Załączniki

OutlookEmoji-173824529228717b3816e-0e2f-4c21-8ebd-85cf39b6d585.png
ADM.0123.131.2025_inf.publ._załącznik.pdf	Sygn. akt V K 783/21 z PK «ŻYe WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 27 wtześnia 2024 t. Sąd Rejonowy dla m. st. Watszawy w Warszawie Wydział V Karny w składzie: Przewodniczący — Sędzia Iwona Ramotowska Protokolant: Dominik Ptaszyński po tozpoznaniu na tozptawie w dniach: 16.01.2024 t., 6.03.2024 t., 26.03.2024 r. 15.07.2024 t., 3.09.2024 t., 23.09.2024 t., 27.09.2024 t. sprawy z oskarżenia prywatnego J. I. ptzeciwko M. M,, córce T. i H., ut. (..) rokuw W. oskarzonej o to, Że: w dniu 10 lutego 2020 roku w W., za pomocą środków masowego komunikowania — sieci internet, pomówiła oskarżyciela prywatnego ]. I. o takie postępowanie i właściwości, które poniżyły go w opinii publicznej i naraziły na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia funkcji publicznych otaz wykonywania zawodu wykładowcy akademickiego i adwokata i wykonywania jakiejkolwick innej działalności publicznej, w ten sposób, że sporządziła, a następnie opublikowała na stronie internetowej (...) artykuł pt: . NOA EEEEEEEEEEEEEEEEMMMMJ . » którym poprzez zawatcie następujących sformulowań: e „]. I, odwołany ambasador RP w (...), zabierał swoją zonę w podróże służbowe, lamiąc przepisy i wyplacając jej diety niezgodnie z prawem ”- tak twietdzi MSZ”- zarzuciła oskatżycielowi ptywatnemu dopuszczenie się ptzestępstwa, polegającego na pizcktoczeniu uprawnień i wydatkowaniu środków publicznych niczgodnie z obowiązującymi przepisami; « „Zgodnie z zarządzeniem dytektora generalnego służby zagranicznej, podtoż slużbowa malzonki ambasadota wymaga szczególowego uzasadnienia 1 akceptacji dyrektota komórki organizacyjnej Ministerstwa właściwej do spraw obsługi dytektora generalnego oraz dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa właściwej w sprawach obsługi dysponenta głównego. W takim przypadku pokrycie kosztów podroży służbowej małżonki ambasadora może nastąpić na podstawie umowy zawattej między kierownikiem placówki a tą osobą. Okazuje się, że w przypadku małżonki ambasadora nie został spełniony żaden z powyższych warunków”- zarzuciła oskarżycielowi prywatnemu naruszenie obowiązujących przepisów, polegające na zabieraniu małżonki w podróże służbowe bez zgody właściwego podmiotu oraz wypłacanie jej z budżeru państwa niezgodnie z obowiązującymi przepisami zwrotu kosztów tych podróży, kosztów noclegu oraz diet, mimo braku stosowanej umowy, pomimo tego, iż zacytowane w attykule ptzepisy nie miały zastosowania do podróży służbowych małżonki ambasadora, gdyż towarzyszyła ma ona w celach protokolarnych; * „Jak wynika z wykazu podróży slużbowych J. I., w przypadku części podróży brakuje danych dotyczących tego, jak wysoką dietę wypłacono jego żonie. W innych jest ona podana”- zarzuciła oskarżycielowi prywatnemu popełnienie przestępstwa, polegającego na przekroczeniu uprawnień i wydatkowaniu środków publicznych wbrew obowiązującym przepisom i odnotowania tego faktu w dokumentacji, » „Na przykład za dwudniową podtóż do G. i H. żona ambasadora otrzymała dietę sięgającą 1704 zl. Do tego doszedł koszt dodatkowego noclegu- 7,1 tys. zł”- zarzuciła oskacżycielowi prywatnemu dopuszczenie się przestępstwa, polegającego na wydatkowaniu środków publicznych wbrew obowiązującym przepisom i wypłacanie w.w kwot z tytułu diety i noclegu w kwocie nie znajdującej opatcia w tegulacjach ptawnych; + „Postępowanie dyscyplinarne wobec mnie umorzono kilka miesięcy temu”- zatzuciła oskarżycielowi prywatnemu, że toczyło się wobec niego postępowanie dyscyplinatne, podczas gdy było to niezgodne ze stanem faktycznym i nigdy nie udzielał jej takiej informacji, 1. o przestępstwo z art, 212 f 2 k.k otzeka: 1. oskarżonią M. M. uniewiania od popełnienia zarzucanego jej czynu; II. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami procesu obciąża oskarżyciela prywatnego Ji IWiywy Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343. art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sid może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3-8 formularza, 1. USTALENIE FAKTÓW 11. Fakty uznane za udowodnione Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) EE M.M. (1) czyn z art, 212 $ 2 k.k. zarzucony oskarżonej w prywatnym akcie oskarżenia Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu w dniu 10 lutego 2020 roku, na portalu internetowym *"(...)', redaktorka M. M. (1) opublikowała wyjaśnienia k. artykuł publicystyczny pt.: (...) oskarża b. Wg J I. (1). Miał wypłacać żonie służbowe diety. | oskarżonej M. | 147-143: aa” sa 8 W. przedmiotowym artykule M. M. (1) zawarła informacje o zarzutach, jakie Ministerstwo Spraw Zagranicznych wysuwa w stosunku do byłego ambasadora RP w (...)-- J. 1. (1). Przytoczyła informacje CZĘŚCIOWO k. udzielone jej przez biuro rzecznika prasowego MSZ w formie mailowej, wskazując: „J. I. (1), odwołany "a 176v-1[f3v. ambasador RP w (...), zabierał swoją żonę w podróże służbowe, łamiąc przepisy 1 wypłacając jej oskarżyciela 181-165v diety niezgodnie z prawem”- tak twierdzi MSZ. Jednocześnie w artykule tym przytoczyła informacje prywatnego przekazane jej przez J. 1. (1), w przeprowadzonej z nim przez opublikowaniem artykułu rozmowie JL telefonicznej, cytując na początku artykułu jego wypowiedź, stanowiącą ustosunkowanie się do zarzutów ministerstwa: „Szukali na mnie haków, by mnie odwołać, nie złamałem prawa”. prywatny akt | k. W dalszej części artykułu, na podstawie informacji przestanych jej przez biuro rzecznika prasowego o ażenia 6-8, MSZ, wskazała, iż w 20 spośród 34 wyjazdów zagranicznych I. L. (1) towarzyszyła małżonka i że w k 2 niektórych przypadkach były to wyjazdy kilkudniowe; małżonkowie wspólnie odwiedzili m.in. H., O., załącznika K.iS. adresoyeyW Następnie przytoczyła zapisy regulacji zarządzenia dyrektora służby zagranicznej, zgodnie z którym podróż służbowa „małżonki ambasadora „wymaga szczegółowego uzasadnienia i akceptacji dyrektora | wydruki k. komórki organizacyjnej Ministerstwa, właściwej do spraw obsługi dyrektora generalnego komórki | korespondencji | 9-18 organizacyjnej Ministerstwa, właściwej w sprawach obsługi dysponenta głównego”, Po zacytowaniu tej | e-mail regulacji, wskazała, iż w takim przypadku pokrycie kosztów służbowych małżonki ambasadora może nastąpić na podstawie umowy zawariej pomiędzy kierownikiem placówki. a tą osobą, wskazując, iż w przypadku wyjazdów J. I. (I) z żoną nie został spełniony żaden z tych warunków, Przytoczyła przy tym udzieloną jej w formie mailowej odpowiedź z biura rzecznika prasowego MSZ, stanowiącą podstawę artykuł z dnia | załącznik wcześniej sformułowanego przez nią twierdzenia. 10 lutego | A 2020 r. Opierając się na wykazie wyjazdów służbowych byłego ambasadora RP w (...), nadesłanym jej przez k. biuro rzecznika prasowego MSZ, wskazała, zgodnie z tym wykazem, iż w przypadku części jego 156 podróży, brakuje danych dotyczących tego, jak wysoką dietę wypłacono jego żonie, zaś w innych jest ona podana. Podała teź, przeliczając wartość jena japońskiego na złotówkę, wg kursu NBP, kwoly | orzeczenie załączriik wypłacone małżonce JI. T. (1) z tytułu diet i kosztów dodatkowego noclegu z tytułu podróży do G.i międzyresortowkjA H., T. oraz K., również opierając się w tym zakresie na danych zawartych w wykazie przekazanym jej komisji przez MSZ. orzekającej w W dalszej części artykułu przytoczyła wypowiedzi, jakich udzielił jej J. L. (1), ustosunkowując się do pojwach o zarzutów kierowanych pod jego adresem przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Według byłego aS arabasadoru, zastrzeżenia dot. tych podróży pojawiły się dopiero ze strony dyrektora generalnego dyscypliny MSZ A. P., który „szukał na niego huków”, aby go odwołać, wcześniej zaś żadnych uwag odnośnie sów towarzyszenia mu przez żonę w podróżach służbowych nigdy nie było; a A. P. mścił się na nim za publicznych złożone przez niego zawiadomienie dot. skandalicznego zachowania dyrektora generalnego. . ma „| wydruki k M. M. 0) przytoczyła także wypowiedzi byłego ambasadora RP w (...JR. $., dot. zasad towarzyszenia komentarzy 157-171, małżonki ambasadorowi w jego wyjazdach i wyjściach służbowych. 175 W końcowej części artykułu zawarła informacje, dotyczące przebiegu sporu J. I. (1) i MSZ, wskazując, iż został on odwołany w połowie 2019 r., co wg ustaleń (...)u miało nastąpić w efekcie „wewnętrznej wojny w MSZ”. Wskazała, iż były ambasador złożył do Prokuratury Okręgowej w WIM | wraz z | 203-23h. oraz NIK, zawiadomienie o popełnieniu przestępstw: przekroczenia uprawnień, niedopełnienia załącznikami 262-268 obowiązków, poświadczeń nieprawdy, przeciwko ochronie informacji, tworzenia fałszywych dowodów oraz pomówień, a jako główny winny został wskazany właśnie A. P., który miał stać za odwołaniem , byłego ambasadora. Podniosła również, iż wcześniej były ambasador za swoją pracę ambasadora „a 5 | otrzymał nawet nagrodę w wysokości 6 tysięcy złotych. zaś już po odwołaniu był on kandydatem do s 2T-2ep A o orzckająccj w Podstawą przytoczonych w artykule informacji, dotyczących konkretnych podróży służbowych J. I. | sprawach o (1) z małżonką oraz obowiązujących zasad i regulacji dot. tych podróży, były informacje zawarte w | naruszenie e-mailu, przesłanym M. M. (1) przez biuro rzecznika prasowego MSZ w dniu 5 lutego 2020 roku | dyscypliny oraz załączonym do tego maila wykazie podróży służbowych J. I. (1), stanowiącym odpowiedź na jej | finansów zapytanie dot. tych podróży wysłane do MSZ w dniu 22 stycznia 2020 roku. publicznych J. 1. (1) był ambasadorem RP w (...)od 30 marca 2017 roku do 31 lipca 2019 roku. W dniu 20 maja 2019 roku, na podstawie upoważnienia z dnia 18 kwietnia 2019 r. dyrektora generalnego służby zagranicznej, została przeprowadzona inspekcja w ambasadzie RP w T., celem dokonania oceny funkcjonowania relacji pracowniczych, wykonywania obowiązków slużbowych oraz prawidłowości realizacji wybranych zadań w obszarze administracyjno- finansowym. W sprawozdaniu 2 przeprowadzenia inspekcji, negatywnie oceniono sposób zarządzania placówką przez jej kierownika, zarówno w aspekcie zarządczym, jak i nadzom nad podległymi pracownikami, a także stwierdzono, iż doszło do nadużycia stanowiska przez J. I. (1), w związku z wypłatami środków finansowych i pokrywaniem kosztów uczestnictwa w delegacjach służbowych jego małżonki. Powyższe sprawozdanie było podstawą wystawienia przez kierownika administracyjno- finansowego Ambasady RP w T. noty obciążeniowej I. I. (1) na kwotę 263946 jenów z dnia 4 lipca 2019 roku, wzywającej J. L. (1) do jej wpłaty do kasy lub na rachunek Ambasady, | Orzeczeniem z dnia 19 lutego 2021 roku Międzyresortowa Komisja orzekająca w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych uniewinniła J. I. (1) od zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych określonego w art. Il ust. I ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, polegającego ua dokonaniu w 2017 roku wydatków związanych z uczestnictwem w podróżach służbowych na terenie (...): udokumentowanych kosziów transportu osoby nieuprawnionej, poprzez zatwierdzanie n.w rachunków i dokumentów. na łączną sumę 156.630 JPY, ij. ok 5482,05 złotych. J. L (1), czując się zniesławiony artykułem M. M. (1) z dnia 10 lutego 2020 roku, złożył do Sądu prywatny akt oskarżenia z 2] grudnia 2020 r, w którym oskarżył M. M. (1) o czyn z art" 2]2 $ 2 k.k. polegający na pomówieniu go informacjami zawartymi w tym artykule, o takie postępowanie i właściwości, które poniżyły ga w opinii publicznej i naraziły na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia funkcji publicznych oraz wykonywania zawodu adwokata i wykładowcy akademickiego i wykonywania jakiejkolwiek innej działalności publicznej, zarzucając mu dopuszczenie się przestępstwa polegającego na przekroczeniu uprawnień i wydatkowaniu środków publicznych niezgodnie z obowiązującymi przepisami. polegające na zabieraniu małżonki w podróże służbowe i wypłacanie jej diet oraz zwrotu kosztów podróży i noclegu wbrew obowiązującym przepisom a także, iż toczyło się przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne, podczas gdy postępowanie takie nigdy się wobec niego nie toczyło, a zacytowane w artykule i powoływane przez MSZ regulacje prawne dotyczące podróży służbowych, nie miały zastosowania w jego przypadku, gdyż żona towarzyszyła mu w tych podróżach w celach protokolarnych. W dniu 7 marca 2024 roku, Główna Komisja Orzekająca w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, rozpoznając odwołanie wniesione przez J, I. (1) od orzeczenia Międzyresortowej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy ministrze właściwym do spraw finansów publicznych z 10 grudnia 2021 roku w sprawie o sygn. akt NOT: |órym Komisja uznała J. I. (1) pelniącego w czasie zarzucanego naruszenia dyscypliny finansów publicznych funkcję Ambasadora RP w T., winnym popełnienia czynu stanowiącego naruszenie dyscypliny finansów publicznych określonego w art. | I ust. I ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, polegającego na dokonaniu w roku 2017 wydatków związanych z uczestnictwem w podróżach służbowych na terenie (...judokumentowanych kosztów transportu osoby nieuprawnionej, poprzez zatwierdzenie ww. rachunków i dokumentów na łączną ketę 156.630 JPY, tj. ok. 5482,05 zł, oraz wymierzyła mu karę nagany - uchyliła zaskarżone orzeczenie w całości i uniewinniła J. l. od zarzucanego mu czynu. 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione BE karty | mw > 7 ao ooo OEM | 2. OCena DOWOdów MRS: Dowody będące podstawą ustalenia faktów 111 wyjaśnienia Sąd w całości obdarzył wiarą wyjaśnienia oskarżonej, która potwierdziła fakt oskarżonej M. | publikacji inkryminowanego artykułu prasowego z 10 lutego 2020 r., a przy tym M. (1) w spójnych i logicznych wyjaśnieniach przedstawiła okoliczności i przyczyny jego powstania. Odniosła się przy tym do faktów, które omawiała w publicystycznym materiale, w tym także do nadesłanych jej z biura rzecznika prasowego MSZ materiałów. Wskazała, iż sporządziła sporny artykuł, gdyż w przestrzeni publicznej zaczęły pojawiać się informacje o sporze pomiędzy MSZ a byłym ambasadorem i przedstawiła w nim informacje przekazane jej oficjalnie zarówno przez MSZ, jak też oskarżyciela, z którym przed publikacją artykułu się skontaktowała, nie formułując przy tym żadnych ocen odnośnie przedstawianych informacji. Podniosła, iż w odpowiedzi na jej zapytanie, dotyczące wykazu podróży ambasudora i jego małżonki oraz o obowiązujące w tym zakresie przepisy, otrzymała w formie e-mailowej odpowiedź z biura rzecznika prasowego MSZ, w której MSZ, ustosunkował się do wszystkich zadanych przez nią pytań, powołując obowiązujące przepisy dotyczące takich podróży oraz załączając ich wykaz. Wyjaśniła, iż wszelkie informacje, dot. konkretnych podróży ambasadora i jego małżonki, dotyczące wypłacanych jej diet i zwrotu kosztów podróży oraz noclegów pochodziły właśnie z nadesłanego jej z MSZ wykazu tych podróży. Wskazała również, iż w praktyce dziennikarskiej nie weryfikuje się informacji przekazanych przez organy i urzędy państwowe, są one traktowane Jako oficjalne stanowiska tych podmiotów i uznawane za wiarygodne, nie ma nawet możliwości zweryfikowania takich informacji. Wyjaśnienia oskarżonej znajdują przy tym potwierdzenie w zebranej dokumentacji, w tym w dokumentacji nadesłanej przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych. częściowa Sąd w przeważającej części — w zakresie dot. sporządzenia przez oskarżoną spornego zeznania artykułu i jego konsekwencji dla życia prywalnego i zawodowego oskarżyciela, a oskarżyciela także bezpodstawności kierowanych przez MSZ. wobec niego zarzutów dotyczących prywatnego J. | naruszenia przez niego obowiązujących przepisów w zakresie dat. zabierania żony L (1) w podróży służbowe i wypłacania jej z twego tytułu nienależnych Świadczeń — uznał zeznania oskarżyciela za wiarygodne, albowiem znalazły potwierdzenie w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, w tym przedłożonych przez niego wydrukach komentarzy umieszczanych pod spornym artykułem, bądź też orzeczeniach odpowiednich organów uniewinniających go od zarzutów naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Na wiarę zasługiwały także zeznania oskarżyciela odnośnie samego faktu odbycia z nim przez oskarżoną — przed publikacją artykułu- rozmowy i przesłania jej przez oskarżyciela wskazanej przez niego dokumentacji, dot. m.in. złożonych przez niego do | POi NIK zawiadomień o przestępstwie — albowiem w tej części jego zeznania znajdują potwierdzenie w przedłożonej przez niego korespondencji e-mail z oskarżoną a także w wyjaśnieniach oskarżonej. prywatny akt | Autentyczność i wartość dowodowa przedmiotowych dowodów nie budziła oskarżenia; wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone w stosownej formie, przez uprawnione do tego organy oraz inne właściwe podmioty lub osoby. Rzeczone dowody nie były artykuł ponadto kwestionowane przez, żadną ze stron. z 10.02.2020 1. pr. "EB |= > | EBEG=A 1 (b EG Es rg EE [ZEZZ LI zza wydruki korespondencji e-mail orzeczenie międzyresortowjzj komisji orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych wydruki komentarzy pisma MSZ wraz z załącznikami orzeczenie głównej komisji orzekającej w sprawach 0 naruszenie dyscypliny finansów publicznych 1.4. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dła ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.l albo | Dowód Zwięźle o powodach nienwzględnienia dowodu 12 częściowo Dokonując ustaleń faktycznych i ich oceny prawnej Sąd pominął szczegółowe zeznania zeznania oskarżyciela w zakresie dotyczącym podstaw jego sporu z MSZ, w tym oskarżyciela kwestii dotyczących ewentualnego popełnienia przestępstw przez A, P., czy innych prywatnego J. | pracowników MSZ, albowiem okoliczności te były irrelewantne dla niniejszego L (1) postępowania, a nadto Sąd nie dysponował odpowiednim materiałem dowodowym, aby rozstrzygać o prawdziwości kierowanych przez oskarżyciela zarzutów, a w tym zakresie toczy się odrębne postępowanie. Nadto Sąd pominął tę część relacji oskarżyciela, która zawierała ocenę zachowania oskarżonej i jej motywacji dot, sporządzenia spomej publikacji prasowej, albowiem ocena tych kwestii należała do kompetencji Sądu, a ocena wiarygodności zeznań świadka może odnosić się jedynie do wskazywanych przez niego okoliczności faktycznych. Przeprowadzone zaś poslępowanie dowodowe, jak zostało wykazane w dalszej części uzasadnienia, w tym nawel już sama treść spornego artykułu, nie pozwala na ustalenie, iż zamiarem oskarżonej było zniesławienie oskarżyciela prywatnego, czy też że miała ona świadomość, że zawarte w artykule informacje są nieprawdziwe i godziła się Ona na lo, że mogą poniżyć go w opinii publicznej i narazić na utratę zaulania niezpędnego do pełnienia funkcji publicznych. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Rai = EC d km m 3.l|. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Li 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej 3.2, Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Li 33. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej ora? zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania 3.5. Uniewinnienie I M. M. (1) Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia W świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego zarzut stawiany oskarżonemu M. M. (1) nie mógł się ostać. W sprawie niniejszej, bezspornym jest wprawdzie, że w dniu 10 lutego 2020 r. na portalu (...) M. M. (l)opublikowała ona artykuł prasowy pr: „KOOWWWWWWWWWWW (©. KHW | otory znojaziy się wszystkie wskazane w akcie oskarżenia określenia i informacje adnośnie oskarżyciela prywatnego. Okoliczności powstania artykułu, oraz fakt jego publikacji nie budzą zatem wątpliwości. Niemniej całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w kontekście wszystkich okoliczności publikacji przedmiotowego artykułu, jego odniesień do faktycznych aspektów działalności oskarżyciela prywatnego, nie pozwala na przypisanie oskarżonej winy za zarzucany jej czyn z art. 212 $ 2 k.k. Zgodnie z treścią przepisu art. 212 $ | k.k. kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej, o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku, Z kolei $ 2 tego przepisu przewiduje surowszą odpowiedzialność dla sprawcy, który dokonuje zniesławienia za pośrednictwem środków masowego komunikowania. Przestępstwo stypizowane w art. 212 k.k. określane jest w literaturze i orzecznictwie jako pomówienie lub zniesławienie, Czyn sprawcy polega na tym, że sprawca swoją wypowiedzią zniesławia kogoś, powoduje uszczerbek w jego czci, narusza jego dobre imię. Przedmiotem ochrony tego przepisu, w zakresie jakim odnosi się on do osób Jub grup osób jest cześć człowieka, rozumiana jako honor, dobre imię, godność osobista.” Przepis ten wprowadza ochronę czci człowieka zadekrelowaną w art. 4? Konstytucji, który slanowi, że każdy ma prawo do ochrony czci i dobrego imienia. Szacunek i poważania innych ludzi n jest ważną potrzebą człowieka, bez tych przymiotów człowiek jest bowiem narażony na poniżenie, brak zaufania, często skutkiem utraty dobrego imienia jest brak możliwości normlanego funkcjonowania w środowisku, działalności zawodowej. Dlatego ochrona przed bezprawnym naruszeniem czci człowieka jest miezbędna w prawie kamym, W art. 212 k.k. przewidziana jest przy tym jedna postać czynności sprawczej, (j. pomówienie. Pomówić, to zarzucić coś komuś, posądzić, oskarżyć go 0 coś, niesłusznie przypisać coś komuś. Pomówienie musi być wyrażone w jakieś wypowiedzi, ustanej lub pisemnej albo przekazanej za pomocą innego nośnika informacji. Treść pomawiająca może być wyrażona w rozmowie, w liście, innej korespondencji, w publikacji prasowej lub książkowej, za pomocą telefonu, sieci informatycznej, itp. Dla bytu tego przestępstwa konieczne jest przy tym by hańbiące wiadomości zostały przekazane innym osobom. niż te, których dotyczą- musi być jakaś osoba trzecia, wobec której pokrzywdzony zostaje pomówiony. Pomówienie może być dokonane publicznie, przez skierowanie zniesławiającej wypowiedzi do szerokiego, bliżej nieograniczonego kręgu osób. Publiczny charakter mają w szczególności pomówienia dokonywane za pomocą środków masowego komunikowania Podnoszone w ramach zniesławienia zarzuty mogą być przy Lyrn formułowane wprost, ze wskazaniem konkretnych zdarzeń czy zjawisk jako pewnych, ale mogą być również formułowane hipotetycznie, przez odwoływanie się do prawdopodobieństwa, do podejrzeń niewłaściwego postępowania osoby pokrzywdzonej. Pomówienie może dotyczyć postępowania lub właściwości innej osoby. Postępowanie- to czynienie czegoś w określonych sytuacjach, zachowywanie się wobec kogoś w określony sposób, Z kolei właściwości oznaczają to, co jest charakterystyczne dla danej osoby. Można mówić o właściwościach fizycznych lub psychicznych, o właściwościach jej charakteru lub umysłu. Do znamion czynu z art. 212 k.k. nie należy przy tym wystąpienie określonego skutku, wystarczająca jest bowiem sama możliwość podniesienia przez pokrzywdzonego określonych szkód imoralnych, nawet jeśli one nie nasląpią. Pomówicnie tylko wtedy podlega odpowiedzialności karnej, jeśli wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej. O przestępności czynu decydują niezaleźne od siebie następujące szkody moralne: 1) możliwość poniżenia osoby lub innego podmiotu pomówionego w opinii publicznej; 2) narażenie tej osoby lub podmiotu na utratę zaufania. Dla prawidłowej oceny czynu i ustalenia możliwych jego skutków, niezbędnym jest przy tym rozważenie czynu w koniekście opinii, która pokrzywdzonym cieszy się w swoim środowisku, a także w kontekście jego stanowiska, zawodu czy działalności i wymaganego na tych funkcjach zaufania. Identyczne pod względem treści pomówienie może mieć bowiem różne skutki w zależności do środowiska społecznego osoby pokrzywdzonej, wykonywanych przez nią zajęć i sprawowanych funkcji. Dla oceny, czy istotne zachodziła możliwość poniżenia osoby pokrzywdzonej w opinii publicznej wazne są zatem normy funkcjonujące w środowisku, w którym nastąpiło pomówienie (tak m.in. w komentarzu do kodeksu karnego pod red. A. Wąska, Warszawa 2006, cz. szczególną LL, str. 1145-1151). Pomówienie jest przy tym przestępstwem, które można popełnić tylko umyślnie. Sprawca musi mieć świadomość tego, że jego wypowiedź zawiera zarzuty w stosunku do innej osoby czy instytucji i w ten sposób naraża na szwank ich dobre imię, Musi zachodzić po jego stronie zaniiar zniesławienia i świadoniość możliwych tego konsekwencji, w postaci możliwości poniżenia kogoś lub narażenia na szwank zaufania do niego. Występek ten może być popełniony zarówno w zamiarze bezpośrednim, tj. sprawca wprost chce pamówić inną osobę w sposób zamierzony godzi w jej dobre imię, jak i w zamiarze ewentualnym- gdy sprawca bezpośrednio nie chce zniesławić pokrzywdzonego, ale ma świadomość i godzi się na to, że jego wypowiedź może zniesławić osobę pokrzywdzoną. Umyśbtość przestępstwa zart 212 k.k. wymaga zatem, aby sprawca zdawał sobie sprawę z nieprawdziwości stawianego zarzutu- trzeba wykazać, że sprawca wiedział o nieprawdziwości zarzutu, lub przynajmniej się na to godził, stawiając zarzut nieprawdziwy. Przestępsiwo z art. 212 k.k. zostało określone w dwóch typach. W $ I określony został lyp podstawowy, natomiast w $ 2 typ kwalifikowany, dotyczący pomówienia dokonanego za pomocą środków masowego komunikowania, do których zalicza się prasę, radio, telewizję oraz Internet. Zasady funkcjonowania prasy w Polsce określone są przy tym w przepisach ustawy- prawo prasowe. Zgodnie z art.| Praas korzysta z wolności wypowiedzi oraz urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz do kontroli i krytyki społecznej. Jednak wolność prasy nie oznacza wolności w wszelkiej krytyki, z zwłaszcza krytyki opartej na nieprawdziwych zarzutach Zgodnie z art. 6 ust.1 tej ustawy prasa ma bowiem obowiązek prawdziwego przedstawienia omawianych zjawisk. Z kolei stosownie do art. 12 ust. 1 dziennikarz obowiązany jest do zachowania szczególnej staranności przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, powinien zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło. Ponadto dziennikarz jest obowiązany chronić dobra osobiste. a także interesy działających w dobre wierze informatorów i innych osób, które mu okazują zaufanie. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 kwietnia 1994 r., art. 12 ust. I Prawa Prasowego nie zmienia zakresu odpowiedzialności dziennikarza za zniesławienie (uchwała z dnia 17 kwietnia 1997 r. I KZP 5/97 OSNKW 1997. Nr5 poz. 44). Dziennikarz odpowiada zatem za zniesławienie dokonane w prasie na identycznych zasadach, jak każdy inny sprawca, dopuszczający się zniesławienia za pośrednictwem środków masowego komunikowania. Wyłączona przy tym została przez ustawodawca karalność zniesławienia, jeśli zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy (art. 213$ | k.k.), a w przypadku zarzulu postawionego publicznie oprócz prawdziwości zarzutu wymagane jest aby sprawca działał w ramach tzw, dozwolonej krytyki - zarzut służył obronie społecznie uzasadnionego interesu (art. 213$ 2 k.k.). Przenoszac_puwyższe tozważynia nu kitmee nitteszej spracy stwierdzić nalezy, 12 aby przejąć, 12 oskayżuske dopuściła się zniesławienia oskarżyciela prywatnego. zebrany w spenwie matęrał dowodowe w sposób kateporyczny musiałby pozwać na poczyniepie następujwcych ustale 1. to oskarżona był autorem publikacji, stanowiącej przedmiot aktu oskarżenia, bądź to ona przekazała autoroni tej publikacji informacje w treści i formie tożsame z umieszczonymi w przedmiotowej publikacji; treści zawarte w przedmiotowym artykule pozwalały na identyfikację oskarżyciela prywatnego i do niego się odnosiły; 3. treści zawarte w przedmiotowym artykule dotyczyły przypisania, czy zarzucania oskarżycielowi prywatnemu takiego postępowania lub właściwości, które mogły go poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia funkcji publicznych; 4, treści zawarte w przedmiotowym artykule zarzucające czy przypisujące oskarżycielowi prywatnemu takie postępowanie lub właściwości, które mogły narazić go na utratę zaufania lub poniżyć go w opinii publicznej były nieprawdziwe; 5. oskarżona działała z zamiarem umyślirym, bezpośrednim, w celu pomówienia, poniżenia, naruszenia dobrego imienia oskarżyciela, bądź przynajmniej godziła się na to, że znajdujące się w publikacjach treści są nieprawdziwe i mogą zniesławić, naruszyć dobre imię oskarżyciela; 6. po poczynieniu takich ustaleń, przy ocenie zachowania oskarżonej w zakresie wypowiedzi oskarżonej należało nadto dokonać oceny, czy oskarżona nie działała w ramach społecznie uzasadnionego interesu. Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż bezspornie to oskarżona była autorką publikacji, będącej przedmiotem prywatnego aktu oskarżenia. W toku postępowania oskarżona nie podnosiła, aby jakiekolwiek jej wypowiedzi, czy zamieszczone przez nią w artykule informacje, zostały przez inne osoby zmodyfikowane. Jedynie odnośnie zmienianego tytułu artykułu wskazała, iż to nie ona o nim decydowała, a sam oskarżyciel prywatny podniósł. iż w tym zakresie nie stawia oskarżonej żadnego zarzulu. Bezsprzecznie także, zawarte w artykule informacji i wypowiedzi odnosiły się do osoby oskarżyciela prywatnego J. 1. (1), związanych ż pełnieniem przez niego funkcji ambasadora RP w (...)i związanych z tym jego podróży służbowych, w których miała mu towarzyszyć jego małżonka, a także sporu, w jaki popadł z władzami Ministerstwa Spraw Zagranicznych w 2019 roku. Zgodzić się także należy z oskarżyciel prywalnym, iż treści zawarte w przedmiotowym artykule dotyczyły przypisania, czy zarzucania oskarżycielowi prywatnemu takiego postępowania lub właściwości, które mogły go poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia funkcji publicznych oraz wykonywania zawodu wykładowcy akademickiego i adwokata i wykonywania jakiejkolwiek innej działalności publicznej, Zu takie treści należy bowiem uznać zawarte w artykule informacje, iż w stosunku do byłego ambasadora RP w (...)władze Ministerstwa Spraw Zagranicznych wysuwają zarzuty, iż „zabieral swoją żonę” w podróże służbowe i „wypłacał jej diety” z naruszeniem obowiązujących w tym zakresie zarzutów. Sformułowanie bowiem wobec osoby pełniącej funkcję publiczną (ambasadora RP) oraz wykładowcy akademickiego na wydziale Prawa, iż z nie tylko z naruszeniem obowiązujących przepisów „zabierał” swoją żonę w podróże służbowe, lecz także powodował, iż niezgodnie z tymi przepisami wypłacono jej nienależne diety, czy koszty podróży i noclegu, bezspomie mogło narazić go w opinii publicznej na utratę zaufania niezbędnego dla pełnienia funkcji publicznych. Nie ulega bowiem żadnych wątpliwości, iż od osoby pełniącej funkcje publiczne, czy wykonujące zawód zaufania publicznego, jakim jest adwokat, czy wykładowca akademicki wyrmaga się w pierwszej kolejności przestrzegania obowiązujących przepisów, osobistej uczciwości i nieskazitelności charakteru. Kolejną kwestią pozostaje prawdziwość zawartych w artykule informacji. Odnosząc się do tej przesłanki wskazać należy, iż jak wynika z przedłożonej przeź oskarżyciela dokumentacji, w tym przede wszystkim orzeczeń komisji orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów pubticznych, J. [. (1) został ostalecznie prawomocnie uniewinniony z wszelkich zarzutów dotyczących naruszenia przez niego dyscypliny finansów publicznych, związanych z wypłacaniem jego małżonce diet, kosztów podróży i noclegu z. tytułu towarzyszenia mu w podróżach służbowych. Nieprawdziwa była także umieszczona w artykule informacja, iż wobec oskarżyciela toczyło się postępowanie dyscyplinarne, jako że w.w. informacji tej zaprzeczył, a oskarżona nie przedłożyła żadnych dowodów, « których wynikałoby, iż faktycznie postępowanie takie p-ko J. 1. się toczyła. Oceniając tę przesłankę pamiętać jednak należy, iż oskarżona opublikowała swój artykuł w lutym 2020 roku, opierając się w tym zakresie na informacjach przekazanych jej przez MSZ- co w toku procesu zostało dowiedzione, a wszystkie przytoczone w artykule dane pochodziły z treści odpowiedzi przestanych jej z biura rzecznika prasowego MSZ, nadesłanej w odpowiedzi na jej zapytanie, w tym wykazu podróży służbowych J. I. (1) i danych w nim zawartych. Pierwsze orzeczenie Międzyresoriowej Komisji orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy ministrze właściwym ds. finansów publicznych, uniewinniające oskarżyciela od postawionych mu zarzutów naruszenia tej dyscypliny, datowane jest bowiem na 19 lutego 2021 roku, a zatem zostało wydane ponad rok po publikacji spornego artykułu. Na datę jego sporządzenia brak było zatem takiego dokumentu, a oskarżona sporządzając publikację, dysponowała jedynie informacjami przesłanymi jej przez MSZ oraz przekazanymi przez oskarżyciela prywatnego; dodatkowo także posiłkowała się opinią eksperta — byłego ambasadora RP w (..JR. $.. Dokonując analizy spornego materiału oraz wyjaśnień oskarżonej, w tym także mając na uwadze jej postępowanie poprzedzające jego publikację, nie można przy tym uznać, że działała ona w zamiarze umyślnym, choćby w formie zamiar ewentualnego zniesławienia oskarżyciela prywatnego. Poczynienie takiego ustalenia wymagałoby bowiem w pierwszej kolejności stwierdzenia, iż miała ona świadomość nieprawdziwości zawartych w artykule informacji, co w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i Lreści spornej publikacji jest niemożliwe. Jak bowiem w/w przedłożone przez oskarżyciela orzeczenia uniewinniające powsiały bowiem w odległym czasie od sporządzenia i opublikowania artykułu, a na czas jego sporządzenia, oskarżona dysponowała jedynie informacjami przekazanymi jej przez MSZ i oskarżyciela, a nadio przywołała opinię wyrażoną w zakresie stawianych oskarżycielowi zarzutów, przez eksperta- innego ambasadora RP. W weści artykułu przekazała jedynie zgodną z rzeczywistością informację o twierdzeniach i zarzutach MSZ w stosunku do oskarżyciela prywatnego- iż „zabierał on żonę w podróże służbowe . łamiąc przepisy i wypłacając jej diety niezgodnie z prawem”, Cytując taką wypowiedź Ministerstwa, oparła | się na informacjach zawartych w przesłanym jej w dniu 5 lutego 2020 roku mailu, gdzie osoba sporządzająca w imieniu biura rzecznika prasowego MSZ odpowiedź na jej zapytanie wskazała na obowiązujące przepisy w zakresie podróży służbowych w MSZ i placówkach zagranicznych osób niebędących pracownikiem placówki, tj. zapisy zarządzenia nr 14 Dyrektora Generalnego Służby Zagranicznej z dnia 10 czerwca 2011 r. w sprawie podroży służbowych w MSZ i w placówkach zagranicznych. W udzielonej jej odpowiedzi wskazano, iż podróż służbowa osoby niebędącej pracownikiem placówki wymaga szczegółowego uzasadnienia i akceptacji dyrektora kornórki organizacyjnej ministerstwa właściwej do spraw obsługi dyrektora generalnega oraz dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa właściwej w sprawach obsługi dysponenta głównego i w takim przypadku pokrycie kosztów podroży służbowej małżonki ambasatclora może nastąpić na podstawie umowy zawartej między kierownikiem placówki a tą osobą, zaś w przypadku małżonki a'nbasadora nie został spełniony żaden z powyższych warunków, a ambasador nie występował o stosowną zgodę. W sporządzonym przez siebie artykule oskarżona wręcz wprost przytoczyła odpowiedź przesłaną jej przez MSZ. Wysuwane przez MSZ w stosunku do J. 1. (1) zarzuty stały się zresztą podstawą wszczęcia wobec niego postępowania dotyczącego naruszenia dyscypliny finansów publicznych. W dalszej części artykułu, również jedynie w oparciu o wykaz podróży służbowych J. I. (1), przesłany jej jaka załącznik do odpowiedzi z biura rzecznika prasowego MS7, oskarżona przytoczyła zawarte w nim dane i informacje, iż podróży, w których towarzyszyła mu małżonka było 20, a nadto wskazała kwoty (w przeliczeniu na PLN) wypłaconych jej z tego tytułu diel czy zwrotów kosztów podróży i noclegu, czy też w sytuacji. gdy w nadesłanym wykazie wskazano, iż brak jest danych o wysokości wypłaconych diet, zgodnie z tym wykazem wskazała w treści artykułu, że „w przypadku części podróży brakuje danych dotyczących tego, jak wysoką dieię wypłacono jego żonie”, Wszelkie dane zawarte w tym artykule znajdują oparcie w przesłanym jej z MSZ wykazie podróży służbowych byłego ambasadora J. I. (1). Oskarżona nie miała żadnych powodów, aby wątpić w prawdziwość przesłanych jej informacji, zarówno, co do tego, że w przypadku oskarżyciela mają zastosowanie przepisy powołane przez MSZ (a nie zapis, na który powoływał się oskarżyciel, iż nie miały one zastosowania, ponieważ żona towarzyszyła mu w celach protokolarnych), jak i co do tego, w ilu podróżach towarzyszyła mu żona i jakie z tego tytułu wypłacono jej kwoty, czy też że w ogóle zostały one wypłacone, ale brak jest danych odnośnie ich wysokości. Jak słusznie wskazała oskarżona, nie miała ona możliwości weryfikacji danych zawartych w przesłanym jej dokumencie, a nadto w praktyce dziennikarskiej nie ma zwyczaju weryfikacji informacji przekazywanych przedstawicielom mediów przez urzędy i instytucje państwowe i informacje takie uznaje się za prawdziwe. Podkreślenia przy tym wymaga, iż oskarżona nie dokonywała oceny zarzutów kierowanych przez MSZ wobec J. 1. (1), a jedynie te zarzuty przytoczyła z powołaniem wskazanej przez Ministerstwo podstawy prawnej. Sporządzając spomy artykuł, dochowała przy tym rzetelności dziennikarskiej, kontaktując się z oskarżycielem prywatnym przed jego publikacją i umożliwiając mu ustosunkowanie się do tych zarzutów. W sporządzonym artykule ograniczyła się do wskazania stanowisk stron toczącego się sporu- wskazując na wysuwane przez MSZ wobec oskarżyciela zarzuty oraz przytoczyła stanowisko oskarżycieła, który podał, iż jest lo „zemsta” funkcjonariuszy MSZ za zgłaszane przez niego zarzuty dotyczące nieprawidłowości funkcjonowania MSZ, a zwłaszcza działalności dyrektora generalnego tej placówki A. P.. W końcowej treści artykułu wskazała również na złożenie przez oskarżyciela do Prokuratury Okręgowej w WIG oraz NIK zawiadomień o popełnieniu przestępstw przekroczenia uprawnień, niedopełnienia obowiązków, poświadczeń nieprawdy, przeciwko ochronie informacji niejawnych, tworzenia falszywych dowodów i pomówień, gdzie jako główny winny został wskazany właśnie A. P., a nadto wskazała, iż J. I. (1) został wcześniej za swoją pracę ambasadora wręcz nagrodzony. Ta końcowa część artykułu może wręcz uwiarygadniać tezę oskarżyciela prywatnego, iż wysuwane wobec niego zarzuty dot. naruszenia dyscypliny finansów publicznych w związku z jego podróżami służbowymi, miała charakter „zemsty”, skoro wcześniej zarzutów takich wobec niego nie wysuwano, był wręcz nagradzany, a pojawiały się dopiero po zgłaszanych przez niego zastrzeżeniach odnośnie prawidłowości funkcjonowania MSZ i niejako „przesuwać” sympatię czytelnika artykułu właśnie na stronę oskarżyciela. Na dochowanie staranności dziennikarskiej i rzetelności wskazuje również zwrócenie się przez oskarżoną do tzw. eksperta — innego ambasadora — R. S. o komentarz do wysuwanych zarzutów. Również odnosząc się do powołanej w artykule informacji, iź wobec oskarżyciela miało się toczyć postępowanie dyscyplinarne, wskazać należy, że nie można oskarżonej w tym zakresie przypisać umyślności. Wszakże nie toczyło się przeciwko oskarżycielowi postępowanie dyscyplinarne, ale toczyło się postępowanie związane z naruszeniem dyscypliny finansów publicznych przez oskarżyciela. Nie można zatem wykluczyć sytuacji, iż oskarżona po prostu błędnie zrozumiała wypowiedź oskarżyciela w zakresie dotyczącym toczącego się przeciwko niemu postępowania i przypisać jej w tym zakresie chęci pomówienia oskarżyciela, tym bardziej, iż w treści artykuł przytoczyła ona informację dotyczącą tego postępowania jako pochodzącą od J. I. (1) a dodalkowo wskazała, iź zostało ono umorzone (co również przecież świadczy o bezpodstawności zarzutów). W świetle tych wszystkich okoliczności: mając na uwadze zarówno informacyjny, nie zawierający ocen, oparty na przesłanych jej przez państwowy urząd danych i informacjach, charakter spornego artykułu, przytoczenie w nimi stanowiska drugiej strony, której dotyczyły formułowane zarzuty, zasięgniecie opinii eksperta, jak też istniejący w takcie sporządzania publikacji stan faktyczny, który polegał na toczącym się sporze pomiędzy J. I. (1) a MSZ, przy dużo późniejszym rozstrzygnięciu przez powołane do tego organy zarzutów kierowanych przez MSZ wobec oskarżyciela- nie można w jakimkolwiek stopniu uznać, iż oskarżona sporządzając sporny artykuł działała z zamiarem pomówienia oskarżyciela. czy chociażby, że na taki skutek swojej publikacji się godziła. Motywacją i celem jej działania jako dziennikarki nie było zniesławienie, poniżenie. chęć dokuczenia oskarżycielowi, a chęć nagłośnienia budzących zainteresowanie opinii publicznej zdarzeń, do jakich z pewnością należała „wewnętrzna wojna w (...). wzajemnie kierowane przez MSZ. i byłego ambasadora RP zarzuty dotyczące naruszania obowiązujących przepisów — zarówno przez oskarżyciela prywatnego- jako że według MSZ, miał on z naruszeniem prawa zabierać żonę w podróże służbowe i doprowadzać do wypłaty z budżetu państwa nienależnych jej świadczeń, jak leż oskarżyciela prywatnego — który twierdził. iż wysuwane zarzuty wynikają z chęci odwetu za sygnalizowane i zgłaszane przez niego nieprawidłowości dotyczące funkcjonowania MSZ i jego funkcjonariuszy, w tym zwłaszcza A. P.. skutkujące ostatecznie złożeniem przez niego zawiadomienia o popełnieniu szeregu przestępstw do właściwych organów. W świetle tych okoliczności nie można przyjąć, aby oskarżona działał w celu pomówienia oskarżyciela, czy też, aby godziła się on na taki skutek w odniesieniu do osoby oskarżyciela, Już z tej przyczyny należało uniewinnić oskarżoną od popełnienia zarzucanego jej czynu. Podstawą uniewinnienia oskarżonej było także działanie oskarżonej w obronie społecznie uzasadnionego interesu. Wskazać w tym miejscu należy, iż wolność wyrażania opinii zagwarantowana została w art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, którą w polskim porządku prawnym stosuje się bezpośrednio, a Polska podlega jurysdykcji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Zgodnie z treścią tego przepisu ., każdy mma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejniuje wolność wyrażania poglądów oraz owzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe a korzystnie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność może podlegać takim wymogom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne w. społeczeństwie demokratycznym w interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytoriulnej lub bezpieczeństwa publicznego ze względu na konieczność zapobieżenia zakłócenia porządku lub przestępstwu, z uwagi na ochronę zdrowia i moralności, ochronę dobrego inienia i praw innych osób oraz ze względu na zapobieżenie ujawnieniu informacji poufnych lub zagwarantowanie powagi i bezstronności władzy sądowej”. Jak wafnie zauważył Europejski Trybunał Praw Człowieka wolność wyrażania opinii i formułowania poglądów odnosi się przy tym nie tylko do informacji lub idei, które są dobrze przyjmowane bądź postrzegane jako nieszkodliwe lub obojętne, ale również do tych, które obrażają, szydzą bądź przeszkadzają lub wywołują niepokój - gdyź właśnie takie są wymogi pluralizmu, tolerancji i otwartości, bez których nie ismieje społeczeństwo demokratyczne. W sprawie Kuryłowicz. p-ko Polsce (sygn. 41029/06), w której w/w został uznany winnym przestępstwa zniesławienia, polegającego na sformułowaniu zarzutów niegospodarności i złego prowadzenia szkoły pod adresem dyrektora szkoły Trybunał orzekł, że wypowiedź formułująca zarzuty co do postępowania osoby publicznej nie stanowi zniesławienia- mieści się w dopuszczalnych granicach debaty publicznej i że z tego rodzaju zarzuty są opiniami, a osoba je przedstawiająca nie musi przedstawiać dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Europejski Trybunał Praw Człowicka w swoim orzecznictwie niejednokrotnie wskazywał, że w przypadku wypowiedzi w kwestiach stanowiących przedmiot zainteresowania publicznego, dozwolony jest w ramach debaty publicznej pewien stopień przesady, a nawet prowokacji (vide: wyrok z dnia 16 października 2012r., sygn. 17446/07 w sprawie Smolarz przeciwko Polsce, czy wyrok z dnia 13 stycznia 2015r.m sygn. 34447/05 w sprawie Marian Maciejewski przeciwko Polsce). Stanowisko konsekwentnie prezentowane przez ETPC znalazło swój wyraz także w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który stwierdził, iź przepis art. 10 EKPC gwarantujący prawo do swobodnej wypowiedzi, jest w orzecznictwie ETPC traktowany jako dający swobodę wszelkim rodzajom wypowiedzi wyrażających opinie i idee, niezależnie od ich treści oraz podmiotu wypowiadającego się (wyrok SN z dnia 2 czerwca 2003 r., sygn. akt ITI K 161/03). W orzecznictwie konsekwentnie wskazuje się, że zakres wolności słowa w sterze życia publicznego musi być szerszy niź w sferze prywatnej, zaś osoby uczestniczące w życiu publicznym muszą liczyć się z krytyką, gdyż świadomie i w sposób nieunikniony wystawiają swe słowa i działania na reakcje społeczeństwa. Krytyka jaka wkład w formę debaty publicznej a zarazem kontrola osób sprawujących stanowiska publiczne jest niezbędna w demokratycznym państwie prawa. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2003 r. III KK 246/03, LEX nr 185075). Zgodnie z dobrze ustaloną linią orzeczniczą Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, swoboda wypowiedzi, stypizowana w art. 10 ust. | Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności stanowi jeden z podstawowych fundamentów demokratycznego społeczeństwa i jeden z podslawowych warunków jego rozwoju oraz samorealizacji jednostek. Nie oznacza to oczywiście, iż wskazany artykuł Konwencji gwarantuje w pełni nieograniczoną wolność wypowiedzi, wolność wyrazu, nawet w odniesieniu do prasowego omówienia kwestii dotyczących ważnych spraw zainteresowania publicznego oraz spraw dotyczących polityków lub urzędników publicznych. Na podstawie ustępu drugiego tego artykułu wykonywanie tej wolności wypowiedzi niesie bowiem za sobą "obowiązki i odpowiedzialność”, które także mają zastosowanie do prasy. Takie obowiązki i odpowiedzialność nogą zyskać na znaczeniu, gdy - pojawia się kwestia ataku na dobre imię konkretnych osób oraz podważenie "praw innych osób”. 7, powodu "obowiązków i odpowiedzialności” wpisanych w wykonywanie wolności wypowiedzi gwarancja przyznana przez art. 10 dziennikarzom w odniesieniu do opisywania kwestii zainteresowania publicznego podlega zastrzeżeniu, w świetle którego dziennikarze działają w dobrej wierze w celu zapewnienia dokładnych i wiarygodnych informacji, oraz zgodnie z etyką dziennikarską (tak m.in. Wyrok ETPCz dnia 24 lipca 2012 r. nr 46712/06 oraz z dnia 2 maja 2000 r. nr 26132/95), Jak wielokrotnie wskazywał Trybunał, wydanie wyroku skazującego za zniesławienie niewątpliwie stanowi ingerencję w wykonywanie prawa do swobody wypowiedzi. Dokonując kontroli na podstawie art. [0 decyzji podejmowanych przez władze krajowe Trybunał badał, czy w świetle okoliczności sprawy jako takiej, przedmiotowa ingerencja była przewidziana przez prawo, czy była proporcjonalna do uzasadnionego prawnie celu, który miał być zrealizowany, wskazanego art. 10 ust. 2 Konwencji- np. ochrony dobrego imienia i praw innych osób. oraz czy ingerencja była „niezbędna w społeczeństwie demokratycznym”, tj. czy powody przedstawione na jej uzasadnienie były istotne i wystarczające ( tak. min. ETPC w wyroku z dnia 26 czerwca 2012 r. nr 12484/05 sprawa Ciesielczyk v. Polska), Trybunał zwracał przy tym uwagę, aby badać przedmiotową ingerencję w świetle całokształtu sprawy, na którą składa się treść zakwestionowanych wypowiedzi skarżącego urdę kontekst. w jakim zostały one pocynienę (tak ETPC w wyroku z dnia 11 marca 2014 r. nr 53628/10 w sprawie Bartnik v. Polska) „ Trybunał musi spojrzeć na zaskarżoną ingerencję w świetle całokształtu sprawy, włącznie z treścią komentarzy zarzucanych skarżącym i wraz z kontekstem, w jakim padły” (tak ETPC w wyroku z dnia 21.10.2014 r. nr 5412540). Nadto Trybunał wskazywał na potrzebę zachowania „sprawiedliwej równowagi” pomiędzy ochroną wolności wypowiedzi a ochroną dobrego imienia osoby, której wypowiedź na dotyczyła. W sytuacji równoważenia prawa do wolności z prawem do poszanowania życia prywatnego w linii orzeczniczej Trybunału wypracowano przy tym następujące kryteria: udział w debacie na temat zainteresowania publicznego, to jak dobrze jest znana osoba zainteresowana i jaki był przedmiot publikacji, wcześniejsze zachowanie osoby zainteresowanej, sposób uzyskania informacji i jej prawdziwość, treść, forma i konsekwencje publikacji oraz dolegliwość nałożonej sankcji ( tak m. ETPC w wyroku z dnia 27 maja 2014 roiku, nr 346/04). Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy wskazać należy, iż sporna publikacja oskarżonej niewątpliwie stanowiła wyraz udziału w debacie na ternat zainteresowania publicznego, jakim była kwestia ewentualnego naruszenia przez osobę pełniącą funkcję publiczną- byłego ambasadora RP J. I. (1) obowiązujących przepisów i uzyskania przez osobę mu bliską nienależnych apanaży. Dokonując oceny zachowania przez oskarżoną równoważenia prawa do wolności słowa z prawem do poszanowania życia prywatnego, Sąd zgodnie z w.w wytycznyrni wziął przy tyn pod uwagę sposób uzyskania przez nią intormacji zamieszczonych w artykule, możliwość ustalenia ich prawdziwości na dzień jego sporządzenia, a także oczywiście samą treść publikacji i jej formę. Jak wskazano we wcześniejszej partii uzasadnienia, sporządzając artykuł oskarżona opierała się na danych i informacjach przekazanych jej przez państwowy urząd” MSZ, nie ograniczyła się jednak tylko do tego, a o formułowanych przez MSZ zarzutach i zamiarze opublikowania artykułu poinformowała oskarżyciela, umożliwiając mu ustosunkowanie się do nich. Ww sporej publikacji nie tylko zawarła jego komentarz do wysuwanych zarzutów, w rym fakt złożenia przez niego zawiadomienia o popełnieniu przestępstw przez urzędników MSZ, lecz również jako komentarz do zaistniałej „wojny w MSZ” wskazała, iż przez ten sam MSZ oskarżyciel był wcześniej nagradzany za b.dobrą pracę. Nadto poprosiła o komentarz tzw. eksperta, tj. byłego | jako dający swobodę wszelkim rodzajom wypowiedzi wyrażających opinie i idee, niezależnie od ich Lreści oraz podmiotu wypowiadającego się (wyrok SN z dnia 2 czerwca 2003 r.. sygn. akt III K 161/03). W orzecznictwie konsekwentnie wskazuje się, że zakres wolności słowa w sferze życia publicznego musi być szerszy niż w sferze prywatnej, zaś osoby uczestniczące w życiu publicznyrn muszą liczyć się z krytyką, gdyż świadomie i w sposób nieunikniony wystawiają swe słowa i działania na reakcje społeczeństwa. Krytyka jako wklad w formę debaty publicznej a zarazem kontrola osób sprawujących stanowiska publiczne jest niezbędna w demokratycznym państwie prawa. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2003 r. II KK 246/03, LEX nr 185075). Zgodnie z dobrze ustaloną linią orzeczniczą Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, swoboda wypowiedzi, stypizowana w art. 10 ust. I Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności stanowi jeden z podstawowych fundamentów demokratycznego społeczeństwa i jeden z podstawowych warunków jego rozwoju oraz samorealizacji jednostek. Nie oznacza to oczywiście, iż wskazany artykuł Konwencji gwarantuje w pełni nieograniczoną wolność wypowiedzi, wolność wyrazu, nawel w odniesieniu do prasowego omówienia kwestii dotyczących ważnych spraw zainteresowania publicznego oraz spraw dotyczących polityków lub urzędników publicznych. Na podstawie ustępu drugiego tego artykułu wykonywanie tej wolności wypowiedzi niesie bowiem za sobą "obowiązki i odpowiedzialność", które także mają zaslosowanie do prasy. Takie obowiązki i odpowiedzialność nogą zyskać na znaczeniu. gdy - pojawia się kwestia ataku na dobre imię konkretnych osób oraz podważenie "praw innych osób". Z, powodu "obowiązków i odpowiedzialności" wpisanych w wykonywanie wolności wypowiedzi gwarancja przyznana przez art. 10 dziennikarzom w odniesieniu do opisywania kwestii zainteresowania publicznego podlega zastrzeżeniu, w świetle którego dziennikarze działają w dobrej wierze w cclu zapewnienia dokładnych i wiarygodnych informacji, oraz zgodnie z etyką dziennikarską (tak m.in. Wyrok ETPCz dnia 24 lipca 2012 r. nr 46712/06 oraz z dnia 2 maja 2000 r. nr 26132/95). Jak wielokrotmie wskazywał Trybunał, wydanie wyroku skazującego za zniestawienie niewątpliwie stanowi ingerencję w wykonywanie prawa do swobody wypowiedzi. Dokonując kontroli na podstawie art. 10 decyzji podejmowanych przez władze krajowe Trybunał badał, czy w świetle okoliczności sprawy jako takiej, przedmiotowa ingerencja była przewidziana przez prawo, czy była proporcjonalna do uzasadnionego prawnie celu, który miał być zrealizowany, wskazanego an. 10 ust. 2 Konwencji- np. ochrony dobrego imienia i praw innych osób, oraz, czy ingerencja była „niezbędna w społeczeństwie demokratycznym”, tj. czy powody przedstawione na jej uzasadnienie były istotne i wystarczające ( tak. min. ETPC w wyroku z dnia 26 czerwca 2012 r. nr 12484/05 sprawa Ciesielczyk v. Polska). Trybunał zwracał przy tym uwagę, aby badać przedmiotową ingerencję w świetle całokształtu sprawy, na którą składa się treść zakwestionowanych wypowiedzi skarżącego oraz kotteks(,_w jakim zostały oe pączynione (tak ETPC w wyroku z dnia 11 marca 2014 r, nr 53628/10 w sprawie Bartnik v. Polska) „ Trybunał musi spojrzeć na zaskarżoną ingerencję w świetle całokształtu sprawy, włącznie z treścią komentarzy zarzucanych skarżącym | wraz z koniekstem, w jakim padły” (tak ETPC w wyroku z dnia 21.10.2014 r. nr 54125/10), Nadto Trybunał wskazywał na potrzebę zachowania „sprawiedliwej równowagi” pomiędzy ochroną wolności wypowiedzi a ochroną dobrego imienia osoby, której wypowiedź na dotyczyła. W sytuacji równoważenia prawa do wolności z prawem do poszanowania życia prywatnego w linii orzeczniczej Trybunału wypracowano przy tym następujące kryteria: udział w debacie na temat zainteresowania publicznego, to jak dobrze jest znana osoba zainteresowana i jaki był przedmiot publikacji, wcześniejsze zachowanie osoby zainteresowanej, sposób uzyskania informacji i jej prawdziwość, treść, forma i konsekwencje publikacji oraz dolegliwość nałożonej sankcji ( tak m. ETPC w wyroku z dnia 27 maja 2014 roiku, nr 346/04). Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy wskazać nalcży, iż sporna publikacja oskarżonej niewątpliwie stanowiła wyraz udziału w debacie na temat zainteresowania publicznego, jakim była kwestia ewentualnego naruszenia przez osobę pełniącą funkcję publiczną- byłego ambasadora RP J. I. (1) obowiązujących przepisów i uzyskania przez osobę mu bliską nienależnych apanaży. Dokonując oceny zachowania przez oskarżoną równoważenia prawa do wolności słowa z prawem do poszanowania życia prywalnego, Sąd zgodnie z w.w wytycznymi wziął przy tym pod uwagę sposób uzyskania przez nią informacji zamieszczonych w artykule, możliwość ustalenia ich prawdziwości na dzień jego sporządzenia, a także oczywiście samą treść publikacji i jej formę. Jak wskazano we wcześniejszej partii uzasadnienia, sporządzając artykuł oskarżona opierała się na danych i informacjach przekazanych jej przez państwowy urząd- MSZ, nie ograniczyła się jednak tylko do tego, a o formułowanych przez MSZ zarzutach i zamiarze opublikowania artykułu poinformowała oskarżyciela, umożliwiając mu ustosunkowanie się do nich. W sporej publikacji nie tylko zawarła jego komentarz do wysuwanych zarzutów, w tym fakt złożenia przeź niego zawiadomienia o popełnieniu przestępstw przez, urzędników MSZ, lecz również jako komentarz do zaistniałej „wojny w MSZ” wskazała, iż | przez ten sam MSZ oskarżyciel był wcześniej nagradzany za b.dobrą pracę. Nadto poprosiła o komentarz tzw. eksperta, tj. byłego ambasadora RP w USA, którego krotką wypowiedź dotyczącą opisywanych zdarzeń i zasad uczestnictwa żony ambasadora w podróżach, czy wyjściach służbowych również zamieściła w artykule. W Lreści artykułu w żadnym jego miejscu nie sformułowana oceny zachowania ambasadora czy też zarzutu, iż zarzuty MSZ. są słuszne, artykuł nie zawiera żadnych negatywnych komentarzy odnoszących się do osoby oskarżyciela czy jego postępowania. Tym samym uznać należało, iż sporządzając sporną publikację, zachowała ona „sprawiedliwą równowagę” pomiędzy ochroną wolności wypowiedzi a ochroną dobrego imienia osoby, której wypowiedź na dotyczyła. Przytoczenie tych zarzutów przez oskarżoną służyło obronie społecznie uzusadnionego interesu, jakim była przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami postępowania osób pełniących funkcje publiczne. Nadto zważyć należy na zasadę subsydiarności prawa karnego i pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 07 stycznia 2008 r. (V KK 155/07, LĘX nr 346845), zgodnie z którym „wydanie nawet nieobiektywnej opinii nie zawsze jest równoznaczne z pomówieniem, choć daje możliwość dochodzenia swoich racji zwłaszcza na drodze procesu cywilnego, warlo przypomnieć, że prawo karne jako mające charakter subsydiarmy nie zawsze jest właściwą i skuteczną płaszczyzną ich dochodzenia”. Reasumując w niniejszej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia, uby wskazane w prywatnym akcie oskarżenia informacje, zawarte w artykule z dnia 10 lutego 2020 r. pt: artykuł pt: „MSZ oskarża b. ambasadora J. L. (1). Miał wypłacać żonie służbowe diety. „To zemsta”” stanowiły zniesławienie w rozumieniu art. 212 $ 2 k.k.. Sporządzając ten artykut oskarżona oparła się bowiem na informacjach przekazanych jej przez państwowy urząd, nadto przedstawiła stanowiska oskarżyciela, jako adresata formułowanych przez MSZ zarzutów i zasięgnęła opinii innej osoby, posiadającej odpowiednią wiedzę w poruszanej w artykule tematyce. Na dzień publikacji artykulu nie miała możliwości zweryfikowania prawdziwości przekazanych jej przez MSZ, informacji, a w treści artykułu nie sformułowała żadnych osobistych negatywnych komentarzy pod adresem oskarżyciela, czy stawianych mu zarzutów. Co więcej, oskarżona przedmiotowy artykuł sporządziła w trosce o społecznie uzasadniony interes, jakim jest przestrzeganie przez osoby pełniące funkcje publiczne obowiązujących przepisów, w tym zgodne z przepisami wydatkowanie środków publicznych, a przy tym wypowiadała się w temacie budzącym zainteresowanie publiczne, co wiązało się wprost z charakterem pracy wykonywanej wówczas przez oskarżyciela prywatnego. Motywacją i celem jej działania nie było przy tym pomówienie oskarżyciela, a przedstawienie — jako dziennikarza kwestii budzących zainteresowanie opinii publicznej, zgodnie z wiedzą, którą na dzień sporządzania artykułu dysponowała. Mając zatem powyższe na uwadze, uwzględniwszy art. 414 $ I k.p.k., na podstawie art. 17 $ | pkt 2 k.p.k. (brak znamion czynu zabronionego) Sąd uniewinnił zatem oskarżoną M. M. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu, 4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia Punkt z wyroku odnoszący się | Przytoczyć okoliczności z wyroku do przypisanego czynu | oo o „,„„. IM ||| WWABE |||" 5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia Punkt z wyroku odnoszący się | Przytoczyć okoliczności z wyroku do przypisanego czynu JT] 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę T. KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z | Przytoczyć okoliczności wyroku II O kosztach procesu, wobec uniewinnienia oskarżonego, Sąd orzekł na zasadzie art. 632 pkt I k.p.k. obciążając nimi oskarżyciela prywatnego. T. Podpis Sygn. akt V K 2894/23 W IMIENTU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 24 października 2024 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Krzysztof Szawracki Protokolant: Klaudia Szewczuk po rozpoznaniu na rozprawie 12 września 2024 roku i 22 października 2024 roku sprawy J. E., córki K.i J., urodzonej (...) w W., oskarżonej o to, że; w dniu 12.06.2023 r. w W. za pośrednictwem środków masowego komunikowania (sieć Intemcet, portal (...)) pomówiła A. G. otakie właściwości, które mogły poniżyć ją w opinii publicznej i narazić na utratę zaulania potrzebnego do wykonywania zawodu nauczycicla, go czynzart 21I2$2kk wzwz$l kk. l. ustalając, że oskarżona w ramach zarzuconego jej czynu dopuściła się tego, że 12 czerwca 2023 roku w W. za pośrednictwem środków masowego komunikowania — na zamkniętej grupie w serwisie społecznościowym F. pomówiła A. G. o takie postępowanie wobec uczniów, które mogło narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu nauczyciela, na podstawie art. 17 $ 1 pkt 3 k.p.k. postępowanie wobec oskarżonej J. E. umarza — wobec tego, że społeczna szkodliwość czynu jest znikoma; ll. na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k, ustala, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa. Sygn. akt V K 2965/22 W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2] lutego 2024 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział V Karny w składzie: Przewodniczący — Asesor sądowy Anna Czesnowicka Protokolant — Aleksandra Lipska, Krzysztof Materny Przy udziale Prokuratora — Małgorzata Midro po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 maja 2023 r., 26 czerwca 2023 r., 4 września 2023 r., 25 października 2023 r., 21 listopada 2023 r., 29 listopada 2023 r. , 21 lutego 2024 r., sprawy: M. U. - s. Z. i Z. zd.S.. ur. (...) w G. oskarżonego © ta, że” 1. w dniu 16 grudnia 2021 roku. w nieustalonym miejscu, za pomocą środków masowego komunikowania, w serwisie społecznościowym T. znieważył funkcjonariuszy publicznych, tj. funkcjonariuszy (...), podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych polegających na ochronie granicy państwowej na odcinku polsko-białoruskim w związku z podejmowanymi próbami nielegalnego przekroczenia granicy Rzeczpospolitej Polskiej, poprzez opublikowanie w serwisie (...) publicznego wpisu zawierającego słormułowanie „z pozdrowieniami dla faszystów ze (...), którzy wspierają bojówki nacjonalistyczne na wschodniej granicy, polujące na ofiary iza ich dzieci”, przez co pomówił w/w funkcjonariuszy o postępowanie i właściwości, które mogły ich poniżyć w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania ich zawodu ij o czyj! 7 ant. 226 $ Lk.k. i art. 212 $ 2 k.k, w zw z art, 2125 |_kk. w zw, z am, TI $3 kk. 2. w dniu 21 grudnia 2021 roku, w nieustalonym miejscu, za pomocą środków masowego komunikowania, w serwisie społecznościowym T. znieważył funkcjonariuszy publicznych, tj. funkcjonariuszy (...), podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych polegających na ochronie granicy państwowej na odcinku polsko-białoruskim w związku z podejmowanymi próbami nielegalnego przekroczenia gramcy Rzeczpospolitej Polskiej, poprzez opublikowanie w serwisie (...) publicznego wpisu zawierającego sformułowanie „czy faszyści w mundurach z (...) odpowiedzą za poniżanie i tortury, które uprawiają na granicy? Przyzwolenie na bezkarność faszystów w mundurach cały czas rośnie. Jest o krok od tragedii, nie licząc tych, kiedy wyrzucają dzieci do lasu”, przez co pomówił w/w funkcjonariuszy o postępowanie i właściwości, które mogły ich poniżyć w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania ich zawodu to czyn z art 226$ I kk i art 2123 2 k.k. w zw. z art 2128 t kk waw zaa. 1l $żk.k. orzeka: stosująę, na podstowie art_4 SJ k., przepisy Kodeksu karnęzo obowiązujące w dacie czyt l. oskarżonego M. U. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych jemu aktem oskarżenia czynów, przy czym po słowie „znieważył” dodaje „ustalonych” funkcjonariuszy publicznych i czyny te kwalifikuje z ar. 226 $ 1 k.k. i am, 212 $ 2 k.k, w zw. z art. 2J2$ I kk. w zw. zart Jl $2kik,i za to skazuje go, zaś przyjmując że wskazane występki zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, a zatem w warunkach wskazanych w art. 91 $ I k.k. i za to na podstawie art. 226 $ I k.k. w zw. zart. 348 li la pkt I k.k. w zw. zart. 355 I k.k, wymierza jemu jedną karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności, połączoną z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym; Il. na podstawie art. 34 $ 3 k.k. w zw. z art. 72 $ | pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. U. do przeproszenia pokrzywdzonych funkcjonariuszy publicznych (...) poprzez opublikowanie wpisu na portalu społecznościowym (...)w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku; II. na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. | pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach kamych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 280,00 zł (dwieście osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem kosztów sądowych, w tym 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem opłaty. Formularz UK I Sygnatura akt V K 2965/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek a uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3-8 formularza, USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) M. U. w dniu 16 grudnia 202] roku, w nieusialonym miejscu, za pomocą środków masowego komunikowania, w serwisie społecznościowym (...) znieważył ustalonych funkcjonariuszy publicznych, tj. funkcjonariuszy (...) podczas I w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych polegających na ochronie granicy państwowej na odcinku polsko-białoruskim w związku z podejmowanymi próbami nielegalnego przekroczenia granicy Rzeczpospolitej Polskiej, poprzez opublikowanie w serwisie (...) publicznego wpisu zawierającego stonnułowanie „2 pozdrowieniami dla faszystów ze (...) którzy wspierają bojówki nacjonalistyczne na wschodniej granicy, polujące na ofiary Ł.i ich dzieci”, przez co pomówił w/w funkcjonariuszy o postępowanie i właściwości, które mogły ich poniżyć w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania ich zawodu 1. o czen z art. 026 $ I kk rur ZO 82kk wzw zam DIST kk wzw zam il $2kk 2. w dniu 2] grudnia 2021 roku, w nieustalonym miejscu, za pomocą środków masowego komunikowania. w serwisie społecznościowym (...) znieważył ustalonych funkcjonariuszy publicznych, tj. funkcjonariuszy (...), podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych polegających na ochronie granicy państwowej na odcinku polsko-białoruskim w związku z podejmowanymi próbami nielegalnego przekroczenia granicy Rzeczpospolitej Polskiej, poprzez opublikowanie w serwisie (...) publicznego wpisu zawierającego sformułowanie „czy faszyści w mundarach z (...)odpowiedzą za poniżanie i tortury, które uprawiają na granicy? Przyzwolenie na bezkarność faszystów w mundurach caly czas rośnie. Jest o krok od tragedii, nie licząc tych, kiedy wyrzucają dzieci do lasu”, przez co pomówil w/w funkcjonariuszy o posiępowanie i właściwości, które mogły ich poniżyć w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania ich zawodu 11.0 czw ź art 226 $ I k.k. r ary 212 $2kk wów zart ZJ2$1Tkkowzw zam IISOkk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numel karty Oskarżony M. U. w dniu 16 grudnia 2021 roku, za pomocą Środków masowego kornunikowania, w | Wydruk 4-5 | serwisie społecznościowym (...) znieważył ustalonych funkcjonariuszy (...) poprzez opublikowanie w | zrzutu ekranu serwisie (...) publicznego wpisu zawierającego sformułowanie „z pozdrowieniami dla faszystów ze(...), którzy wspierują bojówki nacjonalistyczne na wschodniej granicy, polujące na otiary Ł.i ich dzieci” | Zeznania 25-26. świadka R. | 470-4]2 N. Zeznania 40-41 świadka A. I. | 505-51]7 Oskarżony M. U. w dniu 21 grudnia 2021 roku, za pomocą środków masowego komunikowania, | Wydruk 4-5 w serwisie społecznościowym (...) znieważył ustalonych funkcjonariuszy (...), poprzez opublikowanie | zrzutu ekranu w serwisie (...) publicznego wpisu zawierającego sformułowanie „czy faszyści w mundurach z (...) odpowłedzą za poniżanie i tortury, które uprawiają na granicy? Przyzwolenie na bezkamość faszystów Ze . 25-26 , . znanią -26, w mundurach cały czas rośnie. Jest o krok od tragedii, nie licząc tych, kiedy wyrzucają dzieci do lasu”, y £ dY Y WYNZACAJĄ CZICC świadka R. | 470-4|> N. Zeznania 40-41, świadka A.J. | 505-547 M. U. ma 56 lat, legicymuje się wykształceniem wyższym, żonaty, nie ma osób na utrzymaniu, | dane 69, uzyskuje miesięczny dochód w wysokości około 6.000 zł. Oskarżony nie był leczony psychiatrycznie, | osobopoznawcje53 psychologicznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie był dotychczas karany. dane o | 4, karalności 515 Fakty uznane za nieudowodnione Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) m <<< > A R > >" o >" __ ..|.... M Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Nurmiej karty m... m. p hm 'q] OCena DOWOdów 11. Dowody będące podstawą ustalenia faktów 1.p. fake z pkr 1! Zwięźle o powodach uznania dowodu 1,2 Zeznania Żeznania wskazanych świadków Sąd uznał za wiarygodne, szczere i polegające na świadków R. | prawdzie. Cechowała je bowiem koherencja, świadkowie wypowiadali je spontanicznie N., A. T. i przekonująco, relacjonując jedynie o okolicznościach sprawy, które były im wiadome. Ponadto ornawiane depozycje korelowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym znajdowały potwierdzenie w wydrukach treści dokonanych wpisów. Zgromadzona | Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania dokumentów zgromadzonych w sprawie. w sprawie | Zostały one bowiem sporządzone przeż uprawnione do tego organy i w sposób dokumeniacja | przewidziany przepisami prawa. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności danych zawartych w omawianych dokumentach. 1.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sqd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 | Dowód zwięzle o powodach nieuwzględnienia dowodu albo 1.2 Wyjaśnienia | Oskarżony M. U. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się oskarżonego | do winy i odmówił składania wyjaśnień, Przesłuchany w toku postępowania sądowego M. U. nie przyznał się do winy, przy czym złożył obszerne wyjaśnienia. Wyjaśnienia te w przeważającej mierze nawiązywaly do ówczesnej sytuacji spałeczno-politycznej i zawierały opis tejże sytuacji. W odniesieniu zaś do samych jego depozycji procesowych mających znaczenie z perspektywy czynów zarzuconych oskarżonemu to za wiarygodne należy uznać jedynie te depozycje procesowe, w których nie kwestionuje on dokonania wpisów objętych przedmiotem postępowania. W przeważającej zaś mierze należy odmówić jego wyjaśnieniom waloru wiarygodności. Nie sposób uznać, aby oskarżony działał w dobrze pojętym interesie. Działanie w dobrze pojętym interesie to przede wszystkim pomoc innym osobom, niezależnie od tego, czy polnoc ta ma charakter bezpośredni czy pośredni. Materiał dowodowy sprawy w żadnym jego momencie nie wskazuje na to, aby oskarżony podjął realne działania przelewając choćby 1 zł na rzecz uchodźców, kupując koce, odzież, żywność czy chociażby kontaktując się z osobami pomagającymi będącymi bezpośrednio na granicy. Oskarżony bowiem, jak wynika to z zeznań przesłuchanego w sprawie świadka skontaktował się z nią dopiera na etapie postępowania karnego. Nadto, jak bardzo oskarżony nie „naginałby” słowa faszyzm na potrzeby obrony, to i tak nie zmieni to taktu, że słowo to ma określone znaczenie, zaś ideologia faszystowska opiera sę na określonych podstawach. Oskarżony twierdzi, że relacje olrzymywał ad swoich przyjaciół, którzy byli w inkryminowanym czasie na miejscu, jednakze nie ma jakiegokolwiek dowodu, który pozwalałby na przyjęcie tego twierdzenia za wiarygodne. Wskazać chociażby należy, iż przesłuchana w sprawie Świadek M. R. zeznała, że oskarżony nie kontaktował się z nią, kiedy była na granicy, nie ma żadnej wiedzy, aby oskarżony oferował jakąkolwiek pomoc, czy kontaktował się z kimkolwiek z ludzi będących na granicy. Twierdzenie oskarżonego, ze „nazwał tylko rzeczy po imieniu” stanowi jedynie jego linię obrony, której nie można podzielić. Sytuacja na granicy była trudna, bardzo trudna. Budziła niepokój, niezrozumienie, pewnego rodzaju cierpienie, współczucie czy litość, ale z cała pewnością nie uprawniała do naruszania godności funkcjonariuszy chroniących granice RP. Zeznania Zeznania tego świadka nie miały wartości dodanej z punktu widzenia karnoprawnego świadka M. | wartościowania czynów zarzuconych oskarżonemu, stanowiły jednakże „werytikator” R. twierdzeń oskarżonego w zakresie, w jakiim wskazuje, że działał w dobrze pojętym interesie. Z zeznań Świadka wynika bowiem, iż oskarżony w żaden sposób nie kontaktował się z nią, zaś kontakt z nią nawiązał dopiero na potrzeby postępowania karnego. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt Oskarżony rozstrzygnięcia z wyroku = 1.3. ; R 3 M U, Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżony M. U. stanął pod zarzutem popełnienia dwóch przestępstw wyczerpujących dyspozycję art. 226 $ 1 k.k. i art. 212 $ 2 k.k. w zw. z art. 2128 1 k.k. w zw. zart. L1 8 2 k.k. Znieważcnie Zachowanie określone w art. 226 $ l k.k. polega na znieważeniu funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybranej, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Definicja legalna funkcjonariusza publicznego została unormowana w art. 115$ 13 k.k. Przedmiotem ochrony art. 226 $ 1 k.k. jest przede wszystkim godność i powaga funkcjonariusz publicznego i organu, który reprezentują, a nadto również godność i powaga konstytucyjnego organu Rzeczypospolitej Polskiej (M. Kulik (w: ) M. Mozgawa (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/ el. 2022), Zniewagą jest zachowanie zawierające przekaż informacyjny wyrażający pogardę dla godności innego człowieka. Ocena, czy zachowanie sprawcy ma charakter znieważający także winna być oparta na kryteriach obiektywnych i brać pod uwagę przede wszystkim normy obyczajowe i standardy ocen funkcjonujące w społeczeństwie. Rodzajowym przedmiotem przestępstwa określonego w art. 226 $ li 2 k.k. jest prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego w zakresie realizowania przez nie zadań ustawowych. Znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej może zakłócać prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych. Z. kolej poderwanie autorytetu funkcjonariusza, o którym mowa w art. 226 $ I KK, oraz organu konstytucyjnego RP, o którym mowa w $ 3 tego uregulowania, może obniżać zaufanie do tych podmiotów, co może wywoływać negatywne konsekwencje w zakresie realizowania przez nie swoich zadań ustawowych. (Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do artykułów 222— 316 2024, wyd. 3 red. M. Królikowski, R. Zawłocki). W przypudtku znieważenia fnpkcjynariuszu publicznego nię jest konieczny, aby funkcjonariusz usłyszał słuwa zniewagi (tak SN w wyr z 12.9.1938 r., III K 760/38, OSN(K) 1939, Nr 4, poz. 85). W kousękwencji wskazuje się _w doktrynie. iż uregulowanie zawśie w art 226 $ | kskuaje wymaga działania w obceności funkcjonarmszu. eweauwlaie publicznie lub w raki sposob, ahv zntewaga do Junkcjonanuszu publicznego lub osoby do pomocy. mu przybranej dotarin, Znieważenie może dotyczyć tego funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej, którzy realizują określone czynności, albo innego funkcjonariusza publicznego (tak również SN w wyr. z 8.2.1937 r, TK 1757/36). Uregulowanie Zwarie wart. 226 $ I k.k. wymaga, aby do zaiewnyj duszło podczas pelajęnia obowiązków służpowych i w zwiazku 2 ich pelniemiem. ale ustawa nie sunej; wacuuky, że obowiazki ię pelne mu zniewsżany (unkcjonyriusz lub osoba Jo pomncy mu przybama._ Innymi słowy. nie musi zachodzić tożsamość podmiotowa pomiędzy znieważanym funkcjonariuszem publicznym lub osobą da pomocy mu przybraną i funkcjonariuszem publicznym lub osobą do pomocy mu przybraną, którzy pełnią obowiązki służbowe. w czasie których do zniewagi dochodzi. (Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do artykułów 222-316 2024, wyd. 5 red. M. Królikowski, R. Zawłocki). Przywołując jeszcze rozważania zawarte w w/w Komcntarzu należy podzielić twierdzenie, iż z uregulowania zawartego w art. 226 $ I k.k. nie wynika, czy funkcjonariusz publiczny musi być obecny w miejscu, w którym sprawca go znieważa, Podobnie warunkiem odpowiedzialności z art. 226 $ 1 k.k. nie jest to, aby znieważające treści dotarły do świadomości funkcjonariusza publicznego w chwili, gdy zostaną wypowiedziane Brak tego zastrzeżenia wynika z faktu, że godność tych podmiotów jest jedynie dodatkowym przedmiotem ochrony, a nie głównym. Przedmiotem ochrony jest tutaj autorytet oraz powaga sprawowanego przez funkcjonariusza publicznego urzędu, która noże doznać uszczerbku również wówczas. gdy zniewaga została wypowiedziana pod nieobecność funkcjonariusza publicznego, a także wówczas, gdy nie dotarła do świadomości jednego czy też drugiego podmiotu. Realizacja znamion czynu opisanego w art. 226 $ 1 lub 3 k.k. wymaga jednak, aby treści znieważające lub poniżające zostały odebrane przez inną osobę (inne osoby). Zniesławienie Przepis 21232 kk. stanowi natomiast, że karze podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Ponadto należy zauważyć również, iż czyn z art. 212 $ 2 k.k. można popełnić jedynie umyślnie w dowolnej postaci zamiaru. Powszechnie przyjmuje się, że dobrem chronionym w w/w przepisach jest zw. cześć zewnętrzna obejmująca ochronę szacunki, dobrego imienia pokrzywdzonego przed narażeniem go na negatywne wyobrażenia o nim ze strony osób trzecich. Podkreślić należy, że przedmiotem ochrony przepisu art. 212 k.k. jest cześć i godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej, oraz np. o brak kompetencji lub zdolności do wykonywania danego zawodu. Przez pomawianie rozumie się przypisywanie, zarzucanie, posądzanie lub oskarżanie innej osoby o określone postępowanie lub właściwości, które zawierają negatywną oceną mającą jednak w konsekwencji prowadzić do poniżenia pomawianego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Istotą pomówienia jest zatem co najmniej potencjalna zdolność do poniżenia pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania. Narażenie na poniżenie pokrzywdzonego w opinii publicznej zachodzi w syłuacji, gdy istnieje realne niebezpieczeństwo pogorszenia w odbiorze społecznym ukształtowanej co do niego opinii. Poniżenie oznacza bowiem zawsze pomniejszenie lub uszczuplenie wartości innej osoby. jej upokorzenie lub zhańbienie (odebranie dobrego imienia). Natomiast narażenie pokrzywdzonego na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności musi być oceniane w kontekście wymagań i oczekiwań związanych z zajmowanym przez pokrzywdzonego stanowiskiem, wykonywanym zawodem lub prowadzoną działalnością. Istotą utraty zaufania jest pomniejszenie, uszczuplenie wiarygodności (zaufania do) pokrzywdzonego i może dotyczyć zarówno stawianych mu wymagań etycznych (moralnych), jak i kompetencji zawodowych lub faktycznych umożliwiających mu wykonywanie określonej działalności. O zniesławiającym charakterze wiadomości jednak nie decyduje subiektywne odczucie pokrzywdzonego, lecz ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zmiesławienie. (M. Kalitowski [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, red. M. Filar, Warszawa 2016, art. 212. W art. 212 $ 2 k.k. ustawodawca zawarł typ kwalifikowany przestępstwa zniesławienia, dla którego okolicznością uzasadniającą surowszą odpowiedzialność karną jest szczególna forma jego działania, a mianowicie użycie przy podniesieniu czy rozgłoszeniu zarzutu zniesławiającego środków masowego komunikowania. Oczywistym jest, że taki sposób działania cechuje się wyższym stopniem szkodliwości społecznej niż działanie w lypie podstawowym wskazanego czynu zabronionego. Wotność sława i prawo do krytyki W dalszej kolejności wskazać należy, że Konstytucja RP w art. 54 gwarantuje każdemu wolność wyrażania swoich poglądów. Na wolność tę składa się prawo do wyrażania opinii w przestrzeni publicznej. Prawo to obejmuje, co oczywiste, możliwość krytycznej oceny działalności organów władzy publicznej i manifestowania tego w każdej pokojowej tormie. Wolność wyrażania opinii, wyartykułowana w Konstytucji, jak również Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności obejniuje ochroną możliwość prezentacji swoich poglądów na wiele różnych sposobów. Jednym z podstawowych praw każdego człowieka. gwarantowanych tak na gruncie prawa krajowego, jak i międzynarodowego. jesL wolność wypowiedzi. W judykaturze Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wskazuje się. że „swoboda wypowiedzi jest jednym z filarów demokratycznego społeczeństwa, podstawą jego rozwoju i warunkiem samorealizacji jednostki. [...] Nie może obejmować tylko informacji i pogłądów odbieranych przychylnie albo postrzeganych jako nieszkodliwe lub obojętne, ale i takie, które obrażają, oburzają lub wprowadzają niepokój w państwie lub w jakiejś grupie społeczeństwa. Takie są wymagania pluralizmu, tolerancji i olwartości, bez których demokratyczne społeczeństwo nie istnieje” (wyrok z 7.12.1976 r., 5493/72, Handyside przeciwka Wielkiej Brytanii; wyrok z 27.05.2014 r. w sprawie Erdogan i inni przeciwko Turcji, 346/04). Oczywistym: jest przy tym, iż wolność wyrażania swoich poglądów i ocen nie nioże być utożsamiane z prawem do zniesławiania, a krytyczne oceny powinny być wyrażane w odpowiedniej formie. Co prawda osoba biorąca udział w debacie nie może przekraczać pewnych granic, zwłaszcza w odniesieniu do poszanowania dobrego imienia i praw innych osób. to dopuszcza się pewien stopień nieumiarkowania (wyrok ETPC z 5.07.2016 r, 1799/07, Ziembiński przeciwko Polsce). przy czym tak . jak każdy człowiek ma_praawo do wolności wyrażania opinii raki równiez każdy człowiek ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego I rodzinnego (wyrok SN z 17.03.2015 r., V KK 301/14). Dość liberalne dla wolności wypowiedzi stanowisko zostało zawarte w wyroku ETPC w sprawie Lingens przeciwko Austrii (wyrok ETPC z 8.07.1986 r., 9815/82, LINGENS v. AUSTRIA), przy czym analiza lez jednego wyroku nie może stanowić postawy wywodzenia, iż prawo do wolności wypowiedzi jest tak daleko rozwinięte, jak życzyłby sobie tego oskarżony i obrona. Linia orzecznicza ETPC, na którą powolywała się obrona, wbrew jednak temu, co obrona chciałaby widzieć, coraz bardziej wyraźnie przyjmuje tzw, doktrynę równoważenia praw (np. sprawy Lindon, Flux, Ivanova). Trybunał bowiem podkreśla konieczność dokonywania oceny na kanwie konkretnej sprawy, w żaden sposób nie zaś przyjmowania, iż wolność wypowiedzi jest wartością nadrzędną. Wołności i prawa jednostki związane ze swobodą wypowiedzi nie są bowiem wartościami absolutnymi i podlegają konfrontacji z innymi konstytucyjnie chronionymi wartościami, w tym ochroną godności i dobrego imienia innych osób, ochuoną porządku publicznego. Oczywistym pozostaje stwierdzenie, mocno ugruntowane w orzecznictwie, iż swoboda wypowiedzi stanowiąca jeden z fundamentów społeczeństwa demokratycznego, warunek jego rozwoju i samorealizacji jednostek nie może ograniczać się do informacji i poglądów, które są odbierane przychylnie ałbo postrzegane jako nieszkodliwe lub obojętne, tym niemniej rołą prawa i wymiaru sprawiedliwości jest przeciwdziałanie upowszechnianiu się w języku publicznej komunikacji zwrotów obraźliwych, agresywnych, poniżających, naruszających godność człowieka, zastępujących autentyczną debatę publiczną argumentami ad personam, obuiżających autorytet instytucji państwowych i osób piastujących funkcje publiczne (wyrok TK z 11.10.2006 r., P 3/06). O ile pewna przesada powinna być tolerowana, zaś osoba piastująca funkcję publiczną narażona jest na wystawianie swoich poczynań pod osąd opinii publicznej t musi liczyć się z krytyką swojego postępowania, która jest społecznie pożyteczna i pożądana, jeżeli została podjęta w interesie publicznym i ma cechy rzetelności oraz rzeczowości, a jednocześnie nie przekracza granic potrzebnych do osiągnięcia społecznego celu krytyki. Poza ramy krytyki wykracza takie zachowanie, które nie odnosi się do faktów, a opiera jedynie na ocenach sformułowanych za pomocą pejoratywnych przymiotików (wyrok SN z dnia 28 września 2000 r. V KKN 181/98; wyroki ETPC: z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie 31611/96 Nikula przeciwko Finlandii oraz z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie 4901 7/99 Pedersen i Baadsgaard przeciwko Danii). Prawe do wyrażenia swoich pogłądów pie jest prawem alsałutnym, Preosa do krytyki ma howiem swoje granice. Jego realizacja nie może przybrać farmy obraśliwej, obelżywej, a jej zamiarem nie może być lżenie, szydzenie czy poniżanie jnnych. Jednym z wormaków przegawych dunuszczalnej krytyki jest znieważenie. Słusznie podkreśla się w doktrynie, iż nazwanie np. policjanta w sposób wulgarny nie stanowi realizacji celu społecznego, nie jest kontrargumentem, a jedynie formą poniżenia innej osoby, a za tym także instytucji, w której służbę pełni. I takie zachowanie nie podlega ochronie jako realizacja wolności słowa. (Przestępstwa przeciwko państwu i dobrom zbiorowym. Tom 8 2016, wyd. 2 red. L. Gardocki, Legalis) Molność wyrażania swoich popiądów nie oznacza wolności znieważania i zniestawiania, nadtę rzeczowa krytyka nie ma nie wspólnego z jawnym, Hayślnyni I ewideninynę naruscaniem prdwa do godnoychi dobregu imienia lniych osób, a takze godzeniem w aułorytet justvtncji państwowych, Przeniesienie rozważgi na grum przedmiotu postępowatia Odnosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy należy zauważyć, iż inkryminowane wpisy oskarżonego dotyczą funkcjonariuszy publicznych, którzy „jedynie” wypełniali swoje obowiązki zawodowe. Podstawowym zadaniem (...ji innych powołanych do tego funkcjonariuszy publicznych jest ochrona granic państwa. W ocenie tego Sądu, jakkolwiek oskarżony nie nazwałby swojego zachowania, to jego prawo do przedstawiania swoich opinii w przestrzeni publicznej, w tym prawo krytycznej oceny działalności organów władzy publicznej. musi zawierać się w obowiązku państwa do ochrony porządku publicznego. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach próbuje bagatelizować swoje zachowanie „rozmiękczając” słowo „faszyzm”, odwołując się do przekazów medialnych, „newsów”, bliżej niesprecyzowanych informacji. Tymczasem wypowiedzi w języku polskim należy interpretować przede wszystkim zgodnie z ich literalaym brzmieniem i pełnioną przez każdy język naturalny funkcją komunikacyjną (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 28 grudnia 2018 r. TT AKa 218/18) Nie sposób zatem podzielić odmiennego w tej kwestii twierdzenia oskarżonego. który próbuje w swoich wyjaśnieniach próbuje formułować nową definicję faszyzmu „uszytą” na potrzeby obrony w przedmiotowej sprawie. To, co napisał oskarżony na (...)to prosty, jasny komunikat, zaś znaczenie użytych przez oskarżonego słów jest również proste i jednoznaczne. Wkładanie tych słów w gorset ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej i próba udowodnienia. że oskarżony ma rację nazywając funkcjonariuszy publicznych jak w inkryminowanych wpisach stanowi jedynie linię obrony, której kierunku nie można podzielić. Nawiązując z kolei do kontratypu dozwolonej krytyki należy wskazać, iż nie ma on w przedmiotowej sprawie zastosowania. Jest oczywiste, odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego i Europejskiego Trybunalu Praw Człowieka, że osoba piastująca funkcję publiczną narażona jest na wystawianie swoich poczynań pod osąd opinii publicznej i musi liczyć się z krytyką swojego postępowania, która jest społecznie pożyteczna i pożądana, jeżeli została podjęta w interesie publicznym i ma cechy rzetelności oraz rzeczowości, a jednocześnie nie przekracza granie potrzebnych da osiągnięcia społecznego celu krytyki. Poza tamy krytyki wykracza takie zachowanie, które nie odnosi się do faktów, a opiera jedynie na ocenach sformułowanych ża pomocą pejoratywnych przymiotników (wyrok SN z dnia 28 września 2000 r.. V KKN 181/98; wyroki ETPC: z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie 31611/96 Nikuła przeciwko Finlandii oraz z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie 49017/99 Pedersen i Baadsgaard przeciwko Danii). Jednakże jednym z warunków brzegowych dopuszczalnej krytyki jest znieważenie, które pojawia się, gdy krytyka przekroczy rozsądny stopień wątpliwości co do jej osobistego charakteru lub poszanowania dobrego imienia. Oskarżony odwołuje się do faktów medialnych. orzeczeń sądów. Tymczasem żaden 2 przedstawionych przez obronę wyroków nie wskazuje, aby na granicy dochodziło do „tortur” czy „wspierania bojówek nacjonalistycznych”. Żadne rakie orzeczenie nie jest także znane sądowi z nrzędu Wręcz przeciwnie — orzeczenia te, jak i inne odnoszą się do stosowania procedury przyjinowania wniosków o ubieganie się o status uchodźcy i zasady non-refoulement. Jest to zalem zgoła odmienny przedmiot od tego niżby chciała go widzieć obrona. Ż kolei w odniesieniu do faktów medialnych należy jedynie dodać, iż wiedzą powszechną jest to, że fakty medialne żyją chwytliwością tytułu i samego tekstu. Nie przesądza to jeszcze w żaden sposób o lym, że opierają się na prawdzie. Nie ulega najmniejszej witplwości, iz sytwacja na gruicy polska-bialwuskiej była burdzo wadna, powodowała niepokoj | wzbudzała współczucie i szeręg Wcożnięjszych emocji, przy czym adpowiedzialnością za twka sytuacje nie można abcrużiić funkcjonariuszy (_„j To decyzje rządzących, nie zaś ludzi, którzy często z narażeniem siebie chronią granice państwa. Obrona nie ma racji twierdząc, że wypowiedzi oskarżonego mieściły się w granicach debaty publicznej na niezwykle istotny temat. Podzielając stanowisko SA w Gdańsku wyrażone w wyroku z dnia 28 grudnia 2018 r. II AKa 218/18 należy wskazać, że dokonywanie wpisów na portalu społecznościowym, to jest zabieranie głosu w mediach społecznościowych w ujawnionych okolicznościach sprawy, nie czyni zadość definicjom przywołanych debal. Debata bowiem — jak podkreślił SA w Gdańsku - jest pochodną wywiadu na aktualny temat, w którym bierze udział więcej niż dwóch specjalistów w danej dziedzinie, zaproszonych da redakcji. „Cechy typologiczne debaty lo właściwy, reprezentatywny, przedstawiający różne opcje dobór dyskutantów czy ekspertów, ważność (atrakcyjność) tematu, który nie może być zbyt znany czy opracowany, umiejętność wyważenia roli prowadzącego, który nie powinien być apodyktyczny, ale nie może leż pozwolić, by debata przerodziła się w kakofoniczny wielogłos czy kłótnię (zob. W. Pisarek (red.), Słownik terminologii medialnej, Kraków 2006).' Nie ulega wątpliwości, że dokonywanie wpisów na TT i wypowiadanie się w tych mediach spolecznościowych jest rodzajem komunikacji w sferze publicznej czy prywalnej, jednakże nie sposób przyjąć, z uwagi na wskazane wyżej elementy, że oskarżony swoim wpisem zainicjował w ten sposób zorganizowaną formę debaty politycznej czy publicznej. Prawo do krytyki nie możę być utożgoniene Z praweni do znuważenią, a krytyczne oceny powinny być wyrażane w odpowiedniej formie, zwłaszcza, gdy nie sq wyrażane w _sbysób spontaniczny, lecz zapłanowany i przemyślany, tak_jak o miała miejsce w_ niniejszej sprawie, Oskarżony miał wystarczająco dużo czasu na zastanowienie się nad jego formą i weścią. Nie ulega wątpliwości, iż użyty przez oskarżonego zwrot „faszyści” jest określeniem silnie znieważającym. Fragment o wspieraniu bojówek nacjonalistycznych, stosowaniu tortur, poniżania jest z kolei zniesławieniem, które nie ma żadnego pokrycia w sytuacji faktycznej, a które to stanowiło pomówienie ustalonych imiennic funkcjonariuszy publicznych _tr_przypadku wpisu z dnia_l6 grudnia 2021 r, — HIU4 znieważenie i zniesławienie dotyczyło funkcjanarjnszy_w przypadku wpisu z dnia 21 eruduja 2031 r — JU83 funkejonariuszy) o postępowanie i właściwości, które mogły ich poniżyć w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania ich zawodu. Zachowanie takie powoduje także wzrost negatywnych emocji w społeczeństwie kierowanych w kierunku funkcjonariuszy i naraża ich na dalsze naruszanie ich dóbr, w Lym godności. Analiza zachowania oskarżonego daje zatem pełne podstawy do przyjęcia, że wypełniło ono znamiona zarzucanych oskarżonemu czynów. Ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika bezsprzeczne, że oskarżony zwracał się w sposób znieważający i zniesławiający w kierunku pokrzywdzonych, używając słów, które niewątpliwie mogły naruszyć ich godność osobistą. Oceniając zachowania oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania, że czyny te uznać należy za zawinione. Oskarżony jest osobą dorosłą, a przez to rozumiejącą podstawowe zasady prawne oraz posiadającą określone doświadczenie życiowe. Karalność zarzucanych jemu czynów jest powszechnie znana. W sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonego, ani bezprawność jego zachowania, tym niemniej w sprawie należy uznać, ze stopień winy oskarżonego nie był znaczny. Stopień zawinienia determinują następujące okoliczności: rozpoznawalność sytuacji oraz jej prawnej oceny, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcia decyzji o postąpieniu zgodnie z prawem, zdolność do pokierowania zachowaniem. Takie zdolności niewątpliwie oskarżony posiada. Podobnie ocenić należało stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu. Kształtuje się on na poziomie znacznie powyżej średniego jeśli uwzględni się wszystkie okoliczności jego popełnienia. Czyn oskarżonego godził w niezmiernie ważkie dobra chronione prawem, takie jak godność osobista człowieka, autorytet oraz powaga sprawowanego przez funkcjonariusza publicznego urzędu i zawierał nieakceptowalną formę wypowiedzi. Na zwiększenie stopnia społecznej szkodliwości czynów wpływa znaczna ilość osób pokrzywdzonych. Stopień społecznej szkodliwości czynów zarzuconych oskarżonemu dodatkowo potęguje fakt, iż czyn został popełniony za pośrednictwem portalu społecznościowego. na profilu o szerokim zakresie zasięgu. A pamiętać należy, iż każdy użytkownik konta mógł podać dalej wpis oskarżonego czy też w jakikolwiek inny sposób zareagować (nawet poprzez udostępnienie na innym portalu społecznościowym). Summa sununarum, rzeczowy wpis dotarł do nieokreślonej liczby osób. których nie sposób zidentyfikować. Na bardzo niewielki zakres zmniejszenia stopnia społecznej szkodliwości czynu wpływa ówczesna irudna sytuacja społeczno-polityczna. Tym niemniej to nie osoby pokrzywdzone zachowaniami oskarżonego były odpowiedzialne za taką sytuację. Sąd w tym miejscu jednoznacznie podkreśla, iż negacja określonych poglądów społecznych. politycznych, określonych postaw nigdy nie może stanowić uzasadnienia dla nagannych, przestępnych zachowań. u 1.1; Podslawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej 1.4. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania kę 1.5. Umorzenie postępowania Zwmnięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania m 1.6. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Śradki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia | Punkt z wyroku | Przytoczyć okoliczności z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu M. U. I I Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 3 k.k. i art. 53811 2 kk., to jest okoliczność, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, Czyn z art. 226 $ 1 k.k. (analogicznie czyn z art. 212 $ 2 k.k.) zarzucony oskarżonemu zagrożony pozostaje karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku. Sąd wymierzając przy zastosowaniu art. 91 $ 1 k.k. jedną karę 6 miesięcy ograniczenia wolności miał na uwadze opisane powyżej okoliczności dotyczące samego zdarzenia, jak i brak okoliczności pozwalających na wyłączenie lub ograniczenie stopnia zawinienia i bezprawności czynu, a jednocześnie stopień społecznej szkodliwości czynu zrekonstruowany na podstawie jego kwantyfikatorów. Przypisując oskarżonemu pełną naganność czynów w postaci pełnego kwantum zawinienia w ocenie Sądu najmniejszym poziomem dolegliwości karnej w przedmiotowej sprawie mogła być właśnie kara ograniczenia wolności. W sprawie nie zachodziły bowiem żadne okoliczności nadzwyczajne, które pozwalałyby na wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju albo w łagodniejszym wymiarze. Wyrmiar kary 6 rniesięcy ograniczenia wolności połączonej z obowiązkiem nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym stanowi zatem wynik zbalansowania powyżej wskazanych okoliczności orąz okoliczności łagodzącej, tj. uprzedniej niekaralności oskarżonego. W ocenie Sądu na niekorzyść oskarżonego świadczyły następujące okoliczności: - naruszone dobra prawne mają istotne znaczenie dla jednostki i społeczeństwa - publiczna forma wypowiedzi - świadomość, że wpis oskarżonego pełen negatywnych emocji dotrze do nieokreślonej liczby osób - zamiar bezpośredni Sąd w tym miejscu jednoznacznie podkreśla, iż negacja określonych poglądów społecznych, politycznych, określonych postaw nigdy nie może stanowić uzasadnienia dla nagannych, przeslępnych zachowań. Internet daje poczucie anonimowości, złudne poczucie. Internet daje też poczucie „zaistnienia”, „bycia ważnym”, lajków, nowych obserwujących. Jednocześnie powoduje spotęgowanie „siły rażenia” przestępnego zachowania. W ocenie Sądu taki wymiar kary nie przeciwstawia się realizacji funkcji retrybutywnej prawa karnego czy leż potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie ów wymiar kary gwarantuje, iż oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania i konieczność ponoszenia nieuchronnych | konsekwencji związanych z naruszeniem nonny sankcjonowancj. na podstawie art. 34 $ 3 kk. w zw. z art. 72 $ [pkt 2 k.k. zobowiązano oskarżonego M. U. do przeproszenia pokrzywdzonych funkcjonariuszy publicznych ze (...) poprzez opublikowanie wpisu na portalu społecznościowym(...) w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku; W ocenie Sądu skoro na tak popularnym portalu oskarżony zamieścił wpisy znieważające i zniesławiające, to w tej samej drodze powinny nastąpić przeprosiny pokrzywdzonych. Ma to na celu z jednej strony prewencję indywidualną, z drugiej — prewencję generalną. Chodzi bowiem o to, aby uznrystowić oskarżonemu, jak i osobom korzystającym z tego rodzaju portali, iż chęć „zaistnienia” w przestrzeni medialnej nie może łączyć się z naruszeniem norm sankcjonowanych. I inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia | Punkt z wyroku | Przytoczyć okoliczności ?, wyroku odnoszący się do przypisanego czynu | macro GIT GG WE |--o W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego. zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Ustalony zalem stan faktyczny stanowił podsiawę do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za przestępstwa. W ocenie Sądu, ogół ustalonych okoliczności sprawy, nie uzasadniał zastosowania względem niego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania, Przesłanki stosowania warunkowego umorzenia postępowania określa urt. 66 $ 1-3 k.k. Warunkowe umorzenie postępowania karnega jest środkiem probacyjnym, który Sąd może zastosować wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia walności nieprzekraczającą 5 lat w sytuacji, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępsiwa, Sam fakt uprzedniej niekaralności jest okolicznością dalece niewystarczającą do zastosowania wskazanej instytucji. W okolicznościach przedmiotowej sprawy całkowicie niezasadnym byłoby warunkowe umorzenie postępowania, a także wymierzenie katy łagodniejszej rodzajowo lub ilościowo, albowiern powodowałoby to. iż oskarżony zasadniczo nie odczułby rcakcji karnoprawnej, a to z kolei wzmacniałoby w nim przekonanie, że dalej może w zasadzie bez większych konsekwencji naruszać przepisy prawa karnego. W ocenie Sądu przeciwko skorzystaniu w przedmiotowej sprawie z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania przemawiał także rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnych oraz ilość osób pokrzywdzonych. Zgoda na warunkowe umorzenie postępowania w przedmiotowych okolicznościach prowadziłaby w sposób dorozumiany do przyzwolenia na to, iż każdy może powiedzieć, napisać, co tylko chce, nie licząc się z innyrm, Obowiązkiem wymi sprawiedliwości jest wytyczanie granie _pomiędze _meraz pozostajicymi ze zoba w kolizji pznenni i dobrani pawirypiń innych osób, nie zaś bezeefleksyjnę I calkowicie meużęsalnione przyjtiewanie prypate prawu glo kruyki. T. KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia | Przytoczyć okoliczności z wyroku III na podstawie urt. 627 k.p.k. i art. 2 ust. I pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca [973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 280,00 zł tytułem kosztów sądowych, w tym 180,00 zł tytułem opłaty. Zarządzenie: Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć prokuratorowi i obrońcy oskarżonego
ADM.0123.131.2025_udostępnienie_informacji_publicznej_WatchDog_Polska.pdf	GZ Wiceprezes Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy 3 w Warszawie Warszawa, 12-05-2025 r. ADM.0123.131.2025 Pani/Pan Marzena Błaszczyk Szymon Osowski Członkowie zarządu Sieć Obywatelska Watchdog Polska Adres e-mail: Sprawa-84686(0fedrowanie.siecobywatelska.pl W odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej z 4 kwietnia 2025 roku udostępniam informację publiczną w zakresie wyroków w sprawach z art. 212 $ 2 k.k. wydanych w roku 2024: 1. łączna liczba ww. wyroków; 5 2. liczba wyroków prawomocnych w dniu otrzymania niniejszego wniosku; 3 3. liczba wyroków sporządzonych wraz z uzasadnieniem; 4 4. liczba wyroków dotycząca sytuacji, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.); zapadły 3 wyroki (1 prawomocny) w sprawach w których osobą oskarżoną był dziennikarz/ redakcja; 5. liczba spraw, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.), zakończonych: a) wyrokiem umarzającym postępowanie, b) wyrokiem Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie, ul. Marszałkowska 82, 00-517 Warszawa «%_v» (22) 33 41 894 srmstwar(Qwarszawa.sr.gov.pl - NIP: 526 29 04 030 (EJ 181 https://warszawa.sr.gov.pl eH REGON: 140356582 warunkowo umarzającym postępowanie, c) wyrokiem uniewinniającym, d) wyrokiem skazującym, e) ugodą; a) brak spraw b) brak spraw d) brak spraw e) brak spraw c) sprawy zakończone wyrokiem uniewinniającym: 3 (1 wyrok prawomocny); 6. liczba wyroków dotyczących sytuacji, w których oskarżycielem była osoba pełniąca funkcję publiczną (np. polityk, urzędnik, radny, poseł, senator, burmistrz, wójt, prezydent miasta, sędzia, prokurator, itp.). 2 ( I prawomocny) w którym oskarżycielem była osoba pełniąca funkcję publiczną. W załączeniu skany zanonimizowanych orzeczeń spełniających kryterium zapytania. Anna Ziembińska Wiceprezes Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie (podpisano elektronicznie) Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie, ul. Czerniakowska 100a, 00-454 Warszawa GG (22) 33 41 894 srmstwar(Qwarszawa.sr.gov.pl ra NIP: 526 29 04 030 (22) 33 41 897 „==- https://warszawa.sr.gov.pl REGON: 140356582 Potwierdzam zgodność wydruku z dokumentem wydanym w postaci elektronicznej: Identyfikator dokumentu | 151475.576232.521857 Nazwa dokumentu ADM.0123. 131.2025 Udostępnienie informacji publicznej.pdf Tyt dalam ADM.0123. 131.2025 Udostępnienie informacji publicznej Sygnatura dokumentu | ADM.0123.131.2025 , 2B0F8647B45D758931E75C67966844B9E02E5 Skrót dokumentu 690 Data podpisu | 12.05.2025 ROEE Certyfikat kwalifikowany podpisu elektronicznego | Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie, ul. Czerniakowska 100a, 00-454 Warszawa «%_v» (22) 33 41 894 srmstwar(Qwarszawa.sr.gov.pl - NIP: 526 29 04 030 (EJ (22) 33 41 897 „==- https://warszawa.sr.gov.pl eH REGON: 140356582
Klauzula_informacyjna_dla_wnioskodawcy_o_dostęp_do_informacji_publicznej.pdf	Klauzula informacyjna dla osób składających wniosek o udostępnienie informacji publicznej Administratorem Pani/Pana danych osobowych jest Prezes Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie, z siedzibą: 00-517 Warszawa, ul. Marszałkowska 82. Administrator informuje, że: 1. W Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie został wyznaczony Inspektor ochrony danych, z którym można się skontaktować za pośrednictwem adresu mailowego iod@warszawa.sr.gov.pl. Do Inspektora ochrony danych należy kierować wyłącznie sprawy dotyczące przetwarzania Państwa danych przez administratora, w tym sprawy dotyczące realizacji praw opisanych w pkt 7. 2. Pani/Pana dane osobowe przetwarzane będą w celu rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. c) RODO. 3. Podanie przez Panią/Pana danych osobowych nie jest obowiązkowe, jednakże w wypadku zaistnienia konieczności wydania w Pani/Pana sprawie decyzji administracyjnej może zaistnieć potrzeba uzupełnienia danych osobowych, stosownie do wymagań wynikających z ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. 4. Pani/Pana dane będą przetwarzane jedynie przez osoby upoważnione przez administratora oraz podmioty uprawnione z mocy prawa. 5. Odbiorcami Pani/Pana danych osobowych mogą być jedynie osoby i podmioty uprawnione przepisami prawa oraz podmioty przetwarzające dane w celu świadczenia usług na zlecenie administratora. 6. Pani/Pana dane osobowe będą przechowywane przez okres 10 lat, a następnie – w przypadkach, w których wymagają tego przepisy ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach – przez czas określony w tych przepisach. 7. Przysługuje Pani/Panu, na zasadach określonych w RODO i przepisach prawa krajowego, prawo do: • dostępu do swoich danych osobowych, • sprostowania swoich danych, • usunięcia danych w sytuacji, gdy ich przetwarzanie nie następuje w celu wywiązania się z obowiązku wynikającego z przepisu prawa, • ograniczenia przetwarzania danych, z tym że wystąpienie z takim żądaniem nie ma wpływu na wynik postępowania. Każde z tych żądań będzie przez administratora rozpatrzone indywidulanie, zgodnie z przepisami RODO. 8. W przypadku, gdy uzna Pani/Pan, że przetwarzanie danych odbywa się niezgodnie z prawem, przysługuje Pani/Panu prawo wniesienia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.