Załączniki

CEBULANKA_grudzien_2018_poprawione_2_twvsBrQ.pdf	Nr 39 Nakład: 200 sztuk wWesskc(era(=) www.gok-goraj.pl ISSN 2545-224X . : gok_gorajQop.pl (Kwartalnik Kółka Dziennikarskiego działającego przy Gminnym Ośrodku Kultury w Goraju) Nagrodzeni na uroczystościach powiatowych czytaj na stronie , Królowej Anielskiej LU waciki E BAKU ENWZEWNIJ NA SZOK Trzecia Potańcówka 2 września 2018r. Cała wspólnota parafii w Goraju dziękowała Bogu za te- goroczne plony, każde powodzenie, niepowodzenie, za cały rok szczęśliwej pracy. czytaj na stronie > czytaj na stronie > wrzesień - grudzień O JElUCTe W sanktuarium Ojca Pio Miejsca święte w Polsce i na świecie Światłość wiekuista niechaj mu świeci... U królowej pokoju... Cud Lubelski Dziękujemy za plony Co piszczy w Zespole Szkół w Goraju? Nagrodzeni na uroczystościach powiatowych OYIZNORKONKACA Chór„Noster” zaśpiewał dzieło Mozarta Narodowe Czytanie 2018 Hosznianki na Dożynkach Powiatowych Trzecia Potańcówka Ostatnia sesja Wybory samorządowe 2018 Doposażenie jednostek OSP w Goraju w specjalistyczny sprzęt Jedyna taka uroczystość na 100 lat Muzy - łobuzy - temat przewodni kalendarza na 2019 rok Odmienność OWEN Wiersze Wiesława Mikulskiego Mundialowe Fraszki Opowieści i porady Babci Janinki Świat widziany oczami dziecka Sonda Uliczna Recenzje książkowe Zdjęcia niepublikowane w kalendarzu na 2019 rok WYDAWCA: Gminny Ośrodek Kultury w Goraju ul. Frampolska 23, 23- 450 Goraj gok_gorajaop.pl tel. 84 685 80 43 REDAKTOR: Marta Miszczak KOREKTA: Urszula Widz GOŚĆ SPECJALNY: p. Jan Kulnianin i Regina Smoter- Grzeszkiewicz DZIENNIKARZE I FOTOREPORTERZY: Maciej Oleszczuk, Amelia Łukasik, Andżelika Góra, Julia Stręciwilk, Kornelia Maksim, Maciej Wołoszuk, Julia Różańska, Roksana Rożek, Wiktoria Rekiel, Martyna Pić, Magdalena Mękal REDAKTORZY STRON: „CO w szkole piszczy”: Marta Bra- cha i Jadwiga Widz, informacje i artykułu biblioteczne: Urszula Widz NAKŁAD: 200 egz. DRUK: Drukarnia Helvetica Biłgoraj 2 „Nie czyń drugiemu, co tobie nie miłe” Bardzo lubię to powiedzenie, bo jest takie prawdziwe i wciąż nie traci na aktualności. A czy przed wyborami samorządowymi miało swoje od- niesienie do gier politycznych, jakie rozgrywały się między kandydatami do samorządu? Otóż odpowiedź jest oczywista. O wyborach jednak pisać nie będę, bo na ten temat powiedziano już dużo, o wiele za dużo. Chcę ty- Iko nadmienić jak trudno rozmawia się zarówno na podwórku lokalnym jak i ogólnopolskim. Dlaczego zanim powiemy coś przykrego, zjadliwego, kąśliwego - nie ugryziemy się w język? Dlaczego zanim wydamy osąd nie sprawdzimy infor- macji trylion razy? Dlaczego wytykamy błędy innych, swoich nie zauważa- jąc? Dlaczego sprawiamy komuś przykrość, jeśli sami byśmy nie chcieli takiej zaznać? Czemu nie zadajemy sobie takich pytań codziennie, przed wyjściem z domu? Zawsze po urlopie, gdy wracam do pracy lub wracam do miejsca zamiesz- kania, mam wrażenie, że nie tędy droga, którą podążamy. Po urlopie wracam zdystansowana, wypoczęta, uśmiechnięta. Stwierdzam, że nie warto zam- artwiać się do tego stopnia, żeby rujnować sobie zdrowie. Nie warto również oddawać do reszty swojego czasu i serca pracy, bo ona niestety nie odwza- jemni tej miłości, a czasami to nawet odda kopniakiem. Nie warto po raz enty przejmować się opiniami ludzi, bo one są teraz, a za chwilę ich nie będzie. I tak sobie zawsze rozmyślam po urlopie, ale już po kilku dniach wracam z „Wielkim Tąpnięciem” na Ziemię i od nowa zadręczam się słowami: „co tym razem ???”. Jeszcze dobrze czegoś nie rozpocznę- krytyka, jeszcze dobrze nie skończę krytyka, nic nie zrobię - krytyka, zrobię ponad siły- krytyka. Czasami mam wrażenie, że nie tylko ja- ba! gdyby o mnie tylko chodziło kula ziemska kręciłaby się lekko i wesoło, ale mnóstwo ludzi na świecie, którzy chociaż w minimalnym stopniu są rozpoznawalni: lokalnie lub globalnie, są topieni w morzu krytyki. Skoro krytyka jest ulubioną czynnością większości istot na tej planecie Ziemi, to nie dziwmy się że rozmowa nam nie wychodzi. Po pros- tu... nie potrafimy mówić do siebie i szanować się wzajemnie. Przecież jeśli coś nam się nie podoba można powiedzieć i wytłumaczyć w sposób kon- struktywny i pomocny. Najłatwiej jest nakrzyczeć i okrasić jeszcze to wul- garyzmamii. Tak jest najprościej i najbardziej dosadnie. Tylko należy jeszcze pamiętać o tym, że w tym zacietrzewieniu czasami możemy zrobić coś, czego wybaczyć się nie da: zniszczyć człowieka. A budowanie człowieka ze zgliszczy jest o wiele trudniejsze niż budynku. Zachęcam do lektury „Cebulanki” i poczytaniu o ludziach, którzy „budują” i przywracają wiarę w człowieka, ale przede wszystkim zachęcam nie tyle do czytania co zapoznania się z tymi co piszą, którzy zechcieli się czymś podziel- ić, o czymś opowiedzieć, pokazać swój „kawałek siebie”. Z pozdrowieniami Marta Miszczak-Najda LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień GORAJ Jan Kulnianin W sanktuarium Ojca Pio San Giovanni Rotondo - niewielkie miasteczko włoskie, położone w regionie Apulia w prowincji Foggia, zasłynęło tym, że przez ponad 50 lat żył i działał w nim stygmatyk i mistyk - Ojciec Pio. 4 H EL - [INN INNI jn Sanktuarium Ojca Pio w San Giovanni Rotondo Jeszcze za jego życia miejscowość ziałem, przebywając tu wraz z żoną Marią stała się tętniącym życiem centrum piel- w październiku 2017 roku. p pzzei aka grzymkowym, a po jego śmierci w 1968 poźwijckyi Modliiwte roku zainteresowanie pielgrzymów wcale nie zmalało. Dziś rocznie odwiedza je około7 milionów osób, co stawia to sank- tuarium w rzędzie najliczniej odwiedza- nych miejsc kultu na świecie. Nie są znane Źródła historyczne dotyczące początków San Giovanni Rotondo. W tradycyjnym przekazie założycielami miasteczka byli Grecy, następcy Diomedesa. Do dziś mie- jscowość zachowuje strukturę starożyt- nego górskiego miasteczka z białymi bu- dynkami pokrytymi charakterystycznymi czerwonymi dachami, co osobiście wid- Ojciec Pio z Pietrelciny Bracia kapucyni przybyli do San Gio- vanni Rotondo w 1540 roku, aby głosić Ewangelię wg reguły św. Franciszka z Asyżu. Wkrótce po osiedleniu się rozpoczęli oni budowę klasztornej świą- tyni. Po 136 latach budowy, 5 lipca 1676 roku, świątynię konsekrowano, nadając jej tytuł Matki Bożej Łaskawej-szcze- gólnej opiekunki miasta. Na przestrzeni stuleci kościół był wielokrotnie przebu- dowywany i remontowany, zmieniał się jego wystrój i wyposażenie. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 i służbie braciom. M m 3 wrzesień - grudzień W świątyni Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo. U góry — obecny widok chóru, na którym modlił się Ojciec Pio, niżej ołtarz główny i konfesjonał stygmatyka Wchodzących do kościoła wita przytulne, zachęcające do modlitwy wnętrze. Na sklepieniu znajdują się malowidła przedstawiające Maryję z Dzieciątkiem, św. Franciszka z Asyżu i Michała Archanioła. Przy bocznym ołtarzu św. Franciszka Ojciec Pio celebrował w latach 1945-1959 Msze św. Na lewo od wejścia znajduje się konfesjonał, w którym od 1935 roku aż do śmierci spowiadał kobiety. Warto dodać, że mężczyźni zgodnie z lokalnym zwyczajem spowiadali się w zakrystii. Nad głównym wejściem znajduje się chór zakonny - ulubione miejsce modlitwy 4 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Ojca Pio, w którym spędzał codziennie wiele godzin, niekiedy już od 2.30 nad ranem. To tutaj przed cyprysowym krzyżem 20 września 1918 otrzymał stygmaty - rany przypominające ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa - jego ręce, nogi i bok zaczęły ociekać krwią. Po przyjęciu święceń kapłańskich Ojciec Pio -/Franesco For- gione- właściwe nazwisko/ - przybył na stale do klasztoru w San Giovanni Rotondo we wrześniu 1916 roku i przebywał tu do koń- ca życia. Stygmaty - to mistyczny dar, który stał się jakby przypiec- zętowaniem jego wielkiej duchowości, ale również wielkiego ci- erpienia, którego powodem była ciągle sącząca się krew, tworząca nie gojące się strupy na zewnętrznej i wewnętrznej stronie dłoni, nad i pod stopami, a w boku widniała cięta poprzeczna rana. Wiadomość o stygmatyzacji rozpowszechniła się bardzo szy- bko w okolicach San Giovanni Rotondo, choć Ojciec Pio nic o tym nie mówił i znaki na swoich rękach starał się ukrywać w długich rękawach swego habitu. Ale to właśnie dziwne zach- owanie się wzbudziło zainteresowanie wiernych. Domyślali się co może być sekretem zakonnika, a on sam, choć z oporem, musiał ujawnić to, co się zdarzyło. Poza tym, nie mógł dłużej ukrywać tego wydarzenia przed swoimi współbraćmi. Wkrótce wiedzieli o tym wszyscy mieszkańcy regionu Gargano i poza nim. Tłumy ludzi zaczęły napływać do do klasztoru, aby zobaczyć Ojca Pio. Wielu tych pielgrzymów przybywało nie tylko z ciekawości, ale również z nadzieją uzyskania łask od człowieka ze znakami ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa. Wstawiennicza modlitwa Ojca Pio wyjednywała łaski, które nie mogły być przypisane ludzkiej interwencji. Dobrodziejst- wa, które otrzymywały osoby zwracające się do niego o pomoc, były niezliczone. Niektórzy okrzyknęli to cudem, inni czuli tutaj zapach świętości, ale znaleźli się też tacy którzy mówili, że brat zakonny jest szachrajem i szarlatanem. W zaistniałej sytuacji, przy Ojcu Pio pojawili się też lekarze. Najpierw na prośbę jego bezpośrednich przełożonych, a następ- nie z polecenia Stolicy Apostolskiej, która chciała mieć szcze- gółowe informacje na temat powstałych ran. Opinie badających specjalistów nie były zgodne. Dwóch z nich,którzy badali Ojca Pio kilkakrotnie, nie wahali się stwi- erdzić, że rany te są niewytłumaczalne z punktu widzenia nat- uralnego. Natomiast inny, sławny lekarz, miał zdanie odmienne i nawet starał się leczyć te rany, stosując różne kuracje, które oczywiście nie przyniosły żadnego skutku. Rany pozostały niez- mienne i ciągle krwawiły. W latach 1918-1920 jeszcze wielu innych lekarzy obserwowało i składało relacje o stanie ran brata z Pietrelciny, a raporty te punktualnie docierały do Stolicy Apostolskiej. Wkrótce pojaw- iły się jej zarządzenia odnośnie osoby Ojca Pio. Najpierw Kon- gregacja ds Doktryny Wiary orzekła tylko, że to, co wydarzyło się w jego życiu nie należy do natury nadprzyrodzonej. Kilkak- rotnie odradzano odwiedzania go. Mimo to, Ojciec Pio był jakby w centrum rodziny, która rozrastała się coraz bardziej. Traktowa- ny był jak prawdziwy ojciec, który doradzał nie tylko w dziedz- inie duchowej, ale również w codziennym życiu. Odnosiło się to nie tylko do osób, które stale spowiadał i z którymi się spotykał, ale również do wielu innych, przybywających z daleka. Wszyscy wrzesień - grudzień darzyli go wielkim szacunkiem. I choć uważali go jakby za człon- ka rodziny, któremu powierza się wszystkie sprawy z zaufani- em, to jednak widzieli w nim pieczęć tego co nadprzyrodzone. Spowiedź, różne spotkania i codzienne sprawy, wszystko razem wypełniało przeważnie cały dzień w życiu Ojca Pio. Rosnąca popularność kapucyna spowodowała, że w 1931 roku Święte Oficjum postanowiło odizolować go od świata, zamykając go w klauzurze klasztoru i zabraniając mu słuchania spowied- zi, publicznego odprawiania Mszy św., utrzymywania kontak- tów listownych i w ogóle zwyczajnych kontaktów z wiernymi. Ojciec Pio wyroki władz kościelnych zaakceptował bez apelacji, z pobożną rezygnacją. Tymczasem liczba jego synów i córek duchowych ciągle wz- rastała, prawie we wszystkich regionach Włoch. Do prawdziwych rozruchów doszło, kiedy rozeszła się wiadomość o przeniesieniu Ojca Pio z San Giovanni Rotondo. Klasztor został zaatakowany przez wiernych, a osoba odpowiedzialna za wykonanie decyzji o przeniesieniu znalazła się w poważnym niebezpieczeństwie. Taki rozwój wydarzeń spowodował, że w rozwiązanie konfliktu zaangażował się osobiście papież Pius XI, który 14 lipca 1933 roku wydał, długo oczekiwany przez wiernych nakaz: pozostawić Ojca Pio, aby mógł iść swoim śladem. Już po dwóch dniach zakonnik powrócił do publicznego celebrowania Mszy św., a w roku 1934 do pełnienia wszystkich innych funkcji kościelnych. Po zakończeniu II wojny światowej, z powodu licznie napływa- jących do San Giovani Rotondo wiernych,Ojciec Pio rozpoczął odprawianie Mszy św. na otwartej przestrzeni przed klasztorem. Aby ułatwić wiernym udział w liturgii w różnych porach dnia i roku, w lipcu 1956 roku rozpoczęto budowę nowej,większej świątyni, wg projektu architekta Giuseppe Gentile. Jej budowa trwała trzy lata — dnia 10 lipca 1959 roku konsekrował ją biskup Paolo Carta z Foggi. Świątynia jest długa na 57m, szeroka na 12 metrów, a jej wysokość sięga 35 metrów. Podobnie jak po- przednia, dedykowana jest Matce Bożej Łaskawej. Spośród trzech naw bazyliki wyraźnie dominuje centralna. W jej absydzie oświ- etlonej 32 oknami, nad głównym ołtarzem widnieje mozaika o powierzchni 120 m kw. przedstawiająca wizerunek Matki Bożej Łaskawej. 4 "= nl E Ę |= | | IJ Nasza grupa pielgrzymkowa w nowej Bazylice Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo Oprócz nadzwyczajnych znaków, które nosił na swoim ciele Ojciec Pio posiadał zdolność widzenia wnętrza duszy człowie- ka dzięki natchnieniom Boga. Ta zdolność objawiała się zwykle podczas spowiedzi. Często przypominał penitentom grzechy, których nie wyznali. Jeśli przeoczenie było niezamierzone i cho- dziło o grzechy powszednie, wszystko kończyło się dobrze. Jeśli natomiast ktoś celowo próbował ukryć swoje grzechy ciężkie, wówczas upomnienia Ojca Pio były gwałtowne, czasem przykre i ostre. Zdarzało się, że upominał na głos człowieka z tłumu, albo też pomijał osobę przy udzielaniu Komunii św. Zdarzało się, że potrafił publicznie źle potraktować jakąś osobę na oczach innych ludzi osłupiałych ze zdumienia. Zawsze była tego przyczyna, o czym wiedziała tylko osoba dotknięta. Ojciec Pio posiadał także dar biolokacji,czyli zdolność bycia, jednocześnie w wielu miejscach. Świadkowie mówią o tym, że pewnego razu kiedy przebywał w salce zakonnej ze swoimi córkami duchownymi na jednej z konferencji, w pewnej chwili wydawało się, że jest jakby nieobecny. Trwało to dosyć długo. Był wewnętrznie skupiony. Po pewnym czasie poruszył się i na pyta- nie co się z nim stało, odpowiedział z prostotą:byłem w Ameryce aby odwiedzić brata Michele. Biografowie Ojca Pio przytaczają wiele przykładów jego bi- olokacji. Jest wśród nich m. in.:wizyta u chorej córki duchowej Gioviny w Foggii, odwiedziny włoskiego marszałka Luigi Cador- LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 5 wrzesień - grudzień na, któremu polecił rezygnację z samobójstwa, pojawienie się w grupie pilotów anglo-amerykańskich zmierzających zbom- bardować okolice San Giovanni Rotondo. Włoski generał Rosini, dowódca jednostki lotniczej pisał o tym: „Za każdym razem,gdy piloci wracali z ataku, opowiada- li o tym zakonniku, który pojawiał się w niebie, zawracał samoloty, powodując ich wycofanie się”. Jest rzeczą pewną, że Ojciec Pio nawet w odległych miejscach zaznaczał swoją obec- ność, okazując ludziom pomoc. Karol Wojtyła, późniejszy papież, rok po święceniach kapłańs- kich /1946/, udając się po raz pierwszy do San Giovani Roton- do, aby zapoznać się z Ojcem Pio, zostaje do głębi ugodzony tym stygmatyzowanym braciszkiem zakonnym. W listopadzie 1962 roku zdarzył się pewien epizod, który na stale splótł los przyszłego papieża z najsłynniejszym na świecie zakonnikiem. Podczas pobytu na Soborze Watykańskim II, doręczona zostaje mu wiadomość, że pani profesor Wanda Połtawska, żona An- drzeja, jego bliskiego współpracownika w dziele tworzenia dzieł o rodzinie, jest chora na raka gardła i jej stan zdrowia wisi na włosku. Zaświadczenia lekarskie są niepokojące i nie dają na- dziei na wyzdrowienie. Karol Wojtyła, już jako biskup, natych- miast pisze list, w języku łacińskim do Ojca Pio, jako serdeczną i milczącą prośbę o pomoc. List został doręczony przez włoskie- go komtura Angelo Battisti, który tak to wspominał: „Wkrótce po przybyciu do klasztoru, ojciec poprosił mnie o przeczyta- nie jemu listu. Wysłuchał w ciszy tą krótką prośbę, odpow- iedziawszy po chwili: *Angioli, jemu nie można mówić, że nie...”. Po upływie jedenastu dni, do Ojca Pio dotarł następny list od polskiego biskupa. Ten pisał: „Czcigodny ojcze, kobieta mieszkająca w Krakowie, w Polsce, 21-listopada, przed op- eracją chirurgiczną, nagle wyzdrowiała. Wznosimy dzięki do Pana Boga, oraz także Tobie, czcigodny ojcze, składam Dom Ulgi w Cierpieniu Ojca Pio w San Giovanni Rotondo 6 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 największe podziękowanie, w imieniu samej kobiety, jej męża, oraz całej jej rodziny”. Ojciec Pio często powtarzał, że: „W każdym chorym ubogim, jest Pan Jezus cierpiący podwójnie”. Założenie dzieła pomo- cy ludziom cierpiącym, to myśl, która nieustannie towarzyszyła mu od chwili jego przybycia do San Giovanni Rotondo. Jego re- alizację rozpoczął popierając lokalne inicjatywy i zachęcając do udzielania pomocy finansowej na ten cel. W 1925 roku pomagał w założeniu miejscowego małego szpi- tala, który mieścił się w budynku byłego klasztoru sióstr klar- ysek. Posiadał on kilka łóżek i nawet jedną salę operacyjną. Zniszczenia wywołane trzęsieniem ziemi z 1938 roku spow- odowały jego zamknięcie. W sercu Ojca Pio dojrzewała jednak idea zbudowania czegoś większego i bardziej trwałego. Z, osobami mającymi do niego całkowite zaufanie zaczął rozmawiać o tym w zimowe wieczory 1939 roku, a 9 stycznia 1940 roku utworzono w tym celu komitet organizacyjny. Wiadomości o tym rozeszły się wszędzie w błys- kawicznym tempie, przekazywane ustnie i na piśmie. Jednak w latach II wojny światowej nie można było zrobić nic więcej, jak tylko zbierać pieniądze. Najważniejszy wkład finansowy w wysokości 250 mln lirów ofiarował rząd USA, wyasygnowany z funduszy UNRRA. Budowę Domu Ulgi w Cierpieniu rozpoczę- to w 1947 roku. Uroczysta inauguracja odbyła się 5 maja 1956 roku. W przemówieniu Ojciec Pio przedstawił program rozwo- ju szpitala, który w ostatnich dziesięcioleciach był ambitnie realizowany, przez ludzi odpowiedzialnych za dzieło i dzięki współpracy tysięcy ofiarodawców z prawie wszystkich krajów świata. Dzisiaj szpital Ojca Pio jest prawdziwym miasteczkiem szpitalnym, wyposażonym w najnowocześniejsze urządzenia medyczne, a pracują w nim najwybitniejsi lekarze specjaliści. A Fr wrzesień - grudzień Na wrzesień 1968 roku zostały zapowiedziane wielkie obcho- dy z okazji 50 - rocznicy stygmatyzacji Ojca Pio. W San Gio- vanni Rotondo zorganizowano międzynarodowe spotkanie grup modlitewnych. Był to wyraz głębokiego zaufania dla tego brata zakonnego ze strony wielkiej liczby wiernych przybyłych ze wszystkich stron Włoch i z różnych krajów świata. Dnia 20 września 1968 roku, w kościele wypełnionym po brzegi, wszy- scy uczestniczyli we Mszy św. odprawionej przez Ojca Pio, a po południu wzięli udział w Drodze Krzyżowej prowadzonej przez grupy modlitewne. Następnego dnia, 21 września Ojciec Pio nie odprawił Mszy św., a 22 września odprawił ją z wielkim trudem, siedząc udziel- ił kilku osobom Komunii św. i wysłuchał kilku spowiedzi. Po południu, najpierw z tarasu klasztoru, a później z okna swojej celi, udzielił błogosławieństwa wiernym, którzy śpiewali i mod- lili się na łące poza murem ogrodu klasztornego. W nocy Ojciec Pio zmarł, 23września 1968 roku, w wieku 81 lat. I wtedy stało się coś niezwykłego. Dziesiątki tysięcy ludzi przybyło do San Giovanni Roton- do, aby zobaczyć go po raz ostatni. Dzień i noc przez trzy dni, w milczeniu przechodzili ludzie obok jego trumny. W uroczystości pogrzebowej, 26 września 1968 roku, uczest- niczyły setki tysięcy ludzi. Napływ ludzi był tak wielki, że mu- siano zorganizować przejście konduktu pogrzebowego przez całe miasteczko, aby wszyscy mogli zobaczyć przynajmniej trumnę. Wieczorem został pochowany w krypcie kościoła, która była przygotowana już od dłuższego czasu. Zaraz po pogrzebie wierni zaczęli licznie odwiedzać jego grób aby modlić się przy nim i prosić Ojca Pio o łaski. Właśnie to spowodowało, że zaraz po śmierci zostały podjęte kroki zmierzające do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. W roku 1983 rozpoczął się diecezjalny proces kanoniczny, który trwał siedem lat. Po jego zakończeniu i przesłaniu dokumentów do Stolicy Apostolskiej 18 grudnia 1997 roku Ojciec Pio został ogłoszony Czcigodnym. 21 grudnia 1998 roku, kardynałowie zebrani na konsystorzu wraz z Ojcem Świętym Janem Pawłem II promulgowali dekret otwierający beatyfikację Ojca Pio, która został wyznaczona na dzień 2 maja 1999 roku. Obrzęd beatyfikacji zgromadził w Rzymie tysiące osób i rozpoczął się formalną prośbą o beatyfikację, którą wypowied- ział arcybiskup Manfredonia-Vieste z diecezji do której należy San Giovanni Rotondo. W odpowiedzi papież Jan Paweł II stwi- erdził, że: „Naszym Apostolskim Autorytetem pozwalamy, aby Czcigodny Sługa Boży Pio z Pietrelciny od tej chwili na zawsze był nazywany Błogosławionym.... Po beatyfikacji Ojca Pio w 1999 roku sanktuarium stało się jed- nym z najliczniej odwiedzanych w świecie katolickim i koniec- zne stało się wybudowanie nowej świątyni, mogącej pomieścić rzesze napływających pielgrzymów. Kościół został wybudowany według projektu jednego z najsłynniejszych współczesnych ar- chitektów — Renzo Piano. Inwestycję finansowano z ofiar wier- nych z całego świata i subwencji państwowych. Uroczyste ot- warcie świątyni miało miejsce 1 lipca 2004 roku, a konsekracji dokonano dzień później. Świątynia została wzniesiona z kamienia i drewna, zajmuje powierzchnię 4700 m kw. i ma kształt muszli spiralnie splatającej się. Wewnątrz znajduje się 1650 ławek, które mogą pomieścić 6500 osób. Kaplica spowiedzi położona jest pod kościołem głów- nym. Składa się z 31 konfesjonałów, w których penitent może wybrać:czy uklęknąć przy kratkach rozmównicy, czy też usiąść naprzeciw spowiednika. Widok zewnętrzny najnowszej świątyni Ojca Pio w sanktuarium w San Giovanni Rotondo LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 7 wrzesień - grudzień Wnętrze najnowszej świątynia Ojca Pio w sanktuarium w San Giovanni Rotondo Obecny widok fragmentu dziedzińca kościelnego z charakterystycznym krzyżem i dzwonami Charakterystycznymi elementami bryły nowoczesnej świątyni są: okna o powierzchni 700 m kw., 21 odmiennych od siebie łuków, z których największy ma 49 m między podstawami i 17 m wysokości. Wykonane są z 1320 różnorodnych bloków skalnych. Dziedziniec kościelny ma powierzchnię 9200 m kw, na którym w celebracjach może uczestniczyć 35 000 osób. Na samym dziedzińcu,w specjalnie przygotowanych miejscach zasadzo- no 24 drzewka oliwne, połowę z nich poświęcono apostołom, a pozostałe prorokom. 8 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Widoczny z daleka kamienny krzyż mierzy 40 metrów wysokości. Został wzniesiony przez nałożenie na siebie 65 oci- osanych kamieni. Środkiem przechodzą stalowe pręty wzmac- niające konstrukcję. W górze zostały umieszczone dwa horyzon- talne ramiona o długości 4,5 m. Dnia 3 marca 2008 roku, 40 lat po śmierci Ojca Pio, jego ciało zostało ekshumowane z krypty w kościele Matki Bożej Łaska- wej. Obecny przy tym papieski legat w sanktuarium w San Gio- wani Rotondo - arcybiskup Domenico Ambrosio potwierdził, że wrzesień - grudzień „ciało jest dobrze zachowane”, zaznaczył też, że „stygmaty nie były widoczne.” W 2010 roku szklaną trumnę ze zwłokami zakonnika um- ieszczono w kaplicy w nowej świątyni jemu dedykowanej. Ojciec Pio jest ubrany w swój kapucyński habit i stułę z białego jed- wabiu wyszywaną kryształami i złotą nicią. W czasie pobytu w tej świątyni pielgrzymi naszej grupy mieli okazję pomodlić się w tym świętym miejscu i prosić o łaski Ojca Pio. Widoczna twarz zmarłego jest w rzeczywistości silikonową maską, która została wykonana w firmie produkującej figury dla Muzeum Figur Woskowych w Londynie. Figura Ojca Pio Cela zakonna Ojca Pio /za szybą/ Przed stojącą w bocznej nawie figurą świętego ustawiają się kolejki ludzi. Niektórzy nie ograniczają się tylko do modlitwy, dotykają dłonią ręki figury, jeszcze inni figurę całują. To jak wyglądała cela, w której Ojciec Pio żył i jak wyglądały otacza- jące go przedmioty pokazuje udostępniona do zwiedzania część konwentu kapucynów. Krucyfiks, skrzynia na bieliznę, szafka nocna, biurko, dwa krzesła i przymocowana do ściany półka z książkami, figura Matki Boskiej. Wszystko skromne, wręcz su- rowe. „Jestem ubogim bratem, który się modli” -tak określał Ojciec Pio swoją działalności dodawał: ”W książkach szukamy Boga; w modlitwie Go znajdujemy (...)Modlitwa jest naszą bronią, jaką mamy, kluczem, który otwiera Serce Boga”. Taką modlitwą stała się uroczystość kanonizacyjna Ojca Pio, która odbył się na Placu św. Piotra w Rzymie 16 czerwca 2002 roku. Obrzędowi przewodniczył papież Jan Paweł II, który zaled- wie trzy lata wcześniej, zaliczył pokornego kapucyna w poczet błogosławionych. O godzinie 10.25 drżącym głosem odczytał formułę, która w polskim tłumaczeniu brzmi: „Oznajmiamy i określamy „Świętym” Pio z Pietrelciny, i wpisujemy do Księgi Świętych oraz ustalamy, że w całym Kościele będzie pobożnie czczony wśród Świętych”. Podobnie jak z okazji jego beatyfikacji, także na kanonizację przybyły do Rzymu ogromne rzesze pielgrzymów ze wszyst- kich regionów Włoch, z wielu krajów Europy i pozostałych kon- tynentów. W wygłoszonej homilii Jan Paweł II ukazał charakter- ystyczne rysy duchowości i doświadczenia wiary Ojca Pio. Jego życie i misja-powiedział Ojciec Święty: „świadczą o tym, że gdy trudności i cierpienia są przyjmowane z miłością, stają się uprzywilejowaną drogą świętości”. Podczas Mszy św. przyjął I Komunię Św. Matteo Pio Colella chłopiec cudownie uzdrowiony przed dwoma laty za pośred- nictwem Ojca Pio. Na zakończenie uroczystości papież ogłosił, że liturgiczne wspomnienie świętego Ojca Pio obchodzone będzie w kościele powszechnym 23-go września, w dniu jego narodzin dla nieba. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 9 wrzesień - grudzień GMINA GORAJ Objawienia Miejsca święte w Polsce i na świecie 2 listopada 1645 roku Wojciech Boski, bednarz z Rudej zmierza na jutrznię do kościoła parafial- nego w Białej, na skrzyżowaniu powstającego miasta Janowa Lubelskiego widzi matkę Bożą która zwraca się do niego tymi słowami: „Jest wola Boska, ażeby się tu chwała Jego - na tym miejscu - i pamiątka moja odprawiała”. Oto początek objawień Maryjnych w bliskim nam Janowie Lubelskim. Ponowne objawienie, podobne w szcze- gółach do poprzedniego, nastąpiło 8 grud- nia 1645 roku. Ówczesny proboszcz parafii Biała, ks. Walenty Dąbrowski przyjmował relacje Wojciecha Boskiego z ogromnym spokojem, rozwagą, a zarazem bardzo nieufnie, tym niemniej mieszkańcy ust- awili w miejscu objawień figurę i zaczę- li gromadzić się przy niej na modlitwie. W roku 1646 dwaj rybacy łowiący nocą ryby w stawie zaobserwowali nadprzy- rodzone zjawisko. Pokazuje im się „procesja jakoby anielska w białych szatach i wielkiej jasności i śpiewanie jakieś wdzięczne” Mie- jsce objawień stało się znane w najbliższej okolicy, stale też rosła liczba modlących się. W latach 1647 — 1648 zbudowano drewni- aną kaplicą pod wezwaniem Matki Boskiej Niepokalanej, w której umieszczono praw- dopodobnie już wtedy obraz Matki Bożej Łaskawej darowany przez Zamoyskich. Wkrótce okazało się, że kaplica ta jest zbyt mała, by pomieścić licznie gromadzących się pielgrzymów, stąd też ordynat Jan Zam- oyski zdecydował o fundacji w miejscu objawień drewnianego kościoła i klasz- toru, które postanowił oddać zakonowi dominikańskiemu. Wzrastająca nieustan- nie sława miejsca objawień i cudownego obrazu Matki Bożej Łaskawej, sprawiła, że w 1694 roku rozpoczęto budowę nowe- go murowanego zespołu sakralnego. Na miejscu objawień wzniesiono w drugiej połowie XVIII wieku niewielką murow- aną Kaplicę Objawienia, wewnątrz której umieszczono ołtarz i rzeźbę Maryi Nie- pokalanej z Dzieciątkiem. W podziemi- ach kaplicy znajduje się źródełko, znane od 1668r. Wodzie ze źródła przypisywane są lecznicze właściwości. Objawienia, począwszy od 1645 roku powtarzały się wielokrotnie. Ostatnie z nich zanotowano w 1802 roku. Zasięg oddziaływania Sank- tuarium staje się coraz bardziej rozległy. Już w XVII wieku do Janowa przybywają kompanie nie tylko z pobliskiej okolicy, ale także z terenów odległych: z Lublina, Prze- worska (od 1711 roku), Zamościa, Leżajska i całej Lubelszczyzny, a także z Małopolski i Galicji. Na święta i odpusty ku czci Matki Bożej Łaskawej przybywały bardzo liczne pielgrzymki. Według relacji autora księgi 10 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 cudów i łask na odpust w Narodzenie Matki Bożej przybywało po 10 tysięcy wiernych. Odpust ten udzielony specjalnym reskryp- tem przez Papieża Piusa VI w roku 1760, miał bardzo bogatą tradycję, która przetr- wała do dziś. Sanktuarium Janowskie stało się miejscem, w którym wierni doświad- czali miłosierdzia Bożego, pojednania z Bo- giem i Kościołem oraz orędownictwa Matki Bożej, Liczne wota przy obrazie Matki Bożej Łaskawej, a także wpisy do księgi cudów są potwierdzeniem cudownych interwencji. W XIX wieku nie maleje żywotność kul- tu Maryjnego. W roku 1864, po kasacie zakonu Dominikanów, kościół i klasztor przechodzą na własność parafii przenie- sionej tu z Białej. Nadal przybywają liczne wrzesień - grudzień pielgrzymki, szczególnie w święta Matki Bożej, a wierni w dużej liczbie przystępują do sakramentu pokuty i Eucharystii. W okresie II wojny światowej, wskutek zakazów okupanta, ustają zbiorowe pielgrzymki, lecz wierni nie mniej licznie gromadzą się w kościele przed ołtarzem z cudownym wizerunkiem Matki Bożej. Tuż po wojnie znów odżywa tradycja zbiorowych pielgrzymek z odległych miejscowości w święta odpustowe. Wkrótce, a był to objaw powsze- chny, tradycja pielgrzymowania zanikała ze względu na zakaz zgro- madzeń bez zezwolenia władzy ludowej. Obecnie kult Matki Bożej na terenie parafii jest nadal żywy. Wszystkie święta Matki Bożej są obchodzone z niedzielnym porządkiem nabożeństw, a po głów- nym nabożeństwie odbywa się procesja Eucharystyczna. W ostat- nich latach na święto Narodzenia Matki Bożej przybywa około 12 — 14 tysięcy wiernych. Święto poprzedzone jest całonocnym czu- waniem z pasterką, a przed główną Mszą Św. odbywają się dożyn- ki, często o zasięgu diecezjalnym. Suma kończy się błogosławieńst- wem kopią cudownego obrazu i procesją eucharystyczną po placu różańcowym. W każdą pierwszą sobotę miesiąca odprawiane są wieczerniki Maryjne. Wyrazem niezwykłego kultu i całkowitego oddania się opiece Matce Bożej są liczne powołania kapłańskie i zakonne żeńskie. Na przestrzeni wieków i w ostatnich latach, ku czci Maryi, powstały liczne pieśni pątnicze i maryjne, z których „Janowska Maryja” jest znana nieomal w całej Polsce. Dzięk- czynienie za doznane łaski i Bożą opiekę oraz modlitewne prośby kierowane do Syna Bożego przez pośrednictwo Maryi sprawiają, że Sanktuarium Janowskie jest przede wszystkim miejscem modlitwy i niezmiennego od wieków wołania: „Usłysz głosy, napełnij myśli człowiecze. Janowska świątynia jest domem, w którym odczuwa się szczególną obecność Maryi. Wstępujemy w jej progi ośmieleni Jej Łaskawym spojrzeniem, pełni skruchy i wiary, że Święta Matka uprosi nam łaskę przemiany, poprowadzi ku Swemu Synowi. Co roku 7 września w przeddzień uroczystości odpustowych przybywa piesza pielgrzymka ziemi Biłgorajskiej z Goraja, Fram- pola, Biłgoraja oraz pobliskich miejscowości. 8 września o godz. 12 odprawiana jest uroczysta suma odpustowa połączona z dożynk- ami diecezjalnymi. W 2017 roku sumie odpustowej przewodniczył metropolita Bukaresztu JE ks. abp. Ioan Robu, a homilię głosił or- dynariusz diecezji Sandomierskiej JE ks. bp. Krzysztof Nitkiewicz. Na stronie parafii św. Jana Chrzciciela w Janowie Lubelskim (sanktuarium MB ) w zakładce Kult Maryjny/ Księga cudów można pobrać darmową księgę cudów z opisanymi 186 cudami uzdrowień przez przyczynę Janowskiej Pani. Maciej Oleszczuk Swiatłość wiekuista niechaj mu świeci... 14 września 2018r. Zmarł śp. Bolesław Doliński, ojciec ks. Andrzeja Dolińskiego pochodzącego z naszej parafii - proboszcza parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Sawinie (arch. Lubelska ). Uroczystościom pogrzebowym w dniu 17 września przewod- niczył w kościele w Goraju — biskup pomocniczy archidiecezji Lubelskiej ks. bp. Mieczysław Cisło. Tę pogrzebową liturgię kon- celebrowało ok. 60 kapłanów z diecezji zamojsko-lubaczowskiej, lubelskiej i sandomierskiej. W imieniu arcybiskupa metropolity lubelskiej Stanisława Budzik list kondolencyjny odczytał dyrektor domu księdza seniora w Lublinie, ks. Andrzej Oleszko. Obecnie byli profesorowie i pracownicy KUL m.in. ks. Tomasz Duma, ks. Piotr Szczur, ks. Walerian Słomka, parafianie z Sawina oraz przyjaciele i koledzy ks. Andrzeja oraz jego rodziny. Na zakończenie ofiary kondolencje złożyli: ks. prof. Walerian Słom- ka w imieniu kapłanów pochodzących z parafii Goraj, ks. kan. Józef Piłat w imieniu dekanatu Chełm-Zachód, ks. prał. Sławom- ir Laskowski w imieniu kolegów z roku. Modlitwy oraz kondukt żałobny na cmentarz poprowadził bp. Cisło. Maciej Oleszczuk LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 11 wrzesień - grudzień GMINA GORAJ 29 międzynarodowy festiwal młodych „MLADIFEST” U królowej pokoju... Dzięki zaangażowaniu ks. Mateusza i całorocznej młodzieży z „Galilei”, młodzież z gorajskiej parafii i parafii św. Marii Magdaleny w Biłgoraju w grupie ok. 40 osób mogła pojechać na 29 międzynarodowy festiwal młodych „MLADIFEST” W sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju w Medjugorje, w Bośni i Harcegowinie. Oto świadectwo jednego z uczestników: Dzień 1 O godz. 8.00 we wtorek wyjechaliśmy z rynku w Goraju, po dojechaniu do Biłgoraju mieliśmy około 15 minutowy postój w oczekiwaniu na biłgorajską młodzież, w tym czasie mieliśmy okazję spotkać się z ks. Adamem Markiem byłym proboszczem naszej parafii, mieszkającym w niedalekim domu księdza sen- iora. O godz. 9 wyruszyliśmy w drogę do Dukli, po drodze w Rzeszowie zabraliśmy kilku dorosłych uczestników. Kolejny postój mieliśmy w sanktuarium św. Jana z Dukli w Dukli przy granicy polsko-słowackiej. Tam odprawiona była msza św. której przewodniczył ks. Adam Malinowski, wikariusz parafii św. Marii Magdaleny w Biłgoraju, słowo boże wygłosił ks. Mateusz, eucharystię celebrował również polski kamilianin pracujący obecnie w Gruzji. Po mszy św., obiedzie i postajach w końcu do- tarliśmy do Medjugorje ok. godz. 12. w środę Festiwal młodych rozpoczeliśmy uroczystą mszą św. o godz. 19 której przewod- niczył nuncjusz apostolski w Bośni i Harcegowinie - abp. Luigi Pezzuto, wraz z nim eucharystie koncelebrowało 473 kapłanów oraz biskup senior diecezji warszawsko-praskiej obecnie specjal- ny wysłannik papieża Franciszka dla parafii Medjugorje — ks. abp. Henryk Hosser. Na zakończenie pierwszego dnia adorowaliśmy przez godzinę Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Dzień 2 Z samego rana pojechaliśmy na miejsce gdzie Matka Boża każdego drugiego dnia miesiąca objawia się Mirjanie Saldo w oto- czeniu tysięcy pielgrzymów, pod górą Brdo, tam uczestniczyliśmy w objawieniach maryjnych, potem powróciliśmy do hotelu aby odpocząć, wieczorem od godz. 18 uczestniczyliśmy w codzien- nych nabożeństwach: różańcu, eucharystii, adoracji. Mszy św. tego dnia przewodniczył o. Ante Vuckovic — dziekan katolickie- go wydziału teologicznego. Po eucharystii odbyła się adoracja — codzienna część wraz z różańcem i mszą św. programu festiwalu. Dzień 3 Dzień rozpoczęliśmy bardzo wcześnie bo już o 5 rano wcho- dziliśmy na górę Brdo pod którą znajduje się miejsce objawień. Wieczorem eucharystii przewodniczył o. Marianko Sakota — franciszkanin, proboszcz parafii św. Jakuba w Medjugorje. Tego dnia najświętszą ofiarę koncelebrowało 570 kapłanów. Po liturgii odbyła się procesja z figurą NMP Królowej Pokoju po placu za 12 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 kościołem. W czasie tego nabożeństwa flagę polski niósł Szymon z Goraja, a tablicę oraz świecie Marysia z Goraja oraz Martyna z Biłgoraja. Wszystko zakończyła adoracja. Dzień 4 i podróż do domu IV dnia pobudkę mieliśmy już o godz. 4.00, odprawiliśmy Drogę Krzyżową wchodzący na górę Kriżevac. Po południu po- jechaliśmy na przepiękne wodospady w oddalonej o 20 km od Medjugorje Kravicy. Wieczornym nabożeństwom przewodniczył prowincjał prowincji Harcegowińskiej o. Milienko Steko OFM. W niedzielę relaksowaliśmy się nad Morzem Adriatyckim na Riwierze Makarskiej. Wieczornej celebracji eucharystycznej na zakończenie festiwalu przewodniczył abp. Henryk Hosser - em- erytowany biskup diecezji Warszawsko-Praskiej, obecnie wysłan- nik papieża dla parafii Medjugorje wraz z nuncjuszem apostol- skim w Hercegowinie ks. abp. Luigi Pezzuto. Koncelebrowało 430 kapłanów. W poniedziałek po śniadaniu wyjechaliśmy w drogę powrotną do Goraja. O godz. 19.30 uczestniczyliśmy w Mszy św, w miejscu cudu eucharystycznego w Ludbergu. Mszy przewod- niczył wikariusz parafii Marii Magdaleny w Biłgoraju - ks. Adam Malinowski, a słowo boże wygłosił ks „Mateusz, koncelebrował również polski Kamilianin pracujący obecnie w Gruzji. Serdeczna podziękowania od młodzieży dla wszystkich, którzy się za nas w tym czasie modlili i za wszystkich, którzy przyczynili się do tego, że tyle osób mogło pojechać. Bóg zapłać wszystkim ofiarodawcom i tym, którzy wspierali nasze różne akcję, w czasie których zbieraliśmy na ten wyjazd. Maciej Oleszczuk wrzesień - grudzień GMINA GORAJ Dni Maryjne Cud Lubelski Co roku w dniach 29 czerwca - 3 lipca w Lubel- skiej archikatedrze odbywają się dni Maryjne na pamiątkę wydarzeń z 3 lipca 1949 roku. 3 lipca 1949 roku to była niedziela. Diecezję obejmował właśnie nowy biskup Piotr Kława. Po południu około godziny 16.00 przed obrazem jak zwykle modlili się ludzie. Wtedy to siostra zakonna Barbara Sadowska zauważyła zmiany na twarzy Matki Bożej. Pod prawym okiem Maryi widoczna była łza. Zawiadomiła o tym kościelnego Józefa Wójtowicza, który wspomina „Myślałem sobie, że się babom przewidziało i poszedłem sam. Zobaczyłem, że tak jest. Wróciłem do zakrystii i powiedziałem o wszystkim ks. Malcow?”. Inne osoby w katedrze także zauważyły zjawisko. Zaczęto się głośno modlić. Wieść o łzach na obrazie lotem błyskawicy rozeszła się po mieście. Ze wszystkich stron nadciągali ludzie, tak, że wieczorem nie można było zamknąć kościoła ze względu na napływający tłum. Wierni jednak nie potrzebowali badań. Na własne oczy widzieli zjawisko, doświadczali wielkiej bliskości Boga, nawracali się, często spowiadali po wielu latach. Ówczesne władze absolutnie nie mogły sobie pozwolić na uznanie jakichś nadprzyrodzonych zdarzeń w katedrze. Oskarżyły kościół o mistyfikację a prasa pisała o ciem- nogrodzie i zacofaniu ludzi, którzy wierzą w takie cuda. Urządzano w zakładach pracy specjalne masówki, na których przekonywano, że cud został sfabrykowany przez księży. Ludzie jednak wiedzieli swoje. Do katedry zaczęły napływać pielgrzymki z całego miasta, a wkrótce i z całej Polski. W związku z tym Lublin odcięto od świ- ata. Nie sprzedawano biletów, zatrzymywano pociągi, a na rogat- kach miasta ustawiono straże. Kiedy i to nie pomogło zaczęły się aresztowania. Do najpoważniejszego starcia doszło 17 lipca, gdy na placu Litewskim zorganizowano wiec rządowy. W tym samym czasie w kościele kapucynów trwała Msza święta. Teksty liturgii splatały się z przemówieniami partyjnymi. Zaczęły się przepy- chani. Katolicy śpiewali „My chcemy Boga, a przez megafony skandowano hasła „precz z klerem”. Pośród ludzi krążyli tajniacy UB znacząc kredą ubrania najbardziej aktywnych katolików. Kiedy ludzie się zorientowali zaczęli uciekać, jednak milicja zamknęła centrum tak, że trudno było się wydostać. W bocznych uliczkach stały ciężarówki na które ładowano zatrzymanych. Sceny z 17 lipca w Lublinie nie różniły się niemal od hitlerowskich łapanek. W 2018 roku w 69 rocznice cudu Lubelskiego mszy św. przewodniczył JE ks. bp. Jan Śrutwa, biskup senior naszej diecezji wraz z biskupami Lubelskimi na czele z ks. arcybiskupem Stanisławem Budzikiem. Maciej Oleszczuk GMINA GORAJ Dożynki parafialne Dziękujemy za plony 2 września 2018r. Cała wspólnota parafii w Goraju dziękowała Bogu za tegoroczne plo- ny, każde powodzenie, niepowodzenie, za cały rok szczęśliwej pracy. Wszyscy wierni zgromadzili się na uroczystej sumie o godz. 11:30 której przewodniczył ks. prob. Tadeusz Bastrzyk. W tym roku gospodarzami tegorocznych dożynek były Zagrody. Na począt- ku uroczystości dziękczynienie Bogu powiedzieli i wyśpiewali Zagrodzanie od najmłodszych do najstarszych oraz starostowie dożynek. Prezbiterium tego dnia dekorowały wieńce oraz cias- ta które przygotowali parafianie, a które zostały poświęcone na koniec liturgii. Na zakończenie mszy św. został wystawiony Przena- jświętszy sakrament. Odmówiono litanię z racji I niedzieli miesiąca i odśpiewano hymn „Te deum” (Ciebie Boga). Po mszy mieszkańcy parafii rozdawali upieczone przez siebie ciasta. Maciej Oleszczuk LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 13 wrzesień - grudzień GMINA GORAJ Wieści ze szkoły Co piszczy w Zespole Szkół w Goraju? Narodowy Dzień Sportu Pod taką nazwą odbyła się 15 września na naszym kompleksie boisk sportowych impreza rekreacyjno - sportowa, która była odpowiedzią naszej lokalnej społeczności na ogólnopolską akc- ję prowadzoną pod takim hasłem. sad 1 p a — Uczestnicy rywalizowali w rozgrywkach w piłkę nożną (3 zespoły: Goraj, Zagrody - Zastawie i Bononia - Wólka) i konkurencjach zwinnościowo - koordynacyjnych: konkursie celności w rzutach do kosza, rzucie na odległość piłką lekarską oraz konkursie żonglerki. Zmagania toczyły się w 4 kategoriach: dzieci do klasy III włącznie, uczniowie kl. IV - VI SĘ, VII - VIII SP i III Gimnazjum oraz dorośli. W programie imprezy znalazło się również przeciąganie liny i mecze międzypokoleniowe w piłkę nożną dzieci/rodzice. Emocje towarzyszyły uczestnikom od samego początku a rywalizacja, zarówno ta zespołowa jak i indywidualna, była bardzo wyrównana. Brawa za aktywny udział należą się wszystkim dzieciom i ich rodzicom oraz młodzieży i dorosłym, którzy również z zaan- gażowaniem uczestniczyli w tym wydarzeniu. Na koniec imprezy wszyscy zgromadzeni otrzymali pamiątkowe medale a zwycięzcy poszczególnych konkursów nagrody rzeczowe. Sponsorem imprezy był Wójt Gminy Goraj - p. Antoni Łukasik a partnerami Fundacja Orły Sportu oraz Fundacja Zwalcz Nudę. Imprezę przygotowali i przeprowadzili nauczyciele wychowania fizycznego: p. Agniesz- ka Pić, p. Dariusz Wołoszuk, p. Marek Papierz oraz przedstawiciel KS Metalowiec Goraj - p. Adam Blacha. 14 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego 2018/19 Uroczystą Mszą św. w Kościele pw. Św. Bartłomieja Apostoła w Goraju oraz spot- kaniami z wychowawcami, nauczycielami i kolegami uczniowie Zespołu Szkół w Goraju rozpoczęli rok szkolny 2018/19. Wszystkim uczniom tym małym i tym dużym życzymy wielu sukcesów. Narodowe Czytanie 2018 NARODOWE CZYTANIE W sobotę (8 września) w całym kraju Polacy czytali „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego w ramach akcji Narodowe Czytanie. Do akcji przyłączyli się również nauczy- ciele i uczniowie naszej szkoły ( p. dyr. Elż- bieta Różańska, p. Marta Bracha, p. Marek Papierz, p. Ewa Skiba, Gabriela Gąbka kl. Vb i Maciej Oleszczuk kl. VII) , którzy wraz z innymi mieszkańcami naszej gminy czytali fragmenty tej znanej powieści. wrzesień - grudzień 79 rocznica wybuchu II wojny światowej 28 września odbył się w naszej szkole apel z racji przypadającej w tym miesiącu 79 rocznicy wy- buchu II wojny światowej. W przygotowanym przez uczniów z klasy VII i uczennicę z kl. V b pod kierunkiem p. Marty Bracha i p. Izy Malec, mon- tażu słowno — muzycznym przypomniane zostały wydarzenia: 1 września -rocznica napaści hitlerowskich Niemiec na Polskę, 17 września - zdradziecki atak Sowietów na Polskę, przebieg wydarzeń tragicznego września. Uczniowie występujący w in- scenizacji oddali również hołd walczącym i poległym w wojnie obronnej Polski 1939 r., przypomnieli ofiarną postawę narodu polskiego podczas okupacji hitlerowskiej i sowieckiej i bohaterst- wo żołnierzy polskich, walczących na wszystkich frontach II wo- jny światowej. Mamy nadzieję, że apel ten stał się kolejną „żywą lekcją” historii przybliżającą całej społeczności szkolnej wydarze- nia z dziejów naszego kraju. W przedstawieniu wystąpili: Gabriela Gabka kl. Vb, Maciej Bre | acz -e= AWA ae Oleszczuk, Julia Różańska, Wiktoria Dycha, Angelika Góra, Roksana Rożek, Sylwia Żółw, Łukasz Próchno, Maciej Wołoszuk i Michał Krasa z kl. VII. Wizyta w zakładzie stolarskim Dnia 21.09.2018 r. w ramach zajęć z doradztwa zawodowego, chłopcy z kl. 8b uczestniczyli w zajęciach poświęconych pozna- niu specyfiki pracy w zawodzie stolarza. Uczniowie mogli przekonać się jakie warunki pracy panują w zakładzie stolarskim, poznać plusy i minusy tego zawodu, a także zobaczyć maszyny do obróbki drewna ste- rowane komputerem. Bardzo dziękujemy p. Józefowi Stępniowskiemu, właścicielowi firmy MEBLE-S za przedstawienie uczniom procesu produkcji mebli. Pokazy z fizyki Dnia 28 września wzorem lat ubiegłych uczniowie klas ósmych, siódmej i gimnazjum uczestniczyli w pokazach z fizyki i chemii prowadzonych przez wykładowców UMCS w Lublinie. Pokazy z fizyki składały się z czterech części, były to : FABRYKA ZABAWEK, ŚWI- ATŁO I OKO, LATAJĄCE MASZYNY, LUSTRA. Pokazy z chemii dotyczy KOLOROWEJ CHEMII. Prowadzący prezentowali różne doświadczenia fizyczne i chemiczne uroz- maicone humorem wykładowców. W doświadczeniach brali udział również uczniow- ie. Wszyscy byli zadowoleni z odwiedzin na UMCS i zapewne przekonali się, iż nauka fizyki czy chemii wcale nie jest nudna lecz może być też ciekawa. Opiekę nad uczniami sprawowali: p. L. Rożek, p. B. Gorzkowska, p. K. Papierz Sprzątamy świat Wzorem lat ubiegłych nasza szkoła włączyła się w akcję „Sprzątanie świata”. Celem tej akcji było budowanie świado- mości ekologicznej, nauka selektywnej zbiórki odpadów, kształtowanie nawyków ekologicznych oraz działanie na rzecz ochrony środowiska. W piątek 28 września wybrane klasy wraz z nauczycielami wyruszyły na jesienne sprzątanie Goraja i niestety jak zawsze było co zbierać. Akcję koordynowały p. A Pić i p. M. Stańczyk. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 15 wrzesień - grudzień Nie zmarnuj swojego zycia Dnia 8.10 przybyli do naszej szkoły dwaj raperzy - Bęsiu i Dj Yonas, którzy opowiadali o tym, jak można pięknie żyć! I tego życia nie marnować. i | 11 A Dwaj przyjaciele: Jonatan Blank (pseud. Dj Yonas) i Łukasz Bęś (pseud. Bęsiu) dzielili się swoimi doświadczeniami walki z nałogami i szukania miejsca w życiu. A wszystko językiem młodzieży — bez zadę- cia i patosu, tylko prosto z serca. Spotkanie zorganizował ks. Mateusz Januszewski. Słodziaki dla najaktywniejszych czytelników Dnia 5.10. został rozstrzygnięty konkurs dla uczniów klas I - III, który polegał na tym, że uczniowie wraz z rodzicami mieli obowiązek codzienne- go czytania książki co najmniej przez 10 minut. Za czytanie dzieci otrzymywały naklejki. Na zakończenie spośród najbardziej sys- tematycznych dzieci wylosowano po jednej osobie z klasy i wręczono Słodziaka. Pozos- tali uczestnicy konkursu otrzymali drobne upominki. Słodziaki otrzymaliśmy od firmy Bie- dronka. Konkurs zorganizowała biblioteka- rka szkolna.Kolejny Słodziak powędruje do dziecka, które do końca października przeczyta najwięcej książek. Konkurs pięknego czytania Dnia 22.10. odbył się konkurs pięknego czytania, w którym wzięli udział chętni uczniowie klas III-IV. Celem konkursu była promocja czytelnictwa, budzenie zainteresowania literaturą, stworzenie możliwości prezentacji własnych umiejętności oraz porównanie ich z umiejętnościami innych. Uczestnicy zmagań losowali fragment utworu, który należało pięknie przeczytać po krótkim przygotowaniu się. Komisja złożona z nauczycieli i uczniów (łączników z biblioteką) oceniała płynność i bezbłędność czyta- nia, wyrazistość oraz interpretację czytanego teksu, przyznając punkty od 1 do 5. Ostateczne wyniki przed- stawiają się następująco: I miejsce - Damian Pić kl. III - 29 punktów; II miejsce - Milosz Kwiecień kl. IVa i Weronika Kulasza kl. IVa - 28 pkt.; III miejsce - Kacper Budzyński kl. III, Krasa Maja kl. III, Nikola Borsuk kl. IVa - 27 pkt. Konkurs przygotowała bibliotekarka szkolna p. Kry- styna Papierz. Marchewkowe święto u przedszkolaków 10 października wszystkie grupy przedszkolne od rana Świętowały Dzień Marchewki. Maluszki przyszły do przedszkola z marchewkowymi ludkami wykonanymi w domu wraz z rodzicami. Grupy starsze przyniosły przysmaki wykonane z marchewki. W programie dnia gościły tańce, konkursy i zawody oraz degustacja zdrowej i smacznej żywności. Dziękujemy wszystkim rodzicom w zaangażowanie w przygotowaniach do minionej uroczystości. Spotkanie z policjantem Dnia 15 października gościliśmy w naszej szkole przewodnika psa tropiącego. Starszy aspirant opowiedział dzieciom na czym polega jego praca, po co psy pracują w policji oraz czym się zajmują. Przeprowadził krótki pokaz związany z posłuszeństwem i wykonywaniem komend przez czworonoga. Następnie odbyła się pogadanka na temat zagrożeń mogących wynikać z kontaktów ze zwierzętami oraz na temat bezpieczeństwa. W pogadance zwrócił szczególną uwagę na zachowanie podczas spotkania z nieznanymi psami. Policjant zaprezentował bezpieczną pozycję „Żółwia, którą należy przyjąć w przypadku ataku ze strony psa. Spotkanie zorganizowała p. Krystyna Papierz 16 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień Wojewódzki Konkurs Plastyczny „Józef Piłsudski w twórczości plastycznej dzieci i młodzieży - Zamość 2018” W dniu 27 września 2018 r. w Galerii Sztuki Dziecka „Na Kami- ennej” podsumowano | Wojewódzki Konkurs Plastyczny „Józef Piłsudski w twórczości plastycznej dzieci i młodzieży- Zam- ość 2018” organizowany przez Młodzieżowy Dom Kultury im. K. Makuszyńskiego w Zamościu. Na wymieniony konkurs płynęło 457 prac z 47 placówek województwa lubelskiego. Konkurs objęty został Honorowym Patronatem Prezydenta Miasta Zamość - Pana An- drzeja Wnuka, Posła Na Sejm RP — Pana Jarosława Sachajko oraz Posła Na Sejm RP - Pana Sławomira Zawiślaka. Prace podzielono na trzy kategorie wiekowe. Kategoria trzecia obejmowała uczniów gimnazjów i szkół ponadpodstawowych. Zespół Szkół w Goraju reprezentowała praca plastyczna uczennicy gimnazjum Agaty Skurzak, która zajęła II miejsce. Opiekunem uczennicy była p. Maria Furmanek. Gratulujemy sukcesu i życzymy dalszych osiągnięć w dziedzinie sztuki. Konkurs plastyczny pl. I - III Rozstrzygnięto konkurs „Najpiękniejsza kartka dla Pani, w którym udział wzięli wszyscy uczniowie edukacji wczesnoszkolnej. Celem przedsięwzięcia było kształtowan- ie postawy szacunku dla pracy nauczyciela oraz zwrócenie uwagi na jej znaczenie w życiu społeczeństwa. Warunek przystąpienia to samodzielność i kreatywność. Podczas oceny komisja brała pod uwagę również estetykę wykonania kartki. Uczniowie nagrodzeni to: kl. Ia - Nadia Okuniewska, Miłosz Maksim, Oliwia Gzik, Julia Branewska, Paweł Czajka, Michalina Maciąg, Anna Kwiecień, kl. Ib - Jagoda Hab- za, Paulina Pecka, Oliwia Świca, Karina Kaproń, Zuzanna Szumska, Bartłomiej Kulasza, Bartosz Woźnica, kl. II - Karolina Kaproń, Adam Łacek, Justyna Mareczko, Wiktor Kon- drat, Oliwia Papierz, Oliwia Kołodziejczyk, Martyna Niemiec, kl. III - Michał Kołodziej. Nagrody ufundowane przez Radę Rodziców wręczono na apelu szkolnym. Obecnie wyróżnione prace zdobią Szkolną Galerię na górnym korytarzu. Zwycięzcom gratulu- jemy! LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Cyrk w naszej szkole Dnia 11.10. w szkole gościliśmy ar- tystów cyrkowych, którzy pokazywali swoje umiejętności akrobatyczne, ekwili- brystyczne, były akrobacje, tresura zwier- ząt i konkursy z udziałem publiczności. Wybory do samorządu uczniowskiego Dnia 11 października 2018 r. odbyły się wybory do Rady Samorządu Uczniowskiego Zespołu Szkół w Goraju. W wyborach udział wzięli uczniowie i nauczyciele naszej szkoły. Frekwencja wyniosła 85%. Do Zarządu SU weszli: Maciej Wołoszuk z kl. VII sp, Aleksandra Golec kl. Illa gim, Maciej Oleszczuk kl. VII sp i Magdalena Żółw kl. VIII b sp. W Samorządzie Uczniowskim pracować będą również: Maksymilian Sowa kl. IV a, Gabriela Gąbka kl. Vb, Wiktoria Rekiel kl. VI, Ewa Szewczak, Wiktor Sykuła kl. VII b, Szymon Sykuła, Kacper Skiba kl. III a, Oliwia Kapica, Sandra Grzesiak kl. III b. Opiekę nad SU sprawują: p. Agnieszka Pić i p. Jadwiga Widz. 17 wrzesień - grudzień Mistrzostwa szkoły w tenisie stołowym W październiku br. zostały w naszej szkole przeprowadzone rozgrywki sportowe, których celem było popularyzowanie tenisa stołowego jako formy aktywności i spędzania czasu wolnego oraz wyłonienie reprezentacji na zawody międzyszkolne w tej dyscyplinie. Mistrzostwa zostały przeprowadzone w 6 kategoriach: dziew- cząt i chłopców klas IV, V - VI Szkoły Podstawowej oraz VII - VIII SP i III Gimnazjum a wzięli w nich udział wszyscy ucznio- wie IT i III etapu kształcenia, gdyż tą fazę rozgrywek poprzedziły eliminacje prowadzone na szczeblu klasowym. Czołowe lokaty w zawodach wywalczyli: dziewczęta klas IV - Gawda Wiktoria (kl. IVb), chłopcy klas IV - Sowa Maksymilian (kl. IVa), dziewczęta klas V - VI - Łagód Roksana (kl. VI), chłopcy klas V - VI - Papierz Sebastian (kl. VI), Gimnazjum kl. VII - VIII i III; dziewczęta - Fiedurek Agnieszka (kl. IIIa), chłopcy - Sykuła Wiktor (kl. VIIID). Zawody przeprowadzili nauczyciele wychowanie fizycznego p. Agnieszka Pić, p. Dariusz. Balladyna na szkolnej scenie 19 października 2018 r. w naszej szkole gości- li aktorzy Teatru Młodego Pokolenia. Zaprez- entowali oni sztukę na motywach dramatu Juliusza Słowackiego pt. „Balladyna”. Aktorzy w sugestywny sposób pokazali fragmenty znanej historii o dziewczynie, która owładnięta żądzą władzy dokonała wielu zbrodni, z których pierwszą było zabicie siostry. Sztuka dała możliwość zaobserwowania aktorskiego rzemi- osła, stanowiła okazję do przypomnienia treści i problematyki tragedii Słowackiego. Uczniowie, którzy nie znają jeszcze ut- woru, otrzymali niezwykłe zaproszenie do jego przeczytania. 18 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Wycieczka do biblioteki pedagogicznej w biłgoraju Dnia 24.10. uczniowie klasy IVa i III wzięli udział w warsz- tatach zorganizowanych przez Bibliotekę Pedagogiczną w Biłgoraju „MYŚLĄC NIEPODLEGŁA”. W trakcie warsztatów uczniowie pracowali z tekstem literackim, rozmawiali o tym czym jest wolność i niepodległość, jakie święto obchodzimy 11 listopada, dlaczego ta data jest tak istotna dla Polaków, dlaczego Polska nie była wolnym krajem. Po wysiłku intelektualnym dzieci aktywnie spędziły czas w Fikolandzie, gdzie świetnie się bawiły. Wyjazd przygotowała bibliotekarka szkolna - Krystyna Papierz, a opiekę nad dziećmi sprawowała także p. Maria Furmanek. wrzesień - grudzień Ślubowanie pierwszych klas Ślubowanie i pasowanie na ucznia to niezwykle ważna uroczystość w naszym szkolnym kalendarzu. Zanim jednak maluchy zostały przyjęte do grona społeczności szkolnej musiały przedst- awić to, czego się już w szkole nauczyły. Gotowi, odświętnie ubrani i bardzo przejęci przystąpili do zaprezentowan- ia swoich umiejętności artystycznych. Pięknie zaśpiewane piosenki, z przejęciem wyrecytowane wiersze i celująco zdany egzamin przed przedstawicielami SU wy- cisnęły niejedną łezkę z oczu Rodziców. Następnie złożyli przysięgę na sztandar sz- koły i uczestniczyli w ceremonii pasowan- ia ołówkiem, po której już oficjalnie zostali przyjęci w poczet uczniów Szkoły Podst- awowej im. gen Władysława Sikorskiego w Goraju. Wydarzenie miało miejsce 22 października b.r. Tego dnia uczniowie klas pierwszych otrzymali legitymacje szkolne i pamiątkowe dyplomy, a także drobne up- ominki. Po części oficjalnej zostali zapro- szeni na słodki poczęstunek przygotowany przez Rodziców. Drodzy Pierwszoklasiści! Życzymy Wam wielu sukcesów w nauce i jak najlepszych ocen na szkolnych świadectwach!!! Uczniów klas pierwszych do ślubowan- ia przygotowały wychowawczynie: p. Ewa Antolak i p. Wanda Smyl. Uroczystość po- prowadzili Maciej Wołoszuk kl. VII, Ga- briela Gąbka kl. Vb oraz Aleksandra Go- lec kl. III a, Sandra Grzesiak kl. III b wraz z opiekunami p. Agnieszką Pić i p. Jadwigą Widz. Swiat komórki nostka budulcowa i funkcjon- alna organizmów. SWIAT „ KOMORA Chcąc w ciekawy sposób utrwalić zdo- bytą wiedzę na temat ich budowy, ucznio- wie klas V i VII pod kierunkiem pani Agnieszki Pić wykonali modele wybranej przez siebie komórki: roślinnej, zwier- zęcej, grzyba lub bakteryjnej. Do wykona- nia prac uczniowie wykorzystali przeróżne materiały m.in. modelinę, plastelinę, kolorowe tektury, galaretki, a nawet słod- ycze. Prace były piękne! Wszyscy ucznio- wie wykazali się wielką kreatywnością i pomysłowością. „Warto być Polakiem -— test wiedzy historycznej z okazji jubileuszu 100-lecia odzyskania Niepodległości” Uczniowie naszej szkoły wzięli udział w konkursie „Warto być Polakiem - test wiedzy historycznej z okazji jubileuszu 100-lecia odzyskania Niepodległości. Organizatorem konkursu jest m.in. Lubelski Kurator Oświaty. Konkurs przebiega dwustopniowo: I etap szkolny (eliminacje) — odbył się 12 października 2018 r.. Eliminacje szkolne zostały prze- prowadzone w szkołach w poszczególnych kategoriach — uczniow- ie rozwiązywali test pisemny. Do II etapu (finału wojewódzkiego) awansowało po troje uczniów, którzy w swojej szkole zdobyli na- jwięcej punktów w danej kategorii wiekowej: klasy 4-8: Mateusz Kawęcki, Jakub Czajka kl. VIIIa, Piotr Grabowski kl. VIIIb, klasy 3 gimnazjum: Jakub Miksza, Kacper Szumski, Kacper Zdunek kl. IIIa Finał konkursu zaplanowany jest na 7 listopada w Sali Błękitnej Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego. Uczniowie będą rozwiązy- wać test jednokrotnego wyboru. Uczestnicy otrzymają specjalne urządzenia za pomocą których będą mogli podać swoją odpow- iedź. Pytanie wyświetli się na ekranie i będzie widoczne przez 30 sekund, uczestnik będzie mieć tyle samo czasu na oddanie od- powiedzi. Zwycięzcy otrzymają atrakcyjne nagrody. Będą to: laptop mar- ki ASUS, tablet Huawei oraz smartfon tej samej marki. Przygot- owaniem uczniów do konkursu zajmuje się p. Ewa Czajka LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 19 wrzesień - grudzień Zawodowy strzał w 10! Zawodowy strzał w 10! - wybierz swoją przyszłość” to przedsięwzięcie, które zostało zorgan- izowane przez Kuratorium Oświaty w Lublinie Delegatura w Zamościu. J i EDUKACYJNA $H 2019/2 Jego celem jest zachęcenie uczniów do podjęcia nauki w sz- fachowców, które zaprezentowały technika, szkoły branżowe, kołach branżowych i technikach, ale również zmiana panują- czy też szkoły policealne. cych w społeczeństwie przekonań, iż szkoła zawodowa to wybór Opiekę nad uczniami sprawowali wychowawcy: p. Ewa Czaj- gorszy, świadczący o niskich ambicjach i zdolnościach. ka, p. Marek Papierz, p. Jadwiga Widz, p. Dariusz Wołoszuk oraz Uczniowie klas VII-VIII i III gimnazjum naszej szkoły w trak- p. Krystyna Papierz. cie imprezy poznali oferty i kierunki kształcenia przyszłych Opracowanie : Jadwiga Widz Dąb Niepodległości Dla uczczenia setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości przed niedawno otwartym budynkiem przedszkola został posadzony dąb niepodległości. W ten sposób nasza szkoła włączyła się w ogólnopolską akcję sadzenia dębów. Uroczystego posadzenia dębu dokonali Dyrektor Zespołu Szkół p. Elżbieta Rożańska, Wójt Gminy Goraj p. Antoni Łukasik, p. wicedyrektor Grażyna Kozibrzuch, przewodnicząca Rady Rodziców p. Sylwia Sobczak, przedstawiciele nauczycieli i uczniów. Sadzenie dębów to wyraz patriotyzmu i jedności z tymi, którzy walczyli o wolną Polskę. Akcja została zain- icjowana przez Lubelski Urząd Wojewódzki w Lublinie, a włączyła się w nią Regionalna Dyrekcja Lasów Państ- wowych w Lublinie i Kuratorium Oświaty w Lublinie. 20 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień GORAJ Powiatowy Dzień Twórcy Kultury oraz Powiatowy Festiwal Piosenki Ludowej Nagrodzeni na uroczystościach powiatowych 13 października w Biłgorajskim Centrum Kultury w Goraju odbył się Powiatowy Dzień Twórcy Kul- tury oraz Powiatowy Festiwal Piosenki Ludowej. Mieszkańcy Gminy Goraj zostali tam wyróżnieni i docenieni. W tym roku nagrodę Powiatowego Twórcy Kultury z Gora- ja otrzymał Patryk Widz. Patryk Widz to młody i bardzo utal- entowany mieszkaniec Goraja. Od lat współpracuje z Gmin- nym Ośrodkiem Kultury w Goraju. Obecnie jest studentem psychologii na UMCS w Lublinie. Patryk odkąd zamieszkał w Goraju w sposób szczególny zaangażował się w życie społeczne i kulturalne miejscowości. Zaczął uczęszczać na zajęcia teatralno- recytatorskie. Był laureatem konkursów recytatorskich. Patryk często angażował się w różne spektakle i widowiska. Przez kilka lat był lektorem przedstawienia świętojańskiego w Dzień Ku- pały, od wielu lat jest również aktorem widowiska sylwestrowe- go pn. „Diabełki”, które przygotowywane jest przez strażaków gorajskich w każdy sylwestrowy wieczór. Po ukończeniu szkoły w Goraju jego zaangażowanie mimo wielu zajęć w technikum nie zmniejszało się. Patryk w 2016 i 2017 roku brał udział w Narodowym Czytaniu organizowanym prze GOK i Bibliotekę. Trzykrotnie, jako model, brał udział w kalendarzu stylizowa- nym wydawanym przez GOK. Kończąc gimnazjum w Goraju otrzymał nagrodę Osobowości Gimnazjum. W powiecie biłgora- jskim znany jest z licznych konkursów recytatorskich i literac- kich min.: w 2015 i 2017 roku zdobył I nagrodę w regionalnym konkursie „Booktalking czyli gawęda o książce” organizowanym przez Bibliotekę Pedagogiczną w Zamościu. W 2016 roku Patryk otrzymał nagrodę najlepszego mówcy podczas Debat Oxfordz- kich organizowanych w BCK w Biłgoraju. W 2017 roku Patryk został członkiem Parlamentu Dzieci i Młodzieży Województwa Lubelskiego, był jedynym uczniem ze szkół biłgorajskich, który zasiadał w jego ławach. Jednym z jego ostatnich osiągnięć było wydanie książki „Lir. Przebudzenie”. Patryk jest najmłodszym autorem publikacji beletrystycznej o tematyce fantastycznej w historii gminy Goraj. Miał dużą potrzebę podzielenia się z kimś tym, co mu w duszy drzemie. Kreując postacie i wydarzenia w książce inspirował się ludźmi z otoczenia oraz ulubioną literaturą fantastyczną taką jak: „Wiedźmin” czy dzieła Tolkiena. Już teraz planuje wydanie kolejnej części „Lira, a w przyszłości również napisanie innych książek, nie tylko o tematyce fantastycznej. Tego samego dnia w BCK odbył się również Powiatowy Fes- tiwal Piosenki Ludowej. Wszystkie prezentacje konkursowe oceniało jury w składzie: Kornelia Rudy, Ewa Maciocha, Zofia Siek, Jan Szymaniak. Gminę Goraj reprezentowały dziewczęta z Młodzieżowego Zespołu Wokalnego prowadzonego przez Dianę Adamską. Grupa zajęła II miejsce. Na scenie zaprezentowały się również Zespół Wokalno - Instrumentalny „Zawierucha, działa- jący przy MDK, Ludowy Zespół Śpiewaczy „Aleksandrowiacy”, Męski Zespół Śpiewaczy z Bukowej, Zespół Wokalny „Gospa” z Karolówki, Zespół Majdanianki z Majdanu Nepryskiego, Zespół Muzyczny „Odnowa” z Rogali, Zespół Folkowy „Za horyzontem” z Zawadki, Zespół Wokalny Tarnogrodzkiego Ośrodka Kultury, Zespół Wokalny „Iskierki” z Turobina i Kapela Turobińska. red. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 21 wrzesień - grudzień Koncert chórów Ziemi Biłgorajskiej i Zamojskiej Królowej Anielskiej i Polski W wyjątkowo piękny, jesienny dzień odbył się coroczny koncert chórów Ziemi Biłgorajskiej i Zamojskiej. 14 października głosy chórów wybrzmiewały w kościele parafialnym w Goraju. W tym roku koncert z okazji 100-lecia Odzyskania Nie- podległości przez Polskę miał nieco inny charakter. Oprócz pieśni maryjnych chóry śpiewały również pieśni patriotyczne i żołnierskie. Koncert też miał inną nazwę niż dotychczas: „Królowej Anielskiej i Polski Śpiewajmy”. Przed publicznością zaprezentowały się chóry z ziemi biłgorajskiej i zamojskiej. Po raz pierwszy wystąpił chór „Contra” z Zamościa. W tegorocznym koncercie wzięli udział: Chór Męski Ziemi Biłgorajskiej „Echo” pod dyrekcją Pawła Stelmacha, Chór parafii p. w. św. Jana Nepomucena i Miejsko — Gminnego Ośrodka Kul- tury we Frampolu pod dyrekcją Anny Kajdzik, Chór kameral- ny parafii p. w. św. Jerzego w Biłgoraju pod dyrekcją Zbigniewa Bilińskiego, Chór Ziemi Zamojskiej „CONTRA” pod dyrekcją Katarzyny Wasilewskiej, Chór „Cantate Deo” parafii p. w. św. Marii Magdaleny w Biłgoraju pod dyrekcją Ireneusza Pietrzni- aka oraz Chór „NOSTER” parafii p. w. św. Bartłomieja Apostoła w Goraju pod dyrekcją Diany Adamskiej. Na koniec koncertu wszystkie chóry odśpiewały razem „Gaude Mater Polonia. Organizatorami koncertu byli: Chór „NOSTER” parafii p. w. św. Bartłomieja Apostoła w Goraju, Gminny Ośrodek Kultury w Goraju oraz Wójt Gminy Goraj. red. Koncert w Zamościu Chór „Noster” zaśpiewał dzieło Mozarta 1 września 2018 r. w Zamościu podczas uroczystości upamiętniających 79. rocznicę napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę oraz 75. rocznicę zakończenia wysiedleń na Zamojszczyźnie zostało wyko- nane jedno z największych dzieł sakralnych Wolfganga Amadeusza Mozarta - „Requiem d-moll". Msza żałobna powstała w 1791 r. i jest ostatnim, niedokończo- nym utworem kompozytora. W tym wyjątkowym koncercie wystąpili: Zamojska Orkiestra Symfoniczna im. K. Namysłowsk- iego pod batutą Czesława Grabowskiego, soliści: Marta Bober- ska - sopran, Aneta Łukaszewicz-Fedorowicz - alt, Jakub Gąb- ka - tenor, Robert Gierlach - bas oraz Chór Miasta Siedlce, „Ale Cantare” z Płoskiego, Chór „Noster” Parafii p.w. św. Bartłomieja w Goraju, Chór Ziemi Zamojskiej „Contra” . Nad przygotowani- em chórów pracowały: Justyna Kowynia - Rymanowska, Barbara Rabiega i Diana Adamska. Wykonawcom towarzyszył pokaz „Og- nia pamięci” w wykonaniu Teatru Ognia „Utopia. Organizatorami koncertu byli: Miasto Zamość oraz Orkiestra Symfoniczna im. Karola Namysłowskiego w Zamościu. DA 22 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień GORAJ Akcja czytelnicza Narodowe Czytanie 2018 8 września w całej Polsce odbywała się siódma akcja „Narodowego Czytania”. W Goraju miała mie- jsce po raz trzeci. W tym roku lekturą było „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego. Tegoroczna odsło- na Narodowego Czytania odbyła się w roku 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę. W Goraju akcja czytelnicza miała miejsce w skwerku gora- jskim. W czytaniu wzięły udział osoby wyznaczone przez organ- izatorów oraz ochotnicy: Marta Miszczak-Najda, Iwona Paszko i Urszula Widz z Gminnego Ośrodka Kultury i Gminnej Bib- lioteki Publicznej, Andrzej Świca, Joanna Wieleba -Kuźma, Łukasz Bracha, Joanna Sobstyl oraz Celina Klenk z Urzędu Gminy, Elżbieta Różańska- dyrektor ZS, Marek Papierz - nauczy- ciel, Marta Bracha-nauczyciel, Ewa Skiba- nauczyciel, Gabriela Gąbka i Roksana Rożek - uczennice ze Zespołu Szkół w Gora- ju, ksiądz proboszcz Tadeusz Bastrzyk, Janina Łupina i Kamil Wykrętek oraz Olga Wykrętek. „Przedwiośnie” to ostatnia powieść Stefana Żeromskiego, która została opublikowana w 1924 roku. Pisarz dokonał w niej bilansu pierwszych lat niepodległości Polski, zwracając uwagę na entuzjazm, chęć odbudowy państwa, ale także błędy i za- niechania. h Narodowe Czytanie odbyło się pod honorowym patronatem Pary Prezydenckiej. Organizatorami wydarzenia w Goraju był Gminny Ośrodek Kultury w Goraju oraz Gminna Biblioteka Publiczna. Red. GMINA GORAJ Powiatowo-gminne Dożynki Hosznianki na Dożynkach Powiatowych 2 września 2018 roku w Księżpolu odbyły się Powia- towo-gminne Dożynki. Gminę Goraj reprezentowały panie z Zespołu Śpiewaczego: „Hosznianki”. Gminę oprócz pań z Hoszni Ordynackiej reprezentował Sek- retarz Gminy- Zenon Głowala, Przewodniczący Rady Gminy- Stanisław Głowalai Wiceprzewodniczący Rady Gminy- Władysław Szara oraz dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Goraju- Marta Miszczak-Najda. Hosznianki przygotowały podczas dożynek stoisko, na którym prezentowały swoje wyroby hafciarskie i robót- ki szydełkowe. red. JĘDRZEJÓWKA Potańcówka Trzecia Potańcówka w ramach projektu „Ej za stodołą ścieżka...” Przy dźwiękach wspaniałej Orkiestrze Jarmarku Jagiel- lońskiego minęła potańcówka w Jędrzejówce, zorganizowana 30 sierpnia 2018 r. Była to trzecia i ostatnia potańcówka zor- ganizowana w ramach projektu „Ej za stodołą ścieżka- Muzy- czny rok obrzędowy Roztocza Gorajskiego”. Projekt jest realizowany od maja 2018 roku przez Gminny Ośrodek Kultury w Goraju i Towarzystwo dla natury i Człowieka. Dofinansowany jest ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzict- wa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Klutury. W ramach projektu od maja odbywają się warsztaty muzyczne z muzyką tradycyjną, potańcówki oraz śpiewanie pieśni oko- licznościowych w kościołach. Potańcówka w Jędrzejówce była trzecią imprezą taneczną w ramach projektu. red. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 23 wrzesień - grudzień GORAJ Ostatnie obrady Ostatnia sesja Radni Rady Gminy Goraj mają za sobą ostatnie obrady. Ostatnia sesja była okazją do podsumowań i podziękowań za pracę. W dniu 18 października odbyła się ostatnia Sesja Rady Gminy Goraj, na której podsumowano mijającą kadencję. Pomimo, że była to ostatnia sesja w obecnej kadencji, porządek obrad objął, uchwały, zmiany budżetowe, zamiany statutu gminy informację wójta o pracach międzysesyjnych, a także informację z wykonania budżetu. Głos zabrali goście Pan Ryszard Jabłoński Radny Powiatowy oraz Pan Andrzej Szarlip , którzy wyrazili słowa podziękowania za współpracę w obecnej kadencji oraz wspólnie podejmowane inic- jatywy. Na zakończenie sesji Wójt podziękowali radnym, sołtysom i pra- cownikom za rzetelną i pełną zaangażowania pracę na rzecz Gminy Goraj. Dzięki ofiarnej pracy możliwe było zrealizowanie wszystkich założonych, ambitnych przedsięwzięć ubogacających nasz gminny krajobraz i poprawiających warunki życiowe mieszkańców. Uroczyście pożegnano również odchodzącego z Rady Gminy Władysława Szarę, który funkcję Radnego sprawował przez 32 lata. Wszystkim radnym, wręczono pamiątkowe statuetki i książki pt. „ Historia Samorządu i Administracji w Gminie Goraj 1809-2018” oraz przekazano życzenia dalszych sukcesów w życiu osobistym i zawodowym. ug GMINA GORAJ Wyniki wyborów Wybory samorządowe 2018 21 października odbyły się Wybory Samorządowe. Wybieraliśmy wójta, radnych gminnych, rad- nych powiatowych i radnych do Sejmiku Województwa Lubelskiego. W wyborach na wójta zwyciężył obecny wójt Antoni Łukasik. Zdobył on 87.10% (1 667 głosów). 28 kandydatów kandydowa- ło do Rady Gminy Goraj. Reprezentowali Komitet Wyborczy Prawo i Sprawiedliwość, Komitet Wyborczy Wyborców Koalicja dla Przyszłości Gminy Goraj, Komitet Wyborczy Wyborców Wój- ta Gminy Goraj i Komitet Wyborczy Wyborców Wspólna Gmina Goraj. Głosami wyborców 12 z 15 mandatów zdobyli przedstaw- iciele KWW Wójta Gminy Goraj. Do Rady Gminy Goraj dostali się SOWA Władysław, FURMAGA Ryszard, GĄBKA Leszek, ŁACEK 24 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Paweł, WIDZ Tadeusz, KURAŚ Paweł, JAMROŻY Mieczysław Wo- jciech, JABŁOŃSKA Danuta, STAŃCZYK Andrzej Jan, MIELKO Krzysztof, KOŚĆ Zbigniew, STAŃCZYK Mirosław, KAPICA Stanisław, BIGOS Leszek, MOMOT Maria. W wyborach na Radnego Powiatowego w naszym okręgu zostali wybrani: (gminy: Frampol, Goraj, Turobin): Ryszard Papierz (PSL), Andrzej Szarlip (PiS), Marcin Kulig (PiS), Jerzy Krasoń (Biłgora- jszczyzna). Red. wrzesień - grudzień Gmina zakupiła specjalistyczny sprzęt Doposażenie jednostek OSP w Goraju w specjalistyczny sprzęt [ud N + A8 | YYYY W dniu 15.09.2018r. w obecności Wiceministra Sprawiedliwości Pana Michała Wójcika, Pani Poseł na Sejm RP Agaty Borowiec, Wójta Gminy Goraj Antoniego Łukasika jednostce Ochotniczej Straży Pożarnej z Goraja został przekazany sprzęt ratownictwa, którego zakup współfinansowany został ze środków Funduszu Sprawiedliwości - Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Post- penitencjarnej, którego dysponentem jest Minister Sprawiedliwości. W uroczystości uczestniczyli radni Gminy Goraj: Stanisław Kapica, Władysław Szara, Patryk Kowalski oraz przedstawiciele OSP. Gmina zakupiła specjalistyczny sprzęt w postaci jednego de- Zakupiony sprzęt ratownictwa pozwoli jednostkom OSP na fibrylatora Zoll AED 3, oraz zestaw ratownictwa technicznego skuteczniejsze działanie polegające na ratowaniu życia i udzie- i zestaw węży hydraulicznych. Przekazanie nowoczesnego sprzę- _ laniu pomocy poszkodowanym oraz prowadzeniu akcji ratown- tu ratownictwa, odbyło się na podstawie umowy — użyczenia. iczo — gaśniczych. Tego samego dnia Wójt Gminy Goraj przekazał Łączna wartość zakupu wyniosła 74 547,00 zł z czego 99% dofi- także sprzęt OSP w Hoszni Ordynackiej. nansowało Ministerstwo Sprawiedliwości a 1% Gmina Goraj. ug SPRAWIEDLIWOŚCI Zadanie współfinansowane ze środków Funduszu Sprawiedliwości, SPRAWIEDLIWOŚCI którego dysponentem jest Minister Sprawiedliwości LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 25 wrzesień - grudzień Uroczystości upamiętniające 100 Rocznicą Odzyskania Niepodległości Jedyna taka uroczystość na 100 lat 11 listopada 2018 roku zapisze się w historii Polski jako wyjątkowa data. Tego dnia uroczyście obchodzono 100 Rocznicą Odzyskania Niepodległości przez Polskę. W całym kraju odbywały się wydarzenia upamiętniające sprzed wieku. EW LT nę. W Goraju uroczystości rozpoczęły się przemarszem pocztów sztandarowych i delegacji pod pomnik na rynku upamiętniający pomordowanych w czasie II wojny światowej. Wśród bardzo licznej grupy nie zabrakło delegacji ze szkoły, jednostek OSP z gminy Goraj, kół gospodyń wiejskich stowarzyszeń, urzędników, pracowników samorządowych oraz mieszkańców gminy Goraj i Gminnej Ork- iestry Dętej. Po złożeniu wieńców odbyła się uroczysta msza św. podczas której o godzinie 12.00, podobnie jak w całej Polsce odśpi- ewano Hymn Polski. Po mszy św. odbyła się część artystyczna w Ze- spole Szkół w Goraju. Na wszystkich uczestników uroczystości cze- kał ciepły posiłek przygotowany przez kucharki szkolne. Na scenie jako pierwszy wystąpił Chór Parafialny Parafii pw. Św. Bartłomieja w Goraju „Noster, który zaśpiewał hymn narodowy. Następnie Wójt Gminy Goraj- Antoni Łukasik zaprezentował okolicznościo- we przemówienie. Po przemówieniu chór wykonał krótki koncert pieśni patriotycznych. Kolejny występ został przygotowany przez uczniów Zespołu Szkół w Goraj , inscenizacja powstała pod okiem Marty Wykrętek, Krystyny Jasińskiej i Krystyny Golec. Młodzież tak bardzo zachwyciła publiczność, że dostała brawa na stojąco. Na zakończenie części artystycznej zagrała Gminna Orkiestra Dęta. red. 26 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień GORAJ Kalendarz 2019 Muzy - łobuzy - temat przewodni kalendarza na 2019 rok Po raz siódmy Goraj może pochwalić się kalendarzem stylizowanym z udziałem mieszkańców gminy i okolic. Spotkanie promujące kalendarz i projekt w ramach, którego powstał odbyło się 30 listopa- da w Gminnym Ośrodku Kultury w Goraju. Podczas podsumowania projektu „Muzy-łobuzy. Awangardowe oblicza patronek sztuki i nauki” prezentowano nie tylko kalendarz, ale również zdjęcia w formie wystawy oraz kostiumy, które powstały do kalendarza. Ubrania były pokazane na manekinach oraz żywych modelach — młodzieży współpracującej z GOK: Julia Stręciwilk, Amelia Łukasik, Wiktoria Rekiel oraz Martyna Pić . Założeniem pro- jektu było wydanie kalendarza przedstawiającego 9 muz greckich, dziesiątą muzę — patronkę filmu i telewizji oraz rodziców muz. Muzy zaprezentowano niekonwencjonalnie — w sposób twórczy i nowator- ski. Każda z nich prezentowała inny styl . Ich kostiumy zostały wyko- nane z tkanin i materiałów wtórnych . W poszczególnych miesiącach występują: Styczeń - Zeus (Kamil Wykrętek) — naczelne bóstwo greckie, jego atrybutem jest grom, został przedstawiony w holograficznej szacie i marynarce z płyt CD. Luty - Mnemosyne (Patrycja Gzik) — matka muz, patronka pamięci, jej atrybutem jest lampa- kaganek, przedst- awiona w złotej szacie. Marzec - Kalliope (Iris Anora) — muza poezji epicznej, atrybut: tabliczka i rylec, modelka wystapiła w używanej sukni ślubnej i wianku-opasce wykonanym ze sztucznych kwiatów i włóczki. Kwiecień - Klio(Tzabela Franczak) — muza historii, atry- but: zwój papirusu, modelka wystąpiła w sukni z papieru. Maj - Eu- terpe (Iwona Rakuś) — muza poezji lirycznej, atrybut: flet, modelka wystąpiła w kreacji wykonanej z folii bąbelkowej. Czerwiec - Talia (Izabela Franczak) — muza komedii, atrybut: maska komiczna, modelka wystąpiła w kostiumie z włoćzki, serwetek i haftów. Lipiec - Melpomene (Żaneta Zdybel) — muza tragedii i śpiewu, atrybut: maska tragiczna, modelka wystąpiła w stroju z kory i gałęzi. Sier- pień - Terpsychora (Ewa Godek —Żysko) — muza tańca, atrybut: lira, modelka wystąpiła w sukience z tiulu. Wrzesień - Erato (Barbara Garbacz) — muza poezji epickiej, filozofii i retoryki, atrybut: mała lira, modelka wystąpiła w sukni wyszywanej sztucznymi kwiatami. Październik - Polihymna (Klaudia Stanicka) — muza sakralnej poezji chóralnej, modelka wystąpiła w kostiumie z ciemnozielone- go weluru. Listopad - Urania (Jadwiga Górska) — muza geometrii i astronomii, atrybut: kula i cyrkiel, modelka wystąpiła w ubraniu z kubków plastikowych. Grudzień - X muza (Agnieszka Pić) — patronka filmu i telewizji, atrybut: kasety i taśmy video. Modelka wystąpiła w sukience z czarnego lateksu i peruce z taśm z kaset mag- netofonowych. Zdjęcia do kalendarza wykonywali: Kamil Wykrętek i Magdalena Mękal. Kositumy powstawały pod okiem Barbary Garbacz i Marty Miszczak-Najda. Rekwizyty wykonała Barbara Garbacz. Wizażem również zajęła się Marta Miszczak-Najda. Koordynatorem projek- tu była Monika Misa. Osobami pracującymi na planie zdjęciowym i pomagającymi przy sesjach były: Jadwiga Widz i Marta Bracha. W ramach projektu odbywały się również warsztaty projektowa- nia ubioru i charakteryzacji dla młodzieży. Spotkania odbywały się w wakacje. Kalendarz został wydany w nakładzie 400 sztuk: otrzymają go instytucje, sponsorzy GOK, modele, osoby i grupy współpracujące z GOK oraz zostanie rozdany w celach promocyjnych. Projekt "Muzy-łobuzy. Awangardowe oblicza patronek sz- tuki nauki” został dofinansowany ze środków Programu „Działaj Lokalnie” Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności realizowanego przez Akademię Rozwoju Filantropii oraz Ośrodka Działaj Lokalnie Fundację Fundusz Lokalny Ziemi Biłgorajskiej i partnerów Gminę Biłgoraj oraz Miasto Gmina Biłgoraj red. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 27 28 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień Opowiadanie Józefa Oszusta nadesłane na Konkurs Antyal- koholowe Propagowanie Trzeźwości wśród społeczeństwa ogło- szony przez GOK i Bibliotekę w 2004 roku. Szła powolnym krokiem zataczając się do czasu do czasu. Po kolac- ji zakrapianej alkoholem czuła totalne odprężenie. Już od paru tygod- ni Sarze nie układało się dobrze, kobieta czując pociąg do trunków nie potrafiła odnaleźć swojego miejsca w otaczającym ją świecie. Dość często wpadała w furię i miała nieuzasadnione żale do męża. Czuła się zagubiona. Steven próbował parę razy podać żonie pomocną dłoń, ale ona to ignorowała. Tego wieczora wszystko odwróciło się do góry nogami. Mąż dał Sarze ultimatum: jeśli nie przestanie pić i nie zacznie życia od nowa, on będzie zmuszony opuścić dom i pow- rócić w rodzinne strony. Kobieta poczuła, że znalazła się między młotem a kowadłem. Z jednej strony mąż naciskał na zmianę życia, z drugiej strony ciężko było jej rozstać się z tą słabością jaką był alkohol. Obie- cała mężowi, że zmieni swoje życie, zajmie się domem i zacznie wszystko od nowa. Zdawała sobie sprawę, że gdyby mąż odszedł byłaby zdana tylko na los. Podeszła do Stevena z zamiarem przytulenia się i pocieszenia. Wypadło to jednak niezbyt pomyślnie. Odór alkoholowy jaki poczuł od niej mężczyzna, spowodował, że mąż cofnął się o krok. Podał jej tylko dłoń i zdobył się na zdawkowy uśmiech. Steven i Sara mieszkali niedaleko Manhattanu, w wysokim wieżowcu, na dziesiątym piętrze. Obok nich znajdowało się po przeciwnej stronie mieszkanie Srewena. Ludzie tam mieszkający nie stronili od alkoholu. Odbywały się tam często libacje alkoholowe. Nie były one na rękę Stevenowi. Będąc tam na przyjęciach od czasu do czasu wypił drinka, ale zdarzało się to sporadycznie. Głośna muzyka i śpiewy wyprowadzały Stevena z równowagi, nie namyślając się długo zadzwonił do mieszkania sąsiada. Drzwi ot- worzyły się błyskawicznie. Sąsiad zamroczony alkoholem był nieco zdziwiony, zapytał po co przyszedł. - Niech się pan uspokoi- rzekł łagodnie Steven. - A bo co? Chyba wolno mi robić w domu co mi się podoba! -Niezupełnie, pan przeszkadza innym. Wniosę do zarządu miesz- kaniowego skargę! Słowa wypowiedziane przez Stevena spowodowały u sąsiada wielką złość. Ruszył na Stevena z pięściami. Steven kocim ruchem wykonał odskok, nie chciał pijanemu wyrządzić krzywdy. Zanim za- trzasnął drzwi, rzucił sąsiadowi groźne spojrzenie. Po czym wrócił do swojego mieszkania. Jego żona przebrana w koszulę nocną spała „jak zabita”, odór alkoholu unosił się w powietrzu. Steven szybko po- szedł do łazienki, wykonał wieczorną toaletę, następnie położył się na łóżku plecami do żony i udał się we władanie Morfeusza. Dzień przywitał ich ciepłym słońcem, którego promienie przedzi- erały się do sypialni. Małżonkowie po otwarciu oczu powoli wyszli w pościeli. Sara podeszła do męża. - Już nigdy więcej nie będę tak postępować. Wiem jaką krzywdę Ci wyrządziłam. Jest mi naprawdę wstyd. Od dzisiaj będę inną kobieta. Obiecuję! Steven popatrzył na żonę z niedowierzaniem. Słowa wy- mawiane przez Sarę zrobiły na nim wrażenie, nie mógł uwier- zyć w to co mówi. Podszedł do niej, objął ją czule i złożył słodki pocałunek na jej czole. Już dawno tego nie robił, mimo, że Sara była jego wymarzoną połówką. Kochał ją bardzo, ale pociąg do alkoholu Sary komplikował poważnie ich życie. Sara po wypiciu kilku drinków stawała się nieprzestępna. Niczym wściekła kocica raniła mężczyznę i wciąż nadwyrężała jego cierpliwość. On zaś stawał się jej uległy. Dzisiejsze słowa zmieniły jednak wszystko. Postanowili oboje, że wyjadą na pewien czas, do miejsca z dala od znanych im ludzi. Może na jakąś słabo zaludniona wyspę. Mając pewną ilość funduszy zrealizowali swój plan. Po powrocie diametralnie zmieniło się ich życie. Przyrzekli sobie, że oboje nie sięgną po kieliszek. Z dala omijali kluby, restauracje i kawiarnie. Ich dom stał się dla nich azylem bezpieczeństwa i ostoją. Tutaj snuli swoje plany, kochali się namiętnie i odpoczywali. Życie rozpoczęte od nowa uświadomiło im, że świat jest bardzo piękny w trzeźwości. Doszli do wniosku, że można żyć bez alkoholu, można wtedy zobaczyć więcej, podchodzić do różnych spraw z innej perspektywy. Steven i Sara stali się teraz zgodną parą, w niedalekiej przyszłości chcieli zdecydować się na dziecko, mieli wspaniałe plany i żyli wielką nadzieją, że Opatrzność będzie z nimi. Po dwóch latach przyszła na świat ich córka Beatrycze, która szyb- ko stała się „oczkiem w głowie” kobiety. Natomiast sąsiad zapił się na śmierć. Znaleziono go martwego na podłodze. Sara uświadomiła sobie, że i ją mogłoby to spotkać, spoglądając na maleńką córkę rzekła w duchu: Boże, dziękuję Ci za tak piękny dar w postaci Beatrycze, za kochającego męża i w ogóle za wszystko. Swoimi rękami objęła bardzo czule męża, popatrzyła mu prosto w oczy, po czym rzekła: - Dziękuje Ci za wszystko kochany, teraz czuję się jakbym urodziła drugi raz: inna i odmieniona. - Ja także dziękuję Ci żono, za owoc który mi dałaś i za odmien- ność. O d tej pory w tej rodzinie zagościła radość i harmonia. Małżon- kowie zajmowali się córką bardzo starannie. Umieli stawiać czoła przeciwnościom losu. Była to już inna rodzina. Ucieczka przed alko- holem zmieniła wszystko diametralnie. Szli już inną drogą, po kole- jny dzień życia. Józef Oszust Odmienność GMINA GORAJ Opowiadanie wrzesień - grudzień GORAJ Cykl wierszy Piórem i serce Otwieramy cykl wierszy Wiesława Mikulskiego, który zechciał podzielić się swoją twórczością z nami Wiesław Janusz Mikulski urodził się 12 lipca 1959 roku w Ostrołęce w rodz- inie robotniczej o rodowodzie chłop- skim. Ukończył teologię w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (dzisiejszy Uniwersytet _ Kardynała Stefana Wyszyńskiego), studia podyplo- mowe filologii polskiej o specjalności nauczycielskiej w Wyższej Szkole Hu- manistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku (dzisiejsza Akademia Hu- manistyczna im. A.Gieysztora) oraz bib- liotekarstwo w Państwowym Studium Kulturalno-Oświatowym i Bibliotekar- skim w Ciechanowie. Obecnie pisze pracę doktorską z literaturoznawst- wa pod kierunkiem prof. dra hab. Ed- warda Kasperskiego z Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1987-1992 pracował jako bibliotekarz w Wojew- ódzkiej Bibliotece Publicznej im. Wikto- ra Gomulickiego w Ostrołęce. Od 1992 r. pracuje jako nauczyciel religii równ- olegle w Zespole Szkół Zawodowych Nr 1 im. Józefa Psarskiego w Ostrołęce oraz w II Liceum Ogólnokształcącym w Ostrołęce. W latach 1994 - 2014 naucza jako katecheta oraz polonis- ta w Zespole Szkół Zawodowych Nr 4 im. Adama Chętnika w Ostrołęce. Jest nauczycielem dyplomowanym. Debiu- tował jako poeta 2 sierpnia 1992 roku na łamach „Zielonego Sztandaru”. Jest żonaty z poetką Janiną Żanetą z d. Jaku- biak, z wykształcenia polonistką i bibli- otekoznawcą, autorką wielu bibliografii. Odbył kilka podróży zagranicznych, m.in. do Leningradu, Moskwy, do Lwo- wa, do Francji i Monako, do Włoch, Watykanu i San Marino, do Grecji, do Holandii, Belgii i Luksemburga, do Czech, Słowacji, Austrii i na Węgry, do Izraela - Ziemi Świętej i na Litwę. Dotychczas ukazały się samodzielne „Ikar” (1995), „Dotykanie nieba” (1997), „Opadanie czasu” (2000), „Krajobrazy ciszy” (2002), „Dotyk Twojej miłości” (2008), „Kielich jesieni” (2008), „Na- zbiory wierszy Mikulskiego: 4 dzieja i czas” (2010), „Brzegi wiecznoś- ci” (2011), „Poetyckie dzwony. Wiersze wybrane z lat 1992 — 2015” (2015), „Czas pełen Ciebie” (2017), „Aforyzmy i wiersze (z lat 1992 — 2018)” (2018). LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 29 30 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień W. J. Mikulski jest współautorem wielu antologii poez- ji, m.in. następujących: „A Duch wieje kędy chce...” (Lub- lin 1994), „Modlitwy znane i na nowo odkryte” (Kraków 1996), „Miłość jak ziarno odwagi. Antologia poezji religijnej” (Białystok 2000), „Ogrody przeobrażeń” (Łódź 2001), Tom VIII „Antologii Poezji Emigrantów” (USA 2001), „Krzyż - Drzewo Kwitnące” (Warszawa 2002), „Furtka słońca ...” (By- dgoszcz 2004), Antologia „Contemporary Writers of Poland” (Nowy Jork 2005; tłum. Danuty Mieczkowskiej na j. angielski); „Tu się tylko gościem jest, tam się do domu powraca. Śmierć i wieczność w polskiej poezji współczesnej. Antologia” (Kraków 2005), „Wieczność nie ma kalendarza. Epigramat w polskiej liryce religijnej 1939 - 2005. Antologia” (Kraków 2006), „POSTscriptum. Antologia” (Kraków 2008), „ANTO- LOGIA POEZJI Grupy Młodych Artystów i Literatów” (Łódź 2008), „Poetycka Poczta” (Kielce 2008). Poezje Mikulskiego były publikowane w kilkuset pis- mach krajowych i polonijnych. W sumie ukazało się około trzech tysięcy publikacji drukiem, m.in. w następujących czasopismach: POEZJA DZISIAJ (Warszawa), Dekada Liter- acka (Kraków), Magazyn Literacki (Warszawa), Twórczość (Warszawa), Lektura (Kraków), Fraza (Rzeszów), Akant. Miesięcznik Literacki (Bydgoszcz), Integracje (Warszawa), Pro Arte. Pismo Kulturalno - Literackie (Poznań), Autograf (Gdańsk), Suplement. Pismo Stowarzyszenia Autorów Pol- skich (Kraków); Regiony (Warszawa), Przekrój (Kraków), Więź (Warszawa), Kwartalnik Kulturalny „SEKRETY ŻARu” (Warszawa), Aspekty Kulturalne (Poznań), Arkusze Literackie (Wrocław), ZNAJ. Kwartalnik Artystyczno – Naukowy. Ogól- nopolskie Pismo Stowarzyszenia Autorów Polskich (Płock), ZNAK. Miesięcznik (Kraków), Myśl Polska. Miesięcznik Poświęcony Życiu i Kulturze Narodu (Warszawa); Orzeł Biały (Londyn), Głos Katolicki (Paryż), Głos Polski (Buenos Aires), Słowo (Berlin), Nasza Misja (Kolonia), Głos Polski (Toronto), Słowo Ojczyste (Grodno), Nasza Gazeta (Wilno), The Life of Polonia (Boston), The Sarmatian Review (Houston) – tłum. na j. angielski, Kurier Praski (Praga), Teraz. Miesięcznik Społec- zno-Kulturalny /magazyn/ (Filadelfia), Teczka (Paryż), Rycerz Niepokalanej (Rzym), Ognisko (Kopenhaga), Kraj (Brisbane), Monitor Polonijny (Bratysława), Spotkania (Wilno), Gazeta Lwowska (Lwów), Polonia Węgierska (Budapeszt), Głos znad Pregoły (Kaliningrad), Słowo YU – Polonii (Belgrad), Dzien- nik Kijowski (Kijów), Panorama Polska. Niezależny Magazyn Kulturalny (Edmonton), Gazeta Polska (Moskwa), Quo Vadis (Rzym), Czyn Katolicki (Londyn), Kurier Ateński (Ateny), Nasza Wspólnota (Bruksela), Notatki (Kopenhaga), Przyjaźń (Krasnojarsk), Magazyn Polski (Grodno), Relacje (Sztok- holm), POLONIA – Magazyn Społeczno-Kulturalny (Oxford), POLISH NEWS. America`s Leading Bilingual Illustrated Monthly (Chicago), „VAGABOND Pages” (Toronto; tłum. na j. angielski Danuty Mieczkowskiej), Biuletyn Polonijny (Mon- treal), Monitor (Chicago), Kurier Wileński (Wilno), Tydzień (Londyn), Nasza Wspólnota (Wiedeń), Dwukropek (Kapsz- tad), Cooltura. Polish Weekly Magazine (Londyn), Kurier Galicyjski (Lwów), Nasz Głos (Dublin), Głos Polonii (Żytomi- erz), Listy z Daleka. Pismo Ogólnoświatowego Koresponden- cyjnego Klubu Emigrantów. Periodyk Społeczno – Kulturalny i Literacki (Liège), Tygodnik Polski. Polish Weekly. Sydney – Melbourne – Adelaide – Canberra – Brisbane – Perth – Ho- bart - New Zealand (Melbourne) oraz w tygodniku izraelskim „Nowiny Kurier” (Tel-Aviv). Wiersze tego poety można spotkać w licznych - w ponad dwustu - portalach internetowych, w tym na jego stronie do- mowej: www.wjmikulski.pl Publikowane są w czasopismach internetowych, m.in.w The Scrolls. An Internet Cultural Peri- odical (Edmonton). Twórczość Mikulskiego była prezentowana m.in. na an- tenie Radia Polonia (Warszawa), Radia Maryja (Toruń), Ra- dia Alfa (Kraków), Katolickiego Radia Warszawa, Radia Re- zonans (Sosnowiec), Radia Łódź S.A., Katolickiego Radia As (Szczecin), Radia Emaus (Łódź), Polskiego Radia Lwów oraz w Telewizji Detroit (USA). W. J. Mikulski jest publicystą wielu pism (także w wersji in- ternetowej), m.in. korespondentem „Głosu Katolickiego”, ty- godnika diecezji łomżyńskiej. Otrzymał od redaktora naczel- nego tygodnika ogólnopolskiego „Niedziela” medal „Mater Verbi”. Wspomniany pisarz jest autorem książek: „35 lat naszej wspólnej drogi. Monografia Zespołu Szkół Zawodowych Nr 4 im. Adama Chętnika w Ostrołęce (1968 – 2003)” (zarys mon- ograficzny, Ostrołęka 2002); „Dzieje ostrołęckiej <<Czwórki >> . Monografia Zespołu Szkół Zawodowych Nr 4 im. Ada- ma Chętnika w Ostrołęce (1968 - 2005)” (kilkusetstronicowa, z aneksami, zdjęciami, przypisami, Ostrołęka 2007). Został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Pol- skiej Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz przez Ministra Eduk- acji Narodowej - Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Medal „Mater Verbi” nadał mu redaktor naczelny ogólnopol- skiego tygodnika katolickiego „Niedziela”; zaś medal III Kra- jowej Konferencji Samorządy RP dla Jana Pawła II „Kultura w nauczaniu Jana Pawła II” - Burmistrz Kamieńska. Otrzymał Nagrodę Zarządu Miasta Ostrołęki i odznakę hon- orową „Za zasługi dla miasta Ostrołęki”. Zarząd Krajowej Rady Spółdzielczej przyznał W. J. Mikulskiemu odznakę „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”. Muzykę do wierszy tego poety skomponowali m.in.: 1) Dariusz Bunkowski (z zawodu nauczyciel i kierownik art- ystyczny zespołu wokalno - instrumentalnego ZSZ Nr 4 im. Adama Chętnika w Ostrołęce; wspomniany kompozytor także sam śpiewa pieśni do słów Mikulskiego, które nagrane są na płytę CD); 2) Henryk Gadomski (kierownik artystyczny i dy- rygent znanego Chóru „CANTILENA”; śpiewa a cappella pieśń do słów wiersza Mikulskiego „***Jak Ci dziękować ...”, coraz częściej wykonywaną na Dziękczynienie w czasie liturgii Mszy świętej); 3) Tadeusz i Rafał Kowalewscy (ich kompozycje śpiewa zespół wokalno - instrumentalny z Ostrołęckiego Cen- trum Kultury); Ilona Kossakowska (muzyka, wykonawca). Jest członkiem Związku Literatów Polskich. red. 31 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 wrzesień - grudzień Ten cichy jesienny liść weź ode mnie i przytul ja też tak spadnę jak liść wichrem porwany błękitu Ten cichy jesienny liść który włożyłaś do Biblii niech Ci jej miłość gra i niech Cię w sen uskrzydli A gdy go wyjmiesz z tych kart nie dozwól by się skruszył bo w nim me życie drga - niebieski odlot duszy ... *** Ty sny me osłoń które drżą jak płatki kwiatów gdy wieje wiatr Ty sny me otul dłonią swą gdy na nie spada ciszy grad Ty sny mi ukaż w nocy mgle kiedy nie widać srebra gwiazd gdy się zagubił świtu brzeg ... *** Powracam do Ciebie dotknieniem ust które wiatr ziemski wciąż chłodzi i ciszy kapie milczący plusk na świtu sennej łodzi Powracam do Ciebie szelestem dnia co jak drzewo się łamie i spływa z niego rosa jak łza na Twoje - moje ramię Panie oto stągwie które napełniłem tęsknotą pełno wokół chorych trędowatych sparaliżowanych ślepych przyjdź i dotknij uzdrów umarłych przywróć życiu oczyma wypełnionymi po brzegi miłością przywróć spokój naszym duszom gdy stopy Twoje rosimy łzami gdy wchodzimy na drzewa naszych osamotnień wypatrując Ciebie kiedy wznoszę do Ciebie serce niebo rośnie we mnie gwiezdną falą kołysze się kołysze się noc kiedy wznoszę do Ciebie serce cisza wzbiera się w morze tęsknoty morzem tęsknoty faluje noc ... wiersze Wiesława Mikulskiego Mundialowe Fraszki Obserwator Żonie z cyklu „Ikar” z cyklu „Krzyk wiatru” z cyklu „Marzenie słońca” Polska-Senegal Gole solą są futbolu O to wszystkim lata Wielka sztuka strzelić gola Na mistrzostwach świata Każdy kibic swoim strzelcem Nieba by przychylił No to Cionek strzelił Lecz bramki pomylił Opadły orłom skrzydła Choć dobrze być miało Nie zawsze mecz wyjdzie Tak jak by się chciało Prezenty rywalom nasi chłopcy dają Bo Afryka biedna niech sukcesy mają Polska-Kolumbia Po dwóch meczach niestety Jak tradycja każe Wiemy że mundial Nie spełnił już marzeń Dwa meczy o stawkę No i na tym koniec Brakowało Glika Na naszej obronie Gra Kolumbia jak należy Widać, że im dziś zależy Jedna główka, kontry dwie Gdzie są nasi, kto to wie Wojtek stoi jak słup soli Choć najbardziej jego boli Lewy czeka na podanie Ne za bardzo go dostanie Wszyscy dobrze są pokryci I momentalnie też przybici Polska -Japonia Na obronie mamy gościa Co potrafi grać z godnością Czyste wślizgi i wybicia I przykład się do krycia Gdy wybiegnie dalej w pole Zdarza mu się strzelać gole Ta z Japonią chwila przyszła Gwiazda Janka dziś rozbłysła Przyśpiewka dożynkowa A na koniec naszym księżom pięknie zaśpiewamy Bo jesteśmy bardzo radzi, że ich tutaj mamy Oni świetnie się spisują w swojej trudnej roli Choć niełatwo jest w Goraju ludzi zadowolić Mają chęci, mają upór i charyzmę swoją Wielkich wyzwań na parafii wcale się nie boją Ksiądz Tadeusz jako proboszcz pierwsze skrzypce gra Czy na co dzień, czy o święta zadań wiele ma Dba o kościół, słucha ludzi, ma pomysły swe Jak najwięcej dla parafii dobra zrobić chce Czy to kwesta, czy alejka proboszczz nami jest By parafian tak zachęcić mieli gest Dołożyli swoją cząstkę do wspólnego dzieła No i żeby w sercach naszych wiara nie zginęła Takie nasze wspólne dzieło to jest malowanie Bo gdy kiedyś nas nie będzie, świątynia zostanie Ksiądz kanonik jak opoka długo z nami jest Jakby młodzież powiedziała człowiek to „the Best” Cichy, grzeczny i uczciwy przykład daje nam Jak żyć, kochać i pracować skromnie żyjąc sam Ksiądz Mateusz na wysokich obrotach pracuje W duchu wiary, twórczej pracy parafię kształtuje Nie ma czasu sam dla siebie tylko dla młodzieży Bo klucz dzisiaj do przyszłości w młodych sercach leży Są wspólnoty, ministranci, kółek liczba spora Młodzi ludzie rozsławiają dziś parafię Goraj Jest kakao po roratach pyszne i gorące Dzieci adwent polubiły, mocniej świeci słońce Za to wszystko dziękujemy, bijemy ukłony I zachcemy się pokazać również z dobrej strony wrzesień - grudzień GORAJ Opowieści i porady Babci Janinki Święto Zmarłych i Adwent W dobie kiedy polskie święta: Wszystkich świętych i Zaduszki są zakrzykiwane przez Halloween, kiedy Adwent zalewany jest przez komercyjną bombę gadżetów i potrzeb bożonarodzeniowych, przypomnijmy jak kilkadziesiąt lat temu wyglądał ten czas na polskiej wsi. Cebulanka: Jak kilkadziesiąt lat temu wyglądały przygotowa- nia do Świąt: 1 i 2 listopada? Jak wtedy wyglądały cmentarze? Jak ozdabiano groby? Jak dbano o pomniki? Janina Pydo: Gdy byłam w wieku dziewczynek przeprow- adzających ze mną wywiad, na cmentarzach nie było pom- ników. Co najwyżej gdzieniegdzie miał ktoś pomnik na grobie, ale w większości były to groby naziemnie. Przystrajało się je barwinkiami, kwiatami z bibuły. Na Święto Zmarłych często ozdabiano wiązankami lub gałązkami takiej rośliny z białymi bąbelkami, która rosła przy cmentarzu (przyp. red. Śnieguliczką białą). Gdy byłam nastolatką robiłam kwiaty z bibuły: róże, lilie i jakie tylko przyszły do głowy. Gdy nadchodziły Święta 1 i 2 lis- topada na cmentarzu było przepięknie. Była bardzo piękna pro- cesja. Ludzie nie odchodzili z niej tak jak teraz, tylko wszyscy szli w tej procesji. Na grobach nie paliło się takich zniczy jak teraz, tylko najpierw były to zwykłe świeczki stearynowe, które wbijało się w ziemię nagrobka. Jak byłam starsza to sama robiłam świec- zki z słoikach —musztardówkach. Do nich wrzucałam ziemnia- ka, zalewałam smalcem i pięknie się takie świeczki paliły. Potem zaczęły się pojawiać na cmentarzach znicze w skorupce. C: Jak wyglądał dzień Wszystkich Świętych a jak Zaduszki? J.P.: Kiedyś te dwa dni to były święta dla wszystkich. Teraz w Zaduszki się pracuje. W drugi dzień świąt również była proces- ja i msza i te dwa dni nie różniły się od siebie jakoś szczególnie. C: Czy istniało coś takiego jak obrzęd „Dziadów” lub istniały „Dziady” stojący przy cmentarzu? J.P. Były takie „dziady” to byli zarówno mężczyźni jak i kobie- ty, byli to po prostu bardzo biedni ludzie, bezdomni. Oni chodzili po wsiach i zbierali od ludzi jedzenie. W czasie 1 i 2 listopada po- jawiało się ich dużo przy kościele i przy cmentarzu. Ludzie dawali im jedzenie, czasami pieniądze. A oni czasami śpiewali, modlili się. C: Jak spędzano czas w Adwencie, co można było robić, a cze- go nie? Jak wyglądały przygotowania do Świąt? J.P. W Adwencie można było robić wszystko. Nie było w tedy tyle państwowych prac, więc w domach robiono różne prace związane z przygotowaniami do zimy, młocono, mieliło się w żar- nach na chleb. A przed świętami piekło się dużo ciastek: kruch- ych, suchych. Tuż przed Wigilią to piekło się strucle z makiem. W adwencie pościło się przez dwa dni w tygodniu: środę i piątek. Nie jadło się wtedy niczego z mięsem ani ze słoniną, tylko jadło się potrawy z olejem lnianym. Przed wieczerzą wigilijna również nic się jadło. W adwencie chodzono również na Roraty , które odbywały się trzy razy w tygodniu: w środę, sobotę i niedzielę. Roraty były o 6 rano i było na nich bardzo dużo ludzi. Traktowano je niemal jak obowiązek. 32 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 " Paki: ZA p C: Jakie ozdoby choinkowe lub dekoracje świąteczne przygot- owywano? J.P. U nas przed świętami robiło się piękne lalki na choinkę. Jakież one były śliczne. Najpierw wycinałyśmy z tektury postać, a potem ją ubierałyśmy w bibułę. Później można było kupić got- owe buzie, nogi i ręce dla takich lalek i do nich dorabiałyśmy tek- turowe części. Te gotowe elementy kupowała nam ciocia. Oprócz tych pięknych lalek robiłyśmy łańcuchy z bibuły, harmonijkowe kokardki, słomiane elementy wplątałyśmy w łańcuchy i kokard- ki. Miałyśmy naprawdę piękną choinkę, wszyscy ją podziwiali jak do nas przychodzili. Oprócz choinki to na ścianach wieszało się jedlinę z kwiatami z bibuły. W dawnych czasach nie było też firanek w oknach i w okresie świąt kupowałyśmy od takiego pana z Jędrzejówki firanki robione w papieru. Były to takie wycinanki, które wyglądały jak koronka. I to wieszałyśmy w oknach. Pięknie to wyglądało. C: A czy w Adwencie obchodzono Mikołajki + Czy były przy- gotowywane prezenty pod choinkę? J.P.: Mikołajek nie było. Dopiero gdzieś w latach 50-tych ubiegłego wieku pojawił się święto Dziada Mroza a potem Mikołajki. W Wigilię też nie było zwyczaju obdarowywania się prezentami. Dopiero później swoim dzieciom robiłam prezenty. Pamiętam, że pierwsze prezenty jakie robiłam to były skarpetki dla wszystkich. Rozmawiały: Amelia Łukasik, Julia Stręciwilk i Wiktoria Rekiel wrzesień - grudzień Kim jest przyjaciel? Czy tylko człowiek może być przyjacielem? Gdzie można spotkać przyjaciela? - na te i inne pytania odpowiadały przedszkolaki z grupy Smerfy z przedszkola Zespołu Szkół w Goraju. Wiktor Bugała Cebulanka: Kto to jest przyjaciel Po co istnieją przyjaciele? Wiktor Bugała: Przyjaciel to ludź, z którym można się bawić i jeść śniadanko. To są ludzie, których się lubi. Przyjaciele są po to żeby się z nimi bawić. Cebulanka: Co można robić z Przyj acielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? W.B.: Można bawić się lalkami. Dziewczyny bawią się lalkami, ale chłopaki też, oni bawią się też w auta. Ja mam przyjaciela Kubę. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół? Co ni z nimi robią najczęściej? W.B.: Tak. Dorośli też się bawią z przyjaciółmi: w szkole, w pracy, wszędzie. Dzieci nie biorą do pracy. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? W.B.: Przyjacicia można spotkać u przyjaciela. Mój przyjaciel Kuba mieszka w Londynie i czasami przy- jeżdża. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? W.B.: Można przyjaźnić się ze zwie- rzątkami: np. zajączkiem Zuzią. Gracjan Birut Cebulanka: Kto to jest przyjaciel Po co istnieją przyjaciele? Gracjan Birut: Brat jest moim przyjacielem. Przyjaciele są po to, bo można się fajnie z nimi bawić. Cebulanka: Co można robić z Przy acielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? G.B.: Można bawić się koparką. Mam dwie koparki: czerwoną i żółtą. Można też bawić się w chowa- nego. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół? Co ni z nimi robią najczęściej? G.B.: Dorośli mają kolegów. Mogą z nimi jeździć busem: do szkoły. Bawią się też w piłkę. Cebulanka: Gdzie można spotkać przyjaciela? G.B.: W sklepie, na dworze, na boku. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? G.B.: Z kwiatkiem można się za- przyjaźnić. A można też ze słoniem. Julia Dolińska Cebulanka: Kto to jest przyjaciel? Julia Dolińska: To jest osoba, z którą się bawimy i lubimy. Cebulanka: Co można robić z przyjacielem? Jak można się bawić z kol egą lub koleżanką? J.D.: Można bawić się wózkiem i LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 33 wrzesień - grudzień lalkami. Ja mam dużo koleżanek i kolegów np. Amelka i Marika mają rybki i ja lubię z nimi te żywe rybki oglądać, karmić je. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół? Co ni z nimi robią najczęściej? J.D.: Mogą mieć przyjaciół. Dorośli bawią się z Przyj aciółmi. Dziewczyny lubią bawić się lalkami, a chłopcy samochodami, ale ja czasami bawię się lalkami z tatą i mamą. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? J.D.: Można w Goraju, i dalej również. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? J.D.: Nawet z poduszką. Ja zaprzy- jaźniłam się z poduszką, karmiłam ją płatkami. Szymon Sobczak Cebulanka: Kto to jest przyjaciel Po co istnieją przyjaciele? Szymon Sobczak: Julka jest moją przyjaciółką. Przyjaciele są po to, bo idą do przedszkola. Cebulanka: Co można robić z Przyj acielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleż ? Sz. S.: Bawić się klockami, można jeść z rzyjacielem, można się bawić samocho i. Cebulanka: Czy dorośli też maj koleżanki, kolegów, przyjaciół to ni z nimi robią najczęściej? Sz. S.: Tak. Mogą się bawić inaczej niż dzieci. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? Sz. S.: Przyjaciela można spotkać w domu. Julcia to jest moja przyjaciół- ka, Oliwka też przychodzi. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? Sz. S.: Może mieć gang zwierzaków. U/ „ AM Nadia Strzałka Cebulanka: Kto to jest przyjaciel Po co istnieją przyjaciele? Nadia Strzałka: Moim przyjacielem jest Kornelka. Lubię ją, bo ona jest śmieszna i dużo się z nią śmieję. Cebulanka: Co można robić z przyjaciele Jak można się bawić z olegą lub koleżanką? N.S.: Można bawić się w chowanego albo w berka. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół Co ni z nimi robią najczęściej? N.S.: Dorośli mają też przyjaciół, z którymi ćwiczą, pracują w pracy. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? N.S.: W sklepie, w przedszkolu, na placu zabaw. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? N.S.: Może zaprzyjaźnić się z żyrafą. Widziałam taką w zoo i się z nią zaprzyjaźniałam. 34 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Franek Wojtyło Cebulanka: Kto to jest przyjaciel: Po co istnieją przyjaciele? Franek Wojtyło: Ja przyjaźnię się z babią Sylwią. Mam też kolegę Miłosza i koleżanki Martynę i Zuzię. Dużo mam przyjaciół. Cebulanka: Co można robić z Przyj acielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? EW: Ja ze swoimi przyjaciółmi bawię się, oglądamy bajki, jemy jedzenie, sprzątamy zabawki. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół? Co ni z nimi robią najczęściej? EW: Dorośli też mają kolegów. Bawią się w traktory. Ja bawię się z dziadkiem w odpalanie traktora. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? EW: W przedszkolu. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? EW: Jak byłem w zoo to widziałem jak taki pan pilnował zwierzęta żeby nie uciekły. zoo trzeba zapłacić i do domu. Pan ten co się zwierzętami opiekował przyjaźnił się z nimi. Julka Bartosiewicz Cebulanka: Kto to jest przyjaciel? Julka Bartosiewicz: Ja przyjaźnię się z Dianą. Jak chcę do niej jeździć i bawić się z nią oraz lepić z plasteliny. wrzesień - grudzień 14 * 4 . pa ki » 2 6. Cebulanka: Co można robić z przyjacielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? J.B.: Można oglądać bajki np. koniki pony, one kończą się w nocy. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół? Co ni z nimi robią najczęściej? J.B.: Dorośli też mają kolegów. Muszą lubić pracę i oni w pracy się przyjaźnią. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? J.B.: Diana mieszka w Biłgoraju i ja ją spotykam w Biłgoraju. Kiedyś yła u mnie przez tydzień, a potem ja u niej. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? J.B.: Można przyjaźnić się ze zwie- rząj i. Ja mam dużo kotkówi piesków. Kotki można kiziać, ale one uciekają. Marcel Dolecki Cebulanka: Kto to jest przyjaciel? Marcel Dolecki: To ktoś z kim można się bawić. Cebulanka: Co można robić z przyjacielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? M.D.: Można z przyjacielem grać w piłkę, można huśtać się na huśtawce, można bawić się na piasku, w cho- wanego, można też oglądać coś. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół: Co ni z nimi robią najczęściej? M.D.: Dorośli ze sowimi kolegami rozmawiają, piją kawę. Cebulanka: Gdzie można spotkać przyjaciela? M.D.: W domu można spotkać, na dworze. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? M.D.: Można mieć arbuza. Przyjaź- nię się też z kotkiem- mój nazywa się Smółka i jest cały czarny, lubię się z nim bawić. Igor Garbacz Cebulanka: Kto to jest przyjaciel? Igor Garbacz: Moimi przyjaciółmi są Gracjan i Szymon. Lubię ich i poznałem się z nimi. Cebulanka: Co można robić z przyjacielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? 1.G.: Z przyjacielem można robić zdjęcia, bawić się samochodami. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół? Co ni z nimi robią najczęściej? I.G.: Tak. Dorośli jeżdżą. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? I.G.: W sklepie, ja tak poznałem swojego przyjaciela. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? 1.G.: Konik może być przyjacielem, mogę z nim chodzić. Miłosz Batorski Cebulanka: Kto to jest przyjaciel? Miłosz Batorski: Ja bawię się z piesiem i bardzo się z nim przyjaźnię. Cebulanka: Co można robić z przyjacielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? M. B.: Można bawić się w chowane- go, można bawić się w domu. Cebulanka: Czy dorośli też znają koleżanki, kolegów, przyjaciół ni z nimi robią najczęściej? M.B.: Dorośli mogą mieć pieski. Cebulanka: Jak spędzasz czas z przyjacielem? M.B.: Jak gdzieś pojadę i wrócę to pieski potem do mnie pędzą. Bawię się często z nimi. Otwieram garaż, biorę rower i one za mną biegną. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 35 wrzesień - grudzień Klaudia Małecka Cebulanka: Kto to jest przyjaciel Po co istnieją przyjaciele? Klaudia Małecka: Io są osoby, któ- re bardzo się lubi. Przyjaciele są po to by się z nimi bawić. Oni lubią mnie i 1 innych. Mam kilka przyjaciółek i przyjaciół. Cebulanka: Co można robić z przyjacielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? K.M.: Można bawić się traktorem, można też lalkami. Można też pójść na dwór. Cebulanka: Czy dorośli też maj koleżanki, kolegów, przyjaciół Co ni z nimi robią najczęściej? K.M.: Tak. Bawią się też lalkami. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? K.M.: W szkole, na dworze też można. Moja ulubiona przyjaciółka to Julka. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? K.M.: Z kotem można się przyjaź- nić. Ja mam kotka Maszę- jest mały i brązowy. Kornelia Koszałka Cebulanka: Co można robić z przyjaciele Jak można się bawić z olegą lub koleżanką? Kornelia Koszałka: Julka jest moją przyjaciółką. Bardzo jA lubię. Przyja- ciel to ktoś, kogo się lubi i jest po to żeby się z nim Bawić. Cebulanka: Co można robić z przyjacielem? Jak można się bawić z kolegą lub koleżanką? K.K.: Można czasem bawić się dok- tora, w chowanego, w skakanie. Cebulanka: Czy dorośli też mają koleżanki, kolegów, przyjaciół: Co ni z nimi robią najczęściej? K.K.: Mają, pracują z nimi. W pracy pieniążki się zarabia. Cebulanka: Gdzie można się zaprzyjaźnić? K.K.: W jakimś 2 swoją poznałam w Goraju, urodziłyśmy 36 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 się w takim samym roku i same śmiechy z nami były. Mieszka blisko mnie i chodzimy do siebie, czasami bierzemy swoje wózki i jeździmy. Cebulanka: Jakich przyjaciół oprócz ludzi może mieć człowiek? K.K.: Z psem można się przyjaźnić. Ja mam psy: Punię i Czarka, Punia jest czarna, a Czarek biały i kremo- wy. Pies nie chce przynosić piłek, tylko trzyma w buzi. Rozmawiała Marta Miszczak- Najda wrzesień - grudzień Sonda Uliczna Wszyscy Święci Jakie jest ulubiony Święty mieszkańców gminy Goraj i okolic? Jak obchodzimy Wszystkich Świętych? Iris Anora Cebulanka: Jakie jest Pani ulubio- ne święto katolickie w ciągu roku? Iris Anora: Moim ulubionym świę- tem katolickim jest Boże Ciało oraz uroczystości odpustowe ku czci Św. Bartłomieja. Cebulanka: Jak obchodzi Pani Wszystkich Świętych? LA.: W tym dniu jak większość lu- dzi chodzę na cmentarz, odwiedzam groby bliskich i znajomych. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Pani to święto? LA.: Jest to dla mnie bardzo ważne święto. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? LA.: Św. Bartłomiej, jest to patron parafii Goraj. Cebulanka: Jakie ma Pani ma zda- nie na temat święta Halloween? L.A.: Nie lubię tego święta. Teodora Ligaj Cebulanka: Jakie jest Pani ulubio- ne święto katolickie w ciągu roku? Co z tym Halloween? 'Teodora Ligaj: Moje ulubione świę- to katolickie to Boże Narodzenie. Cebulanka: Jak obchodzi Pani Wszystkich Świętych? 'T.L.: Sprzątam cmentarz, modlę się za zmarłych z mojej rodziny i znajomych, uczestniczę też we mszy świętej. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Pani to święto? '£L.: To jest bardzo ważne święto. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? 'TL.: Św. Rita, jest to święta od trud- nych spraw. Małgorzata Pyda Cebulanka: Jakie jest Pani ulubio- ne święto katolickie w ciągu roku? Małgorzata : Moim ulubio- nym świętem katolickim jest Boże Narodzenie. Cebulanka: Jak obchodzi Pani Wszystkich Świętych? M.P.: Odwiedzam groby bliskich zmarłych, uczęszczam na mszę, na sumie. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Pani to święto? M.P: Ogromne. Jest to dzień kiedy ws osób szczególn wspomina się bliskich zmarłych, odwiedza się groby. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? M.P: Św. Rita, jest to święta od spraw beznadziejnych. Cebulanka: Jakie ma Pani ma zda- nie na temat święta Halloween? M.P.: Halloween to nie nasze święto, nie powinno go być u nas. Dorota Chorębała Cebulanka: Jakie jest Pani ulubio- ne święto katolickie w ciągu roku? Dorota Ghorębała: Moje ulubione święto to Wielkanoc. Cebulanka: Jak obchodzi Pani Wszystkich Świętych? D.Ch.: Idę na cmentarz, odwiedzam groby, zapalam znicze. W tym dniu pamiętam o zmarłych z mojej rodzi- ny i znajomych. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Pani to święto? D.CH.: To jest bardzo ważne święto bo przypomina o przemijaniu. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? D.Ch.: Św. Stanisław Kostka, bo pozwala czuć się zawsze młodo. Cebulanka: Jakie ma Pani ma zda- nie na temat święta Halloween? D.Ch.: Jest nie nasze święto, nie polskie. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 37 wrzesień - grudzień Monika Okuniewska Cebulanka: Jakie jest Pani ulubio- ne święto katolickie w ciągu roku? Monika Okuniewska: Moje ulu- bione święto to Wielkanoc. Cebulanka: Jak obchodzi Pani Wszystkich Świętych? M.O.: Idę wtedy na mszę, na cnen- tarz, zapalam znicze i odwiedzam groby rodzinne i znajomych. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Pani to święto? M.O.: Jest to ważne święto, bo to święto w szczególny sposób upa- miętnia zmarłych, a o nich trzeba pamiętać. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? M.O.: Św. Faustyna, gdyż miała możliwość rozmowy z Jezusem. Cebulanka: Jakie ma Pani ma zda- nie na temat święta Halloween? M.O.: Nie powinno się go obchodzić. Henryka Zdybel Cebulanka: Jakie jest Pani ulubio- ne święto katolickie w ciągu roku? Henryka Zdybel: Najbardziej lubię Boże wodzie i Wielkanoc. Cebulanka: Jak obchodzi Pani Wszystkich Świętych? H.Z.: Idę na cmentarz, odwiedzam groby, zapalam znicze. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Pani to święto? H.Z.: Bardzo duże znaczenie ma to święto jeśli chodzi o wiarę, bo to jest święto wszystkich świętych ludzi. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? H.Z.: Św. Jan Paweł II- bo to jest nasz ukochany papież. Drugim ulu- bionym świętym jest Św. Antoni. Cebulanka: Jakie ma Pani/Pan ma zdanie na temat święta Halloween? H.Z.: Jestem zdecydowanie przeciwna. Halina Mękal Cebulanka: Jakie jest Pani ulu- bione święto katolickie w ciągu roku?? Halina Mękal: Boże Narodzenie i Wielkanoc. Cebulanka: Jak obchodzi Pani Wszystkich Świętych? H.M.: Idę wtedy na cmentarz, zapa- lam znicze. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Pani to święto? H.M.: wspominam w tym dniu swoich bliskich zmarłych: męża, rodziców, dziadków. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? H.M.: Św. Juda Tadeusz, bo otrzy- małam od niego wiele łask. Cebulanka: Jakie ma Pani ma zda- nie na temat święta Halloween? H.M.: Nie lubię tego święta. 38 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 Paweł Rożek Cebulanka: Jakie jest Twoje ulu- bione święto katolickie w ciągu roku? Paweł Rożek: Najbardziej lubię Boże Narodzenie. Cebulanka: Jak obchodzisz Wszystkich Świętych? PR.: Idę wtedy na mszę Św. Cebulanka: Jakie znaczenie ma dla Ciebie to święto? PR.: Duże znaczenie. Cebulanka: Ulubiony Święty/ Święta i dlaczego? PR.: Św. Bartłomiej bo to patron naszej parafii. Cebulanka: Jakie masz ma zdanie na temat święta Halloween? PR.: Chciałbym żeby było. Rozmawiali: Maciej Oleszczuk, Wiktoria Rekiel i Julia Stręciwilk wrzesień - grudzień GMINA GORAJ Recenzje książkowe „Często sie zdarza, że ludzie najzawzięciej nienawidzą tych, którym najwięcej wyrządzili krzywdy.” - William M. Thackeray Książka, którą chciałabym wam tym razem przybliżyć została napisana w roku 1855 przez Williama M. Thackeray'a, który znany jest również z „Targowiska próżnoś- ci” oraz „Barryego Lyndona. Została napisana z myślą o młodych czytelnikach, jednak wbrew pozorom nie jest wyłącznie historią dla dzieci, ale dla czytelników w różnym wieku. W Polsce książka ta jest przez wszyst- kich znana głównie za sprawą jej adaptacji z 1986 roku. A przynajmniej powinna być znana przez wiele starszych osób... Czy ktokolwiek z nas nie marzył w dzieciństwie o posiadaniu magicznych mocy lub przedmiotach? Na przykład stoliczek, który sam się nakrywa czy czarodziejska różdżka rodem z Harryego Pottera, albo czapka niewidka, dzięki której nikt was nie zobaczy? Jak przy- jemnie byłoby posiadać takie cuda i robić dzięki nim różne rzeczy.. W końcu dziecię- ca wyobraźnia nie zna granic... „Pierścień i Róża” to baśń opowiadają- ca właśnie o takich magicznych rzeczach. Otóż mamy tutaj dwa magiczne przed- mioty, które sprawiały, że ich posiadacz stawał się dla wszystkich wyjątkowo atrak- cyjny. Wręcz niesamowicie piękny. Dary te otrzymują od Czarnej Wróżki królewskie dzieci, jej chrześniacy. Ale czy ci, którzy noszą na palcu czarodziejski pierścień, a w kieszeni czarodziejską różę mogą być naprawdę szczęśliwi? W tej niepozornej książeczce liczącej sobie około 130 stron poznajemy historię władców Paflagonii i Krymtatarii, dwóch sąsiadujących ze sobą państw rządzonych przez uzurpatorów. Paflagonią włada król Walorozo XXIV, brat poprzedniego wład- cy, który nie chce oddać korony w ręce prawowitego następcy tronu - pełnolet- niego syna nieżyjącego króla. Krymtatarią natomiast rządzi Padella I. On również przejął tron w nieuczciwy sposób i rządzi krajem wierząc, że prawowita następczyni tronu nie żyje. Czego tak naprawdę uczymy się czyta- jąc tą uroczą książeczkę? Przede wszyst- kim tego, że człowiek w swoim życiu musi zaznać choć odrobinę cierpienia. Cierpi- enie kształtuje charakter, zapewnia siłę. Czarna Wróżka podarowała głów- nym bohaterom w prezencie z okazji ich narodzin właśnie takie życzenie: mają w przyszłości zaznać cierpienia. Życzenie, które przestraszyło, a nawet oburzyło dor- osłych. Jak to tak? Czyżby wróżka prze- klęła te biedne dzieci? Nic podobnego! Okazuje się, że działanie jej życzenia miało ściśle określony cel w przyszłości. Jaki? Dowiecie się tego, czytając tą baśń. Czego jeszcze można się nauczyć? Z pewnością tego, że warto być miłym i uprzejmym. Nie tak jak odźwierny Gbu- riano, który był odpychającym, nieokrze- sanym gburem, który zapłacił za swe nieuprzejme zachowanie wobec Czarnej Wróżki. Czytelnik poznaje też siłę dane- go słowa i potęgę honoru. Uczy się, że nie powinno się nikogo oszukiwać. Dowiaduje się, że bez nauki nie zdobędziemy koniec- znej każdemu życiowej mądrości, a bra- ki w wykształceniu mogą być naprawdę widoczne i kompromitujące. Przykładem jest królewna Angelika, która miała na- jlepszych nauczycieli, mogła korzystać z ich wiedzy, lecz ona unikała prac do- mowych jak ognia, nudziła się i ziewała. Za to jej pokojówka, Rózia cieszyła się z każdej lekcji, w której mogła uczest- niczyć jako osobista służka królewny. Chwytała każde słowo, poznawała nowe języki, uczyła się strategii i polityki, i oka- zało się, że pięknie rysuje... Tytułowy pierścień i róża to w rzeczy- wistości gra pozorów i stwarzanie fałszy- wego wizerunku dla otoczenia (jakim jest w obecnych czasach np. makijażA A). W tej historii czytelnik wraz z naszą wróżką, uczy się że najlepszym podarunk- iem od losu może być odrobina cierpienia, które mimo wszystko przez naukę pokory, cierpliwości, prawdy i wytrwałości prow- adzi do szczęśliwego końca. Ja w każdym razie jestem zachwycona tą baśnią i gorąco polecam ją wam dorośli jak i waszym dzieciom. Z pewnością nie pożałujecie sięgnięcia po tak klasyczną zabawną historię pełną uniwersalnych prawd. Gdzie dobro, uczciwość i prostolin- ijność zawsze zwycięża nad kombinatorst- wem i szachrajstwem. I gdzie prawdziwa miłość NIE POTRZEBUJE pierścionków, świecidełek i innych „biżuteriów”. Magdalena Mękal LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 39 39 Zdjęcia niepublikowane w kalendarzu na 2019 rok — dofinansowanego z Programu Działaj Lokalnie
CEBULANKA_kwiecien_2018_EKWRetg.pdf	Nr 38 Nakład: 200 sztuk kwiecień - czerwiec www.gok-goraj.pl ISSN gok_gorajQop.pl 3247 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY (Kwartalnik Kółka Dziennikarskiego działającego przy Gminnym Ośrodku Kultury w Goraju) Mamy swojego Ę = Generała Cze, X Gorajskie Kolędowanie RUS 90-lecie OSP w Hoszni Ordynackiej Twórczyni Kultury 2017 25
cebulanka_kwiecien_2017_poprawka_y9NdavO.pdf	Ę Spis treści Na szlaku „Ruta Mariana” Na chwałę Ducha Świętego Wieści Parafialne Co piszczy w Szkole Podstawowej w Goraju? Wieści z gimnazjum Diabełki 2016 Gorajskie Kolędowanie po raz dziewiąty Ferie z GOK-iem Gorajskie Kobiety świętowały Wyjątkowy prezent dla biblioteki Opowieści z krainy przeszłości cz.2 Wiersze obserwatora VIII Halowy Turniej Piłki Nożnej Jak to dawniej było... Pięknie było - Wielkanoc My Słowianie Świat widziany oczami dziecka Recenzje książkowe Recenzje biblioteczne Ogłoszenia Sonda Uliczna Dowcipy Kuchnia staropolska - Wielki powrót? Marta Miszczak Urszula Widz p. Jan Kulnianin, Regina Smoter-Grzeszkiewicz : Oliwia Szkołut, Kinga Malec, Agnieszka Malec, Patrycja Gąbka, Michał Rożek, Aleksandra Golec, Anna Momot, Izabela Mareczko, Weronika Mazurek, Aleksandra Szewczak, Amelia Łukasik, Maciej Oleszczuk Marta Bracha, Iwona Rakuśi Krystyna Jasińska. Jadwiga Widz Urszula Widz Gminny Ośrodek Kultury w Goraju ul. Frampolska 23, 23- 450 Goraj gok_goraj©op.pl, tel. 84 685 80 43 Drukarnia Helvetica Biłgoraj CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 REDAKTORA Od redaktora 33 numer „Cebulanki” przed Państwem! Czasami nie mogę uwierzyć w to, że jeszcze nam (grupie dziennikarskiej) się chce, że kolejni młodzi dziennikarze przychodzą, że kolejny numer to jakieś nowe pomysły. Cieszę, się że mam teraz taką ekipę, która ciągle chce zbierać materiały do „Cebulanki'. Czasa- mi musze im włączać mały hamulec, bo gdyby popuścić wodze z „Cebulanki” wychodziłaby mała książeczka, a nie czasopismo. Głównie składałaby się z wywiadów i sondy ulicznej. Dlatego też w tym numerze mamy rekordo- wą liczbę przedszkolaków: 21!. Ci, młodzi dziennikarze, zebrali wypowiedzi dzieci w ciągu niespełna godziny! Ponadto GOK od lutego ma stażystkę, która również pełna zapału pisze artykuły. Wprawdzie to „stary wyjadacz” ponieważ była jedną z pierwszych osób, która zapisała się na zajęcia dzien- nikarskie w 2009 roku i przez te wszystkie lata od czasu do czasu pisywała artykułu. Teraz tworzy jeszcze więcej. Zresztą zobaczą Państwo sami. Zachęcam w sposób szczególny do naszych nowych działów: Porady Bab- ci Janinki i Dowcipy. Ponadto dużo więcej recenzji, więcej wywiadów. Jak zawsze bardzo ciekawy artykuł pana Jana Kulnianina, obszerne i bogate w wydarzenia wieści ze szkół, oraz opisy wydarzeń kulturalnych i społecz- nych. W świat poezji jak zawsze zabierze Państwa wnikliwy Obserwator. A na koniec mojej wypowiedzi jak zawsze, o tej porze roku, wiosenne życzenia: - kolorowego życia - podróży zachwycających - Czasu na realizację marzeń - radości z drobiazgów - pokonywania trudności z uśmiechem na twarzy - wiosennego słońca w nadmiarze Życzy Marta Miszczak gok_gorajQop.pl www.gok-goraj.pl Na szlaku „Ruta Mariana” /Jan Kulnianin / Ruta Mariana” to trasa pielgrzymkowa łącząca najważniejsze ośrodki związa- ne z kultem Matki Bożej i z historią Kościoła, znajdujące się w trzech krajach Europy: Hiszpanii, Andorze i Francji. Należą do nich: 1. El Pilar — miejsce ob- jawień Matki Bożej w Saragossie, stolicy Aragonii; 2. Torreciudad — ośrodek maryjny pod opieką organizacji”Opus Dei” położony w hiszpańskim regionie Aragonia; 3. Lourdes we Francji, z Grotą Objawień w której Matka Boża ukaza- ła się młodej św. Bernadetcie; 4. Meritxell — sanktuarium Matki Bożej,oficjalnej patronki Księstwa Andory; 5. Montserrat — narodowe katalońskie sanktuarium maryjne, położone na geologicznej perełce,górze o samej nazwie. ) Warto nadmienić,że „Ruta Mariana to także niesamowite krajobrazy Pirenejów i ich podnó- ży, liczące stulecia zabytki - mosty; kościoły, zamki i pałace oraz moż- liwość posmakowania francuskiej, andorskiej i hiszpańskiej kuchni. To także okazja do obcowania z miejscowymi zwyczajami, miesz- kańcami i językami - dająca moż- liwość podróżowania w iście śre- dniowiecznym, pątniczym stylu. Na tym arcyciekawym szla- ku maryjnym znalazłem się wspólnie z żoną Marią w dniach od 14 do 23 maja 2016 roku.u- RUTAMmariana EL PILAR « TORRECIUDAD * LOURDES MERITXELL « MONTSERRAT czestnicząc w 44-osobowej grupie pielgrzymkowej, w której opiekę duchową sprawował ksiądz Jerzy, a przewodnikiem była pani Ma- ria, reprezentująca Biuro Podróży Vervinci Travel. Po wylądowaniu na lotnisku w Barcelonie i noclegu w hotelu „Cesar” nasza grupa pielgrzym- kowa udała się autokarem do Sa- ragossy. Celem była znajdująca się w tym mieście największa Świą- tynia barokowa Hiszpanii - Ba- zylika el Pilar. Uważana jest ona za pierwszą na Świecie świątynię maryjną, ponieważ zachowuję się w niej kolumnę (z hiszpańskiego el pilar-kolumna, filar), na której Maryja, żyjąc jeszcze w Jerozolimie, 2 stycznia 40 roku, ukazała się apo- stołowi Jakubowi. W pierwszych latach istnienia Kościoła, po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, apostoł Jakub rozpoczął misję ewangelizacyjną na Półwyspie Iberyjskim. Jego starania przynosiły jednak mierny skutek, a miejscowa ludność odrzucała jego naukę. Zniechęcony komplet- nym fiaskiem swojej misji apostoł Jakub planował natychmiastowy powrót do Jerozolimy. CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 3 Właśnie wtedy,w styczniową noc, na niebie pojawiła się dziw- na jasność i ukazali się aniołowie, niosący kolumnę /pilar/, na której ukazana była Matka Boża. Anioło- wie postawili kolumnę na ziemi, a Maryja tak przemówiła do apo- stoła Jakuba: „Synu,to miejsce jest prze- znaczone do oddawania mi czci. Dzięki tobie, na moją pamiątkę ma tu być wzniesiony kościół, Troszcz się o tą kolumnę, na któ- rej ja jestem, ponieważ mój syn, a twój Mistrz, nakazał aniołom przynieść ją z nieba. Przy tej ko- lumnie postawisz ołtarz. W tym miejscu, przez moją modlitwę i wstawiennictwo, moc Najwyż- szego dokonywać będzie niezwy- kłych znaków i cudów, szczegól- nie dla tych, którzy będą mnie wzywać w swoich potrzebach. Kolumna ta stać będzie tutaj aż do skończenia świata”. W. miejscu gdzie aniołowie postawili kolumnę, apostoł Jakub wybudował kaplicę. Dzisiaj stoi tu potężne sanktuarium,w którym rano odbyła się nasza Msza św., odprawiona przez ks. Jerzego. Przechowywana w bazylice kolumna - pilar jest z jaspisu, bez dekoracji, jedynie okryta srebr- ną blachą; ma 177 cm wysokości i 24 cm średnicy. Stoi na niej 38-centymetrowej wysokości fi- gura Matki Bożej z Dzieciątkiem, wykonana z czarnego drewna,po- chodząca z XVI wieku. Bazylika El Pilar w Saragossie W 1640 roku w małym hisz- pańskim miasteczku Calanda (Aragonia) wydarzył się jeden z najbardziej zdumiewających i spektakularnych cudów przypi- sywanych wstawiennictwu Matki Bożej El Pilar. Młodemu wieśniakowi Mi- guelowi Pellicerowi koło wozu pogruchotało prawą nogę. Koń- czynę zaatakowała gangrena i trzeba było ją amputować. Ope- rację przeprowadzono w szpita- lu w Saragossie w październiku 1637 roku. Pacjent po wyjściu ze szpitala z dwiema kulami - jako żebrak kręcił się od tej pory po sanktuarium Matki Bożej El Pilar prosząc przechodniów 4 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Figura Matki Bożej El Pilar i pielgrzymów o jałmużnę. Mat- kę Bożą z El Pilar od lat czcił w sposób szczególny, powierzał jej swoje życie, a kiedy został kaleką, jeszcze ściślej związał z Nią swoje losy. Od chwili opuszczenia szpi- tala codziennie namaszczał swój kikut oliwą z lamp palących się przed świętą figurą. Dnia 23 marca 1640 roku 23-letni mężczyzna przebywał u swoich rodziców w Calandzie, oddalonej o 100 km od Saragos- sy. Późnym wieczorem położył się spać. Rano obudził się, wstał i oniemiał...Miał dwie zdrowe nogi. Odcięta kończyna w cu- downy sposób została mu przy- wrócona i była cała i zdrowa. Przed Bazyliką EI Pilar Cud był niebywały i ewident- ny. Badano go z całym pietyzmem przez wiele miesięcy. Miejscowy arcybiskup i 10 sędziów zaprzysię- gli i przesłuchali bardzo wielu na- ocznych świadków. Nieznaleziono żadnych argumentów, które mo- głyby podważyć tego, co się stało. Wielu ludzi znało Pellicera, wie- działo i widziało, że nie ma nogi, a to, że od wspomnianej nocy znowu ma dwie, było również dla nich ogromnym zaskoczeniem. Po zakończonym pozytywnym rezultatem dochodzeniu, sam król Hiszpanii Filip [IV wezwał Pellice- ra do swojego pałacu w Madrycie i klękając przed nim, ucałował jego cudownie przywróconą nogę. Jeszcze w tym samym roku, notariusz Miguel An- dreu spisał akt notarialny tego zdarzenia. Oryginał aktu zachowany jest, wraz z całym archiwum z 1640 roku, w Archiwum Ratusza w Saragossie. Według Vittorio Messoriego, największego współczesnego pi- sarza katolickiego, jest to jeden z najlepiej udokumen- towanych cudów Maryjnych na świecie. Kolejny dzień naszego pielgrzymowania spędzi- liśmy w Torreciudad. lo sanktuarium maryjne, którego początki sięgają jeszcze XI wieku. Położone w Alto,w hiszpańskiej prowincji Aragonia, blisko rze- ki Cinca, nieopodal sztucznego zbiornika El Grado. Do dziś zachowała się,pochodząca z tamtych czasów kaplica /pustelnia/, która udostępniana jest pielgrzy- mom. Górują nad nią ruiny romańskiej wieży straż- niczej z drugiej połowy XI wieku, od której pochodzi nazwa tego miejsca. Przez długi czas sanktuarium Torreciudad miało jedynie znaczenie lokalne. Jego sytuacja zmieniła się diametralnie w XX wieku. W latach 60-tych, założy- ciel Opus Dei — dziś już święty - Josemaria Escriva zdecydował wznieść tu nowe sanktuarium wyrażając w ten sposób wdzięczność Matce Bożej zaswoje uzdro- wienie,wtedy kiedy był jeszcze małym dzieckiem. W 1904 roku, kiedy Josemira miał dwa lata, przy- darzyła mu się jakaś ostra infekcja, a lekarze uznali dziecko za nieuleczalnie chore i „uznali, że szybki jego zgon jest nieunikniony”. Rodzice jednak z żarliwą wiarą prosili Boga o uzdrowienie chłopca. Obiecali Matce Bożej, że jeśli go uleczy zabiorą malca na piel- grzymkę do jej wizerunku znajdującego się w sanktu- arium Torreciudad. Mały Josemiria został całkowicie uleczony, a rodzice dotrzymali słowa. Konno udali się w podróż po górskich ścieżkach. Matka trzymała dziecko na rękach. Siedziała w damskim siodle, trzęsąc się ze strachu, podczas drogi prowadzącej wśród skał i stromych wąwozów opadających aż do rzeki Cinci. Na wzniesieniu znajdowała się kaplica w Torreciudad i tam, u stóp Najświętszej Panienki ofiarowali dziecko w akcie dziękczynienia. Po latach,matka wspominając te wydarzenia, powtórzyła jeszcze raz swojemu syno- wi: "Synku, Matka Przenajświętsza zostawiła cię na tym świecie do czegoś wielkiego, bo byłeś już bar- dziej martwy, niż żywy”. Budowa nowego sanktuarium była oczkiem w głowie, Josemira Escriva, już jako kapłana, dokto- ra teologii przy Uniwersytecie Laterańskim. Nie lubił partactwa. Gdy tylko dostrzegł niewielką nierówność na posadzkach w świątyni,kazał robotnikom je zrywać Święty Josemaria Escriva - założyciel Opus Del Nowe sanktuarium maryjne Torreciudad i kłaść od nowa. Nie przekonywały go argumenty do- tyczące kosztów, bo zawsze miał jedną odpowiedź-dla Boga nie robi się byle jak. Dzięki temu świątynia jest piękna i wywiera ogromne wrażenie na zwiedzających ją pielgrzymach z całego świata. Konsekrowana została 7 lipca 1975 roku. W świątyni zobaczyliśmy alabastrowy, bogato zdo- biony ołtarz główny, ze słynną Matką Boską Bolesną z Dzieciątkiem Jezus, o czarnym obliczu-rzeźbioną w drewnie. Spomiędzy oliwkowych drzew, na ścia- nach wynurzają się ceramiczne stacje drogi krzyżowej, a przepiękne obrazy pomagają w odprawianiu różań- ca. Z, namaszczeniem pokazywany jest tu również model Świętej Rodziny — w formie rzeźb - „Siedem radości i siedem smutków św. Józefa”. W trzech kapli- cach, wybudowanych specjalnie dla sprawowania sa- kramentu pojednania, kapłani wysłuchują codziennie CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 5 spowiedzi i stają się świadkami cudownych nawróceń. W krypcie sanktuarium,w Galerii Wezwań Maryj- nych zobaczyliśmy ponad trzysta wizerunków Matki Bożej, przywiezionych przez pielgrzymów z różnych stron Świata. Przy każdym wizerunku można zobaczyć nazwę wezwania, położenie geograficzne,datę introni- zacji oraz krótki opis grupy pielgrzymów, która przy- wiozła dany wizerunek do Iorreciudad. Wśród nich był m.in. obraz Matki Boskiej Częstochowskiej i Mat- ki Boskiej z syryjskiego, ogarniętego wojną — Aleppo. Po odwiedzeniu hiszpańskich sanktuariów maryj- nych El Pilar i Torreciudad na naszym szla-szlaku piel- grzymkowym „Ruta Mariana” znalazło się francuskie Lourdes. Nasz hotel „Florida położony był w nieda- lekiej odległości od słynnej Groty Objawień, dlatego już pierwszego dnia pobytu wzięliśmy udział w pro- cesji różańcowej ze świecami, która odbywa się tu co- dziennie o godzinie 21.00 w okresie od Wielkanocy do końca października. Miłym zaskoczeniem było dla nas to, że w czasie tego nabożeństwa usłyszeliśmy śpiewany przez pielgrzymów fragment polskiej pieśni religijnej „Chwalcie łąki umajone”. Grota Objawień zwana w lokalnym dialekcie Gro- tą Massabiele (Stara skała) to miejsce, w którym Ma- ryja Panna objawiła się 18 razy młodej Bernadettcie Soubirous. Jest to skała o wysokości około 27 metrów, pokryta bluszczem, poczerniała od dymu świec płoną- cych tu w dzień i w nocy. Z, prawej strony u góry,widoczna jest owalna nisza,w której Niepokalana ukazywała się Berna- dettcie. W dniu 4 marca 1864 roku umieszczono w niej wykonaną z białego marmuru postać Matki Bożej. Na piedestale wyryte są słowa „QUE SOY ERA IMMACULADA CONCEPCIOU”- c w języku polskim oznacza „Ja jestem Niepokala- ne Poczęcie”. Są to słowa jakie Niebieska Pani wy- powiedziała do Bernadetty podczas 16 objawienia 25 marca 1858 roku. Wtedy przed Grotą prze- pływał strumyk, który później skierowany został w stronę młyna. W 1955 roku Grota Objawień została ostatecznie uporządkowana - oczyszczona wewnątrz, obniżona u podstawy o kilka metrów i pokryta marmurowymi płytami, w centrum umieszczony został ołtarz. Na wielkim świeczniku stojącym przy wejściu nieustannie płoną świece, które są symbolem pobożności pielgrzymów przy- bywających do Lourdes. W głębi Groty, po jej lewej stronie, znajduje się cudowne źródło wytryskujące ze skały, przykry te przeźroczystą i oświetloną szybą. 6 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 O .....5.55.54hbhh, REOCACYGYCA rss PPL LPA ADA APPIPPPPJAYJZON WWW Wh ROSSOSZ CŁCCCCŁktttttdkdh / Fragment galerii wizerunków Matki Bożej zgromad- zonych w sanktuarium w Torreciudad Bazylika w Lourdes z widokiem Groty Objawień Codziennie w okresie pielgrzymkowym w Gro- cie Objawień w godzinach do 6.00 rano do 9.30 odprawiane są Msze Św. w różnych językach. We wtorek,17 maja 2016 roku wszyscy pielgrzymi z na- szej grupy, o godzinie 6:45 uczestniczyli we Mszy Św. odprawianej w języku polskim. W. godzinach przedpołudniowych pod opieką pani Marii - naszego przewodnika - odwiedziliśmy w Lourdes wszystkie miejsca związane z ziemskim życiem św. Bernadetty. A był to dom, w którym uro- dziła się 7 stycznia 1844 roku, młyn de Boly, który prowadził jej ojciec oraz dawne nieczynne więzienie LE CACHOT służące za mieszkanie w czasie, gdy zbankrutował młyn, a rodzina z sześciorgiem dzie- ci nie miała z czego opłacić czynszu. Byliśmy także w szkole - Hospicjum Sióstr Zakonnych, w którym przystąpiła do I Komunii Świętej w 1858 roku. W tym dniu odwiedziliśmy też aktualny kościół pa- rafialny w Lourdes, a w nim chrzcielnicę, w której 9 stycznia 1844 roku ochrzczona była Bernadetta. W godzinach 12.00-14.00,w tzw. czasie wolnym, każdy z pielgrzymów naszej grupy odwiedzał indy- widualnie budowle sakralne na terenie sznktuarium. .Należa do nich:Krypta -pierwszy kościół zbudowa- ny z okazji objawień Matki Bożej w Lourdes, Ba- zylika Niepokalanego Poczęcia NMP oraz Bazylika Różańcowa. Jeszcze przed godziną 14.00 większość uczestników naszej pielgrzymki zajęła miejsce w kolejce do basenów, w których można korzystać z kąpieli w wodzie wypły- wającej z cudownego źródła. Znajdują się one po prawej stronie, kilka metrów od Groty Objawień. Jest to 16 kamiennych zbiorników wodnych przypominających wannę, oddzielnych dla kobiet i mężczyzn. Schodzi się do nich po kamiennych stopniach. Na końcu zbiornika znajduje się figurka Matki Bożej, którą podczas kąpie- li- modląc się - należy ucałować. Woda w basenie jest lodowata, a kąpiel przypomina prawie wyczyny klubu morsów. la kąpiel naprawdę uzdrawia, jeśli nie fizycznie to z pewnością duchowo - tak sądzili wszyscy uczestnicy naszej pielgrzymki, którzy skorzystali z tej możliwości. Setki pielgrzymów.zdrowych i chorych kąpie się w tych basenach codziennie,mając zapewnioną facho- wą opiekę gotowych do pomocy, wykwalifikowanych osób. Głębokie znaczenie wody z Lourdes jest wypisa- ne przy kranach, z których pielgrzymi nalewają ją do zbiorniczków i zabierają do domów jako prezent dla rodziny i znajomych: *Umyjcie waszą twarz i proście Boga, by oczyścił wasze serce”. LLE »x $” BERNADETT Dom,w którym urodziła się Bernadetta Miejsce chrztu Bernadetty - chrzcielnica Swój pobyt w Lourdes zakończyliśmy porannym udziałem w Drodze Krzyżowej. Została ona zbudowa- na na zboczu góry Espelugues panującej nad wszystki- mi sanktuariami. Służy modlącym się tu pielgrzymom od 14 września 1912 roku. W 1855 roku ustawiono na jej trasie krzyż przywieziony z Jerozolimy. Każdą z czternastu stacji tej Drogi Krzyżowej stanowią grupy olbrzymich, wykonanych z żeliwa postaci osiągają- cych dwa metry wysokości. Na trasę przypominającą mękę i śmierć Jezusa Chrystusa wyruszyliśmy z ks. Jerzym mimo nie naj- lepszej pogody. Od rana padał drobny deszcz, byliśmy częściowo przemoczeni, ale po kąpieli w „cudownej wodzie” nie odczuwaliśmy zimna i rozważając Mękę Pańską, szczęśliwie zeszliśmy w dół,gdzie w grocie skalnej znajduje się pusty grób Chrystusa,symbolizu- jący jego zmartwychwstanie Żal było opuszczać Lourdes, ale plan pielgrzymki do tego zmuszał. Po kilku godzinach jazdy autokarem byliśmy już w Księstwie Andory, w którym planowali- śmy odwiedzić sanktuarium Matki Bożej w Meritxell. CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 7 Należy ono do parafii Canillo i położone jest w Pi- renejach na wysokości 1527 m n.p.m. Według miej- Santuari de Montserrat scowych podań w święto Trzech Króli podążający na mszę pasterz znalazł rzeźbę Matki Boskiej. Najpierw zobaczył na śniegu kwitnący krzew, a kiedy podszedł sam Witamy Was wszystkich, bliżej ujrzał drewnianą figurkę Maryi z Dzieciątkiem. : którzy przyszliście Parafianie próbowali przenieść ją do pobliskich ko- z wizytą do Najświętszej Marii Panny ściołów, ale za każdym razem nagle znikała i pojawiała w sanktuariuna . . "KE 2 . w Montserrat. się ponownie w miejscu, w którym została znaleziona. W końcu mieszkańcy pojęli wolę Maryi i w samym Meritxell zdecydowali wznieść godną kaplicę. Kaplica z biegiem lat przekształciła się w okazały romański ko- ściół, w którym Matka Boża z Dzieciątkiem czczona była nieprzerwanie aż do 1972 roku, kiedy to pożar _ Chcemy, aby ten dom, który Was gości, zniszczył kościół i czczony od wieków posążek. był otwarty dla wszystkich. Zwracamy się z prośbą, abyście się przyczynili do tego swoim zachowaniem. Ona ofiarowuje Wam swego Syna Jezusa, aby stał się światłem przewodnim Waszego życia. W 1976 konsekrowano tu nową świątynię. Sto- jąca na zboczu wzgórza majestatyczna budowla jest i : na wskroś nowoczesna, ale wyraźnie nawiązuje do Pokój z Wami. sztuki romańskiej i jest doskonale wkomponowana w otaczający ją krajobraz. Przyciągająca tłumy wier- nych figurka Matki Boskiej znajdująca się w nowym Zaproszenie do Montserrat- w j.polskim sanktuarium to współczesna kopia rzeźby z XII wieku - wykonana przez andorskiego artystę - Sergi Masa. Sanktuarium, które ujrzeliśmy w pięknym górskim krajobrazie, zwane jest tu "duchową stolicą Andory”. Można je śmiało porównać do naszej Jasnej Góry. Stanowi centrum pielgrzymek, ośrodek kultu religij- nego i pielęgnowania narodowej tradycji. Miejscowy zwyczaj nakazuje, aby urodzone w Andorze dziecko przywieźć przed oblicze Madonny z Meritxell, zanim ukończy pierwszy rok życia. Co roku główne uroczystości państwowe ku czci Matki Bożej z Meritxel odbywają się dnia 8 września, a dzień ten jest świętem państwowym. Patronka Księ- stwa Andory jako szczególnie godna czci, wspomina- na jest też w andorańskim hymnie narodowym. Po odwiedzeniu sanktuarium w Andorze, na na- szym szlaku „Ruta Mariana” pozostał jeszcze tylko Montserrat. Na wizytę u Czarnej Madonny z tego sanktuarium poświęciliśmy przedostatni dzień poby- tu na hiszpańskiej ziemi. Montserrat to cel pielgrzymek chrześcijan z całej Europy. Przyciąga tu nie tylko kult Matki Boskiej La Moreneta /Czarna Madonna/, ale również wspaniała architektura klasztoru ojców Benedyktynów usytu- owanego na wysokości 1120 m n.p.m., jego legen- da,historia oraz piękne widoki roztaczające się z wież budynku. Na dziedzińcu klasztoru Benedyktynów - Montserrat 8 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Figurka Batki Boskiej Meritxell Powszechnie znana jest tu opo- wieść o św. Piotrze, który w poło- wie stulecia naszej ery przybył na górę Montserratgdzie spędził czas w pustelni. Odchodząc zostawił figurkę Matki Boskiej z Dzieciąt- kiem dłuta św. Łukasza. Co cieka- we, przed przybyciem apostoła do Hiszpanii, aniołowie przygotowali mu grotę-pustelnię,używając do tego złotej piły. Stąd nazwa Mont- serrat, co dosłownie oznacza „prze- piłowana góra”. W X wieku na górę przyby- li Benedyktyni - pod koniec XII wieku zakończyli budowę swojego klasztoru. Bardzo szybko stał on się celem pielgrzymek wierzących z całej Europy. Głównie za sprawą legendarnej figurki Matki Boskiej z Dzieciątkiem, która obecnie usy- tuowana jest w niszy nad głównym ołtarzem bazyliki. Aby się do niej dostać trzeba odstać w kolejce, naj- pierw na dziedzińcu klasztornym, potem w bocznych kaplicach peł- nych ozdób-rzeźb, płaskorzeźb, wi- traży i malowideł. Ostatni odcinek to schody, na szczycie których otoczona szklaną zasłoną, na fotelu siedzi Matka Bo- ska trzymająca na kolanach Dzie- ciątko. W jednej ręce unosi jabłko obfitości, które jako jedyny ele- ment jest dostępny dla wiernych. Podchodząc i składając prośby do Czarnej Madonny dotyka się jabł- ko ręką. Wszyscy uczestnicy naszej gru- py pielgrzymkowej oddali pokłon Matce Bożej czczonej w tym sank- tuarium,składając prośby jakie nie- śli w swojej duszy, jadąc do tego cudownego miejsca. Figurka Batki Boskiej Meritxell CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 9 Na chwałę Ducha Świętego 19 lutego br. w Gorajskim kościele rozbrzmie- wały głosy na chwałę Ducha Świętego. 19 lutego br. w kościele pw. Św. Bartłomieja Apostoła w Goraju odbył się Wieczór Uwielbienia. Jest to wieczór, który odbywa się kilka razy do roku w każdej parafii naszej diecezji (diecezja Zamojsko — Lubaczowska). Podczas takiego wieczoru odbywa się m.in. wystawienie Przenajświętszego Sakramentu i śpiewanie wielu pieśni. Uroczystości w gorajskim kościele rozpoczęły się o godz. 18:00 śpiewaniem pieśni ku czci Ducha Św. Następnie młodzież z gru- py „Galilea” przedstawiła krótką pantomimę przed- stawiającą zwycięstwo dobra nad złem. Po tym wi- kariusz parafii - ks. Mateusz Januszewski wystawił Przenajświętszy Sakrament, po czym dokonał nim uroczystego obrzędu błogosławieństwa wiernych. Na koniec odśpiewano Apel Jasnogórski. Przepięk- ną oprawę muzyczną zapewniła młodzieżowa schola parafialna. Na kolejny wieczór uwielbienia zaprasza- my 19 września br. Maciej Oleszczuk 1 0 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Mieści parałialne (dane od 01.01.2017 do 30.04.2017) Kacper Biernat ur Julia Gzik ur Faustyna Żuraw ur Kacper Słomka ur Dawid Dubiel ur . 24.07.16, „03.09.16, . 10.01.16, „12.12.16, „09.12.16, chrzest 07.01.2017 r. chrzest 21.01.2017 r. chrzest 12.02.2017 r. chrzest 26.02.2017 r. chrzest 21.03.2017 r. — rodzice: Arkadiusz Biernat i Monika zd. Skoczylas — rodzice: Mateusz Gzik i Anna zd. Blicharz — rodzice: Marian Żuraw i Anna zd. Pawelec — rodzice: Jerzy Słomka i Sylwia zd. Kozioł — rodzice: Otton Dubiel i Patrycja zd. Cieplak ZAŚLUBIENI: 07.01.2017 - Zdzisław Zapora z Dzwoli i Anna Sokół z Łady ZAPOWIEDZI: Andrzej Paluch, k. z Andrzejówki i lwona Żółw, p. z Zagród Maria Garbacz — Zagrody — zm.,07.01 — pogrzeb 09.01 Marian Misa — Goraj — zm., 10.01 — p. 12.01 Marian Malec — Goraj — zm., 16.01 — 18.01 Danuta Bednarczyk — Zagrody — zm., 16.01 - p. 18.01 Aleksander Godek — Kraśnik — zm., 16.01 — p. 20.01 Antoni Marczak — Zagrody — zm., 24.01 — p. 27.01 Henryk Portka — Goraj — zm., 28.01. — p. 30.01 Jan Gawda — Chrzanów II — zm., 05.02 — p. 08.02 Aleksander Oleszek — Zastawie — zm., 13.02. — p. 16.02 Leokadia Pawelec - Goraj — zm., 23.02 — p. 27.02 Genowefa Sowa — Zagrody — zm., 05.03 — p. 07.03 Eugeniusz Dzwolak — Łada — zm., 12.03 - p. 15.03 Lucjan Zdzisław Kruk — Zagrody — zm., 15.03 - p. 18.03 Mieczysław Jan Mareczko — Zastawie — zm., 25.03 — p. 28.03 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 11 Co piszczy w Szkole Podstawowej w Goraju? „Wiosna w błękitnej sukience” 24 marca 2017 r. przedszkolaki zaprezentowa- ły swoim najbliższym inscenizację pt. „Wiosna w błękitnej sukience”. Przygotowania do występu wzbogaciły przy- rodniczą wiedzę dzieci, uwrażliwiły je na jej pięk- no w oparciu o utwory z literatury dziecięcej i muzycznej. Dopełnieniem umiejętności przed- szkolaków, były przepiękne, kolorowe stroje przy- gotowane przez rodziców. Przedstawienie przy- sporzyło dzieciom wiele radości i dumy. Następnie dzieci wspólnie z rodzicami wzięły udział w warsz- tatach wykonywania palm wielkanocnych. Do ich wykonania wykorzystywaliśmy głównie naturalne tworzywo przyrodnicze: bukszpan, gałązki bazi, tui czy suchych traw oraz własnoręcznie wykona- ne kwiaty z bibuły. Dzieci z wielkim zaangażowa- niem przystąpiły do pracy wraz z dorosłymi. Pal- my rosły z minuty na minutę, wszystkie są jedyne i niepowtarzalne w swoim rodzaju . Dziękujemy wszystkim uczestnikom za wspól- ną pracę, jej efekty można podziwiać w kąciku przedszkolnym, a następnie będą wystawione na sprzedaż podczas kiermaszu świątecznego w Że- spole Szkół w Goraju. 12 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Su doręczył pocztę walentynkową "Walentynki" to dzień szczególny dla wszyst- kich, a zwłaszcza dla tych, którzy chcą sprawić miłą niespodziankę tym, których lubią, szanują, kochają... Zadanie to próbował ułatwić Samorząd Uczniowski Szkoły Podstawowej, organizując Szkolną Pocztę Walentynkową. Cała zabawa po- legała na tym, że wypełnioną i zaadresowaną kartkę walentynkową lub upominek uczniowie wrzucali do specjalnie przygotowanej tajemniczej skrzyneczki z mnóstwem czerwonych serduszek. W rolę listonoszy wcielili się wytypowani przez Radę Szkoły SU przedstawiciele Św. Walentego: Weronika Mazurek i Izabela Mareczko. Przez cały tydzień zbierały one korespondencję i prezenty walentynkowe, a w dniu 14. lutego doręczyły je adresatom. Wszyscy obdarowani poczuli się wyjątkowo i z uśmiechem czytali otrzymane walentynki. Ale chyba najbardziej cieszyli się nadawcy tych miłych życzeń i uroczych podarunków, bo przecież „ucie- chą największą jest sprawianie radości innym”. Spotkanie z Molierem 20 marca 2017 roku gościliśmy aktorów Teatru Młodego Pokolenia, którzy przedstawili adaptację „, Skąpca” Moliera. Dla uczniów klas I było to pierwsze spotkanie z dramatem, dla drugoklasi- stów i trzecioklasistów okazja do przypomnienia treści i problematyki tej komedii. „Góra Grosza” Jak co roku, nasza szkoła przyłączyła się do ogólnopolskiej akcji charytatywnej „Góra Gro- sza”. lrwała ona od XI 2016 do III 2017 r. Akcję tę sprawnie przeprowadził Samorząd Uczniowski pod bacznym okiem opiekunów (pani Marty Bra- chy i pani Marii Stańczyk). Jej celem była zbiórka monet o różnych no- minałach wśród uczniów, nauczycieli i pracowni- ków szkoły na rzecz fundacji: lowarzystwo „Nasz Dom”. Za zebrane w całej Polsce środki fundacja ta zakupuje mieszkania dla dzieci z domów dziecka. Podczas tej akcji udało się nam zebrać prawdzi- wą „górę grosza” — tj. kilkanaście tysięcy monet na kwotę 294,47!!!! Pozostaje wyrazić nadzieję, że w następnym roku usypie się jeszcze większa! Bal karnawałowy w przedszkolu Bal karnawałowy dla przedszkolaków to dzień niezwykły, wyczekiwany przez wiele tygodni. Jest atrakcją bardzo lubianą przez dzieci, dostarczają- cą im wiele przeżyć i radości. lak też było u nas 7 lutego 2017 r. Tego dnia od rana w przedszkolu pojawiły się przeróżne kolorowe, bajkowe postacie. Podczas tańców nie zabrakło zabaw i gier w rytm dzie- cięcej muzyki. Bal umożliwił dzieciom i paniom mającym w tym dniu zajęcia, spędzenie czasu w miłej atmosferze, a wspólna zabawa przyniosła wiele radości. Apel podsumowujący I półrocze 6 lutego odbył się w naszej szkole apel, w któ- rym uczestniczyli uczniowie klas IV - VI Szkoły Podstawowej oraz I - III Gimnazjum. Podczas apelu Pani Dyrektor - Elżbieta Różańska oraz Pani Wicedyrektor - Jadwiga Widz przedstawiły zebra- nym wyniki klasyfikacji za I semestr br. szkol- Ło a , s » so LT") a 70 [- > A | PA aa ziki yw” Wrz Ś nego oraz sukcesy jakie osiągnęli nasi uczniowie w nauce, zachowaniu, konkursach wiedzy i kon- kursach artystycznych oraz w zawodach sporto- wych. Na koniec uczniowie wyróżniający się w nauce i zachowaniu, którzy spełnili dodatkowe kryteria (w przypadku Szkoły Podstawowej - średnia ocen minimum 5,0 i zachowanie co najmniej bardzo dobre, w przypadku Gimnazjum - średnia ocen minimum 4,75 i zachowanie co najmniej bardzo dobre) otrzymali stypendia. Znaleźli się wśród nich: Amelia Łukasik, Mar- tyna Pić (kl. IV SP), Antonina Pawelec, Sylwia Żółw, Maciej Oleszczuk, Łukasz Próchno, Maciej Wołoszuk (kl. V SP), Mikołaj Kalinowski, Ma- teusz Kawęcki, Jakub Czajka (kl. Vla SP), Edy- ta Brodziak, Piotr Grabowski, Bartosz Rożek (kl. VIb SP) oraz Agata Skurzak (kl. Ib Gimn.), Ga- briela Malec, Iomasz Kapica (kl. III Gimn.). Serdecznie gratulujemy oraz życzymy wyróż- nionym i pozostałym uczniom wytrwałości do dalszej, aktywnej pracy! Konkurs wiedzy o Janie Pawle II 31 marca, uczniowie naszej szkoły, zmagali się z pytaniami dotyczącymi postaci Jana Pawła II, w konkursie Olimpus. Do konkursu przystąpiło 4 uczniów szkoły podstawowej i 12 uczniów z gimnazjum. Olimpiada wiedzy o naszym papie- żu stanowi cenne rozszerzenie programów naucza- nia, a także weryfikuje poziom wiedzy uczniów. Czekając na wyniki, życzymy powodzenia! 13 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Pasowanie uczniów klasy pierwszej na czytelników biblioteki szkolnej ; | W naszej szkole pasowanie uczniów klas pierw- szych na czytelników biblioteki na stałe wpisało się do kalendarza uroczystości szkolnych. Zazwy- czaj uroczystość ta odbywa się, kiedy uczniowie znają już prawie cały alfabet. Uczniowie klas starszych wprowadzili swoich młodszych kolegów w świat książek inscenizacją „Wiedźma Multimedia”. Uczniowie oglądali spór książkowej Baby Jagi z Wiedźmą Multimedią, która jest zwolenniczką filmów, komputerów, ko- mórek i gier. Po wielu perypetiach udało się dojść do porozumienia. Zarówno tradycyjna książka jak i audiobooki i e-booki dają możliwość poznawa- nia literatury i rozwijania wiedzy. Pierwszoklasiści złożyli przyrzeczenie, że będą także pamiątkowe dyplomy i poznali regulamin biblioteki. Uroczystość przygotowała Krystyna Pa- pierz a aktorami byli uczniowie klasy IV, V i VIb. Piotr Grabowski laureatem kuratoryjnego konkursu historycznego Piotr Grabowski, uczeń z klasy VI b został lau- reatem konkursu historycznego Lubelskiego Ku- ratora Oświaty. Na szczeblu wojewódzkim uzyskał on najwyższą liczbę punktów wśród wszystkich uczestników! Ucznia do konkursu przygotowała p. Marta Bracha. Serdecznie gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów w zmaganiach historycznych. 14 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Konkurs Matematyczny MiMaK W dniu 28 marca 2017r. w Szkole Podsta- wowej w Goraju odbyły się gminne eliminacje konkursu matematycznego dla klas III MiMakK. Zadania konkursowe, jak co roku przygotowało Lubelskie Samorządowe Centrum Doskonalenia Nauczycieli Oddział w Zamościu. Naszą szkołę reprezentowało 4 uczniów z klasy 3a i 8 uczniów z klasy 3b. Mali matematycy dzielnie „walczyli” z zadaniami i łamigłówkami matematycznymi. Miło nam poinformować, że półfinału zakwali- fikowali się: Maja Frąckowska i Kacper Mareczko z klasy 3a oraz Przemek Krzos, Gabrysia Gąbka i Bartłomiej Kondrat z klasy 3b.Zwycięzcom gra- tulujemy i życzymy sukcesu na dalszym etapie. Do konkursu uczniów przygotowały panie: Wan- da Smyl i Maria Okuniewska. Powiatowy etap XL Ogólnopolskiego Turnieju Wiedzy Pożarniczej 30 marca w Powiatowej Komendzie PSP w Bił- goraju przeprowadzony został konkurs pożarniczy, w którym wzięło udział dwoje naszych wychowan- ków: Elżbieta Szewczak z klasy VIb, która rywalizo- wała w kategorii szkół podstawowych oraz Patryk Franczak z klasy III, który zmagał się z pozostałymi gimnazjalistami. Oboje udanie rozpoczęli udział w I etapie turnieju, w którym odpowiadali na py- tania w formie testu i awansowali do II - finałowej rundy. W II etapie odpowiadali ustnie na pytania zadawane przez oficera PSP - starszego kapitana Dariusza Adamka, przewodniczącego komisji kon- kursowej. Zadanie finałowe było o tyle trudniej- sze, że część uczestników musiała odpowiedzieć nie tylko na pytania związane z historią OSP, PSP i dotyczące ochrony przeciwpożarowej ale również rozpoznać sprzęt wykorzystywany przez strażaków podczas akcji ratowniczych i opisać jego działanie. Ostatecznie w klasyfikacji powiatowej, Ela zajęła miejsce 5. a Patryk 2. i w nagrodę otrzymał od or- ganizatorów i sponsorów ... rower! Gratulujemy! Organizatorami konkursu byli: Powiatowa Ko- menda Straży Pożarnej w Biłgoraju, Powiatowy Związek Ochotniczych Straży Pożarnych, Staro- stwo Powiatowe w Biłgoraju i Stowarzyszenie Bez- pieczny Powiat Biłgorajski. Do konkursu uczniów przygotowywali p. Paweł Kuraś oraz p. Marek Pa- pierz. „25 lat PSP — Profesjonalni, Sprawni, Pomocni” Komisja konkursowa wytypowała prace pla- styczne następujących uczniów Zespołu Szkół w Goraju do etapu powiatowego. Grupa I (kl. I — III): Nikola Borsuk, Maja Frąckowska, Martyna Kon- drat, Oliwia Rożek, Marcin Skurzak Grupa II (kl. IV — VI): Edyta Brodziak, Mateusz Czajka, Izabela Koło- dziej, Weronika Mazurek, Magdalena Żółw Grupa III (kl. gimnazjalne) Aleksandra Czajka, Wiktoria Kołodziej, Arka- diusz Szcześniak Szkolny turniej warcabowy W dniach 27.02-1.03. odbył się turniej war- cabowy klas II-III szkoły podstawowej zorganizo- wany w bibliotece przez p. Krystynę Papierz. W eliminacjach klasowych wzięło udział 36 uczniów. Do kolejnego etapu zakwalifikowało się 10 zawodników. Wszystkie dzieci dzielnie walczyły, a po wyczerpującej i wyrównanej walce wyłonio- no zwycięzców. Jakub Radomski — kl. IIb — 1 miejsce Paweł Rożek — kl. IIIa — 2 miejsce Przemyslaw Krzos — kl. IIIb — 3 miejsce. Gratulacje należą się uczennicy klasy IIIb, Wiktorii Pyda, która jako jedyna dziewczynka zakwalifikowała się do najlepszej dziesiątki i zajęła 4 miejsce. Międzygminne zawody w mini piłce ręcznej szkół podstawowych 28 lutego w hali sportowej we Frampolu przeprowadzone zostały międzygminne zawody w mini piłce ręcznej szkół podstawowych z nasze- go regionu. Rozgrywki zrealizowano w 2 katego- riach: dziewcząt i chłopców. W tej pierwszej zmie- rzyli się reprezentanci naszej szkoły i gospodarzy. Po zaciętym meczu i emocjonującej końcówce II połowy przegraliśmy 6:8. Szkoda, bo gdybyśmy skuteczniej rzucali na bramkę przeciwnika wynik mógłby być odwrotny. Chłopcy zajęli tym samym 2. miejsce w klasyfikacji międzygminnej. Nasze dziewczęta rozpoczęły rozgrywki od spotkania z reprezentantkami SP w Czernięci- nie i wygrały 8:2. W drugim meczu zagraliśmy z dziewczętami z SP we Frampolu. Spotkanie było bardzo wyrównane, ale od początku drugiej poło- wy zaczęła się rysować nasza lekka przewaga, którą udało się zamieniać na bramki i wygrać ostatecz- nie 9:7. Dzięki temu dziewczyny zajęły 1. miejsce i wywalczyły awans na zwody powiatowe. 15 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 16 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Naszą szkołę reprezentowali: dziewczęta: Julia Różańska, Sylwia Żółw, Wik- toria Dycha (V), Gabriela Małek, Natalia Kukla (VIa), Edyta Brodziak, Wiktoria Kotulska, Nata- lia Rębacz, Ela Szewczak, Ewa Szewczak, Magda Żółw (VIb); chłopcy: Marcin Gąbka, Wojciech Gawda, Hu- bert Stadnicki (IV), Łukasz Próchno, Mateusz Ła- zur, Maciek Wołoszuk (V), Kuba Czajka, Mikołaj Kalinowski, Mateusz Kawęcki, Maciek Maksim, Bartek Oszust (VIa), Mateusz Czajka, Dawid Krzos, Piotr Omiotek, Kacper Piątek, Wiktor Sy- kuła, Łukasz Woźnica (VIb). 24 lutego gościliśmy w naszej szkole czołówkę siatkarzy naszego regionu, którzy rywalizowali ze sobą w ramach Powiatowych Igrzysk Szkół Pod- stawowych w Mini Piłce Siatkowej - tzw. “4”. Do zawodów - po wygranych etapach międzyg- minnych, zakwalifikowali się uczniowie z: SP Goraj, SP Tarnogród, SP nr 1 w Biłgoraju, SP Aleksandrów i SP Sól. Igrzyska rozpoczęła Pani Wicedyrektor - J.Widz, która powitała uczestników i życzyła im powodzenia. Następnie rozpoczęły się rozgryw- ki, które toczyły się w dwóch kategoriach: dziew- częta rywalizowały systemem “każdy z każdym”, natomiast chłopcy mieszanym - w I etapie roz- grywki grupowe a w II pucharowe. Dobrze wypa- dły nasze reprezentantki, które wygrały 1 mecz - z rówieśniczkami z Biłgoraja 2:1 i jeden przegra- ły w takim samym stosunku ze SP w Tarnogro- dzie. Dzięki temu sklasyfikowane zostały na 2. miejscu. Nieco słabiej poszło naszym chłopcom, którzy przegrali 1:2 z reprezentacją SP Sól oraz 0:2 z SP Tarnogród i zajęli 5. miejsce w powiecie. Podwójnym zwycięzcą Igrzysk została Szko- ła Podstawowa w Tarnogrodzie, która wygrała w klasyfikacji dziewcząt i chłopców i będzie re- prezentować nasz powiat w zawodach rejono- wych. Gratulujemy zwycięzcom oraz wszystkim Powiatowe Igrzyska Szkół Podstawowych w Mini Piłce Siatkowej zawodnikom zaangażowania i boiskowej determi- nacji. Zawody zorganizowali nauczyciele wycho- wania fizycznego - p. A.Pić, p. D.Wołoszuk i p. M.Papierz, którzy przygotowali równocześnie do nich naszych reprezentantów, a byli to: • dziewczęta: Julia Różańska (kl. V), Gabrie- la Małek, Natalia Kukla, Iza Mareczko (kl. VIa), Edyta Brodziak, Wiktoria Kotulska, Natalia Rę- bacz, Ela Szewczak, Ewa Szewczak i Magda Żółw (VIb); • chłopcy: Maciek Wołoszuk (kl. V), Kuba Czajka, Mateusz Kawęcki, Maciek Maksim, Bartek Oszust (kl. VIa), Mateusz Czajka, Piotr Omiotek, Kacper Piątek, Wiktor Sykuła i Łukasz Woźnica (kl. VIb). 21 lutego na hali widowisko - sportowej OSiR w Biłgoraju zostały przeprowadzone mistrzostwa naszego powiatu w koszykówce chłopców szkół podstawowych. W rozgrywkach rywalizowało 5 drużyn: nasza reprezentacja, SP w Tarnogrodzie, SP w Gromadzie, SP nr 1 w Biłgoraju oraz SP w Aleksandrowie. W wyniku losowania w pierw- szym etapie zawodów znaleźliśmy się w grupie trzyzespołowej razem z dwiema pierwszymi z w/w drużyn. W pierwszym grupowym meczu zwycię- żyliśmy ze SP Tarnogród 17:12, natomiast w dru- gim pokonaliśmy rówieśników z Gromady 15:2. Zajmując pierwsze miejsce w swojej grupie awan- sowaliśmy do finału, gdzie zmierzyliśmy się z ze- społem z Aleksandrowa. Niestety, rywale okazali się zbyt silni, bo mimo naszego dużego zaangażowania i boiskowej walki przegraliśmy 8:24. Tym samym zajęliśmy 2 miejsce w rozgrywkach i wywalczyli- śmy wicemistrzostwo powiatu! Gratulacje! Do za- wodów uczniów przygotowywał p.Marek Papierz. Drużyna chłopców wystąpiła w składzie: Mate- usz Łazur, Łukasz Próchno, Maciek Wołoszuk (kl. V), Kuba Czajka, Mateusz Kawęcki, Mikołaj Ka- linowski, Maciek Maksim, Bartek Oszust (VIa), Mateusz Czajka, Piotr Omiotek, Kacper Piątek, Wiktor Sykuła, Łukasz Woźnica (VIb). Powiatowe Igrzyska w Mini Koszykówce chłopców Etap szkolny XIII Regionalnego Konkursu Informatycznego 20 lutego 2017r. w naszej szkole przeprowadzo- ny został etap szkolny XIII Regionalnego Konkursu Informatycznego dla uczniów szkół podstawowych „Myszk©”. Przez 60 min uczniowie klas Vl-ych sa- modzielnie wykonywali zadania (część teoretyczna — 31 zadań; część praktyczna — 7 zadań). Maksy- malnie można było uzyskać 56 pkt. Zwycięzcami konkursu zostali: I miejsce — Piotr Grabowski (50 pk.) II miejsce — Edyta Brodziak (41 pkt.) III miejsce — Szymon Miksza (37,5 pkt.) Powyżsi uczniowie zakwalifikowali się do eta- pu powiatowego. Gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów! Konkurs Wiedzy o Biblii i Kościele „W krzyżu zbawienie...” Uczeń klasy piątej szkoły podstawowej — Ma- ciej Oleszczuk, przeszedł pomyślnie etap okręgowy Konkursu Wiedzy o Biblii i Kościele „W krzyżu zbawienie... ”, a tym samym, uzyskując tytuł finali- sty, zakwalifikował się do etapu diecezjalnego. Serdecznie gratulujemy i życzymy powodzenia w trzecim, ostatnim etapie konkursu! Maciek przy- gotowuje się do konkursu przy wsparciu p. Lucyny Kawęckiej. Konkurs matematyczny „Szpak” Dnia 3 lutego uczniowie Szkoły Podstawowej w Goraju, wzorem ubiegłych lat, przystąpili do pierwszego etapu Konkursu Matematycznego „SZPAK” organizowanego przez LSCDN w Za- mościu. Celem konkursu jest rozwijanie uzdolnień i zainteresowań matematycznych uczniów szkół podstawowych. W naszej szkole pierwszy, czyli szkolny etap pisało 14 osób z klas IV - VI. Do etapu powiatowego zakwalifikowali się: Jan Mazurek z klasy IV * Łukasz Próchno z klasy V * Edyta Brodziak z klasy VI b * Szymon Miksza z klasy VI b * - Bartosz Rożek z klasy VI b Zwycięzcom gratulujemy i życzymy powodzenia na kolejnym etapie. Uczniów do konkursu przygo- towywała p. Krystyna Golec. Powiatowe Igrzyska Szkół Podstawowych w Mini Koszykówce w kategorii dziewcząt 17 lutego w sali sportowej Szkoły Podstawowej nr 5 w Biłgoraju przeprowadzone zostały Powiato- we Igrzyska Szkół Podstawowych w Mini Koszy- kówce w kategorii dziewcząt. Wzięła w nich udział nasza drużyna, która kilka dni wcześniej zwyciężyła w zawodach międzygminnych. W. rozgrywkach powiatowych udział wzięło 4 zespoły, które rywalizowały ze sobą systemem "każdy z każdym”. W pierwszym naszym spotkaniu zwyciężyliśmy z dziewczynami ze SP w Gromadzie 14:9 udanie rozpoczynając nasz udział w zawodach. W drugim meczu zmierzyliśmy się z reprezentacją gospodarzy - SP nr 5 - i po bardzo emocjonują- cym pojedynku przegraliśmy 10:16. Szkoda, tym bardziej, że po 3 kwarcie traciliśmy do rywalek tyl- ko 2 punkty (10:12), ale w ostatniej zawiodła na- sza skuteczność przy rzutach. W ostatnim naszym meczu - który okazał się pojedynkiem o 2. miejsce - wygraliśmy z drużyną SP w Obszy. Tym samym w ostatecznej klasyfikacji zajęliśmy w Igrzyskach 2. lokatę i zdobyliśmy wicemistrzostwo powiatu! Naszą szkołę reprezentowały: Angelika Góra, Julia Różańska, Sylwia Żółw (kl. V), Edyta Bro- dziak, Wiktoria Kotulska, Natalia Rębacz, Ela Szewczak, Ewa Szewczak, Magda Żółw (kl. VIb), Natalia Kukla, Gabriela Małek, Iza Mareczko i Ola Szewczak (kl Vla). Gratulujemy!!! Do zawo- dów uczennice przygotowywali nauczyciele wycho- wania fizycznego. 17 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Wieści z gimna Gimnazjalna Olimpiada Przedsiębiorczości 10 stycznia 2017 r. odbyły się szkolne elimina- cje III edycji Gimnazjalnej Olimpiady Przedsię- biorczości. Zakres tematyczny Olimpiady obej- mował zagadnienia z zakresu przedsiębiorczości objęte podstawą programową przedmiotu "Wiedza o społeczeństwie”. Do testu przystąpiło ponad 1600 uczniów ze 150 gimnazjów z całej Polski. Szacun- kowy próg punktowy kwalifikujący do eliminacji okręgowych wyniósł 24 pkt. Troje uczniów nasze- go gimnazjum przekroczyło powyższy próg. Patryk Franczak, Patrycja Gawda i Aleksandra Bednarczyk będą walczyć o zwycięstwo w kolejnych etapach olimpiady. Gratulujemy im sukcesu i życzymy powodzenia! Podczas eliminacji okręgowych uczniowie będą prowadzić wirtualne przedsiębiorstwo, zespołowo rywalizując w interaktywnej grze menadżerskiej. Uczniów przygotowuje p. E. Czajka. Międzygminne zawody gimnazjalistów w piłkę siatkową 31 stycznia zainaugurowaliśmy cykl sporto- wych zawodów międzyszkolnych, jakie czekają nas w tym półroczu. Na naszej hali zmierzyliśmy się w rozgrywkach siatkarskich z reprezentacjami Gimnazjum we Frampolu i Turobinie. Nasze dziewczęta wystąpiły w składzie: Julia Omiotek, Agnieszka Fiedurek (la), Sandra Grzesiak (Ib), Nela Mróz, Aleksandra Czajka (Ila), Magda Fiedurek, Sylwia Pawlos (IIb) i Gabriela Malec (III). Natomiast chłopcy: Patryk Żółw, Antek Widz, Ja- kub Rakuś (IIb), Tomasz Szewczak, Michał Ka- pica, Damian Wlizło, Przemysław Rożek, Kacper 18 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Kowalik, Jakub Mareczko, Jarosław Kotulski (III). Po zaciętych meczach, z dorobkiem 2 zwycięstw drużyna naszych chłopaków wywalczyła pierwsze miejsce - pokonując m.in. po bardzo emocjonu- jącym, 3-setowym spotkaniu zespół z Frampola i uzyskała tym samym - awans na rozgrywki powia- towe! Dziewczyny wygrały i przegrały po jednym meczu, co pozwoliło im zająć 2. lokatę! Uczniów do rozgrywek przygotowywali: p. A. Pić i p. D. Wołoszuk. Gratulujemy i życzymy powo- dzenia w następnych startach! Konkurs "Od Gimnazjali- sty do Finansisty” Po raz drugi uczniowie naszego gimnazjum wzięli udział w konkursie "Od Gimnazjalisty do Finansisty” organizowanym przez Szkolne Koło Młodego Ekonomisty Zespołu Szkół Technicz- nych w Janowie Lubelskim pod patronatem Banku Spółdzielczego w Janowie Lubelskim. Celem kon- kursu jest rozwijanie zainteresowań z ogólnej wie- dzy ekonomicznej i bankowej wśród uczniów szkół gimnazjalnych. I etap kwalifikacyjny odbył się 31 stycznia. Iroje uczniów z najwyższą liczbą punktów przeszło do etapu finałowego, a byli to: Aleksandra Bednarczyk, Michał Stańczyk i Patrycja Gawda. Życzymy im powodzenia na II etapie, który od- będzie się 16 lutego w Janowie Lubelskim. Uczniów do konkursu przygotowuje p. E. Czajka. Konkurs matematyczny <Zagimak” Dnia 3 lutego 2017 roku w Gimnazjum Publicz- nym w Goraju przeprowadzony został KONKURS MATEMATYCZNY *”ZAGIMAK” organizowa- ny przez Lubelskie Samorządowe Centrum Do- skonalenia Nauczycieli w Zamościu. Etap szkolny konkursu pisało dziewięciu gimnazjalistów z klas pierwszych, drugich i trzecich. Zmagania uczniów z matematycznymi wzorami i wykresami trwały 60 minut. Do eliminacji powiatowych zakwalifiko- wali się: Agata Skurzak z klasy I b, Jakub Rakuś z klasy II b, Tomasz Kapica z klasy III. Gratulujemy i życzymy powodzenia na kolej- nym etapie. Uczniów do konkursu przygotowywa- ły Panie Lucyna Rożek i Mariola Dolińska. Konkurs historyczny + WOS W gimnazj um 6 lutego w gimnazjum miał miejsce wewnątrz- szkolny konkurs historyczny i wiedzy o społeczeń- stwie. Wzięło w nim udział 16 uczniów z klas II-III. Celem konkursu było pogłębienie wiedzy z za- kresu historii Polski i świata oraz przypomnienie wiadomości z historii i wos-u z klas I-III w celu usystematyzowania i utrwalenia wiedzy przed eg- zaminem gimnazjalnym. Test konkursowy zawie- rał 28 zadań. Maksymalnie można było uzyskać 47 pkt. Konkurs zorganizowała p. E. Czajka. Największą liczbę punktów zdobyły następują- ce osoby: I miejsce - Michał Stańczyk (44 pkt.), II miejsce - Patrycja Gawda (38 pkt.), III miejsce - Aleksandra Bednarczyk (36 pkt.) Konkurs "Wielka Brytania bez tajemnic” w gimnazjum 7 lutego odbył się szkolny konkurs wiedzy z ję- zyka angielskiego "Wielka Brytania bez tajemnic. Do konkursu przystąpiło 17 uczniów klas I-III = naszego gimnazjum. Celem konkursu było posze- rzenie wiedzy uczniów na temat historii, kultury i tradycji Wielkiej Brytanii. Test składał się z 50 py- tań. Maksymalna liczba punktów do zdobycia 59. Konkurs zorganizowała p. J. Widz. I miejsce Tomasz Kapica kl. III - 57 pkt II miejsce Alicja Nawrocka kl. II a - 56 pkt III miejsce Aleksandra Bednarczyk kl. III -53,5 pkt Wycieczka gimnazjalistów do Lublina Dnia 17 lutego 2017r. uczniowie klas I-III na- szego gimnazjum uczest- niczyli w wycieczce do Lublina. Godziny przed- południowe spędziliśmy w Multikinie oglądając film "Był sobie pies”. Była to niezwykle wzruszają- ca i zabawna opowieść o tym, że każdy pies ma na tym świecie do wypełnienia swoją misję, a cza- sem nawet kilka... Historia sympatycznego psa wywołała wśród wi- dzów zarówno łzy wzruszenia, jak i wiele radości. Po emocjach w kinie i spacerze po galerii Olimp, uczestnicy wycieczki udali się na lodowisko. lam również było wiele śmiechu i zabawy a jednocześnie doskonalenia umiejętności jazdy na łyżwach. Po atrakcyjnie spędzonym dniu w dobrych humorach wróciliśmy do domu. Wycieczkę zorganizowała p. Krystyna Papierz wraz z opiekunami p. E.Czaj- ka, p. A. Pić i p. D. Wołoszukiem. 19 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Drużynowy tenis stołowy 7 lutego rozegrane zostały zawody międzygmin- ne w drużynowym tenisie stołowym, na których naszą szkołę reprezentowała drużyna chłopców w składzie: Patryk Żółw, Kamil Szewczak i Tomasz Szewczak. Po zaciętej rywalizacji uczniowie naszego gimnazjum zajęli 2 miejsce awansując tym samym do rozgrywek na szczeblu powiatu, które odbyły się 8 lutego na hali sportowej Zespołu Szkół we Fram- polu. W zawodach tych uczestniczyło 11 zespołów w kategoriach dziewcząt i chłopców, wyłonionych w turniejach międzygminnych. Reprezentacja na- szej szkoły w ogólnej klasyfikacji uplasowała się na 7 miejscu. Chłopców do zawodów przygotowywał p. D. Wołoszuk. 1 Marca Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych — TANIE Aa Żołnierze Wyklęci - Niezłomni Żołnierze, Dla których Ojczyzna to słowo najświętsze Tak twardzi, jak skała - Żołnierze Wyklęci Cześć ich pamięci! Z, okazji obchodzonego 1 marca Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych w naszej szkole odbyła się uroczystość ku czci ludzi niezłomnych, którym los wyznaczył czas próby w momencie tra- gicznych zawirowań historii. Zdali egzamin z pa- triotyzmu i wierności zasadom, w które wierzyli. 20 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Uczniowie gimnazjum pod opieką p. Marty Wykrętek, przygotowali montaż słowno- muzycz- ny, w trakcie którego przybliżyli zebranym sylwet- ki najbardziej znanych żołnierzy wyklętych: Witol- da Pileckiego, Danuty Siedzikówny i Hieronima Dekutowskiego. W przedstawieniu wystąpili: lomasz Kapica, Patryk Franczak, Aleksandra Sulowska, Gabrie- la Malec kl. III, Antoni Widz kl. IIb, Aleksandra Czajka kl. Ila i Amelia Woźnica kl. la Dobromir Makowski w naszej szkole Dnia 7 marca 2017r. gościł w naszej szkole Do- bromir „Mak” Makowski, realizator projektu Rap Pedagogia. Projekt ten oparty jest na muzyce Hip Hop, elementach profilaktyki oraz inspirowany przeszłym życiem autora i wykonawcy. „Autor projektu Dobromir Makowski „Rap Pedagogia” jest założycielem fundacji „Młodzi dla Młodych” która swoją siedzibę ma w Pabianicach. Jest także pedagogiem oraz animatorem projektów pedagogicznych z młodzieżą na ulicach. Przed laty sam mierzył się z wieloma problemami będąc wy- chowankiem Domu Dziecka. Jako młody człowiek przedawkował narkotyki i omal nie umarł. Obecnie jeżdżąc po Polsce dociera do wielu szkół, domów dziecka, domów poprawczych i zakładów karnych mówiąc do młodzieży iż można żyć inaczej.” W naszej szkole spotkał się z uczniami klas szó- stych i gimnazjum. Inicjatorami spotkania był ks. M. Januszewski. „Naukowa epidemia, czary mary i alchemia” Dnia 7 marca 2017r. gościliśmy w naszej szkole „Grupę Zaelektryzowani” ze spektaklem „Nauko- wa epidemia, czary mary i alchemia”. Poprzez elementy wykładu, laboratoriów na- ukowych, quizu czy kabaretu animatorzy przed- stawienia, prezentowali uczestnikom niecodzienne eksperymenty fizyczno-chemiczne oraz niezwy- kłe ciekawostki o budowie ludzkiego organizmu. W. ramach spektaklu przeprowadzono doświad- czenia takie jak: rura Bernoullego, lewitujące pił- ki, wpływ działania siły odśrodkowej na człowie- ka, właściwości metanu i mieszanki propan butan, powstawanie wodoru i dwutlenku węgla, zabawy z helem i zabawy grawitacyjne. Najciekawszym elementem pokazu była możli- wość aktywnego udziału uczniów, a nawet nauczy- cieli. Scenariusz tych niecodziennych zajęć połączył w sobie elementy edukacyjne z humorystycznymi. Animatorzy zagwarantowali swoim widzom nie tyl- ko przyjemnie spędzony czas, ale przede wszystkim rozbudzili wśród uczniów zainteresowanie wiedzą z zakresu przedmiotów przyrodniczych. W tej cie- kawej lekcji udział wzięły dwie grupy uczniów: kla- sy IV- VI szkoły podstawowej i I- III gimnazjum. Konkurs Informatyczny Qlgorytm 9 marca 2017r. w naszej szkole przeprowadzony został etap szkolny XIII Regionalnego Konkursu Informatycznego ©lgorytm. W konkursie uczest- niczyli wszyscy uczniowie klasy III gimnazjum. Zwycięzcami konkursu zostali: I miejsce - Pa- tryk Franczak, II miejsce — Kotulski Jarosław, III miejsce — Tomasz Kapica Powyżsi uczniowie zakwalifikowali się do eta- pu powiatowego, który odbędzie się 21 kwietnia w Biłgoraju. Uczniów do konkursu przygotowuje p. D. Wołoszuk. Gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów! XL Ogólnopolski Turniej Wiedzy Pożarniczej - etap gminny 15 marca przeprowadzony został w naszej szkole gminny etap konkursu pożarniczego, który już od wielu lat odbywa się pod hasłem "Młodzież zapo- biega pożarom”. Wystartowało w nim 14 uczniów Gimnazjum. Ich zadanie nie było łatwe: musieli się wykazać wiedzą nie tylko na temat patrona straża- ków - św. Floriana oraz historii OSP i PSP ale także odpowiadać na pytania dotyczące klap dymowych, stojaków hydrantowych, wytwornic pianowych, dystynkcji strażackich, przepisów i zasad ochrony przeciwpożarowej oraz pierwszej pomocy. Najlepiej z tym poradzili sobie: Patryk Franczak, Gabriela Malec kl. III oraz Krzysztof Mazurek kl. IIb. Wiadomości uczestników oceniła komisja kon- kursowa, w skład której weszli: przewodniczący - Komendant OSP w Goraju - p. Jan Okuniew- ski, sekretarz - p. Wioletta Pąk oraz członkowie - Wiceprezes Zarządu Gminnego OSP w Goraju - p. Paweł Kuraś oraz p. Marek Papierz. Fundato- rem nagród był Wójt Gminy Goraj - p. Antoni Łu- kasik. Gratulujemy wszystkim uczestnikom dużej wiedzy z zakresu pożarnictwa, a zwycięzcom życzy- my powodzenia w etapie powiatowym. Uczniów do konkursu przygotowywali - p. Paweł Kuraś oraz p. Marek Papierz. 21 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Sukces naszych uczennic w powiatowym Konkursie Literackim 16 marca odbyło się podsumowanie II Powia- towego Konkursu Literackiego „Moje najpiękniej- sze święta we wspomnieniach lub marzeniach”. W. konkursie wzięło udział 5 uczennic naszego gimnazjum ( Agata Skurzak, Agnieszka Malec, Kinga Malec, Alicja Nawrocka, Aleksandra Czajka, Aleksandra Sulowska). Dziewczęta napisały opo- wiadania, których wiodącym tematem były święta i związane z nimi wspomnienia. Jury w składzie pani Halina Ewa Olszewska i pani Barbara Łagód I miejsce przyznało Agacie Skurzak, natomiast II miejsce (ex aequo) zajęły Kinga Malec i Aleksandra Sulowska. Opieku- nem uczennic jest p. M. Wykrętek. Gratulujemy i życzymy dalszych literackich sukcesów. Recytacja na medal 16 marcaw auli LO im. ONZ w Biłgoraju od- był się Powiatowy Konkurs Recytatorski „Słowem malowane”. Wzięli w nim udział uczniowie naszej szkoły: Antoni Widz i Natalia Kowal. Konkurso- we zmagania ocenione zostały przez poetkę — panią Halinę Ewę Olszewską, dyrektora Biblioteki Peda- gogicznej w Zamościu — panią Dorotę Mach oraz muzyka i aktora — pana Sławomira Niemca. Jury brało pod uwagę dobór repertuaru, kultu- rę słowa i ogólny wyraz artystyczny. Spośród trzy- dziestu uczestników komisja konkursowa wyłoni- 22 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 ję | ła najlepszych x recytatorów. I miejsce w konkursie zdobył Antoni Widz z klasy II b, który recytował wiersz Wisławy Szymborskiej „Miłość od pierwsze- go wejrzenia”. Opiekunem ucznia jest p. 1. Rakuś. Gratulujemy i życzymy sukcesów w kolejnych konkursach recytatorskich. Spotkanie z Molierem 20 marca 2017 roku gościliśmy aktorów Teatru Młodego Pokolenia, którzy przedstawili gimnazja- listom adaptację „, Skąpca” Moliera. Dla uczniów klas I było to pierwsze spotkanie z dramatem, dla drugoklasistów i trzecioklasistów okazja do przy- pomnienia treści i problematyki tej komedii. Dzień Regionalny 21 marca odbyło się podsumowanie projektu szkolnego o nazwie Dzień Regionalny. Dzień Re- gionalny to projekt edukacyjny mający na celu pro- mowanie naszej „małej ojczyzny”, ukazanie dorob- ku kulturowego i historycznych korzeni regionu. Uczniowie gimnazjum i kl. IV-VI szkoły pod- stawowej mieli okazję poznać tradycje i zwyczaje weselne sprzed kilkudziesięciu lat, skosztować po- traw (piróg biały, ser biały), posłuchać przyśpiewek weselnych i muzyki ludowej. lego wszystkiego mogli doświadczyć podczas oglądania wesela wiej- skiego naszych prababć w wykonaniu uczniów gimnazjum. Przedstawienie wykonane zostało we współpracy z GOK-iem na podstawie opowiadań i przyśpiewek p. Janiny Pydo. W/ weselu wzięły udział następujące osoby: nar- ratorzy — Aleksandra Bednarczyk i Damian Kozak, państwo młodzi — Aleksandra Czajka i Antoni Widz, starostowie — Gabriela Malec i Patryk Fran- czak, starsi drużbowie — Alicja Nawrocka i Damian Wlizło z kl. IIb, młodsi drużbowie — Anna Momot i Jakub Rakuś, rodzice panny młodej — Aleksan- dra Sulowska i Jakub Mareczko, goście — Natalia Kowal, Aleksandra Golec, Gabriela Duma, Amelia Woźnica, Damian Wlizło z kl. III, Paweł Marecz- ko, Karolina Lewczyk, Patrycja Gąbka, Karolina Kapica, gospodynie — Martyna Kańkowska i Nela Mióz. W. ramach Dnia Regionalnego organizowane były też konkursy: W konkursie fotograficznym „Piękna jest nasza gmina” komisja nagrodziła prace następujących uczniów: I miejsce — Patryk Franczak kl. III II miejsce — Gabriela Malec kl. III III miejsce — Jakub Mareczko kl. III W. konkursie na rysunek przedstawiający śŚre- dniowieczny zamek w Goraju: I miejsce — Gabriela Malec, Aleksandra Sulowska II miejsce — Alicja Nawrocka wyróżnienie — Aleksandra Czajka W konkursie na pracę plastyczną „Przydrożna ka- pliczka”: I miejsce- Agata Skurzak II miejsce — Oliwia Szkołut III miejsce — Amelia Woźnica wyróżnienie — Szymon Sykuła, Dominika Woźnica Widzom przedstawiona została też prezentacja ukazująca kapliczki i krzyże przydrożne kilku miej- scowości naszej gminy. Współautorami pracy są następujący uczniowie: Aleksandra Golec, Amelia Woźnica, Szymon Sykuła z kl. la, Agata Skurzak, Patrycja Marzec z kl. Ib, Anna Momot, Michał Ro- żek, Nela Mróz z kl. Ila, Damian, Wlizło, Jakub Rakuś, Karolina Lewczyk, Krzysztof Mazurek, Pa- trycja Gąbka, Patryk Żółw, Piotr Antczak z kl. ITb. Nauczyciele zaangażowani w realizację projektu: Ewa Czajka (koordynator projektu), Maria Furma- nek, Krystyna Dążałowicz, Marek Papierz, Lucyna Rożek, Agnieszka Pić, Mariola Dolińska. Opracowanie : Jadwiga Widz 23 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Diabełki 2016 Przedstawienie od ponad 100 lat rozgrywa się na rynku w Sylwestra, tuż po godzinie 17.00 czyli po zakończeniu Nieszporów- wieczornej mszy św. Poże- gnanie Starego Roku i Powitanie Nowego Roku potocznie zwane „Diabełka- mi”. Jest to spektakl wyjątkowy pod względem niepowtarzalności w innych rejonach Lubelszczyzny, a może nawet i kraju. Od dawna w ten jeden wieczór w roku, mieszkańcy gminy zbierają się tłumnie na gorajskim rynku i uczest- niczą w pożegnaniu mijającego roku. Nie inaczej było 31 grudnia 2016 roku. Strażacy wspólnie z pracownikami GOK wystawili na ryn- ku widowisko mające na celu pożegnać Stary Rok i powitać Nowy Rok. Akcja „Diabełków” Stary Rok w towarzystwie diabłów, czarownic i różnych straszy- deł trzy razy objechał na ciągniku skwerek gorajski, nie chcąc pogodzić się z faktem, że to już ostatnie godziny jego panowania. Diabły, wiedźmy, Żyd wytykali błę- dy, natomiast aniołowie stali w obronie Starego Roku i jego dzieci czyli Pór Roku. Ich rozmowa była burzliwa i dotyczyła dokonań (udanych i nieudanych) Starego Roku. Scenariusz każdego roku jest modyfikowany, tak aby wpasował się do aktualnej sytuacji gospodarczej, politycznej i społecznej Goraja oraz kraju. Red. 24 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Gorajskie Kolędowanie po raz dziewiąty Gorajskie Kolędowanie odbyło się 15 stycznia o 13.00. Na scenie poja- wiło ok 10 podmiotów: Przedszkolaki z Przedszkola Samorządowego w Goraju, Hosznianki, Zastawianki, Bononianki, Stowarzyszenie Kobiet Goraja "Kobie- ta Aktywna”, Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych "Zagrodzanie” i KGW Za- grody, Zespół Wokalny działający przy GOK, Kacper Dziadosz z Gimnazjum Publicznego, wokalistki: Gabriela Duma oraz pojedynczo z Zespołu Wokalne- go: Izabela Więcław, Natalia Kowal, Małgorzata Różańska, Julia Janik, Ma- ria Duma, Duet: Jadwiga i Aleksander Skoczylasowie oraz Janina Pydo. Ko- lędowanie odbyło się w Zespole Szkół w Goraju. Organizatorem był GOK. Po występach artystycznych odbył się opła- tek i poczęstunek przygotowany przez stowarzyszenia i zespoły działające an te- renie gminy. Red. CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 25 Ferie z GOK-iem Ferie w Gminnym Ośrodku Kultury upłynęły pod hasłem: „Wycieczki kultu- roznawcze”. Dzieci i młodzież, współpracujące z GOK-iem, w dniach 26-27 stycznia odwiedziły Zamość i Lublin. Pierwsza grupa czyli dzieci z klas III- ] III 7 -VI wyjechała do Zamościa. Podczas h ui W m Y IUPZZZ ŻA wycieczki odwiedziła kino „Stylowy gdzie obejrzała film „Balerina”. Kolej- nym punktem wyjazdu były odwiedziny w Katolickim Radio Zamość. O pracy w radiu opowiadał reporter Arkadiusz Efner. Maciej Oleszczuk i Amelia Łuka- sik wystąpili „na żywo” na antenie KRZ. Druga grupa czyli gimnazjaliści i li- cealiści odwiedzili Lublin 27 stycznia. Pierwszym punktem programu było zwiedzanie Muzeum na Zamku Lubel- skim. Natomiast drugim seans filmowy „La la land” w kinie „Cinemacity” w Lu- blin Plaza. Red. 26 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Gorajskie Kobiety świętowały 12 marca 2017 roku starosta biłgorajski Kazimierz Paterak zorganizował Po- wiatowy Dzień Kobiet, który miał miejsce w hali sportowej Zespołu Szkół Bu- dowlanych i Ogólnokształcących w Biłgoraju. Wstęp był wolny dla wszystkich. Tego dnia, po godzinie 14stej, około 60 kobiet z Gminy Goraj wsiadło do autobusu, przygotowa- nego przez Gminny Ośrodek Kultury i ruszyło do Biłgoraja miło spędzić czas. Powiatowy Dzień Kobiet zaczął się o godzinie 16. Na wstępie zostały wygłoszone krótkie przemo- wy i podziękowania, a także życzenia dla wszystkich kobiet. W prezencie każda z pań otrzymała zamiast kwiatów, coś słodkiego, czyli czekoladę. Po tym jak sala wypełniła się prawie po brzegi, zajmując miejsca na widowni a także na parterze, zaczęły się przedstawienia. Można było podziwiać zespoły artystyczne działające przy Młodzieżowym Domu Kultury. Wystąpiły: Zespół lańca Ludowe- go "lanew”, Klub Tańca Iowarzyskiego "Impuls", Zespół Wokalno - Instrumentalny "Zawierucha, Zespół Tańca Współczesnego "Ada", solistki studia wokalnego *Kombinejszyn”. Zaprezentowało się też Studio Tańca "Styl". Na sam koniec po wszystkich występach tanecznych i śpiewających, zaproszono wszystkie Panie na poczęstunek umiejscowiony po obu stronach sali. Po ponad dwóch godzinach mile spędzonego czasu, wszyscy zaczęli powoli rozchodzić się do do- mów, w tym nasze panie z gminy wśród śmiechów i przyjaznej atmosfery powróciły do autobusu, który odwiózł je bezpiecznie do domów. Magdalena Mękal 27 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Wyjątkowy prezent dla biblioteki 14 marca 2017 roku w Gminie Goraj miało miejsce pewne spotkanie... Otóż Pani Poseł Agata Borowiec postanowiła obdarzyć Gminną Bibliotekę Publiczną w Goraju wspaniałym prezentem, jakim są książki, w liczbie ponad stu sztuk! Pani poseł nagrodziła drobnymi upominkami te dzieci, które miały największą liczbę wypożyczeń w szkolnej bibliotece. Ta skromna uroczystość odbyła się w sali gimna- stycznej szkoły podstawowej w Goraju o godzinie 12:00, a brali w niej udział: nauczyciele I uczniowie, Wójt Gminy Goraj- Antoni Łukasik, Przewodni- czący Rady Gminy Goraj- Stanisław Kapica, Radny Gminy Goraj Patryk Kowalski wraz z Panią poseł i jej asystentką. Bibliotekę Publiczną reprezentowa- ła Barbara Sajewska — kierownik GBP oraz Urszula Widz- bibliotekarz GBP. Nie obyło się bez serdecznych podziękowań, któ- re wygłosił wójt gminy, następnie miało miejsce wrę- czenie dyplomów I upominków dla dzieci. Widow- nia została poczęstowana cukierkami, podczas gdy przemowę na temat roli książki w życiu człowieka wygłosiła P. Sajewska. Magdalena Mękal Następnie wszyscy z uwagą skupili się na przedsta- wieniu, przygotowanym przez dzieci z podstawówki, które opowiadało o książkach oraz multimediach. Kiedy przedstawienie dobiegło końca, nadszedł czas na oglądanie wspaniałych nowości książkowych. Opowieści z krainy przeszłości cz.2 Wspomnienia śp. Anieli Smyl (z domu Zych) z Majdanu Abramowskiego Prezentujemy państwu wspomnienia pani Anieli o dawnym życiu w latach przedwojennych, wo- jennych i tuż po wojnie. Wspomnienia te zostały nagrane trzy lata temu, przez Martę Smyl - żonę wnuka pani Anieli. Zimą.... Siedziało się w chałupie. Jak byłam mała to dzieci przychodziły sąsiadów i się bawiliśmy. Jeź- dziliśmy na workach, bo wtedy nie było sanek. Moi rodzice robili blaty i jeździli z nimi na targi. A wolnym czasie ludzie schodzili się dok kogoś, np. chodziło się na prządki. Każdy miał wrzecio- no i chodzono do każdego po kolei. Czasami to i spać się chciało przy takiej robocie. Raz u tego, raz tamtego. Do Państwa Krukowskich wszyscy chętnie chodzili, bo tam każdy lubiał bardzo panią Krukowską Często się tam gadało, czasami ktoś Red. grał na instrumencie. Na prządki młodsi chdzili oddzielnie, a starsi oddzielnie. Było naprawdę bar- dzo śmiesznie. 28 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Eurosieroty Czas jechać na zachód po wielki zarobek Euro i funty to niezły urobek Przelicznik korzystny jest dla każdej pracy Masowo do roboty jadą więc rodacy Ruszają do Niemiec, Szwajcarii, Holandii Często też za kanał do Wielkiej Brytanii Mają zawodowe skromne wymagania Często swą karierę zaczną od sprzątania Pracują na kuchni, w polu, na budowie Mniejsze są zmartwienia, bo jedno na głowie Nowe też marzenia świat zachodni budzi Można poznać także wielu nowych ludzi Może być ciekawie, wesoło i fajnie Gdy się zadomowisz w przyjaznej ferajnie Kasa jest konkretna, szersze horyzonty Nie to co tu w Polsce skromne cztery kąty - Więc korzyści same? Nieśmiało zapytasz Kiedy wypowiedzi emigrantów chwytasz - Czasem się ktoś skarży na rozłąkę z krajem - I że nic innego mu nie pozostaje W czasie gdy nas nie ma niemałe kłopoty Przeżywają dzieci „eurosieroty”. Trenerowi Nawałce Ma trener ból głowy od samego rana Bo nie ma Milka i nie ma Pazdana Kto wyleczy jego troski Tylko Robert Lewandowski I znów twarz Adama będzie roześmiana Dyrygentce Już od lat paru w gorajskiej parafii Każdy chór śpiewa najlepiej jak potrafi Jednak ten od pani Diany Jest najbardziej udany Chyba, że jakiś inny recenzent się trafi GIEZ Z nadzieją w głosie do siostry rzekł brat Zobaczyć chcę Gieza bo smutny jest świat Już skończyły się skecze Zasmucony człowiecze Bo w naszym klimacie Giez żyje pięc lat © —J Z | 4 z = | cr 4 t_ wiersze 0 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 29 Villi Halowy Turniej Piłki Nożnej Dużo emocji, wiele radości, chwile ostrej rywalizacji, świetni kibice- tak w skró- cie można określić VIII Halowy Turniej Piłki Nożnej o Puchar Wójta Gminy Goraj, który odbył się 19.02.2017 r. w hali sportowej Zespołu Szkół w Goraju. W turnieju uczestniczyło 4/ osób, które tworzy- ły siedem drużyn turniejowych. W piątek, dwa dni przed turniejem dobyło się losowanie, w wyniku którego drużyny zostały podzielone na dwie grupy: czterozespołową i trzyzespołową. Rywalizacja w gru- pach przebiegała na zasadzie „każdy z każdym”, pod- czas której za uzyskany wynik drużyny otrzymywały punkty według założeń regulaminu. Dwa najwyżej sklasyfikowane w grupach zespoły awansowały do półfinałów. Drużyny z trzecich miejsc w swoich gru- pach rywalizowały o 5 miejsce, drużyna z czwartego miejsca w grupie A zajęła 7 lokatę w Turnieju. Po meczu finałowym odbyło się spotkanie organizato- rów i kapitanów poszczególnych drużyn a jego ce- lem był wybór najlepszego bramkarza i zawodnika rozgrywek. Najlepszą drużyną w tym roku okazała się druży- na „40+”, czyli drużyna w składzie: Sykuła Piotr (ka- 30 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 = ye Ez. E- € pitan), Wołoszuk Dariusz, Papierz Marek, Fiedurek Jan, Doliński Piotr, Tutka Jerzy, Doliński Krzysztof, Kondrat Wojciech. Najlepszym zawodnikiem był Marek Papierz. Natomiast najlepszym bramkarzem Marcin Dzwolak. Królem strzelców został Paweł Pa- pierz. Nagrody turniejowe ufundowane przez Wójta Najlepszy zawodnik Turnieju: Gminy Goraj zostały wręczone podczas zakończenia 1. PAPIERZ MAREK (40 +/-) imprezy. O poczęstunek dla uczestników zatroszczył się KS Metalowiec Goraj. 2. WLIZŁO DAMIAN (GIMNAZJUM) . FIEDUR JERZY (HGK) KLASYFIKACJA KOŃCOWA Najlepszy strzelec Turnieju: KLASYFIKACJA ZESPOŁOWA: 1. PAPIERZ PAWEŁ (DRUŻYNA A)-5 l. 40+/- 2. SOWABARIOSZ (DREWNIOKI) -4 2. DZIKUSY I PAPIERZ MAREK (40 +/-) -4 3. DRUŻYNA A 3. SZARLIP MARIUSZ (DZIKUSY II) - 3 4. DREWNIOKI JANUSZEWSKI MATEUSZ 5. DZIKIE KABANOSY (DZIKIE KABANOSY) -3 6. GIMNAZJUM OMIOTEK MATEUSZ 7. HGK (DZIKUSY ID) -3 KLASYFIKACJA INDYWIDUALNA: Organizatorami tegorocznej edycji tego corocz- Najlepszy bramkarz Turnieju: nego Turnieju byli: Wójt Gminy Goraj, KS Meta- 1. DZWOLAK MARCIN (DZIKUSY II) lowiec Goraj, Dyrekcja i nauczyciele wychowania . fizycznego Zespołu Szkół w Goraju oraz Anima- 2. WLIZŁO ZBIGNIEW (DRUZYNA A) torzy Sportu Orlika. Patronat medialny nad impre- DOLIŃSKI PIOTR (40 +/-) zą objęła Gazeta Regionalna - Cebulanka. MUSNONA M WUBLANOWA © CM KUONZCW M CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 31 owy cykl „Gebulanki . Opowiadania i porady Babci d0aninki Jak to dawniej bgło.. Pięknie było - Wielkanoc Z, pewnością nie wszyscy wiedzą jak to w dawnych czasach ludziom się żyło w naszej miejscowości. Wiele tradycji i obyczajów odnośnie świąt czy rodziny zostało zapomnianych. Ten kącik „Opowiadania i porady Babci Janinki” to nic innego jak wspaniały zapis jak kiedyś ludzie inaczej podchodzili do życia, warto wiedzieć, warto nie zapominać. I warto szanować. A naszą Babcią Janin- ką, jest znana i lubiana w całej gminie Goraj Pani Janina Pydo z Zastawia. A na pierwszy ogień rzuciliśmy temat Wielkanoc. Cebulanka: Jak wyglądała święconka przy- gotowywaną na Wielką Sobotę i przygotowania Wielkanocne? Janina Pydo (87 lat): Za moich czasów to było tak: Tuż przed świętami wielkanocnymi było świnio- bicie. Nie było tak jak dziś sklepów, więc trzeba było wyrabiać wiele produktów do jedzenia samemu. Gdy ktoś przed świętami zabił se wieprzka se inni kupowali np. jedną nogę wieprzka czy tam pół wieprzka, ale tak ta naprawdę mało kto tak robił, bo nie każdego było stać. Robiło się swoje kiełbasy, na patyku się puszczało w kiełbaśnicę. Potem tą kiełbasę wędziło się w piecu. Przy piecu były bardzo dobre kiełbasy. No i potem w Wielką Sobotę święciło się jajka, sól, masło, kiełba- sę, chlebuś razowy, bułkę, co tam kto miał w koszyku. Ser — był najważniejszy. lo były takie czasy, że było dużo ludzi ubogich. Jak było święcenie jajek w kościele to ludzie dawali dary w kościele, każdy jakąś paczusz- kę robił i dwóch ministrantów szło z taką płachtą czy z koszem i te dary wkładali do tych płacht lub kosza, a potem po poświęceniu takie biedne ludzie szły i ksiądz rozdzielał między nimi te dary. A w Wiel- kanoc to był barszcz jak dziś. A była też uciecha, bo w tym dniu była kawa z mlekiem, poświęcona na Wielkanoc, bułka, bo ciastka w tamtych czasach to czasem były czasem nie było. 32 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 33 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Wielkanoc to była wielka uroczystość. Najpierw się szło na Rezurekcje, potem jeszcze szło się na Nieszpory, które kiedyś były co niedziela o 1500. I co niedzielę mło- dzież szła na sumę. Wtedy po każdej sumie była proce- sja wokół kościoła, co niedziela. W każdą pierwszą nie- dzielę miesiąca była większa procesja. A teraz wszystko spowszedniało. Owszem chodzi się do kościoła, modli się, ale już nie ma takie podniosłej uroczystości C: Jak wyglądał posiłek święcony? Czy spoży- wanie posiłku wielkanocnego było uroczyste? J.P.: Tak to było uroczyste, w Wielkanoc. To bardzo uroczyste. Było się na rezurekcji. Z rezurekcji przycho- dziło się do domu, mama tam już była, naszykowany barszczyk zrobiony wcześniej. I podgrzewało się i to tata kroił jajka święcone, żeby spożyć każdemu pół jajka z chrzanem, najpierw żeśmy się dzielili tym. A potem żeśmy spożywali uroczyście ten barszcz z temi święcone- mi rzeczami, wszystko było skrojone do kupy, wymie- szane i każdy jadł. To nie było jak teraz na talerzykach tylko z jednej miski . Jak nas było siedmioro to żeśmy z jednej miski jedli. C: Czy robiło się pisanki? Palmy wielkanocne? Jak to wyglądało? J.P.: Palmy wielkanocne były tylko z trzciny i z kot- ków. Nie było jak teraz różnych traw nie traw, takich rozmaitości , tylko była trzcina urwana na początek lipca. Jak się tak wysypało trzcinę, która nie była prze- kwitnięta i bazie, to się zaczynało robić palmę. Do tego były robione kwiatki z bibuły. Bo nie było dawniej ta- kich kwiatów do wyboru jakie są teraz. Ja też tak robi- łam. Piękny bez, róże robiłam do palm, sprzedawałam nawet. A pisanki? Robiłam pisanki może nawet po sto na każde święta. Bo mi ludzie znosiły jajka. Miałam taki zrobiony pisak, tata zrobił. Woskiem się to pisało, a malowało się to różnie. Malowało się najwięcej w szczypiorach cebulanych, to były takie piękne bor- dowe pisanki. A potem jak wosk oblazł to wszystkie wzory były białe. A czasem to jak już było tak, że ładne żyta były to się szło w pole narwało się żyta, zalewało się to ciepłą wodą i potem się malowało, to znów były zielone pisanki. Innych nie było. Tylko bordowe i jak było żyto to zielone. Oj potem to już takie przychodziły takie bibułki, że można było oblepić to jajko tą bibułką na jakieś wzorki ale to już nie wchodziło w grę. Ja to okropnie lubiłam pisanki, ja to i dzisiaj bym pisała jak bym miała taki pisoczek. C: Jak wyglądał śmigus dyngus? Czy były ja- kieś zabawy związane z niedzielą i poniedział- kiem wielkanocnym? J. P.: Śmigus, to u nas nie było w poniedziałek. Tylko był lany wtorek. We wtorek to się zbierały chłopaczy- ska kopicami, z dziesięciu lub więcej, szły z wiaderkami, z butelkami. Takie sikawy miały metrowe, długie, i tym lały dziewczyny, która dziewczyna była nieoblana to się źle czuła. Bo za to, że ktoś jej nie oblał to uznawała, że ją nie uważają. Tylko tam takie były, że oblane trochę to było troszkę, takie było że wiaderko wody wylały a tak było że i w stoki wzięły. Do źródełka i w stokach oble- wały. To były takie czasy. A potem na przewodnią nie- dzielę po Wielkanocy to ten chłopak co oblał dziewczy- nę przychodził żeby mu dać pisankę. I to już było tak, że już każda dziewczyna jak się czuła oblana wiedziała, że chłopaki przychodzą, trzeba było pisanki dawać. C: A jakieś inne zabawy były? J.P.: No takie zabawy były w niedzielę po Wielka- nocy tośmy chodzili za cmentarz, na ten wygon, tam był piękny wygon kiedyś. No i z tymi pisankami i tam były różne gry, różne piosenki, takie różne zabawy mło- dzieżowe, tam się schodziło młodzieży bardzo dużo, bo to nie było ni telewizora, ni radia, ni tam jakichś takich rozrywek tylko takie były ło. A czasem chciał jakiś mu- zyk to z harmonią szedł tam za ten cmentarz na wygon i tam pięknie było, pięknie jak była pogoda, słonecz- ko to zabawa była od godziny tak pierwszej, drugiej do ciemnej nocy. C: To kiedyś było fajnie. J.P. : Fajnie było. Było weselej jak dziś. Weselej bo te młode miały rozrywkę, teraz to siedzi przed tą paką i tylko patrzy w to, a kiedyś to były naprawdę roz- rywki wspaniałe. W niedzielę też się schodziły, tam się schodziło trochę chłopaków i dziewczyn i tam przy or- gankach się tańcowało ino dudniała podłoga. Pięknie było. Było też i ciężko, bo kto bogatszy to jeszcze było łatwiej, ale u nas w domu chleba nie brakowało. Było swoje masło, swój syr, i swoje wszystko i było dobrze. Ja z dzieciństwa i panieństwa byłam bardzo zadowolana, i czasami tak sobie jak nie mogę spać wspominam jak to było wspaniale. Dzisiaj to tych młodych nie widać. I tak się czasy zmieniły. Rozmawiały: Magdalena Mękal i Dagmara Habza My Słowianie Czyli wierzenia naszych Przodków za czasów Mieszka I, zanim przyjął Chrzest. Część 1 Znane, używane, lecz skąd posiadane? Każdy z nas używa różnych słów i powie- dzonek, lecz nie każdy wie skąd się one wzięły i jakie miały znaczenie, weźmy na przykład takie Licho, które jak się okazuje kiedyś był to demon nieszczęścia... Licho, co nigdy nie śpi Licho to demon, którego celem bytu jest uprzy- krzanie ludziom życia. Mało kto miał nieprzyjem- ność zobaczyć licho, lecz jego złośliwe postępki mogły dotknąć każdego, dlatego strach przed nim był wielki. Z, opowieści tych, co chodzące nieszczę- ście spotkali, wiemy, że najczęściej widywano je jako szpetną, wychudzoną kobietę z jednym okiem, które niszczyło wszystko, na co starucha skierowała swój wzrok. Inni świadkowie opisują licho jako małe, kudłate, uciążliwe złośliwe stworzenie zamieszkują- ce pola i lasy. Mimo swojej skłonności do psot, ta- kich jak dosypywanie popiołu do mąki, tłuczenia talerzy, obluzowania ostrza siekiery czy ukrywanie przedmiotów użytku domowego, ta wersja licha była znacznie mniej szkodliwa od jednookiej. Licho pod postacią jednookiej staruszki było o tyle groźniejsze, że jej zdolności niszczenia szczęścia i dobra były znacznie bardziej rozwinięte. Podczas swej wędrówki i poszukiwania miejsc gdzie ludziom dobrze się wiedzie, ta demoniczna staruszka z czystej złośliwości zsyłała na ludzi choroby, a w gospodar- stwach powodowała pomór bydła. Jeśli miała taki kaprys, potrafiła przytulić drzewo tak mocno, że usychało. Z, nudów plątała koniom grzywy, straszy- ła kury lub wiązała kotom ogony. Licho obwiniano też o pękające szczeble w drabinie, pożary i parchy na owocach i warzywach. Mimo swojej koczowni- czej natury, często zdarzało się, że upodobała sobie jedno miejsce i pozostawała w nim na dłużej szerząc nieszczęście. W takim wypadku upatrywała sobie 34 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 szlachetną i prawą ofiarę, w celu sprowadzenia jej na złą drogę. Szeptała swojej ofierze w dzień i noc kłamstwa doprowadzając do szaleństwa i wrażenia, że człowiek rozważa swoje myśli, w rzeczywistości słuchając zgubnych podszeptów licha. Tutaj można zauważyć podobieństwo do biesa lub czarta, ponie- waż te demony również lubowały się w mąceniu w ludzkich umysłach. Licho nigdy nie śpi i w prze- ciwieństwie do innych słowiańskich demonów licha nie dało się w żaden sposób przekupić i zmusić do odejścia. Zostawało przy swoim „żywicielu”, aż kom- pletnie nie pozbawiło go szczęścia bądź nie uznało, że nic więcej nie zdziała — tylko w wypadku jeśli ofia- ra utrzymywała swoje życie w należytym porządku i nie poddawała się namowom licha na czynienie zła, co mogło trwać kilka tygodni bądź lat. Demon ten bardzo dobrze wiedział, że nie da się złamać ludzkiej woli trwania przy swojej ideologii. W naszym języku postać ta pozostawiła po sobie ślad pod postacią wy- rażeń takich jak: licho nie śpi, pal licho, licho wzięło, gdzieś go licho niesie, do licha, licho wie. Lichymi również określano rzeczy małe, będące w złym stanie lub zwyczajnie nędzne. Dodatkowo, legendy głoszą że na terenie wsi Licheń Stary nad Je- ziorem Licheńskim w czasach przedchrześcijańskich znajdowała się świątynia ku czci licha, gdzie aktual- nie odbywają się pielgrzymki do sanktuarium Matki Bożej Boleściwej — cóż za ironia. „Ta litawica to już z każdym chłopem we wsi chyba próbowała.” - Kaszubskie przysłowie Latawice - Żeńskie demony powietrzne po- świadczone szczególnie dobrze w przekazach folklo- rystycznych z dzisiejszej Polski. Zapewnię w czasach późniejszych pojawiły się ich męskie odpowiedniki - Latawce. Ich nazwa pochodzi od czynności latania. Na kaszubach wierzono, że Latawce porywają ludzi w trąbe powietrzną. Miały rodzić się z dusz zmarłych płodów, dzie- ci którym nie zdążono nadać imienia ochronnego z powodu przedwczesnej śmierci lub najczęściej z dusz nieochrzczonych niemowląt, na wskutek kontaktów z chrześcijaństwem i przez skuteczną chrystianizacje albo w późniejszym czasie z powieszonych przestęp- ców z powodu przynajmniej częściowego łączenia La- tawic z demonami śmierci - Wisielcami. Początkowo najpewniej były pomniejszymi boginkami wiatru, których kult jako istot boskich wygasł wraz z ujedno- licaniem lokalnego panteonu na rzecz najpewniej bo- skiej pary bogini Pogody i bóstwa Pogwizda, o czym świadczą polskie kroniki (kronika Macieja Miechowi- ty i Roczniki Jana Długosza) lub Włodzimierzowe- go, a ich ranga spadła do demonicznej. Uważano je za niezbyt szkodliwe, wszak były istotami negatywnie nastawionymi do ludzi wywołujące groźne wichury. Na Pomorzu i Mazowszu, jednak istniało przekona- nie, że można było go udobruchać ofiarą z żywności i modlitwą, mienie po swojej stronie Latawicy i La- tawca wiązało się z szczęściem (dobrą dolą) i mieniem częściowej lub całkowitej władzy nad wiatrami. Ie de- mony strzegły także domostwa przed złem. Za sprawą wzorców chrześcijańskich uznano Latawce i Latawice za diabły uwodzące młodzieńców i dziewice ściągając na nie grzech nieczystości, co utrwaliło się w kaszub- skich przysłowiach, gdzie Latawce/Latawice to osoby rozwiązłe seksualnie. Opisy latawca z podań ludowych: Od pierwszej cbwili poznania go, jakby nie należała do ziemi, zrywała wszelkie stosunki rodzinne. Nic ją w domu nie zajmowało, uciekała od zabawy, tańca i muzyki, a biegła w to miejsce, gdzie pierwszy raz La- tawca ujrzała. Stąd, wlepiwszy tęskne oczy w niebo, wzywała go spojrzeniem, głosem i pragnieniem serca. (...)— Leonand |. Pełka, Polska Demonologia Ludowa Żadna kobieta nie była w stanie oprzeć się potędze jego spojrzenia. A dotknięcie ręki Latawca zamieniało ją prawie w kamień. Wlepiała w niego oczy z nieopi- saną rozkoszą, serce jej uderzało nie znanym jej nigdy uczuciem, pragnęła jego pieszczoty a mdlała w uści- skacb Latawca. — Leonard |. Pełka, Polska Demono- logia Ludowa Utopiec, topielec, wodnik Ze wszystkich bestii z terenów Słowiańszczyzny, o jakich mówią podania ludowe, właśnie Utopiec jest najbardziej rozpoznawalny i o nich zachowało się najwięcej informacji. Utopce są znane pod róż- nymi imionami — utopnik, utoplec, utopek, topek, 35 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 mP p a a ono u H k> i j: M; - ua 2 af I LJ 3 ii RE zgc win ko. Ą topielec, waserman, vodyanoi — miały zazwyczaj ten sam rodowód. Topielcem stawała się dusza człowieka, który popełnił samobójstwo poprzez utopienie się. laki osobnik nie mógł zaznać spokoju dopóki nie wcią- gnął pod wodę kogoś, kto mógłby zająć jego miejsce. Była to dla Utopca pokuta za zaprzedanie duszy dia- błu (samobójczą śmierć). Inne źródła podają, że to- pielcami stawały się nieślubne dzieci przeklęte przez matkę, zmarłe bez chrztu lub poronione. „lopielcy są to duchy powstałe z dusz ludzi utopio- nych, które na pokucie przebywają w wodzie. Na po- kucie są dotąd, aż inny człowiek, którego wciągną do wody, nie utopi się i ich nie zastąpi” (AKE UMCS, 1173). Utopce potrafiły czyhać na ofiarę całymi dniami, wynurzając się tylko w porze nocnej. Niczego nie znosił bardziej niż ludzkiego głosu mówiącego „już świta”, ponieważ to oznaczało dla niego powrót pod taflę wody. W swoim gniewie potrafił tworzyć wiry wodne, czy powodować wystąpienie wód z brzegów zalewając pola uprawne i siedziby ludzkie, lecz do jego głównych zajęć należało wciąganie ludzi i bydła 36 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 w głębiny. Io drugie świadczy o jego wielkiej sile. Wiara w demony wodne wypływała z instynk- tu samozachowawczego ludzi, historie o Utopcach miały uchronić ludzi od przypadkowych utopień poprzez większą uwagę podczas przebywania w po- bliżu akwenów wodnych. „Jedno tylko jest pewne, a mianowicie, że jest to isto- ta nieubłagana, która w pewnych periodach czasu ofia- rę swoją mieć muśi. (...) Komu los przeznaczył stać się pastwą topicha, tego ciągnie coś nieprzezwyciężoną siłą ku wodzie; ten mimo obawy, jaka go ogarnia, mimo możności ratunku, pozostać się w niej musi. Tu to to- pich go ciągnie, a władzy jego nikomu oprzeć się niepo- dobna. ” „Mazury Pruskie”, s. 77— 78 Utopiec dorasta na dnie jeziora 7 lat zanim roz- pocznie swoją szkodliwą działalność. Utopce ujaw- niają się pod postacią nagiego, chudego człowieczka o długich rękach, nogach i zielonym oślizłym ciele. Od człowieka odróżniała go również wielka głowa porośnięta czarnymi włosami i wielkie wybałuszone oczy koloru białego lub czerwonego. Świadkowie opisywali je najczęściej jako ludzi niewielkiego wzro- stu, podobnego do 7-12 letniego chłopca. Widywa- no je często gdy po północy wychodziły na brzeg i klaskały dłonią w wodę, to zwiastowało czyjąś śmierć. „ lopielec był postaci ludzkiej. Chudy był na cienkich nóżkach. lopielec przebywa w wodzie, ale w południe i po zachodzie słońca mógł wychodzić na brzeg. Opo- wiadano, że raz wyciągnięto topielca na brzeg, on roz- płynął się w smołę” (AKE UMCS, 1134). Topielce stają się popularne w tych czasach dzię- ki grze Wiedźmin, powstałej na podstawie książek A. Sapkowskiego. Zmory Zmory - nazywane też czasem Kikimorami, Wie- czornicami lub też Dusidłem Nocnym, w mitach słowiańskich są istotami eterycznymi, duszącymi w nocy śpiących ludzi. Szczególnie chętnie wybierają sobie dzieci i mło- dych ze względu na ich czystą i świeżą krew. IDostaw- szy się do domu siadają okrakiem na piersi swojej ofiary i dociskając ją kościstymi kolanami powodują uderzenie krwi do głowy. Wtedy piją wyciekającą z nosa krew tak długo aż nasycą swoje pragnienie. Ofiary Zmory, w przeciwieństwie do innych krwiopijców - Upiorów, nie umierają ani same nie zamieniają się w zmory. Tracą jedynie siły i energię, które jednak z czasem odzyskują w naturalny sposób. Może się jednak zdarzyć, że wyjątkowo wygłodzona zmora doprowadzi swoją ofiarę do śmierci. Osoba dręczona przez zmorę głośno jęczy przez sen i oblewa się zimnym potem. Jeśli da radę sama się obudzić i zerwać z posłania zmora natychmiast ucieka. Ratunek może też przynieść osoba trzecia, zagarniając niewidzialne dla niej dusidło lewą ręką od głowy do stóp, prosto do trzymanej tam w prawej ręce butelki. Butelkę tą trzeba natychmiast zakorko- wać i jak najszybciej wrzucić do wody. Przez wiele dni będzie wtedy słychać z nad wody kwilenie małe- go dziecka ale nie należy na nie reagować. Zmory mają postać wysokich kobiet o nienatu- ralnie długich nogach. Przez ich niemal przeźroczy- ste ciało dokładnie widać wszystkie kości. Znane są również Zmory Końskie i Zmory Bydlęce, męczące nocami zwierzęta wiejskie i sprowadzające na nie po- mór. Opracowała Magdalena Mękal Ciąg dalszy nastąpi... 37 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Zwierzęta Ulubione zwierzątka, mali i duzi domowi milusińscy, straszne zwierzaki i prze- piękne stworzenia. Tym razem przedszkolaki zabrały nas w świat zwierząt. Bo jak nie one to kto wie lepiej. Lenka Morzydusza Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Lenka Morzydusza: Lubię. Naj- bardziej lubię świnki morskie, bo tak fajnie chrumkają. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? L.M.: Moje ulubione zwierzątko to świnka morska. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? L.M.: Na dworze mam świnkę i ją karmię. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? L.M.: Straszny na pewno jest ty- grys, a brzydki lampart. C: Jakie jest największe, a jakie 38 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 najmniejsze zwierzątko na świe- cież L.M.: Największy jest lew, a naj- mniejsze zwierzątka to chomiczki, myszki C: Gdzie można zobaczyć jak wygłądają zwierzątka z innych krajów? L.M.: Można je zobaczyć w baj- kach. <A SAN Eliza Kotuła Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Eliza Kotuła: Tak, lubię. Najbar- dziej lubię kotki i pieski. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? E.K.: Lubię kotki i żyrafy. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? E.K.: W domu ma kotka i rybki. Kotkowi często daję karmę do jedzenia. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? E.K.: Najstraszniejsze są pająki i węże. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? E.K.: Największy jest słoń, a naj- mniejsza jest rybka. C: Gdzie można zobaczyć jak wygłądają zwierzątka z innych krajów? E.K.: Zwierzątka można zobaczyć w Internecie, na zdjęciach. Natasza Sowa Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Natasza Sowa: Lubię sarenki i jelenia. Są to zwierzątka, które dużo biegają. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? N.S.: Moje ulubione zwierzątko to kotek. Kotek, to takie zwierzątko, które ma czarne wąsy. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? N.S.: Mam kotkę Kitkę, psa Burka i króliki. Ze zwierzątkami biegam, daję im jeść i bawię się z nimi. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? N.S.: Straszne zwierzątka to wilki i lis, bo są groźne. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cie? N.S.: Największy jest słoń, a naj- mniejsze zwierzątko to kotek. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? N.S.: Można pójść do zoo, ja wi- działam tam słonia, żyrafę, małpki i misia. Najładniejsza była małpka. Ala Misiura Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Ala Misiura: Lubię wszystkie zwie- rzątka oprócz węży. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? A.M.: Moje ulubione zwierzątko to lew. Jest dużym kotem i ma grzywę. 7 zt PASY PIĄ NĄ w [= C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? A.M.: Mam jaszczurkę, karmię ją i się z nią bawię. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? A.M.: Straszne i brzydkie zwierząt- ka to węże i pająki. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cie? A.M.: Największe zwierzątko to słoń afrykański, a najmniejsze są robaki. C: Gdzie można zobaczyć jak wygłądają zwierzątka z innych krajów? A.M.: Można zobaczyć gdy będzie się w dżungli, można też zobaczyć w Internecie i w bajce. Kuba Mazurek Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Kuba Mazurek: Lubię smoki, 4 Toy PĄWPA dinozaury i ślimaki. Smoki, lubię za to, że zieją ogniem. Chciałbym mieć zabawkowego dinozaura, bo prawdziwe to już wyginęły. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? K.M. Ulubionym zwierzątkiem jest lew, bo jest szybki, piękny, ma wielką grzywę i jest cały żółty. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? K.M.: W domu mam trasformersa, zabawkowego. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? K.M.: Strasznie brzydkie zwierząt ko to wąż i pająk ponieważ straszą ludzi. Pająk ma 8 nóg i jest czarny. Wąż jest śliski i długi. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cie? K.M.: Największe zwierzątko to żyrafa. Ona ma bardzo długą szyje. A najmniejsze to myszka. Myszka jest szara i ma długi ogon. C: Gdzie można zobaczyć jak CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 39 4 ya ŁYNY 24 wyglądają zwierzątka z innych krajów? K.M.: W książce. Można tam zo- baczyć kangura, wiewiórkę, ślimaka i liska. Oliwia Rekiel Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Oliwia Rekiel: Lubię ptaszki, bo ćwierkają i latają. Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? O.R.: Moje ulubione zwierzątko to krówka, która robi: muuuu” C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? O.R.: Mam gołąbki i krówkę, cza- sem karmię gołąbki. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? O.R.: Straszne zwierzątko to osa, 7 zły BYS ZF 40 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 która może użądlić i straszny czarny pająk. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cież O.R.: Największa jest krowa, a najmniejsza myszka. C: Gdzie można zobaczyć jak O.R.: Można zobaczyć w Interne- cie, w książce. Lenka Franczak Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Lenka Franczak: [tak lubię. Najbardziej lubię fokę, wiewiórkę, słonia, wielbłąda, żyratę. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? L.E: Piesek, mój ulubiony jest brązowy i biały, i ma paski. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? L.E: Mam pieska Misia, nie bawię się z nim. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cież L.E: Największe zwierzątko to żyra- fa, a najmniejsze to myszka. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? L.E: Można zobaczyć w zoo, w atlasie. Artur Pikul C: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to powiedz dlacze- go ich nie lubisz? Artur Pikul: Tak, lubię. Najbar- dziej zebry. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? A.P: Zebra, jest duża, biała i ma paski. Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opieku- jesz, jak z nim się bawisz? A.P: Mam kotka, bawię się z nim w samochodziki. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? A.P: Lew jest straszny, bo ma duże zęby, a brzydka jest kaczka. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cież A.P: Największym zwierzakiem jest żyrafa, a najmniejszym myszka. C:Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? A.P: W dżungli, w zoo. Antek Malec Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Antek Malec: Tak, lubię. Lwy, gepardy i słoniki. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? A.JM.: Lew. Ma on wielką grzywę, która jest koloru żółtego. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? A.M.: Mam rybki, czasami się z nimi bawię. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cie? A.M: Największy jest słoń, a naj- mniejszy ślimak. C: Gdzie można zobaczyć jak Paulina Łacek Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Paulinka Łacek: Tak. Sarenki. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? P.Ł.: Sarenka jest czerwona i duża. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim 4 zły P4NY 24 opiekujesz, jak z nim się bawisz? PŁ.: Mam psa: Rudiego, często sobie razem biegamy. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? PŁ.: Straszny jest Mikuś, a brzydkie są kaczki C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cież PŁ.: Największy jest słoń, a naj- mniejsza myszka. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? PŁ.: W dżungli, w zoo. Dagmara Małek Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Dagmara Małek: Tak, lubię, szcze- gólnie wiewiórki. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? 4 ya ŁYNY 24 41 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 D..: Wiewiórka. Jest pomarańczo- wa, mała i można ją spotkać w lesie. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? D.M.: Mam pieska, który jest mały, czarny i w sam raz. Czasami z nim biegam. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? D.M.: Lew jest straszny, bo może ugryźć, a brzydki jest kotek i trzeba go wyrzucić . C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwie. o na świecie? D.M.: Największy jest słoń, a naj- mniejsza myszka. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? D.M.: W zoo. Można też zobaczyć na obrazkach w książkach. U nas nie ma małpek, w telewizji też nie reklamują małpek, tylko plastelinę miękką. Marcel Wieleba Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Marcel Wieleba: Tak, pieski. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? M.W.: Piesek Dolar, który jest mały i czarny. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? 7 zt PASYTPFĄ 42 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 7 zły05 PSY Z M.W.: Mam, pieska, on mnie gryzie. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? M.W:: Straszny jest Dolar, a brzyd- ka żaba. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? M.W.: Największe zwierzątko to słoń, a najmniejsze pies. C: Gdzie można zobaczyć jak wygłądają zwierzątka z innych krajów? M.W: W zoo. Karolinka Potocka Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Karolinka Potocka: Tak, lubię: wiewiórki, jeże, kotki, pieski i rybki. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? K.P.: Najbardziej lubię wiewiórkę. Jest mała, ma kolor brązowy i biały i ma ogonek. Zbiera orzechy i moż- na ją zobaczyć na drzewach. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? K.P: Mam kotka, który jest cały biało-czatny, trochę mnie drapie i dobrze się nim zajmuję. Mam też dwa pieski. C: Jakie według Ciebie zwierząt- ko może być straszne lub brzyd- kie? K.P: Straszna czasem jest moja Besia- pies, która mnie gryzie po rękach jak ja bardzo biegam. A ten drugi mój pies jest duży i brzydki. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świe- cież K.P: Największy jest ten mój drugi, duży pies, a Besia jest najmniejsza. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? K.P: Tam gdzie jest farma, w zoo, w telewizji. Na farmie są owce, gęsi, świnie, kaczki i króliki. Paweł Czajka Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Paweł Czajka: Tak, lubię psy i koty. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? P.Cz.: Pies- duży i mały, czarno- C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? P.Cz.: Mam psy: Neyman i Glinka. Nie opiekuję się nimi, często scho- dzą sobie na schody. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? P.Cz.: Straszny jest nietoperz, bo ma skrzydła błoniaste. A brzydki jest gepard, bo jest szybszy ode mnie. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? P.Cz.: Największe zwierzę to niedź- wiedź, a najmniejsza mrówka. C: Gdzie można zobaczyć jak wygłądają zwierzątka z innych krajów? P.Cz.: W zoo, można tam zobaczyć żyrafy, hipopotamy. Maks Albiniak Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Maks Albiniak: Lubię kotki i pieski. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? M1A.: Kot- Kitka, jest cała czarna. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? M1A.: Nie mam. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? MAA.: Brzydki jest dzik, a straszny jest lis. C: Jakie jest największe, a jakie 4 Toy PĄWPA 4 tey PYWPA najmniejsze zwierzątko na świecie? M1A.: Największy jest koń, naj- mniejszy jest kotek. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? M.A.: W z00, u nas jest zoo daleko stąd. Bartek Gawda Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Bartek Gawda: Lubię kotki. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? B.G.: Kotek. Bawię jest często w kotka, staję na łapkach. Ma mlecz- ko i mamę. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? B.G.: Miałem kotka, ale mi uciekł. Mam psa, nazywa się Pikuś i jest czarny. Bawię się z nim, daję mu picie. Wlewam mu picie konewką. 43 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 7 zt PASY PIĄ C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? B.G.: Straszny jest wilk, a brzydkie są kozy. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? B.G.: Małpki są największe, a naj- mniejsze myszki. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? B.G.: Zwierzątka z innych krajów można zobaczyć w telewizji. Michalina Laura Ostrowska Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Michalina Laura Ostrowska: Lubię zajączki, króliczki, chomiki i pieski. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? M.L.O.: Zajączek. Ma dwa uszy, zt ŁZY ZĄ 44 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 pazurki, żeby chwytać i jeść dużo marchewki. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? M.L.O.: Mam pieska Lunę, opie- kuje się nim, biorę Lunę na spacer. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? M.L.O.: Straszny jest lew, a brzydki leniwiec. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? M.L.O.: Największa jest żyrafa, a najmniejsza myszka. C: Gdzie można zobaczyć jak wygłądają zwierzątka z innych krajów? M.L.O.: Można zobaczyć w zoo. Michał Gąbka Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Michał Gąbka: Lubię psy. C:. Jakie jest Twoje ulubione zwierzątko? Jak wygląda? M.G.: Lubię kotki, które robią miau, miau. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? M.G.: Mam kotka w domu. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? M.G.: Wilki są straszne i brzydkie, nie podobają mi się ich oczy. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? M.G.: Kangur jest największy, C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? M.G.: Za Gorajem, daleko. Patrycja Żólw Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? PŹ.: Tak, konie, bo można na nich siadać i można konika prowadzić. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? PŹ.: Biały, duży koń. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? PŹ.: Mam dwa pieski: Mikusia i Azora. Azor jest cały czarny, a Mi- kuś czarno-brązowy. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? PŹ.: Lew jest straszny, bo ma takie straszne włosy, a tygrys jest brzydki bo ma kreski na futerku. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? PŹ.: Największa jest krowa, a naj- mniejsze to kotki i pieski. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? PŹ.: W telewizji, w klatce, w Afry- ce. Siwego słonia można zobaczyć w bajce. Amelia Dolińska Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Amelia Dolińska: Lubię żyrafy. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- rzątko? Jak wygląda? A.D.: Lubię bardzo koty, jasnobrą- zowe i czarnusie. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? A.D.: Mam kotka: Daisy. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? A.D.: Kaczka jest brzydka, boję się węża boa dusiciela. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwierzątko na świecie? A.D.: Największy jest słoń, naj- mniejsza myszka. C: Gdzie można zobaczyć jak wygłądają zwierzątka z innych krajów? A.D.: Można zobaczyć w zoo i w Afryce. Maja Hucik Cebulanka: Lubisz zwierzęta? Jeśli tak, to jakie? Jeśli nie, to po- wiedz dlaczego ich nie lubisz? Maja Hucik: Lubię zebry i foki. Zebry mają paski, a fokę lubię za to, że a. C: Jakie jest Twoje ulubione zwie- 7 zł y04 PY ZF 7 zły04 PY ZF rzątko? Jak wygląda? M.H.: Małe lwiątko. Jakbym je miała to bym je karmiła, a jakby urosło to wysłałabym je do dżungli. C: Czy masz w domu zwierzę, jeśli tak w jaki sposób się nim opiekujesz, jak z nim się bawisz? M.H.: Mam kota, który nazywa się Mruczek i ma zielone oczy. C: Jakie według Ciebie zwierzątko może być straszne lub brzydkie? M.H.: Straszny jest tygrys, a brzyd- kie jest kaczątko. C: Jakie jest największe, a jakie najmniejsze zwie. o na świecie? M.H.: Żyrafa jest największa, mysz- ka jest najmniejsza. C: Gdzie można zobaczyć jak wyglądają zwierzątka z innych krajów? M.H.: Można zobaczyć w zoo, a tygrysa można zobaczyć w lesie. Rozmawiali: Dagmara Habza, Maciej Oleszczuk, Amelia Łukasik, zdjęcia: Magdalena Mękal 45 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 «Zabij mnie, tato” to już chyba piąta książka Stefana Dardy, jaką miałam okazję przeczytać. Początek _ mnie zainteresował, niestety im bardziej zagłębiałam się w lekturę, tym było coraz gorzej. Świeżo po przeczytaniu powieści stwierdzam, że podoba mi się tylko styl literacki tego pisarza. Fabuła moż- liwe, że potrafi wciągać, jednak nie mnie. Ta książka Dardy napisana jest w pierwszej osobie, z przedstawiony- mi sucho faktami i opisami, przez co czytało mi się tę książkę dużo trudniej niż pozostałe tego autora. Chciałabym napisać pozytywniejszą recenzję, gdyż dowiedziałam się z z wielu źródeł, iż Darda, podobnie jak ja, pochodzi z Roztocza, czyli rzec by można jeste- śmy sąsiadami”. Polski mistrz horroru zmienia nieco front. Po pięciu powie- ściach grozy, w którym dominowały napięcie, strach i zjawiska paranormal- ne, napisał dreszczowiec. I cóż można stwierdzić, chyba tylko to, że i z tego swoistego eksperymentu autor wy- szedł obronną ręką, oferując w miarę udaną powieść. Jednak według mnie ta pozycja wypadła gorzej niż pozosta- łe książki. Zdzisław to typowy dla Dardy bo- hater. Dotychczas mieszkał w Mieście Wojewódzkim, gdzie wiódł żywot policjanta. Wkrótce porzuca pracę i dotychczasowe miejsce zamieszka- nia na rzecz spokojnego, malutkiego miasteczka, w którym jedynymi incy- dentami są co najwyżej, a i to spora- dycznie, drobne kradzieże czy sprzecz- ki niegroźnych pijaczków. Przyjaźń z właścicielem lokalnej pizzerii i jego żony pojawia się już na samym po- czątku. Wkrótce pojawiają się też pro- blemy. Dwie córki nowych przyjaciół zostają porwane, trzecia, która ich nie dopilnowała, popada w rozpacz i jest bliska obłędu. Jak odkrywa Zdzisław, z więzienia został niedawno zwolnio- 46 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Mistrz horroru w nowej, przerażająco realistycznej odsłonie A ERA | ZE PE „J 3 „ 3 + Laureat Nagrody Polskiej Literatury Grozy im. SEA kiego za rok 2014 THRILLER Zabij mnie, tato ny... No właśnie kto? Tego nie zdradzę. Podoba mi się osadzenie wydarzeń w realiach społeczno - politycznych naszego kraju. Dzięki temu historia wydała mi się znajoma i rzeczywista. Dużo mniej podobało mi się klasycz- ny podział bohaterów na dobrych i złych. Ci dobrzy są osobami o nie- skazitelnym charakterze, wręcz "krysz- tałowi” a ci źli są osobnikami najgor- szymi z najgorszych. Jako czytelniczka zostałam sprowadzona do roli bierne- go obserwatora, w niewielkim stopniu zaangażowanego emocjonalnie. W co miałam się angażować, skoro Darda nie pozostawia miejsca na wątpliwości i dylematy. Historia zaczyna się niepozornie. Szczęśliwa rodzina, przyjaźń. Wszyst- ko jest aż za bardzo pozytywne i dobre. Potem przychodzi cios - giną dzieci. Niezbyt wyszukany, słaby zabieg thil- lerowy. To książka o poczuciu bezradno- Ści i niesprawiedliwości, o gniewie, wyrzucie sumienia, żalu, cierpieniu i stracie. Tu wszystko się przeplata: ży- cie i śmierć, miłość i nienawiść, przy- padek i zamierzenie. Autor opisuje naszą szarą polską rzeczywistość. Poka- zuje, do czego może doprowadzić luka w prawie, jak może wpłynąć na nasze życie. Pokazał pewne absurdy naszego prawa, ośmieszył system i wskazał na kwestie, które trzeba by poprawić. Po- kazuje nam również, jak często ignoru- jemy i jesteśmy obojętni i niewrażliwi na cudze problemy. Ciekawe dla mnie były wplecione w powieść informacje dotyczące więziennictwa i amnestii z 1989 roku, w związku ze zniesieniem kary śmierci w Polsce. Zastanawiające jest to, czy amnestia to na pewno akt prawdziwej łaski i sprawiedliwości społecznej? Mamy tu również system Child Alert, który coraz częściej jest używany. Bardzo podobała mi się drobiazgowa dociekliwość śledcze- go, realizm psychologiczny w opisie zarówno ofiar (opisy wyglądu zwłok były dla mnie naprawdę 'mocne”), jak i zbrodniarza (a te jego dziwaczne wy- obrażenia... po prostu szok!), a także ta mroczna atmosfera - bardzo to lubię w tego typu książkach. Wydarzenia opisane w książce mo- gły mieć miejsce w rzeczywstości. Tytuł jest mocny, prowokujący i wywołujący wielki smutek. Powieść zmuszająca do opowiedzenia się za którymś z rozwią- zań. Dla wielu czytelników może być niezwykle poruszająca, o potężnym ładunku emocjonalnym, skłaniająca do refleksji nad życiem, nad krucho- ścią szczęści. A przecież nic nie jest wieczne i niczego nie jesteśmy w sta- nie przewidzieć. Książka z wielkim przesłaniem. Jednak nie dla każdego. Dla mnie ogromnym minusem jest to, że w przeciwieństwie do poprzed- nich książek autora, ta jest napisana w sposób "zbyt suchy”, i narracji nie- stety brak. Gdyby nie zmieniony styl pisania i sztywne przedstawienie po- staci, książka byłaby znacznie lepsza. Magdalena Mękal Jacek Ostrowski - Posiadłość w Portovrenere Portovenere to niewielka, senna, nadmorska mieścina, znana głównie dzięki Grocie Byrona oraz Zatoce Poetów, w której utonął inny roman- tyczny twórca, Percy Shelley. Pewnego dnia w miasteczku po- jawia się Carla, młoda skrzypaczka, która po śmierci matki postanowiła odnaleźć jedynego żyjącego krewne- go - wuja Johna Lorusso mieszkają- cego w posiadłości na obrzeżach Por- tovenere. Już pierwszego dnia uwagę dziewczyny zwraca zaniedbany park otaczający dom wuja, a szczegól- nie platanowa aleja, której wątpliwą ozdobą są ustawione wzdłuż niej ka- mienne płyty przypominające cmen- tarne nagrobki. Początkowo nieufny staruszek szybko przyzwyczaja się do obecności siostrzenicy, a i ona powoli oswaja się z dzikim otoczeniem: ponurą posia- dłością, wujem - samotnikiem oraz tajemniczym mężczyzną o imieniu Pedro Gonzales, który choć podaje się za dobrego znajomego Johna, jest przez niego wspominany z niechę- cią. Z biegiem czasu Carla zaczyna dostrzegać dziwne zachowanie wuja, które bierze za oznaki choroby psy- chicznej; niepokojące ataki przyda- rzają mu się najczęściej w pobliżu granitowych płyt w alei. Wkrótce również i Carlę zaczynają nękać mroczne, niepojęte wizje, tak że i ona zaczyna obawiać się o własne zdrowie psychiczne. Dziwaczne zdarzenia, niewytłumaczalne sytuacje oraz nie- ustanna obecność Pedro Gonzalesa podpowiadają Carli, że może on być zamieszany w sprawę mającą związek z historią jej rodziny. Dziewczyna bardzo chce pomóc wujowi, ale prze- czuwa, że kluczem do rozwiązania zagadki kamiennych płyt jest tożsa- JACEK OSTROWSKI | + POSIADŁOŚĆ PORTOVENERE mość tajemniczego mężczyzny, to, czym się zajmuje i jaką wyznacza za swoje usługi zapłatę. "Posiadłość w Portovenere” to powieść, której przykuwająca wzrok, emanująca mrokiem i grozą okładka jest godną zapowiedzią równie intry- gującej fabuły, która być może na dłu- żej zostaje w pamięci czytelnika. Malowniczy, sielski krajobraz pro- wincji i senna atmosfera nadmorskie- go miasteczka stanowią znakomity kontrast, a zarazem tło dla przytłacza- jącej, dusznej, pełnej tajemnic, niedo- powiedzeń i zagadek z przeszłości aury oplatającej swoimi mackami bohate- rów powieści. Błogi spokój i ospałość Portovenere są powierzchowne, jego mieszkańcy skrywają niejeden mrocz- ny sekret, grzeszną myśl, karygodny uczynek. A wśród nich krąży ktoś, kto wydaje się być odpowiedzią na ich modlitwy i nieść sprawiedliwą pomstę wyrównującą doznane krzywdy... Choćciaż fabuła toczy się w po- wolnym rytmie, niepostrzeżenie wciąga, atmosfera jakby mimocho- dem zagęszcza się wywołując ciarki na plecach i budząc nieokreślony niepokój. Sekrety i niedomówienia spiętrzają się i splatają w miarę roz- woju fabuły nieustannie trzymając w napięciu, jednak to nie spokojna i refleksyjna fabuła jest jego źródłem, lecz głębsze przesłanie. Wyłania się prawie od razu, lecz subtelnie i nienatarczywie zaskakując głębią psychologiczną, filozoficzną i emocjonalną. Jego sednem jest kwe- stia karmy, zła i cierpienia w życiu człowieka, co czyni lekturę pasjonu- jącą opowieścią o znaczeniu błędów przeszłości, zadawnionych krzywd, wybrzmiałych tragedii; dobrych i złych wyborów, za które prędzej czy później trzeba ponieść odpo- wiedzialność; błędnych decyzji, któ- rych konsekwencje uderzają w nas samych; wyrzutów sumienia, chęci zemsty i wyrównywania rachunków, gdzie pod sztandarem sprawiedli- wości ukrywa się mściwość, zaciekłe poczucie krzywdy i nienawiść. Jednak "Posiadłość w Portovenere” to także opowieść o wybaczaniu, współczuciu io tym, że sami kształtujemy swój los, nikt inny. Bogactwo przesłania i mnogość refleksji, jakie wywołuje ta książka, czynią ją prawdziwym rarytasem, zaś intrygująca fabuła - przyjemnością. Powieść Jacka Ostrowskiego zwraca uwagę niezwykłymi refleksjami, wni- kliwością oraz znajomością ludzkiej natury, które z nawiązką mogą wyna- grodzić drobne niedostatki warsztatu pisarskiego. "Posiadłość w Portove- nere” to niezapomniana, oryginalna książka, która z pewnością Was po- ruszy i stanie się źródłem przemyśleń. A jedynym minusem tej powieści jest brak dalszego ciągu, bo aż się prosi o więcej... Magdalena Mękal 47 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Ostatni rejs "Fevre Dream” - George R.R. Martin Jest to pierwsza książka tego autora, którą wzięłam do ręki. Z początku było ciężo i długo nie mogłam się przemóc by ją dokończyć, jednak po pewnym czasie kie- dy drugi raz zaczęłam czytać, strasznie mi się spodobała, do tego stopnia, że postanowiłam mieć ją na swojej pół- ce. Akcja momencie zaczęła przyspieszać, postacie są na bardzo dobrym poziomie. Książka ma coś w sobie, dzięki czemu pamiętam ją po roku przeczytania i prawdopodob- nie jeszcze do niej wrócę. Wampiry jod zawsze mnie fascynowały, i w pogoni za nimi przeszukiwałam półki biblioteki szukając ciekawej historii, dopóki nie natrafiłam na „Ostatni rejs Fevre Dre- am” George'a R. R. Martina. Śmiało można powiedzieć, iż jest to perła w literaturze fantastycznej. Wiele słyszałam o tym, że ten pisarz ma doskonały warsztat (napisał osławioną Grę o Tron), którym przeko- na do siebie każdego. I rzeczywiście tak jest. Książkę czyta się niezwykle lekko, a jednocześnie w pełnym napięciu oczekuje się, co będzie dalej. Pan Martin świetnie zwodzi swojego czytelnika, bawi się z nim w kotka i myszkę. Do ostatniego momentu ciężko przewidzieć jak się skończy. Dodatkowym plusem jest osadzenie akcji w XIX wiecz- nej Ameryce. Czas niewolnictwa, bezprawia, dancingów, świetności firm żeglugowych. Czytając czułam się jakbym była na tych statkach. Wyobrażałam sobie jak przechodzę między pokładami, wiatr otula moją twarz a do mojego nosa dobiegają wonie różnej maści, niekoniecznie przy- jemnej. Nie znajdziecie w tej książce typowej walki między dobrem, a złem. Bohaterowie się zmieniają, dostosowują do sytuacji. Przekładają dobro ogółu nad swoje własne. Widać tutaj, że jeśli chodzi o marzenia to niekoniecznie ich spełnienie jest najważniejsze. Dążenie do tego po- zwala nam zachować nadzieję, tę iskrę w sercu, dla któ- rej chcemy wstawać, bo przecież życie nie jest bajką i nie zawsze możemy liczyć na happy end. Możemy czytać o przyjaźni najpiękniejszej z możliwych. Przyjaźni nie dla zalet, ale mimo wad, lojalności do ostatniej kropli krwi. Pisarz pokazuje też, że nikt z nas nie jest naturalnie zapro- gramowany na dobro czy zło. Możemy wychowywać się w patologicznej rodzinie, być „naznaczonymi”, ale zawsze mamy wybór. To od nas samych zależy, którą drogą pój- 48 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Sa TZ dziemy. Nutę nostalgii i romantyzmu przywołują cytowa- ne wiersze Lorda Byrona. Martin nadał swoim bohaterom przeróżne charaktery, w tym te budzące lęk i przerażenie. 'To samo dotyczy nastroju grozy. Nie potrzeba opisu nie- zwykłych rzezi, wystarczy delikatny szkic i odwołanie się do uczuć czytelnika. Celowo nie wspominam tematu wampirów, by po- zwolić Wam się cieszyć opowieścią o nich z „ust” samego autora. Zapewniam jest wyśmienita. Podsumowując: genialna książka, napisana przepięk- nym językiem i trzymająca w napięciu do samego końca. To zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji fantastycz- nych, jakie udało mi się przeczytać. Polecam ogromnie. Magda Gessler. Magdalena Mękal Recenzje książkowe Nora Roberts „Niebo Montany” Tę książkę przeczytałam chyba już ze trzykrotnie. Dlaczego?! Co w niej takiego wyjątkowego, zapierającego dech w piersiach? Spróbuję to Wam Drodzy Czytelnicy wyjaśnić. Na wstępie muszę się przyznać że „Niebo Montany” to prawdopodobnie dopiero druga książka tej autorki, którą wzięłam do ręki, a moje spotkanie z powieścią było zupeł- nie przypadkowe. Stwierdzam, że bardzo udane. Chodząc między regałami z książkami długo nie mogłam się zdecy- dować, aż natrafiłam na tą oto pozycję. Już na początku mnie wciągnęła w swój świat. Żywy krajobraz Montany i jej mieszkańców opisany został bardzo szczegółowo. Dzię- ki temu pokochałam Montanę choć jest to dla mnie kra- ina tak odległa jak kosmos. Pokochałam ją przede wszyst- kim za jej przestrzeń, przestrzeń i jeszcze raz przestrzeń. Każdy z nas ma swoje miejsce na Ziemi, parę zakątków, w których odżywa na nowo. Moim są góry z białymi szczy- tami, zboczami pokrytymi kolorami i łąki, lasy nie mające końca. Dlatego też ta książka mnie zafascynowała, gdyż niekończące się równiny są dla mnie również piękne. Ale wróćmy do fabuły książki. Zaczynając powieść Nora Roberts szokuje już na wstę- pie. Zaczyna ją od śmierci Jacka Mercy'ego, który ho- dował bydło. Dzięki temu zajęciu zgromadził ogromny majątek. Stary, dobry Jack miał też trudny charakter, nie szanował ludzi, nie potrafił kochać nikogo, a jego zapis w testamencie wywołał gniew i wściekłość. Dlaczego? Otóż trzy przyrodnie siostry, które spotkały się po raz pierwszy na pogrzebie ojca - Willa, Tess oraz Lily, otrzy- mują po jednej z trzech części spadku. Jednak mają do spełnienia pewien warunek. Przez rok muszą zamieszkać we trzy na ranczu ojca i poznać się lepiej. Jeżeli którakol- wiek z nich wyjedzie przed upływem tej daty, żadna z nich nie otrzyma spadku. Więc co może połączyć te trzy tak różne od siebie osobowości? Lily i jej dramatyczne przeżycia małżeńskie. Tess ze swoim nieprzystosowaniem i wygodnictwem. Willa twarda kowbojka o nieodkrytym sercu. W skrócie: bardzo dobra powieść o zemście, chorej fa- scynacji, miłości i więzach, które należy tworzyć zawsze od podstaw. KRS ACI | 6 l 0 pi isin o" LLALSM A może Jack Mercy miał jeszcze jakąś tajemnicę, którą zabrał ze sobą do grobu? Nie pozostaje wam nic innego jak przekonać się czyta- jąc ową lekturę. Dodam, że można obejrzeć również film na podstawie tej książki, chociaż moim zdaniem wiele spraw w filmie zostało pominiętych bądź skróconych. Magdalena Mękal 49 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Recenzje biblioteczne MIŚ NIE LUBI SIĘ MYĆ Książka autorstwa Belindy Rodik i Kerstin M. Schuld. Opowiadanie o przygodach misia BRUDNEGO PYSIA, który nie lubił się myć. Główny bohater książki polubił ką- piel kiedy został wyprany przez szopa. Pozycja przeznaczona dla czytelników w wieku przedszkolnym. CHARLIE I FABRYKA CZEKOLADY Książka „Charlie w Fabryce” czekolady opowiada o chłop- cu który mieszka na obrzeżach wielkiego miasta w malutkim domku razem z rodzicami i czwórką dziadków. Największym marzeniem Charliego jest aby odwiedzić fabrykę czekolady w której kiedyś pracował jego dziadek. Pewnego razu fabryka czekolady pana Willego Wonki ogłasza, że w pięciu czeko- ladkach Wonki znajduje się złoty kupon. W końcu Charlie znajduje kupon i razem z czwórką szczęśliwców zostaje za- proszony do fabryki. Willi Wonka obiecuje, że ten kto do końca wytrzyma bez żadnego wypadku dostanie tajemniczą nagrodę. Czy to będzie Charlie? 50 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 CHARLIE , FABRYKĄ « CZEKOLADY Maciej Oleszczuk 51 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 GMINNA BIBLIOTEKA PUBLICZNA W GORAJU OGŁASZA „Radość czytania 2017” XVI edycja konkursu czytelniczego poświęconego autorom książek dla dzieci i młodzieży Organizatorzy: Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Biłgoraju, Biblioteki Miejskie i Gminne powiatu biłgorajskiego Cele konkursu: • promowanie aktywnego czytania • rozbudzenie zainteresowania działalnością i twórczością wybitnych pisarzy • rozwijanie umiejętności posługiwania się językiem ojczystym • promocja biblioteki i jej zbiorów Zasady konkursu: Konkurs adresowany jest dla uczniów klas IV-VI szkół podstawowych z powiatu biłgorajskiego eliminacje gminne: 24 V (czwartek) godzina 10:00, GOK w Goraju, eliminacje powiatowe odbędą się 8 czerwca 2017 r. w MiPBP w Biłgoraju, ul. T. Kościuszki 13, godz. 10:00. Wybór lektury – dowolny. Czas na głośnie przeczytanie wybranego fragmentu utworu jest ściśle określony: od 3 do 5 minut W ocenie czytania preferowany będzie: • sposób interpretacji wybranego fragmentu tekstu • jego dobór do osobowości czytającego Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Biłgoraju oraz Gminna Biblioteka Publiczna w Goraju ogłaszają V edycję powiatowego konkursu poświęconego regionalizmowi „Pielęgnując przeszłość, tworzymy przyszłość” pod patronatem Starosty Biłgorajskiego, Burmistrza Miasta Biłgoraj, Biłgorajskiego Towarzystwa Regionalnego, Muzeum Ziemi Biłgorajskiej, Lokalnej Grupy Działania „Ziemia Biłgorajska” czerwiec 2017- maj 2018 Konkursy wiedzy o własnym regionie (miejscowość, gmina, miasto, powiat). Tematyka jest wszechstronna, może obejmować zagadnienia związane z: historią własnej rodziny, miejscowości, tradycjami, obyczajami, zwyczajami, miejscami pamięci, twórcami, wydarzeniami historycznymi itp. Cele konkursu: Upowszechnianie i promocja wiedzy o ZIEMI OJCZYSTEJ Powiększanie zasobów o tematyce lokalnej i regionalnej Pogłębianie współpracy z lokalnymi partnerami. Formy realizacji: Konkursy (heraldyczne, literackie, wiedzy, plastyczne, fotograficzne) Wystawy ( prac plastycznych, kronik, albumów, twórczości ludowej) Pogadanki, prelekcje, wywiady z ciekawymi ludźmi, foldery, pamiętniki, wycieczki, lekcje biblioteczne. Prezentacje multimedialne Etapy: czerwiec 2017 r.- maj 2018 r. - etap podstawowy wrzesień 2018 r. - podsumowanie powiatowe. Nagrody w 1 etapie zapewniają lokalni organizatorzy. W etapie powiatowym- Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Biłgoraju oraz partnerzy. Sonda Uliczna W co się bawić? W co się mogą bawić dorośli? Jakie zabawy kochają dzieci? Czy rozrywka może być niebezpieczna? Na te i inne pytania odpowiadali przechodnie w Goraju. Beata Zgierska Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Beata Zgierska: W gry planszowe z dziećmi. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? B.Z.: Dzieci lubią jazdę na sankach, zaba- wę w chowanego. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiła się Pani bawić w dzieciństwie? B.Z.: W czasach mojego dzieciństwa, czyli wtedy kiedy nie było tyle zabawek co teraz, pamiętam, że lubiłam bawić się chowa- nego. Pojawiła się też wtedy bardzo fajna planszowa, czyli Monopoly. C: Jaka jest według Pani najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? B.Z.: Jazda na nartach, spotkania z przyja- ciółmi, wyjazd w góry. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? B.Z.: Niebezpieczne może być pływanie lub jeżdżenie na łyżwach w niestrzeżonych miejscach. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? B.Z.: Myślę, że powodem może być brak kolegów w bliskich sąsiedztwie, a także z czasem narastające przyzwyczajenie do siedzenia w domu i uzależnienie od komputera. 52 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Monika Wlizło Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Monika Wlizło: Mogą grać w karty. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? M.W:: Gry planszowe i komputerowe. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiła się Pani bawić w dzieciństwie? M.W.:: Najbardziej lubiłam się bawić w chowanego. C: Jaka jest według Pani najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? M.W.:: Wspólna gra z dziećmi. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? M.W:: Zabawa petardami. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? M.W.:: Ponieważ brakuje im inspiracji i odpowiedniego towarzystwa. Ks. Mateusz Januszewski Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Ks. Mateusz Januszewski: Coraz popular- niejsze stają się gry planszowe np. Rubikon. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? Ks. M.J.: Dzieci lubią grać na komputerze. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubił się ksiądz bawić w dzieciństwie? Ks. M.J.: W dzieciństwie lubiłem się bawić resorakiami. C: Jaka jest według księdza najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? Ks. M.J.: Uważam, że sport. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? Ks.. M.J.: Każda może być bezpieczna jeśli ma się wyobraźnię i zdrowy rozsądek. Bogumiła Rożek Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Bogumiłą Rożek: Mogą grać w gry. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? B.R.: Dzieci lubią grać w berka, chowane- go, a starsze dzieci lubią grać na kompu- terze. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiła się Pani bawić w dzieciństwie? B.R.: Najbardziej lubiłam bawić się w szkołę. C: Jaka jest według Pani najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? B.R.: Wycieczki, zwiedzanie jakiś cieka- wych miejsc, spacery. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? B.R.: Kąpiele w niedozwolonych miej- scach. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? B.R.: Myślę, że w tej chwili to nałóg. Kie- dyś dzieci były bardziej wysportowane. Artur Mróz Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Artur Mróz: Dorośli mogą się spotykać w rodzinie. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? A.M.: Bawić się w chowanego. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiłeś bawić w dzieciństwie? A.M.: Lubiłem grać w policjantów i złodziei. C: Jaka jest według Ciebie najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? A.M.: Sport. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? A.M.: Ślizganie się po lodzie. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? A.M.: Bo tak. Joanna Łukasik Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Joanna Łukasik: Mogą grać w gry plan- szowe. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? J.Ł.: Lubią grać na laptopie. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiła się Pani bawić w dzieciństwie? J.Ł.: Grać w gumę i klasy. C: Jaka jest według Pani najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? J.Ł. Nordic walking. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? J.Ł. Chodzenie po zamarzniętym jeziorze. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? J.Ł . Myślę, że wynika to z tego, że dzieci wolą łatwiejszą formę rozrywki. Małgorzata Łukaszczyk Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Małgorzata Łukaszczyk: Grać w gry komputerowe. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? M.Ł.: W łapanego, w chowanego. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiła się Pani bawić w dzieciństwie? M.Ł.: Najbardziej lubiłam się bawić lalkami. C: Jaka jest według Pani najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? M.Ł.: Jeżdżenie na nartach. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? M.Ł.: Zabawa fajerwerkami. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? M.Ł.: Teraz są takie czasy. Krystyna Hałasa Cebulanka: W co mogą bawić się dorośli? Krystyna Hałasa: Grać w karty, w szachy. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? K.H.: Lubią zabawy na śniegu. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiła się Pani bawić w dzieciństwie? K.H.: Lubiłam bawić się szmacianymi lalkami. C: Jaka jest według Pani najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? K.H.: Myślę, że jeżdżenie na nartach, np. w Chrzanowie. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? K.H.: Jak dzieci jeżdżą na rolkach. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? K.H.: Ponieważ dzieci nie są zahartowane i wolą siedzieć w domu. Maciej Wołoszuk Cebulanka: W co mogą bawić się doro- śli? Maciej Wołoszuk: Mogą jeździć na sankach. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? M.W.: W chowanego. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lubiłeś bawić we wczesnym dzieciństwie? M.W:: Lubiłem bawić się klockami lego. C: Jaka jest we Ciebie najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? M.W.:: Oglądanie filmów. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? M.W.:: Robienie fikołajków. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? M.W.: Bo są uzależnione. 33 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Łukasz Próchno Cebulanka: W co mogą bawić się doro- śli? Łukasz Próchno: Mogą jeździć na nar- tach. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? Ł.P: Każda zabawa dla dzieci jest fajna. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lu- biłeś bawić we wczesnym dzieciństwie? Ł.P: Lubiłem bawić się samochodami. C: Jaka jest według Ciebie najciekawsza forma rozrywki dla dorosłych? Ł.P.: Oglądanie telewizji. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? Ł.P.: Wspinanie się na drzewo. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? Ł.P.: Dzieci po prostu wolą komputer. Kamil Papierz qebulanka: W co mogą bawić się doro- Śliż Kamil Papierz: Lepić bałwana. C: Jakie zabawy najbardziej lubią dzieci? K.P: W chowanego. C: W jaką zabawę lub jaką zabawką lu- biłeś bawić we wczesnym dzieciństwie? K.P: Samochodami. C: Jaka jest według Pana/Pani najcie- kawsza forma rozrywki dla dorosłych? K.P: Teatr. C: Jaka zabawa/rozrywka może być niebezpieczna? K.P.: Wspinanie się. C: Dlaczego czasami dzieci wolą spędzać wolny czas przed komputerem niż bawić się na świeżym powietrzu lub w towa- rzystwie rówieśników? K.P: Bo komputer bardzo wciąga. Rozmawiali: Amelia Łukasik, Maciej Oleszczuk, Dagmara Habza, Weronika Mazurek, Aleksandra Szewczak, Izabela Mareczko. Ojciec i syn w jaskini Przychodzi baba do lekarza Przychodzi baba do lekarza z gwoździem w uchu. Lekarz pyta: Ojciec z synem są w jaskini. Nagle syn woła do ojca: - Tato, tato toperz! - Co się pani stało? - Nietoperz synku - odpowiada ojciec. A baba odpowiada: - Słucham metalu. - Jak nie toperz to co? mówi synek . Jaś Rudy i łysy W szkole pani mówi do Jasia: - „Jasiu dzisiaj do szkoły ma przyjść twoja mama. Jasio odpowia Mówi rudy do łysego: - Oj nie dała bozia włosków, nie dała. A łysy odpowiada: - Dała, ale rude! -Moja mama nie żyje, bo przejechał ją walec. - Jak to?! mówi pani. Po co jest biała czekolada? - Jasiu wezwij w takim razie swojego tatę. Żeby murzyni nie gryźli się w palce. - Mój tata nie żyje, bo przejechał go walec. - Jasiu to straszne! Muszę natychmiast porozmawiać z twoimi dziadkami. Rycerz i tygrys - Dziadkowie też nie żyją, bo przejechał ich walec. Wygłodniały tygrys goni rycerza. Gdy już go złapał i popatrzył się na niego powiedział: - Jasiu to co ty będziesz sam robił na świecie? - Będę dalej jeździć walcem. - eee znowu Żarcie z puszki!? Zebrała Amelia Łukasik 54 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Kuchnia staropolska - Wielki powrót? Oto przedstawiamy kilka pysznych pomysłów, które uświetnią stoły w każdym domu! Zrazy staropolskie Składniki: grzyby, 1/2 kg; ziemniaki, 5 szt; wo- łownina, 1/2 kg; mąka, 1 łyżka; śmietana, 4 łyżki; bulion; sól; olej (do zmażenia); pieprz Przygotowanie: Mięso pokroić na plastry, rozbić tłuczkiem. Ob- smażyć na oleju, przyprawić. Grzyby umyć, pokroić, obgotować przez 15 min. W rondlu układać war- stwami mięso i grzyby. Wierzch przykryć plastrami ziemniaków. Podlać bulionem. Dusić do miękkości. Na końcu dodać rozmieszaną z mąką śmietanę. Bigos staropolski Składniki: kapusta kwaszona 1 kg; rosół 1 litr; kapusta biała 50 dekagramów; cebula 2 szt.; smalec 2 łyż. st.; mąka 1 łyż. st.; wino czerwone wytrawne 0.5 szklanki; cząber (według uznania); pieprz czarny ziarnisty (według uznania); ziele angielskie (według uznania); mięso 1.5 kg; sól (według uznania); pieprz (według uznania). Wykonanie: Biała kapustę siekamy , wrzucamy na 10 minut do wrzątku i posypujemy solą. Kapustę kwaszoną rozdrabniamy i siekamy cebulę. Cebulę smażymy na smalcu do zeszklenia następnie podsmażamy wraz z białą kapustą, po chwili dodajemy również kapustę kwaszoną. Wszystko razem dusimy dolewając ro- sołu. Następnie dodajemy cząbru i wszystko gotu- jemy w odkrytym naczyniu. Mięso drobno kroimy następnie podsmażamy i dodajemy do gotującej się kapusty wraz z sosem od smażenia. Dodajemy przy- prawy i dokładnie mieszamy. Wszystko powinno gotować się przez około godziny. Pod koniec goto- wania dodajemy wino i jeszcze raz przyprawiamy. Przygotowany bigos odstawiamy w ciepłe miejsce. Uwagi: Do potrawy używamy różnego rodzaju mięsa np:pieczonego, gotowanego, wędlin wędzonych i świeżych,kawałki drobiu pieczonego i boczku. Chłodnik staropolski Składniki: woda 1,5 I; mąka 3 łyż. deserowe; skórka chleba razowego (według uznania); śmieta- na 1 szklanka; czosnek 2 ząbki; koperek 1 pęczek; szczypiorek 1 pęczek; cukier (według uznania); sól (według uznania). Wykonanie: Do zagotowanej, przestudzonej wody wsypać mąkę i starta skórkę chleba i wymieszać, by nie było grudek. Odstawić na 2-3 dni. Wymieszany zakwas przecedzić i zagotować, wystudzić. Wymieszać ze śmietaną, dodać posiekana zieleninę. Doprawić do smaku solą, cukrem oraz roztartym czosnkiem. Po- dawać z ziemniakami. red. 55 CEBULANKA / styczeń - kwiecień 2017 Styczeń -marzec 2017 - w pigułce
szablon_CEBULANKA_2018_3uF8tel.pdf	Nr 35-37 jesień - zima - wiosna www.gok-goraj.pl ISSN 2083-3695 > gok_gorajQop.pl LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY (Kwartalnik Kółka Dziennikarskiego działającego przy Gminnym Ośrodku Kultury w Goraju) BEZPŁATNE Spójrzcie na Syrię z innej perspektywy czytaj na stronie 3 » „Uzdrowienie chorych, módl się za nami...” czytaj na stronie 7 » „Krzyżu Chrystusa bądź że pochwalony...” W dniach 8-9 sierpnia 2017 nasza parafia przeżyła nawiedzenie wielkopiątkowego krzyża św. Jana Pawła II. Z okazji nawiedze- nia do naszej parafii przyjechał ks. bp. Mariusz Leszczyński. czytaj na stronie 23 » czytaj na stronie 6 » WATT ZN WIO jesień - zima - wiosna O JElUCTe Spójrzcie na Syrię z innej perspektywy „Krzyżu Chrystusa bądź że pochwalony..." „Uzdrowienie chorych, módl się za nami..." OD REDAKTORA To było tak To było tak: w ciemności nocy Z gałązki wylazł żywy pączek. Rozklejał się, ptakami kwiląc; O świcie - westchnął. To był początek. Godzinę blisko się dokwiecał, Leniwie drzemiąc w ciepłej wiośnie. Ciągnęły go z lepkiego gniazdka Kwieciste ptaki coraz głośniej. Godzinę blisko się upierzał, Barw upatrując po ogrodzie. Wyciągał go z zawięzi miękkiej Skrzydlaty wietrzyk coraz słodziej. O, patrz, jak biją się o ciebie, Złączone w jeden zgiełk pstrokaty: Ptaki świergotem coraz tkliwszym, Coraz żarliwszą wonią kwiaty! Bezimiennego cię rozdwaja W dwa cudy jedna twórcza siła, I drży pod tobą niespokojna Gałązka, która się powiła. Wiec kto? wiec jak? Zawiało chłodem. Czy ptak? czy kwiat? I gwar zamiera, I rozpaczliwy strach istnienia, WYDAWCA: W struchlałym sercu świata wzbiera. Gminny Ośrodek Kultury w Goraju ul. Frampolska 23, 23- 450 Goraj Wtedy zerwałem go z gałęzi gok_gorajaop.pl Jak pierworodny owoc z drzewa: tel. 84 685 80 43 I bardzo słodką wonią dyszy, REDAKTOR: Marta Miszczak I bardzo smutne wiersze śpiewa. KOREKTA: Urszula Widz GOŚĆ SPECJALNY: p. Jan Kulnianin i Regina Smoter- Grzeszkiewicz Julian Tuwim DZIENNIKARZE I FOTOREPORTERZY: Amelia Łukasik, Maciej Oleszczuk, Andżelika Góra, Kornelia Maksim, Roksana Rożek, Dagmara Habza, Weronika Mazurek, Izabela Mareczko, Aleksandra Szewczak, Julia Różańska Wszystkim Czytelnikom Cebulanki oraz wszystkim mieszkańcom REDAKTORZY STRON: „Co w szkole piszczy”: Marta Bra- gminy Goraj wszystkiego dobrego, przynoszącego ulgę, radosnego cha, Iwona Rakuś i Krystyna Jasińska, Jadwiga Widz, i rozwojowego na wiosnę i nie tylko. Najlepszego! informacje i artykułu biblioteczne: Urszula Widz NAKŁAD: 200 egz. DRUK: Drukarnia Helvetica Biłgoraj Pozdrawiam i życzę miłej lektury Marta Miszczak 2 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 35-37 jesień - zima - wiosna GORAJ Jan Kulanin Spójrzcie na Syrię z innej perspektywy Jest to rozmowa Pawła Buczkowskiego-dziennikarza „Dziennika Wschodniego” z Laith em Ghan- dourem, moim wnukiem, 18-latkiem pochodzącym z Syrii, który od 5 lat mieszka w Lublinie. Tytuł wywiadu: "Spójrzcie na Syrię z innej perspektywy” - "Dziennik Wschodni” - 14 lipca 2017 roku. Dziennikarz pyta - Laith odpowiada. Moja jest tylko krótka wzmianka o warszawskiej premierze spektaklu „Kijów-Aleppo” i pamiątkowe zdjęcie. - SKĄD POCHODZISZ? - Z Syrii. Dokładnie z Aleppo, miasta, które najbardziej ucierpiało przez wojnę. - KIEDY OSTATNI RAZ BYŁEŚ W SWOIM RODZINNYM MIEŚCIE? - W listopadzie 2012 roku. Wtedy razem z rodziną stamtąd wyjechaliśmy. - DLACZEGO? - Rok wcześniej zaczęła się wojna, a my byliśmy uchodźcami już tam na miejscu, w Syrii. Bo uciekliśmy z naszego miesz- kania do dzielnicy, która była bezpiec- zniejsza, do mojej cioci, ponieważ ISIS zaatakowało naszą dzielnicę. Byliśmy tam cztery miesiące. Widzieliśmy z daleka jak bombardują inne dzielnice, także naszą. Później przeprowadziliśmy się do kole- jnej cioci. Cały czas przenosiliśmy się, bo działania wojenne ciągle się przenosiły. W tym ostatnim miejscu mieszkało już ze 25 osób z całej rodziny. Spaliśmy tak jak- by na wymianę. Ale później i tam weszło ISIS, więc tata kazał mi i mamie wyjechać. Mama powiedziała, że bez niego nie wy- jedzie. Tata miał jeszcze trzy miesiące, żeby przejść na emeryturę i niestety mu- siał wcześniej zakończyć pracę. W Syrii był inżynierem. No i wylecieliśmy całą rodz- iną: ja, starsza siostra, tata i mama. To był chyba jeden z ostatnich samolotów, który wyleciał z Aleppo do Egiptu. Z Egiptu przedostaliśmy się do Polski. - A DLACZEGO PRZYJECHALIŚ- CIE AKURAT DO LUBLINA? Laith Ghandour - Moja mama jest Polką, pochodzi z Goraja. Tata w latach 80-tych przyjechał z Syrii do Lublina na wymianę studencką. Tutaj się poznali, a potem wyjechali do Syrii. W Lublinie mam dziadków i wujka, który nam bardzo pomógł. Bo początki w Lublinie były trudne. Wtedy nie znałem jeszcze dobrze języka polskiego, a rod- zice nie mieli pracy. Wujek wynajął nam mieszkanie na Sławinku. Potem zatrudnił w swojej firmie tatę i mamę. I teraz już jest dobrze. Moja siostra pracuje w Warszawie w ambasadzie, a ja najpierw ukończyłem gimnazjum, a teraz uczę się w liceum nr 23, jestem w klasie maturalnej. - CZY W ALEPPO SPOTKAŁY CIĘ JAKIEŚ NIEBEZPIECZNE SYTUAC- JE? - Mieszkaliśmy wtedy u cioci. W środku nocy nagle słyszymy głośny huk.Wszyscy wstali, ale nikt nie wiedział co się stało. Dopiero później w telewizji zobaczyłem, LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 35-37 3 jesień - zima - wiosna że niedaleko od nas wybuchł samochód pułapka. Innego razu mój tata stał na klatce schodowej mieszkania i tylko drzwi dzieliły go od rebeliantów z ISIS z bronią. Później siedzieliśmy cały czas w domu i nie wychodziliśmy, tylko słyszeliśmy na zewnątrz strzały. Walki rozgrywały się kil- ka metrów od nas. - KTOŚ Z TWOJEJ RODZINY ZGINĄŁ, ZOSTAŁ RANNY? Niestety, były takie przypadki. Siostra stryjeczna straciła nogę przez rakietę, która wybuchła 20 metrów od niej. Brat cioteczny, który był w wojsku - zginął. - TY, SIOSTRA, RODZICE JESTEŚ- CIE TUTAJ, ALE W SYRII ZOSTAŁA JESZCZE TWOJA RODZINA. - Mój tata próbował wyciągnąć jednego wujka, wysłał mu jakieś zaproszenia, ale się nie udało. Do Polski Syryjczykowi jest bardzo trudno się dostać. A reszta rodz- inyno po prostu tam żyją, już się chyba przyzwyczaili trochę. - A JAK WSPOMINASZ SWOJE DZIECIŃSTWO W ALEPPO? - Było naprawdę wspaniałe, nie do opisania. W podstawówce z chłopakami graliśmy w piłkę, w parkach bawiliśmy się w chowanego, graliśmy na komputerach, chodziłem na basen. - AJAK SIĘ CZUJESZ W LUBLIN- IE? - Na początku bardzo tęskniłem za Syrią. Oczywiście chciałem stamtąd wy- jechać, bo już nie wytrzymywałem i jak tu przyleciałem to była ulga. Teraz czuję się bardzo dobrze. - JAK ZOSTAŁEŚ PRZYJETY W SZKOLE? - Na początku chciałem pójść do gim- nazjum na ul. Długosza. Poszliśmy tam z mamą i tatą, kazali mi coś napisać po polsku i po arabsku. A dwa dni później powiedzieli, że nie zostałem przyjęty. Ale za to przyjęto mnie do Gimnazjum nr 9 przy ulicy Lipowej i miałem tu dużo szczęścia, bo trafiłem tam na wspaniałych ludzi. Wspominam bardzo dobrze pana dyrektora Kamińskiego, panią Szcze- pańską od polskiego i panią Stefanek moją wychowawczynię, która uczyła chemii. Oni wszyscy nauczyli mnie bardzo dużo, dużo pomagali. - A JAK RÓWIEŚNICY CIĘ ODE- BRALI? Tak wyglądają teraz ulice Aleppo-rodzinnego miasta Laitha - Bardzo dobrze. Zdarzały się jakieś żarty oczywiście. Mam na imię Laith (imię wymawia się jak jak *lejs”) ktoś krzyknął za mną: „Hej,chipsy!” Ale podchodziłem do tego z dystansem. Nie wiele rozumiałem na początku, jak pani zapowiadała kartkówkę, to nie wied- ziałem o co chodzi. Ale kolegom opow- iedziałem dlaczego wyjechałem z Syrii i zrozumieli to. W gimnazjum wszyscy mnie zaakceptowali. A teraz w liceum jest już naprawdę bardzo dobrze. Mam wielu polskich kolegów. Po maturze chciałbym studiować, wykorzystać swoją znajomość języka arabskiego, może sto- sunki międzynarodowe, dziennikarstwo albo arabistykę. - ACZY OSTATNIO ZAUWAŻASZ JAKĄŚ RÓZNICĘ W TRAKTOWAN- IU TAKICH OSÓB JAK TY? - Teraz jest głośno o uchodźcach. I ja się nie dziwię Polakom, że się boją, że nie chcą problemów. Ale z drugiej strony wiem, co cały czas dzieje się w Syrii. Mam bardzo wielu kolegów, którzy są już tak zmarnowani wojną, że potrzebują nowego życia. Nie chodzi o pieniądze. Ich psychika już nie wytrzymuje. Po prostu potrzebują opuścić miejsce, gdzie cały czas toczy się wojna. - ACOBĘDZIE KIEDY TA WOJNA SKOŃCZY SIĘ? - Mi się już bardzo dobrze żyje w Polsce, kocham Lublin. Ale tam jest moja dusza. Chcę tam wrócić. 4 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 35-37 - ALE KRAJ PO WOJNIE BĘDZIE WYNISZCZONY, NIE BĘDZIE PRACY. - Marzę o tym, żeby po studiach pomóc odbudować kraj. Nie chcę stać z boku i patrzeć. Już będąc w Polsce zrobiłem so- bie tatuaż z napisem „SYR) czyli skrót od Syrii. A ludzie mówią mi: po co ci ten tat- uaż, niby jesteś patriotą, a opuściłeś swój kraj zamiast walczyć. Zawsze odpowi- adam, że walczyć to nie tylko znaczy być w wojsku. Walczyć można też tak jak ja teraz - słowami. Tworzę kawałki muzyczne i umieszczam je na You Tubie, przygot- owuję spektakl o wojnie, trzeba walczyć też rozumem, nie bronią. Piszę teksty o Syrii, o rasizmie. Pierwszy naprawdę został dobrze przyjęty. Później zrobiłem kawałek o tolerancji z moim kolegą Kubą Frączkiem. On śpiewał po polsku, ja po arabsku. - POWIEDZ COŚ O SPAKTAKLU. - Nazywa się „Kijów-Aleppo', a reżyser- em jest pan Bartek Miernik. Gram jai Solo- miya, dziewczyna z Ukrainy. Występujemy w mundurach żołnierzy, wspominamy swoje dzieciństwo w naszych krajach. W spektaklu są fragmenty wypowiedzi osób, które były na Majdanie w Kijowie i tych, którzy walczą w Syrii. Teraz trwa- ją próby, a premiera będzie we wrześniu w Warszawie. Będziemy ten spektakl grać w szkołach. Bo chodzi o to, żeby uczni- om w gimnazjach otwierać głowy. Żeby wiedzieli jak to jest naprawdę. Żeby nie jesień - zima - wiosna Tak wyglądają teraz ulice Aleppo-rodzinnego miasta Laitha słuchali mediów i nie mówili, że wszyscy muzułmanie to terroryści. (Zgodnie z zapowiedzią premiera spektaklu „Kijów -Aleppo” odbyła się 28 września 2017 roku, w warszawskim Klu- bie „Chwila. Sala widowiskowa wypełn- iona była do ostatniego miejsca. Występ Laitha i Solomiyi nagrodzony został bur- zliwymi oklaskami. Na spektaklu obecna była cała nasza rodzina.) - A CO TY CZUJESZ GDY KTOŚ TAK MÓWI? - Czuję ból. Słowo Allah nie oznacza, że to jest Bóg tylko muzułmanów. W Syrii chrześcijanie też modlą się do Allaha. Bo Allah to znaczy po prostu Bóg. Moja mama jest chrześcijanką, a tata muzułma- ninem. Jakoś się pobrali i żyją razem. Ja od urodzenia jestem muzułmaninem, w Polsce czasami chodzę do kościoła z mamą. Obok nas na Sławinku jest kościół, gdzie chodzę święcić jajka na Wiel- kanoc. Obchodzę święta muzułmańskie i chrześcijańskie. To bardzo podobne do siebie religie. - ALE W POLSCE CORAZ POWSZECHNIEJSZY JEST PO- GLĄD, ŻE JEŚLI KTOŚ JEST MUZUŁMANINEM TO ZNACZY, ŻE JEST TERRORYSTĄ. To zależy naprawdę od człowieka, od jego umysłu. Wiara nie ma znaczenia. Nie jestem też za islamizacją Europy, to jest to- talna bzdura. Kiedy mieszkałem w bloku w Aleppo, obok nas mieszkał muzułma- nin, pod nami chrześcijanin z Armenii, chrześcijanie z Iraku, a na pierwszym piętrze katolik. I zawsze się dogadywal- iśmy, nigdy nie było problemów. Fryz- jer był muzułmaninem, a kosmetyczka chrześcijanką.To ISIS próbuje zrobić konflikt wokół tego. Dlatego chciałbym prosić Polaków, żeby spojrzeli na to z innej perspektywy. Przez przyjęcie kil- ku tysięcy osób nic by się nie stało, a dla tych ludzi znaczyłoby naprawdę bardzo dużo. Ja już żyję tutaj jako Syryjczyk 5 lat i nigdy nic złego nie zrobiłem. Mam polskich kolegów, którzy też mają jak- ieś zdanie, czasami przeciw uchodźcom. Nietkórzy są za, a niektórzy przeciw. Ale jakoś rozmawiamy i dogadujemy się. A jeśli chodzi o imigrantów to oczywiście były takie sytuacje, że ludzie pochodzą- cy z Afryki wyrzucali swoje dokumenty do morza, uczyli się hymnu syryjskiego i podstawowych informacji o Syrii. Potem trafiali do Niemiec, Francji czy Szwecji i mówili, że uciekają przed wojną w Syrii. - WYKORZYSTYWALI WASZĄ TRAGICZNĄ SYTUACJĘ. - Właśnie tak. Ale uchodźcy z Syrii „moi koledzy,którzy są np.w Niemczech po prostu szukają tam pracy,nie czeka- ją w fotelu na pieniądze i jedzenie. Chcą pracować i normalnie żyć. Dla minie oso- bistym przykładem jest mój tata,który przybył tutaj i od razu szukał pracy,nie chodził do różnych fundacji i nie mówił:”- jestem Syryjczykiem,potrzebuję pomocy”. Teraz pracuje normalnie i zarabia sam na siebie i rodzinę. - CZY WEDŁUG CIEBIE W SYRII JEST JAKAŚ SZANSA NA POKÓJ? - Wierzę w wojsko syryjskie. Wszystko zaczęło się od tego, że Wolna Armia Syry- jska chciała obalić prezydenta Baszara al-Asada. Wojsko syryjskie musiało bronić kraju. Ale po roku walk było blisko do dogadania się. Nagle nie wiadomo skąd pojawiło się ISIS. I najważniejsze teraz jest to, żeby ich pokonać. To jest najważnie- jszy wróg. Poza tym, moim zdaniem Syria walczy teraz za wiele innych krajów. Jeśli ISIS zajęłoby całą Syrię, to dalej miel- iby już prostą drogę przez Turcję i Grec- ję do Europy. Ludzie naprawdę czasem nie mają świadomości jak wielkie to jest zagrożenie, gdyby ISIS zajęło Irak, Syrię i cały Bliski Wschód. LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 35-37 5 jesień - zima - wiosna GORAJ Nawiedzenie wielkopiątkowego krzyża św. Jana Pawła II „Krzyżu Chrystusa bądź że pochwalony... W dniach 8-9 sierpnia 2017 nasza parafia przeżyła nawiedzenie wielkopiątkowego krzyża św. Jana Pawła II. Z okazji nawiedzenia do naszej parafii przyjechał ks. bp. Mariusz Leszczyński. Uroczystości nawiedzenia rozpoczęły się od powitania krzyża św. i Mszy Św. o godz. 17:00. Krzyż papieski przywiózł do nas ks. Julian Brzezicki proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela w Trzęsinach i kustosz krzyża dekanatu Biłgoraj-Północ. Nabożeństwo powitania krzyża składało się z trzech stacji przy których były odczyt- ywane fragmenty z ewangelii. Po powita- niu krzyża przez dzieci, rodziny iks. probo- szcza, została odprawiona uroczysta Msza Św. której przewodniczył biskup pomoc- niczy diecezjii Zamojsko-Lubaczowskiej ks. Mariusz Leszczyński, a koncelebrowali ją: ks. Tadeusz Bastrzyk, ks. Jan Franczak (rodak), ks. Józef Michalik (proboszcz parafii pw. Chrystusa Króla w Biłgoraju), ks. kan. Józef Czuk, ks. Krzysztof Śle- pokura, ks. Adam Czupich (proboszcz parafii pw. św. Kazimierza w Radzięcinie), ks. Mariusz Lasota (wikariusz parafii pw. św. Jana Nepomucena i NMP Szkaplerznej we Frampolu), ks. Andrzej Stefanek (pro- boszcz parafii pw. sw. Jana Nepomuce- na i NMP Szkaplerznej we Frampolu), ks. Henryk Misa (rodak, proboszcz parafii pw. św. Jacka i NMP Różańcowej w Horo- dle), ks. Julian Brzezicki (proboszcz parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Trzęsinach, ks. Krzysztof Gajewski (proboszcz parafii pw. NMP Bolesnej w Korytkowie Dużym), ks. Piotr Sobczuk (proboszcz parafii pw. św. Jadwigi Śląskiej w Hedwiżynie), ks. Krzysztof Maj (wikariusz parafii pw. św. Jana Pawła II w Biłgoraju). w homil- ii ks. biskup zwrócił uwagę na opisaną w ewangelii odwagę Piotra kiedy poszedł do Jezusa krocząc po jeziorze. Mówił, że tak jak często mamy takie zachwiania, lęk w swoim życiu, jednak odwaga pójścia za Chrystusem powinna przezwyciężać ten lęk. O godz. 21:00 odbył się apel jasnogór- ski któremu przewodniczył ks. Krzysztof Ślepokura. Po apelu o godz. 22:00 przeży- waliśmy Mszę Św. za powołanych z parafii i o nowe powołania pod przewodnictwem księży rodaków. Eucharystii przewod- niczył ks. Marian Duma (proboszcz parafii pw. św. Krzyża w Lublinie), koncel- ebrowali ją zaś: ks. prof. Walerian Słomka, ks. Jan Fiedurek (proboszcz parafii pw. Św. Brata Alberta w San Jose), ks. Ed- ward Duma (proboszcz parafii pw. św. Józefa i Antoniego w Kawęczynie), Stanisław Duma (proboszcz parafii pw. św. podwyższenia krzyża św. w Piaskach), ks. Henryk Misa (proboszcz parafii pw. 6 LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 35-37 św. Jacka i NMP Różańcowej w Horodle), ks. Kazimierz Smyl (proboszcz parafii pw. Bożego Miłosierdzia w Strzeszkowicach). - To właśnie oni na tej ziemi się urod- zili, wychowali i pracowali, a teraz się za was modlą. - Tak o rodakach Gorajskiej parafii mówił ks. proboszcz. - Jak my kapłani i biskupi moglibyśmy skutecznie wypowiadać nad pokutują- cym grzesznikiem ja cię rozgrzeszam w imię ojca, i syna, i ducha swiętego — mówił w homilii ks Słomka. - [...] i uobec- niać ciało i krew Jezusa Chrystusa, gdyby kapłaństwo to nie była jego inicjatywa. Następnego dnia odbyły się dwie Mszę Św.(o 11:30 z sakramentem namaszczenia chorych i o 15:00 na pożegnanie krzyża ) oraz droga krzyżowa o godz. 14:00. red. jesień - zima - wiosna Relikwie św. Paweła Apostoła „Uzdrowienie chorych, módl się za nami...” 8 lipca 2017 roku naszą wspólnotę parafialną odwiedziło dwóch wspaniałych gości: o. Jospeh Vadakkel i św. Paweł Apostoł w postaci relikwii. 8 lipca o godz. 18:00 odbyła się uroczysta msza św. do NMP Uzdrowicielki chorych pod przewodnictwem ks. Mateusza Januszewskiego. Eucharystię koncelebrowało 5 kapłanów: o. Jo- seph Vadakell, ks. Tadeusz Bastrzyk, ks. Krzysztof Ślepokura, ks. Rafał Muda i ks. Rajmund Cur. We wprowadzeniu ks. proboszcz Tadeusz Bastrzyk opowiedział zgromadzonym wiernym życio- rys o. Josepha. Sabu Sebastian Vadakkel urodził się 16 stycznia 1965 r. w miejscowości Kallarkutty w stanie Kerala w Indiach. Jest najstarszym z trojga rodzeństwa. Wstąpił do seminarium Kongregacji Przenajświętszego Sakramentu w Kottayam. Tam przyjął imię Joseph. - mówił ks. proboszcz. - O. Vadakkel ma szczególny dar radości w Duchu Świętym, a jego głoszenie jest bardzo mocno zakorzenione w Piśmie Świętym, które cytuje z pamięci. Cechą charakterystyczną wszystkich spotkań czy re- kolekcji z o. Vadakkelem jest również adoracja Najświętszego Sakramentu oraz błogosławieństwo wiernych relikwiami świę- tych Kościoła. W homilii o. Joseph mówił o bożym miłosierdziu wielkich polskich świętych: św. Janie Pawle II i św. s. Faustynie Kowalskiej. Po eucharystii i błogosławieństwie relikwiami św. Pawła odbyła się adoracja przenajświętszego sakramentu. Mod- litwom o uzdrowienie przewodniczył o. Joseph. Po odmówieniu wszystkich stosownych modlitw o. Vadekkel dokonał osobiste- go i grupowego błogosławieństwa przenajświętszym sakramen- tem. Podczas błogosławieństwa bardzo licznie zgromadzonych wiernych schola parfialna śpiewała oaowe pieśni uwielbienia Pana Jezusa. Maciej Oleszczuk LOKALNE NOWINY GORAJSKIEJ GMINY NR 35-37 7