Sygn. akt. II K 71/17
POSTANOWIENIE
Dnia 01 czerwca 2017 r.
Sąd Rejonowy w Kolbuszowej II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Aneta Paździor- Kusz
Protokolant: st. sekr. A. R.
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kolbuszowej: T. C.
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 01 czerwca 2017 r. sprawy:
z wniosku Prokuratora Rejonowego w Kolbuszowej
w przedmiocie umorzenia postępowania karnego i zastosowania środka zabezpieczającego
wobec
M. M. (1),
s. Z. i Z. z d. W.,
ur. (...) w R.
podejrzanego o to że :
1.w dniu 23 maja 2016r. w (...), woj. (...) pismem skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T.,
przez M. M. (1), pomówił Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w (...), iż dopuściła się oczywistego
przestępstwa oszustwa i kradzieży dziecku pieniędzy, które to słowa mogą narazić ją na utratę zaufania potrzebnego
dla danego rodzaju działalności, przy czym w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu miał całkowicie zniesioną
zdolność rozpoznawania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem,
tj. o przestępstwo z art. 212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk.
2.w dniu 26 września 2016r. w (...), woj. (...) pismem skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego
w T., przez M. M. (1), pomówił Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w (...), iż mści się, prowokuje
i łże jak suka, które to słowa mogą narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla danego rodzaju działalności, przy
czym w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu miał całkowicie zniesioną zdolność rozpoznawania jego znaczenia
i pokierowania swoim postępowaniem,
tj. o przestępstwo z art. 212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk ,
3.w dniu 12 października 2016r. w (...), woj. (...) pismem skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego
w T., przez M. M. (1), pomówił Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w (...), iż jest upośledzona,
które to słowa mogą narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla danego rodzaju działalności, przy czym w chwili
dokonywania zarzucanego mu czynu miał całkowicie zniesioną zdolność rozpoznawania jego znaczenia i pokierowania
swoim postępowaniem,
tj. o przestępstwo z art. 212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk,
4.w dniu 23 maja 2016r. w (...), woj. (...) pismem skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T.,
przez M. M. (1), pomówił Burmistrza Gminy (...), iż dopuścił się kradzieży 18 zł, które to słowa mogą narazić go na
utratę zaufania potrzebnego dla danego rodzaju działalności, przy czym w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu
miał całkowicie zniesioną zdolność rozpoznawania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem,
tj. o przestępstwo z art. 212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk,
1.
w dniu 29 września 2016r. w (...), woj. (...) pismem zawieszonym na drzwiach wejściowych budynku (...) w (...),
pomówił Burmistrza Gminy (...) i Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w (...), iż są gnojkami,
które to słowo może narazić ich na utratę zaufania potrzebnego dla danego rodzaju działalności, przy czym w chwili
dokonywania zarzucanego mu czynu miał całkowicie zniesioną zdolność rozpoznawania jego znaczenia i pokierowania
swoim postępowaniem,
tj. o przestępstwo z art. 212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk
p o s t a n a w i a
I.
na podstawie art. 17§1 pkt 2 kpk w zw. z art. 31§1 kk umorzyć postępowanie karne przeciwko M. M. (1) o czyny z art.
212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk wyżej opisane w punktach: 1, 2, 3, 4 i 5,
II.
na podstawie art. 93a§1 pkt 2 kk, art. 93b §1 i §3 kk oraz art. 93c pkt 1 kk orzec wobec M. M. (1) środek zabezpieczający
w postaci terapii - leczenie ambulatoryjne psychiatryczne,
III.
na podstawie §4 ust. 1, 2 i 3, 17 ust 1 pkt 1, §17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03
października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
przez radcę prawnego z urzędu, zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. M. R. kwotę 738 (siedemset trzydzieści
osiem 00/100) złotych tytułem kosztów obrony udzielonej z urzędu dla podejrzanego,
IV.
na podstawie 632 pkt 2 kpk obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa
UZASADNIENIE
W dniu 26 kwietnia 2017 r. do tutejszego Sądu wpłynął wniosek Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kolbuszowej
o umorzenie na zasadzie art. 17§1 pkt 2 kpk postępowania karnego przeciwko M. M. (1) podejrzanemu o popełnienie
przestępstw z art. 212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk oraz o zastosowanie w stosunku do niego środka zabezpieczającego w
postaci skierowania na terapię - leczenie ambulatoryjne psychiatryczne,
Sąd zważył, co następuje:
Podejrzany M. M. (1) jest skonfliktowany z urzędnikami Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w (...). Podłożem
konfliktu jest zaniżone według podejrzanego, przyznane świadczenia rodzinne. W toku wymiany korespondencji z
(...) w (...) i Samorządowym Kolegium Odwoławczym w T. M. M. (2) wielokrotnie pomawiał kierowniczkę (...)u w (...)
M. H. i Burmistrza (...) J. Z..
W dniach 23 maja 2016 r., 26 września 2016 r. i 12 października 2016 r. w (...), pismami skierowanymi do
Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T., pomówił Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w (...)
M. H. podając, iż dopuściła się oczywistego przestępstwa oszustwa i kradzieży dziecku pieniędzy, mści się, prowokuje i
łże jak suka, oraz ze jest upośledzona. Słowa, którymi pomówił M. H. mogły narazić ją na utratę zaufania potrzebnego
dla danego rodzaju działalności.
W dniu 23 maja 2016 r. w (...) pismem skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. M. M. (1)
pomówił Burmistrza Gminy (...) twierdząc, iż dopuścił się kradzieży 18 zł, które to słowa mogą narazić go na utratę
zaufania potrzebnego dla zajmowanego przez niego stanowiska.
W dniu 29 września 2016r. w (...), pismem zawieszonym na drzwiach wejściowych budynku (...) w (...), pomówił
Burmistrza Gminy (...) i Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w (...), pisząc iż są gnojkami, które to
słowo może narazić ich na utratę zaufania potrzebnego dla zajmowanych przez nich stanowisk.
/dowód: zeznania świadków: J. Z. (k. 36-37) i M. H. (k. 25-26, 39-40), pisma podejrzanego, k. 8, k. 43-44, k. 54-56/
W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy ponad wszelką wątpliwość wykazał, iż podejrzany M. M.
(1) dopuścił się popełnienia zarzuconych mu czynów z art. 212§1 kk w zw. z art. 31§1 kk.
Zgodnie z treścią art. 212§1 kk znamiona tego czynu wypełnia ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję,
osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości,
które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu
lub rodzaju działalności. Pomówienie to przypisanie komuś w publicznej wypowiedzi cech, poglądów lub czynów,
które psują mu dobrą opinię, powodują utratę zaufania do niego. Dobrem chronionym jest tzw. cześć zewnętrzna
obejmująca ochronę szacunku, dobrego imienia pokrzywdzonego przed narażeniem go na negatywne wyobrażenia o
nim ze strony osób trzecich.
Pomówienie jest możliwe w jakiejkolwiek postaci umożliwiającej realizację przekazu informacyjnego drugiej osobie, tj.
w sposób, zdolny do uzewnętrznienia myśli sprawcy i przelania ich w świadomość innych osób. Bez wątpienia możliwe
będzie pomówienie ustne (słowne) i pisemne w postaci listu, artykułu prasowego, publikacji książki lub utworu
literackiego oraz karykatury, obrazu, malunku lub przez wykorzystanie wizerunku pokrzywdzonego (przerobienie
zdjęcia).
Fakt popełnienia przez podejrzanego zarzucanych mu czynów został potwierdzony przede wszystkim wiarygodnymi
zeznaniami J. Z. (k. 36-37) i M. H. (k. 25-26, 39-40).
O sprawstwie podejrzanego co do zarzuconych mu czynów dowodzą także pisma M. M. (1): z dnia 23 maja 2016r. do
Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. (k. 8), z dnia 29 września 2016r. (k. 43-44), z dnia 26 września 2016r.
do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. (k. 54-56) oraz z dnia 12 października 2016r. do Samorządowego
Kolegium Odwoławczego w T. (k. 54-56),
Podejrzany M. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Przyznał,
że to on jest autorem pism wyszczególnionych w przedstawionych mu zarzutach.
Wyjaśnienia podejrzanego w świetle zgromadzonego w sprawie opisanego wyżej osobowego materiału dowodowego
stanowią on jedynie przyjętą przez podejrzanego linię obrony.
W ocenie Sądu, z ustalonego stanu faktycznego wynika, że działanie podejrzanego wobec J. Z. i M. H. wypełniły
znamiona występków z art. 212§1 kk.
W przedmiotowej sprawie nieodzownym jest, jak zresztą w toku każdego postępowania karnego dokonanie oceny
stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego podejrzanemu. Ponadto od natężenia społecznej szkodliwości
zależy nie tylko wymiar kary, ale również możliwość orzeczenia niektórych środków zabezpieczających. Należy
podkreślić, iż nie istnieje jakaś uniwersalna i łatwa metoda pomiaru społecznej szkodliwości poszczególnych czynów
zabronionych w rozumieniu art. 115§1 kk. Ocena w tym zakresie nie może abstrahować od wysokości ustawowego
zagrożenia związanego z relewantnym w danym przypadku typem czynu zabronionego, ale też nie ma tu żadnej
prostej zależności. Należy zauważyć, że różnice w surowości sankcji grożących za popełnienie poszczególnych typów
przestępstw oddają co najwyżej różnice w ocenie społecznej szkodliwości poszczególnych kategorii zachowań się
objętych kryminalizacją. Zdaniem Sądu okoliczności przedmiotowej sprawy bezspornie wskazują, iż podejrzany M.
M. (1) dopuścił się czynów o znacznej społecznej szkodliwości. Ocena stopnia społecznej szkodliwości jego zachowania
się musi być oceną całościową uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115§2 kk.
Podkreślić należy, że przestępstwo z art. 212§1 kk się godzi w cześć, pojmowaną jako godność, dobre imię, dobra sława,
świadomość własnej wartości, szacunek dla samego siebie, honor, reputacja i duma. W związku z powyższym Sąd
przyjął, że społeczna szkodliwość zarzucanego podejrzanemu czynu jest znaczna.
Przyjmując sprawstwo podejrzanego co do zarzuconych mu czynów Sąd podzielił równocześnie ustalenia Prokuratury,
iż podejrzany w chwili popełnienia zarzuconego mu czynu miał z powodu choroby psychicznej całkowicie zniesioną
zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Podejrzany był więc niepoczytalny co
powoduje, iż jedyną możliwą decyzją procesową pozostaje umorzenie postępowania karnego o ten czyn w oparciu o
treść art. 17§1 pkt 2 kpk w zw. z art. 31§1 kk.
Artykuł 17§1 pkt 2 kpk stanowi, iż nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion
czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa. Ustawowe uznanie, że sprawca nie
popełnia przestępstwa wynika m. in. z wymienionych w kodeksie karnym okoliczności wyłączających przestępność
czynu zabronionego zarówno w charakterze przedmiotowym, jak i wiążących się z problematyką winy, do których
zalicza się niepoczytalność sprawcy - art. 31§1 kk.
Jeżeli sprawca, w stanie niepoczytalności określonej w art. 31§1 kk popełnił czyn zabroniony, Sąd przy spełnieniu
dalszych niżej opisanych przesłanek może orzec środek zabezpieczający w postaci terapii.
Zgodnie z art 93b§1 kk Sąd może orzec środek zabezpieczający, gdy jest to konieczne, aby zapobiec ponownemu
popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego, a inne środki prawne określone w tym kodeksie lub orzeczone na
podstawie innych ustaw nie są wystarczające. Środek zabezpieczający, o którym mowa w art. 93a§1 pkt 4, można
orzec jedynie, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego o znacznej społecznej
szkodliwości.,
W ocenie Sądu, z ustalonego stanu faktycznego, jak już wyżej wskazano, kategorycznie wynika, że działanie
podejrzanego wypełniło znamiona pomówienia. Działania podejrzanego nie miały jednorazowego charakteru.
M. M. (1) jest chorym psychicznie w rozumieniu psychozy. Biegli rozpoznali u niego zespół paranoidalny.
W ocenie Sądu żadnych wątpliwości nie może budzić fakt, iż podejrzany M. M. (1) w chwili popełnienia zarzucanego
mu czynu z uwagi na chorobę psychiczną nie miał możliwości rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania
swoim postępowaniem. Zachodzą zatem przesłanki zastosowania art. 31§1 kk.
Powyższe wynika bezspornie z pisemnej opinii biegłych psychiatrów E. W. i A. W. oraz biegłej psycholog H.
R.. Biegli po badaniu podejrzanego ponad wszelką wątpliwość stwierdzili, iż M. M. (1) prezentuje zaburzenia o
charakterze psychotycznym. Jest usztywniony w postawie o osądach, nie kontroluje afektu, jest labilny emocjonalnie i
nieprawidłowy w zachowaniu. Istnieją przesłanki, które wskazują na realne zagrożenie ze strony podejrzanego wobec
osób trzecich. W stanie psychicznym badanego stwierdzono usystematyzowany system urojeń prześladowczych, w
krąg urojeń skłonny jest włączać osoby, które napotyka w trakcie procedur toczącego się postępowania. Osobowość
podejrzanego jest w stanie dezintegracji psychotycznej, wykazuje trudność w kontroli impulsów. Wykazuje znaczną
podejrzliwość urojeniowo, interpretując zdarzenia, fakty, nie poddając swych przemyśleń kontroli intelektualnej
i racjonalnej. Przejawia zaburzenia myślenia zaburzające umiejętność poddawania reakcji impulsywnych kontroli
intelektu.
W aktualnym stanie zdrowia psychicznego M. M. (1) nie jest zdolny do czynnego udziału w postępowaniu. Podejrzany
nie był leczony psychiatrycznie, nie deklaruje chęci dobrowolnego poddania się leczeniu. Biegli zawnioskowali
o zastosowanie wobec podejrzanego leczenia ambulatoryjnego psychiatrycznego w rozumieniu art. 93a kk, gdyż
zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, iż popełni czyn zabroniony ponownie.
Słuchani przed Sądem biegli psychiatrzy oraz psycholog podtrzymali swoje opinie w całości oraz odpowiedzieli ma
wszystkie zadawane im pytania.
Biorąc pod uwagę powyższe Sąd przyjął, że w stosunku do podejrzanego zachodzą przesłanki do zastosowania środka
zabezpieczającego w postaci terapii - leczenia ambulatoryjnego psychiatrycznego.
Tylko bowiem taki środek zabezpieczający gwarantuje możliwość kontrolowania jego niewłaściwych zachowań i
zapewni bezpieczeństwo jego rodzinie, osobom postronnym a także jemu samemu.
Dlatego też Sąd w punkcie II postanowienia po myśli 93a§1 pkt 2 kk, art. 93b §1 i §3 kk oraz art. 93c pkt 1 kk orzeczono
wobec M. M. (1) środek zabezpieczający w postaci terapii - leczenia ambulatoryjnego psychiatrycznego.
O kosztach orzeczono na podstawie przepisów powołanych w pkt III i IV postanowienia. Wynagrodzenie przyznane
obrońcy z urzędu uwzględnia jego udział w sprawie zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i
sądowego.
SSR Aneta Paździor- Kusz
