Monitoring sądów okręgowych #2

Treść

• Wniosek o udostępnienie informacji publicznej przez adobrawy 11 sierpnia 2017 03:21

  Stowarzyszenie Sieć Obywatelska Watchdog Polska wnosi o udostępnienie następujących informacji:

  - rejestru umów, zawartych w imieniu Sądu od 1 stycznia 2017 r. do 31 lipca 2017 r., zawierającego informacje w zakresie co najmniej daty zawartych umów, przedmiotach umów, stronach umów, kwotach umów,
  - adresu strony internetowej, na której znajduje się dokumentacja przebiegu i efektów kontroli, przeprowadzonych w sądzie, oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,
  - kalendarz spotkań prezesa (prezes) sądu, które odbył (odbyła) w lipcu 2017 r.,
  - skany orzeczeń, zapadłych z oskarżenia o czyn zabroniony art. 231 Kodeksu karnego lub wydanych w wyniku wniesienia środka odwoławczego od orzeczenia sądu pierwszej instancji, wydanego w sprawie z tego oskarżenia - wydanych przez Sąd w 2017 r.,
  - skany orzeczeń, zapadłych z oskarżenia o czyn zabroniony z art. 212 Kodeksu karnego lub wydanych w wyniku wniesienia środka odwoławczego od orzeczenia sądu pierwszej instancji, wydanego w sprawie z tego oskarżenia - wydanych przez Sąd w 2017 r.

  Stowarzyszenie wnosi o udostępnienie wskazanych informacji w formie elektronicznej na adres e-mail {{EMAIL}}.

  Katarzyna Batko-Tołuć, Bartosz Wilk - członkowie zarządu, zgodnie z zasadami reprezentacji

• A-061-97/17 przez Sąd Okręgowy w Białymstoku 24 sierpnia 2017 13:00

  Szanowni Państwo,

  W odpowiedzi na wniosek z dnia 11 sierpnia 2017 roku o udostępnienie do informacji publicznej w załączeniu uprzejmie przesyłam:

  * rejestr umów zawartych przez Sąd Okręgowy w Białymstoku od dnia 1 stycznia 2017 roku do dnia 31 lipca 2017 roku
  * zanonimizowane orzeczenia wraz z uzasadnieniem wydane w sprawach Sądu Okręgowego w Białymstoku w 2017 roku o sygnaturach akt VIII Ka 293/17, VIII Ka 120/17 w 2017 roku dot. czynu zabronionego z art. 212 kk. Jednocześnie informuję, iż w tutejszym Sądzie nie odnotowano zakończonych spraw dotyczących art. 231 kk.

  Ponadto informuję, iż:

  * dokumentacja przebiegu i efektów kontroli przeprowadzonych w Sądzie Okręgowym w Białymstoku nie jest zamieszczana na stronie internetowej Sądu,
  * Prezes Sądu Okręgowego w Białymstoku w dniach 3-14 lipca 2017 roku nie odbył żadnego spotkania, a w okresie od 17-31 lipca 2017 roku przebywał na urlopie wypoczynkowym.

  Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Białymstoku
  Wytwarzający: Kierownicy Oddziałów/Kierownicy Sekretariatów Wydziałów III Karnego i VIII Karnego Odwoławczego
  Udostępniający: Monika Wierciszewska

  z poważaniem

  Monika Wierciszewska

  Inspektor

  Oddział Administracyjny

  Sąd Okręgowy w Białymstoku

  tel. 85 7459 209

  e-mail: {{ email }}<mailto:{{ email }}>

  Załączniki

  A-061-97-17_Rejestr_umów.xlsx
  VIII_Ka_293-17.pdf	Sygn. akt VIII Ka 293/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Krzysztof Kamiński Protokolant Agnieszka Malewska po rozpoznaniu w dniu 03.07.2017 r. sprawy P. M. oskarżonego o czyny z art. 212§1 k.k. oraz M. Z. i R. H. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela prywatnego A. P. od wyroku Sądu Rejonowego w Sokółce z dnia 22 lutego 2017 r. (sygn. akt II K 186/16): I. Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że: 1. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 619,92-zł. (sześciuset dziewiętnastu złotych i dziewięćdziesięciu dwóch groszy), w tym kwotę 115,92-zł. (stu piętnastu złotych i dziewięćdziesięciu dwóch groszy) podatku VAT, tytułem kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz oskarżyciela prywatnego A. P.; 2. zasądza od oskarżyciela prywatnego A. P. na rzecz oskarżonego P. M. i M. Z. kwoty po 1.296-zł. (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt sześć złotych) oraz na rzecz R. H. kwotę 1.008-zł. (jeden tysiąc osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; 3. Zwalnia oskarżyciela prywatnego od kosztów sądowych i obciąża nimi Skarb Państwa. II. W pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy. III. Zasądza od oskarżyciela prywatnego A. P. na rzecz oskarżonego P. M. oraz M. Z. i R. H. kwoty po 840-zł. (osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze. IV. Zwalnia oskarżyciela prywatnego A. P. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa. UZASADNIENIE P. M., M. Z., R. H. zostali oskarżeni o to, że : 1. w okresie od października 2015 r. do 12 kwietnia 2016 r. pomówili A. P. o to, że włamał się do Urzędu Gminy w K. przez sieć teleinformatyczną z komputera w Zespole Szkół oraz dokonywał niszczenia mienia gminy K. i dokumentów należących do Urzędu Gminy w K., które to pomówienia mogą poniżyć go w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu informatyka, tj. czynu z art. 212§1 k.k. Ponadto P. M. i M. Z. zostali oskarżeni o to, że 2. w okresie od października 2015 r. do 12 kwietnia 2016 r. pomówili A. P. o kradzież komputerów będących własnością Urzędu Gminy w K., które to pomówienia mogą poniżyć go w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu informatyka, tj. czynu z art. 212§1 k.k. Sąd Rejonowy w Sokółce wyrokiem z dnia 22 lutego 2017 r. wydanym w sprawie sygn. akt II K 186/16: I. Oskarżonych P. M., M. Z. i R. H. uniewinnił od popełnienia zarzuconych im czynów. II. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną oskarżycielowi prywatnemu z urzędu w wysokości 797,04 zł, w tym kwotę 149,04 złotych tytułem należnego podatku VAT- stawka 23%. III. Zasądził od oskarżyciela prywatnego A. P. na rzecz każdego z oskarżonych kwoty po 1.440 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. IV. Zasądził od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.097,04 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych w sprawie. Oskarżyciel prywatny A. P. na podstawie art. 425§1-3 k.p.k, art. 444 k.p.k. i art. 445§1 k.p.k., zaskarżył ww. wyrok: w części odnośnie pkt I w zakresie uniewinnienia oskarżonego Pana P. M. od popełnienia zarzucanych mu w prywatnym akcie oskarżenia czynów, a także w całości odnośnie rozstrzygnięć zawartych w pkt II - IV. Wyrokowi temu na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił: 1. uniewinnienie oskarżonego P. M. od popełnienia zarzucanych mu w prywatnym akcie oskarżenia czynów, pomimo występującej swoistej sprzeczności ustaleń Sądu Rejonowego w Sokółce z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, 2. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. (pełnomocnika oskarżyciela prywatnego) wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną oskarżycielowi prywatnemu z urzędu w wysokości 797,04 zł wraz z VAT (stawka 23 %). 3. zasądzenie od oskarżyciela prywatnego na rzecz każdego z oskarżonych kwoty po 1.440 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, bowiem według jego obliczeń naliczono ją nieprawidłowo trzem oskarżonym, ponieważ udział adw. K. P. (obrońcy oskarżonych), w posiedzeniu pojednawczym oraz czterech kolejnych rozprawach przedstawia się następująco: posiedzenie pojednawcze z dnia 13 lipca 2016 r. - 720,00 zł (opłata maksymalna za obronę) + rozprawa z dnia 19 sierpnia 2016 r. - 20 % opłaty 720,00 zł = 144,00 zł + rozprawa z dnia 2 września 2016 r. - 20 % opłaty 720,00 zł = 144,00 zł + rozprawa z dnia 16 grudnia 2016 r. - 20 % opłaty 720,00 zł = 144,00 zł + rozprawa z dnia 15 lutego 2017 r. - 20 % opłaty 720,00 zł = 144,00 zł. Całość ww. wyliczeń stanowi kwotę 1.296,00 zł; Sąd Rejonowy w Sokółce zawyżył kwotę do zapłaty dla obu oskarżonych łącznie o 288,00 zł. Natomiast udział adw. K. S. (1) (obrońcy oskarżonego) w trzech kolejnych rozprawach przedstawia się następująco: rozprawa z dnia 19 sierpnia 2016 r. - 720,00 zł + rozprawa z dnia 2 września 2016 r. - 20 % opłaty 720,00 zł = 144,00 zł + rozprawa z dnia 15 lutego 2017 r. - 20 % opłaty 720,00 zł = 144,00 zł. Całość z ww. wyliczeń stanowi kwotę 1.008,00 zł; Sąd Rejonowy w Sokółce zawyżył kwotę do zapłaty dla oskarżonego o 432,00 zł. Reasumując Sąd Rejonowy w Sokółce zawyżył łącznie kwotę do zapłaty dla trzech oskarżonych, aż o 720,00 zł. A.. S. nie było na posiedzeniu pojednawczym w dniu 13 lipca 2016 r., a także na rozprawie w dniu 16 grudnia 2016 r., więc jego nieobecność w poprzednio wymienionych dniach w pełni nie uzasadnia jednakowej kwoty dla poszczególnych oskarżonych w wysokości po 1.440 zł. A.. Z.-P. reprezentowała oskarżonych w Sądzie pięć razy, natomiast adw. S. trzy razy, w związku z czym niewiadomym jest dlaczego do zwrócenia każdemu z trzech oskarżonych jest identyczna kwotę 1.440 zł. 4. zasądzenie od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.097,04 zł tytułem kosztów sądowych w sprawie. W związku z ww. licznymi karygodnymi błędami w wyliczeniach Sądu Rejonowego w Sokółce, zastanawiające jest czy kwota 1.097,04 zł przedstawiona w sposób ogólny jest opłatą prawidłową. Jakie składowe stanowią ww. kwotę? J. jest prawne uzasadnienie ww. opłaty w odniesieniu do obowiązujących przepisów? W dniu 30 czerwca 2016 r. postanowieniem Sądu Rejonowego w Sokółce zwolniono oskarżyciela prywatnego od uiszczenia kwoty 300,00 zł, stanowiącej zryczałtowane koszty postępowania. Czy w Polsce prawo działa wstecz? Najpierw zwalania się osobę od uiszczenia kwoty 300,00 zł, stanowiącej zryczałtowane koszty postępowania, a następnie zasądza się ww. kwotę do zapłaty. 5. niezgodność treści uzasadnienia ww. wyroku z materiałami dowodowymi zebranymi w trakcie rozpraw sądowych, 6. niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy (odrzucony materiał dowodowy (konfrontacja - ocena wiarygodności świadka B. A.) oraz niewyrażenie zgody na przesłuchanie kolejnego świadka tj. M. K.); stronnicze zachowanie Sądu Rejonowego w Sokółce, mające na celu dopuszczenie do składania zeznań wszystkich siedmiu świadków strony oskarżonej (świadkowie to osoby zatrudnione w Urzędzie Gminy K. przez oskarżonego P. M.: K. C., B. Ł., K. S. (2), S. B. M. J., natomiast B. W. jest osobą zatrudnioną w Zakładzie (...) w K., zakładowi podległemu P. M.) a także I. M., ograniczanie (eliminacja) przez Sąd Rejonowy w Sokółce wspólnie z obrońcami strony oskarżonej świadków ze strony oskarżyciela prywatnego (M. K. i J. S.). Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ponowne rozpatrzenie jego prywatnego aktu oskarżenia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja zasługuje na uwzględnienie w takim zakresie, w jakim kwestionuje wysokość zasądzonych przez Sąd pierwszej instancji kosztów procesu. W pozostałym zakresie, chociaż częściowo nie pozbawiona racji, nie jest w stanie odnieść skutku pożądanego przez autora środka odwoławczego. Analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje na to, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w kwestii zasadniczej, tj. możliwości przypisania winy oskarżonemu P. M. w zakresie stawianego mu zarzutu. W pisemnym uzasadnieniu wyroku poddał logicznej analizie zebrane dowody, przedstawiając na jakich przesłankach faktycznych oprał swoje ustalenia. Wnioski ocenne wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.) oraz nie wykraczają poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. i jako takie nie wzbudzały wątpliwości Sądu Okręgowego. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów zawartych w pkt. 1 i 5 apelacji, mieszczących się w kategoriach zarzutów „obrazy przepisów postępowania” (art. 438 pkt 2 k.p.k.) bądź „błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia” (art. 438 pkt 3 k.p.k.) na wstępie dwie uwagi natury ogólnej. Po pierwsze, zgodnie z treścią ww. przepisów uchylenie lub zmiana orzeczenia (w tym wyroku) jest możliwa jedynie wówczas, gdy stwierdzone uchybienia mogły mieć wpływ na treść orzeczenia. Jak wynika z ugruntowanego orzecznictwa sądowego oraz poglądów doktryny (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 20.2.2002 r., V KKN 566/99, L.; A. G., Dowody…, s. 59; G., KPK. Komentarz, t. I, 2014, s. 574) chodzi tu o uchybienia dotyczące kwestii istotnych, a nie drugorzędnych w sensie merytorycznej poprawności wyroku, tj. mających bezpośredniego wpływ na uznania oskarżonego za winnego (bądź niewinnego) popełnienia zarzuconego mu czynu. Po drugie, sąd uznaje oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu jedynie wówczas, gdy uzasadniają to jednoznaczne, nie budzące wątpliwości dowody, przeprowadzone w formach ściśle określonych w obowiązującej procedurze karnej. Dowodami takimi nie są informacje pozaprocesowe, zwłaszcza przekazywane w formie plotek przez nieustalone osoby i oceniane subiektywnie przez jedną ze stron procesu. Wskazane w apelacji zarzuty nie spełniają wymogów określonych w art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. Oskarżyciel prywatny nie przedstawił takich dowodów, które upoważniałyby Sąd pierwszej instancji do uznania oskarżonego P. M., bez cienia wątpliwości, za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Na marginesie, apelujący uzasadniając swoje stanowisko w omawianym zakresie nie ponumerował prawidłowo zarzutów zawartych w uzasadnieniu apelacji, co utrudnia czytelne odniesienie się do poszczególnych kwestii w nich wyartykułowanych. W związku z tym, celem czytelności niniejszych wywodów, rzeczą zasadną pozostaje posługiwanie się przez Sąd Okręgowy pojęciem „tiretu” (według zasad techniki prawodawczej jest on nazwą jednostki redakcyjnej tekstu prawnego, oznaczanej krótką poziomą kreską przypominającą półpauzę), zamiast użytych przez autora środka odwoławczego „kropek”. Nie ulega wątpliwości, że kryteriów określonych treścią art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. nie spełniają i to w sposób oczywisty zarzuty wskazujące na: a) nieponumerowanie stron odpisu wyroku z uzasadnieniem (tiret nr 1); b) podanie w części wstępnej wyroku błędnej daty jednej z rozpraw (tiret nr 2; na marginesie, błąd ten, stanowiący oczywistą omyłkę pisarską, winien być poprawiony przez Sąd pierwszej instancji w trybie art. 105 k.p.k.); c) uchybienie w zakresie faktów związanych z pracą oskarżyciela posiłkowego w Urzędzie Gminy (tiret nr 3); d) wadliwe wskazanie daty wyborów samorządowych w Gminie K. (tiret nr 4); e) omyłkowe wskazanie siedziby Urzędu Gminy (tiret nr 5) oraz posługiwanie się niewłaściwą nazwą Urzędu Gminy (tiret nr 23); f) błędy w nazwiskach oraz imionach świadków (tirety nr 6, 10, 12, 13, 14, 16, 21); g) częściowo niezgodne z prawdą określenie początku terminu, w którym oskarżyciel posiłkowy rozpoczął przekazywanie „stanowiska” R. H. (tiret nr 7); h) nie wskazanie (w pouczeniu załączonym do odpisu wyroku) nazwy i siedziby sądu właściwego do rozpoznania apelacji. Nieuzasadnione są zarzuty wskazane w tiretach nr 8 i 20, albowiem sam oskarżyciel prywatny nie kwestionował tego, że uszkodził dysk twardy poprzez dokonanie w nim dwóch nawierceń wiertarką. Wpływu na merytoryczną poprawność zaskarżonego wyroku nie miało ustalenie Sądu pierwszej instancji, skądinąd błędne, iż D. W. pozostaje w stosunku podległości służbowej wobec ww. oskarżonego oraz M. Z. (tiret nr 15). Zarzuty z tiretów nr 9, 11, 17, 18 i 19 oraz zarzuty kwestionujące wiarygodność świadków, a zwłaszcza zawnioskowanych do przesłuchania na etapie postepowania odwoławczego (na marginesie, wnioski zostały oddalone), są wynikiem odmiennej oceny dowodów i jako takie nie są w stanie podważyć ustaleń Sądu pierwszej instancji. Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa sądowego, zarzuty takie nie mogą sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), lecz prowadzić do wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych (opartej, w przypadku dołączonych do apelacji subiektywnych komentarzach do sporządzonych przez oskarżyciela „częściowych” stenogramów z rozpraw, a w przypadku zarzutów z tiretów nr 9 i 11 opartej wyłącznie na przypuszczeniach), nie stanowi naruszenia art. 7 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Wobec tego, że stanowisko przedstawione w skardze odwoławczej należało uznać za odmienny pogląd jej autora w kwestii oceny okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego i możliwych do wyciągnięcia z nich wniosków, zbędnym jest odnoszenie się w szerszym zakresie do omawianych zarzutów (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2003 r., sygn. akt III KK 108/02, Lex nr 81194). Podkreślić jedynie należy, że oskarżony P. M. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, a zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, w tym zawnioskowanych przez oskarżyciela prywatnego, nie dały podstaw do przypisania mu czynu z art. 212§1 k.k. Dodać należy, że w kategoriach zniesławienia nie można traktować zawiadomienia złożonego przez oskarżonego P. M. o możliwości popełnienia przez oskarżyciela prywatnego przestępstwa zniszczenia mienia czy też usunięcia zapisu danych informatycznych. Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd pierwszej instancji, notabene mający oparcie w ugruntowanym (wskazanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzecznictwie sądowym), iż nie stanowią bezprawnego zniesławienia zarzuty w obronie własnych praw, kierowane do władz (m.in. w pismach procesowych zawiadamiających o popełnieniu przestępstwa), o ile nie zmierzały – jak w niniejszej sprawie – wyłącznie do poniżenia oskarżyciela prywatnego. Reasumując, ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji nie wykazują błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów) czy logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania). Tym samym pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Na uwzględnienie zasługują zarzuty z pkt. 2, 3 i 4 skierowane przeciwko rozstrzygnięciom o kosztach procesu. Zgodnie z treścią wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku §17 ust. 2 pkt 1, §20 i §4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801) pełnomocnikowi strony przysługuje ½ opłaty maksymalnej przed sądem rejonowym w postępowaniu szczególnym, która wynosi 720-zł., tj. 360-zł. W sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20% i podwyższa się ją o kwotę podatku od towarów i usług (23%). Sąd pierwszej instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 797,04-zł., w tym 149,04-zł. podatku VAT. W uzasadnieniu wyroku nie wykazał co składa się na ww. kwotę. Tymczasem, jak słusznie podniósł apelujący, adw. M. B. uczestniczył w trzech rozprawach (obecności na ogłoszeniu wyroku nie uznaje się za udział w rozprawie w rozumieniu ww. rozporządzenia). W związku z tym przysługiwała mu opłata w kwocie 619,92-zł. (360-zł. + 144,00- zł. za dwa dodatkowe terminy + 115,92-zł. podatku VAT). Dlatego należało orzec, jak w pkt. I ppkt 1 sentencji niniejszego wyroku. Sąd pierwszej instancji zasądził od oskarżyciela prywatnego na rzecz każdego z oskarżonych kwoty po 1.440,00- zł. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał §11 ust. 2 pkt 1 oraz §17 pkt 1 i 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800). W uzasadnieniu wyroku nie wykazał co składa się na ww. kwotę. Tymczasem, jak trafnie podnosi apelujący, adw. K. P. (bądź jej substytut) brała udział w 5 rozprawach, zaś adw. K. S. (1) (bądź jego substytut) w 3 rozprawach. Zważywszy, że stawka minimalna przed sądem rejonowym w postępowaniu szczególnym wynosi 720-zł., oskarżonym reprezentowanym przez adw. K. P. przysługuje kwota 1.296-zł. (720-zł. + 576-zł. za cztery dodatkowe terminy), zaś adw. K. S. (1) kwota 1.008-zł. (720-zł. + 288-zł. za dwa kolejne terminy). Dlatego należało orzec, jak w pkt I ppkt. 2 sentencji niniejszego wyroku. Odnośnie zarzutu z pkt. 4 apelacji Sąd Okręgowy nie podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym A. P. winien ponieść koszty sądowe za postępowanie pierwszoinstancyjne. Oskarżyciel prywatny posiada wprawdzie majątek, ale od dłuższego czasu nie osiągał żadnych dochodów (był osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku). Pomimo tego, że – jak podał – nie skorzystał z propozycji pracy z Urzędu Pracy uznając, iż nie satysfakcjonuje go proponowane wynagrodzenie i nie rozpoczął prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż czeka na zmianę przepisów, uznanie, że celowo działał w kierunku pozbawienia się możliwości osiągania dochodów, aby nie ponosić kosztów postępowania jest rozumowaniem zbyt daleko idącym. Zważywszy, że obciążają go dosyć wysokie koszty obrony z urzędu oraz obrony z wyboru oskarżonych, uiszczenie tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Dlatego na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. należało orzec, jak w pkt. I ppkt. 3 sentencji niniejszego wyroku. Na marginesie, zwolnienie w trybie art. 623 k.p.k. dotyczy tylko kosztów podlegających uiszczeniu przy wnoszeniu pisma procesowego (vide k. 23) i ma jedynie charakter wstępny. W przypadku omawianego zwolnienia koszty tymczasowo ponosi Skarb Państwa, a ostateczne rozstrzygnięcie zapada w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (art. 626§1 k.p.k.), w realiach niniejszej sprawy w wyroku z dnia 22 lutego 2017 r., w którym sąd może daną stronę obciążyć kosztami bądź też ją od ponoszenia kosztów zwolnić (art. 624§1 k.p.k.). W związku z tym chybiony jest zarzut „działania prawa wstecz”. Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, orzeczono, jak w pkt. II sentencji niniejszego wyroku. O kosztach należnych oskarżonemu P. M. oraz M. Z. i R. H. (od oskarżyciela prywatnego) za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy §11 ust. 2 pkt 4 oraz §17 pkt 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800). Dodać należy, że sąd nie ma możliwości zwolnienia oskarżyciela prywatnego od kosztów sądowych należnych oskarżonym z tytułu zastępstwa procesowego, o ile mieszczą się w granicach zakreślonych rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (na marginesie, koszty te zasądzone zostały przez Sąd Rejonowy oraz Sąd Okręgowy w najniższych stawkach). O zwolnieniu oskarżyciela prywatnego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., po pierwsze, ze względów słusznościowych (apelacja została częściowo uwzględniona) i po drugie, uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe, zważywszy na znaczne obciążenia finansowe związane z poniesieniem kosztów sądowych za postępowanie pierwszoinstancyjne oraz kosztów związanych z ustanowieniem przez oskarżonych obrońców za obie instancje. Krzysztof Kamiński
  VIII_Ka_120-17.pdf	Sygn. akt VIII Ka 120/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 kwietnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Niezabitowski Protokolant: Aneta Chardziejko po rozpoznaniu w dniu 27.03.2017 r. przy udziale oskarżyciela prywatnego P. B. sprawy S. S. (1), M. D. i A. M. oskarżonych (...) czyn z art. 212 § 2 kk w zw. z art. 12 kk na skutek apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego P. B. od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowy Wydział Karny w H. z dnia 21 listopada 2016 r. (sygn. VII K 10/16) I. Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy II. Zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżyciela prywatnego kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE S. S. (1) został oskarżony (...) to, że: w okresie od 29 stycznia 2014 roku do 10 lutego 2014 r., w H., za pomocą środków masowego przekazu w postaci forum internetowego K. P., w temacie (...). G. D.", z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, pomówił P. B. (...) takie postępowanie i właściwości, które mogły go poniżyć w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu strażnika granicznego, w ten sposób, że: - w dniu 29 stycznia 2014 r. poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „Nie tylko w D. takie patologie to codzienność. Tak rozpuszczonej formacji nie ma w całym kraju. Rozwalić i wcielić do policji wzorem innych krajów UE. A co do Pana B. to należało mu się. Od dawna jeździł na bani również będąc w pracy. Powiązania z (...) policją dały mu poczucie bezkarności. Chociaż chodzą słuchy że spadnie na cztery łapy jak zawsze" - w dniu 10 lutego 2014 r. poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „I co dalej się dzieje z panem B. Jest już byłym pogranicznikiem czy też znajomości wzięły górę ??" tj. (...) czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. M. D. został oskarżony (...) to, że: w okresie od 30 stycznia 2014 roku do 24 marca 2014 r., w H., za pomocą środków masowego przekazu w postaci forum internetowego K. P., w temacie „S. G. D.", z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, pomówił P. B. (...) takie postępowanie i właściwości, które mogły go poniżyć w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu strażnika granicznego, w ten sposób, że: - w dniu 30 stycznia 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: "Nie napisałem, że wszyscy ale sporo ich sporo, a przykład P. B. to raczej potwierdza.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie (...), (...) treści „Nie wszyscy tacy są jak piszesz", który zaś nawiązywał do poprzedniego wpisu M. D. (...) treści: „Tu nie chodzi (...) żal tylko o podejście do swego zawodu, moralności i o udawanie niewiadomo kogo mając wszystkich gdzieś. I to właśnie rodzi patologie i później postrzeganie przez innych. Sama dobrze wiesz że patologii w tej służbie nie brakuje."; - w dniu 31 stycznia 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „Też tak słyszałem, że ten żadnej nie przepuścił, najbardziej żony szkoda bo w porządku dziewczyna.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie „w.", (...) treści: „Ale (...) Piją chlają uprawiają sex z koleżankami z pracy a co mieliby niby robić?????" , który dotyczył pracowników Straży Granicznej w D.; - w dniu 7 lutego 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „nie pozwolę! Pogrozi się paluszkiem, przeniesie na chwilę aż sprawa przycichnie i spokój. Po co prześladować kuzyna Drugiego? Po latach IPN P. przyzna status pokrzywdzonego. Za te medialne zniewagi otrzyma zasłużonego dla SG. Wszak to nie pierwszy " (...)” drobny pijaczek, który bierze się za szoferkę na bani i który nie wylatuje na zbity pysk z naszej (podobno) ELITARNEJ formacji. Za bramą przecież trzydziestu czeka na jedno miejsce (ileż razy słyszał to każdy z nas?). No nic. Czekamy.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie (...), (...) treści „Miejmy nadzieję, że nowy (...) komendant SG zrobi porządek z tą formacją."; - w dniu 11 lutego 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „. prawda, jakby nie pił i jechał to nikt nikogo by nie załatwił. Wszyscy wiedzą, że nie pierwszy raz jechał po pijaku.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie (...), (...) treści: „Dziwni ludzie jesteście, sami sprawiedliwi, wszyscy wiedza ze SB-cka rodzinka go załatwiła, a palą głupa i piszą pierdoły (...) wiarygodności."; - w dniu 12 lutego 2014 r„ poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „Jak widać władza uderza do głowy. W myśl zasady wóda, kobiety i śpiew"; - w dniu 13 lutego 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „P. B nie przejmuje się wiarygodnością SG i pewnie zrobi wszystko aby w tej firmie pozostać. Pomimo że jest oficerem to honoru oficerskiego za grosz nie posiada więc uruchomi wszystko co możliwe aby pozostać.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie „L.....", (...) treści: „Jeżeli temu panu uda się wymigać, to SG straci wiarygodność."; - w dniu 25 lutego 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „Obrońca pijaków się odezwał, ciekawe czy byś tak pisał jakby ci kogoś z rodziny np potrącił, a może to sam P.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie „gość", (...) treści: „ciekawe czy Ci wszyscy co się wypowiadającą tacy idealni? zapewne są wzorami do naśladowania, łatwo jest kogoś osądzić, ale najpierw trzeba spojrzeć jakim się jest samemu"; - w dniu 4 marca 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „Waśnie najważniejsze dotrwać, przetrwać, a jak noga się powinie to wtedy do wujka w Komendzie Głównej który przecież nie pozwoli skrzywdzić.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie „(...)", (...) treści: „Przy wyborach do sejmu nie masz wielkiego wpływu kto się dostaje do sejmu bo głosujesz na listy partyjne. Przy wyborach samorządowych startują głównie te same osoby. Dużo ludzi z tego powodu nie idzie do urn i wystarczy że zagłosują klany i znów jest się przy korycie. A tak w ogóle to nie ma znaczenia kto jest u władzy. S. G. w takiej postaci trwa już od wielu lat bez względu na to kto rządzi. Ochrona granic państwowych zeszła na drugi plan. Dlaczego ?? Bo nie ma kto jej chronić. W większości (...) atmosfera rodzinna. Najważniejsze to dotrwać do emerytury za ciepłym biurkiem albo w "zakamuflowaniu" przespać służbę w landku. Czasem ktoś coś powie na ucho albo przypadkiem się na coś trafi i odtrąbi wielki sukces zwieńczony wypłaceniem stosownej nagrody. Mało kto jest z poza układu. I tym ludziom pełen szacun bo lekko nie mają A wracając do Pana B. to jego historia toczy się dalej. Nawet do nagrody został przedstawiony :) Pozdrawiam wszystkich z poza układu. Jeszcze raz wielki szacun"; - w dniu 24 marca 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „I żona pewnie też niezbyt zadowolona z takiego kozaka tym bardziej, że pracuje w tej samej formacji i szwagrów co niemiara.", który odwoływał się do wpisu użytkownika (...) nazwie „o.", (...) treści: „K. może być jak piszecie ,ale jednak mam nadzieję ,że dzięki nagłośnieniu i mediom zostanie uczciwie ukarany !!! Oj mamusia smutna z powodu syneczka po urzędzie chodzi... :lol:"; tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. A. M. został oskarżony o to, że: w dniu 19 marca 2014 r. w H., za pomocą środków masowego przekazu w postaci forum internetowego K. P., w temacie „S. G. D.", z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, pomówił P. B. (...) takie postępowanie i właściwości, które mogły go poniżyć w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu strażnika granicznego, w ten sposób, że: - w dniu 19 marca 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „W N. -przełożeni to sami idioci i dali kogoś na dokładkę aby był komplet" odwołujący się do wcześniej zamieszczonych przez innych użytkowniku wpisów, wskazujących iż P. B. został oddelegowany do pracy w placówce Straży Granicznej w N.; -w dniu 19 marca 2014 r., poprzez umieszczenie wpisu (...) treści: „N. to placówka dla oficerów, którzy w życiu nic nie potrafią robić - biedni podlegli im funkcjonariuszy", który odwoływał się do jego poprzedniego wpisu; tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k. Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowy Wydział Karny w Hajnówce wyrokiem z dnia 21 listopada 2016 r. oskarżonych S. S. (1), M. D. i A. M. uniewinnił od popełnienia stawianych im zarzutów. Kosztami procesu obciążył oskarżyciela prywatnego P. B.. Powyższy wyrok w całości zaskarżyła pełnomocnik oskarżyciela prywatnego i zarzuciła mu: 1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia: a) tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez brak dostatecznego wskazania, które fakty Sąd uznał za udowodnione, a które nie oraz na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, pozostawiając uzasadnienie, w części dotyczącej oceny dowodów, jako zbiór niespójnych twierdzeń, z których nie wyłania się jasny obraz procedowania sądu podczas wyrokowania; b) art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k, poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej ustalenia, że koszty procesu w sprawie ponosi oskarżyciel prywatny; c) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną, ocenę materiału dowodowego sprawy przy braku uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, jak również wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do uznania, iż brak jest w sprawie dostatecznych dowodów, w tym poszlakowych, które udowodniałyby sprawstwo oskarżonych, podczas gdy brak jest w sprawie rozsądnych wątpliwości w zakresie winy sprawców, a doświadczenie życiowe i logika nakazują przyjęcie, iż to oskarżeni na forum internetowym wpisywali obraźliwe komentarze, nie zaś osoby trzecie; 2. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 212 kk poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż m.in. treści ,,( ... ) Pomimo że jest oficerem to honoru oficerskiego za grosz nie posiada", ,,(...) Wszyscy wiedzą, że nie pierwszy raz jechał po pijaku" czy też ,,( ... ) a jak noga się powinie to wtedy do wujka w Komendzie Głównej który przecież nie pozwoli skrzywdzić" nie stanowią pomówienia w opinii publicznej w myśl w w/w artykułu i powstały w drodze dopuszczalnej ustawowo wolności wyrażania opinii, podczas gdy omawiane wpisy wprost pomawiają oskarżyciela prywatnego o brak moralności, nepotyzm czy wielokrotne jeżdżenie samochodem pod wpływem alkoholu, co stanowi wypełnienie znamion przestępstwa stypizowanego w art. 212 kk. 3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które mogły mieć wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, iż : a) wpisy na forum internetowym, określone przez Sąd I Instancji literami a-j, były nacechowane dużą troską o charakter, społeczny odbiór i poprawność służby ogólnie pojętej formacji straży granicznej, podczas gdy te wpisy w szczególności szkalowały ad personam P. B. i przypisywały mu takie właściwości, które poniżały go w opinii publicznej i nie stanowiły wypowiedzi o charakterze niepokoju o całą formację służby granicznej; b) szereg osób miał dostęp do sieci internetowej oskarżonych, co stanowi o tym, że inne osoby mogły umieścić obraźliwe wpisy na forum internetowym, podczas gdy charakter zamieszczonych wypowiedzi m.in. użycie formy męskoosobowej czasowników czy też stan rodzinny każdego z oskarżonych nie pozwala na przyjęcie, aby to żony lub niepełnoletnie dzieci podsądnych mogły umieszczać omawiane wpisy w Internecie; c) rzekome włamanie do sieci domowej M. D., które spowodowało uszkodzenie dysku twardego jego komputera, czy też testowanie przez niego kilku dostawców Internetu, korzystnie z różnych routerów, jako nie zweryfikowane inicjatywą dowodową oskarżenia, powinny zostać zinterpretowane na korzyść oskarżonego, podczas gdy żadne z powyższych okoliczności, nawet przyjmując je za prawdziwe, nie mogły mieć wpływu na ewentualne zamieszczenie przez podsądnego wpisów na forum internetowym; d) możliwym jest, aby osoby trzecie korzystały z dostępu do Internetu oskarżonego S., podczas gdy zeznania świadka B. S., żony w/w podsądnego, wprost wskazują, że nie ona zamieszczała wpisy na forum, a szereg urządzeń preferencyjnych łączących się w ich domu z Internetem był użytkowany jedynie przez nią i oskarżonego, co prowadzi do konstatacji, że jedynie S. S. (1) mógł zamieścić obraźliwe wpisy w okresie objętym aktem oskarżenia; e) możliwym jest, aby sieci domowe wszystkich oskarżonych w okresie objętym aktem oskarżenia nie były jakkolwiek zabezpieczone hasłem, podczas gdy doświadczenie życiowe i logika wskazują na to, że wszyscy użytkownicy sieci domowych wi-fi konfigurują hasło, aby żadna osoba trzecia nie mogła korzystać z ich dostępu do Internetu, co powoduje, że twierdzenia oskarżonych są jedynie przyjętą linią obrony; f) tematyka zamieszczanych na forum wpisów była charakteru branżowej związanej ze strażą graniczną i kontekst realiów bliskich zawodom wykonywanym przez oskarżonych nie powoduje, że oskarżeni mogli dokonać wpisów, podczas gdy właśnie charakter wykonywanej przez nich pracy i zainteresowanie materią związaną ze strażą graniczną powoduje, że uprawdopodobnionym jest ich sprawstwo, nie zaś ewentualne umieszczenie wpisów przez ich żony lub 15 letnią córkę jednego z nich; Wobec powyższych zarzutów skarżąca wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom jej autorki stanowisko Sądu Rejonowego, który nie podzielił tezy oskarżenia prywatnego i uniewinnił podsądnych od popełnienia zarzuconych im czynów, zasługuje na uwzględnienie, stąd też brak było podstaw do uchylenia wyroku celem przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, o co wnosiła skarżąca. Wbrew jej wywodom, Sąd rozstrzygnął na podstawie całokształtu zgromadzonego w oparciu o kontradyktoryjny spór stron materiału dowodowego, dokonując przy tym prawidłowych ustaleń faktycznych i wyprowadzając właściwe wnioski w przedmiocie braku podstaw do przyjęcia winy oraz prawno-karnej oceny zachowania S. S. (1), M. D. i A. M. w zakresie wszystkich zarzucanych im działań w kategorii występku z art.. 212 § 2 kk. Na wstępie jednak przede wszystkim dla przejrzystości i zrozumienia dalszego wywodu Sądu Odwoławczego poczynić należy uwagę natury ogólnej, aczkolwiek o charakterze fundamentalnym dla oceny obranego przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie zarówno sposobu procedowania, jak i zwłaszcza przyjętej przezeń strategii oceny dowodów. Postępowanie niniejsze przed Sądem I instancji, a z racji daty skierowania prywatnego aktu oskarżenia (tj. 25.01.2016 roku) również postępowanie odwoławcze (art. 25 ust 1 Ustawy a dnia 11.03.2016 roku o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego oraz innych ustaw Dz. U. z 2016 r poz. 437) prowadzone było w oparciu o regulacje kodeksu postępowania karnego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2015 roku, wprowadzone ustawą z dnia 27.09.2013 roku o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw Dz. U. z 2013 r poz. 1247). Wprowadziły one tzw. kontradyktoryjność postępowań w sprawach karnych w tym znaczeniu, iż od w/w daty Sąd miał pełnić rolę biernego arbitra, który po przeprowadzeniu przez strony dowodów, uprzednio wnioskowanych przez te strony i dopuszczonych przez Sąd feruje rozstrzygnięcie. Inicjatywa dowodowa zatem (w odróżnieniu od dotychczasowej regulacji) należeć ma do stron (głównie oskarżyciela z uwagi na odmienne ujęcie zasady domniemania niewinności), zaś Sąd jedynie w wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych wypadkach posiada uprawnienie do wprowadzenia do procesu dowodów. Również to istotne zastrzeżenie, należało mieć na względzie dokonując kontroli instancyjnej skarżonego orzeczenia. Przechodząc zatem stricte do omówienia skargi apelacyjnej pełnomocnika oskarżyciela prywatnego stwierdzić trzeba, że żaden z wyrażonych tam zarzutów nie mógł okazać się do tego stopnia skutecznym, aby doprowadzić do postulowanego przez niego cofnięcia sprawy na etap ponownego orzekania przez Sąd Rejonowy. Argumentacja zawarta w skardze apelacyjnej, mająca wskazywać przede wszystkim na to, iż przy wyrokowaniu w niniejszej sprawie doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów poprzez przeprowadzenie jej w sposób dowolny, przy tym wbrew regułom prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego oraz wskazań wiedzy, nie znajduje pokrycia w realiach niniejszej sprawy. W rezultacie została ona odebrana wyłącznie jako polemika z prawidłowo przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy subsumcją materiału dowodowego Otóż myli się w pierwszej kolejności apelujący kiedy podnosi, że zapadły w sprawie wyrok, a w zasadzie jego pisemne motywy obarczone są tak dalece istotną obrazą przepisu art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk, że po pierwsze uniemożliwiają poznanie i prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji co do oceny i wartościowania dowodów dostarczonych przez strony sporu, po wtóre nie pozwalają na kontrolę rozstrzygnięcia co do kwestii obciążenia oskarżyciela prywatnego kosztami procesu. W ocenie Sądu Okręgowego skarżący przede wszystkim pomija zmienione wskazaną na wstępie nowelizacją kpk brzmienie normy art. 424 § 1 kpk, które to czyni jego argumentację przedstawioną w tym zakresie dalece chybioną. I tak analizowana norma posługuje się pojęciem „zwięzłości” uzasadnienia orzeczenia, które winno zawierać elementy, o jakich mowa w pkt 1 i 2 analizowanego przepisu. W ocenie Sądu Okręgowego pisemne motywy skarżonego wyroku, pomimo bezsprzecznie nie do końca typowej jego konstrukcji (układu) z pewnością powyższemu kryterium czynią zadość. Otóż oprócz wstępnego wywodu prawnego odnoszącego się do specyfiki tzw. trybu prywatno - skargowego, poprzez analizę i odniesienie występku z art. 212 § 2 kk do obowiązującego orzecznictwa oraz regulacji prawa krajowego (Konstytucja RP) i międzynarodowego m.in. rozstrzygnięć ETPC, Sąd Rejonowy przeprowadza szczegółową analizę poszczególnych wpisów na forum internetowym, które przytacza prywatny akt oskarżenia, a które to wg oskarżyciela prywatnego miałyby być autorstwa oskarżonych. Wreszcie też wbrew sugestiom skarżącej, aczkolwiek rzeczywiście dopiero w ostatnim fragmencie swoich rozważań Sąd Rejonowy przywołuje konkretne dowody (wyjaśnienia oskarżonych, dokumenty, zeznania oskarżyciela prywatnego oraz przesłuchanych z jego inicjatywy świadków), które poddał analizie (str. 15-18 uzasadnienia) i w oparciu o które ustalił stan faktyczny sprawy i doszedł do końcowej konkluzji w kwestii braku przesłanek do przypisania sprawstwa oskarżonym. Skarżąca zarzuca, iż taka ogólnikowa wg niego konstrukcja pisemnych motywów wyroku określona mianem „zbioru niespójnych twierdzeń”(k. 223) nie wyjaśnia przesłanek podjętej finalnie decyzji procesowej. Otóż zdaniem Sądu Odwoławczego wręcz przeciwnie przedstawione rozumowanie i wywód Sądu Rejonowego w sposób jednoznaczny wskazuje powody, dla których tenże przywołane przez oskarżyciela prywatnego w treści a/o wpisy na forum internetowym (nawet przy założeniu że ich autorami byli oskarżeni), bądź uznał za irrelewantne z punktu widzenia pojęcia pomówienia statuowanego normą art. 212 § 2 kk, bądź też uznał za poczynione w ramach dopuszczalnej krytyki uzasadnionej dbałością o dobro i wizerunek formacji (S. G.), której funkcjonariuszem był oskarżyciel prywatny, bądź prawa do wyrażania poglądów. Przedstawioną w tym zakresie argumentację Sądu I instancji i sposób procedowania Sąd Okręgowy w pełni podziela i aprobuje, co zasadniczo zwalnia z powtórnego szczegółowego jej przytaczania. Podobnie nietrafny jest zarzut obrazy normy § 1 pkt 2 art. 424 kpk. Dyspozycja art. 632 pkt 1 kpk nie pozostawia żadnych wątpliwości co do kwestii podmiotu zobowiązanego do ponoszenia kosztów procesu w sprawach z oskarżenia prywatnego, w których skarga oskarżyciela prywatnego nie zyskała aprobaty Sądu. W takiej sytuacji do ich poniesienia zobligowany jest oskarżyciel prywatny. Wprawdzie uzasadnienie Sądu Rejonowego poza przytoczeniem wyżej wskazanej podstawy prawnej, żadnych rozważań w tym przedmiocie nie zawiera, nie sposób jednak przyjmować za autorką apelacji by owo uchybienie, co warte zaakcentowania podniesione w ramach jedynie tzw. względnej przesłanki odwoławczej, miało tak dalece idący wpływ na merytoryczną trafność tej części skarżonego wyroku, aby sprawa wymagała ponownego rozpoznania. Wreszcie też pełnomocnikowi wyraźnie przypomnieć wypada, iż nawet hipotetycznie zakładając, że uzasadnienie orzeczenia nie spełniałoby wymogów określonych w art. 424 kpk, to nie może to stanowić samodzielnego powodu do uchylenia wyroku. Dodany bowiem przez ustawę z dnia 20.02.2015 roku (Dz. U. z 2015 roku poz. 396) przepis art. 455a kpk możliwość takową jednoznacznie wyklucza. W wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej Sąd II instancji nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu także błędu w ustalonym stanie faktycznym, który mógłby rzutować na treść zapadłego wyroku, ani też wskazanego w środku odwoławczym uchybienia normie procesowej z art. 7 k.p.k. Stan faktyczny został bowiem ustalony przez Sąd Rejonowy na podstawie całokształtu materiału, jaki strony przeprowadziły i zgromadziły w ramach swojej inicjatywy dowodowej, który to materiał jak przekonuje treść uzasadnienia orzeczenia, poddano starannej i wnikliwej, a przy tym i wszechstronnej ocenie. Argumentacja zawarta w środku odwoławczym prezentuje punkt widzenia, zgodnie, z którym opisane w a/o i zamieszczone na forum internetowym K. P. wpisy miały zostać dokonane przez oskarżonych, zaś ich treść względnie kontekst miały na celu szkalowanie osoby oskarżyciela prywatnego, będącego funkcjonariuszem publicznym (S. G.) i przypisywanie mu takich właściwości, które poniżały go w opinii publicznej. Przy czym skarżąca pierwszy z powyższych osądów wywodziła i opierała na szeregu poszlak, które wg niej zwłaszcza w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, dawały dostateczne podstawy do przyjęcia rzekomego autorstwa podsądnych. W tym miejscu warto wskazać, iż jak to przyjmuje się w judykaturze, błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (tzw. błąd „dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „ gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania", nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności". Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Analiza okoliczności zawartych w pkt 3 zarzutu apelacji, w zestawieniu z rozważaniami przytoczonymi powyżej, przekonuje, iż powołująca się na uchybienie procesowe z art. 438 pkt 3 k.p.k. w istocie zarzuca Sądowi I instancji tzw. błąd „dowolności”. Brak jest bowiem prób argumentowania za nie dość starannym gromadzeniem materiału dowodowego, co wydaje się o tyle zrozumiałe, że tzw. inicjatywa dowodowa w realiach niniejszej sprawy spoczywała na stronach sporu, zwłaszcza zaś na osobie oskarżyciela prywatnego. W ocenie Sądu Odwoławczego zauważyć należy, iż organ rozstrzygający przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób rzetelny, a przy tym z należytą starannością dopuszczając i przeprowadzając w niniejszym procesie wszystkie zawnioskowane przez strony dowody, które w jego ocenie mogły się okazać istotne z punktu widzenia orzeczenia końcowego. Z treści sporządzonego uzasadnienia jednoznacznie wynika, iż Sąd Rejonowy dążąc do ustalenia prawdy obiektywnej uwzględnił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść stron sporu. W tzw. pisemnych motywach wyroku szczegółowo wyjaśnił również dlaczego ustalone w sprawie, co warte podkreślenia wyłącznie dowody o charakterze pośrednim tzw. poszlaki uznał za niewystarczające do przypisania sprawstwa oskarżonym. Rzeczona analiza przeprowadzona została w sposób kompetentny i wszechstronny oraz zgodnie z zasadami obiektywizmu. Analiza materiału dowodowego potwierdza przede wszystkim, że brak jest w aktach sprawy dowodów bezpośrednich, wskazujących na autorstwo podsądnych w zakresie zarzuconych im wpisów. Tak naprawdę główną poszlaką, która co najwyżej mogłaby wyłącznie uprawdopodabniać ową okoliczność jest informacja z k. 166 (akt Ds. 732/15, wskazująca numery IP komputerów, z których dokonane zostały sporne wpisy na forum K. P.. Tyle tylko, ze w obliczu treści złożonych w sprawie przez podsądnych S. S. (1), M. D. i A. M. wyjaśnień, w których mimo przyznania się do posiadania jednostek komputera o ustalonych adresach IP, kategorycznie zaprzeczyli jakoby byli autorami tychże wpisów, sugerując możliwość użycia znajdujących się w ich mieszkaniach routerów niezabezpieczonych tzw. hasłem dostępowym przez osoby trzecie wbrew ich wiedzy, zważywszy specyfikę zasady kontradyktoryjności, to na osobie oskarżyciela prywatnego spoczywał bezsprzecznie ciężar przedstawienia jednoznacznych i nie budzących wątpliwości dowodów, które powyższą kwestię czyniłyby nieprawdziwą lub choćby co najmniej mało prawdopodobną. Tymczasem P. B. w ocenie Sądu Okręgowego nie przedstawił takowych jednoznacznych i nie pozostawiających wątpliwości dowodów. Co więcej oskarżyciel prywatny już w toku postępowania przed Sądem Rejonowym sam podnosił, iż nie utożsamia automatycznie wpisów na forum internetowym z osobami na nazwiska których zarejestrowano routery, którym przypisane były adresy IP, z których wysłano rzeczone wpisy. Tym nie mniej jednak swoje przekonanie o sprawstwie podsądnych opierał na fakcie miejsca ich zatrudnienia (S. G.), bądź przeszłości zawodowej (M. D.), jak również okoliczności użycia w spornych wpisach branżowego języka i realiów służby mundurowej, jaką pozostaje S. G.. Co równie istotne w jego przekonaniu wykształcenie oraz przeszłość zawodowa trójki podsądnych, to okoliczność, która w zasadzie wyklucza wg niego używanie przez oskarżonych routerów w sposób otwarcie komunikujących się z urządzeniami peryferyjnymi tj. niezabezpieczonych hasłem dostępowym. Jakkolwiek taki sposób wnioskowania, co do zasady w oparciu zwłaszcza o logikę nie może a priori generalnie zostać uznany za pozbawiony racjonalności, tym nie mniej jednak również w ocenie Sądu Odwoławczego to nadal nic innego, jak jedynie prawdopodobne przypuszczenie (poszlaka) ze strony oskarżyciela prywatnego co do sprawstwa oskarżonych. Tymczasem materiał dowodowy w tym również zeznania przesłuchanych z inicjatywy oskarżyciela świadków tj. domowników oraz sąsiadów trójki oskarżonych, którzy jednoznaczne zanegowali swoje autorstwo spornych wpisów, wg Sądu prawdziwości wyjaśnień oskarżonych żadną miarą w sposób jednoznaczny i kategoryczny nie obala. Znamienita część powyższych uwag pozostaje aktualna także w odniesieniu do sposobu oceny wyjaśnień oskarżonego M. D. traktujących o włamaniu do jego sieci domowej (uszkodzenie twardego dysku komputera) oraz testowania przez niego internetu od różnych dostawców. W tej materii oskarżyciel prywatny w ramach swej inicjatywy dowodowej również nie przedstawił jakichkolwiek kontrdowodów, które pozwalałyby na negatywną weryfikację tychże twierdzeń, co uprawniało Sąd I instancji w pełni do skorzystania z zasady statuowanej normą art. 5 § 2 kpk. Odnośnie zaś podtrzymywanej przez skarżącą argumentacji związanej z branżowością i specyfiką użytych w ramach wpisów sformułowań, jako okolicznością mogącą identyfikować oskarżonych jako obecnych, bądź byłych funkcjonariuszy Straży Granicznej, to nie można pomijać okoliczności, że rzeczone wpisy były elementem szerszej dyskusji na forum w temacie „S. G. D.”, w której udział brali również internauci posługujący się jednostkami oznaczonymi innymi IP, niż te przypisane osobom oskarżonych. W kwestii natomiast odnoszenia wskazanych w a/ o wpisów stricte do osoby oskarżyciela prywatnego, to wskazać trzeba, ze znamienita cześć z nich m.in. te z pkt a- j a/o nawiązywały wprost do innych (poprzednich) głosów, które pod innymi tzw. nickami pojawiły się na forum w temacie szeroko rozumianych nieprawidłowości w funkcjonowaniu Straży Granicznej, a zatem bez lektury których w ocenie Sądu Okręgowego tzw. przeciętny użytkownik internetu bez wątpienia miałby trudności z ich odnoszeniem konkretnie do osoby oskarżyciela prywatnego P. B.. Wreszcie też nie sposób pomijać okoliczności, że cześć internetowego dyskursu dotyczyła sformułowań ocennych, odnoszących się do rzeczywistych wydarzeń, będących udziałem oskarżyciela prywatnego, których finałem stała się sprawa VII K 66/14 i zapadły w niej prawomocny wyrok (k. 173-177) uznający winę i skazujący osobę P. B. za zachowanie z art. 178a § 1 kk. Publikowane zatem na forum treści w tej kwestii, to nic innego, jak przede wszystkim ocena prawdopodobnych i oczekiwanych z punktu widzenia społeczności lokalnej konsekwencji takiej, nie do końca etycznej postawy funkcjonariusza formacji mundurowej. Trzeba wszak pamiętać o tym, że treści, którym przypisuje się charakter zniesławiający powinny być ocenione w sposób obiektywny. Oznacza to, że całkowicie drugorzędną kwestią i z pewnością daleko niewystarczającą dla ustalenia popełnienia czynu, jest subiektywny odbiór osoby pomawianej. Zabiegiem koniecznym przy dokonywaniu takiego wartościowania jest interpretowanie treści pomawiających poprzez pryzmat ocen społecznych. Ocena taka winna uwzględniać ogół norm obyczajowych panujących w danym środowisku, czy też przez nie respektowanych. W realiach niniejszej sprawy, trafnie skonstatował Sąd Rejonowy, że nawet abstrahując od okoliczności nie wykazania w sposób jednoznaczny przez oskarżyciela prywatnego autorstwa podsądnych co do spornych wpisów, już sama ich treść nie spełnia kryteriów pojęcia pomówienia w aspekcie normy art. 212 § 2 kk . Lektura skargi apelacyjnej pełnomocnika wg Sądu Okręgowego skłania do nie pozbawionej podstaw refleksji, iż tenże poczynionym w sprawie ustaleniom, zwłaszcza zaś dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie poszczególnych przeprowadzonych zwłaszcza z inicjatywy oskarżyciela prywatnego dowodów, przeciwstawia li tylko wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, które owszem powinny być brane pod uwagę przez skład orzekający, nie mogą one jednakże pozostawać w całkowitym oderwaniu, bądź też zastępować treści i wymowy dowodów, również tych o charakterze poszlakowym. Dopiero wszakże bowiem ustalenie, iż te tzw. poszlaki tworzą zamknięty łańcuch potwierdzający tezy oskarżenia, a zarazem wykluczający wersję przeciwną (wyjaśnienia oskarżonych) w grę wchodzą kryteria tzw. zasady swobodnej oceny dowodów, odwołujące się do wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Tymczasem w realiach i okolicznościach sprawy niniejszej nawet sam oskarżyciel prywatny tezy swego oskarżenia osadza przede wszystkim na domysłach i przypuszczeniach odnośnie autorstwa spornych wpisów. Nota bene również pełnomocnik w złożonej skardze apelacyjnej wyraźnie konstatuje cyt. „niewątpliwie w sprawie brak jest tak dalece idącego dowodu, który pozwoliłby bez cienia wątpliwości wykazać winę oskarżonych”. (k. 226) Sąd orzekający ma bezsprzecznie prawo w ramach obranego sposobu analizy zebranego materiału dać wiarę jednym dowodom, a jednocześnie przymiotu wiarygodności odmówić innym, uznając że wyłaniający się z nich stan faktyczny jest mniej prawdopodobny choćby od tezy oskarżenia, pod tym wszakże warunkiem, iż swoje stanowisko w tej kwestii w sposób logiczny, racjonalny i jednoznaczny uzasadni. W ocenie Sądu Okręgowego wywód zawarty w uzasadnieniu skarżonego wyroku na poparcie konstatacji o braku podstaw do przypisania oskarżonym sprawstwa w zakresie zarzucanych im czynów, powyższe kryteria z pewnością spełnia. Udziałem Sądu Rejonowego w Białymstoku w przekonaniu Sądu II instancji nie stała się również podnoszona przez autorkę apelacji rzekoma obraza prawa materialnego w postaci normy art. 212 kk. W jej ocenie przy wyrokowaniu niezasadnie bowiem uznano, że treści sugerujące brak honoru oficerskiego, prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości i wykorzystywanie koneksji rodzinnych do załatwiania prywatnych spraw, powstały w drodze dopuszczalnej ustawowo wolności wyrażania opinii, a zatem nie miały charakteru tzw. pomawiania osoby oskarżyciela prywatnego. W aspekcie powyższego zarzutu opartego na brzmieniu art. 438 pkt 1 k.p.k. zdaniem Sądu jego artykuowanie jawi się jako nie do końca właściwe, bowiem do obrazy przepisów prawa materialnego może dojść jedynie w sytuacji niekwestionowanych ustaleń faktycznych. Tymczasem dostrzec należy, że skarżąca z jednej strony negując w istocie trafność ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy równocześnie wskazuje na dopuszczenie się przez ten organ obrazy prawa materialnego, co z kolei wydaje się być rozumowaniem niejako, co do zasady, pozbawionym słuszności. Otóż, warto przypomnieć, że obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Jak zatem słusznie, a przy tym jednolicie, podnosi się w orzecznictwie tak Sądu Najwyższego, jak i sądów powszechnych, nie ma obrazy prawa materialnego, gdy upatrywana w tym zakresie wadliwość orzeczenia, jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę (por. m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2002 r., V K.K.N 319/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1996 r., V K.K.N 116/96, OSNKW 1997, z. 3 - 4, poz. 34). Podnoszenie zatem w takich okolicznościach zarzutu obrazy prawa materialnego jawi się jako całkowicie bezzasadne (por. postanowienie SN z dnia 29.03.2007 r., IV K.K. 32/07, Lex nr 475359). Tym nie mniej jednak poczuwając się do obowiązku odniesienia się do tej części skargi pełnomocnika wypada przede wszystkim w pełni podzielić wywód Sądu I instancji przedstawiony na kartach 8-11 uzasadnienia. Przedstawione sugestie skarżącej w żaden sposób nie pokrywają się z sytuacją, związaną ze sposobem procedowania Sądu Rejonowego. Zdaniem Sądu Okręgowego treść i kierunek zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia przekonują, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy wywiązał się z obowiązku dotarcia do prawdy materialnej, w pełni przy tym respektując stosowne reguły procesowe. Swe przekonanie co do niemożności subsumcji zachowania podsądnych pod w/w normę o charakterze materialnym oparł nie tylko – czego najwyraźniej oczekuje skarżąca - na literalnym brzmieniu kwestionowanych przez oskarżyciela prywatnego wpisów na forum internetowym, ale również swoje końcowe stanowisko procesowe poprzedził odniesieniem treści wpisów do kwestii zbadania faktycznego istnienia w zachowania P. B. postaw, jakie napiętnowano w dyskursie internetowym. W tym też aspekcie w istocie w treści wątku w ramach forum dyskusyjnego K. P. nie sposób dostrzec wypowiedzi, które w sposób bezsporny i nie pozostawiający wątpliwości należałoby przypisać osobom oskarżonych i które w sposób oczywiście celowy, umyślny i świadomy poniżałyby bądź dyskredytowały osobę oskarżyciela lub też narażały go na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia funkcji publicznej. Mając zatem na względzie całokształt przywołanych powyżej okoliczności, nie stwierdzając przy tym uchybień, które winny być uwzględnione w instancji odwoławczej z urzędu, Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy. Wysokość opłaty za postępowanie drugo-instancyjne ustalono na postawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1973 r., Nr 27, poz. 152 z póź. zm.), zaś o obowiązku poniesienia przez oskarżyciela prywatnego kosztów procesu za postępowanie odwoławcze w oparciu o art. 636 § 1 i 3 kpk. Dariusz Niezabitowski