Warszawa, dnia 10 października 2017 roku
PREZES
SĄDU REJONOWEGO
dla Warszawy-Żoliborza
w Warszawie
Adm - 066-77/17
Stowarzyszenie Sieć Obywatelska
Watchdog Polska
W odpowiedzi na wniosek z dnia 1l sierpnia 2017 roku poniżej przedstawiam
informacje w zakresie poszczególnych punktów zapytania.
1.
2.
LJ
Rejestr umów zawartych w imieniu Sądu od 1.01.2017r. do 31.07.2017r. — w załączeniu;
Sąd nie udostępnia na stronie internetowej informacji dotyczących przeprowadzonych
w Sądzie kontroli;
. W lipcu 2017r. Prezes Sądu odbyła następujące spotkania:
04.07.2017r. przyjęcie Interesanta,
27.07.2017r. spotkanie w Sądzie Rejonowym Grodzisku Mazowieckim,
28.07.2017r. spotkanie w Sądzie Okręgowym w Warszawie.
. W Wydziałach Karnych tutejszego Sądu w 2017 r. (stan na dzień 2.10.2017r.) nie zostały
wydane orzeczenia w sprawach o czyn z art. 231 kk.
. W załączeniu przedstawiam zanonimizowane kopie orzeczeń wydanych w sprawach
o czyn zart. 212 kk.
z poważaniem
An 8 rLCiesielska
|
1
!
Rejestr umów w sprawie zamówień publicznych
zawartych w okresie 01.01 — 31.07.2017 roku
Przedmiot umowy Kwota netto Nazwa Wykonawcy
a zawarcia | Kwota brutto
UMOV
Licencje oprogramowania Microsoft :R18-05159 10.01. 2017 36 7 92, 00 SOFTINET Sp. z o.o.
WinSvrCAL 2016 OLP NL Gov UsrCAL 45 254,16
Umowa na świadczenie bieżącej obsługi w Punkcie 24.02.2017 39 980,- MONETIA Sp. z o.o.
Kasowym Sądu Rejonowego dla Warszawy-Zoliborza w 39 980,-
Warszawie
3. |stvg na SIP - System Informacji Prawnej LEX OMEGA | 23.02.2017 |9 lz 00 Wolters Kluwer S.A.
| 30 |StvER 11 lz 72
Umowa na świadczenie 01.03.2017 | 40 000,00 Piotr Niemirski
usług w Oddziale Gospodarczym zg. z zakresem w
umowie
5 | NONE | |aotnaa | O
w r. 2017 40 122,60
Aneks Nr 15 do Umowy Użyczenia Nr 6/2006 z dn. 08.03.2017 Sąd Okręgowy w
ANEKS | 09.10.2006 r. Warszawie
Umowa na obsługę serwisową wdrożonego 15.03.2017 | 1 440,00 Z-d Projektowania Syst.
oprogramowania do ewidencji depozytów 1 771,00 Komputerowych Or Com.
L.Sułkowski,... Sp.J.
Umowa na dostawę wody min.dlapracowników w sezonie 16.03.2017 10 440,00 AQUICK S.C.
letnim 2017 oraz na sale rozpraw i salę konferencyjną do 12 841,20 M. Zarański, M. Tokarski,
31.12.2017 r. T.Tetwejer
8. Umowa na korzystanie z serwisu CEBIR 20.03.2017 1 951,20 GNS Systemy
: 2 400,00 Informatyczne
Aneks 1 »
CS Norbert Gredka
Umowa na dostawę i montaż 219 rolet okiennych dla | 28.03.2017 19 762,56 Dobrzyńskin Bud-
i aż 1 | tut.Sądu 24 307,95 Paweł Dobrzyński
Ubezpieczenie mienia GENERALI T.U.S.A. 07.04.2017 Ubezp. Mienia 1.GENERALI T.U. S.A.,
CERTYFIKAT UBESPIECZENIA Nr 333/PO/00755723/2017 Cz.1. 781,50 +
cz.1. cz.Il. Cz.Il. 761,77
OC ERGO HESTIA S.A.— POLISA — CERTYFIKAT RAZEM
UBEZPIECZENIOWY NR 333/436000123949 1 543,27
OC
LEE
2.Sopockie Tow.Ubezp.
ERGO HESTIA S.A.
348,00
KZ o świadczenie usług certyfikacyjnych 21.04.2017 na podst. |. 2 S.A.
cennika aa |
| dla kadry kierowniczej Sądu z zakresu 27.04.2017 200,00 zł. PRESSCOM Sp. z 0.0.
Prawa Pracy peozorako! 1
Stacja Monitorowania 08.05.2017 5 358, 10 HSB POAKA Sp. z
Skażeń Powietrza Acuni-Nikuma A-1100 6 836,46
3 sztuki
Aneks Nr 1 do Um. 9/2017 z dn. 28.03.2017 r. 04.05.2017 19 221,12 Dobrzyński Bud-Paweł
ANEKS 213 rolet 23 641,98 Dobrzyński
Umowa na przeprowadzenie szkolenia dla max 13 kuratorów | 25.05.2017 2106,00 Instytut Badań i Analiz
zawodowych (netto=brutto) działalności Jednostek
z zakresu neuropsychologii 2106,00 Samorządu
Terytorialnego
Drukarnia Nr 1
Przedsiębiorstwo
Państwowe,
ANEKS | Aneks Nr 1 do Um. 30/2016 z dn. 29.09.2016 r. na
sukcesywną dostawę druków sądowych w 2017 r.
05.06.2017 | zwiększ. wart.
um.
do 21 951,22
27 000,00 zł.
Rejestr umów w sprawie zamówień publicznych
zawartych w okresie 01.01 — 31.07.2017 roku
Data Kwota
Przedmiot umowy
Nazwa Wykonawcy
umowy E zawarcia | netto/brutto (adres)
umowy
Aneks Nr 1 do Umowy Nr 46/2016 z dn. 20.12.2016 r. 06.06.2017 90 932,64 PRINTNONSTOP Sp. z
Kompleksowa obsł. Urz. Druk. (rozlicz. od ilości wydruku)
111 847,15 0.0.
ul. Zawieprzycka 8L
20-228 Lublin
Aneks Nr 1 do Umowy Nr 8/2017 z dn. 20.03.2017 r. na 07.06.2017 | zg. zum.(bez | ALBIT SOFTWARE
ANEKS korzystanie z serwisu CEBIR zmian) Sp. z 0.0.
15 Umowa na świadcz. usług serwisowych i wsparcia techn. 12.06.2017 17 680,00 COMARCH
sprzętu dla Systemu Cyfrowej Rejestracji Rozpraw 21 746,40 POLSKA S.A.
Sądowych (E-PROTOKÓŁ)
Przedłużenie licencji UTM Bundle dla urządz. FortiGate 04.07.2017 8 640,00 Sotinet Sp. z 0.0.
10 627,20
Umowa na Konfigurację modułu — rejestr dłużników BIG + | 05.07.2017 | 3 200,00 Z-d Proj. Syst.
szkolenia 3 936,00 Komputerowych
OrCom
18. |ics remontowe — wymiana posadzki na sali rozpraw 18.07.2017 4 257,82 Mazowiecka Inst. Gosp.
EE 5 237,12 Budżet. Mazovia
Dostawa i montaż 17 klimatyzatorów Bud."E' IIL.p. 31.07.2017 | 32 385,00 Express Klima
39 833,55 Łukasz Siurek
ANEKS
Sygn. akt. IV K 779/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13.01.2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy - Żoliborza w Warszawie w IV Wydziale Karnym w
składzie :
Przewodniczący : SSR Agnieszka Berezowska
Protokolant : Weronika Kaźmierczak
Przy udziale oskarżyciela prywatnego: W.J.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 12.04.2016r., 15.06.2016 r. i
09.01.2017 r.
sprawy: J.N., syna J. i B. z d. G., urodzonego w dniu (...) r. w S.,
oskarżonego o to, że:
o to, że pismem bez daty, podpisanym własnoręcznie przez oskarżonego jako
adwokata, doręczonym w dniu 26 września 2013r. do adresatów Zarząd (...)
Spółka z o.o. oraz Zarząd (...) sp. z 0.o. (...) sp.k. w W. (...) ul. (...) , poświadczył
nieprawdę co do faktów mających istotne znaczenie prawne i tym samym
pomówił oskarżyciela prywatnego W.J. o takie zachowania, które nie miały
miejsca, w tym przede wszystkim o to, że:1l. cyt:" przestępstwo zostało
popełnione przez W.J." podczas gdy nie tylko nie został skazany, ale nawet nie
przedstawiono mu zarzutów, a popełnienie przestępstwa nie zostało
stwierdzone żadnym, nawet nieprawomocnym orzeczeniem 2. cyt:" przeciwko
W.J. prowadzonych jest szereg postępowań w przedmiocie działania na szkodę
Spółek" podczas gdy nie toczy się przeciwko niemu żadne postępowanie,
tj. oczynzart. 2128 1 k.k.
orzeka:
|. W ramach zarzucanego czynu uznaje oskarżonego J.N. za winnego tego,
że: pismem bez daty, doręczonym w dniu 26 września 2013r. do
adresatów Zarządu (...) Spółka z o.o. oraz Zarządu (...) sp. z o.o. (...) sp.k.
w W. ul. (...) pomówił oskarżyciela prywatnego W.J. o to, że: „przestępstwo
zostało popełnione przez W.J.", podczas gdy popełnienie przestępstwa nie
zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu, oraz że: „przeciwko
W.J. prowadzonych jest szereg postępowań w przedmiocie działania na
szkodę spółek", podczas gdy nie toczyło się przeciwko niemu żadne
postępowanie, tym samym pomówił oskarżyciela prywatnego W.J. o takie
IL.
postępowanie, które mogło poniżyć go w opinii publicznej i narazić na
utratę zaufania potrzebnego do prowadzenia działalności gospodarczej, tj.
czynu z art. 2128 1 k.k., zaś na podstawie art. 66 $ 1 i 2 k.k. w zw. zart.
67 $ 1 k.k., stosując na podstawie art. 4 8 1 k.k. ustawę kodeks karny w
brzmieniu obowiązującym w dniu 30.06.2015r., warunkowo umarza
postępowanie na okres próby 1 (jednego) roku;
. Na podstawie art. 67 8 3 k.k., stosując na podstawie art. 4 8 1 k.k. ustawę
kodeks karny w brzmieniu obowiązującym w dniu 30.06.2015r., orzeka
wobec oskarżonego J.N. świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu
Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000
(pięć tysięcy) złotych;
Na podstawie art. 628 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 629
k.p.k. obciąża oskarżonego J.N. kosztami procesu poniesionymi przez
oskarżyciela prywatnego W.J.
. Na podstawie art. 622 k.p.k. zarządza zwrot od Skarbu Państwa na rzecz
oskarżyciela prywatnego W.J. uiszczonych przez niego zryczałtowanych
kosztów postępowania w kwocie 300 (trzysta) złotych.
Sygn. akt IV K 624/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia I czerwca 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza IV Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Michał Kurkiewicz
Protokolant: Tomasz Żelazek
po rozpoznaniu na rozprawie dnia 16.11.2015 r.. 02.02.2016 r., 23.05.2016 r.. 21.07.2016 r.,
19.10.2016 r., 12.01.2017 r., 16.03.2017 r., 30.03.2017 r., 18.05.2017 r.,
sprawy
I. J.S., syna E. i M., urodzonego (...) r. w W.
oskarżonego o to, że:
1. wokresie od czerwca 2009 roku do chwili obecnej tj. do października 2014 roku w W.
z góry powziętym zamiarem wielokrotnie ubliżał i znieważał pokrzywdzoną używając
słów powszechnie uznawanych za obraźliwe czyniąc to przede wszystkim przy
pomocy środków masowego komunikowania,
tj. o czyn zart. 216 $ 2 k.k.;
2. w okresie od czerwca 2009 roku do chwili obecnej tj. do października 2014 roku w W.
z góry powziętym zamiarem wielokrotnie w swoich wypowiedziach dopuścił się
pomówienia oskarżając pokrzywdzoną niesłusznie i przypisując jej takie
postępowanie i właściwości, które poniżyły ją w opinii publicznej i naraziły na utratę
zaufania,
tj. o czyn z art. 212 $2k.k.;
3. w dniu 25 czerwca 2014 roku w W. na ul. (...) naruszył czynności narządu ciała M.S.,
wyrwał pokrzywdzonej jej telefon komórkowy, stanął na jej prawej stopie, kopnął w
kolano i uderzając ręką w głowę na wysokości lewej skroni spowodował uszkodzenia
ciała w postaci urazu okolicy skroniowej lewej, powierzchniowego urazu oka lewego
oraz stłuczenia kolana prawego,
tj. o czyn zart. 157 $ 2 k.k.;
II. M.S., córki Z. i J., urodzonego (...)r. w W.
oskarżonej o to, że:
1. w okresie od września 2013 roku do grudnia 2014 roku w W. działając z góry
powziętym zamiarem, wielokrotnie w obecności dyrekcji i personelu
Przedszkola nr (...) w W. oraz w miejscach publicznych dopuszczała się
pomówienia J.S. o takie postępowanie lub właściwości, które mogły poniżyć
go w opinii publicznej,
tj. o czyn zart. 2128 1 k.k.;
2. w okresie od połowy 2009 roku do chwili obecnej działając z góry powziętym
zamiarem wielokrotnie ubliżała i znieważała (także w miejscach publicznych)
pokrzywdzonego J.S. używając słów powszechnie uznawanych za obraźliwe,
jak również innym zachowaniem,
tj. oczyn zart. 216$ 1 k.k.;
II.
III.
orzeka
w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I uznaje oskarżonego J.S. za
winnego tego, że w okresie od czerwca 2009 roku do listopada 2015 roku w W.
działając czynem ciągłym znieważał słowami powszechnie uznanymi za obelżywe
M.S., co stanowi czyn wyczerpujący dyspozycję art. 216 $ I kk w zw. zart. 12 kk
i za to na podstawie art. 216 $ 1 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 100
(sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10
(dziesięć) złotych;
oskarżonego J.S. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 czynu;
w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 3 uznaje oskarżonego J.S. za
winnego tego, że w dniu 25 czerwca 2014 roku w W. na ul. al. (...) dokonał
naruszenia czynności narządu ciała M.S. w ten sposób, że uderzył ją telefonem
komórkowym w głowę, co spowodowało u pokrzywdzonej uraz okolicy
skroniowej lewej oraz powierzchowny urazu oka lewego, powodując naruszenie
czynności narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni, co stanowi czyn
wyczerpujący dyspozycję art. 157 $ 2 kk i za to na podstawie art. 157 $ 2 kk
wymierza mu karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych
ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
Iv.
VI.
VII.
VIII.
na podstawie art. 46 $ 2 k.k. orzeka od oskarżonego J.S. na rzecz pokrzywdzonej
M.S. nawiązkę w wysokości 1000 (jeden tysiąc) złotych;
na podstawie art. 85 $ 1 kk i art. 86 $ 1 i 2 kk orzeczone wobec oskarżonego w pkt
I i III wyroku jednostkowe kary grzywny łączy i wymierza oskarżonemu karę
łączną grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość
jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
w ramach czynu zarzucanego oskarżonej w pkt 1 uznaje oskarżoną M.S. za winną
tego, że w okresie od września 2012 roku do grudnia 2014 roku w W. przy ul. (...)
działając czynem ciągłym pomówiła J.S. o takie właściwości, które mogły go
poniżyć w opinii publicznej, co stanowi czyn wyczerpujący dyspozycję art. 212 $
| kk w zw. zart. 12 kk i za to na podstawie art. 212 $ I kk wymierza jej karę
grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej
stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
oskarżoną M.S. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej w pkt 2 czynu;
na podstawie art. 618 $ 1 pkt 11 kpk zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.
A.B. kwotę 1872 (jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt dwa) złote powiększoną o 23
% podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu oskarżonej wzajemnie M.S.;
Sygn. akt. IV K511/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 09.02.2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy - Żoliborza w Warszawie w IV Wydziale Karnym w
składzie :
Przewodniczący: SSR Agnieszka Berezowska
Protokolant : Weronika Kaźmierczak
Przy udziale oskarżycielki prywatnej: U.R.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 21.06.2016r., 19.09.2016r., 18.10.2016r.,
09.11.2016 r., 09.01.2017 r.i02.02.2017 r.
sprawy: A.Ż., syna R. i B. z domu M., urodzonego w dniu (...) r. w W.,
oskarżonego o to, że:
publicznie zniesławia i znieważa oskarżycielkę prywatną U.R. słowami głęboko
poniżającymi i wyrażającymi pogardę poprzez umieszczenie tekstu pod filmem
zrealizowanym 7.06.2013 r. w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w W. przy ul.
(...) 1 nieustannie emitowanym na portalu (...); umieścił pełen okrucieństwa i
znieważający oskarżycielkę prywatną tekst na portalu (...) na stronie „(...)”, jak
również w dniu 4 grudnia 2013 r. na portalu (...) ponownie zamieścił film opatrzony
upadlającym oskarżycielkę prywatną tekstem,
tj. oczynzart. 2128 1i2k.k. wzb. zart. 2168 li2k.k.wzw.zart. 118 2 k.k.
orzeka:
l. W ramach zarzucanego czynu uznaje oskarżonego A.Ż. za winnego tego, że:
1).w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu w
dniu 13 czerwca 2013 r. na portalach: (...) oraz (...) na profilach: „(...)” oraz
„A.Ż.” umieścił tekst odnoszący się do UR. zawierający sformułowania:
„chorą psychicznie sąsiadką”, „jej (...) setki donosów”, „groźny 1
niezrównoważony osobnik działający w gminie L. iP.”, „uciekła z sądu niczym
wystraszony szczur”, którym to działaniem za pomocą środków masowego
komunikowania znieważył U.R. oraz pomówił ją o takie postępowanie i
właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej, tj. czynu z art. 212 $
1i2 k.k. wzb. zart. 2165 1i2 k.k. wzw. zart. 1152 k.k. w zw. zart. 12
k.k. i za to na tej podstawie skazuje go, zaś na podstawie art. 216 $ 2 k.k. w
zw. zart. 11 $ 2 k.k. w zw. zart. 338 1i3 k.k. wymierza wobec niego karę
120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej
stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;
2). w dniu 4 grudnia 2013 r. na portalu (...) na profilu „(...)” zamieścił tekst
zawierający sformułowanie: „Pani R. może mieć duże problemy ze zdrowiem
psychicznym i życie poświęca na składanie donosów”, którym to działaniem
za pomocą środków masowego komunikowania pomówił U.R. o takie
postępowanie i właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej, tj.
czynu z art. 212 $ li 2 k.k. i za to na tej podstawie skazuje go, zaś na
podstawie art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 3358 1i3 k.k. wymierza wobec niego
karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość
jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;
II. Na podstawie art. 85 $ 1 i 2 k.k. w zw. z art. 868 1i 2 kik., przy
zastosowaniu na podstawie art. 4 $ 1 k.k. brzmienie kodeksu karnego
ustalone ustawą z dnia 20.02.2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 396), orzeka
wobec oskarżonego A.Ż. karę łączną grzywny w wysokości 150 (sto
pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na
kwotę 30 (trzydzieści) złotych;
III. Przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. C.B. kwotę 864 (osiemset
sześćdziesiąt cztery) złote, powiększoną o 23 % podatku VAT, tytułem
nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu na rzecz
oskarżonego A.Ż.;
IV. Na podstawie art. 628 pkt. 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego A.Ż. na rzecz
oskarżycielki prywatnej U.R. poniesione przez nią koszty procesu w
wysokości 1452 (jeden tysiąc czterysta pięćdziesiąt dwaj złote.
Sygn. akt IV K 57/16
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie IV Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Olga Łasecka-Korkuć
po rozpoznaniu na posiedzeniu bez udziału stron w dniu 27 stycznia 2017 roku w Warszawie w
sprawie przeciwko M.S.
oskarżonemu o czyn z art. 212 $ 1 k.k.
w przedmiocie przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu na
podstawie art. 35 $ | k.p.k. w zw. zart. 31 $ I k.p.k.
postanawia:
stwierdzić swoją niewłaściwość miejscową i przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu
dla (...) w W. V Wydział Karny.
UZASADNIENIE
M.S. prywatnym aktem oskarżenia z dnia 01 lutego 2016 roku ( data stempla pocztowego)
został oskarżony o to, że w dniu 21 kwietnia 2015 r. w W. w piśmie procesowym, skierowanym do
Sądu Rejonowego (...), IV Wydział Karny w sprawie o sygn. akt IV K 182/15 (k. 9-13) pomówił
oskarżyciela prywatnego - adwokata M.S. o postępowanie i właściwości, które mogą poniżyć go w
opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu adwokata,
wskazując iż: „Mecenas chwalił się niejednokrotnie, że wyroki w sądzie na (...) ma wygrane, bo zna
się z większością pracowników tego sądu", tj. art. 212 $ 1 k.k.
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z brzmieniem art. 31 $ | k.p.k. miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy jest sąd,
w którego okręgu popełniono przestępstwo. Natomiast na podstawie art. 6 $ 2 k.k. czyn uważa się za
popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był
zobowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru
sprawcy miał nastąpić.
W ocenie Sądu miejscem popełnienia ewentualnego przestępstwa w niniejszej sprawie jest ul.
(...) w W. Przy tej ulicy bowiem mieści się siedziba Sądu Rejonowego (...) (dzielnica (...)), w
którym przedmiotowe pismo zostało złożone. Warto zaznaczyć, że w przypadku sporządzanych pism
dla ewentualnego wyczerpania znamion czynu zabronionego nie wystarczy samo jego sporządzenie,
lecz koniecznym warunkiem jest jego dotarcie do adresata.
W związku z powyższym zgodnie z art. 31 $ I k.p.k. właściwym do rozpoznana tej sprawy
jest Sąd Rejonowy dla (...) w W. V Wydział Karny.
Z uwagi na powyższe należało orzec jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt. IV K 259/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 czerwca 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy - Żoliborza w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSR Łukasz Drążek
Protokolant: Magdalena Mroczek
Przy udziale oskarżycielki prywatnej U.R.
po rozpoznaniu na rozprawie w Warszawie w dniach: 11 października 2016 roku, 01 grudnia
2016 roku, 03 lutego 2017 roku, 03 lutego 2017 roku, 25 kwietnia 2017 roku, 26 czerwca 2017
toku sprawy
AŻ. syna R. 1 B., urodzonego w dniu (...) roku w W.,
oskarżonego o to, że:
działając umyślnie w zamiarze bezpośrednim, za pomocą środków masowego komunikowania
(Internet)
1. W dniu 26.10.2015 r. zamieścił na stronie internetowej (...) (portalu społecznościowym)
wpis (post) i link do materiału filmowego na kanale (...) https:/ / (...), w którym to wpisie
fałszywie, w sposób niezwykle krzywdzący wskazuje, że U.R. „hurtowo pomawia ludzi, którzy
latami chodzą przez nią po Sądach. Jednej osobie zalożyła ponad 40 postępowań karnych!!!
N"G..)" (pisownia oryginalna),
2. W materiale wideo zrealizowanym w 2015r. przed gmachem Sądu na ul. (...), będącym
integralną częścią wpisu oskarżonego z dn. 26.10.2015xr. na portalu (...), oskarżony wypowiedział
zniesławiające U.R. słowa, stawiające oskarżycielkę w krańcowo fałszywym świetle.
Cyt: "nie było tygodnia, żeby nie był w sądzie przez tą panią. Więc dlatego tą sprawą się
zainteresowałem, bo osoby pomawiające, szkalujące należy pokazywać opinii publicznej. Nie
może być tak, że osoba sobie coś wymyśla i idzie do sądu (...)"
3. W powyższym wpisie na portalu (...) oskarżony bezprawnie zawarł link do materiału z
2013r., w którym padają upodlające, zniesławiające i znieważające zarzuty i stwierdzenia - cyt:
„chora psychicznie sąsiadka niejaka R.”, „Jej pomówienia i setki donosów”, „Pani R. (uwaga
groźny 1 niezrównoważony osobnik działający w gminie L. i P.)”, „Uciekła z Sądu niczym
wystraszony szczur”, „Nie życzę nikomu, by na swojej drodze spotkał "swoją
przysłowiową R."”, „„Materiał pokazuje jak można nękać kogoś latami pisząc donosy, mówiąc
nieprawdę i na końcu wystawić się na pośmiewisko.” które bezmiernie poniżają U.R. w opini
publicznej.
tj. o czyny z art. 212 $ 1 12 kk oraz art. 216$1i2 kk.
I.
II.
III.
Iv.
orzeka:
W ramach zarzucanych i opisanych w pkt 1, 2 czynów uznaje oskarżonego AŻ. za
winnego tego, że w dniu 26 października 2015 roku na portalu (...) na profilu: „(...)”
umieścił tekst odnoszący się do U.R. zawierający sformułowania: „hurtowo pomawia ludzi,
którzy latami chodzą przez nią po Sądach. Jednej osobie założyła ponad 40 postępowań karnych”, 1 w
materiale wideo będącym integralną częścią ww. wpisu wypowiedział o U.R. słowa, "nie
było tygodnia, żeby nie był w sądzie przez tą panią, Więc dlatego tą sprawą się zainteresowatem, bo
osoby pomawiające, szkalujące należy pokazywać obinii publicznej. Nie może być tak, że osoba sobie coś
wymyśla i idzie do sądn (..)', którym to działaniem za pomocą środków masowego
komunikowania pomówil U.R. o takie postępowanie i właściwości, które mogą poniżyć ją
w opinii publicznej, tj. popelnienia czynu z art. 212 $ 1 12 k.k. i za to na podstawie att.
212$1i2 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 212 $ 2 k.k. w zw. z art. 53 $1153 kk.
wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki
dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;
na podstawie art. 17 $ 1 pkt 7 k.p.k. umarza postępowanie w zakresie czynu opisanego w
pkt 3;
na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. i art. 652 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego AŻ. na
tzecz oskarżycielki prywatnej U.R. poniesione przez nią koszty procesu w części w
wysokości 704 (siedemset cztery złote) złote;
na podstawie art. 628 pkt 2 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa
kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty.
Sygn. akt: IV K 330/16
PROTOKÓŁ ROZPRAWY GŁÓWNEJ
Warszawa, Dnia 14 marca 2017 r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie IV Wydział Karny
Sprawa osk. M.Z.
Oskarżonej z art. 212 $ 1 k.k.
OBECNI
Przewodniczący: SSR Łukasz Drążek
Protokolant: Magdalena Mroczek
Prokurator: bez udziału - zawiadomiony wokandą
Wywołano sprawę o godz. 10:33
Rozprawa odbyła się niejawnie.
Adnotacje:
00:00:00 Uruchomiono rejestrację dnia 2017-03-14 o godz 10:33:34
00:00:28 Przewodniczący poinformował, że rozprawa jest nagrywana, jak
również z uwagi na charakter zarzutów postępowanie jest niejawne.
00:00:29 Na rozprawę stawili się:
Prokurator nie stawił się - prywatne a/o.
Oskarżona M.Z. osobiście.
Oskarżycielka prywatna A.D. osobiście.
W imieniu oskarżycielki prywatnej stawiła się pełnomocnik z wyboru
adw. N.G.
00:01:10 Przewodniczący wezwał strony do pojednania.
00:02:43 Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej: Jesteśmy otwarte na rozmowy,
ale nie znamy stanowiska pani M.Z.
00:02:58 Oskarżona M.Z.: Oczywiście, widzę możliwość pojednania, chciałabym
wysłuchać stanowiska ze strony oskarżycielki, bo nie miałam takiej
możliwości.
00:04:12 Przewodniczący zarządził przerwę, celem umożliwienia stronom
rozmowy.
00:04:39 Zatrzymano rejestrację (pauza) dnia 2017-03-14 o godz 10:38:15
00:04:39 Uruchomiono rejestrację dnia 2017-03-14 o godz 10:56:38
00:04:41
00:04:48
00:08:13
00:09:12
00:09:37
00:13:16
Po przerwie stawili się, jak przed przerwą.
Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej: Zostanie zawarta ugoda, w
której pani M.Z. przeprosiłaby za wpisy na portalu skierowany wobec
pani A.D., które mogły spowodować naruszenie dobrego imienia
spółek z grupy (...) i pani A.D. oraz pani M.Z. poczyni kroki celem
usunięcia wpisów na portalu, w szczególności poprzez skierowanie
żądania do administratora portalu (...) o usunięcie wpisów oraz strony
ustalają zgodnie, że przeprosiny - treść ugody będzie udostępniona
pracownikom spółek i zawierają zgodę, że będzie zamieszczona na
stronie (...).
Oskarżona oświadcza: Wyrażam zgodę na udostępnienie ugody na
portalu, ale nigdzie indziej.
Oskarżycielka posiłkowa: Chodzi o to, aby zostało zamieszczone na
(...) ta ugoda, aby ludzie się dowiedzieli, że nie są anonimowi w
internecie.
Strony decydują, że ponoszą koszty każda w swoim zakresie.
Strony zawierają ugodę o następującej treści:
1. Pani M.Z. przeprasza za wpisy na portalu (...), które mogły
spowodować naruszenie dobrego imienia pani A.D. i spółek z grupy
TE
2. Pani M.Z. zobowiązuje się do poczynienia kroków, celem usunięcia
wyżej określonych wpisów na portalu (...), w szczególności poprzez
skierowanie żądania do administratora portalu (...) o usunięcie wpisów
w terminie 7 dni od zawarcia ugody.
3. Strony ustalają zgodnie, że przeprosiny tj. treść ugody będzie
udostępniona na portalu (...) w wątku '(...)" w terminie 7 dni od dnia
uprawomocnienia się postanowienia.
4. Strony zgodnie oświadczają, że ponoszą koszty każda w swoim
zakresie.
Strony oświadczają, iż zmieniają ugodę w zakresie terminu 7 dni - ma
to być termin siedmiu dni od uprawomocnienia postanowienia.
Strony zawierają ugodę o następującej treści:
1. Pani M.Z. przeprasza za wpisy na portalu (...), które mogły
spowodować naruszenie dobrego imienia pani A.D. i spółek z grupy
(...).
2. Pani M.Z. zobowiązuje się do poczynienia kroków, celem usunięcia
wyżej określonych wpisów na portalu (...), w szczególności poprzez
skierowanie żądania do administratora portalu (...) o usunięcie wpisów
w terminie 7 dni od uprawomocnienia postanowienia.
3. Strony ustalają zgodnie, że przeprosiny tj. treść ugody będzie
udostępniona na portalu (...) w wątku '(...)" przez panią M.Z. w
terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia.
4. Strony zgodnie oświadczają, że ponoszą koszty każda w swoim
00:14:22
00:15:22
00:15:26
00:15:48
00:16:07
00:16:09
00:16:11
00:16:35
00:16:52
00:17:20
00:17:21
zakresie.
5. Strony zgodnie ustalają, że pani A.D. również ma prawo do
zamieszczenia treści ugody na portalu (...) w wątku "(...)".
Oskarżona: Chcę zawrzeć ugodę o tej treści i ją zawieram.
Oskarżycielka prywatna: Chcę zawrzeć ugodę o tej treści.
Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej: Wnoszę o umorzenie
postępowania.
Oskarżycielka prywatna: Popieram i wnoszę o umorzenie.
Oskarżona: Wnoszę o umorzenie postępowania.
Sąd postanowił:
Wobec zawarcia ugody i pojednania stron na podstawie art. 496 par. 1
k.p.k. postępowanie umorzyć.
Przewodniczący poinformował, że postanowienie jest zaskarżalne oraz
wskazał sposób i termin wniesienia zażalenia.
Zarządzenie:
1. Po uprawomocnieniu postanowienia przedstawić akta sprawy,
celem wydania zarządzenia o zwrocie zryczałtowanych wydatków.
Zatrzymano rejestrację (pauza) dnia 2017-03-14 o godz 11:09:19
Zatrzymano rejestrację dnia 2017-03-14 o godz 11:09:28
Rozprawę zakończono o godz. 11:09
Przewodniczący Protokolant
Sygn. akt IV K 344/16
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lutego 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy — Żoliborza w Warszawie IV Wydział Karny w
składzie:
Przewodniczący: SSR Michał Kurkiewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 8 stycznia 2017 roku w Warszawie
w sprawie przeciwko S.S.
oskarżonemu o czyn z art. 2128 1 k.k.
z urzędu
na podstawie art. 38 8 1 k.p.k.
postanawia
zwrócić się do Sądu Okręgowego w Warszawie IX Wydział Karny Odwoławczy
o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między Sądem Rejonowym dla
Warszawy-Żoliborza IV Wydział Karny w Warszawie, a Sądem Rejonowym w
T.M. II Wydział Karny.
Uzasadnienie
S.S. prywatnym aktem oskarżenia z dnia 25 lutego 2016 roku został
oskarżony o to, że w marcu 2015 r. zniesławił P.P. w ten sposób, że wysłał do
przedstawicieli wielu podmiotów gospodarczych, działających na rynku
produkcji i obrotu artykułami (...) informację z treści której wynika, iż P.P.
jest nieuczciwym i nierzetelnym kontrahentem, stosując oszustwa i
naginanie w prowadzonej przez siebie działalności zawodowej, tj. art. 2128 1
k.k.
Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II
K 89/16 Sąd Rejonowy w T.M. II Wydział Karny stwierdził swoją
niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi
Rejonowemu dla Warszawy — Żoliborza IV Wydział Karny.
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z brzmieniem art. 31 $ 1 k.p.k. miejscowo właściwy do
rozpoznania sprawy jest sąd, w którego okręgu popełniono przestępstwo.
Natomiast na podstawie art. 6 $ 2 k.k. czyn uważa się za popełniony w
miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był
zobowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego
nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.
Na wstępnie należy zaznaczyć, że całkowicie nieuprawnione jest
stanowisko, jakoby przedmiotowy czyn popełniony został we właściwości
miejscowej tutejszego Sądu. Wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego w T.M.
wyrażonym w treści postanowienia z dnia 14 kwietnia 2016 roku, z akt
przedmiotowej sprawy w żadnym razie nie wynika, że miejscem popełnienia
czynu jest ul. (...), pozostająca we właściwości miejscowej tutejszego Sądu.
Argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu w/w postanowienia opiera się
wyłącznie na domniemaniach i nie znajduje odzwierciedlenia w materiale
dowodowym. Sam fakt iż z treści pisma wynika, iż zostało sporządzone w W.
w marcu 2015 roku oraz użycie firmowego druku spółki (...) Sp. z 0.0. nie
przesądza, że miejscem jego sporządzenia jest siedziba spółki. Zgromadzone
dowody nie dostarczają uzasadnionego przekonania, że miejsce siedziby
spółki jest tożsame z miejscem, „gdzie sprawca działał, lub zaniechał
działania”. Tym samym w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie jest
możliwe bezsporne stwierdzenie, gdzie doszło do sporządzenia pism
zniesławiających pokrzywdzonego, a tym samym, gdzie doszło do popełnienia
ewentualnego przestępstwa.
Zgodnie z art. 32 8 1 pkt 1 k.k. jeżeli nie można ustalić miejsca
popełnienia przestępstwa, właściwy jest Sąd w którego okręgu ujawniono
przestępstwo. W ocenie Sądu, miejscem ujawnienia ewentualnego
przestępstwa w niniejszej sprawie jest okręg Sądu Rejonowego w T.M.
albowiem to właśnie w T.M. ujawnione zostało pismo zawierające
zniesławiające treści. W tym miejscu oskarżyciel prywatny wszedł w
posiadanie pisma, mając tym samym możliwość zapoznania się z jego
treścią. Warto zaznaczyć, że w przypadku sporządzanych pism dla
ewentualnego wyczerpania znamion czynu zabronionego nie wystarczy samo
jego sporządzenie, lecz koniecznym warunkiem jest jego dotarcie do
adresata. W tym miejscu należy również wskazać, że rozpoznanie sprawy
przez Sąd Rejonowy w T.M. jest również uzasadnione z punktu ekonomiki
procesowej. Podkreślenia bowiem wymaga, że właśnie w T.M. znajduje się
miejsce zamieszkania pokrzywdzonego.
W związku z powyższym właściwym do rozpoznana tej sprawy jest Sąd
Rejonowy w T.M. II Wydział Karny.
Na marginesie zauważyć należy, że wynik kontroli instancyjnej
postanowienia o stwierdzeniu niewłaściwości miejscowej i przekazania
2
sprawy do rozpoznania innemu sądowi nie warunkuje możliwości zaistnienia
sporu 0 właściwość. Utrzymanie w mocy przez sąd odwoławczy
postanowienia o niewłaściwości sądu nie wyklucza orzekania w przedmiocie
sporu przez sąd nadrzędny nad wszczynającym spór (por. post. SA w
Krakowie z 17.10.2001 r., II AKo 140/01, KZS 2001, Nr 10, poz. 26).
Z uwagi na powyższe należało orzec, jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt IV K 356/16
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w IV Wydziale Karnym
Przewodniczący: SSR Michał Kurkiewicz
Protokolant: Tomasz Żelazek
po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2017 r. na posiedzeniu
sprawy z oskarżenia prywatnego B.G.
o czyn z art. 212 $1 k.k.
z urzędu
w przedmiocie umorzenia postępowania
postanawia
I. na podstawie art. 17 $ 1 pkt 3 k.p.k. umarza postępowanie karne wobec oskarżonej
S.M.;
II. na podstawie art. 622 k.p.k. zwrócić B.G. w całości wysokość uiszczonych przez nią
zryczałtowanych wydatków w kwocie 300 (trzysta) złotych.
Uzasadnienie
W dniu 23 czerwca 2016 roku do tutejszego Sądu wpłynął prywatny akt oskarżenia
sporządzony przez B.G. przeciwko S.M. o czyn z art. 212 $ 1 k.k. polegający na tym, że w
celu poniżenia oskarżycielki prywatnej w opinii członków (...) Spółdzielni Mieszkaniowej
(...) z siedzibą w W. i narażenia jej na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania przez nią
stanowiska głównej księgowej tej spółdzielni, w dniu 3 czerwca 2016 r. złożyła w
sekretariacie (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w W. pismo, które następnie
odczytała na walnym zgromadzeniu tej spółdzielni odbywającym się w dniu 11 czerwca 2016
r. przy ul. (...) w W., zawierające nieprawdziwe zarzuty wyrażające się w twierdzeniach, że
oskarżycielka prywatna dokonywała wespół z Prezes Zarządu wyłudzeń finansowych w
opłatach miesięcznych, poprzez a) pobieranie 8 krotnie wyższej opłaty za wieczyste
użytkowanie gruntu od lokali "nie uwłaszczonych", niż spółdzielnia odprowadza do gminy,
właściciela gruntu b) zróżnicowanie opłaty dla poszczególnych Kolonii.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
W ocenie Sądu, zachowanie oskarżonej S.M. wyczerpało znamiona czynu określonego
w art. 212 $ 1 k.k., jednakże należało dojść do przekonania, że ujemna wartość społeczna
takiego zachowania była minimalna, co uzasadniało przyjęcie — w myśl art. I $ 2 k.k. - że
czyn taki, cechujący się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, nie stanowił
przestępstwa.
Występek z art. 212 $ 1 k.k. popełnia sprawca, który pomawia inną osobę, grupę osób,
instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie
postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na
utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.
Jednocześnie pomówienie (wbrew dosłownemu tego Słowa znaczeniu) może być
zrealizowane nie tylko ustnie, lecz także pisemnie oraz między innymi za pomocą druku,
rysunku, przy użyciu technicznych środków przekazu informacji (np. telefon, Internet).
Stosowanie zaś do treści art. 115 $ 2 k.k., przy ocenie stopnia szkodliwości społecznej
czynu Sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub
grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę
obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł
ostrożności i stopień ich naruszenia.
W realiach niniejszej sprawy, patrząc przez pryzmat wyżej zarysowanych kryteriów,
które stosownie do art. 115 $ 2 k.k. decydują o stopniu społecznej szkodliwości czynu,
stwierdzić należy, iż niewątpliwie cechuje go znikoma społeczna szkodliwość czynu w
rozumieniu przepisu art. 1 $ 2 k.k.
Za stanowiskiem takim przemawiają przede wszystkim okoliczność, iż zachowanie
oskarżonej nie odznaczało się przestępną motywacją, podłożem dokonanego przez oskarżoną
czynu nie były bowiem porachunki osobiste czy chęć wyrządzenia przykrości, lecz działanie
w interesie publicznym. Oskarżona pozostawała w przekonaniu o istnieniu nadużyć
finansowych wobec członków spółdzielni, wypowiedziała się na legalnym zgromadzeniu,
poświęconym działalności spółdzielni, stąd w ocenie Sądu, miała prawo wypowiadania swych
opinii w odniesieniu do istniejących, w jej przekonaniu, nieprawidłowości.
W tym miejscu należy podnieść, iż w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka wielokrotnie uznawano, że pewien stopień przesady i nieumiarkowania jest
dopuszczalny w przypadku osób, które uczestniczą w debacie dotyczącej kwestii
zainteresowania publicznego (zob. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia
23 października 2012 r., sygn. 19127/06, Lex 1223073). Jak wielokrotnie podkreślał
Europejski Trybunał Praw Człowieka wolność wypowiedzi, chroniona w art. IO ust. I
Konwencji, stanowi jeden z podstawowych fundamentów społeczeństwa demokratycznego i
jeden z podstawowych warunków jego postępu, i samorealizacji jednostki. Z zastrzeżeniem
ustępu drugiego art. 10 Konwencji wolność wypowiedzi znajduje zastosowanie nie tylko do
informacji i poglądów, które są dobrze przyjmowane lub postrzegane jako nieszkodliwe lub
obojętne, lecz także do tych wypowiedzi, które są obraźliwe, szokują lub przeszkadzają. Takie
są wymogi pluralizmu, tolerancji i otwartości, bez których nie ma społeczeństwa
demokratycznego (vide: wyrok ETPC z dnia 26 czerwca 2012r., 12484/05, Ciesielczyk v.
Polska).
Nadto, sformułowane przez oskarżoną zarzuty pod adresem oskarżycielki prywatnej
dotarły do ograniczonego kręgu odbiorów, a mianowicie uczestników walnego zgromadzenia
(...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...), nadto miały charakter incydentalny, nie było powielane
ani w żaden sposób udostępniane. Nie były również poprzedzone żadnym komentarzem
zawierającym personalne odniesienia do osoby oskarżycielki prywatnej.
Czyn oskarżonej, choć bezprawny, nie naruszył trwale i nieodwracalnie dobra
chronionego prawem w postaci dobrej czci oskarżycielki prywatnej oraz zaufania
niezbędnego do zajmowania przez nią stanowiska głównej księgowej. Jak wynika z akt
sprawy, po upływie niemal dwóch tygodni od odczytania przez oskarżoną przedmiotowego
pisma, oskarżycielka prywatna nadal była zatrudniona na zajmowanym przez nią dotychczas
stanowisku. Nadto, należało zwrócić uwagę na okoliczność, iż oskarżona kierując zarzut w
stronę oskarżycielki prywatnej nie wskazała jej z imienia i nazwiska, a jedynie wskazała
funkcję, jaką pełni w spółdzielni.
Ponadto, w trwającym monologu odniesienie do oskarżycielki prywatnej miało
charakter pośredni. Formułowane bowiem przez oskarżoną zarzuty dotyczyły głównie prezesa
zarządu spółdzielni, zaś oskarżenia pod adresem „głównej księgowej” miały charakter
poboczny, z uwagi na okoliczność, iż prezes zarządu miała działać „wespół z główną
księgową”. Należało mieć również na względzie, iż odniesienia do oskarżycielki prywatnej,
nie wywołały wśród słuchaczy jakiejkolwiek reakcji, wskazującej na to, że przedmiotowa
sytuacja została odebrana, jako próba zniewagi B.G..
Konstatując niniejsze rozważania stwierdzić należy, iż biorąc pod uwagę rodzaj i
charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia
czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru i
motywację, czyn, jakiego dopuściła się oskarżona cechuje znikomy stopień szkodliwości
społecznej. Powyższe stwierdzenia nie podważają oczywiście faktu, iż oskarżona
przekroczyła granice dozwolonej krytyki, naruszyła normę prawa karnego zawartą w treści
art. 212 $ 1 k.k., jednak z uwagi na wskazane wyżej okoliczności, czyn ten nie powinien być
uznany za czyn przestępczy.
O wydatkach Sąd orzekł na podstawie art. 622 k.p.k.
Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak na wstępie.
Sygn. akt IV K 492/16
POSTANOWIENIE
Dnia 6 marca 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy- Żoliborza w W. IV Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Agnieszka Berezowska
Protokolant: Weronika Kaźmierczak
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 6 marca 2017 roku w W.
sprawy M.W.,
oskarżonego o czyny z art. 212 $ 2 k.k.
z urzędu
w przedmiocie umorzenia postępowania
postanowił:
I. Na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k. umorzyć postępowanie przeciwko M.W. o
zarzucane mu prywatnym aktem oskarżenia w pkt. 1 -3 czyny zart. 212 $ 2 k.k;
II. Na podstawie art. 632 pkt. I k.p.k. kosztami postępowania obciążyć oskarżyciela
prywatnego (...) sp. z 0.0. z siedzibą w W.;
III. _ Na podstawie art. 632 pkt. I k.p.k. w zw z art. 616 $ 1 pkt. 2 k.p.k. przyznać od
oskarżyciela prywatnego (...) Sp. z 0.0. z siedzibą w W. na rzecz oskarżonego
M.W. kwotę 984 (dziewięćset osiemdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu
wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru.
Uzasadnienie
Prywatnym aktem oskarżenia z dnia 8 sierpnia 2016 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.
oskarżyła M.W., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) o to, że :
1. w dniu 26 listopada 2015 roku umieścił na stronach internetowych: (...) treści pomawiające
publicznie Spółkę o postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć ją w opinii publicznej
lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej działalności w branży (...),
wyrażające się w twierdzeniach, że:
a) Spółka jest podmiotem o wątpliwej wiarygodności
b) spółka prowadzi działalność (...) w sposób nieuczciwy
c) spółka oraz osoby działające w imieniu Spółki nie mają zamiaru płacić za zlecone prace,
tj. o czyn zart. 212 $2 k.k.
2. w dniu Il stycznia 2016 rok umieścił na stronie internetowej (...) treści pomawiające
publicznie Spółkę o postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć ją w opinii publicznej
lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej działalności w branży (...),
wyrażające się w stwierdzeniach, że:
a) Spółka jest podmiotem o wątpliwej wiarygodności
l
b) spółka prowadzi działalność (...) w sposób nieuczciwy
c) spółka oraz osoby działające w imieniu Spółki nie mają zamiaru płacić za zlecone prace,
tj. o czyn zart. 212 $2 k.k.
3. w dniu 14 marca 2016 roku na 2 billboardach reklamowych położonych przy zbiegu ul.
(...) oraz ul. (...) w W., a także przy ul. (...) umieścił następującą treść, cyt. (...) czym
pomówił publicznie Spółkę o postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć ją w opinii
publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej działalności w branży
(2)
tj. o czyn zart. 212 $ 2 k.k.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Występek z art. 212 $ 1 kk popełnia sprawca, który pomawia inną osobę, grupę osób,
instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie
postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na
utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.
Kwalifikowany typ przestępstwa zniesławienia z uwagi na uczynienie zarzutu
zniesławiającego za pomocą środków masowego komunikowania się z art. 212 $ 2 k.k. nie
jest ograniczony do dziennikarzy i obejmuje wszelkie osoby wykorzystujące możliwość
wyrażenia zniesławiającej wypowiedzi w środkach masowej komunikacji.
Stosownie zaś do treści art. 213 $ 2 pkt 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego
w art. 212 $ 1 lub $ 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut służący obronie
społecznie uzasadnionego interesu.
Nie budzi wątpliwości, że czynność wykonawcza polegająca na „pomawianiu” może
polegać na osobistym podniesieniu zarzutu lub na rozgłoszeniu zarzutu podniesionego przez
inną osobę. W konsekwencji, przestępstwo zniesławienia może być popełnione również przez
zacytowanie wypowiedzi innej osoby, która to wypowiedź może poniżyć osobę w opinii
publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub
rodzaju działalności. (tak: Uchwala Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1997r., I KZP 5/97,
OSNKW 1997/5-6/44). Pomówienie może być również zrealizowane ustnie, pisemnie (m.in.
za pomocą druku, rysunku, przy użyciu technicznych środków przekazu informacji np.
telefon, Internet). Powyższe oznacza, że dopuszczalne jest pomówienie dokonane za pomocą
szerokiego spektrum form w sensie technicznym, stanowiących nośnik pomówienia. Pokreślić
należy, że pomówienie może być dokonane publicznie, a więc poprzez skierowanie
zniesławiającej wypowiedzi do szerokiego, bliżej nieograniczonego kręgu osób. Może być
również dokonane niepublicznie w formie wypowiedzi skierowanej do jednej, bądź więcej
osób, których krąg możliwy jest z góry do określenia.
Podkreślić należy, że odnośnie przestępstwa zniesławienia ustawodawca przewidział
wyjątek od ogólnie obowiązującej w prawie karnym zasady, że to na oskarżycielu ciąży
obowiązek udowodnienia winy (art. 5 k.p.k.), W sprawie o zniesławienie to oskarżyciel
prywatny musi jedynie wykazać, że oskarżony postawił zniesławiający go zarzut, natomiast
na oskarżonym ciąży ciężar dowodu, że zarzut podniesiony przez niego był prawdziwy, oraz
że został postawiony w obronie społecznie uzasadnionego interesu. Wynika to z
2
jednoznacznej treści art. 213 k.k. ustanawiającego kontratypy, tj. warunki, w jakich
dozwolona jest krytyka innych osób bez narażenia się na odpowiedzialność za zniesławienie.
Wskazać należy, że pomówienie musi odnosić się do postępowania (np. popełnienie
przestępstwa) lub właściwości (np. niekompetencja), które mogą poniżyć daną osobę w opinii
publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub
rodzaju działalności (M. Mozgawa, Komentarz do art. 212 k.k.). Ocena ujemnej treści
pomówienia musi więc być dokonywana w kontekście wymagań lub oczekiwań związanych z
rodzajem działalności (np. branży budowlanej, deweloperskiej).
Podkreślić należy, że prawo do informacji zostało sformułowane w ratyfikowanych
przez Polskę konwencjach międzynarodowych: w art. 10 Konwencji o Ochronie Praw
Człowieka i Podstawowych Wolności z 1950r. (Dz. U. z 1993r., nr 61, poz. 284) i w art. 19
Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z 1966 r (Dz. U. z 1977, nr 38,
poz. 167). Prawo do informacji zostało również sformułowane w art. 61 Konstytucji w
odniesieniu do szeroko rozumianej sfery publicznej. Nie można zapominać również, że
artykuł 14 Konstytucji gwarantuje wolność prasy i innych środków społecznego przekazu, a
zatem obejmuje również środki masowego komunikowania, o jakich mowa w art. 216 $ 2 kki
212 $ 2 kk, a więc min. Internet. (tak: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2008r.,
sygn. akt III KK 234/07; OSNKW 2008/9/69).
Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że
analiza treści zarzutów oraz zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie pozwalają
na uznanie, aby czyny zarzucane M.W. wypełniały znamiona występku z art. 212 $ 2 k.k..
Z akt sprawy wynika, że oskarżony M.W. prowadzący działalność gospodarczą zawarł
umowę o wykonanie (...) na budowie (...), w której inwestorem była firma (...) sp. Z 0.0., zaś
generalnym wykonawcą — (...) sp. z o.o. Oskarżony jako podwykonawca wykonawszy
zobowiązanie wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia (...) r. na kwotę 177.535,80 zł (k. 88) i nie
otrzymał w terminie umówionego wynagrodzenia. Z akt sprawy wynika także, że w dniach
zamieszczenia na stronach internetowych oraz bilbordach zarzucanych mu wpisów,
oskarżony M.W. należności za powyższą fakturę nie otrzymał od oskarżyciela prywatnego
(...) Sp. Z 0.0. z siedzibą w W. W dniu 20 kwietnia 2016 roku oskarżony zawarł z (...) sp. z
0.0. ugodę, na mocy której (...) sp. z 0.0. z siedzibą w W. przyznał, że oskarżonemu
przysługuje od niego wierzytelność w kwocie 177.535,80 zł wynikającą z faktury VAT o nr
(...) I zobowiązał się do spłaty tejże należności w dwóch ratach, a w zamian po jej uiszczeniu
oskarżony zobowiązał się do zawieszenia akcji informacyjnej prowadzonej na stronach
internetowych (k. 82-84).
Istotne dla oceny prawnokarnej czynów zarzucanych oskarżonemu M.W. jest to, że
oskarżyciel prywatny (...) sp. z 0.0. do dnia zawarcia ugody z M.W. rzeczywiście nie
wywiązał się z umowy zawartej z oskarżonym w umówionym terminie i nie zapłacił w
terminie należności za wykonane przez oskarżonego prace. Oskarżony M.W. w dniu 30 marca
2015 roku złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa dot. doprowadzenia
w dniu 17 marca 2014r. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmy (...) M.W. przez
osobę reprezentującą firmę (...) sp. z 0.0. z siedzibą w W. w celu osiągnięcia korzyści
p
3
majątkowej wprowadzając w błąd co do zamiaru realizacji zaciągniętych zobowiązań
powodując straty w wysokości 177.535,80zł (akta sprawy (...) prowadzonej przez
Prokuraturę Rejonową (...) w W.).
Ugoda została zawarta w dniu 20 kwietnia 2016 roku, po wcześniejszych działaniach
kampanii informacyjnej podjętych przez oskarżonego M.W., na co wskazuje także $ 4 ugody
zawartej między M.W. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., w którym zawarto zapis o
ostatecznym zaprzestaniu kampanii informacyjnej związanej ze stroną (...) w Internecie oraz
za pomocą innych nośników reklamowych (k.83).
Zważywszy na zamieszczone na stronach internetowych sformułowania dotyczące tego,
że:
a) Spółka jest podmiotem o wątpliwej wiarygodności,
b) Spółka prowadzi działalność (...) w sposób nieuczciwy,
c) Spółka oraz osoby działające w imieniu Spółki nie mają zamiaru płacić za zlecone prace,
oraz mając na względzie prawo do informacji (art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka
I Podstawowych Wolności z 1950r., art. 19 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i
Politycznych z 1966 r , art. 61 Konstytucji RP) wskazać należy, że spełnione zostały
przesłanki kontratypu przewidzianego przez art. 213 $ 2 pkt. 2 k.k.
Zważyć należy, że oskarżony M.W. zamieścił na dwóch billboardach reklamowych
położonych przy zbiegu ul. (...) oraz ul. (...) w W. atakże przy ul. (...) napisy o treści: (...) z
przeznaczeniem dla ostrzeżenia innych osób, które w ocenie oskarżonego mogły podjąć
współpracę z nieuczciwym kontrahentem, a przekonanie o nieuczciwości oparł na własnym
doświadczeniu, nie uzyskawszy zapłaty za wykonane prace przez okres blisko półtora roku.
Należy podkreślić, że z akt sprawy o sygn. (...) wynika, że oskarżony złożył w dniu
31.03.2015 r. zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez swoich
kontrahentów: (...) Sp. z o.o. i (...) Sp z o.o. (k. 1-3). Z treści zawiadomienia wynika, że
oskarżony był zwodzony przez osoby działające w imieniu oskarżyciela prywatnego, które
tłumaczyły brak płatności problemem z uzyskaniem kredytu, terminy płatności były
przesuwane (k. 1-3), a ostatecznie oskarżyciel prywatny rozwiązał z oskarżonym umowę i
naliczył karę umowną z powodu nieterminowego wykonania umowy (k. 114-129). Oskarżony
również podkreślał, że z jego wiedzy wynika, że prace zlecono innemu podwykonawcy, który
również nie uzyskał zapłaty. Z powyższego wynika jednoznacznie, że po pierwsze celem
działania oskarżonego M.W. było dostarczenie informacji związanych z niewywiązaniem się
ze zobowiązania przez spółkę (...) sp. z 0.0. poprzez nieuiszczenie przez okres ponad roczny
umówionej zapłaty za wykonane przez niego prace w kwocie niemałej, bo 177 tysięcy
złotych, w celu ochrony społecznie uzasadnionego interesu, tj. ostrzeżenia przed nierzetelnym
kontrahentem, który nie uiszcza wynagrodzenia za wykonane prace. Zauważyć należy, że
oskarżony uzyskał należność dopiero w 2016 r. (k. 87), a zatem po ok. dwóch latach od
wymagalności świadczenia. Po drugie zarzuty oskarżonego M.W. o nieuczciwości i
nierzetelności oskarżyciela prywatnego jako kontrahenta znajdowały potwierdzenie we
własnych doświadczeniach oskarżonego, gdyż oskarżyciel prywatny nie wywiązał się ze
zobowiązania i nie uiścił aż do dnia zawarcia ugody zaległego wynagrodzenie za wykonane
prace kwocie 177.535,80zł (k. 82-84), która to kwota jest istotna dla pewności obrotu
4
gospodarczego. Nie budzi wątpliwości, że opóźnienie w zapłacie należności w wskazanej
wyżej kwocie przez okres dwóch lat może dla małych firm być obciążeniem nie do
udźwignięcia, destabilizując przez to prawidłowy obrót gospodarczy. Należy więc przyjąć, że
zakładając i prowadząc na stronach internetowych kampanię informacyjną oraz informując o
tym na dwóch bilbordach oskarżony M.W. informował opinię publiczną o istotnych
kwestiach, kierując się społecznie uzasadnionym interesem ostrzeżenia potencjalnych
kontrahentów oskarżyciela prywatnego przed podjęciem współpracy i narażeniem na istotne
straty finansowe.
Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że zarzucane oskarżonemu M.W.
zachowanie zostało podjęte celem zwrócenia uwagi opinii publicznej na nierzetelnego
kontrahenta, nie zaś w celu pomówienia oskarżyciela prywatnego. Tym samym nie budziło
wątpliwości Sądu, że działał w interesie społecznym, ostrzegając potencjalnych kontrahentów
przed podjęciem współpracy z oskarżycielem prywatnym, co w świetle orzecznictwa zarówno
sądów krajowych, jak i ETPC, po uwzględnieniu obrony społecznie uzasadnionego interesu,
uzasadnia ustalenie szerszych granic wolności słowa. Zauważyć należy, że oskarżony
zamieścił jedynie wpisy, które znajdowały uzasadnienie w jego sytuacji faktycznej, i które
opierały się na jego doświadczeniu we współpracy z oskarżycielem prywatnym, i wyrażały
jego przekonanie o braku wiarygodności w obrocie gospodarczym podmiotu, który przez
okres ponad półtora roku nie wypłacił wynagrodzenia za wykonane prace o istotnej
wysokości. Powyższa okoliczność, jak również podawane powody opóźnienia w zapłacie,
wystosowanie do oskarżonego wypowiedzenia umowy i naliczenie kary umownej, podczas
gdy wiadoma była oskarżycielowi przyczyna niedokończenia prac przez oskarżonego (brak
zapłaty za dotychczas wykonane prace) podważają uczciwość oskarżyciela prywatnego, co
znalazło wyraz w treści wpisów dokonanych przez oskarżonego. Okres opóźnienia w
płatności, oraz fakt, że nie zapłacono należności nawet w części, a przy tym oczywisty fakt,
że zlecając prace spółka powinna dysponować środkami umożliwiającymi ich sfinansowanie,
sprawiają, że nie można uznać za bezpodstawny wpisu dotyczącego braku zamiaru zapłaty za
zlecone prace. Zauważyć należy, że po zawarciu ugody w 2016 r. oskarżony strony
internetowe zostały zawieszone przez oskarżonego (k. 79-81), co również przemawia za
brakiem zamiaru oskarżonego pomówienia oskarżyciela prywatnego.
Powyższe argumenty prowadzą do wniosku, że czyny zarzucane M.W. polegające na
umieszczeniu na stronach internetowych wskazanych w zarzutach oraz na dwóch billboardach
treści dotyczących spółki (...) sp. z 0.0. z siedzibą w W. jedynie odnoszących się do
związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mieszczą się w ramach dozwolonej
krytyki i dotyczyły tematu ważnego w opinii społecznej, istotnego dla pewności i
prawidłowości obrotu gospodarczego, a zatem korzystają z ochrony prawnej art. 10 ust. 1
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 1950r. (Dz. U. z 1993r.,
nr 61, poz. 284) oraz art. 14 i 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wobec powyższego
nie można uznać, że zarzucane oskarżonemu zachowania wypełniają znamiona występku z
art. 212 $ 2 kk. Ingerencja prawa karnego w wyżej przedstawionych okolicznościach w
ocenie Sądu jest nieuprawniona i nadmierna dla osiągnięcia celu, jakim jest ochrona dobrego
imienia (...)sp. z 0.0. z siedzibą w W. - skoro może domagać się ochrony prawnej w
D
postępowaniu cywilnym - w konsekwencji nastąpiłaby z naruszeniem art. 10 ust. 1 i 2
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
W ocenie sądu powyższe świadczy, że negatywne doświadczenia we współpracy z
oskarżycielem prywatnym skłoniły oskarżonego M.W. do zamieszczenia powyższych
informacji odpowiadających prawdzie, oraz że czynił to w obronie społecznie uzasadnionego
interesu, to znaczy ostrzeżenia innych osób przed nieuczciwym kontrahentem. Wskazać
należy, że informacje o posiadanych zobowiązaniach względem oskarżonego, jako mogące
mieć istotne znaczenie dla podjęcia decyzji o podjęciu współpracy z wyżej wymienionym
należy uznać za proporcjonalne dla osiągnięcia zamierzonego przez oskarżonego M.W. celu.
Należy podkreślić, że po zawarciu ugody z oskarżycielem prywatnym strony internetowe
zostały zawieszone i nie były już dostępne do publicznej wiadomości, co świadczy o braku
zamiaru oskarżonego pomawiania oskarżyciela prywatnego.
Zatem w ocenie sądu zrealizowane zostały przesłanki kontratypu wskazane w art. 213 $
2 pkt. 2 k.k.
Z uwagi na powyższe, stwierdzając przed otwarciem przewodu sądowego negatywną
przesłankę procesową wskazaną w art. 17 $ I pkt 2 k.p.k. należało umorzyć postępowanie.
O kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o art. 632 pkt. I k.p.k., zgodnie, z którym w
przypadku umorzenia postępowania w sprawie z oskarżenia prywatnego koszty postępowania
ponosi oskarżyciel prywatny. Jako że na koszty postępowania, stosownie do treści art. 616 $ 1
pkt. 2 k.p.k. obejmują uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie
pełnomocnika, a oskarżony wykazał poniesione przez siebie z tego tytułu wydatki,
przedkładając faktury VAT opiewające na łączną kwotę 984 zł, należało zasądzić od
oskarżyciela prywatnego zwrot wydatków na rzecz oskarżonego w powyższej kwocie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy orzekł jak we wstępie.
Sygn. akt IV K 560/16
POSTANOWIENIE
Dnia 06.07.2017 r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy -Żoliborza w Warszawie Wydział IV Karny, w
składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Berezowska
Protokolant: Urszula Jabłońska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06.07.2017 r. w Warszawie
sprawy Z.W.,
oskarżonego z art. 2128 2 k.k.
w przedmiocie umorzenia postępowania
postanawia:
l. Na podstawie art. 17 8 1 pkt. 9 k.p.k. w zw. z art. 4928 1 k.p.k. w
zw. zart. 4968 1 k.p.k. umorzyć postępowanie;
II. Na podstawie art. 622 k.p.k. zarządzić zwrot od Skarbu Państwa na
rzecz oskarżyciela prywatnego S.K. kwotę 300 (trzystu) złotych, jako
równowartości uiszczonych zryczałtowanych wydatków
postępowania;
III. Na podstawie art. 632 pkt. 1 k.p.k. orzec, że koszty procesu
poniesione przez oskarżyciela prywatnego S.K. związane z
zastępstwem procesowym, ponosi oskarżony Z.W., zgodnie z
ugodą zawartą dnia 25.05.2017 r.
Uzasadnienie
W dniu 26.09.2016 r. do Sądu Rejonowego dla Warszawy — Żoliborza w
Warszawie [V Wydział Karny wpłynął prywatny akt oskarżenia złożony przez
oskarżyciela prywatnego S.K. przeciwko Z.W. o czyn z art. 212 6 2 k.k.
polegający na tym, że w dniu 8 lutego 2016 r. w artykule prasowym pt. "(...)"
opublikowanym na łamach "(...)"', pomówił S.K., o to że w 2002 r. stosował on
substancję zabronione (doping) oraz, że w 2002 r. brał on udział w
zatuszowaniu swojej sprawy naruszenia przepisów antydopingowych przed
władzami Międzynarodowej Federacji (...) ((...)) ustalając, że nie wystąpi w
mistrzostwach świata organizowanych w W. przez co nie zostanie on
pociągnięty do odpowiedzialności dyscyplinarnej za rzekome stosowanie
substancji zabronionych, co poniżyło pokrzywdzonego w opinii publicznej, a
przede wszystkim w opinii szeroko rozumianego środowiska sportowego, w
tym w szczególności w środowisku sportowym dyscypliny (...), naraziło na
utratę dobrego wizerunku i reputacji utytułowanego sportowca oraz naraziło
go na utratę zaufania opinii publicznej, władz Międzynarodowej Federacji
(...), Ministerstwa Sportu i Turystyki, Polskiego Komitetu Olimpijskiego oraz
środowiska dyscypliny (...), niezbędnego dla potrzeb pełnienia funkcji Prezesa
Zarządu Polskiego Związku (...).
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Przepisem normującym negatywne przesłanki procesowe, z którymi
prawo procesowe łączy niedopuszczalność procesu karnego jest art. 17 8 1
k.p.k. Zgodnie z tym przepisem nie wszczyna się postępowania, a wszczęte
umarza w razie stwierdzenia jednej z wymienionych przesłanek.
Wspomnianą przeszkodą do prowadzenia postępowania karnego jest m.in.
brak skargi uprawnionego oskarżyciela, tj. przesłanka określona w art. 17 8
1 pkt 9 k.p.k. Przesłanka ta jest ściśle związana z zasadą skargowości, która
dla wszczęcia postępowania sądowego wymaga impulsu uprawnionego
oskarżyciela lub innego podmiotu (art. 148 1 k.p.k.).
Zgodnie z treścią art. 492 6 1 k.p.k. postępowanie toczące się z
oskarżenia prywatnego umarza się w razie pojednania się stron.
Stosownie do treści art. 496 8 1 k.p.k. postępowanie w sprawach z
oskarżenia prywatnego umarza się za zgodą oskarżonego, jeżeli oskarżyciel
prywatny odstąpi od oskarżenia przed prawomocnym zakończeniem
postępowania. Zgoda oskarżonego nie jest wymagana, jeżeli oskarżyciel
prywatny odstąpi od oskarżenia przed rozpoczęciem przewodu sądowego na
pierwszej rozprawie głównej.
Jak wynika z akt postępowania w niniejszej sprawie zachodzą
negatywne przesłanki procesowe wskazane zarówno w art. 17 6 1 pkt. 9
k.p.k., jak i odnoszące się do postępowania w sprawach oskarżenia
prywatnego, tj. art. 4928 1 k.p.k. i art. 4966 1 k.p.k.
Na rozprawie głównej w dniu 25.05.2017 r. przed rozpoczęciem
przewodu sądowego, strony zadeklarowały możliwość pojednania i zawarcia
ugody. W dniu 09.06.2017 r. do akt wpłynęło pismo wystosowane przez
pełnomocnika oskarżyciela prywatnego zawierające oświadczenie o
pojednaniu stron i równoczesnym zawarciu ugody, której przedmiotem były
roszczenia pozostające w związku z oskarżeniem. W imieniu oskarżyciela
prywatnego S.K. jego pełnomocnik oświadczył, że odstępuje od aktu
oskarżenia. Powyższe potwierdził na rozprawie w dniu 06.07.2017 r.
oskarżony Z.W., przedkładając zawartą pomiędzy stronami ugodę zawartą w
dniu 25.05.2017 r. oraz oświadczając, że wyraża zgodę na odstąpienie przez
oskarżyciela prywatnego od oskarżenia.
Wskazać, zatem należy, że zaistniały przed otwarciem przewodu
sądowego kumulatywnie przesłanki do umorzenia postępowania wskazane
w art. 4928 1 k.p.k. iart. 4965 1i2 k.p.k.
Wobec powyższego, powołując się na podstawy prawne wymienione w
pkt. 1 sentencji postanowienia, postępowanie o czyn prywatnoskargowy z
art. 212 $ 2 kk zarzucony oskarżonemu Z.W. w niniejszym postępowaniu,
należało umorzyć.
Jedocześnie działając na podstawie art. 622 k.p.k. Sąd zarządził zwrot
od Skarbu Państwa na rzecz oskarżyciela prywatnego S.K. kwotę 300
złotych, jako równowartość uiszczonych przez niego zryczałtowanych
wydatków postępowania, wobec pojednania się stron przed rozpoczęciem
przewodu sądowego.
Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o treść art. 632 pkt. 1
k.p.k., mając na względzie treść zawartej przez strony ugody (8 1 ust. 2 lit.
b), z której wynika, że koszty zastępstwa procesowego oskarżyciela
prywatnego zobowiązał się ponieść oskarżony.
Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt IV K 729/16
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lipca 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Michał Kurkiewicz
Protokolant: Tomasz Żelazek
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 28 lipca 2017 roku
sprawy z oskarżenia prywatnego przeciwko I.Z.
oskarżonej o przestępstwo z art. 212 $ 1 k.k.
z urzędu
w przedmiocie umorzenia postępowania
postanawia:
I. na podstawie art. 17 $ 1 pkt 9 k.p.k. umorzyć postępowanie karne przeciwko I.Z. wobec
braku skargi uprawnionego oskarżyciela;
II. na podstawie art. 622 k.p.k. zwrócić M.Z. w całości wysokość uiszczonych przez niego
zryczałtowanych wydatków w kwocie 300 (trzysta) złotych.
UZASADNIENIE
W dniu 1 grudnia 2016 roku M.Z. wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy -
Żoliborza IV Wydzial Karny przeciwko I.Z. prywatny akt oskarżenia oskarżając w/w o
przestępstwo z art. 212 3 I k.k. polegające na tym, że od stycznia 2016 roku do 21 października
2016 roku oraz w pismach kierowanych do Sądu do 14 grudnia 2016 roku w mieszkaniu przy ul.
(-..) w W. pomawia go poprzez określanie go wyrażeniami uważanymi za obraźliwe,
przedstawianie go jako agresora, jako stosującego przemoc wobec jej osoby oraz osoby ich
nieletniej córki L.Z.., jako osobę wyłudzającą świadczenie 500+, jako osobę która źle zajmuje się
ich córką.
Następnie oskarżyciel prywatny wezwany do uzupełnienia braków, m.in. poprzez
podanie dokładnego opisu czynów zarzucanych oskarżonej, w piśmie z dnia 27 grudnia 2016
toku wskazał, iż I.Z. zniesławiła go w ten sposób, że:
- dnia 30.01.2016 roku wezwała policję na adres (...) w sprawie rzekomej kradzieży przez niego
pieniędzy,
- w październiku 2016 roku powiadomiła Komisariat Policji w W. ul. (...), że rzekomo
psychicznie i fizycznie znęca się nad oskatżoną,
- we wrześniu 2016 roku powiadomila Komisariat Policji w W. ul. (...), że tzekomo psychicznie i
fizycznie znęca się nad oskarżoną,
- w kwietniu 2016 toku powiadomiła OPS na B. w W. ul. (...), że rzekomo psychicznie i fizycznie
znęca się nad oskarżoną i córką, z tego powodu niezasadnie toczyła się sprawa procedury
Niebieskiej Karty, która została umorzona wobec jego osoby,
- w dniu 29 maja 2016 roku wezwała Policję, ponieważ dał córce jeść normalną łyżeczką, a nie
plastikową; oskarżona powiedziała Policji, że ją bije i o mało co by jej nie złamał kręgosłupa co
było nieprawdą,
- w dniu 11 czerwca 2016 roku wezwała Policją, ponieważ wyszedł z córką na spacer.
4% Wy
Wskazać należy, iż analiza zawiadomienia o przestępstwie wskazuje, że przedmiotowe
zawiadomienie dotyczy w istocie fałszywego oskarżenia przed organami ścigania innej osoby o
popełnienie przestępstw. Zarzut taki oskatżyciel prywatny sformułował bowiem wprost zatówno
w prywatnym akcie oskarżenia oraz przede wszystkim w piśmie uzupełniającym braki formalne.
Zatem czyny, których ścigania z oskarżenia prywatnego domagał się M.Z.. — zgodnie z opisem
zdarzeń przedstawionym w ptywatnym akcie oskarżenia powinny być rozważane ewentualnie,
jako przestępstwa z art. 234 k.k.
Należy zauważyć, że zgłoszenie organom ścigania okoliczności wskazujących, że mogło
dojść do popelnienia przestępstwa jest nie tyle prawem co wtęcz obowiązkiem osoby, która
posiada taką wiedzę. Natomiast w wypadku ewentualnego fałszywego oskatżenia innej osoby o
popelnienie przestępstwa, zachowanie takie należy rozpattywać przez pryzmat wypełnienia
znamion przestępstwa z att. 234 k.k. ściganego z oskarżenia publicznego, a nie czynu z art. 212 $
1 k.k. Pomiędzy zakresami znamion przestępstw z art. 212 $ 1 oraz art. 234 k.k. występuje
stosunek wykluczania oparty na zasadzie /ex consuzzens derogat legi consumapiae, stanowiącej jedną z
tegul wyłączania wielości ocen. Przepisem pochłoniętym jest tu art. 212 $ 1 k.k. (wytok SN z dnia
4 października 2013 r., II KK 161/13, LEX nr 1385875).
Należy również w tym miejscu podkieślić, że sąd orzekający nie jest związany opisem
czynu oraz jego kwalifikacją zaproponowaną w akcie oskarżenia i ma obowiązek analizowania
tego, jaki w istocie jest przedmiot toczącego się postępowania, m.in. pod kątem, czy zostało ono
wszczęte na skutek skargi uprawnionego oskarżyciela, albowiem wniesienie aktu oskarżenia przez
pokrzywdzonego w sprawie błędnie uznanej przez autora skargi za czyn ścigany z oskarżenia
prywatnego, w sytuacji gdy z jego opisu jednoznacznie wynika, że stanowi on przestępstwo
ściągane z oskarżenia publicznego powoduje, że zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17
$ 1 pkt 9 k.p.k. w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela.
Wobec powyższego w niniejszej sprawie wystąpiła negatywna przesłanka procesowa z
art. 17 $ 1 pkt 9 k.p.k. tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela.
Jednocześnie, biorąc pod uwagę treść prywatnego aktu oskarżenia złożonego przez
M.Z., akta sprawy zostaną przesłane do Prokuratury Rejonowej (...) celem rozważenia, czy nie
zachodzi konieczność wszczęcia postępowania o czyny ścigane z urzędu.
O wydatkach Sąd orzekł na podstawie art. 622 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze postanowiono jak we wstępie.
Sygn. akt IV K 753/16
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy — Żoliborza w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Berezowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 10 stycznia 2017 roku w Warszawie
w sprawie z oskarżenia prywatnego
przeciwko M.O.
oskarżonemu o czyn z art. 212 $ 1 k.k. i art. 216 $ 1 k.k.
w przedmiocie przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 35 $ 1 k.p.k. w zw. zart. 31 $ I k.p.k.
postanawia
stwierdzić swoją niewłaściwość do rozpoznania sprawy i przekazać ją do rozpoznania Sądowi
Rejonowemu dla (...) w W.
Uzasadnienie
U.R. prywatnym aktem oskarżenia z dnia 14 grudnia 2016 roku oskarżyła M.O. o to,
że została pomówiona, znieważona przez oskarżonego M.O. podczas jego zeznań w
charakterze świadka w Sądzie Karnym przy ul. (...) w W. dn. 9.11.2016r. w sprawie o sygn.
IV KS11/14, w ten sposób, że zeznając pod przysięgą, świadomie działając na szkodę U.R.
podał nieprawdę co do okoliczności faktycznych mających wpływ na toczącą się sprawę
karną, w której zeznawał w charakterze świadka, tj. o czyn z art. 212 k.k. w zb. zart. 216 k.k.
Zgodnie z brzmieniem art. 31 $ 1 k.p.k. miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy
jest sąd, w którego okręgu popełniono przestępstwo.
Z treści prywatnego aktu oskarżenia wynika, że miejscem popełnienia ewentualnego
przestępstwa w niniejszej sprawie jest ul. (...) w W. (dzielnica (...)). Przy tej ulicy bowiem
mieści się siedziba Sądu Rejonowego (...), w którym to, w trakcie rozprawy w dniu 9
listopada 2016 roku w sprawie o sygn. IV K 511/14 M.O. miał pomówić i znieważyć U.R..
Zgodnie z $ 3 ust. 40g Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 07
października 2014 roku w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów
apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz. U. z 2014r. poz. 1407 ze zm.)
właściwym miejscowo do rozpoznania przedmiotowej sprawy jest Sąd Rejonowy dla (...) w
W., właściwością którego objęta jest część miasta W. w granicach ustalonych dla dzielnic
(...) 1(-..).
W związku z powyższym zgodnie z art. 31 $ 1 k.p.k. właściwym do rozpoznana tej
sprawy jest Sąd Rejonowy dla (...) w W.
Z uwagi na powyższe należało orzec jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt IV K 767/16
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy — Żoliborza w Warszawie IV Wydział Karny w
składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Berezowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 23 stycznia 2017 roku w Warszawie
w Sprawie S.S.
oskarżonej o czyn z art. 2128 1 k.k.
z urzędu
w przedmiocie przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 358 1 k.p.k. w zw. zart. 316 1 k.p.k.
postanawia
stwierdzić swoją niewłaściwość miejscową i przekazać sprawę do rozpoznania
Sądowi Rejonowemu dla (...) w W. jako miejscowo właściwemu.
Uzasadnienie
S.S. prywatnym aktem oskarżenia z dnia 22 grudnia 2016 roku
(prezentata biura podawczego) została oskarżona o to, że w grudniu 2015 roku
w W., skierowała nie będąc do tego uprawnioną, do akt sprawy z wniosku A.P. o
ustalenie kontaktów z dzieckiem — J.P., prowadzonej przed Sądem Rejonowym
(...), sygn. akt VI Nsm 612/15, nie będąc do tego uprawnioną, pismo z dnia 15
grudnia 2015 roku, w którym, w celu poniżenia go w opinii Sądu i narażenia go
na utratę zaufania jako ojca prawidłowo wykonującego swoje obowiązki, podała
nieprawdziwe zarzuty, stwierdzając m.in. ”(...)”, tj. o czyn z art. 21251 k.k.
Zgodnie z brzmieniem art. 31 8 1 k.p.k. miejscowo właściwy do rozpoznania
sprawy jest sąd, w którego okręgu popełniono przestępstwo. Natomiast na
podstawie art. 6 8 2 k.k. czyn uważa się za popełniony w miejscu, w którym
sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był zobowiązany, albo gdzie
skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru
sprawcy miał nastąpić.
Z treści prywatnego aktu oskarżenia wynika, że miejscem popełnienia
ewentualnego przestępstwa w niniejszej sprawie jest ul. (...) w W. (dzielnica (...)).
Przy tej ulicy bowiem mieści się siedziba Sądu Rejonowego dla (...) w W., w
którym to Sadzie, do sprawy o sygn. VI Nsm 612/15 prowadzonej przed VI
Wydziałem Rodzinnym i Nieletnich S.S. złożyła pismo, w którym miała pomówić
A.P..
Zgodnie z 8 3 ust. 40g Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 07
października 2014 roku w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości
sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz. U. z 2014r.
poz. 1407 ze zm.) właściwym miejscowo do rozpoznania przedmiotowej sprawy
jest Sąd Rejonowy dla (...) w W., właściwością którego objęta jest część miasta
W. w granicach ustalonych dla dzielnic (...) i (...).
W związku z powyższym zgodnie z art. 31 $ 1 k.p.k. właściwym do
rozpoznana tej sprawy jest Sąd Rejonowy dla (...) w W.
Z uwagi na powyższe należało orzec, jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt IV K 234/17 Dnia 18 maja 2017r.
SSR Renata Kielak — Komorowska -
Przewodnicząca IV Wydziału Karnego Sądu Rejonowego dla Warszawy -
Żoliborza
po rozpoznaniu w sprawie z oskarżenia prywatnego J.K. i MM. -
reprezentujących Stowarzyszenie (...) w W.
z urzędu
na podstawie art. 120 8 2 kpk
zarządza:
l) zakreślić sprawę w Repertorium K uznając za bezskuteczny akt
oskarżenia wniesiony przez oskarżycielki prywatne J.K. i M.M.
2) odpis zarządzenia doręczyć oskarżycielkom prywatnym
albowiem
Oskarżycielki prywatne zostały prawidłowo wezwane do uzupełnienia
braków formalnych wniesionego aktu oskarżenia z dnia 03 kwietnia
2017r. (data wpływu do Sądu skargi z KRP (...)) poprzez uiszczenie
zryczałtowanej równowartości kosztów postępowania w kwocie 300 zł oraz
uzupełnienie innych braków tego pisma.
Pismo wzywające do uzupełnienia braków oskarżycielki prywatne
otrzymały — jak wynika ze zwrotnych poświadczeń odbioru - w dniu 25
kwietnia 2017r. (J.K.) oraz w dniu 27 kwietnia 2017r. (M.M.), a zatem
braki mogły uzupełnić odpowiednio do dnia 02 maja 2017r. (J.K.) oraz do
dnia 04 maja 2017r. (M.M.).
Ponieważ oskarżycielki prywatne do dnia dzisiejszego nie uzupełniły
braków formalnych - dlatego z powyższych względów należało zarządzić
jak na wstępie.
Sygn. akt IV K 461/17
POSTANOWIENIE
Dnia 9 sierpnia 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie IV Wydział Karny w składzie :
Przewodniczący : SSR Monika Krzywda
po rozpoznaniu w sprawie
z oskarżenia prywatnego
przeciwko E.P.
z urzędu
na podstawie art. 35$ 1 kpk
postanawia
stwierdza swoją niewłaściwość miejscową i przekazuję sprawę Sądowi Rejonowemu dla
Warszawy-Woli w Warszawie jako właściwemu miejscowo do rozpoznania sprawy
Uzasadnienie
S.B. prywatnym aktem oskarżenia z dnia 18 lipca 2017 r. oskarżył E.P. o popełnienie
czynów z art. 212$1 kk i art. 216$1 kk popełnionych w siedzibie Sądu Okręgowego w W.
przy ul. (...).
Stosownie do treści art. 35$1 kpk Sąd bada z urzędu swoją właściwość, a w razie
stwierdzenia swej niewłaściwości przekazuje sprawę właściwemu sądowi lub innemu
organowi. Po myśli art. 6$2 kk czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu,
w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie
skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał
nastąpić.
W. przedmiotowej wszystkie czyny zarzucane oskarżonej zostały popełnione
w siedzibie Sądu Okręgowego w W. przy ul. (...) a więc w dzielnicy W. Tym samym Sądem
właściwym do rozpoznania sprawy jest Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie,
który swoją właściwością obejmuje dzielnice Wola i Bemowo.
Z tych też względów orzeczono jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt III K 651/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 sierpnia 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie III Wydział Karny w składzie:
Przewodnicząca: SSR Dorota Loryś - Kosylo
Protokolant: Sebastian Kozik, Ewelina Szewczyk, Dorota Strąk, Karolina Łaszczyk, Konrad
Achciński, Anna Wiśniewska, Katarzyna Bielińska, Aneta Daszewska
bez udziału Prokuratora
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26 czerwca 2014r., 19 września 2014r., 28 listopada 2014r., 19
sierpnia 2015r., 2 grudnia 2015r., 18 lutego 2016r., 7 kwietnia 2016r., 8 listopada 2016r., 13 stycznia
2017r., I sierpnia 2017r. oraz 18 sierpnia 2017r. sprawy:
P.R., syna K. i H. z domu R., urodzonego w dniu (...) roku w W.
T. K., syna F. i J. z domu Z., urodzonego w dniu (...) roku w S$.
oskarżonych o to, że:
w dniu 2 grudnia 2010 r. będąc autorami artykułu pt. „(...)" opublikowanego w gazecie „(...)"
nr (...) ( strona 2) podpisani literą „(...)" publicznie pomówili W.P., pełniącego wówczas
funkcję burmistrza Ł. - funkcjonariusza publicznego i jednocześnie kandydata na burmistrza Ł.
przed II turą wyborów na funkcję burmistrza Ł., wyznaczonych na dzień 5 grudnia 2010r. o to,
że:
cytat z artykułu w wydaniu nr (...) gazety „„(...)" z 2 grudnia 2010r.:
„25.06.2008 roku pan burmistrz W.P. przekraczając swoje
uprawnienia podpisał akt notarialny z firmą (...) (repetytorium
(...). Tym samym gmina nieodwracalnie straciła szansę
na uratowanie cennych gruntów, których była właścicielem ",
oraz w dalszej części artykułu:
„W niewyjaśnionych i utajnionych okolicznościach pan W.P. przekraczając
swoje uprawnienia wynikające z uchwały Rady Miejskiej z (...) roku pozbył
się na zawsze szansy na budowę mieszkań komunalnych przez firmę (...).
Gmina zniosła wszelkie zobowiązania firmy (...) i zamiast budynku
komunalnego przekazala panu burmistrzowi, reprezeniującemu gminę, kwotę
2,5 min zł, a chwilę później sprzedała ten teren firmie (...) już za 22 min zł”,
a zatem o takie postępowanie, które naraziło W.P. na utratę zaufania niezbędnego do
sprawowania zajmowanego stanowiska oraz pełnienia funkcji publicznych, przy czym czynu
tego dopuścili się poprzez podżeganie redaktora
naczelnego A.Z. do opublikowania artykułu własnego autorstwa przy użyciu środka
masowego przekazu
tj. o czyn z art. 212$1i2 k,k, w zw. zart. 18$1i2 k.k.
- orzeka -
l. oskarżonych P.R. i T. K. w ramach zarzucanego im czynu uznaje za winnych tego, że w
dniu 2 grudnia 2010 r. w Ł. za pomocą środków masowego komunikowania pomówili W.P.,
zajmującego wówczas stanowisko Burmistrza Gminy L., o popełnienie przestępstwa działania na
szkodę Gminy L. polegającego na przekroczeniu upraw nień w zakresie zarządu mieniem tejże
Gminy poprzez zawarcie w dniu 25.06.2008 r. w formie aktu notarialnego (repertorium (...))
umowy z firmą (...), a więc o takie zachowanie, które mogło narazić wymienionego na utratę
zaufania potrzebnego do pełnienia stanowiska Burmistrza Gminy Ł., w ten sposób, iż napisali
artykuł pod tytułem „(...)" zawierający wskazane wyżej treści, który został opublikowany w
dwutygodniku „(...)" w numerze (...) z dnia 2.12.2010 r., i za to na podstawie art. 2128 1i$2
k.k. skazuje ich, a na podstawie art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 60 $ 2 i $ 7 k.k. odstępuje od
wymierzenia oskarżonym kary;
Il. na podstawie art. 60 $ 7 k.k. orzeka podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez
zamieszczenie na tablicy ogłoszeń Urzędu Miejskiego w Ł. jego odpisu przez okres 2 (dwóch)
miesięcy;
[Il. _ na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz oskarżyciela
prywatnego kwotę po 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;
IV. na podstawie art. 628 pkt 2 k.p.k. zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu
Państwa kwotę po 50 zł (pięćdziesiąt złotych) tytulem całości wydatków poniesionych przez
Skarb Państwa.
Sygn. akt III K 441/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 maja 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy — Żoliborza w Warszawie III Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Marcin Kosowski
Protokolant: starszy sekretarz sądowy Hanna Łastówka
przy udziale oskarżyciela prywatnego R.G.,
po
rozpoznaniu w dniach: 03.09.2014r., 27.10.2014r., 09.01.2015r., 20.04.2015r.,
19.05.2015r., 17.06.2015r., 26.10.2015r., 23.11.2015r., 15.09.2016r., 24.10.2016r.,
16.11.2016r., 15.12.2016r., 11.05.2017r. sprawy:
A.F., córki A. i K. z domu K., urodzonej w dniu (.. „jrokuw W.;
oskarżonej o to, że:
1. wokresie od grudnia 2012 roku do stycznia 2013 roku w J., pow. (...), woj. (...) oraz
innych miejscowościach, dzwoniąc z telefonu o numerze: +48 (...), w trakcie kilku
rozmów telefonicznych prowadzonych z p. J.R., pomówiła R.G., o to, że w bliżej
nieokreślonym okresie czasu dokonała ona fałszywego zawiadomienia o popełnieniu
przestępstwa karnoskarbowego przez J.R., o to że z uwagi na brak kompetencji
zawodowych w telewizji publicznej oraz innych podobnych firmach zakończono z nią
współpracę zawodową, o to że R.G. okrada firmę p. J.R. przez zabieranie jej
projektów i wykonywanie tychże z osobami trzecimi, tj. z p. M.N., ponadto o to, że
jedynym obecnym źródłem dochodów jest nierząd i tzw. „Sponsoring”, także o to, że
obecnie posiada między innymi żonatego „kochanka”, któremu w ten sposób rozbija
małżeństwo, o to, że nęka męża, a jej konkubenta wysokimi alimentami, jednocześnie
zaniedbując własne dziecko, które jest brudne i głodne, które to okoliczności mogły ją
poniżyć w opinii publicznej, a także mogły narazić na utratę zaufania potrzebnego dla
wykonywanego przez nią zawodu scenografa,
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 212 $ 1 k.k. w zw. zart. 12 k.k.
w dniu 21 października 2012 roku, a następnie w styczniu 2013 roku dzwoniąc
dwukrotnie z ukrytego nr telefonu, do p. CL, przebywającego wówczas na terenie
W(1), przedstawiając się z imienia i nazwiska, w trakcie prowadzonych z nim rozmów
telefonicznych, pomówiła R.G., o to że, w związku z niekompetencją straciła
zatrudnienie i jedynym obecnym źródłem jej dochodów jest tzw. „Sponsoring ”, to jest
to, że jest utrzymywana przez bliżej niewskazanych „kochanków” w zamian za
świadczenie im usług seksualnych, a także o to, że obecnie posiada między innymi
żonatego „kochanka”, któremu w ten sposób rozbija małżeństwo, które to
okoliczności mogły ją poniżyć w opinii publicznej,
tj. o czyn określony w art. 212 $ I k.k. wzw. zart. 12 k.k.
orzeka:
przy zastosowaniu art. 4 $1 k.k. na podstawie przepisów ustawy z dnia 06.06.1997r.
Kodeks karny (Dz.U. nr 88 poz. 553 ze zmianami) w brzmieniu obowiązującym w
dniu 30.06.2015r.:
. uznaje A.F. w ramach zarzucanych jej czynów za winną tego, że w okresie od
października 2012 roku do 31 stycznia 2013 roku działając w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu pomówiła R.G. o takie postępowanie
lub właściwości , które mogły poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę
zaufania potrzebnego dla wykonywanego przez nią zawodu scenografa i tak:
- w styczniu 2013 roku w J., pow. (...). woj. (...) oraz w W. w mniej niż 8 rozmowach
i nie więcej niż 16 rozmowach telefonicznych prowadzonych z J.R., pomówiła R.G.,o
to, że jest osobą niegodną zaufania, która zawiadamia Urząd Skarbowy o
nieprawidłowym prowadzeniu dokumentacji rachunkowej przez J.R., i która
nierzetelnie i nieuczciwie wykonuje umowy o działo na rzecz przedsiębiorstwa J.R.
przez zabieranie jej projektów i wykonywanie tychże z osobami trzecimi; ponadto o
to, że jest osobą rozwiązłą posiadającą kilku kochanków oraz że zaniedbuje
wychowanie własnego dziecka i nie dba o jego dobro;
- w październiku 2012 roku, a następnie w styczniu 2013 roku telefonując dwukrotnie
do C.1., przebywającego wówczas w K. i W(1), pomówiła R.G., o to że, że jest osobą
niegodną zaufania, która nie ma pracy i zawodu, której zależy wyłącznie na
pieniądzach, a utrzymywana jest przez bliżej niewskazanych kochanków w zamian za
świadczenie im usług seksualnych;
to jest popełnienia w warunkach czynu ciągłego występku z art. 212$1 k.k. wzw.z
art. 12 k.k.
— | za to na podstawie art. 212 $1 k.k. oraz art. 33 $1 i $3 k.k. wymierza jej grzywnę w
wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę
100 (stu) złotych;
„na podstawie art. 628 pkt. 1 k.p.k. zasądza od A.F. na rzecz R.G. kwotę 2340 zł (dwa
tysiące trzysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu poniesionych uzasadnionych
wydatków: wynagrodzenia ustanowionego pełnomocnika oraz kwoty zryczałtowanej
równowartości wydatków;
. na podstawie art. 628 pkt. 2 k.p.k. zasądza od ALF. na rzecz Skarbu Państwa kwotę
6318, 34 zł (sześć tysięcy trzysta osiemnaście złotych trzydzieści sześć gorszy)
tytułem zwrotu kosztów sądowych w tym 3000 zł (trzy tysiące złotych) opłaty.
Sygn. akt III K 206/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 stycznia 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy — Żoliborza w III Wydziale Karnym w składzie:
Przewodnicząca SSR Iwona Strączyńska
Protokolant Karolina Łaszczyk, Paweł Fudali, Monika Piątek, Agnieszka Geryng, Hanna
Łastówka
bez udziału Prokuratora
po rozpoznaniu w dniach 03.11.2015 r., 28.01.2016 r., 14.04.2016 r., 15.12.2016 T.,
22.12.2016 r., 17.01.2017 roku sprawy:
A.C., urodz. (...) roku w Ł., córki A.iJ.
oskarżonej to, że:
1. w dniu 14 marca 2014 r. w Punkcie Przedszkolnym (...) znajdującym się przy
ul. (...) w Ł. (...), prowadzonym przez Ł.C., A.C. w celu poniżenia Ł.C. w
opinii publicznej oraz narażenia go na utratę zaufania potrzebnego do
wykonywania działalności oświatowej, rozgłaszała przeciwko niemu
publicznie nieprawdziwe zarzuty wobec zatrudnionej w Punkcie
Przedszkolnym D.G., wyrażające się w twierdzeniu, że właściciel
przedszkola Pan Ł.C. molestował jej córkę J(1)., która do tego przedszkola
uczęszczała. Pani A.C. podczas rozmowy poleciła D.G. przekazanie tej
informacji przedszkolankom Pani S.W. oraz M.K.
tj. o czyn zart. 212$1 kk
II.
UI.
- ORZEKA-
Oskarżoną A.C. uznaje za winną tego, że w dniu 14 marca 2014 r. w
Punkcie Przedszkolnym (...) znajdującym się przy ul. (..) w Ł,
prowadzonym przez Ł.C., pomówiła Ł.C. o molestowanie jej córki J(1),
która do tego przedszkola uczęszczała, przekazując tę informację
zatrudnionej w Punkcie Przedszkolnym D.G. i godząc się na przekazanie
jej innym pracownikom przedszkola, co poniżyło Ł.C. w opinii publicznej
oraz naraziło go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania
działalności oświatowej, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona
występku z art. 212$1 kk i za to na podstawie art. 212$1 kk skazuje ją i
wymierza karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności połączonej z
obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;
Na podstawie art. 212$3 kk orzeka wobec oskarżonej nawiązkę na rzecz
pokrzywdzonego Ł.C. w kwocie 4.500 (czterech tysięcy pięciuset)
złotych.
Na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz
oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu w kwocie
300 (trzystu).
Sygn. akt III K 247/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 maja 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie III Wydział Karny w
składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Wasilewska-Mikusek
Protokolant: Konrad Achciński, Hanna Łastówka, Karolina Łaszczyk, Monika Piątek,
Anna Wiśniewska
przy udziale oskarżyciela prywatnego - P.R.
po rozpoznaniu w W. na rozprawie w dniach: 22 czerwca 2016 roku, 08 lipca 2016
roku, 28 września 2016 roku, 07 listopada 2016 roku, 09 stycznia 2017 roku, 03 marca
2017 roku, 08 maja 2017 roku,
sprawy:
W.B., syna]. i P., urodzonego (...) roku w Ż.
oskarżonego o to, że:
w okresie co najmniej od listopada 2014 r. do kwietnia 2015 r. w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru jeździł główną ulicą Ł., samochodem osobowym marki (...) o nr
rejestracyjnym (...) z przyczepą nr rejestracji (...), na której był rozwieszony baner o
rozmiarach ok. 4 m długości i ok. 1 m szerokości o kolorze żółtym z napisem koloru
czerwonego, zajmującego całą powierzchnię baneru „(...)', a następnie ustawił ww.
przyczepę z banerem „(...)" na nieruchomości położonej przy ul (...) w Ł., będącej
jego własnością w ten sposób, że jest dostępna dla szerokiego kręgu odbiorców,
który to tekst mógł zniesławić oraz poniżyć oskarżyciela prywatnego w opinii
publicznej lub narazić na utratę zaufania publicznego dla funkcji zastępcy
burmistrza gminy i miasta Ł.,
to jest o czyn określony w art. 2128 1 k.k.
orzeka
l. w ramach zarzucanego czynu uznaje oskarżonego W.B. za winnego tego, że:
1. w okresie od 10 do 13 listopada 2014 roku w Ł. działając w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu pomówił P.R. o
zachowania, które mogły go poniżyć w opinii publicznej i narazić na
utratę zaufania publicznego potrzebnego do pełnienia funkcji zastępcy
burmistrza gminy i miasta Ł., w ten sposób, że w dniu 10 listopada
2014 roku na ul. (...) w Ł. kierował samochodem osobowym marki (...)
o nr rejestracyjnym (...) z przyczepą samochodową o nr rejestracyjnym
(..), na której był umieszczony poprzez rozwieszenie baner o
rozmiarach ok. 4 m długości i ok. 1 m szerokości o kolorze żółtym z
napisem koloru czerwonego, zajmujący niemal całą powierzchnię
baneru o treści „(...)"', a następnie ustawił powyższą przyczepę z tym
samym banerem z napisem „(...)" na będącej jego własnością
nieruchomości położonej u zbiegu ulic (...) i (...) w Ł., w ten sposób, że
była widoczna z ulicy, a jej treść dostępna dla szerokiego kręgu
odbiorców, parkując tam tą przyczepę w dniu 13 listopada 2014 roku,
przy czym w czasie czynu jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i
pokierowania swoim postępowaniem była ograniczona w stopniu
znacznym i za czyn ten na podstawie art. 2128 1 k.k. w zw. zart. 3182
k.k. w zw. zart. 12 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015
roku włącznie tj. do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 20.02.2015 roku
o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw.
z art. 481 k.k. skazuje go;
2. w dniu 08 kwietnia 2014 r. umieszczając na będącej jego własnością
nieruchomości położonej u zbiegu ulic (...) i (...) w Ł. przyczepę
samochodową o nr rejestracyjnym (...), na której był umieszczony
poprzez rozwieszenie baner o rozmiarach ok. 4 m długości i ok. 1 m
szerokości o kolorze żółtym z napisem koloru czerwonego, zajmujący
niemal całą powierzchnię baneru o treści „(...)', w ten sposób, że była
widoczna z ulicy, a jej treść dostępna dla szerokiego kręgu odbiorców
pomówił P.R. o zachowanie, które mogły go poniżyć w opinii
publicznej i narazić na utratę zaufania publicznego potrzebnego do
pełnienia funkcji zastępcy burmistrza gminy i miasta Ł..
przy czym w czasie czynu jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i
pokierowania swoim postępowaniem była ograniczona w stopniu
znacznym i za czyn ten na podstawie art. 21281 k.k. w zw. zart. 3182
k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015 roku włącznie tj.
do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 20.02.2015 roku o zmianie
ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 481
k.k. skazuje go;
i przyjmując, że powyższe czyny popełnione zostały w warunkach
ciągu przestępstw tj. w krótkich odstępach czasu w podobny sposób, na
podstawie art. 212 $ 1 kk. w zw. z art. 91 8 1 k.k. w brzmieniu
obowiązującym do dnia 30.06.2015 roku włącznie tj. do dnia wejścia w
życie ustawy z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny
oraz niektórych innych ustaw wymierza mu jedną karę grzywny w
wymiarze 20 (dwadzieścia) stawek dziennych ustalając wysokość jednej
stawki dziennej na kwotę 200 (dwieście) złotych,
II. na podstawie art. 69 8 1i$ 2 k.k. w zw. zart. 70 $ 1 pkt 2 k.k. w brzmieniach
obowiązujących do dnia 30 czerwca 2015 roku włącznie wykonanie kary
grzywny warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby,
III. na podstawie art. 46 $ 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015
IV. na
roku włącznie orzeka od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego
P.R. obowiązek zapłaty kwoty 2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem
częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
podstawie art. 72 $ 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia
30.06.2015 roku włącznie zobowiązuje oskarżonego do przeproszenia
oskarżyciela prywatnego P.R. poprzez opublikowanie na swój koszt na
łamach gazet: „(...)” i „(...)”, na stronie 3 w jednym i drugim czasopiśmie
czcionką o rozmiarze 20 koloru czarnego w czerwonej ramce na białym tle
tekstu o treści „Przepraszam P.R. za pomówienie jakie dokonałem w
dniach 10-13 listopada 2014 roku oraz 8 kwietnia 2015 roku wystawiając
baner z nieprawdziwym tekstem” z podpisem „W.B.”, zobowiązując go
do podjęcia ustaleń z redakcjami tych gazet w ciągu 1 miesiąca od
uprawomocnienia się wyroku, oraz opublikowania dwukrotnie przeprosin
w każdym kolejno ukazanym następnym numerze gazet, przy czym
pierwsza publikacja powinna nastąpić w pierwszym wydaniu
udostępnionym przez powyższe redakcje,
V. na podstawie art. 618 $ 1 pkt 11 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz
VI. na
VII.
adw. T.K. kwotę 974,16 zł (dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote i
szesnaście groszy) brutto z tytułu wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc
prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu,
podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz
oskarżyciela prywatnego P.R. kwotę 1092 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt
dwa złote) tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu,
na podstawie art. 628 pkt 2 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu
Państwa kwotę 1374,16 zł ( jeden tysiąc trzysta siedemdziesiąt cztery złote
i szesnaście groszy) tytułem kosztów sądowych, w tym 400 zł (czterysta
złotych) tytułem opłaty sądowej.
qostanowiewie PWOMOCNE 1401. 40l7v
Sygn. akt III K 127/16
POSTANOWIENIE
Dnia 23 listopada 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy — Żoliborza w Warszawie III Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Wasilewska-Mikusek
na posiedzeniu bez udziału stron w Warszawie w dniu 23 listopada 2016 roku
po rozpoznaniu w sprawie przeciwko M.G.
oskarżonemu o czyn z art. 212 $ 2 k.k. w zw. z art. 216 $ 2 k.k. w zw. zart. 12 k.k.
w przedmiocie przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 35 $ 1 k.p.k. w zw. z art. 32 $ 1 k.p.k.
postanawia
stwierdzić swoją niewłaściwość miejscową i przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi
Rejonowemu dla (...) w W. III Wydział Karny
Uzasadnienie
M.G. prywatnym aktem oskarżenia z dnia 4 marca 2016 roku został oskarżony
o to, że pomiędzy 6 a 10 marca 2015 roku w artykule prasowym pt. ,„(...)* w ramach
wykonywanych obowiązków dziennikarza internetowego serwisu (...) pomówił I.B., A.F., B.L.
oraz N.M. o uprawianie międzynarodowej prostytucji wraz z praktykami koprofilskimi, to jest o
takie zachowanie, które może je poniżyć w opinii publicznej, a także narazić na utratę zaufania
niezbędnego dla prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie modelingu za pomocą
środków masowego komunikowania, a także w tym samym artykule prasowym publicznie
znieważył moje (...) poprzez określenie ich mianem prostytutek, które to określenie jest
powszechnie uznane za obraźliwe,
to jest o czyn z art. 212 $2 k.k. w zw. z art. 216 $ 2 k.k. w zw. zart. 12 k.k.
Zgodnie z brzmieniem art. 31 $ 1 k.p.k. miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy jest
sąd, w którego okręgu popelniono przestępstwo. Natomiast na podstawie art. 6 $ 2 k.k. czyn
uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego
był zobowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według
zamiaru sprawcy miał nastąpić.
Ww. przestępstwa zaliczane są do grupy przestępstw formalnych. O ich miejscu
popełnienia decyduje więc miejsce działania sprawcy. Analiza dotychczas zebranych w sprawie
danych wskazuje, że nie można ustalić miejsca popełnienia przestępstwa. Akt oskarżenia został
skierowany do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza z uwagi na miejsce siedziby redakcji
»(-.).
Analizując materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie można wykluczyć, że
zarzucone przestępstwo zostało ewentualnie popełnione we właściwości Sądu Rejonowego dla
(...) w W., gdzie oskarżony miał miejsce zamieszkania ( ul. (...) k. 179). Brak jest natomiast
podstaw do przyjęcia, że oskarżony działał we właściwości Sądu Rejonowego dla Warszawy-
Żoliborza w Warszawie. Co prawda przy ul. (...) ma siedzibę redakcja serwisu (...), na stronie
którego został zamieszczony w/w artykuł jednakże z pisma uzyskanego od właściciela redakcji
„(...)” (z dnia 24.10.2016 roku) oskarżony obowiązki służbowe wykonuje w ramach stosunków
cywilnoprawnych, a w/w podmiot nie dysponuje wiedzą na temat miejsca wykonywania przez
oskarżonego usług. Tym samym z treści pisma wynika, że oskarżony żadnych swoich
obowiązków nie wykonuje w siedzibie redakcji, gdyż w przeciwnym wypadku informacja taka
zawarta zostałaby we wskazanym piśmie. Skoto więc oskarżony obowiązków nie realizuje w
siedzibie redakcji, prawdopodobnie wykonuje je w miejscu swojego zamieszkania.
Z akt sprawy wynika również, że miejsce zameldowania oskarżonego to W. ul. (...) (k. 179),
która również znajduje się we właściwości Sądu Rejonowego dla (...) w W.
O właściwości Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie nie stanowi fakt
skierowania do tego Sądu prywatnego aktu oskarżenia, ani również w żadnym stopniu zasada
ekonomiki procesowej. Przesłanka ujawnienia przestępstwa określona w art. 32 $ fpkt 1 k.p.k.
dotyczy ujawnienia czynu przez organy ścigania. Nawet przyjmując, że momentem takiego
ujawnienia jest skierowanie prywatnego aktu oskarżenia to siedziba Sadu Rejonowego dla
Warszawy-Żoliborza mieści się na obszarze właściwości Sądu Rejonowego dla (...) ((...)), a nie
obszarze podległym tutejszemu sądowi.
Z tych względów — wobec niemożności aktualnie ustalenia miejsca popełnienia przestępstw
zarzucanych właściwość Sądu winna być ustalona w oparciu o reguły pomocnicze określone w
art. 32 $ 1 k.p.k.
Oskarżony posiadał ostatnie w dacie czynów miejsce zamieszkania w dzielnicy (...) — teguła
z pkt 3 ww. przepisu.
Zgodnie z art. 55 $ 1 k.p.k. Sąd zobligowany jest do badania swojej właściwości miejscowej
1 tzeczowej.
Dlatego zgodnie z att. 32 $ 1 k.p.k. właściwym do rozpoznana tej sprawy jest Sąd Rejonowy
dla (...) w W. III Wydział Karny — właściwość wydziału ustalono na podstawie podziału
czynności Sądu.
Z uwagi na powyższe należało orzec jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt III K 688/16
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2017 roku
Sąd Rejonowy dła Warszawy - Żoliborza w Warszawie III Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Dorota Loryś-Kosylo
Protokolant: Karolina Łaszczyk
po rozpoznaniu w sprawie Z.H.
oskarżonej o czyny z art. 212 $ I k.k., art. 216 k.k.
z urzędu
w przedmiocie umorzenia postępowania
na podstawie art. 17 $ I pkt 6 k.p.k.
postanawia:
umorzyć postępowanie karne przeciwko Z.H. oskarżonej o czyny z art. 212 $ I k.k., art. 216
k.k. w sprawie o sygn. akt III K 688/16 wobec przedawnienia karalności czynów
zabronionych.
Uzasadnienie
M.M. wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie w dniu 25
listopada 2016 r. (data prezentaty sądowej) prywatny akt oskarżenia przeciwko Z.H.,
zarzucając oskarżonej popełnienie czynu wyczerpujących znamiona z art. 212$1 k.k. i art.
216 $ I k.k. Z.H. zarzucanych jej czynów zniesławienia i zniewagi miała dopuścić się w dniu
13 grudnia 2014 r. przy ulicy (...) w W.
Zgodnie bowiem z art. 101 $ 2 k.k. w zw. z art. 102 k.k. karalność przestępstwa
ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony
dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od
czasu jego popełnienia. W sytuacji zaś, gdy w okresie wskazanym w Kodeksie karnym doszło
do wszczęcia postępowania przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa
ulega przedawnieniu po 5 latach od zakończenia tego okresu.
Nie ulega wątpliwości sądu, iż przestępstwa z art. 212 $ 1 k.k. art. 216 k.k. ścigane są
z oskarżenia prywatnego. Jak wynika z pisma oskarżyciela prywatnego uzupełniającego braki
formalne prywatnego aktu oskarżenia do popełnienia czynów zabronionych z art. 212 $ 1 k.k.
i art. 216 $ 1 k.k. przez Z.H. miało dojść w dniu 13 grudnia 2014 r., a prywatny akt
oskarżenia został wniesiony do Sądu w dniu 25 listopada 2016 r. tym samy upłynął okres
przedawnienia karalności w/w czynów.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji postanowienia.
posłanoraenić raaomoze. N0l WI
Sygn. akt. III K 732/16
POSTANOWIENIE
Dnia 16 grudnia 2016r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w Warszawie — Wydział III Karny
w składzie :
Przewodniczący: SSR Piotr Nowak
po rozpoznaniu w sprawie J.G.
oskarżonej o czyn z art. 2128 1 k.k. w zb. zart. 21681 k.k.
z urzędu
w przedmiocie o przekazania sprawy innemu równorzędnemu Sądowi
na podstawie art. 31 $ 1 k.p.k. w zw. zart. 358 1 k.p.k.
postanawia:
stwierdzić swą niewłaściwość i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-
Woli w Warszawie jako rzeczowo i miejscowo właściwemu.
Uzasadnienie
Oskarżycielka prywatna U.R. oskarżyła J.G. o czyn z art. 21251 k.k. wzb. zart.
216 $ 1 k.k. popełniony w siedzibie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w
Warszawie przy ul. Kocjana 3.
Tutejszy Sąd znajduje się na terenie Dzielnicy Wola w Warszawie.
W tym stanie rzeczy sprawę należało przekazać Sądowi Rejonowemu dla
Warszawy-Woli w Warszawie jako właściwemu miejscowo i rzeczowo do jej rozpoznania.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł jak w postanowieniu.
Stronalzl
Sygn. akt III K 750/16
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie Wydział III Karny,
w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Wasilewska-Mikusek
Protokolant: Hanna Łastówka
po rozpoznaniu w Warszawie na posiedzeniu w dniu 21 lutego 2017 roku
sprawy M.J.
oskarżonego prywatnym aktem oskarżenia złożonym przez T.S. o to, że: w dniu 11.11.2013 0
godz. 14.27 w internetowej grupie dyskusyjnej (...) opublikował tekst zatytułowany „„(...)”, w
którym to tekście zniesławił go zarzucając mu postępowanie, które poniża go w opinii
publicznej oraz naraża go na utratę zaufania potrzebnego do prowadzenia przez niego
działalności,
tj.oczyn zart. 212 $2 k.k.
z urzędu
w przedmiocie umorzenia postępowania
postanawia
l. na podstawie art. 17 $ 1 pkt 6 k.p.k. w zw. zart. 101 $ 2 k.k. w zw. zart. 102 k.k.
postępowanie karne przeciwko M.J. umorzyć wobec przedawnienia karalności czynu;
2. na podstawie art. 230 $ 2 k.p.k. zwrócić T.S. dowody rzeczowe określone jako
załącznik — dowód nr 2 do aktu oskarżenia (w postaci 5 książek);
3. na podstawie art. 632 pkt | k.p.k. koszty postępowania w sprawie ponosi oskarżyciel
prywatny T.S.
Uzasadnienie
W dniu 09 grudnia 2016 roku do tut. Sądu wpłynął prywatny akt oskarżenia wniesiony
przez T.S., w którym zarzucił M.J. popełnienie przestępstwa z art. 212 $ 2 k.k. polegającego
na tym, że w dniu 11.11.2013 o godz. 14.27 w internetowej grupie dyskusyjnej (...)
opublikował tekst zatytułowany „(...)”, w którym to tekście zniesławił go zarzucając mu
postępowanie, które poniża go w opinii publicznej oraz naraża go na utratę zaufania
potrzebnego do prowadzenia przez niego działalności.
Sąd z urzędu zobligowany jest do badania czy w konkretnej sprawie nie zaistniały
negatywne przesłanki z art. 17 $ 1 pkt 1-11 k.p.k. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie
zachodzi negatywna przesłanka procesowa z art. 17 $ 1 pkt 6 k.p.k. w postaci przedawnienia
karalności czynu zarzucanego.
Na podstawie art. 101 $ 2 k.k. karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego
ustaje z upływem roku od czasu. gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy
przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia. Stąd też w
przypadku czynu zarzucanego oskarżonemu M.J. należało postępowanie umorzyć wobec
upływu terminu przedawnienia karalności czynu najpóźniej z dniem 11.11.2016 roku.
Prywatny akt oskarżenia wpłynął do tut. Sądu 9 grudnia 2016 roku, a więc po upływie
wskazanego powyżej 3 letniego okresu.
Podnoszone przez oskarżyciela prywatnego argumenty dotyczące braku wiedzy o
popełnionym na jego szkodę przestępstwie, nie mają znaczenia, gdyż powyższej wskazany
trzyletni termin nie może ulec wydłużeniu niezależnie od okoliczności stanowiących
przyczynę niewszczęcia postępowania karnego przed jego upływem.
Niezależnie od tego, jak wynika z wniesionego aktu oskarżenia oraz dołączonych do
niego załączników, wiedzę o zdarzeniu T.S. uzyskał w dniu 30.08.2016 roku, a więc przed
upływem terminu określonego w art. 101 $ 2 k.k.
W polskim prawie karnym procesowym, poza przypadkiem określonym w art. 398 $ 1
k.p.k., który to przepis nie ma zastosowania w tej sprawie na obecnym jej etapie, nie
obowiązuje zasada dowolnego rozszerzania zarzutów stawianych oskarżonemu. Tak więc
pismo z dnia 14.12.2016 roku (data wpływu), w którym oskarżyciel prywatny wskazuje na
późniejsze tj. po 11.11.2013 roku komentowanie swojego wpisu przez M.J. nie stanowi w tym
postępowaniu prowadzonym pod sygn. akt III K 750/16 skargi inicjującej postępowanie karne
i zakreślającej jej ramy czasowe. Podkreślić należy, że pismo to wpłynęło w momencie, gdy
sprawa już zawisła przed Sądem, a zainicjowane postępowanie dotyczyło jednego zachowania
— pierwszego umieszczenia wpisu (opublikowania) w dniu 11.11.2013 roku. Opisywane przez
oskarżyciela prywatnego w piśmie z 14.12.2016 roku (data wpływu do Sądu) zachowania nie
mieszczą się w granicach aktu oskarżenia podanych zarówno w opisie zarzucanego czynu, jak
i uzasadnieniu wniesionego aktu oskarżenia z dnia 9.12.2016 roku.
Wobec treści wydanego orzeczenia o dowodach rzeczowych orzeczono na podstawie art.
230 $ 2 k.p.k., zgodnie z którym dowody rzeczowe należy zwrócić uprawnionemu w
przypadku stwierdzenia ich zbędności dla postępowania karnego. Uprawnionym w tym
przypadku jest oskarżyciel prywatny, który stanowiące dowód rzeczowy książki przedłożył
wraz z aktem oskarżenia.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem,
jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia
postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia prywatnego oskarżyciel
prywatny. T.S. dobrowolnie uiścił kwotę 300 zł tytułem zryczałtowanych kosztów
postępowania w sprawach z oskarżenia prywatnego, a zatem koszty postępowania uznać
należy za uiszczone w zakresie wydatków Skarbu Państwa.
Umorzenie niniejszego postępowania nie jest efektem postawy procesowej oskarżonego
ani też nie wynika z opieszałości Sądu czy niedowładu organizacyjnego wymiaru
sprawiedliwości, lecz jest wynikiem zbyt późnego złożenia aktu oskarżenia przez
pokrzywdzonego (pomimo realnych możliwości zainicjowania postępowania karnego przed
przedawnieniem karalności czynu). Dlatego też, zdaniem Sądu, przesłanki z art. 632a k.p.k.
na podstawie, których koszty postępowania może wyjątkowo ponieść oskarżony lub Skarb
Państwa nie zachodzą. Podstawa prawna umorzenia postępowania wyklucza także zwrot
uiszczonych zryczałtowanych kosztów na rzecz oskarżyciela prywatnego na podstawie art.
622 k.p.k., jak też zasądzenie ich od oskarżonego na podstawie art. 629 k.p.k. Podobne
stanowisko dotyczące rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania w sprawach z oskarżenia
prywatnego zawarte jest w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 20.06.2000 roku o sygn. akt I
KZP 14/00, z którą tutejszy Sąd w pełni zgadza się, wyrażając tożsame stanowisko.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji postanowienia.
Sygn. akt III K 7/17
POSTANOWIENIE
Dnia 2 lutego 2017 r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w Warszawie — III Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Piotr Nowak
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 2.02.2017 r.
sprawy A.B.
oskarżonego o czyn z art. 212582 k.k.
z urzędu
w przedmiocie przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 38 $ 1 k.p.k.
postanawia:
zwrócić się do Sądu Okręgowego w Warszawie — IX Wydział Karny Odwoławczy o
rozstrzygnięcie sporu o właściwość miejscową między Sądem Rejonowym dla Warszawy-
Żoliborza w Warszawie a Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Uzasadnienie
Oskarżyciela prywatna T.U. zarzuciła A.B. popełnienie czynu z art. 212 8 2 k.k.
polegającego na tym, że „w okresie od czerwca 2015 roku do stycznia 2016 roku
Oskarżony publikował wpisy w serwisie internetowym (...) od strony 114 do strony 164,
administrowanym przez podmiot (...) S.A. z siedzibą w W., dotyczące mojej osoby,
których treść w sposób bezpośredni znieważała moją osobę, naruszając przy tym moje
dobra osobiste w postaci dobrego imienia, godności oraz czc”. Prywatny akt oskarżenia
został wniesiony do Sadu Rejonowego dla m.st. Warszawy.
Prawomocnym postanowieniem z dnia 26.04.2016 r., sygn. III K 103/15, Sąd
Rejonowy dla m.st. Warszawy stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał
sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Jako właściwemu miejscowo. W uzasadnieniu postanowienia wskazany Sąd stwierdził, iż
przedmiotem postępowania są czyny z art. 212 $ 2 k.k. dokonane przez publikację w
serwisie internetowym (...) oraz nie można w sposób jednoznaczny określić, w jakim
miejscu treści te na wskazanej stronie internetowej zostały zamieszczone (k.19).
Zarządzeniem z dnia 4.08.2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w
Warszawie zarządzeniem skierował niniejszą sprawę na posiedzenie pojednawcze,
którego termin wyznaczył na dzień 11.10.2016 r. (k.28).
Na posiedzeniu pojednawczym w dniu 11.10.2016 r. pełnomocnik oskarżycielki
prywatnej wniósł o dopuszczenie dowodu z „przesłuchania oskarżycielki prywatnej”, z
zeznań świadka E.C., a także o zwrócenie się do (...) S.A. o wskazanie adresu IP osoby,
która dokonała pod nazwą „Gość poszczególnych wpisów w okresie objętym zarzutem.
Na wskazanym posiedzeniu Sąd wyznaczył termin rozprawy na dzień 2.12.2016 r. (k.
260).
Postanowieniem z dnia 2.11.2016 r., sygn. V K 330/16, Sąd Rejonowy dla
Warszawy Śródmieścia w Warszawie uznał się niewłaściwym oraz przekazał sprawę
tutejszemu Sądowi, wskazując iż skoro oskarżony zamieszczał przedmiotowe wpisy o
różnych porach dnia i nocy, to brak jest racjonalnych powodów, aby sądzić, iż były one
dokonane w innym miejscu aniżeli jego miejsce zamieszkania (k. 264).
Strona 1 z3
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Zdaniem tutejszego Sądu postanowienie o stwierdzeniu niewłaściwości
miejscowej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie zapadło z
obrazą art. 32 83 k.p.k.
Przestępstwo z art. 212 k.k. ma charakter formalny, stąd też zgodnie z art. 6 8 2
k.k. jest popełnione w miejscu gdzie sprawca działał lub zaniechał działania, do którego
był obowiązany.
Kluczowe znaczenie dla ustalenia sądu właściwego dla rozstrzygnięcia niniejszej
sprawy ma kwestia miejsca (lub miejsc, w którym przedmiotowe wpisy były
dokonywane w sieci Internet za pośrednictwem strony o nazwie (...).
Poza wszelką dyskusja pozostaje kwestia, iż miejsce popełnienia czynu
zarzucanego oskarżonemu jest nieznane oskarżycielce prywatnej - w zarzucie
stawianym oskarżonemu oskarżyciela prywatna powyższego miejsca nie wskazała, zaś
na posiedzeniu przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w
dniu 11.10.2016 r. złożyła wnioski dowodowe zmierzające do ustalenia m.in. miejsca
popełnienia przedmiotowego czynu (patrz wnioski o uzyskania numeru IP osoby
dokonującej wpisy — k.260).
Stosownie do art. 32 $ 3 k.p.k. jeżeli nie można ustalić właściwości miejscowej
sądu według art. 31 k.p.k. lub art. 32 6 1-2 k.p.k. sprawę rozpoznaje sąd właściwy dla
dzielnicy Śródmieście miasta stołecznego Warszawy — czyli Sąd Rejonowy dla Warszawy-
Śródmieścia w Warszawie.
Tutejszy Sąd stwierdza, iż stanowisko Sądu Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia
w Warszawie wyrażone w postanowieniu z dnia 2.11.2016 r. jakoby sporne wpisy były
dokonywane przez oskarżonemu w miejscu jego zamieszkania (tj. w W. przy ul. (...)) jest
dowolne. Z akt sprawy nie wynika bowiem, aby oskarżony w miejscu swojego
zamieszkania posiadał dostęp do Internetu za pośrednictwem sieci stacjonarnej. Co
więcej — okresie objętym zarzutem tzw. internet mobilny (tj. dostępny za pośrednictwem
sieci telefonii komórkowej) był szeroko rozpowszechniony — wpisy mogły być zatem
dokonane z dowolnego miejsca lub dowolnych miejsc, w którym znajduje się dostęp do
sieci telefonii komórkowej. Nadto sporne wpisy mogły być dokonane z tzw. kawiarenek
internetowych, a więc miejsc w których internet stacjonarny jest udostępniany
komercyjne. Z przedstawionych wyżej względów nie przekonuje stanowisko Sądu
Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, iż sporne wpisy musiały zostać
dokonane w miejscu zamieszkania oskarżonego — zdaniem tutejszego Sądu mogły zostać
one wprowadzone do sieci Internet w dowolnym miejscu, w którym sprawca korzystał z
sieci Internet.
Stanowisko Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie jakoby
sporne wpisy musiały być dokonane w miejscu zamieszkania oskarżonego tym bardziej
razi dowolnością jeżeli uwzględni się, iż oskarżony w toku postępowania rzadko odbierał
korespondencję sadową doręczaną mu na powyższy adres - w toku postępowania
takowa korespondencja 7-krotnie została do niego wysłana, zaś została przez niego
odebrana jedynie dwukrotnie (w dniu 19.05.2016 r. — k.25 oraz w dniu 2.11.2016 r. —
k.273). Już z powyższego wynika, iż oskarżony może nie przebywać w miejscu
określonym przez oskarżycielkę prywatną jako miejsce jego zamieszkania (a jedynie
odbierać korespondencje przesyłaną na powyższy adres — z k.25 wynika, iż przesyłka
została odebrana po uprzedniej awizacji), ewentualnie przebywać w tym miejscu jedynie
sporadycznie (np. z powodu obowiązków zawodowych). Tymczasem jest oczywistym, iż
nieobecność oskarżonego w miejscu jego zamieszkania zgodnie ze stanowiskiem Sądu
Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wyklucza możliwość popełnienia
przez niego zarzucanego mu czynu w okręgu tutejszego Sądu.
Tutejszy Sąd stwierdza, iż postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-
Śródmieścia w Warszawie z dnia 2.11.2016 r. opiera się de facto na domniemaniu, iż
oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w swoim miejscu zamieszkania. Godzi się
zatem zauważyć, iż wskazany Sąd postawił powyższy wniosek, pomimo iż nie rozpoznał
wniosków dowodowych zgłoszonych przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowych na
posiedzeniu w dniu 11.10.2016 r. (m.in. w zakresie uzyskania numeru IP sprawcy, a
Strona 2 3
więc danych pozwalających na ustalenie adresu, z którego komputer sprawcy łączy się z
siecią Internet — k.260). Oznacza to, iż wskazany wyżej Sąd dysponował źródłami
dowodowymi pozwalającymi na dokonanie bliższych ustaleń m.in. w zakresie miejsca
popełnienia przestępstwa, i dopiero w zależności od ich wyników zdaniem tutejszego
Sądu winien ponownie zbadać kwestię swojej właściwości miejscowej.
Niezależnie od powyższego tutejszy Sąd czuje się w obowiązku zauważyć, iż od
daty wyznaczenia w dniu 11.10.2016 r. terminu rozprawy w niniejszej sprawie do
wydania w dniu 2.11.2016 r. postanowienia w przedmiocie właściwości miejscowej nie
ujawniły się okoliczności, które kazałaby Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-
Śródmieścia w Warszawie ponownie weryfikować kwestię właściwości miejscowej.
Z przedstawionych wyżej względów tutejszy Sąd podziela stanowisko Sądu
Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, iż Sądem właściwym do rozpoznania
niniejszej sprawy jest Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł jak w postanowieniu.
Strona Ż z 3
Sygn. akt III K 215/17
POSTANOWIENIE
Dnia 15 maja 2017r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w Warszawie — III Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Piotr Nowak
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 15.05.2017 r.
sprawy M.J.
oskarżonego o czyn z art. 21282 k.k.
z urzędu
w przedmiocie przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 358 1 k.p.k.
postanawia:
stwierdzić swą niewłaściwość oraz przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu w B. jako
miejscowo i rzeczowo właściwemu.
Uzasadnienie
Oskarżyciel prywatny T.S. zarzucił M.J. popełnienie czynu z art. 212 $ 2 k.k.
polegającego na tym, że „w internetowej grupie dyskusyjnej (...) opublikował w dniu
12.01.2016 tekst zatytułowany „(...)”, w którym to tekście zniesławił mnie, zarzucając mi
postępowanie, które poniża mnie w opinii publicznej oraz naraża mnie na utratę zaufania
potrzebnego do prowadzonej przez mnie działalności”.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Sądem właściwym do rozpoznania niniejszej sprawy jest Sąd Rejonowy w B.
Stosownie do art. 31 8 1 k.p.k. miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy jest
sąd, w którego okręgu popełniono przestępstwo. Zaś zgodnie z art. 6 $ 2 k.k. czyn
zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał
działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu
zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.
Przestępstwo z art. 212 k.k. ma charakter formalny, stąd też zgodnie z art. 6 8 2
k.k. jest popełnione w miejscu gdzie sprawca działał lub zaniechał działania, do którego
był obowiązany.
Oskarżony zamieszkuje w B. przy ul. (...). Również w spornym wpisie jako
miejsce swojego zamieszkania oskarżony określił B. (k.9). Powyższe okoliczności
uzasadniają przyjęcie, iż sporny wpis przez oskarżonego został zamieszczony w sieci
Internet w B.
Z ostrożności procesowej tutejszy Sąd wskazuje, iż właściwość Sądu Rejonowego
w B. wynika również z art. 32 8 1 pkt 1 i 3 k.p.k. Z oświadczenia oskarżyciela
prywatnego wynika, iż o popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego mu czynu
dowiedział się z maila wysłanego przez jego obrońcę w sprawie zawisłej przez Sadem
Rejonowym w B. pod sygn. XI K 314/15 - obrońca poinformował go, iż na rozprawie w
dniu 23.08.2016 r. oskarżony złożył do akt ww. sprawy wydruki spornych wpisów z
sieci Internet. Oznacza to, iż na rozprawie przez ww. Sądem został ujawniony fakt
popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu w rozumieniu art. 32 $ 1 pkt 1
k.p.k. Równocześnie oskarżony zamieszkuje w B., co uzasadnia właściwość tamtejszego
Sądu w trybie art. 32 $ 1 pkt 3 k.p.k. Nadmienić przy tym należy, iż w sprawach z
Strona 1 z2
oskarżenia prywatnego nie występuje wszczęcie postępowania przygotowawczego, a
równocześnie w realiach niniejszej sprawy nie zachodzi sytuacja opisana w art. 32 5 1
pkt 2 k.p.k.
Odnosząc się natomiast do argumentacji oskarżyciela prywatnego dotyczącej
właściwości miejscowej tutejszego Sądu (k.4-5) bez znaczenia dla rozstrzygnięcia tej
kwestii jest fakt, iż redakcja grupy dyskusyjnej (...) znajduje się w W., jak również tam
również znajduje się wydawnictwo, które wydaje książki Oskarżyciela prywatnego oraz
tam zamieszkuje jedyny świadek (na chwilę obecną niezgłoszony przez Oskarżyciela
prywatnego w charakterze świadka). Powyższe okoliczności nie mają bowiem znaczenia
dla ustalenia okoliczności z art. 31 $ 1 k.p.k., ewentualnie z art. 328 1 pkt 1i3 k.p.k.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł jak w postanowieniu.
Strona 2 2