Wyroki w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. #13

Treść

• Wniosek o informacje dot. wyroków w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. przez SOWP 4 kwietnia 2025 09:50

• ADM.0123.68.2025 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie 18 kwietnia 2025 12:46
  Ocena LLM: C) email jest odpowiedzią z Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie i zawiera informację o przedłużeniu terminu na odpowiedź.

  
  

  Załączniki

  ADM.0123.68.2025.pdf

  GE 0 PREZES DOWICZ = ŻA JE SĄDU REJONOWEGO zi T U DLA WARSZAWY-MOKOTOWA PALNA W WARSZAWIE ę O Z1Ń 2% «-4 IE "NONNSOSENNNSONNNNNONNNEEEEEEEENE Warszawa, dnia 18 kwietnia 2025 roku ADM.0123.68.2025 Sieć Obywatelska Watchdog Polska W nawiązaniu do Państwa wniosku nadesłanego drogą elektroniczną w dniu 4 kwietnia 2025 r. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej uprzejmie informuję, że w trybie art. 13 ust.1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej przedłużam termin do udzielenia odpowiedzi do 23 maja 2025r. Z poważaniem Prezes Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Katarzyna Balcerzak /podpisano elektronicznie/ Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Ul. Ogrodowa 51a, 00-873 Warszawa Tel.: (22) 501-97-02, (22) 501-97-03 e-mail: oaogrodowaQmokotow.sr.gov.pl Potwierdzam zgodność kopii wydruku z dokumentem elektronicznym: Identyfikator dokumentu 85038.171616.129205 Nazwa dokumentu ADM.0123.68.2025 przedłużenie terminu do udzielenia odpowiedzi.pdf Tytuł dokumentu ADM.0123.68.2025 przedłużenie terminu do udzielenia odpowiedzi Sygnatura dokumentu ADM.0123.68.2025 Data dokumentu 18.04.2025 Skrót dokumentu 54E3427E9B3A81A97923F6E3D2690844780FC740 Wersja dokumentu 1.2 Data podpisu 18.04.2025 12:05:26 Podpisane przez Katarzyna Balcerzak Prezes Rodzaj certyfikatu Certyfikat kwalifikowany podpisu elektronicznego EZD 3.126.43.43. Data wydruku: 18.04.2025 Autor wydruku: Wieczorek Anna w zastępstwie za Sekretariat Wiceprezesa ds. karnych (Starszy inspektor)

• Adm.0123.68.2025 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie 6 maja 2025 13:56
  Ocena LLM: A) email jest odpowiedzią z Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie i zawiera odpowiedzi na pytania z wniosku o informację publiczną.

  
  

  Załączniki

  adm.0123.68.2025.pdf	S) 5 (AŚ WICEPREZES SAOŹ SĄDU REJONOWEGO Z ją SN DLA WARSZAWY-MOKOTOWA | Ż A AA | W WARSZAWIE € ć AE o 8 Warszawa, dnia 6 maja 2025 r. ADM.0123.68.2025 Sieć Obywatelska Watchdog Polska sprawa-84689Qfedrowanie.siecobywatelska.pl W odpowiedzi na Państwa wniosek nadesłany drogą elektroniczną w dniu 4 kwietnia 2025 r. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej poniżej przedstawiam informacje dotyczące wyroków w sprawach z art. 21282 k.k. wydanych w 2024 r. 1. liczba wyroków - 24 2. liczba wyroków prawomocnych - 17 3. liczba wyroków ze sporządzonym uzasadnieniem - 23 4. liczba wyroków, w których oskarżonym był np. dziennikarz - 9 5. liczba spraw a. umorzenie - 1 b. warunkowe umorzenie postępowania - 2 c. uniewinnienie - 1 d. skazujący - 3 e. ugoda -0 6. liczba wyroków dot. sytuacji, w której oskarżycielem była osoba publiczna - 4 W załączeniu przekazuję kopie wyroków wraz z uzasadnieniami w następujących sprawach: III K 853/23, III K 171/23, III K 614/23, III K 275/18, III K 784/20,VIII K 680/18, VIII K 13/21, VIII K 380/21, VIII K 506/21, VIII K 522/21, VIII K 1000/21, VIII K 380/22, VIII K 905/22, VIII K 538/23, VIII K 543/23 (uzasadnienie nie było sporządzone), XIV K 1271/19, XIV K 363/21, XIV K 922/22, XIV K 969/22, XIV K 1023/22, XIV K 92/23, XIV K 256/23, XIV K 334/23, XIV K 611/23 - po anonimizacji. Wiceprezes Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Agata Pomianowska /podpisano elektronicznie/ Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Ul. Ogrodowa 51a, 00-873 Warszawa Tel.: (22) 501-97-02, (22) 501-97-03 e-mail: oaogrodowaQ© mokotow.sr.gov.pl Potwierdzam zgodność kopii wydruku z dokumentem elektronicznym: Identyfikator dokumentu 85038.176460.133640 Nazwa dokumentu ADM.0123.68.2025 odpowiedź na wniosek z 04.04.2025r..pdf Tytuł dokumentu ADM.0123.68.2025 odpowiedź na wniosek z 04.04.2025r. Sygnatura dokumentu ADM.0123.68.2025 Data dokumentu 06.05.2025 Skrót dokumentu 6C8C1740FB3EB8D3219CFA7F944F67F7902D2518 Wersja dokumentu 1.2 Data podpisu 06.05.2025 12:54:08 Podpisane przez Agata Karolina Pomianowska Wiceprezes Rodzaj certyfikatu Certyfikat kwalifikowany podpisu elektronicznego EZD 3.126.43.43. Data wydruku: 06.05.2025 Autor wydruku: Fedorczyk Anna w zastępstwie za Sekretariat Wiceprezesa ds. karnych (Inspektor)
  IIIK614.23_wyrok.pdf	Sygn. akt III K 614/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 06 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie Wydział III Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia A. J. Protokolant: E. C. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14.05.2024 r., 23.10.2024 r. sprawy z oskarżenia prywatnego A. J. przeciwko M. W. s. K. i M. ur. (...) w L. oskarżonemu o to, że w dniu 13 lipca 2023 r. w W. za pomocą środków masowego komunikowania się na portalu T. w czasie gry prowadzonej w czasie rzeczywistym wielokrotnie znieważył A. J. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe takimi jak: „kurwa”, „kurwa jebana”, „kurwa życiowa”, „zero życiowe”, „śmieć”, „jebana paskuda”, „bezwstydnik jebany”, „szmata”, tj. o czyn z art. 216 § 2 k.k. oraz ze wzajemnego oskarżenia prywatnego M. W. przeciwko A. J. s. V. i A. ur. (...) we W. oskarżonemu o to, że w bliżej nieokreślonym czasie od 11 lipca do 13 lipca 2023 r. w bliżej nieokreślnym miejscu zniesławił M. W. poprzez bezpodstawne oskarżenie M. W. o rasizm za pośrednictwem środków masowej komunikacji - przy użyciu poczty elektronicznej, tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. o r z e k a I. oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 216 § 1 i 2 k.k. i na podstawie tych przepisów skazuje go za ten czyn, zaś na podstawie 216 § 2 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności połączoną z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie; II. na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. W. do przeproszenia oskarżyciela prywatnego A. J. w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku na adres zamieszkania listem poleconym o brzmieniu: „Ja, M. W., przepraszam pana A. J. za to, że na portalu T. wielokrotnie znieważyłem go publicznie, używając wobec niego słów wulgarnych powszechnie uznawanych za obelżywe. Przeprosiny składam w wyniku wykonania prawomocnego wyroku z dnia 06 listopada 2024 r. w sprawie o sygnaturze III K 614/23”; III. na podstawie art. 216 § 4 k.k. nakłada na oskarżonego M. W. obowiązek uiszczenia na rzecz oskarżyciela prywatnego A. J. nawiązki w kwocie 1.000 (jednego tysiąca) złotych; IV. zasądza od oskarżonego M. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty od kary, zaś na rzecz A. J. kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem zwrotu opłaty od prywatnego aktu oskarżenia; V. oskarżonego A. J. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu; VI. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. zasądza od M. W. na rzecz A. J. kwotę 1.584 (jednego tysiąca pięciuset osiemdziesięciu czterech) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych na wynagrodzenie obrońcy.
  IIIK614.23_uzasadnienie.pdf	Sygn. akt III K 614/23 UZASADNIENIE Czyn przypisany oskarżonemu M. W. (1) W dniu 13 lipca 2023 r. w W. za pomocą środków masowego komunikowania się na portalu T. w czasie gry prowadzonej w czasie rzeczywistym wielokrotnie znieważył A. J. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe takimi jak: „kurwa”, „kurwa jebana”, „kurwa życiowa”, „zero życiowe”, „śmieć”, „jebana paskuda”, „bezwstydnik jebany”, „szmata”, tj. czyn z art. 216 § 2 k.k. Czyn zarzucany A. J., od którego go uniewinniono W bliżej nieokreślonym czasie od 11 lipca do 13 lipca 2023 r. w bliżej nieokreślnym miejscu zniesławił M. W. (1) poprzez bezpodstawne oskarżenie M. W. (1) o rasizm za pośrednictwem środków masowej komunikacji - przy użyciu poczty elektronicznej, tj. czyn z art. 212 § 2 k.k. STAN FAKTYCZNY M. W. (1) posiada kanał na portalu T.. Jest to platforma udostępniająca wideo na żywo. M. W. (1) gra na żywo w gry komputerowe, co obserwują użytkownicy. Na dzień 26.07.2023 r. kanał ten był obserwowany przez 363 tysiące kont. Wśród obserwatorów był A. J.. fakty bezsporne W dniu 11 lub 12 lipca 2023 r. w tle gry prowadzonej na żywo M. W. (1) włączył piosenkę (...) z filmu „G. Rap: (...). Nie reagował na nią, nie przewijał jej. fakt bezsporny, tekst piosenki (k. 162), informacja o filmie (k. 163), rozumienia zwrotu N. (k. 164-165) A. J. wycinek transmisji wysłał do sponsora kanału firmy (...) z zapytaniem „M., czy utożsamiacie się z takimi wartościami?” „Posłuchajcie co leci w tle a sponsorowany przez Was twórca treści świetnie się bawi” fakt bezsporny, wiadomość (k. 12) Wskutek tej informacji firma prowadząca kampanię reklamową dla firmy (...) zakończyła współpracę z M. W. (1). informacja (k. 145) W dniu 13 lipca 2023 r. M. W. (1) podczas gry na żywo poinformował swych obserwujących o tej sytuacji. Był wówczas obserwowany przez ok. 6 tys. osób. Osobę, która zgłosiła powyższe określał jak w zarzucie aktu oskarżenia. W trakcie gry odnalazł profil A. J. w serwisie (...), ujawnił jego nick, opublikował jego wizerunek, podał imię, wyświetlił konto na Y. i indywidualną stronę internetową, wreszcie odczytał jego nazwisko nadesłane przez obserwatorów. nagranie (k. 49) odtworzone na rozprawie (k. 121: od minuty 40 do końca, k. 167: od początku do minuty 40) Powyższe wywołało falę negatywnych, obraźliwych, wulgarnych i groźnych komentarzy pod adresem wskazywanego już przez obserwatorów imiennie A. J., wysyłano na jego adres artykułu AGD, miał nieprzyjemności w pracy. wydruki (k. 13-48) OCENA DOWODÓW nagranie: - miarodajne dla oceny znamion zarzucanego jej czynu, - odtworzone w całości na rozprawie, - treść ani autentyczność niekwestionowane przez strony wyjaśnienia M. W. (1): - wyjaśnił, iż słowa wypowiedział pod wpływem prowokacji, nie wiedział wówczas kim jest oskarżyciel, zdenerwował się pomówieniem o rasizm, na skutek zerwania współpracy z firma (...) stracił ok. 13.500 zł, przekleństwa były kierowane do losowego nicku, który był odpowiedzialny za wysłany wycinek transmisji, ciężar przekleństw na T. nie jest tożsamy jak w życiu realnym, to widzowie znaleźli oskarżyciela, on sam mówił, by go nie szukać, nic mu nie wysyłać, kliknął w link wysłany przez jednego z użytkowników, był to kanał oskarżyciela na Y., gdzie on sam opublikował swój wizerunek, nie zdawał sobie wówczas sprawy, że to osoba, która go zgłosiła, mówił, żeby oglądający nie robili mu przykrości. - sąd nie podzielił oceny sytuacji przedstawionej przez M. W. (1), całe jego wystąpienie zostało zarejestrowane, widać na nim, iż z całą świadomością używa wulgarnych i obraźliwych określeń wobec osoby, która zgłosiła sytuację do firmy (...), nawet wtedy, gdy tożsamość tej osoby (jej nick i wizerunek) zostały ujawnione w trakcie transmisji. Umiejętności M. W. (1) w zakresie korzystania z Internetu pozostają na wysokim poziomie, podobnie jak większości jego obserwatorów, zatem naiwnością byłoby przyjmowanie, iż nie miał on świadomości, iż odkryją oni prawdziwe dane osoby, którą znieważa, co zresztą nastąpiło (k. 14, 20). wyjaśnienia A. J.: - są kompatybilne z zarejestrowanymi materiałem i dokumentacją dołączoną do aktu oskarżenia, - w zakresie zarzutu postawionego mu przez M. W. wskazał, iż ukończył liceum w U., zas studia w L. i widział tam skalę niesprawiedliwości społecznej, która dotyka mniejszości, od tego czasu, kiedy słyszy słowa na „n” opisujące czarnoskórego niewolnika, jego reakcja jest zdecydowana, bo uważa, że to ohydne. wiadomość (k. 12) informacja (k. 145) - materiał miarodajny, - treść ani autentyczność niekwestionowane przez strony tekst piosenki (k. 162), informacja o filmie (k. 163), rozumienia zwrotu Nigga (k. 164-165) - fakty powszechnie znane, wiedza dostępna w Internecie wydruki (k. 13-48) - bez znaczenia dla istoty sprawy - obrazują skutki, jakie wyniknęły dla A. J. z zachowania M. W. (1) - niekwestionowane przez strony PODSTAWA PRAWNA WYROKU SKAZANIA M. W. (1) Kwalifikacja prawna czynu, zaproponowana oskarżyciela prywatnego A. J. była prawidłowa. W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona czynu zabronionego z art. 216 § 1 i 2 k.k. Świadczą o tym słowa, których używał wobec osoby, która zgłosiła sponsorowi niewłaściwe, jej zdaniem, treści muzyczne, nie tylko przed ujawnieniem publicznie podczas transmisji danych pozwalających na zidentyfikowanie jej tożsamości, lecz również w trakcie tego i po. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE punkt I wyroku: kara 8 miesięcy z obowiązkiem wykonywania kontrolowanej, nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie Przy wymiarze kary sąd wziął pod uwagę zagrożenie ustawowe czynu (grzywna, kara ograniczenia wolności, kara pozbawienia wolności do roku), nadto jako okoliczność obciążającą - stopień winy oskarżonego, który umyślnie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym popełnił przypisane mu zachowania i jako okoliczność łagodzącą - dotychczasową karalność. Biorąc pod uwagę powyższe oraz dyrektywy wymiaru kary Sąd uznał, że adekwatne wobec oskarżonego, uwzględniającą zarówno stopień winy, jak i społecznej szkodliwości czynu, będzie orzeczenie kary ograniczenia wolności we wskazanym wyżej wymiarze. punkt II wyroku: na wniosek pełnomocnika A. J. - na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązano M. W. (1) do przeproszenia A. J. w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku na adres zamieszkania listem poleconym o brzmieniu: „Ja, M. W. (1), przepraszam pana A. J. za to, że na portalu T. wielokrotnie znieważyłem go publicznie, używając wobec niego słów wulgarnych powszechnie uznawanych za obelżywe. Przeprosiny składam w wyniku wykonania prawomocnego wyroku z dnia 06 listopada 2024 r. w sprawie o sygnaturze III K 614/23”. punkt III wyroku: na podstawie art. 216 § 4 k.k. nałożono na M. W. (1) obowiązek uiszczenia na rzecz A. J. nawiązki w kwocie 1.000 (jednego tysiąca) złotych. Zdaniem Sądu kwota ta jest adekwatna do przypisanego oskarżonemu czynu. Proponowana przez pełnomocnika A. J. kwota 20.000 zł nawiązki pozostaje w absolutnym oderwaniu od realiów tej sprawy, nie uzasadnia jej treść złożonej dokumentacji medycznej (koperta k. 116, dane wrażliwe), ani deklarowane przykrości ze strony pracodawcy. PRZYCZYNY UNIEWINNIENIA A. J. punkt V wyroku: oskarżonego A. J. uniewinniono od popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. zniesławienia poprzez bezpodstawne oskarżenie M. W. (1) o rasizm za pośrednictwem środków masowej komunikacji - przy użyciu poczty elektronicznej. Treść wiadomości wysłanej przez A. J. brzmiała „M., czy utożsamiacie się z takimi wartościami?” „Posłuchajcie co leci w tle a sponsorowany przez Was twórca treści świetnie się bawi”. Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 § 1 k.k. jest cześć i godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej itp. Wartość ta musi pozostawać w równowadze z koniecznością ochrony innych wartości, tj. prawa do swobody wypowiedzi, prawa do krytyki. Prawo do "krytyki" nie może być utożsamiane z prawem do "zniesławiania", a krytyczne oceny powinny być wyrażane w odpowiedniej formie, zwłaszcza gdy nie są wyrażane w sposób spontaniczny lub w toku szybkiej wymiany słów, a w sposób zaplanowany i przemyślany. Tak bowiem, jak każdy człowiek ma prawo do wolności wyrażania opinii, tak również każdy człowiek ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, a prawo do wolności wyrażania opinii zasadnie może podlegać ograniczeniom ze względu m.in. na ochronę dobrego imienia i praw innych osób (wyr. SN z 17.3.2015 r., V KK 301/14, KZS 2015, Nr 6, poz. 15). Pejoratywne znaczenie słowa Nigga wynika z kontekstu pogardliwego określenia osób czarnoskórych. A. J. odebrał je w ten właśnie sposób i przekonywująco wytłumaczył swoje tym wzburzenie. W wiadomościach skierowanych do sponsora kanału M. W. (1) granic krytyki nie przekroczył, nie wyraził się wulgarnie czy też w nieodpowiedniej formie. Nie działał w zamiarze pomówienia M. W. (1). Na marginesie wskazać należy, iż przesłanie wiadomości do konkretnego odbiorcy droga poczty elektronicznej nie spełnia znamienia użycia środków masowego komunikowania, albowiem nie służy masowemu przekazywaniu treści (typu prasa, przekaz radiowy i telewizyjny, książki, plakaty, filmy oraz przekaz przy pomocy Internetu (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33). KOSZTY PROCESU punkt IV wyroku: wobec skazania M. W. (1) na skutek zarzutu postawionego prywatnym aktem oskarżenia - na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądzono od niego na rzecz A. J. kwotę 300 złotych tytułem zwrotu opłaty od prywatnego aktu oskarżenia, zaś na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty od kary. Jego sytuacja materialna pozwala na zwrot tych kwot, nie ujawniły się żadne okoliczności przemawiające za zwolnieniem go od opłaty od kary. punkt VI wyroku: wobec uniewinnienia A. J. od zarzutu postawionego prywatnym aktem oskarżenia - na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. – zgodnie z obligatoryjnym nakazem ustawodawcy - zasądzono na jego rzecz od oskarżającego go M. W. (1) kwotę 1.584 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych na wynagrodzenie obrońcy.
  IIIK275.18_wyrok.pdf	Sygn. akt III K 275/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 kwietnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia K. B. Protokolant: K. S., A. Ż., K. D. (1), J. C., K. T., D. D., M. Ł., J. P. po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 14 maja 2019r., 25 czerwca 2019r., 28 stycznia 2020r., 17 listopada 2020r., 16 marca 2021r., 19 października 2021r., 03 listopada 2021r., 22 lutego 2022r., 19 maja 2022r., 12 lipca 2022r., 31 sierpnia 2022r., 06 grudnia 2022r., 01 marca 2023r., 25 kwietnia 2023r., 27 lipca 2023r., 22 lutego 2024r. 27 marca 2024r. oraz 16 kwietnia 2024r. sprawy: D. J., c. M. i J., ur. (...) w W., oskarżonej o to, że: w okresie od dnia 29 marca 2016 r. do marca 2018 r., w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie dopuściła się wobec A. G. (1) zniesławienia 1. poprzez rozpowszechnianie wśród pracowników, współpracowników i byłych pracowników spółki pod firmą (...) S.A. z siedzibą w W. oraz wśród pracowników spółek (...) nieprawdziwych i krzywdzących informacji dotyczących współpracy oskarżonego z oskarżycielką prywatną w ramach (...) S.A. oraz przebiegu pracy zawodowej oskarżycielki prywatnej w (...) S.A., które mogą poniżyć oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej lub narazić oskarżycielkę prywatną na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności tj. a. w rozmowach telefonicznych i w bezpośrednich rozmowach z I. O. (w okresie od stycznia 2015 r. do grudnia 2016 r.), G. K., P. M., B. K., S. P., M. K. (1), N. A., K. D. (2), M. K. (2) w okresie od 29 marca 2016 do grudnia 2016 r. przekazywała nieprawdziwe informacje dotyczące: stosowania mobbingu przez A. G. (1) na pracownikach; wspierania pracowników, których oskarżycielka prywatna darzy sympatią, poprzez przydzielanie im klientów, których obsługa generowała wyższe prowizje, nieprawidłowości w podziale prowizji z osobami prowadzącymi poszczególnych klientów; przyjmowania przez A. G. (1) korzyści finansowych; b. w rozmowach z przełożonymi oskarżycielki prywatnej w okresie od kwietnia 2016 r. do marca 2018 r. przekazywała nieprawdziwe informacje dotyczące: stosowania mobbingu przez A. G. (1) na pracownikach; wspierania pracowników, których oskarżycielka prywatna darzy sympatią, poprzez przedzielanie im klientów, których obsługa generowała wyższe prowizje, nieprawidłowości w podziale prowizji z osobami prowadzącymi poszczególnych klientów; przyjmowania przez A. G. (1) korzyści finansowych; 2. oraz publikowane danych osobowych oskarżycielki prywatnej, również pozornie zanonimizowanych oraz informacji na temat oskarżycielki prywatnej umieszczanych na portalu społecznościowym F. w ramach grupy „Sprzedamy wszystko nawet Usługi (...)”, które mogą poniżać oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej lub narazić oskarżycielkę prywatną na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności tj. a. m.in w dniu 9 października 2017 r. i w dniu 17 października 2017 r. (vide protokół sporządzony w formie aktu notarialnego z dnia 19.10.2017 r. (...)), tj. o czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz R. D., s. I. i J., ur. (...) w W., oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 1 lipca 2016 r. do marca 2018 r., w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie dopuścił się wobec A. G. (1) zniesławienia: 1. poprzez rozpowszechnianie wśród pracowników, współpracowników i byłych pracowników spółki pod firmą (...) S.A. z siedzibą w W. oraz wśród pracowników spółek (...) nieprawdziwych i krzywdzących informacji dotyczących współpracy oskarżonego z oskarżycielką prywatną w ramach (...) S.A. oraz przebiegu pracy zawodowej oskarżycielki prywatnej w (...) S.A., które mogą poniżyć oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej lub narazić oskarżycielkę prywatną na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności tj. a. w rozmowach telefonicznych i w bezpośrednich rozmowach z R. B. (w okresie od września 2016 r. do października 2016 r.); K. B. (w okresie od lipca 2016 r. do październik 2016 r.); G. K. ( w okresie od lipca 2016 r. do grudnia 2016 r.); B. K. (w okresie od lipca 2016 r. do grudnia 2016 r.); S. P. (w okresie od lipca 2016 r. do grudnia 2016 r.); M. K. (1) (w okresie od lipca 2016 r. do czerwca 2017 r.); N. A. (w okresie od lipca 2016 r. do listopada 2016 r.); L. B. (w okresie od lipca 2016 r. do stycznia 2017 r.); K. D. (2) (w okresie od lipca 2016 r. do kwietnia 2017 r.) przekazywał nieprawdziwe informacje dotyczące: stosowania mobbingu przez A. G. (1) na pracownikach; wspierania pracowników, których oskarżycielka prywatna darzy sympatią, poprzez przydzielanie im klientów, których obsługa generowała wyższe prowizje, nieprawidłowości w podziale prowizji z osobami prowadzącymi poszczególnych klientów; przyjmowania przez A. G. (1) korzyści finansowych; b. w rozmowach z przełożonymi oskarżycielki prywatnej w okresie od kwietnia 2016 r. do marca 2018 r. przekazywał nieprawdziwe informacje dotyczące: stosowania mobbingu przez A. G. (1) na pracownikach; wspierania pracowników, których oskarżycielka prywatna darzy sympatią, poprzez przydzielanie im klientów, których obsługa generowała wyższe prowizje, nieprawidłowości w podziale prowizji z osobami prowadzącymi poszczególnych klientów; przyjmowania przez A. G. (1) korzyści finansowych; 2. oraz publikowanie danych osobowych oskarżycielki prywatnej, również pozornie zanonimizowanych oraz informacji na temat oskarżycielki prywatnej umieszczanych na portalu społecznościowym F. w ramach grupy „Sprzedamy wszystko nawet Usługi (...)”, które mogą pomżyć oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej lub narazić oskarżycielkę prywatną na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności tj.: a. m.in. w dniu 9 października 2017 r. iw dniu 17 października 2017 r. (vide protokół sporządzony w formie aktu notarialnego z dnia 19.10.2017 r. (...)). tj. o czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. o r z e k a: I. oskarżoną D. J. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu ------ II. na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie karne wobec R. D. oskarżonego o czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. umarza ----------------------- III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. D. kwotę 840 (ośmiuset czterdziestu) złotych plus VAT tytułem kosztów obrony oskarżonego R. D. wykonywanej z urzędu ------------------------------------------------------------- IV. koszty procesu w kwocie 600 (sześciuset) złotych uiszczone w całości ponoszą następcy prawni oskarżycielki prywatnej A. G. (1), tj. A. G. (2), J. G. (1), J. G. (2) ------------------------------------------------------------------------
  IIIK275.18_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 275/18 1. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1. D. J. 1. czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (cześć dyspozytywna wyroku k. 1346-1347) 1.1. R. D. 2. czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (cześć dyspozytywna wyroku k. 1347-1348) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Wyjaśnienia D. J. 450-453, 1327 Częściowo wyjaśnienia R. D. 453-454, 474-483, 720-721, 1344 Częściowo zeznania A. G. (1) 483-486 Kopie wiadomości e-mail 11-23, 37-39, 42-43, 101-137 W zakresie pkt. 1.1.1 i 1.1.2 A. G. (1) pełniąc funkcję kierownika regionalnego była bezpośrednią przełożoną zatrudnionej na podstawie umowy o pracę D. J. w okresie od lipca 2014 r. do listopada 2014 r. oraz od czerwca 2015 r. do kwietnia 2016 r. a nadto R. D. zatrudnionego w okresie od 2013 r. do października 2016 r. na podstawie umowy cywilnoprawnej na stanowisku przedstawiciela handlowego. W okresie zatrudnienia w spółce (...) utworzył grupę na portalu społecznościowym F. o nazwie „Sprzedamy wszystko nawet Usługi (...)”, zrzeszającą obecnych i byłych pracowników ww. spółki. Od 2015 roku między A. G. (1) a D. J. oraz R. D. narastał konflikt, który został zapoczątkowany przez sposób podziału lead’ów sprzedażowych przez A. G. (1) podległym jej pracownikom. D. J. czuła się nierówno traktowana przez swoją przełożoną, pozbawiona wsparcia i wykluczona z grupy pracowniczej a nadto pozbawiona lead’ów sprzedażowych. A. G. (1) w rozmowach dawała jej do zrozumienia, że uważa ją za słabo radzącego sobie pracownika. R. D. czuł się dyskryminowany przy podziale lead’ów sprzedażowych, których w porównaniu do innych pracowników otrzymywał niewiele a także pozbawiony pomocy koordynatorów przy kontaktach z klientami. D. J. oraz R. D. w okresie zatrudnienia poruszali z kolegami z pracy temat swojego konfliktu z A. G. (1), żaląc się na złe traktowanie i zarządzanie zespołem przez przełożoną a także faworyzowanie przez przełożoną innych pracowników. Wypis aktu notarialnego 24-36A, 140-153 (...) wraz z załącznikami Wydruk ze strony portalu F. 40, 44-57, 155-169a Wydruk wiadomości sms 41, 58-76, 170-179 Wypowiedzenie umowy z przedstawicielem handlowym z dnia 31 sierpnia 2016 r. 138 Wypowiedzenie umowy z przedstawicielem handlowym z dnia 30 września 2016 r. 139 Odpis wyroku sygn. akt XXV C2441/19 wraz z uzasadnieniem 1119-1135 Raport dot. nieprawidłowości w regionie (...) 415-418 Częściowo zeznania G. K. 332 A. G. (1) z kolei zarzucała D. J. i R. D. niesumienność i niewypełnianie obowiązków pracowniczych, co doprowadzić miało do nieosiągnięcia wymaganych wyników sprzedażowych, a nadto notoryczne spóźnianie się, niestawianie na służbowe spotkania i telekonferencje, powodowanie konfliktów w zespole i nieskładanie lub składanie z opóźnieniem służbowych ofert i raportów. W dniu 29 marca 2016 r. A. G. (1) w obecności A. K. wręczyła D. J. wypowiedzenie umowy o pracę z okresem wypowiedzenia do dnia 30 kwietnia 2016r. D. J. w dniu 29 marca 2016 r. sporządziła wiadomość e-mail do zarządu (...) S.A. oraz do dyrektor HR, przywołując w jego treści na działania A. G. (1), która wręczyła jej wcześniej przygotowane rozwiązanie umowy o pracę z uwagi na likwidację stanowiska i brak realizacji wyników sprzedażowych – podczas gdy D. J. znajdowała się na zwolnieniu lekarskim a wypowiedzenie umowy miało charakter pozornego. W dalszej części e-maila D. J. wskazała szereg działań A. G. (1), nie uwzględniających interesu pracodawcy, jak również te, które wskazywały na nieetyczne zachowana i mobbing ze strony jej bezpośredniej przełożonej. D. J. nie rozpowszechniła treści maila wśród innych pracowników (...) S.A. poza adresatami e-mail’a. W 2016 r. R. D. raportował w formie pisemnej przełożonych o nieprawidłowościach dot. niektórych pracowników w T-M., w tym o zdarzeniu korupcyjnym, otrzymując status sygnalisty. W dniu 31 sierpnia 2016 r. R. D. otrzymał oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o współpracę ze skutkiem na dzień 30 września 2016 r. Następnie w dniu 30 września 2016 r. R. D. ponownie otrzymał oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o współpracę ze skutkiem na dzień 31 października 2016 r. oba wypowiedzenia zostały przygotowane przez A. G. (1) w oparciu o udzielone jej pełnomocnictwo. Na podstawie zgłoszonego przez R. D. zdarzenia korupcyjnego a także zgłoszenia D. J. dotyczącego nieprawidłowości w zarządzeniu zespołem w mikroregionie 1 grudnia 2016 r. w spółce (...) wszczęto postepowanie sprawdzając i sporządzono raport dot. nieprawidłowości w regionie (...). W raporcie potwierdzono jedno zdarzenie korupcyjne z udziałem R. D., G. K. oraz B. K. oraz wskazano, że nie potwierdzono ani nie zaprzeczono, że do zdarzeń korupcyjnych dochodziło w sposób regularny i że były one akceptowane przez A. G. (1). Jednocześnie przeprowadzone postępowanie wykazało, że podejmowane przez A. G. (1) działania tworzyły klimat przyzwolenia na nieetyczne zachowania podległych jej pracowników a także, że popełniła ona błędy w zarządzaniu zespołem i przedkładała własny interes ponad interes (...) S.A. Po zakończeniu postępowania zarekomendowano rozwiązanie umowy o pracę z A. G. (1), wskazując termin realizacji na dzień 31.12.2016r. W wyniku postępowania D. J. została przywrócona do pracy w (...) S.A. ze względu na pozorny powód rozwiązania z nią umowy o pracę. W dniu 9 października 2017 r. R. D. udostępnił na grupie na portalu F. „Sprzedamy wszystko nawet Usługi (...)” profil A. G. (1) (...), w ramach którego opisywała ona swoją działalność hobbystyczną, polegającą na tworzeniu aniołków z gliny, zamieszczając post oraz komentarze do tego postu, z których treści wynika, że A. G. (1) bezprawnie wykorzystała bazę klientów, jest nieuczciwa i brała udział w zdarzeniu korupcyjnym, będącym przedmiotem postępowania w ramach (...) D. J. zamieściła komentarz do ww. postu, w treści którego napisała, że „Nie tylko święci lepią anioły”. D. J. i R. D. nie byli uprzednio karani sądownie. Zeznania Ł. D. 808 Zeznania N. A. 865 Zeznania K. B. 967 Zeznania M. G. 1019 Zeznania I. W. 1066 Zeznania K. D. 1092 Zeznania P. C. 1148 Częściowo zeznania A. K. 1312 Karta karna 1283, 1284 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2. D. J. 1. Czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (cześć dyspozytywna wyroku k. 1346-1347) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Popełnienie przez D. J. czynu z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Jak wyżej w pkt. 1.1.1.-1.1.2. 2. OCena DOWOdów 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wyjaśnienia D. J. Wyjaśnienia oskarżonej są w ocenie Sądu jasne, logiczne i spójne. Oskarżona nie przyznała się do winy, szczegółowo opisała okoliczności współpracy i jej zakończenia z A. G. (1), zaś Sąd uznał, że treść złożonych przez oskarżoną wyjaśnień w postępowaniu Sądowym koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym uznanym w sprawie za wiarygodny. Częściowo wyjaśnienia R. D. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego są jedynie w części wiarygodne, w jakiej wskazuje na relacje łączące go z A. G. (1) i atmosferę w pracy w czasie jego w współpracy z (...) S.A. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego zostały uznane za niewiarygodne. Częściowo zeznania A. G. (1) Zeznania wiarygodne w zakresie, w jakim oskarżycielka zeznała na temat postu udostępnionego przez R. D. na portalu społecznościowym F. a także wskazywała na błąd w systemie prowizyjnym. Częściowo zeznania G. K. Zeznania częściowo przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Świadek zapoznał się z wpisem R. D. na portalu F.. Jego zdaniem oskarżony chciał pokazać wpisem, że A. G. (1) jest nieszczera. Zeznania Ł. D. Świadek wskazywał na treść wpisów na grupie na portalu F., wskazując, że osoby, które czytały wpisy mogły stworzyć negatywny obraz A. G. (1). Pamięta wpis o aniołkach i lead’ach. Zeznania N. A. Zeznania świadka wiarygodne w całości. Świadek słyszał, że D. J. i R. D. „narzekali” na A. G. (1). Słyszał od R. D., że jakiś handlowiec był poukładany z ich przełożoną. Nie widział posta na portalu F.. Częściowo zeznania K. B. Zeznania świadka przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w części. Świadek wskazywał na post zamieszczony przez R. D. na portalu F. dot. produkcji aniołków. 1.1.1.-1.1.2. Zeznania K. D. W ocenie Sądu wyjaśnienia wiarygodne. Świadek wskazywał na okoliczności dot. posta na grupie na portalu F., wskazywał na sposób podziału lead’ów przez A. G. (1). Nie miał styczności z D. J.. Zeznania M. G. Zeznania świadka wiarygodne. Świadek wskazywał na zarzuty D. J. dot. mobbingu, oskarżeni sygnalizowali nieprawidłowości w obszarze sprzedaży. Wskazywał, że praktyka w dziale A. G. (1) była bardzo podejrzana zaś wypowiedzenie umowy o prace D. J. przez A. G. (1) mogło być odebrane jako element mobbingu. Zeznania I. W. Zeznania świadka wiarygodne. Świadek wskazywała na procedury rozdziału lead’ów. W ocenie świadka nie padły zwroty obrażające A. G. (1), R. D. nie przekroczył normalnego zdenerwowania. Zeznania P. C. W ocenie Sądu zeznania świadka zasługują na uwzględnienie. Świadek zeznawał na okoliczności audytu dot. nieprawidłowości w sprzedaży w zespole kierowanym przez A. G. (1), wskazując, że zgłaszane zawiadomienia potwierdziły się. Nie ujawniły się żadne okoliczności poddające w wątpliwość wiarygodność świadka. Częściowo zeznania A. K. Zeznania świadka częściowo przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych. Świadek wskazywała, że D. J. złożyła zgłoszenie i wszczęto postępowanie dot. nieprawidłowości. Nie ma informacji, by mail wysłany przez D. J. miał przedostać się do innych pracowników. Dowody nieosobowe Dowody nieosobowe zgromadzone w sprawie zostały sporządzone przez właściwe organy, ich treść i forma nie była poddawana w wątpliwość w trakcie postępowania, Sąd uznał je w całości jako wiarygodne. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Częściowo wyjaśnienia R. D. Sąd częściowo nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego, w zakresie w którym oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem przyjęta przez oskarżonego linia obrony jest sprzeczna z zebranym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w sprawie. Jak ustalono w sprawie oskarżony opublikował post, w treści którego oskarżał A. G. (1) o handel lead’ami oraz przenoszenie baz danych do konkurencji, zaś zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdza zarzutów oskarżonego. 1.1.1.-1.1.2. Częściowo zeznania A. G. (1) Zeznania oskarżycielki prywatnej w przeważającej części nie zasługują na uwzględnienie. Ujawniony w sprawie wiarygodny materiał dowodowy stoi w opozycji do twierdzeń A. G. (1), że nie wiedziała o błędzie w systemie prowizyjnym a nadto, by nie wypowiedziała umowy R. D.. W pozostałej części zeznania były nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego, bowiem dotyczyły okoliczności niezwiązanych z zarzutami. Częściowo zeznania G. K. Zeznania świadka częściowo nieprzydatne dla ustalenia okoliczności istotnych dla sprawy. Świadek nie potrafił wskazać, czy był świadkiem rozpowszechniania nieprawdziwych informacji na temat A. G. (1) przez oskarżonych. Wskazywał, że w rozmowach z R. D. mówił on, że A. G. (1) przyjmowała korzyści majątkowe, świadek nie wskazał jednakże okresu, w jakim oskarżony przekazywał mu informacje o powyższym. Częściowo zeznania A. K. Zeznania świadka w pozostałej części wiarygodne, ale nieprzydatne do poczynienia ustaleń faktycznych. Zeznania P. M. W ocenie Sądu zeznania wiarygodne, ale nieprzydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych. Zeznania S. P. Zeznania wiarygodne, ale nieprzydatne do poczynienia ustaleń faktycznych. Świadek rozmawiał z D. J., która narzekała na sposób zarządzania przez A. G. (1), rozmowy te jednak prowadzili przed okresem wskazanym w zarzucie. Nie miał kontaktu z R. D.. Zeznania M. S. (1) Zeznania wiarygodne, ale nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Rozmawiał z obojgiem oskarżonych, którzy wypowiadali się negatywnie o A. G. (1), o jej niekompetencji i niesprawiedliwości. Rozmowy te odbywały się w okresie sprzed zarzutu. Zeznania L. B. Zeznania wiarygodne, ale nieprzydatne dla sprawy. Świadek odeszła z (...) S.A. w marcu 2016 r., informacje o zostały przekazane jej przez byłych współpracowników. Wskazywane przez nią informacje dotyczą okresu sprzed zarzutu. Zeznania B. K. Zeznania nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Świadek nie miała bliskiego kontaktu z D. J., wskazywała, że nie jest w stanie przytoczyć sytuacji, w której była bezpośrednim świadkiem mówienia przez oskarżonych nieprawdziwych informacji o A. G. (1). Wie, że A. G. (1) była oskarżona o handel lead’ami, ale nie przy niej. Nie była członkiem grupy na F.’u. Zeznania M. S. (2) (Kurek) Zeznania świadka wiarygodne, ale z uwagi na fakt, iż świadek wskazuje sytuacje przed okresu zawartego w zarzucie, nieprzydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych. Zeznania R. B. Zeznania nieprzydatne dla sprawy, świadek nie posiadał informacji dot. przedmiotu oskarżenia. Zeznania D. T. Zeznania nieprzydatne dla sprawy, świadek słyszała o konflikcie pomiędzy oskarżonymi a A. G. (1), ale nie posiadała informacji dot. przedmiotu oskarżenia. Częściowo zeznania K. B. Zeznania świadka częściowo nieprzydatne, świadek nie znał D. J. i nie był świadkiem niewłaściwych zachowań R. D. w stosunku do A. G. (1). Zeznania T. Z. Zeznania nieprzydatne dla sprawy, świadek nie posiadał informacji dot. przedmiotu oskarżenia. Zeznania A. S. Zeznania nieprzydatne dla sprawy, świadek nie posiadał informacji dot. przedmiotu oskarżenia. Pozostałe dowody niewymienione przez Sąd Pozostałe dowody niewskazane w powyższych sekcjach nie były na tyle doniosłe, aby mogły przyczynić się do czynienia ustaleń faktycznych. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☒ 3.4. Umorzenie postępowania II R. D. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, doprowadziła Sąd do ustalenia, że R. D. w ramach zarzucanego mu czynu w dniu 9 października 2017 r. dopuścił się wobec A. G. (1) zniesławienia poprzez publikowanie danych osobowych oskarżycielki prywatnej, również pozornie zanonimizowanych oraz informacji na temat oskarżycielki prywatnej umieszczanych na portalu społecznościowym F. w ramach grupy „Sprzedamy wszystko nawet Usługi (...)”, które mogły poniżyć oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej lub narazić oskarżycielkę prywatną na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, o czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną jest, że oskarżony opublikował na portalu społecznościowym F. w ramach grupy „Sprzedamy wszystko nawet Usługi (...)” post oraz komentarz do powyższego postu, w którym publicznie pomówił A. G. (1) o wykorzystywanie bazy klientów w celach prywatnych i udział w zdarzeniu korupcyjnym, podczas pełnienia przez nią funkcji kierowniczej w (...) S.A. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego stawała jednakże w sprzeczności do wskazań oskarżonego. W toku bowiem postępowania wyjaśniającego w spółce (...) nie udowodniono wykorzystywania przez A. G. (1) bazy klientów, ani także tego, by brała ona udział w zgłaszanym przez oskarżonego zdarzeniu korupcyjnym, choć dostrzeżono akceptowanie przez nią praktyk szkodzących pracodawcy. W pozostałym zakresie w toku postępowania sądowego nie udowodniono twierdzeń aktu oskarżenia, zgromadzony materiał dowody nie potwierdził, by w okresie wskazanym w zarzucie, tj. od dnia 1 lipca 2016 r. do marca 2018 r., R. D. w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie dopuścił się wobec A. G. (1) zniesławienia. W świetle poczynionych ustaleń R. D. bowiem nie rozpowszechniał wśród pracowników, współpracowników i byłych pracowników spółki pod firmą (...) S.A. z siedzibą w W. oraz wśród pracowników spółek (...) a nadto przełożonych oskarżycielki prywatnej nieprawdziwych i krzywdzących informacji dotyczących współpracy oskarżonego z A. G. (1) w ramach (...) S.A. Niemniej jednak zauważyć należało, że art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. nakłada na Sąd obowiązek umorzenia postępowania w przypadku nastąpiło przedawnienie karalności. Zgodnie z art. 101 § 2 k.k. karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia. Z kolei z treści art. 102 § 1 k.k. wynika, że jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 101, wszczęto postępowanie, karalność przestępstw określonych w art. 101 § 1 ustaje z upływem 10 lat, a w pozostałych wypadkach - z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu. W niniejszej sprawie okres przedawnienia czynu zarzucanego R. D. upłynął w dniu 04.04.2024r. Mając na względzie fakt upływu okresu przedawnienia, należało na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umorzyć postępowanie przeciwko R. D.. ☒ 3.5. Uniewinnienie I D. J. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 k.k. jest cześć i godność innej osoby, przy czym pomawianymi mogą być osoba fizyczna, grupa osób, instytucja, osoba prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej. W orzecznictwie wskazuje się, że zniesławieniem jest tylko taka wypowiedź charakteryzująca negatywnie inną osobę i przedstawiającą ją w niekorzystnym świetle, która przy uwzględnieniu zarówno prawa pokrzywdzonego do ochrony czci, jak i praw oskarżonego - do swobody wypowiedzi, krytyki, obrony - stanowi element czynu, którego społeczna szkodliwość musi być uznana za większą od znikomej. Pomówienie jedynie wówczas podlega odpowiedzialności karnej, kiedy wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie podmiotu pomówionego w postaci możliwości poniżenia go lub narażenia na utratę zaufania w oczach opinii publicznej. Zaznaczyć należy, że przepis art. 212 k.k. mówi o „poniżeniu w opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pomówionej, ile raczej o to, jak pomówiony podmiot będzie w wyniku pomówienia postrzegany przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Karalne jest zatem takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną (zob. postanowienie SN z dnia 14 października 2010 roku o sygnaturze II KK 105/10). Realizowanie funkcji ochronnej przepisu art. 212 § 1 k.k. jednakże nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa (zob. postanowienie SN z 5.06.2019 r., V KK 215/19, LEX nr 3216831). Nie stanowią zniesławienia w rozumieniu przepisu art. 212 §1 k.k. oświadczenia i wypowiedzi będące realizacją uprawnień opartych na prawie, co w szczególności odnosi się do krytycznych ocen wyrażonych w opiniach służbowych, skargach, pismach procesowych, krytyce naukowej czy artystycznej (zob. wyrok SN z dnia 23 maja 2002 roku, sygn. akt V KKN 435/00, LEX nr 53916). Przepis art. 212 k.k. nie zawiera żadnego katalogu - tym bardziej zamkniętego - stwierdzeń, które mogą poniżyć osobę nimi dotkniętą w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, ani tym bardziej legalnej definicji pojęcia "spór polityczny" czy "prawo do krytyki". To, czy określone stwierdzenia mają cechy zniesławienia, zależy zatem każdorazowo od ich swobodnej oceny, przede wszystkim uwzględniającej kontekst sytuacyjny w jakim zostały użyte. Ocena ta należy do sądów orzekających w konkretnej sprawie. Oznacza to w konsekwencji tyle, że gdy powstanie spór o to czy owe ustalone stwierdzenia takie cechy mają, czy też nie mają, rozstrzygnięty być musi w wytyczonych regułami z art. 7 k.p.k. granicach swobodnego sędziowskiego uznania (zob. postanowienie SN z 31.08.2021 r., V KK 79/21, LEX nr 3400551). W realiach niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że zachowanie D. J. nie wyczerpało znamion przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. W pierwszej kolejności wskazać należało, że w zakresie przesłanej przez oskarżoną za pośrednictwem poczty elektronicznej wiadomości, Sąd stanął na stanowisku, iż zachowanie to nie nosiło znamion przestępstwa pomówienia. Oceniając przez pryzmat znamion czynu z art. 212 § 1 i 2 k.k. wiadomość e-mail, Sąd miał na względzie nie tylko samą jej treść, ale także okoliczności jej sformułowania, jak również fakt, iż finalnie treści zawarte w wiadomości zostały potwierdzone w postępowaniu wyjaśniającym w spółce (...). Sąd ustalił również, że opinie zawarte w treści wiadomości e-mail nie wykraczały poza ramy dozwolonej krytyki, nadto, nie pozwalały na przyjęcie, że oskarżycielka prywatna wystosowaną wiadomością została narażona na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Nie potwierdził się również zarzut oskarżenia, by oskarżona miała publikować dane osobowe oskarżycielki prywatnej, również pozornie zanonimizowane oraz informacje na temat oskarżycielki prywatnej na portalu społecznościowym F. w ramach grupy „Sprzedamy wszystko nawet Usługi (...)”, które mogły poniżać oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej lub narazić oskarżycielkę prywatną na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska. Oskarżona D. J. bowiem nie była autorem żadnego z postów dotyczącego oskarżycielki prywatnej, z kolei opublikowane przez nią komentarze nie zawierały treści o charakterze zniesławiającym. W toku postępowania Sądu ustalił, że zachowanie D. J. nie miało również charakteru czynu ciągłego. Postępowanie dowodowy wykluczyło, by po przesłaniu wiadomości e-mail 29 marca 2016 r. do zarządu spółki (...) S.A. D. J. w okresie od 29 marca 2016 r. do marca 2018 r. rozmawiała na temat A. G. (1) z pracownikami, współpracownikami i byłymi pracownikami (...) S.A. i tym samym rozpowszechniała wśród nich nieprawdziwe i krzywdzące informacje dotyczące współpracy oskarżonej z oskarżycielką prywatną. W toku postępowania Sąd ustalił bowiem, że oskarżona wprawdzie żaliła się kolegom i koleżankom z pracy na niesprawiedliwe w jej ocenie zachowanie A. G. (1), jednakże miało to miejsce w okresie przed rozwiązaniem jej umowy przez oskarżycielkę prywatną, a zatem w okresie nie objętym zarzutem w sprawie niniejszej. W tym stanie rzeczy Sąd uniewinnił D. J. od popełnienia zarzucanego jej czynu. 4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego R. D. – adw. A. D. kwotę 840 (ośmiuset czterdziestu) złotych plus VAT tytułem kosztów obrony oskarżonego R. D. wykonywanej z urzędu. Rozstrzygnięcie w tym zakresie oparto w zakresie stawki, mając na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20.12.2022r. sygn. akt SK 78/21, o przepisy Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015r. a w zakresie podatku VAT o przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016r. IV Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. koszty procesu w kwocie 600 (sześciuset) złotych, uiszczone w całości, ponoszą następcy prawni oskarżycielki prywatnej A. G. (1), tj. A. G. (2), J. G. (1), J. G. (2). 6. Podpis
  IIIK853.23_wyrok.pdf	Sygn. akt III K 853/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy K. J. Protokolant: K. M., K. K. (1), M. D. z udziałem oskarżyciela prywatnego M. A. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2024 roku, 12 września 2024 roku i 7 listopada 2024 roku sprawy: A. K., córki R. i T. z domu L., urodzonej (...) w W. I. Ż., córki W. i D. z domu Ł., urodzonej (...) w W. oskarżonych o to, że: w dniu 3 października 2023 roku, działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze co najmniej ewentualnym, za pomocą środków masowego komunikowania, tj. sieci Internet, pomówiły M. A. w ten sposób, że w opublikowanych za pośrednictwem strony www.wyborcza.pl w artykule ich autorstwa pt. „T. czeka na K.. Pojedynek wyborczy 9 października na antenie TVP” zarzuciły M. A. otrzymanie skazania wyrokiem karnym, czym pomówiły go o takie postępowanie, które poniża go w opinii publicznej i naraża na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu dziennikarza oraz znieważa, tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. I. postępowanie karne wobec oskarżonych A. K. i I. Ż. umarza na podstawie art. 496 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. wobec odstąpienia oskarżyciela prywatnego od oskarżenia; II. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. zasądza od oskarżyciela prywatnego M. A. na rzecz każdej z oskarżonych kwoty po 1 008 (tysiąc osiem) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem obrońcy; III. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami sądowymi obciąża oskarżyciela prywatnego, uznając je za uiszczone w całości.
  IIIK853.23_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 853/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. A. K., I. Ż. w dniu 3 października 2023 roku, działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze co najmniej ewentualnym, za pomocą środków masowego komunikowania, tj. sieci Internet, pomówiły M. A. w ten sposób, że w opublikowanych za pośrednictwem strony w. w artykule ich autorstwa pt. „T. czeka na K.. Pojedynek wyborczy 9 października na antenie TVP” zarzuciły M. A. otrzymanie skazania wyrokiem karnym, czym pomówiły go o takie postępowanie, które poniża go w opinii publicznej i naraża na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu dziennikarza oraz znieważa, tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☒ 3.4. Umorzenie postępowania I. A. K., I. Ż. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania Stosownie do treści art. 496 § 1-3 k.p.k. postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego umarza się za zgodą oskarżonego, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed prawomocnym zakończeniem postępowania. Zgoda oskarżonego nie jest wymagana, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed rozpoczęciem przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwienia uważa się za odstąpienie od oskarżenia. W uchwale z dnia 23 września 2008 r. Sąd Najwyższy wskazał, że niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwienia, w każdej fazie jej prowadzenia, powoduje umorzenie postępowania na podstawie art. 496 § 3 i § 1 k.p.k., przy czym, jeżeli niestawiennictwo takie ma miejsce po rozpoczęciu przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej, warunkiem umorzenia jest wyrażenie zgody przez oskarżonego - art. 496 § 2 k.p.k. (uchwała Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 23 września 2008 r. I KZP 19/08, Legalis). Sam brak usprawiedliwienia stanowi podstawę do stwierdzenia o odstąpieniu od oskarżenia (K. Eichstaedt [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, red. D. Świecki, LEX/el. 2024, art. 496). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż na rozprawę główną w dniu 7 listopada 2024 r. nie stawili się oskarżyciel prywatny M. A. i jego pełnomocnik, prawidłowo powiadomieni o jej terminie (k. 181) i niestawiennictwa swego nie usprawiedliwili. Obecny na rozprawie obrońca oskarżonych wniósł o umorzenie postępowania, na podstawie art. 496 § 3 k.p.k., z uwagi na niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie. Powyższe stanowisko obrońcy było równoznaczne z wyrażeniem przez oskarżone zgody na umorzenie postępowanie. W myśl art. 414 § 1 k.p.k. w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Stwierdzenie odstąpienia od oskarżenia powoduje umorzenie postępowania. W tym przypadku mamy do czynienia z brakiem skargi uprawnionego oskarżyciela, o którym mowa w art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. Forma prawna orzeczenia sądu zależy od tego, czy do odstąpienia od oskarżenia doszło przed rozpoczęciem przewodu sądowego, czy po rozpoczęciu tej fazy rozprawy głównej. W tym pierwszym przypadku sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, które jest zaskarżalne jako zamykające drogę do wydania wyroku do sądu odwoławczego (art. 459 § 1). Jeżeli natomiast do odstąpienia od oskarżenia dochodzi po rozpoczęciu przewodu sądowego, sąd wydaje wyrok umarzający postępowanie - arg. ex art. 414 § 1 zd. 1 (D. Drajewicz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz. Art. 425-682, Warszawa 2020, Legalis). Mając powyższe na uwadze, Sąd postępowanie karne wobec oskarżonych A. K. i I. Ż. umorzył na podstawie art. 496 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. wobec odstąpienia oskarżyciela prywatnego od oskarżenia, o czym orzekł w punkcie I wyroku. ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie umorzenia postępowania koszty procesu w sprawach z oskarżenia prywatnego ponosi oskarżyciel prywatny. W myśl art. 616 § 1 pkt 2 do kosztów procesu należą także uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy. Wysokość przyznanych na rzecz oskarżonych wydatków została ustalona na podstawie § 11 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j.Dz.U.2023.1964 ze zm.), przy uwzględnieniu, że obrońca był obecny na trzech terminach rozprawy. III. Kosztami sądowymi, w myśl art. 632 pkt 1 k.p.k., obciążono oskarżyciela prywatnego, uznając je za uiszczone w całości, albowiem pełnomocnik dołączył do prywatnego aktu oskarżenia dowód uiszczenia zryczałtowanej równowartości wydatków. 1.Podpis
  IIIK784.20_wyrok.pdf	Sygn. akt III K 784/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 lutego 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie, III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia M. Protokolant: B., M. Ł., A. G. Z udziałem oskarżyciela prywatnego po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu 07.10.2021 r., 08.02.2023 r., 14.03.2022 r., 11.05.2023 r„ 01.08.2023 r., 18.10.2023 r„ 25.10.2023 r., 20.12.2023 r„ 09.02.2024 r. sprawy: J. P., syna A. i M., urodzonego w dniu (...) w W., oskarżonego o to, że: w okresie co najmniej od dnia 25 listopada 2019 r. co najmniej do dnia 27 listopada 2019 r. za pomocą środków masowego komunikowania wielokrotnie pomówił W. S. o organizowanie protestów służących zablokowaniu premiery książki „(...)”, że jest cynikiem, o to że jest człowiekiem, który bez żadnych skrupułów będzie zarabiać na wszystkim oraz o to, że zarzucił W. S. głoszenie nieprawdziwych informacji tj. oskarżony twierdził jakoby próba samobójcza W. S. była mistyfikacją i nie był on zaskoczony zatrzymaniem przez (...) w maju 2008 r., a zatem o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć W. S. i narazić go na utratę zaufania w opinii publicznej, tj o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. orzeka: I. oskarżonego J. P. uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu; II. Kosztami procesu obciąża oskarżyciela prywatnego, przy czym koszty sądowe w kwocie 300 (trzystu) złotych uznaje za uiszczone w całości.
  IIIK784.20_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 784/20 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. J. P. W okresie co najmniej od dnia 25 listopada 2019 r. co najmniej do dnia 27 listopada 2019 r. za pomocą środków masowego komunikowania wielokrotnie pomówił W. S. (1) o organizowanie protestów służących zablokowaniu premiery książki (...), że jest cynikiem, o to że jest człowiekiem, który bez żadnych skrupułów będzie zarabiać na wszystkim oraz o to, że zarzucił W. S. (1) głoszenie nieprawdziwych informacji tj. oskarżony twierdził jakoby próba samobójcza W. S. (1) była mistyfikacją i nie był on zaskoczony zatrzymaniem przez (...) w maju 2008 r., a zatem o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć W. S. (1) i narazić go na utratę zaufania w opinii publicznej, tj o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Dowody dołączone przez oskarżyciela prywatnego k. 11-59, 115-127, 277-294, 325-332, 347-352, 365 W okresie co najmniej od dnia 25 listopada 2019 r. co najmniej do dnia 27 listopada 2019 r. J. P. korzystając ze swojego konta w serwisie (...) opublikował następujące treści jako komentarze nawiązujące do organizowanej promocji wydawnictwa (...) "Powrót do Jedwabnego": To cyrk @.. Żadnych blokad książki i spotkań nie ma. Fajna metoda promocji, ale śmiesznie to wygląda. W. organizuje protesty sam przeciwko sobie, aby wypromować książkę. To świetny psycholog i marketingowiec, a przy tym człowiek pozbawiony skrupułów. W. nie próbował popełnić samobójstwa a jedynie je pozorował. Dwa – nie był zaskoczony wizytą (...) w maju, ponieważ ostrzegłem go w lutym 2008 r. Wspólnie z płk. Al. (...) próbował mnie wmieszać do sprawy, co mu się opłaciło. Bo ja ujawniłem rolę K.. Coś jeszcze? Ja nie mówię, że to źle, ale się śmieję, że tacy co nie wiedza, iż kręci się cyrk. Zadzwoniłem do redakcji sputnika, po rosyjsku (mówię jak po polsku) przedstawiłem się jako oburzony wnuk żołnierza Armii Czerwonej – efekt, zaraz miałem protest i promocję mojego pisma (...). Mam dalej tłumaczyć jak to się robi. Zeznanie W. S. (1) k. 97-101, 195-196, 376-378 Zeznania świadka M. D. k. 101-104, 354-355 Zeznania świadka I. W. k. 171-174 Zeznania świadka W. B. k. 205-207 Zeznania świadka L. P. k. 207-208 Wyjaśnienia oskarżonego J. P. k. 209; 375-378 Dowody dołączone przez oskarżonego k. 223, 226-228, 233-272, 367-370 Zeznania W. G. k. 295-296 Zeznania świadka W. T. k. 334-336 Zeznania świadka S. L. k. 336-342 Zeznania świadka T. S. (2) k. 342-343 Zeznania świadka M. K. k. 355-357 Po pierwsze, nie czytałem książki, po drugie, nie atakuje autorów, a jedynie komentuję żenującą promocję polegającą na organizowaniu przez siebie protestów p-ko własnej książce. Tłumaczę Pani, że żadnej cenzury nie ma. Akcje protestów organizuje autor, aby wypromować książkę… Nikt tego nie blokuje. To promocja. Nie krytykował tezy książki, ale przerost formy nad treścią. Książka S. jest nudna i nie zawiera żadnych nowych ustaleń. To produkt marketingowy. Dla S. liczy się stworzenie wrażenia ,,zakazanego owocu”. Przybija się do pluszowego krzyża. W. zrobił szoł nagłaśniając rzekome próby cenzurowania go i tyle. Dzięki temu słaba książka mu się może sprzedać. Ot i cała tajemnica.. Powiedziałem i podtrzymuję – że @. sam organizował protesty przeciwko sobie. To bardzo dobry sposób marketingowy – sam go stosowałem i tyle. Przekazałem W., że jak będzie potrzebował adresu do pozwy – sam mu podeślę. Ponadto J. P. w materiale rozpowszechnionym w serwisie (...) na kanale (...) w dniu 26 listopada 2019 roku w trakcie rozmowy z T. S. (1) wypowiedział następujące treści: Nie było żadnej demonstracji. To była po prostu prowokacja W., bo W. jest świetnym animatorem. To genialny psycholog o bardzo dużym stopniu cynizmu, który robi co chce z ludźmi. W. jest po prostu cynikiem. Jest człowiekiem, który – mnie nie osądzać jego poziomu wiary – ale to jest cynik. On po prostu robi imprezę, po to żeby (…) Jeśli facet chce się zabić, to się zabija. Absolutnie. Absolutnie W.… Powiem tak… że W. jest człowiekiem, który absolutnie będzie zarabiać na wszystkim. Przecież ja to napisałem na T.. Cały cyrk, żadna gmina żydowska – nikt nie blokował twórczości W. S. (2) (…) Wszyscy, którzy protestowali w tej sprawie to byli ludzie, których o to poprosił W. S. (3). Nikt z tego środowiska nie wykonał żadnego gestu, by blokować tę książkę. Paręnaście miesięcy temu chciałem mieć protest ambasady Rosji przeciw mojej okładce. Co zrobiłem? Zadzwoniłem, ponieważ mówię dobrze po Rosyjsku, przedstawiłem się że jestem wnukiem żołnierza Armii Czerwonej i powiedziałem, że to skandal, że takie pismo jak (...) umieszcza na okładce naszego kochanego prezydenta W. W.. (…) Był protest przeciwko mojej okładce (…). Jeden telefon. (…) On to wymyślił. On to stworzył po prostu z niczego. Zeznania świadka T. K. k. 357 Zeznania świadka J. K. k. 372-373 zapis filmu k. 365 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty W okresie co najmniej od dnia 25 listopada 2019 r. co najmniej do dnia 27 listopada 2019 r. za pomocą środków masowego komunikowania wielokrotnie pomówił W. S. (1) o organizowanie protestów służących zablokowaniu premiery książki (...), że jest cynikiem, o to że jest człowiekiem, który bez żadnych skrupułów będzie zarabiać na wszystkim oraz o to, że zarzucił W. S. (1) głoszenie nieprawdziwych informacji tj. oskarżony twierdził jakoby próba samobójcza W. S. (1) była mistyfikacją i nie był on zaskoczony zatrzymaniem przez (...) w maju 2008 r., a zatem o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć W. S. (1) i narazić go na utratę zaufania w opinii publicznej. dowody jak w sekcji 1.1. 1.OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wyjaśnienia oskarżonego J. P. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznał się do popełnienia przestępstwa. W treści swych wyjaśnień zaprezentował okoliczności z których wynikało, że istnieje pomiędzy nim a W. S. (1) konflikt i niekryta niechęć wobec publikacji W. S. (1). Oskarżony nie kwestionował treści wpisów na portalu T., przy czym w trakcie składania wyjaśnień uzasadniał z jakich powodów konkretne treści zaprezentował. Oskarżony także nie kwestionował okoliczności związanych z premierą książki oskarżyciela prywatnego oraz próbą samobójstwa podjętą przez W. S. (1). Z treści jego wyjaśnień wynikało to, jakie informacje oraz uzyskane od kogo stanowiły podstawę do formułowania ocen zachowania W. S. (1). 1.1.1 Zeznanie W. S. (1) Sąd obdarzył wiarą w pełni zeznania W. S. (1), albowiem zostały one poparte niemal wszystkimi dowodami, za wyjątkiem twierdzeń oskarżonego jak i dołączonych przez niego dowodów z dokumentów. Nie budził wątpliwości fakt, że kilkakrotnie przesuwano miejsce premiery książki W. S. (1), jak też, że towarzyszył jej rozgłos (również dzięki wpisom w serwisie (...) samego W. S. (1)). Nie budziło wątpliwości również to, że na premierę książki licznie przybyli czytelnicy W. S. (1) oraz grupy osób wspierających jego poglądy polityczne i historyczne, jak też osoby chcące wyrazić swój protest przeciwko publikacji książki. Nie budzi wątpliwości również okoliczność, że W. S. (1) podjął próbę samobójstwa. To również wynika z treści zeznań M. D., M. K. czy T. K.. Samego faktu podjęcia próby samobójczej nie kwestionował także sam oskarżony. Zeznania świadka M. D. zeznaniom świadka sąd dał wiarę w całości, w zakresie w jakim zaprezentował okoliczności w których osobiście uczestniczył. Zeznania świadka cechowała spójność, logika i chronologiczne uporządkowanie. Brak było podstaw, aby jakakolwiek przyczyna mogła wiarygodność świadka podważyć. Zeznania świadka T. K. j.w. Zeznania świadka I. W. Zeznania świadka uzyskano wskutek dopuszczenia dowodu z urzędu przez sąd. Zeznaniom świadka nie sposób było nie dać waloru wiarygodności, albowiem stanowiły one spójną, popartą własnym doświadczeniem relację. W zakresie w jakim świadek przedstawiła okoliczności związane z premierą książki W. S. (1), sąd nie znalazł podstaw aby zeznania te zdyskwalifikować. Zeznania świadka J. K. zeznaniom świadka sąd dał wiarę w całości, w zakresie w jakim zaprezentował okoliczności w których osobiście uczestniczył. Zeznania świadka cechowała spójność, logika i chronologiczne uporządkowanie. Brak było podstaw, aby jakakolwiek przyczyna mogła wiarygodność świadka podważyć. Zeznania świadka L. P. zeznaniom świadka sąd dał wiarę w całości, w zakresie w jakim zaprezentował okoliczności w których osobiście uczestniczył. Zeznania świadka cechowała spójność, logika i chronologiczne uporządkowanie. Brak było podstaw, aby jakakolwiek przyczyna mogła wiarygodność świadka podważyć. Zeznania świadka M. K. j.w. Zeznania świadka S. L. zeznaniom świadka sąd dał wiarę w całości, w zakresie w jakim zaprezentował okoliczności w których osobiście uczestniczył oraz w zakresie w jakim wskazał na swoje doświadczenia z W. S. (1). Zeznania świadka cechowała spójność, logika i chronologiczne uporządkowanie. Brak było podstaw, aby jakakolwiek przyczyna mogła wiarygodność świadka podważyć. Zeznania świadka T. S. (2) zeznaniom świadka sąd dał wiarę w całości, w zakresie w jakim zaprezentował okoliczności w których osobiście uczestniczył. Zeznania świadka cechowała spójność, logika i chronologiczne uporządkowanie. Brak było podstaw, aby jakakolwiek przyczyna mogła wiarygodność świadka podważyć. Zeznania świadka W. T. j.w. Zeznania świadka W. B. j.w. Zeznania W. G. j.w. Dowody dołączone przez oskarżonego dowody z dokumentów, których treści nie kwestionowano, sąd uznał za wiarygodne. Dowody dołączone przez oskarżyciela prywatnego j.w. zapis filmu j.w. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie I. J. P. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia W treści art. 212 KK, zarówno w § 1, jak i w § 2, przewidziana jest jedna postać czynności sprawczej, czyli pomówienie. W znaczeniu potocznym "pomówić" to bezpodstawnie zarzucić lub niesłusznie przypisać coś komuś, posądzić kogoś bądź oskarżyć. Pomówienie to przypisanie komuś w publicznej wypowiedzi cech, poglądów lub czynów, które psują mu dobrą opinię, powodują utratę zaufania do niego. Słowniki języka polskiego wskazują, że pomówienie to synonim zniesławienia (S. Dubisz (red.), Uniwersalny, t. 3, 2003, s. 338; M. Szymczak (red.), Słownik, t. 2, 1988, s. 797). W znaczeniu potocznym zniesławić to zepsuć komuś opinię, mówiąc o nim publicznie źle lub rozpowszechniając nieprawdziwe informacje, oczerniając, obmawiając. Zniesławienie to wypowiedź publiczna, w której ktoś psuje komuś dobrą opinię, mówiąc o nim nieprawdę (S. Dubisz (red.), Uniwersalny, t. 4, 2003, s. 1055). Zniesławić to pozbawić kogoś czci, dobrej sławy, dobrego imienia; oczernić, obmówić (M. Szymczak, (red.), Słownik, t. 3, 1989, s. 1049). W literaturze podkreśla się, że z określeń: "zarzucić", "posądzić", "oskarżyć" – będących synonimami pomówienia, jednoznacznie wynika, że sprawca ma przypisywać pomawianemu coś negatywnie ocenianego, co w konsekwencji może doprowadzić do poniżenia pomawianego w opinii publicznej lub może narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności (M. Kalitowski, w: O. Górniok, KK. Komentarz, 2004, s. 645). W doktrynie prawa karnego na tle znamion przestępstwa zniesławienia powstał spór, czy zarzut pomawiający ograniczać się musi wyłącznie do faktów, czy też może obejmować oceny. Uzasadnieniem tezy, że pomówienie powinno odnosić się tylko do faktów jest obawa części autorów, że karanie za formułowanie ocen stanowiłoby zbyt daleko idącą ingerencję w sferę poszanowania wolności ekspresji oraz stwarzałoby trudności w oddzielaniu, ze względu na treść art. 213 § 1 KK, zarzutów prawdziwych od nieprawdziwych ( L. Gardocki, Europejskie standardy wolności wypowiedzi, s. 17; P. Hofmański , J. Satko , Przestępstwa przeciwko czci, s. 26). Zgodnie bowiem z art. 213 KK niepubliczne uczynienie prawdziwego zarzutu pomówienia powoduje wyłączenie bezprawności w zakresie art. 212 § 1 KK. W związku z tym przyjmuje się, że przepis ten prowadzi w konsekwencji do tego, że treść zarzutu musi być zdolna do jej zweryfikowania w kategoriach prawdy i fałszu. Takiej zdolności weryfikacji odmawia się formułowanym opiniom, a przez to możliwości zrealizowania znamion pomówienia uczynionego niepublicznie w ten sposób ( A. Zoll, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 1999, s. 655; J. Raglewski, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 1999, s. 778). Podobne stanowisko zajął SN, który stwierdza, że pomówienie w rozumieniu przepisu art. 212 KK musi mieć charakter wypowiedzi o faktach. Idzie bowiem o wypowiedź, którą można poddać dowodowi prawdy przewidzianemu w art. 213 KK. Jeżeli jest ona sprawdzalna, to będzie pomówieniem, jeżeli zaś niesprawdzalna, może okazać się zniewagą (post. SN z 17.8.2016 r., IV KK 53/16, Legalis). A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2024 Przechodząc do ustaleń poczynionych na podstawie ujawnionych i ocenionych w sposób swobodny dowodów, Sąd nie był w stanie przeprowadzić w pełni oceny wypowiedzi oskarżonego przez pryzmat dowodu prawdy. W tym zakresie Sąd za bezsporne uznał okoliczności związane z :„blokowaniem” premiery publikacji W. S. (1). Kilkukrotne przenoszenie miejsc odbycia premiery, problemy organizacyjne, informowanie przez oskarżyciela prywatnego w internecie o komplikacjach związanych z miejscem i innymi okolicznościami utrudniającymi spotkanie premierowe nie budziło żadnych wątpliwości. Nie sposób było natomiast uznać że treści sformułowane przez oskarżonego, w tym te określające W. S. (1) jako ogólnie określenie go cynikiem, czy że jest człowiekiem, który bez żadnych skrupułów będzie zarabiać na wszystkim miały charakter zniesławienia. Biorąc pod uwagę to, że materiał dowodowy wskazywał na to, że sam oskarżyciel informował o problemach ze zorganizowaniem premiery swej książki, w opinii publicznej mogło to wzbudzić poczucie, że termin i miejsce odbycia premiery są zagrożone. Z drugiej zaś strony nie sposób wykluczyć, że tego rodzaju informacje stały się inspiracją dla środowisk przeciwnych premierze publikacji. Nie sposób zatem było uznać treści jakie J. P. sformułował względem tego zaplanowanego zdarzenia jako wypowiedź co do faktu, lecz tylko jako sformułowaną ocenę całokształtu zachowania W. S. (4). Sąd nie był w stanie jednoznacznie ustalić, że oskarżyciel prywatny nie kierował się chęcią uzyskania rozgłosu związanego z premierą jego książki, a podawane przez oskarżyciela przez niego samego okoliczności związane z problemami mogły zainspirować jego przeciwników do organizacji protestów. O ile J. P. formułował własne oceny, spostrzeżenia na temat postępowania oskarżyciela publicznego używając słów, które wskazywały na negatywny stosunek do W. S. (1) i organizowaniem, inspirowaniem przez niego protestów, to przedstawione przez oskarżyciela treści nie mogły bezspornie wskazać na przestępne działanie i w konsekwencji wyczerpanie znamion zarzuconego mu występku. Badając kwestię związaną z próbą samobójstwa W. S. (1), sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, że doszło do nieudanej próby. Przemawiają za tym ustaleniem bezsporne i niekwestionowane przez obronę dowody w postaci dokumentacji medycznej oraz niekwestionowanie tego faktu przez samego oskarżonego. Sąd ocenił zeznania oskarżyciela w tym zakresie za w pełni wiarygodne. Związana z tym zdarzeniem ocena i motywacja zachowania W. S. (1) wyrażona przez oskarżonego w treści kwestionowanych wypowiedzi również nie mogła zostać zweryfikowana metodą ‘dowodu prawdy’. Wielce traumatyczne zdarzenie w życiorysie oskarżyciela nie mogło również zostać przez sąd ocenione przez pryzmat dowodu prawdy, albowiem treści jakie przedstawił oskarżony wynikały z jego wieloletniej znajomości z W. S. (1), z doświadczeniami jakie na przestrzeni czasu wiązał z osobą W. S. (1) i nie sposób było ustalić bezspornie, czy W. S. (1) chciał upozorować samobójstwo, czy też miał w zamiarze skutecznie uniknąć tymczasowego aresztowania, ale przede wszystkim czy chciał pozbawić się życia. Powyższe zatem okoliczności zadziały na korzyść oskarżonego, albowiem nie sposób było dowieść faktów wskazujących bezspornie na to, że J. P. formułując swoje oceny, zaprezentował okoliczności, które byłyby obiektywnie sprawdzalne. Skazanie za czyn będący występkiem musi wiązać się z koniecznością bezspornego ustalenia, że owy czyn stanowił przestępstwo. Sąd uwzględniając w sposób swobodny całość zgromadzonych dowodów, nie był w stanie przypisać oskarżonemu zawinionych zachowań opisanych w treści aktu oskarżenia albowiem pomimo szerokiego zbadania okoliczności towarzyszących zarzucanemu czynowi, treści sformułowanych przez oskarżonego nie sposób było poddać ocenie w zakresie prawdy lub fałszu. 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Mocą art. 632 pkt 1 k.p.k. Sąd obciążył kosztami procesu oskarżyciela prywatnego uznając że koszty te zostały uiszczone do wysokości 300 złotych stanowiących kwotę zryczałtowanych kosztów postepowania z oskarżenia prywatnego. 1.Podpis
  IIIK171.23_wyrok.pdf	sygn. akt III K 171/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 października 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział III Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia J. B. Protokolant: D. S. W obecności Prokuratora: zawiadomiony prawidłowo po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 7.12.2023r.; 5.03.2024r.; 5.04.2024r.; 10.07.2024r.; 27.09.2024r. sprawy: M. K., s. M. i W., ur. (...) w P. oskarżonego o to, że: w dniu 7 stycznia 2022 roku w miejscu nieustalonym, działając w zamiarze bezpośrednim, używając profilu na portalu internetowym t. o nazwie (...) (@.) publicznie znieważył M. W., używając w stosunku do niego wyrażeń powszechnie uznanych za obraźliwe, pejoratywne i nacechowanie negatywnie emocjonalnie, a także pomówił oskarżyciela prywatnego o takie postępowanie i właściwości, które mogły go poniżyć oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do prowadzenia działalności politycznej i publicznej, pełnienia funkcji sekretarza stanu w Ministerstwie (...), jak również posła na Sejm RP, publikując wpis o treści: „W. - synku powinieneś zgnić jak stara prezerwatywa w więzieniu z te plugaw Typowe dla PISowskiej tłuszczy kłamstwa", przy czym czynu tego dopuścił się za pomocą środków masowego komunikowania tj. o czyn z art. 216 § 2 KK w zb. z art. 212 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK. orzeka: I. oskarżonego M. K., uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu; II. kosztami postępowania obciąża oskarżyciela prywatnego M. W., uznając że koszty zostały uiszczone w całości; III. zasądza od oskarżyciela prywatnego M. W. na rzecz oskarżonego M. K. koszty związane z ustanowieniem obrońcy w sprawie .
  IIIK171.23_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 171/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. M. K. W dniu 7 stycznia 2022 roku w miejscu nieustalonym, działając w zamiarze bezpośrednim, używając profilu na portalu internetowym t. o nazwie (...) (@. publicznie znieważył M. W. (1), używając w stosunku do niego wyrażeń powszechnie uznanych za obraźliwe, pejoratywne i nacechowanie negatywnie emocjonalnie, a także pomówił oskarżyciela prywatnego o takie postępowanie i właściwości, które mogły go poniżyć oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do prowadzenia działalności politycznej i publicznej, pełnienia funkcji sekretarza stanu w Ministerstwie (...), jak również posła na Sejm RP, publikując wpis o treści: „W. - synku powinieneś zgnić jak stara prezerwatywa w więzieniu z te plugaw Typowe dla PISowskiej tłuszczy kłamstwa", przy czym czynu tego dopuścił się za pomocą środków masowego komunikowania tj. o czyn z art. 216 § 2 k.k. w zb. z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty fakt notoryjny - M. W. (1) w wyborach powszechnych w 2019 r. został wybrany na posła na Sejm Rzeczypospolitej. W dniu 7 października 2020 r. powołano go na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie (...), z zadaniem nadzoru nad S.. zeznania oskarżyciela prywatnego M. W. (1) k. 54v-55 M. W. (1) wielokrotnie wypowiadał się na temat oprogramowania szpiegującego przeznaczonego do instalacji na systemach iOS i Android, opracowanego i dystrybuowanego przez izraelską firmę (...) tzw. (...), które znajdowało się na wyposażeniu między innymi Centralnego Biura Antykorupcyjnego. wypowiedzi oskarżyciela prywatnego – nagrania na płycie DVD k. 94 zrzut ekranu dołączony przez oskarżonego k. 24 wydruk zrzutu ekranu z portalu t. k. 6-8 wydruk zrzutu ekranu z portalu L..com k. 9-10 wyjaśnienia oskarżonego k. 20-23; 39v, 95v W dniu 7 stycznia 2022 r. na portalu internetowym t. został zamieszczony wpis o treści ,,W. - synku powinieneś zgnić jak stara prezerwatywa w więzieniu z te plugaw Typowe dla PISowskiej tłuszczy kłamstwa". Wpisu tego dokonała osoba posługująca się profilem o nazwie (...) (@.). zeznania oskarżyciela prywatnego M. W. (1) k. 54v-55 M. W. (1) poczuł się pokrzywdzony powyższym tekstem, zamieszczonym na portalu t.. zeznania oskarżyciela prywatnego M. W. (1) k. 54v-55 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. M. K. Jak w punkcie 1.1.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty W toku przeprowadzonego postępowania nie stwierdzono aby M. K. w dniu 7 stycznia 2022 roku w miejscu nieustalonym, działając w zamiarze bezpośrednim, używając profilu na portalu internetowym t. o nazwie (...) (@.) publicznie znieważył M. W. (1), używając w stosunku do niego wyrażeń powszechnie uznanych za obraźliwe, pejoratywne i nacechowanie negatywnie emocjonalnie, a także pomówił oskarżyciela prywatnego o takie postępowanie i właściwości, które mogły go poniżyć oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do prowadzenia działalności politycznej i publicznej, pełnienia j.w. j.w. funkcji sekretarza stanu w Ministerstwie (...), jak również posła na Sejm RP, publikując wpis o treści: „W. - synku powinieneś zgnić jak stara prezerwatywa w więzieniu z te plugaw Typowe dla PISowskiej tłuszczy kłamstwa", przy czym czynu tego dopuścił się za pomocą środków masowego komunikowania. 1.OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu wyjaśnienia oskarżonego M. K. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, nie znajdując podstaw do ich kwestionowania. M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swoich pisemnych wyjaśnieniach, które podtrzymał podczas postępowania sądowego, M. K. wskazał, iż przedmiotowy wpis był mocny, ale mieszczący się w konwencji takiej, że obywatel zwraca uwagę osobie na wysokim stanowisku na to, że nie powinien kłamać. Co więcej, oskarżony kwestionował w ogóle fakt, iż dokonał takiego wpisu na portalu społecznościowym t.. kwestionując, iż konto na którym wpis został umieszczony należy do niego. Wypowiedź oskarżonego jest logiczna, spójna wewnętrznie i koresponduje ze zgromadzonym materiałem dowodowym w niniejszej sprawie. Częściowo zeznania oskarżyciela prywatnego M. W. (1) Sąd obdarzył wiarą zeznania M. W. (1) jedynie w części. Na wiarę zasługują twierdzenia świadka dotyczące zapoznania się z wpisem, którego dotyczy postępowanie, tego, że nadzorował więziennictwo, że jest posłem, w tym zakresie zeznaniom świadka nie przeczył materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie. w niniejszej sprawie. Jego wypowiedź była rzeczowa, rzetelna i szczegółowa. Świadek wyczerpująco opisał okoliczności związane z nieprzyjemnościami jakie spotkały go w związku z dokonanym wpisie na portalu t., którego dotyczy niniejsze postępowanie. W ocenie Sądu nie ma zasadnych podstaw, aby uznać, że M. W. (1) chciał w sposób fałszywy, bądź ponad miarę obciążyć oskarżonego, mimo iż ma on niewątpliwie uraz do twórcy tego tekstu. W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem, że świadek mógłby składać zeznania niezgodne z prawdą. wydruk zrzutu ekranu z portalu t. wydruk zrzutu ekranu z portalu L..com zrzut ekranu dołączony Sąd w pełni obdarzył wiarą zgromadzone w trakcie niniejszego postępowania karnego dowody z dokumentów. Dowody te nie były w trakcie całego niniejszego postępowania kwestionowane przez żadną ze stron, a również Sąd nie znalazł żadnych powodów by dowody te zakwestionować, zarówno w zakresie formalnym, jak i materialnym. przez oskarżonego karta karna wypowiedzi oskarżyciela prywatnego – nagrania na płycie DVD Sąd również dał wiarę dowodom w postaci nagrań: materiału (...) w zakresie tzw. (...), posiedzenia komisji śledczej ds. wykorzystywania oprogramowania P., na której zeznania składał M. W. (1), a także fragmentu rozmowy oskarżyciela prywatnego, w której wypowiadał się na temat P.. Mimo tego, iż dowody te zostały dołączone przez oskarżonego, nie były one kwestionowane przez strony, a samo nagranie w formie audio przedstawia faktyczny zapis: materiału wyemitowanego przez (...), przebiegu posiedzenia komisji śledczej oraz rozmowy oskarżyciela prywatnego. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Częściowo zeznania oskarżyciela prywatnego M. W. (1) Przymiotu wiarygodności Sąd odmówił depozycjom świadka w zakresie odnoszącym się do charakteru tego wpisu, w których świadek stwierdził, że wpis był wyjątkowo nienawistny i zajadły, nie mieszczący się w kanonach sporu politycznego. Niewątpliwie świadek dokonał własnej oceny przedmiotowego wpisu i przedstawił swój własny pogląd na jego temat, nie mniej jednak oceniając wpis obiektywnie z pewnością nie należał on do szczególnie obraźliwych, czy wulgarnych, zwłaszcza mając na uwadze język debaty politycznej ostatnich lat. Także przymiotu wiarygodności należało odmówić temu fragmentowi, w którym świadek wskazał, że na spotkaniach z wyborcami pokazywano mu wpis, a przypadkowi przechodnie zwracali mu na niego uwagę. Wskazać bowiem należy, że z załączonego do akt zdjęcia przedmiotowego wpisu wynika, że konto, na którym wpis został umieszczony obserwuje jedynie 25 osób (k.7), a sam wpis nie został skomentowany, polubiony, ani podany dalej (k. 6). Zatem wątpliwym jest, aby treść przedmiotowego wpisu spotkała się z tak szerokim odbiorem w społeczeństwie. Dlatego też twierdzenia świadka w tym zakresie należało ocenić jako niewiarygodne. 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia W pierwszej kolejności zdaniem Sądu podnieść należy, że w toku postępowania nie wykazano ponad wszelką wątpliwość, iż autorem przedmiotowego wpisu był oskarżony M. K.. Oskarżony w toku postępowania kwestionował, iż konto na którym umieszczono wpis należy do niego, kwestionował również swoje sprawstwo w tym zakresie. Oskarżyciel prywatny ograniczył się jedynie do załączenia do akt postępowania wydruku strony przedmiotowego wpisu, nie dokonując jego notarialnego otwarcia i zabezpieczenia, tym samym uniemożliwiając czynienie jakichkolwiek ustaleń w tym zakresie, zwłaszcza, że powyższe konto już nie istnieje. Sam fakt, że zostało ono opatrzone zdjęciem oskarżonego, nie przesądza jeszcze o tym, że było przez niego założone i prowadzone, w szczególności nie przesądza o ty fakt, że wizerunek jest tożsamy ze zdjęciem widniejącym na portalu L.. W szczególności na platformie (...) znaleźć można wiele kont, które mają załączone wizerunki innych osób, znanych lub nie. A jak wskazano powyżej zdjęcie oskarżonego znajdowało się na portalu L., a więc było dostępne w intrenecie. Współcześnie proceder podszywania się pod osoby, posiadające konta na portalach społecznościowych, jest powszechny i prosty w realizacji. Niezależnie od powyższego, w ocenie sądu wpis będący przedmiotem niniejszego postępowania nie wypełnia znamion, ani art. 212 kk, ani art. 216 kk. Zgodnie z treścią przepisu art. 212 § 1 k.k. – karze podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Ustawodawca w art. 212 § 2 k.k. wprowadził kwalifikowany typ przestępstwa zniesławienia polegający na dopuszczeniu się tego czynu za pomocą środków masowego komunikowania. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest cześć człowieka, pojmowana jako jego godność, dobre imię, dobra sława, świadomość własnej wartości, szacunek dla samego siebie, honor, reputacja czy duma. Czyn z art. 212 § 1 k.k. popełnia ten, kto pomawia inną osobę lub podmiot zbiorowy, to jest bezpodstawnie zarzuca im coś, posądza o coś, oskarża, niesłusznie coś przypisuje. Treścią pomówienia mogą być właściwości (np. alkoholizm, zboczenie seksualne) lub sposób postępowania (np. sprzedajność, utrzymywanie kontaktów ze światem przestępczym), które mają charakter poniżający w opinii publicznej albo podrywający zaufanie społeczne. Karalne jest zatem takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2010 roku o sygnaturze II KK 105/10). Z istoty przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 k.k. wynika, że można je popełnić tylko w formie działania. Pomówienie to przypisanie komuś w publicznej wypowiedzi cech, poglądów lub czynów, które psują mu dobrą opinię, powodują utratę zaufania do niego. Słowniki języka polskiego wskazują, że pomówienie to synonim zniesławienia - S. Dubisz (red.), Uniwersalny, t. 3, 2003, s. 338; M. Szymczak (red.), Słownik, t. 2, 1988, s. 797. Odnośnie tego przepisu wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy. Stwierdził on miedzy innymi, iż ,,Znamieniem przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. jest zachowanie sprawcy polegające na pomawianiu, tj. przypisywaniu pomawianemu czegoś, co jest oceniane negatywnie i co w konsekwencji może doprowadzić do jego poniżenia w opinii publicznej lub może narazić go na utratę zaufania potrzebnego do danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Jednak o zniesławiającym charakterze wiadomości przekazywanych przez sprawcę nie decyduje subiektywne poczucie pokrzywdzonego, lecz wyłącznie ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zniesławienie. Nie wyczerpuje znamion zniesławienia zachowanie polegające na wyrażaniu opinii w ramach wykonywania uprawnień i obowiązków, z wyjątkiem sytuacji, gdy są one świadomie nieprawdziwe, a formułujący je działa w zamiarze ugodzenia w dobre imię lub poderwania zaufania do osoby opiniowanej.” - Uchwała Sądu Najwyższego z 3 kwietnia 2023 r., I ZPI 44/22, LEX nr 3580168. Z kolei ,,Ocena charakteru wypowiedzi umieszczonej na stronie internetowej, jako wypełniającej znamiona przestępstwa zniewagi, może być dokonana wyłącznie w drodze dokładnej analizy treści tej wypowiedzi. Nie tylko dosłowna treść wypowiedzi wpływa na jej ocenę karno-prawną, ale w równym stopniu znaczenie mają okoliczności i miejsce jej sformułowania, jak również wcześniejsze zachowanie pokrzywdzonego tą wypowiedzią oraz treść i sposób wyrażenia przez niego określonych opinii. Nie jest przy tym możliwe ustalenie z góry, jaki konkretnie rodzaj wypowiedzi może zostać zakwalifikowany, jako wypowiedź znieważająca. Oceny takiej musi dokonać każdorazowo sąd orzekający w sprawie - przy uwzględnieniu specyficznych i wyjątkowych okoliczności faktycznych występujących w realiach takiej sprawy.” - Postanowienie Sądu Najwyższego z 24 października 2017 r., V KK 278/17, OSNKW 2018, nr 1, poz. 9. Wartym uwagi jest również orzeczenie, w którym stwierdzono, iż ,, Granice koniecznej do zaakceptowania krytyki są szersze w przypadku polityka aniżeli osoby prywatnej. W przeciwieństwie do tej ostatniej, polityk w sposób nieuchronny i uświadomiony czyni się otwartym na ścisłą kontrolę swoich słów i czynów przez dziennikarzy i opinię publiczną w ogólności, a przez to musi w konsekwencji wykazać wyższy stopień tolerancji (wobec krytyki). Tym bardziej zatem utwór artystyczny winien być w tym kontekście bezwzględnie uznany za stanowiący akceptowalny element debaty publicznej, objęty swobodą wypowiedzi. Co więcej, opierając się na dorobku orzeczniczym ETPCz, uznać należy, że polityk sprawujący najwyższy urząd w państwie powinien być świadomy i akceptować możliwość kierowania do jego osoby krytyki, choćby znieważającej, która stanowi element dyskursu politycznego.” - Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23 marca 2022 r., II AKa 511/21, Biul.SAKa 2023, nr 1, poz. 10-11. W myśl utrwalonego w doktrynie i judykaturze stanowiska przestępcze zachowanie ma charakter publiczny ze względu na miejsce czynu lub sposób jego dokonania. Pomówienie, o jakim mowa w art. 212 § 1 k.k., dokonane jest publicznie, jeżeli nastąpiło w miejscu, w którym fakt zniesławienia mógł być percypowany przez nieograniczoną liczbę indywidualnie nieokreślonych osób. Definiując to pojęcie, chodzi tu o wszelkie środki publicznego przekazywania informacji, takie jak prasa, radio, telewizja, publikacje książkowe, nagrania elektroniczne i internetowa sieć informatyczna, nie zaś o środki przekazujące takie informacje do "wewnętrznej" wiadomości określonego kręgu osób lub instytucji - A. Marek [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2010, art. 212. Przestępstwo zniesławienia ma charakter formalny, co oznacza, że do uznania go za dokonane nie jest konieczne wystąpienie skutku w postaci poniżenia w opinii publicznej pomawianego podmiotu lub utraty przez niego zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub działalności. Wystarczy sama tylko taka możliwość. Jest to przestępstwo, które można popełnić tylko umyślnie. Sprawca musi mieć świadomość, iż jego wypowiedź zawiera nieprawdziwe zarzuty w stosunku do innej osoby czy instytucji oraz, że w ten sposób naraża na szwank ich dobre imię. W doktrynie prawa karnego na tle znamion przestępstwa zniesławienia powstał spór, czy zarzut pomawiający ograniczać się musi wyłącznie do faktów, czy też może obejmować oceny. Uzasadnieniem tezy, że pomówienie powinno odnosić się tylko do faktów jest obawa części autorów, że karanie za formułowanie ocen stanowiłoby zbyt daleko idącą ingerencję w sferę poszanowania wolności ekspresji oraz stwarzałoby trudności w oddzielaniu, ze względu na treść art. 213 § 1 k.k., zarzutów prawdziwych od nieprawdziwych ( L. Gardocki, Europejskie standardy wolności wypowiedzi, s. 17; P. Hofmański , J. Satko , Przestępstwa przeciwko czci, s. 26). Zgodnie bowiem z art. 213 k.k. niepubliczne uczynienie prawdziwego zarzutu pomówienia powoduje wyłączenie bezprawności w zakresie art. 212 § 1 k.k.. W związku z tym przyjmuje się, że przepis ten prowadzi w konsekwencji do tego, że treść zarzutu musi być zdolna do jej zweryfikowania w kategoriach prawdy i fałszu. Takiej zdolności weryfikacji odmawia się formułowanym opiniom, a przez to możliwości zrealizowania znamion pomówienia uczynionego niepublicznie w ten sposób ( A. Zoll, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 1999, s. 655; J. Raglewski, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 1999, s. 778). Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy, który stwierdza, że pomówienie w rozumieniu przepisu art. 212 k.k. musi mieć charakter wypowiedzi o faktach. Idzie bowiem o wypowiedź, którą można poddać dowodowi prawdy przewidzianemu w art. 213 k.k.. Jeżeli jest ona sprawdzalna, to będzie pomówieniem, jeżeli zaś niesprawdzalna, może okazać się zniewagą - postanowienie Sądu Najwyższego z 17 sierpnia 2016 r., IV KK 53/16, Legalis. Zgodnie z art. 213 § 2 pkt 1 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną. Definicja osoby pełniącej funkcję publiczną została wyrażona w art. 115 § 19 k.k. i jest to funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową. Niewątpliwie M. W. (1) jako poseł na Sejm RP w dacie dokonania wpisu na portalu t. był osobą publiczną. Przepis art. 213 § 2 k.k. obejmuje kontratyp dozwolonej krytyki. W świetle jego przesłanek sprawca nie popełnia tych przestępstw, jeśli publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Natomiast odpowiedzialności karnej z art. 216 § 1 k.k. podlega ten, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Ustawodawca w art. 216 § 2 k.k. wprowadził kwalifikowany typ przestępstwa zniewagi polegający na dopuszczeniu się tego czynu za pomocą środków masowego komunikowania. Przestępstwo zniewagi polega na użyciu słów obelżywych lub sformułowaniu zarzutów obelżywych lub ośmieszających, postawionych w formie niezracjonalizowanej. „Termin "znieważa" występujący w art. 216 § 1 i 2 k.k. to zwrot ogólny o bardzo ocennym charakterze. W języku ogólnym "znieważać" to "ubliżyć komuś, zachować się względem kogoś w sposób obraźliwy, zelżyć kogoś". "Zniewaga" to "ubliżenie komuś słowem lub czynem". Warto dodać, że w języku ogólnym "zelżyć kogoś" to "obrzucić go obelgami, ordynarnymi słowami, znieważyć słownie". W treści art. 216, zarówno w § 1, jak i § 2, brak jakiejkolwiek bliższej normatywnej charakterystyki zachowania sprawcy. W doktrynie zauważa się, iż dla oceny, czy określone zachowanie stanowi zniewagę, istotne znaczenie ma obiektywna ocena tego zachowania. Podkreśla się przy tym, że niezwykle ważną sprawą jest odbiór społeczny treści mających mieć charakter zniewagi. Zauważa się też, że zniewagę mogą stanowić tylko takie zachowania, które są powszechnie uznane za obelżywe. Tak więc o uznaniu określonych sformułowań za "znieważające" decydują przede wszystkim ogólnie przyjęte normy obyczajowe.” - Postanowienie Sądu Najwyższego z 7 maja 2008 r., III KK 234/07, OSNKW 2008, nr 9, poz. 69. Znieważenie może być dokonane słowem, pismem, drukiem, wizerunkiem (np. karykaturą), a nawet gestem (Stefański, Zniewaga, s. 179). W praktyce najczęściej znieważające zachowanie przybiera formę słowną, kiedy sprawca posługuje się wulgaryzmami, słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, czy to w formie ustnej, czy pisemnej (Sobczak [w:] Stefański, Kodeks, s. 1574). Słownymi zniewagami są przede wszystkim takie, które w każdym kontekście są obraźliwe (np. kreatura, nikczemnik, cham, łajdak, łobuz, menel). Przestępstwo to jest zatem istotowo podobne do przestępstwa zniesławienia, co niejednokrotnie nastręcza trudności w prawidłowym zakwalifikowaniu określonego stanu faktycznego. W literaturze wskazuje się, że najistotniejszą różnicą zachodzącą między tymi przestępstwami jest charakter oddziaływania negatywnych treści wypowiadanych przez sprawcę. W przypadku zniesławienia mamy bowiem do czynienia z postawieniem zarzutu, także prawdziwego, który może poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, natomiast w przypadku przestępstwa zniewagi chodzi o zarzut typowo obelżywy lub ośmieszający nastawiony wyłącznie na zranienie uczuć osobistych pokrzywdzonego (B. Kunicka-Michalska, Przestępstwa przeciwko czci, s. 246–247). Należy jednak zauważyć, że przedstawiona różnica opiera się na bardzo płynnej granicy i niejednokrotnie niemożliwej do przeprowadzenia. (…) Wydaje się zatem, że często decydujące znaczenie w rozgraniczeniu wskazanych przestępstw, będzie miał zasięg ich rażenia. Dopóki bowiem obraźliwe zachowanie sprawcy nie będzie realizowane za pomocą sposobów lub środków mogących chociażby potencjalnie poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania mu potrzebnego, dopóty należałoby traktować je jako zniewagę. Oceniając materiał dowodowy w niniejszej sprawie nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że przedmiotowy wpis został zamieszony pod mateiałem zawierającym wcześniejszą wypowiedź M. W. odnośnie systemu P.. Oskarżony dołączył do akt niniejszej sprawy materiał dowodowy w postaci, materiału (...) w zakresie tzw. (...), posiedzenia komisji śledczej ds. wykorzystywania oprogramowania P., na której zeznania składał M. W. (1), a także fragmentu rozmowy oskarżyciela prywatnego, w której wypowiadał się na temat P.. Zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego kłamstwo to „stwierdzenie niezgodne z rzeczywistością, które ma na celu wywołanie u kogoś powstanie mylnego przekonania albo niepoprawnego rozumowania na dany temat” - (kłamstwo - Wielki słownik języka polskiego PAN, online: https://wsjp.pl/haslo/podglad/12914/klamstwo, dostęp: 25 października 2024 r. godz. 10:58). Z dołączonego materiału dowodowego przez oskarżonego wynika, iż w wypowiedzi z 29 grudnia 2021 r. (k. 24) oskarżyciel prywatny stwierdził: ,,nie wiem, co to jest P.”, w sytuacji gdy z nagrań (k. 94) oraz wiedzy powszechnie dostępnej wynika, iż mógł on mieć realny wpływ na jego zakup tego oprogramowania. Wpis miał zatem podłoże faktyczne, co też oskarżony udowodnił stosownym materiałem dołączonym do akt niniejszego postępowania. W pozostałym zakresie zawierał tylko i wyłącznie ocenę na temat sytuacji związanej z Aferą P. i osobą oskarżyciela prywatnego. Autor wpisu wyraził pogląd, iż M. W. (1) „powinien zgnić jak stara prezerwatywa w więzieniu za te plugawe typowe dla PISowskiej tłuszczy kłamstwa.” Oskarżyciel prywatny jako osoba publiczną – w dniu dokonania wpisu pełnił funkcję zarówno posła na Sejm RP, jak i sekretarza stanu w Ministerstwie (...) - powinien być świadomy i akceptować możliwość kierowania do jego osoby krytyki, choćby znieważającej, która stanowi element debaty politycznej w kraju. Sąd w pełni podzielając stanowisko Sądu Najwyższego, iż o zniesławiającym charakterze wiadomości przekazywanych przez sprawcę nie decyduje subiektywne poczucie pokrzywdzonego, lecz wyłącznie ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zniesławienie, uznał iż przedmiotowy wpis nie wyczerpuje znamion art. 216 § 2 k.k. w zb. z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Autor wpisu na portalu t. miał prawo do wyrażania swojej opinii na temat M. W. (1), który jako funkcjonariusz publiczny, powinien być świadomy krytyki opinii publicznej, w sytuacji uprzedniego zaprzeczania istnieniu i wykorzystywaniu systemu P., po ujawnieniu możliwego udziału w zakupie oprogramowania szpiegującego P.. 23806/03, Wolność wyrażania opinii. Wyrok skazujący za znieważenie polityka samorządowego przez dziennikarza., DŁUGOŁĘCKI v. POLSKA - Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka LEX nr 479594 - wyrok z dnia 24 lutego 2009 r. Wolność wypowiedzi, chroniona w art. 10 ust. 1 Konwencji, stanowi jeden z podstawowych fundamentów społeczeństwa demokratycznego i jeden z podstawowych warunków jego postępu i samorealizacji jednostki. Z zastrzeżeniem ustępu drugiego [art. 10 Konwencji] wolność wypowiedzi znajduje zastosowanie nie tylko do "informacji" i "poglądów", które są dobrze przyjmowane lub postrzegane jako nieszkodliwe lub obojętne, lecz także do tych wypowiedzi, które są obraźliwe, szokują lub przeszkadzają. Takie są wymogi pluralizmu, tolerancji i otwartości, bez których nie ma "społeczeństwa demokratycznego". Granice komentarza krytycznego są szersze w przypadku osoby publicznej, gdyż osoba taka nieuchronnie i świadomie wystawia się na kontrolę publiczną, a zatem musi wykazywać się szczególnie wysokim stopniem tolerancji. Mimo iż wolność wypowiedzi może podlegać wyjątkom, wyjątki te muszą być interpretowane wąsko, a konieczność ograniczeń musi zostać w sposób przekonujący ustalona. Oceniając zatem czy doszło do popełnienia przestępstwa, Sąd zobowiązany był do ustalenia wszelkich okoliczności przedmiotowo- podmiotowych czynu, a w szczególności zamiaru, motywacji sprawcy oraz przede wszystkim treści jakie zostały wyrażone. W tym stanie rzeczy Sąd stanął na stanowisku, że brak jest podstaw do przyjęcia, że przedmiotowy wpis został wykonany przez oskarżonego, ale również nie nie zrealizował znamion czynu zabronionego z art. 216 § 2 k.k. w zb. z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Co więcej, nawet gdyby uznać, iż zrealizował on znamiona czynu zabronionego z art. 212 § 2 k.k., działał on w ramach kontratypu dozwolonej krytyki – art. 213 § 2 pkt 1 k.k.. W konsekwencji Sąd na uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu. 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Zasadą jest, iż w razie uniewinnienia oskarżonego w postępowaniu z oskarżenia prywatnego, koszty ponosi oskarżyciel. Z tego względu na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. Sąd obciążył M. W. (1) kosztami procesu poniesionymi przez Skarb Państwa. III Na tej samej podstawie tj. art. 632 pkt 1 k.p.k. zasądzono od oskarżyciela prywatnego M. W. (1) na rzecz oskarżonego M. K. koszty związane z ustanowieniem obrońcy w sprawie. 1.Podpis
  XIV_K_611_23_wyrok.pdf	sygn. akt XIV K 611/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 października 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. Wydział XIV Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Przemysław Hałasa Protokolant: N. K. Oskarżyciel prywatny: Ł. L. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września i 21 października 2024 r. sprawy M. K., ur. (...) w W., syna P. i I. oskarżonego o to, że: w okresie od 11 listopada 2020r. do 30 stycznia 2023r. podczas Marszu Niepodległości 11 listopada w W. sfotografował a następnie pomówił pokrzywdzonego Ł. L. o takie postępowanie, które poniżyło go w opinii publicznej, zarzucając że pokrzywdzony „hajlował” przy czym sprawca dopuścił się opisanego czynu za pośrednictwem środków masowego komunikowania a sam artykuł jest w dalszym ciągu dostępny na portalu www. noizz.pl tj. o czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k. orzeka: I. oskarżonego M. K. uniewinnia od zarzucanego mu czynu; II. zasądza od oskarżyciela prywatnego Ł. L. na rzecz oskarżonego M. K. kwotę 3000 (trzy tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów obrońcy z wyboru; III. kosztami postępowania obciąża Ł. L. uznając, iż zostały one już uiszczone w formie zryczałtowanych kosztów postępowania jednocześnie zasądza od Ł. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty.
  XIV_K_611_23_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIV K 611/23 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. M. K. z aktu oskarżenia Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty wyjaśnienia oskarżonego 117, 120-122 zeznania oskarżyciela prywatnego 118-120 zrzuty wpisów F. 24-27 Wydruk artykułu w noizz.pl 11-23, 96-103 definicje hajlowania 28-33 Fotografie 116 kserokopia postanowienia o umorzeniu dochodzenia 112-114 w dniu 11 listopada 2020r. w W. pokrzywdzony Ł. L. był uczestnikiem Marszu Niepodległości zaś oskarżony M. K. w trakcie tej manifestacji wykonywał fotografie jej uczestników. W trakcie przemarszu po Moście P., Ł. L., widząc fotografa, w geście pozdrowienia, podniósł prawą rękę i najpierw wykonał gest w przypominający salutowanie a następnie tą samą ręką gest przypominający hajlowanie. W trakcie wykonywania tych gestów pokrzywdzony nie wypowiadał żądnych słów. Widząc powyższe zachowanie oskarżony wykonał aparatem cztery zdjęcia które jeszcze tego samego dnia opublikował na swoim profilu na portalu F.. Algorytmy portalu społecznościowego potraktowały zdjęcia pokrzywdzonego z podniesioną prawą ręką jako niedozwolone i ocenzurowały je poprzez zasłonięcie podniesionej ręki a następnie poprzez usunięcie zdjęcia. W dniu 12 listopada 2020r. ukazał się na portalu internetowym noizz.pl wywiad z M. K. w trakcie którego oskarżony stwierdził, iż w dniu wczorajszym na marszu uchwycił mężczyznę, który hajluje wprost do obiektywu. Jednocześnie w tekście wywiadu ponownie zostały zamieszczone zdjęcia przedstawiające zachowanie Ł. L.. W dniu 11 listopada 2020r. o godzinie 23:15 K. I., po zapoznaniu się ze zdjęciami opublikowanymi na F. przez oskarżonego, złożyła drogą mailową do Komendy Stołecznej Policji zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z art. 256 § 1 kk. W sprawie tej Policja wszczęła dochodzenie pod nadzorem Prokuratora Rejonowego W. P.. Wszczęto również poszukiwania "sprawcy" publikując jego wizerunek. W dniu 13.11.2020r. około godziny 17.55 Ł. L. sam zgłosił się do Komendy Miejskiej Policji w C. informując, iż zgodnie z opublikowanym na stronach (...) jego wizerunkiem jest poszukiwany przez Policję. Ł. L. przestawiono zarzut popełnienia czynu z art. 256 § 1 kk. Pokrzywdzony nie przyznał się do popełnienie zarzucanego mu przestępstwa wskazując, iż jego gest został opatrznie zrozumiany niezgodnie z jego intencjami. Jednocześnie Ł. L. przyznał, iż od wielu lat leczy się materiały zgormadzone w dołączonych aktach PR 4Ds. 795.2020 z z uzależnienia od alkoholu oraz na chorobę afektywną dwubiegunową. Następnie funkcjonariusze Policji przeprowadzili przeszukanie miejsca zamieszkania pokrzywdzonego w trakcie którego nie ujawniono jakichkolwiek przedmiotów mogących mieć związek ze sprawą. Ostatecznie postanowieniem z dnia 30 grudnia 2020r. sygn. PR 4Ds. 795.2020 Prokurator Rejonowy W. P. na podstawie art. 17 par. 1 pkt. 1 kpk umorzył dochodzenie przeciwko Ł. L. podejrzanemu o to, że w dniu 11 listopada 2020r. w W. publicznie propagował faszystowski ustrój państwa poprzez wykonywanie gestu podniesioną dłonią który swoją formą nawiązuje do nazistowskich Niemiec okresu II wojny światowej - uznając iż zachodzi brak danych ostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. W uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu postępowania wskazano kto jest autorem zdjęć i gdzie dokonano ich publikacji. Odpis tego postanowienia Ł. L. otrzymał w dniu 12 stycznia 2021r. wyjątkiem zeznań M. K. 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu wyjaśnienia oskarżonego w ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę w całości, mają one wsparcie w fotografiach wykonanych przez oskarżonego zeznania oskarżyciela prywatnego w ocenie sądu zeznania oskarżyciela prywatnego zasługują na wiarę w części dotyczącej udziału w marszu niepodległości w 2020r., jak również, tego iż w zamyśle pokrzywdzonego przy wykonywaniu kwestionowanego gestu nie było gloryfikowanie A. H. czy też III Rzeszy, w tym zakresie nie zostały przedstawione przez obronę dowody podważające depozycje pokrzywdzonego artykuł w noizz.pl sąd uznał za wiarygodny wydruk wywiadu ze strony internetowej jako niezmanipulowany albowiem żadna ze stron nie kwestionowała jego autentyczności zrzuty stron F. sąd uznał za wiarygodne wydruki stron portalu społecznościowego jako niezmanipulowanych albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności 1.1.1 definicje hajlowania sąd przyjął definicje hajlowania przedstawione na popularnych stronach internetowych uznając, iż zawierają one trafne opisy tego zachowania fotografie sąd uznał, iż przedłożone przez oskarżonego cztery fotografie pokrzywdzonego zostały wykonane w dniu 11.11.2020r. w trakcie Marszu Niepodległości oraz, iż w żaden sposób nie zostały one zmanipulowane albowiem oskarżyciel takowych zarzutów wobec ww. fotografii nie formułował kserokopia postanowienia o umorzeniu dochodzenia sąd przyjął za niezamanipulowaną przedłożoną przez oskarżyciela kserokopię postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie PR 4Ds. 795.2020 Prokuratora Rejonowego W. P. albowiem odpowiada on w swojej treści oryginałowi tego orzeczenia znajdującego się w aktach ww. postępowania przygotowawczego. materiały zgormadzone w dołączonych aktach PR 4Ds. 795.2020 z wyjątkiem zeznań M. K. Sąd uznał za wiarygodne (w sensie niezmanipulowane czy podrobione) dokumenty znajdujące się w aktach PR 4 Ds. 795.2020 Prokuratury Rejonowej W. P. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 wyjaśnienia oskarżonego sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżyciela prywatnego w części w której zaprzeczał on, iż wykonywany przez niego gest nie miał żadnego związku z "hajlowaniem" a z pozdrawianiem "kolegów z P." albowiem w tym zakresie wiarygodny jest materiał zdjęciowy przedstawiony przez oskarżonego jak i jego wyjaśnienia z których wynika, iż gest pokrzywdzonego został wykonany wobec fotografującego go M. K. i stanowił przejaw pozdrawiania fotografa wykonującego zdjęcia pokrzywdzonego. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom ,iż oskarżyciel prywatny powziął wiadomość o czynie będącym przedmiotem niniejszego postępowa jak i o osobie oskarżonego dopiero sierpniu 2022r. albowiem przeczą temu dokumenty zawarte w aktach Prokuratury Rejonowej W. P. sygn. PR 4 Ds. 795.2020. Nadto sąd nie dał wiary twierdzeniom pokrzywdzonego o znacznym wpływie zaistniałej publikacji na jego życie zawodowe i osobiste albowiem podnoszone przez oskarżyciela prywatnego konsekwencje, jak wynika z zebranej w sprawie PR 4 Ds. 795.2020 dokumentacji medycznej zaistniały jeszcze przed dniem 11.11.2020r. a swoje źródło miały w uzależnieniu Ł. L. od alkoholu oraz jego zaburzeniach o podłożu psychicznym. 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.5. Uniewinnienie I M. K. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia zgodnie z treścią art. 212 kk przestępstwem jest pomawianie innej osoby o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. zgodnie z treścią art. 213 § 2 pkt. 2 kk nie popełnia przestępstwa określonego w 212 kk ten kto publicznie podnosi zarzut służący obronie społecznego interesu. Niewątpliwie oskarżony M. K. pozornie wyczerpał znamiona czynu opisanego w akcie oskarżenia a mianowicie w dniu 11 listopada 2020r. w trakcie Marszu Niepodległości wykonał zdjęcia Ł. L. w trakcie podnoszenia przez ww. prawej ręki do góry po czym w dniach 11 i 12 listopada 2020r. opublikował te zdjęcie na F. oraz portalu N..pl opatrując je komentarzem, iż mężczyzna widoczny na zdjęciu hajluje. W oczywisty sposób, okoliczność ta poniża osobę widoczną na zdjęciach albowiem przypisuje jej hańbiące zachowanie - wykonanie hitlerowskiego pozdrowienia a więc gloryfikację nazizmu. Oskarżony działał w tym zakresie w zamiarze bezpośrednim - wiedział, że wykonane przez niego zdjęcia anonimowej osoby mają charakter kompromitujący a przynajmniej za takie mogą być przyjmowane a mimo to opublikował je w środkach masowego przekazu (Internet) dodając jednocześnie własny komentarz do nich, iż widoczny na zdjęciach anonimowy mężczyzna hajluje. Działanie w tym zakresie oskarżonego wynikało z silnego przekonania, iż działa on w warunkach kontratypu określonego w art. 213 par. 2 pkt. 2 kk - oskarżony po prostu był przekonany, iż Ł. L. podniósł przednim prawą rękę w geście hitlerowskiego pozdrowienia (a więc, że zarzut hajlowania jest prawdziwy) a nadto, iż upublicznienie tego zarzutu służy obronie społecznego interesu. Jeżeli chodzi o kwestię związaną z prawdziwością zarzutu to będzie ona omawiana w dalszej części uzasadnienia. W tym miejscu sąd natomiast chciałby zając stanowisko czy pokazywanie za pomocą środków masowego przekazu osób wykonujących gest hitlerowskiego pozdrowienia może służyć obronie społecznego interesu. W ocenie sądu tak jest, ale w tylko w sytuacji, w której pokazywanie tych osób wiąże się z krytyką tego zachowania, służy do ukazania zachowań nieakceptowalnych i powszechnie potępianych. Za pożądane należy uznać, upublicznienia takowego obrazu zwłaszcza w sytuacji w której gest ten wykonywany jest publicznie, w tym również w ramach zgromadzenia publicznego czy demonstracji. Zdaniem sądu osoby wykonujące takie gesty w miejscu publicznym, w okolicznościach w których gesty te są widoczne dla wielu osób muszą się również liczyć z tym, że ich naganne zachowanie będzie upublicznione za pomocą środków masowego przekazu a oni sami podani powszechnej krytyce. Biorąc pod uwagę zbrodnie hitleryzmu, zdaniem sądu, uzasadniona i pożądana jest wszelka krytyka zachowań mogących być odbierane jako gloryfikacja tego rodzaju państwowości. W odniesieniu natomiast do prawdziwości samego zarzutu a więc stwierdzenia, iż widoczny na zdjęciach oskarżonego Ł. L. wykonuje gest hitlerowskiego pozdrowienia (hajluje) wskazać należy następujące rzeczy. Po pierwsze sąd przyjął za wydrukami z internetowych definicji przedstawionych przez oskarżyciela prywatnego, iż hajlowanie jest połączeniem salutu rzymskiego czyli czynności polegającej na podniesieniu wyprostowanego prawego ramienia nieco powyżej wysokości ramion, z okrzykiem (...) (niem. Chwała H.!, Cześć H.!, Niech żyje H.!) lub (...)l (niem. Niech żyje zwycięstwo!, Wiwat zwycięstwo!). W funkcjonowaniu (...) powitanie to pojawiło się w 1923r., początkowo jedynie jako gest, a od 1930r. w połączeniu z wspomnianymi okrzykami. Oceniając pozę Ł. L. na zdjęciach wykonanych przez oskarżonego należy stwierdzić, iż gest wykonany przez pokrzywdzonego jest analogiczny z hajlowaniem. Podniesiona prawa ręka oskarżyciela prywatnego wygląda analogicznie jak u gloryfikatorów III Rzeszy. Wskazać przy tym można, iż fotografie nazistów pokazują na różnoraki sposób unoszenia prawej ręki, niemniej również (wiodący) jest sposób prezentowany przez pokrzywdzonego. Oczywiście, gestu tego nie dopełnia okrzyk (wedle oskarżonego, przy wykonywaniu gestu Ł. L. milczał) niemniej układ ciała pokrzywdzonego nieodzownie nasuwa skojarzenia z hitlerowskim pozdrowieniem. Zresztą z relacji stron wynika, iż gest oskarżyciela prywatnego był pozdrowieniem - wg. Ł. L. pozdrawiał on „znajomych z P." a z relacji oskarżonego wynika, iż fotografowany przez niego mężczyzna widząc obiektyw aparatu fotograficznego najpierw przed nim zasalutował prawa ręką po czym tą sama ręką wykonał kwestionowany gest. Sam Ł. L. stanowczo zaprzecza, iż jego intencją było odwoływanie się do hitleryzmu. Niemniej, biorąc pod uwagę zdiagnozowane i deklarowane przez pokrzywdzonego problemy psychiczne wskazać należy, iż podejmowanie przez pokrzywdzonego decyzji kontrowersyjnych, zaskakujących by nie powiedzieć irracjonalnych nie jest odosobnione. W tym zakresie sąd bazuje również na dokumentacji psychologicznej zgromadzonej w dołączonych aktach postępowania przygotowawczego z której to np. wynika, iż np. w 2014r. pokrzywdzony deklarował udział w Marszu Niepodległości aby móc z bliska obejrzeć zamieszki wobec "potrzeby adrenaliny" a dziesięć lat wcześniej w rozmowie z psychiatrą deklarował chęć spotkania się na rozmowę z wielokrotnym zabójcą, skazanym M. T.. Nie wykluczone jest, iż podobną irracjonalną decyzją było "hajlowanie" na Marszu Niepodległości ubranym pod szyją w biało-czerwony szalik z napisem (...). Powyższe jednak, w sposób niewątpliwy, zdaniem sądu, nie zostało udowodnione przez oskarżonego a wszak ciężar dowodu wykazania prawdziwości zarzutu przy pomówieniu obciąża oskarżonego. Jednak dla sprawy nie jest najważniejsze to, czy oskarżyciel podnosił prawą rękę w zamiarze oddawania hołdu A. H. czy też dla pozdrowienia "znajomych z P." a to jak ten gest "pozdrowienia" mógł zostać zinterpretowany przez otoczenie a przede wszystkim czy jego interpretacja dokonana przez M. K., była w okolicznościach sprawy uzasadniona. Na wstępie należy wskazać, iż postawa oskarżonego przypisująca Ł. L. "hajlowanie" nie była odosobniona. W analogiczny sposób odebrało ją wiele osób którzy zapoznali się z fotografiami wykonanymi przez oskarżanego, z których jedna złożyła do Policji zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z art. 256 par. 1 kk. Co więcej organy ścigania, po zapoznaniu się z tymi fotografiami, przyjęły iż zaistniało uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa uzasadniające wszczęcie postępowania przygotowawczego a nawet przedstawienie zarzutów Ł. L.. Dopiero zgromadzenie dodatkowego materiału dowodowego wskazało, iż materiał dowodowy nie jest na tyle jednoznaczny aby możliwym było skierowanie do sądu aktu oskarżenia i postępowanie zostało umorzone na podstawie art. 17 § 1 pkt. 1 kpk. Nadto, w analogiczny sposób co przez oskarżonego gest pokrzywdzonego został zinterpretowany przez algorytmy platformy F. która „ocenzurowała” wizerunek Ł. L. zasłaniając jego prawe podniesione ramię. Zdaniem sądu przyjęta przez oskarżonego M. K. interpretacja zachowania Ł. L. o ile może jawić się błędną a przynajmniej nie wykazaną w sposób pewny, to jednak jest ona usprawiedliwiona okolicznościami sprawy. Po pierwsze wykonany przez oskarżyciela gest był analogiczny co pozdrowienie hitlerowskie. Po drugie, był wykonywany w miejscu i czasie w którym spotkanie osoby wykonującej takowy gest nie byłoby czymś niezwykłym - przysłowiową tajemnicą poliszynela jest, iż na cykliczne zgromadzenie pod nazwą Marsz Niepodległości do W. obok rodzin z dziećmi, patriotów, przybywają również osoby którym wykonywanie gestu hitlerowskiego pozdrowienia jest szczególnie bliskie. Odpowiedzialność karna w Polsce opiera się na możliwości przypisana winy oskarżonemu. Jest to jedna z fundamentalnych zasad odpowiedzialności określona w art. 1 § 3 kk. Przestępstwo z art. 212 kk może być popełnione jedynie z winny umyślnej - czy to w zamiarze bezpośrednim to jest gdy sprawca chce je popełnić czy też w zamiarze ewentualnym gdy sprawca możliwość popełnienia przestępstwa przewiduje i się na to godzi (art. 9 § 1 kk). Nawet w sytuacji przyjęcia, iż gest oskarżyciela prywatnego został zinterpretowany w wadliwy sposób należy wskazać, iż automatycznie nie stanowi to o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa. Do takiej konstatacji mogłoby prowadzić np. ujawnienie celowej manipulacji zdjęciami wykonanymi pokrzywdzonemu, wcześniejsza znajomość stron a tym samym wiedza oskarżonego o osobie pokrzywdzonego, itp. natomiast w sytuacji, w której oskarżony w sposób błędny aczkolwiek uzasadniony okolicznościami zinterpretował zachowanie Ł. L. i był przekonany, iż ten wykonuje gest nazistowskiego pozdrowienia nie sposób jego zachowaniu przypisać wyczerpania znamion występku z art. 212 kk. Oskarżony pozostawał bowiem w błędnym przekonaniu, iż jego działanie objęte jest kontratypem wynikającym z art. 213 § 2 pkt. 2 kk wyłączającym bezprawność działania a zgodnie z treścią art. 29 kk nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączającą bezprawność albo winę. Tym samym, sąd zgodnie z treścią art. 414 par. 1 kpk, wobec stwierdzenia okoliczności z art. 17 § 1 pkt. 2 kpk uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu. 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU 1.inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę alternatywnym wnioskiem obrony było umorzenie postępowania w związku z wystąpieniem negatywnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 par. 1 pkt. 6 kpk a mianowicie wobec przedawnienia karalności. Zgodnie z treścią art. 101 par. 2 kk karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku czasu gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika (k. 5) Ł. L. powziął informację o osobie oskarżonego nie w sierpniu 2022r. a w dniu 12.01.2021r. kiedy to zapoznał się z odpisem postanowienie Prokuratora Rejonowego W. P. z dnia 30.12.2020r. o umorzeniu śledztwa w uzasadnieniu którego w sposób jednoznaczny wskazano M. K. jako osobę która wykonała i upowszechniła fotografie pokrzywdzonego. W tej sytuacji roczny termin przedawnienia upłynął z dniem 12.01.2022r. terminu tego nie przedłużyło wstąpienie z aktem oskarżenia albowiem nastąpiło to w dniu 16.02.2023r. a więc już po upływie terminu przedawnienia. Z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12.12.2023r. sygn. P12/22 nie można uznać, że bieg terminu przedawnienia karalności został skutecznie wstrzymany z uwagi na stan tzw. pandemii. Błędny jest pogląd pełnomocnika oskarżyciela prywatnego zakładający, iż skoro publikacja w Internecie nadal jest, to czyn z art. 212 kk jest przestępstwem trwałym i nadal jest "popełniany". Otóż, zagadnienie to było przedmiotem orzecznictwa - w postanowieniu z dnia 29.06.2010r. sygn. I KZP 7/10 Sąd Najwyższy uznał, iż chwilą popełnienia przestępstwa określonego w art. 212 par. 2 kk polegające na umieszczeniu w sieci Internet treści o charakterze zniesławiającym jest chwila dokonania danego wpisu a nie jego usunięcia. Sąd rejonowy w niniejszym składzie w pełni akceptuje wywody Sądu Najwyższego wskazane w uzasadnieniu tego orzeczenia. Z uwagi na to, iż ustalenia sądu co do winy oskarżonego są dalej idące i bardziej korzystne, w sprawie mimo ustalenia przesłanki negatywnej postępowania w postaci przedawnienia karalności, sąd wydał wyrok uniewinniający. 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II W pkt. II wyroku sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. zasądził od oskarżyciela prywatnego Ł. L. na rzecz oskarżonego M. K. kwotę 3.000 zł tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżoną wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie jednego obrońcy. Zgodnie z treścią art. 632 ust. 1 k.p.k. to oskarżyciel prywatny ponosi koszty procesu w przypadku uniewinnienia w sprawie z oskarżenia prywatnego. Do kosztów tych należą również koszty strony z tytułu ustanowienia obrońcy w sprawie. Zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawą do zasądzenia wynagrodzenia stanowią stawki minimalne określone w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, przy czym zasądzone wynagrodzenie nie może być wyższe niż sześciokrotność stawek minimalnych - § 15 ust. 3 przedmiotowego rozporządzenia. Wysokość kosztów procesu zasądzanych w sprawie karnej od Skarbu Państwa lub przeciwnika procesowego oprócz ww. zastrzeżeń ograniczona jest wysokością faktycznie poniesionych przez stronę wydatków na pełnomocnika (postanowienie SN (7) z dnia 23.03.2011 r. sygn. I KZP 1/11), które należy wykazać np. umową, fakturą lub rachunkiem – tak postanowienie SA w Katowicach z dnia 28.02.2012r. sygn. II AKz 61/12, zgodnie z którym zwrot wyłożonych kosztów tytułem wynagrodzenia obrońcy z wyboru jest uwarunkowany obowiązkiem wykazania poniesienia rzeczywistych wydatków z tego tytułu a zgodnie z ogólnymi regułami to na osobie dochodzącej określonych roszczeń spoczywa obowiązek udowodnienia, że zostały spełnione przesłanki pozwalające na realizację jej uprawnień wynikających z art. 632 pkt 2 k.p.k. Udokumentowanie byłoby możliwe poprzez złożenie umowy, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku - Prawo o adwokaturze, ewentualnie faktury, rachunku lub innego dokumentu potwierdzającego, że określona należność została na rzecz adwokata uiszczona. Przy czym nawet przy wykazaniu kwoty wyższej niż minimalna, sąd jest obowiązany ocenić, czy niezbędny nakład pracy obrońcy lub pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia uzasadniają przyznanie zwiększonego wynagrodzenia (por. postanowienie SN (7) z dnia 23.03.2011 r. sygn. I KZP 1/11). Wnioskodawca składając wniosek wykazał (umowa między oskarżonym a obrońcą k. 64), iż oskarżony poniósł koszty obrony przed sądem I instancji w wysokości 3.000 złotych. Zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia stawki minimalne za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu szczególnym wynoszą 720 zł , w sytuacji prowadzenia rozprawy ponad 1 dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu o 20% za każdy dzień, tj. w niniejszej sprawie o 144 zł - § 17 ust. 1 rozporządzenia. W niniejszej sprawie oskarżony był reprezentowany przez obrońcę z wyboru na 2 terminach rozprawy głównej prowadzonej przed sądem rejonowym. Tym samym stawka minimalna w nn. sprawie za obronę przed sądem I instancji wynosi łącznie 864 zł, zaś maksymalna stawka (czyli sześciokrotność ww. sumy) to 5.184 zł. Jak wcześniej wspomniano, w sytuacji w której wykazano kwotę wyższą niż minimalna sąd jest obowiązany ocenić czy niezbędny nakład pracy obrońcy lub pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia uzasadniają przyznanie zwiększonego wynagrodzenia (por. postanowienie SN (7) z dnia 23.03.2011 r. sygn. I KZP 1/11). Należy wskazać, iż zgodnie z § 15 ust. 1-3 ww. rozporządzenia opłaty minimalne stanowią podstawę do zasądzenia w sprawach niewymagających rozprawy, a w przypadku przeprowadzenia rozprawy stawkę ustala w wysokości przekraczającej stawkę minimalna do jej wielokrotności, która nie może przekroczyć sześciokrotności jeśli uzasadnia to: niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartość przedmiotu sprawy, wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności. Zdaniem sądu ocena w tych kategoriach wskazuje, iż żądana wysokość wynagrodzenia jest sumą adekwatną, mieszącą się w zakresie średnich stawek uwzględniającą to iż sama sprawa (czyn z art. 212 § 2 k.k., jeden zarzut), jej objętość – jeden tom, zakres postępowania dowodowego – jeden oskarżony, jeden świadek, pozostały materiał dowodowy w postaci dokumentów – w sposób jednoznaczny wskazują na zasadność stawki oscylującej w dolnych granicach wynagrodzenia adwokackiego. Należy wziąć pod uwagę, jako elementy podwyższające wysokość wynagrodzenia intensywne czynności adwokata podejmowane na etapie przed wyrokowaniem (m. in. dwukrotny udział w posiedzeniu), inicjatywę dowodową, sposób i skutek prowadzenia obrony. W sprawie nie zachodziły jednak jakiekolwiek zagadnienia wymagające skomplikowanego wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie. III w punkcie III wyroku na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 13 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych sąd zasądził od oskarżyciela prywatnego Ł. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty. Zgodnie z ww. przepisem ustawy o opłatach w sprawach karnych w sprawach z oskarżenia publicznego, w których wyłącznym oskarżycielem stał się oskarżyciel posiłkowy, oraz w sprawach z oskarżenia prywatnego, w razie uniewinnienia oskarżonego sąd wymierza oskarżycielowi posiłkowemu albo prywatnemu opłatę w wysokości od 60 zł do 240 zł, 1.Podpis
  XIV_K_334_23_wyrok.pdf	Sygn. akt XIV K 334/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W., XIV Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Wioletta Bąkowska - Ładna Protokolant : K. R., M. S. po rozpoznaniu w dniach: 15.01.2023 r., 20.02.2024 r., 20.05.2024 r., 13.06.2024 r., 19.06.2024 r., 27.09.2024 r., 04.10.2024 r., 03.12.2024 r. i 10.12.2024 r. na rozprawie sprawy P. K. 5. T. i E. ur. (...) w W. oskarżonego o to, że: 1. działając 12 kwietnia 2023 r. w W., będąc autorem książki pt. „(…)”, za pośrednictwem informacji zamieszczonych w tej książce pomówił A. M. o takie postępowanie, które może poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, tj. o że: - była prostytutką i świadczyła usługi seksualne za pieniądze na rzecz zamożnych mężczyzn podczas zagranicznych, zorganizowanych seks- wyjazdów; - uprawiała prostytucję pozostając w stałych związkach ze swoimi partnerami; - posiada szerokie powiązani ze światem przestępczym; - czynnie uczestniczyła w spotkaniach gangster oraz brała wraz z nimi udział w pobiciu z użyciem broni, podczas którego opluła pokrzywdzonego mężczyznę, - wraz z mężem obraca się obecnie w środowisku sutenerek, prostytutek oraz ich klientów;, przy czyn czynu tego dokonała za pomocą środka masowego komunikowania, tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. 2. w dniach od 24 czerwca 2023 do 12 lipca 2023 roku w W., czynem ciągłym, wykorzystując środki masowego komunikowania, jakimi są portale społecznościowe F. oraz I., co najmniej sześciokrotnie pomówił A. M. o postępowanie, które mogło poniżyć i faktycznie poniżyło w opinii publicznej, jak również mogło narazić i faktycznie naraziło pokrzywdzoną na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanego przez nią zawodu oraz prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, w ten sposób, że : 1) na ww. portalach społecznościowych kilkukrotnie publikował posty i komentarze dotyczące pokrzywdzonej i zawierające jej dane (w tym wizerunek) sugerujące, że pokrzywdzona była prostytutką i świadczyła usługi seksualne podczas zagranicznych wyjazdów, w szczególności poprzez równoczesne publikowanie wizerunku pokrzywdzonej i okładki książki „(…)” 2) na ww. portalach społecznościowych w opublikowanych przez siebie dwóch nagraniach sugerował jakoby pokrzywdzona miała: -zbierać dowody i namawiać inne osoby do zeznawania w sądzie -stosować groźby i szantaż -być prostytutko – sutenerką, tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz E. G. c. W. i J. ur. (...) w B. oskarżonej o to, ze : 3. działając 12 kwietnia 2023 r. w W., jako wydawca książki P. K. pt. „(…)”, rozgłosiła zawarte w tej książce zniesławiające informacje, pomawiając tym samym A. M. o takie postępowanie, które może poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, tj. o że: - była prostytutką i świadczyła usługi seksualne za pieniądze na rzecz zamożnych mężczyzn podczas zagranicznych, zorganizowanych seks- wyjazdów; - uprawiała prostytucję pozostając w stałych związkach ze swoimi partnerami; - posiada szerokie powiązani ze światem przestępczym; - czynnie uczestniczyła w spotkaniach gangster oraz brała wraz z nimi udział w pobiciu z użyciem broni, podczas którego opluła pokrzywdzonego mężczyznę, - wraz z mężem obraca się obecnie w środowisku sutenerek, prostytutek oraz ich klientów;, przy czyn czynu tego dokonała za pomocą środka masowego komunikowania, tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. o r z e k a : I. oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. z art. 212 § 2 k.k.. i za to, na podstawie art. 212 § 2 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym; II. oskarżonego P. K. w ramach zarzucanego mu w pkt 2 części wstępnej wyroku czynu uznaje za winnego tego, ze w dniach od 24 czerwca 2023 do 12 lipca 2023 roku w W., czynem ciągłym, wykorzystując środki masowego komunikowania, jakimi są portale społecznościowe F. oraz I., co najmniej sześciokrotnie pomówił A. M. o postępowanie, które mogło poniżyć i faktycznie poniżyło w opinii publicznej, jak również mogło narazić i faktycznie naraziło pokrzywdzoną na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanego przez nią zawodu oraz prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, w ten sposób, że na ww. portalach społecznościowych kilkukrotnie publikował posty i komentarze dotyczące pokrzywdzonej i zawierające jej dane (w tym wizerunek) sugerujące, że pokrzywdzona była prostytutką i świadczyła usługi seksualne podczas zagranicznych wyjazdów, w szczególności poprzez równoczesne publikowanie wizerunku pokrzywdzonej i okładki książki „(…)” oraz na ww. portalach społecznościowych w opublikowanych przez siebie dwóch nagraniach sugerował jakoby pokrzywdzona miała być prostytutko – sutenerką, tj. czynu z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i na tej podstawie skazuje go, zaś na podstawie art. 212 § 2 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym; III. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a kk, art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy kary orzeczone w pkt I i II i wymierza oskarżonemu karę łączna 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym; IV. na podstawie art. 34 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonej w zakresie czynu z pkt 1 i 2 poprzez opublikowanie w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia, w górnej części profilu na portalu społecznościowym F. znajdującego się pod adresem (…) oraz w górnej części profilu na portalu społecznościowym (...) znajdującego się pod adresem(…), przeprosin o treści „ Przepraszam Panią A. M. za zniesławianie jej w treści książki pt. „(…)”. Niniejsze przeprosiny publikuje w związku ze skazaniem mnie przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. za przestępstwo z art. 212 § 2 kodeksu karnego” oraz utrzymywanie ww. przeprosin na wskazanych portalach społecznościowych przez okres 30 dni od daty opublikowania poprzez funkcje „przypnij na górze”, a w przypadku niedostępności tej funkcji, przy użyciu innych funkcji prowadzących do tego celu oraz przeprosin o ww. treści w terminie miesiąca od daty uprawomocnienia się orzeczenia w górnej części na str. 3 tygodnika (…) w ramce o wielkości nie mniejszej niż ½ strony, na białym tle pogrubioną czcionką Times N. (...) z co najmniej pojedynczą interlinią bez zastosowania jakichkolwiek zabiegów umniejszających znaczenie, rangę i powagę tekstu; V. na podstawie art. 39 pkt 8 k.k. orzeka podanie wyroku do publicznej wiadomości, poprzez publikację treści orzeczenia w tygodniku (…), w terminie miesiąca od daty uprawomocnienia się orzeczenie; VI. na podstawie art. 212 § 3 k.k. za czyn przypisany w pkt 1. części wstępnej wyroku orzeka od oskarżonego nawiązkę w kwocie 50.000 zł (pięćdziesięciu) tysięcy złotych na rzecz : Fundacja (...)” z siedzibą w W.; VII. na podstawie art. 212 § 3 k.k. za czyn przypisany w pkt 2. części wstępnej wyroku orzeka od oskarżonego nawiązkę w kwocie 50.000 zł (pięćdziesięciu) tysięcy złotych na rzecz : (...); VIII. obciąża oskarżonego P. K. kosztami procesu; IX. oskarżoną E. G. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu; X. zwalnia oskarżoną E. G. od ponoszenia kosztów procesu; XI. zasądza od oskarżycielki prywatnej A. O. M. na rzecz oskarżonej E. G. kwotę 2.520 zł (dwa tysiące pięćset dwadzieścia) złotych powiększoną o podatek VAT w obowiązującej stawce tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku ustanowieniem obrońcy z wyboru.
  XIV_K_334_23_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIV K 334/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. P. K. Oskarżonemu zarzucono w pkt 1 części wstępnej wyroku to, że: działając 12 kwietnia 2023 r. w W., będąc autorem książki pt. „Dziewczyny z D. 2”, za pośrednictwem informacji zamieszczonych w tej książce pomówił A. M. o takie postępowanie, które może poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, tj. o to że: - była prostytutką i świadczyła usługi seksualne za pieniądze na rzecz zamożnych mężczyzn podczas zagranicznych, zorganizowanych seks- wyjazdów; - uprawiała prostytucję pozostając w stałych związkach ze swoimi partnerami; - posiada szerokie powiązani ze światem przestępczym; - czynnie uczestniczyła w spotkaniach gangster oraz brała wraz z nimi udział w pobiciu z użyciem broni, podczas którego opluła pokrzywdzonego mężczyznę, - wraz z mężem obraca się obecnie w środowisku sutenerek, prostytutek oraz ich klientów; przy czyn czynu tego dokonała za pomocą środka masowego komunikowania. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Fakt notoryjny - A. M. jest znaną medialną osobą. Jako dziennikarka i prezenterka jest związana z Grupą (...), gdzie prowadziła programy telewizyjne m.in. o tematyce podróżniczej, sportowej, kulinarnej i lifstyle'owej. Jako filantropka jest założycielką i Prezesem fundacji (...), z której inicjatywy rozpoczęto budowę szkoły w T. dla ghańskich dzieci. W/w angażowała się w wiele przedsięwzięć o charakterze dobroczynnym, co nadal kontynuuje wraz z mężem R. B.. Jest ona również wiceprezesem R. F., której celem jest finansowanie i mentorskie wspieranie młodych utalentowanych ludzi z ubogich terenów wiejskich. Wydruk wpisu na temat oskarżycielki prywatnej opublikowanego 212-217, (...) w portalu „pl.wikipedia.org” Zeznania A. O. M. 1600v- (...), (...)-1612v Fragmenty egzemplarza książki pt. „Dziewczyny z D. 2” , wydruk informacji ze strony internetowej (...), wydruk informacji ze strony internetowej (...) 27, 47-48, 58-59 Wydruk artykułu pt. „Powstaną nowe Dziewczyny z D.? Kobiety nie będą pluskać w pozłacanych burgerach" z 10 stycznia 2022 r., wydruk artykułu pt. „P. K.: powinnością dziennikarza jest ujawnić, kto czerpie korzyści z nierządu” 50-56, 247-253 W dniu 12 kwietnia 2023 r. w W. P. K. jako autor wydał książkę pt. „Dziewczyny z D. 2”. Książka była sprzedawana na stronie www.znak.com.pl oraz www.swiatksiazki.pl, gdzie zamieszczono promujący ją opis. P. K. w książce opisał okoliczności z życia A. O. M., którą przedstawił pod przydomkiem (...). Wskazał na efekty wieloletniego dziennikarskiego śledztwa wskazując na nowe historie ekskluzywnych polskich prostytutek, które brały udział w zorganizowanych zagranicznych sekswyjazdach świadcząc usługi seksualne za pieniądze na rzecz zamożnych mężczyzn z krajów arabskich m.in.: króla Jordanii, syna dyktatora S. K., a przede wszystkim księcia M. R.. 1. W opisie zamieszczonym na tylnej stronie okładki w/w książki przedstawiono sugestie odnośnie kobiet, które dopuszczały się tego rodzaju zachowań: "Kim są te dziewczyny? W. z nich doskonale znamy - z telewizji, kolorowych magazynów oraz social mediów. Dzisiaj nie chcą pamiętać o swojej przeszłości. Jedna znalazła przystań u boku brytyjskiego miliardera, inna u krajowego potentata z branży nieruchomości, a kolejna - filantropa i bardzo znanego przedsiębiorcy" (k. 27). W części piątej książki pt. (...) już na wstępie wskazano, że opisywane kobiety prostytuowały się (s. 132 książki). W tej części książki w rozdziale pt. (...) (s. 132-135 książki), „Szopka z Kubańczykiem (s. 135-137 książki), „Gwiazda wkracza na (...) salony”(s. 137-139 książki), „Szklana pogoda” (s. 139-140), „Nie będę siedziała przy stole z dziwką” (s. 141-142 książki) opisano losy postaci zwanej przez oskarżonego (...). W książce zwrócono uwagę na to, że wspomniana osoba jest obecnie aktywna w świecie medialnym, została wprowadzona na salony przez inną kobietę zajmująca się sutenerstwem. Tytułowa (...) miała być zainteresowana wyjazdami zagranicznymi i tylko dla bogatych mężczyzn (s. 137 książki). 2. W książce w rozdziale pt. „Gwiazda wkracza na (...) salony” wskazano, że postać o cechach A. O. M. pod przydomkiem (...) uprawiała prostytucję pozostając w stałych związkach ze swoimi partnerami: „Wyjeżdża nawet wówczas, kiedy jest w związku” (s. 137 książki). W tym zakresie opisano, że jej chłopak wiedział o tym, że świadczy usługi seksualne za pieniądze, lecz obiecała mu zaniechanie tego procederu (s. 139 książki). 3. W książce w rozdziale pt. „Dziewczyna gangstera” autor wskazał na powiązania opisywanej osoby jako znanej „przede wszystkim z szerokim powiązań w świecie (...) gangsterów” (s. 133 książki). W tym zakresie, przedstawiono ją jako posiadającą szerokie powiązania ze światem przestępczym. 4. W książce w rozdziale pt. „Dziewczyna gangstera” P. K. wskazał, że (...) czynnie uczestniczyła niektórych w spotkaniach gangster oraz brała wraz z nimi udział w pobiciu z użyciem broni, podczas którego opluła pokrzywdzonego mężczyznę, co miał ujawnić skruszony przestępca (s. 134, 135 książki). 5. W książce w rozdziale pt. „Nie będę siedziała przy stole z dziwką” przedstawiono (...) jako osobę, która wraz z mężem obraca się obecnie w środowisku sutenerek, prostytutek oraz ich klientów, Wydruk informacji odpowiadającej odpisowi 29-33, 35-36 aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców KRS dot. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wydruk wpisu nt. P. K. na portalu „pl.wikipedia.org” Częściowo wyjaśnienia P. K. 1280-1283v, (...), 1517v, 1583v-1589v, (...), 1727v-1729v Zeznania A. O. M. 1600v- (...), (...)-1612v co ma wynikać z wakacyjnych zdjęć zamieszczanych na profilach (...) i jej męża w mediach społecznościowych (s. 142 książki). Zeznania R. B. 1726v-1727v A. O. M. została zidentyfikowana przez czytelników i internautów jako osoba występująca w książce pod przydomkiem (...). Przyczyniły się do tego okoliczności dotyczące życia A. O. M. zawarte w książce oraz opublikowane artykuły zapowiadające wydanie książki „Dziewczyny z D. 2” oraz następujące po jej wydaniu. Pod w/w artykułami opublikowanymi na stronach internetowych m.in. na portalu pudelek.pl internauci zamieszczali komentarze demaskujące A. M.. Internauci opisywali ją w komentarzach odnosząc się do jej przeszłej działalności, zajęć czy poglądów dotyczących pracy młodych osób, a nadto mając na względzie jej rzekomą przeszłość opisaną w przedmiotowej książce. Wobec tego, P. K. będąc autorem książki pt. „Dziewczyny z D. 2”, za pośrednictwem informacji zamieszczonych w tej książce pomówił A. M. o takie postępowanie, które może poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej. Wydruk artykułu pt. „Dziewczyny z D. 2 Marokański książę wydał na polskie prostytutki FORTUNĘ. Ujawniono zeznania kobiet o ZAROBKACH” wraz z komentarzami, wydruk wpisu użytkownika (...) opublikowanego na portalu „facebook.com” prowadzącym do artykułu pt. „Dziewczyny 61-82, 84-102, 104-186, 188-189, 191, 193-199, 201-206, (...), 208-210, 219-245, (...), (...), 1820, (...), (...), 1850, (...) z D. 2: O. kariera G., o której powiedziano: Z (...) wraz z komentarzami, artykuł pt. "M. S. w połyskującym topie i kosmicznych okularach promuje nowy program komediowy (ZDJĘCIA)" wraz z komentarzami, wydruki wpisów na profilu A. O. M. na portalu I., wydruk artykułu pt. „O. M.: Jestem w ciągłej rekrutacji. Czasem nie wierzę w to, co słyszę" wraz z komentarzami, wydruk artykułu pt. „O. M. narzeka na pracowników. Młode pokolenie uważa, że od razu im się coś NALEŻY” wraz z komentarzami, wydruk artykułu pt. „O. M. narzeka na pracowników. Żałuje, że nie godzą się na nadgodziny. Kombinują, jak mogą", wydruk wpisu pt. „Playboy Polska (miesięcznik)” opublikowanego w portalu „pl.wikipedia.org”, dokumenty załączone przez pełnomocnika na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. i dołączone do pisma procesowego pełnomocnika z dnia 3 grudnia 2024 r. Zeznania A. O. M. 1600v- (...), (...)-1612v Zeznania R. B. 1726v-1727v P. K. dopuścił się wcześniej naruszenia dóbr osobistych innej osoby powszechnie znanej poprzez opisanie jej w książce, której była bohaterką. Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 maja 2009 r., sygn. akt XXIV C 277/08, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2009 r., sygn. akt I ACa 840/09 255-275, 277-278 1.1.2. P. K. Oskarżonemu w pkt II sentencji wyroku przypisano czyn polegający na tym, że: w dniach od 24 czerwca 2023 do 12 lipca 2023 roku w W., czynem ciągłym, wykorzystując środki masowego komunikowania, jakimi są portale społecznościowe F. oraz I., co najmniej sześciokrotnie pomówił A. M. o postępowanie, które mogło poniżyć i faktycznie poniżyło w opinii publicznej, jak również mogło narazić i faktycznie naraziło pokrzywdzoną na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanego przez nią zawodu oraz prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, w ten sposób, że na w/w portalach społecznościowych kilkukrotnie publikował posty i komentarze dotyczące pokrzywdzonej i zawierające jej dane (w tym wizerunek) sugerujące, że pokrzywdzona była prostytutką i świadczyła usługi seksualne podczas zagranicznych wyjazdów, w szczególności poprzez równoczesne publikowanie wizerunku pokrzywdzonej i okładki książki „Dziewczyny z D. 2” oraz na w/w portalach społecznościowych w opublikowanych przez siebie dwóch nagraniach sugerował jakoby pokrzywdzona miała być prostytutko - sutenerką. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty P. K. dysponował profilem na portalu F. oraz I.. Były to publiczne profile, przy czym na F. P. K. obserwuje ponad 3 tys. użytkowników, zaś na I. ponad 2 tys. użytkowników. P. K. od dnia 24 czerwca 2023 r. do dnia 12 lipca 2023 r. zamieszczał zniesławiające posty i komentarze dotyczące A. O. M. i zawierające jej dane (w tym wizerunek), które sugerowały, że była prostytutką i świadczyła usługi seksualne podczas zagranicznych wyjazdów, w szczególności poprzez równoczesne publikowanie wizerunku pokrzywdzonej i okładki książki „Dziewczyny z D. 2” oraz na w/w portalach społecznościowych w opublikowanych przez siebie dwóch nagraniach sugerował jakoby pokrzywdzona miała być prostytutko - sutenerką. Przedmiotowe zachowania polegały na tym, że P. K.: 1. w dniu 24 czerwca 2023 r. działając w W. na swoim profilu na portalu facebook opublikował post o treści: „Dziewczyny z Playboya! N. O. co łączy niektóre z nich ?" wraz z wizerunkiem A. O. M. i jej męża. P. K. umieścił przy wpisie emotikony nawiązujące do odcienia skóry A. O. M. (k. 350). Pod postem P. K. zamieszczał komentarze wchodząc w dyskusję z internautami sugerując, że A. M. brała udział w zagranicznych sekswyjazdach, które opisał w swojej książce „Dziewczyny z D. 2”. 2. w dniu 27 czerwca 2023 r. P. K. na swoim profilu na portalu F. oraz I. zamieszczając pod postem z nagraniem wpis: „Kim jest A. M.. i kto jeszcze chce zabronić sprzedaży Dziewczyn z D. 2” zasugerował, że A. O. M. jest „prostytutką-sutenerką” (k. 367). 3. w dniu 4 lipca 2023 r. P. K. na swoim profilu na portalu F. oraz I. opublikował posty pt. (...) PRZEGRYWA W SĄDZIE, Cz. 1 (...) PRZEGRYWA W SĄDZIE oraz Cześć 2: (...) PRZEGRYWA W SĄDZIE" wraz z wizerunkiem A. O. M. oraz okładką książki „Dziewczyny z D. 2”. 4. w dniu 6 lipca 2023 r. P. K. na swoim profilu na portalu F. zamieścił post: „Niektóre Panie nawet do mnie dzwonią i pytają czy one są w książce (sic)” (k.373). W poście P. K. udostępnił artykuł opublikowany przez portal Gazeta.pl pt. „Twórca Dziewczyn z D. komentuje pozew O. M.. Część pań doszukuje się siebie w postaciach” wraz z wizerunkiem A. O. M. oraz okładką książki „Dziewczyny z D. 2”. Zrzuty ekranu zwierające informacje o profilach na portalu F. oraz I. dot. P. K., zrzut ekranu postu z dnia 24 czerwca 2023 r. wraz z komentarzami, zrzut ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. z dnia 27 czerwca 2023 r., pendrive zawierający dwa nagrania z 27 czerwca 2023 r., transkrypcje dwóch nagrań z dnia 27 czerwca 2023 r., zrzuty ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. 347, 348, 350-358, 360-363, 364, 366, 367, 369-372, 373-376, 378-384, 386-396 w dniu 4 lipca 2023 r., zrzut ekranu postu opublikowanego na portalu F. w dniu 6 lipca 2023 r. wraz z artykułem „Twórca Dziewczyn z D. komentuje pozew O. M.. Część pań doszukuje się siebie w postaciach”, zrzut ekranu postu opublikowanego na F. w dniu 6 lipca 2023 r. wraz z artykułem „Afera dubajska. C. pozywa za naruszenie dóbr osobistych”, zrzuty ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. w dniu 12 lipca 2023 r. Częściowo wyjaśnienia P. K. 1280-1283v, (...), 1517v, 1583v-1589v, (...), 1727v-1729v 5. w dniu 6 lipca 2023 r. P. K. na swoim profilu na portalu F. udostępnił artykuł opublikowany na portalu planeta.pl pt. „Afera dubajska. C. pozywa za naruszenie dóbr osobistych” wraz z wizerunkiem A. O. M. oraz okładką książki "Dziewczyny z D. 2". W nagłówku oraz w treści publikacji zawarta została wypowiedź P. K.: "Przecież ktoś, kto nie pracował w tym fachu z pewnością nie szuka się w książce" (k. 378). 6. w dniu 12 lipca 2023 r. P. K. na swoim profilu na portalu F. oraz I. opublikował posty pt. (...) Z (...) 2 (3:0) SĄD ODDALA KOLEJNY WNIOSEK O ZAKAZ SPRZEDAŻY KSIĄŻKI" wraz z wizerunkiem A. O. M.. Powyższe treści publikowane przez P. K. stanowiły nieprawdziwe i niczym niepotwierdzone informacje wpływające negatywnie na wizerunek A. O. M.. Zeznania A. O. M. 1600v- (...), (...)-1612v Zeznania R. B. 1726v-1727v P. K. nie był uprzednio karany. Informacja o osobie P. K. z Krajowego Rejestru Karnego (...) 1.1.3. E. G. (1) Oskarżonej zarzucono popełnienie czynu zabronionego opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Kopia pisma P. K. do Biblioteki Narodowej z 18 kwietnia 2023 r., egzemplarz książki pt. "Dziewczyny z D. 2" 951, 27 Wyjaśnienia E. G. (1) 1249v-1250 Wydruki z (...) dotyczące działalności gospodarczej WYDAWNICTWO (...), historia wpisów w (...) dotyczącą w/ w działalności (...)- (...), (...)-1270 E. G. (1) nie była wydawcą książki pt. „Dziewczyny z D. 2”. E. G. (1) prowadziła działalność gospodarczą pod firmą WYDAWNICTWO (...), z tym, że w dniu 19 maja 2023 r. zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej. Częściowo wyjaśnienia P. K. 1280-1283v, (...), 1517v, 1583v-1589v, (...), 1727v-1729v E. G. (1) była uprzednio karana. Informacja o osobie E. G. (1) z Krajowego Rejestru Karnego (...)- (...) 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. P. K. tj. pkt 1.1.2. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty P. K. na portalu F. oraz I. w opublikowanych przez siebie dwóch nagraniach sugerując jakoby A. O. M. miała zbierać dowody i namawiać inne osoby do zeznawania w sądzie wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 212 § 2 k.k., a nadto sugerował, aby w/w oskarżycielka prywatna miała stosować groźby i szantaż. Zrzuty ekranu zwierające informacje o profilach na portalu F. oraz I. dot. P. K., zrzut ekranu postu z dnia 24 czerwca 2023 r. wraz z komentarzami, zrzut ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. z dnia 27 czerwca 2023 r., pendrive zawierający dwa nagrania z 27 czerwca 2023 r., transkrypcje dwóch nagrań z dnia 27 czerwca 2023 r., zrzuty ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. 347, 348, 350-358, 360-363, 364, 366, 367, 369-372, 373-376, 378-384, 386-396 w dniu 4 lipca 2023 r., zrzut ekranu postu opublikowanego na portalu F. w dniu 6 lipca 2023 r. wraz z artykułem „Twórca Dziewczyn z D. komentuje pozew O. M.. Część pań doszukuje się siebie w postaciach”, zrzut ekranu postu opublikowanego na F. w dniu 6 lipca 2023 r. wraz z artykułem „Afera dubajska. C. pozywa za naruszenie dóbr osobistych”, zrzuty ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. w dniu 12 lipca 2023 r. Częściowo wyjaśnienia P. K. 1280-1283v, (...), 1517v, 1583v-1589v, (...), 1727v-1729v 1.2.2. E. G. (1) Oskarżonej zarzucono popełnienie czynu zabronionego opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Kopia pisma P. K. do Biblioteki Narodowej z 18 kwietnia 2023 r., egzemplarz książki pt. "Dziewczyny z D. 2" 951, 27 Wyjaśnienia E. G. (1) 1249v-1250 Wydruki z (...) dotyczące działalności gospodarczej WYDAWNICTWO (...), historia wpisów w (...) dotyczącą w/ w działalności (...)- (...), (...)-1270 E. G. (1), działając 12 kwietnia 2023 r. w W., jako wydawca książki P. K. pt. „Dziewczyny z D. 2”, rozgłosiła zawarte w tej książce zniesławiające informacje, pomawiając tym samym A. M. o takie postępowanie, które może poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, tj. o że: - była prostytutką i świadczyła usługi seksualne za pieniądze na rzecz zamożnych mężczyzn podczas zagranicznych, zorganizowanych seks - wyjazdów; - uprawiała prostytucję pozostając w stałych związkach ze swoimi partnerami; - posiada szerokie powiązania ze światem przestępczym; - czynnie uczestniczyła w spotkaniach gangster oraz brała wraz z nimi udział w pobiciu z użyciem broni, podczas którego opluła pokrzywdzonego mężczyznę, - wraz z mężem obraca się obecnie w środowisku sutenerek, prostytutek oraz ich klientów; przy czyn czynu tego dokonała za pomocą środka masowego komunikowania, tj. popełniła przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. Częściowo wyjaśnienia P. K. 1280-1283v, (...), 1517v, 1583v-1589v, (...), 1727v-1729v 1.OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wydruk wpisu na temat oskarżycielki prywatnej opublikowanego w Sąd uznał informacje dotyczące A. O. M. zamieszczone na portalu wikipedia.org za wiarygodne, gdyż były zgodne z powszechnie znanymi danymi na jej temat, zaś w toku postępowania nikt ich nie kwestionował. portalu „pl.wikipedia.org” Fragmenty egzemplarza książki pt. „Dziewczyny z D. 2” , wydruk informacji ze strony internetowej (...) , wydruk informacji ze strony internetowej (...) Przedmiotowe dowody należy uznać za wiarygodne, gdyż wskazują bezpośrednio na okoliczność zniesławienia A. O. M. wskutek publikacji przedmiotowej książki, w której treści autor posłużył się m.in. sugestią w celu opisania oskarżycielki prywatnej. Nadto, dowody wskazują na promowanie książki w ramach stron internetowych za pomocą, których dokonywano jej sprzedaży. Zawarto tam określenia, które godzą w wizerunek zidentyfikowanej przez internautów A. O. M.. Wydruk artykułu pt. „Powstaną nowe Dziewczyny z D. ? Kobiety nie będą pluskać w pozłacanych burgerach” z 10 stycznia 2022 r., wydruk artykułu pt. „P. K.: powinnością dziennikarza jest ujawnić, kto czerpie korzyści z nierządu” W przekonaniu Sądu dowody należy uznać za w pełni wiarygodne. Przedstawiają wypowiedzi oskarżonego, który zapowiadał opublikowanie przedmiotowej książki, jak również omawia okoliczności związane z ujawnieniem informacji, które zawarł w książce. Dowody potwierdzają zamiary oskarżonego, który od początku był zdeterminowany do publikacji i zdawał sobie sprawę z jej konsekwencji. Wydruk informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców KRS dot. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wydruk wpisu nt. P. K. na portalu „pl.wikipedia.org” Sąd dał wiarę wydrukowi informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców KRS, gdyż jako dokument pochodzący z właściwego systemu informatycznego prowadzonego przez organ państwowy należy uznać go za autentyczny. Dokument wskazuje, że oskarżony jest Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. mającej za przedmiot działalności m.in. wydawanie książek. Nadto, Sąd uznał informacje dotyczące P. K. zamieszczone na portalu wikipedia.org za wiarygodne, gdyż były zgodne z powszechnie znanymi danymi na jego temat, zaś w toku postępowania nikt ich nie kwestionował. Wydruk artykułu pt. „Dziewczyny z D. 2 Marokański książę wydał na polskie prostytutki FORTUNĘ. Ujawniono zeznania kobiet o ZAROBKACH” wraz z komentarzami, wydruk wpisu Sąd uznał przedmiotowe dowody za w pełni wiarygodne. Wskazują one głównie na treść artykułów dotyczących publikacji książki „Dziewczyny z D. 2” oraz wpisów o tej tematyce zamieszczonych na portalach internetowych oraz zidentyfikowania przez internautów w komentarzach A. O. M. jako osoby, która została w książce opisana niechlubnie pod pseudonimem (...). Dowody potwierdzają, że oskarżony stosując w książce odpowiednie zabiegi retoryczne opisał tam A. M., a nadto, że zniesławił ją również za pomocą wskazanych portali internetowych poprzez publikowanie postów, komentarzy i nagrań. użytkownika (...) opublikowanego na portalu „facebook.com” prowadzącym do artykułu pt. „Dziewczyny z D. 2: O. kariera G., o której powiedziano: Z (...) wraz z komentarzami, artykuł pt. "M. S. w połyskującym topie i kosmicznych okularach promuje nowy program komediowy (ZDJĘCIA)" wraz z komentarzami, wydruki wpisów na profilu A. O. M. na portalu I., wydruk artykułu pt. „O. M.: Jestem w ciągłej rekrutacji. Czasem nie wierzę w to, co słyszę" wraz z komentarzami, wydruk artykułu pt. „O. M. narzeka na pracowników. Młode pokolenie uważa, że od razu im się coś NALEŻY” wraz z komentarzami, wydruk artykułu pt. „O. M. narzeka na pracowników. Żałuje, że nie godzą się na nadgodziny. Kombinują, jak mogą", wydruk wpisu pt. „Playboy Polska (miesięcznik)” opublikowanego w portalu „pl.wikipedia.org”, dokumenty załączone przez pełnomocnika na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. i dołączone do pisma procesowego pełnomocnika z dnia 3 grudnia 2024 r. oraz Zrzuty ekranu zwierające informacje o profilach na portalu F. oraz I. dot. P. K., zrzut ekranu postu z dnia 24 czerwca 2023 r. wraz z komentarzami, zrzut ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. z dnia 27 czerwca 2023 r., pendrive zawierający dwa nagrania z 27 czerwca 2023 r., transkrypcje dwóch nagrań z dnia 27 czerwca 2023 r., zrzuty ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. w dniu 4 lipca 2023 r., zrzut ekranu postu opublikowanego na portalu F. w dniu 6 lipca 2023 r. wraz z artykułem „Twórca Dziewczyn z D. komentuje pozew O. M.. Część pań doszukuje się siebie w postaciach”, zrzut ekranu postu opublikowanego na F. w dniu 6 lipca 2023 r. wraz z artykułem „Afera dubajska. C. pozywa za naruszenie dóbr osobistych”, zrzuty ekranu postów opublikowanych na F. oraz I. w dniu 12 lipca 2023 r. Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 maja 2009 r., sygn. akt XXIV C 277/08, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2009 r., sygn. akt I ACa 840/09 Dokumenty sporządzone zostały przez podmioty do tego uprawnione, a ponadto wedle odpowiednich regulacji prawnych i z tego względu dokumenty nie wzbudziły zastrzeżeń Sądu co do swej wiarygodności. Na podstawie niniejszych dokumentów należy jednoznacznie stwierdzić, iż P. K. uprzednio oddziaływał w sposób negatywny również na inną znaną osobę poprzez publikację określonych treści. Kopia pisma P. K. do Biblioteki Narodowej z 18 kwietnia 2023 r., egzemplarz książki pt. "Dziewczyny z D. 2" Sąd uznał dowody za wiarygodne, gdyż ich treść nie budziła wątpliwości ze względu na sporządzenie jej przez właściwą osobę. Dowody miały znaczenie dla odpowiedzialności E. G. (1). W tym zakresie kopia pisma P. K. do Biblioteki Narodowej odnosiła się do kwestii skorygowania przez niego informacji o wydawcy książki pt. „Dziewczyny z D. 2” w rejestrze (...). Z powyższego wynika, że omyłkowo nadano w/w książce nr (...) na wydawnictwo (...). W tym zakresie sam egzemplarz książki zawiera notę informacyjną, iż wydawcą jest (...) Sp. z o.o., w której to Spółce Prezesem Zarządu jest P. K.. Wyjaśnienia E. G. (1) Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za wiarygodne. Oskarżona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Wskazała, że w zakresie książki pt. „Dziewczyny z D. 2” nie wydawała jej, nie sprzedawała, nie zlecała drukowania, nie zlecała dystrybucji książki oraz nie prowadziła z nikim rozmów w tym zakresie i nie zlecała rozpowszechniania jej w inny sposób. Oskarżona podniosła, że na żadnym etapie nie brała udziału w przygotowaniu książki. Wyjaśniła dlaczego była wpisana w nr (...) jako wydawca. W tym zakresie jej syn P. K. wziął jej numer (...) i wpisał go do książki pt. „Dziewczyny z D. 2” z tego powodu, że nie był pewny czy jego nowa firma wydawnicza będzie wpisana na czas do KRS. Co istotne wskazała, że o wpisaniu jej w (...) dowiedziała się po doręczeniu odpisu aktu oskarżenia, zaś nie ustalała tego wcześniej z P. K., który dopiero po tym doręczeniu wyjaśnił jej swoje zachowanie. Oskarżona miał wiedzę co do starań P. K. w zakresie skorygowaniu błędu w (...). Wyjaśnienia E. G. (1) są zbieżne z pozostałymi materiałami dowodowymi, w tym kopią pisma P. K. do Biblioteki Narodowej z 18 kwietnia 2023 r. mającego na celu skorygowanie błędnego wpisu o wydawcy książki w bazie danych (...). Wydruki z (...) dotyczące działalności gospodarczej WYDAWNICTWO (...), historia wpisów w (...) dotyczącą w/w działalności Sąd dał wiarę przedmiotowym dokumentom. Dotyczyły one zdarzeń związanych z prowadzoną przez oskarżoną E. G. (1) działalnością wydawniczą. Potwierdzają one okoliczności związane z rozpoczęciem wykonywania działalności gospodarczej, jej zawieszaniem i wznawianiem oraz zaprzestaniem wykonywania działalności gospodarczej i wykreśleniem wpisu działalności gospodarczej z rejestru (...). Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności przedmiotowych dowodów, gdyż pochodziły z systemu teleinformatycznego prowadzonego przez uprawniony organ i odzwierciedlały stan na moment wygenerowania dokumentu. Częściowo wyjaśnienia P. K. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne częściowo. W tym zakresie Sąd dał wiarę oskarżonemu, co do informacji ogólnych niekwestionowanych w toku postępowania, tj. działalności wydawniczej, wydania książki pt. „Dziewczyny z D. 2” oraz publikacji na portalach społecznościowych wpisów dotyczących w/w książki w powiązaniu z A. M.. Oskarżony podniósł, że miał wiedzę od swoich informatorów o tym, że oskarżycielka prywatna rozmawiała z nimi i pytała czy będą stawiać się w sądzie i czy będą jej świadkami, przy czym miała przekonywać dlaczego powinni zeznawać. Nadto, w przekonaniu oskarżonego groźby i szantaże miały stosować wobec niego kancelarie prawne, zaś nie podniósł, aby takiego zachowania miała dopuszczać się wobec niego A. O. M.. W tym zakresie Sąd dał wiarę oskarżonemu, co do jego stwierdzenia, że w zakresie zarzutów drugiego aktu oskarżenia część wpisów będących przedmiotem oskarżenia w ogóle nie zawierała pomówienia oskarżycielki prywatnej. Odnosząc się do czynu E. G. (1) wskazał okoliczności z powodu, których doszło do wskazania przez niego numeru (...) wydawnictwa (...) dla publikacji książki pt. „Dziewczyny z D. 2”. Wskazał, że zależało mu na pilnym wskazaniu nr (...), ponieważ gdyby tego nie zrobił, to druk książki w ustalonym terminie byłby zagrożony. Odniósł się do swoich działań w celu skorygowania błędnego nr (...) zamieszczonego w w/w książce poprzez pismo skierowane do Biblioteki Narodowej. Oskarżony wskazał, iż poinformował E. G. (1) o błędnym nr (...) gdy ta zadzwoniła do niego po odebraniu aktu oskarżenia. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, są logiczne i nie były kwestionowane w toku postępowania. Zeznania A. O. M. Sąd dał wiarę zeznaniom A. O. M. w całości. Oskarżycielka prywatna przedstawiła okoliczności, w których dowiedziała się o wydaniu przedmiotowej książki P. K. i następującej po tym fali komentarzy na jej temat w Internecie. Wskazała na skalę komentarzy oraz opisała ich negatywny wydźwięk, który sugerował, że jest ona bohaterką książki pt. „Dziewczyny z D. 2”, prostytutką i sutenerką. Podkreśliła, że wówczas rozpoznano ją jako osobę opisaną w książce pod pseudonimem (...). Nadto, miała wiedzę o publikowanych przez oskarżonego postach i nagraniach, zniesławiających ją poprzez odwołanie się do postaci opisanej w przedmiotowej książce. Odniosła się również do negatywnego wpływu jaki publikacja książki pt. „Dziewczyny z D. 2” miała dla jej kondycji psychicznej. Zeznając wskazała, że informacje publikowane przez P. K. przestawione jako zarzuty w akcie oskarżenia były dla niej poniżające, upokarzające i kłamliwe. Mając na względzie swoją działalność charytatywną podniosłą, że publikacja doprowadziła do spadku zaufania, więc mogło się to przełożyć na ilość środków jakie stara się zbierać dla potrzebujących. Miała wiedzę, że informacje o publikacji doszły do osób dla niej najbliższych, w tym jej męża R. B., który był jedną z pierwszych osób mówiących jej o tym zdarzeniu. Zeznania świadka, są logiczne, jasne, spójne i nie zawierają sprzeczności. Zeznania R. B. Zdaniem Sądu zeznania świadka należy uznać za wiarygodne. R. B. miał wiedzę nt. przedmiotu postępowania. Wskazał, iż o wydaniu przedmiotowej książki dowiedział się w dniu jej publikacji. O tym zdarzeniu był również informowany przez rodzinę i znajomych, którzy mieli wiedzę z prasy o publikacji książki dotyczącej A. O. M. będącej jego żoną. Wskazał, że wysyłano mu print screeny stron książki, których treść miała charakter pomówień A. O. M.. Zeznał, że był osobą, która poinformowała w/w o problemie, w tym skali różnego rodzaju wpisów w Internecie, które wskazywały jego żonę jako bohaterkę przedmiotowej książki, tj. prostytutkę, dubajkę, sutenerkę itp. Przedstawił swoje przekonanie, że A. O. M. stała się ofiarą ataku oskarżonego, który pomówił ją bez jakichkolwiek dowodów, a nadto czerpał przyjemność z publikacji postów o w/w osobie po wydaniu książki. Świadek nie miał wątpliwości, że jego żona została zidentyfikowana przez internautów jako osoba opisana w książce. Ponadto, przedstawił negatywne skutki jakie publikacja przedmiotowej książki wywołała w życiu świadka i A. O. M., w szczególności wskazał na jej zdrowie psychiczne, które jego zdaniem miało ulec pogorszeniu. Wskazał, że oskarżony nie konfrontował opublikowanych treści z jego żoną. Podniósł, że zna wszystkie posty oskarżonego i ich charakter a nadto, że oskarżony robił to dla pieniędzy. Sąd nie miał wątpliwości, aby dać wiarę zeznaniom R. B.. Jako mąż A. O. M. miał szczegółową wiedzę o przedmiotowym zdarzeniu, zaś zgromadzony materiał dowodowy potwierdza jego depozycje. Informacja o osobie P. K. i E. G. (1) z Krajowego Rejestru Karnego Sąd uznał dowody za wiarygodne. Nadto, sporządzone zostały przez uprawnione podmioty, wedle odpowiednich regulacji prawnych i z tego względu dokumenty nie wzbudziły zastrzeżeń Sądu co do swej wiarygodności. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Dokumenty załączone do pisma procesowego pełnomocnika z dnia: 29 września 2023 r. (k. 557-595), 20 września 2023 r. (597-644), 25 września 2023 r. (645-795), 16 października 2023 r. (801-821), 27 października 2023 r. (k. 845-854), 9 listopada 2023 r. (k. Sąd uznał przedmiotowe dokumenty w postaci zrzutów ekranu z treściami publikowanymi przez P. K. za niemające znaczenia dla ustalenia faktów. Wskazują na dalsze zajmowanie się przez oskarżonego okolicznościami z życia A. O. M. oraz podtrzymywanie zainteresowania przedmiotową książką w celach marketingowych po datach wskazanych w aktach oskarżenia. Jednakże, ze względu na czas i charakter działania oskarżonego należy wskazać, że dowody nie dotyczą bezpośrednio przedmiotu postępowania, zaś okoliczności pobocznych i nie mają znaczenia dla ustalenia faktów. Nadto, prywatna opinia psychologiczna nie mogła zostać uznana za dowód wiarygodny. Z uwagi na jej niepodpisanie i brak oświadczenia o uznaniu jej za swoją przez określonego biegłego nie może stanowić dowodu przestawiającego stanowisko oskarżycielki prywatnej (k. 765-778). Sąd zwrócił również uwagę, ż inne dowody powielały dokumenty, 858-877), 30 stycznia 2024 r. (k.1254-1262), 29 lutego 2024 r. (k. 1292-1300, 1308-1316), 7 marca 2024 (k. 1322-1347, 1358-1406), 9 kwietnia 2024 r. (k. 1450-1453), 18 kwietnia 2024 r. (k. 1473-1493), 7 maja 2024 r. (k. 1551-1561), 20 maja 2024 r. (k. 1562-1582), 28 czerwca 2024 (k. 1625-1654) które przytoczono już w części 1.1. uzasadnienia. Ponadto, dokumenty wskazujące na ujawnianie przez oskarżonego informacji nt. przedmiotowego postępowania nie mają znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Dokumenty załączone do pisma procesowego obrońcy z dnia: 10 stycznia 2024 r. z wyłączeniem dowodu z pkt 1 i 2 (k. 950-1247), 31 października 2023 r. (k. 822-844), 6 maja 2024 r. (k. 1499-1514), 18 października 2024 r. (k. 1755-1772), 6 grudnia 2024 r. (k. 1824-1826) Sąd uznał, że przedmiotowe dokumenty nie mają znaczenia dla ustalenia faktów. Częściowo wyjaśnienia P. K. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego częściowo za niewiarygodne. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć zgromadzony materiał dowodowy przemawia za jego sprawstwem. Sąd nie dał również wiary oskarżonemu w zakresie tego, że jego intencją nie było ujawnienie ani jednej z bohaterek książki. Powyższe jest sprzeczne z dowodami w postaci komentarzy internautów, którzy bez problemu zidentyfikowali A. M.. Sąd uznał również wyjaśnienia oskarżonego za niemające znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w zakresie opisywania środowiska celebryckiego zaangażowanego w sprawę ekskluzywnej prostytucji oraz miejsc, w których typowano młode kobiety do tego rodzaju działalności. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego odbiegały od przedmiotu zarzutów, zaś brak było podstaw do uznania, że oskarżony odnosił się do interesu społecznego sprawy. Zeznania B. P., zeznania P. O. wraz z dokumentacją Sąd uznał, że zeznania wskazanych świadków nie mają znaczenia dla ustalenia faktów dotyczących zniesławienia A. O. M.. Zeznania świadków odnoszą się wyłącznie do stanu zdrowia oskarżonego w pewnym okresie oraz wystawienia właściwych dokumentów stwierdzających niemożliwość stawienia się przez oskarżonego w sądzie na rozprawie. 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I, II P. K. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Stosownie do treści art. 212 § 1 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. W § 2 tego artykułu sformułowano natomiast typ kwalifikowany omawianego przestępstwa, który dotyczy zniesławienia dokonanego za pomocą środków masowego komunikowania. Wobec powyższego należy przyjąć, że głównym przedmiotem ochrony jest cześć. Potocznie cześć określa się jako szacunek, poważanie, uznanie, ale ma ona też inne znaczenie. Występuje dwoistość w rozumieniu określenia „cześć”: w znaczeniu zewnętrznym (przedmiotowym) i wewnętrznym (podmiotowym). W przypadku przepisów art. 212 k.k. przedmiotem ochrony jest cześć zewnętrzna (przedmiotowa). Mówiąc o czci zewnętrznej, mamy na myśli wartość, jaką dana osoba posiada w pojęciu innych ludzi, tj. znaczenie społeczne człowieka (M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska- Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2022, art. 212). Przestępstwo zniesławienia określone w art. 212 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym. Dla jego bytu nie jest wymagane spowodowanie jakichkolwiek skutków. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 7 lutego 2007 r., sygn. akt III KK 243/06 (OSNKW 2007/5/43, Biul.SN 2007/5/17) słusznie z kolei stwierdził, że w znaczeniu potocznym „pomówienie” oznacza przypisanie komuś nieprawdziwych bądź niesłusznych zarzutów, bezpodstawne oskarżenie, bezzasadne posądzenie. Zniesławiający zarzut nie musi mieć charakteru skonkretyzowanego, może przybrać postać pogłoski, bądź twierdzeń wysoce ogólnikowych i niejednoznacznych. Wobec braku normatywnych ograniczeń należy przyjąć, że zniesławienie może być dokonane w każdej formie umożliwiającej realizację przekazu informacyjnego drugiej osobie. Nadto, należy wskazać, iż zgodnie z orzecznictwem do znamion podmiotowych przestępstwa pomówienia innej osoby za pomocą środków masowego komunikowania o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności (art. 212 § 2 w zw. z art. 212 § 1 k.k.) należy umyślność w rozumieniu art. 9 § 1 k.k. W konsekwencji przestępstwo to może być popełnione wyłącznie gdy sprawca jest świadomy negatywnych skutków, jakie mogą wywołać zniesławiające zarzuty i chce je osiągnąć, bądź się na nie godzi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt IV CSK 621/16, LEX nr 2376901). W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, na podstawie dowodów omówionych powyżej, w szczególności z zeznań A. O. M. oraz jej męża R. B., którzy doświadczyli osobiście trudu znoszenia przedmiotowych pomówień jednego z małżonków (A. O. M.), egzemplarza książki P. K. pt. „Dziewczyny z D. 2” oraz wydruków postów i komentarzy zamieszczonych przez oskarżonego na portalu F. i I. przedstawiających pokrzywdzoną w negatywnym świetle uznać należy, że oskarżony P. K. w dniu 12 kwietnia 2023 r. w W. będąc autorem książki pt. „Dziewczyny w D. 2” za pośrednictwem informacji zawartych w książce pomówił A. M. o takie postępowanie, które może poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej. Przedmiotowe treści bezpośrednio wskazywały, że A. O. M.: - była prostytutką i świadczyła usługi seksualne za pieniądze na rzecz zamożnych mężczyzn podczas zagranicznych, zorganizowanych seks- wyjazdów; - uprawiała prostytucję pozostając w stałych związkach ze swoimi partnerami; - posiada szerokie powiązania ze światem przestępczym; - czynnie uczestniczyła w spotkaniach gangster oraz brała wraz z nimi udział w pobiciu z użyciem broni, podczas którego opluła pokrzywdzonego mężczyznę, - wraz z mężem obraca się obecnie w środowisku sutenerek, prostytutek oraz ich klientów. Ponadto, mając na względzie w/w dowody ze szczególnym uwzględnieniem wydruków postów i komentarzy zamieszczanych przez oskarżonego w sieci Internet należy uznać, iż w dniach od 24 czerwca 2023 r. do 12 lipca 2023 roku w W. wykorzystując środki masowego komunikowania, jakimi są portale społecznościowe F. oraz I., P. K. co najmniej sześciokrotnie pomówił A. M. o postępowanie, które mogło poniżyć i faktycznie poniżyło w opinii publicznej, jak również mogło narazić i faktycznie naraziło pokrzywdzoną na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanego przez nią zawodu oraz prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej. W tym zakresie nie ma wątpliwości, że oskarżony na portalach społecznościowych kilkukrotnie publikował posty i komentarze dotyczące pokrzywdzonej i zawierające jej dane (w tym wizerunek) sugerujące, że pokrzywdzona była prostytutką i świadczyła usługi seksualne podczas zagranicznych wyjazdów, w szczególności poprzez równoczesne publikowanie wizerunku pokrzywdzonej i okładki książki „Dziewczyny z D. 2” oraz na w/w portalach społecznościowych w opublikowanych przez siebie dwóch nagraniach sugerował jakoby pokrzywdzona miała być prostytutko – sutenerką. Odnosząc się do czynu opisanego w pkt II sentencji wyroku należy wskazać, iż Sąd zmienił opis czynu. Pierwotnie w części wstępnej czyn został opisany m.in. jako zachowanie oskarżonego polegające na tym, że na portalach społecznościowych F. i I. w opublikowanych przez siebie dwóch nagraniach sugerował jakoby pokrzywdzona: „miała zbierać dowody i namawiać inne osoby do zeznawania w sądzie, stosować groźby i szantaż, być prostytutko – sutenerką”. Sąd w pkt II sentencji wyroku wyeliminował z opisu czynu sugerowanie przez oskarżonego na nagraniach, że pokrzywdzona miała: „zbierać dowody i namawiać inne osoby do zeznawania w sądzie” oraz „stosować groźby i szantaż”. W tym zakresie Sąd nie uznał, aby stwierdzenie na nagraniu przez oskarżonego, że pokrzywdzona „zbiera dowody i namawia inne osoby do zeznawania w sądzie” stanowiło o wypełnieniu znamion czynu zabronionego z art. 212 § 1 i 2 k.k. Należy wskazać, iż zachowanie nie godzi w żaden sposób w cześć A. O. M. i brak jest tu elementu, który mógłby poniżyć w opinii publicznej bądź narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanego przez nią zawodu oraz prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej. W tym zakresie rację miał obrońca oskarżonego wskazując, że strona postępowania może zbierać dowody, co leży w jej interesie w celu udowodnienia stawianych okoliczności (k.1589). W ocenie Sądu, podniesienie przez oskarżonego takich okoliczności nie miało charakteru bezprawnego. Nadto, odnosząc się do drugiego wyeliminowanego z opisu czynu zachowania należy wskazać, iż wyartykułowanie przez oskarżonego na nagraniu „strachy, groźby, szantaże” nie opisywały zachowania A. O. M., zaś odnosiły się do działań prawników oskarżycielki prywatnej. Należy wskazać, iż stwierdzenie to mogło być uprawnione z uwagi na to, że oskarżony mógł zachowania w/w osób odbierać jako stosowane wobec niego celowe działania w postaci gróźb czy szantaży, które miało powstrzymać go przed dalszą publikacją przedmiotowych treści. Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony publikując przedmiotowe treści działał w zamiarze bezpośrednim za pomocą środków masowego komunikowania jakim jest wydana i dostępna do nabycia książka oraz Internet. Należy wskazać w zakresie pojęcia środków masowego komunikowania, że chodzi zatem o tego rodzaju medium, które stwarza możliwość przekazywania za jego pośrednictwem określonych treści znacznemu ilościowo bądź nieokreślonemu kręgowi odbiorców (J. Raglewski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 212). Mając na względzie sposób wydawania i wprowadzania do obrotu książek oraz działania F. i I. należy wskazać, iż zarówno treści dostępne w formie papierowej w wydanej książce oraz posty i komentarze zamieszczone na portalach internetowych dają możliwość zapoznawania się z nimi nieorganicznej liczbie osób. W tym zakresie, negatywna treść zniesławiająca daną osobę może dotrzeć do wielu osób. W przedmiotowej sprawie, możliwości rozpowszechniania przedmiotowych wpisów oskarżonego w Internecie rozciągały się na znaczny ilościowo krąg odbiorców. Należy wskazać, że na F. P. K. obserwuje ponad 3 tys. użytkowników, zaś na I. ponad 2 tys. użytkowników, a zatem każda treść obrażająca A. M. zamieszczona na powiązanym z jego osobą profilu miała negatywny wpływ na jej działalność zawodową, gospodarczą i charytatywną. Należy wskazać, iż karalne jest takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną. Należy wskazać, iż zgromadzony materiał dowody ujawnił zeznania wcześniej wspomnianego R. B., który widział przedmiotowe publikację, ich treść i charakter oraz miał przekonanie co do osoby je sporządzającej. Wobec tego, Sąd, uznał oskarżonego z winnego. Obowiązkiem Sądu było rozważenie jednakże, czy w stosunku do oskarżonego nie miał zastosowania kontratyp opisany w art. 213 § 2 k.k. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Jeżeli zarzut dotyczy życia prywatnego lub rodzinnego, dowód prawdy może być przeprowadzony tylko wtedy, gdy zarzut ma zapobiec niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego. Należy wskazać, iż kontratyp dozwolonej krytyki, o którym mowa w art. 213 § 2 k.k., ma miejsce, gdy zaistnieją łącznie dwie przesłanki. Po pierwsze - gdy udowodniona zostanie prawdziwość zarzutu i po drugie - gdy stwierdzone zostanie, iż zarzut dotyczy postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służy obronie społecznie uzasadnionego interesu. W tym zakresie P. K. nie spełnił przesłanki w zakresie art. 213 § 2 k.k., gdyż jego zarzuty są nieprawdziwe. Są one oparte na nierzetelnych i niewiarygodnych źródłach. Jego zachowanie nie cechowało się rzetelnością dziennikarską, gdyż oskarżony nie zadał sobie trudu, aby porozmawiać z A. M. i skonfrontować znane mu okoliczności z wiedzą oskarżycielki prywatnej. Nadto, brak jest podstaw, aby stwierdzić, iż działania oskarżonego służyło obronie społecznie uzasadnionego interesu. Należy uznać, że zachowanie oskarżonego deprecjonowało A. M. i służyło do poniżenia pokrzywdzonej. Działanie oskarżonego polegało na zdyskredytowaniu oskarżycielki prywatnej w opinii publicznej i narażeniu na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zwodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego nie służyło obronie społecznie uzasadnionego interesu, ale wyłącznie realizacji interesów oskarżonego poprzez zamieszczenie niczym niepopartych stwierdzeń mogących poniżyć oskarżycielkę prywatną w opinii innych osób i zdyskredytowanie w ten sposób wiarygodności pokrzywdzonej zarówno w środowisku biznesowym oraz związanym z działalnością charytatywną. W przekonaniu Sądu zachowanie oskarżonego było motywowane zamiarem zniesławienia A. O. M.. Oskarżony godził się na użycie przedmiotowego medium w postaci książki i portali społecznościowych w celu zniesławienia w/w i chcąc popełnić przedmiotowy czyn działał z zamiarem bezpośrednim. Nadto, należy wskazać, że o ile w większości przypadków dla uwolnienia się od odpowiedzialności za zniesławienie sprawca musi wykazać prawdziwość zarzutu oraz występowanie w obronie społecznie uzasadnionego interesu, o tyle w przypadku zarzutów dotyczących życia prywatnego lub rodzinnego pojawia się trzeci jeszcze element dotyczący działania w celu zapobieżenia niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego. Natomiast, w przedmiotowej sprawie oskarżony nie wykazał okoliczności, które mogłyby za tym przemawiać. Odnosząc się do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II sentencji wyroku należy wskazać, iż publikowanie przez oskarżonego co najmniej sześciokrotnie na portalach społecznościowych F. i I. postów i komentarzy zniesławiających A. M. oraz opublikowanie na w/w portalach społecznościowych przedmiotowych nagrań sugerując w nich, że pokrzywdzona miała być prostytutko-suterenką były zachowaniami podjętymi z zamiarem, który w chwili jego powzięcia odnosił się do wszystkich zindywidualizowanych, co najmniej w ogólnym zakresie, zachowań składających się na czyn ciągły. Realizacja z góry powziętego zamiaru oznacza, że w chwili poszczególnych zachowań zamiar powzięty przez sprawcę musi być ten sam, tzn. że treść tego zamiaru przy poszczególnych zachowaniach musi być taka sama. Zamiar, który sprawca realizuje przy ostatnim zachowaniu, musi być taki sam w swojej treści jak zamiar towarzyszący mu w chwili pierwszego zachowania (J. Lachowski [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 12). Wobec tego, mając na względzie sposób działania oskarżonego w określonej przestrzeni czasowej Sąd uznał w pkt II sentencji wyroku kwalifikację prawną czynu ciągłego z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Z powyższych względów zarówno okoliczności sprawy, jak i wina oskarżonego co do popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów z art. 212 § 2 k.k. i art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. nie budzą wątpliwości. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie IX E. G. (1) Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, Sąd ustalił, iż w przedmiotowej sprawie brak jest jakiegokolwiek dowodu, który w sposób niebudzący wątpliwości wskazywałby, iż E. G. (1) działając 12 kwietnia 2023 r. w W., jako wydawca książki P. K. pt. „Dziewczyny z D. 2”, rozgłosiła zawarte w tej książce zniesławiające informacje, pomawiając tym samym A. M. o takie postępowanie, które może poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu dziennikarki i prezenterki, jak również do prowadzonej działalności gospodarczej i charytatywnej, tj. o to, że: - była prostytutką i świadczyła usługi seksualne za pieniądze na rzecz zamożnych mężczyzn podczas zagranicznych, zorganizowanych seks- wyjazdów; - uprawiała prostytucję pozostając w stałych związkach ze swoimi partnerami; - posiada szerokie powiązani ze światem przestępczym; - czynnie uczestniczyła w spotkaniach gangster oraz brała wraz z nimi udział w pobiciu z użyciem broni, podczas którego opluła pokrzywdzonego mężczyznę, - wraz z mężem obraca się obecnie w środowisku sutenerek, prostytutek oraz ich klientów; przy czyn czynu tego dokonała za pomocą środka masowego komunikowania. W niniejszej sprawie nie było żadnego dowodu, który mógłby stanowić dla Sądu wskazówkę dotyczącą zaistnienia po stronie oskarżonej w/w czynu. Z akt sprawy, co potwierdzają wyjaśnienia P. K. wynika, że E. G. (1) nie była nigdy wydawcą książki pt. „Dziewczyny z D. 2”. Należy wskazać, iż wydawcą była Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., w której Prezesem Zarządu był P. K.. Co istotne Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej. Wobec tego należy stwierdzić, iż na żadnym etapie nie brała ona udziału w przygotowaniu książki. Wyjaśniła dlaczego była wpisana w nr (...) jako wydawca. W tym zakresie jej syn P. K. wziął jej numer (...) i wpisał go do książki pt. „Dziewczyny z D. 2” z tego powodu, że nie był pewny czy jego nowa firma wydawnicza będzie wpisana na czas do KRS. Wskazała, że o wpisaniu jej w (...) dowiedziała się po doręczeniu odpisu aktu oskarżenia, zaś nie ustalała tego wcześniej z P. K., który dopiero po tym doręczeniu wyjaśnił jej swoje zachowanie. Oskarżona miała wiedzę co do starań P. K. w zakresie skorygowaniu błędu w (...). Mając na względzie powyższe należy przytoczyć treść art. 15 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z tym przepisem domniemywa się, że producentem lub wydawcą jest osoba, której nazwisko lub nazwę uwidoczniono w tym charakterze na przedmiotach, na których utwór utrwalono, albo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Nadto, ustawodawca nie ustanowił domniemania prawnego wynikającego z nadania publikacji książkowej numeru (...). Wobec tego, w ocenie Sądu wydruk z informacji z (...) nie może stanowić dowodu, że osoba wpisana w bazie (...) pod danym numerem jako wydawca była w rzeczywistości osobą odpowiedzialną za wydanie przedmiotowej książki. Ujawnione okoliczności sprawy wskazują jednoznacznie, że autorem i wydawcą książki pt. „Dziewczyny z D. 2” był P. K., gdyż jego imię i nazwisko uwidoczniono w tym charakterze na okładce książki oraz podawano do publicznej wiadomości w sieci Internet w związku z rozpowszechnianiem utworu. Powyższe świadczy o tym, że występuje ujemna przesłanka procesowa, gdyż czynu nie popełniono. Należy wskazać, iż przesłanka ta aktualizuje się wówczas gdy czyn karalny nie wystąpił. Tę przesłankę można ujmować zarówno przedmiotowo (brak czynu), jak i podmiotowo, tzn. że czynu takiego nie dopuściła się określona (znana bądź nieznana) osoba. Mając na względzie okoliczności sprawy należy podnieść, że E. G. (1) nie dopuściła się zarzucanego jej czynu, gdyż nie była wydawcą książki. Z jej strony nie doszło do żadnego zachowania, które można byłoby ocenić w kategorii czynu zabronionego. Wobec tego, zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. sąd wydaje wyrok uniewinniający, tj. między innymi okoliczność, że czynu nie popełniono. W związku z powyższym Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie oskarżona E. G. (2) nie popełniła czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku i stąd zgodnie z brzmieniem art. 414 § 1 k.k. Sąd uniewinnił oskarżoną od popełnienia w/w zarzucanego jej czynu. 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności P. K. I, II, III 1, 2 Oskarżonego P. K. Sąd w pkt I sentencji wyroku uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. z art. 212 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 212 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, a nadto oskarżonego P. K. Sąd uznał za winnego popełnienia przypisanego mu w pkt II sentencji wyroku czynu, tj. czynu z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał go, zaś na podstawie art. 212 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Sąd, wymierzając oskarżonemu karę miał na względzie zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Okolicznościami łagodzącymi, w ocenie Sądu, są uprzednia niekaralność oskarżonego oraz opisanie przez oskarżonego swojego zachowania mimo, że w jego przekonaniu było ono uzasadnione. Nadto, okolicznością obciążającą jest fakt, że oskarżony działał z premedytacją i był nastawiony na rozgłoszenie treści zniesławiających w celu poniżenia A. O. M. (zamiar bezpośredni), brak skruchy oraz wpływ na zdrowie pokrzywdzonej. Uwadze Sądu nie uszło, iż przedmiotowe zachowanie oskarżonego nie było pierwszym efektem jego działalności nastawionej na przedstawianie w negatywnym świetle osób ze świecznika. W ocenie Sądu nie można bagatelizować powagi przedmiotowych przestępstw, gdyż przestępstwa tego rodzaju godzą w dobre imię innych osób, czego następstwem jest utrata budowanego wizerunku. W związku z popełnionymi przez oskarżonego czynami doszło do godzenia w wizerunek, jaki A. M. posiadała w pojęciu innych ludzi. W tym zakresie, stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd ocenił jako wysoki. Za wysoki należało uznać również stopień winy oskarżonego. P. K. zachował się niezgodnie ze przepisami prawa, mimo, że jako osoba dorosła i doświadczona w zakresie działalności wydawniczej i w kontaktach z innymi osobami powinien przewidzieć konsekwencje swoich działań. Wobec tego nie ma możliwości, aby w jego procesie decyzyjnym nie miała miejsca kwestia stuków przedmiotowego zachowania. Osoba tak doświadczona jak oskarżony - w przekonaniu Sądu – doskonale wiedziała co może wywołać zawarcie w książce i rozgłaszanie tego rodzaju treści dotyczących innej osoby, jak również miała świadomość ich znaczenia. Jego zachowanie z uwagi na publikację nierzetelnych i niezweryfikowanych treści zniesławianych A. M. w celach komercyjnych należy uznać za godne potępienia. Powyższą reakcję na zachowanie potęguje fakt, iż u oskarżonego nie pojawiła się żadna refleksja związana z jego zachowaniem, gdyż w toku postępowania kontynuował swoje działania mające na celu promowanie w/ w zniesławiających treści. W ocenie Sądu wymierzone kary ograniczenia wolności są adekwatne zarówno do stopnia winy, jak też stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, spełniają cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto, Sąd miał na uwadze, iż wykonanie kary ograniczenia wolności ma na celu wzbudzenie w skazanym woli kształtowania jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego (art. 53 § 1 k.k.w.). Zgodnie z art. 85a k.k. orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego. Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 30 lat pozbawienia wolności. Nadto, zgodnie z art. 86 § 3 k.k. wymierzając karę łączną ograniczenia wolności, sąd określa na nowo obowiązki lub wymiar potrącenia, o których mowa w art. 34 § 1a, a także może nałożyć na sprawcę obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 2-7a, jak również orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7. Wobec tego, w pkt III sentencji wyroku na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i 3 k.k. Sąd połączył kary orzeczone w pkt I i II sentencji wyroku i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, która nie stanowi górnej granicy wymiaru kary łącznej w postaci sumy poszczególnych kar, tj. kary 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności. W ocenie Sądu wymierzona kara łączna ograniczenia wolności jest karą adekwatną i jawi się wypełniać cel ogólnoprewencyjny oraz cele zapobiegawcze względem oskarżonego. Wymierzona kara łączna w sposób odpowiedni wpłynie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Tak ukształtowana represja karna, zdaniem Sądu jest współmierna do rodzaju naruszonych dóbr, stopnia winy i zamiaru skazanego oraz motywu dla jakiego dopuścił się przestępnych czynów. P. K. IV 1, 2 Mając na względzie treść art. 34 § 3 k.k. należy wskazać, iż wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd może orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 lub obowiązki, o których mowa w art. 72 § 1 pkt 2-7a, w tym wskazane w pkt 2 tego artykułu zobowiązania do przeproszenia pokrzywdzonego. Wobec tego, Sąd, w pkt IV sentencji wyroku na podstawie art. 34 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonej w zakresie czynu z pkt 1 i 2 poprzez opublikowanie w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia, w górnej części profilu na portalu społecznościowym F. znajdującego się pod adresem https://www.facebook.com/ pkrysiak.96.f oraz w górnej części profilu na portalu społecznościowym (...) znajdującego się pod adresem https:// www.instagram.com/ piotr_krysiak/, przeprosin o treści „ Przepraszam Panią A. M. za zniesławianie jej w treści książki pt. „Dziewczyny z D. 2”. Niniejsze przeprosiny publikuje w związku ze skazaniem mnie przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. za przestępstwo z art. 212 § 2 kodeksu karnego” oraz utrzymywanie ww. przeprosin na wskazanych portalach społecznościowych przez okres 30 dni od daty opublikowania poprzez funkcję „przypnij na górze”, a w przypadku niedostępności tej funkcji, przy użyciu innych funkcji prowadzących do tego celu oraz przeprosin o ww. treści w terminie miesiąca od daty uprawomocnienia się orzeczenia w górnej części na str. 3 tygodnika N. w ramce o wielkości nie mniejszej niż ½ strony, na białym tle pogrubioną czcionką Times N. (...) z co najmniej pojedynczą interlinią bez zastosowania jakichkolwiek zabiegów umniejszających znaczenie, rangę i powagę tekstu. W ocenie Sądu pozytywnie wpłynie to na odbiór społeczny A. O. M., gdyż w ten sposób oskarżony wyjaśni swoje czyny i przeprosi za nie, zaś społeczeństwo dowie się o jego zachowaniu i zrozumie, że przedstawienie pokrzywdzonej w ten sposób wynikało z nierzetelności dziennikarskiej. P. K. V 1, 2 Sąd, w pkt V sentencji wyroku na podstawie art. 39 pkt 8 k.k. orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości, poprzez publikację treści orzeczenia w tygodniku N., w terminie miesiąca od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Zdaniem Sądu charakter przedmiotowych czynów przemawiał za koniecznością upublicznienia treści wyroku. Tego typu zachowania winny być szczególnie piętnowane. Informacje na temat takich zachowań powinny być upublicznione, aby uzmysłowić społeczeństwu karygodność takich czynów. Nadto, należy wskazać, iż zgodnie z art. 215 k.k. na wniosek pokrzywdzonego sąd orzeka podanie wyroku skazującego do publicznej wiadomości. Z uwagi na wykładnię systemową w/w przepis dotyczy skazania w sprawie o zniesławienie. Zatem, wobec wniosków pełnomocników oskarżycielki prywatnej o orzeczenie podania wyroku do publicznej wiadomości zastosowanie tego środka karnego było konieczne. P. K. VI, VII 1, 2 W pkt VI sentencji wyroku Sąd, na podstawie art. 212 § 3 k.k. za czyn przypisany w pkt 1 części wstępnej wyroku orzekł od oskarżonego nawiązkę w kwocie 50.000 zł na rzecz Fundacji (...) z siedzibą w W.. Nadto, w pkt VII sentencji wyroku Sąd, na podstawie art. 212 § 3 k.k. za czyn przypisany w pkt 2 części wstępnej wyroku orzekł od oskarżonego nawiązkę w kwocie 50.000 zł na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. W tym zakresie należy wskazać, że zgodnie z art. 212 § 3 k.k. w razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego. Sąd orzekając w/w nawiązki miał na uwadze, iż zniesławienie jest przestępstwem bezskutkowym - wystarczy, że jedynie potencjalnie może spowodować utratę zaufania do pokrzywdzonego. Jednakże zachowanie, którego dopuścił się oskarżony było z jednej strony szczególnie dotkliwie i krzywdzące w powszechnym poczuciu sprawiedliwości dla A. O. M., która poświęciła wiele lat swojego życia na zbudowanie swojego wizerunku dziennikarki, prezenterki i filantropki oraz wywołało przykre skutki dla niej oraz jej męża, którzy musieli tłumaczyć się osobom trzecim z przedmiotowych zniesławiających publikacji dotyczących A. O. M.. Konieczne jest zatem wyraźne uzmysłowienie oskarżonemu, iż wyrządzenie przez niego podobnej krzywdy komukolwiek pociąga za sobą konieczność poniesienia dodatkowych konsekwencji. Przedmiotowe kwoty nie przekraczają maksymalnej wysokości nawiązki w kwocie 100.000 zł (art. 48 k.k.). Zdaniem Sądu, kwoty te są adekwatne do powagi zarzutów przedstawianych przez oskarżonego wobec oskarżycielki prywatnej. 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności VIII Sąd, mając na względzie treść art. 628 k.p.k. obciążył oskarżonego P. K. kosztami procesu. Zdaniem Sądu, oskarżony będzie w stanie ponieść zasądzone koszty z uwagi na to, że w toku postępowania nie ujawniono podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. W tym zakresie należy wskazać, że oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu, przy czym oczywiste jest, że osiąga dochody w wysokości, która pozwoli mu na poniesienie przedmiotowych kosztów bez uszczerbku względem innych powinności, o czym świadczą chociażby zyski ze sprzedaży egzemplarzy przedmiotowej książki. X, XI Sąd miał na względzie, że zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia prywatnego - oskarżyciel prywatny. Mając na względzie powyższe Sąd wydał rozstrzygnięcie o treści wskazanej w pkt X i XI sentencji wyroku. W pkt X sentencji wyroku Sąd zwolnił uniewinnioną E. G. (1) od ponoszenia kosztów procesu. Ponadto, w pkt XI sentencji wyroku zasądził od oskarżycielki prywatnej A. O. M. na rzecz oskarżonej E. G. (1) kwotę 2.520 zł powiększoną o podatek VAT w obowiązującej stawce tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku ustanowieniem obrońcy z wyboru. 1.Podpis Wioletta Bąkowska - Ładna
  XIV_K__1271_2019_wyrok.pdf	Sygn. akt XIV K 1271/19 A $ 72 Z 7) 27 , a ZS RY WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Warszawa, dnia 17 maja 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: sędzia Joanna Raczkowska Protokolant: Agnieszka Gaca, Nina Pastuszka, Michał Dwurznik, Janusz Tkaczyński przy udziale oskarżyciela prywatnego: J O po rozpoznaniu na rozprawach w dniach: 20 grudnia 202 1r., 9 czerwca 2022r., 6 września 2022 r., 23 listopada 2022r., 2 lutego 2023r. 12 września 2023r., 1 lutego 2024r., 13 maja 20241r., sprawy: P W s.S iD ur. r.wZ oskarżonego prywatnym aktem oskarżenia o to, że: w okresie od dnia 30 listopada 2018 r. do 21 stycznia 2019 r. działając w zamiarze bezpośrednim, na terenie całego kraju, za pomocą środków masowego komunikowania, tj. za pomocą portalu społecznościowego T pomówił J O o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania, potrzebnego dla zajmowanego przez niego stanowiska Prezesa Fundacji , pomawiając J O m.in. o działanie na szkodę służby zdrowia oraz o odpowiedzialność za atak na Prezydenta G P A w ten sposób, że wielokrotnie publikował za pośrednictwem portalu społecznościowego T nieprawdziwe i zniesławiające wypowiedzi na temat J O , w tym w szczególności: 1. w dniu 30 listopada 2018r., godz.12,14: „Od 5 lat o tym piszę, nie ma większego hejtera w przestrzeni publicznej niż Jerzy O. co więcej on na sianiu nienawiści i gnojeniu ludzi po prostu zarabia, a zasłania się dziećmi i serduszkami.”, 2. w dniu 3 stycznia 2019r., godz.. 1.00: „Owsiak jest największym szkodnikiem, ale też jednym z odpowiedzialnych za to, co się w polskiej służbie zdrowia od 27 lat dzieje, on jest częścią i to fundamentalną częścią patologicznego systemu”; 3. w dniu 13 stycznia 2019r., godz.. 5.12: „Owsiak to największy pasożyt, żerujący na służbie zdrowia, manipulant i cynik, wykorzystujący chore i zdrowe dzieci do swoich rodzinnych biznesów”; 4. w dniu 13 stycznia 2019r., godz.. 11.58: „To twoje dzieło Owsiak, ten bandycki atak w Gdańsku to jest Twoja pieczęć – Ruch Wypierdolenia Krystyny Pawłowicz w Kosmos. Jesteś zerem Owsiak., absolutnym zerem”; 5. w dniu 20 stycznia 2019r., godz.. 3.23: „Nie wszystkie źródła dochodu Owsiaka są ściśle powiązane z (…), ale na rozmaite franczyzy, ostatnio ma przykład zarobił na trumnie Adamowicza”, 6. w dniu 21stycznia 2019r., godz.. 2.10: „Nie pierwszy raz Owsiak „rezygnuje” ze stołka prezesa @fundacjawosp i robi biznesy na trumnie. W 2013 roku był pierwszy raz, wówczas na śmierci dziecka Owsiak chciał załatwić sobie kontrakt na szkolenie ratowników przez „Złotego Melona” i też „rezygnował”; tj. o czyn określony w art. 212§1 kk w zw. z art. 212§2 k.k. w zw. z art. 12 kk; orzeka: I. oskarżonego Piotra Wielguckiego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając przy tym, że działał on w Biskupinie, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa określonego w art. 212§1 kk w zw. z art. 212§2 k.k. w zw. z art. 12§1 kk i za to, na podstawie art. 212§2 kk skazuje go na karę 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych; II. na podstawie art. 212§3 kk orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 20 000 (dwadzieścia tysięcy) złotych na rzecz Fundacji: Śląskie Hospicjum dla Dzieci Świetlikowo; III. na podstawie art. 39 pkt 8 kk i 43b kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci podania niniejszego wyroku do publicznej wiadomości poprzez zamieszczenie jego treści na stronach internetowych Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy przez okres 2 (dwóch) miesięcy; IV. na podstawie art. 628 pkt 1 i 2 kpk, zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu, na rzecz Skarbu Państwa - poniesione w sprawie wydatki, oraz opłatę w kwocie 600 (sześćset) złotych.
  XIV_K__1271_2019_uzasadnnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIV K 1271/19 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. Piotr Wielgucki Oskarżonemu Piotrowi Wielguckimu zarzucono popełnienie przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., polegającego na tym, że w okresie od dnia 30 listopada 2018 r. do 21 stycznia 2019 r. działając w zamiarze bezpośrednim, w miejscowości Biskupin, za pomocą środków masowego komunikowania, tj. za pomocą portalu społecznościowego Twitter pomówił Jerzego Owsiaka o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania, potrzebnego dla zajmowanego przez niego stanowiska Prezesa Fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, pomawiając Jerzego Owsiaka m.in. o działanie na szkodę służby zdrowia oraz o odpowiedzialność za atak na Prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza w ten sposób, że wielokrotnie publikował za pośrednictwem portalu społecznościowego Twitter nieprawdziwe i zniesławiające wypowiedzi na temat Jerzego Owsiaka, w tym w szczególności: 1. w dniu 30 listopada 2018 r., godz. 12, 14: ,,Od 5 lat o tym piszę, nie ma większego hejtera w przestrzeni publicznej niż Jerzy O. co więcej on na sianiu nienawiści i gojeniu ludzi po prostu zarabia, a zasłania się dziećmi i serduszkami.”, 2. w dniu 3 stycznia 2019 r., godz. 1.00: „Owsiak jest największym szkodnikiem, ale też jednym z odpowiedzialnych za to, co się w polskiej służbie zdrowia od 27 lat dzieje, on jest częścią i to fundamentalna częścią patologicznego systemu"; 3. w dniu 13 stycznia 2019 r., godz. 5.12: „Owsiak to największy pasożyt, żerujący na służbie zdrowia, manipulant i cynik, wykorzystujący chore i zdrowe dzieci do swoich rodzinnych biznesów”; 4. w dniu 13 stycznia 2019 r., godz. 11.58: ,,To twoje dzieło Owsiak, ten bandycki atak w Gdańsku to jest Twoja pieczęć- Ruch Wypierdolenia Krystyny Pawłowicz w Kosmos. Jesteś zerem Owsiak, absolutnym zerem”; 5. w dniu 20 stycznia 2019 r., godz. 3.23: „Nie wszystkie źródła dochodu Owsiaka są ściśle powiązane z WOŚP, ale na rozmaite franczyzy, ostatnio ma przykład zarobił na trumnie Adamowicza”, 6. w dniu 21 stycznia 2019 r., godz. 2.10: ,,Nie pierwszy raz Owsiak ,,rezygnuje” ze stołka prezesa @fundacjawosp i robi biznesy na trumnie. W 2013 roku był pierwszy raz, wówczas na śmierci dziecka Owsiak chciał załatwić sobie kontrakt na szkolenie ratowników przez ,,Złotego Melona” i też, rezygnował”; Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Od 30 listopada 2018 roku do 21 stycznia 2019 roku Piotr Wielgucki pod pseudonimem „Matka Kurka” publikował w serwisie społecznościowym Twitter wpisy zniesławiające Jerzego Owsiaka. W dniu 30 listopada 2018 r., o godz. 12, 14 Piotr Wielgucki zamieścił wpis: ”Od 5 lat o tym piszę, nie ma większego hejtera w przestrzeni publicznej niż Jerzy O. co więcej on na sianiu nienawiści i gojeniu ludzi po prostu zarabia, a zasłania się dziećmi i serduszkami.” W dniu 3 stycznia 2019 r., o godz. 1.00 Piotr Wielgucki zamieścił wpis: „Owsiak jest największym szkodnikiem, ale też jednym z odpowiedzialnych za to, co się w polskiej służbie zdrowia od 27 lat dzieje, on jest częścią i to fundamentalna częścią patologicznego systemu." W dniu 13 stycznia 2019 r., o godz. 5.12 Piotr Wielgucki zamieścił wpis: „Owsiak to największy Zestawienie tweetów dotyczących Jerzego Owsiaka 29-66 wydruki tweetów zamieszczonych na portalu 67-85; 97-109 pasożyt, żerujący na służbie zdrowia, manipulant i cynik, wykorzystujący chore i zdrowe dzieci do swoich rodzinnych biznesów.” W dniu 13 stycznia 2019 r., o godz. 11.58 Piotr Wielgucki zamieścił wpis: ,,To twoje dzieło Owsiak, ten bandycki atak w Gdańsku to jest Twoja pieczęć- Ruch Wypierdolenia Krystyny Pawłowicz w Kosmos. Jesteś zerem Owsiak, absolutnym zerem.” W dniu 20 stycznia 2019 r., godz. 3.23 Piotr Wielgucki zamieścił wpis: „Nie wszystkie źródła dochodu Owsiaka są ściśle powiązane z WOŚP, ale na rozmaite franczyzy, ostatnio ma przykład zarobił na trumnie Adamowicza.” W dniu 21 stycznia 2019 r., o godz. 2.10 Piotr Wielgucki zamieścił wpis: ,,Nie pierwszy raz Owsiak ,,rezygnuje” ze stołka prezesa @fundacjawosp i robi biznesy na trumnie. W 2013 roku był pierwszy raz, wówczas na śmierci dziecka Owsiak chciał załatwić sobie kontrakt na szkolenie ratowników przez ,,Złotego Melona” i też, rezygnował.” Piotr Wielgucki ma 52 lata, pracuje jako publicysta i osiąga miesięczne dochody w wysokości 4000 złotych. Od 2013 roku Piotr Wielgucki aktywnie krytykuje Jerzego Owsiaka oraz jego działalność na rzecz fundacji WOŚP. Piotr Wielgucki opublikował w internecie nieprawdziwe informacje dotyczące Jerzego Owsiaka, jego działalności oraz fundacji, w której pełni funkcję prezesa. Działalność prowadzona przez oskarżyciela prywatnego opiera się na zaufaniu społecznym natomiast wpisy oskarżonego dyskredytują oskarżyciela prywatnego w świetle opinii publicznej i wpływają niekorzystnie na działalność fundacji. Działalność fundacji opiera się na zaufaniu społecznym, którego wynikiem są prowadzone coroczne zbiórki pieniędzy na zakup sprzętu medycznego. Ponadto oskarżony zamieszczał wpisy sugerujące prowadzenie przez oskarżyciela niejasnych interesów finansowych podczas gdy nieprawidłowe finansowanie fundacji nigdy nie zostało stwierdzone przez żaden organ Częściowo wyjaśnienia Piotra Wielguckiego 409-413 Zeznania Jerzego Owsiaka 459-464 543-552 Zeznania Krzysztofa Dobiesa 587-596, 599-607 Zeznania Lidii Niedźwiedzkiej- Owsiak 695-703 państwowy. Jerzy Owsiak jest prezesem spółki Złoty Melon, którego udziałowcem jest fundacja WOŚP. Celem działalności tej spółki jest pozyskiwanie funduszy dla fundacji. Spóła jest zarejestrowana we właściwym rejestrze a jej bilanse są powszechnie dostępne. Po ataku na Prezydenta Gdańska - Pawła Adamowicza Jerzy Owsiak mierząc się z hejtem wywołanym wpisami m. in. na Twitterze podjął decyzję o rezygnacji z funkcji prezesa. Wpisy Piotra Wielguckiego dotyczące Jerzego Owsiaka nie znalazły potwierdzenia w rzeczywistości. Oskarżony natomiast poprzez insynuacje oraz odnoszenie się jedynie do części faktów przedstawia swoje opinie kształtując negatywny wizerunek oskarżyciela. W związku ze śmiercią 2,5 letniej Dominiki w wyniku braku wydania dyspozycji do przyjazdu karetki, Jerzy Owsiak wystosował prośbę do Ministra Zdrowia i postulował o implementację zasad dla dyspozytorów medycznych, aby uniknąć takich sytuacji w przyszłości. List otwarty do Ministra Zdrowia, Oficjalne oświadczenie Lidii i Jurka Owsiaków, Procedury postępowania dla dyspozytorów medycznych; Lista stacji pogotowia ratunkowego 111-112; 110 Oskarżony publikował treści ze swojego miejsca zamieszkania tj. z miejscowości Biskupin. Oświadczenie Piotra Wielguckiego i Izabeli Wielguckiej; Wydruk danych logowania z twittera 186-187; 189; 225 Sąd Rejonowy w Złotoryi wyrokiem z 29 września 2014 r. uniewinnił Piotra Wielguckiego od zarzucanych mu czynów polegających na zniesławieniu i znieważeniu Jerzego Owsiaka uznając, że zamieszczone przez niego wypowiedzi mieściły się w ramach kserokopie akt postępowania przed Sądem Rejonowym w Złotoryi II K 58/15, II 641-680 dopuszczalnej krytyki z wyłączeniem użycia sformułowania "hiena cmentarna". Sąd ten odstąpił natomiast od wymierzenia oskarżonemu kary uznając, że oskarżyciel prywatny odpowiedział oskarżonemu zniewagą wzajemną. Wyrokiem z 26 lutego 2015r. Sąd Okręgowy w Legnicy zmienił wyrok SR w Złotoryi w ten sposób, że wymierzył oskarżonemu karę za zarzucany mu czyn a w pozostałym zakresie utrzymał ten wyrok w mocy. K 358/13 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Zestawienie tweetów dotyczących Jerzego Owsiaka Wydruki te stanowiły dowód na okoliczność umieszczania wpisów przez oskarżonego na Twitterze, ich częstotliwości i daty zamieszczenia. Dowody te były wiarogodne, a sam oskarżony ich nie kwestionował. wydruki tweetów zamieszczonych na portalu Dowody te wskazywały na to, że oskarżony działając z konta „Matka Kurka” publikuje wpisy na temat Jerzego Owsiaka i WOŚP. Wpisy te stanowiły wyraz negatywnej oceny pokrzywdzonego przez oskarżonego i pomawiały go m in. o śmierć prezydenta Gdańska, złe funkcjonowanie polskiej służby zdrowia, czy wzbogacanie się kosztem krzywdy małoletnich dzieci. Oskarżony przyznał się do ich zamieszczenia. Częściowo wyjaśnienia Piotra Wielguckiego Wyjaśnienia oskarżonego były wiarygodne w zakresie w jakim przyznał się do zarzuconego mu czynu. W szczególności oskarżony nie kwestionował, że zamieszczał negatywne wpisy na temat Jerzego Owsiaka na portalu Twitter. Zeznania Jerzego Owsiaka Zeznania świadka były spójne, konsekwentne i wiarygodne. Świadek w sposób wyczerpujący i pełny przedstawił i uargumentował swoje stanowisko w kwestii zniesławiających go treści. Świadek zaznaczył przy tym co istotne, że treści te z uwagi na powszechną dostępność do internetu mogły dotrzeć do nieograniczonej liczby osób. Ponadto podważały one jego wiarygodność jako prezesa Fundacji oraz jego motywacje jako człowieka. W rezultacie część osób poddawała w wątpliwość jego działalność. Zeznania Krzysztofa Dobiesa Zeznania świadka korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka Jerzego Owsiaka, Lidii Niedźwiedzkiej-Owsiak oraz wydrukami z portalu Twitter. Świadek szczegółowo odniósł się do sytuacji jaka miała związek ze śmiercią prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza podczas finału WOŚP. Świadek potwierdził również, że oskarżony od wielu lat krytykuje WOŚP. Świadek był wieloletnim pracownikiem WOŚP w związku z tym był zaangażowany w działalność fundacji i wiedział o wpisach oskarżonego na temat Jerzego Owsiaka. Zeznania Lidii Niedźwiedzkiej-Owsiak Zeznania świadka były wiarygodne, spójne i logiczne. Świadek szczegółowo opisała jakie treści publikował na Twitterze oskarżony Piotr Wielgucki i jaki wpływ miały one na życie zawodowe i prywatne oskarżyciela publicznego oraz na działalność Fundacji. Zeznania świadka korespondowały nadto z wydrukami załączonymi do prywatnego aktu oskarżenia i zeznaniami pokrzywdzonego oraz świadka Krzysztofa Dobiesa. Sąd nie znalazł przy tym podstaw, aby odmówić im wiarygodności. Świadek była bowiem zaangażowana w działalność Fundacji i miała najlepszą wiedzę co do treści zniesławiających Jerzego Owsiaka. W ocenie Sądu przedmiotowe dowody z dokumentów zostały sporządzone rzetelnie przez podmioty uprawnione zgodnie ze wskazaniami procedury. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości i brak jest podstaw, aby kwestionować ich wartość dowodową. kserokopie akt postępowania przed Sądem Rejonowym w Złotoryi II K 58/15, II K 358/13 Orzeczenia sądowe oraz inne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy zostały sporządzone przez niezawisły i niezależny Sąd. Brak jest podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Z załączonych wyroków w tym Sądu Rejonowego w Złotoryi nie wynika, aby treści publikowane przez oskarżonego były prawdziwe i znalazły potwierdzenie w faktach. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Częściowo wyjaśnienia Piotra Wielguckiego Wyjaśnienia oskarżonego były niewiarygodne w zakresie w jakim twierdził, że do zniesławienia Jerzego Owsiaka nie doszło, a formułowane przez niego opinie na jego temat znalazły potwierdzenie w faktach. Dołączone do wniosku z 20 grudnia 2021 r.: - wydruki ze strony fakt.pl, wpolityce.pl, gazetalubuska.pl, newsweek.pl, polsatnews.pl, tvn24.pl, dziennikzachodni.pl, niezależna.pl, wprost.pl, natemat.pl; - zawiadomienie o Nie dotyczy czynu objętego zarzutem. Wskazane artykuły zostały bowiem sporządzone przed datą czynu tj. przed 30 listopada 2018 r. a ich treści nie były objęte zarzutem. Kserokopie akt postępowania karnego przygotowawczego jak i sądowego, dotyczące gróźb karalnych jak i zarzutów jakie Piotr Wielgucki miał względem Jerzego Owsiaka również nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. przestępstwie; - postanowienie o umorzeniu dochodzenia; Kserokopie akt postepowania PR 2 Ds. 306.2019.D i PR 2 Ds. 198.2021.Sp(c) Kserokopie akt postępowania o sygn. II K 58/15, II K 310/15, II K 389/16 Dołączone do wniosku z 20 grudnia 2021 r.: - postanowienie SR w Złotoryi z 31 lipca 2014 r. o sygn. II K 220/14; - wyrok SR w Złotoryi z 29 września 2014 r. o sygn. II K 358/13; - wyrok SR w Złotoryi z 26 października 2016 r. o sygn. II K 389/16; - wyrok SO w Warszawie z 10 października 2018 r. o sygn. XXIV C 741/17; - wyrok SR dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z 2 listopada 2017 r. o sygn. XII K 234/17; - wyrok SO we Wrocławiu z 21 września 2018 r. o sygn. I C 2018/17; Kserokopie akt postępowania PR 4361- Dokumenty te nie dotyczyły czasoookresu objętego zarzutem. Stanowią one dowód na to, co zostało w nich stwierdzone natomiast pozostają bez związku z przedmiotem toczącego się postępowania. 0.Ds.576.2022; Dołączone do wniosku z 30 września 2022 r.: - wydruki z serwisu Twitter, Dołączone do wniosku z 14 listopada 2022 r.: - wyrok SO w Warszawie z 24 października 2022 r. o sygn. akt III C 217/22; korespondencja mailowa, Dołączone do wniosku z 12 września 2023 roku: - wydruk korespondencji e-mail; - Postanowienie SR dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu o sygn. Kp 98/23, - Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, Wydruki dokumentujące wpisy nie objęte wnioskiem o ściganie. Ponadto kwestie dotyczące zniesławienia Barbary Pieli i Krystyny Pawłowicz przez Jerzego Owsiaka oraz jego ewentualnej odpowiedzialności nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżyciel prywatny zarzucił Piotrowi Wielguckimu, że w okresie od dnia 30 listopada 2018 r. do 21 stycznia 2019 r. działając w zamiarze bezpośrednim, w miejscowości Biskupin, za pomocą środków masowego komunikowania, tj. za pomocą portalu społecznościowego Twitter pomówił Jerzego Owsiaka o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania, potrzebnego dla zajmowanego przez niego stanowiska Prezesa Fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, pomawiając Jerzego Owsiaka m.in. o działanie na szkodę służby zdrowia oraz o odpowiedzialność za atak na Prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza w ten sposób, że wielokrotnie publikował za pośrednictwem portalu społecznościowego Twitter nieprawdziwe i zniesławiające wypowiedzi na temat Jerzego Owsiaka, w tym w szczególności: 1. w dniu 30 listopada 2018 r., godz. 12, 14: ,,Od 5 lat o tym piszę, nie ma większego hejtera w przestrzeni publicznej niż Jerzy O. co więcej on na sianiu nienawiści i gojeniu ludzi po prostu zarabia, a zasłania się dziećmi i serduszkami.”, 2. w dniu 3 stycznia 2019 r., godz. 1.00: „Owsiak jest największym szkodnikiem, ale też jednym z odpowiedzialnych za to, co się w polskiej służbie zdrowia od 27 lat dzieje, on jest częścią i to fundamentalną częścią patologicznego systemu"; 3. w dniu 13 stycznia 2019 r., godz. 5.12: „Owsiak to największy pasożyt, żerujący na służbie zdrowia, manipulant i cynik, wykorzystujący chore i zdrowe dzieci do swoich rodzinnych biznesów”; 4. w dniu 13 stycznia 2019 r., godz. 11.58: ,,To twoje dzieło Owsiak, ten bandycki atak w Gdańsku to jest Twoja pieczęć-Ruch Wypierdolenia Krystyny Pawłowicz w Kosmos. Jesteś zerem Owsiak, absolutnym zerem”; 5. w dniu 20 stycznia 2019 r., godz. 3.23: „Nie wszystkie źródła dochodu Owsiaka są ściśle powiązane z WOŚP, ale na rozmaite franczyzy, ostatnio na przykład zarobił na trumnie Adamowicza”, 6. w dniu 21 stycznia 2019 r., godz. 2.10: ,,Nie pierwszy raz Owsiak ,,rezygnuje” ze stołka prezesa @fundacjawosp i robi biznesy na trumnie. W 2013 roku był pierwszy raz, wówczas na śmierci dziecka Owsiak chciał załatwić sobie kontrakt na szkolenie ratowników przez ,,Złotego Melona” i też, rezygnował”; W uzasadnieniu aktu oskarżenia zostało zamieszczone rozwinięcie postawionego zarzutu, że zdaniem oskarżyciela prywatnego sformułowane przez oskarżonego wypowiedzi koncentrują się wokół negatywnego wpływu Jerzego Owsiaka na polską służbę zdrowia, odpowiedzialności za atak na prezydenta Pawła Adamowicza oraz nieetycznych zachowań związanych z czerpaniem korzyści majątkowych. Zgodnie z art. 212 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Jeżeli sprawca wskazany w powyższym przepisie działa za pomocą środków masowego komunikowania podlega odpowiedzialności karnej stosownie do treści art. 212 § 2 k.k. Pomawianie oznacza bezpodstawne zarzucenie, niesłuszne przypisanie czegoś komuś, posądzenie, jak i oskarżenie kogoś o coś. Jednak o zniesławiającym charakterze wiadomości przekazywanych przez sprawcę nie decyduje subiektywne poczucie pokrzywdzonego, lecz wyłącznie ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zniesławienie. Przedmiotowej regulacji, nie można oceniać w oderwaniu od art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, który mówi, że: 1. Każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe (...). 2. Korzystanie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność może podlegać takim wymogom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie demokratycznym w interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytorialnej lub bezpieczeństwa publicznego ze względu na konieczność zapobieżenia zakłóceniu porządku lub przestępstwu, z uwagi na ochronę zdrowia i moralności, ochronę dobrego imienia i praw innych osób oraz ze względu na zapobieżenie ujawnieniu informacji poufnych lub na zagwarantowanie powagi i bezstronności władzy sądowej. Jednocześnie wskazać należy, że art. 54 Konstytucji RP, gwarantuje każdemu wolność wyrażania swoich poglądów. Stanowisko judykatury oraz dorobek orzeczniczy Polski oraz Unii Europejskiej początkowo był niejednorodny w zakresie czy pomówienie, o jakim mowa w art. 212 k.k. odnosi się wyłącznie do faktów, czy też może obejmować oceny. Aktualnie w orzecznictwie ETPCz dominuje stanowisko, w którym fakty rozróżniane są od sądów wartościujących, a te ostatnie nie podlegają, co do zasady, udowodnieniu. Jak zostało to wskazane, należy jednak wymagać, aby wyrażona opinia posiadała dostateczną podstawę faktyczną, gdyż bez niej dochodzi do nadużycia wolności słowa. Konieczny związek między sądem wartościującym i podpierającymi opinię faktami może być według Trybunału różny w zależności od okoliczności. Nie może być to jednak związek luźny, a "dostateczny" czyli mający uzasadnione podstawy. Zdaniem Trybunału tylko bardzo poważne racje bądź pilna potrzeba społeczna może uzasadniać postawienie ochrony dóbr osobistych osoby pełniącej funkcję publiczną ponad wolność słowa. Tylko bardzo poważne racje mogą ograniczyć wolność słowa w debacie politycznej (zob. Feldek przeciwko Słowacji, orz. z 12.7.2001 r., skarga Nr 29032/ 95; I.C. Kamiński, Swoboda wypowiedzi, s. 93–105). Postępowanie dowodowe przeprowadzone w tej sprawie w sposób bezsporny wykazało zatem, że zarzuty stawiane oskarżonemu w akcie oskarżenia, są zachowaniami podjętymi w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wyczerpującymi znamiona przestępstwa zniesławienia oskarżyciela prywatnego, dokonanymi za pomocą środków masowego komunikowania się jakim niewątpliwie jest internet. Zacytowane i przywołane w akcie oskarżenia wpisy - słowa, co do których oskarżony sam przyznał iż jest ich autorem, i które zostały objęte wnioskiem o ściganie sformułowanym w a/o przez oskarżyciela, mają charakter zdecydowanie pejoratywny – w ww. tweetach, zamieszczanych na stronie oskarżonego publikował on wpisy opisujące oskarżyciela jako hejtera, który zarabia na gnojeniu ludzi, szkodnika, który jest fundamentalną częścią patologicznego systemu w zakresie służby zdrowia, pasożyta, manipulanta i cynika wykorzystującego chore i zdrowe dzieci do swoich rodzinnych biznesów. Pisał o oskarżycielu: absolutne zero, że jest osobą odpowiedzialną za atak na Prezydenta Adamowicza, czy przedstawiał go jako osobę, która zarabia, czy robi biznesy na trumnie Adamowicza. Wypowiedzi oskarżonego niewątpliwie nie tylko są nacechowane negatywnie ale znacząco wykraczają poza zakres wolności słowa i dopuszczalnej krytycznej działalności oskarżyciela prywatnego, są krzywdzące dla pokrzywdzonego i naruszały jego dobre imię, były wypowiedziami nieprawdziwymi, poniżającymi oskarżyciela w opinii publicznej i podważającymi do jego osoby zaufanie społeczne – potrzebne do wykonywania działalności, którą oskarżyciel prowadzi - prowadzenie fundacji i pełnienie funkcji jej prezesa przez ostatnie 30 lat. Podważają autorytet oskarżyciela oraz kwestionują legalność jego działalności, oraz deprecjonują jego osiągniecia. Motywacja oskarżonego, który przyznając, że publikując kwestionowane treści –czynił to dla równowagi – jest zupełnie nieakceptowalna i nie mogła znaleźć aprobaty sądu. Hejt, czy wręcz mowa nienawiści, którą w swoich tweetach prezentował oskarżony wobec oskarżyciela musiała spotkać się z reakcją prawno – karną, dlatego też Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony publikował zniesławiające oskarżyciela treści z pełną świadomością nieprawdziwości twierdzeń i ocen które zamieszczał w kwestionowanych wpisach na temat Jerzego Owsiaka i nie można uznać, by czynił to w obronie społecznie uzasadnionego interesu. Nie mogą przy tym zostać za uznane jako mieszczące się w ramach dozwolonej krytyki oskarżyciela, oskarżony nadto w żaden sposób nie udowodnił, że podawane przez niego informacje są prawdziwe. Oskarżony działał w taki sposób od wielu lat, a jego wpisy miały bardzo szeroki zasięg i duży krąg odbiorców. Zachowanie oskarżonego Sąd uznał zatem za zawinione, o dużej społecznej szkodliwości i realnie stwarzające istotną szkodę po stronie oskarżyciela. Analizując zatem znamiona przestępstwa zniesławienia w kontekście zachowania oskarżonego, Sąd uznał, że swoim działaniem wyczerpał on znamion przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 kk. Sprawca miał świadomość nieprawdziwości stawianych zarzutów, albo przynajmniej godził się z faktem, że stawia niektóre zarzuty niesprawdzone, a mimo to – z premedytacją publikował szkalujące wpisy na temat oskarżyciela. Istotnym jest w tym miejscu wskazanie, że nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu wskazana w art. 213 § 2 pkt. 1 i 2 k.k. Zgodnie z tym przepisem nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Termin „publicznie” oznacza dostępnie dla nieokreślonego kręgu adresatów (zob. też wyrok SA w Krakowie z 4.12.2002 r., II AKa 327/02, LEX nr 76264). Przez „podniesienie zarzutu” należy rozumieć zachowanie sprawcy polegające na uwydatnieniu, pokazaniu, dostrzeżeniu (wypowiedzeniu) zastrzeżeń względem osoby pokrzywdzonego. „Rozgłaszać zarzut” to rozpowszechniać go, czynić dostępnym dla nieokreślonego kręgu adresatów, przekazywać innym osobom, czynić powszechnie dostępnym. Sformułowanie „służący obronie społecznie uzasadnionego interesu” oznacza, że sprawca nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2 k.k., jeżeli podniesiony przez niego publicznie zarzut zmierzał do ochrony, zabezpieczenia interesu ogółu osób, społeczeństwa. Jak trafnie podniósł Sąd Najwyższy: „Społecznie uzasadniony interes nie może być rozumiany w sposób abstrakcyjny, jest bowiem pojęciem konkretnym i musi wynikać z określonej sytuacji, wymagającej obrony tego interesu nawet z naruszeniem dobrego imienia innej osoby, grupy osób lub instytucji. Nie każde działanie jest działaniem w obronie społecznie uzasadnionego interesu, lecz tylko takie, które faktycznie temu służy” (zob. wyrok SN z 25.09.1973 r., V KRN 358/73, LEX nr 18705). (por. A. Błachnio [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. J. Majewski, Warszawa 2024, art. 213.). W niniejszej sprawie okoliczność, o której mowa w ww. przepisie nie zachodziła, a kontratyp z art. 213 § 2 pkt 2 k.k. dotyczy podniesienia prawdziwego zarzutu, służącego obronie społecznie uzasadnionego interesu. W przekonaniu Sądu, żaden z podniesionych przez oskarżonego zarzutów nie miał takiego charakteru. Nie ma podstaw, aby w jakikolwiek sposób uzasadniać motywację oskarżonego co do publikowanych treści. Wręcz przeciwnie jego zachowanie może być uznane jako działanie wbrew takiemu interesowi. W toku postepowania oskarżony nie udowodnił, że sformułowane przez niego zarzuty były prawdziwe. Wskazać zaś należy, że postępowanie przed Sądem w Złotoryi zostało prawomocnie zakończone. To, że w innym postępowaniu Sąd uznał, że publikacja treści przez oskarżonego mieści się w zakresie dopuszczalnej krytyki nie oznacza automatycznie, że i w tym postępowaniu nie można mu czynić żadnego zarzutu z tytułu karygodnego zachowania. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności Piotr Wielgucki I, II, III I Sąd uznał oskarżonego Piotra Wielguckiego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 212 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30zł. Bezsprzecznym jest fakt, że w chwili popełnienia przypisanego czynu, oskarżony zdawał sobie sprawę z konsekwencji wynikających z podjętych przez niego działań w postaci zamieszczania informacji mogących poniżyć Jerzego Owsiaka w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska oraz rodzaju prowadzonej działalności. W ocenie Sądu wymierzona kara grzywny jest adekwatna zarówno do stopnia winy, jak też stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, spełnia cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu grzywna jest realną dolegliwością dla oskarżonemu i pozwoli mu na uświadomienie sobie naganności swojego czynu, a wysokość stawki dziennej jest adekwatna do sytuacji majątkowej oskarżonego i uwzględnia do jego możliwości zarobkowe. Należy mieć na względzie fakt, że zachowanie oskarżonego w sposób obiektywny przysporzyło oskarżonemu osobistej krzywdy jak i naraziło go na hejt ze strony użytkowników portali społecznościowych, na których te wpisy zamieszczono. W ocenie sądu nie można bagatelizować powagi przedmiotowego przestępstwa, gdyż przestępstwa tego rodzaju godzą w dobre imię pokrzywdzonego czego następstwem jest często utrata budowanego latami wizerunku. W związku z popełnionym przez oskarżonego czynem doszło osłabienia wartości, jaką Jerzy Owsiak posiadał w pojęciu innych ludzi oraz narażenia na szwank jego dobrego imienia i poczucia godności osobistej. Mając na uwadze powyższe okoliczności, stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd ocenił jako wysoki. Za wysoki należało uznać również stopień zawinienia oskarżonego. Oskarżony zachował się nagannie, mimo, iż miał możliwość zachowania zgodnego z prawem. Karygodny charakter zachowania oskarżonego potęguję fakt, iż proceder propagowania wpisów zniesławiających oskarżyciela prywatnego był przez niego długotrwale kontynuowany. W wyniku takiego działania wyrządził on szkodę pokrzywdzonemu przejawiającą się w utracie zaufania w środowisku zawodowym i szerokim informowaniu o treści pomówień przez inne osoby. Sąd orzekł również wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 20.000 zł., uwzględniając w tym zakresie wniosek pokrzywdzonego. Sąd uznał, za właściwe orzeczenie również środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez zamieszczenie jego treści na stronie internetowej Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy przez okres 2 miesięcy. Sąd miał przy tym na względzie, że konieczne jest to do przywrócenia dobrego imienia pokrzywdzonego. 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisane go czynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzy gnięcia z wyrok u Przytoczyć okoliczności IV Na podstawie art. 628 pkt. 1 i 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążył oskarżonego i zasądził od niego na rzecz oskarżyciela prywatnego koszty procesu a na rzecz Skarbu Państwa poniesione w sprawie wydatki i opłatę w kwocie 600 zł. 8. PODPIS
  XIV_K__256_2023_wyrok_1.pdf	sygn. akt XIV K 256/23 eżgies WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 października 2024 r. roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział XIV Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Joanna Włoch Protokolant: Anastazja Loda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2023 r., 5 lutego 2024 r., 5 kwietnia 2024 r., 14 maja 2024 r., 17 czerwca 2024 r., 30 lipca 2024 r., 2 października 2024 r. sprawy D R córki M iE z domu G urodzonej r.wC oraz M D syna A iA z domu $ urodzonego r.wP oskarżonych o to, że: 1. działając w wspólnie i w porozumieniu z dziennikarzami i innymi, w wykonaniu z góry powziętym zamiarem, w zorganizowanej grupie, w okresie od 30 stycznia 2022 r. do 21 marca 2022 r. przygotowali zniesławiający A R materiał prasowy o tytule „M 0 a następnie, upublicznili przygotowany materiał prasowy za pomocą środków masowego komunikowania: 2. w dniu 21 marca 2022 r. w sieci internetowej, na portalu internetowym należącym do www. , w mediach społecznościowych Facebook na profilu » » oraz ,, », dostępnych w międzynarodowej przestrzeni publicznej, w drukowanej wersji , dostępnej na terenie całego kraju; 3. w dniu 22 marca 2022 r., w sieci internetowej, na portalu internetowym, mediach społecznościowych, należących do gazety „ *, dostępnych w międzynarodowej przestrzeni publicznej, w drukowanej wersji gazety , dostępnej na terenie całego kraju, pod zmienionym tytułem „„R ”; 4. w dniu 23 marca 2022 r., w sieci internetowej, na portalu „ ”, dostępnej w międzynarodowej przestrzeni publicznej; 5. na sponsorowanych linkach z materiałem prasowym „M ”, w okresie od 21 marca 2022 r. do 11 kwietnia 2022 r. w mediach społecznościowych Facebook, Instagram, dostępnych w międzynarodowej przestrzeni publicznej, przy czym linki z materiałem prasowym były sponsorowane w tym celu, aby dotarły do jak największej grupy odbiorców i każdy użytkownik mediów społecznościowych mógł się z nim zapoznać; 6. w dniu 21 marca 2022 r. w sieci internetowej, na portalu , dostępnej w międzynarodowej przestrzeni publicznej, pod zmienionym tytułem „H ”; 7. w dniu 22 marca 2022 r. w sieci internetowej, na portalu , dostępnej w międzynarodowej przestrzeni publicznej, pod zmienionym tytułem „A ”; pomawiając A R , polskiego przedsiębiorcę, w sposób publiczny, za pomocą środków masowego komunikowania w postaci sieci internetowej oraz gazet drukowanych o to, iż: jest inicjatorką „ataku trolli” na D R w Internecie, atakowania R ; 1) pojawia się za każdym razem, gdy tylko imię i nazwisko D R pojawia się w cieci internetowej, aby ją atakować i hejtować; 2) dąży w sposób mściwy do zniszczenia D R publicznej; 3) pojawia się za każdym razem, gdy ktoś wspomni dekoratorkę wnętrz w mediach społecznościowych, po to, by „obsmarować” D R , używając wszelakich inwektyw; , hejtowania D. R w przestrzeni angażuje osoby trzecie celem prowadzenia zorganizowanych ataków na D R podejmuje próby wyłudzenia pieniędzy od D stosując szantaż i zastraszanie; umowy dotyczące zaprojektowania i wykończenia mieszkania; zaakceptowała poszczególne etapy budowy, a następnie nęka R celem wyłudzenia usługi i pieniędzy; 10) zdjęcia, które udostępnia na swoim profilu Instagram A prezentują wnętrza mieszkania, którego zaprojektowanie i wykończenie było prawdy o jego zrachowaniach wobec żony i dzieci; wyłudzić pieniądze w kwocie 1,2 min zł; 5) stosuje hejt wobec R i rozpowszechnia nieprawdziwe informacje; 4) ; 6) 7) dzwoni do mediów, aby nie pisały o R ; 8) próbuje zniszczyć D R , która należycie wykonała R 9) R przedmiotem umowy Pań R z R ; 11) zdjęcia, które udostępnia na swoim profilu Instagram A przedstawiają włoskie, ekskluzywne meble nabyte od R R ; 12) chce zniszczyć architekt, która projektuje dla oraz międzynarodowej elity i wykonała mieszkanie jak sukienkę od channel, czego potwierdzeniem mają być zdjęcia mebli i wnętrz z profilu Instagram A R ; 13) znalazła biznesmena D , który miał ufundować całą usługę remontową i projektową wykonaną przez D R ; 14) szantażowała biznesmena D , grożąc mu ujawnieniem 15) chce od R 16) opublikowanie przez córkę E negatywną opinię na temat R w Internecie postów zawierających wraz z orzeczeniem Sądów stoi w sprzeczności z etyką adwokacką i stanowi przejaw hejtu internetowego; 17) R w sposób nagły i nieuzasadniony zaczęła kwestionować jakość usług D , pomimo wcześniejszej akceptacji dla działań R ; 18) powinna w trakcie postępowania sądowego przedstawić opinię biegłego potwierdzającego użycie przez R nieoryginalnych produktów; 19) oskarża R , podczas gdy D R przedstawiła sądowi oryginalne dokumenty, w tym faktury sprzedaży wyposażenia; 20) zamówiła płytki niedopuszczone do obrotu na terytorium , a to mozaikę wyprodukowaną przez R ; 21) niszczyła meble w mieszkaniu oraz całe mieszkanie; 22) utrudniała prowadzenie prac ekipie remontowej; 23) zakłada fałszywe konta i atakuje r ; 24) za remont mieszkania zapłacił t biznesmen D i procesuje się ze znajomym R ; 25) atakuje t biznesmena D , jego znajomych i przyjaciół, straszy ujawnieniem informacji o szczegółach znajomości z D , powiadomieniem żony i dzieci o jego niewierności; dyspozycji majątkowych o znacznej lub większej wartości; 27) działanie A R i jej Rodziny zabiło spółkę R ; 28) zniszczyła międzynarodowe przedsiębiorstwo D R ; 29) córka E nie posiada odpowiedniej wiedzy i kwalifikacji do wykonywania zawodu adwokata i sprzeniewierza się etyce swojego zawodu; 30) przeciwko córce E toczą się postępowania dyscyplinarne, które są prowadzone przez Rzecznika Dyscyplinarnego przy Okręgowej Radzie Adwokackiej w ; 31) wspólnie z Rodziną zastrasza, poniża, szantażuje i próbuje wyłudzić pieniądze od R ; 32) kombinuje, żeby nie zapłacić, mimo, że zamówiła, dąży do urwania ceny i wymuszenia zejścia z ceny za dostarczony towar; 33) prowadzi stalking w Internecie, zakłada fejkowe konta, produkuje fake newsy; 34) wysyła wiadomości i meile do Rodziny R ; 35) korzysta z faktu, że Prokuratura nie funkcjonuje i nie chce prowadzić postępowania o stalking wobec R , bo lekceważy sprawy zaś Sędziowie są przyzwyczajeni do przestępczości; 36) jest trollem internetowym, a jeśli ktoś natknął się na negatywne komentarze o R to są one na 99% nieprawdziwe i zostały spreparowane i miały posłużyć do szantażu w grze o 1,2 min zł; 37) uważa lampy za tysiące złotych za marne podróbki; 38) atakuje R w dziesiątkach postów; 39) kierowała do R wulgaryzmy, wyzywała ją słowami obelżywymi i wulgarnymi; 26) chciała zmusić t biznesmena D do uczynienia na jej rzecz 40) utrudniała ekipie remontowej prowadzenie prac, niszczyła mieszkanie, nie wpuszczała ekipy remontowej; 41) zrujnowała przedsiębiorstwo D R i jej dorobek; 42) jest hejterką przedsiębiorców i jej negatywne komentarze, nieprawdziwe informacje niszczą markę oraz powodują odpływ Klientów, doprowadzają firmę do bankructwa; 43) podejmuje zmasowane działania polegające na umieszczaniu w sieci negatywnych komentarzy na temat jakości sprzedawanych towarów i świadczonych usług, aby tworzyć wrażenie, iż nie tylko jeden podmiot jest niezadowolony, wskazując tym samym, iż nie tylko A R i jej Rodzina jest niezadowolona z usług R ; 44) nasyła na R nieuzasadnione kontrole; 45) prowadzi z R spór sądowy o niewywiązywanie się z obowiązku macierzyńskiego; 46) przegrała sprawę o naruszenie dóbr osobistych R ; w tym celu, aby poniżyć, upokorzyć, ośmieszyć A R w opinii publicznej, zniszczyć jej dobre imię, wizerunek, uczynić z niej przestępcę, podważyć jej kompetencje jako przedsiębiorcy i podważyć zaufanie do prowadzonego przez nią biznesu, zaszkodzić jej, skierować wobec A R falę nienawiści, hejt, narazić jej życie i upublicznić dane mieszkania; istotnie naruszono prywatność A R , a podjęte działania wzbudziły u A R poczucie zagrożenia, poniżenia, udręczenia; jednocześnie R i D nadal utrzymuje w sieci Internetowej szkalujące materiały prasowe dotyczące A R i jej Rodziny, utrzymując tym samym powstały stan bezprawia; tj. o popełnienie przestępstwa z art. 212 §1 i 2 kodeksu karnego II. od dnia 22 marca 2022 r. do dnia 22 maja 2022 r. przez okres trzech miesięcy, na portalu Instagram, na profilu o nazwie , oskarżeni udostępniali post z opisem, w którym pomówili A R , o to, iż: 1) od pięciu lat prowadzi agresywny, oparty o kłamstwa, pomówienia, nastawiony na zniesławienie, zniszczenie D R , atak w Internecie, życiu prywatnym i biznesowym; 2) publikowała szkalujące, napastliwe informacje tak długo i z taką częstotliwością, aż w końcu tematem zainteresowała się redakcja ; 3) stosowała cyniczny zabieg podbijania zasięgów szkalujących postów poprzez oznaczanie w postach mediów; w tym samym okresie czasu oskarżeni udostępniali czasowe relacje na profilu Instagram o nazwie , zawierające zniesławiające A R komentarze i materiały prasowe, w tym zniesławiające wypowiedzi S O , celem reklamowania opublikowanych materiałów prasowych i dotarcia do jak największej liczby osób; w tym celu, aby poniżyć, upokorzyć, ośmieszyć A R w opinii publicznej, zniszczyć jej dobre imię, wizerunek, uczynić z niej przestępcę, podważyć jej kompetencje jako przedsiębiorcy, podważyć zaufanie do prowadzonego przez nią biznesu, zaszkodzić jej, skierować wobec A R falę nienawiści, hejt, narazić jej życie i upublicznić dane mieszkania; istotnie naruszono prywatność A R , a podjęte działania wzbudziły u A R poczucie zagrożenia, poniżenia, udręczenia; tj. o popełnienie przestępstwa z art. 212 §1 i 2 kodeksu karnego III. działając wspólnie i w porozumieniu z dziennikarzami i innymi, w wykonaniu z góry powziętym zamiarem, w zorganizowanej grupie, w okresie od 30 stycznia 2022 r. do 24 marca 2022 r. przygotowała materiał prasowy o tytule „T ” a następnie, upublicznili przygotowany materiał prasowy za pomocą środków masowego komunikowania w postaci sieci internetowej oraz gazet drukowanych: 1. w dniu 24 marca 2022 r., w sieci internetowej, na portalu internetowym należącym do www. , w mediach społecznościowych Facebook na profilu „ ” oraz „ ”, dostępnych w międzynarodowej przestrzeni publicznej, w drukowanej wersji , dostępnej na terenie całego kraju; 2. na sponsorowanych linkach z materiałem prasowym o tytule „T ” w okresie od 24 marca 2022 r. do 7 kwietnia 2022 r. w mediach społeczności owych Facebook, Instagram, dostępnych w międzynarodowej przestrzeni publicznej, przy czym linki z materiałem prasowym były sponsorowane w tym celu, aby dotarły do jak największej grupy odbiorców i każdy użytkownik mediów społecznościowych mógł się z nim zapoznać; publiczny, za pomocą środków masowego komunikowania w postaci sieci internetowej oraz gazet drukowanych o to, iż: 1) relacje biznesowe z udziałem A R i członków jej Rodziny są podobne do relacji biznesowych, które kończą się groźbą śmierci czy straszeniem zabójstwa dzieci lub wynajęciem bandziorów, którzy załatwią sprawę, bowiem hejt i stalking internetowy to za mało, aby zastraszyć podwykonawców; członkami Rodziny zamawia, wyszukuje usterki, a następnie kwestionuje pomawiając A R przedsiębiorcę, w sposób 2) kombinuje, żeby nie zapłacić za usługę, A R wraz z wykonaną pracę, być nie zapłacić, cyt. „zamówić, wyszukać usterki lub zakwestionować wykonaną pracę, by nie zapłacić. A przynajmniej urwać część wynagrodzenia za wykonaną usługę czy wymusić zejście z ceny za dostarczony towar. To cel takiego działania. Świadomy. Tylko kretyn płaci podwykonawcy za ostatnią fakturę - to motto pewnego klienta. Napisał o tym jeden z internautów w poście pod reportażem o D R ojej byłych klientkach: A , E i A R ; 3. A R jest nierzetelną stroną umów zobowiązaniowych i nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań; wyłudza usługi metodą „zamemlać na śmierć” czyli wysyła pisma z podpisem adwokata, straszy, przeciąga, wyciąga kolejne dupelerki, a większość wykonawców zdaje sobie sprawę, że w sądzie ma mizerne szanse i dla świętego spokoju się zgadza; 1) zaplanowała i szczegółowo przygotowała działania niszczące przedsiębiorcę; 2) nęka poprzez używanie organów państwa i wszelkich instytucji kontrolnych, czego przykładem jest doniesienie do Sądu Rodzinnego, że D R zaniedbuje dziecko; 3) kieruje przemyślane groźby, mające na celu zastraszenie ofiary, są to takie groźby jak: pozbawienie życia, zabójstwo dzieci; 4) działania A R są podobne do działań podejmowanych przez inne osoby, które miały doprowadzić do zniszczenia przedsiębiorców, czego efektem było m.in. ucieczka przedsiębiorcy do , dobicie domu weselnego przez człowieka, który był zaprzyjaźniony ze wszystkimi, a przede wszystkim z marszałkiem sejmiku wojewódzkiego i w czasie pandemii kiedy było to zakazane robił imprezy; 5) A R i członkowie jej Rodziny nękają, wymuszają ustępstwa biznesowe z uwagi na to, że są osobami znanymi, czującymi, że mają władzę, powołują się na koneksje, współpracują biznesowe w jednym kręgu towarzyskim lub w jednej partii z rządzącymi, znają miejscowych i wywodzących się z jednego środowiska polityków np. posłów, widać ich na zdjęciach z publicznych eventów, mają kolegów ze szkoły w miejscowej prokuraturze, policji i miejscowym sądzie; 6) jest agresywnym stalkerem biznesowym, który korzysta z mediów istotnie naruszono prywatność A R , a podjęte działania społecznościowych oraz agencji PR, które zajmują się zawodowo hejtowaniem, którym płaci za usługi celem prowadzenia wielomiesięcznych stalkingowych kampanii; 7) monitoruje w sieci każdą informację o ofierze, reaguje atakami, wrzuca fejkowe posty, wywołuje negatywną reakcję innych internautów, produkuje fake newsy, cyt. „tak było w przypadku D R i zaocznego wyroku nakazującego jej zapłatę byłym klientom kwoty 1,2 min zł. Wyrok został zaskarżony przez architektkę i Sąd wszczął nowe postępowanie, ale stale pojawiało się we wpisach pań R bez żadnego komentarza, co się dalej wydarzyło”; 8) zakłada na FB i na Instagramie liczne profile nękanej osoby i publikuje nieprawdziwe informacje, wysyła smsy i maile do Rodziny by zdyskredytować ofiarę, natomiast cyt. „Prokuratorzy robią wszystko, by takie sprawy wypchnąć na ścieżkę postępowania cywilnego... nie chcą bawić się w skomplikowane ustalanie kto, co i komu zrobił czy był to stalking czy nie, albo traktują takie sprawy lekceważąco. Tak właśnie mogło być w przypadku D R ... Architekta dostała od prokuratora P M radę, aby w związku z faktem, że nie jest ubezwłasnowolniona, wystąpiła na drogę postępowania prywatnoskargowego o zniesławienie”; I. A R i członkowie jej Rodziny korzystają z faktu, że Sędziowie i Prokuratorzy są przyzwyczajeni do normalnej przestępczości, sędziowie nie znają się na mediach społecznościowych, nie rozumieją ich działania, nie wiedzą czym jest Instagram, Facebook, co to jest profil, fanpage, tagowanie, szerowanie, co dopiero musi tłumaczyć Sądowi biegły i nawet to niewiele daje, korzysta także z faktu, iż Sędziowie i Prokuratorzy nie korzystają z orzecznictwa; wraz z członkami Rodziny popełnia ciężkie przestępstwo, którego skutkiem może być np. ciężka depresja, a nawet samobójstwo; w tym celu, aby poniżyć, upokorzyć, ośmieszyć A R w opinii publicznej, zniszczyć jej dobre imię, wizerunek, uczynić z niej przestępcę, podważyć jej kompetencje jako przedsiębiorcy i podważyć zaufanie do prowadzonego przez nią biznesu, zaszkodzić jej, skierować wobec A R falę nienawiści, hejt, narazić jej życie i upublicznić dane mieszkania; 2) A R wzbudziły u A R poczucie zagrożenia, poniżenia, udręczenia; jednocześnie R i D nadal utrzymuje w sieci Internetowej szkalujące materiały prasowe dotyczące A R i jej Rodziny, utrzymując tym samym powstały stan bezprawia; tj. o popełnienie przestępstwa z art. 212 §1 i 2 kodeksu karnego. Orzeka: II. oskarżoną D R uniewinnia od popełnienia zarzucanych jej czynów; III. oskarżonego M D uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów; IV. kosztami postępowania obciąża oskarżyciela prywatnego A R .
  XIV_K__256_2023_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIV K 256/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. D R , M D Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty D R pozostaje w konflikcie z A R , E R oraz A R w związku z remontem apartamentu wykonywanym przez nią na rzecz w/w osób. W konflikt wciągnięty został także partner D R M D . Panie R zainicjowały szereg postępowań sądowych przeciwko D R . A R w dniu 27 kwietnia 2020 r. złożyła do Sądu Rejonowego w K pismo, którym wniosła o sprawdzenie sytuacji życiowej małoletniego syna D R wskazując, iż nie zajmuje się ona dzieckiem, bowiem większość swojego czasu spędza w ciągłych podróżach i na międzynarodowych targach organizowanych poza granicami P , używa wulgarnych słów i rzuca się do bicia. W sprawie tej prowadzone było postępowanie w Sądzie Rejonowym dla o sygn. akt V Nsm 1802/22. W dniu 21 marca 2022 r. na łamach oraz w wersji internetowej gazety ukazał się artykuł „Modelka R remontuje apartament, czyli jak zniszczyć przedsiębiorcę w Internecie” autorstwa M K - D . W dniu 22 marca 2022 r. artykuł ten sparafrazowany został wyjaśnienia D R 301v-302 wyjaśnienia M D 302-303 częściowo zeznania A R 1250-1251v częściowo zeznania E R 1273-1275 częściowo zeznania A R 1275-1276 pod tytułem „Rewelacje o konflikcie modelki A R z architektką D R . Poszło o gigantyczne pieniądze za remont, a potem o...” na łamach gazety oraz w internetowej wersji gazety. Podobnie w dniu w dniu 22 marca 2022 r. w sieci internetowej, na portalu , artykuł opublikowany został pod zmienionym tytułem „A R wraca z medialnego niebytu pozwała architekt na milion bo oszukała ją na remoncie”, a w dniu 23 marca 2022 r. pod tymże tytułem na portalu . zeznania M K - D 1293v-1294 Zeznania M M 2033-2033v zawiadomienie 2026-2027 postanowienie z dnia 31 marca 2023 Sądu Rejonowego dla II K 1126/22 425-445 postanowienie z dnia 4 września 2023 r. Sądu Okręgowego IX Kz 680/23 446-448v 1.1.2. D R , M D Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Od dnia 22 marca 2022 r. do 22 maja 2022 r. D R zamieszczała na swoim profilu na Instagramie artykuł autorstwa M K -D „Modelka R remontuje apartament, czyli jak zniszczyć przedsiębiorcę w Internecie”. Pod nim jako zamieszczony został post "od ponad pięciu lat trwa agresywny oparty o kłamstwa i pomówienia, nastawiony na zniesławienie i zniszczenie mnie atak. W ciągu tych pięciu lat byłam atakowana w internecie, w życiu prywatnym i biznesowym. Na własnej skórze przekonałam się dobitnie, że internet to nie tylko narzędzie komunikacji, prowadzenia biznesu, promocji. Niestety to także narządzie stalkingu, szantażu i agresywnych działań, nastawionych na zniszczenie drugiego człowieka. Mimo wielu trudnych wyjaśnienia D R jw wyjaśnienia M D jw wydruk z profilu na Instagramie jw momentów nie poddałam się i nie poddam, walcząc konsekwentnie o swoje dobre imię. Szkalujące mnie, napastliwe informacje publikowano tak długo, z taką częstotliwością, aż w końcu osiągnięto cel - tematem zainteresowała sie redakcja . Zwrócono uwagę na treści oraz cyniczny zabieg podbijania zasięgów szkalujących mnie postów poprzez oznaczanie na ww. postach mediów, które sama dziś oznaczam.” 1.1.3. D R , M D Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 30 stycznia 2022 r. na łamach oraz w wersji internetowej gazety ukazał się artykuł autorstwa M K - D "Tylko kretyn płaci podwykonawcy za ostatnią fakturę. Czyli patologie w relacjach biznesowych". wyjaśnienia D R jw wyjaśnienia M D jw Zeznania M K - D jw artykuł jw postanowienie z dnia 31 marca 2023 Sądu Rejonowego dla II K 1126/22 jw postanowienie z dnia 4 września 2023 r. Sądu Okręgowego IX Kz 680/23 jw 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. D R , M D Art. 212 § 1 i 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Doszło do zniesławienia w sposób opisany w punkcie I aktu oskarżenia jak w punkcie 1.1.1. 1.2.2. D R , M D Art. 212 § 1 i 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Doszło do zniesławienia w sposób opisany w punkcie II aktu oskarżenia Jak w punkcie 1.1.2 1.2.3. D R , M D Art. 212 § 1 i 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Doszło do zniesławienia w sposób opisany w punkcie III aktu oskarżenia Jak w punkcie 1.1.3 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 wyjaśnienia D R Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie w jakim opisywała ona sposób nawiązania kontaktu z dziennikarką oraz współpracy z nią albowiem korelowały one z zeznaniami świadka, a także w zakresie w jakim opisywała, iż pozostaje ona w konflikcie i licznych sporach sądowych z rodziną R albowiem okoliczność ta była bezsporna i niekwestionowana przez strony. Nieistotne dla niniejszej sprawy były natomiast szczegóły konfliktu, jak również sposób realizacji zobowiązania, którego podjęła się oskarżona. wyjaśnienia M D Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim opisywał on sposób nawiązania kontaktu z dziennikarką oraz współpracy z nią albowiem korelowały one z zeznaniami świadka, a także w zakresie w jakim opisywał, iż pozostaje zarówno on jak i oskarżona w konflikcie z rodziną R albowiem okoliczność ta była bezsporna i niekwestionowana przez strony. Nie zostały również przedstawione dowody potwierdzające dostęp oskarżonego do konta instagramowego D R oraz publikowania na nim przez niego spornych treści stąd Sąd także w tym zakresie jego wskazania uznał za prawdziwe, a w pozostałym zakresie za irrelewantne dla sprawy. zeznania M K - D Sąd uznał wskazania świadka za prawdziwe i rzetelne, bowiem nie zostały przedstawione dowody, które kwestionowałaby prawdomówność M K – D i prawdziwość jej słów. Zauważyć należy, iż w sytuacji gdy jakieś pytanie mogłoby narazić świadka na odpowiedzialność karną korzystała ona z przysługującego jej prawa do odmowy udzielenia na nie odpowiedzi w pozostałym zakresie odpowiadając na pytania wyczerpująco i precyzyjnie. częściowo zeznania A R Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jedynie w zakresie w jakim wskazywała ona na istnienie konfliktu pomiędzy nią i jej rodziną a oskarżonymi, przy czym Sąd nie badał w niniejszym postępowaniu podstaw konfliktu, jako, że były one irrelewantne dla sprawy. Sąd uznał, iż świadek kłamała w zakresie w jakim wskazywała iż nie składała zawiadomienia w Sądzie rodzinnym bowiem stoi to w sprzeczności z dokumentem który Sąd pozyskał bezpośrednio z akt sprawy. częściowo zeznania E R Zeznania świadka to w głównej mierze opinie nie poparte żadnymi dowodami i oskarżenia pod adresem D R potwierdzające silny konflikt. Ostatecznie jej wskazania były mało przydatne dla sprawy bowiem Sąd nie badał w niej sposobu wykonania umowy ani okoliczności z tym związanych jako nieistotnych dla sprawy. Na marginesie również wskazać należy, iż zarówno sposób zachowania kobiety przed Sądem jako profesjonalnego pełnomocnika, sposób formułowania do Sądu pism (np. k. 2045), jak również sposób zeznawania przed Sądem jako świadek budzi poważne wątpliwości co do jej rzetelności i wiarygodności. częściowo zeznania A R Świadek skupiła się w swoich zeznaniach na prezentacji konfliktu w jakim pozostaje jej rodzina z D R i zaprezentowała jego subiektywną wersję, która nie byłą przez Sąd weryfikowana jako, że nie miało to znaczenia w kontekście treści publikacji. Na marginesie natomiast zauważyć należy, iż zeznania świadka potwierdziły iż na numer jej telefonu zarejestrowany był jeden z profili umieszczających niekorzystne dla oskarżonej treści. Zeznania M M W ocenie Sądu nie ujawniły się powody dla których kwestionowana miałby być wiarygodność świadka a Sad jej wskazaniom dał wiarę w całości. artykuły, wydruk z profilu na Instagramie Nie była kwestionowana przez strony publikacja artykułów i wydruków wskazanych w akcie oskarżenia. zawiadomienie Kopie zawiadomienia Sąd pozyskał bezpośrednio z akt sprawy, zatem brak było odstaw do kwestionowania jego autentyczności. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu pozostałe dowody zgromadzone w aktach sprawy Pozostałe dowody zgromadzone aktach sprawy nie miały znaczenia dla niniejszej sprawy. Obrazują one skalę konfliktu pomiędzy stronami, który jednak dla przedmiotowej sprawy jest nieistotny. Ich mocy dowodowej bynajmniej nie wzmacnia fakt, iż złożone zostały do akt sprawy kilkukrotnie, a jedynie odnieść można wrażenie iż oskarżycielka prywatna nie rozumie przedmiotu niniejszego postępowania ani reguł w nim obowiązujących, nawet mimo korzystania z pomocy profesjonalnych pełnomocników. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Art. 212 § 1 k.k. określa przestępstwo zniesławienia, które w ujęciu tego przepisu polega na pomówieniu innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Treścią pomówienia mogą być właściwości (np. alkoholizm, zboczenie seksualne) lub sposób postępowania (np. sprzedajność, utrzymywanie kontaktów ze światem przestępczym), które mają charakter poniżający w opinii publicznej albo podrywający zaufanie społeczne. Pomówienie w rozumieniu przepisu art. 212 k.k. musi mieć charakter wypowiedzi o faktach. Idzie bowiem o wypowiedź, którą można poddać dowodowi prawdy przewidzianemu w art. 213 k.k. Jeżeli jest ona sprawdzalna, to będzie pomówieniem, jeżeli zaś niesprawdzalna, może okazać się zniewagą. Surowszej odpowiedzialności karnej podlega sprawca jeśli dopuszcza się powyższego zachowania za pomocą środków masowego komunikowania. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Należy wskazać, iż kontratyp dozwolonej krytyki, o którym mowa w art. 213 § 2 k.k., ma miejsce, gdy zaistnieją łącznie dwie przesłanki. Po pierwsze - gdy udowodniona zostanie prawdziwość zarzutu i po drugie - gdy stwierdzone zostanie, iż zarzut dotyczy postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służy obronie społecznie uzasadnionego interesu. „Modelka R remontuje apartament, czyli jak zniszczyć przedsiębiorcę w internecie” opisuje historię konfliktu pomiędzy A , E i A R a D R . Artykuł napisany został przez dziennikarkę M K – D na podstawie relacji oskarżonej, informacji przekazanych przez oskarżonego, a także informacji i dokumentów do których dotarła dziennikarka. Artykuł przed publikacją nie był przesłany do autoryzacji oskarżonym. Przede wszystkim jednak zauważyć należy, że w artykule zostały użyte sformułowania, które w przeważającej części nie były skierowane do konkretnej osoby albo odnosiły się jedynie do A R albo E R , czy też sióstr, a które oskarżycielka prywatna z nieznanych Sądowi powodów odniosła do siebie. W ocenie Sądu w istocie jedynie fragment artykułu odnosi się bezpośrednio do osoby A R . „Za każdym razem gdy ktoś wspomni architektkę w mediach społecznościowych od razu pojawia się R , jej siostra lub matka po to, by obsmarować R używając wszelkich inwektyw. Zaraz za nią, nie wiadomo skąd, nadciąga też stado internetowych trolii, które robią bardzo podobne wpisy. Zablokujesz jedną osobę? Już jest kolejna. Czasem któraś z R dzwoni do mediów, by nie pisały o R . Nalegają na usuwanie jakichkolwiek informacji o architektce. Telefony są nie tylko do mediów. Do sądu rodzinnego trafia donos na R jako rzekomo złą matkę, która zaniedbuje własne dziecko” które to zostało faktycznie zamieszczenie w treści materiału prasowego, a także „D R szczególnie boli to, że A R , matka modelki i prawniczki, dwa lata temu zawiadomiła sąd rodzinny, że należałoby zbadać sytuację rodzinną i życiową syna D R . A R złożyła zawiadomienie do Sądu Rodzinnego w na okoliczność i tu cytat: „niewłaściwego wywiązywania się przeze mnie z obowiązku macierzyńskiego” wobec mojego syna wskazując, iż ciągle przebywam poza granicami kraju na międzynarodowych targach branżowych, tocząc się przeciwko mnie liczne procesy o zniesławienie, do tego jestem osobą agresywną i „mój stan zdrowia budzi poważne wątpliwości” – mówi R . W aktach sprawy znajduje się zawiadomienie które A R w dniu 27 kwietnia 2020 r. złożyła do Sądu Rejonowego w w którym to wniosła o sprawdzenie sytuacji życiowej małoletniego syna D R wskazując, iż nie zajmuje się ona dzieckiem, bowiem większość swojego czasu spędza w ciągłych podróżach i na międzynarodowych targach organizowanych poza granicami P , używa wulgarnych słów i rzuca się do bicia. W sprawie tej prowadzone było postępowanie w Sądzie Rejonowym dla o sygn. akt V Nsm 1802/22. Informacja powyższa zatem jest prawdziwa, a jednocześnie trudno uznać, iż jest dla oskarżycielki prywatnej zniesławiającej skoro wiernie opisuje jej zachowanie. W ocenie Sądu natomiast, brak jest w aktach sprawy dowodów wskazujących w sposób kategoryczny, iż pozostała część twierdzeń w zacytowanych fragmentach artykułu pochodziła od D R czy M D . Subiektywne przekonanie oskarżycielki prywatnej to zbyt mało by wątpliwości te usunąć. W ocenie Sądu wszystkie pozostałe sformułowania w punkcie pierwszym aktu oskarżenia sformułowane pod adresem oskarżonych w kontekście publikacji „Modelka R remontuje apartament, czyli jak zniszczyć przedsiębiorcę w Internecie” nie odnoszą się do osoby oskarżycielki prywatnej. Podkreślić jednocześnie należy, iż o zniesławiającym charakterze wiadomości nie decyduje subiektywne odczucie pokrzywdzonego, lecz ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zniesławienie. W ocenie Sądu nie mogą być zniesławiające dla A R treści, które odnoszą się tylko do jej córek, bądź są na tyle ogólne, że nie pozwalają na jednoznaczną identyfikację i nie nawiązują w żaden sposób do jej osoby. Dodatkowo Sąd podziela pogląd z dnia 31 marca 2023 Sądu Rejonowego dla wyrażony w sprawie o sygn.. akt II K 1126/22, iż zawarte w artykule prasowym wypowiedzi prawnika A W i M S w żaden sposób nie odnosiły się do A R , lecz stanowiły jedynie wypowiedź na temat problemu stalkingu biznesowego i krytykowaniu przedsiębiorców w Internecie. Odnosząc się do pozostałych artykułów prasowych i publikacji internetowych ujętych w punkcie pierwszym aktu oskarżenia to wskazać należy, iż opisywały one historię przedstawioną w artykule opublikowanym na portalu "Modelka R remontuje apartament, czyli jak zniszczyć przedsiębiorcę w Internecie”. Tym samym Sąd zważył, że powyżej poczynione rozważania co do poszczególnych sformułowań podniesionych w prywatnym akcie oskarżenia są tożsame co do zwrotów zawartych w treści niniejszych publikacji. Mając powyższe na uwadze Sąd uniewinnił oskarżonych od popełnienia analizowanego powyżej czynu. ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Niewymienienie z nazwiska osoby zniesławionej nie ma znaczenia dla przypisania sprawcy odpowiedzialności karnej za pomówienie w sytuacji "(...) jeśli nie ma wątpliwości, jakiej osoby zniesławienie dotyczy (...) jeśli z zestawienia innych okoliczności łatwo można było wywnioskować, kogo mianowicie rozgłaszający miał na myśli; wystarcza do tego podanie takich cech wyróżniających, które pozwalają obiektywnie wnioskować, iż zniesławiające działanie dotyczyło danej osoby" (orzeczenie SN z 23 grudnia 1924 r., II K 2249/1924, Zb.O. 1924, poz. 231). Przechodząc do analizy drugiego z zarzucanych oskarżonym czynów wskazać należy, iż skoro Sąd nie dopatrzył się znamion czynu zabronionego w zachowaniu oskarżonych odnośnie publikacji „Modelka R remontuje apartament, czyli jak zniszczyć przedsiębiorcę w internecie” to tym bardziej nie stanowiło zachowania z art. 212 kk udostępnienie tejże publikacji na profilu instagramowym oskarżonej. Z kolei sformułowanie D R w poście pod tymże artykułem jest na tyle ogólne, iż w świetle przytoczonego na wstępie orzeczenia również, w ocenie Sadu nie może stanowić zniesławienia. Oskarżona nie podaje żadnych imion ani nazwisk i zdaniem Sądu nie można jednoznacznie stwierdzić kogo ma na myśli opisując swoje przeżycia, a tym samym niemożliwa jest jednoznaczna identyfikacja osoby o której pisze. W tym miejscu podkreślić również trzeba, iż nie zostały przedłożone żadne dowody, które wskazywałyby na to, że M D , korzystał, miał dostęp, współprowadził profil na Instagramie . Tym samym żadna z czynności jaka miała miejsce na tymże koncie nie może być przypisana oskarżonemu. Mając powyższe na uwadze Sąd uniewinnił oskarżonych od popełnienia analizowanego powyżej czynu. ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Artykuł „Tylko kretyn płaci podwykonawcy za ostatnią fakturę” Czyli patologie w relacjach biznesowych” podobnie jak publikacja analizowana już powyżej również był już przedmiotem analizy Sądu Rejonowego dla w sprawie II K 1126/22, a następnie w toku kontroli odwoławczej Sądu Okręgowego w . W ślad za poglądem wyrażonym w postanowieniu z dnia 4 września 2023 r. IX Kz 680/23 przytoczyć należy: (…) drugi z rzeczonych artykułów dotyczy, jak już wcześniej wskazano, historii niezwiązanych z A R i jej konfliktem z D R . W artykule tym zawarto historie czytelników serwisu wskazujące na patologie w relacjach biznesowych, na co zresztą wskazuje sam jego tytuł. Nazwisko oskarżycielki prywatnej w całym artykule pojawiło się w dwóch miejscach: po raz pierwszy przy opisie wydanego na D R wyroku nakazowego, w kontekście jego zaskarżenia i nie sprostowania tej informacji m. in. przez skarżącą (co jest okolicznością zasadniczo bezsporną, niekwestionowaną przez oskarżycielkę), po raz drugi w odniesieniu do kwestii umorzenia postępowania w sprawie nękania (przy czym fragment ten dotyczył A R ). Trudno wobec powyższego zasadnie twierdzić, jakoby treści tam przedstawione miały wypełniać znamiona zarzucanego oskarżonym czynu.” Wprawdzie toczące się wówczas postępowanie dotyczyło innych oskarżonych (prawdopodobnie miały być to osoby, które w treści aktu oskarżenia w odniesieniu do I i III czynu zostały przez oskarżycielkę ujęte jako „dziennikarze i inni” i nigdy nie zostały sprecyzowane) nie mniej jednak powyższa analiza ma pełne zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Należy zgodzić się ze stanowiskiem, iż zwykły osobisty domysł czy subiektywny odbiór publikacji jako zniesławiającej nie wystarczą do stwierdzenia, że dana osoba była bezpośrednio dotknięta treścią publikacji (wyrok Europejskiego Trybunały Praw Człowiek z 31 lipca 2007 r., Dyuldin i Kislov przeciwko Rosji, 25968/02). Mając powyższe na uwadze Sąd uniewinnił oskarżonych również od popełnienia trzeciego zarzucanego im czynu. 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżon y Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżon y Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę A R w sposób nieuprawniony, z powodów dla Sądu niezrozumiałych dokonała nadinterpretacji kwestionowanych przez nią publikacji nie tylko odnosząc niemal każde zdanie do swojej osoby, ale także dokonując sformułowania wniosków, które bynajmniej z publikacji nie wynikały. Być może uważna lektura artykułów i przeczytanie ich ze zrozumieniem oszczędziłoby czasu i pieniędzy stron oraz Sądu i Skarbu Państwa. 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzyg nięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. Z uwagi na treść art. 632 pkt 1 kpk kosztami postępowania Sąd obciążył oskarżyciela prywatnego. 8. PODPIS
  XIV_K__1023_2022_wyrok.pdf	WYROK SPROSTOWANY Sygn. akt XIV K 1023/22 eZ 03 OSADY W WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 marca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy — Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Wioletta Bąkowska - Ładna Protokolant: Janusz Tkaczyńśki, Maksym Kowalski, Maja Prokopowicz, Kacper Rodak, po rozpoznaniu w dniach: 18.01.2023r., 31.03.2023r., 11.04.2023r., 24.05.2023r., 09.10.2023r., 24.11.2023r., 08.01.2024r., 14.02.2024r. i 04.03.2024r. na rozprawie sprawy T M s. J iK ur. r. we W oskarżonego o to, że: w okresie od 15 stycznia 2019 roku do dnia 09 maja 2019 roku przy użyciu środków masowego komunikowania się takich jak e-mail, komunikator whatsapp w celu poniżenia jej w oczach opinii publicznej i spowodowania utraty zaufania pomawiał E M o to, że jest osobą niewiarygodną o infantylnej osobowości przedstawiającą fałszywe informacje poprzez rozpowszechnianie osobom trzecim oraz mediom opinii wydanej w sprawie karnej o znęcanie się prowadzoną przez Prokuraturę Regionalną w S o sygnaturze | Ds. PO 46.2018, która to opinia została przez T M pozyskana z akt postępowania przygotowawczego, a następnie rozpowszechniona do Sądów, mediów i osób prywatnych, tj. o czyn z art. 212$2 k.k. orzeka: |. oskarżonego T M w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w okresie od 15 stycznia 2019 roku do dnia 09 maja 2019 roku działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu poniżeniaE M w oczach opinii publicznej, pomówił ją o to, że jest osobą niewiarygodną o infantylnej osobowości przedstawiającą fałszywe informacje poprzez przesłanie przy użyciu środków masowego komunikowania się takich jak sms, e-mail, komunikator WhatsApp m. in. do A B , brata oraz matki ww. pokrzywdzonej, fragmentów opinii wydanej w sprawie karnej o znęcanie się prowadzonej przez Prokuraturę Regionalną w S o sygnaturze | Ds. PO 46.2018, tj. popełnienia czynu, który kwalifikuje z art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 12 $ 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 212 § 2 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; II. na podstawie art. 628 k.p.k. obciąża oskarżonego kosztami postępowania.
  XIV_K__1023_2022_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIV K 1023/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. Tomasz Misiak Oskarżonemu przypisano popełnieniu czynu zabronionego opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku, tj. czynu z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Tomasz Misiak jest byłym senatorem Platformy Obywatelskiej, który pozostaje w sporze z Evą Mantziou (uprzednio Misiak) wynikającym z konfliktu okołorozwodowego. Powyższe ma swoje przełożenie na toczące się pomiędzy stronami sprawy sądowe. Należy wskazać na prowadzone przed tut. Sądem postępowanie karne o sygn. akt XIV K 556/18 w sprawie czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony przez Evę Mantziou przeciwko Tomaszowi Misiakowi. Pozostałe sprawy karne dotyczą wzajemnych oskarżeń o popełnienie przestępstw (sygn. akt PO I Ds. 46.2018 - obecnie RP I Ds. 47.2018 oraz PO I Ds. 51.2018), a także sprawa o rozwód (sygn. akt III C 640/18), o ustalenie kontaktów Tomasza Misiaka z dzieckiem (sygn. akt V Nsm 8/20) i sprawy o naruszenie wzajemnie dóbr osobistych (sygn. akt: I C 509/19 oraz III C 1413/18 i VI ACa 220/20). Jedną ze spraw karnych prowadziła Prokuratura Okręgowa w Warszawie o sygn. akt PO I Ds. 46.2018. Dokumenty z prokuratur oraz orzeczenia sądów związane ze sporem pomiędzy Tomaszem Misiakiem a Evą Mantziou: postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2019 r. i 1 grudnia 2022 r., sygn. akt I C 509/19, wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 listopada 2019 r. sygn. akt III C 1413/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2022 r., sygn. 16, 17, 82- 86, 334- 335 oraz 80-81, 706-707, 805-806, 812, 813v, 138-139, 336, 418- 446, 807- 811 Sprawa ta toczyła się w związku z zawiadomieniem Ewy Misiak, a dotyczyła psychicznego i fizycznego znęcanie się nad ww. pokrzywdzoną oraz doprowadzenie jej w okresie od stycznia 2017 r. do sierpnia 2017 r. do obcowania płciowego, tj. czyny z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 197 § 1 k.k. i inne. W zawiadomieniu Eva Mantziou wskazała jako sprawcę swojego męża Tomasza Misiaka. Na potrzeby tego postępowania biegły Dariusz Piotrowicz sporządził pisemną opinię psychologiczną dotyczącą Evy Mantziou. Następnie z uwagi na złożenie zawiadomienia przez Tomasza Misiaka o popełnienie przez Evę Mantziou czynu z art. 234 k.k. w zb. z art. 233 § 1 k.k. i inne, Prokuratura Okręgowa w Toruniu wszczęła śledztwo o sygn. PO I Ds. 51.2018. Prokuratura Okręgowa w Warszawie pismem z dnia 16 października 2018 r. wypożyczyła akta główne PO I Ds.46.2018 Prokuraturze Okręgowej w Toruniu i wyraziła zgodę na dokonanie kopii wybranych materiałów mających znaczenie dla przedmiotu śledztwa o sygn. PO I Ds.51.2018. Od dnia 30 października 2018 r. Prokuratura Okręgowa w Warszawie nie dysponowała aktami głównymi PO I Ds.46.2018 w związku z wypożyczeniem do Prokuratury Regionalnej w Szczecinie, która dołączyła to postępowania do prowadzonego przez nią śledztwa dla którego przyjęto sygn. RP I Ds.47.2018. Mimo, iż według oświadczeń Prokuratura Okręgowa w Warszawie oraz Prokuratura Okręgowa w Toruniu nie udostępniły ww. akt innym osobom, to Tomasz Misiak wszedł w posiadanie znajdującej się w aktach opinii psychologicznej sporządzonej przez biegłego Dariusza Piotrowicza dotyczącej Evy Mantziou. Doszło do tego za pośrednictwem kancelarii LTA poprzez wykonanie kopii opinii w nieokreślonej jednostce Policji oraz przez nieustaloną osobę. akt VI ACa 220/20, wyrok tut. Sądu z dnia 19 lipca 2022 r., sygn. akt XIV K 556/18 wraz z uzasadnieniem i postanowieniem o sprostowaniu wyroku, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. akt ACz 1145/19 Częściowo opinia psychologiczna dotycząca Evy Mantziou sporządzona przez biegłego Dariusza Piotrowicza 18-69, 678-683 Częściowo wyjaśnienia Tomasza Misiaka 610-611v, 684-684v, 208-211 Tomasz Misiak jako znany polski przedsiębiorca, menedżer oraz dawny polityk był osobą znajdującą się na świeczniku tabloidów w związku z jego konfliktem z żoną Evą Mantziou. Był bohaterem wielu artykułów, w tym artykułu pt. „Mroczny sekret byłego posła PO. Artykuły prasowe dotyczące Tomasza Misiaka 114-137, 489-494, 582-586, 647-670, 692-699, Pogrążają go nagrania z żoną” autorstwa Agnieszki Burzyńskiej oraz Radosława Gruca – dziennikarzy z gazety „Fakt”. Artykuły dyskredytowały go jako biznesmena w oczach kontrahentów oraz współpracowników. 711-714, 801-803v Zeznania Michała Krzymowskiego 892-893 Tomasz Misiak postanowił odpowiedzieć na ukazujące się w mediach zarzuty związane z jego życiem, których źródłem była jego żona Eva Mantziou. Wobec tego w okresie od 15 stycznia 2019 r. do dnia 9 maja 2019 r. Tomasz Misiak przesłał przy użyciu środków masowego komunikowania się takich jak sms, e-mail, komunikator WhatsApp m.in. do Agnieszki Burzyńskiej, brata oraz matki ww. pokrzywdzonej Evy Mantziou, fragmenty opinii psychologicznej dotyczącej Evy Mantziou wydanej w sprawie karnej o znęcanie się prowadzonej przez Prokuraturę Regionalną w Szczecinie o sygnaturze I Ds. PO 46.2018. W ten sposób Tomasz Misiak działał w celu poniżenia Evy Mantziou w oczach opinii publicznej, gdyż przedstawiając właściwe fragmenty opinii, a w szczególności jej wnioski pomówił ją o to, że jest osobą niewiarygodną o infantylnej osobowości przedstawiającą fałszywe informacje. Wydruki wiadomości Tomasza Misiaka kierowane do Agnieszki Burzyńskiej oraz Jolanty Mandziou wraz z przesłanymi fragmentami opinii psychologicznej biegłego Dariusza Piotrowicza 8-15, 636- 646, 951- 958 Częściowo opinia psychologiczna dotycząca Evy Mantziou sporządzona przez biegłego Dariusza Piotrowicza 18-69, 678-683 Częściowo wyjaśnienia Tomasza Misiaka 610-611v, 684-684v, 208-211 Zeznania Evy Mantziou 684v- 686v, 760, 245-246 Zeznania Agnieszki Burzyńskiej, pisemne zeznania Agnieszki 719-721, 717-718, 1021v, Burzyńskiej w sprawie o sygn. akt I C 509/19 1030- 1030v, 244-245 Zeznania Dariusza Piotrowicza 758-760, 323-324 Zeznania Jolanty Mandziou 940-941, 322-323 Tomasz Miska nie był uprzednio karany. Aktualna karta karna 1031 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Dokumenty z prokuratur oraz orzeczenia sądów związane ze sporem pomiędzy Przedmiotowym dowodom należy dać wiarę w całej rozciągłości. Są to dowody z dokumentów urzędowych sporządzone przez uprawnione podmioty zgodnie ze wskazaniami procedury w związku ze sprawami jakie strony postępowania wytaczały przeciwko sobie na przestrzeni Tomaszem Misiakiem a Evą Mantziou: postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2019 r. i 1 grudnia 2022 r., sygn. akt I C 509/19, wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 listopada 2019 r. sygn. akt III C 1413/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2022 r., sygn. akt VI ACa 220/20, wyrok tut. Sądu z dnia 19 lipca 2022 r., sygn. akt XIV K 556/18 wraz z uzasadnieniem i postanowieniem o sprostowaniu wyroku, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. akt ACz 1145/19 istniejącego pomiędzy nimi konfliktu. Wobec powyższego Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności niniejszych dowodów. Częściowo opinia psychologiczna dotycząca Evy Mantziou sporządzona przez biegłego Dariusza Sąd dał wiarę przedmiotowej opinii w przeważającej części poza zawartymi okolicznościami dotyczącymi wywiadu środowiskowego. Poza wskazaną kwestią Sąd nie miał wątpliwości, że dowód ten został sporządzony w sposób jasny i spójny, wnioski sformułowane zostały w sposób wyczerpujący, zaś przyjęta przez biegłego psychologa metodologia pracy nie budzi wątpliwości; wobec powyższego należało ocenić przedmiotową opinię jako Piotrowicza wartościowy materiał dowodowy, pozwalający na poczynienie na jego podstawie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie w zakresie w jakim prezentowała wrażliwe kwestie dotyczące psychiki i funkcjonowania Evy Mantziou. Częściowo wyjaśnienia Tomasza Misiaka Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie częściowo. Tomasz Misiak przedstawił uznane za wiarygodne okoliczności dotyczące trafienia do niego przedmiotowej opinii biegłego Dariusza Piotrowicza. Nadto, wskazał, że pisano wiele artykułów na jego temat, przy czym ich źródłem była jego żona. Oskarżony wskazał również na przesłanie części opinii do Agnieszki Burzyńskiej oraz do brata i matki Evy Mantziou oraz wskazał cel swojego działania. Podał również informacje o istniejącym między nim a żoną konflikcie oraz przedstawił sprawy toczące się między nimi. W tym zakresie wyjaśnienia były logiczne i spójne oraz korelowały z pozostałym materiałem dowodowym i Sąd nie miał wątpliwości co do ich wiarygodności. Artykuły prasowe dotyczące Tomasza Misiaka Sąd uznał dowody te za wiarygodne w całości. Stanowią one przedstawienie okoliczności związanych działalnością oraz postawą Tomasza Misiaka, w tym konfliktu z Evą Mantziou wynikającego z rozkładu ich relacji małżeńskiej. Niniejsze dowody nie były kwestionowane pod względem autentyczności. Zeznania Michała Krzymowskiego Zeznania świadka należy uznać za wiarygodne. Mimo, że świadek nie znał szczegółów sprawy to wiedział jaki jest jej przedmiot, w tym miał wiedzę o konflikcie między stronami postępowania oraz publikacjach na temat Tomasza Misiaka. Wskazał, iż dotykały one sfery osobistej Tomasza Misiaka z przywołaniem wypowiedzi Evy Mantziou, zaś na podstawie jednego z artykułów miał wiedzę, że Eva Mantziou w zakresie swoich wypowiedzi na temat Tomasza Misiak bywała niewiarygodna. Zeznania świadka były spójne i konkretnie opisywały podniesione przez niego okoliczności. Wydruki Sąd uznał dowody za wiarygodne. Stanowią on utrwalony wiadomości Tomasza Misiaka kierowane do Agnieszki Burzyńskiej oraz Jolanty Mandziou wraz z przesłanymi fragmentami opinii psychologicznej biegłego Dariusza Piotrowicza zapis graficzny obrazujący treść wiadomości wysłanych przez Tomasza Misiaka do Agnieszki Burzyńskiej oraz Jolanty Mantziou w wraz z załącznikami w postaci fragmentów opinii psychologicznej dotyczącej Evy Mantziou sporządzonej przez biegłego Dariusza Piotrowicza oraz stanowiskiem oskarżonego, który wskazał cel przesłania niniejszej opinii. Zeznania Evy Mantziou Sąd dał wiarę zeznaniom Evy Mantziou w całości z wyłączeniem dokonania przez nią oceny stanu faktycznego pod kątem wypełnienia znamion czynu zabronionego przez Tomasza Misiaka. Jej zeznania miały znaczenie z uwagi na opisanie okoliczności pomówienia ją przez oskarżonego w wyniku przesłania opinii psychologicznej. Wskazała również, że ww. opinia zawierała elementy z życia innej osoby, a zatem częściowo była niewiarygodna. Świadek oznajmiła, że nie wysyłała przedmiotowej opinii do Agnieszki Burzyńskiej. Sąd dał jej wiarę w tym zakresie, gdyż dotyczy ona sprawy intymnych i prywatnych, których rozpowszechnianie nie jest z oczywistych względów preferowane. Eva Mantziou wskazała, że Agnieszka Burzyńska poinformowała ją, że Tomasz Misiak przesłał jej opinię, w której znajdują się fakty dotyczące jej życia. W tym zakresie zeznania świadka były spójne i logiczne, a zatem słusznie przyczyniły się do ustalenia faktów. Zeznania Agnieszki Burzyńskiej, pisemne zeznania Agnieszki Burzyńskiej w sprawie o sygn. akt I C 509/19 Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Agnieszka Burzyńska wskazała, że otrzymała od oskarżonego fragmenty opinii psychologicznej przesłanej z pomocą środków komunikacji elektronicznej, która dotyczyła Evy Mantziou i miała ją zdyskredytować. Wskazała przy tym, że nie uzyskała komentarza do ww. opinii od Evy Mantizou, gdyż ww. pokrzywdzona podniosła, że opinia jest fałszywa, zaś jej rozpowszechnianie jest nielegalne. Agnieszka Burzyńska wskazała również, że przesłała przedmiotową opinię Evie Mantziou wraz z prośbą o komentarz, przy czym przedmiotowa opinia zawierała wiele elementów z jej życia. Świadek nie miała wątpliwości jaki był cel przesłania do niej opinii przez oskarżonego, tj. ukazanie Evy Mantziou jako osoby niewiarygodnej. Opisując okoliczności wskazała, że przesłana opinia jest nadal obecna w świecie dziennikarskim. Agnieszka Burzyńska potwierdziła również jej pisemne zeznania złożone w sprawie I C 509/19. Zeznania świadka były spójne, logiczne oraz znalazły odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Wobec tego Sąd nie miał wątpliwości co do ich wiarygodności. Zeznania Dariusza Piotrowicza Sąd dał wiarę zeznaniom Dariusza Piotrowicza w całości. Świadek wskazał, że wydał opinię w sprawie Ewy Misiak na zlecenie Prokuratury Okręgowej w Warszawie po przeprowadzeniu badania psychologicznego ww. pokrzywdzonej, przy czym uczestniczył w jej przesłuchaniu. Wskazał na źródła opinii oraz czas jej wydania, przy czym nie mógł wytłumaczyć dlaczego sporządzona przez niego opinia zawiera fakty niepotwierdzone przez Evę Mantziou. Świadek wskazał, że udostępniono mu zapis przesłuchania, przy czym w jego przekonaniu brak jest podstaw by sądzić, że były to całe akta. W tym zakresie Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Zeznania Jolanty Mandziou Zdaniem Sądu zeznania świadka są w pełnie wiarygodne. Jolanta Mandziou będąca matką Evy Mantziou potwierdziła, że otrzymała w wiadomości mailowej od Tomasza Misiaka fragmenty opinii psychologicznej dotyczącej jej córki. Wskazał na elementy niewiarygodne ww. opinii, gdyż znając swoją córkę z łatwością mogła zdementować wątpliwe okoliczności. Zeznania Sąd ocenił jako jasne, rzetelne, a nadto korelujące z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Aktualna karta karna Dokument ten sporządzony zostały przez uprawniony podmiot, a ponadto wedle odpowiednich regulacji prawnych i z tego względu dokument nie wzbudził zastrzeżeń Sądu co do swej wiarygodności. Sąd uznał dowód za wiarygodny. Oskarżony Tomasz Misiak jest osobą niekaraną. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Częściowo opinia psychologiczna dotycząca Evy Mantziou sporządzona przez biegłego Dariusza Piotrowicza Sąd odmówił wiarygodności przedmiotowej opinii w części w jakiej została zakwestionowana przez Evę Mantziou, gdyż w zakresie dotyczącym stanu zdrowia oraz rodziny i rozwoju opinia zawiera elementy z życia innej osoby, tj. Agnieszki Burzyńskiej, a nie ma nic wspólnego ze zdarzeniami związanymi z pokrzywdzoną. Eva Mantziou nie leczyła się w szpitalu w Dziekanowi Leśnym, nie miała wypadku samochodowego, rehabilitacji, nie utraciła nienarodzonego dziecka w 2007 r., nie przechodziła w związku z tym zabiegów ginekologicznych, jej ojciec nie woził ją na badania. Wobec tego Sąd powziął wątpliwości co do informacji przedstawionych w opinii a zaczerpniętych w drodze wywiadu. Częściowo wyjaśnienia Tomasza Misiaka Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne w zakresie w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W tym zakresie oskarżony tłumaczył się, iż jego zachowanie polegające na przedstawieniu fragmentów przedmiotowej opinii dziennikarce Agnieszce Burzyńskiej było motywowane walką o jego dobre imię. Jednakże Sąd uznał, to jak przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Sąd nie zgodził się również z tym, że jest on ofiarę przedmiotowej sytuacji oraz braku innych sposobów obrony jego dobrego imienia. Wyjaśnienia Tomasza Misiaka zawierały również sprzeczności, gdyż mimo stwierdzenia, że nie przekazywał wiedzy z kart 18-69 nikomu wskazał obok, że doszło do przekazania przez niego kilu kart podsumowań, co również budzi wątpliwości wobec załączonej korespondencji z Agnieszką Burzyńską i matką Evy Mantziou. Nadto, za nie mające znaczenia dla ustalenia faktów Sąd uznał podniesione przez oskarżonego okoliczności dotyczące życia rodzinnego i rzekomych działań stosowanych wobec niego przez żonę, gdyż nie dotyczą bezpośrednio przedmiotu sprawy. Zeznania Grażyny Piotrowskiej- Oliwy Zeznania Grażyny Piotrowskiej-Oliwy nie zawierają okoliczności mających znaczenia dla ustalenia faktów, zaś świadek nie miała szczegółowej wiedzy odnośnie przedmiotowego czynu Tomasza Misiaka Zeznania Patrycji Mierzejewskiej Sąd uznał zeznania Patrycji Mierzejewskiej za nieprzydatne dla ustalenia faktów. Zeznania jej nie odnoszą się do przesłania przez oskarżonego opinii psychologicznej dotyczącej Evy Mantziou. Natomiast, z jej zeznań wynika, że otrzymała od oskarżonego opinię psychologiczną dotyczącą dziecka oskarżonego, w której znajdowały się również informacje dotyczące sposobu wychowywania dziecka przez Evę Mantziou. Mając na względzie przedmiot postępowania podniesione przez nią kwestie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Opinia prywatna sądowo- psychologiczna Sąd uznał przedmiotową opinię prywatną za niemająca znaczenia dla ustalania faktów. W przedmiotowej opinii dokonano oceny opinii psychologicznej dotyczącej Evy Mantziou sporządzonej przez biegłego Dariusza Piotrowicza. Należy wskazać, iż brak jest podstawy prawnej do dokonania jej oceny przez innych biegłych, gdyż podmiotem uprawniony do takiego działania jest jedynie sąd rozpoznający sprawę. Pozostałe dokumenty przedłożone przez obrońcę i pełnomocnika, w tym opinia sądowa psychologiczno- pedagogiczna Sąd uznał pozostałą dokumentację złożoną do akt przez pełnomocnika i obrońcę za nieprzydatną do ustalenia faktów w zakresie w jakim nie odnosiła się bezpośrednio do przedmiotowego czynu bądź okoliczności z nim powiązanych. Dotyczy to m.in. dokumentów podejmujących kwestie sprawowania władzy rodzicielskiej oraz wpływu zachowania stron na małoletniego. Dokumentom tym nie można odmówić wiary lecz nie mają one wpływu na rozstrzygniecie przedmiotowej sprawy. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I Tomasz Misiak Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Zgodnie z art. 212 § 1 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Wobec powyższego należy przyjąć, że głównym przedmiotem ochrony jest cześć. Potocznie cześć określa się jako szacunek, poważanie, uznanie, ale ma ona też inne znaczenie. Występuje dwoistość w rozumieniu określenia „cześć”: w znaczeniu zewnętrznym (przedmiotowym) i wewnętrznym (podmiotowym). W przypadku przepisów art. 212 k.k. przedmiotem ochrony jest cześć zewnętrzna (przedmiotowa). Mówiąc o czci zewnętrznej, mamy na myśli wartość, jaką dana osoba posiada w pojęciu innych ludzi, tj. znaczenie społeczne człowieka (M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2022, art. 212). Przestępstwo zniesławienia określone w art. 212 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym. Dla jego bytu nie jest wymagane spowodowanie jakichkolwiek skutków. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 7 lutego 2007 r., sygn. akt III KK 243/06 (OSNKW 2007/5/43, Biul.SN 2007/5/17) słusznie z kolei stwierdził, że w znaczeniu potocznym „pomówienie” oznacza przypisanie komuś nieprawdziwych bądź niesłusznych zarzutów, bezpodstawne oskarżenie, bezzasadne posądzenie. Zniesławiający zarzut nie musi mieć charakteru skonkretyzowanego, może przybrać postać pogłoski, bądź twierdzeń wysoce ogólnikowych i niejednoznacznych. Wobec braku normatywnych ograniczeń należy przyjąć, że zniesławienie może być dokonane w każdej formie umożliwiającej realizację przekazu informacyjnego drugiej osobie. Nadto, należy wskazać, iż zgodnie ze stanowiskiem doktryny wypełnienie znamion zniesławienia może nastąpić także przez rozgłoszenie zarzutu już podniesionego. Oznacza to, że niekiedy odpowiedzialność karną z tytułu zniesławienia mogą ponosić inne osoby niż autor informacji, zwłaszcza jeśli to one podejmowały decyzję o przytoczeniu za pomocą środków masowego komunikowania cudzej informacji, mając świadomość, że jest ona zniesławiająca. Podobnie nie zwalnia od odpowiedzialności fakt cytowania wypowiedzi innych osób, jeśli miały one służyć do wyrażenia, nawet w sposób ukryty, własnego poglądu (I. Zgoliński [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 212). W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, na podstawie dowodów omówionych powyżej, w szczególności z zeznań świadków dziennikarki Agnieszki Burzyńskiej oraz matki pokrzywdzonej Jolanty Mandziou uznać należy, że oskarżony Tomasz Misiak w okresie od dnia 15 stycznia 2019 r. do dnia 9 maja 2019 r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu poniżenia Evy Mantziou w oczach opinii publicznej, pomówił ją o to, że jest osobą niewiarygodną o infantylnej osobowości przedstawiającą fałszywe informacje poprzez przesłanie przy użyciu środków masowego komunikowania się takich jak sms, e-mail, komunikator WhatsApp m. in. do Agnieszki Burzyńskiej, brata oraz matki ww. pokrzywdzonej, fragmentów opinii wydanej w sprawie karnej o znęcanie się prowadzonej przez Prokuraturę Regionalną w Szczecinie o sygnaturze I Ds. PO 46.2018. Sąd nie miał wątpliwości, że ww. osoby otrzymały obszerne fragmenty opinii zawierające informacje zawstydzające dla pokrzywdzonej, co miało na celu jej zdyskredytowanie. W ocenie sądu oskarżony Tomasz Misiak przesyłając opinię biegłego ww. osobom ze świata dziennikarskiego oraz najbliższej rodziny Evy Mantziou chciał pozbawić ją wiarygodności i liczył na rozpowszechnienie tych informacji wewnątrz środowiska. Intencje oskarżonego były dla świadków jednoznaczne i wskazywały na godzenie w dobre imię Evy Mantizou. Należy wskazać, iż karalne jest takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną. Wobec przekonania osób, które otrzymały od oskarżonego fragmenty przedmiotowej opinii co do jednoznacznego jej charakteru Sąd, uznał za winnego oskarżonego, który dopuścił się czynu przypisanego w pkt I sentencji wyroku. Obowiązkiem Sądu było rozważenie jednakże, czy w stosunku do oskarżonego nie miał zastosowania kontratyp opisany w art. 213 § 2 k.k. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Jeżeli zarzut dotyczy życia prywatnego lub rodzinnego, dowód prawdy może być przeprowadzony tylko wtedy, gdy zarzut ma zapobiec niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego. Należy wskazać, iż kontratyp dozwolonej krytyki, o którym mowa w art. 213 § 2 k.k., ma miejsce, gdy zaistnieją łącznie dwie przesłanki. Po pierwsze - gdy udowodniona zostanie prawdziwość zarzutu i po drugie - gdy stwierdzone zostanie, iż zarzut dotyczy postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służy obronie społecznie uzasadnionego interesu. W tym zakresie Sąd przyjął, że Eva Mantziou nie jest osobą publiczną, zatem rozgłoszenie zarzutów dotyczących jej postępowania nie może zostać uznane za działanie w ramach dozwolonej krytyki. Nadto, Tomasz Misiak nie spełnił przesłanki w zakresie art. 213 § 2 pkt 2 k.k. Brak jest podstaw aby stwierdzić, iż działania oskarżonego służyły obronie społecznie uzasadnionego interesu. Należy uznać, że zachowanie oskarżonego polegające na rozpowszechnianiu za pomocą środków masowego komunikowania poprzez przesłanie do dziennikarki Agnieszki Burzyńskiej oraz do członków rodziny oskarżycielki prywatnej fragmentów opinii biegłego psychologa sporządzonej dla potrzeb postępowania przygotowawczego zawierających informacje deprecjonujące Evę Mantziou służyło do poniżenia pokrzywdzonej. Przyjęty sposób działania przez oskarżonego dawał mu usprawiedliwienie swojego zachowania, gdyż z drugiej strony mógł tłumaczyć, że działa w obronie swojego dobrego imienia. Mimo, to jego działanie polegało na zdyskredytowaniu Evy Mantziou w opinii publicznej jako osoby niewiarygodnej o infantylnej osobowości. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego nie służyło obronie społecznie uzasadnionego interesu, ale wyłącznie realizacji interesów oskarżonego poprzez wykorzystanie zawartych w opinii psychologicznej danych dotyczących newralgicznej sfery życia prywatnego oraz kondycji psychicznej Evy Mantziou mogących ją poniżyć w opinii innych osób i zdyskredytowanie w ten sposób wiarygodności pokrzywdzonej zarówno w środowisku dziennikarskim, jak i wobec osób najbliższych. W przekonaniu Sądu zachowanie oskarżonego było motywowane zamiarem zniesławienia Evy Mantziou. Nadto, należy wskazać, że o ile w większości przypadków dla uwolnienia się od odpowiedzialności za zniesławienie sprawca musi wykazać prawdziwość zarzutu oraz występowanie w obronie społecznie uzasadnionego interesu, o tyle w przypadku zarzutów dotyczących życia prywatnego lub rodzinnego pojawia się trzeci jeszcze element dotyczący działania w celu zapobieżenia niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego. Natomiast, w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw aby uznać, że oskarżony wykazał okoliczności, które mogłyby za tym przemawiać. Występek z art. 212 § 2 k.k. jest przestępstwem umyślnym i niezbędne jest wykazanie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Tomasz Misiak, zdaniem Sądu, poprzez rozgłoszeniem przedmiotowych treści opinii opisujących sferę życia prywatnego i kondycji psychicznej Evy Mantziou chciał ją poniżyć ją (zamiar bezpośredni). Należy wskazać, iż rozgłoszenie przedmiotowych fragmentów opinii przez oskarżonego stanowi zachowania podjęte z zamiarem, który w chwili jego powzięcia odnosił się do wszystkich zindywidualizowanych, co najmniej w ogólnym zakresie, zachowań składających się na czyn ciągły. Realizacja z góry powziętego zamiaru oznacza, że w chwili poszczególnych zachowań zamiar powzięty przez sprawcę musi być ten sam, tzn. że treść tego zamiaru przy poszczególnych zachowaniach musi być taka sama. Zamiar, który sprawca realizuje przy ostatnim zachowaniu, musi być taki sam w swojej treści jak zamiar towarzyszący mu w chwili pierwszego zachowania (J. Lachowski [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 12). Wobec tego, mając na względzie sposób działania oskarżonego w określonej przestrzeni czasowej Sąd zmienił kwalifikację prawną poprzez zastosowanie czynu ciągłego i uznał oskarżonego za winnego czynu z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności Tomasz Misiak I Sąd uznał oskarżonego Tomasza Misiaka za winnego czynu przypisanego mu w pkt I części dyspozytywnej wyroku, który zakwalifikował z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 212 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł. Sąd, wymierzając oskarżonemu karę miał na względzie zarówno okoliczności przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Okolicznościami łagodzącymi, w ocenie Sądu, są uprzednia niekaralność oskarżonego oraz opisanie przez oskarżonego swojego zachowania mimo, że w jego przekonaniu było ono usprawiedliwione. Nadto, okolicznością obciążającą jest fakt, że oskarżony działał z premedytacją i był nastawiony na rozgłoszenie treści zniesławiających w celu poniżenia Evy Mantziou (zamiar bezpośredni). Uwadze Sądu nie uszło, iż przedmiotowe postępowanie z oskarżenia prywatnego przeciwko Tomaszowi Misiakowi to tylko jedna z wielu spraw pomiędzy stronami, które toczą ze sobą spór na tle konfliktu okołorozwodowego. W ocenie Sądu nie można bagatelizować powagi przedmiotowego przestępstwa, gdyż przestępstwa tego rodzaju godzą w dobre imię innych osób, czego następstwem jest utrata budowanego wizerunku. W związku z popełnionym przez oskarżonego czynem doszło do godzenia w wizerunek, jaki posiadała w pojęciu innych ludzi Eva Mantziou. W tym zakresie, stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd ocenił jako wysoki. Za wysoki należało uznać również stopień winy oskarżonego. Tomasz Misiak zachował się niezgodnie ze przepisami prawa, mimo, że jako osoba dorosła i doświadczona w kontaktach z innymi osobami powinien przewidzieć konsekwencje swoich działań. Wobec tego nie ma możliwości, aby w jego procesie decyzyjnym nie miała miejsca kwestia stuków przedmiotowego zachowania. Osoba tak wykształcona i doświadczona jak oskarżony - w przekonaniu Sądu – doskonale wiedziała co może wywołać rozgłaszanie tego rodzaju treści dotyczących innej osoby, jak również miała świadomość ich znaczenia. Wymierzając oskarżonemu karę grzywny, Sąd kierował się zasadą prymatu kar wolnościowych nad karami izolacyjnymi, przy czym nie miał wątpliwości, że kara grzywny w przedmiotowym wymiarze jest dostosowana do możliwości finansowych i zarobkowych oskarżonego. Oskarżony pracuje, otrzymuje stałe dochody, stąd też orzeczona wobec niego grzywna w wymiarze 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł może być przez niego realnie uiszczona. Zdaniem Sądu, tak wymierzona kara spełni wszystkie swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, albowiem wzbudzi refleksję u sprawcy poprzez stworzenie przekonania, że zachowanie polegające na rozgłaszaniu treści dotyczących innej osoby, które godzą w jej dobre imię jest niepożądane z punktu widzenia dbałości o poszczególne jednostki, jak również szerzej o stosunki społeczne. W przekonaniu Sądu, kara ta spełni również swe cele w zakresie prewencji ogólnej, będzie dowodem na to, że popełnianie przestępstw społecznie szkodliwych, taki jak pomawianie innej osoby za pomocą środków masowego przekazu nie popłaca i jest piętnowane. Wobec tego, wymierzona oskarżonemu kara będzie sprawiedliwa także w odczuciu społecznym. 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisane go czynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrz ygnięci a z wyrok u Przytoczyć okoliczności II Sąd, na podstawie art. 628 k.p.k. obciążył oskarżonego kosztami postępowania. Zdaniem Sądu, Tomasz Misiak będzie w stanie ponieść zasądzone koszty z uwagi na to, że w toku postępowania nie ujawniono podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niej zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. 8. PODPIS Wioletta Bąkowska - Ładna
  XIV_K__92_2023_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIVK 92/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. Anita Werner z art. 212 par. 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 23 marca 2022 r. do Okręgowej Izby Lekarskiej w Krakowie skierowany został wniosek o ukaranie lekarza Zbigniewa Martyka, który obwiniony został o to, że w okresie pomiędzy 8 września 2020 r. a 5 grudnia 2021 r. publicznie propagował postawy antyzdrowotne poprzez publikację własnych poglądów i wypowiedzi niezgodnych z aktualną wiedzą medyczną w tym: w dniu 8 września 2020 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem treść wywiadu jakiego udzielił dziennikarzowi (…), opublikowanego na łamach gazety w dniu 15 czerwca 2020 r. pod tytułem: COVID-19 - komu zależy na WZBUDZNAIU STRACHU? Uspokajam Negatywne emocje w której to publikacji kwestionował zasadność stosowania masek ochronnych w ramach przeciwdziałania pandemii covid-19, kwestionował poziom śmiertelności związanej z zachorowaniem na covid-19, kwestionował zasadność stosowania administracyjnoprawnych środków prewencyjnych, jak też zasadność testowania w kierunku zakażenia wirusem Sars-cov-2; W dniu 28 lutego 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem wywiad jakiego udzielił dziennikarzowi (…) wyjaśnienia oskarżonej Anity Werner 137v-138v częściowo zeznania Zbigniewa Martyki 405v-408 wniosek o ukaranie akta postępowan ia dyscypilanr nego k 4 -9 orzeczenie OKIL akta postępowan ia dyscypilanr opublikowanego w tym samym dniu pod tytułem Dr Martyka: Ile jeszcze ludzi musi umrzeć, żebyśmy się opamiętali?, w której to publikacji kwestionuje jakąkolwiek skuteczność noszenia masek w przeciwdziałaniu covid-19, utrzymuje, że covid-19 stanowi marginalne zagrożenie dla młodszych i prawie żadne dla osób zdrowych; W dniu 29 marca 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem treść wywiadu jakiego udzielił dziennikarzowi portalu (…) w dniu 27 marca 2021 r. pod tytułem Dr Martyka: Lockdown niszczy, zabija i przed niczym nie chroni, w której to publikacji utrzymuje, że maseczki nie chronią przed zakażeniem, są natomiast wylęgarnią drobnoustrojów chorobotwórczych, powodują częste zmiany skórne, a poprzez zmniejszenie dopływu tlenu do organizmu i zwiększeniu dwutlenku węgla, który w znacznej części wdychamy zamiast usuwać go na zewnątrz, powodują szkodliwe zmiany metaboliczne w całym organizmie, zestawia i zrównuje zachorowania na covid-19 z zachorowaniami na grypę, nie uwzględniając statystyk śmiertelności; W dniu 13 maja 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem treść wywiadu jakiego udzielił dziennikarzowi (…) opublikowanego na łamach tego magazynu w dniu 13 maja 2021 r. pod tytułem Dr Martyka: Nie wierzę w rzetelną debatę na temat COVID-19. Lekarze są zastraszani, w której to publikacji twierdzi, że jako społeczeństwo Polacy osiągnęli odporność zbiorową przeciwko covid-19, że szczepienie dzieci poniżej 12 roku życia stwarza dużo większe zagrożenie niż zakażenie Sars-cov-2; W dniu 16 maja 2021 r. na swoim blogu opublikował tekst pt. „Zapaść na życzenie” - rozszerzona wersja wywiadu dla „Naszego Dziennika” z 11 maja 2021 roku, w której to publikacji kwestionuje działań profilaktycznych związanych z zapobieganiem zarażeniem covid-19 w postaci noszenia maseczek i zachowaniu dystansu społecznego, utrzymuje, że podjęcie programu szczepień przeciwko covid-19 to podjęcie eksperymentu medycznego na niespotykaną skalę, twierdzi, że wprowadzone restrykcje skutkujące znacznym utrudnieniem i opóźnieniem w otrzymaniu właściwej pomocy medycznej spowodowały nadzwyczajny wzrost zgonów w wyniku innych chorób, których nie leczono właściwie i we właściwym czasie - 100 tysięcy osób - co ma być o wiele większym zagrożeniem niż sam Sars-CoV-2; W dniu 5 grudnia 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem wywiad jakiego udzielił dziennikarzowi (…), opublikowany w tym magazynie w tym samym dniu pod tytułem Dr Martyka: nego k 68, 104-114 nagranie programu 32 apel i list otwarty Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych wraz z oświadczeniem 70-71 publikacje złożone przez obrońcę 168-249 Zamordyzm i segregacja sanitarna nie mają nic wspólnego z nauką, w którym pomija realne zagrożenie dla zdrowia i życia pacjentów związane z zarażeniem covid-19, kwestionuje zasadność stosowania środków ochrony indywidualnej i podejmowanych działań prewencyjnych; czym naruszył art. 1 ust. 3 oraz art. 71 Kodeksu Etyki Lekarskiej z dnia 14 grudnia 1991 r. ze zm. (tekst jednolity ogłoszony obwieszczeniem nr l/04/IV Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia 2 stycznia 2004 r.) w zb. z art. 8 Ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich, co stanowi przewinienie zawodowe zgodnie z art. 53 Ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich. W dniu 19 grudnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt Ko- 37/2022 Sąd Lekarski uznał Zbigniewa Martykę za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzyła mu karę 1 roku zawieszenia w prawie wykonywania zawodu. Wyrok jest nie prawomocny. W dniu 20 grudnia 2022 r. podczas emisji programu (…) dziennikarka prowadząca Anita Werner wypowiedziała na antenie następujące słowa: „Rok bez prawa wykonywania zawodu wobec tego lekarza (dr Zbigniewa Martyki – przypis autora) sąd lekarski nie miał wątpliwości to lekarz, który jest ordynatorem szpitalnego oddziału zakaźnego, ten szpital w pandemii leczył pacjentów z covidem, ten lekarz głosił publicznie serię covidowych bzdur”. Zbigniew Martyka był w tamtym czasie ordynatorem Oddziału Obserwacyjno-Zakaźnego w: Zespole Opieki Zdrowotnej w Dąbrowie Tarnowskiej. 1.1.2. Katarzyna Górniak 212 par 2 Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 23 marca 2022 r. do Okręgowej Izby Lekarskiej w Krakowie skierowany został wniosek o ukaranie lekarza Zbigniewa Martyka, który obwiniony został o to, że w okresie pomiędzy 8 września 2020 r. a 5 grudnia 2021 r. publicznie propagował postawy antyzdrowotne poprzez publikację własnych poglądów i wypowiedzi niezgodnych z aktualną wiedzą medyczną w tym: w dniu 8 września 2020 r. wyjaśnienia oskarżonej Katarzyny Górniak 139-140 Częściowo zeznania Zbigniewa Martyki 405v-408 w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem treść wywiadu jakiego udzielił dziennikarzowi(…), opublikowanego na łamach gazety w dniu 15 czerwca 2020 r. pod tytułem: COVID-19 - komu zależy na WZBUDZNAIU STRACHU? Uspokajam Negatywne emocje w której to publikacji kwestionował zasadność stosowania masek ochronnych w ramach przeciwdziałania pandemii covid-19, kwestionował poziom śmiertelności związanej z zachorowaniem na covid-19, kwestionował zasadność stosowania administracyjnoprawnych środków prewencyjnych, jak też zasadność testowania w kierunku zakażenia wirusem Sars- cov-2; W dniu 28 lutego 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem wywiad jakiego udzielił dziennikarzowi (…) opublikowanego w tym samym dniu pod tytułem Dr Martyka: Ile jeszcze ludzi musi umrzeć, żebyśmy się opamiętali?, w której to publikacji kwestionuje jakąkolwiek skuteczność noszenia masek w przeciwdziałaniu covid-19, utrzymuje, że covid-19 stanowi marginalne zagrożenie dla młodszych i prawie żadne dla osób zdrowych; W dniu 29 marca 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem treść wywiadu jakiego udzielił dziennikarzowi portalu (…) w dniu 27 marca 2021 r. pod tytułem Dr Martyka: Lockdown niszczy, zabija i przed niczym nie chroni, w której to publikacji utrzymuje, że maseczki nie chronią przed zakażeniem, są natomiast wylęgarnią drobnoustrojów chorobotwórczych, powodują częste zmiany skórne, a poprzez zmniejszenie dopływu tlenu do organizmu i zwiększeniu dwutlenku węgla, który w znacznej części wdychamy zamiast usuwać go na zewnątrz, powodują szkodliwe zmiany metaboliczne w całym organizmie, zestawia i zrównuje zachorowania na covid-19 z zachorowaniami na grypę, nie uwzględniając statystyk śmiertelności; W dniu 13 maja 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem treść wywiadu jakiego udzielił dziennikarzowi (…) opublikowanego na łamach tego magazynu w dniu 13 maja 2021 r. pod tytułem Dr Martyka: Nie wierzę w rzetelną debatę na temat COVID-19. Lekarze są zastraszani, w której to publikacji twierdzi, że jako społeczeństwo Polacy osiągnęli odporność zbiorową przeciwko covid-19, że szczepienie dzieci poniżej 12 roku życia stwarza dużo większe zagrożenie niż zakażenie Sars-cov-2; W dniu 16 maja 2021 r. na swoim blogu opublikował tekst pt. „Zapaść na życzenie” - rozszerzona wersja wywiadu dla „Naszego Dziennika” z 11 maja 2021 roku, w której to publikacji wniosek o ukaranie akta postępowan ia dyscypilanr nego k 4 -9 orzeczenie OKIL akta postępowan ia dyscypilanr nego k 68, 104-114 nagranie programu 32 apel i list otwarty Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych wraz z oświadczeniem 70-71 publikacje złożone przez obrońcę 168-249 kwestionuje działań profilaktycznych związanych z zapobieganiem zarażeniem covid-19 w postaci noszenia maseczek i zachowaniu dystansu społecznego, utrzymuje, że podjęcie programu szczepień przeciwko covid-19 to podjęcie eksperymentu medycznego na niespotykaną skalę, twierdzi, że wprowadzone restrykcje skutkujące znacznym utrudnieniem i opóźnieniem w otrzymaniu właściwej pomocy medycznej spowodowały nadzwyczajny wzrost zgonów w wyniku innych chorób, których nie leczono właściwie i we właściwym czasie - 100 tysięcy osób - co ma być o wiele większym zagrożeniem niż sam Sars-CoV-2; W dniu 5 grudnia 2021 r. w portalu społecznościowym (…) opublikował z własnym komentarzem wywiad jakiego udzielił dziennikarzowi (…), opublikowany w tym magazynie w tym samym dniu pod tytułem Dr Martyka: Zamordyzm i segregacja sanitarna nie mają nic wspólnego z nauką, w którym pomija realne zagrożenie dla zdrowia i życia pacjentów związane z zarażeniem covid-19, kwestionuje zasadność stosowania środków ochrony indywidualnej i podejmowanych działań prewencyjnych; czym naruszył art. 1 ust. 3 oraz art. 71 Kodeksu Etyki Lekarskiej z dnia 14 grudnia 1991 r. ze zm. (tekst jednolity ogłoszony obwieszczeniem nr l/04/IV Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia 2 stycznia 2004 r.) w zb. z art. 8 Ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich, co stanowi przewinienie zawodowe zgodnie z art. 53 Ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich. W dniu 19 grudnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt Ko- 37/2022 Sąd Lekarski uznał Zbigniewa Martykę za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzyła mu karę 1 roku zawieszenia w prawie wykonywania zawodu. Wyrok jest nie prawomocny. W dniu 20 grudnia 2022 r. podczas emisji programu (…) dziennikarka prowadząca Anita Werner powiedziała na antenie następujące słowa: „Nie zawsze lekarza trzeba słuchać ale gdy inaczej niż mówi wiedza medyczna będą z tego kłopoty, sąd lekarski właśnie na rok pozbawił tego lekarza prawa wykonywania zawodu." (…) A te poglądy, to żelazny repertuar antyszczepionkowych bzdur: tajemnicze zgony, szkodliwe szczepionki, zmowa koncernów farmaceutycznych i spisek lekarzy. (…)Dr. Zbigniew Martyka jest uwaga ordynatorem oddziału obserwacyjno – zakaźnego szpitala w Dąbrowie Tarnowskiej, szpital w pandemii leczył pacjentów. Nie udało nam się skontaktować z jego dyrekcją szpitala. (...) Zbigniew Martyka swoje szkodliwe opinie głosi w internecie i w mediach Tadeusza Rydzyka.(…) W ostatnim czasie sądy lekarskie zawiesiły prawo wykonywania zawodu kilkorgu czołowym lekarzom ruchów antyszczepionkowych. (…) Dotychczas samorząd lekarski zajął się sprawami ponad 100 lekarzy, którzy w sprawach pandemii ordynowali teorie spiskowe” Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Anita Werner art. 212 par 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Anita Werner w dniu 20 grudnia 2022 roku podczas emisji programu (…) jako dziennikarz prowadzący powiedziała na antenie podczas emisji następujące słowa: „Rok bez prawa wykonywania zawodu wobec tego lekarza (dr Zbigniewa Martyki – przypis autora) sąd lekarski nie miał wątpliwości to lekarz, który jest ordynatorem szpitalnego oddziału zakaźnego, ten szpital w pandemii leczył pacjentów z covidem, ten lekarz głosił publicznie serię covidowych bzdur”, w ten sposób przekazała telewidzom nieprawdziwe informacje o tym, że oskarżyciel prywatny jest pozbawiony na rok prawa wykonywania zawodu, jak również, że miał inne osoby wprowadzać w błąd co do zajętego stanowiska w przedmiocie covida używając określenia, iż miał „głosić serię covidowych bzdur”, czym pomówiła osobę oskarżyciela prywatnego, w sposób, który może poniżyć go w opinii publicznej i jednocześnie narazić na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska ordynatora szpitala w Dąbrowie Tarnowskiej oraz wykonywania zawodu lekarza, przy czym podejrzana dopuściła się przestępstwa przy wykorzystaniu środków masowego przekazu. jak w punkcie 1.1.1 1.2.2. Katarzyna Górniak art. 212 par 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Katarzyna Górniak w dniu 20 grudnia 2022 roku podczas emisji programu (…) powiedziała na antenie podczas emisji następujące słowa: „Zbigniew Martyka swoje szkodliwe opinie głosi w internecie i w mediach Tadeusza Rydzyka. (…) W ostatnim czasie sądy lekarskie zawiesiły prawo wykonywania zawodu kilkorgu czołowym lekarzom ruchów antyszczepionkowych. (…) Dotychczas samorząd lekarski zajął się sprawami ponad 100 lekarzy, którzy w sprawach pandemii ordynowali teorie spiskowe” oraz „Nie zawsze lekarza trzeba słuchać ale (gdy twierdzi) inaczej niż mówi wiedza medyczna będą z tego kłopoty, sąd lekarski właśnie na rok pozbawił tego lekarza praw wykonywania zawodu. (…) A te poglądy, to żelazny repertuar antyszczepionkowych bzdur: tajemnicze zgony, szkodliwe szczepionki, zmowa koncernów farmaceutycznych i spisek lekarzy. (…) Dr. Zbigniew Martyka jest uwaga ordynatorem oddziału obserwacyjno – zakaźnego szpitala w Dąbrowie Tarnowskiej, szpital w pandemii leczył pacjentów. Nie udało nam się skontaktować z jego dyrekcją szpitala” w ten sposób przekazała telewidzom nieprawdziwe informacje o tym, że oskarżyciel prywatny jest pozbawiony na rok prawa wykonywania zawodu, jak również, poinformowała opinię publiczną, że oskarżyciel prywatny ma wygłaszać w Internecie szkodliwe opinii oraz zrównała wypowiedzi oskarżyciela prywatnego do wypowiedzi innych lekarzy, którzy w sprawach pandemii „ordynowali teorie spiskowe”, czym pomówiła osobę oskarżyciela prywatnego, w sposób, który może poniżyć go w opinii publicznej i jednocześnie narazić na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska ordynatora szpitala w Dąbrowie Tarnowskiej oraz wykonywania zawodu lekarza, przy czym podejrzana dopuściła się przestępstwa przy wykorzystaniu środków masowego przekazu. jak w pkt 1.1.2 OCENA DOWODÓW Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 wyjaśnienia oskarżonej Anity Werner Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w całości z zastrzeżeniem, iż uznał, że twierdzenie, iż oparła się ona na uzasadnieniu orzeczenia sądu lekarskiego Sąd uznał za omyłkę. Oskarżona nie mogła opierać się na treści uzasadnienia bowiem sporządzone zostało ono już po emisji spornego programu. Z treści wypowiedzi wynika natomiast, iż oskarżona użyła sformułowania „uzasadnienie” podczas gdy następnie faktycznie odnosiła się do treści wyroku, a nie jego uzasadnienia. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonej nie budziły zastrzeżeń Sądu. Anita Werner precyzyjnie wskazała na czym opierała swoje twierdzenia, z jakich źródeł wiedzy korzystała, jak również co kierowało nią przy formułowaniu spornych wypowiedzi. Za prawdziwą w całości Sąd przyjął także motywację oskarżonej wskazaną w wyjaśnieniach, która w świetle zgromadzonego materiału oraz przyjętego orzecznictwa sądów nie może być zakwestionowana. wniosek o ukaranie Treść dokumentu nie była kwestionowana przez strony, pochodziła od uprawnionego organu. orzeczenie OKIL Treść orzeczenia zawarta została w nadesłanych katach postępowania dyscyplinarnego i nie budziła wątpliwości Sądu. nagranie programu Treść nagrania nie była kwestionowana przez strony. częściowo zeznania Zbigniewa Martyki Sąd dał wiarę zeznaniom oskarżyciela prywatnego w zakresie w jakim były one spójne z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym. Sąd natomiast nie dał wiary wskazaniom świadka w zakresie w jakim podawał on źródła na jakich opierał się przy formułowaniu wypowiedzi objętych wnioskiem o ukaranie bowiem w tym zakresie jego wypowiedź była niespójna, chaotyczna i nieprecyzyjna. Nie sposób ostatecznie ustalić co stanowił podstawę jego twierdzeń skoro on sam posługiwał się pojęciami nieostrymi jak „metadane” i „randomizowane badania” bez wskazania jakichkolwiek bliższych danych tychże danych i badań. Co więcej zarówno on jak i jego pełnomocnicy podawali dane publikacji, które wzajemnie ze sobą nie korelowały (oskarżyciel podawał tytuły magazynów naukowych a pełnomocnicy składali wydruki z innych magazynów). Zauważyć także trzeba, iż większość publikacji pochodziła z daty po 5 grudnia 2021 r., a więc opublikowana została już po wypowiedziach Zbigniewa Martyki, którymi zajmował się Sąd lekarski, a którymi następnie odnosiły się wypowiedzi oskarżonych. Sąd nie zajmował się natomiast w niniejszym postępowaniu tym jaki jest aktualny stan wiedzy na temat COVID-19, bowiem nie miało to znaczenia dla sprawy. Na marginesie natomiast nie sposób również nie zauważyć, iż w swoich zeznaniach Zbigniew Martyka w dużej mierze jako źródło informacji podawał informacje uzyskane od znajomych, rodziny czy pacjentów. Rzetelność takich przekazów może budzić poważne zastrzeżenia. Publikacje złożone przez obrońcę, apel i list otwarty Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych wraz z oświadczeniem Są to publikacje wskazane we wniosku o ukaranie Zbigniewa Martyki, jak również zdjęcia ekranu dokumentujące usunięcie przez (…) oraz (…) informacji zamieszczanych przez oskarżyciela prywatnego dotyczących COVID-19 i walki z nim. Podkreślić należy, iż sam oskarżyciel prywatny nie kwestionował ani tego, iż jest autorem wypowiadanych treści ani tego, iż portale społecznościowe i serwisy internetowe usuwały jego wypowiedzi. Strony nie kwestionowały także faktu, iż Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych opublikował stanowiska złożone do akt sprawy. 1.1.2 wyjaśnienia oskarżonej Katarzyny Górniak Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za wiarygodne i miarodajne w całości – oskarżona precyzyjnie wskazała źródła informacji oraz powody dla których sporządziła wyemitowany materiał. W ocenie Sądu brak było podstaw by odmówić jej w tym zakresie wiary. Pamiętać należy, iż stosownie do wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 14 czerwca 2016 r. 619/12 „prasa powinna mieć prawo do polegania na treści oficjalnych raportów urzędowych, bez konieczności podejmowania niezależnych badań. Dziennikarze muszą mieć prawo relacjonowania bez ograniczeń spraw na podstawie informacji uzyskanych ze źródeł urzędowych, bez dalszej weryfikacji”. Zauważyć należy, iż oskarżona opierała się między innymi na orzeczeniu sąd lekarskiego, czy też konsultowała kwestie COVID w kontekście zdrowia publicznego z ówczesnym ekspertem Naczelnej Izby Lekarskiej ds. szczepień i pandemii dr. Grzesiowskim. Sąd uznał, iż oskarżona zajęła się tematem rzetelnie i nie znalazł powodów dla których miałby odmówić jej wiary. Za prawdziwą w całości Sąd przyjął także motywację oskarżonej wskazaną w wyjaśnieniach, która w świetle zgromadzonego materiału oraz przyjętego orzecznictwa sądów nie może być zakwestionowana. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu załączniki do aktu oskarżenia k. 9-18 oraz 87- 136 Wydruki z prasy dotyczące skazania oskarżyciela prywatnego oraz wypowiedzi oskarżonych na ten temat opublikowane w prasie nie mają żądnego znaczenia dla sprawy i wskazują jedynie, że kwestia powyższa cieszyła się dużym zainteresowaniem mediów. Złożone publikacje naukowe natomiast pochodzą z drugiej połowy 2021 r. podczas gdy wypowiedzi oskarżyciela, którymi zajmował się sąd lekarski miały początek 8 września 2020 r. i nie sposób ustalić na czym wówczas lekarz się opierał. Złożone publikacje ostatecznie nie miały również znaczenia dla sprawy z powodów wskazanych w punkcie 6. Uzasadnienia. biała księga Książka wydana została w 2022 r. nie mogła zatem stanowić oparcia dla wypowiedzi oskarżyciela prywatnego objętych wnioskiem o ukaranie wydruki artykułów prasowych złożonych przez obrońcę k 281- 404 W ocenie Sądu złożone wydruki nie miały znaczenia dla sprawy. Wskazywały one wprawdzie na szereg publikacji, które ukazywały się dacie kiedy oskarżyciel prywatny głosił sporne poglądy podważając ich wiarygodność jednak jako, że wypowiedzi oskarżonych poza podaniem treści wyroku w pozostałym zakresie stanowiły opinię, odnośnie której nie można przeprowadzić dowodu prawdy Sąd również takiej weryfikacji nie dokonywał. Szersza analiza przedstawiona została w tej kwestii w punkcie 6. Uzasadnienia. pismo pełnomocnika oskarżyciela prywatnego k. 430-436 Pismo jest stanowiskiem pełnomocnika i przedstawionym przez niego skrótem zaprezentowanych tytułów naukowych, które nijak mają się do wypowiedzi jego mocodawcy. Zauważyć należy, iż oskarżyciel prywatny na pytanie Sądu wymienił tytuły magazynów naukowych, na których miał się opierać, natomiast w przedłożonym piśmie z wymienionych w zeznaniach tytułów powołana jest tylko jedna publikacja -(…), natomiast o pozostałych tytułach oskarżyciel nie wspominał. W ocenie Sądu złożone pismo jest próbą dostosowania jego treści do poglądów prezentowanych przez Zbigniewa Martykę, jednak Sąd ma wątpliwości czy faktycznie korzystał on z tychże publikacji skoro o nich nie wspomina (nie tylko jednej ale wszystkich wskazanych w piśmie). Pismo prezentuje wywód pełnomocnika, łącznie z prezentacją wniosków jakie wysnuwa on z publikacji, a nie oskarżyciela prywatnego. Na marginesie także zauważyć należy, iż większość tych publikacji wykracza poza zakres czasowy objęty wnioskiem o ukaranie a więc okres od 8 września 2020 r. do 5 grudnia 2021 r., a właśnie tego okresu dotyczyło orzeczenie sądu lekarskiego a następnie wypowiedzi oskarżonych. Nie sposób również nie zauważyć iż pełnomocnik ewidentnie nie zna procedury karnej a jego pismo zgodnie z obowiązującymi przepisami nie może stanowić "uzupełnienia i doprecyzowania wypowiedzi oskarżyciela prywatnego". Mając powyższe na uwadze Sąd pominął je przy wyrokowaniu w przedmiotowej sprawie. pismo obrońcy z załącznikami k. 4580480 Pismo to nie ma znaczenia dla sprawy bowiem obrońca złożonymi wydrukami próbował zdyskredytować osoby, z którymi miał się konsultować oskarżyciel prywatny podczas gdy Sąd nie badał tejże okoliczności jako nieistotnej dla sprawy. zeznania Piotra Witczak k 484- 486 Świadek w sposób bardzo obszerny i wyczerpujący przedstawił swoją wiedzę na temat COVID-19, polityki sanitarnej w tej kwestii, jak również dostępnych badań. Z jego wypowiedzi wynikało, iż podziela on opinie głoszone przez dr Martykę aczkolwiek przyznał, iż nie zna wszystkich jego wypowiedzi. W ocenie Sądu jednak jego zeznania nie miały znaczenia dla sprawy bowiem w niniejszym postępowaniu Sąd nie weryfikował słuszności orzeczenia Sądu Lekarskiego jako, że nie to było przedmiotem niniejszego postępowania. Podkreślić natomiast należy, iż świadek mówiąc o metadanych i randomizowanych badaniach odnosił się do konkretnych danych i badań wskazując je z nazwy, podczas gdy oskarżyciel prywatny ani razu takiej informacji nie podał posługując się jedynie ogólnym pojęciem bez konkretnych odniesień. zeznania Pawła Basiukiewicz k 486-486v Świadek przedstawił swój pogląd na temat pandemii COVID -19 a w swojej wypowiedzi posługiwał się jedynie sformułowaniami "badania", "metaanalizy" bez żadnych konkretów i precyzyjnych informacji. Z uwagi na powyższe jego wypowiedź była irrelewantna dla sprawy. zeznania Pawła Grzesiowskiego Zeznania świadka nie wniosły nic istotnego do sprawy. Świadek potwierdził, iż opiniował w sprawie dyscyplinarnej oskarżyciela k 508v-509v prywatnego jednak zauważyć należy, iż, jak wynika z uzasadnienia wyroku, sąd lekarski nie oparł się ostatecznie na jego opinii. W pozostałym zakresie świadek przedstawił swój pogląd na pandemię, co było irrelewantne dla niniejszego postępowania. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Za czyn z art. 216 § 1 k.k. odpowiada, kto znieważa osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Zniewagę stanowi ubliżenie komuś słowem lub czynem, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen stanowią wyraz pogardy dla człowieka, niezależnie od odczuć samego pokrzywdzonego. Przez znieważenie o którym mowa w art. 216 § 1 kk należy rozumieć wszelkie zachowania sprawcy, które w sposób demonstracyjny wyrażają pogardę dla innej osoby, w szczególności mają poniżyć jego godność osobistą i sprawić, by poczuł się dotknięty lub obrażony (…). Ocena zachowania sprawcy pod kątem charakteru znieważającego musi jednak opierać się na kryteriach obiektywnych tj. powinno być powszechnie uznane za obraźliwe i naruszające godność osobistą człowieka w świetle przyjętych norm społeczno – obyczajowych (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07) Art. 212 § 1 k.k. określa przestępstwo zniesławienia, które w ujęciu tego przepisu polega na pomówieniu innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Treścią pomówienia mogą być właściwości (np. alkoholizm, zboczenie seksualne) lub sposób postępowania (np. sprzedajność, utrzymywanie kontaktów ze światem przestępczym), które mają charakter poniżający w opinii publicznej albo podrywający zaufanie społeczne. Pomówienie w rozumieniu przepisu art. 212 k.k. musi mieć charakter wypowiedzi o faktach. Idzie bowiem o wypowiedź, którą można poddać dowodowi prawdy przewidzianemu w art. 213 k.k. Jeżeli jest ona sprawdzalna, to będzie pomówieniem, jeżeli zaś niesprawdzalna, może okazać się zniewagą. Surowszej odpowiedzialności karnej podlega sprawca jeśli dopuszcza się powyższego zachowania za pomocą środków masowego komunikowania. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Należy wskazać, iż kontratyp dozwolonej krytyki, o którym mowa w art. 213 § 2 k.k., ma miejsce, gdy zaistnieją łącznie dwie przesłanki. Po pierwsze - gdy udowodniona zostanie prawdziwość zarzutu i po drugie - gdy stwierdzone zostanie, iż zarzut dotyczy postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służy obronie społecznie uzasadnionego interesu. Przechodząc do analizy zarzutu stawianego oskarżonej Anicie Werner podzielić go należy na dwie części – pierwsza to część dotycząca skazania Zbigniewa Martyki, która zweryfikowana może być w kategoriach prawda – fałsz a zatem analizowana pod kątem znamion czynu z art. 212 kk oraz druga „ten lekarz głosił publicznie serię covidowych bzdur”, która jest niesprawdzalna a co za tym idzie wymagała interpretacji w kontekście czynu z art. 216 kk. Jeśli chodzi o pierwszy człon wypowiedzi to wskazać należy, iż oskarżona stwierdziła „rok bez prawa wykonywania zawodu” podczas gdy sąd lekarski orzekł karę 1 roku zawieszenia w prawie wykonywania zawodu. W świecie prawników z całą pewnością pojęcia te nie są tożsame, jednak w życiu codziennym, dla przeciętnego widza oglądającego Fakty sformułowania te niczym się nie różnią, bowiem wydźwięk jest ten sam – Zbigniew Martyka przez rok nie będzie mógł wykonywać zawodu lekarza. Pamiętać należy, iż media, podobnie jak i sądy, wielokrotnie muszą dostosować język komunikacji do poziomu słuchacza. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu Anita Werner podała informację prawdziwą. Nie wskazała wprawdzie, że wyrok jest nieprawomocny, ale nie padła także informacja, iż jest ostateczny. Być może w wypowiedzi oskarżonej zabrakło precyzji ale z całą pewnością nie była to informacja nieprawdziwa. Oskarżona podkreślała jednocześnie, iż „W okresie pandemii podczas wysokiej śmiertelności spowodowanej Covid-19 oraz przy niezmiernie wysokiej licznie zachorowań to częścią naszej misji, misji dziennikarzy, było nie tylko przekazywanie niezbędnie ważnych informacji dot. zachorowań, ale także edukowanie społeczeństwa w zakresie ochrony przed wirusem oraz propagowania postaw służących zdrowotnemu bezpieczeństwu. Stał za tym ważny interes społeczny. Dezinformacja w tym zakresie, wprowadzenie w błąd, w szczególności wykazana przez Okręgowy Sąd Lekarski, wychodząca od lekarza, który był ordynatorem szpitala zakaźnego zasługiwała według naszej redakcji na upublicznienie.„ W ocenie Sądu przytoczona wypowiedź jednoznacznie wskazuje, iż oskarżona działała służąc obronie społecznie uzasadnionego interesu – zdrowia i porządku publicznego. Mając powyższe na uwadze spełnione zostały przesłanki z art. 213 § 2 pkt 2 kk. Przechodząc do drugiej części wypowiedzi Anity Werner na wstępnie podnieść należy , iż nawet w sytuacji, gdy jakieś stwierdzenie sprowadza się do wygłoszenia osądu – a zatem sąd wartościujący jest równoznaczny ze stwierdzeniem faktu – zakres i proporcjonalność ingerencji może i powinna zależeć od tego, czy istnieje wystarczające oparcie faktyczne pozwalające propagować kwestionowane stwierdzenie. Jest tak dlatego, że wprawdzie prawdziwość opinii z definicji nie podlega dowodzeniu, jednakże i opinia może być przesadzona, zwłaszcza w sytuacji braku faktycznych podstaw, które uzasadniałyby jej przyjęcie. Innymi słowy, nawet typowy sąd wartościujący nie może być pozbawiony dostatecznej podstawy faktycznej, uzasadniającej jego wygłoszenie (sprawy: Turhan przeciwko Turcji, skarga nr 48176/99, Jerusalem przeciwko Austrii, skarga nr 26958/95, Perna przeciwko Włochom, skarga nr 48898/99, Feldek przeciwko Słowacji, skarga nr 29032/95). Mając powyższe na uwadze zauważyć trzeba, że oskarżona przedstawiła dokładnie źródła wiedzy, na których opierała się formułując swój pogląd. W pierwszej kolejności było to orzeczenie sądu lekarskiego, które uznawało Zbigniewa Martykę winnym popełnienia zarzucanego mu czynu a więc propagowania postawy antyzdrowotnej poprzez publikację własnych poglądów i wypowiedzi niezgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nadto było to stanowisko Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych podpisane przez czołowych lekarzy w Polsce jak i oświadczenie tegoż Towarzystwa w kwestii Zbigniewa Martyki i głoszonych przez niego poglądów. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe dziennikarz jest obowiązany zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło. Zgodnie z orzecznictwem sformułowany w ww. przepisie wymóg szczególnej staranności należy rozumieć jako zalecenie kierunkowe, wskazujące na zasady oceniania zachowania dziennikarza m.in. przez sądy. Wymóg ten zakłada każdorazową potrzebę konstruowania modelu działania o szczególnie surowych, wymagających kryteriach, stanowiących wzorzec, z którym porównywać należy kwestionowane zachowanie dziennikarza podczas wykorzystywania zebranych informacji. Wymóg szczególnej staranności to nakaz zachowania szczególnej, wyjątkowej ostrożności przy zbieraniu i wykorzystywaniu materiałów prasowych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2002 r., sygn. akt IV KKN 634/99, OSNKW 2003, nr 3-4, poz. 33). Mając na względzie powyższe w ocenie Sądu, oskarżona zachowała wymaganą od niej szczególną staranność, a użycie słowa „bzdura” było uzasadnione i nie miało charakteru obraźliwego w rozumieniu art. 216 kk. Pamiętać należy, iż Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z dnia 19 grudnia 2006 r. 18235/02 wskazał, iż :”Prasa może wykraczać ponad rozmaite granice ustalone między innymi dla przeciwdziałania bezładowi oraz ochronie reputacji innych, niemniej jednak spoczywa na niej obowiązek przekazywania informacji oraz idei w kwestiach politycznych i innych sprawach pozostających w zainteresowaniu opinii publicznej. Wolność prasy gwarantuje opinii publicznej jeden z najlepszych środków poznawania i kształtowania opinii o poglądach i podejściu ich politycznych liderów. Wolność dziennikarska obejmuje także możliwe uciekanie się w pewnym stopniu do przesady lub prowokacji. Dziennikarz ma obowiązek przedstawiania informacji i poglądów w sprawach politycznych oraz w innych sprawach będących przedmiotem zainteresowania opinii publicznej, a czyniąc to, ma on możliwość uciec się w pewnym stopniu do przesady.” Oskarżona wskazał wprost, iż jej celem było odniesienie się do poglądów, które nie spotykają się z aprobatą i akceptacją poważnych i fachowych instytucji krajowych a także stoją w sprzeczności do zaleceń instytucji międzynarodowych. Mimo, iż oskarżyciel prywatny mógł osobiście poczuć się urażony takim stwierdzeniem to jednak obiektywnie w powyżej przedstawionych realiach sformułowanie wyrażone przez oskarżoną nie miało charakteru obraźliwego a jedynie miało na celu podkreślenie i przestrzeżenie przed poglądami, które zagrażały zdrowiu publicznemu. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu także ta część wypowiedzi oskarżonej nie wyczerpywała znamion przestępstwa co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia jej od popełnienia zarzucanego jej czynu. ☒ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Za czyn z art. 216 § 1 k.k. odpowiada, kto znieważa osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Zniewagę stanowi ubliżenie komuś słowem lub czynem, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen stanowią wyraz pogardy dla człowieka, niezależnie od odczuć samego pokrzywdzonego. Przez znieważenie o którym mowa w art. 216 § 1 kk należy rozumieć wszelkie zachowania sprawcy, które w sposób demonstracyjny wyrażają pogardę dla innej osoby, w szczególności mają poniżyć jego godność osobistą i sprawić, by poczuł się dotknięty lub obrażony (…). Ocena zachowania sprawcy pod kątem charakteru znieważającego musi jednak opierać się na kryteriach obiektywnych tj. powinno być powszechnie uznane za obraźliwe i naruszające godność osobistą człowieka w świetle przyjętych norm społeczno – obyczajowych (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07) Art. 212 § 1 k.k. określa przestępstwo zniesławienia, które w ujęciu tego przepisu polega na pomówieniu innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Treścią pomówienia mogą być właściwości (np. alkoholizm, zboczenie seksualne) lub sposób postępowania (np. sprzedajność, utrzymywanie kontaktów ze światem przestępczym), które mają charakter poniżający w opinii publicznej albo podrywający zaufanie społeczne. Pomówienie w rozumieniu przepisu art. 212 k.k. musi mieć charakter wypowiedzi o faktach. Idzie bowiem o wypowiedź, którą można poddać dowodowi prawdy przewidzianemu w art. 213 k.k. Jeżeli jest ona sprawdzalna, to będzie pomówieniem, jeżeli zaś niesprawdzalna, może okazać się zniewagą. Surowszej odpowiedzialności karnej podlega sprawca jeśli dopuszcza się powyższego zachowania za pomocą środków masowego komunikowania. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Należy wskazać, iż kontratyp dozwolonej krytyki, o którym mowa w art. 213 § 2 k.k., ma miejsce, gdy zaistnieją łącznie dwie przesłanki. Po pierwsze - gdy udowodniona zostanie prawdziwość zarzutu i po drugie - gdy stwierdzone zostanie, iż zarzut dotyczy postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służy obronie społecznie uzasadnionego interesu. Przechodząc do analizy czynu zarzucanego oskarżonej Katarzynie Górniak na wstępie zauważyć należy, iż jej wypowiedź została w akcie oskarżenia zmodyfikowana poprzez jej pocięcie i przedstawienie w formie niechronologicznej w stosunku do wyemitowanego programu. Być może zabieg ten miał służyć wykazaniu tez aktu oskarżenia jednak Sąd analizie poddał pierwotną wypowiedź oskarżonej. Podobnie jak w przypadku oskarżonej Anity Werner także wypowiedź Katarzyny Górniak podzielić należy na dwie części – pierwszą, która może być zbadana w kategoriach prawdy – fałszu i analizowana jest pod kątem znamion czynu z art. 212 kk, oraz drugą, która stanowi wyrażenie oceny i badana jest pod kątem znamion czynu z art. 216 kk. Wypowiedzi „sąd lekarski właśnie na rok pozbawił tego lekarza praw wykonywania zawodu”, a także „Dr. Zbigniew Martyka jest uwaga ordynatorem oddziału obserwacyjno – zakaźnego szpitala w Dąbrowie Tarnowskiej, szpital w pandemii leczył pacjentów.” są wypowiedziami kategorycznymi, które podają określone fakty. Informacją niekwestionowaną przez nikogo, w tym także przez oskarżyciela prywatnego była informacja o miejscu pracy Zbigniewa Martyki oraz leczeniu przez szpital, w którym pracował, w pandemii pacjentów. Z uwagi na powyższe Sąd uznał ją za informację prawdziwą. Za taką samą uznał Sąd również informację odnośnie kary wymierzonej oskarżycielowi prywatnemu wskazując, iż argumentacja przytoczona w części uzasadnienie dotyczącej Anity Werner i jej stwierdzenia dotyczącego kary ma w pełni zastosowanie także do Katarzyny Górniak, a analizę tam przedstawioną, bez jej powielania, Sąd w pełni podziela przy ocenie zachowania i wypowiedzi Katarzyny Górniak. Podkreślić należy, iż oskarżona tłumacząc powody dla których sporządziła reportaż wskazała „W tamtym czasie to między innymi do naszej stacji ludzie zwracali się o informacje, a zwracali się bo mieli pewność, że dostaną informacja zweryfikowane i prawdziwe. W momencie tego nowego nieznanego zagrożenia bardzo ważne było to co my jako dziennikarze powiemy i wyjaśnimy, i to od tego jak wytłumaczymy co jest prawdą a co kłamstwem, co teoria spiskowa a co nauką, co jest zdrowe a niezdrowe zależało życie i zdrowie ludzi.” W ocenie Sądu przytoczona wypowiedź jednoznacznie wskazuje, iż oskarżona działała służąc obronie społecznie uzasadnionego interesu – zdrowia i porządku publicznego. Mając powyższe na uwadze spełnione zostały przesłanki z art. 213 § 2 pkt 2 kk. Wypowiedzi Katarzyny Górniak „Nie zawsze lekarza trzeba słuchać ale (gdy twierdzi) inaczej niż mówi wiedza medyczna będą z tego kłopoty”, „A te poglądy, to żelazny repertuar antyszczepionkowych bzdur: tajemnicze zgony, szkodliwe szczepionki, zmowa koncernów farmaceutycznych i spisek lekarzy.” „Zbigniew Martyka swoje szkodliwe opinie głosi w internecie i w mediach Tadeusza Rydzyka.” zdaniem Sądu stanowiły opinię/ocenę a jako takie nie mogą wypełniać znamion czynu z art. 212 kk bowiem nie można w ich przypadku przeprowadzić dowodu prawdy. W tym miejscu ponownie zauważyć należy, iż nawet w sytuacji, gdy jakieś stwierdzenie sprowadza się do wygłoszenia osądu – a zatem sąd wartościujący jest równoznaczny ze stwierdzeniem faktu – zakres i proporcjonalność ingerencji może i powinna zależeć od tego, czy istnieje wystarczające oparcie faktyczne pozwalające propagować kwestionowane stwierdzenie. Jest tak dlatego, że wprawdzie prawdziwość opinii z definicji nie podlega dowodzeniu, jednakże i opinia może być przesadzona, zwłaszcza w sytuacji braku faktycznych podstaw, które uzasadniałyby jej przyjęcie. Innymi słowy, nawet typowy sąd wartościujący nie może być pozbawiony dostatecznej podstawy faktycznej, uzasadniającej jego wygłoszenie (sprawy: Turhan przeciwko Turcji, skarga nr 48176/99, Jerusalem przeciwko Austrii, skarga nr 26958/95, Perna przeciwko Włochom, skarga nr 48898/99, Feldek przeciwko Słowacji, skarga nr 29032/95). Oskarżona tłumacząc dlaczego użyła takich a nie innych sformułowań przedstawiła źródła na których się opierała, zachowując w ocenie Sądu pełną staranność dziennikarską. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe dziennikarz jest obowiązany zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło. Zgodnie z orzecznictwem sformułowany w ww. przepisie wymóg szczególnej staranności należy rozumieć jako zalecenie kierunkowe, wskazujące na zasady oceniania zachowania dziennikarza m.in. przez sądy. Wymóg ten zakłada każdorazową potrzebę konstruowania modelu działania o szczególnie surowych, wymagających kryteriach, stanowiących wzorzec, z którym porównywać należy kwestionowane zachowanie dziennikarza podczas wykorzystywania zebranych informacji. Wymóg szczególnej staranności to nakaz zachowania szczególnej, wyjątkowej ostrożności przy zbieraniu i wykorzystywaniu materiałów prasowych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2002 r., sygn. akt IV KKN 634/99, OSNKW 2003, nr 3-4, poz. 33). Podkreślenia wymaga fakt, iż, jak wynika z reportażu, oskarżona próbowała także skontaktować się z dyrekcją szpitala w którym pracuje Zbigniew Martyka jednak bezskutecznie. Powyższe w ocenie Sądu tym bardziej wskazuje, na to iż Katarzyna Górniak podeszła do swojej pracy rzetelnie, a źródła na jakich się opierała w tamtym czasie, bez wątpienia były autorytetami popierającymi stosowaną w kraju politykę sanitarną, którą właśnie krytykował oskarżyciel prywatny. Wobec powyższego nie sposób uznać dokonanej przez oskarżoną oceny działań oskarżyciela prywatnego jako szkodliwą za znieważającą. Zauważyć należy, iż w wyemitowanym programie zawarta została także wypowiedź Łukasza Jankowskiego – Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej który powiedział „Lekarz który poprzez szerzenie danych poglądów może zaszkodzić pacjentowi jest lekarzem, naraża się również na odpowiedzialność zawodową”. Zestawienie tegoż stwierdzenia, wygłoszonego wszakże, przez jak należy przyjąć ze względu na rangę piastowanego stanowiska, osobę o stosownej wiedzy w połączeniu z treścią orzeczenia sądu lekarskiego, w ocenie Sądu uprawniało oskarżoną do wyrażenia poglądów zaprezentowanych w reportażu. Podobnie jak w stosunku do Anity Werner pamiętać trzeba, iż Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z dnia 19 grudnia 2006 r. 18235/02 wskazał, iż :”Prasa może wykraczać ponad rozmaite granice ustalone między innymi dla przeciwdziałania bezładowi oraz ochronie reputacji innych, niemniej jednak spoczywa na niej obowiązek przekazywania informacji oraz idei w kwestiach politycznych i innych sprawach pozostających w zainteresowaniu opinii publicznej. Wolność prasy gwarantuje opinii publicznej jeden z najlepszych środków poznawania i kształtowania opinii o poglądach i podejściu ich politycznych liderów. Wolność dziennikarska obejmuje także możliwe uciekanie się w pewnym stopniu do przesady lub prowokacji. Dziennikarz ma obowiązek przedstawiania informacji i poglądów w sprawach politycznych oraz w innych sprawach będących przedmiotem zainteresowania opinii publicznej, a czyniąc to, ma on możliwość uciec się w pewnym stopniu do przesady.”. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu ta część wypowiedzi nie wypełniła znamion czynu z art. 216 kk. W akcie oskarżenia wskazane jako zniesławiające zostały także wypowiedzi „W ostatnim czasie sądy lekarskie zawiesiły prawo wykonywania zawodu kilkorgu czołowym lekarzom ruchów antyszczepionkowych. (…) Dotychczas samorząd lekarski zajął się sprawami ponad 100 lekarzy, którzy w sprawach pandemii ordynowali teorie spiskowe” zdaniem Sądu wypowiedzi te jednak nie odnosiły się bezpośrednio do osoby oskarżyciela prywatnego, a interpretacja pełnomocnika wyrażona w akcie oskarżenia jakoby Katarzyna Górniak „zrównała wypowiedzi oskarżyciela prywatnego do wypowiedzi innych lekarzy, którzy w sprawach pandemii „ordynowali teorie spiskowe” jest nieuprawniona. Materiał odnosił się w głównej mierze do Zbigniewa Martyki, ale nie tylko, a powyższa wypowiedź była informacją odnośnie innych działań samorządu lekarskiego wobec innych lekarzy. Tym samym Sąd nie dopatrzył się także tutaj znamion czynu z art. 212 czy 216 kk. Z uwagi na powyższe oskarżona Katarzyna Górniak została uniewinniona od popełnienia zarzucanego jej czynu. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisane go czynu Przytoczyć okoliczności INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Podkreślić należy, iż próba udowodnienia na chwilę obecną prawdziwości poglądów głoszonych przez oskarżyciela prywatnego nie miała żadnego znaczenia dla sprawy bowiem obie oskarżone w swoich wypowiedziach odnosiły się do wypowiedzi Zbigniewa Martyki z okresu 8 września 2020 – 5 grudnia 2021 r. oraz orzeczenia sądu lekarskiego z dnia 19 grudnia 2022 r. Ich stan wiedzy oceniać zatem należało na tamten okres. Przede wszystkim jednak wskazać trzeba, iż wypowiedzi oskarżonych stanowiły w głównej mierze ocenę, która nie podlega dowodowi prawdy, a jedynymi informacjami, które takiemu sprawdzeniu podlegały była treść wyroku sądu lekarskiego odnośnie kary oraz informacje odnośnie funkcji i miejsca pracy oskarżyciela prywatnego, a dla tejże oceny ustalenie czy poglądy Zbigniewa Martyki aktualnie są zgodne z wiedzą medyczną czy nie nie ma żadnego znaczenia. 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzy gnięcia z wyrok u Przytoczyć okoliczności Z uwagi na treść art. 632 pkt 1 kpk kosztami postępowania Sąd obciążył oskarżyciela prywatnego. PODPIS
  XIV_K__92_2023_wyrok.pdf	sygn. akt XIV K 92/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 maja 2024 r. roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział XIV Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Joanna Włoch Protokolant: Michał Strzelczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2023 r., 6 czerwca 2023 r., 19 lipca 2023 r., 10 października 2023 r., 7 grudnia 2023 r., 31 stycznia 2024 r., 18 marca 2024 r., 7 maja 2024 r. sprawy A W córki J 1B z domu J urodzonej rrwŁ oskarżonej 0 to, że: 1. w dniu 20 grudnia 2022 roku podczas emisji programu jako dziennikarz prowadzący powiedziała na antenie podczas emisji następujące słowa: „Rok bez prawa wykonywania zawodu wobec tego lekarza (dr Z, M — przypis autora) sąd lekarski nie miał wątpliwości to lekarz, który jest ordynatorem szpitalnego oddziału zakaźnego, ten szpital w pandemii leczył pacjentów z covidem, ten lekarz głosił publicznie serię covidowych bzdur”, w ten sposób przekazała telewidzom nieprawdziwe informacje o tym, że oskarżyciel prywatny jest pozbawiony na rok prawa wykonywania zawodu, jak również, że miał inne osoby wprowadzać w błąd co do zajętego stanowiska w przedmiocie covida używając określenia, iż miał „głosić serię covidowych bzdur”, czym pomówiła osobę oskarżyciela prywatnego, w sposób, który może poniżyć go w opinii publicznej i jednocześnie narazić na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska ordynatora szpitala w D oraz wykonywania zawodu lekarza, przy czym podejrzana dopuściła się przestępstwa przy wykorzystaniu środków masowego przekazu To jest o czyn z art. 212 $ 2 kk Oraz K G Córki Z il z domu Z, Urodzonej r.wB oskarżonej 0 to, że: 2. w dniu 20 grudnia 2022 roku podczas emisji programu powiedziała na antenie podczas emisji następujące słowa: „Z M swoje szkodliwe opinie głosi w internecie i w mediach T R . (…) W ostatnim czasie sądy lekarskie zawiesiły prawo wykonywania zawodu kilkorgu czołowym lekarzom ruchów antyszczepionkowych. (…) Dotychczas samorząd lekarski zajął się sprawami ponad 100 lekarzy, którzy w sprawach pandemii ordynowali teorie spiskowe” oraz „Nie zawsze lekarza trzeba słuchać ale (gdy twierdzi) inaczej niż mówi wiedza medyczna będą z tego kłopoty, sąd lekarski właśnie na rok pozbawił tego lekarza praw wykonywania zawodu. (…) A te poglądy, to żelazny repertuar antyszczepionkowych bzdur: tajemnicze zgony, szkodliwe szczepionki, zmowa koncernów farmaceutycznych i spisek lekarzy. (…) Dr. Z M jest uwaga ordynatorem oddziału obserwacyjno – zakaźnego szpitala w D , szpital w pandemii leczył pacjentów. Nie udało nam się skontaktować z jego dyrekcją szpitala” w ten sposób przekazała telewidzom nieprawdziwe informacje o tym, że oskarżyciel prywatny jest pozbawiony na rok prawa wykonywania zawodu, jak również, poinformowała opinię publiczną, że oskarżyciel prywatny ma wygłaszać w Internecie szkodliwe opinii oraz zrównała wypowiedzi oskarżyciela prywatnego do wypowiedzi innych lekarzy, którzy w sprawach pandemii „ordynowali teorie spiskowe”, czym pomówiła osobę oskarżyciela prywatnego, w sposób, który może poniżyć go w opinii publicznej i jednocześnie narazić na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska ordynatora szpitala w D oraz wykonywania zawodu lekarza, przy czym podejrzana dopuściła się przestępstwa przy wykorzystaniu środków masowego przekazu To jest o czyn z art. 212 § 2 kk Orzeka: I. oskarżoną A W uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu; II. oskarżoną K G uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu; III. kosztami postępowania obciąża oskarżyciela prywatnego Z M .
  XIV_K__922_2022_uzasadnienie.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIV K 922/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1 . Łukasz Gawroński Łukaszowi Gawrońskiemu w pkt I sentencji wyroku przypisano czyn polegający na tym, że w dniach 23-24 sierpnia 2022 roku w Warszawie na portalu (…) pod postem zaręczynowym Izabeli Jasińskiej – Jung (uprzednio Izabeli Jasińskiej) działając w zamiarze bezpośrednim pomówił ją o to, że jedyne co osiągnęła to rozkładając nogi przed mężczyznami, że jest pustakiem, nic nie umie, że pracownicy niższego szczebla umieją dużo więcej niż ona, że oszukuje, że nie wypłaca aplikantom za pracę, że wszystkie pieniądze, które ma dostaje od typów z którymi się ustawia, że każda jej firma zbankrutowała, w tym kancelaria, a więc za pomocą środków masowego komunikowania się, na którą to formę pomówienia oskarżony się godził, przez co poniżył Izabelę Jasińską – Jung w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jej działalności zawodowej, czym wyczerpał znamiona czynu stypizowanego w art. 212 § 1 i § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Łukasz Gawroński oraz Izabela Jasińska (obecnie Jasińska-Jung) wspólnie współpracowali w ramach spółki Medinvest sp. z o.o. z siedzibą w Częściowo wyjaśnienia oskarżonego 100-100v Warszawie w zakresie przedmiotu jej działalności. Współpraca dotyczyła również pozyskania i sprzedaży przez Łukasza Gawrońskiego przedsiębiorstwa medycznego w Kołobrzegu przy ul. Unii Lubelskiej 31C. Przedmiotowe umowy o współpracę wskazywały sposób ustalania wynagrodzenia Izabeli Jasińskiej-Jung, przy czym w tym zakresie doszło do nieporozumienia pomiędzy stronami. W przedmiotowej współpracy swoją rolę odegrał Patryk Skiba, który miał informować Łukasza Gawrońskiego o przychodni, która byłaby do sprzedaży. Izabela Jasińska-Jung w momencie zakomunikowania oskarżonemu, że chce zakończyć współpracę wskazała na żądanie 50.000 zł tytułem pracy na rzecz Spółki, zaś jako członek zarządu Spółki odmówiła wypłaty wynagrodzenia Patrykowi Skibie. Niniejsze zachowanie Izabeli Jasińskiej-Jung wywołało reakcję Łukasza Gawrońskiego m.in. w postaci zamieszczenia na profilu Izabeli Jasińskiej-Jung na portalu (…) zniesławiających ją komentarzy. W tym zakresie w dniach 23-24 sierpnia 2022 roku w Warszawie na portalu (…) pod postem zaręczynowym Izabeli Jasińskiej – Jung zamieścił komentarze w których wskazał, że jedyne co w/w osiągnęła to rozkładając nogi przed mężczyznami, że jest pustakiem, nic nie umie, że pracownicy niższego szczebla umieją dużo więcej niż ona, że oszukuje, że nie wypłaca aplikantom za pracę, że wszystkie pieniądze, które ma dostaje od typów z którymi się ustawia, że każda jej firma zbankrutowała, w tym kancelaria. Zeznania Izabeli Jasińskiej-Jung 100v- 102v, 1- 3, 273v, 274 Zeznania Patryka Skiby wraz z wydrukiem wiadomości sms od oskarżycielki prywatnej 131v- 132v, 77 Zeznania Klaudii Chodko 132v-133 Zeznania Zbigniewa Jasińskiego 186-188 Zeznania Moniki Urbańczyk, zeznania Artura Denisiuka, zeznania Macieja Rogosza 212v, 249v, 272v-273 Zeznania Thomasa Junga oraz jego pisemne oświadczenie 273v- 274, 185 Wydruki z profilu Izabeli Jasińskiej- Jung na portalu(…), wydruk korespondencji sms-owej, wydruki ze strony firmowej Izabeli Jasińskiej- Jung na(…), informacja z CEiDG, dane ze strony internetowej 12-15, 16-21, 22-24v, 25, 26, 27 Umowy o współpracę pomiędzy Łukaszem Gawrońskim a oskarżycielką prywatną oraz korespondencja sms-owa, protokół z posiedzenia Zarządu, korespondencja oskarżycielki prywatnej z Klaudią Laskowską- Wieczorkowską oraz Grzegorzem Kowalczykiem 71-73, 74-76, 78-82, 137-138, 139-142, 155-156, 157-159 Izabelę Jasinską-Jung łączyły z Łukaszem Gawrońskim burzliwe relacje związane ze współpracą gospodarczą oraz konfliktem finansowym mającym miejsce po zakończeniu transakcji dotyczącej przedsiębiorstwa medycznego w Kołobrzegu. W dniu 20 września 2022 r. Izabela Jasińska-Jung wysłała do Patryka Skiby wiadomość sms o treści: „Witam Pan Gawroński znów zalał mnie kilkunastoma sms. Ten człowiek to oszust i z zaburzeniami psychicznymi, karany. Złożyłam zawiadomienie o hejt na Policji oraz będę wnosić o likwidację spółki. Poinformuje pana o sprawie, aby mógł pan złożyć swoje roszczenie. Z poważaniem adw. I. Jasińska”. Nadto, w rozmowie telefonicznej z Patrykiem Skibą Izabela Jasińska-Jung wskazała również, że Łukasz Gawroński to oszust i przedstawiała go niekorzystnie. Zeznania Patryka Skiby wraz z wydrukiem wiadomości sms od oskarżycielki prywatnej 131v- 132v, 77 Zeznania Klaudii Chodko 132v-133 Postanowienie Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2023 r. o wszczęciu dochodzenia dyscyplinarnego ws. postępowania adw. Izabeli Jasińskiej- Jung, sygn. akt Rd 198/23, mail oskarżycielki prywatnej do Łukasza 180-181, 263, 264, 265-266, 268-270 Gawrońskiego, korespondencja oskarżycielki prywatnej z pracownikiem US wraz z wezwaniem z US do złożenia dokumentów kierowanym do Spółki Medinvest sp. z o.o., zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez Łukasza Gawrońskiego 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1 . Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne częściowo, tj. w zakresie danych osobopoznawczych oraz informacji ogólnych dotyczących współpracy z Izabelą Jasińską-Jung. Opisał on okoliczność poznania Izabeli Jasińskiej- Jung oraz charakter współpracy z nią. Wskazał na wynagrodzenie Izabeli Jasińskiej-Jung na podstawie umowy o współprace z w związku z pozyskaniem i sprzedażą przedsiębiorstwa medycznego w Kołobrzegu, a nadto o żądaniu ze strony Izabeli Jasińskiej-Jung w zakresie wypłaty większej kwoty, tj. 50.000 zł. Podniósł, że oskarżycielka prywatna groziła mu zniszczeniem firmy wskazując m.in. że jest osobę karaną, którą to informację przekazała według niego Patrykowi Skibie. Oskarżony wskazał, że osoba ta miała informować o przychodni, która byłaby do sprzedaży. Po wykonaniu zlecenia Patryk Skiba chciał uzyskać umówione wynagrodzenie, które oskarżony chciał spełnić, lecz Izabela Jasińska miała nie zgodzić się na to roszczenia, przy czym powiedziała Patrykowi Skibie, że oskarżony jest oszustem i próbuje go oszukać. Oskarżony podniósł, że Izabela Jasińska-Jung uzależniła wypłatę pieniędzy dla w/w kontrahenta od tego czy oskarżony zgodzi się na 50.000 zł tytułem zarobku netto na jej rzecz. Sąd uznał w tym zakresie wyjaśniania za wiarygodne, gdyż odpowiadają pozostałym dowodom. Zeznania Izabeli Jasińskiej-Jung Sąd uznał zeznania za wiarygodne. Świadek przedstawiła relację z oskarżonym i określiła swoją rolę w prowadzonych przedsięwzięciach gospodarczych jako prawnik, gdyż - jaka sama określiła - bardzo dużo mu doradzała. Wskazała na okoliczności związane z chęcią zakończenia współpracy z oskarżonym i podaną kwotę 50.000 zł, która chciała otrzymać za pracę na rzecz spółki w związku z odejściem. Świadek określiła, że mimo początkowego zrozumienia ze strony oskarżonego nie miał on woli zapłacenia żądanej kwoty. Wówczas ze strony oskarżonego rozpoczęło się wulgarne zachowanie w stosunku do Izabeli Jasińskiej-Jung. Określiła przy tym porywczość oskarżonego oraz podniosła okoliczność wysyłanych do niej obraźliwych wiadomości sms przez oskarżonego oraz zniesławiających wpisów na profilu Izabeli Jasińskiej-Jung na portalu(…). W swoich zeznaniach wskazała na osoby bliskie i mającej znaczenie dla prowadzenia przez nią działalności prawniczej, które dowiedziały się o treści wpisów. W zeznaniach zdementowała poniżającą ją treść wpisów. Wskazała, że żadna jej firma nie zbankrutowała, płaciła aplikantom, pracuje z nimi na stałe, przy czym ma kilku na stałe. Wskazała, że przedmiotowe wpisy podważyły jej autorytet jako adwokata i kobiety podnosząc, iż dotychczas nie miała negatywnych opinii, co jest ważne dla klientów. Świadek opisała również kontakty oskarżonego z jej ojcem wobec, którego oskarżony również miał zachować się opryskliwie. Nadto, wskazała, że była członkiem zarządu Medinvest sp. z o.o. oraz opisała również swoją rolę odnośnie transakcji w Kołobrzegu. Ponadto, świadek podkreśliła, że poinformowała Patryka Skibę, że chce odejść ze Spółki i rozwiązuje Spółkę ze względu na nieporozumienia finansowe z Łukaszem Gawrońskim, przy czym wskazała na utratę kontroli nad sprawami Spółki. Zeznania świadka były spójne, jasne i okazały się rzetelne, wobec tego Sąd nie miał wątpliwości, aby depozycje świadka uznać za wiarygodne. Zeznania Patryka Skiby wraz z wydrukiem wiadomości sms od oskarżycielki prywatnej Sąd dał wiarę zeznaniom świadka. Świadek miał wiedzę o konflikcie finansowym pomiędzy Łukaszem Gawrońskim a Izabelą Jasińską-Jung. Wskazał na współpracę z oskarżonym w zakresie znalezienia przychodni otwartej na sprzedaż, przy czym zrealizował on powyższe zlecenie o czym poinformował on Łukasza Gawrońskiego. Wskazał, że jego zadaniem było pośredniczenie pomiędzy właścicielem przychodni a oskarżonym i nie uczestniczył on w/w konflikcie pomiędzy stronami. Świadek wskazał, iż oczekiwał na zapłatę od MediInvest sp. z o.o., lecz oskarżony stwierdził, że pieniądze zostaną wypłacone po ich wpłynięciu do Spółki. Nadto, wskazał również na zablokowanie wypłaty jego należności z uwagi na niewyrażenie zgody przez Izabelę Jasińską-Jung. Patryk Skiba wskazał, iż kontaktował się telefonicznie z oskarżycielką prywatną, która stwierdziła, że nie wypłaci mu pieniędzy, dopóki nie będzie sprawy w sądzie, gdyż ona również chce odzyskać należne jej środki pieniężne. Świadek podniósł, że ostatecznie otrzymał pieniądze od Spółki. Świadek wskazał, że nie miał wiedzy w zakresie treści zamieszczonych na portalu (…) przez oskarżonego. Nadto, zacytował wiadomość sms wysłaną do niego przez Izabelę Jasińską-Jung, której treść przedstawiała oskarżonego w negatywnym świetle, co zostało potwierdzono uznanym za wiarygodny wydrukiem wiadomości sms. W tożsamym kontekście Izabela Jasińska-Jung miała opisać oskarżonego również w trakcie rozmowy telefonicznej z Patrykiem Skibą. Zeznania Klaudii Chodko W przekonaniu Sądu zeznania świadka są wiarygodne. Świadek wskutek bliskich relacji z oskarżonym miała wiedzę co do przedmiotowej działalności gospodarczej oskarżonego oraz jego współpracy z Izabelą Jasińską-Jung. Wskazał na okoliczność niestandardowych zachowań pomiędzy stronami po zakończeniu transakcji dotyczącej przedsiębiorstwa medycznego w Kołobrzegu z uwagi na konflikt finansowy pomiędzy oskarżonym a oskarżycielką prywatną. Mimo to wskazywała na normalny charakter rozmów pomiędzy stronami. Sąd uznał zeznania świadka za jasne, rzeczowe oraz niezawierające sprzeczności i uznał je za mające znaczenie dla ustalenia relacji panujących pomiędzy Izabelę Jasińską-Jung oraz Łukaszem Gawrońskim. Zeznania Zbigniewa Jasińskiego Zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne. Miał wiedzę o przedmiocie sprawy od Izabeli Jasińskiej- Jung będącej jego córką z uwagi na przekazanie mu przez nią informacji oraz okazanie swojego profilu na portalu (…). Świadek widział umieszczone na w/w portalu treści obraźliwe skierowane wobec oskarżycielki prywatnej przez Łukasza Gawrońskiego. Świadek opisał działalność córki oraz zdementował okoliczności dotyczące niepłacenia aplikantom wynagrodzenia oraz rzekomego bankructwa Izabeli Jasińskiej-Jung. Nadto, potwierdził, że poznał Łukasza Gawrońskiego i miał wiedzę o jego konflikcie na tle rozliczeń z jego córką przez co zakończyli oni ze sobą współpracę. Świadek odebrał oskarżonego negatywnie i odradzał Izabeli Jasińskiej-Jung współpracę z nim. Zeznania świadka potwierdziły okoliczności wykazane innymi dowodami, a zatem Sąd miał pewność co do wiarygodności przedmiotowych depozycji świadka. Zeznania Moniki Urbańczyk, zeznania Artura Denisiuka, zeznania Macieja Rogosza Zeznania świadków były spontaniczne, jasne, spójne i nie zawierały sprzeczności. Świadkowie widzieli wpisy zamieszczone przez oskarżonego pod postem zaręczynowym na profilu Izabeli Jasińskiej-Jung na portalu (…) oraz przytoczyli częściowo ich treści i kontekst. Mieli wiedzę w zakresie przybliżonej daty opublikowania wpisów poniżających oskarżycielkę prywatną, przy czym nie wiedzieli czy treść wpisów jest prawdziwa. Nie byli oni bezpośrednimi świadkami dokonywania wpisów przez oskarżonego, lecz wiedzieli, że przy ich treści było zamieszczone imię i nazwisko oskarżonego. Wobec tego zeznania świadków potwierdziły charakter wpisów zamieszczonych pod postem zaręczonym na profilu Izabeli Jasińskiej-Jung na(…), co zostało potwierdzone również pozostałymi dowodami uznanymi za wiarygodne. Zeznania Thomasa Junga oraz jego pisemne oświadczenie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka. Jego depozycje były konkretne, jasne i spójne. Jako mąż Izabeli Jasińskiej-Jung miał wiedzę o przedmiotowych postach na (…), które jego zdaniem miały wywrzeć wpływ na reputację żony oraz zaszkodzić jej. Wskazał, że widział przedmiotowe wpisy po pokazaniu przez żonę. Świadek miał świadomość, że oskarżycielka prywatna dużo czasu poświęca na dbanie o wizerunek na portalu (…) i jest to dla niej istotne. Podniósł, że treść przedmiotowych wpisów rzutowała również na jego odbiór społeczny, co spowodowało usunięcie przez niego profilu na (…). Świadek odniósł się również do swoich przypuszczeń, co do osoby Łukasza Gawrońskiego, gdyż odradzał żonie współpracę z nim ze względu na możliwe zepsucie reputacji. Zeznania były zbieżne z jego pisemnym oświadczeniem. Wobec złożenia na nim własnoręcznego podpisu przez Thomasa Junga Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności oświadczenia. Wydruki z profilu Przedmiotowe dowody z dokumentów potwierdzają Izabeli Jasińskiej- Jung na portalu(…), wydruk korespondencji sms-owej, wydruki ze strony firmowej Izabeli Jasińskiej-Jung na(…), informacja z CEiDG, dane ze strony internetowej zniesławiający charakter wpisów pochodzących od Łukasza Gawrońskiego oraz wskazują na ich intensywność. Nadto, dokumenty przedstawiają również informacje o działalności prowadzonej przez oskarżycielkę prywatną. W tym zakresie Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności dokumentów, gdyż ich treść przedstawia rzeczywisty obraz sytuacji. Umowy o współpracę pomiędzy Łukaszem Gawrońskim a oskarżycielką prywatną oraz korespondencja sms-owa, protokół z posiedzenia Zarządu, korespondencja oskarżycielki prywatnej z Klaudią Laskowską- Wieczorkowską oraz Grzegorzem Kowalczykiem Przedmiotowe dokumenty potwierdzają współpracę Łukasza Gawrońskiego oraz Izabeli Jasińskiej-Jung oraz związany z nią konflikt, a nadto reakcje innych osób na zachowanie Łukasza Gawrońskiego w stosunku do oskarżycielki prywatnej. Dokumenty te nie były kwestionowane w toku postępowania. Postanowienie Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2023 r. o wszczęciu dochodzenia dyscyplinarnego Sąd uznał dokumenty za wiarygodne. Wskazują one na zachowanie Izabeli Jasińskiej-Jung oraz Łukasz Gawrońskiego wobec siebie, a nadto na okoliczność związaną z wszczęciem dochodzenia dyscyplinarnego wobec adw. Izabeli Jasińskiej-Jung także w związku z jej działaniami wobec Łukasza Gawrońskiego dotyczącymi m.in. wypłaty wynagrodzenia i jego pomawiania w wiadomościach kierowanych do innych osób. Sąd miał na względzie, że przedmiotowe dowody pochodzą od ws. postępowania adw. Izabeli Jasińskiej-Jung, sygn. akt Rd 198/23, mail oskarżycielki prywatnej do Łukasza Gawrońskiego, korespondencja oskarżycielki prywatnej z pracownikiem US wraz z wezwaniem z US do złożenia dokumentów kierowanym do Spółki Medinvest sp. z o.o., zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez Łukasza Gawrońskiego podmiotów uprawnionych do ich sporządzenia i w tym zakresie nie miał wątpliwości co do wiarygodności powyższego materiału. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne co do tego, że nie przyznał się on do zarzucanego mu czynu. W tym zakresie oskarżony nie odniósł się w żaden sposób do czynu mu zarzuconego i związanych z nim bezpośrednio okoliczności. Nadto, wbrew wyjaśnieniom oskarżonego brak jest podstaw, aby uznać, że miał miejsce wobec niego szantaż ze strony Izabelli Jasińskiej-Jung, która miała żądać 50.000 zł w zamian za zgodę na wypłatę środków w/w informatorowi Patrykowi Skibie. W tym zakresie przeczą temu zeznania Izabeli Jasińskiej-Jung, która wskazała, że chciała dochodzić jedynie swojej należności. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego należało uznać za niewiarygodne. Zeznania Grzegorza Kowalczyka Świadek nie wiedział czego dotyczy sprawa, nie znał oskarżycielki prywatnej, nie wchodził na jej profil na portalu(…), zaś okoliczności przez niego przedstawione nie były istotne w zakresie ustalenia stanu faktycznego. Wobec tego Sąd uznał, że depozycje świadka nie mają znaczenia dla ustalenia faktów. Zarządzenia w sprawie XX GC 1172/22, wydruki z (…) W przekonaniu Sądu, wskazane dowody z dokumentów nie miały znaczenia dla ustalenia faktów i nie dotyczyły przedmiotu sprawy. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięci a z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☒ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania I Łukasz Gawroński Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania Zgodnie z art. 212 § 1 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. W § 2 tego artykułu sformułowano natomiast typ kwalifikowany omawianego przestępstwa, który dotyczy zniesławienia dokonanego za pomocą środków masowego komunikowania. Wobec powyższego należy przyjąć, że głównym przedmiotem ochrony jest cześć. Potocznie cześć określa się jako szacunek, poważanie, uznanie, ale ma ona też inne znaczenie. Występuje dwoistość w rozumieniu określenia „cześć”: w znaczeniu zewnętrznym (przedmiotowym) i wewnętrznym (podmiotowym). W przypadku przepisów art. 212 k.k. przedmiotem ochrony jest cześć zewnętrzna (przedmiotowa). Mówiąc o czci zewnętrznej, mamy na myśli wartość, jaką dana osoba posiada w pojęciu innych ludzi, tj. znaczenie społeczne człowieka (M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2022, art. 212). Przestępstwo zniesławienia określone w art. 212 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym. Dla jego bytu nie jest wymagane spowodowanie jakichkolwiek skutków. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 7 lutego 2007 r., sygn. akt III KK 243/06 (OSNKW 2007/5/43, Biul.SN 2007/5/17) słusznie z kolei stwierdził, że w znaczeniu potocznym „pomówienie” oznacza przypisanie komuś nieprawdziwych bądź niesłusznych zarzutów, bezpodstawne oskarżenie, bezzasadne posądzenie. Zniesławiający zarzut nie musi mieć charakteru skonkretyzowanego, może przybrać postać pogłoski, bądź twierdzeń wysoce ogólnikowych i niejednoznacznych. Wobec braku normatywnych ograniczeń należy przyjąć, że zniesławienie może być dokonane w każdej formie umożliwiającej realizację przekazu informacyjnego drugiej osobie. Nadto, należy wskazać, iż zgodnie z orzecznictwem do znamion podmiotowych przestępstwa pomówienia innej osoby za pomocą środków masowego komunikowania o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności (art. 212 § 2 w zw. z art. 212 § 1 k.k.) należy umyślność w rozumieniu art. 9 § 1 k.k. W konsekwencji przestępstwo to może być popełnione wyłącznie gdy sprawca jest świadomy negatywnych skutków, jakie mogą wywołać zniesławiające zarzuty i chce je osiągnąć, bądź się na nie godzi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt IV CSK 621/16, LEX nr 2376901). W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, na podstawie dowodów omówionych powyżej, w szczególności z zeznań Izabeli Jasińskiej-Jung, zeznań świadków, którzy widzieli przedmiotowe komentarze Łukasza Gawrońskiego (Zbigniewa Jasińskiego, Moniki Urbańczyk, Artura Denisiuka, Macieja Rogosza, Thomasa Junga) oraz wydruków komentarzy zamieszczonych przez oskarżonego pod postem zaręczynowym na profilu Izabeli Jasińskiej-Jung na (…) uznać należy, że oskarżony Łukasz Gawroński w dniach 23-24 sierpnia 2022 roku w Warszawie na portalu (…) pod postem zaręczynowym Izabeli Jasińskiej-Jung działając w zamiarze bezpośrednim pomówił ją o to, że jedyne co osiągnęła to rozkładając nogi przed mężczyznami, że jest pustakiem, nic nie umie, że pracownicy niższego szczebla umieją dużo więcej niż ona, że oszukuje, że nie wypłaca aplikantom za pracę, że wszystkie pieniądze, które ma dostaje od typów z którymi się ustawia, że każda jej firma zbankrutowała, w tym kancelaria, a więc za pomocą środków masowego komunikowania się, na którą to formę pomówienia oskarżony się godził, przez co poniżył Izabelę Jasińską-Jung w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jej działalności zawodowej Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony zamieszczając poniżające Izabelę Jasińską-Jung treści działał za pomocą środka masowego komunikowania się jakim jest Internet. Należy wskazać w zakresie pojęcia środków masowego komunikowania się, że chodzi zatem o tego rodzaju medium, które stwarza możliwość przekazywania za jego pośrednictwem określonych treści znacznemu ilościowo bądź nieokreślonemu kręgowi odbiorców (J. Raglewski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 212). Mając na względzie sposób działania (…) należy wskazać, iż komentarz zamieszczony pod postem jako pierwszy ma duże znaczenie z uwagi na następne osoby, które oglądają post. Nadto, negatywna treść komentarza zniesławiającą daną osobę dociera do wielu osób. Należy wskazać, iż użytkownicy, którzy w jakiś sposób reagują na post na (…) np. poprzez skomentowanie go otrzymują powiadomienie o nowych komentarzach (k.272v). Wobec tego, możliwości rozpowszechniania przedmowach wpisów oskarżonego rozciągały się na znaczny ilościowo krąg odbiorców. Należy wskazać, iż sama strona firmowa Izabeli Jasińskiej- Jung w przedmiotowym okresie była obserwowana przez 717 użytkowników, a zatem każda obrażająca ją treść zamieszczona na powiązanym z jej osobą profilu miała negatywny wpływ na jej działalność zawodową. Należy wskazać, iż karalne jest takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną. Należy wskazać, iż zgromadzony materiał dowody ujawnił zeznania wcześniej wspominanych świadków, którzy widzieli przedmiotowe wpisy, ich treść i charakter oraz mieli przekonanie co do osoby je sporządzającej. Wobec przekonania tych osób Sąd, uznał za winnego oskarżonego, który dopuścił się czynu przypisanego w pkt I sentencji wyroku. Obowiązkiem Sądu było rozważenie jednakże, czy w stosunku do oskarżonego nie miał zastosowania kontratyp opisany w art. 213 § 2 k.k. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Jeżeli zarzut dotyczy życia prywatnego lub rodzinnego, dowód prawdy może być przeprowadzony tylko wtedy, gdy zarzut ma zapobiec niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego. Należy wskazać, iż kontratyp dozwolonej krytyki, o którym mowa w art. 213 § 2 k.k., ma miejsce, gdy zaistnieją łącznie dwie przesłanki. Po pierwsze - gdy udowodniona zostanie prawdziwość zarzutu i po drugie - gdy stwierdzone zostanie, iż zarzut dotyczy postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służy obronie społecznie uzasadnionego interesu. W tym zakresie Sąd przyjął, że Izabela Jasińska- Jung nie jest osobą publiczną, zatem rozgłoszenie zarzutów dotyczących jej postępowania nie może zostać uznane za działanie w ramach dozwolonej krytyki. Nadto, Łukasz Gawroński nie spełnił przesłanki w zakresie art. 213 § 2 pkt 2 k.k. Brak jest podstaw aby stwierdzić, iż działania oskarżonego służyły obronie społecznie uzasadnionego interesu. Należy uznać, że zachowanie oskarżonego polegające na rozpowszechnianiu za pomocą środków masowego komunikowania w postaci komentarzy pod postem zaręczonym oskarżycielki prywatnej na na jej profilu na portalu (…) deprecjonowało Izabelę Jasińską-Jung i służyło do poniżenia pokrzywdzonej. Działanie oskarżonego polegało na zdyskredytowaniu oskarżycielki prywatnej w opinii publicznej i narażenie na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jej działalności zawodowej. W tym zakresie treść komentarzy odnosiła się do rzekomego sposobu w jaki Izabela Jasińska-Jung zrobiła karierę, przypisania jej cech obraźliwych w zakresie kompetencji, braku lojalności oraz realizowaniu bieżących zobowiązań. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego nie służyło obronie społecznie uzasadnionego interesu, ale wyłącznie realizacji interesów oskarżonego poprzez zamieszczenie niczym niepopartych stwierdzeń mogących poniżyć oskarżycielkę prywatną w opinii innych osób i zdyskredytowanie w ten sposób wiarygodności pokrzywdzonej zarówno w środowisku prawniczym, jak i wobec osób najbliższych. W przekonaniu Sądu zachowanie oskarżonego było motywowane zamiarem zniesławienia Izabeli Jasińskiej-Jung. Oskarżony godził się się na użycie środków masowego komunikowania się w celu zniesławienia w/w i chcąc popełnić przedmiotowy czyn działał z zamiarem bezpośrednim. Nadto, należy wskazać, że o ile w większości przypadków dla uwolnienia się od odpowiedzialności za zniesławienie sprawca musi wykazać prawdziwość zarzutu oraz występowanie w obronie społecznie uzasadnionego interesu, o tyle w przypadku zarzutów dotyczących życia prywatnego lub rodzinnego pojawia się trzeci jeszcze element dotyczący działania w celu zapobieżenia niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego. Natomiast, w przedmiotowej sprawie oskarżony nie wykazał okoliczności, które mogłyby za tym przemawiać. Z powyższych względów zarówno okoliczności sprawy, jak i wina oskarżonego co do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu z art. 212 § 1 i 2 k.k. nie budzą wątpliwości. Rozważając okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd doszedł do wniosku, że spełnione zostały wszystkie przesłanki do zastosowania wobec Łukasza Gawrońskiego warunkowego umorzenia postępowania i jedynie zastosowanie wobec jego osoby tego środka probacyjnego będzie orzeczeniem słusznym i sprawiedliwym. Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że nie zachodzą przeszkody określone w art. 66 k.k., które uniemożliwiałyby zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania względem oskarżonej, o czym mowa poniżej. Łukasz Gawroński nie był bowiem karany tak jak określono w art. 66 § 1 k.k., a nadto popełnione przez niego przestępstwo nie jest zagrożone karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności. Wspomniany warunek został spełniony, ponieważ górna granica ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności przewidzianego dla przedmiotowego czynu wynosi 1 rok. Niewątpliwym jest, iż społeczna szkodliwość czynu jak i wina sprawcy nie są znaczne. W zakresie społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę fakt, że Łukasz Gawroński godził w dobre imię i poważanie Izabeli Jasińskiej, które jest istotnym dobrem prawnym, lecz dotyczy jednie jej osoby i nie pociąga za sobą negatywnych skutków dla prawidłowego funkcjonowania całego społeczeństwa. Sąd wziął również pod uwagę, że zniesławiające zachowanie oskarżonego było z pewnością efektem wcześniejszego postępowania Izabeli Jasińskiej-Jung. Oskarżycielka prywatna w momencie zakomunikowania oskarżonemu, że chce zakończyć współpracę wskazała na żądanie 50.000 zł tytułem pracy na rzecz spółki, zaś jako członek zarządu Spółki odmówiła wypłaty wynagrodzenia Patrykowi Skibie komunikując mu swoje roszczenie. W tym zakresie wystąpił konflikt na tle finansowym pomiędzy stronami, którego pokłosiem stały się emocjonalne wpisy oskarżonego pod postem zaręczynowym na profilu Izabeli Jasińskiej-Jung na(…). Relacje pomiędzy w/w osobami były burzliwe i charakteryzowały się wzajemnością, gdyż z zeznań Patryka Skiby wynika, że oskarżycielka prywatna również w kontaktach z innymi osobami wyrażała się w sposób obraźliwy o Łukaszu Gawrońskim. Nadto, w zakresie winy oskarżonego Sąd miał na względzie, że oskarżony nie wykazał jakichkolwiek deficytów intelektualnych, które utrudniałyby rozpoznanie znaczenia swojego zachowania, czy kierowania nim. Jest też osobą dorosłą, zaś jako podejmujący działania biznesowe miał świadomość konieczności przestrzegania określonych zasad w przestrzeni publicznej. Nadto, dotychczasowy sposób życia oskarżonego pozwala uznać, że popełniony przez niego czyn miał charakter incydentalny. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu. Ocena osobowości sprawcy uzasadnia przekonanie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony będzie przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. W przekonaniu Sądu warunkowe umorzenie postępowania będzie dla oskarżonego dostateczną konsekwencją popełnionego czynu, zaś świadomość możliwości podjęcia postępowania karnego będzie działać dyscyplinująco i mobilizująco na oskarżonego. Dla zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej postawionej w stosunku do oskarżonego, Sąd ustalił okres warunkowego umorzenia na 2 lat próby. ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisaneg o czynu Przytoczyć okoliczności Łukasz Gawroński II Sąd, na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł wobec Łukasza Gawrońskiego nawiązkę na rzecz oskarżycielki prywatnej Izabeli Jasińskiej - Jung w kwocie 10 000 zł. Stosownie do treści powołanego przepisu umarzając warunkowo postępowanie karne, Sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Orzeczenie jednego z tych środków jest wobec tego obligatoryjne. Sąd ustalając wysokość nawiązki miał na uwadze bezpośrednie skutki zdarzenia. Sąd ustalając wysokość nawiązki, miał na uwadze zasadę zgodnie z którą nawiązka nie może prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia pokrzywdzonego, a zatem nie może być orzeczona w rozmiarze przekraczającym niezrekompensowaną pokrzywdzonemu szkodę. W przekonaniu Sądu orzeczona nawiązka powinna co najmniej częściowo zadośćuczynić za doznaną krzywdę. Należy wskazać, iż orzeczenie nawiązki nie zamyka drogi cywilnoprawnej do dochodzenia niezaspokojonej części roszczenia. Łukasz Gawroński III Sąd, na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej Izabeli Jasińskiej – Jung poprzez umieszczenie na portalu społecznościowym – (…), na jej stronie przeprosin następującej treści: ,,Ja, Łukasz Gawroński przepraszam Izabelę Jasińską – Jung za umieszczenie w dniach 23-24 sierpnia 2022 r. pod jej postem zaręczynowym komentarza zawierającego nieprawdziwe zarzuty wyrażające się w twierdzeniach, że „jedyne co osiągnęła to rozkładając nogi przed mężczyznami, że jest pustakiem, nic nie umie, że pracownicy niższego szczebla umieją dużo więcej niż ona, że oszukuje, że nie wypłaca aplikantom za pracę, że wszystkie pieniądze, które ma dostaje od typów z którymi się ustawia, że każda jej firma zbankrutowała, w tym kancelaria” - w terminie 7 dni od uprawomocnienia wyroku. W przekonaniu Sądu, powyższe powinno wpłynąć pozytywnie na psychikę zniesławionej oskarżycielki prywatnej, a nadto skłonić oskarżonego do refleksji odnośnie obowiązku przestrzegania norm. 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisa nego czynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzy gnięcia z wyrok Przytoczyć okoliczności u IV Sąd, orzekł o obciążeniu oskarżonego kosztami procesu w całości, gdyż nie ujawniły się podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. W tym zakresie należy wskazać, że oskarżony nie ma nikogo ona utrzymaniu i osiąga dochody w wysokości, która pozwoli mu na poniesienie przedmiotowych kosztów. 8. PODPIS
  XIV_K__922_2022_wyrok.pdf	Sygn. akt XIV K 922/22 ŚJ WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 czerwca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa XIV Wydział Karny, w składzie: Przewodniczący : Sędzia Wioletta Bąkowska-Ładna Protokolant : Maja Prokopowicz, Kacper Rodak przy udziale oskarżyciela prywatnego: I J po rozpoznaniu w dniu 01.06.2023r., 08.08.2023r. 06.11.2023r., 18.01.2024r., 14.02.2024r. i 07.06.2024r. na rozprawie sprawy Ł G s.D iK ur. wS oskarżonego o to, że: w dniach 23-24 sierpnia 2022 roku napisał na (...) pod moim postem zaręczynowym, do którego mieli dostęp wszyscy moi znajomi i znajomi mojego męża, ze ja jedyne co osiągnęłam to rozkładając nogi przed mężczyznami, że jestem pustakiem, nic nie umiem, że pracownicy niższego szczebla umieją dużo więcej niż ja, że oszukuje, że nie wypłacam aplikantom za pracę, ze wszystkie pieniądze, które mam to dostaje od typów z którymi się ustawiam, że każda moja firma zbankrutowała, w tym kancelaria, tj. o czyn z art. 212 $ 2 k.k. orzeka: ||. w ramach zarzucanego oskarżonemu Ł G czynu uznając go za winnego tego, że w dniach 23-24 sierpnia 2022 roku w W na portalu (...) pod postem zaręczynowym I J (uprzednio | J ) działając w zamiarze bezpośrednim pomówił ją o to, że jedyne co osiągnęła to rozkładając nogi przed mężczyznami, że jest pustakiem, nic nie umie, że pracownicy niższego szczebla umieją dużo więcej niż ona, że oszukuje, że nie wypłaca aplikantom za pracę, że wszystkie pieniądze, które ma dostaje od typów z którymi się ustawia, że każda jej firma zbankrutowała, w tym kancelaria, a więc za pomocą środków masowego komunikowania się, na którą to formę pomówienia oskarżony się godził, przez co poniżył Izabelę Jasińską – Jung w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jej działalności zawodowej, czym wyczerpał znamiona czynu stypizowanego w art. 212 § 1 i § 2 k.k., na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec niego warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat próby; II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec Łukasza Gawrońskiego nawiązkę na rzecz oskarżycielki prywatnej Izabeli Jasińskiej - Jung w kwocie 10 000 (dziesięciu tysięcy) złotych; III. na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej Izabeli Jasińskiej – Jung poprzez umieszczenie na portalu społecznościowym –(…), na jej stronie przeprosin następującej treści: ,,Ja, Łukasz Gawroński przepraszam Izabelę Jasińska – Jung za umieszczenie w dniach 23-24 sierpnia 2022 r. pod jej postem zaręczynowym komentarza zawierającego nieprawdziwe zarzuty wyrażające się w twierdzeniach, że „jedyne co osiągnęła to rozkładając nogi przed mężczyznami, że jest pustakiem, nic nie umie, że pracownicy niższego szczebla umieją dużo więcej niż ona, że oszukuje, że nie wypłaca aplikantom za pracę, że wszystkie pieniądze, które ma dostaje od typów z którymi się ustawia, że każda jej firma zbankrutowała, w tym kancelaria” - w terminie 7 dni od uprawomocnienia wyroku; IV. kosztami procesu obciąża oskarżonego w całości.
  wyrok_VIII_K__680_2018_z_uzasadnieniem_pdf.pdf	Sygn. akt VIII K 680/18 SDM L(BŁ ZRZASŃU WEŃ «oes WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 lutego 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie Wydział VIII Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Bazan Protokolant: Inez Kluziak, Łukasz Chluchnik, Jakub Miller, Patrycja Gozdek, Magdalena Mroczek, Eleonora Pawlikowska, Zuzanna Rżysko, Kacper Kozak przy udziale oskarżyciela prywatnego: R J S po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 3 marca 2021 roku, 25 czerwca 2021 r., 24 sierpnia 2021 r. 19 listopada 2021r., 7 marca 2022 r., 23 sierpnia 2022 r., 24 października 2022 r., 27 stycznia 2023 r., 28 marca 2023 r., 23 maja 2023 r., 2 czerwca 2023 r., 31 sierpnia 2023 r., 8 września 2023 r., 20 września 2023 r., 7 listopada 2023 r,. 8 stycznia 2024 r., 20 lutego 2024 roku sprawy z oskarżenia prywatnego R J S przeciwko: 1.W c synowi J 1iE urodzonemu roku w 2.M G synowi J iK urodzonemu roku w oskarżonym o to, że: 1) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego pt.: „R. " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S 0: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K „K S „K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówienia publicznego w drodze przetargów na: rozbudowę fabryki broni „ ", rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej, przebudowę szkoły, budowę centrum kulturalno-artystycznego, kompleksu sportowego, hali sportowej itd.; 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczanie urzędnikom łapówek w postaci: mercedesa CLA, mieszkania przy ul. , dyrektorskiej posady dla żony, domu przy ul. ; tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. 2) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „ " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno-Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CL A z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w , w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego 3) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „U " - rozpowszechnianego od dnia 30 sierpnia 2018 roku do chwili obecnej za pośrednictwem strony internetowej - link: w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno-Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N, - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu łub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. 3.A M synowi O i H , urodzonemu roku w oskarżonemu o to, że: 4) jako osobę pełniącą funkcję redaktora naczelnego dziennika , o to, że wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie w numerze dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku materiałów prasowych pod tytułami: „R " oraz „U ." które to materiały prasowe zawierały nieprawdziwe informacje zniesławiające R S poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno-Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CŁA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w R oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie" szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. 4.J M K synowi W i A urodzonemu roku w oskarżonemu o to, że: 5) jako osobę pełniącą funkcję redaktora naczelnego , o to że wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie na stronie internetowej w dniu 30 sierpnia 2018 roku oraz rozpowszechnianie za pośrednictwem w/w strony internetowej do dnia dzisiejszego, materiału prasowego pod tytułem „U ” , który to materiał prasowy zawiera nieprawdziwe informacje zniesławiające R S mojego mocodawcę poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno-Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akqonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. orzeka: I. oskarżonego W C uniewinnia od czynu zarzucanych mu prywatnym aktem oskarżenia R J S , opisanych w pkt 1), 2), 3) części wstępnej wyroku; II. oskarżonego M G uniewinnia od czynu zarzucanych mu prywatnym aktem oskarżenia R J S , opisanych w pkt 1), 2), 3) części wstępnej wyroku; III. oskarżonego A M uniewinnia od czynu zarzuconego mu prywatnym aktem oskarżenia R J S ; opisanego w pkt 4), części wstępnej wyroku; IV. oskarżonego J M K uniewinnia od czynu zarzuconego mu prywatnym aktem oskarżenia R J S ; opisanego w pkt 4), części wstępnej wyroku; V. zasądza od oskarżyciela prywatnego R J S na rzecz oskarżonego W C kwotę 5712 ( pięć tysięcy siedemset dwanaście ) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków na ustawienie obrońcy z wyboru; VI. zasądza od oskarżyciela prywatnego R J S na rzecz oskarżonego A M kwotę 5712 ( pięć tysięcy siedemset dwanaście ) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków na ustawienie obrońcy z wyboru; VII. zasądza od oskarżyciela prywatnego R J S na rzecz oskarżonego J M K kwotę 5712 ( pięć tysięcy siedemset dwanaście ) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków na ustawienie obrońcy z wyboru; VIII. na podstawie art. 632 pkt.1 k.p.k. kosztami postępowania obciąża oskarżyciela prywatnego R J S , uznając zryczałtowaną równowartość wydatków postępowania w kwocie 300 zł. za opłaconą w całości. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 680/18 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Czyny zarzucane. Nie przypisane. Uniewinnienie. 1.1.1. W C , M G , A M , J M K W C oraz M G o to, że: 1) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego pt.: „R " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówienia publicznego w drodze przetargów na: rozbudowę fabryki broni „ ", rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej, przebudowę szkoły, budowę centrum kulturalno-artystycznego, kompleksu sportowego, hali sportowej itd.; 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczanie urzędnikom łapówek w postaci: mercedesa CLA, mieszkania przy ul. , dyrektorskiej posady dla żony, domu przy ul. ; tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. 2) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „U " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CL A z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w , w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego 3) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „U " - rozpowszechnianego od dnia 30 sierpnia 2018 roku do chwili obecnej za pośrednictwem strony internetowej - link: w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N, - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu łub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. A M , o to, że: 4) jako osobę pełniącą funkcję redaktora naczelnego dziennika , o to, że wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie w numerze dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku materiałów prasowych pod tytułami: „R " oraz „U ." które to materiały prasowe zawierały nieprawdziwe informacje zniesławiające R S poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno-Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CŁA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie" szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. J M K , o to, że: 5) jako osobę pełniącą funkcję redaktora naczelnego , o to że wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie na stronie internetowej w dniu 30 sierpnia 2018 roku oraz rozpowszechnianie za pośrednictwem w/w strony internetowej do dnia dzisiejszego, materiału prasowego pod tytułem „U ” , który to materiał prasowy zawiera nieprawdziwe informacje zniesławiające R S mojego mocodawcę poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akqonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty „ ” jest ogólnopolskim dziennikiem społeczno-politycznym o zasięgu ogólnopolskim. Redaktorem naczelnym był A M , zaś pierwszym zastępcą redaktora naczelnego redaktorem naczelnym był J M K . W dniu 30 sierpnia 2018 r. w papierowym wydaniu " " ukazały się artykuły pt. „R " (na stronie dziennika) oraz „U " (na stronie dziennika). Ponadto od 30 sierpnia 2018 r. do chwili obecnej za pośrednictwem strony internetowej rozpowszechniany jest artykuł pt. "J " . Jako autorów wszystkich trzech publikacji wskazano dziennikarzy: W C (z " " oraz M G (z " "). W C oraz M G współpracowali ze sobą na etapie poszukiwania informacji przed stworzeniem materiałów prasowych. Po zakończonej współpracy W C napisał artykuły dla " ", zaś M G stworzył materiał internetowo-radiowy dla " ". Tematem artykułów była operacja Centralnego Biura Antykorupcyjnego prowadzone pod kryptonimem " " dotycząca rozpracowywania grupy osób dopuszczających się zachowań korupcyjnych oraz przekraczających uprawnienia służbowe w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, a mających miejsce w organach władzy miasta . W treści artykułu jako jedną z osób, która według ustaleń Centralnego Biura Antykorupcyjnego dopuszczała się zachowań korupcyjnych był biznesmen i lokalny przedsiębiorca R S. kserokopia artykułu pt. "U " 45 kserokopia artykułu pt. "U " 45v. wydruk artykułu internetowego „U " 46-51 wyjaśnienia oskarżonego M G 229-230, 243v.-246 wyjaśnienia oskarżonego W C 246-247, 417-420 wyjaśnienia oskarżonego A M 228-229 wyjaśnienia oskarżonego J M K 227v. W C ma lat, z wykształcenia , zatrudniony na stanowisku dziennikarza w " " , żonaty, posiadający troje pełnoletnich dzieci, niekarany. informacje osobowe A M ma lat, z wykształcenia , zatrudniony na stanowisku redaktora w " ", kawaler, posiada troje dzieci pełnoletnich oraz jedno niepełnoletnie (7 lat) na utrzymaniu, poprzednio karany. informacje osobowe J M K ma lat, z wykształcenia , zatrudniony na stanowisku zastępcy redaktora w " ", żonaty, posiada troje dzieci pełnoletnich, jedno (23 lata) na utrzymaniu, niekarany. informacje osobowe M G ma lata, z wykształcenia dziennikarz, zatrudniony na stanowisku dziennikarza w " ", otrzymuje wynagrodzenie w wysokości około zł netto miesięcznie, żonaty, posiada dwójkę dzieci, w tym jedno na utrzymaniu, niekarany. informacje osobowe 1.1.2. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. W C , M G 1) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego pt.: „R " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówienia publicznego w drodze przetargów na: rozbudowę fabryki broni „ ", rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej, przebudowę szkoły, budowę centrum kulturalno-artystycznego, kompleksu sportowego, hali sportowej itd.; 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczanie urzędnikom łapówek w postaci: mercedesa CLA, mieszkania przy ul. , dyrektorskiej posady dla żony, domu przy ul. ; tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego. 2) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „U " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CL A z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w , w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 §1 w zw. z §2 kodeksu karnego 3) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „ " - rozpowszechnianego od dnia 30 sierpnia 2018 roku do chwili obecnej za pośrednictwem strony internetowej - link: w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N, - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu łub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 § 1 w zw. z § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty W C i M G : 1) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego pt.: „R " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówienia publicznego w drodze przetargów na: rozbudowę fabryki broni „ ", rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej, przebudowę szkoły, budowę centrum kulturalno-artystycznego, kompleksu sportowego, hali sportowej itd.; 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczanie urzędnikom łapówek w postaci: kserokopia artykułu pt. "U " 45 kserokopia artykułu pt. "U " 45v. wydruk artykułu internetowego „U " 46-51 wyjaśnienia oskarżonego M G 229-230, 243v.-246 wyjaśnienia oskarżonego W C 246-247, 417-420 mercedesa CLA, mieszkania przy ul. , dyrektorskiej posady dla żony, domu przy ul. ; 2) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „U " - opublikowanego na stronie dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku, w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i firm; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CL A z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w , w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. 3) działając wspólnie i w porozumieniu opracowali i doprowadzili do publikacji materiału prasowego „U " - rozpowszechnianego od dnia 30 sierpnia 2018 roku do chwili obecnej za pośrednictwem strony internetowej - link: w treści którego to materiału prasowego pomówili R S o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówień publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N, - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. Poprzez publikacje powyższych artykułów poniżyli R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażając go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego. 1.2.2. A M 4) jako osobę pełniącą funkcję redaktora naczelnego dziennika , o to, że wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie w numerze dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku materiałów prasowych pod tytułami: „R " oraz „U ." które to materiały prasowe zawierały nieprawdziwe informacje zniesławiające R S poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno-Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CŁA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie" szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 § 1 w zw. z § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty A M jako osoba pełniąca funkcję redaktora naczelnego dziennika , o to, że wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie w numerze dziennika z dnia 30 sierpnia 2018 roku materiałów prasowych pod tytułami: „R " oraz „U " które to materiały prasowe zawierały nieprawdziwe informacje zniesławiające R S poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; wyjaśnienia oskarżonego A M 228-229 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CŁA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie" szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. Co skutkowało poniżeniem R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akcjonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego. 1.2.3. 5) jako osobę pełniącą funkcję redaktora naczelnego , o to że wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie na stronie internetowej w dniu 30 sierpnia 2018 roku oraz rozpowszechnianie za pośrednictwem w/w strony internetowej do dnia dzisiejszego, materiału prasowego pod tytułem „U ” , który to materiał prasowy zawiera nieprawdziwe informacje zniesławiające R S mojego mocodawcę poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. tj. o takie postępowanie, które poniżają R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akqonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego - czym wypełnili dyspozycję art. 212 § 1 w zw. z § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty J M K jako osoba pełniąca funkcję redaktora naczelnego , wbrew ciążącej na nim na mocy art. 25 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn.zm.) odpowiedzialności zezwolił na opublikowanie na stronie internetowej w dniu 30 sierpnia 2018 roku oraz rozpowszechnianie za pośrednictwem w/w strony internetowej do dnia dzisiejszego, materiału prasowego pod tytułem „U ” , który to materiał prasowy zawiera nieprawdziwe informacje zniesławiające R S poprzez pomówienie go o: 1. popełnienie szeregu przestępstw korupcyjnych wspólnie i w porozumieniu wyjaśnienia oskarżonego J M K 227v. z A K , K S , K S oraz I M.; 2. udział w „układzie korupcyjnym" z przedstawicielami miasta i form; 3. korupcję przy uzyskiwaniu zamówień publicznych w drodze przetargów na: a. zakup firmy - która miała zostać nabyta za kwotę wielokrotnie niższą od jej rzeczywistej wartości; b. przetargi na inwestycje przy rozbudowie Fabryki Broni „ "; c. rozbudowę i modernizację Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej; d. przebudowę szkoły w ; e. budowę Centrum Kulturalno- Artystycznego w ; f. budowę Centrum Medycznego; g. budowę kompleksu sportowego w ; h. budowę hali sportowej w ; i. roboty budowlane przy Centrum Onkologii . 4. wręczanie zróżnicowanych korzyści majątkowych w wysokości odpowiadającej 10% wartości danego zamówienia publicznego, w zamian za umożliwienie mu wygrania ogłoszonych przez Urząd Miasta zamówieniach publicznych; 5. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki poprzez przekazanie do użytkowania I M. oraz jego żonie samochodu marki mercedes model CLA z roku 2013; 6. wręczenie wiceprezydentowi I M. łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci mieszkania przy ul. w oraz dyrektorskiej posady w Centrum Onkologii dla żony I M.; 7. wręczanie szeregu bliżej nie określonych łapówek I M. za pośrednictwem firmy żony I M.; 8. wręczenie A K łapówki w zamian za „ustawienie" przetargu na budowę Szkoły Muzycznej w w postaci sfinansowania i wybudowania domu przy ul. w , a także oddania do dyspozycji mieszkania przy ul. , a także przekazanie wskazanym przez A K osobom – R R, E R i B N. - kilku działek budowlanych położonych w (o numerach ewidencyjnych: 184/.., 184/.., 517/.., 517/.., 517/...), którymi faktycznie dysponować ma A K ; 9. przekazanie K S - doradcy prezydenta A K - łapówek w postaci: „zróżnicowanych kwot majątkowych", dwóch mieszkań i pięciu działek budowlanych; 10. postawienie mu zarzutów w związku z przestępstwami opisanymi w w/w materiale prasowym oraz skierowaniu aktu oskarżenia do Sądu. Co skutkowało poniżeniem R S w opinii publicznej - przedstawiając go jako przestępcę - oraz narażają go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności - tj. występowania w charakterze właściciela (głównego akqonariusza) oraz prezesa zarządu przedsiębiorstwa budowlanego biorącego udział w procedurach o udzielenie zamówień publicznego. 2. OCena DOWOdów 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 wyjaśnienia oskarżonego A M Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w całości. Zeznania spójne, konsekwentne i logiczne. Zeznania te są wiarogodnym i pełnowartościowym dowodem w sprawie, dlatego też mogły stać się podstawą do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Oskarżony przedstawił zasady współpracy w redakcji pomiędzy nim jako redaktorem naczelnym, a oskarżonym W C jako dziennikarzem. wyjaśnienia oskarżonego J M K Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w całości. Zeznania spójne, konsekwentne i logiczne. Zeznania te są wiarogodnym i pełnowartościowym dowodem w sprawie, dlatego też mogły stać się podstawą do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Oskarżony przedstawił jak wygląda proces weryfikacji materiałów dostarczanych przez dziennikarzy do publikacji, w tym jak wyglądało to w przypadku materiału pochodzącego od Centralnego Biura Antykorupcyjnego. wyjaśnienia oskarżonego M G Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w całości. Zeznania spójne, konsekwentne i logiczne. Zeznania te są wiarogodnym i pełnowartościowym dowodem w sprawie, dlatego też mogły stać się podstawą do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Oskarżony przedstawił jak wyglądał proces tworzenia przez niego materiału radiowo - internetowego o operacji Centralnego Biura Antykorupcyjnego " " oraz jaki był zakres współpracy pomiędzy nim a oskarżonym W C . wyjaśnienia oskarżonego W C Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej oskarżony przedstawił jak wyglądał proces poszukiwania informacji w przedmiocie operacji Centralnego Biura Antykorupcyjnego, jego szczegółów oraz celu stworzenia tego typu publikacji. Ponadto przedstawił jak wygląda proces dopuszczenia artykułu do jego publikacji. kserokopia artykułu pt. "U " Nie budziły wątpliwości Sądu co do swojej rzetelności i prawdziwości, nie były kwestionowane przez żadną ze stron. kserokopia artykułu pt. "U " wydruk artykułu internetowego „U " 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu zeznania oskarżyciela prywatnego R S Zeznania są w ocenie Sądu wiarygodne, oskarżyciel prywatny zeznaje jasno i konkretnie wynika z nich, iż zaprzecza prawdziwości zdarzeń przypisywanych mu w rzeczonych artykułach oraz opisuje skutki i konsekwencje publikacji przedmiotowego artykułu. Zeznania te nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie z uwagi na fakt, iż w postępowaniu z oskarżenia z art. 212 § 1 kk w stosunku do dziennikarza rolą Sądu było ustalenie zamiaru oraz dochowania staranności przy tworzeniu materiału prasowego przez dziennikarza. wyjaśnienia oskarżonego W C Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej twierdził, iż współautorem wszystkich trzech artykułów był M G . W tym zakresie zeznania oskarżonego stoją w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego M G , którego to wyjaśnienia Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Oskarżony M G stanowczo zaprzeczał by był współautorem tychże artykułów. Wskazywał, iż otrzymał do wglądu artykuł, czemu oskarżony W C nie zaprzeczył. Przy czym niewiarygodne wydają się twierdzenia W C , iż w tak krótkim czasie M G miał dokonać analizy treści artykułu i wskazać poprawki, a W C nanieść te poprawki i przekazać tekst do swojego przełożonego. W C w swoich wyjaśnieniach podał, iż M G był współautorem tekstu na etapie zbierania materiałów i kwalifikowania tekstu do publikacji, jednakże o szczegółach tejże współpracy podał nic więcej wskazując na tajemnicę dziennikarską. W ocenie Sądu wskazywanie przez W C , iż M G był współautorem artykułu, jednocześnie odmawiając podania jakichkolwiek danych w kwestii współpracy tychże było wyłącznie taktyką procesową oskarżonego mająca na celu przesunięcia części ciężaru odpowiedzialności na M G . 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie I. W C Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Zgodnie z przepisem art. 212 § 1 k.k, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności podlega karze grzywny lub ograniczenia wolności. Stosownie zaś do art. 212 § 2 jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 kk jest cześć i godność innej osoby. Pomawianymi mogą być: osoba fizyczna, grupa osób, instytucja, osoba prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej. Pomówienie może być zrealizowane nie tylko ustnie, lecz także pisemnie, w tym za pomocą druku, rysunku, a także przy użyciu technicznych środków przekazu informacji (np. telefon, Internet). Pomówienie musi odnosić się do postępowania (np. popełnienie przestępstwa, prowadzenie niemoralnego trybu życia) lub właściwości (np. alkoholizm, narkomania, zboczenie płciowe, choroba psychiczna, a w przypadku podmiotu zbiorowego - np. chaos organizacyjny, niekompetencja personelu), które mogą poniżyć daną osobę (a także podmiot zbiorowy) w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Przedmiotem ochrony art. 212 § 1 i 2 k.k. jest cześć danej jednostki rozumiana jako jej dobre imię i uznanie należne w odbiorze innych ludzi. Ochrona ta jednak nie ma charakteru bezwzględnego, albowiem doznaje ograniczenia ze strony innych dóbr, których doniosłość w demokratycznym państwie prawa nie powinna być kwestionowana. Rzecz dotyczy w tym wypadku prawa obywateli do informacji i jawności życia publicznego oraz kontroli takiej działalności, która obejmuje kwestie społecznie doniosłe, a w tym zakresie trudną do przecenienia rolę spełnia prasa, która korzysta z ustawowo i konstytucyjnie gwarantowanej wolności wypowiedzi. Ta ostatnia wartość również nie ma bezwzględnego charakteru i – jeśli ma korzystać z ochrony prawnej – nie może posunąć się dalej aniżeli pozwalają na to usprawiedliwione okolicznościami konkretnej sytuacji granice tych dóbr, które chroni art. 212 § 1 i 2 k.k. W tym zakresie w pełni aktualne pozostaje stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy, że „bezwzględne egzekwowanie ochrony interesów jednostki, wynikającej z art. 212 § 1 k.k., oraz uznanie, że osoby pomawiane mają absolutne i niepodlegające ograniczeniom prawo do ochrony ze strony państwa, które reagować ma na pomówienia za pomocą prawa karnego, byłoby niezasadne z punktu widzenia istoty społeczeństwa demokratycznego, w którym wolność wypowiedzi ma charakter fundamentalny (postanowienie Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2013 r., III KK 387/12, LEX nr 1328037). Nie jest możliwe określenie dla wszystkich przypadków miejsca, w którym będzie dochodziło do styku obu wspomnianych dóbr. Po stronie podmiotu oczekującego gwarancji w art. 212 k.k. miejsce to będzie uzależnione przede wszystkim od pełnionej przezeń roli społecznej, prowadzonej działalności, zwłaszcza od tego, czy działalność ta ma charakter publiczny oraz jak szerokiego kręgu podmiotów dotyczy, natomiast po stronie dziennikarza – przede wszystkim od celu publikacji oraz wypełnienia obowiązków świadczących o rzetelności zawodowej. Zadaniem dziennikarza jest przekazywanie informacji budzących lub choćby mogących budzić zainteresowanie społeczeństwa i jeśli z tej powinności wywiąże się on w sposób pozostający w zgodzie z obowiązkami nałożonymi nań przepisami prawa, w szczególności przepisami ustawy prawo prasowe, działanie jego mieści się w granicach pozaustawowego kontratypu. Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r., Prawo Prasowe (Dz.U. nr 5 z 1984 r., poz.24 ze zm.) dziennikarz ma obowiązek zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło; jest także zobowiązany chronić dobra osobiste, a ponadto interesy działających w dobrej wierze informatorów i innych osób, które okazują mu zaufanie. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wolność krytyki jest częścią wolności słowa, stanowi przy tym okoliczność uchylającą odpowiedzialność prawną - kontratyp z art. 41 ww. ustawy Prawo Prasowe. Ujemne oceny dzieł naukowych albo innej działalności twórczej, zawodowej lub publicznej służą realizacji zadań prasy określonych w art. 1 ustawy Prawo Prasowe i w związku z tym pozostają pod ochroną prawa. Prawo do krytyki nie jest nieograniczone. Przekracza granice dozwolonej krytyki ten, kto podnosi (także rozpowszechnia) zarzuty krytyczne, zawierające zwroty uznane za obraźliwe. Granicą legalności krytyki w rozumieniu art. 41 ustawy Prawo Prasowe jest rzetelne i zgodne z zasadami współżycia społecznego przedstawienie krytycznej oceny. Przedstawienie ujemnej opinii w sposób złośliwy, tendencyjny, w niedopuszczalnej formie wykracza poza granice ochrony określonej przez art. 41 prawa prasowego, stanowiąc czyn zabroniony przez prawo karne. Wypowiedzi krytyczne i zawarte w nich ujemne oceny nie powinny dotyczyć osoby, lecz jej dzieła lub funkcji, jaką pełni w określonym układzie społecznym. Intensywność krytyki powinna być proporcjonalna do skali opisywanego negatywnego stanowiska. Przerost uwag krytycznych nad rzeczywistością stanowi nadużycie kontratypu krytyki prasowej i nie korzysta z ochrony prawnej, prowadząc do odpowiedzialności karnej i cywilnej (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 15 stycznia 2014 r. V KK 178/13). „Na etapie wykorzystania materiałów prasowych istotne jest przede wszystkim wszechstronne, a nie selektywne przekazanie informacji, przedstawienie wszystkich okoliczności i niedziałanie «pod z góry założoną tezę», a także rozważenie powagi zarzutu, znaczenia informacji z punktu widzenia usprawiedliwionego zainteresowania społeczeństwa oraz potrzeby (pilności) publikacji. Stwierdzony przy zastosowaniu kryteriów obiektywnych fakt zadośćuczynienia tym obowiązkom powinien być czynnikiem uwzględnianym przy ocenie bezprawności działania” (tak Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 30 kwietnia 2008 r., I ACa 245/08, LEX nr 466419). „Dziennikarze mają prawo do tropienia i opisywania zdarzeń mogących bulwersować społeczeństwo. Istnieje jednak wymóg, by odbywało się to z poszanowaniem reguł obowiązujących dziennikarzy – a zatem z zachowaniem zawodowej staranności i rzetelności w gromadzeniu i wykorzystywaniu materiałów” (tak Wyrok Sądu Najwyższego z 7 listopada 2007 r., II CSK 390/07, LEX nr 421023). Od sytuacji, w której sprawca zniesławienia dopuszcza się go przytaczając cudze zniesławiające poglądy, należy jednak wyraźnie odróżnić taki stan rzeczy, kiedy relacjonuje on jedynie przebieg czynności urzędowych, mających charakter procesowy i przedstawia stawiane komuś przez organy postępowania zarzuty. Tego typu relacje nie mogą stanowić zniesławienia oczywiście pod warunkiem, że dziennikarz nie uchybi prawdzie i wywiąże się z ciążących na nim obowiązków, w tym zwłaszcza z obowiązku szczególnej staranności o jakiej mowa w treści art. 12 ust. 1 Prawa prasowego. W zakresie spraw publicznych, cytujący cudzą wypowiedź zwolniony jest z odpowiedzialności karnej za zniesławienie. Nie wyłącza to jednak ewentualnej odpowiedzialności osoby cytowanej. Brak odpowiedzialności za zniesławienie osoby przytaczającej tylko cudzą wypowiedź w sprawach publicznych następuje jednak tylko przy spełnieniu pewnych warunków. Po pierwsze, zwolnienie od odpowiedzialności, o którym mowa, odnosi się do cytowania wypowiedzi innych osób, przez co należy rozumieć wypowiedzi nieanonimowe. Po drugie, wypowiedzi te mają być rzeczywistymi cytatami. Po trzecie, zasadniczym warunkiem zwolnienia cytującego od odpowiedzialności karnej za zniesławienie jest to, by przytaczanie wypowiedzi miało charakter informacji o sprawach publicznych. Do spraw publicznych natomiast należą przede wszystkim wypowiedzi tzw. osób publicznych, tj. polityków, posłów i senatorów, radnych, funkcjonariuszy rządowych i samorządowych, a także osób będących lub aspirujących do bycia autorytetami moralnymi lub religijnymi (postanowienie SN z dnia 30 września 2009 r. w sprawie II K 110/09 OSNKW 2010/3/27, Biul.SN 2010/3/20-21, Biul.SN 2010/3/20). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zostały zrealizowane znamiona strony podmiotowej czynu z art. 212 § 1 i 2 k.k., tj. działanie przez oskarżonego W C z zamiarem bezpośrednim lub wynikowym. Z okoliczności sprawy wynika, że oskarżony nie chciał dokonać krytycznej czy też zniesławiającej publikacji samego oskarżyciela prywatnego R S . Po stronie oskarżonego od początku nie było cienia złej woli w kierunku podniesienia wiadomości, które mogłyby mieć charakter zniesławiający oskarżyciela prywatnego R S . Artykułu prasowe autorstwa oskarżonego dotyczyły bowiem szczegółów operacji Centralnego Biura Antykorupcyjnego o kryptonimie " ", która dotyczyła rozpracowania układu korupcyjnego osób na szczeblach władzy lokalnej na terenie oraz lokalnych przedsiębiorców. Przedmiotem publikacji prasowych nie był sam oskarżyciel prywatny, czy też jego działalność. Przedmiotem publikacji było publiczne przedstawienie materiałów Centralnego Biura Antykorupcyjnego i działań w ramach operacji " " i tylko taki był cel tychże publikacji. Jak wskazał sam oskarżony publikacje nie stawiały tezy co prawdziwości lub nieprawdziwości ustaleń Centralnego Biura Antykorupcyjnego, nie to były celem oskarżonego. Publikacja miała jedynie upublicznić materiał Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Oskarżony nie dokonywał w swoich publikacjach oceny zachowań poszczególnych osób wskazywanych w treści publikacji, nie przedstawiał własnych wniosków i opinii w tym temacie. Oskarżony jedynie cytował treści uzyskane z notatki funkcjonariusza Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz omawiał owe treści. Podkreślić przy tym należy, iż sam oskarżony W C , jak i redaktorzy naczelni (oskarżeni A M oraz J M K ) nie mieli żadnych wątpliwości co do prawdziwości i źródła pochodzenia ustalonych informacji, tj. od funkcjonariusza Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Zwłaszcza wobec potwierdzenia w Biurze Prasowym Centralnego Biura Antykorupcyjnego prowadzenia przezeń operacji specjalnej " ". Oskarżony przygotowując publikacje nie działał umyślnie, bowiem nie miała zamiaru zniesławić oskarżyciela prywatnego R S , gdyż ani nie chciał tego uczynić, ani nawet nie przewidywał możliwości zniesławienia go, gdyż w swoim wewnętrznym przekonaniu opisywał jedynie efekty działań Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Nie działał więc z zamiarem bezpośrednim. Wobec powyższego, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie sposób przypisać oskarżonemu W C zarzucanego mu czynu kwalifikowanego z art. 212 § 1 i 2 k.k., a polegającego na zniesławieniu oskarżyciela prywatnego R S , gdyż przestępstwo zniesławienia może być popełnione wyłącznie umyślnie, tak z zamiarem bezpośrednim jak i ewentualnym. Sprawca musi chcieć pomówić konkretną osobę, albo przewidując, że jego słowa mogą mieć charakter pomówienia, na to się godzić. Oskarżony z całą pewnością nie obejmował swoim zamiarem chęci pomówienia oskarżyciela prywatnego R S , ani nie godził się na to, gdyż w swoich publikacjach przedstawiał wyłącznie informacje i dane jakie w rzeczonej sprawie ustaliło Centralne Biuro Antykorupcyjne. Podkreślić również w tym miejscu należy, iż o zniesławiającym charakterze przekazywanych wiadomości przez pomawiającego nie decyduje subiektywne odczucie osoby pomawianej, lecz obiektywna ocena, tj. stwierdzenie, czy w świetle ocen społecznych mamy do czynienia z zarzutem zniesławiającym (wyrok SN z dnia 24 października 1935 r., II K 1087/35, GS 1936, z. 1: M. Kalitowski (w:) Kodek karny. Komentarz, str. 700). To, że w odczuciu oskarżyciela prywatnego jego dobro prawne zostało naruszone stanowi jego własną, subiektywną ocenę. Jego odczucie nie pokrywa się w tym zakresie ze zgromadzonym materiałem dowodowym i ze stanowiskiem Sądu, który ma obowiązek badać, czy zaistniały realne, obiektywne podstawy dla przyjęcia, by w publikacjach prasowych padły sformułowania wyczerpujące znamiona przestępstwa zniesławienia oskarżyciela prywatnego. Mając na uwadze powyższe, Sąd uniewinnił W C od popełnienia zarzucanego mu czynu. ☒ 3.5. Uniewinnienie II. M G Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Zgodnie z przepisem art. 212 § 1 k.k, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności podlega karze grzywny lub ograniczenia wolności. Stosownie zaś do art. 212 § 2 jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Wskazać jednakże należy, iż oskarżony M G nie był współautorem przedmiotowych publikacji prasowych. Oskarżony nie jest dziennikarzem " ", a " ". Był twórcą publikacji również będącej przedmiotem ustaleń Centralnego Biura Antykorupcyjnego, który został opublikowany na stronie internetowej " ". W C oraz M G współpracowali ze sobą w ramach tzw. śledztwa dziennikarskiego, którego wynikiem było uzyskanie materiałów pochodzących od funkcjonariusza Centralnego Biura Antykorupcyjnego. W zakresie ustaleń w przedmiocie uzyskanych materiałów wystąpiła współpraca redakcji " " oraz " " oraz współpraca oskarżonych W C oraz M G . Po uzyskaniu i opracowaniu uzyskanych informacji współpraca zarówno redakcji oraz oskarżonych zakończyła się i każdy z oskarżonych skupił się na tworzeniu własnego materiału prasowego, przy czym M G stworzył jeden materiał internetowo - radiowy. M G nie miał wpływu na treść publikacji przygotowanych przez W C , zapoznał się z nimi dopiero na dzień przed ich publikacją. M G został wskazany jako współautor rzeczonych publikacji, jednakże jego udział w tworzeniu tejże ograniczał się wyłącznie do współpracy w ramach zbierania informacji o operacji prowadzonej przez Centralne Biuro Antykorupcyjne. Wobec powyższego M G nie można przypisać współautorstwa publikacji, tym samym należało uniewinnić go od popełnienia zarzucanego mu czynu. ☒ 3.5. Uniewinnienie III. A M Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Zgodnie z przepisem art. 212 § 1 k.k, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności podlega karze grzywny lub ograniczenia wolności. Stosownie zaś do art. 212 § 2 jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Zgodnie z art. 25 ust. 4 Prawa Prasowego redaktor naczelny odpowiada za treść przygotowywanych przez redakcję materiałów prasowych oraz za sprawy redakcyjne i finansowe redakcji w granicach określonych w statucie lub właściwych przepisach. Jednak nie można tego obowiązku rozumieć w taki sposób, że każdorazowo osoba pełniąca taką funkcję ponosi w pierwszej kolejności odpowiedzialność cywilną i karną za treść materiałów redakcyjnych, w tym za opublikowanie materiału prasowego zawierającego znamiona przestępstwa, i to niezależnie od faktycznego wpływu na zamieszczenie w tytule prasowym danej publikacji. Z takim stanowiskiem nie można się w pełni zgodzić dlatego, że zakłada ono swoisty automatyzm polegający na uwzględnieniu, przy określaniu odpowiedzialności osoby pełniącej funkcję redaktora naczelnego za opublikowany w kierowanej przez nią redakcji zniesławiający materiał prasowy, wyłącznie strony przedmiotowej, a pomijający – konieczną wszak dla przypisania odpowiedzialności karnej – stronę podmiotową (Postanowienie SN z 31 sierpnia 2011 r., II KK 39/11, Legalis nr 457223). Wskazać należy, iż A M jako redaktor naczelny dziennika „ ”, nie był ani autorem jakichkolwiek artykułów, nie był również bezpośrednio odpowiedzialny za publikację materiałów prasowych, których autorem był W C . Nie można oczekiwać, iż redaktor naczelny będzie osobiście kwalifikował do publikacji wszystkie materiały i teksty tworzone przez dziennikarzy w jednej redakcji. Osobami decydującymi o publikacji artykułów wskazanych w prywatnym akcie oskarżeni byli P G ( wydanie tradycyjne- drukowane) pełniący wówczas funkcję redaktora prowadzącego (k.45 kserokopia strony ) i R I - kierownik działu- bezpośredni przełożony W C , przekazujący artykuł do publikacji w Internecie ( publikacja w Internecie) [ k. 408 - wyjaśnienia W C , k.45 kserokopia pierwszej strony ] Ponadto, redaktor naczelny na podstawie przepisu art. 38 Prawa Prasowego ponosić może wyłącznie odpowiedzialność cywilną i tylko w razie ustalenia, że decydował o publikacji. Artykuł 7 ust. 2 pkt 7 prawa prasowego w połączeniu z treścią art. 25 prawa prasowego traktować można jedynie jako podstawę domniemania faktycznego, że osoba sprawująca funkcję redaktora naczelnego w czasie publikacji konkretnego materiału decydowała o publikacji tego materiału. Tym samym należy uznać, iż redaktor naczelny A M może ponosić ewentualnie odpowiedzialność na gruncie prawa cywilnego, za opublikowanie materiału naruszającego dobra osobiste, nie ponosi w jakimkolwiek zakresie odpowiedzialności karnej z tego tytułu. Nadto zauważyć należało, iż w niniejszej sprawie postępowanie toczy się jako postępowanie prywatnoskargowe. Brak jest zatem podstaw do przypisania A M jako redaktorowi naczelnemu, popełnienia przestępstwa z art. 49a prawa prasowego. Zgodnie z treścią tego przepisu, redaktor, który nieumyślnie dopuścił do opublikowania materiału prasowego zawierającego znamiona przestępstwa, o którym mowa w art. 37a – podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Odpowiedzialność za popełnienie przestępstwa prasowego ukształtowana jest według zasad ogólnych przewidzianych w Kodeksie karnym, tym samym przestępstwo to ścigane jest z oskarżenia publicznego (brak przepisu dotyczącego ściągania tegoż przestępstwa na wniosek). Zatem przestępstwo to nie mogło być przedmiotem rozstrzygania w sprawie prywatnoskargowej z uwagi na brak w tym zakresie skargi uprawnionego oskarżyciela. Mając na uwadze powyższe, Sąd uniewinnił A M od popełnienia zarzucanego mu czynu. ☒ 3.5. Uniewinnienie IV. J M K Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Zgodnie z przepisem art. 212 § 1 k.k, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności podlega karze grzywny lub ograniczenia wolności. Stosownie zaś do art. 212 § 2 jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Zgodnie z art. 25 ust. 4 Prawa Prasowego redaktor naczelny odpowiada za treść przygotowywanych przez redakcję materiałów prasowych oraz za sprawy redakcyjne i finansowe redakcji w granicach określonych w statucie lub właściwych przepisach. Jednak nie można tego obowiązku rozumieć w taki sposób, że każdorazowo osoba pełniąca taką funkcję ponosi w pierwszej kolejności odpowiedzialność cywilną i karną za treść materiałów redakcyjnych, w tym za opublikowanie materiału prasowego zawierającego znamiona przestępstwa, i to niezależnie od faktycznego wpływu na zamieszczenie w tytule prasowym danej publikacji. Z takim stanowiskiem nie można się w pełni zgodzić dlatego, że zakłada ono swoisty automatyzm polegający na uwzględnieniu, przy określaniu odpowiedzialności osoby pełniącej funkcję redaktora naczelnego za opublikowany w kierowanej przez nią redakcji zniesławiający materiał prasowy, wyłącznie strony przedmiotowej, a pomijający – konieczną wszak dla przypisania odpowiedzialności karnej – stronę podmiotową (Postanowienie SN z 31 sierpnia 2011 r., II KK 39/11, Legalis nr 457223). Wskazać należy, iż J M K jako redaktor naczelny internetowego wydania dziennika nie był ani autorem żadnego z artykułów, nie był również bezpośrednio odpowiedzialny za publikację materiałów prasowych, których autorem był W C . Nie można oczekiwać, iż redaktor naczelny będzie osobiście kwalifikował do publikacji wszystkie materiały i teksty tworzone przez dziennikarzy w jednej redakcji. Bezpośrednim przełożonym W C , decydującym o publikacji artykułu i przekazaniu go do wydania internetowego był R I - kierownik działu [ k. 408 - wyjaśnienia W C ]. Ponadto, redaktor naczelny na podstawie przepisu art. 38 Prawa Prasowego ponosić może wyłącznie odpowiedzialność cywilną i tylko w razie ustalenia, że decydował o publikacji. Artykuł 7 ust. 2 pkt 7 prawa prasowego w połączeniu z treścią art. 25 prawa prasowego traktować można jedynie jako podstawę domniemania faktycznego, że osoba sprawująca funkcję redaktora naczelnego w czasie publikacji konkretnego materiału decydowała o publikacji tego materiału. Tym samym należy uznać, iż redaktor naczelny J M K ponosi ewentualnie odpowiedzialność cywilną za opublikowanie materiału naruszającego dobra osobiste, nie ponosi w jakimkolwiek zakresie odpowiedzialności karnej z tego tytułu. Nadto zauważyć należało, iż w niniejszej sprawie postępowanie toczy się jako postępowanie prywatnoskargowe. Brak jest zatem podstaw do przypisania J M K jako redaktorowi naczelnemu popełnienia przestępstwa z art. 49a prawa prasowego. Zgodnie z tym artykułem redaktor, który nieumyślnie dopuścił do opublikowania materiału prasowego zawierającego znamiona przestępstwa, o którym mowa w art. 37a – podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Odpowiedzialność za popełnienie przestępstwa prasowego ukształtowana jest według zasad ogólnych przewidzianych w Kodeksie karnym, tym samym przestępstwo to ścigane jest z oskarżenia publicznego (brak przepisu dotyczącego ściągania tegoż przestępstwa na wniosek). Zatem przestępstwo to nie mogło być przedmiotem rozstrzygania w sprawie prywatnoskargowej z uwagi na brak w tym zakresie skargi uprawnionego oskarżyciela. Mając na uwadze powyższe, Sąd uniewinnił J M K od popełnienia zarzucanego mu czynu. 4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do Przytoczyć okoliczności przypisanego czynu 5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisan ego czynu Przytoczyć okoliczności 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOszty procesu Punkt rozstrz ygnięci a z wyrok u Przytoczyć okoliczności V. Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. w razie uniewinnienia oskarżonego w sprawach z oskarżenia prywatnego koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny. Stosownie zaś do treści art. 616 §l pkt 2 k.p.k. do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy. Po myśli art. 620 k.p.k. wydatki związane z ustanowieniem obrońcy wykłada strona, która go ustanowiła, wobec czego zwrot poniesionych wydatków przyznać należy W C . Wobec tego Sąd zasądził od R S na rzecz W C kwotę z tytułu ustanowienia w sprawie obrońcy w kwocie 5712 złotych. VI. Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. w razie uniewinnienia oskarżonego w sprawach z oskarżenia prywatnego koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny. Stosownie zaś do treści art. 616 §l pkt 2 k.p.k. do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy. Po myśli art. 620 k.p.k. wydatki związane z ustanowieniem obrońcy wykłada strona, która go ustanowiła, wobec czego zwrot poniesionych wydatków przyznać należy A M . Wobec tego Sąd zasądził od R S na rzecz A M kwotę z tytułu ustanowienia w sprawie obrońcy w kwocie 5712 złotych. VII. Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. w razie uniewinnienia oskarżonego w sprawach z oskarżenia prywatnego koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny. Stosownie zaś do treści art. 616 §l pkt 2 k.p.k. do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy. Po myśli art. 620 k.p.k. wydatki związane z ustanowieniem obrońcy wykłada strona, która go ustanowiła, wobec czego zwrot poniesionych wydatków przyznać należy J M K . Wobec tego Sąd zasądził od R S na rzecz J M K kwotę z tytułu ustanowienia w sprawie obrońcy w kwocie 5712 złotych. VIII. W myśl art. 632 pkt. 1 k.p.k. Sąd obciążył kosztami procesu zryczałtowanych wydatków postępowania w kwocie 300 złotych oskarżyciela prywatnego R S . 8. Podpis Tomasz Bazan
  XIV_K__363_2021_uzasadnienie.pdf	sygn. akt XIV K 363/21 UZASADNIENIE Na podstawie dowodów ujawnionych w toku rozprawy sąd ustalił następujący stan faktyczny. Oskarżyciel prywatny P N w dniu 20.08.1999r. rozpoczął służbę w Policji, pełnił ją na terenie garnizonu , a zakończył ją w październiku 2019r. odchodząc na emeryturę w stopniu podinspektora i Zastępcy Komendanta Komisariatu Policji w . W trakcie służby przełożeni oskarżyciela udzielali mu zgodny na podjęcie dodatkowych zajęć zarobkowych - prowadzenie zajęć dydaktycznych (w latach 2012-2013) oraz - instruktora spadochronowego i kierownika wyszkolenia spadochronowego w ośrodku szkolenia „ ” w 2019r. /dowód zeznania P N , dokumenty z akt. PR 2 Ds.2331.2018 Prokuratury Rejonowej / W trakcie służby oskarżyciel prywatny rozwijał swoją pasję jaką było wspomniane wyżej spadochroniarstwo na sprzęcie powojskowym – na tzw. spadochronach desantowych produkcji amerykańskiej („okrągłych”). P N planował, że po zakończeniu służby w Policji zawodowo zajmie się spadochroniarstwem i otworzy działalność gospodarczą w postaci ośrodka szkolenia skakania ze spadochronem. Początkowo oskarżyciel prywatny planował realizację pomysłu w oparciu o tzw. w - inicjatywę ośrodka szkolenia wojskowego kierowanego przez I M z którym to odnowił znajomość w 2014r., po katastrofie samolotu ze skoczkami przy lotnisku w . Obaj mężczyźni znają się od ponad 20 lat, jeszcze z czasów wspólnej służby wojskowej. Pokrzywdzony „sprowadził” do już posiadane przez siebie spadochrony oraz w dalszym ciągu poszukiwał sprzętu spadochronowego niezbędnego do otwarcia i prowadzenia ośrodka szkolenia. W tym celu oskarżyciel zaczął kompletować sprzęt, stosownych zakupów dokonywał w (na aukcjach e-Bay) po czym sprowadzał go do . Sprowadzane spadochrony pochodziły z tzw. demobilu wojskowego co cechowało je tym, iż pozbawiane był cech użytkowych i wojskowych np. odcinane były w nich linki lub przecinano czasze. W zamyśle armii było pozbawienie sprzedawanego sprzętu cech użytkowych, w praktyce spadochrony te, po odpowiednich czynnościach naprawczych dokonanych przez uprawnione i fachowe osoby, mogły (o ile nadal były w dobrym stanie) być bezpiecznie wykorzystywane do skakania. Część napraw pokrzywdzony osobiście dokonywał w szwalni I M zajmującej się na co dzień szyciem mundurów, plecaków, itp. sprzętu wojskowego na sprzęcie tego zakładu, w tym w niektórych ze sprowadzonych spadochronów wymieniał obcięte linki. W trakcie pobytów w P N poznał K S – żołnierza armii . Znajomość ta umożliwiła mu sprowadzenie do sprzętu z pominięciem opłat podatkowych i celnych wynikających z importu z do – sprzęt pozyskiwany na terenie był wysyłany pocztą wojskową bez jakichkolwiek opłat celnych i podatkowych do bazy wojsk w po czym opuszczał on teren jednostki wojskowej i był przywożony do . W ten sposób P N skompletował kilkadziesiąt sztuk różnego rodzaju sprzętu spadochronowego. Z uwagi na wymogi prawa polskiego, zgodnie z którymi skoczek uczeń (czyli osoba wykonująca skoki spadochronowe do czasu uzyskania świadectwa kwalifikacji) wykonując skok musi być zaopatrzony w spadochron zapasowy wyposażony w automat spadochronowy (tzw. AAD- Automatic Activation Device) a więc urządzenie które automatycznie aktywuje spadochron zapasowy w sytuacji osiągnięcia krytycznych wartości prędkości opadania lub krytycznej wysokości, pojawił się problem w jak sposób będzie można w szkoleniu wykorzystać pozyskane spadochrony wojskowe albowiem te, wspomniany automatów AAD, nie miały a wręcz ich producent w ogóle nie przewidział możliwości zainstalowania takich urządzeń. Pokrzywdzony podjął prace mające na celu przerobienie doczasowych pokrowców spadochronów zapasowych (rezerwowych) T10R (MIRPS) na takie , w których będzie możliwe zainstalowanie automatów AAD. W latach 2016/2017, „pod dyktando” P N pracownica szwalni I M , „pani B ”, wykonała kilkanaście prototypów pokrowców doszywając do nich kieszonki na automat, okienka na panel sterowania automatem, kanał dla kabla sterownika, kieszeń przecinaka, wykonując otwory. W tym czasie pokrzywdzony poszukiwał możliwości legalizacji tego typu modyfikacji (przeróbki) w szczególności chciał aby to „podbił mu” jakiś „rigger z ” zgodnie „z jakimiś” uprawnieniami z których miało wynikać że ta modyfikacja jest dopuszczona do użytku aby w razie kontroli z ULC można było taki dokument okazać. Powyższy sposób autoryzacji zmian pokrowców okazał się jednak niemożliwy do wykonania. Jednocześnie w ramach działalności zaistniały konflikty, osoba I M okazała się nierzetelna dla szeregu współpracowników, którzy zaczęli zgłaszać różnorakie roszczenia i zarzuty. W tej sytuacji P N uznał, iż dalsze tkwienie w tym projekcie nie przyniesie dla niego oczekiwanych rezultatów a wręcz, może skutkować niekorzystnymi rozstrzygnięciami zwłaszcza w sytuacji ujawnienia uwikłania się oficera Policji w niejasne sytuacje powstające wokół osoby I M . Wobec czego pokrzywdzony zakończył współpracę z I M i zabrał od niego swoje spadochrony i postanowił realizować swój projekt w oparciu o inne podmioty. W dniu 27.12.2017r. P N wspólnie z częścią osób z – P W , T P oraz E S (żoną K S ), A P , K C , S J , P G , założyli Grupę w B o kapitale zakładowym 101.000 złotych w której pokrzywdzony objął 20 udziałów o łącznej wartości 10.000 złotych. P N nie objął jakiejkolwiek funkcji w spółce, sama spółka również nie rozpoczęła działalności – miała problemy z uzyskaniem koncesji na strzelnicę, później nadeszła pandemia a sam P N zdecydował się na prowadzenie działalności szkoleniowej w ramach . /dowód zeznania świadków: częściowo P N , częściowo I M , J K , P W , T P , dokumentacja celna i podatkowa dotyczącą sprowadzanych spadochronów, fotografie przerabianych pokrowców spadochronowych, fotografie fragmentów korespondencji P N na Whatsapp, odpis KRS Grupy / Powyższe jednak nie rozwiązywało głównego problemu P N – dopuszczenia prawnej możliwości szkolenia skoczków na powojskowych spadochronach, w tym spełnienia warunków do używania ich wraz z spadochronem zapasowym wyposażonym w automat. W tej sprawie oskarżyciel prywatny zwrócił się do Urzędu Lotnictwa Cywilnego w gdzie pracownik ULC, K K wskazał oskarżycielowi prywatnemu jakie warunki musi spełnić aby móc wykorzystywać w nauce spadochroniarstwa opracowany przez siebie pomysł. W tym czasie prawo lotnicze w zakresie możliwości użytkowania „małych” statków powietrznych przeszło szereg ewolucji wyłączających dotychczasowe restrykcyjne przepisy na rzecz ich większej liberalizacji. Kluczowe w tym zakresie były kolejne nowelizacje wydanego na podstawie art. 33 ust. 2 i 4 ustawy prawo lotnicze rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26.03.2013r. w sprawie wyłączenia zastosowania niektórych przepisów ustawy – prawo lotnicze do niektórych rodzajów statków powietrznych oraz określenia warunków i wymagań dotyczących używania tych statków oraz wydanych dla tego rozporządzenia załączników nr 4 „spadochrony” określającego warunki i wymagania dotyczące używania spadochronów (w tym wspominany wcześniej obowiązek używania przez ucznia-skoczka spadochronu zapasowego z AAD) a zwłaszcza załącznika nr 5A wskazującego na warunki i wymagania dotyczące urządzeń latających i spadochronów ratowniczych w zakresie zdatności do lotu w tym kluczowa była definicja producenta zgodnie z którą aktualnie jest nią osoba fizyczna, osoba prawna albo jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która projektuje i wytwarza urządzenie latające, jego podzespoły lub części albo dla której te wyroby zaprojektowano lub wytworzono w celu wprowadzenia ich do obrotu lub oddania do użytku, w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności pod własną nazwą lub znakiem, na potrzeby własne lub innych użytkowników, a także podmiot przedstawiający do oceny zdatności do lotu urządzenie latające nowe albo używane, którego podzespoły lub części mają nieznane pochodzenie lub dla których nie zachowały się dokumenty oceny zdatności do lotu. P N postanowił skorzystać ze zmian legislacyjnych i zdecydował zostać producentem spadochronu o nazwie SZNERO 1 AAD (przy czym de facto oskarżyciel prywatny stał się nie tyle „producentem spadochronu” a producentem modyfikacji pokrowca spadochronowego umożliwiającej montaż AAD albowiem zgodnie z wcześniej przytoczoną definicją wyprodukował nie tyle cały spadochron a jedynie jego podzespół w postaci wspominanego zmodyfikowanego pokrowca – pozostałe elementy SZNERO 1 AAD mają certyfikaty producentów innych niż P N ). W celu realizacji swojego zamiaru P N w dniu 15.03.2019r. zlecił J Z prowadzącemu Firmę w K wykonanie dwóch pokrowców piersiowego spadochronu zapasowego SZNERO - 1AAD zgodnie z opracowanym przez oskarżyciela prywatnego projektem technicznym. Powstałe dwa zestawy spadochronowe składały się spadochronów zapasowych piersiowych T-10R wyprodukowanych w 2003r. i 2004r. wraz z pokrowcami SZNERO 1AAD z 15.03.2019r. i automatami AAD firmy AIRTEC (CYPRES 2 Student i CYPRES 2 EXPERT z roku 2008 i 2007) zostały podane testom. W kwietniu i maju 2019r. P N i J Z przeprowadzili próby naziemne a w czerwcu 2019r. próby w locie. Ostatecznie w dniu 14.06.2019r. K J z Ośrodka Szkolenia Lotniczego w który nadzorował przeprowadzanie prób (podmiot zatwierdzający nr 2 na liście Urzędu Lotnictwa Cywilnego) wydał świadectwo spełnienia wymagań technicznych dla spadochronu SZNERO 1AAD. Procedura certyfikacji była dość krótka albowiem bazowała na badaniu działania zmodyfikowanego pokrowca z pozostałymi elementami zestawu, które z kolei posiadały własne certyfikaty uzyskane przez producentów tych komponentów. Dokumentacja techniczna bazuje również w większości na dokumentacji producentów tych podzespołów. W dniu 15.06.2019r. pokrzywdzony ponownie zlecił J Z wykonanie 8 pokrowców SZNERO – 1AAD. Sam J Z jest osobą która dysponuje wiedzą techniczną oraz doświadczeniem niezbędnym do wykonania modyfikacji, również wyposażenie jego zakładu umożliwia fachowe wykonanie przeróbki. Zresztą sama modyfikacja nie jest skomplikowana, na jeden pokrowiec zajmuje około godziny czasu. Łącznie istnieje 10 zestawów spadochronów SZNERO 1 AAD które obecnie składają się z czaszy zapasowej T10R (producent amerykański Airborne System) wyprodukowanych w październiku-grudniu 2009r., pokrowców SZNERO 1AAD (producent P N ) wykonanych w czerwcu 2019r. oraz automatów AAD (czeskiej firmy MARS SC) wyprodukowanych w czerwcu 2019r. Z oświadczeń P N wynika, iż nabyte czasze nie były uszkodzone i naprawiane a zostały przekazane z armii w stanie de facto nieużywanym z uwagi na zastępowanie spadochronu T-10R modelem T-11R. Przeprowadzone kontrole K J jak i urzędników ULC potwierdziły dobry stan techniczny tych spadochronów zapasowych jak również zaprzeczyły aby były one naprawiane w tym aby były w nich wymieniane linki. /dowód zeznania świadków: K J , A K , K K , J Z , dokumentacja z załącznika/ Producenci komponentów SZNERO 1-AAD – amerykańska firma Airborne Systems oraz producenci automatów AAD – czeska firma MARS S.C., niemiecka firma AIRTEC, amerykańska VIGIL w zdecydowany sposób odradzają połączenie spadochronu T-10R z AAD wskazując, iż takowa konfiguracja nie była przez nich badana a tym samym może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia skoczków. Niemniej przesłuchani przed sądem urzędnicy ULC w jednoznaczny sposób ocenili, iż takie stanowisko producentów (kategoryczny zakaz wykorzystywania ich produktów w konfiguracjach innych niż przez nich opracowanych) jest standardem w tej branży mimo to równie typowym działaniem użytkowników spadochronów jest łączenie komponentów różnych producentów celem stworzenia nowego przy braku jakiejkolwiek zgody pierwotnego producenta danej części. Częstokroć komponenty nawet nie pochodząc z „branży lotniczej” tu wskazywano na przykładowe wykorzystywanie silników producentów sprzętu ogrodniczego do napędzania np. motolotni. Natomiast istotnym jest aby taka (nowa) konfiguracja przeszła rzetelny proces certyfikacji. Jednocześnie przedstawiciele ULC oceniali, iż modyfikacje SZNERO 1-AAD mają na celu zwiększenie bezpieczeństwa używania spadochronu zapasowego oraz są bezpieczne. /dowód mail z 13.06.2023r. z ADD (k. 627), mail z 11.06.2023r. z (k. 628), mail z 14.06.2023r. z (k. 629), mail z 26.06.2023r. z (k. 633-636), zeznania A K , K K , częściowo zeznania P M /, Z P N skonfliktowany jest P M . Oskarżyciel prywatny genezę kilkunastoletniego konfliktu z świadkiem upatruje w podjęciu działalności konkurencyjnej wobec P M . Natomiast P M genezę tą upatruje w odrzuceniu współpracy z oskarżycielem prywatnym w skutek krytycznej oceny jego postawy nakierowanej na maksymalizację zysku kosztem łamania zasad bezpieczeństwa czy wymogów prawa. W związku z krytyczną oceną postawy P N P M podjął szereg działań w postaci zawiadamiania różnych instytucji (urzędy skarbowe, organy ścigania, ULC) o działalności oskarżyciela prywatnego która w jego mniemaniu łamała prawo. W trakcie śledzenia poczynań P N P M powziął informację o próbach skonstruowania przez pokrzywdzonego spadochronu zapasowego T- 10R wyposażonego w automat AAD w tym o przerabianiu w tym celu pokrowców spadochronowych. W jego ocenie taka konstrukcja zagraża bezpieczeństwu uczniom- skoczkom W sprawie powyższych modyfikacji skontaktował się z I M i wskazał, iż z uwagi na fakt, że modyfikacje pokrowca zostały przeprowadzone w jego szwalni będzie on odpowiedzialny za ewentualne wypadki. Razem w sprawie „spadochronów N ” zaczęli w połowie 2019r. interweniować w ULC. Nadto powzięli informację o organizowaniu w czerwcu 2019r. skoków spadochronowych z udziałem zmodyfikowanych spadochronów zapasowych na lotnisku . W związku z powyższym P M telefonował do ówczesnej prezes aeroklubu, A O , domagając się od niej wstrzymania skoków i grożąc nasłaniem kontroli z ULC. Działania P M skutkowały odwołaniem skoków. Jednocześnie poszukiwał on sposobu na upublicznienie problemu w związku z czym nawiązali kontakt z dziennikarzami - M W i E Ż , którzy właśnie zajmowali się innym tematem związanym z wojskiem i z tego powodu przebywali w okolicach . /dowód zeznania P N k. 431, P M k. 610, I M , A O , R K , wyjaśnienia oskarżonych/ Temat „spadochronów P N ” zainteresował dziennikarzy i postanowili w tej sprawie przeprowadzić „dziennikarskie śledztwo”. Źródła informacji dziennikarzy – I M i P M poza własnymi informacjami przekazali im potwierdzające je „dowody” w postaci dokumentacji zdjęciowej, zrzutów SMS i wiadomości Whatsapp. Dziennikarze uzyskane informacje postanowili zweryfikować wśród ekspertów z zakresu spadochroniarstwa (m. in. J G , A M , J B ) którzy w zdecydowanej części potwierdzili obawy co do bezpieczeństwa samodzielnie modyfikowanego spadochronu zapasowego (jego pokrowca) zastrzeżenia świadków tych budziło zwłaszcza możliwość wykorzystania tego sprzętu do nauki spadochroniarstwa a więc używania przez osoby niedoświadczone. Nadto dziennikarze w dniu 22.10.2019r. spotkali się z P N w kawiarni Urzędu Lotnictwa Cywilnego przy ul. w . Miejsce spotkania zostało wybrane przez oskarżyciela prywatnego. Trwająca godzinę rozmowa została nagrana przez uczestników spotkania. W trakcie spotkania oskarżyciel prywatny okazywał oskarżonym dokumentację (bez zgody na jej sfotografowanie) SZNERO 1-AAD informując, iż jest producentem tego spadochronu, opowiedział o współpracy z I M i okolicznościami jej zakończenia, potwierdził, że w tamtejszej szwalni wykonywał naprawy spadochronów, jak również prototypów pokrowców celem weryfikacji możliwości montażu w nich AAD, potwierdził, że część sprzętu sprowadził dzięki K S z pomięciem opłat celnych i skarbowych. W trakcie rozmowy P N poinformował dziennikarzy, iż ostateczne egzemplarze pokrowca wykonał „w certyfikowanym warsztacie spadochronowym w w 2018/2019r. a w maju i czerwcu 2019r. uzyskał certyfikat i dopuszczenie do skoków przez ULC i w związku z tym stał się producentem spadochronu”. P N zaprzeczył aby którykolwiek z jego spadochronów zapasowych miał odcięte linki, wszystkie były sprawne. Oskarżyciel prywatny potwierdził wobec dziennikarzy autentyczność okazywanych mu zapisów rozmów prowadzonych przy pomocy SMS i WhatsApp, potwierdził, iż jest udziałowcem Grupy podkreślając, iż posiadanie udziałów nie koliduje prawnie z pełnieniem służby w Policji. P N nie chciał opowiadać o szczegółach dotyczących ilości prób podczas procesu certyfikacji podsyłając w tym zakresie do ULC, odmówił również okazania dziennikarzom potwierdzeń zakupów sprzętu dokonanych platformie na e-bay. Dziennikarze twierdzenia P N próbowali weryfikować w rozmowach telefonicznych z K J oraz A K . Od wspominanych osób otrzymali odpowiedzi wymijające lub odmowę udzielenia odpowiedzi. Nadto oskarżeni zawracali się w tej sprawie również pisemnie (mailem) do Urzędu Lotnictwa Cywilnego, i w dniu 22.11.2019r. na swoje pytanie „czy zakład w miał uprawnienia do wprowadzania modyfikacji w spadochronach, ponieważ Pan N poinformował że tam ich dokonywał” uzyskali pisemną odpowiedź „z posiadanych przez ULC informacji nie wynika, żeby zakład w wykonywał przedmiotowe spadochrony”. Dziennikarze dokonali również autoryzacji wypowiedzi P N , K J oraz A K . /dowód wyjaśnienia oskarżonych, zeznania świadków: P N , M S , K J , J G , A M , A K nagranie spotkania, maile dotyczące autoryzacji wypowiedzi, maile dotyczące korespondencji M W z ULC/ W dniu 27.11.2019r. E Ż i M W Internecie na portalu artykuł pt. S ” który dotyczył działalności P N /dowód wydruk artykułu k. 28-53, 511-516, wyjaśnienia oskarżonych/. Do dnia publikacji artykułu spadochron zapasowy SZNERO-1AAD nie był fizycznie wykorzystany do skoków spadochronowych przez skoczków uczniów. Używany był jedynie do szkolenia teoretycznego (na ziemi). /dowód zeznania P N / Aktem oskarżenia z dnia 12.08.2020r. (k. 4-17) uzupełniony pismem z dnia 7.02.2022r. (k. 201-202) pełnomocnik P N oskarżył autorów tekstu – E Ż oraz M W o to, że w dniu 27.11.2019r. działając wspólnie i w porozumieniu, w celu poniżenia oraz znieważenia P N w opinii publicznej i narażenia go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jego działalności dydaktycznej oraz zawodowej, zamieścili w materiale prasowym „S ” na stronie nieprawdziwe treści wyrażające się w twierdzeniach, że: 1. określili w sposób niezgodny ze stanem faktycznym i wysoce pejoratywny tytuł materiału jako „S ”; 2. wskazali w treści materiału, jakoby oskarżyciel w rzeczonej sprawie miał składać wyjaśnienia w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego a co nie miało miejsca i stanowi manipulację odbiorcami artykułu; 3. podali w treści materiału nieprawdziwą informację jakoby „ policjant z komandosem omijając cła i podatki…” co zaś miejsca nie miało; 4. podali w treści materiału, jakoby „Policjant chałupniczo (spadochrony) je przerabiał i zarabiał, szkoląc nieświadomych zagrożenia cywilów” co zaś w zakresie zarówno chałupniczego przerabiania spadochronów miejsca nie miało, jak również szkolenie na przerobionych chałupniczo spadochronach miejsca nie miało; 5. podali w treści materiału ”Jest jednak problem – tamtejsze przepisy nie zezwalają na wywóz wojskowego sprzętu poza terytorium . Jest to możliwe dopiero, gdy zostanie on pozbawiony tzw. cech wojskowych. W praktyce oznacza to, że opublikowali w spadochrony mają np. przecięte linki albo rozmontowany osprzęt – chodzi o to, by nie mogły być już więcej używane do skoków” co zaś stanowi treść nieprawdziwą albowiem takowe spadochrony, po stosownym remoncie, mogą być używane do skoków spadochronowych; 6. poprzez powoływanie się na anonimową wypowiedź mechanika przytoczoną w materiale, iż sprzęt był „szrotem”; 7. poprzez powoływanie się w materiale na wypowiedź byłego wojskowego, mechanika spadochronowego i doświadczonego instruktora – „oznacza to, że zostały one skasowane przez armię i zostały wyłączone na stałe z użytkowania do skoków. Linki w spadochronach SF-10 oraz MC1-1 jakie kupił N , oplatają czaszę i są zaszyte w tkaninie. Doszycie odciętych linek zmienia konstrukcję czaszy i jest niezgodne z technologią produkcji” w sytuacji, w której w rzeczonych spadochronach możliwa jest wymiana linek i nie zmienia to konstrukcji czaszy, zaś sama wymiana linek powoduje, iż spadochrony nadają się do skoków spadochronowych co przewiduje producent w instrukcjach; 8. poprzez powołanie się w materiale na wypowiedź anonimowego mechanika spadochronowego: „Inny mechanik spadochronowy: - nie oszukujmy się, oni kupowali szrot. Armia wycofała go z użytkowania, a w z kilku elementów spadochronów które nadawały się do użycia, montowano jeden” co zaś stanowi treść nieprawdziwą albowiem ani spadochrony kupione przez oskarżyciela szrotem nie były, ani oskarżyciel nie montował z kilku elementów spadochronu jednego; 9. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej treści, jakoby oskarżyciel w szwalni M przerabiał po kolei wszystkie sprowadzone spadochrony: „Tyle że do takiego sprawdzenia wystarczyłby jeden egzemplarz, a N w szwalni M przerabiał po kolei wszystkie sprowadzone przez siebie spadochrony”; Tymczasem - jak wynika z oświadczenia sierż. M złożonego w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego – szwalnia nie ma uprawnień do dokonywania napraw i modyfikacji spadochronów. Prawo lotnicze, choć w tym roku zostało znacznie złagodzone i pozwala na robienie przeróbek w sprzęcie lotniczym bez zgody producenta to nadal wymaga, by były one wykonywane w certyfikowanym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego zakładach. Szwalnia M takiego certyfikatu nie ma.” 10. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej treści, jakoby oskarżyciel „nie miał uprawnień, doświadczenia i dokumentacji, na podstawie której mógłby przerabiać spadochrony w sytuacji, w której spadochronów nie można przerabiać, a jedynie remontować, zaś żadne przerabianie spadochronów miejsca nie miało; 11. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby „Zgodę na zastosowanie automatu (AAD) w spadochronie zapasowym wydaje producent tego spadochronu”. „Jeżeli wyda, dołącza też instrukcję producenta automatu. Jeden z takich producentów zastrzega wręcz: „Automat nie powinien być nigdy, przenigdy instalowany na próbę lub błędnie. To może spowodować czyjąś śmierć!”. „Z naszych informacji wynika, że instrukcja spadochronów, które zakupił N , nie przewiduje montażu automatów” – w sytuacji, w której producentem spadochronów SZNERO1- AAD był oskarżyciel i on stworzył instrukcję użytkowania tegoż spadochronu; 12. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby oskarżyciel organizował w Aeroklubie skoki spadochronowe na przerabianych własnym sumptem, w szwalni I M spadochronach, „Tego właśnie boi się sierż. M , kiedy zaczyna podejrzewać, że przerabiane własnym sumptem w jego szwalni spadochrony N chce dać ludziom do skoków. Dowodów na to nie ma – do czerwca 2019r. wtedy dowiaduje się, że N na tych spadochronach organizuje skoki w Aeroklubie ”; 13. poprzez celową manipulację w treści materiału datami oraz związanymi z nimi faktami, co zostało okraszone zdjęciami nie mającymi związku z treścią materiału i pominięcie, iż skoki w Aeroklubie odbyły się w roku 2018 i był to w szczególności jubileuszowy 1000 skok A M , który posiada uprawnienia do skoków na spadochronach bez automatów, zaś skoki odbywały się na sprzęcie zupełnie niezmodyfikowanym, posiadającym pełną certyfikację i dopuszczenie do lotów, a pozyskanym przez oskarżyciela poza „współpracą” z I M ; 14. poprzez podanie w materiale nieprawdziwej informacji, iż na facebookowym profilu jednego z uczestników imprezy w Aeroklubie w 2018r. znajdują się zdjęcia na spadochronach z demobilu, zaś faktycznie sprzęt na którym wówczas skakali skoczkowie nie był sprzętem „przerabianym” w szwalni M , nie był sprzętem w ogóle modyfikowanym, w skokach nie uczestniczył żaden kursant a jedynie skoczkowie ze świadectwem kwalifikacji którzy skakali przy użyciu niezmodyfikowanych w żaden sposób spadochronów piersiowych T10R; 15. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby wszystkie naprawy i modyfikacje spadochronów stanowiących własność oskarżyciela zostały wykonane chałupniczo w szwalni sierżanta M „A to oznacza, że wszystkie naprawy i modyfikacje spadochronów zostały wykonane chałupniczo w szwalni sierż. M . Ta jednak nie ma odpowiednich maszyn, nici ani pozwoleń, by to robić”; 16. Poprzez pominięcie w treści materiału informacji, którą oskarżyciel przedstawił podczas spotkania 22.10.2019r. oskarżonym, iż pokrowce do spadochronów SZNERO1-AAD zostały wyprodukowane w warsztacie spadochronowym w , natomiast K J jest jedynie podmiotem certyfikującym; 17. poprzez celową manipulację dziennikarską jakoby oskarżyciel szkolił kursantów na spadochronach nielegalnie przerobionych w szwalni I M , podczas gdy na dzień publikacji materiału jego autorzy posiadali wiedzę, iż używany przez oskarżyciela sprzęt spadochronowy spełnia wymagania ustawy Prawo Lotnicze i nie był „przerabiany” w szwalni I M w ; 18. poprzez zamieszczenie w materiale następującej treści” „Rozmawialiśmy z kilkoma z najlepszych w mechaników spadochronowych. Są zgodni – choć można w takiej szwalni zrobić drobne naprawy sprzętu spadochronu głównego, to już zapewniający przeżycie w kryzysowych sytuacjach spadochron zapasowy musi być naprawiany w modyfikowany przez autoryzowany zakład, który ma odpowiednie technologie.” – w sytuacji, w której autorzy materiału na dzień jego publikacji posiadali wiedzę, iż sprzęt, jakim dysponował oskarżyciel był produkowany w warsztacie w , który posiadał wszelkie certyfikacje – co jednakże nie znalazło odzwierciedlenia w treści materiału, a zostało celowo pominięte przez jego autorów; 19. poprzez posłużenie się w materiale fotografią prywatną oskarżyciela pozyskaną z serwisów internetowych zawierających prywatne fotografie użytkowników, w zakresie której zgody na publikację oskarżyciela nie było, co więcej, nawet nie został on poinformowany o zamiarze opublikowania jego fizycznego wizerunku oraz danych osobowych w ramach materiału; 20. poprzez posłużenie się w treści materiału niezweryfikowaną wypowiedzią L S , jakoby oficer policji bez zgody przełożonych nie mógł posiadać nawet 1 udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w sytuacji, w której w istocie funkcjonariusz policji może posiadać udziały w spółkach kapitałowych bez konieczności uzyskania zgody przełożonego, zaś sam oskarżyciel informował przełożonych o posiadanych udziałach w składanych oświadczeniach majątkowych w ten sposób oskarżeni, działając wspólnie i w porozumieniu, dopuścili się podania nieprawdziwych twierdzeń, jakoby spadochrony, na jakich P N szkolił kursantów były w sposób niedozwolony i metodą chałupniczą przerabiane w nieposiadającej ku temu uprawnień szwalni I M , poprzez podania, iż P N sprowadzał sprzęt spadochronowy do nielegalnie, z pominięciem danin publicznoprawnych, przez celowe pominięcie w treści artykułu, iż oskarżyciel jest producentem spadochronów SZNERO-1 AAD, zaś sprzęt, jaki dopiero zamierza wykorzystywać oskarżyciel do organizowania kursów posiada wszelkie wymagane prawem zezwolenia i certyfikacje w skutek czego dokonali poniżenia oraz znieważenia P N w opinii publicznej i narażenie go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jego działalności dydaktycznej oraz zawodowej w zakresie spadochroniarstwa – w odniesieniu do pkt. od 1 do 19 oraz w odniesieniu do pkt. 20 również jako czynnego wówczas, z nienaganną dwudziestoletnią służbą, oficera Policji tj. o czyn z art. 212 § 2 kk w zb. z art. 216 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. W odniesieniu do poszczególnych zarzutów sąd zważył co następuje: Ad. 1 określenie, w sposób niezgodny ze stanem faktycznym i wysoce pejoratywny tytuł materiału jako S ”. Z wyjaśnień oskarżonych wynika, iż nie są pewni czy tytuł artykułu jest ich autorstwa czy też jest wynikiem działań innych członków redakcji a co wynika z zasad redagowania tego typu publikacji przez zespół zarządzających portalem internetowym. Natomiast podstawą do uniewinnienia od tego zarzutu jest fakt, iż zdaniem sądu wspomniany tytuł publikacji, ma charakter wypowiedzi ocennej a nie twierdzenia o faktach i jako taki nie może stanowić podstawy do stawiania zarzutu pomówienia. Oczywiście, ocena ta ma charakter negatywny, pejoratywny. Nawiązuje ona do generalnego pytania o potrzebę i zasadność używania tego typu sprzętu do szkolenia skoczków, tego, czy używane spadochrony z powojskowe (z demobilu) są odpowiednim sprzętem dla kursantów. Odpowiedź (cytowana za ekspertami powołanymi w tekście materiału) jest negatywna, wskazująca, iż takie zestawienie może stanowić niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia kursantów. Zdaniem sądu, jako wypowiedź ocenna twierdzenie to nie może być zweryfikowane w oparciu o obiektywne kryteria prawdy czy fałszu. Dla jednych wspomniane spadochrony „z demobilu”, z różnych względów mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia osób które zdecydują się na ich użycie zwłaszcza w sytuacji, w której skoczkowie nie mają doświadczenia, a dla innych osób sprzęt takowy będzie zupełnie bezpieczny, a nawet bezpieczeństwo to będą oceniać wyżej niż w przypadku nowych „cywilnych” spadochronów. Ad. 2 wskazanie w treści materiału, jakoby oskarżyciel w rzeczonej sprawie miał składać wyjaśnienia w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego a co nie miało miejsca i stanowi manipulację odbiorcami artykułu. Z relacji oskarżonych wynika, iż wspomniane sformułowanie artykułu dotyczy rozmowy między nimi a P N która odbyła się w dniu 22.10.2019r. w kawiarni Urzędu Lotnictwa Cywilnego przy ul. w . Miejsce spotkania wybrał oskarżyciel prywatny który przy tym wyborze miał informować ich, iż składa w tym urzędzie „wyjaśnienia”. Dodatkowo, zdaniem sądu wobec tego, iż oskarżeni nie są prawnikami i obce jest im nazewnictwo zwłaszcza z zakresu postępowania karnego użycie tego sformułowania, zdaniem sądu, należy uznać za dopuszczalne nawet dla nazwania w ten sposób rozmowy między dziennikarzami a pokrzywdzonym albowiem odpowiada ono opisowi przebiegu spotkania stron w kawiarni ULC w trakcie którego spotkania P N na pytania oskarżonych „wyjaśniał” dziennikarzom swoją działalność związaną z spadochroniarstwem. Co więcej, niezależnie w tej kwestii od braku świadomość tego faktu u oskarżonych, wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, sam P N , pismem z dnia 14.06.2019r. znak ULC-LTT-5/635-0001/01/19 (k. 2 załącznika) został wezwany przez Prezesa ULC na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego do złożenia w terminie 7 dni do ULC „pisemnych wyjaśnień” dotyczących modyfikacji spadochronów T10R. Powyższe potwierdza również treść komunikatu prasowego ULC z dnia 28.11.2019r. (k. 86) dołączona do aktu oskarżenia a co dodatkowo wskazuje, iż stwierdzenie, iż P N składa wyjaśnienia do ULC (czy też jest wzywany do złożenia wyjaśnień przez prezesa tej instytucji) jest jak najbardziej trafna i odpowiada prawdzie. Z powyższych względów sąd uniewinnił oskarżonych od tego punktu zarzutu uznając prawdziwość tego zarzutu. Ad. 3 podania w treści materiału nieprawdziwych informacji jakoby „ policjant z komandosem omijając cła i podatki…” co zaś miejsca nie miało. W ocenie sądu stwierdzenie artykułu, iż P N („ policjant”) przy pomocy K S („ komandosa”) sprowadził z spadochrony (lub ich elementy) z pominięciem opłat celnych i podatkowych jest prawdziwa a tym samym korzysta z kontratypu opisanego w art. 213 § 2 kk. Świadczą o tym zeznania świadka I M , świadka P W (k.398) jak również i przede wszystkim zeznania samego P N (k. 358) czy oświadczenia ww. nagrane w trakcie rozmowy z dziennikarzami (12 minuta nagrania). Sam fakt, iż oskarżyciel prywatny sprowadzał jeszcze inny sprzęt podając go procedurze celno-podatkowej nie zmienia w tym zakresie ustalenia, iż powyższe sformułowania zawarte w treści materiału są prawdziwe. Dodatkowo przytoczyć należy, iż ustalenia poczynione w toku postępowania PR 2 Ds. 2331.2018 Prokuratora Rejonowego skutkujące w dniu 12.09.2018r. podjęciem decyzji o odmowie wszczęcia postępowania w zakresie czynu z art. 54 § 2 kks dotyczą nie tyle działań związanych z sprowadzaniem „spadochronów” z przez P N a bardziej ogólną problematyka prowadzenia przez ww. działalności w postaci handlu sprzętem spadochronowym a co nie jest przedmiotem kwestionowanej publikacji. Ad. 4, 9, 15, 17 a) podania w treści materiału, jakoby „Policjant chałupniczo (spadochrony) je przerabiał i zarabiał, szkoląc nieświadomych zagrożenia cywilów” co zaś w zakresie zarówno chałupniczego przerabiania spadochronów miejsca nie miało, jak również szkolenie na przerobionych chałupniczo spadochronach miejsca nie miało; b) poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej treści, jakoby oskarżyciel w szwalni M przerabiał po kolei wszystkie sprowadzone spadochrony: „Tyle że do takiego sprawdzenia wystarczyłby jeden egzemplarz, a N w szwalni M przerabiał po kolei wszystkie sprowadzone przez siebie spadochrony”; Tymczasem - jak wynika z oświadczenia sierż. M złożonego w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego – szwalnia nie ma uprawnień do dokonywania napraw i modyfikacji spadochronów. Prawo lotnicze, choć w tym roku zostało znacznie złagodzone i pozwala na robienie przeróbek w sprzęcie lotniczym bez zgody producenta to nadal wymaga, by były one wykonywane w certyfikowanym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego zakładach. Szwalnia M takiego certyfikatu nie ma.” c) poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby wszystkie naprawy i modyfikacje spadochronów stanowiących własność oskarżyciela zostały wykonane chałupniczo w szwalni sierżanta M „A to oznacza, że wszystkie naprawy i modyfikacje spadochronów zostały wykonane chałupniczo w szwalni sierż. M . Ta jednak nie ma odpowiednich maszyn, nici ani pozwoleń, by to robić”; d) poprzez celową manipulację dziennikarską jakoby oskarżyciel szkolił kursantów na spadochronach nielegalnie przerobionych w szwalni I M , podczas gdy na dzień publikacji materiału jego autorzy posiadali wiedzę, iż używany przez oskarżyciela sprzęt spadochronowy spełnia wymagania ustawy Prawo Lotnicze i nie był „przerabiany” w szwalni I M w ; Sąd uznał, że powyższe stwierdzenia artykułu są nieprawdziwe. Modyfikacji pokrowców w spadochronach zapasowych użytkowanych przez P N dokonał J Z (zeznania świadka k. 425- 428) osoba mająca wiedzę, umiejętności i uprawnienia do prawidłowego dokonania takowej modyfikacji a sama modyfikacja spełnia wymogi bezpieczeństwa i została podana procesowi certyfikacji (zeznania świadka K J k. 421-425). Co prawda sam zakład Firmy nie jest może zbyt okazały co widać na zdjęciach wykonanych przez urzędników ULC w ramach kontroli (załącznik do akt) niemniej znajdują się w nim maszyny pozwalające na fachową modyfikacje pokrowca i które były obsługiwane przez osobę mającą wiedzę techniczną oraz uprawnienia niezbędne do bezpiecznego wykonania tej (w zasadzie prostej) modyfikacji. Faktem jest, iż zakład ten, co oczywiste, pod względem zakresu działalności nie może równać się z zakładem producenta czasz czy automatów wykorzystywanych w spadochronie nie mniej w stwierdzeniu zawartym w artykule chodzi o tezę, iż to P N w szwalni I M , przy pomocy jego szwaczek, dokonał „chałupniczej” modyfikacji pokrowca spadochronowego później wykorzystywanego do szkolenia skoczków. Stwierdzenie, iż stawiany przez oskarżonych w artykule zarzut jest nieprawdziwy nie oznacza jednak automatycznie, że popełnili oni przestępstwo z art. 212 kk. W tym zakresie bowiem, o czym szczegółowo w dalszej części uzasadnienia, zdaniem sądu oskarżeni działali w warunkach uzasadnionego błędu co do zaistnienia okoliczności wyłączającej bezprawność działania opisanej w art. 213 § 2 pkt. 2 kk. W zakresie tych informacji oskarżeni dysponowali wiarygodną relacją świadka I M z której miało wynikać, iż w jego szwalni „pani B ” pod dyktando oskarżyciela prywatnego przerobiła kilkanaście pokrowców spadochronowych w ten sposób, iż wykonana modyfikacja umożliwiała zamontowanie w nich automatu niezbędnego do szkolenia uczniów-skoczków. Nadto z relacji tej wynikało, iż P N samodzielnie w tejże szwalni naprawiał spadochrony wojskowe m. in. poprzez wymianę linek (co zresztą zdaniem sądu jest prawdziwe, przy czym akurat naprawy te nie dotyczyły spadochronów zapasowych). Relacja świadka I M miała potwierdzenie w szeregu innych dowodów w tym były to fotografie wykonywanych modyfikacji, zrzuty rozmów oskarżyciela prywatnego prowadzonych na komunikatorach z których wynikało, iż sprowadzał spadochrony z obciętymi linkami, że poszukiwał riggera co by mu „podbił” legalizację modyfikacji pokrowca spadochronu celem ewentualnego okazania tego dokumentu w przypadku kontroli ULC jak relacjami świadka P M z których wynikało, iż producent spadochronu T10R oraz producenci automatu AAD w sposób niezwykle krytyczny oceniają pomysł P N w postaci połączenia ich produktów w jeden spadochron. Oczywiście, rzetelne dziennikarstwo nie polega na bezrefleksyjnym przytaczaniu twierdzeń bez próby ich weryfikacji i wysłuchania osoby której te twierdzenia dotyczą. I oskarżeni takową weryfikację podjęli a przynajmniej starali się podjąć. W tym celu spotkali się z P N w kawiarni ULC. W trakcie tego spotkania oskarżycie prywatny potwierdził cześć z zarzutów (np. dotyczących sprowadzenia części spadochronów z pomięciem należności celno- podatkowych, potwierdził autentyczność okazywanych mu kserokopii rozmów z komunikatorów, czy swoje zaangażowanie kapitałowe w Grupie ) Części z zarzutów pokrzywdzony zaprzeczył, w tym wskazał, iż u I M wykonywał jedynie prototypy modyfikacji pokrowca do prac badawczych natomiast ostateczny produkt został wyprodukowany w 2019r. certyfikowanym zakładzie spadochronowym w który w maju i czerwcu 2019r. uzyskał certyfikat i dopuszczenie do skoków przez ULC (10 i 39 minuta nagrania spotkania). Powyższą informację oskarżeni również starali się zweryfikować – telefonicznie w rozmowie w K J który według ich błędnego wyobrażenia miał być certyfikowanym producentem spadochronu (pokrowca) a u którego uzyskali informację, iż on sam nie wykonywał żadnych prac przy spadochronach poza ich certyfikacją o której zresztą nie chciał z dziennikarzami rozmawiać wskazując, iż badania te są objęte tajemnicą handlową. Nadto te informacje oskarżeni próbowali zweryfikować w ULC, w tej sprawie zawracali się pisemnie (mailem) do Urzędu, i w dniu 22.11.2019r. na swoje pytanie „czy zakład w miał uprawnienia do wprowadzania modyfikacji w spadochronach, ponieważ Pan N poinformował że tam ich dokonywał” uzyskali pisemną odpowiedź „z posiadanych przez ULC informacji nie wynika, żeby zakład w wykonywał przedmiotowe spadochrony” (mail k. 346). Oskarżeni na dzień publikacji w ogóle nie wiedzieli, iż istnieje osoba J Z i że ma on cokolwiek wspólnego ze spadochronami. Oczywistym jest, iż gdyby oskarżeni dysponowali wiedzą o J Z podjęli by próbę kontaktu z nim i przebieg z niej znalazłby się w treści artykułu. Trudno w tym miejscu wskazać w jaki sposób informacja ta, to jest ustalenie, iż pokrowce zostały zmodyfikowane przez J Z (osobę która ma wiedzę, doświadczenie, uprawnienia oraz sprzęt który umożliwia prawidłowe i bezpieczne dokonanie zmiany) wpłynęłaby na treść publikacji niewątpliwie część z ekspertów wypowiadających się w treści artykułu, którzy notabene znają osobę J Z , w swoich ocenach byłaby znacznie bardziej powściągliwa niż w sytuacji posiadania informacji, iż modyfikacje zostały wykonane w sposób chałupniczy, co zresztą było widoczne w trakcie ich przesłuchań na rozprawie. W tej sytuacji, zdaniem sądu, obiektywnie rzecz biorąc, trudno nie uznać, iż oskarżeni nie pozostawali w błędzie co do tego, iż przekazywana przez nich informacja o tym przez kogo i w jakich okolicznościach zostały wykonane modyfikacje pokrowców spadochronów jest nieprawdziwa. Wręcz przeciwnie, oczywistym jest, że oskarżeni pozostawali w błędnym uzasadnionym przekonaniu, iż podawana przez nich informacja jest prawdziwa a cel jej publikacji – bezpieczeństwo skoczków spadochronowych uzasadnia jej publikację a tym samym, iż zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność działania opisane w art. 213 § 2 pkt. 2 kk. Podjęcie przez oskarżonych działań w celu weryfikacji tych ustaleń, w sposób jednoznaczny wskazuje, iż oskarżeni w żaden sposób nie godzili się, iż przekazywana przez nich informacja w tym zakresie jest nieprawdziwa. Ten błąd zgodnie z treścią art. 29 kk wyłącza odpowiedzialność karną oskarżonych. Ad. 5 podali w treści materiału ”Jest jednak problem – tamtejsze przepisy nie zezwalają na wywóz wojskowego sprzętu poza terytorium . Jest to możliwe dopiero, gdy zostanie on pozbawiony tzw. cech wojskowych. W praktyce oznacza to, że spadochrony mają np. przecięte linki albo rozmontowany osprzęt – chodzi o to, by nie mogły być już więcej używane do skoków” co zaś stanowi treść nieprawdziwą albowiem takowe spadochrony, po stosownym remoncie, mogą być używane do skoków spadochronowych. W ocenie sądu powyższe stwierdzenie artykułu jest prawdziwe. Szereg przesłuchanych w toku postępowania przez sąd świadków wskazywało, iż przekazywanie sprzętu wojskowego do nabywców cywilnych z reguły wiąże się jego „demilitaryzacją” czyli pozbawieniem cech wojskowych lub użytkowych. Zasada ta obejmuje całość sprzętu mającego przeznaczenie militarne który opuszcza wojsko, w tym również wojsko . W odniesieniu do spadochronów najczęściej wiąże się to z odcięciem linek lub przecięciem czaszy. Nie oznacza to jednak, iż powyższe wyklucza przywrócenie temu sprzętu właściwości użytkowych w skutek wykonania napraw i wymiany uszkodzonych elementów przy czym częstokroć takowe są albo nieopłacalne albo niemożliwe. Powyższe, co oczywiście jest uzależnione od tego w jaki sposób nastąpiła „kasacja” konkretnego egzemplarza oraz tego w jakim był on stanie technicznym przed jej przeprowadzeniem. Ad. 6, 7, 8 a) poprzez powoływanie się na anonimową wypowiedź mechanika przytoczoną w materiale, iż sprzęt był „szrotem”; b) poprzez powoływanie się w materiale na wypowiedź byłego wojskowego, mechanika spadochronowego i doświadczonego instruktora – „oznacza to, że zostały one skasowane przez armię i zostały wyłączone na stałe z użytkowania do skoków. Linki w spadochronach SF- 10 oraz MC1-1 jakie kupił N , oplatają czaszę i są zaszyte w tkaninie. Doszycie odciętych linek zmienia konstrukcję czaszy i jest niezgodne z technologią produkcji” w sytuacji, w której w rzeczonych spadochronach możliwa jest wymiana linek i nie zmienia to konstrukcji czaszy, zaś sama wymiana linek powoduje, iż spadochrony nadają się do skoków spadochronowych co przewiduje producent w instrukcjach; c) poprzez powołanie się w materiale na wypowiedź anonimowego mechanika spadochronowego: „Inny mechanik spadochronowy: - nie oszukujmy się, oni kupowali szrot. Armia wycofała go z użytkowania, a w z kilku elementów spadochronów które nadawały się do użycia, montowano jeden” co zaś stanowi treść nieprawdziwą albowiem ani spadochrony kupione przez oskarżyciela szrotem nie były, ani oskarżyciel nie montował z kilku elementów spadochronu jednego; Potoczne określenie „szrot” słownikowo oznacza rzeczy stare (i/lub) zniszczone (w złym stanie technicznym). Jest to pejoratywne określenie będące w opozycji do rzeczy nowej i w doskonałym stanie technicznym. Należy wskazać, iż słowo to jest zwrotem ocennym, w zasadzie nieweryfikowalnym przez pryzmat fałszu lub prawdy. Dla jednych osób dany przedmiot używany będzie „szrotem” dla innych ten sam przedmiot będzie pełnoprawnym produktem tyle że używanym. Jak wynika z deklaracji celno-skarbowych P N sprowadzał on m. in. spadochrony zdemilitaryzowane pozbawione cech użytkowych z demobilu wraz zestawami naprawczymi m. in. w postaci linek. Wskazane w deklaracjach wartości celne dla powyższego importu nie są wygórowane i stanowią niewielki ułamek wartości sprzętu nowego. Z wydruków korespondencji oskarżyciela prywatnego którą dysponowali oskarżeni wynikało również, iż P N sprowadzał czasze spadochronów „w doskonałym stanie” niemniej z koniecznością wymiany linek (vide wiadomości z 3.01.2017r.). W trakcie rozmowy w kawiarni w ULC pokrzywdzony informował, iż czasze sprowadzał m. in. z a uprzęże z co potwierdza kompletację sprzętu pierwotnie pochodzącego z różnych spadochronów. Zdaniem sądu, powyższe wskazuje, iż określenie ocenne „szrot” użyte wobec importowanego przez oskarżyciela sprzętu nie jest całkowicie bezpodstawne. Sam fakt, iż w sprowadzanych czaszach można wymieniać zgodnie z instrukcją linki (a co według świadka I M oskarżyciel prywatny czynił w jego szwalni) nie pozbawia prawdziwości sformułowań zawartych w treści artkułu o tyle, iż dopuszczalna jest wymiana linki a niej jej doszycie. Wskazać należy również wątpliwości płynące z treści przesłuchanych świadków co do pracochłonności wykonania tej czynności w tym modelu spadochronu oraz opłacalności całej naprawy i jej wpływu na bezpieczeństw spadochronu w sytuacji w której w czaszy nie wymieniano jednej czy dwóch linek z uwagi na zużycie a wszystkie z uwagi na celowe działanie w postaci celowego działania nakierowanego na pozbawienie danego przedmiotu cech użytkowych. Z ustaleń sądu wynika, iż czasze użyte w spadochronach zapasowych „SZNERO 1-AAD” nie są nowe, pochodzą z 2009r. , niemniej są w dobrym stanie technicznym, nie były w nich również wymieniane linki (dowód dokumentacja dot. spadochronów z załącznika, zeznania P N , K J , K K ). A co wskazuje, iż te czasze, które wymagały napraw i wymiany linek najprawdopodobniej zostały użyte do skompletowania spadochronów głównych a co wynika też z zeznań świadka I M . Z powyższych względów sąd uniewinnił oskarżonych od tych punktów zarzutów uznając, iż powyższe sformułowania zawarte w artykule stanowią subiektywną wypowiedź ocenną która całkowicie nie jest pozbawiona racji w ogólnym kontekście sprawy w tym tego co importował P N z oraz tego co robił ze sprowadzonym sprzętem w szwalni I M . Ad. 10 i 11 a) poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej treści, jakoby oskarżyciel „nie miał uprawnień, doświadczenia i dokumentacji, na podstawie której mógłby przerabiać spadochrony w sytuacji, w której spadochronów nie można przerabiać, a jedynie remontować, zaś żadne przerabianie spadochronów miejsca nie miało; b) poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby „Zgodę na zastosowanie automatu (AAD) w spadochronie zapasowym wydaje producent tego spadochronu”. „Jeżeli wyda, dołącza też instrukcję producenta automatu. Jeden z takich producentów zastrzega wręcz: „Automat nie powinien być nigdy, przenigdy instalowany na próbę lub błędnie. To może spowodować czyjąś śmierć!”. „Z naszych informacji wynika, że instrukcja spadochronów, które zakupił N , nie przewiduje montażu automatów” – w sytuacji, w której producentem spadochronów SZNERO1- AAD był oskarżyciel i on stworzył instrukcję użytkowania tegoż spadochronu; Sąd powyższe stwierdzenia zawarte w artykule uznał za prawdziwe. Z przedłożonych do akt maili producenta spadochronu T10R oraz producentów automatów AAD, w tym: - mail z 13.06.2023r. z ADD (k. 627), z 11.06.2023r. z (k. 628), z 14.06.2023r. z (k. 629), z 26.06.2023r. z (k. 633-636) w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż producenci głównych podzespołów „SZNERO 1-AAD” niezwykle krytycznie z punktu widzenia bezpieczeństwa oceniają połączenie spadochronu T10R z automatem AAD i informują, iż na takową konfigurację nie ma od firm w których są zatrudnieniu zgody. Właśnie z uwagi na powyższe stanowisko tych podmiotów P N podjął działania, które zgodnie z polskimi przepisami miały uczynić go „producentem” w tym przypadku jednak nie tyle całego spadochronu a co modyfikacji pokrowca polegającej na zamontowaniu w dotychczasowym pokrowcu spadochronu T10R automatu i instalacji umożliwiającej jego działanie. Powyższa modyfikacja, wbrew stanowisku pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, może być oceniana jako „przerobienie” dotychczasowego pokrowca. Na pewno nie jest to jego remontowanie, wszak na skutek działań P N w zakresie pokrowca nie powrócono do stanu wyjściowego a stworzono jego modyfikację w oparciu o dotychczasowy pokrowiec będący produktem Airborne Systems. Co prawda sama modyfikacja nie jest skomplikowana a oskarżyciel posiada wieloletnie doświadczenie instruktora spadochronowego a przy wykonywaniu konkretnych egzemplarzy zmodyfikowanego pokrowca korzystał z pracy osoby mającej uprawnienia mechanika to jednak powyższe nie czyni bezzasadnym i bezprawnym krytyki tej modyfikacji i zarzutów pod niej skierowanych w oparciu o stanowisko producentów zarówno spadochronu T10R jak i automatów. Wskazać należy, iż dokumentacja SZERO 1- AAD de facto w znaczącej większości opera się o dokumentacją techniczną tychże producentów którzy takowej konfiguracji się sprzeciwiają. Co więcej, sam P N w dokumentacji tej, pisząc już jako producent, podkreśla, że zabronione są wszelkie modyfikacje i zmiany w SZNERO 1-AAD dokonywane bez jego (producenta) zgody. Z tych względów sąd uznał, iż sformułowania te zawarte w tekście artykułu mają charakter prawdziwy i korzystają z kontratypu opisanego w art. 213 kk. Ad. 12 poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby oskarżyciel organizował w Aeroklubie skoki spadochronowe na przerabianych własnym sumptem, w szwalni I M spadochronach, „Tego właśnie boi się sierż. M , kiedy zaczyna podejrzewać, że przerabiane własnym sumptem w jego szwalni spadochrony N chce dać ludziom do skoków. Dowodów na to nie ma – do czerwca 2019r. wtedy dowiaduje się, że N na tych spadochronach organizuje skoki w Aeroklubie ”; Sformułowanie to sąd uznał za prawdziwe w zakresie faktów – tezy głównej, iż w czerwcu 2019r. P N chciał zorganizować w Aeroklubie szkolenie z użyciem spadochronów SZNERO 1-AAD zaś powzięte przez P M działania u ówczesnej prezes aeroklubu uniemożliwiły oddanie skoków przez kursantów. Szkolenie odbyło się w zakresie części teoretycznej. Z uwagi na powyższe w tym zakresie zarzut korzystał z ochrony wynikającej z art. 213 kk. W zakresie kwestii związanych z oceną i ustaleniami dotyczącymi podmiotu który w rzeczywistości wykonał modyfikację pokrowca spadochronu zapasowego aktualne są wywody i przyczyny uniewinnienia wskazane w odniesieniu do zarzutu nr 4. Ad. 13 i 14 a) poprzez celową manipulację w treści materiału datami oraz związanymi z nimi faktami, co zostało okraszone zdjęciami nie mającymi związku z treścią materiału i pominięcie, iż skoki w Aeroklubie odbyły się w roku 2018 i był to w szczególności jubileuszowy 1000 skok A M , który posiada uprawnienia do skoków na spadochronach bez automatów, zaś skoki odbywały się na sprzęcie zupełnie niezmodyfikowanym, posiadającym pełną certyfikację i dopuszczenie do lotów, a pozyskanym przez oskarżyciela poza „współpracą” z I M ; b) poprzez podanie w materiale nieprawdziwej informacji, iż na facebookowym profilu jednego z uczestników imprezy w Aeroklubie w 2018r. znajdują się zdjęcia na spadochronach z demobilu, zaś faktycznie sprzęt na którym wówczas skakali skoczkowie nie był sprzętem „przerabianym” w szwalni M , nie był sprzętem w ogóle modyfikowanym, w skokach nie uczestniczył żaden kursant a jedynie skoczkowie ze świadectwem kwalifikacji którzy skakali przy użyciu niezmodyfikowanych w żaden sposób spadochronów piersiowych T10R; Na wstępie należy wskazać, że podnoszona okoliczność skoków w Aeroklubie ma drugo jak nie trzeciorzędne znaczenie dla sprawy. Z ustaleń sądu wynika, iż w dniu 8 lipca 2018r. na lotnisku Areoklubu odbyła się impreza w której wzięli udział doświadczeni skoczkowie a jednym z elementów spotkania był „tysięczny skok” świadka A M . Sprzęt do skakania zapewnił P N , były to wojskowe spadochrony (również „z demobilu”) które nie były wyposażone w automaty (zresztą sam skok miał się odbywać z wysokości 150 metrów co w zasadzie wyklucza stosowanie automatu a nawet potrzebę posiadania spadochronu zapasowego). Z samej treści artykułu oskarżonych ma wynikać (pkt. 13 artykułu) iż I M na profilu Facebook „jakiegoś skoczka” (?) miał stwierdzić, iż skakał on w 2019r. z zmodyfikowanymi przez P N spadochronami na lotnisku co skłoniło go do tezy, iż spadochrony te są wykorzystywane do nauki skakania. Sam świadek I M w swoich zeznaniach nie odniósł się do tej sprawy jedynie potwierdzał, iż wysłał syna na szkolenie organizowane w 2019r. w Aeroklubie . Generalnie sąd przyjął, iż prawdziwość tego zarzutu nie została wykazana przez oskarżonych natomiast, zdaniem sądu, fakt podania tej informacji de facto nie ma znaczenia dla sprawy a co więcej, w sytuacji w której oskarżeni opisują w artykule relację I M polegającą na opisywaniu i ocenia treść bliżej nie sprecyzowanych „jakiś zdjęć z Facebooka” (de facto nie wiadomo jakich) ich teza sprowadza się do powielania błędu w relacji źródła informacji dziennikarzy (I M ) tzn. pomyłka tego ostatniego jest nieświadomie powielana przez oskarżonych a co wskazuje na brak umyślnej winy (czy to zamiaru bezpośredniego czy ewentualnego) a nie działania celowego jak zarzuca pełnomocnik oskarżyciela prywatnego. Ad. 16 i 18 a) poprzez pominięcie w treści materiału informacji, którą oskarżyciel przedstawił podczas spotkania 22.10.2019r. oskarżonym, iż pokrowce do spadochronów SZNERO 1-AAD zostały wyprodukowane w warsztacie spadochronowym w , natomiast K J jest jedynie podmiotem certyfikującym; b) poprzez zamieszczenie w materiale następującej treści” „Rozmawialiśmy z kilkoma z najlepszych w mechaników spadochronowych. Są zgodni – choć można w takiej szwalni zrobić drobne naprawy sprzętu spadochronu głównego, to już zapewniający przeżycie w kryzysowych sytuacjach spadochron zapasowy musi być naprawiany w modyfikowany przez autoryzowany zakład, który ma odpowiednie technologie.” – w sytuacji, w której autorzy materiału na dzień jego publikacji posiadali wiedzę, iż sprzęt, jakim dysponował oskarżyciel był produkowany w warsztacie w , który posiadał wszelkie certyfikacje – co jednakże nie znalazło odzwierciedlenia w treści materiału, a zostało celowo pominięte przez jego autorów; Wbrew twierdzeniom zarzutu informacja ta czyli to, iż wedle twierdzeń oskarżyciela prywatnego modyfikacja pokrowców spadochronów została wykonana w certyfikowanym warsztacie w , została przedstawiona w treści artykułu a mianowicie w jego pkt. 14. Z przyczyn wskazanych w odniesieniu do zarzutu 4 oskarżeni omyłkowo utożsamili certyfikowany warsztat spadochronowy w z osobą K J który certyfikował modyfikację pokrowca i na podstawie m. in. jego oświadczeń uznali, iż nie wykonywał on modyfikacji pokrowca spadochronu a tym samym uznali, że twierdzenia I M w odniesieniu do okoliczności wykonania tych modyfikacji są wiarygodne. Ad. 19 poprzez posłużenie się w materiale fotografią prywatną oskarżyciela pozyskaną z serwisów internetowych zawierających prywatne fotografie użytkowników, w zakresie której zgody na publikację oskarżyciela nie było, co więcej, nawet nie został on poinformowany o zamiarze opublikowania jego fizycznego wizerunku oraz danych osobowych w ramach materiału. W ocenie sądu publikacja zdjęć oskarżyciela prywatnego nie wyczerpuje znamion jakiegokolwiek przestępstwa. Powyższe może być oceniane przez pryzmat naruszenia dóbr osobistych niemniej w tym przypadku pismem właściwym do zainicjowania postępowania sądowego jest pozew a nie akt oskarżenia. Ad. 20 poprzez posłużenie się w treści materiału niezweryfikowaną wypowiedzią L S , jakoby oficer policji bez zgody przełożonych nie mógł posiadać nawet 1 udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w sytuacji, w której w istocie funkcjonariusz policji może posiadać udziały w spółkach kapitałowych bez konieczności uzyskania zgody przełożonego, zaś sam oskarżyciel informował przełożonych o posiadanych udziałach w składanych oświadczeniach majątkowych W ocenie sądu teza wygłoszona przez L S przytoczona w artykule przez oskarżonych nie ma oparcia w obowiązujących przepisach. Zgodnie z treścią art. 62 ust. 1 ustawy o Policji funkcjonariusz nie może podejmować zajęcia zarobkowego poza służbą bez pisemnej zgody przełożonego ani wykonywać czynności lub zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy lub podważających zaufanie do Policji (przy czym tych ostatnich oczywiście nie może wykonywać nawet gdy posiada „zgodę przełożonego”). Rację ma P N wskazując, iż żadnej zgody nie musiał posiadać na objęcie 10% udziałów w spółce kapitałowej . a dopiero objęcie funkcji w spółce np. członka zarządu wiązałoby się z koniecznością uzyskania takowej zgody. Jedyny obowiązek oskarżyciela prywatnego związany z objęciem udziałów spółce wiązał się z wykazaniem tego faktu w corocznym oświadczeniu majątkowym składanym na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o Policji. Zdaniem sądu zacytowanie przez oskarżonych w artkule subiektywnej a przez to błędnej oceny „eksperta” L S powinności P N w odniesieniu do posiadanych udziałów w spółce kapitałowej nie narażała tego ostatniego na utratę zaufania niezbędnego do prowadzenia działalności a jedynie wskazywała, że ekspert domaga się od funkcjonariuszy Policji znacznie więcej niż to co wynika z przepisów prawa. Przy czym należy wskazać oskarżonym jak i ekspertowi, że funkcjonariusze Policji też są obywatelami i takowe stanowisko bezprawnie godzi w ich prawa, w tym w konstytucyjne prawo własności wyrażające się w prawie do nabywania udziałów w spółkach kapitałowych bez zgody jakiegokolwiek podmiotu. Wskazać należy, iż obok błędnej wypowiedzi L S , oskarżeni rzetelnie przytoczyli stanowisko oskarżyciela prywatnego z którego wynika, iż takowy wymóg (zgody przełożonego) na posiadanie przez Policjanta udziałów w spółce kapitałowej nie jest wymagany i nie wynika z jakiegokolwiek przepisu. Trudno w tej sytuacji mówić o narażeniu na utratę przez oskarżyciela prywatnego zaufania skoro „bezprawnie wygórowane” oczekiwania L S wobec zachować funkcjonariuszy Policji spotkały się w tym samym tekście z trafnym stanowiskiem oskarżyciela prywatnego wskazującym, iż takowe oczekiwania nie mają jakichkolwiek podstaw w obowiązujących przepisach. Oceniając wiarygodność przedłożonych przez strony dowodów zebranych w sprawie sąd zważył co następuje. W odniesieniu do dokumentów zebranych w sprawie, w szczególności: odpisu KRS (k. 20-27, 801-809), rozkazu personalnego z 12.03.2019r. 316/19 Komendanta Miejskiego Policji w wyrażający zgodę na podjęcie przez P N zajęcia zarobkowego poza służbą w charakterze instruktora spadochronowego i kierownika szkolenia spadochronowego w ośrodku szkolenia „ ” na podstawie umowy zlecenia z (k.60), maile dotyczących autoryzacji wypowiedzi (k. 64-72), maili kierowanych do kierownictwa (k.73-79), instrukcja wymiany linki w spadochronie T- 10R (k. 80-83), certyfikatu dla SZNERO 1 AAD z dnia 14.06.2019r. (k. 84), świadectwa kwalifikacji P N (k. 85), komunikat ULC dotyczące artykułu publikowane w (k. 86), raportu ULC z kontroli z dnia 18-20.12.2019 (k. 96-98), deklaracja spadochronu SZNERO – 1 AAD (k. 103-112), odpowiedź I M do ULC (k. 267-268), dokumentacji fotograficznej spadochronów (k. 270-329), korespondencja na Whatsapp między P N (k.331-344), korespondencji mailowej M W z ULC (k. 340347), pisma MSWiA DZiK-I-0748-20/2022/WK z dnia 23.08.2022r. (k. 534-535), mail ULC z 18.06.2022r. (k. 537), mail z dnia 24.06.2022r. – informującego o braku zgody na użycie części T10R MIRPS do stworzenia innego spadochronu zapasowego (k. 539, 626), fotografii zaświadczenia o ukończeniu kursu w z dnia 20.09.2021r. (k. 541), wydruk strony internetowej (k. 544-549), maila z 2.05.2023 (k. 624), maila z 17.05.2023 (k. 625), maila z 13.06.2023r. z (k. 627), maila z 11.06.2023r. z (k. 628), maila z 14.06.2023r. z (k. 629), maila z 26.06.2023r. z (k. 633-636), maile dot. sprzedawania spadochronów przez P N (k. 637-640), korespondencji P N z firmą (producentem spadochronu SET-10R) który może być używany z spadochronem wojskowym T-10, instrukcje spadochronu SET-10 i SET-10R (k. 667-726), dokumentacji celnej P N (k. 732-746) w tym deklaracji z 23.11.2016 – spadochrony 6 sztuk, zdemilitaryzowane, pozbawione cech użytkowych plus 30 zestawów naprawczych – linek zapasowych o wartości celnej 600 USD, 3 pozbawione cech użytkowych spadochrony zdemilitaryzowane (demobil) o wartości 150 USD, zestawy naprawcze (linki zapasowe) do spadochronów sportowo- rekreacyjnych, bez możliwości zastosowań militarnych o wartości 300 USD, zestawy naprawcze do spadochronów 30 kompletów o wartości 300 USD, z dnia 31.08.2016r. dot. spadochronu zdemilitaryzowany pozbawionego cech użytkowych o wartości 50 USD, dokumentacji z Załącznika zawierającego dokumentację ULC w zakresie przebiegu procesu certyfikacji SZNERO 1 AAD w tym przebiegu prób oraz informacje z przebiegu kontroli ULC oraz nagrania audio dokumentującego przebieg rozmowy stron w kawiarni ULC zasługują na wiarę w tym sensie, iż dokumenty te nie zostały podrobione ani przerobione a osoby będące autorami tych dokumentów w ich treści wskazywały okoliczności które według ich wiedzy odpowiadały rzeczywistości. Z powyższych względów sąd przy ustalaniu stanu faktycznego nie zakwestionował prawdziwości jakiegokolwiek dokumentu składanego przez strony tudzież uzyskanego przez sąd na skutek działań podjętych z urzędu. W odniesieniu do wiarygodności osobowych źródeł dowodowych które zostały przesłuchane przez sąd w toku rozprawy wskazać należy co następuje. Wyjaśnienia oskarżonego M W (k. 793-798) oraz oskarżonej E Ż (k. 815-819) sąd uznał za szczere i w znacznej części wiarygodne. To co z nich przede wszystkim wynika, to to, iż autorzy tekstu byli w pełni przekonani, iż opublikowane przez nich stwierdzenia są prawdziwe oraz iż ich publikacja służy ochronie ważnego interesu społecznego jakim jest bezpieczeństwo skoków spadochronowych. Oczywiście, przyjęcie szczerości tych wyjaśnień nie oznacza automatycznie, iż wszystkie zawarte w nich twierdzenia są obiektywnie biorąc prawdziwe (w tym przede wszystkim twierdzenia w zakresie osoby wykonującej finalną modyfikację pokrowców spadochronów zapasowych) a jedynie to, iż oskarżeni byli szczerze przekonani o ich prawdziwości. Zeznania P N 356-361, 431, 475, 650, 754 zdaniem sądu relacje oskarżyciela prywatnego są wiarygodne w przeważającej części – mianowicie w zakresie procesu wykonania i certyfikacji SZNERO 1-AAD, stanu technicznego tego spadochronu czy relacji pokrzywdzonego ze świadkami przesłuchiwanymi przez sąd, w tym podważania obiektywizmu części z nich wynikającego z konfliktu o podłożu personalnym (np. z P M ). Natomiast w pewnym zakresie relacje świadka mają jednak charakter niejasny i niewiarygodny, są one zmieniane w zależności od osoby z którą świadek rozmawia. Dotyczy to w szczególności kwestii importu używanych spadochronów a w zasadzie części do spadochronów. W tym zakresie oczywiste są wątpliwości co do zapłaty wszystkich należności celnych i podatkowych (zdaniem sądu P N od części ze sprowadzonego sprzętu po prostu nie uiścić należności podatkowych i celnych które aktualnie uległy przedawnieniu), kwestii źródła pozyskania importowanych spadochronów, kwestii stanu technicznego (z dokumentów wynika, iż część z nich była skasowana), wykonywanych napraw importowanego sprzętu w szwalni I M przez oskarżyciela prywatnego. W tym zakresie relacje P N częstokroć są ogólnikowe i wymijające a tym samym nie przekonują sądu w taki sposób aby mogły obalić wiarygodność tez artykułu zarzucających oskarżycielowi sprowadzanie z sprzętu spadochronowego z pominięciem opłat celno-podatkowych, sprzętu z demobilu, częstokroć pozbawionego cech użytkowych poprzez celowe przecięcie linek czy czasz, tudzież dokonywanie napraw tego sprzętu lub przy jego pomocy w szwalni I M . W tym zakresie wiarygodne są dowody świadczące obciążająco wobec P N m. in. zeznania I M , dokumentacja celna, zapisy rozmów oskarżyciela. zeznania M S k. 395-396 zeznania dotyczą spotkania między stronami na terenie kawiarni w ULC w w dniu 22.10.2019r., zdaniem sądu, świadek jest wiarygodna, przy czym jej zeznania zdaniem sądu nie mają większego znaczenia dla sprawy zeznania T P k. 396-397 zdaniem sądu świadek jest wiarygodny, przy czym jego zeznania nie mają większego znaczenia dla sprawy, opisują założenie i jej działalność (a raczej jej brak), relacje między oskarżycielem prywatnym a I M oraz w sposób krytyczny osobę tego ostatniego; zeznania P W k. 397-399 zdaniem sądu świadek jest wiarygodny, przy czym jego zeznania nie mają większego znaczenia dla sprawy, opisują założenie i jej działalność (a raczej jej brak), relacje między oskarżycielem prywatnym a I M oraz w sposób krytyczny osobę tego ostatniego. Natomiast twierdzenia świadka w zakresie ewentualnej („długoletniej i zażyłej”) znajomości oskarżonej E Ż z świadkiem I M nie znajdują potwierdzenia w dowodach zebranych w sprawie i stanowią de facto swoistego przypuszczenie świadka (k. 399); zeznania K J (k. 421-425) – w ocenie sądu świadek jest wiarygodny, z jego zeznań wynika, iż modyfikacja pokrowca spadochronu dokonana przez P N i zastosowanie jej wraz z spadochronem zapasowym T10R oraz automatem (czyli to co oskarżyciel prywatny określa „wyprodukowaniem spadochronu SZNERO 1AAD)” jest bezpieczna i zgodna z prawem a projekt ten przeszedł wszystkie niezbędne próby. zeznania J Z (k. 425- 428) – w ocenie sądu zeznania świadka zasługują na wiarę, wynika z nich, iż to on (osoba kompetentna, posiadająca stosowne uprawnienia oraz umiejętności) wykonał końcowe modyfikację pokrowców w spadochronach zapasowych użytkowanych przez P N . Wykonanie takowej modyfikacji pokrowca jest zdaniem świadka łatwe i zajmuje około 1 godziny. Nadto z zeznań tych wynika, iż spadochrony te były (są) w dobrym stanie technicznym, sprawne. Zdaniem sądu brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań ww. świadka w tylko i wyłącznie z uwagi na zażyłość jego relacji z oskarżycielem prywatnym. Zdaniem sądu wiarygodności zeznań ww. świadka nie podważają w żadnej części relacje I M albowiem te ostatnie są miarodajne w odniesieniu do sprzętu spadochronowego P N do chwili, w której sprzęt ten się jeszcze znajdował na terenie posesji świadka. zeznania A M (k. 428-430) – w ocenie sądu zeznania świadka zasługują na wiarę przy czym mają one niewielkie znaczenie dla sprawy, wynika z nich, iż skoki z udziałem świadka (skok tysięczny) odbył się w dniu 8.07.2018r. i przy użyciu spadochronów bez modyfikacji. Z zeznań świadka wynika również i P M jest skonfiktowany i uprzedzony do osoby P N . zeznania R K (k. 430-431) – w ocenie sądu zeznana świadka zasługują na wiarę, przy czym maja one znaczenie trzeciorzędne, opisują odwołanie skoków na spadochronach organizowanych przez P N na lotnisku w czerwcu 2019r., zeznania J G (k. 468-473) – w ocenie sądu zeznania świadka zasługują na wiarę przy czym ich treść ma niewielkie znaczenie dla sprawy albowiem w znacznej części dotyczy pewnego rodzaju ocen świadka wynikających z bogatego doświadczenia zawodowego a nie faktów związanych ze sprawą. Według świadka w ogóle nieodpowiednie jest używanie do szkolenia skoczków spadochronów desantowych z uwagi na ich specyfikację i trudności jakie mogą sprawić uczniom dodatkowo świadek wskazywał, iż jego oceny krytyczne co do zapewnienia bezpieczeństwa „spadochronom z demobilu” dotyczą sprzętu który został wycofany z wojska z uwagi na zużycie lub upływ resursu. Świadek wskazywał, iż w warunkach „domowych” nie sposób jest przeprowadzić wszystkich testów wskazujących czy dana modyfikacja spełnia warunki bezpieczeństwa tak jak to czynią duże firmy zajmujące się produkcją spadochronów a takowych warunków P N nie spełniał. Zdaniem świadka ewentualne zmiany i modyfikacje spadochronu mogłyby się odbywać jedynie w zgodzie i na podstawie dokumentacji technicznej dotychczasowego producenta. zeznania A M (k. 473-475) w ocenie sądu zeznania świadka zasługują na wiarę przy czym ich treść ma niewielkie znaczenie dla sprawy albowiem w znacznej części dotyczy pewnego rodzaju ocen świadka wynikających z doświadczenia zawodowego a nie faktów. Według świadka wypowiadając się o sprawie miał przekazaną informację, iż używane są spadochrony które zostały wycofane z wojska z uwagi na zużycie lub upływ resursu które dodatkowo miały być składane z kilku odrębnych spadochronów. Używanie takowych do szkolenia, zdaniem świadka jest naganne. Nadto świadek wskazywał, iż modyfikacja spadochronu poprzez dodanie automatu musi być dokonana w zgodzie i na podstawie dokumentacji technicznej dotychczasowego producenta. zeznania J B (k. 518-520) w ocenie sądu zeznania świadka zasługują na wiarę przy czym ich treść ma niewielkie znaczenie dla sprawy albowiem w znacznej części dotyczy ocen a nie faktów. zeznania I M (520-527 ) w ocenie sądu zeznania świadka zasługują na wiarę. Z depozycji świadka wynika, iż nie jest w zażyłej relacji z oskarżonymi, w tym z E Ż , którą de facto poznał podczas tworzenia przedmiotowego artykułu. Świadek opisał sposób sprowadzania spadochronów (lub ich części) przez P N z . Podał również, iż w jego szwalni było naprawianych lub przerabianych około trzydziestu spadochronów P N i tak pokrowce spadochronów były modyfikowane przez „panią B ” pod dyktando P N natomiast oskarżyciel prywatny zaś sam naprawiał np. wymieniał linki w czaszach. Działania te były podejmowane w latach 2016-2017. Świadek wskazał również, iż możliwość wysłania tego typu sprzętu bezpośrednio do oskarżyciela prywatnego była utrudniona z uwagi na brak koncesji (świadectwa końcowego użytkownika). Następnie doszło do zawirowań w życiu zawodowym świadka w skutek czego popadł on w konflikt z szeregiem dotychczasowych współpracowników i we wrześniu 2017r. P N odebrał od niego swoje spadochrony. W ocenie sądu I M jest wiarygodny. Zdaniem sądu nietrafne są zarzuty oskarżyciela wobec świadka zarzucające mu kierowanie się uprzedzeniem wynikłym z gwałtownego zaprzestania współpracy w ramach . Zdaniem sądu świadek przejawia dystans wobec oskarżyciela prywatnego, a jego zeznania i zawiadomienie do ULC nie są podyktowane urazą wobec P N a wynikają z obaw świadka iż ewentualne skutki używania spadochronów SZNERO 1AAD będą wiązały się dla niego z odpowiedzialnością (z tytułu wykonania „przeróbki” pokrowca). Natomiast sam fakt, iż sąd dał wiarę zeznaniom świadka nie oznacza jednak, iż sąd przyjął za świadkiem, iż pokrowce w dziesięciu spadochronach zapasowych SZNERO 1-AAD zostały zmodyfikowane przez „panią B ” a nie przez J Z . Po prostu zeznania świadka są miarodajne w zakresie spadochronów P N do chwili, w jakiej spadochrony te znajdowały się na posesji świadka a więc do września 2017r. Następnie świadek utracił jakikolwiek kontakt z tymi spadochronami i de facto nie wie co się z nimi w tym czasie działo, w tym nie wie o wykonaniu modyfikacji przez J Z w 2019r.. O tym, że pokrowce zmodyfikowane przez „panią B ” są nadal wykorzystywane przy tych spadochronach świadek nie tyle „wie” co o tym wnioskuje i jest do tego przekonany. świadek J K (k. 605-606) w ocenie sądu zeznana świadka zasługują na wiarę z tym zastrzeżeniem, iż jego krytyczna oceny „współpracy” z świadkiem I M jest wynikiem subiektywnych doświadczeń świadka . W odniesieniu do pozostałych kwestii, wskazać należy, iż świadek potwierdził, iż w „szwalni M ” miały być „przerabiane” spadochrony w ilości kilkunastu sztuk, wskazał, iż spadochrony te były sprowadzane z , część przez żołnierzy w ramach wdzięczności za usługi prawnicze. świadek P M (k. 606- 610, 642-649) w ocenie sądu zeznania świadka mają jedynie częściowe znaczenie dla sprawy. Nadto z uwagi na konflikt świadka z oskarżycielem prywatnym należy oddzielić od relacji świadka o faktach jego subiektywne oceny. W tym zakresie wiarygodne dla sądu są twierdzenia świadka, iż producenci podzespołów SZNERO 1-AAD ( oraz producenci automatów) krytycznie oceniają połączenie swoich produktów w jeden a więc połączenie spadochronu T10R z automatem AAD. Takie stanowisko wynika również z uzyskanych przez świadka wydruków maili do przedstawicieli ww. firm. Takie stanowisko zresztą jest zrozumiałe i powszechne a co potwierdzają przesłuchani przez sąd urzędnicy ULC Nadto zeznania świadka zasługiwały na wiarę w części w której relacjonował on o podejmowaniu działań nakierowanych na odwołanie skoków spadochronowych z użyciem spadochronów oskarżyciela prywatnego jakie miały odbyć się w czerwcu 2019r. w Aeroklubie . świadek A O (k. 784-785) w ocenie sądu zeznania świadka zasługują na wiarę choć mają marginalne znaczenie. Według zeznań świadka P N w czerwcu 2019r. w Aeroklub w przeprowadził jedynie szkolenie teoretyczne. Skoki zostały odwołane, świadek też potwierdza istnienie konfliktu między P M a P N . A K (k. 751-754) w ocenie sądu zeznania świadka są wiarygodne w całości, brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka, jest on urzędnikiem ULC w żaden sposób nie związanym ze stronami postępowania. K K (k. 785-788) w ocenie sądu zeznania świadka są wiarygodne w całości, , brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka, jest on urzędnikiem ULC w żaden sposób nie związanym ze stronami postępowania, wynika z nich, iż podczas kontroli spadochronów SZNERO-1AAD podane kontroli losowo dwa egzemplarze były sprawne techniczne, w dobrym stanie, nie nosiły również śladów napraw. Wobec oskarżonych sąd wydał wyrok uniewinniający. Powody takiego rozstrzygnięcia są następujące. W odniesieniu do zarzutów z pkt. 2, 3, 5, częściowo 6, 7, 8 i 12 stwierdzenia zawarte w publikacji oskarżonych są prawdziwe a za ich upublicznieniem służyło obronie społecznie uzasadnionego interesu w postaci wywołania dyskusji o bezpieczeństwie skoków spadochronowych wykonywanych na sprzęcie wycofanym z użycia przez wojsko w tym przeznaczenie tegoż sprzętu do nauki skakania. W odniesieniu do zarzutów z pkt. 1, 10, 11, 20 częściowo 6,7, 8 kwestionowane przez oskarżenie zwroty stanowią subiektywne oceny autorów lub osób przez nich cytowanych a które nie są całkowicie oderwane od realiów sprawy a jako takie nie mogą być weryfikowane przez pryzmat prawdziwości lub fałszu a tym samym stanowią emanację wolności ocen a nie pomawiania o właściwości które mogą być oceniane jako pomówienie w kontekście treści art. 212 kk. W odniesieniu do zarzutu z pkt. 19 – zachowanie w nim ujęte nie wyczerpuje znamion jakiegokolwiek przestępstwa. W odniesieniu do zarzutów z pkt. 4, 9, 13, 14, 15, 16, 17, 18 oskarżeni działali w uzasadnionym błędnym przekonaniu, iż przekazywane przez nich informacje są prawdziwe, iż tezy te obejmuje kontratyp wyłączających bezprawność o którym mowa w art. 213 § 2 pkt. 2 kk. Odpowiedzialność karna w Polsce opiera się na możliwości przypisana winy oskarżonemu. Jest to jedna z fundamentalnych zasad odpowiedzialności określona w art. 1 § 3 kk. Przestępstwo z art. 212 kk może być popełnione jedynie z winny umyślnej - czy to w zamiarze bezpośrednim to jest gdy sprawca chce je popełnić czy też w zamiarze ewentualnym gdy sprawca możliwość popełnienia przestępstwa przewiduje i się na to godzi (art. 9 § 1 kk). Nawet w sytuacji ustalenia, iż przedstawione w tekście oskarżonych informacje są obiektywnie nieprawdziwe (jak to ma miejsce w związku z tezą artykułu, iż modyfikacji pokrowców zapasowych dokonano w szwalni I M podczas gdy z ustaleń sądu wynika, że w zakładzie J Z ) należy wskazać, iż automatycznie nie stanowi to o popełnieniu przez oskarżonych przestępstwa. Do takiej konstatacji mogłoby prowadzić np. ujawnienie, iż oskarżeni zdawali sobie sprawę, iż podawana przez nich informacja jest fałszywa natomiast w sytuacji, w której oskarżeni pozostawali w błędnym i uzasadnionym przekonaniu, iż podawana przez nich informacja jest prawdziwa nie sposób im przypisać wyczerpania znamion występku z art. 212 kk. Oskarżeni pozostawali bowiem w błędnym przekonaniu, iż ich działania objęte są kontratypem wynikającym z art. 213 § 2 pkt. 2 kk wyłączającym bezprawność działania a zgodnie z treścią art. 29 kk nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączającą bezprawność albo winę. Ani E Ż ani M W aż do spotkania w kawiarni ULC nie znali osoby P N , nie mieli z nim kontaktu, zatargu czy też niechęci. Brak jest jakichkolwiek podstaw iż tematem zajęli się z uwagi na chęć zaszkodzenia oskarżycielowi prywatnemu a nie z uwagi na interesujący i ważny (choć dla wąskiego grona czytelników ) temat związany z bezpieczeństwem skoków ze spadochronem. Oskarżeni są zawodowymi dziennikarzami w związku z czym przy swojej pracy zawodowej wini przestrzegać art. 12 ust. 1 pkt. 1 ustawy prawo prasowe czyli zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło. Oceniając publikację E Ż i M W z dnia 27.11.2019r. wskazać należy, zdaniem sądu, iż spełnia ona standardy rzetelnego dziennikarstwa. Nie sposób przyjąć, iż artykuł ten ma charakter jednostronny bez umożliwienia przedstawienia swojego stanowiska przez osobę w nim opisywaną a mianowicie P N . Wręcz przeciwnie, artykuł ten, oczywiście, ma charakter krytyczny wobec oskarżyciela prywatnego i jego działalności niemniej tezom dziennikarzy towarzyszy wiernie przytoczone stanowisko P N co powoduje, iż zawarta w nim jest wielopłaszczyznowa polemika na temat zasadności i możliwości bezpiecznego wykorzystania sprzętu powojskowego przy nauce skakania ze spadochronem. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż oskarżeni w zamiarze bezpośrednim czy też nawet w zamiarze ewentualnym w artykule tym chcieli przedstawić nieprawdziwe informacje dotyczące oskarżyciela prywatnego, jednoznacznym dowodem w tym zakresie jest próba weryfikacji przez dziennikarzy tłumaczeń P N o wykonaniu ostatecznych modyfikacji pokrowca w „certyfikowanym zakładzie w ” zarówno w rozmowach z K J jak i w zapytaniach do ULC przeprowadzanych jeszcze kilka dni przed publikacją. Powyższe dowodnie wskazuje, iż oskarżeni nie mieli świadomości i nie godzili się na to, iż tezy ich artykułu będą nieprawdziwe, podejmowali próby weryfikacji twierdzeń oskarżyciela prywatnego z wynikiem, który utwierdzał ich w zakresie słuszności przyjętych tez artykułu. Wskazać należy również, iż sama materia publikacji jest dość niszowa, ma charakter specjalistyczny, trudny, a co powoduje określone problemy dla osób publikujących taki artkuł. Wielu przesłuchiwanych przez sąd świadków wskazywało (np. K J , K K , A K ), iż pewne tezy artykułu wskazują, iż autorzy nie do końca wiedzą o czym piszą, oskarżeni zresztą przyznawali również, iż w zakresie skoków ze spadochronem, ich wiedza była znikoma ale tu swoją ignorancję próbowali zniwelować korzystając z uznanych ekspertów w tej dziedzinie których zresztą sąd przesłuchiwał na rozprawie. Co więcej, jak wynika z zeznań świadka K K sam oskarżyciel prywatny, a więc osoba która od kilkudziesięciu lat zajmuje się skakaniem ze spadochronem, miał jeszcze na początku 2019r. nikłą wiedzę o możliwości przeprowadzenia procesu certyfikacji zmian pokrowca w związku z czym świadek ten informował go jakie konkretne działania winny zostać podjęte. Nadto z zeznań świadka A K wynika, że a sam proces weryfikacji dokumentacji SNERO 1-AAD przez ULC jest jednym z najdłużej trwającym postępowań w ULC. Powyższe w sposób jednoznaczny wskazuje, iż w materii tej dużo łatwiej było popełnić pomyłkę, błąd niż na przykład pisząc tekst dajmy na to o przewozach taksówkarskich. W przedmiotowej publikacji oskarżonych sąd nie dopatrzył się jakiejkolwiek zniewagi wobec P N . Artykuł autorstwa E Ż i M W został napisany kulturalnym językiem, bez jakichkolwiek wulgaryzmów pod adresem oskarżyciela prywatnego. Sam wydźwięk krytyczny wobec pokrzywdzonego nie jest równoznaczny z zniewagą z ar. 216 kk albowiem ta związana jest z nieakceptowalną społecznie formą zarzutu (np. wyzwiskiem) a nie z jego krytyczną treścią. Oczywistym dla sądu jest, iż w wyniku publikacji oskarżonych dobra osobiste P N zostały naruszone, w tym również iż miało to wymiar finansowy dla prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Niemniej czym innym jest wina umyślna w tym zamiar bezpośredni czy zamiar ewentualny wynikającą z zapisów kodeksu karnego a czym innym jest wina będąca podstawą odpowiedzialności cywilnej opartą na przepisach kodeksu cywilnego. Same tezy aktu oskarżenia oparte są de facto na przesłankach cywilnoprawnych, opartych o skutek publikacji w oderwaniu od strony podmiotowej autorów artykułu a właśnie ta, z punktu widzenia przepisów prawa karnego i kwestii odpowiedzialności sprawcy, ma częstokroć większy wymiar niż strona przedmiotowa samego czynu. Z powyższych względów sąd, zgodnie z treścią art. 414 par. 1 kpk, wobec stwierdzenia okoliczności z art. 17 § 1 pkt. 2 kpk uniewinnił oskarżonych od zarzucanego im czynu. Zaś na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 632 pkt. 1 kpk kosztami postępowania obciążył oskarżyciela prywatnego.
  XIV_K__363_2021_wyrok.pdf	sygn. akt XIV K 363/21 SY.0Ż ŻW A WŚ” wo WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 kwietnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział XIV Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Przemysław Hałasa Protokolant: Agnieszka Gaca Oskarżyciel prywatny: P N po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca, 7 września, 5 grudnia 2022r., 19 stycznia, 11 kwietnia, 17 lipca, 17 października, 11 grudnia 2023r., 7 lutego, 5 marca i 26 kwietnia 2024r. sprawy 1. E Ż „ur. r.wB „córkiM iT; 2. M W , Ur. rr,wS,synaJ iJ ; oskarżonych o to że: w dniu 27.11.2019r. działając wspólnie i w porozumieniu, w celu poniżenia oraz znieważenia P N w opinii publicznej i narażenia go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jego działalności dydaktycznej oraz zawodowej, zamieścili w materiale prasowym „S ” na stronie nieprawdziwe treści wyrażające się w twierdzeniach, że: 1. określili w sposób niezgodny ze stanem faktycznym i wysoce pejoratywny tytuł materiału jako „S 2. wskazali w treści materiale, jakoby oskarżyciel w rzeczonej sprawie miał składać wyjaśnienia w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego a co nie miało miejsca i stanowi manipulację odbiorcami artykułu; 3. podali w treści materiału nieprawdziwą informację jakoby „P policjant z a komandosem omijając cła i podatki...” co zaś miejsca nie miało; 4. podali w treści materiału, jakoby „Policjant chałupniczo (spadochrony) je przerabiał i zarabiał, szkoląc nieświadomych zagrożenia cywilów” co zaś w zakresie zarówno chałupniczego przerabiania spadochronów miejsca nie miało, jak również szkolenie na przerobionych chałupniczo spadochronach miejsca nie miało; 5. podali w treści materiału "Jest jednak problem — tamtejsze przepisy nie zezwalają na wywóz wojskowego sprzętu poza terytorium . Jest to możliwe dopiero, gdy zostanie on pozbawiony tzw. cech wojskowych. W praktyce oznacza to, że spadochrony mają np. przecięte linki albo rozmontowany osprzęt — chodzi o to, by nie mogły być już więcej używane do skoków” co zaś stanowi treść nieprawdziwą albowiem takowe spadochrony, po stosownym remoncie, mogą być używane do skoków spadochronowych; 6. poprzez powoływanie się na anonimową wypowiedź mechanika przytoczoną w materiale, iż sprzęt był „szrotem”; 7. poprzez powoływanie się w materiale na wypowiedź byłego wojskowego, mechanika spadochronowego i doświadczonego instruktora — „oznacza to, że zostały one skasowane przez armię i zostały wyłączone na stałe z użytkowania do skoków. Linki w spadochronach SF-10 oraz MC1-1 jakie kupił N , oplatają czaszę i są zaszyte w tkaninie. Doszycie odciętych linek zmienia konstrukcję czaszy i jest niezgodne z technologią produkcji” w sytuacji, w której w rzeczonych spadochronach możliwa jest wymiana linek i nie zmienia to konstrukcji czaszy, zaś sama wymiana linek powoduje, iż spadochrony nadają się do skoków spadochronowych co przewiduje producent w instrukcjach; 8. poprzez powołanie się w materiale na wypowiedź anonimowego mechanika spadochronowego: „Inny mechanik spadochronowy: - nie oszukujmy się, oni kupowali szrot. Armia wycofała go z użytkowania, a w z kilku elementów spadochronów które nadawały się do użycia, montowano jeden” co zaś stanowi treść nieprawdziwą albowiem ani spadochrony kupione przez oskarżyciela szrotem nie były, ani oskarżyciel nie montował z kilku elementów spadochronu jednego; 9. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej treści, jakoby oskarżyciel w szwalni M przerabiał po kolei wszystkie sprowadzone spadochrony: „Tyle że do takiego sprawdzenia wystarczyłby jeden egzemplarz, a N w szwalni M przerabiał po kolei wszystkie sprowadzone przez siebie spadochrony”; Tymczasem - jak wynika z oświadczenia sierż. M złożonego w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego – szwalnia nie ma uprawnień do dokonywania napraw i modyfikacji spadochronów. Prawo lotnicze, choć w tym roku zostało znacznie złagodzone i pozwala na robienie przeróbek w sprzęcie lotniczym bez zgody producenta to nadal wymaga, by były one wykonywane w certyfikowanym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego zakładach. Szwalnia M takiego certyfikatu nie ma.” 10. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej treści, jakoby oskarżyciel „nie miał uprawnień, doświadczenia i dokumentacji, na podstawie której mógłby przerabiać spadochrony w sytuacji, w której spadochronów nie można przerabiać, a jedynie remontować, zaś żadne przerabianie spadochronów miejsca nie miało; 11. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby „Zgodę na zastosowanie automatu (AAD) w spadochronie zapasowym wydaje producent tego spadochronu”. „Jeżeli wyda, dołącza też instrukcję producenta automatu. Jeden z takich producentów zastrzega wręcz: „Automat nie powinien być nigdy, przenigdy instalowany na próbę lub błędnie. To może spowodować czyjąś śmierć!”. „Z naszych informacji wynika, że instrukcja spadochronów, które zakupił N , nie przewiduje montażu automatów” – w sytuacji, w której producentem spadochronów SZNERO1- AAD był oskarżyciel i on stworzył instrukcję użytkowania tegoż spadochronu; 12. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby oskarżyciel organizował w Aeroklubie skoki spadochronowe na przerabianych własnym sumptem, w szwalni I M spadochronach, „Tego właśnie boi się sierż. M , kiedy zaczyna podejrzewać, że przerabiane własnym sumptem w jego szwalni spadochrony N chce dać ludziom do skoków. Dowodów na to nie ma – do czerwca 2019r. wtedy dowiaduje się, że N na tych spadochronach organizuje skoki w Aeroklubie ”; 13. poprzez celową manipulację w treści materiału datami oraz związanymi z nimi faktami, co zostało okraszone zdjęciami nie mającymi związku z treścią materiału i pominięcie, iż skoki w Aeroklubie odbyły się w roku 2018 i był to w szczególności jubileuszowy 1000 skok A M , który posiada uprawnienia do skoków na spadochronach bez automatów, zaś skoki odbywały się na sprzęcie zupełnie niezmodyfikowanym, posiadającym pełną certyfikację i dopuszczenie do lotów, a pozyskanym przez oskarżyciela poza „współpracą” z I M ; 14. poprzez podanie w materiale nieprawdziwej informacji, iż na facebookowym profilu jednego z uczestników imprezy w Aeroklubie w 2018r. znajdują się zdjęcia na spadochronach z demobilu, zaś faktycznie sprzęt na którym wówczas skakali skoczkowie nie był sprzętem „przerabianym” w szwalni M , nie był sprzętem w ogóle modyfikowanym, w skokach nie uczestniczył żaden kursant a jedynie skoczkowie ze świadectwem kwalifikacji którzy skakali przy użyciu niezmodyfikowanych w żaden sposób spadochronów piersiowych T10R; 15. poprzez zamieszczenie w treści materiału nieprawdziwej informacji, jakoby wszystkie naprawy i modyfikacje spadochronów stanowiących własność oskarżyciela zostały wykonane chałupniczo w szwalni sierżanta M „A to oznacza, że wszystkie naprawy i modyfikacje spadochronów zostały wykonane chałupniczo w szwalni sierż. M . Ta jednak nie ma odpowiednich maszyn, nici ani pozwoleń, by to robić”; 16. Poprzez pominięcie w treści materiału informacji, którą oskarżyciel przedstawił podczas spotkania 22.10.2019r. oskarżonym, iż pokrowce do spadochronów SZNERO1-AAD zostały wyprodukowane w warsztacie spadochronowym w , natomiast K J jest jedynie podmiotem certyfikującym; 17. poprzez celową manipulację dziennikarską jakoby oskarżyciel szkolił kursantów na spadochronach nielegalnie przerobionych w szwalni I M , podczas gdy na dzień publikacji materiału jego autorzy posiadali wiedzę, iż używany przez oskarżyciela sprzęt spadochronowy spełnia wymagania ustawy Prawo Lotnicze i nie był „przerabiany” w szwalni I M w ; 18. poprzez zamieszczenie w materiale następującej treści” „Rozmawialiśmy z kilkoma z najlepszych w mechaników spadochronowych. Są zgodni – choć można w takiej szwalni zrobić drobne naprawy sprzętu spadochronu głównego, to już zapewniający przeżycie w kryzysowych sytuacjach spadochron zapasowy musi być naprawiany w modyfikowany przez autoryzowany zakład, który ma odpowiednie technologie.” – w sytuacji, w której autorzy materiału na dzień jego publikacji posiadali wiedzę, iż sprzęt, jakim dysponował oskarżyciel był produkowany w warsztacie w , który posiadał wszelkie certyfikacje – co jednakże nie znalazło odzwierciedlenia w treści materiału, a zostało celowo pominięte przez jego autorów; 19. poprzez posłużenie się w materiale fotografią prywatną oskarżyciela pozyskaną z serwisów internetowych zawierających prywatne fotografie użytkowników, w zakresie której zgody na publikację oskarżyciela nie było, co więcej, nawet nie został on poinformowany o zamiarze opublikowania jego fizycznego wizerunku oraz danych osobowych w ramach materiału; 20. poprzez posłużenie się w treści materiału niezweryfikowaną wypowiedzią L S , jakoby oficer policji bez zgody przełożonych nie mógł posiadać nawet 1 udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w sytuacji, w której w istocie funkcjonariusz policji może posiadać udziały w spółkach kapitałowych bez konieczności uzyskania zgody przełożonego, zaś sam oskarżyciel informował przełożonych o posiadanych udziałach w składanych oświadczeniach majątkowych w ten sposób oskarżeni, działając wspólnie i w porozumieniu, dopuścili się podania nieprawdziwych twierdzeń, jakoby spadochrony, na jakich P N szkolił kursantów były w sposób niedozwolony i metodą chałupniczą przerabiane w nieposiadającej ku temu uprawnień szwalni I M , poprzez podania, iż P N sprowadzał sprzęt spadochronowy do nielegalnie, z pominięciem danin publicznoprawnych, przez celowe pominięcie w treści artykułu, iż oskarżyciel jest producentem spadochronów SZNERO-1 AAD, zaś sprzęt, jaki dopiero zamierza wykorzystywać oskarżyciel do organizowania kursów posiada wszelkie wymagane prawem zezwolenia i certyfikacje w skutek czego dokonali poniżenia oraz znieważenia P N w opinii publicznej i narażenie go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania jego działalności dydaktycznej oraz zawodowej w zakresie spadochroniarstwa – w odniesieniu do pkt. od 1 do 19 oraz w odniesieniu do pkt. 20 również jako czynnego wówczas, z nienaganną dwudziestoletnią służbą, oficera Policji tj. o czyn z art. 212 § 2 kk w zb. z art. 216 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk orzeka: I. oskarżonych E Ż i M W uniewinnia od zarzucanego im czynu; II. na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. wydatkami Skarbu Państwa obciąża oskarżyciela prywatnego i uznaje je za uiszczone w całości w formie zryczałtowanych kosztów postępowania;
  XIV_K__969_2022_uzasadnienie_1.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt XIV K 969/22 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. K D Czyn z art. 212 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 24 grudnia 2021 r. o godz. 06:04 na portalu ukazał się artykuł autorstwa K D pt. „J ”. W podtytule wskazano, że: „ J K pojechał do ”. Wydruk artykułu z dnia 24 grudnia 2021 r. 9-13 Wyjaśnienia K D 256-259 Okoliczności wskazane w przedmiotowym artykule zostały zweryfikowane przez dziennikarza K D , który widział wydruk testu J K . Po konsultacji z przełożonymi redakcyjnymi oraz działem prawnym została podjęta decyzja o tym, aby w dniu 23 grudnia 2021 r. wysłać J K pytania w tej sprawie. Pytania zostały skierowane w formie wiadomości e-mail za pośrednictwem Biura Prasowego . Nadto, zastępca redaktora naczelnego A S przez WhatsApp wysłał J K informację, że takie pytania wpłynęły do Biura Prasowego . Wyjaśnienia K D 256-259 Częściowo zeznania J K 368-369v Wydruk korespondencji K D z Biurem 280-286 Z do redakcji przyszły dwie wersje odpowiedzi. W pierwszej odpowiedzi wskazano, m.in. że w dniu 14 grudnia 2021 r. J K nie poddawał się testowi PCR na obecność wirusa SARS-CoV-2. Następnie, J K w wiadomości do A S stwierdził, że będzie nowa wersja odpowiedzi, gdyż poprzednio został wysłany nieautoryzowany projekt odpowiedzi Biura Prasowego skierowany w wyniku błędu. W kolejnej odpowiedzi wskazano m.in. że w dniu 14 grudnia 2021r. nie stwierdzono żadnych przesłanek do zastosowania izolacji J K . Prasowym W dniu 12 grudnia 2021 r. J K został przyjęty na Szpitalny Oddział Ratunkowy w związku z objawiamy infekcji pod postacią kaszlu z towarzyszącym stanem podgorączkowym od ok. miesiąca. Przeprowadzono badanie wymazu pobranego z nosa od J K , które dało wynik negatywny. W dniu 13 grudnia 2021 r. J K wykonał samodzielnie test PCR w kierunku obecności koronawirusa w związku z planowanym wyjazdem J K na Eurowizję Junior do . Wynik okazał się pozytywny, zaś on sam poddał się samoizolacji W dniu 14 grudnia 2021 r. J K ponownie został przyjęty na Szpitalny Oddział Ratunkowy celem pobrania wymazu w kierunku zakażenia SARS-CoV-2 ze względu na narażenie na kontakt z osobą zakażoną i przeprowadzone badanie wskazało wynik dodatni o godz. 22:41. W zaleceniach wskazano m.in. izolację w warunkach domowych pod opieką lekarza POZ. J K w dniu 15 grudnia 2021 r. został uznany za ozdrowieńca przez lekarza w . Tego dnia w zwrócił się również do PSSE w z wnioskiem o zakończenie izolacji J K z uwagi na uznanie go za ozdrowieńca. Zwolnienie J K w w/w z izolacji oraz nadaniu mu statusu ozdrowieńca zostało przeprowadzone z pominięciem § 4 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 lutego 2021 r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru Wyjaśnienia K D 256-259 Częściowo zeznania J K 368-369v Częściowo wydruk oświadczenia w oraz 16-18 pismo PSSE w wraz z korespondencją pomiędzy w/w jednostką a w odnoszącą do J K 374-377 Kopia wyników badań z dnia 12.12.2021r. oraz 14.12.2021r.- kopia dokumentacji medycznej Koperta: 56- 57, 5961 Opinia wirusologa i diagnosty 266-267 epidemiologicznego. Następnie, J K nie pojawił się w dniu 17 grudnia 2021 r. w siedzibie przy ul. w na konferencji promującej „ ”. Natomiast, już w dniu 18 grudnia 2021 r. J K udał się do , gdzie w dniu 19 grudnia 2021r. uczestniczył w Eurowizji Junior. J K w dniach 15.12.021r.w oraz 18.12.2021r. i 21.12.2021r. we wykonał badanie antygenowe w kierunku koronawirusa i dały one wynik negatywny. J K w dacie wylotu do i uczestnictwa w Eurowizji Junior powinien przebywać w izolacji, albowiem nie zostały w jego przypadku spełnione prawne warunki umożliwiające jej wcześniejsze zakończenie i nadanie mu statusu ozdrowieńca. laboratoryjnego T D Odpis wyroku Sądu Okręgowego w z dnia 24 lipca 2023 r., sygn. akt XXII GW 75/22 wraz z uzasadnieniem oraz odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 13 czerwca 2023 r., sygn. akt VII AGa 1355/22 wraz z uzasadnieniem, odpis decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia 30 czerwca 2022 r. 296-330, 332-353, 355-363 Wydruk artykułu z z dnia 29 grudnia 2021 r. pt. „K ”, wydruk wywiadu przeprowadzonego z J K opublikowanego w tygodniku „ ” 278, 288 293 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. K D art. 212 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Popełnienie przestępstwa polegającego na zniesławieniu J Dowody wskazane w K . sekcji 1.1 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wydruk artykułu z dnia 24 grudnia 2021 r. Dowodowi temu nie odmówiono wiarygodności. Został on opublikowany przez portal . Sąd nie miał wątpliwości, że przedstawiony artykuł jest autorstwa oskarżonego, nie była to okoliczność sporna. Wyjaśnienia K D Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w całej rozciągłości. Wskazał przyczyny, które spowodowały, że zarówno on, jak i redakcja zdecydowali się na publikację artykułu. W tym zakresie podniósł, iż leżało w interesie publicznym z uwagi na trwające wówczas obostrzenia sanitarne związane z pandemią koronawirusa. Oskarżony opisał okoliczności dotyczące zapoznania się z wynikiem testu na obecność koronawirusa u J K , który krótko po tym był obecny w na Eurowizji Junior. Wskazał na zaniechanie przestrzegania przez Prezesa obowiązków płynących z występujących wówczas przepisów związanych z izolacją po stwierdzeniu dodatniego wyniku przedmiotowego testu. Wyjaśnił, że uzyskaną informację potwierdził również w innych źródłach. Nadto, wskazał okoliczności związane z przesłaniem J K pytań w zakresie przedmiotowych zdarzeń, w tym prawdziwości przesłanych odpowiedzi. W wyjaśnieniach odniósł się do oświadczenia w będącym odpowiedzią na przedmiotowy artykuł . Wskazał również, że publikacja artykułu była przemyślna, konfrontowana z wiedzą dostępną redakcji oraz zgodna z opinią prawników . Sąd nie miał wątpliwości, co do wiarygodności wyjaśnień, gdyż w toku postępowania nie ujawniono wiarygodnych okoliczności, które mogłyby zdementować twierdzenia oskarżonego. Częściowo zeznania J K Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jedynie częściowo, tj. w zakresie informacji związanych z przebiegiem diagnostyki medycznej. J K wskazał daty kolejno przeprowadzonych przez niego badań na obecność koronawirusa w jego organiźmie, które miały wynik dodatni oraz o tych, kiedy dawały wynik ujemny. W tym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż relacja co do w/w okoliczności była zbieżna z pozostałymi dowodami. Wydruk korespondencji K D z Biurem Prasowym Sąd dał wiarę przedmiotowym dokumentom. Przedstawiają one komunikację pomiędzy oskarżonym a Zespołem Rzecznika oraz pomiędzy A S a J K . Przedmiotowe dowody potwierdzają, że J K przed publikacją materiału miał możliwość skonfrontowania się z zawartą w nim treścią poprzez udzielenie odpowiedzi na postawione przez redakcję pytania. Częściowo wydruk oświadczenia w oraz częściowo pismo PSSE w wraz z korespondencją pomiędzy w/w jednostką a w odnoszącą do J K przedmiotowe dokumenty potwierdzają w jakich okolicznościach doszło do zwolnienia oskarżyciela prywatnego z izolacji oraz w jakich okolicznościach lekarz uznał J K za ozdrowieńca. Kopia dokumentacji lekarskiej z dnia 12.12.2021r. i 14.12.2021r. Przedmiotowe dowody z dokumentów należy uznać za w wiarygodne. Potwierdzają przyjęcie J K w dniu 12 i 14 grudnia 2021 r. w w oraz podjęte wobec niego dalsze medyczne procedery, w tym wykrycie u niego RNA wirusa SARS-CoV-2 w dniu 14 grudnia 2021 r. Opinia wirusologa i diagnosty laboratoryjnego T D Mimo, że dokument nie jest opinią biegłego w przedmiotowej sprawie, to Sąd uznał go do za dowód przedstawiający stanowisko oskarżonego K D w zakresie wątpliwej kwestii bycia ozdrowieńcem przez J K w dniu 15 grudnia 2021 r. Odpis wyroku Sądu Okręgowego w z dnia 24 lipca 2023 r., sygn. akt XXII GW 75/22 wraz z uzasadnieniem oraz odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 13 czerwca 2023 r., sygn. akt VII AGa 1355/22 wraz z uzasadnieniem, odpis decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia 30 czerwca 2022 r. Sąd uznał dowody z dokumentów za wiarygodne. Zostały sporządzone z uwzględnieniem właściwych przepisów oraz w odpowiedniej formie. Dowody potwierdzają, że publikacja artykułu nie naruszyła przepisów prawa, w tym związanych z przetwarzaniem danych osobowych przez . Wydruk artykułu z z dnia 29 grudnia 2021 r. pt. „K ”, wydruk wywiadu przeprowadzonego z J K opublikowanego w tygodniku „ ” Przedmiotowe dowody należy uznać za wiarygodne. Należy wskazać, iż artykuł dowodzi m.in. tego, że kwestia publicznego pojawiania się J K po stwierdzeniu u niego koronawirusa była przedmiotem zainteresowania innych mediów, a nadto, iż w oraz PSSE w nie udzieliły odpowiedzi na pytania dotyczące podstaw zwolnienia J K z izolacji. Nadto, w zakresie wywiadu z J K zamieszczonym w tygodniku „ ” należy uznać go za wiarygodny w zakresie wskazania przez J K o pozytywnym wyniku na obecność w jego organiźmie SARS- CoV-2 w dniu 13 i 14 grudnia 2021 r. oraz braku wcześniejszego pozytywnego wyniku testu. Załączone do wywiadu kopie dokumentacji medycznej wskazują nadto, zgodnie z zeznaniami J K , że przeprowadzone przezeń w dniu 15.012.2021r. w kraju oraz w dniu 18.12.2021r. i 21.12.2021r. we badania na obecność koronawirusa dały wynik negatywny. Powyższe wskazuje na rozpoczęcie biegu terminu izolacji od pierwszego stwierdzenia koronawirusa u J K oraz daje możliwość ustalenia, zgodnie z przepisami, w jakiej dacie oskarżyciel posiłkowy mógł skutecznie tj. zgodnie z przepisami wnosić o uznanie go za ozdrowieńca. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Częściowo zeznania J K Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom J K w zakresie rzekomego braku kontaktu redaktora przed publikacją artykułu. W tym zakresie w toku postępowania potwierdzono, że miał miejsce kontakt redakcji z J K , a zatem nie można uznać, że J K nie mógł się odnieść do przedmiotowych treści przed ich publikacją. Częściowo wydruk oświadczenia w oraz częściowo pismo PSSE w wraz z korespondencją pomiędzy w/w jednostką a w odnoszącą do J K Sąd uznał przedmiotowe dokumenty za nieprzydatne w zakresie oceny tego, czy słuszne było uznanie, że w dniu 15 grudnia 2021 r. J K został ozdrowieńcem mimo dodatniego wyniku testu na obecność koronawirusa w dniu 14 grudnia 2021 r. Należy wskazać, iż są to dowody obejmujące kluczowe treści, lecz niepodpisane przez upoważnione osoby. Pomijając powyższą okoliczność, zauważyć należy, że to jak lekarz ocenia stan zdrowia pacjenta nie musi odzwierciedlać tego, jaki pod względem prawnym ten stan był. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego □ umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego □ umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ^ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ^ 3.5. Uniewinnienie I K D Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Stosownie do treści z art. 212 § 1 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. W § 2 tego artykułu sformułowano natomiast typ kwalifikowany omawianego przestępstwa, który dotyczy zniesławienia dokonanego za pomocą środków masowego komunikowania. Wobec powyższego należy przyjąć, że głównym przedmiotem ochrony jest cześć. Potocznie cześć określa się jako szacunek, poważanie, uznanie, ale ma ona też inne znaczenie. Występuje dwoistość w rozumieniu określenia „cześć”: w znaczeniu zewnętrznym (przedmiotowym) i wewnętrznym (podmiotowym). W przypadku przepisów art. 212 k.k. przedmiotem ochrony jest cześć zewnętrzna (przedmiotowa). Mówiąc o czci zewnętrznej, mamy na myśli wartość, jaką dana osoba posiada w pojęciu innych ludzi, tj. znaczenie społeczne człowieka (M. Mozgawa [w:] M. Budyn- Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2022, art. 212). Przestępstwo zniesławienia określone w art. 212 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym. Dla jego bytu nie jest wymagane spowodowanie jakichkolwiek skutków. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 7 lutego 2007 r., sygn. akt III KK 243/06 (OSNKW 2007/5/43, Biul.SN 2007/5/17) słusznie z kolei stwierdził, że w znaczeniu potocznym „pomówienie” oznacza przypisanie komuś nieprawdziwych bądź niesłusznych zarzutów, bezpodstawne oskarżenie, bezzasadne posądzenie. Zniesławiający zarzut nie musi mieć charakteru skonkretyzowanego, może przybrać postać pogłoski, bądź twierdzeń wysoce ogólnikowych i niejednoznacznych. Wobec braku normatywnych ograniczeń należy przyjąć, że zniesławienie może być dokonane w każdej formie umożliwiającej realizację przekazu informacyjnego drugiej osobie. Należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem do znamion podmiotowych przestępstwa pomówienia innej osoby za pomocą środków masowego komunikowania o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności (art. 212 § 2 w zw. z art. 212 1 1 k.k.) należy umyślność w rozumieniu art. 9 § 1 k.k. W konsekwencji przestępstwo to może być popełnione wyłącznie gdy sprawca jest świadomy negatywnych skutków, jakie mogą wywołać zniesławiające zarzuty i chce je osiągnąć, bądź się na nie godzi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt IV CSK 621/16, LEX nr 2376901). W kontekście treści zarzutu a/o należy zwrócić uwagę, że oskarżony w artykule będącym przedmiotem sprawy konsekwentnie używał w kontekście stanu zdrowia oskarżyciela prywatnego sformułowania – koronawirus – a więc definiującego zakażenie wywołanym wirusem SARS-CoV- 2 , a nie COVID-19 tj. chorobą wywołaną wirusem SARS-CoV-2 – podczas gdy to ostatnie sformułowanie zostało przytoczone jako element pomówienia jakiego miał się dopuścić K D - ,, że będąc chorym na COVID-19 poleciał na konkurs..)” co pozwala ustalić, że oskarżony w sposób wskazany przez oskarżyciela prywatnego, go nie pomówił. W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, na podstawie dowodów omówionych powyżej, w szczególności wyjaśnień K D oraz analizy dowodów z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej i obowiązujących w dacie czynu przepisów sanitarnych Sąd uznał, że K D nie miał zamiaru zniesławienia J K i takiego czynu nie popełnił. Mając na względzie stronę podmiotową zarzucanego oskarżonemu czynu należy wskazać, iż zachowanie oskarżonego nie cechowało się umyślnością. Zgromadzony materiał dowody nie wykazał, aby K D chciał poniżyć J K lub spowodować utratę przez niego zaufania do niego bądź też na to się godzić. Opisując w przedmiotowym artykule działania J K związane z jego wizytą we dnia 19 grudnia 2021r., tj. 5 dni po stwierdzeniu u niego obecności koronawirusa, K D chciał przekazać opinii publicznej rzetelną i odpowiadającą rzeczywistości informację o postępowaniu będącym osobą pełniącą funkcję publiczną. Materiał dowodowy potwierdził obecność u J K koronawirusa. Należy wskazać, iż zgodnie z § 3 pkt 1 lit. b w zw. z § 2 ust. 1 pkt 3 obowiązującego wówczas rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 lutego 2021 r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz. U. poz. 351 z późn. zm.) lekarz, który podejrzewa lub rozpoznaje zakażenie lub chorobę zakaźną powodującą powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych danej osoby, kieruje osobę, u której stwierdzono zakażenie wywołane wirusem SARS-CoV-2 lub zachorowanie na chorobę wywołaną wirusem SARS- CoV-2 (COVID-19) lub podejrzenie zakażenia lub zachorowania, do wskazanego szpitala oraz niezwłocznie informuje ten szpital o tym fakcie, chyba że po dokonaniu oceny stanu klinicznego tej osoby kieruje ją do leczenia lub diagnostyki laboratoryjnej w kierunku wirusa SARS-CoV-2, do miejsca izolacji lub izolacji w warunkach domowych. Nadto, zgodnie z § 4 ust. 2 pkt 2 w/w rozporządzenia zakończenie izolacji następuje po 10 dniach od daty uzyskania pierwszego dodatniego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2 - w przypadku pacjenta bez objawów klinicznych, chyba że lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, który udzielił teleporady lub porady w warunkach domowych nie wcześniej niż w ósmej dobie odbywania tej izolacji, przedłuży okres jej trwania. Wedle ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z dnia 5 grudnia 2008 r. Dz.U.2008.234.1570 z późn. zm.- Izolacja to odosobnienie osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemożliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby, zaś ozdrowieniec to osoba, u której ustąpiły objawy choroby zakaźnej. Według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 2021 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii 14.12.2021r. Dz. U. 2021 Poz. 2311 (weszło w życie z dniem 15.12.2021r.) ozdrowieniec po przebyciu COVID-19 to osoba, która była poddana izolacji w warunkach domowych, izolacji albo hospitalizacji z powodu zakażenia SARS-CoV-2, nie później niż 6 miesięcy od dnia wprowadzenia do systemu pozytywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2. Dotyczy to zarówno osób, u których zakażenie SARS-CoV-2 potwierdzono testem molekularnym, jak i antygenowym. Stosownie do treści § 4 ust. 3 w/w rozporządzenia w szczególnych sytuacjach, w tym w przypadku osób wykonujących zawód medyczny lub sprawujących opiekę nad osobami przebywającymi w domach pomocy społecznej, lub przypadkach uzasadnionych klinicznie, zakończenie izolacji, o której mowa w ust. 2, pacjenta, w przypadku którego uzyskano dodatni wynik testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, następuje po uzyskaniu dwukrotnie ujemnego wyniku tego testu z próbek pobranych w odstępach co najmniej 24-godzinnych, niezależnie od liczby dni, które upłynęły od ostatniego dodatniego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, i od rodzaju objawów klinicznych. Nie ulega zatem wątpliwości, że uzyskanie statusu ozdrowieńca jest powiązane z zakończeniem okresu izolacji w sposób przewidziany przepisami prawnymi regulującymi sposób ustalenia końca choroby. Oskarżony K D , mając na względzie treść w/w przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia, opublikował w dniu 24 grudnia 2021 r. na portalu pod linkiem artykuł pt. „J ”, w którym przedstawił, że J K pomimo otrzymania pozytywnego testu na obecność wirusa SARS-CoV-2 w dniu 14.12.2021r. poleciał na konkurs Eurowizji Junior do przedstawiając ustalone fakty oraz normy prawne jakie winny mieć zastosowanie w opisanej sytuacji. Należy wskazać, iż twierdzenia zawarte w artykule były prawdziwe. Zgromadzony materiał dowodowy wskazał na moralnie wątpliwe zachowanie J K , który będąc osobą pełniącą funkcję publiczną udał się w podróż do , w czasie gdy powinien przebywać w izolacji. Przedmiotowy artykuł przytoczył zdarzenia i informacje zgodne z dokumentacją medyczną J K , a więc w żadnym wypadku nie przedstawił wypaczonego obrazu zachowania oskarżyciela prywatnego oraz innych osób. Mając na względzie § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 lutego 2021 r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz. U. poz. 351 z późn. zm.) nie można uznać, że zachodziły przesłanki do zwolnienia J K z izolacji w dniu 15 grudnia 2021 r. Należy podnieść, że pozytywny wynik testu antygenowego z dnia 13 grudnia 2021r. oraz pozytywny wynik testu PCR został stwierdzony w warunkach szpitalnych w dniu 14 grudnia 2021 r. o godz. 22:41 . Zarazem nie było fizycznie możliwe, aby J K do końca dnia 15 grudnia 2021 r. uzyskał dwa negatywne wyniki testów w odstępie co najmniej 24 godzin, tak aby w mógł zgodnie z przepisami złożyć wniosek o zwolnienie z izolacji i nadać oskarżycielowi status ozdrowieńca. Nadto, zauważyć należy, że J K miał możliwość ustosunkowania się do artykułu jeszcze przed jego publikacją, gdyż trafiły do niego pytania kierowane przez K D oraz A S . W tym zakresie przesłano do redakcji dwie wersje odpowiedzi. W pierwszej odpowiedzi wskazano, że w dniu 14 grudnia 2021 r. J K nie poddawał się testowi PCR na obecność wirusa SARS-CoV-2, a następnie, w nowej wersji wiadomości podniesiono, że w dniu 14 grudnia 2021 r. nie stwierdzono żadnych przesłanek do zastosowania izolacji J K . Dokumentacja medyczna zawarta na k. 61 z dnia 14.12.2021r. wskazuje na wniosek zupełnie przeciwny – zalecenia lekarza. Mając na względzie zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności w postaci dokumentacji medycznej należy wskazać na to, że w/w odpowiedzi mijały się z prawdą, zaś odpowiedź udzielona redakcji serwisu informacyjnego wskazuje na chęć ukrycia rzeczywistego obrazu sytuacji związanej z wykryciem u J K koronawirusa w dniu 14 grudnia 2021 r. Należy wskazać, iż postawa oskarżyciela prywatnego po publikacji przedmiotowego artykułu uległa zmianie, albowiem w dalszym czasie na łamach tygodnika „ ” przyznał, że miał dodatni wynik badania na obecność koronawirusa tłumacząc swój wyjazd do w czasie gdy powinien być w izolacji i szerzej przedstawił okoliczności związane z wykryciem wirusa u niego i dalszymi krokami diagnostycznymi, zresztą w sposób zgodny ze swoimi zeznaniami w niniejszej sprawie. Wobec tego, nie ma uzasadnionych podstaw, aby kwestionować rzetelność i prawdziwość informacji zawartych w przedmiotowym artykule. Nadto zwrócić należy uwagę, że omawiany artykuł miał sprawozdawczy charakter i jego autor nie zawarł w nim żadnych ocen zachowań oskarżyciela posiłkowego, ograniczając się do przytoczenia faktów i przepisów prawnych. Tym samym, nie można uznać, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona czynu zabronionego z art. 212 § 2 k.k. Zważywszy na całokształt okoliczności niniejszej sprawy uznając, iż po rozpoczęciu przewodu sądowego stwierdzono okoliczność braku znamion czynu zabronionego zarzucanego oskarżonemu Sąd, stosownie do treści art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., uniewinnił oskarżonego K D od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 212 § 2 k.k. W przekonaniu Sądu nawet jeśliby uznać, że w przedmiotowej sprawie doszło do wypełnienia znamion czynu zabronionego przez oskarżonego na skutek przyjęcia, że przedstawienie działania J K jako niezgodnego z obowiązującymi przepisami prawa mogłoby narazić J K na podważenie i utratę zaufania publicznego, niezbędnego do pełnienia funkcji , to należałoby wskazać, że wówczas zastosowanie mieć powinien art. 213§2 pkt. 1 kk albowiem oskarżony publicznie podniósł prawdziwy zarzut dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną zaś stan zdrowia oskarżyciela prywatnego w zakresie pozytywnego wyniku badań w kierunku wirusa SARS-CoV-2 i konsekwencji prawnych z tym związanych, w kontekście pełnionej przez niego wówczas funkcji publicznej oraz w dobie trwającej pandemii tego wirusa i obostrzeń z tym związanych jak również potencjalnego zagrożenia zdrowia innych osób decydował o tym, że powyższej kwestii nie można traktować jako kwestii należącej wyłącznie do materii życia prywatnego. Zatem, zgodnie z art. 213§2 k.k. należałoby także uznać wówczas, że oskarżony nie popełnił przestępstwa. 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego Przytoczyć okoliczności czynu 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzyg nięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k., w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia prywatnego - oskarżyciel prywatny. Wobec tego, Sąd orzekł o obciążeniu kosztami postępowania oskarżyciela prywatnego. 8. PODPIS
  XIV_K__969_2022_wyrok.pdf	Sygn. akt XIV K 969/22 I » SWR Z WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 30 października 2024 toku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie w XIV Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Wioletta Ślifirczyk Protokolant: Agnieszka Gaca, Kacper Rodak, Jan Gawron po rozpoznaniu na rozprawie w dniu: 13.06.2024r., 05.09.2024r., 30.10.2024. z ptywatnego oskarżenia J K sprawy K D s. W i] ur. t. w oskarżonego o to, że : w artykule pt. „J ”, który ukazał się w dniu 24 grudnia 2021 r. na portalu pod linkiem pomówił Poktzywdzonego J K o to, że będąc chorym na COVID — 19 („koronawirusa ) poleciał na konkurs Eurowizji Junior do , a zatem o postępowanie niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa, któte mogłoby narazić Pokrzywdzonego J K na podważenie i utratę zaufania publicznego, niezbędnego do pełnienia funkcji tj. o czyn określony w art. 212 $ 2 k.k. orzeka I. uniewinnia K D od popełnienia zarzucanego mu czynu; II. kosztami procesu obciąża oskarżyciela prywatnego.
  VIII_K__522_2021_uzasadnienie.pdf	Sygn. akt VIII K 522/21 DEWŻ A WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lipca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie Wydział VIII Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Bazan Protokolant: Jakub Miller, Eleonora Pawlikowska, Ewelina Ozga, Magdalena Mroczek, Zuzanna Rżysko, Kacper Kozak przy udziale oskarżyciela prywatnego: A J -S po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 2 września 2022 roku, 26 września 2022 roku, 28 lutego 2023 roku, 31 marca 2023 roku, 25 września 2023 roku, 31 stycznia 2024 roku, 8 kwietnia 2024 roku, 15 kwietnia 2024 roku, 24 maja 2024 roku, 26 czerwca 2024 roku sprawy z oskarżenia prywatnego A J -S przeciwko: J P Ł -O syna urodzonego roku w oskarżonemu o to, że: L w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 z góry powziętym zamiarem sformułował nieprawdziwą obraźliwą poniżającą wypowiedź, w której stwierdził, że A J-S do wyższych sfer jest zbyt daleko, w konfrontacji z uprzednio zaprezentowaną oczywiście nieprawdziwą treścią tendencyjnego programu , przedstawiając w nim Pokrzywdzoną jako osobę nie opłacającą faktury, powiązaną z przez to, że uczestniczyła w spotkaniu biznesowym na . Stworzył nieprawdziwe wrażenie złamania prawa międzynarodowego przez Pokrzywdzoną. Uczynił to w zamiarze bezpośrednim znieważenia, zdyskredytowania, zniszczenia krystalicznego wizerunku, nie przedstawiając na potwierdzenie powyższych wypowiedzi żadnych dowodów, dokumentów świadczących o jej osobistych długach czym znieważył i poniżył w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, a przez to uruchomił spiralę obraźliwych, niegodziwych, okropnych komentarzy uderzających w godność Pokrzywdzonej; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. z art. 11 § 2 k.k. II. od dnia 20 czerwca 2019 r. do 21 lipca 2019 r. w dalszym ciągu realizował politykę przyjętej propagandy zniszczenia wizerunku A J – S , uderzając w każdą sferę jej życia, zarówno publicznego i także prywatnego- ściśle osobistego. Formułował oczywiście nieprawdziwe informacje, a mógł ustalić rzeczywisty przebieg wydarzeń, rzeczywisty rozmiar prowadzonej działalności, przedstawić rzeczywistą przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego zachowując rzetelność dziennikarską, równość stron do zajęcia stanowiska. Działając nierzetelnie, uczynił to wykorzystując środki finansowe publicznej telewizji, przeznaczając czas antenowy w niegodziwy sposób i przyjmując wiodące nieprawdziwe informacje szykanujące Pokrzywdzoną, tym samym zainicjował okropny hejt na Pokrzywdzoną; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. orzeka: I. na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko J P Ł -O warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby, po ustalenia, w ramach zarzucanych mu prywatnym aktem oskarżenia czynów, iż w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 zapowiadając emisje reportażu dotyczącego działalności A J - S użył słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”, czym znieważył i poniżył A J – S w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego J P Ł -O do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złote na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; III. na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego J P Ł -O na rzecz oskarżycielki prywatnej A J -S kwotę 300 (trzystu) złote tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania. IV. Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego J P Ł -O opłatą w kwocie 60 ( sześćdziesiąt) złote; UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 522/21 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. J P Ł -O Czyny zarzucane: J P Ł -O został oskarżony prywatnym aktem oskarżenia złożonym przez A J S , o to, że: 1. w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 z góry powziętym zamiarem sformułował nieprawdziwą obraźliwą poniżającą wypowiedź, w której stwierdził, że A J – S do wyższych sfer jest zbyt daleko, w konfrontacji z uprzednio zaprezentowaną oczywiście nieprawdziwą treścią tendencyjnego programu , przedstawiając w nim Pokrzywdzoną jako osobę nie opłacającą faktury, powiązaną z przez to, że uczestniczyła w spotkaniu biznesowym na . Stworzył nieprawdziwe wrażenie złamania prawa międzynarodowego przez Pokrzywdzoną. Uczynił to w zamiarze bezpośrednim znieważenia, zdyskredytowania, zniszczenia krystalicznego wizerunku, nie przedstawiając na potwierdzenie powyższych wypowiedzi żadnych dowodów, dokumentów świadczących o jej osobistych długach czym znieważył i poniżył w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, a przez to uruchomił spiralę obraźliwych, niegodziwych, okropnych komentarzy uderzających w godność Pokrzywdzonej; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. z art. 11 § 2 k.k. 2. od dnia 20 czerwca 2019 r. do 21 lipca 2019 r. w dalszym ciągu realizował politykę przyjętej propagandy zniszczenia wizerunku A J – S , uderzając w każdą sferę jej życia, zarówno publicznego i także prywatnego- ściśle osobistego. Formułował oczywiście nieprawdziwe informacje, a mógł ustalić rzeczywisty przebieg wydarzeń, rzeczywisty rozmiar prowadzonej działalności, przedstawić rzeczywistą przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego zachowując rzetelność dziennikarską, równość stron do zajęcia stanowiska. Działając nierzetelnie, uczynił to wykorzystując środki finansowe publicznej telewizji, przeznaczając czas antenowy w niegodziwy sposób i przyjmując wiodące nieprawdziwe informacje szykanujące Pokrzywdzoną, tym samym zainicjował okropny hejt na Pokrzywdzoną; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. Czyn przypisany: Wyrokiem z dnia 5 lipca 2024 roku, po zmianie opisu czynu w ramach zarzutów prywatnego aktu oskarżenia Sąd przypisał oskarżonemu sprawstwo z zakresie togo że: w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 zapowiadając emisje reportażu dotyczącego działalności A J - S użył słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”, czym znieważył i poniżył A J – S w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty J P Ł -O w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 zapowiadając emisje reportażu dotyczącego działalności A J - S użył słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”, czym znieważył i poniżył A J – S w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania działalności gospodarczej prowadzonej przez A J S . nagranie programu na CD 35 zeznania świadka A J – S 381v-384 J P Ł -O ma lat i jest magistrem . Wykonuje zawód i prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. oświadczenie oskarżonego 364 605 Nie karany. dane o karalności Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. J P Ł -O Czyn zarzucany: Czyny zarzucane: J P Ł -O został oskarżony prywatnym aktem oskarżenia złożonym przez A J S , o to, że: 1. w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 z góry powziętym zamiarem sformułował nieprawdziwą obraźliwą poniżającą wypowiedź, w której stwierdził, że A J – S do wyższych sfer jest zbyt daleko, w konfrontacji z uprzednio zaprezentowaną oczywiście nieprawdziwą treścią tendencyjnego programu , przedstawiając w nim Pokrzywdzoną jako osobę nie opłacającą faktury, powiązaną z przez to, że uczestniczyła w spotkaniu biznesowym na . Stworzył nieprawdziwe wrażenie złamania prawa międzynarodowego przez Pokrzywdzoną. Uczynił to w zamiarze bezpośrednim znieważenia, zdyskredytowania, zniszczenia krystalicznego wizerunku, nie przedstawiając na potwierdzenie powyższych wypowiedzi żadnych dowodów, dokumentów świadczących o jej osobistych długach czym znieważył i poniżył w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, a przez to uruchomił spiralę obraźliwych, niegodziwych, okropnych komentarzy uderzających w godność Pokrzywdzonej; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. z art. 11 § 2 k.k. 2. od dnia 20 czerwca 2019 r. do 21 lipca 2019 r. w dalszym ciągu realizował politykę przyjętej propagandy zniszczenia wizerunku A J – S , uderzając w każdą sferę jej życia, zarówno publicznego i także prywatnego- ściśle osobistego. Formułował oczywiście nieprawdziwe informacje, a mógł ustalić rzeczywisty przebieg wydarzeń, rzeczywisty rozmiar prowadzonej działalności, przedstawić rzeczywistą przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego zachowując rzetelność dziennikarską, równość stron do zajęcia stanowiska. Działając nierzetelnie, uczynił to wykorzystując środki finansowe publicznej telewizji, przeznaczając czas antenowy w niegodziwy sposób i przyjmując wiodące nieprawdziwe informacje szykanujące Pokrzywdzoną, tym samym zainicjował okropny hejt na Pokrzywdzoną; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. Czyn przypisany: Wyrokiem z dnia 5 lipca 2024 roku, po zmianie opisu czynu w ramach zarzutów prywatnego aktu oskarżenia Sąd przypisał oskarżonemu sprawstwo z zakresie togo że: w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 zapowiadając emisje reportażu dotyczącego działalności A J - S użył słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”, czym znieważył i poniżył A J - S w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Sąd w ramach zakreślonych zarzutami prywatnego aktu oskarżenia, zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wyeliminowanie z niego sformułowań zawierających stwierdzenie, że A J – S do wyższych sfer jest zbyt daleko, w konfrontacji z uprzednio zaprezentowaną oczywiście nieprawdziwą treścią tendencyjnego programu , przedstawiając w nim Pokrzywdzoną jako osobę nie opłacającą faktury, powiązaną z przez to, że uczestniczyła w spotkaniu biznesowym na . Stworzył nieprawdziwe wrażenie złamania prawa międzynarodowego przez Pokrzywdzoną. Uczynił to w zamiarze bezpośrednim znieważenia, zdyskredytowania, zniszczenia krystalicznego wizerunku, nie przedstawiając na potwierdzenie powyższych wypowiedzi żadnych dowodów, dokumentów świadczących o jej osobistych długach czym znieważył i poniżył w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, a przez to uruchomił spiralę obraźliwych, niegodziwych, okropnych komentarzy uderzających w godność Pokrzywdzonej oraz sformułowań zawierających stwierdzenie, że od dnia 20 czerwca 2019 r. do 21 lipca 2019 r. w dalszym ciągu realizował politykę przyjętej propagandy zniszczenia wizerunku A J - S , uderzając w każdą sferę jej życia, zarówno publicznego i także prywatnego- ściśle Dowody jak w pkt 1.1.1. ------------------- wyjaśnienia oskarżonego J P Ł -O w części w jakiej nie są one sprzeczne z treścią programu numery kart jak w pkt 1.1.1. ----------- 364-366 osobistego. Formułował oczywiście nieprawdziwe informacje, a mógł ustalić rzeczywisty przebieg wydarzeń, rzeczywisty rozmiar prowadzonej działalności, przedstawić rzeczywistą przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego zachowując rzetelność dziennikarską, równość stron do zajęcia stanowiska. Działając nierzetelnie, uczynił to wykorzystując środki finansowe publicznej telewizji, przeznaczając czas antenowy w niegodziwy sposób i przyjmując wiodące nieprawdziwe informacje szykanujące Pokrzywdzoną, tym samym zainicjował okropny hejt na Pokrzywdzoną; albowiem w ocenie Sądu sformułowania takie w sposób opisany w prywatnym akcie oskarżenia nie zostały wypowiedziane przez oskarżonego, zaś te które przekazywał nie nosiły cech zniesławienia i pomówienia. ,, ” wyemitowanego przez w dniu 20 czerwca 2019 r. w godz. 20.10 do godz. 20.35. OCENA DOWODÓW Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 nagranie programu zapisane w płycie DVD dołączonej do prywatnego aktu oskarżenia (k. 34). Nagranie programu ,, ” wiernie odzwierciedla materiał wyemitowany przez w dniu 20 czerwca 2019 r. w godz. 20.10 do godz. 20.35 Nie był on kwestionowany w toku postępowania. zeznania świadka/ pokrzywdzonej A J S Zeznania spójne, logiczne. Sąd nie miał wątpliwości co do szczerości i wiarygodności zeznań oskarżycielki prywatnej. Częściowo wyjaśniania oskarżonego J Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J P Ł -O w zakresie w jakim nie są one sprzeczne z treścią nagrania ,, ” wyemitowanego przez w dniu 20 czerwca 2019 r. P Ł -O w godz. 20.10 do godz. 20.35. Dane o karalności (k.605) Dane wygenerowane z bazy danych prowadzonej na podstawie ustawy. Strony w toku procesu nie kwestionowały treści tego dokumentu. Sąd z urzędu również nie nabrał wątpliwości co do wiarygodności informacji zawartych w tym dokumencie. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 dokumenty dołączone w toku procesu przez oskarżycielkę posiłkową i jej pełnomocników do akt sprawy oraz jako załącznik do akt sprawy oraz nagranie konferencji prasowej (k.589) Dokumenty te i nagranie nie zawierając informacji wskazujących na sprawstwa i winę oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów. Zeznania świadka B W (k 386-388, 395-397, 580-584) Zeznania tego świadka opisującego obszernie działalności A J -S , nie odnoszą się bezpośrednio do czynów zarzucanych oskarżonemu i nie zawierając informacji wskazujących na sprawstwa i winę oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów. Częściowo wyjaśniania oskarżonego J Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Jego wyjaśnienia nie stanowiły podstawy do ustaleń faktycznych w zakresie w jakim wypowiedział się w programie ,, ” P Ł -O wyemitowanym przez w dniu 20 czerwca 2019 r. w godz. 20.10 do godz. 20.35. używając słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”. Słowa te były wypowiedziane z jego inicjatywy i wykraczały poza zakres zaanonsowania materiałów audio -wideo wytworzonych przez inne osoby. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego, zaprzeczającego temu aby miał jakikolwiek wypływ na wypowiedzi w programie ,, ” wyemitowanym przez w dniu 20 czerwca 2019 r. w godz. 20.10 do godz. 20.35, są sprzeczne z dołączonym do akt zapisem nagrania tego programu. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem -------------------- ---------------------------------- Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ----------------------------------------------------------------------------------------------- ☒ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem I. J P Ł – O Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Zgodnie z treści art. 212 § 1 k.k. kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Zgodnie z treści art. 212 § 2 k.k. jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Zgodnie z treści art. 216 § 1 k.k. kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Zgodnie z treści art. 216 § 2 k.k. kto znieważa inną osobę za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Zgodnie z treści art.11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Wypowiedź oskarżonego J P Ł -O w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 zapowiadającego emisje reportażu dotyczącego działalności A J - S poprze użycie słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”, stanowiło pomówienie A J – S o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć ją w opinii publicznej i narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do prowadzonej przez nią działalności zawodowej i biznesowej. W ocenie Sądu treść wypowiedzi i określnie „biznesowo – medialną wydmuszką” jest jednocześnie wypowiedzią znieważając osobę której dotyczy, a tym przypadku znieważającą A J – S . Cytowana wyżej wypowiedź oskarżonego wyemitowana została w programie , czyli w środkach masowego komunikowania wskazanych w art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 2 k.k. Oskarżony J P Ł -O jest osobą o wykształceniu , wykonuje zawód , z uwagi na swój wieki, doświadczenie życiowe i doświadczenie w pracy zawodowej niewątpliwie miął świadomość, iż jego wypowiedź znieważa A J – S , poniża ją w opinii publicznej i naraża ją na utratę zaufania potrzebnego do prowadzonej przez nią działalności zawodowej i biznesowej. W związku z tym obejmował on swoją świadomością realizacją znamion typu czynu zabronionego stypizowanego w art. art. 212 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k. i działał z zamiarem bezpośrednim znieważenia i pomówienia A J – S za pomocą środków masowego komunikowania. W związku z tym w ocenie Sądu zachowanie J P Ł -O wyczerpało znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wyeliminowanie z niego sformułowań w zakresie w jakim przeprowadzone w toku rozprawy dowody nie dały podstaw do przypisania mu sprawstwa i winy , uwzględniając w szczególności, fakt, iż sama reportaż nie był zrealizowany przez J P Ł -O . Nadto przeprowadzone w toku procesu dowody nie pozwoliły na ustalenia, że J P Ł -O , po emisji reportażu, do 21 lipca 2019 r. w dalszym ciągu realizował politykę przyjętej propagandy zniszczenia wizerunku A J – S . ☒ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania I J P Ł – O Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania Rozważając okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd doszedł do wniosku, że spełnione zostały wszystkie przesłanki do zastosowania wobec J P Ł -O instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że nie zachodzą przeszkody określone w art. 66 k.k., które uniemożliwiałyby zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania względem oskarżonego. Nie był bowiem karany, nie tylko za przestępstwo umyślne, ale w ogóle. Dodatkowo przypisany oskarżonemu czyn zagrożony jest karą do jednego roku pozbawienia wolności. Wskazać również należy, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa nie budzą wątpliwości, co zostało wskazane powyżej w treści mniejszego uzasadnienia. Zgodnie zaś z aktualnym orzecznictwem brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu nie oznacza, że warunkiem zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania jest przyznanie się oskarżonego do winy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1985 r., RNw 17/85, OSNKW 1986, nr 3-4, poz. 18). Trzeba także zaznaczyć, że okoliczności przedmiotowej sprawy w pełni uzasadniają przekonanie, że stopień winy oskarżonego, jak również stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu nie są znaczne. Powyższe wynika przede wszystkim ze stosunkowo krótkiej wypowiedzi odnoszącej się do A J – S . Kolejna z przesłanek stosowania warunkowego umorzenia postępowania – pozytywna prognoza kryminologiczna – również została w przedmiotowej sprawie spełniona. Postawa J P Ł -O , a także jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, a w tym niekaralność, wskazują na to, iż przypisany oskarżonemu czyn stanowi jedynie epizod w jego życiu podczas wypowiedzi w telewizji i w pełni uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowo umorzonego postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Z uwagi na powyższe Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne wobec J P Ł - O na okres 1 roku próby, uznając za adekwatny w realiach niniejszej sprawy ten właśnie okres przewidziany przez ustawodawcę. ☐ 3.4. Umorzenie postępowania ----------------- --------------------------------------------- Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ☐ 3.5. Uniewinnienie ------------------- ------------------------------------------ Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności J P Ł – O II. II. Sąd uznał również za celowe orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 1.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej na podstawie art. 67 § 3 kk. Zdaniem Sądu uiszczenie wskazanej kwoty będzie stanowiło dla oskarżonego jedyną, aczkolwiek realną dolegliwość, akcentującą nieopłacalność popełniania czynów zabronionych. Orzeczenie w tym zakresie zaciera również wrażenie bezkarności. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia Punkt z wyroku odnoszący Przytoczyć okoliczności z wyroku się do przypisan ego czynu ----------- ----------------------- -------------------- ------------------------------------ INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzygni ęcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. Na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego J P Ł -O na rzecz oskarżycielki prywatnej A J – S , kwotę 300 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania. IV. Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd obciążył oskarżonego J P Ł -O opłatą w kwocie 60 zł. PODPIS Tomasz Bazan
  VIII_K__522_2021_uzupełnienie_uzasadnienia.pdf	Sygn. akt VIII K 522/21 Uzupełnienie uzasadnienia wyroku z dnia 5 lipca 2024 roku w trybie art. 449a § 1 k.p.k. W dniu 5 lipca 2024 roku Sądu Rejonowy wydał wyrok w sprawie z oskarżenia prywatnego A J -S przeciwko J P Ł -O oskarżonemu o przestępstwa art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. z art. 11 § 2 k.k. i art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. (k.616-618, tom IV). Strony złożyły wnioski o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku. Sąd Rejonowy sporządził pisemne uzasadnienie wyroku (k. 623-632 tom IV). Obrońca oskarżonego i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wnieśli apelację od w/w wyroku Sądu Rejonowego oraz odpowiedź na apelację (odpowiednio: k. 636-643, k.647-658, k.674-675 tom IV). Postanowieniem z dnia 5 lutego 2025 roku Sąd Okręgowy w , zwrócił akta Sądowi Rejonowemu celem uzupełnienia uzasadnienia w trybie art. 449a § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy wskazał, iż zmiana opisu czynu przepisanego oskarżonemu powinna zostać umotywowana szerzej, przez wskazanie dlaczego zgromadzone w sprawie dowody nie dostarczyły podstaw do przypisania oskarżonemu innych zachowań opisanych w akcie oskarżenia. Sąd Okręgowy stwierdził, iż dla jasności wywodu byłoby wskazane aby Sąd Rejonowy uzupełnienie uzasadnienia sporządził bez stosowani formy formularzowej określonej w art. 99a k.p.k. (k.692, tom IV) Sąd Rejonowy zważył co na następuje: Odnośnie zachowania opisanego w zarzucie nr I prywatnego aktu oskarżenia, Sąd oparł ustalenia faktyczna na podstawie analizy zapisu programu ,, ” wyemitowanego przez w dniu 20 czerwca 2019 r. w godz. 20.10 do godz. 20.35 zarejestrowanego na płycie DVD znajdującej się w aktach sprawy (k. 34) oraz częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego J Ł -O (k. 364-366, tom II) i zeznań A J – S -oskarżycielki posiłkowej przesłuchanej w charakterze świadka (k. k. 381- 384, tom II ). Z treści nagrania ( napisy wyświetlane, na końcu programu) wynika w szczególności, iż wydawcą był M F , szefem redakcji P W , a prowadzącym J Ł . ( 15 minuta 47 sekunda nagrania płyty DVD z k. 35). Wymieniono też szereg innych osób biorących udział w produkcji programu . Analizując treść nagrania Sad stwierdził, iż głos osoby wypowiadającej się w reportażu zapowiedzianym przez J Ł -O nie był tożsamy z głosem oskarżonego. W fragmentach reportażu, gdzie widoczne są osoby z ekipy nagrywającej program, nie jest widoczny J Ł -O . Widoczne są, inne osoby, które jak wynika z kontekstu rozmowy, próbowały uzyskać informację, przeprowadzić rozmowę. J Ł -O wyjaśnił na rozprawie w dniu 2 września 2022 roku, że jego funkcją było prezentowanie materiałów przygotowanych przez redakcję programu , nie jest autorem tych materiałów. Zarzuty powinny być kierowane do osób odpowiedzialnych za emisję i przygotowanie materiału. Oskarżony wyjaśnił, iż merytorycznie za treść materiałów odpowiadają reporterzy i wydawcy programu i to do ich zadań należy zbieranie informacji i weryfikowanie (k.365, tom II). A J – S , odpowiadając na pytania obrońcy oskarżonego zeznała w szczególności, iż na zdjęciach reporterów, którzy byli pod jej domem rodzinnym nie ma J Ł -O . Świadek podała, iż w jej miejscowości rodzinnej był chyba P S i jakiś dziennikarz, który zadawał pytania. Była też ekipa filmowa, z kamerzystami i mikrofonami (k. 386 verte, k.384, tom II) W ocenie Sadu opisane wyżej dowody były wystarczające do ustalenia jaka był rola J Ł -O . W ocenie Sadu nie był potrzeby przesłuchiwania na tą okoliczność innych osób. Zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują, iż emitenci programów telewizyjnych nie mają powodów aby podawać nieprawdziwe dane co do osób uczestniczących w produkcji emitowanego materiału. Analiza przytoczonych wyżej dowodów w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego wskazuje na to, iż J Ł -O nie był autorem reportażu lecz osobą prowadząc program w studio i zapowiadającą reportaż. W ocenie Sądu oskarżony J Ł -O nie miał wpływu na treści zawarte w zapowiadanym przez niego reportażu i w związku z tym nie może ponosić odpowiedzialności karnej za tworzeni i publikację treści, których nie tworzył i nie publikował, co wynika z analizy treści art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 i 2 k.k. i w z art. 216 § 1 i 2 k.k. W ocenie Sądu oskarżony J Ł -O może ponosić odpowiedzialność jedynie za słowa, które osobiście wypowiedział. W związku tym, ustalając czy oskarżony popełnił zarzucany mu czyn zabroniony czy też nie, Sąd, poddał analizę jedynie słowa osobiście wypowiedziane przez J Ł -O przed emisja reportażu ( od początku nagrania do 50 sekundy) oraz po emisji reportażu od 15 minuty, 24 sekundy do zakończenia nagrania) (k.35, koperta zawierająca płytę DVD z nagraniem programu ) . Sąd uznał, iż w tym zakresie oskarżony miał wpływ na to jakich słów użyje zapowiadając program. W przypadku, gdyby podejmowano próby narzucenia oskarżonemu treści jego osobistych wypowiedzi i nakazano mu użycie słów, które mogą stanowić pomówienie lub zniewagę w rozumieniu art. 212 k.k., art. 216 k.k., to powinien odmówić używania tego rodzaju zwrotów i zażądać od wydających polecenie umożliwienie dokonanie zmian redakcyjnych wypowiedzi. W toku procesu oskarżony nie wskazywał aby do użycia przypisanych mu w wyroku zwrotów był zmuszony groźbą bezprawną, szantażem, czy też w inny bezprawny sposób. Analizując treść wypowiedzi J Ł -O przed emisja reportażu ( od początku nagrania do 50 sekundy) oraz po emisji reportażu od 15 minuty, 24 sekundy do zakończenia nagrania), Sąd uznał, iż wypowiedziany osobiście przez oskarżonego zwrot „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”,( 44 sekunda nagrania) wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W ocenie Sądu wypowiedź ta stanowi pomówienie oskarżycielki prywatnej – osoby prowadzącej działalność o charakterze gospodarczym – o takie właściwości, które mogą narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzonej przez nią działalności. Nadto słowa te – w ocenie Sądu- stanowią znieważenie oskarżycielki prywatnej. W ocenie Sądu określnie innej osoby „biznesowo-medialną wydmuszką” wykracza poza ramy prawa do krytyki działalności prowadzonej przez taka osobę oraz stanowi znieważenie takiej osoby. Pozostałe wypowiedzi J Ł -O , przed emisją reportażu i po jego emisji dot. używania przez oskarżycielkę posiłkową nazwiska, tytułowania się księżną, aspiracji do wyższych sfer w ocenie Sądu nie stawią zniesławienia ani znieważenia w rozumieniu art. 212 § 1, 2 k.k. i w z art. 216 § 1, 2 k.k. W związku z tym Sąd Rejonowy wyeliminował je z opisu czynu przypisanego oskarżonemu. Sąd wyeliminował również z opisu czynu wypowiedzi zawarte z zarzucie w punktu I prywatnego aktu oskarżenia dotyczące treści zawartych w reportażu, stwierdzając iż J Ł – O nie wypowiedział ich osobiści i nie miał bezpośredniego wpływu na treść wyemitowanego materiału, tj. treści dotyczących przedstawienia w reportażu oskarżycielki prywatnej jako osoby nieopłacającej faktur, powiązanej z przez to, że uczestniczyła w spotkaniu biznesowym na , stworzenia nieprawdziwego wrażenie złamania prawa międzynarodowego przez pokrzywdzoną, wypowiedzi odnoszące się do osobistych długów oskarżycielki prywatnej. Do akt sprawy dołączono obszerną dokumentację – trzy segregatory zawierając w znacznej części wydruki ze stron internetowych i portali społecznościowych zawierające komentarze internatów. Przy czym wydruki, z których wynikałoby że pochodzą one od oskarżonego pojawiają się sporadyczne. Z uwaga na datę ich złożenie do akt sprawy i treść przepisów regulujących czas przechowywania danych telekomunikacyjnych, zweryfikowanie autentyczności wpisów, daty ich publikacji i ich autorów, w toku procesu nie było możliwe. Nadto w przedłożonych segregatorach umieszczono kopie zawiadomienia w innej sprawie dotyczącej innej osoby i załączniki do tego zawiadomienia w języku angielskim i rosyjskim, wydruki dotyczące publikacji i inne dokumenty. Dołączono także dokumentację dotyczącą stanu zdrowia członków rodziny oskarżycielki prywatnej. Nadto do tak sprawy dołączono nagrania audio- video zawierające konferencję prasową oskarżycielki prywatnej (k. 589) oraz nagrania zawierające w szczególności urywki programu i konferencji prasowej (k.370). Nadto do akt dołączono kserokopie dokumentów – informacje z BIK, tłumaczenia przysięgłe na język polski, wydruki stron internetowych, dokumentację medyczna (k. 19 - 33). Nadto do akt dołączono kolejne wydruki ze stron internetowych i portali społecznościowych wraz komentarzami internautów, informacje z BIK (k. 65-101), dokumentację medyczną (k. 102), wydruki korespondencji e-mail, wydruki ze stron internetowych i portali społecznościowych (k.103-184), wydruku (k.185-209), wydruki stron internetowych (k. 210-215), orzeczenie (k.223), wydruki stron internetowych (k. 226-227), wydruki korespondencji z portali społecznościowych (k.244-268), wydruki (k.402-428), akt notarialny z dnia 18 stycznia 2021 roku wraz z załącznikami – wydruki z portali społecznościowych i ze stron internetowych (k. 429 - 578). Analiza dołączonych do akt sprawy nagrań audio – video wskazuje na to, iż zapisane na nich pliki w znacznej części stanowią powielenie programu zapisanego na płycie DVD (k.35 akt sprawy) oraz dodatkowo zawierają nagrana z konferencji prasowej oskarżycielki posiłkowej i nagrania storn internetowych. Analiza nagranych materiałów nie daje podstaw do podważenia ustaleń poczynionych w toku procesu, a w tym wyjaśnień oskarżonego J Ł – O , z których wynika, że oskarżony był jedynie prowadzącym program , emitowanym przez w dniu 20 czerwca 2019 r. w godz. 20.10 do godz. 20.35. Nagrana pliki audio wideo nie dają podstaw do przyjęcia, że był on twórcą reportażu wyemitowanego podczas tego programu. Dodatkowo z nagrań tych wynika, że oskarżony J Ł -O zadawał pytania podczas konferencji prasowej A J – S zorganizowanej w związku z planami założenia partii politycznej „ ”. Pytania oskarżonego dotyczyły płatności i rachunków bankowych. Konferencja prasowa miała miejsce po dniu emisji programu , emitowanym przez w dniu 20 czerwca 2019 r. W ocenie Sądu analiza treści pytań J Ł – O nie pozwala na przyjęcia, iż stanowią one realizację znamion typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1, 2 k.k. lub art. 216 § 1, 2 k.k. Pytania nie odbiegały od sposobu zadawania pytań osobom publicznym, na konferencjach prasowych. Odnośnie czynu zarzucanego w punkcie I prywatnego aktu oskarżenia, dołączone do akt w toku procesu, opisane wyżej materiały, nie dały podstaw do przypisania oskarżonemu J Ł – O sprawstwa w szerszym zakresie niż to przypisano w wyroku ( tj. jedynie w zakresie określenia „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo- medialną wydmuszką”). Odnoszą się do zarzutu z punktu II prywatnego aktu oskarżenia wskazać należy, iż prywatnym aktem oskarżenia w pkt II zarzucano oskarżonemu, że od dnia 20 czerwca 2019 r. do 21 lipca 2019 r. w dalszym ciągu realizował politykę przyjętej propagandy zniszczenia wizerunku A J – S , uderzając w każdą sferę jej życia, zarówno publicznego i także prywatnego- ściśle osobistego. Formułował oczywiście nieprawdziwe informacje, a mógł ustalić rzeczywisty przebieg wydarzeń, rzeczywisty rozmiar prowadzonej działalności, przedstawić rzeczywistą przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego zachowując rzetelność dziennikarską, równość stron do zajęcia stanowiska. Działając nierzetelnie, uczynił to wykorzystując środki finansowe publicznej telewizji, przeznaczając czas antenowy w niegodziwy sposób i przyjmując wiodące nieprawdziwe informacje szykanujące Pokrzywdzoną, tym samym zainicjował okropny hejt na Pokrzywdzoną, tj. przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. W ocenie Sądu analiza treści tego zarzutu nie wskazuje na wyczerpanie znamion typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. ani też innego czynu ściganego z oskarżenia prywatnego. W toku procesu oskarżycielka prywatna złożyła zeznania (k 381-384, tom II), dołączono również do akt opisane wyżej dokumenty – wydruki i pliki audio-video. Analiza treści zeznań świadka A J – S , wyjaśnień oskarżonego J Ł – O , w ocenie Sądu nie pozwala na przypisanie oskarżonemu, dodatkowych zachowań wyczerpujących ustawowe znamiona typu czyny zabronionego stypizowanego w art. art. 212 § 1, 2 k.k. czy art. 216 § 1, 2 k.k., bądź też innego typu czyny zabronionego ściganego z oskarżenia prywatnego. W toku procesu pełnomocnik oskarżycielki prywatnej ani sama oskarżycielka prywatna nie sprecyzowali zarzutów z punku II prywatnego aktu oskarżenia w taki sposób, który umożliwiłby Sądowi Rejonowemu w ramach czasowo-przestrzennych i opisowych, nie wychodzą poza granice prywatnego aktu oskarżenia, przypisanie czynu z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. bądź też innego zachowania wyczerpującego ustawowe znamiona typu czynu zabronionego ściganego z oskarżenia prywatnego. Niezależnie od podniesionej wyżej kwestii przypisania czynu w granicach zarzutu aktu oskarżenia, dodać jednocześnie należy, iż rzetelna weryfikacja dołączonych do akt wydruków stron internetowych i portali społecznościowych, w toku procesu nie był możliwa. Złożono je bowiem do akt sprawy po upływie roku o dat wskazanych w zarzutach prywatnego aktu oskarżenia. Podejmowanie próby weryfikacji wydruku pod kątem ich autentyczności, autora wpisu i daty wpisu, nie byłoby skuteczne w szczególności z uwagi na okres przechowywania danych o logowaniu przez operatorów telekomunikacyjnych ( tj. okres jednego roku) oraz lokalizacji operatów serwisów społecznościowych poza granicami Polski. W związku z tym Sąd Rejonowy wydają wyrok, analizując zarzuty prywatnego aktu oskarżenia uznał, iż w ramach zarzucanych oskarżonemu czynów, możliwe jest przypisanie mu wyłączenia czynu zabronionego ustawą opisanego w sentencji uzasadnianego wyroku, tj. tego że w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 zapowiadając emisje reportażu dotyczącego działalności A J - S użył słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”, czym znieważył i poniżył A J – S w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W uzasadnieniu wyroku, Sąd Rejonowy przedstawił okoliczności i ustalenia, które dały podstawy do warunkowego umorzenia postępowania oraz orzeczenia środków karnych. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie nie nakazuje uzupełnienia uzasadnienia w tym zakresie (k. 692, tom IV).
  VIII_K__522_2021_wyrok.pdf	Sygn. akt VIII K 522/21 DEWŻ A WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lipca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie Wydział VIII Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Bazan Protokolant: Jakub Miller, Eleonora Pawlikowska, Ewelina Ozga, Magdalena Mroczek, Zuzanna Rżysko, Kacper Kozak przy udziale oskarżyciela prywatnego: A J -S po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 2 września 2022 roku, 26 września 2022 roku, 28 lutego 2023 roku, 31 marca 2023 roku, 25 września 2023 roku, 31 stycznia 2024 roku, 8 kwietnia 2024 roku, 15 kwietnia 2024 roku, 24 maja 2024 roku, 26 czerwca 2024 roku sprawy z oskarżenia prywatnego A J -S przeciwko: J P Ł -O syna urodzonego roku w oskarżonemu o to, że: L w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 z góry powziętym zamiarem sformułował nieprawdziwą obraźliwą poniżającą wypowiedź, w której stwierdził, że A J-S do wyższych sfer jest zbyt daleko, w konfrontacji z uprzednio zaprezentowaną oczywiście nieprawdziwą treścią tendencyjnego programu , przedstawiając w nim Pokrzywdzoną jako osobę nie opłacającą faktury, powiązaną z przez to, że uczestniczyła w spotkaniu biznesowym na . Stworzył nieprawdziwe wrażenie złamania prawa międzynarodowego przez Pokrzywdzoną. Uczynił to w zamiarze bezpośrednim znieważenia, zdyskredytowania, zniszczenia krystalicznego wizerunku, nie przedstawiając na potwierdzenie powyższych wypowiedzi żadnych dowodów, dokumentów świadczących o jej osobistych długach czym znieważył i poniżył w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, a przez to uruchomił spiralę obraźliwych, niegodziwych, okropnych komentarzy uderzających w godność Pokrzywdzonej; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. z art. 11 § 2 k.k. II. od dnia 20 czerwca 2019 r. do 21 lipca 2019 r. w dalszym ciągu realizował politykę przyjętej propagandy zniszczenia wizerunku A J – S , uderzając w każdą sferę jej życia, zarówno publicznego i także prywatnego- ściśle osobistego. Formułował oczywiście nieprawdziwe informacje, a mógł ustalić rzeczywisty przebieg wydarzeń, rzeczywisty rozmiar prowadzonej działalności, przedstawić rzeczywistą przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego zachowując rzetelność dziennikarską, równość stron do zajęcia stanowiska. Działając nierzetelnie, uczynił to wykorzystując środki finansowe publicznej telewizji, przeznaczając czas antenowy w niegodziwy sposób i przyjmując wiodące nieprawdziwe informacje szykanujące Pokrzywdzoną, tym samym zainicjował okropny hejt na Pokrzywdzoną; tj. o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. orzeka: I. na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko J P Ł -O warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby, po ustalenia, w ramach zarzucanych mu prywatnym aktem oskarżenia czynów, iż w dniu 20 czerwca 2019 r. w ogólnopolskim programie o godz. 20.10 do godz. 20.35 zapowiadając emisje reportażu dotyczącego działalności A J - S użył słów „to co znaleźliśmy dowodzi, że mamy do czynienia z biznesowo-medialną wydmuszką”, czym znieważył i poniżył A J – S w opinii publicznej i naraził na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania określonego stanowiska wykonywania określonej działalności, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego J P Ł -O do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złote na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; III. na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego J P Ł -O na rzecz oskarżycielki prywatnej A J -S kwotę 300 (trzystu) złote tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania. IV. Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego J P Ł -O opłatą w kwocie 60 ( sześćdziesiąt) złote;
  VIII_K__1000_2021_uzasadnienie_1.pdf	Sygn. akt VIII K 1000/21 KA WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy — Mokotowa w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: asesor sądowy Katarzyna Dąbrowska Protokolant: Ewelina Ozga bez udziału oskarżyciela publicznego po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 28 lutego 2023 r., 29 maja 2023 r., 08 września 2023 r., 21 listopada 2023 t., 26 lutego 2024 r., 10 maja 2024 r., 18 czerwca 2024 r., 16 września 2024 r. 1 5 listopada 2024 t. sprawy z oskarżenia prywatnego M P przeciwko T D , synowi z domu , utodzonemu w dniu t. w oskarżonemu o to, że: 1. w dniu 7.03.2019 r. o godz. 22:40 w zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: „Odchodząc Z Pani M zostawiła po sobie przeszło 2 miliony złotych długów i tej spółki nikt już nie przejmie, nawet Pani M „ Smutne Jest to, że zamiast nowej krwi wracają stare nazwiska, które miały już swój czas, ale niestety nie miały osiągnięć. Jednak dla pojawienia się nowych nazwisk potrzebna jest przestrzeń, czas i budowanie relacji z miastem, żeby I miał sensowną obcję, a nie wracał do ludzi z bobrzedniej dekady ;)” czym pomówił M P za pomocą śtodków masowego komunikowania się, o to, że pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i , tj. o przestępstwo z art. 212 $ 2 k.k. 2. w dniu 12.03.2019 r. o godz. 17.35 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: , zamieściła komentarz o treści „Już raz mówiła, że pomoże, co ciekawe swojej spółce chciała pomagać, ale niespełna 2 miesiące później oddała akcje i nie pomogła: ... Cytując klasyczkę: nie powtarza się dwa razy tych samych głupot, czy jakoś podobnie…A przeszło 2 miliony zł długu zrobiły krasnoludki z elfami ;)”, czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję prezesa zarządu spółka Speedway Stal Rzeszów Spółka Akcyjna doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska prezesa zarządu spółek i , tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. 3. w dniu 13.03.2019 r. o godz. 00:50 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści „Nie jadę po niej – podsumowuję jedynie jej osiągnięcia. Zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym długiem i to jest fakt. Wrzuciła gorącego kartofla swojemu słupowi A . W przypadku takiego zadłużenia zazwyczaj kończyło się to upadłością i roczną przerwą ( . tak na szybko). U nas też w końcu będzie przerwa, a co później? Zobaczymy. Nie mogę jednak spokojnie czytać i obserwować odgrywania roli dziewicy konsekrowanej w sytuacji wszechobecnych dowodów na lekkie prowadzenie się. Krew mnie zalewa, jeśli w notce pod felietonami jest adnotacja „ ” to cykl felietonów M P , w latach 2004-2013.” a wg Krajowego Rejestru Sądowego na dzień 27 listopada 2014 r. jest M P -napisałem wtedy felieton, później już nie sprawdzałem ale pewnie jeszcze trochę była, a akcje spółki oddała w grudniu 2015. To, gdzie jesteśmy obecnie jest głównie zasługą tej pani i ktokolwiek zacznie, musi zacząć od zera a nie od -2 mln. W każdym z ośrodków, gdzie dochodziło do rocznej przerwy do gry wchodzili nowi ludzie, a sprawcy nieszczęścia trafiali w niebyt (lub do aresztu). U nas sprawca nieszczęścia pozycjonuje się jako potencjalny zbawiciel. Pytasz, co zrobili następcy? Jacy następcy? I ? Firmował swoją twarzą upadek. Przedłużył agonię, stracił trochę pieniędzy (swoich lub nie) i teraz czekają go różne potyczki prawno – sądowe. Nikt nie wie naprawdę po co I wszedł w ten interes. Nie wiem nawet, czy sam I to wie. Czy omamiony został wizjami łatwego zarobku na , koszach i developerce? Czy może miał wziąć na klatę spółkę, której upadłości nie zgłosili poprzedni właściciele? Nie wiadomo. Czy będzie w ? Oczywiście. Czy przerwa potrwa rok? Nie wiem. Wiem natomiast, że powinien odrodzić się na zdrowych fundamentach, które dadzą szansę na przyszłość. Bo czasem lepiej poczekać rok, dwa albo i trzy na fajną dziewczynę, niż złapać byle co i męczyć się latami do rozwodu ;)” czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i ., tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. 4. w dniu 24.10.2019 r. o godz. 16:00 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: „Proponuję też zweryfikować przyjaciół bo to, że jesteście w głębokiej wodzie i spalonej ziemi: to zasługa „…Pani M P nasz wielki przyjaciel”, która zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym zadłużeniem. Myślę, że zamyka to wiele drzwi, bo takie nowe, ale stare”;)” czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i ., tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. orzeka I. oskarżonego T D uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów, II. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżycielki prywatnej M P na rzecz oskarżonego T D kwotę 1.728,00 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia osiem złotych) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru; III. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami procesu obciąża oskarżycielkę prywatną M P , przy czym stwierdza, że zostały one uiszczone poprzez zapłatę kwoty zryczałtowanej równowartości wydatków. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 1000/21 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) I. T D 1) w dniu 7.03.2019 r. o godz. 22:40 w zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: „Odchodząc z Pani M zostawiła po sobie przeszło 2 miliony złotych długów i tej spółki nikt już nie przejmie, nawet Pani M . Smutne jest to, że zamiast nowej krwi wracają stare nazwiska, które miały już swój czas, ale niestety nie miały osiągnięć. Jednak dla pojawienia się nowych nazwisk potrzebna jest przestrzeń, czas i budowanie relacji z miastem, żeby T miał sensowną opcję, a nie wracał do ludzi z poprzedniej dekady ;)” czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to, że pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. 2) w dniu 12.03.2019 r. o godz. 17.35 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: „Już raz mówiła, że pomoże, co ciekawe swojej spółce chciała pomagać, ale niespełna 2 miesiące później oddała akcje i nie pomogła: ... Cytując klasyczkę: nie powtarza się dwa razy tych samych głupot, czy jakoś podobnie…A przeszło 2 miliony zł długu zrobiły krasnoludki z elfami ;)”, czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i , tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. 3) w dniu 13.03.2019 r. o godz. 00:50 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści „Nie jadę po niej – podsumowuję jedynie jej osiągnięcia. Zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym długiem i to jest fakt. Wrzuciła gorącego kartofla swojemu słupowi A . W przypadku takiego zadłużenia zazwyczaj kończyło się to upadłością i roczną przerwą ( . tak na szybko). U nas też w końcu będzie przerwa, a co później? Zobaczymy. Nie mogę jednak spokojnie czytać i obserwować odgrywania roli dziewicy konsekrowanej w sytuacji wszechobecnych dowodów na lekkie prowadzenie się. Krew mnie zalewa, jeśli w notce pod felietonami jest adnotacja „ ” to cykl felietonów M P , w latach 2004-2013.” a wg Krajowego Rejestru Sądowego na dzień 27 listopada 2014 r. jest M P -napisałem wtedy felieton, później już nie sprawdzałem ale pewnie jeszcze trochę była, a akcje spółki oddała w grudniu 2015. To, gdzie jesteśmy obecnie jest głównie zasługą tej pani i ktokolwiek zacznie, musi zacząć od zera a nie od -2 mln. W każdym z ośrodków, gdzie dochodziło do rocznej przerwy do gry wchodzili nowi ludzie, a sprawcy nieszczęścia trafiali w niebyt (lub do aresztu). U nas sprawca nieszczęścia pozycjonuje się jako potencjalny zbawiciel. Pytasz, co zrobili następcy? Jacy następcy? I ? Firmował swoją twarzą upadek. Przedłużył agonię, stracił trochę pieniędzy (swoich lub nie) i teraz czekają go różne potyczki prawno – sądowe. Nikt nie wie naprawdę po co I wszedł w ten interes. Nie wiem nawet, czy sam I to wie. Czy omamiony został wizjami łatwego zarobku na , koszach i developerce? Czy może miał wziąć na klatę spółkę, której upadłości nie zgłosili poprzedni właściciele? Nie wiadomo. Czy będzie w ? Oczywiście. Czy przerwa potrwa rok? Nie wiem. Wiem natomiast, że powinien odrodzić się na zdrowych fundamentach, które dadzą szansę na przyszłość. Bo czasem lepiej poczekać rok, dwa albo i trzy na fajną dziewczynę, niż złapać byle co i męczyć się latami do rozwodu ;)” czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. 4) w dniu 24.10.2019 r. o godz. 16:00 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: „Proponuję też zweryfikować przyjaciół bo to, że jesteście w głębokiej wodzie i spalonej ziemi: to zasługa „…Pani M P nasz wielki przyjaciel”, która zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym zadłużeniem. Myślę, że zamyka to wiele drzwi, bo takie nowe, ale stare”;)” czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 14 grudnia 2006 r. do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego została wpisana pod numerem KRS: z siedzibą w . Od zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 30 marca 2009 r. spółka ta zmieniła nazwę na z siedzibą w . Kapitał zakładowy spółki wynosił 500 000 zł. Akcjonariuszem mniejszościowym posiadającym 44% akcji (22 000 akcji z 50 000 akcji o wartości nominalnej 10 zł za jedną akcję) był zaś akcjonariuszem większościowym posiadającym 56% (28 000 z 50 000 akcji) akcji była z siedzibą w , wpisana do KRS pod numerem którego wspólnikami i członkami zarządu byli M P i jej mąż M P . Tak zorganizowana spółka z siedzibą w w imieniu zarządzała sekcją klubu, biorąc udział w sportowych rozgrywkach w Polsce na poziomie krajowym, organizowanym przez inne kluby zrzeszone w i . M P w tak zorganizowanej spółce była jednocześnie jednoosobowego zarządu spółki, a także była udziałowcem i członkiem zarządu większościowego akcjonariusza z siedzibą w , który jednocześnie pełnił rolę sponsora sekcji w klubie . M P w środowisku w uchodziła zatem za klubu , jego właściciela oraz sponsora. jako dyscyplina sportowa cieszy się w dużą popularnością z uwagi na historię tej dyscypliny oraz sukcesy sportowe , w tym dwukrotne mistrzostwo Polski w sezonach 1960 i 1961. Popularność tej dyscypliny skutkowała m.in. tym, że władze miasta rozważały dofinansowanie klubu ze środków budżetowych przeznaczonych na promocję miasta. wydruk z KRS 50-55v; 153-158v wydruki z artykułów internetowych 58-99; 151, 152-152v sprawozdanie zarządu z działalności w roku obrotowym 2014 186-192 W okresie sprawowania przez M P funkcji spółka z siedzibą w posiadała płynność finansową. powołana do kontroli sytuacji finansowej w klubach i przyznawania licencji na udział w rozgrywkach sportowych co roku przyznawała z siedzibą w licencję bezwarunkową nie mając zastrzeżeń co do kondycji finansowej spółki. W okresie sprawowania przez M P funkcji z siedzibą w wiele klubów borykało się z problemami finansowymi, związanymi z zaciągnięciem zbyt wysokich zobowiązań. z siedzibą w zgodnie ze sprawozdaniem finansowym za rok 2014 posiadała stratę w wysokości 144 653,65 zł, co nie stanowiło zagrożenia dla płynności finansowej spółki oraz zagrożenia dla uzyskania licencji na udział w rozgrywkach sportowych. zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 wydruki z artykułów internetowych 58-99; 151, 152-152v deklaracja CIT-8 182-185 sprawozdanie zarządu z działalności w rorku obrotowym 2014 186-192 wydruki z artykułów internetowych 241-258v bilans na dzień 31 grudnia 2014 r. 288-291 W 2014 r. M P na skutek szerokiej krytyki kibiców związanej ze spadkiem klubu do niższej klasy rozgrywek zdecydowała się odejść z funkcji częściowo zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 spółki z siedzibą w . W dniu 4 kwietnia 2014 r. M P złożyła przewodniczącemu rady nadzorczej spółki oświadczenie o rezygnacji ze stanowiska . Tego samego dnia rada nadzorcza podjęła uchwałę o przyjęciu rezygnacji M P i powołaniu w jej miejsce na A Ł , prywatnie kuzyna M P , który był przez nią popierany i rekomendowany na to stanowisko. W dniu 9 kwietnia 2014 r. Zwyczajne Walne Zgromadzenie podjęło uchwałę o powołaniu M P na członka rady nadzorczej spółki. W dniu 8 grudnia 2014 r. powyższe zmiany w składzie zarządu i rady nadzorczej zostały wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego. M P w radzie nadzorczej sprawowała funkcję . Funkcję członka rady nadzorczej spółki M P sprawowała wraz z mężem M P , J M oraz S K . M P po rezygnacji z funkcji spółki w dalszym ciągu była udziałowcem większościowego akcjonariusza i z tego tytułu posiadała również uprawnienia właścicielskie w spółce. częściowo zeznania świadka A Ł 300-311 wydruk z KRS 50-55v; 153-158v wydruki z artykułów internetowych 58-99; 151, 152-152v sprawozdanie zarządu z działalności w roku obrotowym 2014 186-192 komentarze użytkowników z Forum kibiców – 193-197 protokół z posiedzenia rady nadzorczej z dnia 4.04.2014 269-273 protokół ze Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia z dnia 4.04.2014 r. 274-282 W 2015 r. spółka z siedzibą w zaczęła borykać się z problemami finansowymi. Problemy te powstały w wyniku nadmiernego zadłużenia związanego z realizowaniem podpisanych kontraktów z zawodnikami. Na dzień 31 grudnia 2015 r. spółka wykazała stratę z działalności operacyjnej na kwotę 2 028 590,54 zł. M P jako członek rady nadzorczej i udziałowiec większościowego akcjonariusza nie podejmowała istotnych czynności nadzorczych względem zarządu spółki w związku z zadłużeniem, w pełni pozostawiając swobodę w prowadzeniu działalności operacyjnej spółki aktualnemu zarządu A Ł . M P jako członek rady nadzorczej i udziałowiec większościowego akcjonariusza (nie licząc zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 częściowo zeznania świadka A Ł 300-311 wydruki z artykułów internetowych 58-99; 151, 152-152v prywatnych spotkań) kontaktowała się w sprawach działalności spółki z zarządu A Ł wyłącznie raz na rok na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy. W zakresie kluczowych decyzji dotyczących zaciągania zobowiązań A Ł jako zarządu decyzje takie podejmował samodzielnie. Konsekwencją zadłużenia z siedzibą w było przyznanie klubowi przez na sezony 2016-2018 licencji nadzorowanej na rozgrywki sportowe. Licencja ta polegała na nadzorze klubu w zakresie spłaty zobowiązań spółki. Problemy finansowe z siedzibą w jednak nie ustały i w 2019 r. spółka w ogóle nie uzyskała licencji na udział w rozgrywkach sportowych. bilans na dzień 31.12.2015 r. 292-295 Wraz z rezygnacją z funkcji zarządu M P podjęła także decyzję, że jej spółka z siedzibą w zaprzestanie sponsorować klub . M P jako członek zarządu i udziałowiec z siedzibą w zdecydowała się ostatecznie na zbycie pakietu większościowego akcji z siedzibą w . Z dniem 24 czerwca 2015 r. na Zwyczajnym Walnym Zgromadzeniu Spółki M P złożyła wraz z mężem oświadczenia o rezygnacji z funkcji . Następnie w dniu 30 grudnia 2015 r. działając w imieniu z siedzibą w zbyła na rzecz A Ł 28 000 akcji (pakiet większościowy) z siedzibą w . W związku z powyższymi wydarzeniami M P i jej mąż zostali wykreśleni z KRS jako członkowie rady nadzorczej z dniem 19 stycznia 2016 r. Od tego momentu M P zerwała wszelkie związki z klubem . zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 wydruk z KRS 50-55v; 153-158v wydruki z artykułów internetowych 58-99; 151, 152-152v oświadczenia M P i M P z dnia 4 grudnia 2015 r. 283-286 M P w chwili obecnej jest przedsiębiorcą oraz członkiem zarządu i udziałowcem w dużych spółkach prawa handlowego takich jak: z siedzibą w , z siedzibą w . Ponadto M P prowadzi szeroką działalność społeczną, kulturalną, jest honorowym obywatelem miasta , laureatem nagrody Polskiej Rady Biznesu w kategorii „ ”. Jest również autorką felietonów publikowanych w serwisie z serii (początkowo) „ ” – cykl felietonów M P , w latach 2004-2013 (po sprostowaniu redakcji „ ” – cykl felietonów M P , byłej ). W przeszłości w 2006 r. sprawowała przez krótki okres czasu w sejmiku Województwa , z którego zrezygnowała. wyjaśnienia oskarżonego 160-163 zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 wniosek o sprostowanie 151v Fakt zadłużenia z siedzibą w na kwotę ponad 2 000 000 zł był powszechnie znany medialnie. O zadłużeniu tym wiedziała również M P , i to wtedy kiedy była jeszcze członkiem rady nadzorczej spółki w 2015 r. Sytuacja finansowa z siedzibą w była publicznie komentowana w środkach masowego przekazu, w tym m.in. w serwisie internetowym M P w wielu wywiadach oraz na łamach swoich felietonów „ ” również wypowiadała się co do sytuacji organizacyjnej i finansowej w klubie , krytykując osoby wchodzące w skład zarządu z siedzibą w za decyzje, które spowodowały zadłużenie, będąc jeszcze udziałowcem większościowego akcjonariusza. M P w swoich felietonach jednocześnie podkreślała, że odchodząc z zarządu z siedzibą w pozostawiła spółkę w stabilnej sytuacji finansowej. częściowo zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 wydruki z artykułów internetowych 58-99; 151, 152-152v W serwisie internetowym w przedmiocie sytuacji finansowej i zadłużenia podnoszono również głosy krytyczne względem M P . W artykule z dnia 16 marca 2016 r. Z F członek ( ) zarzucił M P bierność w sprawowaniu nadzoru nad zarządem z siedzibą w , co spowodowało zadłużenie w klubie. Z F na łamach tego artykułu wskazał, iż: „Pani M rzeczywiście była w radzie nadzorczej spółki. Nie chodzi jednak tylko o jedną osobę, bo było ich tam więcej. Jednak z całą pewnością była pani powinna spojrzeć na swoje podwórko. Widzi winę u , ale powinna zacząć od siebie, bo możemy zapytać, dlaczego rada nadzorcza w nie reagowała w ubiegłym sezonie. I naprawdę tłumaczenie, że ktoś nie chciał się mieszać w działalność ma się nijak do zapisów w kodeksie spółek handlowych. Obowiązkiem rady nadzorczej jest właśnie takie „mieszanie się”. Pani M nie powinna się wykręcać”. Z kolei w artykule z dnia 1 listopada 2017 r. I N wówczas aktualny zarządu z siedzibą w w odpowiedzi na nazwanie go przez M P „Nikodemem Dyzmą”, stwierdził, że „przez ostatnie lata zawsze kończyła sezon z długiem. Po odejściu Pani M również. Chciałbym to zmienić”, zarzucając M P „zostawienie długu” w . wydruki z artykułów internetowych 58-99; 151, 152-152v Pod felietonami M P „ ” publikowanych w serwisie internetowym pojawiało się wiele krytycznych względem M P komentarzy internautów. Internauci zarzucali M P błędną decyzję personalną polegającą na powołaniu do zarządu S z siedzibą w A Ł , którego działania spowodowały zadłużenie klubu na kwotę około 2 mln złotych, co z kolei w konsekwencji doprowadziło klub na skraj upadłości. Zarzucano również M P brak nadzorowania zarządu, w ramach rady nadzorczej oraz pozostawienie klubu bez znalezienia sponsora. Wśród wielu negatywnych komentarzy znalazły się również komentarze z użyciem słów powszechnie uznanych za obelżywe. komentarze użytkowników do felietonów M P 100-103v T D od dziecka jest fanem jako dyscypliny sportowej, a także z racji miejsca urodzenia jest kibicem klubu sportowego . T D ogląda zawody w telewizji, śledzi na bieżąco wyniki meczy, przegląda tabele, czyta fora dyskusyjne, felietony i materiały internetowe poświęcone oraz klubowi . T D posiada dużą wiedzę dotyczącą samej dyscypliny sportowej jakim jest , jak również posiada dużą wiedzę w zakresie sytuacji organizacyjnej i finansowej klubu sportowego oraz zarządzającej sekcją spółki z siedzibą w . T D posiada telefon komórkowy o numerze oraz adres poczty elektronicznej: . W dniu 3 grudnia 2014 r. w „ ” prowadzonym w portalu został opublikowany felieton autorstwa T D : „K ”, który dotyczył sytuacji organizacyjnej w klubie . W felietonie T D napisał m.in., że „Wg Krajowego Rejestru Sądowego na dzień 27 listopada 2014 r. Zarządu jest M P ”. T D w dniu 11 września 2019 r. z adresu email wysłał do redakcji wniosek o sprostowanie notki przy tytule felietonów publikowanych przez M P . Notka ta brzmiała: „ ” to cykl felietonów M P , w latach 2004-2013. T D zwrócił uwagę redakcji, że zgodnie z treścią Krajowego Rejestru Sądowego M P pozostawała zarządu z siedzibą w do 8 grudnia 2014 r., a bezpośrednio po tej dacie do 19 stycznia 2016 r. była członkiem rady nadzorczej. Wskazał ponadto, że informacja umieszczona we wstępie każdego felietonu jest niezgodna z danymi z KRS i ma na celu wprowadzenie mylnego przekonania, że M P zakończyła relacje z klubem wyjaśnienia oskarżonego 160-163 wniosek o sprostowanie 151v wydruk felietonu T D 372-375 w 2013 roku, co nie jest prawdą. M P pozostawała do 19 stycznia 2016 r. członkiem rady nadzorczej, której podstawowym obowiązkiem było nadzorowanie pracy zarządu. W tym okresie powstało zadłużenie spółki. Ostatecznie redakcja przychyliła się do wniosku T D i sprostowała notkę nadając jej następującą treść: „ ” – cykl felietonów M P , byłej . Jednym z forów kibiców klubu sportowego było znajdujące się na stronie internetowej: – Forum kibiców – , na którym fani mogli dyskutować o sprawach sportowych oraz klubowych. Administratorem tego forum był K S . Zamieszczenie komentarzy na tym forum wymagało podania nazwy użytkownika oraz hasła. Każdy tworząc nazwę użytkownika i hasło mógł zarejestrować się na forum. Z kolei przeczytanie opublikowanych wpisów na forum nie wymagało rejestracji. Zgodnie z pkt 2.8 regulaminu forum posty obraźliwe i godzące w dobre imię innych użytkowników, jak i zawierające niecenzuralne słowa, miały być usuwane lub zmieniane. Stosownie do pkt 3.1. za porządek na forum odpowiadali Moderatorzy- oni decydowali, które posty łamią regulamin i jakie podjąć kroki w celu poprawy sytuacji. Forum kibiców – było dedykowane przede wszystkim kibicom . Od momentu powstania do 23 lutego 2024 r. dział forum „ ” był wyświetlany 3 141 664 razy. zeznania świadka K S 354-358 Regulamin forum 56-57 wydruk z forum kibiców – 223 wydruk wiadomości email 240 Na tym forum T D założył konto o pseudonimie „ ”, za pośrednictwem którego publikował liczne komentarze dotyczące , klubu , jego władz oraz sytuacji finansowej klubu. T D posługując się pseudonimem „ ” zamieścił na Forum kibiców – w dziale „ ” m.in. następujące komentarze: - z dnia 7 marca 2019 r. godz. 22:40: „Odchodząc z Pani M zostawiła po sobie przeszło 2 miliony złotych długów i tej spółki nikt już nie przejmie, nawet Pani M . Smutne jest to, że zamiast nowej krwi wracają stare nazwiska, które miały już swój czas, ale niestety nie miały osiągnięć. Jednak dla pojawienia się nowych nazwisk potrzebna jest przestrzeń, czas i budowanie relacji z miastem, żeby T miał sensowną opcję, a nie wracał do ludzi z poprzedniej dekady ;)” - z dnia 12 marca 2019 r., godz. 17:35: „Już raz mówiła, że pomoże, co ciekawe swojej spółce chciała pomagać, ale niespełna 2 miesiące później oddała akcje i nie pomogła: ... Cytując klasyczkę: nie powtarza się dwa razy tych samych głupot, czy jakoś podobnie…A przeszło 2 miliony zł długu zrobiły krasnoludki z elfami ;)”; częściowo wyjaśnienia oskarżonego 160-163 wydruki z forum kibiców – 12-16 - z dnia 13 marca 2019 r., godz. 00:50: „Nie jadę po niej – podsumowuję jedynie jej osiągnięcia. Zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym długiem i to jest fakt. Wrzuciła gorącego kartofla swojemu słupowi A . W przypadku takiego zadłużenia zazwyczaj kończyło się to upadłością i roczną przerwą ( . tak na szybko). U nas też w końcu będzie przerwa, a co później? Zobaczymy. Nie mogę jednak spokojnie czytać i obserwować odgrywania roli dziewicy konsekrowanej w sytuacji wszechobecnych dowodów na lekkie prowadzenie się. Krew mnie zalewa, jeśli w notce pod felietonami jest adnotacja „ ” to cykl felietonów M P , w latach 2004-2013.” a wg Krajowego Rejestru Sądowego na dzień 27 listopada 2014 r. Zarządu jest M P -napisałem wtedy felieton, później już nie sprawdzałem ale pewnie jeszcze trochę była, a akcje spółki oddała w grudniu 2015. To, gdzie jesteśmy obecnie jest głównie zasługą tej pani i ktokolwiek zacznie, musi zacząć od zera a nie od -2 mln. W każdym z ośrodków, gdzie dochodziło do rocznej przerwy do gry wchodzili nowi ludzie, a sprawcy nieszczęścia trafiali w niebyt (lub do aresztu). U nas sprawca nieszczęścia pozycjonuje się jako potencjalny zbawiciel. Pytasz, co zrobili następcy? Jacy następcy? I ? Firmował swoją twarzą upadek. Przedłużył agonię, stracił trochę pieniędzy (swoich lub nie) i teraz czekają go różne potyczki prawno – sądowe. Nikt nie wie naprawdę po co I wszedł w ten interes. Nie wiem nawet, czy sam I to wie. Czy omamiony został wizjami łatwego zarobku na , koszach i developerce? Czy może miał wziąć na klatę spółkę, której upadłości nie zgłosili poprzedni właściciele? Nie wiadomo. Czy będzie w ? Oczywiście. Czy przerwa potrwa rok? Nie wiem. Wiem natomiast, że powinien odrodzić się na zdrowych fundamentach, które dadzą szansę na przyszłość. Bo czasem lepiej poczekać rok, dwa albo i trzy na fajną dziewczynę, niż złapać byle co i męczyć się latami do rozwodu ;)”; - z dnia 24 października 2019 r., godz. 16:00: „ Jak pisał L W „Granice mojego języka są granicami mojego świata”. I to w zasadzie tyle w temacie, bo wygląda to dramatycznie i czuć kwaśny zapach leśnego dziadka. Poza fatalnym językiem, używanie na starcie sformułowań „… podrzędnych przedstawicieli urzędu miasta” w sytuacji, kiedy tam liczymy na największą pomoc… Masakra. Proponuję też zweryfikować przyjaciół bo to, że jesteście w głębokiej wodzie i spalonej ziemi: to zasługa „…Pani M P nasz wielki przyjaciel”, która zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym zadłużeniem. Myślę, że zamyka to wiele drzwi, bo takie nowe, ale stare”;)”. E : No jest folklor im dłużej człowiek przegląda stronę – przedwczoraj rozszerzyli zarząd z osób 3 do 5. Będzie sekcja bis, gdzie więcej członków zarządu, niż wychowanków. Całe szczęście, że „Przyszli do klubu pracować na początek społecznie i bardziej z opcją dokładania do Interesu niż brania.” Ciekawe jak długo? I po co pisać takie głupoty?” Pierwszy komentarz z dnia 7 marca 2019 r. pojawił się jako odpowiedź na wpisy innych użytkowników forum z tego samego dnia o złej atmosferze wokół oraz o oświadczeniu M P , że nie przejmie klubu ani w tym, ani też w przyszłym sezonie. Kolejne komentarze z dnia 12 i 13 marca 2019 r. były kontynuacją podjętej na forum dyskusji o stanie . Z kolei komentarz z dnia 24 października 2019 r. pojawił się również w odpowiedzi na komentarze dotyczące ratowania finansowego . M P dowiedziała się o treści wpisów T D posługującego się pseudonimem „ ” od swoich pracowników, współpracowników i męża. M P zinterpretowała powyższe wpisy jako zarzut zadłużenia spółki w okresie gdy była zarządu z siedzibą w . M P nie zwracała się do administratora forum z wnioskiem o usunięcie spornych komentarzy umieszczonych przez T D . Uzyskała jednak od administratora forum K S adresy IP oraz adres email , za pośrednictwem których T D utworzył konto na forum o nazwie „ ” i logował się na tym forum umieszczając komentarze. częściowo zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 częściowo zeznania świadka K S 354-358 pisemna skarga, postanowienia, notatki urzędowe, zarządzenia – kopia akt PR 3Ds 1042.2019 1-7 , 93-94, 113, 127, 150, 162, 133-133v, 174-177, 181 Pismem z dnia 3 listopada 2019 r. M P działając za pośrednictwem pełnomocnika złożyła w Komendzie Miejskiej Policji w pisemną skargę dotyczącą czynów z art. 212 § 2 k.k., dotyczących wpisów autorstwa użytkownika „ ”. Składając skargę prywatną M P przekazała Policji własne ustalenia co do tożsamości osoby posługującej się pseudonimem „ ” uzyskanych od administratora forum K S . M P ustaliła przed złożeniem skargi, że osoba posługująca się pseudonimem „ ” zarejestrowała się na portalu w dniu 11 grudnia 2005 r., godz. 00:46, wskazała jako swój adres mailowy: oraz podała adresy IP, za pośrednictwem których dokonywane były na forum wpisy przez użytkownika posługującego się pseudonimem „ ”. Po złożeniu skargi Prokuratura Rejonowa dla miasta objęła ściganiem z urzędu postępowanie w sprawie zniesławienia M P , tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. i w tej sprawie zostało wszczęte dochodzenie. W jego trakcie ustalono, że wpisy z dnia 7 marca 2019 r. i częściowo zeznania świadka M P 200-206, 215-221, 225-234 zeznania świadka K S 354-358 pisemna skarga, postanowienia, notatki urzędowe, zarządzenia – kopia akt PR 3Ds 1042.2019 1-7 , 93-94, 113, 127, 150, 162, 133-133v, 174-177, 181 z dnia 13 marca 2019 r. zostały dokonane odpowiednio z adresów IP: i należących do operatora z siedzibą w . Z kolei wpisy z dnia 13 marca 2019 r. oraz z dnia 24 października 2019 r. zostały opublikowane za pośrednictwem adresu IP należącego do operatora . Co do adresów IP: i ustalono, że abonentem tych adresów jest , ul. , - . N D z kolei jest żoną T D . Sprawdzono ponadto adres email , którym posłużył się sprawca do założenia użytkownika o pseudonimie „ ”. Z informacji uzyskanych z ustalono, że adres ten utworzono na dane personalne T D , urodzony r. Z tym adresem email powiązany był numer telefonu oraz alternatywny adres email: . Pomimo ustalenia sprawcy postanowieniem z dnia 29 czerwca 2020 r. prokurator Prokuratury Rejonowej dla miasta umorzył postępowanie wobec braku interesu społecznego w kontynuowaniu ścigania z urzędu czynu ściganego z oskarżenia prywatnego. Postanowienie to zostało w dniu 23 kwietnia 2021 r. utrzymane w mocy postanowieniem prokuratora Prokuratury Okręgowej w . Pełnomocnik M P dowiedział się o powyższych ustaleniach, w tym o pełnych danych T D w dniu 12 lipca 2021 r. zapoznając się z aktami PR 3 Ds.1042.2019. T D ma lat, z wykształcenia jest , z zawodu jest , uzyskuje dochód miesięczny w wysokości netto, jest , ma dzieci na utrzymaniu, posiada dom o wartości zł, mieszkanie o wartości zł oraz samochód, nie był karany, nie był także , , , . dane osobopoznawcze 159-160 karta karna 367 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty OCENA DOWODÓW 1.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu I. wyjaśnienia oskarżonego T D Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w zasadniczej części w jakiej oskarżony wskazywał, że komentarze umieszczone przez użytkownika forum o pseudonimie „ ”, stanowiących przedmiot prywatnego aktu oskarżenia nie zarzucały oskarżycielce prywatnej spowodowania zadłużenia spółki z siedzibą w w okresie sprawowania przez M P funkcji , a jedynie odejścia oskarżycielki prywatnej z organów nadzorczych i właścicielskich spółki w okresie, gdy spółka posiadała zadłużenie na kwotę około 2 000 000 zł. Literalna interpretacja komentarzy oskarżonego powiązana z kontekstem całej wypowiedzi oraz zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego nie dają podstaw do takiego rozumienia tych komentarzy, z których można wyprowadzić wniosek, że oskarżycielka prywatna w związku z prowadzeniem działalności operacyjną jako jednoosobowego zarządu spowodowała zadłużenia spółki na kwotę około 2 mln zł. Treść tych komentarzy, a zwłaszcza fragmenty: „zostawiła po sobie przeszło 2 mln zł długów”, „a przeszło 2 mln zł długu zrobiły krasnoludki z elfami”, „zostawiła spółkę z przeszło 2 mln długiem to jest fakt, pani M P nasz wielki przyjaciel”, „zostawiła spółkę z przeszło 2 mln zadłużeniem” dają podstawy do wniosku, że oskarżycielka prywatna opuściła definitywnie organy nadzorcze i właścicielskie spółki, w chwili gdy spółka była zadłużona na kwotę 2 mln zł. Za takim rozumieniem komentarzy, jak przedstawił to oskarżony w swoich wyjaśnieniach przemawia także chronologia zdarzeń i okoliczności powstania zadłużenia w spółce Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że M P złożyła rezygnację z funkcji w dniu 4 kwietnia 2014 r. i tego samego dnia została powołana do rady nadzorczej spółki. Fakt ten został zarejestrowany w KRS w dniu 8 grudnia 2014 r. Z kolei rezygnację z funkcji członka rady nadzorczej oskarżycielka prywatna złożyła w dniu 24 czerwca 2015 r., natomiast akcje M P działając w imieniu zbyła w dniu 30 grudnia 2015 r., zaś wykreślenie oskarżycielki prywatnej z funkcji członka rady nadzorczej zostało zarejestrowane w KRS w dniu 19 stycznia 2016 r. Z kolei ze sprawozdań finansowych wynika, że spółka na dzień 31 grudnia 2014 r. zadeklarowała stratę w kwocie 144 653,65 zł, zaś na dzień 31 grudnia 2015 r. strata ta wynosiła 2 028 590,54 zł. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują zatem potwierdzenie w zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym zwłaszcza z dokumentacji rejestrowej z siedzibą w . Z materiałów prasowych przedstawionych w odpowiedzi na akt oskarżenia wynika z kolei, że oskarżycielka prywatna przed zbyciem akcji spółki miała świadomość zadłużenia i trudnej sytuacji finansowej klubu, co potwierdzała na łamach serwisu internetowego (artykuł: ). Oskarżony z kolei zanim umieścił na forum sporne komentarze był świadom powyższych faktów. Swoją wiedzę oskarżony czerpał z artykułów prasowych, jak również z ogólnie dostępnego rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Oskarżony wiedział zatem, że oskarżycielka prywatna odchodząc z zarządu pozostawiła spółkę w stabilnej sytuacji finansowej, a zadłużenie spółki nastąpiło po jej odejściu z zarządu, a przed zbyciem przez oskarżycielkę prywatną pakietu akcji A Ł . Oskarżony nie miał żadnego interesu prawnego lub faktycznego w tym, ażeby publicznie zarzucać oskarżycielce prywatnej spowodowanie zadłużenia Wiedział bowiem, że taki zarzut nie jest zgodny z prawdą. Prawdziwym jest stwierdzenie, że oskarżycielka prywatna opuściła organy nadzorcze i właścicielskie spółki w momencie zadłużenia, powodującego zachwianiem płynności finansowej Wiedząc, że takie twierdzenie jest prawdziwe oskarżony sformułował je w spornych komentarzach na forum i nie ma w ocenie Sądu racjonalnych argumentów, ażeby interpretować komentarze oskarżonego w odmienny sposób, aniżeli wynika to z ich literalnego brzmienia oraz wyjaśnień oskarżonego. Z tych wszystkich względów Sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie w jakim tłumaczył sens i rozumienie komentarzy umieszczonych na forum pod pseudonimem „ ”, albowiem wyjaśnienia w tym zakresie znajdują potwierdzenie w innych, a zarazem obiektywnych dowodach zgromadzonych w sprawie. zeznania świadka M P Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M P w przeważającej części, albowiem zeznania te były w przeważającej mierze spójne i zbieżne ze zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym. Świadek przedstawiła okoliczności swej rezygnacji z funkcji , sytuacji finansowej spółki w momencie zmiany z siedzibą w i pomimo niepamięci szczegółów oraz konkretnych dat odejścia z zarządu, rady nadzorczej oraz zbycia akcji z siedzibą w to zeznania oskarżycielki prywatnej były w większości zbieżne ze zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym. Świadek na wiele szczegółowych pytań ze strony obrony i oskarżonego zasłaniała się niepamięcią, niemniej w ocenie Sądu taka postawa świadka była usprawiedliwiona znacznym upływem czasu pomiędzy rezygnacją świadka ze sprawowania funkcji oraz zbycia akcji . Niemniej świadek szczerze zeznała, że jako członek rady nadzorczej nie podejmowała istotnych czynności kontrolujących zarząd, ograniczając kontakty z A Ł (następcą świadka w zarządzie) do spotkania na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy. Zeznania świadka w tym zakresie zostały potwierdzone przez A Ł , a ponadto są zgodne z oświadczeniami świadka złożonymi wobec dziennikarzy z serwisu Świadek zasłoniła się również niepamięcią w zakresie okoliczności, w których powzięła wiadomości o zadłużeniu spółki. Niemniej należy podkreślić, że fakt powstania długu oraz fakt, że oskarżycielka prywatna wiedziała o zadłużeniu spółki zanim jeszcze dokonała zbycia akcji zostały wykazane artykułami internetowymi, w których oskarżycielka w okresie październik – grudzień 2015 r. wprost przyznawała, że ma świadomość zadłużenia spółki, a ponadto deklarowała, że zaproponuje ze swej strony jakąś formę pomocy. zeznania świadka A Ł Zeznania świadka A Ł Sąd uznał za wiarygodne w zasadniczej częśći albowiem zeznania te jako logiczne i spójne korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Świadek jako następca oskarżycielki prywatnej w zarządzie podał okoliczności przejęcia funkcji w zarządzie spółki oraz okoliczności nabycia pakietu większościowego akcji spółki. Świadek zbieżnie z zeznaniami M P potwierdził, że rada nadzorcza sprawowała jedynie rutynową kontrolę nad zarządem ograniczając się do spotkania na Zwykłym Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy. Świadek również wskazał przyczyny, w wyniku których doszło do zadłużenia spółki. Zeznania świadka były niewiarygodne jedynie w zakresie w jakim świadek podał skalę zadłużenia spółki w czasie, gdy sprawował funkcję , podając że zadłużenie wynosiło około 1,5 mln zł. W zakresie tej okoliczności Sąd oparł swoje ustalenia faktyczne na sprawozdaniu z działalności ., w którym wykazano na dzień 31 grudnia 2015 r. stratę w wysokości 2 028 590,54 zł. zeznania świadka K S Zeznania świadka K S Sąd uznał za wiarygodne w całości, albowiem okazały się one spójne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek K S był administratorem znajdującego się na stronie internetowej: – Forum kibiców – W ocenie Sądu wiarygodne były zeznania świadka, który wskazywał, że adresy IP użytkownika „ ” przekazał nie bezpośrednio świadkowi M P , lecz za pośrednictwem poczty elektronicznej i na prośbę pracownika spółki której jest świadek M P . Co prawda w prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową dla miasta dochodzeniu świadek podał w jednym z pism, że adresy IP zostały uprzednio przekazane M P na jej prośbę, niemniej pismo to nie precyzowało, czy nastąpiło to bezpośrednio czy też nie. Należy również podkreślić, że okoliczność ta nie ma aż tak doniosłego zdarzenia. Świadek przyznał w swoich zeznaniach, że faktycznie adresy IP użytkownika forum o pseudonimie „ ” zostały udostępnione jeszcze przed wszczęciem w sprawie dochodzenia przez Prokuraturę Rejonową w pokrzywdzonej M P , czego najlepszym dowodem jest fakt, że w pisemnej skardze adresowanej do Komendy Miejskiej Policji w z dnia 3 listopada 2019 r. pełnomocnik oskarżycielki prywatnej przekazał organom ścigania uzyskane dane adresów IP, celem ustalenia danych osobowych autora spornych wpisów. (k. 1-7 akt PR 3 Ds.1042.2019). Dalsze zeznania świadka dotyczyły kwestii związanych z użytkowaniem Forum kibiców . W tym zakresie zeznania świadka były zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z wyjaśnieniami oskarżonego oraz przedstawionym regulaminem forum i nie budziły wątpliwości Sądu. dowody z dokumentów szczegółowo opisanych powyżej w części Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron i nie wzbudziła wątpliwości Sądu, a zatem mogły one stanowić pełnowartościowy materiał dowodowy. formularza dotyczącej faktów uznanych za udowodnione 1.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu I. wyjaśnienia oskarżonego T D Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, że nie jest on autorem komentarzy objętych prywatnym aktem oskarżenia umieszczonych na Forum kibiców – przez użytkownika „ ”. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że z załączonych akt PR 3Ds 1042.2019 wynika, że użytkownik spornego forum o pseudonimie „ ” użył do swojej rejestracji adresu email Ten adres email jest tożsamy z adresem email, który został przez oskarżonego użyty w celu przesłania redakcji wniosku o sprostowanie notki redakcyjnej do felietonów oskarżycielki prywatnej (k. 151v). Warto dodać, ze wydruk z wiadomości email zawierające wniosek o sprostowanie został wniesiony do akt sprawy przez samego oskarżonego, a zatem sam oskarżony potwierdził pośrednio, że adres email , który posłużył do rejestracji użytkownika o pseudonimie „ ” należy do oskarżonego. Ponadto z informacji przekazanych przez (notatka urzędowa k. 162 akt PR 3 Ds.1042.2019) wynika, że adres email został założony na dane personalne T D , urodzony r. Z tym adresem email powiązany był numer telefonu oraz alternatywny adres email: . Z danych osobopoznawczych przekazanych przez oskarżonego (k. 159-160) wynika z kolei, że oskarżony urodził się r. i posiada numer telefonu . Ponadto komentarze z dnia 13 marca 2019 r. o godz. 00:50 oraz z dnia 7 marca 2019 r. z godz. 22:40 zostały wystawione z adresów IP: oraz należących do operatora zaś usługobiorcą była , ul. , - (k. 113, 127 akt PR 3 Ds.1042.2019). N D z kolei jest żoną oskarżonego, a zatem nie ulega wątpliwości, że oskarżony miał dostęp do połączenia internetowego znajdującego się w miejscu pracy swojej żony. Co prawda dwa pozostałe komentarze z dnia 24 października 2019 r. o godz. 16:00 i z dnia 12 marca 2019 r. z godz. 17:35 zostały umieszczone z adresu IP należącego do operatora (k. 113 akt PR 3 Ds.1042.2019). Oskarżony bronił się podnosząc, że w marcu i październiku 2019 r. nie opuszczał terytorium Polski, na dowód czego przedstawił wydruk z ewidencji czasu pracy swojego zakładu pracy, znajdującego się w , przy ul. . Należy jednak podkreślić, że logowanie przy użyciu adresu IP zagranicznego operatora nie musi oznaczać, że użytkownik logujący się do sieci przebywa za granicą. Sądowi z urzędu wiadomo, że istnieje możliwość zmiany adresu IP przy wykorzystaniu np. VPN (Virtual Private Network), co umożliwia modyfikację polskiego adresu na zagraniczny. Ponadto w okresie nieobjętym zarzutem od 1 października 2020 r. do 27 października 2020 r. oskarżony wielokrotnie logował się na swoją skrzynkę mailową za pośrednictwem tożsamego adresu IP (k. 153-160 akt PR 3 Ds.1042.2019) co tym bardziej dowodzi, że to oskarżony zamieścił komentarze z dnia 12 marca 2019 r. z godz. 17:35 oraz z dnia 24 października 2019 r. z godz. 16:00, skoro rok po zamieszczeniu tych komentarzy oskarżony regularnie łączył się z siecią za pośrednictwem właśnie adresu IP o nr . Oskarżony ponadto wskazywał na możliwy atak hakerski bądź wykradzenie jego danych osobowych i posłużenie się nimi. Jednakże poza wskazaniem na taką możliwość w sprawie nie występuje żaden dowód, który chociażby uprawdopodabniałby takie twierdzenie, w szczególności należy zauważyć, że oskarżony nie powoływał się na złożenie zawiadomienia do organów ścigania o popełnieniu przestępstwa kradzieży jego dany osobowych i posłużeniem się nimi. Dalej Sąd Rejonowy zauważa, że w komentarzu z dnia 13 marca 2019 r. godz. 00:50 znalazł się następujący fragment: „..Krew mnie zalewa, jeśli w notce pod felietonami jest adnotacja „ ” to cykl felietonów M P , w latach 2004-2013.” a wg Krajowego Rejestru Sądowego na dzień 27 listopada 2014 r. jest M P -napisałem wtedy felieton, później już nie sprawdzałem ale pewnie jeszcze trochę była, a akcje spółki oddała w grudniu 2015…”. Oskarżyciel prywatny z kolei przedstawił wydruk felietonu „K ”, w którym autor zwracał uwagę: „Wg Krajowego Rejestru Sądowego na dzień 27 listopada 2014 r. jest M P ”. Autorem tego felietonu był właśnie oskarżony T D (k. 372-375). Tym samym treść zacytowanego fragmentu komentarza z dnia 13 marca 2019 r. zawiera informacje identyfikujące oskarżonego, albowiem to oskarżony był autorem felietonu, w którym padł cytat wykorzystany w spornym komentarzu. Na koniec należy także wskazać, że samo zachowanie oskarżonego w toku przewodu sądowego oraz przyjęta przez niego linia obrony dawała podstawę do uznania, że to oskarżony był autorem komentarzy objętych prywatnym aktem oskarżenia. Gdyby oskarżony rzeczywiście nie był autorem komentarzy z dnia 7, 12, 13 marca i 24 października 2019 r. to z pewnością nie próbowałby nawet alternatywnie wyjaśniać co autor tych komentarzy chciał przekazać, a jedynie ograniczyłby się do twierdzenia, że nie jest ich autorem i nie ma pojęcia co niesie za sobą treść tych komentarzy. Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do przekonania, że wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w którym kwestionował on autorstwo spornych komentarzy nie były oparte na prawdzie. Ponadto Sąd Rejonowy nie dał wiary oskarżonemu w zakresie w jakim wyjaśniał prawdopodobne motywy oskarżycielki prywatnej wniesienia w niniejszej sprawie prywatnego aktu oskarżenia. Oskarżycielka zaprzeczyła jakoby kierowała się chęcią rewanżu na oskarżonym w związku z jego wnioskiem do redakcji o sprostowanie notki redakcyjnej pod felietonami oskarżycielki. W sprawie brak jest również innego dowodu poza wyjaśnieniami oskarżonego, który potwierdziłby słowa oskarżonego. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie oparte są zatem na niesprawdzonych przypuszczeniach, a zatem nie można było na ich podstawie poczynić jakichkolwiek ustaleń faktycznych. Sąd również nie badał wiarygodności oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał na możliwe powiązania oskarżycielki prywatnej z wymiarem sprawiedliwości. Okoliczności te nie miały bowiem żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Przyznać jednak należy oskarżonemu, że wszczęcie dochodzenia przez Prokuraturę Rejonową dla miasta o czyn z art. 212 § 2 k.k., a następnie jego umorzenie po ustaleniu sprawcy tego czynu z uwagi na brak interesu społecznego w ściganiu tego przestępstwa było co najmniej nietypowe, chociaż w świetle art. 60 § 1 k.p.k. prawnie dopuszczalne. zeznania świadka M P Sąd nie dał wiary świadkowi w zakresie w jakim wskazywała, że komentarze zamieszczone przez oskarżonego dotyczyły działalności świadka jako z siedzibą w . Sąd szerszą argumentację o interpretacji spornych komentarzy przedstawił przy ocenie wyjaśnień oskarżonego. W tym miejscu należy podkreślić, że świadek w swoich zeznaniach argumentowała, że w szczególności komentarz oskarżonego z dnia 13 marca 2019 r., a zwłaszcza jego fragment: „Zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym długiem i to jest fakt. Wrzuciła gorącego kartofla swojemu słupowi A ” utwierdził świadka, że dotyczą one działalności świadka jako z siedzibą w , albowiem następcą świadka w zarządzie spółki był właśnie A Ł . Świadek zapomina jednak, że A Ł był nie tylko następcą świadka w zarządzie, ale także był nabywcą od świadka akcji z siedzibą w , a zatem A Ł był także następcą spółki należącej do świadka w gronie akcjonariuszy spółki. Obiektywnie zatem zacytowany przez świadka fragment potwierdza linię obrony oskarżonego, a nie twierdzenia oskarżycielki. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadka w zakresie w jakim wskazała, że komentarze oskarżonego umieszczone na Forum kibiców – obiły się szerokim echem w środowisku świadka. W tym zakresie w ocenie Sądu zeznania w tym zakresie jako sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym nie mogły stanowić podstawy do czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych. Forum kibiców – jest dedykowane fanom tej dyscypliny sportowej, a więc środowisku o znacznie ograniczonym zasięgu oddziaływania. Rację należy przyznać obrońcy oskarżonego, że forum dedykowane takiemu środowisku nie ma powszechnego oddziaływania na opinię publiczną, w tym również na środowisko biznesowe oskarżycielki prywatnej, zwłaszcza, że użytkownicy tego forum publikujący komentarze używają pseudonimów, a więc częściowo są anonimowi. Ponadto decyzje świadka podejmowane w ramach organów były szeroko komentowane w mediach i są one powszechnie znane nie tylko w środowisku żużlowym ale również biznesowym świadka. Z informacji medialnych jasno wynika, że świadek nie spowodowała zadłużenia w spółce na kwotę 2 mln złotych, a zatem przeciętna osoba jest w stanie zweryfikować, że takie twierdzenie nie jest prawdziwe. Z powyższych zatem względów Sąd nie mógł dać wiary świadkowi w zakresie siły oddziaływania komentarzy umieszczonych przez oskarżonego, zwłaszcza że relacjonowana przez świadka reakcja na komentarze oskarżonego opierała się na mylnym zrozumieniu ich treści, że dotyczą działalności świadka jako . Za niewiarygodne Sąd również uznał zeznania świadka w części w jakich wskazywała, że po rezygnacji z funkcji nie była przewodniczącym rady nadzorczej. Zeznania świadka w tym zakresie są sprzeczne ze sprawozdaniem Zarządu z działalnością za rok obrotowy 2014, w którym wprost wskazano, że przewodniczącym rady nadzorczej na dzień 31 grudnia 2014 r. była świadek M P (k. 188). zeznania świadka R O Sąd nie skorzystał przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy z zeznań świadka R O , albowiem okoliczności faktyczne, jakie ten świadek podawał nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek był zawodnikiem klubu do kwietnia 2014, kiedy była jeszcze świadek M P . Ponieważ dług powstał w 2015 r., a świadek w tym czasie był zawodnikiem innego klubu sportowego w związku z powyższym świadek nie miał wiedzy dotyczących okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 1.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.4. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 1.7. Uniewinnienie I T D Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia W niniejszej sprawie oskarżonemu zarzucono popełnienie czterech czynów z art. 212 § 2 k.k. Stosownie do art. 212 § 1 i 2 k.k. karze grzywny albo ograniczenia wolności podlega kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. W razie popełnienia powyższego czynu za pomocą środków masowego komunikowania sprawca podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 k.k. jest cześć i godność innej osoby, przy czym pomawianymi mogą być osoba fizyczna, grupa osób, instytucja, osoba prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej. Znamieniem przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. jest zachowanie sprawcy polegające na pomawianiu, tj. przypisywaniu pomawianemu czegoś, co jest oceniane negatywnie i co w konsekwencji może doprowadzić do jego poniżenia w opinii publicznej lub może narazić go na utratę zaufania potrzebnego do danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Jednak o zniesławiającym charakterze wiadomości przekazywanych przez sprawcę nie decyduje subiektywne poczucie pokrzywdzonego, lecz wyłącznie ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zniesławienie. Pomówienie może być zrealizowane nie tylko ustnie, lecz także pisemnie, w tym za pomocą druku, rysunku, jak również przy użyciu technicznych środków komunikacji, jak telefon czy internet, w tym także komunikacja email. Pomówienie odnosić się musi do postępowania danej osoby (np. popełnienie przestępstwa, prowadzenie niemoralnego trybu życia) lub jej właściwości (np. alkoholizm, narkomania, zboczenie płciowe, choroba psychiczna, a w przypadku podmiotu zbiorowego również chaos organizacyjny czy brak profesjonalizmu prowadzeniu działalności określonego rodzaju), w sytuacji, gdy rozgłoszenie danej informacji może daną osobę lub podmiot zbiorowy w oczach opinii publicznej poniżyć lub narazić na utratę zaufania niezbędnego dla pracy na danym stanowisku lub wykonywania danego zawodu lub rodzaju działalności. Pomówienie może nastąpić przez podanie pewnych informacji, w tym również w postaci podejrzenia lub powtarzania pogłoski, zmyślonej przez pomawiającego lub rzeczywiście krążącej, jak również przez konkretny zarzut pod adresem pomówionego. Nie jest tu konieczne, aby sam pomawiający był źródłem zniesławiających pomówionego informacji, wystarczy, że powtarza informacje zasłyszane od podmiotów trzecich z zamiarem zniesławienia podmiotu pomówionego. Pomówienie jest przestępstwem formalnym z narażenia, dla dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania w oczach opinii społecznej przez podmiot pomówiony. Nie oznacza to jednak, że nie jest istotne to, czy zniesławiające podmiot pomówiony zarzuty obiektywnie mogły taki właśnie skutek spowodować. Pomówienie jedynie wówczas podlega odpowiedzialności karnej, kiedy wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie podmiotu pomówionego w postaci możliwości poniżenia go lub narażenia na utratę zaufania w oczach opinii publicznej. Zaznaczyć należy, że przepis art. 212 k.k. mówi o „poniżeniu w opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pomówionej, ile raczej o to, jak pomówiony podmiot będzie w wyniku pomówienia postrzegany przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Karalne jest zatem takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2010 roku o sygnaturze II KK 105/10). Znamieniem kwalifikującym czyn zabroniony spenalizowany w art. 212 § 2 k.k. jest okoliczność posłużenia się przez sprawcę „środkiem masowego komunikowania”. Kwestią sporną jest zaliczenie do kategorii środka masowego komunikowania internetu. Biorąc pod uwagę możliwą różnorodność sposobów komunikowania się i uzyskiwania przy wykorzystaniu globalnej sieci komputerowej informacji, należy stwierdzić, że z całą pewnością nie każdy przekaz zniesławiającej treści za jej pośrednictwem można kwalifikować z art. 212 § 2. W orzecznictwie zwraca się uwagę, że „ze względu na sposób docierania do odbiorcy informacji internet można podzielić na taki, gdy jest wykorzystywany w celu przekazywania wiadomości do nieokreślonego kręgu podmiotów lub do ściśle określonego kręgu osób (wyrok SN z 7.11.2014 r., V KK 231/14, LEX nr 1583243). Internet może być bowiem wykorzystany jako „środek masowego komunikowania” bądź też środek „hermetycznej komunikacji interpersonalnej”. Z pierwszym typem sytuacji mamy do czynienia wówczas, gdy treści tego rodzaju umieszczone zostały przykładowo na dostępnych w sposób nieograniczony witrynach internetowych WWW bądź przy wykorzystaniu ogólnie dostępnego bloga lub forum internetowego. Z użyciem środka masowego komunikowania mamy też do czynienia w wypadku umieszczenia wypowiedzi zniesławiającej na profilu użytkownika portalu społecznościowego. Nie może być natomiast tak kwalifikowane np. przesyłanie pojedynczej osobie wiadomości za pomocą poczty elektronicznej czy też przy użyciu komunikatora internetowego. Problemy z jednoznaczną kwalifikacją występują odnośnie do tzw. czatów internetowych. W tym wypadku nie można mówić o środku masowego komunikowania, gdy czat odbywa się w określonym, niezbyt licznym kręgu uczestników (J. Raglewski, [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Koreks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212 k.k., LEX). Przestępstwo zniesławienia zarówno w typie podstawowym (§ 1), jak i kwalifikowanym (§ 2) należy do kategorii przestępstw umyślnych, które można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim (dolus directus), jak i wynikowym (dolus eventualis). Sprawca czynu zabronionego musi mieć zatem świadomość tego, że jego wypowiedź zawiera zarzut zniesławiający pod adresem innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Ponadto musi sobie zdawać sprawę z tego, że podniesienie lub rozgłoszenie takiego zarzutu może narazić podmiot, którego on dotyczy, na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności (J. Raglewski, [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Koreks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212 k.k., LEX). Przenosząc powyższy wywód na grunt niniejszej sprawy Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności stwierdza, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, że to oskarżony T D używając pseudonimu „ ” był autorem czterech wpisów – objętych prywatnym aktem oskarżenia – opublikowanych na stronie internetowej: – Forum kibiców – w dniu 7 marca 2019 r. o godz. 22:40; w dniu 12 marca 2019 r. o godz. 17:35; w dniu 13 marca 2019 r. o godz. 00:50; w dniu 24 października 2019 r. o godz. 16:00. O tym, że oskarżony umieścił sporne komentarze na forum świadczą okoliczności, które zostały już przez Sąd przytoczone we wcześniejszej części uzasadnienia dotyczącej oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i nie ma potrzeby w tym miejscu ich powtarzania. Stwierdzając, że oskarżony jest autorem spornych wpisów w dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy zbadał, czy ich treść wypełnia znamiona przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. W tym kontekście Sąd Rejonowy stwierdza, że w spornych wpisach na forum pojawiły się m.in. następujące sformułowania: „Odchodząc z Pani M zostawiła po sobie przeszło 2 miliony złotych długów”, „A przeszło 2 miliony zł długu zrobiły krasnoludki z elfami”, „Zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym długiem i to jest fakt”, „Pani M P nasz wielki przyjaciel, która zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym zadłużeniem”. Nie ulega wątpliwości, że powyższe fragmenty wpisów dotyczą zadłużenia na kwotę ok. 2 mln zł jakie istniało w spółce w 2015 roku oraz dotyczą postępowania oskarżycielki prywatnej M P , która do 4 kwietnia 2014 r. (dzień złożenia radzie nadzorczej oświadczenia o rezygnacji z funkcji ) była spółki ., zaś od 9 kwietnia 2014 r. do 24 czerwca 2015 r. członkiem rady nadzorczej ., zaś do 30 grudnia 2015 r. jako udziałowiec z siedzibą w była większościowym akcjonariuszem . Mimo, że oskarżony częściowo kwestionował, że skarżące wpisy z dnia 7 i 12 marca 2019 r. dotyczą osoby oskarżycielki prywatnej, to jednak należy podnieść, że w/w wypowiedzi zostały umieszczone na forum kibiców sportu , z którym oskarżycielka była związana, zasiadając w organach spółki . Ponadto po samej treści tych wpisów każdy przeciętny czytelnik forum jest w stanie zorientować, że dotyczą one właśnie M P . Należy zauważyć, że w pierwszym wpisie z dnia 7 marca 2019 r. oskarżycielka jest wymieniona z imienia, jako osoba, która „odeszła z ”, co faktycznie w przypadku oskarżycielki posiłkowej nastąpiło w grudniu 2015 r. W drugim wpisie z dnia 12 marca 2019 r. można się zorientować, że dotyczy oskarżycielki prywatnej po fragmencie, który mówi o braku pomocy i oddaniu akcji swojej spółki, co również miało miejsce w przypadku M P w grudniu 2015 r. Co do dwóch kolejnych wpisów z 13 marca 2019 r. oraz 24 października 2019 r. oskarżycielka prywatna jest w nich wymieniona z imienia i nazwiska, także nie ulega wątpliwości, że w tych wpisach mowa jest o postępowaniu oskarżycielki prywatnej. W tym miejscu Sąd Rejonowy stwierdza, że w toku postępowania istniał między stronami spór co do interpretacji treści wszystkich czterech wpisów. Oskarżycielka prywatna podnosiła, że zaskarżone komentarze zarzucają jej spowodowanie zadłużenia w spółce na kwotę 2 mln złotych w okresie sprawowania przez oskarżycielkę prywatną funkcji . Oskarżony twierdził z kolei, że we wpisach jest mowa o „zostawieniu po sobie”, lub „zostawieniu spółki z przeszło 2 mln długiem”, co miało stwierdzać, że w chwili definitywnego opuszczenia przez oskarżycielkę prywatną spółki (sprzedaż akcji z dnia 30 grudnia 2015 r.) spółka posiadała dług w wysokości około 2 mln złotych. Należy jednak podnieść, że niezależnie od interpretacji spornych komentarzy obie wersje spełniają znamiona przedmiotowe czynu zabronionego określonego w art. 212 § 1 k.k. Bez względu na to, czy oskarżycielce został przez oskarżonego postawiony zarzut spowodowania zadłużenia jako czy też pozostawienie spółki po sprzedaży akcji z zadłużeniem w wysokości 2 mln zł to zarzuty te dotyczą takiego postępowania oskarżycielki prywatnej, które mogły narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania funkcji w organach spółek prawa handlowego. W obu tych wariantach zarzucono oskarżycielce niewłaściwe, negatywne postępowanie względem spółki, polegające na spowodowaniu zadłużenia, albo odejściu z zadłużonej spółki. Niewątpliwie obiektywnie rzecz oceniając reputacja M P jako przedsiębiorcy osiągającej sukcesy w biznesie mogłaby zostać znacząco nadszarpnięta w środowisku biznesowym oskarżycielki w sytuacji publicznie (za pośrednictwem środków masowego komunikowania się) stawianego jej zarzutu spowodowania, jako zadłużenia w spółce na kwotę 2 mln zł, co może sugerować, że oskarżycielka prywatna w sposób niewłaściwy lub nieudolny prowadziła działalność operacyjną jako jednoosobowego zarządu tej spółki. Reputacja ta w oczach opinii publicznej również byłaby w stanie doznać uszczerbku w razie publicznie (za pośrednictwem środków masowego komunikowania się) postawionego oskarżycielce zarzutu opuszczenia spółki w chwili istnienia w nim zadłużenia na kwotę 2 mln zł. Z zarzutu tego każda osoba, a zwłaszcza ze środowiska biznesowego mogłaby bowiem wyprowadzić wniosek, że oskarżycielka jako członek rady nadzorczej lub posiadający pakiet większościowy akcji nie prowadziła należytego nadzoru korporacyjnego i właścicielskiego nad spółką, w wyniku czego doszło do jej zadłużenia, a oskarżycielka z tego powodu opuściła spółkę nie podejmując próby ratowania jej płynności finansowej. Niewątpliwie tak postawione zarzuty, które wynikają z treści zaskarżonych komentarzy mają wydźwięk negatywny i niewątpliwie wśród kontrahentów i partnerów biznesowych M P mogłyby narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania funkcji członka zarządu w spółkach i . Nie ma przy tym znaczenia, czy rzeczywiście skutek w postaci utraty zaufania potrzebnego dla sprawowania funkcji w organach zarządzających spółek prawa handlowego nastąpił, czy dopiero może nastąpić w przyszłości. Jak była poprzednio mowa w świetle prawa czyn z art. 212 § 1 k.k. ma charakter formalny, co oznacza, że wystarczające jest jedynie abstrakcyjne i potencjalne zagrożenie, co w niniejszej sprawie miało miejsce. Wszystkie wpisy zostały umieszczone na forum internetowym, które dostępne jest dla czytelników bez uprzedniej rejestracji oraz logowania. I chociaż forum ma charakter tematyczny i dotyczy szeroko rozumianych spraw klubu , a jej użytkownikami są zazwyczaj fani tego klubu sportowego, a nie faktyczni lub potencjalni partnerzy biznesowi oskarżycielki prywatnej, to jednak potencjalni kontrahenci M P w poszukiwaniu informacji o oskarżycielce prywatnej mieli realną możliwość znalezienia w internecie opublikowanych przez oskarżonego spornych komentarzy, co potwierdza, że w sprawie istniał abstrakcyjny i potencjalny stan zagrożenia. W ocenie Sądu oskarżony zrealizował również znamiona podmiotowe przestępstwa zniesławienia z art. 212 § 1 k.k. działając umyślnie z zamiarem ewentualnym. Niewątpliwie ten kto, umieszcza na forum internetowym – potencjalnie dostępnym dla nieograniczonej liczby czytelników – komentarze, w których przypisywane są określonej osobie negatywne postępowanie, co najmniej godzi się, że zrealizuje znamiona czynu zabronionego określonego w art. 212 § 1 k.k. Zdaniem Sądu w sprawie zostało również spełnione znamię kwalifikowane, o którym mowa w art. 212 §2 k.k. Oskarżony umieścił 4 komentarze na forum internetowym, na którym potencjalnie każdy nawet niezarejestrowany i niezalogowany użytkownik mógłby wejść i się z nimi zapoznać. Co prawda Forum kibiców – ma ograniczoną liczbę zarejestrowanych użytkowników, którzy mają możliwość umieszczania komentarzy na forum i prowadzenia dyskusji, to jednak z uwagi na fakt, że komentarz mógł zostać odczytany przez każdą osobę, mającą dostęp do internetu, to należało przyjąć, że sporne komentarze zostały skierowane do nieokreślonego kręgu podmiotu, a nie tylko zarejestrowanych użytkowników forum. Powyższe jest zatem wystarczające do stwierdzenia, że oskarżony działał przy użyciu „środków masowego komunikowania się”. Stwierdzając zatem, że w niniejszej sprawie wszystkie cztery komentarze umieszczone przez oskarżonego z dnia 7, 12, 13 marca 2019 r. i 24 października 2019 r. zrealizowały znamiona czynu z art. 212 § 1 i 2 k.k. Sąd Rejonowy w dalszej części uzasadnienia rozważył czy opisane w prywatnym akcie oskarżenia komentarze oskarżonego realizują znamiona ustawowego kontratypu dozwolonej krytyki, o której mowa w art. 213 § 2 pkt 2 k.k. Stosownie do art. 213 § 1 i 2 k.k. do realizacji znamion przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 k.k. nie dochodzi wtedy, gdy zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy (art. 213 § 1 k.k.), bądź też wtedy, gdy publicznie podniesiony lub rozgłoszony zarzut jest prawdziwy i dotyczy postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służy obronie społecznie uzasadnionego interesu (art. 213 § 2 pkt 1 i 2 k.k.). Z sytuacją publicznego podniesienia lub rozgłoszenia zniesławiającego zarzutu mamy do czynienia wówczas, gdy treść pomawiająca mogła być odebrana przez bliżej nieokreśloną liczbę osób. Chodzi zatem o wypadek, w którym takie elementy jak miejsce, okoliczności i sposób działania sprawcy stwarzały sytuację, w której jego zachowanie się jest lub może być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. W judykaturze Sądu Najwyższego akcentuje się, że: „publicznie jest czyniony zarzut tylko wtedy, gdy ze względu na warunki miejsca i sposób wypowiedzenia dochodzi lub może dojść bezpośrednio do wiadomości nieograniczonej ilości osób” (J. Raglewski, [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Koreks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 213 k.k., LEX). W niniejszej sprawie wszystkie cztery komentarze zostały umieszczone przez oskarżonego na Forum kibiców – , do którego dostęp bez zarejestrowania się jako użytkownik miała nieograniczona liczba internautów. Ten fakt powoduje, że zarzuty skierowane przez oskarżonego względem oskarżycielki prywatnej miały charakter publiczny, a zatem bezprawność zniesławiających M P komentarzy mogłaby zostać wyłączona wyłącznie w okolicznościach, o których mowa w art. 213 § 2 pkt 1 i 2 k.k., tj. w wypadku wykazania prawdziwości zarzutów wskazanych w opisanych w prywatnym akcie oskarżenia komentarzy oraz w wypadku wykazania, że dotyczyły one osoby pełniącej funkcję publiczną lub służyły obronie społecznie uzasadnionego interesu. Przepis art. 213 § 1 i 2 k.k. pełni dwie funkcje: materialnoprawną (uzupełniając znamiona typu czynu zabronionego z art. 212 § 1) oraz procesową (przeniesienie ciężaru dowodu na osobę sprawcy, który musi udowodnić, że uczyniony przez niego zarzut był prawdziwy). To nie zniesławiony podmiot ma udowodnić nieprawdziwość zarzutu, lecz sprawca pomówienia musi udowodnić dla zapewnienia sobie bezkarności, że postawiony przez niego zniesławiający zarzut odpowiada stanowi faktycznemu. „Pojęcie prawdziwości zarzutu oznacza z kolei zgodność treści zarzutu zniesławiającego z rzeczywistością” (wyrok SN z 25.01.2017 r., II KK 336/16, LEX nr 2216187). Oznacza to, że kryterium prawdziwości zniesławiającego zarzutu spełnione jest wówczas, gdy jego treść w części, która może poniżyć w opinii publicznej inny podmiot bądź narazić go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, odpowiada rzeczywistości. W zakresie pozostałych okoliczności nie ma natomiast znaczenia ustalenie, czy zarzut zgodny jest ze stanem faktycznym (J. Raglewski, [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Koreks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 213 k.k., LEX). Dokonując rozważań w przedmiocie przeprowadzenia w niniejszej sprawie dowodu prawdziwości postawionego w spornych komentarzach zarzutów stawianych oskarżycielce prywatnej Sąd Rejonowy stwierdza, że rozstrzygnięcie tej kwestii jest uzależnione od przyjętej interpretacji zakwestionowanych w prywatnym akcie oskarżenia wpisów internetowych. Strona oskarżycielska przekonywała, że zarzut postawiony w komentarzach oskarżonego dotyczy spowodowania przez oskarżycielkę prywatną zadłużenia w na kwotę około 2 mln złotych w okresie sprawowania przez oskarżycielkę prywatną funkcji tej spółki. Z kolei oskarżony przekonywał, że treść komentarzy odnosi się nie do spowodowania zadłużenia przez oskarżycielkę prywatną jako , a „zostawienia” długu przez oskarżycielkę prywatną w momencie odejścia ze spółki, a nie z funkcji . Powyższa kwestia została już rozstrzygnięta w niniejszym uzasadnieniu w części dotyczącej oceny wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka M P . Sąd dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza opierając się na literalnej interpretacji spornych komentarzy przyjął, że wpisy dokonane przez oskarżonego w swojej treści zawierały stwierdzenie, że oskarżycielka prywatna opuściła w chwili kiedy spółka była zadłużona na kwotę 2 mln zł, tj. w momencie zbycia przez oskarżycielkę prywatną w dniu 30 grudnia 2015 r. pakietu większościowego akcji Szczegółowe motywy w zakresie przyjęcia takiej interpretacji spornych komentarzy zostały już omówione w poprzedniej części niniejszego uzasadnienia i nie ma potrzeby w tym miejscu ich powtarzania. Sąd Rejonowy stwierdza jednak, że tak rozumiane sporne komentarze oskarżonego zawierają prawdziwe zarzuty. Jak zostało ustalone w toku przewodu sądowego M P była udziałowcem z siedzibą w , większościowego akcjonariusza , była sponsorem klubu oraz jej do dnia 4 kwietnia 2014 r., kiedy złożyła przewodniczącemu Rady Nadzorczej spółki oświadczenie o rezygnacji ze stanowiska i tego samego dnia została podjęta przez radę nadzorczą uchwała o przyjęciu jej rezygnacji. W dniu 9 kwietnia 2014 r. Zwyczajne Walne Zgromadzenie podjęło uchwałę o powołaniu M P na członka rady nadzorczej, zaś powyższe zmiany zostały wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego z dniem 8 grudnia 2014 r. Następnie w dniu 24 czerwca 2015 r. M P złożyła oświadczenie o rezygnacji z funkcji członka rady nadzorczej, zaś w dniu 30 grudnia 2015 r. w imieniu z siedzibą w zbyła pakiet większościowy akcji z siedzibą w , z kolei z dniem 19 stycznia 2016 r. M P została wykreślona z KRS jako członek rady nadzorczej. Z kolei z bilansu wynika, że na dzień 31 grudnia 2015 r. (k. 292-295) spółka wykazała stratę z działalności operacyjnej na kwotę 2 028 590,54 zł. Zadłużenie to zostało spowodowane decyzjami A Ł – następcy oskarżycielki prywatnej w zarządzie spółki, a prywatnie kuzyna M P . Zbywając akcje w imieniu z siedzibą w M P wiedziała o zadłużeniu spółki, gdyż fakt ten był szeroko komentowany w mediach (artykuł z dnia 10 grudnia 2015 r. k. 76-76v). W środkach masowego przekazu podkreślano, że oskarżycielka prywatna długo nie mogła znaleźć chętnych na nabycie akcji z siedzibą w właśnie z powodu przedmiotowego zadłużenia spółki. W tym zakresie wypowiadał się również przedstawiciel stowarzyszenia klubu sportowego , jako potencjalny nabywca akcji, który odmówił ich nabycia właśnie z obawy, że klub przejmie zadłużenie spółki. Przytaczając zatem powyższe fakty należy uznać, że w momencie definitywnego opuszczenia przez M P co nastąpiło w dniu 30 grudnia 2015 r. poprzez zbycie pakietu większościowego akcji spółki w imieniu z siedzibą w , spółka posiadała zadłużenie w wysokości 2 028 590,54 zł, czego oskarżycielka prywatna była świadoma. Z tych względów Sąd Rejonowy uznał, że pojawiające się w komentarzach oskarżonego sformułowania: „Odchodząc z Pani M zostawiła po sobie przeszło 2 miliony złotych długów”, „A przeszło 2 miliony zł długu zrobiły krasnoludki z elfami”, „Zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym długiem i to jest fakt”, „Pani M P nasz wielki przyjaciel, która zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym zadłużeniem” – jako zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy – są prawdziwe. Publiczny charakter zarzutów uczynionych przez oskarżonego oskarżycielce prywatnej sprawił, że kolejnym elementem wywodów stało się zbadanie, czy dotyczyły one postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną (art. 213 § 2 pkt 1 k.k.) lub służyły obronie społecznie uzasadnionego interesu (art. 213 § 2 pkt 2 k.k.). Przy czym w tym miejscu wskazać trzeba, że zarzuty objęte czterema spornymi komentarzami sprowadzały się właściwie do jednego i tożsamego zarzutu „zostawienia” długu przez oskarżycielkę prywatną w momencie odejścia ze spółki. Dalej wskazać trzeba, że pojęcie osoby pełniącej funkcję publiczną zostało zdefiniowane w treści art. 115 § 19 k.k., w myśl którego rzeczoną osobą jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową. W ocenie Sądu oskarżycielka prywatna M P chociaż jest osobą powszechnie znaną w to jednak nie spełnia definicji osoby sprawującej funkcję publiczną. Oskarżycielka prywatna jest przedsiębiorcą oraz członkiem zarządu i udziałowcem w dużych spółkach prawa handlowego takich jak: z siedzibą w czy z siedzibą w . Ponadto M P prowadzi szeroką działalność społeczną, kulturalną, jest honorowym obywatelem miasta , laureatką nagrody w kategorii „ ”. Jest również autorką felietonów publikowanych w serwisie z serii (początkowo) „ ” – cykl felietonów M P , w latach 2004-2013 (po sprostowaniu redakcji „ ” – cykl felietonów M P , byłej ). W przeszłości w 2006 r. sprawowała przez krótki okres czasu w sejmiku Województwa , z którego zrezygnowała. Sprawowane zatem funkcje zawodowe oskarżycielki prywatnej poza krótkotrwałym sprawowaniem Sejmiku Województwa , co miało miejsce 13 lat przed umieszczeniem na forum spornych komentarzy, nie pozwalało w niniejszej sprawie uznać oskarżycielki M P za osobę sprawującą funkcję publiczną. Istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu nabiera zatem, pojawiająca się na gruncie art. 213 § 2 pkt 1 k.k., kategoria „działania w obronie społecznie uzasadnionego interesu”. Orzecznictwo Sądu Najwyższego wielokrotnie analizowało znamię obrony społecznie uzasadnionego interesu. W wyroku z dnia 25 września 1973 roku (vide wyrok SN dnia 25 września 1973 roku, V KRN 358/73, LEX) Sąd Najwyższy wskazał, iż społecznie uzasadniony interes nie może być rozumiany w sposób abstrakcyjny. Jest to bowiem pojęcie konkretne, które musi wynikać z określonej sytuacji, wymagającej obrony społecznie uzasadnionego interesu nawet z naruszeniem dobrego imienia innej osoby, grupy osób lub instytucji. Nie każde zachowanie może być jednak uznane za działanie w obronie społecznie uzasadnionego interesu. Może być nim wyłącznie takie działanie, które rzeczywiście służy obronie społecznie uzasadnionego interesu. Zniesławienie, które zostało dokonane ze świadomością nieprawdziwości informacji i ocen o postępowaniu oraz właściwościach innej osoby, nigdy nie może być uznane za służące obronie społecznie uzasadnionego interesu. Takie zachowanie nie będzie podlegało ochronie wolności wypowiedzi i prawa krytyki przewidzianych w art. 54 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w art. 10 ust. 2 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (vide postanowienie SN z dnia 22 czerwca 2004 roku, V KK 70/04, LEX). O tym, czy konkretny zarzut o charakterze zniesławiającym służy obronie społecznie uzasadnionego interesu, decyduje ocena całokształtu okoliczności, w jakich zarzut został uczyniony. Obrona społecznie uzasadnionego interesu ma miejsce przede wszystkim wtedy, gdy zarzuty uczynione publicznie mają służyć ostrzeżeniu innych osób przed nagannym zachowaniem pomówionego podmiotu, co może prowadzić do skorygowania nagannego zachowania pomówionego. Obrona społecznie uzasadnionego interesu ma miejsce w przypadku krytyki funkcjonowania organów władzy państwowej i samorządowej, sprawowania funkcji kierowniczych (społecznych i gospodarczych), działalności partii politycznych, stowarzyszeń oraz działalności jednostki, której działalność ma społeczne znaczenie (należy przede wszystkim zwrócić uwagę, czy nie mamy do czynienia ze znamieniem podnoszenia lub rozgłoszenia prawdziwego zarzutu dotyczącego postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną) (J. Raglewski, [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Koreks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212 k.k., LEX). Znamię obrony społecznie uzasadnionego interesu winno być rozumiane w sposób obiektywny. Subiektywne przekonanie sprawcy, że stawiane przez niego zarzuty służą obronie społecznie uzasadnionego interesu, nie jest wystarczające. Podniesiony lub rozgłoszony przez pomawiającego zarzut musi obiektywnie służyć obronie społecznie uzasadnionego interesu. Warto zauważyć, że stosowanie kontratypu dozwolonej krytyki nie jest uwarunkowane stwierdzeniem, iż sprawca, podnosząc lub rozgłaszając zniesławiający zarzut, kierował się wyłącznie zamiarem obrony społecznie uzasadnionego interesu. Sprawca może działać wyłącznie z pobudek osobistych (nawet tak niskich jak chęć zemsty) (J. Raglewski, [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Koreks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212 k.k., LEX). Sąd Najwyższy w wyroku z 30.09.2003 r., III KK 176/02, LEX nr 81213, sformułował jednak wymóg, zgodnie z którym: „przyjęcie działania w obronie społecznie uzasadnionego interesu wymaga ustalenia, że sprawca kierował się tylko taką intencją, a obce mu były inne względy”. Należy jednak podzielić pogląd J. Raglewskiego, który wskazał, że w tym wypadku mamy do czynienia ze zbyt daleko idącym, nieznajdującym przy tym dostatecznego uzasadnienia jurydycznego, ograniczeniem (J. Raglewski, [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Koreks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212 k.k., LEX). Przenosząc powyższy wywód na grunt niniejszej sprawy w ocenie Sądu oskarżony umieszczając na Forum kibiców – sporne komentarze działał w obronie społecznie uzasadnionego interesu. Należy podkreślić, że jest sportem bardzo popularnym w , mającym swoje tradycje oraz sukcesy sportowe w postaci dwukrotnego mistrzostwa Polski (sezony 1960 i 1961). Zainteresowanie tym sportem jest na tyle duże, że władze miasta – jak wynika z artykułów przedstawionych przez oskarżonego – gotowe były z budżetu przeznaczonego na promocję miasta dofinansować sekcję klubu. Tematy zarządzania i finansowania sekcji oraz spółki niewątpliwie zatem należało uznać za ważne dla społeczności lokalnej mieszkańców . Można zatem uznać, że powyższe sprawy dotyczące przyszłości popularnej dyscypliny sportowej w mają charakter spraw społecznego zainteresowania. Oskarżony komentarze z dnia 7, 12, 13 marca 2019 r. i 24 października 2019 r. umieścił na Forum kibiców – w dziale „ ”, a więc na forum dedykowanym kibicom klubu, przeznaczonym do dyskusji na tematy sportowe oraz organizacyjno-finansowe klubu . Z uwagi na przeznaczenie i cel działalności powyższego forum internetowego należy uznać, że poglądy i komentarze na nim umieszczane nie mają powszechnego oddziaływania na kształtowanie poglądów opinii publicznej, co oczywiście nie zmienia faktu, że każda osoba mająca dostęp do internetu była w stanie zapoznać się z komentarzami oskarżonego. Nieprzypadkowy jest również czas, w jakim doszło do umieszczenia komentarzy przez oskarżonego. Należy tutaj wskazać, że nie otrzymało licencji na udział w rozgrywkach sportowych w 2019 r. z przyczyn braku stabilności finansowej, która utrzymywała się w spółce od 2015 r. Zadłużenie zatem powstałe w tym czasie rzutowało na sytuację organizacyjną i finansową z siedzibą w w czasie umieszczenia spornych wpisów na Forum kibiców – . Oskarżony jest fanem oraz z uwagi na miejsce urodzenia również był kibicem . W toku przewodu sądowego oskarżony wykazał się nieprzeciętną wiedzą na temat spraw organizacyjnych i finansowych klubu . Nadto należy podkreślić, że oskarżycielka prywatna jest w lokalnej społeczności miasta osobą powszechnie znaną, prowadzącą działalność gospodarczą, kulturalną, społeczną, a także sportową i chociaż nie posiada przymiotu osoby sprawującej funkcję publiczną, to jednak z uwagi na prowadzoną działalność zwłaszcza sportową istotną dla życia miejscowej społeczności powinna również być odporna na krytykę związaną z tą działalnością, zwłaszcza gdy – jak w przypadku niniejszej sprawy – miała ona swoje podstawy faktyczne. Z uwagi zatem na czas, miejsce umieszczenia spornych komentarzy i tematykę wpisów, która dotyczyła spraw społecznego zainteresowania oraz właściwości osobiste samego oskarżonego oraz oskarżycielki prywatnej należało dojść do wniosku, że celem podniesionych zarzutów względem M P nie było jej poniżenie bądź dokuczenie, ale zajęcie stanowiska w przedmiocie przyszłości . Co prawda oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie wskazał wprost sądowi jaki był cel umieszczenia spornych komentarzy na Forum kibiców – , to jednak z kontekstu i okoliczności sprawy należy wywieść, że sens i istota postawionych zarzutów oskarżycielce prywatnej nie sprowadzała się do obciążenia M P bezpośrednią odpowiedzialnością za spowodowanie zadłużenia , które doprowadziło do problemów finansowych klubu, a w konsekwencji nieprzyznania licencji na sezon 2019. Wydźwięk postawienia oskarżycielce prywatnej zarzutu „zostawienia spółki z przeszło dwumilionowym długiem” – mając na względzie całokształt okoliczności sprawy –sprowadza się de facto do zarzucenia M P braku aktywnego działania w nadzorowaniu zarządu w roku 2015, błędną decyzję rekomendowania na swojego następcę A Ł , który jako podjął decyzje zadłużające klub, wycofanie się ze sponsorowania klubu oraz zbycie akcji A Ł , co do którego oskarżycielka prywatna w momencie zbycia akcji wiedziała, że decyzje nabywcy spowodowały zadłużenie . Wszystkie te wydarzenia oskarżony łączył z problemami finansowymi klubu, którego był kibicem i niewątpliwie umieszczone na tematycznym forum komentarze z dnia 7, 12, 13 marca 2019 r. i 24 października 2019 r. miały na celu przestrzec innych zainteresowanych sprawami klubowymi przed tego typu działaniami, zwłaszcza że w 2019 r. ówczesne władze klubu wobec nieprzyznania licencji na udział w rozgrywkach sportowych poszukiwały optymalnego rozwiązania zmierzającego do wyjścia z problemów finansowych. Przy czym niewątpliwie oskarżycielka prywatna miała prawo zdecydować o wycofaniu się z kierowania i sponsorowania klubu sportowego, niemniej kontekst w jakim oskarżycielka prywatna zrezygnowała z tych funkcji, w szczególności nie zapewniając skutecznego następcy na zajmowanym stanowisku , nie zapewniając źródeł sponsorowania klubu przynajmniej w niedługim okresie czasu oraz nie sprawując należytego nadzoru nad zarządem spółki w ocenie oskarżonego zasługiwało na krytyczny komentarz w postaci umieszczenia na Forum kibiców – spornych wpisów. Należy również podkreślić, że nie budzi wątpliwości także forma jaką oskarżony zastosował wyrażając krytyczne komentarze o oskarżycielce prywatnej. W swoich zeznaniach świadek M P zakwestionowała też formę wypowiedzi zawartych w spornych komentarzach, w których znalazły się sformułowania jak „słupowi A ”, „odgrywania roli dziewicy konsekrowanej w sytuacji wszechobecnych dowodów na lekkie prowadzenie się”. W tym również zakresie Sąd Rejonowy nie dopatrzył się sformułowań, które nie zasługują na ochronę prawną. Oskarżony niewątpliwie posłużył się w powyższych fragmentach wypowiedzi ekspresją oraz ironią, do której oskarżony miał prawo i która jest również objęta swobodą wypowiedzi wynikającą z art. 54 ust. 1 Konstytucji RP i art. 10 ust. 2 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i nie stanowi przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. Tytułem końca podkreślić również trzeba, że oskarżony w przeciwieństwie do innych osób odnoszących się w swoich wypowiedziach do osoby M P w związku z jej działalnością w nie używał w jej w kierunku słów powszechnie uważanych za obelżywe, co pośrednio również pokazuje intencję oskarżonego w umieszczeniu tych komentarzy. W ocenie Sądu intencją stojącą za publikacją tych komentarzy przez oskarżonego nie było bowiem zniesławienie M P , a pokazanie jej roli w złej sytuacji w 2019 r. połączona z troską o dalsze losy w . Z tych zatem wszystkich względów Sąd Rejonowy uznał, że zachowanie oskarżonego w zakresie wszystkich czterech zarzutów prywatnego aktu oskarżenia wypełniło znamiona kontratypu z art. 213 § 2 pkt 2 k.k. Stosownie do art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa. W myśl zaś art. 414 § 1 k.p.k. w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny. W niniejszej sprawie po rozpoczęciu przewodu sądowego Sąd Rejonowy stwierdził, że oskarżony działał w granicach kontratypu dozwolonej krytyki określonego w art. 213 § 2 pkt 2 k.k. Okoliczność ta powoduje, że czyny oskarżonego nie stanowią przestępstwa. Wobec powyższego na podstawie art. 414 § 1 zd. 2 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. Sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżo ny Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrz ygnięci a z wyro ku Przytoczyć okoliczności II. Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego, Sąd na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. zasądził od oskarżycielki Prywatnej M P na rzecz oskarżonego T D kwotę 1728 zł tytułem wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru. Wysokość orzeczonej kwoty Sąd ustalił na podstawie § 11 ust 2 pkt 1 oraz § 15 ust 1 i § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Stosownie bowiem do treści § 11 ust 2 pkt 1 stawka minimalna za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu szczególnym wynosi 720 zł. Z kolei stosownie do treści § 15 ust 1 i § 17 pkt 1 rozporządzenia zasądzić należało opłatę w stawce minimalnej, a do tak obliczonej opłaty należało doliczyć po 20%, tj. kwotę 144 zł (720 zł x 20% = 144 zł), za siedem terminów rozpraw (7 x 144 zł = 1008 zł) – co łącznie dało kwotę 1728 zł (720 zł + 1008 zł = 1728 zł). Z tych względów Sąd orzekł jak w pkt II sentencji wyroku. III. Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego, na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami procesu Sąd obciążył oskarżycielkę prywatną M P , przy czym stwierdzić należało, że zostały one uiszczone poprzez zapłatę kwoty zryczałtowanej równowartości wydatków. PODPIS asesor sądowy Katarzyna Dąbrowska
  VIII_K__1000_2021_wyrok.pdf	Sygn. akt VIII K 1000/21 A wa 439 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy — Mokotowa w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: asesor sądowy Katarzyna Dąbrowska Protokolant: Ewelina Ozga bez udziału oskarżyciela publicznego po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 28 lutego 2023 r., 29 maja 2023 r., 08 września 2023 r., 21 listopada 2023 t., 26 lutego 2024 r., 10 maja 2024 r., 18 czerwca 2024 r., 16 września 2024 r. 1 5 listopada 2024 t. sprawy z oskarżenia prywatnego M P przeciwko T D , synowi z domu , utodzonemu w dniu tw oskarżonemu o to, że: 1. w dniu 7.03.2019 r. o godz. 22:40 w zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: „Odchodząc Z Pani M zostawiła bo sobie przeszło 2 miliony złotych długów i tej sbółki niki już nie przejmie, nawet Pani M . Smutne jest to, że zamiast nowej krwi wracają stare nazwiska, które miały już swój czas, ale niestety nie miały osiągnięć. Jednak dla pojawienia się nowych nazwisk potrzebna jest przestrzeń, czas i budowanie relacji 7 miastem, żeby I miał sensowną opcję, a nie wracał do ludzi z bobrzedniej dekady ” czym pomówił M P za pomocą śtodków masowego komunikowania się, o to, że pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania pottzebnego do zajmowania stanowiska spółek i tj. o przestępstwo z art. 212 $ 2 k.k. 2. w dniu 12.03.2019 r. o godz. 17.35 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: , zamieściła komentarz o treści „Już raz mówiła, że pomoże, co ciekawe swojej spółce chciała pomagać, ale niespełna 2 miesiące później oddała akcje i nie pomogła: ... Cytując klasyczkę: nie powtarza się dwa razy tych samych głupot, czy jakoś podobnie…A przeszło 2 miliony zł długu zrobiły krasnoludki z elfami ;)”, czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i ., tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. 3. w dniu 13.03.2019 r. o godz. 00:50 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści „Nie jadę po niej – podsumowuję jedynie jej osiągnięcia. Zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym długiem i to jest fakt. Wrzuciła gorącego kartofla swojemu słupowi A . W przypadku takiego zadłużenia zazwyczaj kończyło się to upadłością i roczną przerwą ( . tak na szybko). U nas też w końcu będzie przerwa, a co później? Zobaczymy. Nie mogę jednak spokojnie czytać i obserwować odgrywania roli dziewicy konsekrowanej w sytuacji wszechobecnych dowodów na lekkie prowadzenie się. Krew mnie zalewa, jeśli w notce pod felietonami jest adnotacja „ ” to cykl felietonów M P , w latach 2004-2013.” a wg Krajowego Rejestru Sądowego na dzień 27 listopada 2014 r. jest M P -napisałem wtedy felieton, później już nie sprawdzałem ale pewnie jeszcze trochę była, a akcje spółki oddała w grudniu 2015. To, gdzie jesteśmy obecnie jest głównie zasługą tej pani i ktokolwiek zacznie, musi zacząć od zera a nie od -2 mln. W każdym z ośrodków, gdzie dochodziło do rocznej przerwy do gry wchodzili nowi ludzie, a sprawcy nieszczęścia trafiali w niebyt (lub do aresztu). U nas sprawca nieszczęścia pozycjonuje się jako potencjalny zbawiciel. Pytasz, co zrobili następcy? Jacy następcy? I ? Firmował swoją twarzą upadek. Przedłużył agonię, stracił trochę pieniędzy (swoich lub nie) i teraz czekają go różne potyczki prawno – sądowe. Nikt nie wie naprawdę po co I wszedł w ten interes. Nie wiem nawet, czy sam I to wie. Czy omamiony został wizjami łatwego zarobku na , koszach i developerce? Czy może miał wziąć na klatę spółkę, której upadłości nie zgłosili poprzedni właściciele? Nie wiadomo. Czy będzie w ? Oczywiście. Czy przerwa potrwa rok? Nie wiem. Wiem natomiast, że powinien odrodzić się na zdrowych fundamentach, które dadzą szansę na przyszłość. Bo czasem lepiej poczekać rok, dwa albo i trzy na fajną dziewczynę, niż złapać byle co i męczyć się latami do rozwodu ;)” czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. 4. w dniu 24.10.2019 r. o godz. 16:00 w , zamieścił na stronie internetowej prowadzonej pod adresem: , komentarz o treści: „Proponuję też zweryfikować przyjaciół bo to, że jesteście w głębokiej wodzie i spalonej ziemi: to zasługa „…Pani M P nasz wielki przyjaciel”, która zostawiła spółkę z przeszło dwumilionowym zadłużeniem. Myślę, że zamyka to wiele drzwi, bo takie nowe, ale stare”;)” czym pomówił M P za pomocą środków masowego komunikowania się, o to że, pełniąc funkcję spółka doprowadziła do zadłużenia w/w podmiotu na kwotę 2000 000,00 zł, co stanowi okoliczność, która może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do zajmowania stanowiska spółek i tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. orzeka I. oskarżonego T D uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów, II. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżycielki prywatnej M P na rzecz oskarżonego T D kwotę 1.728,00 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia osiem złotych) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru; III. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami procesu obciąża oskarżycielkę prywatną M P , przy czym stwierdza, że zostały one uiszczone poprzez zapłatę kwoty zryczałtowanej równowartości wydatków.
  VIII_K__380_2022_wyrok_z_uzasadnieniem.pdf	Sygn. akt VIII K 380/22 3 =) AŻ 5: ws WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 października 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Bazan Protokolant: Eleonora Pawlikowska Zuzanna Rżysko, Ewelina Ozga, Kacper Kozak, Julian Plichowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 kwietnia 2023 roku, 19 września 2023 roku, 30 stycznia 2024 roku, 16 kwietnia 2024 roku, 2 października 2024 roku, sprawy z oskarżenia prywatnego A W przeciwko J G synowi K 1iW , urodzonemu roku wR oskarżonemu o to, że: od lutego 2021 roku do chwili obecnej pomawia oskarżycielkę prywatną o wypływanie pośrednio lub bezpośrednio na osoby sędziów w sporze, który prowadziła w imieniu klient, o składanie fałszywych zeznań, o wręczanie korzyści majątkowej, sędziemu orzekającemu w sporze toczącym się między J G „ajej mandantem sp. z 0.0. Sp.K. (.. ») oraz inne działania sprzeczne z etyką radcy prawnego, które to zachowania dopuszcza się za pośrednictwem środków masowego komunikowania ( F oraz serwis G ), podejmując opisane działania, w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tj. o przestępstwo z art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 212$ 1 k.k. wzw.z art. 12$ 1 k.k. orzeka: I. oskarżonego J G „w ramach zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu uznaje za winnego tego, że od 5 lutego 2021 roku do dnia 29 kwietnia 2022 roku, w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w nieustalonym miejscu, korzystając z sieci Internet, za pośrednictwem środków masowego komunikowania, umieszczają wpisy na stronach internetowych F i serwisu GOWORK, pomawiał oskarżycielkę prywatną Annę Wiluś - Antoniuk o wypływanie pośrednio lub bezpośrednio na osoby sędziów w sporze, który prowadziła w imieniu klienta, o składanie fałszywych zeznań, o wręczanie korzyści majątkowej, sędziemu orzekającemu w sporze toczącym się między Jackiem Gajdą, a jej mandantem CPC Consulting sp. z o.o. Sp.K. („CPC”) oraz inne działania sprzeczne z etyką radcy prawnego, to jest o takie postępowanie, które mogło narazić Annę Wiluś - Antoniuk na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu i prowadzenia działalności radcy prawnego to jest czynu wyczerpującego ustawowe znamiona przestępstwa z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to skazuje go, a na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art 57b k.k., w brzmieniu przepisów ustawy obowiązującym w dniu 29 kwietnia 2022 roku- na podstawie art. 4 § 1 k.k.- wymierza mu karę 300 ( trzystu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu ) PLN; II. na podstawie art. 619 § 1 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze i § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Jakuba Kutzmann kwotę 720 PLN ( siedemset dwadzieścia złote), powiększoną o aktualną stawę podatku od towarów i usług ( VAT), tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu, tj. obronę oskarżonego Jacka Gajda; III. na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego Jacka Gajda na rzecz oskarżycielki prywatnej Anny Wiluś - Antoniuk kwotę 300 ( trzystu ) złote, tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu; IV. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego Jacka Gajda od zapłaty kosztów sądowych wyłożonych na ustawienie dla niego obrońcy z urzędu, a poniesionymi w tym zakresie wydatkami obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 380/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW 1.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1 Jacek Gajda Jacek Gajda został oskarżony o to, że od lutego 2021 roku do chwili obecnej pomawia oskarżycielkę prywatną o wypływanie pośrednio lub bezpośrednio na osoby sędziów w sporze, który prowadziła w imieniu klient, o składanie fałszywych zeznań, o wręczanie korzyści majątkowej, sędziemu orzekającemu w sporze toczącym się między Jackiem Gajdą, a jej mandantem CPC Consulting sp. z o.o. Sp.K. („CPC”) oraz inne działania sprzeczne z etyką radcy prawnego, które to zachowania dopuszcza się za pośrednictwem środków masowego komunikowania ( Facebook oraz serwis GOWORK), podejmując opisane działania, w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Sąd, uzasadnianym wyrokiem, oskarżonego Jacka Gajdę, w ramach zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, uznał za winnego tego, że od 5 lutego 2021 roku do dnia 29 kwietnia 2022 roku, w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w nieustalonym miejscu, korzystając z sieci Internet, za pośrednictwem środków masowego komunikowania, umieszczają wpisy na stronach internetowych FACEBOOK i serwisu GOWORK, pomawiał oskarżycielkę prywatną Annę Wiluś - Antoniuk o wypływanie pośrednio lub bezpośrednio na osoby sędziów w sporze, który prowadziła w imieniu klienta, o składanie fałszywych zeznań, o wręczanie korzyści majątkowej, sędziemu orzekającemu w sporze toczącym się między Jackiem Gajdą, a jej mandantem CPC Consulting sp. z o.o. Sp.K. („CPC”) oraz inne działania sprzeczne z etyką radcy prawnego, to jest o takie postępowanie, które mogło narazić Annę Wiluś - Antoniuk na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu i prowadzenia działalności radcy prawnego to jest czynu wyczerpującego ustawowe znamiona przestępstwa z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.a na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art 57b k.k., w brzmieniu przepisów ustawy obowiązującym w dniu 29 kwietnia 2022 roku- na podstawie art. 4 § 1 k.k.- wymierzył mu karę 300 ( trzystu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu ) PLN; Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Spółka CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu (obecnie Leasing Team International sp. z o.o. z/s we Wrocławiu) prowadziła działalność jako agencja pracy tymczasowej. Jacek Gajda zawarł w dniu 17 maja 2019 r. z w/w spółką umowę o pracę tymczasową w celu wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem spółki Worlee Natur Produkte GmbH w Niemczech. Umowa ta była systematycznie przedłużana do dnia 31 stycznia 2020 r. W dniu 23 stycznia 2020 r. Jacek Gajda źle się poczuł i chciał skorzystać z porady lekarza, w przychodni uzyskał informację że nie jest możliwe odbycie bezpłatnej porady medycznej, ale może skorzystać z konsultacji medycznej odpłatnie. Jacek Gajda zapłacił za wizytę 21,33 euro oraz otrzymał zwolnienie lekarskie na okres 23-31 stycznia 2020 r. – o czym powiadomił wiadomością sms Magdalenę Piechutę, która poprosiła o przesłanie kopii zwolnienia lekarskiego w celu wypłaty wynagrodzenia chorobowego oraz zapytała czy powiadomił o tym fakcie przedstawiciela spółki Worlee Natur Produkte GmbH w Niemczech. Jacek Gajda nie odpowiedział na tę wiadomość, ani nie przesłał kopii zwolnienia lekarskiego. W dniu 24 stycznia 2020 r. Jacek Gajda udał się w podróż powrotną do Polski, jadąc pociągiem bez biletu otrzymał dwa razy karę za jazdę bez ważnego biletu. W dniu 27 stycznia 2020 r. spółka Worlee Natur Produkte GmbH w Niemczech poinformowała spółkę CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu, że z dniem 24 stycznia 2020 r. rezygnuje z pracy Jacka Gajdy, co następnie przekazała mu Magdalena Piechuta oraz poprosiła o zwrot czipu godzinowego oraz klucza do szafki. Jackowi Gajdzie zostało wypłacone wynagrodzenie chorobowe za okres 23-31 stycznia 2020 r. W wyniku konfliktu powstałego na tle rozliczeń za pracę Jacek Gajda pozwał spółkę CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu o odszkodowanie. Pozwanego reprezentowała r.pr. Anna Wiluś-Antoniuk. Postępowanie toczyło się przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, który wyrokiem z dnia 1 października 2020 r. sygn. akt X P 84/20 powództwo oddalił oraz zasądził na rzecz pozwanej spółki kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W wyniku złożonej przez Jacka Gajdę apelacji powyższy wyrok został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 11 lutego 2021 r., VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt VIII Pa 127/20. częściowo wyjaśnienia oskarżonego Jacka Gajdy 208-209 zeznania oskarżycielki prywatnej Anny Wiluś- Antoniuk przesłuchanej w charakterze świadka 189v-190v, 220-221 zeznania świadka Katarzyny Rzepiak 232v-233v zeznania świadka Jarosława Antoniuk 233v-235v wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt X P 84/20 z dnia 1 października 2020 r. wraz z uzasadnieniem 9-26 wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt VIII Pa 127/20 z dnia 11 lutego 2021 r. wraz z uzasadnieniem 27-35 W dniu 5 lutego 2021 r. Jacek Gajda posługując się nazwą użytkownika „Jacek Wolfgang” zamieścił na portalu Facebook na grupie o nazwie „Polscy Niewolnicy w Republice Federalnej Niemiec” post gdzie ze swojej perspektywy opisał sytuację związaną ze zwolnieniem go z pracy oraz wezwał r.pr. Annę Wiluś-Antoniuk do zaprzestania składania w sądzie fałszywych zeznań. Ponadto podobny wpis zamieścił w serwisie GoWork.pl. Następnie Jacek Gajda zamieszczał na portalu Facebook na grupie o nazwie „Polscy Niewolnicy w Republice Federalnej Niemiec” posty gdzie stwierdzał, że prezes spółki CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu Andżelika Majewska przekazała r.pr. Annie Wiluś-Antoniuk kopertę z pieniędzmi na łapówkę, którą następnie ta przekazała sędziemu Piotrowi Broy – który miał wydać niekorzystny dla niego wyrok w sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o sygn. akt X P 84/20. Późnej Jacek Gajda wielokrotnie kierował wiadomości mail do spółki CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu z propozycjami ugody, gdzie wprost stwierdza, że w przypadku nie osiągnięcia ugody i nie otrzymania żądanej kwoty pieniędzy dalej będzie publikował posty opisujące w niewłaściwym świetle w/w spółkę. Z uwagi na brak zawarcia ugody, Jacek Gajda wielokrotnie przyjeżdżał do siedziby spółki we Wrocławiu i w Warszawie żądając spotkania z prezesem spółki oraz rozklejał pisma i rozdawał ulotki opisujące ww. sytuacje oraz żądał odszkodowania. W dniu 9 kwietnia 2022 r. Jacek Gajda posługując się nazwą użytkownika „Wolfgang Agent nr 1” zamieścił w serwisie GoWork.pl wpis w którym stwierdził, że r.pr. Anna Wiluś-Antoniuk otrzymała od prezes spółki CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu Andżeliki Majewskiej kopertę z pieniędzmi, którą następnie przekazała sędziemu Piotrowi Broy z Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu, który to wydał niekorzystny dla Jacka Gajdy wyrok. W bliżej nieustalony dniu Jacek Gajda posługując się nazwą użytkownika „Jacek Wolfgang” w odpowiedzi na post na portalu Facebook użytkownika o nazwie „Paweł Miodoński” zamieścił wpis o treści: „Paweł Miodoński zgadza się (…) w 2018 wykantowała mnie inna agencja pracy. Jak mi tu nie zapłacą to będę na nich tu smarował”. A następnie post o treści „Paweł Miodoński może być to jakiś sposób na życie. Agencje pracy walą równo. Jeśli wydruki wiadomości 78, 37-38, 40- 43, 44-46, 51-52, 53-54, 55, 58, 59, 60, 61, 62-65, 70-72, 74, 77, 80, 86, 91, 92 95, 96, 113-114 pismo 56-57 jednak ma się to na papier to można nie pracując zarabiać kaskę.” Następnie zamieścił post o treści „ (…) posta o Niewolnikach. Jak tylko dostanę wyrok to coś zorganizuje. Dziś jadę do Wrocławia na protest przed biurem agencji pracy CPC Consulting Group.”., po czym zamieścił wpis „Krzysztof Klos thx, wolałbym już nie pisać więcej o tej firmie, bo aż mnie palce bolą od stukania. Wolałbym palcami przeliczyć kwotę gotówki.” Ponadto Jacek Gajda wysyłał na nr telefonu Jarosława Antoniuka - męża Anna Wiluś-Antoniuk wiadomości w których zamieszczał stwierdzenia, że Anna Wiluś- Antoniuk daje koperty z pieniędzmi sędziom – przy czym jednocześnie stwierdza, że jak otrzyma odszkodowanie to nie będzie rozsyłać wiadomości z tą informacją do innych kancelarii adwokackich oraz zaprzestanie opisywać sprawę na Facebooku. W dniu 29 kwietnia 2022 r. Anna Wiluś-Antoniuk złożyła w tut. sądzie prywatny akt oskarżenia Oskarżony Jacek Gajda ma 55 lat, żonaty, jest ojcem dorosłej córki, nie ma nikogo na nikogo na utrzymaniu, o wykształceniu średnim, uprzednio karany za czyn z art. 212 k.k. dane podane przez oskarżonego na rozprawie 207v wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 4 kwietnia 2023 r., II Wydział Karny, sygn. akt II K 556/22 184-185 1.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp . Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1 Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Ocena Dowodów 1.1.3. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 zeznania świadka Anny Wiluś- Antoniuk Oskarżycielka prywatna w swych zeznaniach wskazała, że Jacek Gajda podczas sporu sądowego ze spółką CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu zaczął zamieszczać na portalu Facebook na grupie o nazwie „Polscy Niewolnicy w Republice Federalnej Niemiec” posty gdzie stwierdzał, że składała ona w sądzie fałszywe zeznania, a ponadto zamieścił wpis o treści, że prezes w/w spółki Andżelika Majewska przekazała jej kopertę z pieniędzmi na łapówkę, którą następnie miała przekazać sędziemu Piotrowi Broy – który miał wydać niekorzystny dla oskarżonego wyrok w sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o sygn. akt X P 84/20. Jacek Gajda tożsame wpisy umieszczał również w serwisie GoWork.pl. Wskazała również, że oskarżony przesyłał wiadomości na telefon jej męża Jarosława Antoniuka - w których zamieszczał stwierdzenia, że Anna Wiluś-Antoniuk daje koperty z pieniędzmi sędziom – ale jednocześnie stwierdzał, że jak otrzyma odszkodowanie to zaprzestanie opisywać sprawę na Facebooku i nie będzie rozsyłać wiadomości z tą informacją do innych kancelarii adwokackich. Zeznania oskarżycielki prywatnej Sąd uznał za jasne, spójne i logiczne, nie zawierają one sprzeczności wewnętrznych, a ponadto znajdują potwierdzenie w załączonych wydrukach wiadomości oraz zeznaniach świadków Katarzyny Rzepiak i Jarosława Antoniuk. Bezpośredni kontakt z Anną Wiluś-Antoniuk na rozprawie głównej doprowadził Sąd do przekonania, że kierowała się on w swych zeznaniach wyłącznie obiektywnym przedstawieniem przebiegu zdarzenia, co powoduje, że zeznania te zostały obdarzone przez Sąd przymiotem wiarygodności. zeznania Jarosława Antoniuka Sąd podszedł do oceny zeznań świadka Jarosława Antoniuka ze szczególną ostrożnością, z uwagi na fakt, iż jest on mężem oskarżycielki prywatnej, a tym samym rodzącą się obawę zniekształcenia treści jego zeznań przez emocjonalny stosunek do sprawy. Biorąc jednak pod uwagę treść jego zeznań w połączeniu z nieosobowym materiałem, dowodowym w postaci wydruków wpisów i wiadomości Sąd uznał, że zeznania te są wiarygodnymi i pełnowartościowymi dowodem, dlatego też mogły stać się podstawą do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. zeznania Katarzyny Rzepiak Mając na uwadze treść oraz zbieżność zeznań świadka z zeznaniami oskarżycielki prywatnej i pozostałymi dowodami, które Sąd obdarzył wiarą, Sąd uznał jej zeznania za w pełni wiarygodne. Świadek jest pracownikiem spółki CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu (obecnie Leasing Team International sp. z o.o. z/s we Wrocławiu). Do jej obowiązków należało skanowanie i rozsyłanie korespondencji nadsyłanej do spółki. Świadek wskazała, że pism kierowanych przez oskarżonego były dziesiątki, ich treść była bardzo podobna, oskarżał m.in. Annę Waluś-Antoniuk, że dawała łapówki sędziom, przekupiła sędziego który orzekał w jego sprawie. Ponadto świadek wskazała, że oskarżony wielokrotnie dzwonił do spółki i żądał połączenia z panią prezes albo Anną Waluś-Antoniuk, a ponadto składał propozycje zawarcia ugody twierdząc, że jeśli spółka zapłaci żądaną kwotę to przestanie ich nękać. Opisała również wizyty oskarżonego w siedzibie spółki w Warszawie i Wrocławiu gdzie roznosił i rozklejał ulotki. Należy zauważyć, że świadek Katarzyna Rzepiak była świadkiem zachowań Jacka Gajdy wobec oskarżycielki prywatnej, a treść jej zeznań należało ocenić jako całkowicie wiarygodne. wydruki wiadomości Nie budziły wątpliwości Sądu pozostałe dowody i dokumenty, zgromadzone w aktach sprawy. Dowody te zgromadzone zostały prawidłowo, dokumenty zaś sporządzone przez osoby do tego uprawnione, stosownie do regulacji określających ich formę i treść, a tym samym Sąd uznał je za odzwierciedlające w sposób wierny okoliczności w nich opisane. Sąd nie znalazł podstaw, by dowodom tym odmówić wiarygodności. Strony postępowania również nie kwestionowały ich treści. 1.1.4. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1. wyjaśnienia oskarżonego Jacka Gajdy Wyjaśnienia oskarżonego w których podał, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd uznał za niewiarygodne, zaś ich treść skoncentrowana jedynie na opisaniu zdarzeń związanych z jego zatrudnieniem w spółce CPC Consulting Group sp. z o.o. sp.k. z/s we Wrocławiu oraz rzekomych nieprawidłowości podczas wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem spółki Worlee Natur Produkte GmbH w Niemczech - jedynie za przyjętą linią obrony, nastawioną na umniejszenie odpowiedzialności za popełniony czyn. Ponadto w złożonych wyjaśnieniach oskarżony podejmuje próbę umniejszenia swojej winy, przerzuca odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie wskazując na – jego zdaniem nieprawidłowe zachowania Anny Wiluś-Antoniuk w przeszłości, a tym samym zarzuca jej manipulację dowodami. Oskarżony stara się przedstawić siebie w roli ofiary, czym dał również wyraz składając do akt sprawy pismo otrzymane z Państwowej Inspekcji Pracy (k. 228-231). PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I. Jacek Gajda Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Opisane w art. 212 § 1 i 2 k.k. typy przestępstwa zniesławienia należy zaliczyć do kategorii przestępstw formalnych (bezskutkowych); tak m.in. W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga..., s. 35; A. Zoll (w:) Kodeks karny..., s. 647; M. Kalitowski (w:) Kodeks karny. Komentarz, s. 701. Oznacza to, że dla jego dokonania nie jest wymagane zaistnienie skutku w postaci poniżenia pomawianego podmiotu w opinii publicznej bądź też utraty przez niego zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Na gruncie art. 212 § 1 k.k. treścią pomówienia mogą być właściwości lub sposób postępowania, które mają charakter poniżający w opinii publicznej albo podważający zaufanie publiczne. Ocena ujemnej treści pomówienia musi być zatem dokonywana chociażby w odniesieniu do wykonywanego zawodu czy wykonywaj działalności. Z istoty pomówienia wynika, że można je popełnić wyłącznie w formie działania, może być więc dokonane przez zawierającą zarzuty wypowiedź. Pomówienie jest przestępstwem umyślnym, które można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym – stawiający zarzut przewiduje możliwość poniżenia lub podważenia dobrego imienia innej osoby. Podkreślić należy, że do dokonania przestępstwa pomówienia nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez osobę, która została pomówiona (przestępstwo formalne z narażenia). O pomawiającym charakterze przekazywanych wiadomości przez pomawiającego nie decyduje obiektywne odczucie osoby pomawianej, ale obiektywna ocena – stwierdzenie, czy w świetle ocen społecznych faktycznie doszło do zarzutu zniesławiającego. Ustalenie tej okoliczności musi nastąpić w oparciu o oceny społeczne, „zależy to od osoby pomawianej, jej środowiska i rodzaju działalności (…). Uwzględniać należy realnie funkcjonujące oceny społeczne, nawet jeżeli są one nieracjonalne lub nietolerancyjne” (L. Gardocki, Prawo karne, s. 263). Ocena taka musi zatem uwzględniać zespół norm obyczajowych obowiązujących w danym środowisku w określonym czasie. Analiza znamienia narażenia osoby pomówionej na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności musi być dokonywana w kontekście wymagań i oczekiwań związanych z zajmowanym przez pomówiony podmiot stanowiskiem (np. prezesa zarządu spółki handlowej), wykonywanym zawodem (np. prawnika, lekarza, dziennikarza) bądź też rodzajem prowadzonej działalności (np. gospodarczej, społecznej, publicznej); A. Marek, Kodeks karny..., s. 475. W grę wchodzą wszelkie informacje zdatne do odebrania kredytu zaufania, którego udziela społeczeństwo danej osobie ze względu na stanowisko, jakie zajmuje, zawód lub działalność, którą wykonuje lub ma wykonywać. W art. 212 § 2 k.k. określona została natomiast odpowiedzialność za typ kwalifikowany przestępstwa zniesławienia polegający na rozgłoszeniu zarzutu zniesławiającego przy użyciu środków masowego komunikowania. Chodzi tu o wszelkie środki publicznego przekazywania informacji, takie jak prasa, radio, telewizja, publikacje książkowe, nagrania elektroniczne i internetowa sieć informatyczna, nie zaś o środki przekazujące takie informacje do "wewnętrznej" wiadomości określonego kręgu osób lub instytucji. Przestępstwa zniesławienia może się zatem dopuścić dziennikarz, jeżeli publikuje w prasie niesprawdzone informacje, tym bardziej plotki zawierające treści zniesławiające jakąkolwiek osobę. Prawo dziennikarza do krytyki nie jest nieograniczone i nie może być traktowane jako prawo stawiania gołosłownych, niesprawdzonych zarzutów godzących w dobra osobiste innych osób (postanowienie SN z dnia 17.10.2001 r.; IV KKN 165/97, OSNKW 2002, nr 3, poz. 28). Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, że przez fakt zamieszczenia przez oskarżonego wpisów na portalu Facebook i serwisie GoWork zawierających pomawiające Annę Wiluś-Antoniuk treści, wyczerpał znamię popełnienia czynu za pomocą środków masowego komunikowania. Z ustaleń Sądu wynika jednoznacznie, że zamieszczone przez oskarżonego wpisy były dostępne dla bardzo szerokiego kręgu odbiorców, dzięki temu przekaz ten mógł w szybki sposób dotrzeć do jeszcze większej liczby odbiorców. Przedmiotem ochrony art. 212 k.k. jest dobre imię, utożsamiane także z tzw. czcią zewnętrzną. Dla przypisania sprawcy odpowiedzialności niezbędne jest stwierdzenie, że takie działanie poniża go w odbiorze społecznym bądź naraża na utratę zaufania niezbędnego dla danego rodzaju działalności. Jak wskazano już wcześniej treść wpisów zamieszczonych przez oskarżonego ma ewidentnie pejoratywne zabarwienie. Analiza treści wspomnianych wpisów zdaje się dowodzić, iż miały one charakter zniesławiający, poprzez wskazanie w ich treści, że Anna Wiluś-Antoniuk, składała w sądzie fałszywe zeznania, przekazała sędziemu kopertę z pieniędzmi jako łapówkę, a następnie ten sędzia wydał korzystny dla jej mandanta wyrok, stanowiły pomówienie Anny Wiluś-Antoniuk o takie postępowanie i właściwości, które mogło ją poniżyć w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu i prowadzenia działalności radcy prawnego. Nie ulega więc wątpliwości, że przytoczone określenia, którymi posłużył się oskarżony, w sposób ewidentny zniesławiały Annę Wiluś-Antoniuk. W ocenie Sądu zachowania podjęte przez oskarżonego Jacka Gajdę dotyczące niemalże systematycznego i cyklicznego dokonywania wpisów na portalu Facebook i serwisie GoWork.pl (wyszczególnionych w zarzucie) pomawiających Anne Wiluś-Antoniuk stanowiły jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. Podjęte bowiem wówczas zachowania następowały bowiem bezpośrednio po sobie, w krótkich odstępach czasu w ramach realizacji jednego z góry powziętego zamiaru na przestrzeni okresu od 5 lutego 2021 roku do dnia 29 kwietnia 2022 roku. Tym samym oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w warunkach czynu ciągłego, określonego w art. 12 § 1 k.k. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Kary, Środki Karne, Przepadek, Środki Kompensacyjne i Środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności Jacek Gajda I I Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § k.k. W chwili popełnienia czynu oskarżony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym, zdającym sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu bądź winę oskarżonego. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje, aby nie można było wymagać od niego zachowania zgodnego z prawem w te konkretnej sytuacjach. Sąd na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierzył oskarżonemu karę 300 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 20 złotych. W ocenie Sądu charakter popełnionego czynu, fakt działania z zamiarem bezpośrednim, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, a także fakt popełnienia go za pomocą środków masowego komunikowania, przemawiał za takim rozstrzygnięciem. Wymierzając karę Sąd miał na uwadze także kwestię prewencji indywidualnej i generalnej. W ocenie Sądu orzeczenie kary ograniczenia wolności nie stanowiłoby dla oskarżonego wystarczającej dolegliwości, zaś bezwzględna kara pozbawienia wolności przekraczałaby stopień jego winy, a jednocześnie nie odniosłaby efektu wychowawczego. Zdaniem Sądu konieczność uiszczenia kwoty grzywny pozwoli podjąć oskarżonemu refleksję nad swoim postępowaniem, a jednocześnie będzie dla niego dostateczną lekcją, zniechęcając go w przyszłości do ponownego popełnienia podobnego przestępstwa. Inne Rozstrzygnięcia Zawarte w Wyroku Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisane go czynu Przytoczyć okoliczności Inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Analiza zarzutu prywatnego aktu oskarżenia oraz dowodów przeprowadzonych na rozprawie nakazała zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu, poprzez określenie ram czasowych realizacji znamion przestępstwa przypisanego z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. W związku z tym Sąd w wyroku zmienił opis przypisanego oskarżonemu czynu, wskazują datę realizacji znamion przestępstwa z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. od dnia 5 lutego 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku, tj. od daty pierwszej udokumentowanej publikacji zniesławiającej oskarżycielkę prywatną (k. 78) do dnia wniesienia prywatnego aktu oskarżenia (k.1). Zmiana opisu czyn nie miała wpływy na kwalifikację prawną czynny. 7. Koszty procesu Punkt rozstrz ygnięci a z wyrok u Przytoczyć okoliczności II. Na podstawie art. 619 § 1 kpk Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego adw. Jakuba Kutzmanna kwotę 720 zł powiększoną o podatek VAT w odpowiedniej stawce tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu. III. IV. Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 628 pkt 1 kpk i art. 624 § 1 kpk zasądzając od oskarżonego na rzecz Anny Wiluś-Antoniuk kwotę 300 zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią zryczałtowanych kosztów postępowania, a w pozostałej części zwolnił go od ponoszenia kosztów procesu, które przeniósł na rachunek Skarbu Państwa. Podpis Tomasz Bazan
  VIII_K__905_22_wyrok_z_uzasadnieniem_.pdf	Sygn. akt VIII K 905/22 OU WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy — Mokotowa w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Agata Pomianowska Protokolant: Monika Nałęcz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.12.2023 r., 06.02.2024 r., 11.04.2024 r., 24.06.2024 r., 12.11.2024 r. sprawy M K , syna brak danych, urodzonego rokuwU oskarżonego to, że: w bliżej nieustalonym czasie, niemniej nie później niż po dniu 20 lipca 2022 roku w celu poniżenia oskarżycieli prywatnych w opinii publicznej i narażenia ich na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu oraz działalności gospodarczej, rozpowszechniał nieprawdziwe informacje na temat oskarżyciela prywatnego W Cc i jego żony A Cc w portalu społecznościowym F o następującej treści: „Drodzy rodacy, chcę was ostrzec, że stwor po prawej stronie zdjęcia nazwał U faszystami i powiedział, że to my sami jesteśmy winni wojny i że J , który rozstrzeliwał ludzi na M , robił wszystko dobrze, ale ludzie U są niewdzięczni. On i jego żona zarabiają na rejestracjach, legitymacjach i innych dokumentach dla U . Chcę tylko ostrzec, że jest wiele innych „odkładów” i nie ma sensu zwracać się do tego bawełnianego rusofoba. Nie dawaj szansy na zarobienie pieniędzy na osobie, która otwarcie cię nienawidzi. Nazywają się W iT Cc . Oczywiście każdy dokonuje własnego wyboru, tylko ostrzegałem” tj. o czyn z art. 212$1i2kik. I. na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. umarza postępowanie karne wobec stwierdzenia, że społeczna szkodliwość czynu jest znikoma; II. na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami procesu w całości obciąża oskarżycieli prywatnych w częściach ich dotyczących. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 905/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1 Mykol Karlov W bliżej nieustalonym czasie, niemniej nie później niż po dniu 20 lipca 2022 roku w celu poniżenia oskarżycieli prywatnych w opinii publicznej i narażenia ich na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu oraz działalności gospodarczej, rozpowszechniał nieprawdziwe informacje na temat oskarżyciela prywatnego Wiktora Czarnieckiego i jego żony Antoniny Chernetskiej w portalu społecznościowym Facebook o następującej treści: „Drodzy rodacy, chcę was ostrzec, że stwor po prawej stronie zdjęcia nazwał Ukraińców faszystami i powiedział, że to my sami jesteśmy winni wojny i że Janukowycz, który rozstrzeliwał ludzi na Majdanie, robił wszystko dobrze, ale ludzie Ukrainy są niewdzięczni. On i jego żona zarabiają na rejestracjach, legitymacjach i innych dokumentach dla Ukraińców. Chcę tylko ostrzec, że jest wiele innych „odkładów” i nie ma sensu zwracać się do tego bawełnianego rusofoba. Nie dawaj szansy na zarobienie pieniędzy na osobie, która otwarcie cię nienawidzi. Nazywają się Witya i Tonia Czarnieckie. Oczywiście każdy dokonuje własnego wyboru, tylko ostrzegałem”. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Mykol Karlov i Wiktor Czarniecki od wielu lat byli przyjaciółmi. Często spędzali razem czas na spotkaniach towarzyskich w gronie rodziny i przyjaciół. Mężczyźni znacząco różnili się poglądami politycznymi, ale nie dochodziło między nimi do sporów na tym tle. wyjaśnienia oskarżonego Mykola Karlov 95 – 96, 209 – 210 zeznania świadka Wiktora Czarnieckiego 96 – 100 zeznania świadka Iryny Karlov 137 – 138 zeznania świadka Yulii Karlov 151 – 153 W dniu 17 lipca 2022 roku na polanie widokowej umiejscowionej na terenie Parku Powsin w Warszawie spotkali się Mykol Karlov wraz z córką Iryną Karlov i jej znajomymi, Wiktor Czarniecki i Antonina Chernetska oraz Tetiana Tilinina wraz z mężem. Podczas pobytu na polanie robiono grilla i spożywano alkohol w postaci piwa i wódki. W pewnym momencie pomiędzy rozmawiającymi w altanie Mykolem Karlov i Wiktorem Czarnieckim wywiązała się rozmowa, a następnie gwałtowna dyskusja na tematy polityczne, podczas której Wiktor Czarniecki wyraził swoje poglądy polityczne o charakterze prorosyjskim, a także zasugerował że Ukraińcy ponoszą odpowiedzialność za wybuch wojny i nazwał ich faszystami. Kłótnia zakończyła się bójką mężczyzn i interwencją Policji. wyjaśnienia oskarżonego Mykola Karlov 95 – 96, 209 – 210 zeznania świadka Wiktora Czarnieckiego 96 – 100 zeznania świadka Antoniny Chernetskiej 104 – 107 zeznania świadka Iryny Karlov 137 – 138 zeznania świadka Tetiany Tilinina 135 – 137 W bliżej nieustalonym czasie, niedługo po kłótni Mykola Karlov i Wiktora Czarnieckiego, Mykol Karlov na portalu społecznościowym Facebook, umieścił wpis o następującej treści: „Drodzy rodacy, chcę Was przestrzec, że oto ta poczwara [ew. istota, zwierzę, bydlę – uwaga tłumacza] (na zdjęciu po prawej stronie) nazywała Ukraińców faszystami i mówiła że sami jesteśmy winni tej wojny i Janukowycz, który rozstrzelał ludzi na Majdanie wszystko robił prawidłowo, a naród Ukrainy jest niewdzięczny. On ze swoją żoną zarabia pieniądze na tym, że załatwia meldunki, karty pobytu i inne dokumenty dla Ukraińców. Ja tylko chcę przestrzec, że istnieje wielu innych „załatwiaczy” i do tego zagorzałego rusofoba nie ma sensu się zwracać. Nie dawajcie szans dorabiać się na Was człowiekowi, który szczerze mówiąc Was nienawidzi. Nazywają się oni Witia i Tonia Czerneckie [Czerneccy – uwaga tłumacza]. Wiadomo, każdy dokona swojego wyboru, ja tylko zwyczajnie przestrzegałem.” Mykol Karlov umieszczając swój wpis na portalu społecznościowym Facebook działał w celu poniżenia Wiktora Czarnieckiego i jego żony Antoniny Chernetskiej w opinii publicznej i narażenia ich na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu oraz działalności gospodarczej. Wpis powyższy widoczny był dla szerokiej grupy odbiorców, głównie osób pochodzących z Ukrainy. Po około godzinie Mykol Karlov usunął go pod wpływem refleksji własnej oraz rad bliskich osób. wyjaśnienia oskarżonego Mykola Karlov 95 – 96, 209 – 210 zeznania świadka Wiktora Czarnieckiego 96 – 100 zeznania świadka Antoniny Chernetskiej 104 – 107 zeznania świadka Iryny Karlov 137 – 138 zeznania świadka Tetiany Tilinina 135 – 137 zeznania świadka Yulii Karlov 151 – 153 zeznania świadka Andrzeja Werbeniec 207 – 208 Wiktor Czarniecki prowadził działalność gospodarczą, w ramach której zajmował się, między innymi, rejestracją spółek, wynajmem nieruchomości, w tym obcokrajowcom, sprawami meldunkowymi, legalizacją pobytu Ukraińców na terenie Polski. Antonina Chernetska jest psychologiem. zeznania świadka Wiktora Czarnieckiego 96 – 100 zeznania świadka Antoniny Chernetskiej 104 – 107 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) - - - Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty - - - OCena DOWOdów 1.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 wyjaśnienia oskarżonego Mykoli Karlov Wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego Sąd, co do zasady, dał wiarę w całości oceniając je przy tym jako jasne, spójne i logiczne. Mykol Karlov przyznał, że zamieścił w Internecie wpis będący przedmiotem niniejszej sprawy i wyjaśnił, dlaczego to zrobił. Opisał swoją kłótnię z oskarżycielem prywatnym i wyraził oburzenie jego poglądami politycznymi stwierdzając, iż przed spotkaniem z dnia 17 lipca 2022 roku był przekonany, że Wiktor Czarniecki po wybuchu wojny zmienił dotychczasowe poglądy, jako że „to jest wojna, a nie polityka”, a ofiarami są ukraińskie dzieci. Mykol Karlov przyznał również, że w swoim poście popełnił błąd pisząc rusofob zamiast rusofil. W ocenie Sądu brak było podstaw do odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, stanowią one bowiem one spójną całość z zeznaniami świadków. Oskarżony nie zaprzeczał umieszczeniu na portalu społecznościowym wpisu o określonym brzmieniu, jednakże był przekonany, iż postąpił słusznie chcąc poinformować swoich rodaków o poglądach oskarżyciela prywatnego. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie wskazał, z jakiego powodu w poście wspomniał również o oskarżycielce prywatnej, mimo że jego negatywne nastawienie wydawało się ograniczone jedynie do osoby Wiktora Czarnieckiego. Sąd uznał zeznania oskarżonego za wiarygodne mając jednakże na uwadze, że każda ze stron niniejszego postępowania miała inne subiektywne odczucia w zakresie tych samych wydarzeń i była przekonana o słuszności swoich poglądów. 1.1.1 częściowo zeznania świadka Wiktora Czarnieckiego Zeznania te są wiarygodnym, pełnowartościowym dowodem i stały się podstawą do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie za wyjątkiem fragmentów, w których oskarżyciel prywatny opisuje poniesione przez siebie i swoją żonę konsekwencje wpisu, który na portalu społecznościowym umieścił oskarżony oraz tych, w których porusza kwestie nieistotne dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy. Poza tymi fragmentami Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań świadka, który opisał swoją znajomość z oskarżonym oraz przedstawił własne subiektywne odczucia związane z kłótnią z dnia 17 lipca 2022 roku oraz z zamieszczeniem przez oskarżonego w Internecie informacji na temat jego i jego żony. 1.1.1 częściowo zeznania świadka Antoniny Chernetskiej Sąd uznał za wiarygodne zeznania oskarżycielki prywatnej Antoniny Chernetskiej za wyjątkiem fragmentów, w których opisuje ona konsekwencje umieszczonego przez oskarżonego w Internecie wpisu. W pozostałym zakresie oskarżycielka prywatna zeznawała w sposób jasny i logiczny, opisując wydarzenia ze swojej perspektywy. Antonina Chernetska podkreśliła, że we wpisie oskarżonego wykorzystano mocne słowa, które dawały dużo emocjonalnych reakcji oraz że użyte w nich stwierdzenia były dla niej obraźliwe i stanowiły pomówienie. Oskarżycielka prywatna wskazała również, że wszystkie informacje podane przez oskarżonego w przedmiotowym wpisie są nieprawdziwe, ponieważ nie dotyczą jej osoby, a z mężem stanowią przecież „oddzielne osoby”. 1.1.1 zeznania świadka Tetiany Tilinina Zeznania świadka Tetiany Tilinina są spójne, logiczne i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym przede wszystkim w postaci wyjaśnień Mykola Karlov oraz zeznań Iryny Karlov i Yuliii Karlov. Świadek opisała kłótnię Wiktora Czarnieckiego z oskarżonym wskazując również jej przyczynę, jaką były poglądy polityczne oskarżyciela prywatnego znane z resztą świadkowi już wcześniej. Świadek widziała również wpis na Facebooku zamieszczony przez oskarżonego. Po jego zobaczeniu napisała do Mykoli Karlov, aby go usunął, a ten w niedługim czasie odpowiedział, że już to zrobił. Zdaniem świadka informacje zawarte w przedmiotowym wpisie były prawdziwe, jednakże „nie wszyscy ludzie powinni wiedzieć o tym”, a ponadto nikt nie powinien w ogóle pisać o innych ludziach. 1.1.1 zeznania świadka Iryny Karlov Córka oskarżonego, Iryna Karlov, w sposób wiarygodny opisała relacje panujące między jej rodzicami a oskarżycielami prywatnymi przed dniem 17 lipca 2022 roku. Świadek wskazała również na prorosyjskie poglądy polityczne oskarżyciela prywatnego, których Wiktor Czarnecki nie ukrywał i o których często mówił, a ponadto zeznała, że oskarżony umieścił post w Internecie, żeby ludzie wiedzieli o stosunku oskarżyciela prywatnego do Ukraińców, jednak szybko go usunął, ponieważ nie chciał mieć „negatywnej energii w rodzinie”. Zdaniem Sądu treść zeznań świadka wskazuje, że opisuje ona tylko fakty i informacje bezpośrednio przez siebie zaobserwowane i zapamiętane, nie starając się kreować wymyślonego, nie mającego odzwierciedlenia w rzeczywistości przebiegu zdarzeń. 1.1.1 zeznania świadka Yulii Karlov Zeznania świadka Yulii Karlov, żony oskarżonego, są spójne, szczegółowe i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek symptomów, że świadek mimo posiadania interesu w ochronie swojego męża, zeznawała fałszywie. Yulia Karlov zeznała bowiem, że po zobaczeniu wpisu na portalu społecznościowym, którego autorem był oskarżony, powiedziała mu, że zrobił źle i może to spowodować problemy. Yulia Karlov wskazała, że z przedmiotowego wpisu wynikało, że oskarżyciel prywatny jest niepoważny i mimo że pomagał Ukraińcom, to uważał ich za faszystów. Z depozycji świadka wynika również, iż wpis oskarżonego został przez niego usunięty po około godzinie. Zdaniem Sądu brak było podstaw, aby kwestionować zeznania świadka. 1.1.1 zeznania świadka Andrzeja Werbeniec Andrzej Werbeniec, tłumacz przysięgły, zeznał, iż klimat tłumaczonej przez niego wypowiedzi był „negujący przeciwnika”, nie akceptujący jego zachowania. Świadek podkreślił również, że sformułowanie „watnyj rusofob” nie jest lekką formą obrażania, lecz ciężką – jest to, zdaniem świadka, poniżenie jakiegoś rodzaju godności ludzkiej i można się za to obrazić. W opinii Sądu zeznania Andrzeja Werbeniec, jak również sporządzone przez niego uwierzytelnione tłumaczenie wpisu dokonanego przez oskarżonego, są w pełni wiarygodne i stanowią wartościowy materiał dowodowy w niniejszej sprawie. Sąd nie dostrzegł żadnych przyczyn, dla których nie powinien dać wiary profesjonaliście, a takim niewątpliwie jest tłumacz przysięgły Andrzej Werbeniec. Jest on ponadto osobą bezstronną, nieznającą stron postępowania i nieposiadającą interesu w określonym rozstrzygnięciu niniejszej sprawy. 1.1.1 wydruk treści posta zamieszczonego na portalu społecznościow ym Facebook wraz z jego uwierzytelniony m tłumaczeniem Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń co do wiedzy, kompetencji i rzetelności tłumacza przysięgłego, który przetłumaczył wpis oskarżonego, a ponadto wskazał na jego pejoratywny charakter i osobistą niechęć jako prawdopodobną jego genezę. 1.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 częściowo zeznania świadka Wiktora Czarnieckiego Sąd nie dał wiary zeznaniom oskarżyciela prywatnego w zakresie, w jakim opisywał on poniesione przez siebie konsekwencje wpisu oskarżonego na portalu społecznościowym. Zdaniem Wiktora Czarnieckiego wpis ten spowodował bowiem zakończenie niektórych jego relacji rodzinnych, naraził życie jego żony na niebezpieczeństwo i zmusił ich do wyprowadzki z Polski. Zdaniem oskarżyciela prywatnego „sam fakt publikacji tego wpisu, zmienił ich życie”. Powyższe okoliczności, zdaniem Sądu, nie zostały w żaden sposób udowodnione ani nawet uprawdopodobnione. Jedynym dowodem przedstawionym w tym zakresie była rozmowa przeprowadzona poprzez komunikator internetowy przez Wiktora Czarnieckiego z Iryną Kleszczyńską, z której jednak, zdaniem Sądu, wynika, że już wcześniej miała ona wątpliwości co do poczynań oskarżyciela prywatnego i jego poglądów politycznych, a jej postawa nie wynikała jedynie z przeczytania wpisu oskarżonego. Oskarżyciel prywatny podkreślał, iż wszyscy wiedzieli o przedmiotowym wpisie, wskazując jednocześnie, że sam udostępniał ten post ludziom, żeby wiedzieli, „jacy ludzie są wśród nas”. Jeżeli zaś sam udostępniał go osobom postronnym, to nie sposób za jego szersze rozpowszechnienie winić oskarżonego, który już po godzinie skasował wpis i więcej do niego nie wracał. Oskarżyciel prywatny w sposób szczegółowy opisał również przebieg awantury i bójki z oskarżonym z dnia 17 lipca 2022 roku, co jednak nie miało znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy i dla oceny wypełnienia przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 212 § 2 k.k. Kwestie te były już ponadto przedmiotem postępowania w innej sprawie. Również zeznania odnoszące się do postawy życiowej oskarżyciela prywatnego, przedstawiające go jako altruistę niosącego pomoc Ukraińcom, nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy. 1.1.1 częściowo zeznania świadka Antoniny Chernetskiej Zeznania oskarżycielki prywatnej Antoniny Chernetskiej w zakresie, w jakim wskazuje ona, iż wskutek wpisu oskarżonego jej mąż stracił relacje rodzinne i towarzyskie, a ona sama była śledzona przez ludzi wychodzących z ciemnych zakątków, nie znalazły, zdaniem Sądu, potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym, a Sąd nie zdecydował się na nadanie im przymiotu wiarygodności. Również oświadczenie świadka, iż przedmiotowa sytuacja skłoniła oskarżycieli prywatnych do wyjazdu z Polski nie może zostać uznane za udowodnione. Nie sposób bowiem uwierzyć, iż wpis oskarżonego, umieszczony na portalu społecznościowym przez około godzinę, niósł za sobą tak daleko idące konsekwencje. Należy również pamiętać, iż w Wiedniu, do którego przeprowadzili się oskarżyciele prywatni, studiuje ich dziecko, a więc mogli oni chcieć zamieszkać blisko niego. Załączona przez oskarżycielkę prywatną dokumentacja medyczna nie ma, zdaniem Sądu, udowodnionego związku z niniejszą sprawą. Fakt bowiem, iż Antonina Chernetska leczyła się psychiatrycznie może być wynikiem wielu różnych okoliczności – z dokumentacji przedstawionej przez oskarżycielkę prywatną w żaden sposób nie wynika, aby leczenie pozostawało w związku z niniejszą sprawą. 1.1.1 wydruki postów z portalu Facebook opublikowanych przez Wiktora Czarnieckiego, zdjęcia, wydruk wymiany wiadomości pomiędzy Wiktorem Czarnieckim i Mykolą Karlov, korespondencja dotycząca pomocy rzeczowej na rzecz wojska ukraińskiego, umowa o pracę z Lex Nostra, karta informacyjna leczenia szpitalnego, zaświadczenie o odbyciu konsultacji psychiatrycznej, rozmowa z Iryną Kleszczyńską, dokumentacja medyczna, wydruki z tłumaczeniami Wymienione dowody z dokumentów nie miały znaczenia w sprawie, albowiem dotyczyły okoliczności nieobjętych znamionami czynu zabronionego stanowiącego przedmiot prywatnego aktu oskarżenia. Postępowanie nie dotyczyło bowiem postawy życiowej oskarżycieli prywatnych, podejmowanych przez nich akcji wolontariatu, ani też stanu zdrowia oskarżycielki prywatnej. Niniejsza sprawa nie dotyczyła również zdarzenia z dnia 17 lipca 2022 roku, kiedy oskarżyciel prywatny i oskarżony pobili się, a więc dokumentacja fotograficzna oraz karta informacyjna leczenia szpitalnego również pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 1.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem - - Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej - ☐ 1.4. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem - - Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej - ☐ 1.5. Warunkowe umorzenie postępowania - - Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania - ☒ 1.6. Umorzenie postępowania I Mykol Karlov Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania Sąd nie miał wątpliwości ani co do sprawstwa oskarżonego, ani co do tego, że jego zachowanie wyczerpało znamiona czynu zabronionego z art. 212 § 1 i 2 k.k. W myśl art. 212 § 1 k.k. kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Dobrem chronionym omawianego czynu jest więc ochrona szacunku, dobrego imienia pokrzywdzonego przed narażeniem go na negatywne wyobrażenia o nim ze strony osób trzecich (A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2024). Zgodnie z art. 212 § 2 k.k. jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Pomawianie to pojęcie wieloznaczne – w jego zakresie znaczeniowym mieści się przypisywanie, zarzucanie, posądzanie lub oskarżanie innej osoby o określone postępowanie lub właściwości, które zawierają negatywną ocenę mającą jednak w konsekwencji prowadzić do poniżenia pomawianego w opinii publicznej lub narazić go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Poniżenie może nastąpić na skutek zarzutów dotyczących sfery etycznej danej osoby, jej wiedzy, fachowości, wykształcenia, a także pewnych wad charakterologicznych. Narażenie na poniżenie pokrzywdzonego w opinii publicznej zachodzi zaś w sytuacji, gdy istnieje realne niebezpieczeństwo pogorszenia w odbiorze społecznym ukształtowanej co do niego opinii (A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2024). W orzecznictwie podkreśla się, że art. 212 § 1 k.k. nie mówi o poniżeniu w ogóle, lecz o poniżeniu „w opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba ta będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Karalne jest więc takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną. Jeżeli zaś pomówienie wywołuje wyłącznie skutki w sferze osobistej danej osoby i nie wystawia na szwank jej publicznej reputacji, wówczas nie można mówić o odpowiedzialności karnej z art. 212 § 1 k.k. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2010 r., II KK 105/10). Z kolei analiza znamienia narażenia osoby pomówionej na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności musi być dokonywana w kontekście wymagań i oczekiwań związanych z zajmowanym przez pomówiony podmiot stanowiskiem (np. prezesa zarządu spółki handlowej), wykonywanym zawodem (np. lekarza, psychologa) bądź też rodzajem prowadzonej działalności (np. społecznej). Pomówienie jest przestępstwem formalnym z narażenia, dla dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez pokrzywdzonego. Nie oznacza to jednak, aby nie było istotne to, czy zniesławiające zarzuty mogły taki skutek spowodować, a więc - obiektywnie rzecz biorąc - stwarzały zagrożenie dla dobrego imienia pomówionego podmiotu. Pomówienie tylko wtedy podlega odpowiedzialności karnej, kiedy wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej w postaci możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania. Omawiane przestępstwo może być popełnione tylko umyślnie (zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym). Sprawca musi zatem chcieć pomówić pokrzywdzonego, albo przewidując, że jego słowa mogą mieć charakter pomawiający, na to się godzić. Musi więc mieć świadomość tego, że jego wypowiedź zawiera zarzut zniesławiający pod adresem innej osoby, a nadto zdawać sobie sprawę z tego, że podniesienie lub rozgłoszenie takiego zarzutu może potencjalnie narazić podmiot, którego on dotyczy na poniżenie w oczach opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że po przeanalizowaniu prywatnego aktu oskarżenia oraz całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, Sąd uznał, że zachowanie Mykola Karlova wypełniło znamiona czynu zabronionego z art. 212 § 1 i 2 k.k. Zamieszczając bowiem wpis, w którym Wiktora Czarnieckiego i Antoninę Chernetską nazwał stworzeniami/poczwarami/stworami (zależnie od tłumaczenia) nienawidzącymi Ukraińców, zarabiającymi na nich pieniądze i głoszącymi, że Ukraińcy są faszystami, którzy sami są winni wybuchu wojny, a także nazwał ich rusofobami (mając na myśli rusofilów) i doradził odbiorcom, aby nie dawali im szansy na „dorabianie się”, Mykol Karlov niewątpliwie pomówił oskarżycieli prywatnych o zachowania, które, biorąc pod uwagę profil działalności Wiktora Czarnieckiego i zawód wykonywany przez Antoninę Chernetską, mogły poniżyć ich w opinii publicznej i jednocześnie narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego zawodu lub rodzaju działalności. Publiczne twierdzenie, że oskarżyciele prywatni otwarcie nienawidzą wszystkich Ukraińców jest zaś pewnego rodzaju generalizowaniem nacechowanym pejoratywnie, a na konstatację tę nie mają wpływu ani poglądy polityczne oskarżycieli prywatnych ani też słowa wypowiedziane przez Wiktora Czarnieckiego do oskarżonego w czasie kameralnego spotkania towarzyskiego. Również sugestia, że ktoś odnosi korzyści finansowe w związku z panującą wojną, ma ewidentnie na celu zdyskredytowanie danej osoby w oczach opinii publicznej. Formułowane przez oskarżonego treści i użyte określenia miały, zdaniem Sądu, charakter wartościujący. W opinii Sądu, wpis oskarżonego oceniany jako całość, użycie przez niego wielu określeń nacechowanych pejoratywnie, ton całej wypowiedzi, sposób przekazania informacji i zawarte w niej rady dla odbiorców, wskazuje na fakt, iż oskarżony działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, chcąc pomówić oskarżycieli prywatnych i przez to narazić ich na poniżenie w opinii publicznej i utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu oraz działalności gospodarczej. Wpis oskarżony zamieścił w Internecie, na publicznie dostępnym portalu społecznościowym, czyniąc go widocznym przez wielu Ukraińców, do których był wszakże skierowany. Niemniej, zachowanie oskarżonego, chociaż wyczerpało znamiona czynu zabronionego, nie stanowiło przestępstwa z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2019 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt V KK 215/19 wskazano, że z uwagi na charakter norm prawa karnego, realizujących swą funkcję ochronną tylko w odniesieniu do tych zachowań, które naruszając dobra osobiste jednostki w sposób wyczerpujący znamiona czynu zabronionego, stwarzają jednocześnie zagrożenie dla porządku społecznego. Należy więc mieć na uwadze, iż samo formalne naruszenie wskazanego w prywatnym akcie oskarżenia przepisu nie jest wystarczające do stwierdzenia, że oskarżony popełnił przestępstwo. Zgodnie bowiem z art. 1 § 2 k.k. nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Typ ustawowy będący wzorcem czynu zabronionego, nie może bowiem uwzględniać wszystkich okoliczności indywidualizujących dany czyn. Cechy indywidualizujące czyn mogą zaś powodować, że jego ujemna zawartość będzie z punktu widzenia społecznej szkodliwości czynu nietypowa. W takiej sytuacji, pomimo realizacji znamion czynu zabronionego, nie ma podstaw do traktowania takiego czynu jako przestępstwa. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2006 r. (II KK 242/05) uznał, iż „samo formalne naruszenie przepisu nie jest wystarczające do przypisania odpowiedzialności karnej. Dla uznania zatem jakiegoś czynu za przestępstwo konieczne jest wykazanie, że narusza on istotne wartości społeczne stając się przez to czynem karygodnym (…) Karygodność wiąże się z wyższym niż znikomym stopniem społecznej szkodliwości, co z kolei stanowi rację dla sankcji karnej”. Ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu stanowi następczy etap zabiegu subsumpcji normy prawnej pod określony przepis karny, zawarty w części szczególnej ustawy karnej. Na tle przedmiotowej sprawy zabieg ten polega na powyżej poczynionym ustaleniu, że oskarżony popełnił czyn zabroniony, a więc czyn o znamionach określonych w art. 212 § 1 i 2 k.k., a następnie rozważeniu tego, czy jego materialny potencjał zawiera takie natężenie karygodności, o którym można mówić w aspekcie znikomości, biorąc pod uwagę kryteria z art. 115 § 2 k.k. Okoliczności decydujące o karygodności lub braku karygodności danego czynu wymienione są bowiem w treści art. 115 § 2 k.k. i należą do nich rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Katalog okoliczności wyznaczających stopień społecznej szkodliwości czynu ma przy tym charakter zamknięty. Reasumując, zniesławieniem w rozumieniu przepisu art. 212 § 1 k.k. jest tylko taka wypowiedź charakteryzująca negatywnie inną osobę i przedstawiająca ją w niekorzystnym świetle, która przy uwzględnieniu zarówno prawa pokrzywdzonego do ochrony czci, jak i praw oskarżonego – do swobody wypowiedzi, krytyki, obrony – stanowi element czynu, którego społeczna szkodliwość musi być uznana za większą od znikomej. Realizowanie funkcji ochronnej omawianego przepisu nie może prowadzić bowiem do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa. Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie przyjąć należy zaistnienie braku przestępności czynu zarzucanego oskarżonemu Mykolowi Karlov wobec znikomego stopnia jego społecznej szkodliwości. Poddając bowiem zachowanie oskarżonego prawnokarnej ocenie, biorąc pod uwagę również fakt, iż Mykol Karlov szybko wycofał się z podjętej decyzji i usunął swój wpis, Sąd doszedł do przekonania, że cechuje się ono właśnie znikomym stopniem szkodliwości społecznej. Sąd miał przy tym na uwadze okoliczności, w jakich doszło do popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu, a mianowicie w sytuacji konfliktu o charakterze światopoglądowym pomiędzy oskarżonym, a oskarżycielem prywatnym. Należy bowiem zauważyć, iż mężczyźni pokłócili się o kwestie polityczne, które w standardowych okolicznościach budzą wiele emocji, a w obecnej sytuacji politycznej w Ukrainie emocje te są o wiele większe. Oskarżony ma obywatelstwo ukraińskie, po rozpoczęciu wojny przez trzy miesiące pracował w Ukrainie w humanitarnym projekcie ładując ciężarówki jeżdżące do Mariopola, słyszał więc o wielu strasznych historiach, w których cierpiała i ginęła ludność cywilna, w tym dzieci. Mykol Karlov wprawdzie znał poglądy polityczne swojego przyjaciela, jednak miał nadzieję, że zmieniły się one pod wpływem tych dramatycznych wydarzeń. Gdy podczas spotkania z nim, okazało się, że tak się nie stało, emocje oskarżonego niejako wymknęły się spod kontroli, a uwagi oskarżyciela prywatnego odnośnie sytuacji politycznej potraktował niezwykle osobiście. Mykol Karlov był całą sytuacją wzburzony, a fakt, iż Wiktor Czarniecki mający określone poglądy, zajmuje się w ramach działalności zarobkowej pomocą Ukraińcom, zdenerwował go jeszcze bardziej. Działanie Mykola Karlova nie było więc wcześniej zaplanowane, nie było również długotrwałe – z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania wynika, iż cała sytuacja trwała około godziny – po takim czasie usunął on z Internetu przedmiotowy wpis. W niniejszej sprawie doszło oczywiście do naruszenia dóbr prawnych w postaci ochrony szacunku, dobrego imienia pokrzywdzonych przed narażeniem ich na negatywne wyobrażenia o nich ze strony osób trzecich. Naruszenia te nie miały jednak głębokiego charakteru, a szkoda wyrządzona chronionym przez przepisy dobrom prawnym była minimalna. O ile bowiem oczywistym jest, że zachowanie oskarżonego naraziło oskarżycieli prywatnych na utratę zaufania, to oskarżyciele nie wykazali, iż ponieśli z tego powodu konkretną szkodę. Przytaczane przez oskarżycieli prywatnych okoliczności mające stanowić konsekwencje czynu oskarżonego nie zostały bowiem, zdaniem Sądu, uprawdopodobnione. Należy również zauważyć, iż poglądy Wiktora Czarnieckiego nie stanowiły tajemnicy, świadkowie przesłuchani w toku niniejszego postępowania wskazywali, że znali je już wcześniej, a więc, zdaniem Sądu, trudna sytuacja oskarżycieli prywatnych czy też atmosfera skłaniająca ich do wyjazdu, nie musiała być konsekwencją wpisu oskarżonego, lecz poglądów oskarżyciela prywatnego jako takich. Oskarżony zamieścił tylko jeden wpis zawierający treści zniesławiające oskarżycieli prywatnych. Kierował się przy tym swoim przekonaniem o słuszności takiego postępowania. Dodatkowo wskazać należy, iż z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynika, iż oskarżycielka prywatna, w przeciwieństwie do jej męża, nie manifestowała swoich poglądów politycznych, a umieszczenie jej imienia i nazwiska oraz zdjęcia w przedmiotowym wpisie świadczy o ogromnym wzburzeniu oskarżonego, który zdawał się nie analizować swojego zachowania tylko działać pod wpływem dużych emocji. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie przekroczył minimalnego progu, a w związku z tym, zgodnie z art. 1 § 2 k.k., czyn ten nie stanowił przestępstwa. Niemniej jednak postępowanie karne powinno stanowić dla oskarżonego nauczkę na przyszłość – wybrał on bowiem niewłaściwą drogę postępowania do wyrażenia swojego oburzenia i niezadowolenia w stosunku do zachowania oskarżyciela prywatnego – co sam potwierdził usuwając swój wpis po krótkim czasie. Na marginesie zaznaczyć należy, iż oskarżony dobrze funkcjonuje w społeczeństwie, prowadzi ustabilizowany tryb życia, jest osobą dotychczas niekaraną, posiadającą na utrzymaniu jedno dziecko. Powyższe okoliczności nie mają wprawdzie bezpośredniego wpływu na ocenę działania oskarżonego oraz jego czynu, należy jednak uznać, iż umorzenie postępowania będzie miało pozytywny wpływ na dalsze życie oskarżonego i zgodne będzie z regułami odpowiedzialności karnej. ☐ 1.7. Uniewinnienie - - Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia - KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności - - - - 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności - - - - 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę - 7. KOszty procesu Punkt rozstrzygnię cia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Z uwagi na umorzenie postępowania, na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k., kosztami procesu w całości obciążeni zostali oskarżyciele prywatni w częściach ich dotyczących. 1Podpis

• Adm.0123.68.2025 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie 6 maja 2025 14:01
  Ocena LLM: C) email jest odpowiedzią z Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie i zawiera informację o przedłużeniu terminu na odpowiedź.

  
  

  Załączniki

  wyrok_VIII_K_538.23.pdf	Sygn. akt VIII K 538/23 NSG. SZA) PICZEŁ 7 WAR WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Kamy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Lewczuk Protokolant: Monika Nałęcz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2024 roku sprawy M R , córki , urodzonej dnia roku w oskarżonej o to, że: na portalu zamiesiła wpis o następującej treści: „„Pękło mi serce. Kiedy masz niepełnosprawne dziecko i robisz wszystko, aby rozwijało się jak najlepiej a Twój mąż nie podpisuje umowy do nowej, wymarzonej szkoły bo relacja się miedzy wami zmieniła i dziecko traci szansę na lepszy rozwój, na prywatną szkołę w tej samej dzielnicy, na klasę z koleżanką z bloku obok również z , na posiadanie w ogóle koleżanek z oraz wszelkich terapii w czasie szkoły, wyjazdów, wycieczek i zostaje w szkole na innej dzielnicy z dziećmi głęboko upośledzonymi z autyzmem i wraca do domu transportem MTON 2,5 godziny i tak przez kolejne jakieś 20 lat. Jak mówicie dzieciom, że nie, to wierzcie mi potwory istnieją”, co mogło poniżyć J R w opinii publicznej, tj. o czyn z art. 212 $ 2 k.k. orzeka: I. Napodstawie art. 1 $ 2 k.k. w zw. zart. 17 $ I pkt 3 k.p.k. postępowanie karne względem oskarżonej M R umarza wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu; II. Na podstawie art. 632 pkt. 1 k.p.k. kosztami postępowania w kwocie 300 (trzysta) zł obciąża oskarżyciela prywatnego J R , uznając je za uiszczone w całości.
  VIII_K_538.23_uzasadnienie.pdf	Sygn. akt VIII K 538/23 W IŚ WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Kamy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Lewczuk Protokolant: Monika Nałęcz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2024 roku sprawy M R , córki , urodzonej dnia roku w oskarżonej o to, że: na portalu zamiesiła wpis o następującej treści: „„Pękło mi serce. Kiedy masz niepełnosprawne dziecko i robisz wszystko, aby rozwijało się jak najlepiej a Twój mąż nie podpisuje umowy do nowej, wymarzonej szkoły bo relacja się miedzy wami zmieniła i dziecko traci szansę na lepszy rozwój, na prywatną szkołę w tej samej dzielnicy, na klasę z koleżanką z bloku obok również z „na posiadanie w ogóle koleżanek z oraz wszelkich terapii w czasie szkoły, wyjazdów, wycieczek i zostaje w szkole na innej dzielnicy z dziećmi głęboko upośledzonymi z autyzmem i wraca do domu transportem MTON 2,5 godziny i tak przez kolejne jakieś 20 lat. Jak mówicie dzieciom, że nie, to wierzcie mi potwory istnieją”, co mogło poniżyć J R w opinii publicznej, tj. o czyn z art. 212 $ 2 k.k. orzeka: I. Na podstawie art. 1 $ 2 k.k. w zw. zart. 17 $ I pkt 3 k.p.k. postępowanie karne względem oskarżonej M R umarza wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu; II. Na podstawie art. 632 pkt. 1 k.p.k. kosztami postępowania w kwocie 300 (trzysta) zł obciąża oskarżyciela prywatnego J R , Uznając je za uiszczone w całości. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 538/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3—8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1 M R Na portalu zamieściła wpis o następującej treści: „Pękło mi serce. Kiedy masz niepełnosprawne dziecko i robisz wszystko, aby rozwijało się jak najlepiej a Twój mąż nie podpisuje umowy do nowej, wymarzonej szkoły bo relacja się między wami zmieniła i dziecko traci szansę na lepszy rozwój, na prywatną szkołę w tej samej dzielnicy, na klasę z koleżanką z bloku obok również z , na posiadanie w ogóle koleżanek z oraz wszelkich terapii w czasie szkoły, wyjazdów, wycieczek i zostaje w szkole na innej dzielnicy z dziećmi głęboko upośledzonymi z autyzmem i wraca do domu transportem MTON 2,5 godziny i tak przez kolejne jakieś 20 lat. Jak mówicie dzieciom, że nie, to wierzcie mi potwory istnieją”, co mogło poniżyć J R w opinii publicznej, tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty M R jest żoną J R . Z małżeństwa tego strony mają dwie córki: – letnią M orz – letnią L , która choruje na . Rodzice starali się o przyjęcie młodszej córki L do prywatnej szkoły specjalnej na rok szkolny 2022/2023, którą uważali za najlepszą wobec specjalnych potrzeb córki. L R została przyjęta do szkoły, ale warunkiem rozpoczęcia nauki było podpisanie przez obojga rodziców umowy ze szkołą w stosownym terminie. Mimo nalegań M R , J R nie zdecydował się podpisać umowy ze szkołą. Zależało mu bowiem, aby jego żona wycofała złożone na Policji przeciwko niemu zeznania, zarzucając mu stosowanie przemocy fizycznej i psychicznej wobec niej i tym samym zamknięcie toczącego się postępowania z art. 207 § 1 kk. W dniu 5 czerwca 2023 roku L R została wykreślona z rekrutacji do szkoły z powodu niedopełnienia formalności, tj. braku podpisania umowy przez J R . Wyjaśnienia oskarżonej 87-89, 93- 94 Zeznania świadka J R 9-10, 90-93 Korespondencja mailowa pomiędzy a dyrektorem placówki 77v, 79 W dniu 7 czerwca 2023 r. M R zamieściła w ogólnodostępnym portalu na portalu wpis opatrzony emotikonem „załamana”: „Pękło mi serce. Kiedy masz niepełnosprawne dziecko i robisz wszystko, aby rozwijało się jak najlepiej, a Twój mąż nie podpisuje umowy do nowej, wymarzonej szkoły bo relacja się między wami zmieniła i dziecko traci szansę na lepszy rozwój, na prywatną szkołę w tej samej dzielnicy, na klasę z koleżanką z bloku obok Wydruk posta zamieszczonego na przez M R 3 również z , na posiadanie w ogóle koleżanek z oraz wszelkich terapii w czasie szkoły, wyjazdów, wycieczek i zostaje w szkole na innej dzielnicy z dziećmi głęboko upośledzonymi z autyzmem i wraca do domu transportem MTON 2,5 godziny i tak przez kolejne jakieś 20 lat. Jak mówicie dzieciom, że nie, to wierzcie mi potwory istnieją.” Wydruk wiadomości pomiędzy małżonkami 70 Powyższy wpis był widoczny dla szerokiej grupy odbiorców . Wydruk z portalu 3v-7v M R usunęła zamieszczony wpis 8 czerwca 2023 r. po otrzymaniu wiadomości w tym przedmiocie od J R . Wyjaśnienia oskarżonej 87-89 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty OCENA DOWODÓW 1.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1.1 Wyjaśnieni a oskarżonej M R Wyjaśnienia oskarżonej Sąd ocenił jako wiarygodne. Oskarżona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu, jednak nie negowała faktu zamieszczenia wpisu na portalu społecznościowym . Wskazała, że wpis ten był skutkiem jej załamania, rozgoryczenia tym, że córka nie dostała się do szkoły, którą uważała za najlepszą dla dzieci z . Dodała, że wpisem nie chciała skrzywdzić ani obrazić męża. Miała nadzieję, że być pomoże ktoś kto przeczyta wpis będzie jej w stanie pomóc i spowodować, że córka będzie mogła uczęszczać do tej właśnie szkoły. Ponadto wskazała, że stwierdzenie „potwory istnieją” było stwierdzeniem ogólnym, a nie personalnie skierowanym do jej męża. Po otrzymaniu wiadomości od męża na temat rzeczonego, wpis ten został przez nią niezwłocznie usunięty. Wydruk treści posta zamieszczo nego na przez M R w dniu 7 czerwca 2023 roku Sąd w pełni obdarzył wiarą dowód w postaci wydruku zamieszczonego wpisu przez J R . Strony nie kwestionowały tego dowodu, Sąd również ku temu podstaw. Zeznania świadka J R W ocenie Sądu depozycje złożone przez J R są wiarygodne, znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i są odnośnie przedmiotu niniejszego postępowania zgodne z wyjaśnieniami M R . Oskarżyciel przyznał, że świadomie i celowo nie podpisał umowy ze szkołą, do której chodzić miała jego córka. Oświadczył, że nie podpisał umowy, ponieważ w dniu w którym miał to zrobić, dowiedział się o toczącym się wobec niego postępowaniu karnym i w tych okolicznościach nie chciał brać na siebie wieloletniego zobowiązania, także o charakterze finansowym, a takim zobowiązaniem byłoby podpisanie umowy ze szkołą. Oświadczył, że w takiej sytuacji zachowawczo wycofał się z umowy i to było przyczyną, dla której córka nie została przyjęta do szkoły. Oskarżyciel prywatny wskazał również, że na skutek wpisu jego żony na jest negatywnie postrzegany przez wielu sąsiadów z osiedla. 1.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1. Dokumentac ja z przeprowadz onej mediacji Sąd nie uwzględnił dokumentacji z przeprowadzonej mediacji, albowiem dokumentacja ta dotyczy etapu postępowania sądowego. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 1.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.4. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☒ 1.6. Umorzenie postępowania I M R Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 kk jest cześć i godność innej osoby. Pomawianymi mogą być: osoba fizyczna, grupa osób, instytucja, osoba prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej. Pomówienie musi odnosić się do postępowania (np. popełnienie przestępstwa, prowadzenie niemoralnego trybu życia) lub właściwości (np. alkoholizm, narkomania, zboczenie płciowe, choroba psychiczna, które mogą poniżyć daną osobę w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Nie należy natomiast do znamion przestępstwa zniesławienia to, czy pomówienie spowodowało wskazane w ustawie skutki. Pomówienie może nastąpić bądź przez podanie pewnych informacji, choćby w postaci podejrzenia lub powtarzania pogłoski czy to umyślnie przez pomawiającego zmyślonej, czy rzeczywiście krążącej, bądź w postaci skonkretyzowanego zarzutu. Istotą czynu jest zatem spowodowanie uszczerbku na czci pokrzywdzonego w sensie jego poniżenia w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania skutkującego podważeniem jego kompetencji. Dozwolone jest i nie stanowi przestępstwa rzetelne i zgodne z zasadami współżycia społecznego przedstawianie krytycznej oceny danej osoby bądź sytuacji. Prawo do "krytyki" nie może być utożsamiane jednak z prawem do „zniesławiania”, a krytyczne oceny powinny być wyrażane w odpowiedniej formie, zwłaszcza gdy nie są wyrażane w sposób spontaniczny lub w toku szybkiej wymiany słów, a w sposób zaplanowany i przemyślany. Tak bowiem, jak każdy człowiek ma prawo do wolności wyrażania opinii, tak również każdy człowiek ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, a prawo do wolności wyrażania opinii zasadnie może podlegać ograniczeniom ze względu m.in. na ochronę dobrego imienia i praw innych osób (wyr. SN z 17.3.2015 r., V KK 301/14, KZS 2015,Nr 6, poz. 15). Zniesławienie – zarówno w typie podstawowym, jak i kwalifikowanym – jest powszechnym przestępstwem formalnym. Jest to przestępstwo umyślne, które może być popełnione zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym (vide Mozgawa M., Komentarz, Lex 2013). Pomówienie jest przestępstwem formalnym z narażenia, dla dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez pokrzywdzonego. Nie oznacza to jednak, aby nie było istotne to, czy zniesławiające zarzuty mogły taki skutek spowodować, a więc - obiektywnie rzecz biorąc - stwarzały zagrożenie dla dobrego imienia pomówionego podmiotu. Pomówienie tylko wtedy podlega odpowiedzialności karnej, kiedy wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej w postaci możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania. Narażenie na poniżenie pomówionego podmiotu w opinii publicznej natomiast oznacza sytuację, w której istnieje realne niebezpieczeństwo pogorszenia w „odbiorze społecznym” ukształtowanej co do niego opinii. Przepis art. 212 k.k. mówi nie o poniżeniu w ogóle, lecz „o poniżeniu w opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Karalne jest więc takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 14.10.2010r. o sygn. II KK 105/10, LEX nr 621198, Prok. i Pr.-wkł. 2011, nr 3, poz. 11). Przy tym znamię narażenia na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności musi być analizowane w kontekście wymagań i oczekiwań związanych z zajmowanym przez dany podmiot stanowiskiem, wykonywaniem zawodu bądź rodzajem działalności (Marek, Kodeks karny, 2010, s. 480–481). Powszechnie przyjmuje się przy tym, że ochrona czci przysługuje każdemu człowiekowi, niezależnie od tego, jaką opinię ma on w środowisku (wyr. SN z 3.11.2004 r., IV KK 132/04, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 1982). Wobec zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżona w dniu 7 czerwca 2023 roku znieważyła Jacka Rusinowskiego zamieszczając na Facebooku wpis o następującej treści: „Pękło mi serce. Kiedy masz niepełnosprawne dziecko i robisz wszystko, aby rozwijało się jak najlepiej a Twój mąż nie podpisuje umowy do nowej, wymarzonej szkoły bo relacja się między wami zmieniła i dziecko traci szansę na lepszy rozwój, na prywatną szkołę w tej samej dzielnicy, na klasę z koleżanką z bloku obok również z ZD, na posiadanie w ogóle koleżanek z ZD oraz wszelkich terapii w czasie szkoły, wyjazdów, wycieczek i zostaje w szkole na innej dzielnicy z dziećmi głęboko upośledzonymi z autyzmem i wraca do domu transportem MTON 2,5 godziny i tak przez kolejne jakieś 20 lat. Jak mówicie dzieciom, że nie, to wierzcie mi potwory istnieją”. Oskarżona zniesławia tym samym Jacka Rusinowskiego, bowiem treść zamieszczonego przez nią wpisu wskazuje na jego złą wolę i celowe uniemożliwienie swojej niepełnosprawnej córce uczęszczania do szkoły, która miała zapewnić jej jak najlepszą opiekę i możliwość właściwego rozwoju z wykorzystaniem środków i sposobów właściwych ze względu na jej niepełnosprawność. Wprawdzie ostatnie zdanie wpisu nie odnosi się wprost do osoby Jacka Rusinowskiego, ale zawarcie tego rodzaju konstatacji na końcu wpisu odnoszącego się do jego osoby musi prowadzić do wniosku, że oskarżycielka miała na myśli właśnie Jacka Rusinowskiego negatywnie oceniając jego osobę w kontekście opisywanych wyżej okoliczności. Post został zamieszczony na portalu społecznościowym Facebook, a zatem nastąpiło to w miejscu w którym z jego treścią zapoznać mogła się nieograniczona indywidualnie liczba nieokreślonych osób, co stanowi o publicznym charakterze występku (art. 212 § 2 kk). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną M R jest jednak znikomy. Zgodnie z dyspozycją art. 1 § 2 kk znikoma społeczna szkodliwość czynu powoduje, że czyn nie stanowi przestępstwa, ale z uwagi na popełnienie czynu zabronionego, z formalnym wypełnieniem wszystkich jego znamion, postępowanie umarzane jest na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk. Stopień społecznej szkodliwości jest tym wyznacznikiem, który pozwala na uznanie za przestępstwo tylko takich czynów, które faktycznie i realnie szkodzą określonym dobrom jednostki, bądź dobru społecznemu. Podejmując rozważania na temat tego czy dany czyn nie stanowi przestępstwo z uwagi na jego znikomą społeczną szkodliwość, należy kwestię tę rozważać w oparciu o katalog okoliczności wyznaczających stopień społecznej szkodliwości czynu, który ma charakter zamknięty i został przez ustawodawcę określony w treści przepisu art. 115 § 2 kk. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd bowiem bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przechodząc do analizy czynu popełnionego przez oskarżoną pod kątem stopnia społecznej szkodliwości zaznaczyć należy, iż przy przestępstwie z art. 212 § 1 kk dobrem chronionym czynu jest tzw. cześć zewnętrzna obejmująca ochronę szacunku, dobrego imienia pokrzywdzonego przed narażeniem go na negatywne wyobrażenia o nim ze strony osób trzecich. Sąd, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości, wziął pod uwagę przede wszystkim motywację oskarżonej oraz zamiar, jaki towarzyszył jej podczas popełnienia zarzucanego jej czynu. Z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności z wyjaśnień oskarżonej, którym Sąd dał pełną wiarę, wynika, że bezpośrednią przyczyną zamieszczenia wpisu była impulsywna, nie przygotowana wcześniej reakcja związana z rozczarowaniem, jakie przyniosło oskarżonej wykluczenie jej córki z rekrutacji w szkole, na przyjęciu do której bardzo jej zależało. Uważała bowiem, że szkoła ta otwiera przed jej niepełnosprawną, chorą na córką szansę na lepszy rozwój, na który nie miała szansy w innej, publicznej szkole. Jedyną zaś przeszkodą w przyjęciu córki do tejże szkoły okazało się niepodpisanie umowy przez jej męża, mimo, że początkowo obojgu rodzicom zależało na przyjęciu córki do szkoły. Rozczarowaniu jego postawą dała upust właśnie w rzeczonym wpisie. Stąd też wpis ten odczytywać zatem należy jako wyraz głębokiego zawodu, a jednocześnie dezaprobaty dla zachowania oskarżonego, wyrządzającego niezrozumiałą dla oskarżonej odmową podpisania umowy krzywdę swojej córce L . W kontekście całokształtu tych okoliczności, motywacji oskarżonej nie sposób zatem uznać za szczególnie naganną. Odnosząc się do okoliczności natury przedmiotowej wpływających na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, omówienia wymaga jeszcze czynnik, jakim jest wyrządzona lub grożąca szkoda. Szkoda wyrządzona to uszczerbek w dobru prawnym, określona strata będąca następstwem czynu zabronionego. Szkoda grożąca to szkoda, która nie zaistniała, ale może wystąpić, może być następstwem zachowania sprawcy realizującego czyn zabroniony. Strata może mieć charakter materialny lub moralny. Kodeks karny nie określa, o jaki rodzaj szkody chodzi, w grę zatem wchodzą wszystkie rodzaje szkody wyrządzonej przez sprawcę czynu zabronionego. Czynnik rozmiaru szkody, jako zawierający element kwantytatywny, wymaga ustalenia wielkości szkody. Im większa szkoda, tym wyższy poziom tego czynnika. Powyższe rozważania należy odnieść do swoistego charakteru rozpatrywanego czynu. Jak już wcześniej wskazano, występki pomówienia i zniewagi nie cechują się skutkami o charakterze materialnym, intencją sprawcy jest zaatakowanie godności osobistej pokrzywdzonego poprzez wyrażenie pogardy dla jego osoby oraz przypisywanie, zarzucanie, posądzanie lub oskarżanie innej osoby o określone postępowanie lub właściwości w dążeniu do poniżenia go w oczach innych osób. Oceniając zatem rozmiar wyrządzonej przez oskarżonego szkody należy ocenić wyłącznie ewentualną stratę moralną pokrzywdzonego i zastanowić się najpierw, czy rzeczywiście takowa powstała, jeśli tak to ustalić jej wielkość. Bez wątpienia jednoznaczna, konkretna i namacalna wycena straty moralnej, jakiej doznał lub mógł doznać J R , wydaje się bardzo trudna, niemniej jednak, zdaniem Sądu, z pewnością mogła przybrać jedynie nieznaczne rozmiary. Po pierwsze dlatego, że działanie oskarżonej było działaniem jednorazowym, a jej wpis został usunięty już po kilku dniach, kiedy zażądał tego J R . Po drugie, mimo, iż J R wskazywał na negatywny odbiór jego osoby przede wszystkim wśród sąsiadów po zamieszczeniu przez jego żonę rzeczonego wpisu, to nie sposób jednoznacznie ustalić, że zachowania osób, na które wskazywał J R były istotnie związane z zapoznaniem się z wpisem jego żony. Wobec powyższego stwierdzić należało, iż w niniejszej sprawie zachodzi ujemna przesłanka procesowa określona w art. 17 § 1 pkt 3 kpk. Zgodnie z treścią art. 1 § 2 kk nie stanowi bowiem przestępstwa czyn, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. W ocenie Sądu, analizując okoliczności popełnienia zarzuconego oskarżonej czynu, takim właśnie znikomym stopniem społecznej szkodliwości czyn ten się charakteryzował. Bowiem za zniesławienie w rozumieniu przepisów art. 212 k.k. może być uznana tylko taka wypowiedź charakteryzująca negatywnie inną osobę i przedstawiającą ją w niekorzystnym świetle, która przy uwzględnieniu zarówno prawa pokrzywdzonego do ochrony czci, jak i praw oskarżonego - do swobody wypowiedzi, krytyki, obrony - stanowi element czynu, którego społeczna szkodliwość musi być uznana za większą od znikomej. Trzeba mieć bowiem na względzie, że internet podlega bowiem nieco innym regułom niż pozostałe płaszczyzny komunikacji. Granice dozwolonej krytyki w internecie są bowiem szersze niż w innych przypadkach. Analiza społecznie akceptowanych standardów wypowiedzi musi uwzględniać fakt, że język internautów jest dosadny, skrótowy, często odbiega od sposobu komunikacji, jaki powszechnie obowiązuje w społeczeństwie. Nawet używanie wulgaryzmów w sieci które służą podkreśleniu ekspresji wypowiedzi jest powszechnie akceptowane. Sformułowania, które można by uznać za obraźliwe w powszechnej komunikacji, niekoniecznie naruszają dobra osobiste bądź nie zawsze będą stanowiły czyn z art. 212 kk, jeżeli użyte są właśnie na forum internetowym. Realizowanie funkcji ochronnej wskazanych przepisów nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa. ☐ 1.7. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Z uwagi na umorzenie postępowania, Sąd na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. obciążył oskarżyciela prywatnego kosztami procesu w całości, przy czym, z uwagi na uiszczenie przez oskarżyciela kwoty 300 zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków postępowania, Sąd uznał, że koszty te zostały uiszczone w całości. 1PODPIS
  wyrok_VIII_K_543.23.pdf	Sygn. akt VIII K 543/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 maja 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Kamy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Lewczuk Protokolant: Monika Nałęcz, Jakub Miller przy udziale Prokuratora: nie stawił się, zawiadomiony prawidłowo po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2024 roku, 15 maja 2024 roku sprawy M O , córki , urodzonej dnia roku w oskarżonej o to, że: 1. w okresie od dnia 31 marca 2021 roku do 20 kwietnia 2021 roku korzystając z urządzenia z dostępem do internetu, któremu operator nadał numery IP i , posługując się skrzynkami poczty elektronicznej e-mail o adresach oraz w sposób umyślny, z góry powziętym zamiarem, z podaniem imienia i nazwiska, dokonała zniesławienia A J poprzez wysłanie pod adresy e-mail jej pracodawcy, tj. jak również za pomocą komunikatora Messenger do znajomych pokrzywdzonej, wiadomości o treściach mogących poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu pielęgniarki, tj. o czyn z art. 212$ 1i2k.k. wzw.zart. 12$ 1ki.k. 2. w okresie od dnia 18 marca 2021 roku do 12 października 2021 roku za pośrednictwem sieci internet, poprzez wysyłanie wiadomości z komunikatora Messenger w sposób umyślny, z góry powziętym zamiarem, posługując się pseudonimami ,, » oraz ,, » znieważyła A J słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. o czyn z art. 216 $ 2 k.k. w zw. zart. 12$ 1 k.k. 3. w okresie od dnia 18 marca 2021 roku do 12 października 2021 roku za pośrednictwem sieci internet, poprzez wysyłanie wiadomości z komunikatora Messenger w sposób umyślny, z góry powziętym zamiarem, posługując się pseudonimami „, » oraZ ,, » znieważyła D J słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. o czyn z art. 216 $ 2 k.k. w zw. zart. 12$1 k.k. orzeka: IL. oskarżoną M O uznaje za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt. I części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 212 $1i2k.k.wzw.z art. 12 $ I k.k. i za to skazuje ją, a na podstawie art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 4$ I k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym; II. oskarżoną M O uznaje za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt. 2 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 216 $ 2 k.k. w zw. zart. 12$ I k.k. i za to skazuje ją, a na podstawie art. 216 $ 2 k.k. w zw. zart. 4$ 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym; III. oskarżoną M O uznaje za winną popełnienia zarzuconego jej czynu z pkt. 3 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to skazuje ją, a na podstawie art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym; IV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy wymierzone w pkt I - III jednostkowe kary ograniczenia wolności i wymierza oskarżonej karę łączną 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym; V. na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądza od oskarżonej M O na rzecz pokrzywdzonej A J kwotę 5.000 (pięciu tysięcy) złotych tytułem nawiązki; VI. na podstawie art. 44 § 2 k.p.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych pod poz. 1 i 2 w wykazie dowodów rzeczowych nr I/260/22/P na karcie 96 akt sprawy; VII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od zapłaty kosztów postępowania, a poniesione wydatki przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
  VIII_K_13_21_wyrok_z_uzasadnieniem.pdf	Sygnatura akt VIII K 13/21 SR (GRCZZ A: UN Ź Z Z odpo WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 czerwca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: sędzia Agata Pomianowska Protokolant: Monika Nałęcz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2022 r., | czerwca 2022 r., 22 września 2022 r., 13 czerwca 2023 r., 4 października 2023 r., 27 listopada 2023 r., 31 stycznia 2024 r., 11 kwietnia 2024 r., 23 maja 2024 r. i 4 czerwca 2024 roku sprawy S$ S , syna B 1iM , urodzonego dnia rokuwŁ oskarżonego o to, że: l. w okresie od dnia 06 września 2020 r. do dnia 30 grudnia 2020 r., działając w zamiarze bezpośrednim, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, wielokrotnie zniesławił pana P J , pomawiając go o postepowanie mające poniżyć pana P J w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu lekarza weterynarii, a to poprzez wielokrotne zarzucanie we wpisach (postach) zamieszczanych na profilu użytkownika serwisu (...) panu P J , mimo braku dowodów ku temu, nieprawidłowego wykonania w dniu 05 lipca 2020 r. zabiegu cesarskiego cięcia u psa należącego do pana S S „o przyczynić się miało do Śmierci zwierzęcia; tj. o czyn z art. 212$ 1i2 k.k. wzw.zart. 12$1k.k.; 2. w korespondencji elektronicznej kierowanej do pana P J w dniach 10-12 sierpnia 2020 r. zlekceważył pana P J ubliżając mu i określając go mianem „kłamcy ”; tj. o czyn z art. 216$ 1i2 k.k. orzeka: IL. oskarżonego S S uznaje za winnego popełnienia tego, że w okresie od dnia 06 września 2020 r. do dnia 30 grudnia 2020 r. w W przy ul. , działając w zamiarze bezpośrednim, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, wielokrotnie zniesławił Piotra Jurka, pomawiając go o postepowanie mające poniżyć Piotra Jurka w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu lekarza weterynarii, a to poprzez wielokrotne zarzucanie we wpisach (postach) zamieszczanych na profilu użytkownika serwisu (…) Piotrowi Jurka, mimo braku dowodów ku temu, nieprawidłowego wykonania w dniu 05 lipca 2020 r. zabiegu cesarskiego cięcia u psa należącego do pana Sławomira Szczepaniaka, co przyczynić się miało do śmierci zwierzęcia, co wyczerpuje dyspozycję art. 212 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to skazuje go, a na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k.. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym w dacie czynu wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; II. oskarżonego Sławomira Szczepaniaka uniewinnia od zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2.; III. na podstawie art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 3 k.k. zasądza od oskarżonego Sławomira Szczepaniaka na rzecz schroniska dla zwierząt (…),7a, 26-804 Stromiec kwotę 1.500 (tysiąca pięćset) złotych tytułem nawiązki; IV. na podstawie art. 628 k.p.k. zasądza od oskarżonego Sławomira Szczepaniaka na rzecz oskarżyciela prywatnego Piotra Jurka kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem poniesionych przez niego zryczałtowanych kosztów postępowania, oraz wymierza mu opłatę w kwocie 100 (sto) złotych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 13/21 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. Sławomir Szczepaniak w okresie od dnia 06 września 2020 r. do dnia 30 grudnia 2020 r. w Warszawie przy ul. Bukowińskiej 22 m. 19, działając w zamiarze bezpośrednim, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, wielokrotnie zniesławił pana Piotra Jurka, pomawiając go o postepowanie mające poniżyć pana Piotra Jurka w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu lekarza weterynarii, a to poprzez wielokrotne zarzucanie we wpisach (postach) zamieszczanych na profilu użytkownika serwisu (…) panu Piotrowi Jurka, mimo braku dowodów ku temu, nieprawidłowego wykonania w dniu 05 lipca 2020 r. zabiegu cesarskiego cięcia u psa należącego do pana Sławomira Szczepaniaka, co przyczynić się miało do śmierci zwierzęcia, tj. czyn z art. 212 §1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Sławomir Szczepaniak był właścicielem psa Teresa. Suka była w ciąży, prowadzonej przez Piotra Jurka. W dniu 5 lipca 2020 r. w godzinach porannych Piotr Jurka przeprowadził operację cesarskiego cięcia u psa Teresa. Tego samego dnia wieczorem doszło do wytrzewienia jelit, co skutkowało koniecznością wykonania operacji w dniu 6 lipca 2020 r, którą przeprowadził Tomasz Górny. Pies zmarł miesiąc później, 6 sierpnia 2023 r. Pod wpływem niniejszych wydarzeń Sławomir Szczepaniak umieścił na portalu społecznościowym (…) serię postów, w których twierdził, że śmierć jego psa została spowodowana zaniedbaniami Piotra Jurka i przeprowadzeniem przez niego operacji w sposób nieprawidłowy. Pierwszy post został opublikowany 6 września 2020 r. na profilu Sławomira Szczepaniaka (https://www.facebook.com/slawek.szczepaniak). Zgodnie z jego treścią operacja cesarskiego cięcia na psie została wykonana nieprawidłowo i przyczyniła się tym samym do śmierci psa, natomiast wadliwość operacji wynikała z działania lekarza ją przeprowadzającego, tj. „Profesora Piotra”. Wpis został 5-krotnie opublikowany na grupie „Porady weterynaryjne”, do której dostęp może mieć nawet kilkadziesiąt tysięcy członków. Kolejny wpis został opublikowany 22 września 2020 r. na profilu Sławomira Szczepaniaka Do wpisu zostały dołączone fotografie pisma, którym zostało zainicjowane postępowanie przed Rzecznikiem Odpowiedzialności Zawodowej Warszawskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. W dniu 7 października 2020 r. Sławomir Szczepaniak opublikował kolejny wpis, który zawierał fotografie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa związanego z nieprawidłowym wykonaniem zabiegu cesarskiego Wydruk zrzutów ekranu postu z 6 września 2020 r. 19-23 Wydruk zrzutów ekranu postu z 22 września 2020 r. 24-27 Wydruk zrzutów ekranu postu z 7 października 2020 r. 28-31 Wydruk zrzutów ekranu postu z 13 października 2020 r. 32-33 Wydruk zrzutów ekranu postu z 24 listopada 2020 r. 34 Wydruk zrzutu ekranu postu z 30 grudnia 2020 r. 35 Wydruk z korespondencji mailowej pomiędzy Sławomirem 13-16 Wydruk korespondencji mailowej Piotra Jurka adresowanej do Sławomira Szczepaniaka 17-18 Kopia opinii lekarsko- weterynaryjnej z 6 listopada 2021 r. 65-74 Karta informacyjna wizyty z dnia 6 lipca 2020 r. 75 Wyjaśnienia 353-357 cięcia. Sławomir Szczepaniak 13 października 2020 r. opublikował post na swoim profilu z podobizną psa Teresa, natomiast w komentarzu pod postem poinformował, że „prawnik zajął się” lekarzem, który źle zaszył psa. Z kolei post z 24 listopada 2020 r. zawierał informacje o składaniu zeznań przeciwko weterynarzowi, który przeprowadzał cesarskie cięcie u psa Teresa oraz apelował o kontakt w razie zastrzeżeń do „profesora Piotra”. Ostatni ze wpisów, opublikowany 30 grudnia 2020 r., zawierał ujawnienie danych personalnych lekarza, który przeprowadził zabieg cesarskiego cięcia, tj. Piotra Jurka, oraz miejsce prowadzenia praktyki lekarskiej. Piotr Jurka i Sławomir Szczepaniak podejmowali próby ugodowego rozwiązania sprawy, które zakończyły się niepowodzeniem. W międzyczasie toczyły się inne postępowania związane z operacją cesarskiego cięcia u psa Teresa: postępowanie przed Sądem dla m.st. Warszawy w Warszawie o sygnaturze akt I C 4087/20, zainicjowane powództwem Sławomira Szczepaniaka o odszkodowanie, postępowanie przed Sądem Warszawskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej w Warszawie, dotyczące naruszenia przez Piotra Jurka normy etycznej zawartej w art. 5 Kodeksu Etyki Lekarza Weterynarii; postępowanie przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie, sygnatura akt V K 178/23, zainicjowane subsydiarnym aktem oskarżenia Sławomira Szczepaniaka. Z zeznań świadków w niniejszych postępowaniach oraz zebranych opinii biegłych wynika, że nie można jednoznacznie stwierdzić, iż wystąpiły zaniedbania i nieprawidłowości w przeprowadzeniu cesarskiego cięcia, które mogłyby stanowić przyczynę śmierci psa. Sąd Warszawskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej w Warszawie wydał wyrok uniewinniający Piotra Jurka od naruszenia normy etycznej, natomiast Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie oddalił powództwo Sławomira Szczepaniaka o odszkodowanie. Z kolei postępowanie o Sławomira Szczepaniak Zeznania Piotra Jurka 358-361, 424-428 Zeznania Tomasza Górnego 546-549 Zawiadomienie o skierowaniu wniosku o ukaranie do sądu lekarsko- weterynaryjnego 122 Postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z 24 czerwca 2024 r. 123-127 Kopie akt sprawy I C 4087/20 130-158, 162-179, 301-351, 382-391, 432-505 Kopia opinii lekarsko- weterynaryjnej z dnia 31 maja 2021 r. 208-210 Kopia opinii lekarsko- weterynaryjnej z dnia 6 października 2022 r. 221-225 Wiadomości tekstowe od numeru +48666024025 279-280 Protokół rozprawy z dnia 30 listopada 2022 r. przed Sądem Warszawskiej Izby Lekarsko- Weterynaryjnej w Warszawie 281-283 Odpis orzeczenia Sądu Warszawskiej Izby Lekarsko- Weterynaryjnej w Warszawie 283-299 Historia leczenia psa 370-381 sygnaturze akt V K 178/23 nadal jest w toku. Teresa w Przychodni Weterynaryjnej Ochockie Centrum Weterynaryjne „GinVet” Wyrok z dnia 11 stycznia 2024 r., I C 4087/20 527 Zeznania Mirosława Ciszewskiego 529-531 Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2024 r., sygnatura akt X Kz 1090/23 551-552 Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.2. Sławomir Szczepaniak w korespondencji elektronicznej kierowanej do pana Piotra Jurka w dniach 10-12 sierpnia 2020 r. zlekceważył Pana Piotra Jurka ubliżając mu i określając go mianem „kłamcy”; tj. czyn z art. 216 § 1 i 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Sławomir Szczepaniak i Piotr Jurka w dniach 10-12 sierpnia 2020 r. przeprowadzili korespondencję elektroniczną dotyczącą operacji oraz śmierci psa Teresa. Sławomir Szczepaniak twierdził, że za śmierć psa odpowiada Piotr Jurka oraz żądał odszkodowania. Piotr Jurka podnosił, że przeprowadził operację w sposób prawidłowy, co w ocenie Sławomira Szczepaniaka było kłamstwem. Wydruk z korespondencji mailowej pomiędzy Sławomirem Szczepaniakiem a Piotrem Jurkiem 13-16 Wyjaśnienia Sławomira Szczepaniaka 353-357 Zeznania Piotra Jurka 358-361, 424-428 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. Sławomir Szczepaniak w okresie od dnia 06 września 2020 r. do dnia 30 grudnia 2020 r. w Warszawie przy ul. Bukowińskiej 22 m. 19, działając w zamiarze bezpośrednim, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, wielokrotnie zniesławił pana Piotra Jurka, pomawiając go o postepowanie mające poniżyć pana Piotra Jurka w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu lekarza weterynarii, a to poprzez wielokrotne zarzucanie we wpisach (postach) zamieszczanych na profilu użytkownika serwisu (…) panu Piotrowi Jurka, mimo braku dowodów ku temu, nieprawidłowego wykonania w dniu 05 lipca 2020 r. zabiegu cesarskiego cięcia u psa należącego do pana Sławomira Szczepaniaka, co przyczynić się miało do śmierci zwierzęcia, tj. czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Sąd nie dał wiary twierdzeniom Sławomira Szczepaniaka, jakoby śmierć psa Teresa spowodowana była zaniedbaniami Piotra Jurka oraz nieprawidłowym przeprowadzeniem operacji cesarskiego cięcia. Piotr Jurk został uniewinniony przez Sąd Warszawskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej w Warszawie. Natomiast pomiędzy zebranymi opiniami biegłych zachodzą sprzeczności – dwie opinie wskazują na wystąpienie wysokiego prawdopodobieństwa, że nieprawidłowe zszycie psa przez Piotra Jurka doprowadziło do wytrzewienia jelit, natomiast z trzeciej opinii wynika, że nie można w sposób niebudzący wątpliwości określić przyczyny rozejścia się rany pooperacyjnej. Również zeznania Tomasza Górnego, który przeprowadził drugi zabieg, nie wynika, że możliwa jest jednoznaczna ocena, iż w trakcie operacji cesarskiego cięcia doszło do nieprawidłowości. Kopia opinii lekarsko- weterynaryjnej z dnia 31 maja 2021 r. 208-210 Kopie akt sprawy I C 4087/20 130-158, 162-179, 301-351, 382-391, 432-505 Odpis orzeczenia Sądu Warszawskiej Izby Lekarsko- Weterynaryjnej w Warszawie 283-299 Zeznania Tomasza Górnego 546-549 Zeznania Piotra Jurka 358-361, 424-428 Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.2. Sławomir Szczepaniak w korespondencji elektronicznej kierowanej do pana Piotra Jurka w dniach 10-12 sierpnia 2020 r. zlekceważył Pana Piotra Jurka ubliżając mu i określając go mianem „kłamcy”; tj. czyn z art. 216 § 1 i 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Nie zostało udowodnione, że Sławomir Szczepaniak posłużył się w korespondencji mailowej sformułowaniem „kłamca”. W żadnej z wiadomości, które znajdują się w wydruku korespondencji mailowej z dni 10-12 sierpnia 2020 r. nie znajduje się określenie „kłamca”. Wydruk z korespondencji mailowej pomiędzy Sławomirem Szczepaniakiem a Piotrem Jurkiem 13-16 OCena DOWOdów 1.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1. zeznania świadka Piotra Jurka Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka Piotra Jurka, będącego jednocześnie oskarżycielem prywatnym, świadka Tomasza Górnego oraz świadka Mirosława Ciszewskiego. Wypowiedzi były logiczne i w sposób możliwie kompletny przedstawiały wydarzenia z dnia 5 i 6 lipca 2020 r. oraz przebieg obu zabiegów wykonanych u psa o imieniu Teresa. Ponadto Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka Piotra Jurka w zakresie konfliktu z oskarżonym oraz skutków, jakie na reputację pokrzywdzonego miało udostępnienie postów na portalu społecznościowym przez Sławomira Szczepaniaka. 1.1.1. zeznania świadka Tomasza Górnego 1.1.1. Zeznania świadka Mirosława Ciszewskiego 1.1.1. Częściowo wyjaśnienia Sławomira Szczepaniak Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia w zakresie opisu wydarzeń mających miejsce po operacji cesarskiego cięcia, rozejścia się rany pooperacyjnej u psa oraz drugiego zabiegu. Opis zdarzeń był kompatybilny z wersjami przedstawionymi przez świadków. Sąd uznał również za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie toczącego się konfliktu z Piotrem Jurka. 1.1.2. Kopia opinii lekarsko- weterynaryjnej z 6 listopada 2021 r. Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd 1.1.1. Kopia opinii lekarsko- weterynaryjnej z dnia 31 maja 2021 r. nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności. 1.1.1. Kopia opinii lekarsko- weterynaryjnej z dnia 6 października 2022 r. 1.1.1. Historia leczenia psa Teresa w Przychodni Weterynaryjnej Ochockie Centrum Weterynaryjne „GinVet” 1.1.1. Protokół rozprawy z dnia 30 listopada 2022 r. przed Sądem Warszawskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej w Warszawie 1.1.1. Odpis orzeczenia Sądu Warszawskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej w Warszawie 1.1.1. Postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z 24 czerwca 2024 r. 1.1.1. Zawiadomienie o skierowaniu wniosku o ukaranie do sądu lekarsko- weterynaryjnego 1.1.1. Karta informacyjna wizyty z dnia 6 lipca 2020 r. 1.1.1. Kopie akt sprawy I C 4087/20 1.1.1. Wyrok z dnia 11 stycznia 2024 r., I C 4087/20 1.1.1. Wiadomości tekstowe od numeru +48666024025 1.1.1. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2024 r., sygnatura akt X Kz 1090/23 1.1.2. Wydruk z korespondencji mailowej pomiędzy Sławomirem Szczepaniakiem a Piotrem Jurkiem 1.1.2. Zeznania Piotra Jurka Zarówno zeznania Piotra Jurka, jak i wyjaśnienia Sławomira Szczepaniaka były logiczne i spójne w zakresie mającej między nimi miejsce korespondencji mailowej i tym samym zostały uznane za wiarygodne. 1.1.2. Wyjaśnienia Sławomira Szczepaniak 1.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1. Częściowo wyjaśnienia Sławomira Szczepaniak Sąd uznał za niewiarygodne zeznania Sławomira Szczepaniaka w zakresie twierdzeń, iż śmierć psa została spowodowana nieprawidłowym przeprowadzeniem operacji przez Piotra Jurka, albowiem analiza dowodów z opinii biegłych, zeznań Tomasza Górnego, Piotra Jurka oraz protokołów sprawy I C 4087/20, w której zeznawali liczni świadkowie prowadzi do wniosku, że nie można jednoznacznie przyjąć, iż działanie Piotra Jurka doprowadziło do śmierci psa. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I Sławomir Szczepaniak Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Zgodnie z treścią art. 212 § 1 k.k. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Natomiast jak wskazuje art. 212 § 2 k.k. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Jak wskazuje się w doktrynie, „Zniesławienie, na co wskazuje sama nazwa tego występku, godzi w sławę innego podmiotu, postrzeganą jako jego dobre imię i domniemanie wszelkich cech pozytywnych” (I. Zgoliński [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 212). W ocenie Sądu nie zachodzi wątpliwość, że czyny Sławomira Szczepaniaka stanowiły pomówienie Piotra Jurka, które mogło poniżyć go w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu lekarza weterynarii. Oskarżony kilkukrotnie umieścił wpisy na portalu społecznościowym (…), w których opisał zdarzenia związane z operacją cesarskiego cięcia oraz śmierci psa o imieniu Teresy w sposób jednoznacznie sugerujący, że operacja została przeprowadzona przez Piotra Jurka nieprawidłowo oraz że to Piotr Jurka odpowiada za wytrzewienie jelit oraz śmierć psa. Sławomir Szczepaniak wskazywał na niekompetencję Piotra Jurka, wykonanie szycia psa w sposób błędny i niezgodny ze sztuką lekarską oraz lekceważące podejście do wykonywanej pracy. Oskarżony, chociaż nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to jednak nie kwestionował umieszczenia powyższych wpisów, podnosząc, że działał pod wpływem emocji. Wpisy zostały udostępnione na portalu (…)– zarówno na profilu Sławomira Szczepaniaka, jak i na grupie „Porady weterynaryjne”, co oznacza, że dostęp do wskazanych treści miała nieokreślona, lecz znaczna grupa odbiorców. Początkowo wpisy nie zawierały nazwiska pokrzywdzonego, określany był on mianem „profesora Piotra”, jednakże w ostatnim poście, umieszczonym 30 grudnia 2021 r., udostępnił jego imię i nazwisko oraz wskazał nazwę i miejsce prowadzenia praktyki weterynaryjnej. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż, jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie, „Niewymienienie z nazwiska osoby zniesławionej nie ma znaczenia dla przypisania sprawcy odpowiedzialności karnej za pomówienie w sytuacji, „jeśli nie ma wątpliwości, jakiej osoby zniesławienie dotyczy [...], jeśli z zestawienia innych okoliczności łatwo można było wywnioskować, kogo mianowicie rozgłaszający miał na myśli; wystarcza do tego podanie takich cech wyróżniających, które pozwalają obiektywnie wnioskować, iż zniesławiające działanie dotyczyło danej osoby” (orzeczenie SN z 23.12.1924 r., II K 2249/24, OSN(K) 1924/2, poz. 231)” (J. Raglewski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 212). Już samo określenie pokrzywdzonego jako „profesora Piotra, specjalisty od rozrodu psów”, mogło prowadzić do wywnioskowania, o jakiej osobie pisał oskarżony. Mając na uwadze powyższe, oraz fakt, że w ostatnim poście ujawniono dane personalnego Piotra Jurka, należy przyjąć, że mogło mieć miejsce poniżenie jego osoby w opinii publicznej oraz narażanie na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu lekarza weterynarii. Ponadto jak wskazał Piotr Jurka, umieszczenie przez oskarżonego wpisów na portalu społecznościowym spowodowało utratę klientów kliniki, w której pracuje. Wpisy dotarły także do grona studentów uczelni, na której wykłada. Bez żadnych wątpliwości trzeba zatem przyjąć, że zostały wyczerpane znamiona zniesławienia, które zostały określone w art. 212 § 1 k.k. Czyn należało natomiast zakwalifikować z art. 212 § 2 k.k. ponieważ sprawca dopuścił się go za pomocą środków masowego komunikowania. Przepis ten wprowadza typ kwalifikowany przestępstwa zniesławienia, które cechuje się wyższą społeczną szkodliwością niż działanie wyczerpujące znamiona typu podstawowego. Jak wskazuje się w doktrynie: „Oczywiste jest bowiem, że wymiar negatywnych konsekwencji, jakie wiążą się z uczynioną w taki sposób wypowiedzią zniesławiającą, jest zazwyczaj dla pokrzywdzonego bardzo znaczny, a także w istocie nieodwracalny” (J. Raglewski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212-277d, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 212). Z kolei do środków masowego komunikowania można zaliczyć Internet, mając jednak na uwadze każdorazowy sposób jego użycia, bowiem z Internetu można korzystać zarówno jako ze środka masowego komunikowania jak i ze środka komunikacji interpersonalnej (Wyrok SN z 7.11.2014 r., V KK 231/14, LEX nr 1583243). W okolicznościach niniejszej sprawy bez żadnych wątpliwości należało przyjąć, że umieszczenie wpisów na portalu społecznościowym (…) oraz udostępnienie ich na grupie, do której dostęp może mieć nawet kilkadziesiąt tysięcy członków, stanowiło użycie Internetu jako środka masowego komunikowania, zatem czyn został zakwalifikowany z 212 § 2 k.k. Natomiast odnosząc się do strony podmiotowej przestępstwa, Sąd stwierdza, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Z okoliczności wynika, że Sławomir Szczepaniak chciał poniżyć Piotra Jurka w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania. Oskarżony przez cały czas nie krył się z negatywnym nastawieniem wobec Piotra Jurka, uważał, że jak największa liczba osób powinna dowiedzieć się o rzekomo nieprawidłowym przeprowadzaniu operacji u psa. Sławomir Szczepaniak zdawał sobie sprawę, że udostepnienie wpisów, z których treści wynika, że lekarz weterynarii swoim działaniem doprowadził do śmierci psa oraz wykonuje swoją pracą z nienależytą starannością, doprowadzi do poniżenia oraz utraty zaufania publicznego. Oskarżony jednakże nie tylko zdawał sobie sprawę z konsekwencji swoich czynów, ale również chciał i dążył do ich wystąpienia. Wskazują na to między innymi wiadomości sms, które kierował do pokrzywdzonego. Oskarżony zapowiadał w nich, że Piotr Jurka odpowie za rzekome złe zszycie psa, oraz że mu „nie odpuści”. Również z korespondencji mailowej pomiędzy Piotrem Jurka a Sławomirem Szczepaniakiem wynika, że oskarżony planował zniszczyć reputację pokrzywdzonego. Należy zatem uznać, że działał on z zamiarem bezpośrednim zniesławienia Piotra Jurka. Wbrew twierdzeniom oskarżonego w sprawie nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność, o których mowa w art. 213 § 2 k.k. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu Niniejszy przepis nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie, albowiem nie został spełniony wymóg prawdziwości zarzutu. Jak wskazał Sąd Okręgowy w Kielcach w wyr. z 9.07.2013 r., IX Ka 651/13, LEX nr 1717733: „[…] kryterium prawdziwości zarzutu spełnione jest wówczas, gdy jego treść, w części, która może poniżyć w opinii publicznej, bądź narazić na utratę zaufania potrzebnego do danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności odpowiada rzeczywistości, przy czym ciężar dowodu prawdy spoczywa na oskarżonym”. Twierdzenia oskarżonego, jakoby Piotr Jurka w istocie przeprowadził operację w sposób nieprawidłowy, co spowodowało śmierć psa, nie zasługiwały jednak na uwzględnienie. Sławomir Szczepaniak w żaden sposób nie udowodnił tej okoliczności. Zebrany materiał dowodowy w postaci opinii biegłych oraz kopii akt sprawy o sygn. akt I C 4087/20, w której zeznawali liczni świadkowie, nie umożliwiają jednoznacznego przyjęcia, że pies został zszyty w sposób nieprawidłowy. Piotr Jurka został także uniewinniony przez Sąd Warszawskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej w Warszawie. Podobny wniosek wynika także z zeznań świadka Tomasza Górnego, który twierdził, że jego początkowe sugestie o winie Piotra Jurka wynikały ze stresu wynikłego z konieczności przeprowadzenia nagłej operacji, natomiast nie może on z całą pewność uznać, że pies został zszyty w sposób nieprawidłowy. Oczywiste jest występowanie sprzeczności m.in. w opiniach biegłych oraz wersjach wydarzeń przedstawianych przez różne osoby w postępowaniu przed sądem cywilnym. Dwie opinie biegłych (z 6 listopada 2021 r. oraz z października 2022 r.) wskazywały na duże prawdopodobieństwo przeprowadzenia zszycia psa w sposób nieprawidłowy, co skutkowało wytrzewieniem jelit, jednakże należy mieć na uwadze, że żadna z tych opinii nie została wydana przed pierwszym postem udostępnionym przez oskarżonego, zatem nie można uznać, że działał on opierając się na zawartych w nich informacjach. Z kolei opinia z 31 maja 2021 r. wskazuje, że nie jest możliwe jednoznaczne określenie przyczyny rozejścia się rany pooperacyjne. Ponadto, nawet jeśli możliwe było uznanie, że Piotr Jurka zszył psa nieprawidłową techniką (co jednak nie wynika z zebranego materiału), to żaden z dowodów nie wskazuje na związek przyczynowo skutkowy pomiędzy tymże zaniedbaniem a śmiercią psa miesiąc później. W ocenie Sądu występowanie wskazanych powyżej licznych sprzeczności oraz wątpliwości prowadzi do niemożności uznania, że Piotr Jurka popełnił błąd podczas operacji oraz błąd ten doprowadził do śmierci psa. Jedynie w przypadku jednoznacznego przyjęcia, że wadliwe postępowanie Piotra Jurka rzeczywiście spowodowała śmierć psa, można by rozważyć wystąpienie wyłączenia bezprawności czynu, o którym mowa w art. 213 § 2 k.k. Z kolei mając na uwadze fakt, że Sławomir Szczepaniak umieścił posty na portalu społecznościowym (…) pięciokrotnie, w okresie od 6 sierpnia do 30 grudnia 2020 r., wszystkie wpisy dotyczyły tej samej tematyki, ponadto w postach zapowiadano udostępnianie w przyszłości kolejnych informacji w sprawie, czyn należało zakwalifikować w związku z art. 12 § 1 k.k. Zgodnie z przywołanym przepisem, dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. W ocenie Sądu zostały spełnione wszystkie przesłanki do uznania, że przepis ten znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie. Oskarżony dokonał czynów w krótkich odstępach czasu (najdłuższy odstęp pomiędzy umieszczeniem wpisów wynosił 1 miesiąc i 6 dni), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru (pomówienie Piotra Jurka wobec jak największego grona osób), ponadto została zachowana tożsamość pokrzywdzonego. ☐ 1.4. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 1.7. Uniewinnienie II Sławomir Szczepaniak Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Sławomir Szczepaniak został oskarżony o popełnienie czynów z art. 216 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z art. 216 § 1 k.k., kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Natomiast § 2 niniejszego przepisu stanowi, że kto znieważa inną osobę za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. W powszechnym języku polskim termin „znieważyć” oznacza zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „naruszyć czyjąś godność” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/zniewa%C5%BCy%C4%87.html). Należy zatem przyjąć, że chodzi o rozmaitego rodzaju zachowania, których wspólną cechą jest to, że wyrażają pogardę dla godności drugiego człowieka. Natomiast środki, jakie zostały przez sprawcę do tego użyte, są obojętne (tak: J. Raglewski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 216). Przyjmuje się, że znieważenie dokonywane jest poprzez skierowania wobec innej osoby słów uznawanych w ramach obowiązujących kręgów obyczajowych za obelżywe i obraźliwe. W ramach niniejszej sprawy do znieważenia miało dojść w drodze korespondencji elektronicznej pomiędzy Sławomirem Szczepaniakiem a Piotrem Jurka, która miała być dostępna także dla innych członków kliniki, w której pracował pokrzywdzony. Zgodnie z prywatnym aktem oskarżenia Sławomir Szczepaniak użył wobec Piotra Jurka sformułowania „kłamca”, co stanowić miało zniewagę. Jednakże z wydruku korespondencji wynika, że takie określenie w ogóle nie zostało użyte. Sławomir Szczepaniak wskazywał jedynie, że Piotr Jurka „rozpoczął dyskusję od kłamstw” oraz „….”. Takie sformułowania nie mogą być uznane jednak za zniewagę. Nie stanowią one bowiem obraźliwych i obelżywych epitetów, ponadto użycie przez oskarżonego tychże określeń nie było objęte zamiarem znieważenia, a więc naruszenia godności Piotra Jurka. Sąd uznał, że oskarżony w tamtym momencie był przekonany o swojej racji, co oznacza, że odmienne twierdzenia Piotra Jurka uważał za kłamstwa. Mając zatem na uwadze, że określenie znieważające, które było przedmiotem zarzutu, nie zostało użyte przez oskarżonego, należało uniewinnić go od zarzucanego mu czynu, co zostało orzeczone w pkt II wyroku. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności Sławomir Szczepani ak I I Sąd na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 57b k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym w dacie czynu wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych. Sąd zgodnie z treścią art. 212 § 2 k.k. mógł wymierzyć karę grzywny, karę ograniczenia wolności lub karę pozbawienia wolności do roku. Przy wymiarze kary Sąd rozważył przesłanki z art. 53 § 1 i 2 k.k., oceniając stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, jakiego się dopuścił oraz biorąc pod uwagę cele kary zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej. Stopień winy oskarżonego Sąd uznał za znaczny. Oskarżony dopuścił się czynu w typie kwalifikowanym, pomawiając Piotra Jurka poprzez środki masowego komunikowania, ponadto jego działanie doprowadziło do pogorszenia reputacji pokrzywdzonego jako lekarza weterynarii. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał działanie oskarżonego pod wpływem wzburzenia, usprawiedliwionego powikłaniami po operacji u psa oraz śmiercią zwierzęcia. Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że kara grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych będzie adekwatna do popełnionego czynu i jego okoliczności. Jarosław Grzesik III I Sąd na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz schroniska dla zwierząt(…), 26-804 Stromiec kwotę 1.500 (tysiąca pięćset) złotych tytułem nawiązki. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. Koszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV Sąd na podstawie art. 628 k.p.k. zasądził od oskarżonego Sławomira Szczepaniaka na rzecz oskarżyciela prywatnego Piotra Jurka kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem poniesionych przez niego zryczałtowanych kosztów postępowania, oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 100 (sto) złotych. 1Podpis
  VIII_K__506_2021_uzasadnienie.pdf	Sygn. akt VIII K 506/21 Fa Gas WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 czerwca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie Wydział VIII Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Bazan Protokolant: Eleonora Pawlikowska, Magdalena Mroczek, Monika Nałęcz, Zuzanna Rżysko, Jakub Miller, Julia Rzepecka - Darkiewicz przy udziale oskarżyciela prywatnego: P P po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 kwietnia 2023 roku, 5 czerwca 2023 roku, 19 października 2023 roku, 30 października 2023 roku, 10 stycznia 2024 roku, 25 marca 2024 roku, 29 maja 2024 roku sprawy z oskarżenia prywatnego P P przeciwko: P F N synowi urodzonemu w dniu roku w oskarżonemu o to, że: w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: „M », posługując się kłamstwem i insynuacją pomówił P P „o związki z zorganizowaną grupą przestępczą, z przestępcą o inicjałach ,, ,, o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego — radcy prawnego — przez co bezprawnie poniżył go w oczach opinii publicznej naruszył jego dobre imię oraz cześć jaka przysługuje każdemu człowiekowi, także urzędnikowi państwowemu, profesorowi nauk prawnych, radcy prawnemu i nauczycielowi akademickiemu tj. o przestępstwo z art. 212 $ 2 k.k. orzeka: I. na podstawie art. 66 $ 1 i 2 k.k. i art. 67 $ I k.k. postępowanie karne przeciwko P F N warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby, po ustalenia, w ramach zarzucanego prywatnym aktem oskarżenia czynu, iż P F N w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: „M », pomówił P P o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego – radcy prawnego – przez co naraził go na utratę zaufania potrzebnego do dla danego stanowiska i zawodu jako urzędnika państwowego, profesora nauk prawnych, radcy prawnego i nauczyciela akademickiego, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 2 k.k. II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego P N do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złote na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; III. na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego P N na rzecz oskarżyciela prywatnego P P kwotę 300 (trzystu) złote tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania. IV. Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego P N opłatą w kwocie 60 ( sześćdziesiąt) złote; UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VIII K 506/21 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. P F N Czyn zarzucany: P F N został oskarżony o to, że: w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: ,,M ”, posługując się kłamstwem i insynuacją pomówił P P , o związki z zorganizowaną grupą przestępczą, z przestępcą o inicjałach ,, ”, o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego – radcy prawnego – przez co bezprawnie poniżył go w oczach opinii publicznej naruszył jego dobre imię oraz cześć jaka przysługuje każdemu człowiekowi, także urzędnikowi państwowemu, profesorowi nauk prawnych, radcy prawnemu i nauczycielowi akademickiemu tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. Czyn przypisany: Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2024 roku, po zmianie opisu czynu w ramach zarzutu prywatnego aktu oskarżenia Sąd przypisał oskarżonemu sprawstwo z zakresie togo że: w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: ,,M ”, pomówił P P o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego – radcy prawnego – przez co naraził go na utratę zaufania potrzebnego do dla danego stanowiska i zawodu jako urzędnika państwowego, profesora nauk prawnych, radcy prawnego i nauczyciela akademickiego, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty " " jest magazynem śledczym reporterów, który emitowany jest przez telewizję od 4 marca 2001 roku. Decyzję w przedmiocie tematów wdrażanych do produkcji podejmuje redaktor naczelny J J . Formuła programu wygląda tak, że najpierw jest emisja reportażu, zaś po emisji zapraszani są eksperci do dyskusji, komentowania i wypowiadania swoich opinii co do przedmiotu reportażu. Zaproszeni eksperci przed nagrywaniem dyskusji otrzymują nagrany reportaż do zapoznania się z jego treścią. Podczas pandemii COVID-19 ekspertom przesyłany był reportaż około godzinę wcześniej przed rozpoczęciem nagrywania dyskusji. W dniu 8 maja 2021 r. po godz. 20:00 na antenie telewizji został wyemitowany program ,, " pod tytułem ,,M ", w którym to poruszany był temat osoby . Po programie prowadzona była dyskusja w której brali udział: B K - autor reportażu, G M - pracownik Szkoły nagranie reportażu na płycie CD 9 zeznania świadka oskarżyciela prywatnego P P 104, 107 zeznania świadka J J w sprawie o nr sygn. akt III K 654/21 Sądu Rejonowego 113-119 oraz ekspert Fundacji z siedzibą w , jak i P N - ekspert z zakresu bezpieczeństwa, były dyrektor . Podczas dyskusji prowadzący zadał P N pytanie: "Jak to możliwe, że osoba niesprawdzona zostaje szefem ?". Z kontekstu wypowiedzi wynikało, że prowadzący miał wówczas na myśli P P . Wówczas P N powiedział, że wszyscy szefowie powołani po 2015 r. mają w życiorysie dziwne historie. Sugerował, że żadna z takich osób nie została faktycznie sprawdzona przed objęciem stanowiska, a stanowiska objęli z uwagi na "lojalność wobec linii politycznej". P N powiedział ponadto, iż podejrzewa, że żadna z w/w osób, ( z kontekstu wypowiedzi wynika, iż dotyczy to też P P ) porządnej procedury dopuszczenia do informacji niejawnych by nie przeszła, albowiem byłoby za dużo wątpliwości by rekomendować przyznanie im dostępu do takich informacji. P F N ma lat; wykształcenie , z zawodu ; uzyskuje dochód w wysokości zł miesięcznie; żonaty, posiada dzieci, w tym na utrzymaniu; niekarany; oświadczenie oskarżonego 103 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. P F N Czyn zarzucany: P F N został oskarżony o to, że: w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: ,,M ”, posługując się kłamstwem i insynuacją pomówił P P , o związki z zorganizowaną grupą przestępczą, z przestępcą o inicjałach ,, ”, o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego – radcy prawnego – przez co bezprawnie poniżył go w oczach opinii publicznej naruszył jego dobre imię oraz cześć jaka przysługuje każdemu człowiekowi, także urzędnikowi państwowemu, profesorowi nauk prawnych, radcy prawnemu i nauczycielowi akademickiemu tj. o przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. Czyn przypisany: Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2024 roku, po zmianie opisu czynu w ramach zarzutów prywatnego aktu oskarżenia przypisał oskarżonemu sprawstwo z zakresie togo że: w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: ,,M ”, pomówił P P o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego – radcy prawnego – przez co naraził go na utratę zaufania potrzebnego do dla danego stanowiska i zawodu jako urzędnika państwowego, profesora nauk prawnych, radcy prawnego i nauczyciela akademickiego, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Sąd zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wyeliminowanie z niego sformułowań zawierających informację co do licznych powiązań oskarżyciela prywatnego z osobą , albowiem w ocenie Sądu sformułowania takie w sposób opisany w prywatnym akcie oskarżenia w ogóle nie zostały wypowiedziane przez oskarżonego, zaś te które przekazywał nie nosiły cech zniesławienia i mieściły się w granicach dozwolonej prawem krytyki. Dowody jak w pkt 1.1.1. numery kart jak w pkt 1.1.1. OCena DOWOdów Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 nagranie reportażu na płycie CD Nagranie programu ,, ” pod tytułem ,,M " wiernie odzwierciedla materiał wyemitowany przez telewizję i dostępny na stronie internetowej. Nie był on kwestionowany w toku postępowania. zeznania oskarżyciela prywatnego P P Oskarżyciel prywatny w swoich zeznaniach przedstawił jakie odczucia wywołał w nim obejrzany reportaż w " " oraz jak poczuł się po słowach wypowiedzianych przez P N . Sąd nie miał wątpliwości co do szczerości i wiarygodności zeznań oskarżyciela. zeznania świadka J J w sprawie III K 654/21 Świadek przedstawił jak wyglądają przygotowania oraz formuła programu " ". Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadka. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 dokumenty z akt sprawy II C 1453/21 (V ACa 781/21; III CSKP204/23) Dokumenty te nie były podstawą dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie albowiem nie dotyczą kwestii związanych z zarzucanym oskarżonemu czynem. nagrania programów dołączone do akt przez oskarżonego P N Treści nagrań nie mają znaczenia dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie albowiem nie dotyczą kwestii związanych z zarzucanym oskarżonemu czynem. wyjaśnienia P N Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jego oświadczenia jako strony postępowania, nie dawały podstaw do przyjęcia, iż znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości, przedstawiona przez niego w programie „ ”, teza o tym, że P P nie przeszedłby procedury dopuszczenia do informacji niejawnych, PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem -------------------- ---------------------------------- Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ----------------------------------------------------------------------------------------------- ☒ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem I. P F N Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 k.k. jest cześć i godność innej osoby. Pomawianymi mogą być osoba fizyczna, grupa osób, instytucja, osoba prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej. Pomówienie może być zrealizowane nie tylko ustnie, lecz także pisemnie, w tym za pomocą druku, rysunku, a także przy użyciu technicznych środków przekazu informacji (np. telefon, Internet). Pomówienie musi odnosić się do postępowania (np. popełnienie przestępstwa, prowadzenie niemoralnego trybu życia) lub właściwości (np. alkoholizm, narkomania, zboczenie płciowe, choroba psychiczna, a w przypadku podmiotu zbiorowego - np. chaos organizacyjny, niekompetencja personelu), które mogą poniżyć daną osobę (a także podmiot zbiorowy) w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Nie należy natomiast do znamion przestępstwa zniesławienia to, czy pomówienie spowodowało wskazane w ustawie skutki. Pomówienie może nastąpić bądź przez podanie pewnych informacji, choćby w postaci podejrzenia lub powtarzania pogłoski czy to umyślnie przez pomawiającego zmyślonej, czy rzeczywiście krążącej, bądź w postaci skonkretyzowanego zarzutu. Nie jest konieczne, aby sam pomawiający był źródłem zniesławiających wiadomości, wystarczy, aby pomawiał na podstawie wiadomości otrzymanych od osób trzecich, byleby jego zamiarem było zniesławienie pokrzywdzonego. Kwalifikowana zaś postać zniesławienia (z uwagi na posłużenie się przez sprawcę środkami masowego komunikowania) określona jest w art. 212 § 2 k.k. W grę wchodzą wszelkie ogólnodostępne środki, za pomocą których współcześnie odbywa się przekazywanie informacji (np. prasa, radio, telewizja, Internet). Zniesławienie – zarówno w typie podstawowym, jak i kwalifikowanym – jest powszechnym przestępstwem formalnym. Jest to przestępstwo umyślne, które może być popełnione zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym (vide Mozgawa M., Komentarz, Lex). Pomówienie jest przestępstwem formalnym z narażenia, dla dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez pokrzywdzonego. Nie oznacza to jednak, aby nie było istotne to, czy zniesławiające zarzuty mogły taki skutek spowodować, a więc - obiektywnie rzecz biorąc - stwarzały zagrożenie dla dobrego imienia pomówionego podmiotu. Pomówienie tylko wtedy podlega odpowiedzialności karnej, kiedy wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej w postaci możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania. Narażenie na poniżenie pomówionego podmiotu w opinii publicznej natomiast oznacza sytuację, w której istnieje realne niebezpieczeństwo pogorszenia w „odbiorze społecznym” ukształtowanej co do niego opinii. Przepis art. 212 k.k. mówi nie o poniżeniu w ogóle, lecz „o poniżeniu w opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Karalne jest więc takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 14.10.2010r. o sygn. II KK 105/10, LEX nr 621198, Prok. i Pr.-wkł. 2011, nr 3, poz. 11). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy podkreślić, że sformułowanie użyte przez P N o P P , jakoby miałby on nie przejść "porządnej procedury dopuszczenia do informacji niejawnych" jest tego rodzaju, że naraża oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania niezbędnego dla stanowiska i zawodu jako urzędnika państwowego, profesora nauk prawnych, radcy prawnego i nauczyciela akademickiego. Wskazać należy, że dopuszczenie do pracy lub pełnienia służby na stanowiskach związanych z dostępem do informacji niejawnych o klauzuli „poufne” lub wyższej następuje wyłącznie po uzyskaniu poświadczenia bezpieczeństwa oraz odbyciu szkolenia w zakresie ochrony informacji niejawnych. Postępowanie takie ma na celu ustalenie, czy osoba sprawdzana daje rękojmię zachowania tajemnicy. Zatem wypowiedź P N , iż P P (jako jeden z szefów służb specjalnych, o których mówił oskarżony) nie przeszedłby rzeczonej procedury dopuszczenia do informacji niejawnych zawiera w swojej treści wypowiedź nieprawdziwą, pomawiając go o postępowanie i właściwości powodujące utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania przez oskarżyciela prywatnego ww. stanowisk i zawodów. W ocenie Sądu ww. wypowiedź oskarżonego daje do zrozumienia w swej treści, że oskarżyciel prywatny został mianowany nie przechodząc wymaganego i obowiązkowego postępowania sprawdzającego. Podkreślić przy tym należy, iż P N w toku procesu nie wykazała aby miał w tym zakresie wiedzę co do procedury sprawdzającej, której został poddany oskarżyciel prywatny przed objęciem stanowiska oraz wiedzę co do ewentualnych nieprawidłowość w trackie prowadzenia tej procedury. Posądzenie oskarżyciela prywatnego o brak przejścia procedury sprawdzającej oraz pomówienie, dotyczące braku warunków osobistych do przejścia takiej procedury, mogło narazić oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania potrzebnego do dla danego stanowiska i zawodu jako urzędnika państwowego, profesora nauk prawnych, radcy prawnego i nauczyciela akademickiego. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że postępowanie dowodowe wykazało sprawstwo i winę oskarżonego P N w zakresie w jakim zostało to opisane w pkt I sentencji wyroku – po zmianie opisu czynu. Zachowanie to wypełniła znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 2 k.k. Sąd w ramach zarzucanego w prywatnym akcie oskarżenia czynu ustalił, iż P F N w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: ,,M ”, pomówił P P o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego – radcy prawnego – przez co naraził go na utratę zaufania potrzebnego do dla danego stanowiska i zawodu jako urzędnika państwowego, profesora nauk prawnych, radcy prawnego i nauczyciela akademickiego, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 2 k.k. Sąd zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wyeliminowanie z niego sformułowań zawierających informację co do licznych powiązań oskarżyciela prywatnego z osobą , albowiem w ocenie Sądu sformułowania takie w sposób opisany w prywatnym akcie oskarżenia w ogóle nie zostały wypowiedziane przez oskarżonego, zaś te które przekazywał nie nosiły cech zniesławienia i mieściły się w granicach dozwolonej prawem krytyki. ☒ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania I P F N Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania Rozważając okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd doszedł do wniosku, że spełnione zostały wszystkie przesłanki do zastosowania wobec P N instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że nie zachodzą przeszkody określone w art. 66 k.k., które uniemożliwiałyby zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania względem oskarżonego. Nie był bowiem karany, nie tylko za przestępstwo umyślne, ale w ogóle. Dodatkowo przypisany oskarżonemu czyn zagrożony jest karą do jednego roku pozbawienia wolności. Wskazać również należy, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa nie budzą wątpliwości, co zostało wskazane powyżej w treści mniejszego uzasadnienia. Zgodnie zaś z aktualnym orzecznictwem brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu nie oznacza, że warunkiem zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania jest przyznanie się oskarżonego do winy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1985 r., RNw 17/85, OSNKW 1986, nr 3-4, poz. 18). Trzeba także zaznaczyć, że okoliczności przedmiotowej sprawy w pełni uzasadniają przekonanie, że stopień winy oskarżonego, jak również stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu nie są znaczne. Powyższe wynika przede wszystkim z emocjonalnego zachowania oskarżonego po obejrzeniu reportażu oraz działania w zamiarze ewentualnym i głównego celu, jaki przyświecał oskarżonemu, tj. wyrażeniu krytycznej opinii co do całej procedury obsadzania osób na stanowiska szefów służb specjalnych. Kolejna z przesłanek stosowania warunkowego umorzenia postępowania – pozytywna prognoza kryminologiczna – również została w przedmiotowej sprawie spełniona. Postawa P N , a także jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, a w tym niekaralność, wskazują na to, iż przypisany oskarżonemu czyn stanowi jedynie epizod w jego życiu podczas wypowiedzi w telewizji i w pełni uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowo umorzonego postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Z uwagi na powyższe Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne wobec P N na okres 1 roku próby, uznając za adekwatny w realiach niniejszej sprawy ten właśnie okres przewidziany przez ustawodawcę. ☐ 3.4. Umorzenie postępowania ----------------- --------------------------------------------- Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ☐ 3.5. Uniewinnienie ------------------- ------------------------------------------ Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarż ony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności P F N II. II. Sąd uznał również za celowe orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 1.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej na podstawie art. 67 § 3 kk. Zdaniem Sądu uiszczenie wskazanej kwoty będzie stanowiło dla oskarżonego jedyną, aczkolwiek realną dolegliwość, akcentującą nieopłacalność popełniania czynów zabronionych. Orzeczenie w tym zakresie zaciera również wrażenie bezkarności. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisan ego czynu Przytoczyć okoliczności ----------- ----------------------- -------------------- ------------------------------------ inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 7. KOszty procesu Punkt rozstrzygni ęcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. Na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego P N na rzecz oskarżyciela prywatnego P P kwotę 300 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania. IV. Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd obciążył oskarżonego P N opłatą w kwocie 60 zł. Podpis Tomasz Bazan
  VIII_K__506_2021_wyrok.pdf	Sygn. akt VIII K 506/21 YMM «oes WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 czerwca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie Wydział VIII Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Bazan Protokolant: Eleonora Pawlikowska, Magdalena Mroczek, Monika Nałęcz, Zuzanna Rżysko, Jakub Miller, Julia Rzepecka - Darkiewicz przy udziale oskarżyciela prywatnego: P P po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 kwietnia 2023 roku, 5 czerwca 2023 roku, 19 października 2023 roku, 30 października 2023 roku, 10 stycznia 2024 roku, 25 marca 2024 roku, 29 maja 2024 roku sprawy z oskarżenia prywatnego P P przeciwko: P F N synowi urodzonemu w dniu roku w oskarżonemu o to, że: w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: „M », posługując się kłamstwem i insynuacją pomówił P P , O związki z zorganizowaną grupą przestępczą, z przestępcą o inicjałach ,, 2, o brak kwalifikacji formalnych ietycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego — radcy prawnego — przez co bezprawnie poniżył go w oczach opinii publicznej naruszył jego dobre imię oraz cześć jaka przysługuje każdemu człowiekowi, także urzędnikowi państwowemu, profesorowi nauk prawnych, radcy prawnemu i nauczycielowi akademickiemu tj. o przestępstwo z art. 212 $ 2 k.k. orzeka: I. na podstawie art. 66 $ 1 i 2 k.k. i art. 67 $ I k.k. postępowanie karne przeciwko P F N warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby, po ustalenia, w ramach zarzucanego prywatnym aktem oskarżenia czynu, iż P F N w dniu 8 maja 2021 r. w programie telewizji , w tym w dyskusji po emisji materiału: „M », pomówił P P o brak kwalifikacji formalnych i etycznych do pełnienia funkcji oraz zasad wykonywania zawodu zaufania publicznego – radcy prawnego – przez co naraził go na utratę zaufania potrzebnego do dla danego stanowiska i zawodu jako urzędnika państwowego, profesora nauk prawnych, radcy prawnego i nauczyciela akademickiego, co wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego stypizowanego w art. 212 § 2 k.k. II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego P N do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złote na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; III. na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego P N na rzecz oskarżyciela prywatnego P P kwotę 300 (trzystu) złote tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania. IV. Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego P N opłatą w kwocie 60 ( sześćdziesiąt) złote;