- Monitoring sądów apelacyjnych
- Monitoring sądów apelacyjnych #4
Monitoring sądów apelacyjnych #4
Instytucja: |
|
Monitoring: |
|
Liczba listów: |
6 |
Liczba spamu: |
0 |
Status pierwszego wniosku: |
|
Status ostatniego wniosku: |
|
Otrzymano potwierdzenie: |
|
Otrzymano odpowiedź: |
|
Poddany kwarantannie: |
Znormalizowana odpowiedź
Treść
-
Wniosek o udostępnienie informacji publicznej przez adobrawy
Stowarzyszenie Sieć Obywatelska Watchdog Polska wnosi o udostępnienie poprzez przesłanie następujących informacji:
- adresu strony internetowej, na której znajdują się orzeczenia dyscyplinarne, wydane wobec sędziów przez tutejszy Sąd,
- rejestru umów, zawartych w imieniu Sądu od 1 stycznia 2017 r. do 31 lipca 2017 r., zawierającego informacje w zakresie co najmniej dat zawartych umów, przedmiotach umów, stronach umów, kwotach umów,
- adresu strony internetowej, na której znajduje się dokumentacja przebiegu i efektów kontroli, przeprowadzonych w sądzie, oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,
- kalendarz spotkań prezesa (prezes) sądu, które odbył (odbyła) w lipcu 2017 r.,
- skany orzeczeń, zapadłych w wyniku wniesienia środka odwoławczego od orzeczenia sądu niższej instancji, zapadłego z oskarżenia o czyn zabroniony art. 231 Kodeksu karnego - wydanych przez Sąd w 2017 r.,
- skany orzeczeń, zapadłych w wyniku wniesienia środka odwoławczego od orzeczenia sądu niższej instancji, zapadłego z oskarżenia o czyn zabroniony art. 212 Kodeksu karnego - wydanych przez Sąd w 2017 r.Stowarzyszenie wnosi o udostępnienie wskazanych informacji w formie elektronicznej, na adres e-mail {{EMAIL}}.
Katarzyna Batko-Tołuć, Bartosz Wilk - członkowie zarządu, zgodnie z zasadami reprezentacji
-
Przeczytano: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej przez Sąd Apelacyjny w Krakowie
Twoja wiadomość
Do: Nowak, Krzysztof
Temat: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej
Wysłano: 11 sierpnia 2017 02:48:11 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzebzostała przeczytana o godzinie 11 sierpnia 2017 07:15:05 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzeb.
-
Przeczytano: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej przez Sąd Apelacyjny w Krakowie
Twoja wiadomość
Do: Mrazek, Iwona
Temat: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej
Wysłano: 11 sierpnia 2017 02:48:11 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzebzostała przeczytana o godzinie 11 sierpnia 2017 07:41:20 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzeb.
-
Przeczytano: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej przez Sąd Apelacyjny w Krakowie
Twoja wiadomość
Do: Kalicka, Irena
Temat: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej
Wysłano: 11 sierpnia 2017 02:48:11 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzebzostała przeczytana o godzinie 11 sierpnia 2017 08:01:56 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzeb.
-
informacja publiczna (Adm.-0143-176/17) przez Sąd Apelacyjny w Krakowie
Dzień dobry
W wykonaniu polecenia uprzejmie przesyłam pismo Pana Prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 sierpnia 2017r., znak Adm.-0143-176/17.
Jednocześnie proszę o potwierdzenie otrzymania niniejszej korespondencji.Z poważaniem
Stanisław Tronow
Oddział Administracyjny
Sądu Apelacyjnego w Krakowie
ul. Przy Rondzie 3
31-547 Kraków
Tel. 12 417-55-34
Fax: 12 417-54-29
Wszelkie odpowiedzi proszę kierować na adres {{ email }}Załączniki
- 2017r.08.22_-_pismo_Prezesa_Sądu_Apelacyjnego_w_Krakowie.pdf
- 2017r._-_rejestr_umów.pdf
- 2017r.07_-_kalendarz_spotkań.pdf
- II_AKa_14_17.pdf
- II_AKa_206_16.pdf
- II_AKa_275_16.pdf
PREZES Kraków, dnia 22-08-2017 r.
SĄDU APELACYJNEGO
W KRAKOWIE
ul. Przy Rondzie 3
tel. (12) 417-54-41
fax. (12) 417-55-54
Adm.-0143-176/17
Watchdog Polska
sprawa-2687(Qfedrowanie.siecobywatelska.pl
W odpowiedzi na wniosek z 11 sierpnia 2017r. o udostępnienie informacji
publicznej, uprzejmie informuję, że:
- Sąd Apelacyjny w Krakowie nie publikuje na stronie internetowej
orzeczeń dyscyplinarnych, wydanych przez tutejszy Sąd ani dokumentacji
przebiegu i efektów kontroli, przeprowadzonych w Sądzie, oraz wystąpień,
stanowisk, wniosków i opinii podmiotów ją przeprowadzających;
- w Sądzie Apelacyjnym w Krakowie w roku 2017 nie zostały wydane
orzeczenia w wyniku wniesienia środka odwoławczego od orzeczeń sądu niższej
instancji, zapadłych z oskarżenia o czyn zabroniony art. 212 Kodeksu Karnego.
Odnosząc się do pozostałej części wniosku, Sąd Apelacyjny w Krakowie
w załączeniu przesyła:
- rejestr umów zawartych w imieniu Sądu od 1 stycznia 2017r. do 31 lipca
2017r.;
- kalendarz spotkań Prezesa Sądu, które odbył w lipcu 2017r.
- treść orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie sygn. akt II AKa 206/16;
II AKa 275/16; II AKa 14/17 (po anonimizacji), wydanych w wyniku wniesienia
środka odwoławczego od orzeczeń sądu niższej instancji, zapadłych z oskarżenia
o czyn zabroniony art. 231 Kodeksu Karnego.
Prezes SąduApźłacyjnego
Rafał DzyrNrumowy ___||_ Data podpisania Warośćumowybrło | __/,, 6pis.. |
PRZEGLĄDY OKRESOWE, USŁ.
31.12.2017 ALARCOM 150 000,00 zł SERWISOWE, USŁ. GWARANCYJNE,
31.12.2019 EKOTRADE Sp. z 0.0. 3 321,00 zł
KONTROLE CYKLICZNE
Zakład Projektowania
31.01.2018 Systemów Komputerowych 37 490,00 zł
ORCOM Spółka Jawna
Zakład Projektowania
31.01.2018 Systemów Komputerowych 1 476,00 zł
ORCOM Spółka Jawna
Zakład Projektowania
3/INF/2017 02.01.2017 31.01.2018 Systemów Komputerowych 11 808,00 zł
ORCOM Spółka Jawna
4/INF/2017 02.01.2017 31.01.2018 PRAETOR Sp. z 0.o. 140 220,00 zł
Zakład Projektowania
5/INF/2017 02.01.2017 31.01.2018 Systemów Komputerowych 63 763,20 zł
ORCOM Spółka Jawna
Zakład Projektowania
6/INF/2017 02.01.2017 31.01.2018 Systemów Komputerowych 40 442,40 zł
ORCOM Spółka Jawna
GI.221/3/17 23.01.2017 EDYTA GALAS "ETON" PRZYCHÓD
Systemów Komputerowych
7/INF/2017 02.01.2017 31.01.2018 111 992,00 zł
ORCOM Spółka Jawna
ZP-26-01/17 01.02.2017 31.12.2017 LOYCON Systems Sp. z 0.0. 631 605,00 zł
1/2017 02.01.2017 31.12.2017 PARADOX 61 583,48 zł | ARTYKUŁY DO UTRZYMANIA CZYSTOŚCI
EVOLPE CONSULTING GROUP SERWIS I ROZWIĄZYWANIE ZAGADNIEŃ
IN .03. „03. 000,00 zł
SKONEOII 02.03.2017 02.03.2018 Sp. z o.o. Sp.K. SERWISOWYCH
12/INF/2017 10.03.2017 31.01.2018 LOYCON Systems Sp. z 0.0. 145 366,32 zł
OPROGRAMOWANIA I WSPARCIE
TERS KLUW
13/INF/2017 08.03.2017 31.12.2017 wo SA BRPO 35 433,84 zł
11/INF/2017 10.03.2017 09.03.2018 INFOMEX Sp. z 0.0. 147 108,00 zł | „eepNICZNE OPR. "SYSTEM DRUKU
CENTRALNEGO"
GI.-2220/3/17 01.04.2017 30.10.2017 WOJCIECH IRZYK 55 000,00 zł PIELĘGNACJA ZIELENI
USŁUGA USUNIĘCIA ZABRUDZEŃ Z
GI.-2220/2/17 20.03.2017 15.04.2017 AMES MAGDALENA ISKRA 7 685,04 zł 5 a
GI.-2220/2/17 20.03.2017 10.11.2017 STYRNA KRZYSZTOF STYRNA 54 120,00 zł | MYCIE OKIEN I ELEWACJI SZKLANYCH
272170/CFM/2017/002 22.03.2017 03.2021 GET IN FLEET S.A. 53 951,52 zł INDYWIDUALNA UMOWA SERWISOWA
KFMIEBIA ed - m nz SKODA SUPERB
GI-4/2017 02.01.2017
MONITOROWANIE SYGNAŁÓW
LOKALNEGO SYST. ALARMOWEGO
BRAK NUMERU 01.01.2017
OBSŁUGA SERWISOWA WDROŻONEGO
OPROGRAMOWANIA "INTEGRATOR
SPRAWOZDAŃ ORCOM +"
1/INF/2017 02.01.2017
OBSŁUGA SERWISOWA WDROŻONEGO
OPROGRAMOWANIA "POŻYCZKI
APELACYJNE ORCOM +"
2/INF/2017 02.01.2017
OBSŁUGA SERWISOWA WDROŻONEGO
OPROGRAMOWANIA "INTEGRATOR
BUDŻETOWANIE ORCOM"
OBSŁUGA SERWISOWA WDROŻONEGO
OPROGRAMOWANIA LOKALNEGO
BIURA OBSŁUGI INTERESANTA BOI
ORAZ CBOI
OBSŁUGA SERWISOWA WDROŻONEGO
OPROGRAMOWANIA "INTEGRATOR
SPRAWOZDAŃ ORCOM +" W ZAKRESIE
ZNAKÓW SĄDOWYCH
OBSŁUGA SERWISOWA WDROŻONEGO
OPROGRAMOWANIA "INTEGRATOR
SPRAWOZDAŃ ORCOM +" -
SPRAWOZDAWCZOŚĆ BUDŻETOWA
WYNAJEM POMIESZCZEŃ ( BUFET)
OBSŁUGA SERWISOWA WDROŻONEGO
OPROGRAMOWANIA "NALEŻNOŚCI
SĄDOWE ORCOM.WEB
Zakład Projektowania
KONSERWACJA I ROZBUDOWA
SYST.INF. DO OBSŁUGI I MONITORINGU
REALIZACJI OMOWY NA DOSTARCZENIE
PRZESYŁEK POCZTOWYCH
ŚWIADCZENIE USŁUG SERWISOWYCH I
WSPARCIA TECHNICZNEGO W ZAKRESIE
KONSULTACJI I PRAC ANALITYCZNYCH
ORAZ WSP. TECH. DLA
OPROGRAMOWANIA SKZ
PAKIETY ONLINE "LEX OMEGA W WERSJI
PLATUNUM"
PRZEDŁUŻENIE GWARANCJI
INDYWIDUALNA UMOWA LEASINGOWA
272170/FIN/2017/002 22.03.2017 03.2021 IN FLEET S.A. 7
USŁUGI BROKERSKIE ZGODNIE Z
USTAWĄ O POŚREDNICTWIE
UBEZPIECZENIOWYM.
brak wynagrodzenia
od Zleceniodawcy
30.04.2018 /
WYPOWIEDZENIE
UMOWY Z DNIA
29.06.2017 Z 1
UMOWA BROKERSKA 23.03.2017 PWS KONSTANTA S.A. BRAK
MIESIĘCZNYM
OKRESEM
UMOWA 24.04.2017 ALDA F.U. 8 000,00 zł
WYPOWIEDZENIA
Umowa wydawnicza 27.04.2017 31.10.2018 Jerzy Dębski 23 980,00 zł
"SWAYNE8:CAMPBELL,
05.05.2017 31.07.2017 NOWEL-NĘDZA I WSPÓLNICY 8 000,00 zł
KANCELARIA PRAWNA
UDZIELENIE LICENCJI NA
14/INF/2017 LIC NR 3704 | 2zomzoy | 04.2017 26.04.201 MOL SP.
12.484,50 2! | PROGRAMOWANIE LIBRA 2000
09.05.2017 09.05.2018 POINT SP. Z O.O. 289 050,00 zł
VoIP
19.05.2017 20.06.2017 DIMENSION DATA POLSKA 464 940,00 zł Rozbudowa systemu telefonii VolP w SA
Sp. z 0.0. w Krakowie
19.05.2017 a PotronicsiT Sp. z 0.0. 319 810,00 zł
COMPUTER SERVICE
- 7-2 „03.2017 „05. 65 419,27
m z m a
"SWAYNE8.CAMPBELL,
31.05.2017 31.07.2017 NOWEL-NĘDZA I WSPÓLNICY 8 302,50 zł
KANCELARIA PRAWNA
28.06.2017 COMARCH POLSKA 61 992,00 zł
EKOTRADE Sp. z 0.0. 2 101 257,41 zł
31.12.2017 MAXTO 6 199,29 zł
01.07.2017 30.06.2018 VERTIV POLAND SP. Z O.O. 40 000,00 zł
USŁUGA PRANIA I PRASOWANIA
Opracowanie naukowe na temat
"Sędziowie przebywający w czasie Il
wojny światowej w niemieckich obozach
koncentracyjnych"
UMOWA O ŚWIADCZENIE USŁUG
PRAWNYCH W ZAKRESIE ZASTĘSTWA
PROCESOWEGO
UMOWA O ŚWIADCZENIE
USŁUG PRAWNYCH
ODNOWIENIE WSPARCIA PRODUCENTA
DO POSIADANYCH LICENCJI SYSTEMÓW
BEZPIECZEŃSTWA ORAZ ZAKUP
DODATKOWYCH LICENCJI
ZP-26-05/17
ZP-26-03/17
Rozbudowa infrastruktury serwerowo-
macierzowej Sądu Apelacyjnego w
Krakowie w zakresie obejmującym
sprzedaż, dostawę i instalację.
ZP-26-04/17
Modernizacja instalacji zasilania
dedykowanego wraz z wykonaniem
pomiarów elektrycznych i dokumentacji
powykonawczej w bud. SA w Krakowie.
UMOWA O ŚWIADCZENIE
USŁUG PRAWNYCH
Bieżąca obsiuga prawna oraz zastępstwa
procesowe
PRZENIESIENIE SPRZĘTU DO E-
PROTOKOŁU MIĘDZY SĄDAMI APELACJI
KRAKOWSKIEJ
16/INF/2017 28.03.2017
OCHRONA CAŁODOBOWA OSÓB I
MIENIA SA W KRAKOWIE, OBSŁUGA
PARKINGU I UTRZYMANIE CZYSTOŚCI
PARKINGU PODZIEMNEGO I TERENÓW
ZIELONYCH
GI-5/2017 6.07.2017 31.01.2020
ŚWIADCZENIE USŁUGI SERWISOWANIA
SPRZĘTU INFORMATYCZNEGO
ZAINSTALOWANEGO NA SALACH
ROZPRAW W SA W KRAKOWIE
30.06.2017
18/INF/2017
USŁUGA SERWISOWA INSTALACJI
KLIMATYZACJI, KANALIZACJI,
ELEKTRYCZNEJ.
PB_OPP_2017_BY1C3M
Kalendarz spotkań Prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie - lipiec 2017 r.
Nazwisko i Przedmiot spotkań
Spotkania
okazjonalne
RE
RSEADEA | z SĘ. Ź PCE SZ: >
m 14.07.2017 r. | Maj Krzysztof
dot. sygn. I ACa 248/17
udzielono wyjaśnień
dot. sygn. I ACa 623/16
2 h
udzielono wyjaśnień
pełnomocnik powoda
pana PT
Prezes Izby Notarialnej
w Krakowie
spotkanie
służbowe
5. 14.07.2017 r. Zarzycka Anna referendarz sądowy spotkanie
w Sądzie Rejonowym dla dot.
Krakowa-Nowej Huty w przeniesienia
Krakowie do SR dla
Krakowa-
Podgórza w
Krakowie
udzielono wyjaśnień co do
dalsze
18.07.2017 r. Strzelecki Robert Komendant Wojewódzki udział w
Policji obchodach
w Krakowie 98-rocznicy
powstania
Policji
a
20.07.2017 r. KG strona postępowania dot. sygn. I Ns 612/16/$
o toku
10.
25.07.2017 r.
26.07.2017 r.
28.07.2017 r.
Suchowska
Barbara
Krupa Zbigniew
Gumbisz Leszek
Prezes Sądu
Apelacyjnego
w Katowicach
Prezes Sądu Okręgowego | narada
w Nowym Sączu organiza-
Sędzia Sądu Rejonowego
w Jędrzejowie
rozliczenie
z obowiązków
pracowniczych
w Sądzie
Apelacyjnym
w Katowicach
spotkanie dot.
objęcia
stanowiska
Wiceprezesa SR
w Jędrzejowie
Sygn. akt II AKa 14/17
Postanowienie
wypis z protokołu rozprawy
Dnia 11 maja 2017 r.
Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSA Barbara Nita-Światłowska
Sędziowie: SSA Lucyna Juszczyk
SSO del. Bożena Gawrońska (spr.)
Protokolant: prot. Paweł Król
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków - Krowodrza
Sebastiana Brzuchacza
rozpoznał sprawę
W Z
oskarżonego z art.286§1 kk - art.294§1 kk i inne
I P
oskarżonej z art.286§1 kk - art.294§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocników oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie
z dnia 26 października 2016 r. sygn. VI K 55/13
(…)
Sąd postanowił :
I. na podstawie art. 56 § 2 k.p.k. stwierdzić, że oskarżyciel posiłkowy K B nie
może brać udziału w postępowaniu w charakterze strony, gdyż nie jest
pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k.
II. na podstawie art. 430 § 1 kpk pozostawić bez rozpoznania apelację
pełnomocników oskarżyciela posiłkowego K B.
Uzasadnienie:
Artykuł 49 § 1 k.p.k. normuje, iż pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub
prawna, której dobro zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez
przestępstwo. O tym, czyje dobro prawne zostało w konkretnej sytuacji
naruszone lub zagrożone przestępstwem, decyduje prawo karne materialne.
Krąg pokrzywdzonych w rozumieniu art. 49 § 1 kpk ograniczony jest zespołem
znamion
czynu
będącego
przedmiotem
postępowania
oraz
czynów
współukaranych (SN I KZP 26/99, OSNKW 1999, nr 11–12, poz. 69).
Warunkiem przyznania, zgodnie z art. 49 § 1 k.p.k., statusu pokrzywdzonego
danej osobie jest to, by jej dobro prawne zostało naruszone lub zagrożone w
sposób bezpośredni, a więc taki, w którym pomiędzy czynem zawierającym
znamiona przestępstwa a naruszonym lub zagrożonym dobrem danego podmiotu
nie ma ogniw pośrednich.
Naruszenie lub zagrożenie w sposób bezpośredni dobra prawnego
określonej osoby przez sprawcę przestępstwa wynika najczęściej z wykonania
przez niego czynności określonej czasownikowo przez ustawę. W takim
wypadku stwierdzenie, kto jest pokrzywdzonym, nie nasuwa wątpliwości, gdyż
wynika to z opisu czynu, a niekiedy także z samej jego kwalifikacji prawnej.
Bezpośrednie naruszenie lub zagrożenie dobra prawnego określonej osoby może
jednak wystąpić także i w tych wypadkach, w których nie wskazuje na to opis
czynu lub jego kwalifikacja prawna. Sytuacja taka nastąpi wtedy, gdy
przedmiotem ochrony prawnej jest wprawdzie dobro ogólniejszej natury, ale
naruszenie lub zagrożenie tego dobra powoduje również bezpośrednie
pokrzywdzenie indywidualnej osoby.
K B wywodzi swe prawo do udziału w sprawie w charakterze
oskarżyciela posiłkowego z faktu, że w dacie czynu zarzuconego oskarżonym
we własnoręcznym testamencie sporządzonym przez pokrzywdzoną B W
wskazany był jako spadkobierca, a po jej śmierci na podstawie tego testamentu
nabył spadek w wyniku dziedziczenia.
W ocenie Sądu odwoławczego, w dacie czynu zarzuconego aktem
oskarżenia, K B nie był pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k.
Bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, iż B W w dniu 28 września
2003 r. sporządziła własnoręczny testament w którym wskazała K B jako
swojego spadkobiercę.
Do czynu zarzuconego aktem oskarżenia miało dojść w dniu 26 maja
2009r.
B W zmarła w dniu 4 czerwca 2010r.
Postanowieniem z dnia (…). sygn. akt (…) Sądu Rejonowego dla K K w
K potwierdzono fakt nabycia przez K B z chwilą śmierci B W spadku po niej na
podstawie wskazanego powyżej testamentu.
Testament to rozporządzenie mieniem na wypadek śmierci (art. 941 k.c.),
sporządza go wyłącznie testator. Z aktem powołania do dziedziczenia w
testamencie nie łączy się powstanie określonych obowiązków i uprawnień osoby
tam wskazanej. Testament jest dokonaną i ważną, ale bezskuteczną czynnością
prawną. Jest to czynność prawna, która ma wywołać skutek dopiero w
przyszłości, w chwili śmierci osoby dokonujące czynności.
Zgodnie z art. 925 k.c. spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia
spadku. Z istoty spadkobrania wynika, że spadkobierca dziedziczy to, co
wchodzi w skład masy majątkowej spadku w chwili jego otwarcia.
Jedną z podstawowych cech testamentu jest możliwość każdoczesnego
odwołania testamentu. Wynika z niej też, że osoba powołana do spadku aż do
chwili otwarcia spadku, czyli do chwili śmierci spadkodawcy, nie ma nawet
ekspektatywy prawa do spadku, a tym bardziej do konkretnych przedmiotów,
które potencjalnie mogłyby wejść w skład masy majątkowej spadku. Testator
ma bowiem prawo dysponować składnikami swojego majątku uszczuplając tym
samym w przyszłości masę spadkową (art. 943, 946 i 947 k.c.).
Wobec powyższego K B z chwilą sporządzenia testamentu nie nabył
żadnego uprawnienia do stania się właścicielem udziału w nieruchomości B W,
z którym to udziałem w nieruchomości wiążą się zarzuty przedstawione
oskarżonym w akcie oskarżenia.
Rozporządzenie na podstawie umowy dożywocia zawartej przez B W z
I P udziałem w nieruchomości, nie pozbawiło K B możliwości dziedziczenia, a
jedynie zmieniło skład masy majątkowej spadku.
W czasie zawarcia wskazanej powyżej umowy dożywocia K B nie był
właścicielem udziału w nieruchomości, którym rozdysponowała B W.
Osobą pokrzywdzoną przestępstwem z art. 286 § 1 k.k. jest osoba, która
na skutek popełnionego przestępstwa doznała uszczuplenia mienia. Nie można
uznać, że w niniejszej sprawie doszło do pokrzywdzenia K B przestępstwem
oszustwa, bo mienie, którym rozporządziła B W nie było wówczas jego
własnością, ani też nie przysługiwało mu do niego inne prawo rzeczowe lub
ograniczone prawo rzeczowe.
Raz jeszcze podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 49 § 1 k.p.k.
pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało
bezpośrednio naruszone przestępstwem.
W orzecznictwie oraz w doktrynie zgodnie podkreśla się, że
bezpośredniość naruszenia lub zagrożenia dobra prawnego wynikająca z art. 49
§ 1 k.p.k. oznacza, że między działaniem (zaniechaniem) sprawcy a
naruszeniem, bądź zagrożeniem dobra prawnego nie ma jakichkolwiek ogniw
pośrednich.
Warunek
„bezpośredniości”
ogranicza
zakres
pojęcia
pokrzywdzonego, eliminując z kręgu pokrzywdzonych przestępstwem osoby,
które wprawdzie mogą być dotknięte czynem przestępnym, jednak tylko w
sposób pośredni (por. postanowienie Sadu Najwyższego z 30 września 2013 r.,
sygn. IV KK 209/13 oraz P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Komentarz do
Kodeksu postępowania karnego, komentarz do art. 1-296, s. 283).
Zdaniem tut. Sądu, w świetle przedstawionych powyżej rozważań, w
niniejszej sprawie do bezpośredniego pokrzywdzenia K B przestępstwem
zarzuconym oskarżonym nie doszło.
W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, że apelacje w niniejszej sprawie
zostały wniesione imieniem osoby nieuprawnionej.
Sygn. akt II AKa 206/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 lutego 2017 roku
Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSA Jacek Polański
Sędziowie: SSA Andrzej Solarz (spr.)
SSA Paweł Anczykowski
Protokolant: prot. Paweł Król
przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej Stanisława
Pieczykolana
po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017 roku w sprawie
A M oskarżonego z art. 231$1 kk w zw. zart. 12 kk, S K oskarżonego z
art. 286$1 kk w zw. zart. 294$1 kkiart. 270$1 kk w zw. zart. 11$2kki
w zw. zart. 12 kk
apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego 1 obrońców
oskarżonych
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 13 czerwca 2016 roku
sygn. akt III K 219/12
I. zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego A M
w ten sposób, że na mocy art. 46 $ I kk w brzmieniu sprzed I
lipca 2015 roku w zw. z art. 4 $ 1 kk zobowiązuje go do
zapłaty na rzecz Gminy O kwoty 252.711,07 zł (dwieście
2
pięćdziesiąt dwa tysiące siedemset jedenaście 07/100) złotych
tytułem obowiązku naprawienia szkody;
II. w pozostałej części w odniesieniu do oskarżonego A M
zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III.
uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S K i w
tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w
Krakowie do ponownego rozpoznania;
IV.
zwalnia oskarżonego A M od obowiązku zapłaty na rzecz
Skarbu
Państwa
kosztów
sądowych
za
postępowanie
odwoławcze;
V. zasądza od oskarżonego A M na rzecz oskarżyciela
posiłkowego Gminy O kwotę 738,00 zł (siedemset trzydzieści
osiem 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego przed sądem II instancji
SSA Paweł Anczykowski
SSA Jacek Polański SSA Andrzej Solarz (spr.)
3
Sygn. akt II AKa 206/16
U Z A S A D N I E N I E
A M został oskarżony o to, że w okresie od 1 stycznia 2007 roku
do 30 czerwca 2011 roku w O, woj. (…) działając w krótkich odstępach
czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako Naczelnik
Wydziału Ogólnego Urzędu Miasta i Gminy w O nie dopełnił swoich
obowiązków w ten sposób, że zaniechał kontroli zużycia paliwa oraz
zatwierdził pod względem merytorycznym faktury na zakup paliwa do
samochodów służbowych m-ki (marka samochodu 1)o nr rej. (…) i m-ki
(marka samochodu 2) o nr rej. (…) na łączną kwotę 347.325,86 zł,
podczas gdy w rzeczywistości wydatkowana kwota winna wynosić
72.600 zł, bez sprawdzenia czy zdarzenia gospodarcze przedstawione w
fakturach, jako dokumentach księgowych były zgodne z rzeczywistością
w wyniku czego Urząd Miasta i Gminy w O poniósł szkodę znacznej
wartości w kwocie 278.290 zł, tj. o przestępstwo określone w art. 231 §
1 kk w zw. z art. 12 kk.
S K został oskarżony o to, że w bliżej nieustalonych dniach, w
okresie od 1 stycznia 2007 roku do 30 czerwca 2011 roku w O, woj. (…)
działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci paliwa
doprowadził Urząd Miasta i Gminy O do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem znacznej wartości w kwocie 278.290 zł, w ten sposób, że będąc
zatrudnionym w charakterze kierowcy, jako jedyny dysponent
samochodów służbowych m-ki (marka samochodu 1) o nr rej. (…) i m-
ki (marka samochodu) o nr rej. (…), wprowadzał Urząd w błąd, co do
faktycznych ilości zużytego paliwa przez pojazdy służbowe w ten
sposób, że przedkładał w Urzędzie dzienne dokumenty WZ oraz
4
miesięczne faktury zbiorcze za tankowanie tych pojazdów, z których
wynikało, iż zakupił paliwo za łączną kwotę 346.325,86 zł, gdy w
rzeczywistości wydatkowana kwota winna wynosić 72.600 zł, w tym też
celu wprowadził Urząd w błąd, co do ilości przejechanych kilometrów
przez zmiany stanu licznika w samochodzie służbowym, a w
szczególności w zakresie pojazdu m-ki (marka samochodu 1), co
polegało – w związku z trwającą w Urzędzie kontrolą w tym zakresie –
na przerobieniu zapisu w książce obsługi tego pojazdu datowanej na
dzień 26 lipca 2008 roku ze stanu przebiegu licznika 24.251 km na
84.251 km, tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 kk w zw. z art.
294 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 12 kk.
Nieprawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z
dnia 13 czerwca 2016 roku w sprawie o sygn. akt III K 219/12
orzeczono w tym przedmiocie w poniższy sposób.
Oskarżonego A M w pkt I wyroku uznał za winnego popełnienia
zarzucanego mu czynu, z tym, że przyjął, iż łączna kwota faktur
zatwierdzonych przez oskarżonego wyniosła 316.803,37 zł, a kwota
rzeczywiście wydatkowana powinna wynosić 64.092,30 zł, w wyniku
czego Gmina O poniosła znaczną szkodę w kwocie 252.711,07 zł,
stanowiącego występek z art. 231 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, i za to na
mocy art. 231 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności.
W pkt II wyroku na mocy art. 69 § l kk w brzmieniu sprzed 1 lipca
2015 roku, art. 70 § l pkt l kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku oraz
art. 71 § 1 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 kk
warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności
na okres próby wynoszący 4 lata oraz wymierzył oskarżonemu karę
grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej
5
stawki na kwotę 20 zł.
W pkt III wyroku na mocy art. 39 pkt 2 kk wymierzył
oskarżonemu A M środek karny w postaci zakazu zajmowania
stanowiska związanego z nadzorem nad środkami finansowymi innego
podmiotu lub osoby na okres 4 lat.
Oskarżonego S K w pkt IV wyroku uznał za winnego tego, że w
bliżej nieustalonych dniach, w okresie od 1 stycznia 2007 roku do 30
czerwca 2011 roku w O, woj. (…), działając w krótkich odstępach czasu
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej w postaci paliwa, doprowadził Gminę O do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 283.233,60 zł w
ten sposób, że będąc zatrudnionym w charakterze kierowcy, jako jedyny
dysponent samochodów służbowych m-ki (marka samochodu 1) o nr
rej. (…) i m-ki (marka samochodu 2) o nr rej. (…), wprowadzał Urząd
Miasta i Gminy O w błąd, co do faktycznych ilości zużytego paliwa
przez pojazdy służbowe w ten sposób, że powodował przedkładanie w
Urzędzie miesięcznych faktur zbiorczych za tankowanie tych pojazdów,
z których wynikało, iż zakupił paliwo za łączną kwotę 347.325,90 zł,
gdy w rzeczywistości wydatkowana kwota winna wynosić 64.092,30 zł,
tj. występku z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
i za to na mocy art. 294 § 1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia
wolności.
W pkt V wyroku na mocy art. 69 § l kk w brzmieniu sprzed 1 lipca
2015 roku, art. 70 § l pkt l kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku w
zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary
pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat.
W pkt VI wyroku na mocy art. 46 § 1 kk w brzmieniu sprzed 1
lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec S K obowiązek
naprawienia w całości wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez
6
zapłatę kwoty w wysokości 283.233,60 zł na rzecz pokrzywdzonej
Gminy O.
Na zasadzie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 633 kpk w pkt VII
wyroku zasądził od oskarżonych A M i S K na rzecz Skarbu Państwa
koszty sądowe w kwocie po 855,50 zł, tytułem zwrotu części
poniesionych wydatków, zwalniając oskarżonych na zasadzie art. 624 §
1 kpk od ponoszenia pozostałych wydatków i opłat, obciążając nimi
Skarb Państwa.
Na zasadzie art. 627 kpk oraz § 2 ust. 1 i 2, 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2
pkt 5 oraz § 16 i w zw. § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za
czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w pkt VIII wyroku
zasądził od oskarżonych A M i S K –solidarnie na rzecz Gminy O kwotę
2.580 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
Od wyroku sądu okręgowego apelację złożył obrońca oskarżonego
S K zaskarżając go w całości i zarzucił temu orzeczeniu błąd w
ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, który
spowodował uznanie oskarżonego winnego popełnienia zarzucanego mu
i został spowodowany naruszeniem:
1) art. 2 § 2 kpk, art. 5 § 1 i § 2 kpk, art. 7 kpk w zw. art. 410 kpk, art.
424 § 1 pkt l kpk przez to, że Sąd nie dostosował się do wskazanych
zasad procesowych dotyczących reguł rzetelnego postępowania
dowodowego oraz metody oceny dowodów przez rozstrzygnięcie
obiektywnie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść
oskarżonego. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę
rozstrzygnięcia polegał na tym, że:
a) oskarżony S K zatrudniony w okresie od 1 stycznia 2007 roku do 30
7
czerwca 2011 roku w Urzędzie Miasta i Gminy w O, jako kierowca był
jedynym
dysponentem
samochodów
służbowych
m-ki
(marka
samochodu 1) o nr rej. (…) i m-ki (marka samochodu 2 )o nr rej. (…);
b) oskarżony S K w okresie objętym aktem oskarżenia był jedyną osobą,
która kierowała tym pojazdami;
c) oskarżony S K w okresie objętym aktem oskarżenia był jedyną osobą,
która tankowała paliwo do tych pojazdów oraz to, że zakupił paliwo za
łączną kwotę 347.325,90 zł;
d) wydatkowana kwota na zakup paliwa w okresie objętym aktem
oskarżenia powinna wynosić 64.092,30 zł;
e) normą zużycia paliwa okresie od 1 stycznia 2007 roku do 30 czerwca
2011 roku przez samochody służbowe (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2) było inne zużycie, tj. według normy producenta, czy
normy zakładowej, a nie faktyczne;
f) oskarżony S K był odpowiedzialny za nadzór i organizację pracy w
Urzędzie Miasta i Gminy w O między innymi w zakresie gospodarki
paliwami;
g) oskarżony S K decydował o nie wypełnianiu kart drogowych,
h) oskarżony S K decydował o rozliczaniu paliwa w oparciu o faktury;
i)
ustalenie
obowiązku
naprawienia
w
całości
wyrządzonej
przestępstwem szkody wysokości 283.233,60 zł;
j) przy wyliczaniu wysokości szkody nie uwzględniono odliczenia
podatku VAT, tj. pomniejszenia tej kwoty o kwoty podatku VAT - 23 %;
k) przy wyliczaniu wysokości szkody nie ustalono ceny paliwa
obowiązującej w odniesieniu do każdego tankowania w danym dniu;
l) nie wyjaśniono
rzeczywistych
przebiegów
eksploatacyjnych
samochodów służbowych (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2)
w okresie objętym aktem oskarżenia;
ł) nie wyjaśniono, gdzie znajdują się wszystkie oryginały dokumentów
8
WZ;
m) nie wyjaśniono, na których oryginalnych dokumentach WZ widnieje
podpis kierowcy oskarżonego S K;
n) nie wykazano, z czego wynikał obowiązek oskarżonego S K do
odbioru oryginałów dokumentu WZ, gdyż na tych dokumentach
(kopiach) widnieje zapis o treści: „ Osoba uprawniona do odbioru
dokumentu”;
o) nie wykazano, z czego wynikał obowiązek oskarżonego S K do
odbioru faktur VAT za zakupione przez Gminę O paliwo do
samochodów służbowych (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2);
p) nie ustalano, jaką ilość paliwa zatankował oskarżony w okresie
objętym aktem oskarżenia do samochodów służbowych (marka
samochodu 1) i (marka samochodu 2);
2) art. 167 kpk, art. 170 kpk i art. 193 § 1 kpk poprzez pominięcie
wniosków dowodowych zgłaszanych przez obrońcę oskarżonego S K:
a) z dowodu z zeznań świadków - pracowników Urzędu Miasta i Gminy
O w O;
b) z dokumentów:
ba) pisemnej informacji naczelników wszystkich Wydziałów Urzędu
Miasta i Gminy O w O - zestawienia obrazującego korzystanie z
samochodów służbowych: (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2)
przez te wydziały w okresie objętym zarzutem, w rozbiciu: dzień, trasa
przejazdu, wskazanie z imienia i nazwiska osób korzystających z
samochodu, do jakich celów, np. służbowych, prywatnych innych;
bb) z informacji z Urzędu Miasta i Gminy w O, jaką kwotę wypłaciła
Gmina O tytułem ryczałtu za używanie samochodu prywatnego do celów
służbowych, np. właścicielowi samochodu marki (marka samochodu 3)
o nr rej. (…) i ile przejechał on tym samochodem kilometrów w okresie
objętym zarzutem postawionym oskarżonemu;
9
c) z opinii biegłego z zakresu motoryzacji celem ustalenia, jakie jest
rzeczywiste zużycie paliwa przez (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2) z uwzględnieniem następujących wariantów:
ca) jazdy bez obciążenia, w tym jazdy po mieście,
cb) jazdy z dopuszczalnym obciążeniem, w tym jazdy po mieście,
cc) jazdy z prędkością maksymalną 130 km/h,
cd) ilości paliwa zużywanego na ogrzewanie
d) z opinii biegłego z zakresu motoryzacji - elektroniki pojazdów w celu
ustalenia, czy w okresie eksploatacji tych pojazdów przez oskarżonego S
K nastąpiła ingerencja w zapisy drogomierzy wymienionych wyżej
pojazdów, zważywszy, że pojazdy te są wyposażone w komputer
pokładowy, co niewątpliwie pozwoli ustalić tą okoliczność;
e) z zobowiązania przez Sąd pokrzywdzonego, tj. Gminy O do
przedłożenia oryginałów tych dokumentów WZ związanych z zakupem
paliwa w okresie objętym aktem oskarżenia do samochodów służbowych
marki (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2);
f) z wyroku Sądu Rejonowego w Olkuszu z dnia 17 stycznia 2013 roku,
sygn. akt II K 513/12 wraz z uzasadnieniem na okoliczność jego treści,
w tym na wykazanie, że samochodami służbowymi marki (marka
samochodu 1) i (marka samochodu 2) w okresie objętym aktem
oskarżenia jeździli, jako kierowcy inni pracownicy Urzędu Miasta i
Gminy O w O;
g) z akt sądowych Sądu Rejonowego w Olkuszu, sygn. akt II K 513/12,
w tym z treści wyroku z dnia 17 stycznia 2013 roku i uzasadnienia tego
wyroku na okoliczność jego treści, w tym na wykazanie, że
samochodami służbowymi marki (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2) i w okresie objętym aktem oskarżenia jeździli, jako
kierowcy inni pracownicy Urzędu Miasta i Gminy O w O;
h) nakazania przeszukania Urzędu Miasta i Gminy w O celem
10
zabezpieczenia dokumentów WZ stanowiących w sprawie dowód
niewinności oskarżonego;
i) poprzez nie dopuszczenie dodatkowej opinii w związku z treścią opinii
biegłej sądowej A R z dnia 4 grudnia 2015 roku, poprzez nie udzielenie
odpowiedzi na pytania obrońcy:
ia) czy księgowość prowadzona w okresie objętym aktem oskarżenia w
Gminie O była prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami, w
tym z ustawą z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości, w
szczególności
w
zakresie
rozliczania
eksploatacji
samochodów
służbowych (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2);
ib) czy faktury wystawiane okresowo - zbiorczo na dwa samochody
służbowe bez dokumentów WZ odzwierciedlają faktyczną ilość paliwa
zakupionego przez oskarżonego S K;
ic) czy w okresie objętym aktem oskarżenia Gmina O dokonywała
odliczeń podatku Vat od zakupionego paliwa do samochodów
służbowych: (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2);
id), co uprawniało biegłą sądową do stwierdzenia, „że licznik został
cofnięty o ponad 8.000 km na przestrzeni 2 lat”, jak to się ma do
postawionego oskarżonemu S K zarzutu;
ie), dlaczego do wyliczeń wartości zakupionego paliwa biegła sądowa
przyjmuje nie rzeczywiste ceny zakupu paliwa z danego dnia a tylko
ceny średnie;
if) dlaczego biegła sądowa do swoich wyliczeń nie przyjęła norm
zużycia paliwa obowiązujących w Urzędzie Miasta i Gminy w O
przyjętych do wyliczeń przez audytora B S a mianowicie normy
zakładowej wynikającej z Zarządzenia Burmistrza Miasta i Gminy z dnia
(…) r. a to dla:
- (marka samochodu 1) nr rej. (…) 13,5 I -15 l/l00 km,
-(marka samochodu 2) nr rej. (…) 12,5 1-13,5 l/100 km, w okresie
11
zimowym: odpowiednio 17,1 l/100km i 14,8 1/100 km,
ig) dlaczego biegła sądowa do opracowania swojej opinii w zakresie
rzeczywistego zużycia paliwa nie uwzględniła innych dokumentów np.
wynikających z comiesięcznych kart drogowych oraz sprawozdań
kwartalnych składanych przez Wydział Ogólny do Wydziału Ochrony
Środowiska;
ih), na jakiej podstawie biegła sądowa doszła do konkluzji, że ilość
paliwa widniejąca na fakturach zbiorczych, rzeczywiście została
zakupiona, zatankowana przez oskarżonego S K do samochodów
służbowych (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2).
Przedstawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego S K
wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu
czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego
rozpoznania.
Od wyroku sądu okręgowego apelację złożył także pełnomocnik
pokrzywdzonej – oskarżycielki posiłkowej adwokat T C zaskarżając go
w części dotyczącej orzeczenia o karze zarzucając temu orzeczeniu
obrazę art. 46 § 1 kk, w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 roku,
poprzez bezpodstawne odstąpienie od orzeczenia wobec oskarżonego
A M środka karnego w postaci obowiązku naprawienia w całości szkody
wyrządzonej
pokrzywdzonej
przestępstwem
przypisanym
temu
oskarżonemu, mimo że o orzeczenie takiego środka wnosił pełnomocnik
pokrzywdzonej, co w myśl art. 46 § 1 kk powodowało, że orzeczenie
przedmiotowego środka karnego wobec tego oskarżonego było
obligatoryjne, a jego brak ograniczył ochronę prawną interesu
pokrzywdzonej, o jakiej mowa w art. 2 § 1 pkt 3 kpk.
Przedstawiając powyższy zarzut pełnomocnik pokrzywdzonego
12
wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec
oskarżonego A M obowiązku naprawienia w całości szkody
wyrządzonej jego przestępstwem i obciążenie go obowiązkiem zapłaty
na rzecz pokrzywdzonej Gminy O solidarnie do kwoty 252.771,07 zł
wraz z oskarżonym S K, a w konsekwencji o dokonanie stosownej
modyfikacji pkt VI wyroku Sądu I instancji.
Od wyroku Sądu Okręgowego apelację złożył również obrońca
oskarżonego A M adwokat Z K zaskarżając wyrok w całości na korzyść
oskarżonego. Wyrokowi Sądu I instancji zarzucił:
1) obrazę art. 231 §1 kk polegającą na tym, iż Sąd Okręgowy uznał, że
oskarżony A M, jako naczelnik wydziału ogólnego Urzędu Miasta i
Gminy O działając w celu wykonania z góry powziętego zamiaru nie
dopełnił obowiązku kontroli zużycia paliwa i zatwierdził pod względem
merytorycznym faktury na jego zakup bez sprawdzenia czy zdarzenie
gospodarcze przedstawione w fakturach było zgodne z rzeczywistością
powodując szkodę w wysokości 278.290 zł, czym wyczerpał znamiona
wyżej wskazanego występku, podczas gdy prawidłowa ocena
zgromadzonego materiału dowodowego nie dawała podstaw do uznania,
iż działanie oskarżonego nosiło cechy przestępstwa, a to głównie z
powodu braku obowiązku dokonywania wskazanej wyżej kontroli oraz
braku znamienia winy w postępowaniu oskarżonego;
2) obrazę przepisów postępowania:
a) art. 5 § 2 kpk, co polegało na rozstrzygnięciu na niekorzyść
oskarżonego
niedających
się
usunąć
wątpliwości
dotyczących
niedopełnienia obowiązków przez oskarżonego A M, jako naczelnika
wydziału ogólnego Urzędu Miasta i Gminy w O w okresie od stycznia
2007 roku do 20 czerwca 2011 roku;
b) art. 7 kpk, co polegało na przekroczeniu granicy swobodnej oceny
13
dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego A M i dokonanie tej oceny w
sposób dowolny zaprzeczający zasadom prawidłowego rozumowania;
c) art. 167 kpk w zw. z art. 6 kpk, co polegało na wielokrotnym
uchyleniu pytań obrońcy oskarżonego A M dotyczących wyjaśnienia
okoliczności wprowadzenia w życie zarządzenia Burmistrza Miasta i
Gminy O z dnia 28 kwietnia 2010 roku o gospodarce paliwami oraz
rzeczywistego zakresu czynności oskarżonego A M i podległych mu
pracowników oraz nieuwzględnienie wniosku dowodowego obrońcy o
dopuszczenie dowodu z dokumentacji związanej z zakupem paliwa oraz
wysokości funduszy przeznaczanych przez gminę na ten cel, co w
praktyce doprowadziło do ograniczenia temu oskarżonemu prawa do
obrony oraz spowodowało nie wykorzystanie przez sąd możliwości
dowodowych;
d) art. 169 §1 kpk, co polegało na zaliczeniu w poczet materiału
dowodowego dokumentów znajdujących się w segregatorach opisanych
przez oskarżyciela publicznego, jako „czerwony, żółty i zielony”
pomimo tego, że będąc wezwany prze sąd, oskarżyciel publiczny nie
wskazał okoliczności, które mają być udowodnione w oparciu o te
dokumenty.
Przedstawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A M
lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania przez Sąd I instancji.
W odpowiedziach na apelacje obrońcy oskarżonego A M
adwokata Z K i obrońcy oskarżonego S K adwokata Z K(1) pełnomocnik
pokrzywdzonej – oskarżycielki posiłkowej adwokat T C wniósł o ich
nieuwzględnienie i utrzymanie w mocy wyroku w zaskarżonym zakresie.
Na rozprawie odwoławczej, obrońcy oskarżonych wnosili i
14
wywodzili jak w pisemnych apelacjach, pełnomocnik oskarżyciela
posiłkowego jak w złożonym przez siebie środku odwoławczym oraz
odpowiedziach na apelacje, a prokurator o nieuwzględnienie apelacji i
utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.
Sąd odwoławczy rozważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego S K oraz pełnomocnika oskarżyciela
posiłkowego zasługiwała na uwzględnienie (ta ostatnia wprawdzie w
zakresie niektórych z podniesionych w niej zarzutów), to jednak w
konsekwencji okazały się trafne zawarte w nich wnioski odpowiednio o
uchylenie zaskarżonego wyroku (apelacja obrońcy oskarżonego S K)
oraz o jego zmianę (apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego).
Niezasadna natomiast okazała się apelacja obrońcy oskarżonego
A M, tak w zakresie wskazanych w niej zarzutów, jak również
wniosków o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego,
względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania.
Ustosunkowując się do apelacji obrońcy oskarżonego A M, należy
podkreślić, iż jak trafnie ustalił sąd orzekający w I instancji, z zebranego
w sprawie materiału dowodowego i to jeszcze - zanim weszło w życie
Zarządzenie Burmistrza Miasta i Gminy w O o gospodarce paliwami z
dnia (…) -, na oskarżonym ciążył obowiązek dbałości o mienie
publiczne, budżet.
Mając na uwadze obowiązujące instrukcje dotyczące obiegu
dokumentami, z których wynikał obowiązek kontroli zużycia paliwa i to
w oparciu o dzienne karty drogowe, będące drukami ścisłego
zarachowania, nie zaś miesięczne, jak to bezzasadnie stosował
15
oskarżony, nie ulegało żadnej wątpliwości, iż zaniedbał on swoich
obowiązków.
Na stronach: 58-59 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku,
sąd orzekający w I instancji odnotował stosowną dokumentację
zawierającą obowiązki oskarżonego A M i nie ma potrzeby ponownego
ich przytaczania.
To oskarżony A M sam podjął decyzję o stosowaniu tego rodzaju
kart drogowych (miesięcznych) i w sposób oczywisty przekroczył w tym
zakresie swoje uprawnienia, skoro jego obowiązkiem było stosowanie
dziennych kart drogowych umożliwiających właściwe rozliczenie
kierowcy z zużytego przez niego paliwa (w realiach sprawy oskarżonego
S K).
Nie miał żadnego znaczenia dla oceny winy oskarżonego,
względnie jej braku, fakt, czy wskutek zaniedbań A M, do którego
obowiązków należała kontrola wydatków budżetowych, doszło do ich
przekroczenia, czy też nie, albowiem, w przedmiotowej sprawie chodziło
tylko o ustalenie, czy nie doszło do przekroczenia wydatków
przeznaczonych na zakup paliwa.
Wbrew odmiennemu stanowisku obrońcy oskarżonego, sąd
orzekający w I instancji ustalił, iż oskarżony A M zatwierdził pod
względem merytorycznym wszystkie faktury dotyczące zakupu paliwa,
poza tymi, co, do których poczynił odmienne ustalenia i wyraźnie to
odnotował w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, co zresztą w
konsekwencji spowodowało stosowną korektę opisu czynu przypisanego
temu oskarżonemu i obniżenie wysokości szkody, jaką wyrządził
pokrzywdzonej jednostce.
16
Jest zupełnie oczywistym, iż nie odpowiadały prawdzie i niejako
wyobrażeniom oskarżonego, jakoby to wywiązanie się z obowiązku
sprawdzenia faktur pod względem merytorycznym miało polegać li tylko
na tym, czy kierowca (oskarżony S K) dokonywał zakupu paliwa do
samochodów służbowych na tej stacji paliw, która wygrała przetarg.
Chodziło oczywiście o dokonanie sprawdzenia, czy istotnie kierowca
dokonał zakupu paliwa i w jakiej ilości. Tego rodzaju sprawdzenia
faktur, jak wyjaśnił oskarżony, byłyby zupełnie iluzoryczne.
Trafnie sąd okręgowy podkreślił w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku, iż to nie, kto inny, lecz oskarżony A M niejako wprowadził taki
mechanizm rozliczania paliwa, skutkujący zafałszowaniem faktów, po
wprowadzeniu kart miesięcznych.
Faktem jest, iż z opisu czynu przypisanego oskarżonemu S K
wynikałoby, iż to on wprowadził w błąd Urząd Gminy w osobie
(konkretnie) oskarżonego A M, to jednak należy podkreślić, iż brak jest
dowodów przemawiających na rzecz przyjęcia po stronie obydwu
oskarżonych łączącego ich porozumienia w popełnieniu przypisanych im
przestępstw, co zresztą niezasadnie podkreślił w uzasadnieniu apelacji
pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego kwestionując to ustalenie,
pomimo, że zaskarżył wyrok tylko w zakresie rozstrzygnięcia o karze.
Oskarżony A M przyznał w złożonych przez siebie wyjaśnieniach,
iż do jego obowiązków należał nadzór nad funkcjonowaniem wszystkich
czynności a zatem także tych, które były objęte niniejszym
postępowaniem. To do jego obowiązków należała odpowiedzialność za
realizację budżetu, stąd też jego świadome zaniechanie w zakresie
kontroli zużycia paliwa w ramach gospodarki paliwowej, uzasadniało
przyjęcie odpowiedzialności karnej za popełnienie przestępstwa z art.
17
231 § 1 kk. przestępstwa popełnionego z winy umyślnej i taki zamiar
trafnie sąd okręgowy przypisał.
Z zeznań świadków, jasno wynikało, iż projekt kwestionowanego
przez oskarżonego zarządzenia opracował oskarżony A M i na jego
oryginale złożył swój podpis, którego zresztą nie kwestionował, a zatem
doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż ono weszło w życie i
dyspozycje tam zawarte jego także zobowiązują do ich przestrzegania.
Nawet oskarżony nie kwestionował faktu, iż to on opracował projekt
zarządzenia gospodarki paliwami i na jego oryginale zresztą złożył swój
podpis (k. 496)
Świadek P S stanowczo stwierdziła w złożonych przez siebie
wyjaśnieniach, iż miała przede wszystkim dopilnować, aby w zakresie
obowiązującego zarządzenia został ustanowiony właściwy nadzór, nie
chodziło zaś o to, aby na niej miał spoczywać obowiązek fizycznego
dostarczenia tego dokumentu oskarżonemu A M celem wprowadzenia
go w życie. Trudno racjonalnie zaprzeczyć ustaleniu sądu okręgowego,
iż skoro to oskarżony A M opracował projekt tego zarządzenia, to miał
obowiązek stosować się do jego uregulowań.
Na stronie 27 pisemnych motywów zaskarżonego wyrok, trafnie
(jako niewiarygodne) ocenił sąd I instancji wyjaśnienia oskarżonego
A M, jakoby to rzekomo mógł on stosować miesięczne karty drogowe, z
przyczyn, o których już powyżej była mowa. Nie była również dowolna
teza sądu okręgowego, iż tego rodzaju działanie oskarżonego A M - w
zupełności bezzasadnie stosującego miesięczne karty drogowe (nie był
przez nikogo zobligowany do ich stosowania i w pełni zdawał sobie
sprawę z tego, iż nie są one drukami ścisłego zarachowania), miało
służyć zafałszowaniu stanu faktycznego.
18
W ocenie sądu II instancji, nie były zatem trafne przedstawione
przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów procesowych, jak również
obrazy prawa materialnego, przy czym w ramach tego ostatnio
wskazanego, w istocie chodziło o błąd w ustaleniach faktycznych
przyjętych za jego podstawę, a polegający na tym, iż rzekomo do
zakresu obowiązków oskarżonego A M, nie należało dokonywanie
kontroli zużycia paliwa.
W żadnym zakresie, sąd okręgowy nie przekroczył granic
swobodnej oceny dowodów dokonanej w oparciu o poczynione w
sprawie prawdziwe ustalenia faktyczne (art. 2 § 2 kpk), a w
szczególności ocena ta nie była dowolna.
Zbędnym było w realiach niniejszej sprawy dopuszczenie dowodu
z dokumentacji związanej z zakupami paliwa oraz wysokości funduszy
przeznaczonych przez gminę na ten cel, albowiem do akt sprawy została
dołączona dokumentacja, która była w posiadaniu pokrzywdzonej
jednostki.
Zagadnienie związane z wejściem w życie zarządzenia o
gospodarce paliwami, zostało wyjaśnione w drodze odebrania zeznań od
przesłuchanych w sprawie świadków, w szczególności wskazanymi
powyżej depozycjami śwd. P S, stąd też uchylenie pytań już w istocie
wykraczających poza ramy w zakresach, których świadek był
przesłuchiwany, nie miało istotnego znaczenia.
Bezzasadny okazał się zarzut naruszenia art. 169§ 1 kpk,
albowiem przede wszystkim należy zauważyć, iż w oparciu o art. 394 §
1 i 2 kpk uznano za ujawnione bez odczytywania, między innymi
załączniki dołączane do aktu oskarżenia w postaci segregatorów, a żadna
ze stron nie wniosła o ich odczytanie.
19
Z przyczyn powyżej omówionych, apelacja obrońcy oskarżonego,
A M, nie zasługiwała na uwzględnienie, przy czym w odniesieniu do
tego oskarżonego należało w oparciu o art. 437 § 2 kpk zmienić
zaskarżony wyrok, uwzględniając apelację pełnomocnika oskarżyciela
posiłkowego w zakresie nałożenia na niego obowiązku naprawienia
szkody w oparciu o art. 46 § 1 kk.
Sąd orzekający w I instancji w zupełności pominął wniosek o
nałożenie tego obowiązku prawidłowo złożony przed sądem przez
oskarżyciela posiłkowego (k. 408, 876 v), a jego nałożenie w sytuacji
wydania wyroku skazującego, było obligatoryjne, wobec czego należało
go uwzględnić w całości do oznaczonej przez sąd I instancji wysokości
szkody i w tym zakresie zmienić zaskarżony wyrok.
Wobec natomiast uchylenia zaskarżonego wyroku w odniesieniu
do oskarżonego S K, nie było oczywiście możliwe zobowiązanie
obydwu
tych
oskarżonych
solidarnie
do
wyrównania
szkody
wyrządzonej pokrzywdzonej jednostce.
Apelacja obrońcy oskarżonego S K zasługiwała na uwzględnienie
w zakresie, w jakim wnosił on o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Ustosunkowując się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy
oskarżonego S K należy uznać, iż z uwagi na zakres zgromadzonego w
sprawie materiału dowodowego i dokonanych w oparciu o te dowody
ustaleń faktycznych nie mogło ostać się rozstrzygnięcie Sądu I instancji
zawarte w pkt IV zaskarżonego wyroku, w którym uznano, że S K jest
winny tego, że w okresie od 1 stycznia 2007 roku do 30 czerwca 2011
roku w O, woj. (…), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w
postaci paliwa, doprowadził Gminę O do niekorzystnego rozporządzenia
20
mieniem znacznej wartości w kwocie 283.233,60 zł. Sąd Okręgowy nie
przeprowadził,
bowiem
wystarczająco
wnikliwego
postępowania
dowodowego w zakresie przyjęcia w zaskarżonym wyroku, że S K będąc
zatrudnionym w charakterze kierowcy, jako jedyny dysponent
samochodów służbowych (marka samochodu 1) o nr rej. (…) i (marka
samochodu 2) o nr rej. (…), wprowadzał Urząd Miasta i Gminy O w
błąd, co do faktycznych ilości zużytego paliwa przez pojazdy służbowe
w ten sposób, że powodował przedkładanie w Urzędzie miesięcznych
faktur zbiorczych za tankowanie tych pojazdów, z których wynikało, iż
zakupił paliwo za łączną kwotę 347.325,90 zł, gdy w rzeczywistości
wydatkowana kwota winna wynosić 64.092,30 zł.
Wymaga podkreślenia, że Sąd I instancji w uzasadnieniu
zaskarżonego orzeczenia jedynie zwrócił uwagę na powoływaną przez
obrońcę oskarżonego S K okoliczność dotyczącą przekazywania
użytkowanych przez niego samochodów innym osobom, choćby
burmistrzowi D R. Sąd Okręgowy nie dał wiary tym wyjaśnieniom
oskarżonego wskazując, iż przebieg obydwu samochodów nie uzasadniał
takiego zużycia paliwa, jakie zostało ustalone w niniejszym
postępowaniu. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji przyjmując,
że oskarżony S K był jedynym dysponentem samochodów służbowych
(marka samochodu 1) i (marka samochodu 2) winien tę okoliczność
ustalić ponad wszelką wątpliwość. Obrońca oskarżonego S K zwracał
bowiem uwagę, iż samochody będące w dyspozycji Urzędu Miasta i
Gminy O mogły być wykorzystywane w okresie pomiędzy 2007 rokiem
a rokiem 2011 przez inne osoby. Informacje wskazujące, iż w
przywołanym okresie samochody (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2) mogły być wykorzystywane także przez inne osoby, poza
pełniącym funkcję kierowcy S K, winny wzbudzić szczególną uwagę
Sądu I instancji, gdyż przyjęcie, że ww. samochody wykorzystywali
21
także np. inni pracownicy Urzędu Miasta i Gminy O w sposób
bezpośredni przekłada się na zakres odpowiedzialności oskarżanego S K.
To, iż ustalone zużycie paliwa w trakcie eksploatacji powyższych
samochodów w latach 2007-2011 było tak znaczne, że zdaniem Sądu I
instancji nie może być poczytywane za uzasadnione – nie zwalnia Sądu z
wyjaśnienia tej jednej z kluczowych kwestii leżącej u podstaw przyjęcia,
iż oskarżony S K dopuścił się występku art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294
§ 1 kk w zw. z art. 12 kk zakupując paliwo za kwotę 347.325,90 zł.
Zużycie paliwa przez samochody (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2) mogło być generowane przez eksploatację tych
samochodów, nieograniczającą się wyłącznie do osoby kierowcy Urzędu
Miasta i Gminy O– oskarżonego S K.
Ustalenie, iż samochody (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2) były wykorzystywane przez inne osoby, czy też były
tankowane przez inne osoby niż S K, wpływa na ocenę ilości zużytego
paliwa zakupywanego przez oskarżonego S K w zestawieniu z zakresem
eksploatacji wymienionych pojazdów. Oskarżony podkreślał w toku
postępowania, że zużycie paliwa było znaczne i odbiegało od zużycia
przywoływanego choćby przez dokonujące w dniu 1 sierpnia 2011 roku
kontroli zużycia paliwa w służbowych samochodach (marka samochodu
1) i (marka samochodu 2) B S i A S, odpowiednio koordynatora Biura
Audytu Wewnętrznego i Kontroli i inspektora w Urzędzie Miasta i
Gminy O. Wyjaśnienie tej kwestii pozwoli jednoznacznie potwierdzić, iż
oskarżony zakupując paliwo za łączną kwotę 347.325,90 zł w
rzeczywistości winien wydatkować na ten cel kwotę 64.092,30 zł.
Kwestią, która powinna zostać zbada i wyjaśniona w szerszym
zakresie niż uczynił to Sąd I instancji jest to, czy oskarżony S K udzielał,
wypożyczał samochody będące do jego dyspozycji w Urzędzie Miasta i
Gminy O. Jeżeli tak, a na taką sytuację zwracał uwagę oskarżony S K w
22
toku postępowania, to należy ustalić, komu te samochody były
udzielane, z jaką częstotliwością i jaki miało to wpływ na przebieg
samochodów (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2). Sąd
I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zbyt oszczędnie odniósł
się do czynu popełnionego przez oskarżanego S K. Ustalenia dotyczące
tego oskarżonego i późniejsza ocena jego wyjaśnień stanowiła niejako
pochodną ustaleń i oceny niewłaściwych działań drugiego oskarżonego
A M będącego bezpośrednim przełożonym S K.
Odnosząc się zakwestionowania przez obrońcę oskarżonego S K
wyliczonych przez biegłą A R, w sporządzonej w sprawie opinii z dnia
17 listopada 2015 roku, kwot na zakup paliwa, które w okresie styczeń
2007- 30 czerwiec 2011 winny wynosić 64.092,30 zł należy zauważyć,
że biegła wzięła pod uwagę stan licznika w samochodzie (marka
samochodu 1), jaki istniał w dniu 2 sierpnia 2011 roku, który wynosił
117.461 km i uwzględniła, że samochód (marka samochodu 2)
przejeżdżał rocznie 7.261 km. Przyjmując łączny przebieg obydwu
przywołanych samochodów przyjęła, że samochody te były użytkowane
przez jednego kierowcę, tj. S K. W tym zakresie analiza winna
uwzględniać także wyjaśnienie ewentualnego udziału innych osób w
wykorzystaniu przywołanych pojazdów i ich wpływu na ich ustalony
przebieg, co ma bezpośrednie przełożenie na przyjęcie, iż przywołana
wyżej większa kwota była w rzeczywistości wydatkowana na paliwo.
Ustalenia dokonane w przywołanym zakresie będą miały ewentualny
wpływ na wysokość obowiązku naprawienia przez oskarżonego S K
wyrządzonej szkody, tj. będą obejmować kwotę przywołaną przez Sąd I
instancji w wysokości 283.233,60 zł, albo kwotę niższą przyjmując
udział innych osób w dysponowaniu i bezpośrednim wykorzystaniu
samochodów (marka samochodu 1) i (marka samochodu 2). Ustalenia w
tym zakresie nie wpływają jednak na wartość dowodową powołanej
23
opinii biegłej A R, które zawierają dane niezbędne dla określenia
zakresu odpowiedzialności oskarżonego.
Brak podstaw do uwzględnienia stanowiska obrońcy oskarżonego
w zakresie wzięcia pod uwagę przy wyliczaniu wysokości szkody
odliczenia podatku VAT. W sprawie na paliwo wydatkowana winna być
kwota 64.092,30 zł a w rzeczywistości wydatkowana została kwota
wielokrotnie wyższa. W okolicznościach niniejszej sprawy brak podstaw
do przyjęcia, że pokrzywdzony Urząd Miasta i Gminy dokonywał
odliczeń VAT od zakupionego paliwa do samochodów (marka
samochodu 1) i (marka samochodu 2).
Nietrafne jest stanowisko obrońcy oskarżonego S K dotyczące
norm zużycia paliwa w okresie od 1 stycznia 2007 roku do 30 czerwca
2011 roku przez samochody służbowe (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2). Wobec braku odpowiedniej dokumentacji, w tym
dziennych kart drogowych, zasadne było przywołanie przez biegłą w
sporządzonej opinii różnych norm zużycia, takich jak fabryczna,
zakładowa, i ostateczne wykorzystanie normy wspólnej.
Niezasadne są twierdzenia obrońcy oskarżonego, jakoby Sąd I
instancji przyjął, że SK był odpowiedzialny za nadzór i organizację
pracy w Urzędzie Miasta i Gminy w O między innymi w zakresie
gospodarki paliwami. Wręcz przeciwnie Sąd Okręgowy wyraźnie ustalił
zakres czynności S K przywołując odpowiednie dokumenty, takie jak
dokument wystawiony przez Naczelnika Wydziału Ogólnego z dnia
(…), zakres czynności z dnia (…) i karta opisu stanowiska pracy z dnia
(…). Z dokumentów tych wynika, iż S K był zobowiązany do pobierania
karty drogowej przed każdym wyjazdem oraz do przedkładania
wypełnionej karty drogowej do rozliczenia przy zakończeniu pracy. W
świetle tych zapisów należy oceniać stanowisko obrońcy oskarżanego
wskazującego, że Sąd I instancji popełnił błąd ustalając, iż S K
24
decydował o niewypełnianiu kart drogowych. Sąd Okręgowy
szczegółowo opisał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wzajemne
relacje między oskarżonymi S K i A M, jak również zwrócił uwagę na
rolę, jaką pełniła w Wydziale Ogólnym Urzędu Miasta i Gminy A S(1).
Dlatego niezasadne jest stanowisko obrońcy oskarżonego, iż błąd Sądu
Okręgowego polegał również na uznaniu, że oskarżony S K decydował o
rozliczaniu paliwa w oparciu o faktury.
Z uwagi na posługiwanie się przez oskarżonego kartami
miesięcznymi oraz dokumentami WZ, które nie zachowały się, Sąd I
instancji oparł się na stosownych wyliczeniach dokonanych w tym
względzie przez biegłą A R. Sąd Okręgowy odniósł się do kwestii braku
dostępu do oryginałów dokumentów WZ i niemożliwości ich pozyskania
zarówno ze stacji benzynowej, na której tankował oskarżony S K, jak i w
Urzędzie Gminy i Miasta O. Sąd I instancji odniósł się także do
poruszanej przez obrońcę oskarżonego S K w złożonej apelacji kwestii,
iż na nie wszystkich dokumentach WZ widnieje podpis oskarżonego
S K. Modus operandi oskarżonego S K polegał na odbieraniu tych
dokumentów ze stacji benzynowej i przekazywaniu ich A S(1) i taki
sposób działania, bez wykorzystania dziennych kart pojazdu. Brak
podpisu oskarżonego S K na niektórych dokumentach WZ winien być
przeanalizowany w kontekście twierdzeń obrońcy tego oskarżonego, że
również inne osoby wykorzystywały samochody (marka samochodu 1) i
(marka samochodu 2). Sąd I instancji podjął w toku postępowania
czynności zmierzające do ujawnienia dokumentów WZ zarówno w
Urzędzie Miasta i Gminy O, jak i na stacji benzynowej, gdzie tankował
oskarżony. Działania te okazały się jednak ostatecznie bezskutecznie.
Sąd okręgowy także w sposób szczegółowy w uzasadnieniu
zaskarżonego
orzeczenia
odniósł
się
do
kwestii
przebiegów
eksploatacyjnych samochodów służbowych (marka samochodu 1) i
25
(marka samochodu 2). Przywołał ilość paliwa zatankowaną przez
oskarżonego w okresie objętym aktem oskarżenia do samochodów
(marka samochodu 1) i (marka samochodu 2) uwzględniając przebieg
pojazdów oraz zużycie paliwa. W tej ostatniej kwestii nie wyjaśnił
jednak ostatecznie zakresu wykorzystania pojazdów (marka samochodu
1) i (marka samochodu 2) przez inne osoby poza oskarżonym S K. W
związku z tym należy zgodzić się częściowo z zarzutem obrońcy
oskarżonego S K dotyczącym sposobu prowadzenia postępowania
dowodowego przez Sąd I instancji w tym zakresie. Celem wyjaśnienia
okoliczności związanych z korzystaniem z samochodów (marka
samochodu 1) i (marka samochodu 2) należało przeprowadzić dowody,
które pozwoliłyby wyjaśnić, w jakim zakresie podnoszone przez obrońcę
oskarżonego S K zarzuty dotyczące ewentualnego udziału innych osób,
w tym z Urzędu Miasta i Gminy O, w wykorzystywaniu przywołanych
pojazdów są zasadne. Należało przeprowadzić odpowiednie dowody z
zeznań świadków – pracowników Urzędu Miasta i Gminy O w szerszym
zakresie niż zostało to dokonane przez Sąd Okręgowy. Należało również
pozyskać odpowiednią dokumentację w tym względzie będącą w
dyspozycji Urzędu Miasta i Gminy O pozwalającą naświetlić ewentualne
wykorzystywanie samochodów (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2) przez pracowników innych, niż Wydział Ogólny,
wydziałów Urzędu Miasta i Gminy O oraz zestawić przebieg i zużycie
paliwa w przypadku innych samochodów, choćby prywatnych
wykorzystywanych do celów służbowych w Urzędzie Miasta i Gminy O
z przebiegiem i zużyciem paliwa samochodów (marka samochodu 1) i
(marka samochodu 2). Dotyczy to również przywoływanych przez
obrońcę oskarżonego akt sprawy i wyroku Sądu Rejonowego w Olkuszu
z dnia 17 stycznia 2013 roku, sygn. akt II K 513/12 wraz z
uzasadnieniem
na
okoliczność
wykazania,
że
przywołanymi
26
samochodami służbowymi jeździli, jako kierowcy inni pracownicy
Urzędu Miasta i Gminy Olkusz w O.
Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego S K nie było
konieczności sporządzania w sprawie dodatkowej opinii biegłego w
zakresie zużycia paliwa przez pojazdy (marka samochodu 1) i (marka
samochodu 2). Opinia opracowana przez biegłą A R była wystarczająca i
dostarczyła przekonujących danych niezbędnych do oceny niezgodnego
z prawem postępowania oskarżonego S K. Powoływane przez obrońcę
oskarżonego S K parametry, które winny być uwzględnione przy
określaniu przez biegłego poziomu rzeczywistego zużycia paliwa w
kontekście sposobu dokonania badania przez przywołaną biegłą zużycia
paliwa i wniosków przez nią wyprowadzonych nie mogą prowadzić do
zmiany ostatecznych wyników, które zostały zaprezentowane w opinii
biegłej A R, a które uzasadniałyby przeprowadzenie kolejnego dowodu z
opinii biegłego w sprawie.
Niezasadny jest zarzut kwestionujący opinię biegłej A R w
zakresie przywoływanym przez obrońcę oskarżonego w złożonej przez
niego apelacji a odnoszący się do kwestii zgodności księgowości
prowadzonej w okresie objętym aktem oskarżenia w Gminie O w O z
obowiązującymi przepisami, w tym z ustawą z dnia 29 września 1994
roku o rachunkowości. W tym względzie obrońca oskarżonego prowadzi
jedynie
spekulacje
na
temat
ewentualnych
nieprawidłowości
występujących w Urzędzie Miasta i Gminy O nie przedstawiając
konkretnych zarzutów, co nie może prowadzić do przyjęcia, iż
działalność strony pokrzywdzonej obarczona była nieprawidłowościami.
Dostarczane przez oskarżonego S K faktury wystawiane przez stację
benzynową oraz dokumenty WZ były podstawą do dokonywania
rozliczeń zakupywanego paliwa do samochodów służbowych (marka
samochodu 1) i (marka samochodu 2).
27
Brak także podstaw do przeprowadzenia opinii przez biegłego
dotyczącej powoływanej przez obrońcę oskarżonego okoliczności
ustalenia, czy w okresie eksploatacji tych pojazdów przez oskarżonego S
K nastąpiła ingerencja w zapisy drogomierzy wymienionych wyżej
pojazdów. Sąd I instancji przyjął bowiem, iż brak jest podstaw do
uznania, aby oskarżony K K uczestniczył w spowodowaniu zaistnienia
stanu licznika, który pojawił się w finalnym okresie. Sąd I instancji
przywołując
wyniki
badania
przeprowadzonego
przez
biegłą,
szczegółowo odniósł się do kwestii stanu liczników samochodów (marka
samochodu 1) i (marka samochodu 2). Zastosowane przez biegłą do
wyliczeń wartości zakupionego paliwa średniej ceny paliwa dla każdego
roku oddzielenie nie może być traktowane, jako błąd metodologiczny,
gdyż oddaje rzeczywiste ceny zakupu paliwa z danego okresu. Przyjęte
przez biegłą normy zużycia paliwa w przypadku samochodów (marka
samochodu 1) i (marka samochodu 2), jak zwrócił uwagę Sąd I instancji
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, były korzystniejsze niż
wynikające z faktycznego spalania oraz tych przyjętych przez audytor
B S. W takiej sytuacji dokumentacja, na której oparła się biegła
dokonując stosownych obliczeń, winna być
postrzegana, jako
wystarczająca. Odmienne stanowisko obrońcy dotyczące tej kwestii jest
nietrafne.
Okoliczność, iż w sprawie należy dokonać wnikliwszych badań,
co do możliwości korzystania z samochodów (marka samochodu 1) i
(marka samochodu 2) przez inne osoby z Urzędu i Miasta O, niż tylko
oskarżony S K, nie wpływa na ocenę prawidłowości wniosków z badań
przeprowadzonych przez biegłą A R dotyczących ilości rzeczywiście
zakupionego paliwa do samochodów służbowych (marka samochodu 1) i
(marka samochodu 2). To, czy paliwo to zostało w całości zakupione
przez oskarżonego winno być także przedmiotem postępowania
28
dowodowego prowadzonego przez Sąd I instancji po częściowym
uchyleniu zaskarżonego wyroku.
Z powyżej przedstawionych powodów należało w oparciu o art.
437 § 1 i 2 kpk w pkt I orzeczenia zmienić wyrok Sądu I instancji w
odniesieniu do oskarżonego A M, w pkt II wyroku w pozostałej części w
odniesieniu do oskarżonego A M utrzymać w mocy zaskarżony wyrok,
w pkt III uchylić zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S K i w
tym zakresie sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w Krakowie do
ponownego rozpoznania, który prowadząc tę sprawę od początku
uwzględni konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w
zakresie powyżej oznaczonym.
W oparciu o art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego A M od
obowiązku zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,
albowiem nie posiada on aktualnie realnych możliwości płatniczych dla
ich wyłożenia.
W pkt V wyroku w oparciu o art. 626 §1 kpk i art. 634 kpk oraz §
17 ust. 2 pkt 5 w zw. § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez
adwokata z urzędu zasądzono od oskarżonego A M na rzecz
oskarżyciela posiłkowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego.
SSA Paweł Anczykowski SSA Jacek Polański SSA Andrzej Solarz
Sygn. akt II AKa 275/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 marca 2017 roku
Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSA Barbara Nita-Światłowska
Sędziowie: SSA Beata Barylak-Pietrzkowska (spr.)
SSA Tomasz Szymański
Protokolant: prot. Paweł Król
przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach
Zbigniewa Pustelnika
po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2017 roku w sprawie
M O oskarżonego z art.231$1 1 2 kk i inne,
G B oskarżonego z art.229$3 kk; (VI),
A P oskarżonego z art.297$1 kk; (VII)
art.229$3 kk; (VIII)
apelacji prokuratora
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 2 czerwca 2015 roku
sygn. akt III K 232/12
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myślenicach jako sądowi I
instancji.
SSA Tomasz Szymański _ SSA Barbara Nita-Światłowska SSA Beata Barylak-Pietrzkowska (spr.)
2
II AKa 275/16
Uzasadnienie
Aktem oskarżenia M O zarzucono, że;
1. w okresie pomiędzy 27 sierpnia 2009 roku a 9 listopada 2010
roku, w M i K, będąc funkcjonariuszem publicznym -
Burmistrzem Miasta i Gminy M, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, nie dopełniając swoich obowiązków w zakresie
dbałości o środki publiczne, działał na szkodę interesu
publicznego w ten sposób, że ubiegając się o uzyskanie dla
Miasta i Gminy M dotacji do projektu ”P” w ramach osi
priorytetowej 6 – Spójność wewnątrz regionalna (…)
Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007 – 2013,
przedkładając nierzetelne dokumenty w postaci wniosków o
udzielenie
dofinansowania
oraz
podpisując
umowę
o
dofinansowanie projektu, wprowadził w błąd Zarząd
Województwa (…), zapewniając, że inwestycja budowy boiska
sportowego ze sztuczną nawierzchnią w dzielnicy Z, została
przeprowadzona zgodnie z przepisami prawa o zamówieniach
publicznych, podczas gdy w rzeczywistości, jako kierownik
zamawiającego
prowadził
postępowanie
o
udzielenie
zamówienia w sposób, który nie zapewniał zachowania
uczciwej konkurencji oraz równego traktowania wykonawców,
preferując M spółkę z o.o., przez co doprowadził Zarząd
Województwa
(…),
który
udzielił
dofinansowania
na
podstawie umowy z dnia 9 listopada 2010 roku, do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa
znacznej wartości w kwocie 1 682 386, 83- złote, tj.
popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art. 231 § 1
3
oraz § 2 k.k. i z art. 286 § 1 w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 297
§ 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.;
2. w dniu 10 grudnia 2009 roku, w M, w związku z pełnieniem
funkcji publicznej – Burmistrza Miasta i Gminy w M, przyjął
od G B i A P korzyść majątkową wartości, co najmniej 2. 513,
10 złotych, w postaci opłacenia wyjazdu i pobytu swojego oraz
J M w P i C, w dniach 10 – 11 grudnia 2009 roku, w zamian za
zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na
podjęciu działań zmierzających do udzielenia przez Miasto i
Gminę M zamówień publicznych spółkom: „M” sp. z o.o. oraz
„Z” sp. z o.o., na budowę boisk o nawierzchni z trawy
syntetycznej w miejscowości M, z naruszeniem przepisów
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień
publicznych (t.j. Dz. U. Nr 113, poz. 759 z późn. zm.) tj.
popełnienie przestępstwa z art. 228 § 3 k.k.;
3. w dniu 12 czerwca 2009 roku, w M, jako funkcjonariusz
publiczny – Burmistrz Miasta i Gminy M, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, nie dopełniając swoich obowiązków w
zakresie dbałości o środki publiczne i przestrzegania prawa,
działał na szkodę interesu publicznego w ten sposób, że w toku
czynności
w postępowaniu
o
udzielenie
zamówienia
publicznego pod nazwą „Rewitalizacja miasta – rozbudowa
centrum sportu i rekreacji w M. Budowa boiska sportowego ze
sztuczną
nawierzchnią”,
złożył
fałszywe
oświadczenie,
o którym mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004
roku Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. Nr 113, poz.
759 z późn. zm.), iż jako „kierownik zamawiającego nie
pozostaje z wykonawcą w takim stosunku prawnym lub
faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości, co do
4
jego bezstronności”, podczas gdy w rzeczywistości, zajmując
opisane wyżej stanowisko, podjął działanie w celu udzielenia
zamówienia publicznego spółkom z o.o.: „M” i „Z”, wbrew
przepisom cyt. wyżej ustawy, tj. popełnienie przestępstwa z art.
231 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 i 6 k.k. przy zast. art. 11
§ 2 k.k.;
4. w dniu 14 lipca 2009 roku, w M, jako funkcjonariusz
publiczny – Burmistrz Miasta i Gminy M, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, nie dopełniając swoich obowiązków w
zakresie dbałości o środki publiczne i przestrzegania prawa,
działał na szkodę interesu publicznego w ten sposób, że w toku
czynności
w postępowaniu
o
udzielenie
zamówienia
publicznego pod nazwą „Rewitalizacja miasta – budowa boisk
sportowych przy Szkole Podstawowej nr (…) w M”, złożył
fałszywe oświadczenie, o którym mowa w art. 17 ust. 2 ustawy
z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień publicznych (t.j.
Dz. U. Nr 113, poz. 759 z późn. zm.), iż jako „kierownik
zamawiającego nie pozostaje z wykonawcą w takim stosunku
prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione
wątpliwości, co do jego bezstronności”, podczas gdy
w rzeczywistości, zajmując opisane wyżej stanowisko, podjął
działanie w celu udzielenia zamówienia publicznego spółkom
z o.o.: „M” i „Z”, wbrew przepisom cyt. wyżej ustawy, tj.
popełnienie przestępstwa z art. 231 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art.
233 § 1 i 6 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.;
5. w dniu 28 lipca 2009 roku, w M, jako funkcjonariusz
publiczny – Burmistrz Miasta i Gminy M, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, nie dopełniając swoich obowiązków w
zakresie dbałości o środki publiczne i przestrzegania prawa,
5
działał na szkodę interesu publicznego w ten sposób, że w toku
czynności
w postępowaniu
o
udzielenie
zamówienia
publicznego pod nazwą „Rewitalizacja(1) miasta – budowa
boisk sportowych przy Szkole Podstawowej nr (…) w M”,
złożył fałszywe oświadczenie, o którym mowa w art. 17 ust. 2
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień
publicznych (t.j. Dz. U. Nr 113, poz. 759 z późn. zm.), iż jako
„kierownik zamawiającego nie pozostaje z wykonawcą w
takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić
uzasadnione wątpliwości, co do jego bezstronności”, podczas
gdy w rzeczywistości, zajmując opisane wyżej stanowisko,
podjął działanie w celu udzielenia zamówienia publicznego
spółkom z o.o.: „M” i „Z”, wbrew przepisom cyt. wyżej
ustawy, tj. popełnienie przestępstwa z art. 231 § 1 i § 2 k.k.
w zw. z art. 233 § 1 i 6 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.
Tym samym aktem oskarżenia G B zarzucono, że:
1. w dniu 10 grudnia 2009 roku, w M, działając wspólnie i w
porozumieniu z A P, udzielił M O, pełniącemu funkcję
publiczną – Burmistrza Miasta i Gminy M, w związku z
pełnieniem tej funkcji, korzyść majątkową wartości, co
najmniej 2. 513, 10 złotych, w postaci opłacenia wyjazdu i
pobytu M O oraz J M w P i C, w dniach 10 – 11 grudnia
2009 roku, w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie
prawa, polegające na podjęciu przez M O działań
zmierzających do udzielenia przez Miasto i Gminę M
zamówień publicznych spółkom: „M” sp. z o.o. oraz „Z”
sp. z o.o., na budowę boisk o nawierzchni z trawy
syntetycznej w miejscowości M, z naruszeniem przepisów
6
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień
publicznych (t.j. Dz. U. Nr 113, poz. 759 z późn. zm. tj.
popełnienie przestępstwa z art. 229 § 3 k.k.
Tym samym aktem oskarżenia A P zarzucono, że:
1. w dniu 9 czerwca 2009 roku, w M, działając w celu
uzyskania dla spółki z o.o. „M”, od Miasta i Gminy w M,
zamówienia publicznego na budowę boiska sportowego ze
sztuczną nawierzchnią, realizowaną przez zamawiającego
w ramach programu „Rewitalizacja miasta – rozbudowa
Centrum Sportu i Rekreacji w M”, przedłożył nierzetelne
pisemne oświadczenie, dotyczące okoliczności o istotnym
znaczeniu dla uzyskania wymienionego zamówienia, że
spółka „M” nie podlega wykluczeniu z udziału w
postępowaniu przetargowym na podstawie art. 24 ust. 1 i 2
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.),
zatajając fakty wcześniejszego wpływania na treść projektu
budowlanego oraz specyfikacji technicznych wykonania i
odbioru robót budowlanych boiska, celem umieszczenia w
tych dokumentach parametrów technicznych sztucznej
trawy „rodzaj trawy”, oferowanej przez spółkę „M”,
wymogu przedstawienia przez wykonawcę certyfikatu „F”
dla
obiektu
wykonanego
z
oferowanego
systemu
nawierzchni oraz wpływania na treść Specyfikacji
Istotnych Warunków Zamówienia, przez zamieszczenie w
niej,
przez
zamawiającego,
opisanych
wcześniej
parametrów i wymogów a ponadto wymogu przedłożenia
przez oferenta dokumentów, potwierdzających osiągnięcie
w latach 2007 - 2008 przychodu netto, przewyższającego
7
kwotę 30. 000. 000 złotych, za każdy rok obrotowy, co
preferowało spółkę „M” w postępowaniu o udzielenie
przedmiotowego zamówienia tj. popełnienie przestępstwa
z art., 297 § 1 k.k.;
2. w dniu 10 grudnia 2009 roku, w M, działając wspólnie i w
porozumieniu z G B, udzielił M O, pełniącemu funkcję
publiczną – Burmistrza Miasta i Gminy M, w związku z
pełnieniem tej funkcji, korzyść majątkową wartości, co
najmniej 2. 513, 10 złotych, w postaci opłacenia wyjazdu i
pobytu M O oraz J M w P i C, w dniach 10 – 11 grudnia
2009 roku, w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie
prawa, polegające na podjęciu przez M O działań
zmierzających do udzielenia przez Miasto i Gminę M
zamówień publicznych spółkom: „M” sp. z o.o. oraz „Z”
sp. z o.o., na budowę boisk o nawierzchni z trawy
syntetycznej w miejscowości M, z naruszeniem przepisów
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień
publicznych (t.j. Dz. U. Nr 113, poz. 759 z późn. zm.) tj.
popełnienie przestępstwa z art. 229 § 3 k.k.
Powyżej wskazany akt oskarżenia obejmował również zarzuty
wobec A P, którego oskarżono o popełnienie przestępstw
zakwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. i art. 229 § 3 k.k. oraz wobec
A P(1) oskarżonej o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 2 czerwca 2015 roku sygn.
akt III K 232/12 :
I. na zasadzie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k.
oskarżonego M O uniewinnił od popełnienia czynów
zarzucanych w pkt I, II, III, IV, V aktu oskarżenia;
8
II. na zasadzie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k.
oskarżonego
G
B
uniewinnił
od
popełnienia
czynu
zarzucanego w pkt VI aktu oskarżenia;
III.
na zasadzie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k.
oskarżonego A P uniewinnił od popełnienia czynów
zarzucanych w pkt. VII, VIII aktu oskarżenia;
IV.
kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa i zasądził od
Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego M O tytułem zwrotu
kosztów obrony kwotę 2.460 (złotych.
Powyższym wyrokiem oskarżeni A P i A P(1) zostali uniewinnieni od
postawionych im aktem oskarżenia zarzutów.
Wyrok powyższy zaskarżył apelacją prokurator w stosunku do:
- M O w zakresie zarzutu z pkt II aktu oskarżenia – w części dotyczącej
rozstrzygnięcia o winie – na niekorzyść oskarżonego;
- G B w zakresie zarzutu z pkt VI aktu oskarżenia – w części dotyczącej
rozstrzygnięcia o winie – na niekorzyść oskarżonego;
- A P w zakresie zarzutu z pkt VIII aktu oskarżenia – w części
dotyczącej rozstrzygnięcia o winie – na niekorzyść oskarżonego.
Prokurator zarzucił skarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wyrażający się
w uznaniu przez Sąd Okręgowy, że M O swoim działaniem polegającym
na wspólnym z J M wyjeździe do P w dniach 10 i 11 grudnia 2009 r.,
sfinansowanym przez spółkę z o.o. „M” w zakresie kosztów przelotu na
trasie W– P– W i noclegu w P, wartości co najmniej 2 513,10 zł, nie
przyjął korzyści majątkowej w związku z pełnieniem funkcji publicznej
Burmistrza Miasta i Gminy M i nie wyczerpał znamion przestępstwa z
art. 228 § 1 k.k., zaś oskarżeni G B i A P, swoim działaniem
polegającym na zorganizowaniu i sfinansowaniu przez spółkę z o.o. „M”
9
w zakresie kosztów przelotu na trasie W– P– W i noclegu w P, wartości
co najmniej 2 513,10 zł, dla M O i J M, nie udzielili korzyści majątkowej
M O, w związku z pełnieniem przez niego funkcji publicznej Burmistrza
Miasta i Gminy M, czym nie wyczerpali znamion przestępstwa z art. 229
§ 1 k.k., podczas gdy prawidłowa analiza nie budzących wątpliwości
ustaleń postępowania prowadzi do wniosku, że oskarżeni swoim
działaniem wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 228 § 1 k.k. w
stosunku do M O i z art. 229 § 1 k.k. w stosunku do G B i A P.
Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy, w zaskarżonym zakresie, do ponownego rozpoznania przez Sąd
I instancji.
Wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 roku Sąd Apelacyjny w Krakowie
sygn. akt II AKa 3/16 utrzymał wyrok Sądu Okręgowego w mocy.
Prokurator wywiódł od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego
kasację i zarzucił:
1. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 433 § 2
k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410
k.p.k., co mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia,
poprzez niedokonanie przez Sąd II instancji wszechstronnej
kontroli
odwoławczej,
polegającej
na
braku
należytego
rozważenia zarzutów podniesionych w apelacji prokuratora,
w tym również pominięciu podniesionych w uzasadnieniu środka
odwoławczego argumentów kwestionujących błędne stanowisko
Sądu I instancji, co do odniesienia przez M O „korzyści osobistej”
oraz braku przesłanek uzasadniających przypisanie oskarżonemu
M O przestępstwa z art. 228 § 1 k.k., a G B i A P przestępstwa z
art. 229 § 1 k.k., z pominięciem okoliczności dotyczących
organizacji wyjazdu, momentu, w którym doszło do ostatecznego
ustalenia jego terminu, programu i celu wyjazdu M O do P, co
10
w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia dowolnych ustaleń
faktycznych sądu I instancji, poczynionych z naruszeniem art. 7
k.p.k., oraz dokonanie przez Sąd odwoławczy własnych,
wewnętrznie sprzecznych ustaleń co do charakteru korzyści
majątkowej,
jako
dozwolonego
dowodu
wdzięczności,
wynikającego
z
elementu
realizacji
kontraktu
pomiędzy
inwestorem Gminą M, a firmami „M” i „Z”, a tym samym
nadaniu korzyści majątkowej cech niewyczerpujących znamion
czynu zabronionego, co wyklucza uznanie przeprowadzonej przez
Sąd Apelacyjny kontroli instancyjnej za pełną i prawidłową, co w
konsekwencji doprowadziło do utrzymania w mocy orzeczenia
uniewinniającego, podczas gdy prawidłowa kontrola odwoławcza
oparta o całość ujawnionego i swobodnie ocenionego materiału
dowodowego
z
uwzględnieniem
zasad
prawidłowego
rozumowania,
wiedzy
i
doświadczenia
życiowego,
przy
uwzględnieniu
apelacji
prokuratora
doprowadziłaby
Sąd
Apelacyjny do wydania orzeczenia zgodnego z wnioskiem
prokuratora
2. rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 228 § 1 k.k.
i art. 229 § 1 k.k., mającą istotny wpływ na treść orzeczenia,
poprzez wyrażenie przez Sąd Apelacyjny w Krakowie wadliwego
poglądu prawnego i oceny przesłanek objęcia pojęciem karalnej
korupcji jedynie „bezprawnej” korzyści majątkowej i wyłączenie
spod zakresu karalności z art. 228 k.k. i odpowiednio z art. 229
k.k. tzw. dozwolonych dowodów wdzięczności, jako tzw.
„kontratypu pozaustawowego”, za jaki sąd uznał sfinansowanie
przez G B i A P części kosztów wyjazdu i pobytu M O, w związku
z pełnioną przez niego funkcją publiczną Burmistrza Miasta
i Gminy M i J M w dniach 10-11 grudnia 2009 r., w P i C, co w
11
konsekwencji doprowadziło to do uniewinnienia oskarżonych od
zarzucanych im czynów.
W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II instancji —
Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie — do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 30 listopada 2016 roku sygn. akt
IV KK 230/16 uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego i przekazał sprawę
Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.
Na rozprawie odwoławczej prokurator wywiódł i wniósł jak
w pisemnej apelacji, precyzując jej wniosek w ten sposób, że w razie
uwzględniania apelacji sprawa winna być przekazana do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myślenicach. Obrońcy oskarżonych
i oskarżeni wnieśli o nieuwzględnienie apelacji prokuratora i utrzymanie
zaskarżonego wyroku w mocy.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje :
Apelację prokuratora uznać należało za zasadną. Nie ulega
wątpliwości, że w zaskarżonym wyroku dopuszczono się zarzucanego
apelacją błędu ustaleń faktycznych mogącego mieć wpływ na treść
orzeczenia, którego przyczyny upatrywać należało w braku ustaleń
i w braku oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału
dowodowego.
Miał przede wszystkim rację skarżący podnosząc, iż Sąd Okręgowy nie
ustalił w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy okoliczności
tyczących zaproszenia M O do udziału w wyjeździe do F(1). Ograniczył
się bowiem Sąd w tym zakresie jedynie do stwierdzenia, że
przedstawiciel firmy M zaproponował oskarżonemu tenże wyjazd (który
miał charakter szkoleniowy i podczas którego zwiedzano obiekty
12
sportowe i zapoznano się z zasadami konserwacji sztucznych
nawierzchni) oraz do wskazania podmiotów pokrywających koszty tego
wyjazdu i jego daty. Na dowód powyższych ustaleń przywołano
dokumenty dotyczące rezerwacji i zakupu biletów oraz zeznania
świadków G D i J M (str. 21 pisemnych motywów zaskarżonego
wyroku).
Nie ulega wątpliwości, że tego rodzaju ustalenia faktyczne są nie tylko
ogólnikowe, ale nadto nie uwzględniają okoliczności wynikających
z innych dowodów, co słusznie zakwestionował w apelacji prokurator.
Nie odniósł się zatem Sąd I instancji przede wszystkim do dowodu
w postaci dokumentów z korespondencji e – mailowej oskarżonego A P
kierowanej do przedstawicieli spółki „M” w 2009 roku, a dotyczącej
zaproszenia „potencjalnych DUŻYCH klientów” na spotkanie w C k. P”
(tom I k. 91, 92, 96, 101). Brak oceny tego dowodu podaje w wątpliwość
stwierdzenie Sądu Okręgowego ,iż „nie ma wiarygodnych dowodów
potwierdzających, że to G B i A P podejmowali decyzje
o organizowaniu wyjazdów do F(1) i ich finansowaniu przez spółkę „M”
oraz o osobach, którym takie wyjazdy proponowano” (str. 50 pisemnego
uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Niezależnie od tego odnotować
warto, że Sąd Okręgowy stwierdził, iż stan faktyczny ustalił m.in. na
podstawie wyjaśnień oskarżonych (a zatem skonstatować należy, że
uznał je wiarygodne, chociaż w pisemnych motywach zaskarżonego
wyroku nie sposób dostrzec oceny depozycji oskarżonych), podczas gdy
wyjaśnienia G B i A P nie miały charakteru spójnych w tym zakresie,
skoro pierwszy stwierdził, że dyrektor handlowy był informowany
o osobach zainteresowanych wyjazdem „i po jakimś czasie lista była
przekazywana do F(1), a później zapadała decyzja o wyjeździe”, zaś
drugi – że „nie pamięta kto akceptował listę w przypadku wyjazdu M
O”. Nie dążył również Sąd Okręgowy do ustalenia okoliczności, w jaki
13
sposób M O– jak wyjaśnił – „otrzymał propozycję” owego pojazdu oraz
czy oskarżeni G B i A P uczestniczyli w tym wyjeździe.
Ogólnikowość przedmiotowych ustaleń zaskarżonego wyroku wynika
także z braku ustalenia daty zakończenia inwestycji przy jednoczesnym
stwierdzeniu, że zaproponowano M O wyjazd „po realizacji wszystkich
opisanych inwestycji” (str. 21 pisemnych motywów zaskarżonego
wyroku). Przypomnienia wymaga zatem, że Sąd Okręgowy wskazał, iż
27 października 2008 roku miało miejsce oficjalne otwarcie kompleksu
przy Szkole Podstawowej nr (…) w M (str. 8 uzasadnienia wyroku), a
odnośnie do pozostałych inwestycji, będących przedmiotem niniejszego
postępowania – brak jest tego rodzaju ustaleń. Jeżeli zatem zestawi się
powyższe informacje, to twierdzenie apelującego, jakoby wyjazd M O
do F(1) nastąpił w dniu zakończenia realizacji inwestycji jawi się jako
prawdopodobne i przeczy ustaleniu Sądu I instancji, jakoby propozycja
wyjazdu nastąpiła po zakończeniu wszystkich inwestycji. Okoliczność ta
może zaś mieć znaczenie dla ustalenia, czy wcześniej miały miejsce
uzgodnienia co do charakteru owego wyjazdu, ich czasu, przebiegu oraz
osób w nich uczestniczących.
Nie rozważył również Sąd Okręgowy bliżej charakteru owego wyjazdu
opisując go jako szkoleniowy, służbowy, pozbawiony atrakcji, a nie
badając jego dwudniowego programu – chociażby w kontekście innych
tego rodzaju wyjazdów organizowanych przez przedmiotową spółkę.
Jednocześnie jednak konstatując, że M O jako pracownik samorządowy
nie powinien korzystać z wyjazdu opłaconego przez prywatną spółkę,
stwierdził Sąd I instancji, iż z uwagi na fakt, że brak było zależności
między wyjazdem a zachowaniem stanowiącym naruszenie prawa nie
doszło do popełnienia przestępstwa łapownictwa (str. 49 uzasadnienia).
Oczywiste jest zatem, że Sąd Okręgowy rozważał powyższe li tylko w
świetle znamion przestępstw z §§ 3 art. 228 i art. 229 k.k., podczas gdy
14
po wyeliminowaniu znamienia „za zachowanie stanowiące naruszenie
prawa” winien był rozważyć znamiona występków z §§ 1 wymienionych
przepisów k.k. W tym kontekście słusznie podniósł apelujący, że spółkę
M i Urząd Gminy w M mogły łączyć dalsze relacje, wynikające z tytułu
gwarancji czy rękojmi. Rzecz jednak w tym, że owych okoliczności nie
ustalono. Nie odniesiono się również do tej kwestii w pisemnych
motywach zaskarżonego wyroku mimo, że w głosach końcowych
prokurator wnosił o zastosowanie kwalifikacji z art. 228 § 1 k.k.
(w stosunku do M O) i z art. 229 § 1 k.k. (wobec G B i A P).
Miał również rację apelujący stwierdzając błędność ustalenia Sądu I
instancji o osobistym charakterze korzyści. Nie ulega wątpliwości, że
nieponiesione przez M O wydatki związane z przelotem oraz pobytem w
P jego i J M mogły być ocenione jako korzyść majątkowa (nie zaś –
osobista) w rozumieniu przepisów kodeksu karnego. W tym miejscu
należy zwrócić nadto uwagę na pogląd Sądu Najwyższego zawarty w
wyroku z 30 listopada 2016 roku IV KK 230/16 wydanym w niniejszej
sprawie, w myśl którego „istotne jest, czy udzielenie korzyści
majątkowej lub jej obietnicy miało związek z pełnioną przez sprawcę
funkcją, a związek ten nie musi się odnosić do konkretnej czynności lecz
jedynie może sprowadzać się do dążenia do zapewnienia sobie
przychylności osoby pełniącej taką funkcję” oraz że „(…) przyjęcie
korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy musi pozostawać w
związku z pełnieniem przez sprawcę funkcji publicznej. Może to
nastąpić w związku z załatwianiem konkretnej sprawy (przed jej
załatwieniem, w czasie jej załatwiania lub po jej załatwieniu)”. Według
Sądu Najwyższego „trzeba rozważyć, czy korzyść zostałaby udzielona,
gdyby sprawca takiej funkcji nie pełnił. Nie musi to być zatem związek z
konkretną czynnością, ale z całokształtem urzędowania (…). Osoba
przysparzająca
korzyści
wówczas
nie
konkretyzuje
czynności
15
urzędowych, na których jej zależy. Wręcza korzyść w nadziei, że gdy
czynności takie będą podejmowane „życzliwie doń ustosunkowany”
funkcjonariusz da temu wyraz w ich treści”.
Wobec powyższego sąd odwoławczy uznał skargę apelacyjną
prokuratora za zasadną, co skutkowało uchyleniem zaskarżonego
wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w Myślenicach jako miejscowo i rzeczowo właściwemu.
Na marginesie odnotować w tym miejscu można, że ta decyzja sądu
odwoławczego nie stoi na przeszkodzie zastosowania art. 37 k.p.k.
w razie uznania, że zachodzą przesłanki wymienione w tym przepisie.
W ponownym postępowaniu Sąd I instancji winien dążyć do
ustalenia
naprowadzonych
okoliczności
poprzez
przesłuchanie
oskarżonych oraz świadków mogących mieć w tym zakresie
wiadomości. Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych weźmie Sąd
Okręgowy także pod uwagę dowody w postaci przywołanej wyżej
korespondencji e-mailowej. Odnośnie do pozostałych dowodów Sąd I
instancji będzie mógł poprzestać na ich ujawnieniu w trybie art. 442
§ 2 k.p.k., chyba że strony zgłoszą uzasadnione żądanie przeprowadzenia
ich na rozprawie w sposób bezpośredni albo ex officio uznane to zostanie
za konieczne. W razie wyłonienia się takiej potrzeby Sąd Okręgowy
dopuści
również
inne
dowody
niezbędne
dla
prawidłowego
rozstrzygnięcia. Tak zebrany materiał dowodowy oceni następnie
zgodnie z wymogami przepisu art. 7 k.p.k., a w rozważaniach tyczących
kwalifikacji prawnej uwzględni naprowadzone wyżej uwagi, w tym
argumenty apelacji prokuratora i stanowisko Sądu Najwyższego wydane
w wyroku o sygn. IV KK 230/16. Celowe wydaje się również – czego
nie można stwierdzić stanowczo wobec niepełnych ustaleń faktycznych
zaskarżonego wyroku – rozważenie koncepcji „konkludentnego
16
rozszerzenia umowy”, wyrażonej w wyroku tut. Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 lutego 2016 roku sygn. II AKa 3/16.
Niniejszy wyrok wydano po myśli art. 437 § 1 i § 2 k.p.k.
w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k.
-
Przeczytano: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej przez Sąd Apelacyjny w Krakowie
Twoja wiadomość
Do: Kluza, Agnieszka
Temat: Wniosek o udostępnienie informacji publicznej
Wysłano: 11 sierpnia 2017 02:48:11 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzebzostała przeczytana o godzinie 21 lutego 2018 09:46:49 (UTC+01:00) Sarajewo, Skopie, Warszawa, Zagrzeb.