczny natomiast zakwestionował orzeczenie o karze podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności formułując żądanie orzeczenia grzywny w związku ze skazaniem z art.271$3 kk jak i zakazu wykonywania zawodu. I w tym zakresie aktualna pozostaje powyżej przedstawiona argumentacja, iż orzekanie grzywny i zakazu wykonywaniu zawodu wobec oskarżonego po ośmiu latach od zdarzenia byłoby niecelowe i nieadekwatne zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Reakcja karnoprawna winno mieć charakter rychły w odniesieniu do daty czynu i wówczas można mówić o sprawiedliwej odpłacie. Abstrahując już od tego, że kierownik budowy to nie zawód jak wskazuje skarżący, ale zgodnie z art. 12 ust.1 pkt 2 Prawa budowlanego — samodzielna funkcja w budownictwie, która sprawowana być może przez osobę fizyczną jak i przedsiębiorcę, to skarżący w apelacji nie przedstawił żadnych racjonalnych argumentów przemawiających za zmianą wyroku w postulowanym zakresie poświęcając w konkluzji uzasadnienia apelacji jedynie jedno zdanie (k.2053) odnoszące się do wcześniejszej argumentacji dotyczącej innych oskarżonych. Grzywna z art.33$2 kk ma charakter fakultatywny, zaś oskarżony korzyści majątkowej dla siebie z popełnionego przestępstwa nie osiągnął, nie działał też w tym celu. W aspekcie natomiast stopnia społecznej szkodliwości czynu trzeba mieć na względzie fakt, iż oskarżony nie odpowiadał za wycinkę drzew, co w istocie stanowiło największe pogwałcenie prawa w aspekcie interesu publicznego, nie podejmował też działań zmierzających do ukrycia szkodnictwa leśnego. Wystarczającą zatem reakcją karnoprawną pozostaje orzeczona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W zakresie dotyczącym oskarżonego B.B. osobista apelacja oskarżonego nie jest zasadna, a wobec braku wniosku _o sporządzenie uzasadnienia wyroku (art.457$2 kpk) odnoszenie się do jej zarzutów pozostaje zbędne. Nie jest też zasadna apelacja prokuratora skierowana przeciwko orzeczeniu o karze. Niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze 27 celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Jak przyjmuje się w doktrynie i praktyce orzeczniczej niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym, a ponieważ w treści art. 438 pkt 4 kpk mowa jest o niewspółmierności rażącej, uznać należy, że chodzi tu o dysproporcję znaczną, bijącą wręcz w oczy, a nie o ewentualne drobne różnice w ocenach sądu pierwszej i drugiej instancji Nie może być zatem w ramach tej przyczyny odwoławczej dokonywana korekta w każdej sytuacji, w której sąd odwoławczy dochodzi do wniosku, że karę należałoby ukształtować nieco odmiennie, tj. że kara jest po prostu zbyt surowa lub zbyt łagodna. Chodzi jedynie o różnice ocen o zasadniczym charakterze. Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych w orzecznictwie (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 grudnia 2013 roku Il Aka 419/13). Grzywna z art.33$2 kk ma charakter fakultatywny, zaś oskarżony korzyści majątkowej dla siebie z popełnionego przestępstwa nie osiągnął, nie działał też w tym celu. W aspekcie natomiast stopnia społecznej szkodliwości czynu trzeba mieć na względzie fakt, iż oskarżony nie odpowiadał za wycinkę drzew, co w istocie stanowiło największe pogwałcenie prawa w aspekcie interesu publicznego, działał natomiast pod opisaną powyżej presją również obawiając się o swoje dalsze losy zawodowe w wypadku niespełnienia oczekiwań w nim pokładanych. Sąd I instancji przy wymiarze kary wziął również pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, jednak zatarcie skazania uczyniło argumentację w tym zakresie nieaktualną. Postulat zatem - aby orzekać wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 50 zł oraz zakaz zajmowania wszelkich stanowisk kierowniczych w (...), a także organach administracjj państwowej i samorządowej na okres 5 lat od uprawomocnienia się wyroku — odnosi się do osoby niekaranej. Ponadto orzekanie zakazu odnoszącego się do organów administracji nie pozostawałoby w związku z przypisanym oskarżonemu przestępstwem, którego żądanie dotyczy. 28 Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania sama w sobie w aspekcie możliwości awansowania w strukturze przedsiębiorstwa państwowego stanowić będzie dotkliwość i przeszkodę w wypadku podejmowania takich starań przez oskarżonego. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 63681 kpk w zw. z art.633$1 kpk zasądzając od oskarżonych K.W., B.B. i J. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z tym postępowaniem po 1/5 części, a na podstawie art.13 ust.1 pkt ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono im opłaty w kwocie po 300 złotych — K. W. i B.B. oraz 180 złotych — J. G., zaś pozostałe koszty związane z apelacją prokuratora ponosi Skarb Państwa. 29
IVKA_59_17-08092017105101.pdf	Sygn. akt IV Ka 59/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 marca 2017 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Waldemar Majka Protokolant: Ewa Ślemp przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej, po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2017 r. Sprawy B. S. syna A.i R.z domu B. urodzonego (...) roku w K. oskarżonego z art. 231 8 1 k.k. oraz z art. 2318 1i3 k.k. wzw. zart. 12 k.k. na skutek wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego O.M. od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 28 października 2016 r. sygnatura akt VI K 311/15 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B.-Ś. z Kancelarii Adwokackiej w K. 619,92 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; III.zasądza od oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego O. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, a tym wymierza 200 złotych opłaty za to postępowanie. Sygnatura akt IV Ka 59/17 Uzasadnienie Subsydiarny oskarżyciel posiłkowy O. M. wniósł akt oskarżenia przeciwko B.S. oskarżając go o to, że: działając jako funkcjonariusz publiczny — (...) K., wstrzymał (zaniechał) w okresie od września 2011 r do stycznia 2012r, wypłatę dotacji podmiotowych należnych poszkodowanemu stosownie do przepisu art. 90 ust. 2b ustawy o systemie oświaty, na podstawie nie ostatecznej, niewykonalnej własnej decyzji administracyjnej o wstrzymaniu wypłaty, dotacji na szkodę interesu prywatnego pokrzywdzonego, czym przekroczył swoje uprawnienia,- tj. o czyn z art. 23181 kk,- działając jako funkcjonariusz publiczny — (...) K., dopuszczał się uchybień w sposobie naliczania dotacji dla niepublicznych przedszkoli w K., w tym dla Niepublicznego (...) w K., bezzasadnie uszczuplając podstawę obliczenia tych dotacji i odejmując od podstawy naliczania dotacji planowane wydatki w przedszkolach publicznych finansowane wpłatami rodziców na wyżywienie dzieci oraz zajęcia przekraczające realizację podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz dodatkowo subwencję na dzieci niepełnosprawne, czym przekroczył swoje uprawnienia i naraził pokrzywdzonego na istotną szkodę, tj. o czyn określony w przepisie art. 231 $1 i 3 kk w zw. zart. 12 kk w okresie od maja 2009r. do września 2009r. oraz od września 2011r. do stycznia 2012r. Wyrokiem z dnia 28 października 2016 roku (sygnatura akt VI K 311/15) Sąd Rejonowy w Kłodzku na podstawie art. 17$1 pkt 9 kpk postępowanie w sprawie przeciwko B.S. o czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku - umorzył, - oskarżonego B.S. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M.B.- Ś. kwotę 2.273,04 zł. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,- na podstawie art. 64081 kpk w zw. z art. 632 pkt 1 kpk kosztami procesu obciążył oskarżyciela posiłkowego O. M. z « wyłączeniem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, którymi na podstawie art. 632a$1 kpk obciążył Skarb Państwa. Ze wskazanym wyrokiem nie pogodził się oskarżyciel posiłkowy wywodząc apelację za pośrednictwem pełnomocnika zaskarżając wyrok w całości w pkt. I, Il na niekorzyść oskarżonego i pkt. IV w zakresie nałożenia na oskarżyciela kosztów postępowania, zarzucając: 1. naruszenie prawa materialnego, poprzez niezastosowanie przepisu art. 231 $ 1 k.k.; 2. naruszenie prawa materialnego, to jest przepisu art. 231 $ 3 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie oskarżonego za niewinnego popełnienia zarzucanego mu czynu, mimo istnienia ustawowych znamion przestępstwa; 3. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 17 8 1 pkt 9) k.p.k. w zw. z art 55 $ 1 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i umorzenie postępowania mimo, że spełniona została przesłanka tożsamości czynu, warunkująca wywiedzenie subsydiarnego aktu oskarżenia; 4. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu nieumyślnego, albowiem oparcie się na uchwale kolegium RIO wyłącza rzekomo nadużycie władzy przez funkcjonariusza publicznego, jak też jakoby nie działał w sposób dowolny, i w sposób stanowiący niedopełnienie obowiązku; 5. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie przepisu art. 410 i art. 7 k.p.k., przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, i dokonanie rozstrzygnięcia w oparciu o fragmentarycznie przeanalizowany materiał dowodowy. Wskazując na wyżej przytoczone zarzuty, wniósł o: 1. zmianę wyroku w całości w ten sposób, że: - uznaje oskarżonego winnym popełnienia zarzuconego mu czynu, to jest tego, że wstrzymał (zaniechał) w okresie od września 2011 r. do stycznia 2012 r. wypłaty dotacji podmiotowych należnych poszkodowanemu stosownie do przepisu art. 90 ust. 2b ustawy o _ systemie oświaty, na podstawie nieostatecznej, niewykonalnej własnej decyzji administracyjnej o wstrzymaniu wypłaty dotacji, na szkodę interesu prywatnego pokrzywdzonego, czym przekroczył swoje uprawnienia tj. o czyn określony w przepisie art. 231$1kik., - uznaje oskarżonego winnym popełnienia zarzuconego mu czynu, to jest tego, że bezzasadnie uszczuplał podstawę obliczania tych dotacji i odejmował od podstawy naliczania dotacji planowane wydatki w przedszkolach publicznych finansowane wpłatami rodziców na wyżywienie dzieci oraz zajęcia przekraczające realizację podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz dodatkowo subwencję na dzieci niepełnosprawne, czym przekroczył swoje uprawnienia i naraził pokrzywdzonego na istotną szkodę, tj. o czyn określony w przepisie art. 231 $ 1 i 3 k.k w zw. zart. 12 k.k.. w okresie od maja 2009 r. do września 2009 r. oraz od września 2011 r. do stycznia 2012 r, i wymierza na tej podstawie stosowną karę; ewentualnie: 2. uchylenie skarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia; a w obu przypadkach: 3. zasądzenie na rzecz oskarżyciela kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa. W odpowiedzi na apelację obrońca oskarżonego wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku. Sąd okręgowy zważył: apelacja nie jest zasadna. Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację jak i ocenę prawną przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a jej powielanie wydaje się zbędne. Godzi się jedynie odnosząc się do zarzutów apelacji wyeksponować kilka kwestii. Na początku poczynionych rozważań zauważyć należy, iż zredagowane w apelacji wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, że oskarżony jest winien zarzucanych czynów i wymierzenie stosownej kary, został sformułowany z naruszeniem zakazu określonego w art. 454 $1 kpk. Stosownie bowiem do treści wymienionego przepisu sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono lub warunkowo umorzono postępowanie, a zatem skarżący wykazał się ignorancją w tym zakresie, co słusznie również eksponuje obrońca w odpowiedzi na apelację. Apelujący podniósł również zarzuty wzajemnie wykluczające się, a co najmniej ze sobą konkurujące w swym merytorycznym wyrazie. Z jednej strony bowiem podnosi błędne ustalenia faktyczne, które miały być dziełem sądu I instancji, z drugiej zaś naruszenie prawa materialnego, natomiast ten ostatni zarzut podnoszony być może przy niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art.17$1 pkt 9 kpk i art.55$81 kpk, to zarzut ten należy uznać za chybiony. Niekwestionowanym pozostaje, że pokrzywdzony uzyskuje uprawnienia wynikające z art.55 kpk wyłącznie w odniesieniu do konkretnego zdarzenia faktycznego (lub też zdarzeń faktycznych), które było przedmiotem postanowień prokuratorskich o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania. Sąd, badając dopuszczalność aktu oskarżenia wniesionego przez pokrzywdzonego, powinien również skontrolować, czy zachowana jest tożsamość czynu, którego dotyczyły decyzje kończące postępowanie przygotowawcze. Oczywiście w sytuacji, w której miała miejsce dwukrotna odmowa wszczęcia postępowania przygotowawczego lub zostało ono umorzone w fazie in rem, pokrzywdzony nie jest ograniczony w określeniu osoby oskarżonego. W takim przypadku wniesienie przez pokrzywdzonego do sądu w trybie art. 55 $ 1 kpk w zw. z art. 330 $ 2 kpk subsydiarnego aktu oskarżenia jest czynnością powodującą wszczęcie postępowania przeciwko osobie. (postanowienie SN z 15 maja 2012 roku, IV KK 399/11, OSNKW 2012, nr 10, poz. 103). Powyższa konstatacja nie zmienia jednak ani nie wyłącza podstawowej przesłanki dopuszczalności skargi subsydiarnejj a mianowicie tożsamości czynu. Oczywiście porównując czyn będący przedmiotem postępowania przygotowawczego i czyn powołany w subsydiarnym akcie oskarżenia należy badać zakres konkretnych zdarzeń historycznych, a nie przyjętych kwalifikacji prawnych czynu, które mogą okazać się błędne, na co trafnie zwracają uwagę skarżący jednakże nie można pomijać treści czynności sprawczej wskazanej w postanowieniu o umorzeniu postępowania i subsydiarnej skardze, co trafnie podkreśla sąd | instancjj w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W skardze subsydiarnej zarzucono oskarżonemu, iż „wstrzymał (zaniechał) wypłatę dotacji”, zaś postanowienia o umorzeniu postępowania z dnia 14 lutego 2014 roku i 1 czerwca 2015 roku wskazują na „nieprawidłowe naliczenie dotacji”. Odmienna zatem pozostaje wskazana czynność sprawcza w zakresie czynu opisanego w punkcie | części wstępnej wyroku i zgodna z zakresem umorzenia odnośnie czynu opisanego w punkcie Il części wstępnej zaskarżonego wyroku. Odnośnie zarzutów apelacyjnych dotyczących czynu opisanego w punkcie Il części wstępnej wyroku, to skarżący w istocie nie wykazuje na czym miałoby polegać nawet nieumyślne przekroczenie uprawnień przez oskarżonego. Obliczając wysokość dotacji oskarżony działał w granicach prawnego umocowania, jako wykonawca uchwał rady gminy, dokonując interpretacji niejasnych przepisów prawnych, a zatem działał w ramach swoich kompetencji, co słusznie podnosi obrońca oskarżonego w odpowiedzi na apelację (k.221- 223). Kontrola RIO mająca miejsce w marcu 2012 roku potwierdzająca fakt zaniżenia dotacji miała charakter następczy w porównaniu do daty czynu wskazanego w punkcie Il aktu oskarżenia, drugorzędny zatem pozostaje status zaleceń pokontrolnych w sensie administracyjnoprawnym. Argumentacja apelacji zmierzająca do wykazania, iż każdy akt stosowania prawa (czy to decyzja, postanowienie czy akt wykonywania uchwały rady gminy) jeśli został wydany czy nastąpił w oparciu o błędną wykładnię przepisów prawa rodzić winien odpowiedzialność karną „podmiotu wydającego” za czyn z art.231 kk. Nie sposób jednak podzielić podobnej argumentacji, bowiem nawet rażące naruszenie prawa przy jego stosowaniu nie musi wyczerpywać znamion przestępstwa, zaś w ramach zamiaru popełnienia przestępstwa konieczna jest motywacja działania na szkodę interesu publicznego bądź prywatnego, a w wypadku czynu z art.231$3 kk nadto wyrządzenie istotnej szkody, czego oskarżonemu przypisać nie sposób, a i nie zarzuca tego oskarżyciel mówiąc jedynie o „narażeniu pokrzywdzonego na istotną szkodę”. Przedmiotem zarzutu nie został zatem objęty skutek stanowiący znamię czynu zabronionego. Wobec powyższego na podstawie art.437$1 kpk orzeczono jak w wyroku. Na podstawie art. 29 ust.1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz.124 ze zm.) oraz $17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w Sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U z 2015r. poz. 1801) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B.-Ś. z Kancelarii Adwokackiej w K. 619,92 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 63681 kpk zasądzając od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z tym postępowaniem, a na podstawie art.13 ust.2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono mu opłatę w kwocie 200 złotych.
rejestr_umow-08092017111053.pdf	REJESTR UMÓW ZAWARTYCH W 2017 ROKU Wartość umowy P i N k D. isani rzedmiot umowy lazwa wykonawcy ata podpisania nato britto | | usuwanie awarii i konserwacja urządzeń "JKB" s.j. 2017-01-02 6 600,00 8 118,00 |kotlowni gazowej najem i serwis mat Berendsen Textile Service 2017-01-02 3 500,00 4305,00 wejściowych Sp. zo.o. Usługi gastronomiczne Chata nad Sztolnią 2017-01-11 2851,85 3 080,00 k= dostawa maretiał.o eksploatacyjnych do LUKUS Łukasz wig drukarek, kserokopiarek i Czubaszek ZOWOLĄĘ S0848i27 109 899,61 urządzen wielofunkcyjnych URMJE POGZONE-NIZEKE |azlaRóEka 2017-01-26] 2500,00 2 500,00 pocztowy | Madelnizacją strony Greem Beam A p. z 0.0. 2017-02-21 3 252,03 4000,00 inetrnetowej konserwacja urządzeń systemu alarmowego OZSS |EKOTRADE Sp. zo.o. 2017-03-01 400,00 492,00 Świdnica konserwacja urządzen systemu alarmowego OZSS |EKOTRADE Sp. zo.o. 2017-03-01 400,00 492,00 Wałbrzych KanipiERSOWECKENULGAAWE | „7 KLIMA 2017-03-01 3 895,00 4 790,85 urządzeń klimatyzacyjnych ochrona obiektu i mienia LEX Sp. zo.o. Kalisz 2017-02-28 50 305,20 61 875,39 |- przeglady, konserwacja, remonty Systemu Alfa- System Sp. z 0.o. 2017-03-03 3 117,00 3 833,91 Sygnalizacji i oddymiania — dostawa wody Eden Springs 2017-03-01 1917,48 2 358,50 obsługa urządzeń wentylacji |SWEGON Sp. z 0.0. 2017-03-09 4 900,00 6 027,00 zakup radiotelefonów RADKOM Serwis 2017-03-09 20 520,00 25 239,60 Internet OZSS I, III Netia 2017-03-09 2 031,78 2 499,09 odczyn promieniowania RTG |Instytut Fizyki Jądrowej 2017-03-20 960,00 1 180,80 Ian Kluwer usługa udostepniania zestawu pakietów online LEX 2017-03-20 1964080 24 158,07 witenadzw.-SR OL-ANN 2017-02-10 3 200,00 3 936,00 Wałbrzych | usługa pocztowa-przekaz |poczta Polska 2017-03-31 17 500,00 17 500,00 pocztowy sprzątanie obiektu SR aś Wałbrzych rozbudowa SPARTAN Sp. z 0.0. 2017-04-03 7 678,86 9 445,00 SzKOIGNiE: TecHnIKI Tranpolina 2017-04-18 4000,00 4000,00 wywierania wpływu ochrona obiektu i mienia SILEZJAN Eko 2017-05-11 202 895,00 249 560,85 dostaw; montaż alamu=SKi |vo-rarsG 2017-05-23 9382,00 11 530,86 Wałbrzch codawa sprze WOLNET 2017-06-02 15 544,71 19 120,00 informatycznego szkolenie z zakresu danych Jarosław Feliński 2017-06-08 3 000,00 3 000,00 osobowych Colsulting usługa wsparcia na sprzęt do nagrywania na salach COMARCH Polska S.A. 2017-06-20 9 600,00 11 808,00 rozpraw ii Europejskie Cntrum g system komunikacji Obsługi Głuchych 2017-06-01 243,90 300,00 Sprzątanie pomieszczeń SO |ZUP "JEDYNKA" 2017-07-28 229 125,00 280 429,80 Gmina Miasto Świdnica 2017-07-25 406,50 500,00 miejsce parkingowe