- Wyroki w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. w 2024
- Wyroki w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. #14
Wyroki w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. #14
Instytucja: |
|
Monitoring: |
|
Liczba listów: |
6 |
Liczba spamu: |
0 |
Status pierwszego wniosku: |
Dostarczony |
Status ostatniego wniosku: |
|
Otrzymano potwierdzenie: |
|
Otrzymano odpowiedź: |
|
Poddany kwarantannie: |
Znormalizowana odpowiedź
Treść
-
Automatyczna odpowiedź: Wniosek o informacje dot. wyroków w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Ocena LLM: G) nie można ustalić kategorii odpowiedzi. -
Przeczytane: Wniosek o informacje dot. wyroków w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Ocena LLM: Kategoryzacja AI została pominięta dla listu z automatyczną odpowiedzią. -
FW: Wniosek o informacje dot. wyroków w sprawach z art. 212 par. 2 k.k. przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Ocena LLM: G) nie można ustalić kategorii odpowiedzi.From: {{ email }} <{{ email }}>
Sent: Friday, April 4, 2025 9:50 AM
To: Biuro Obsługi Interesantów SR dla W-wy Śródm. <{{ email }}>
Subject: Wniosek o informacje dot. wyroków w sprawach z art. 212 par. 2 k.k.UWAGA !!! Ta wiadomość została wysłana przez nadawcę spoza sądów i Ministerstwa Sprawiedliwości. Zachowaj ostrożność przy otwieraniu linków i załączników!
[Logo Sieci Obywatelskiej]<https://siecobywatelska.pl/>
Wniosek o udzielenie informacji publicznejW związku z publiczną dyskusją w sprawie możliwości zmian zakresu penalizacji czynów stypizowanych w art. 212 k.k. oraz pracami w tym zakresie na szczeblu ministerialnym zwracamy się z wnioskiem o udostępnienie następujących informacji, dotyczących
wyroków w sprawach z art. 212 § 2 k.k. wydanych w roku 2024:
1. łączna liczba ww. wyroków;
2. liczba wyroków prawomocnych w dniu otrzymania niniejszego wniosku;
3. liczba wyroków sporządzonych wraz z uzasadnieniem;
4. liczba wyroków dotycząca sytuacji, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.);
5. liczba spraw, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.), zakończonych:
a) wyrokiem umarzającym postępowanie,
b) wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie,
c) wyrokiem uniewinniającym,
d) wyrokiem skazującym,
e) ugodą;
6. liczba wyroków dotyczących sytuacji, w których oskarżycielem była osoba pełniąca funkcję publiczną (np. polityk, urzędnik, radny, poseł, senator, burmistrz, wójt, prezydent miasta, sędzia, prokurator, itp.).Ponadto wnosimy o udostępnienie wyroków, których dotyczy wniosek wraz z uzasadnieniami w wersji elektronicznej.
Odpowiedź na wniosek z zachowaniem numeracji poszczególnych pytań prosimy przesłać na adres:
{{ email }}<mailto:{{ email }}>
Treść wyroków z uzasadnieniami prosimy przesłać w postaci linka do zdalnego zasobu lub ewentualnie jako załącznik do wiadomości z odpowiedzią, ale tylko jeśli zajmie mniej niż 20 MB.
Członkowie zarządu,
Marzena Błaszczyk i Szymon Osowski
Sieć Obywatelska Watchdog Polska<https://siecobywatelska.pl>
ul. Ursynowska 22/2 | 02-605 Warszawa tel: 22 844 73 55 adres email: biuro@siecobywatelska.pl<mailto:biuro@siecobywatelska.pl> skrytka ePUAP: SiecObywatelskaWatchdogPolska/skrytka www.siecobywatelska.pl<https://siecobywatelska.pl> | www.informacjapubliczna.org<https://informacjapubliczna.org> NIP 5262842872 KRS 0000181348 Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego
--
Klauzula RODO
Administratorem Państwa danych osobowych jest Sieć Obywatelska Watchdog Polska z siedzibą w Warszawie, ul. Ursynowska 22/2, 02-605 Warszawa. Mogą Państwo skontaktować się z nami listownie pod ww. adresem lub elektronicznie pod adresem e-mail: biuro@siecobywatelska.pl<mailto:biuro@siecobywatelska.pl>. Wyznaczyliśmy inspektora ochrony danych, z którym mogą Państwo skontaktować się pod adresem e-mail: iod@siecobywatelska.pl<mailto:iod@siecobywatelska.pl>Państwa dane osobowe pozyskujemy od Państwa podmiotu zatrudniającego - podmiotu zobowiązanego, który udziela odpowiedzi na nasz wniosek o udostępnienie informacji publicznej i wraz z odpowiedzią przekazuje nam Państwa dane osobowe. Wśród tych danych znaleźć mogą się przede wszystkim: imię i nazwisko, stanowisko pracy, nazwa podmiotu zobowiązanego, adres e-mail lub numer telefonu, podpis.
Przetwarzamy Państwa dane osobowe w celu realizacji przez nas celów statutowych, w tym pozyskiwania informacji publicznej i zapewnienia dostępu do niej w niezmienionej formie, poprzez publikowanie uzyskanych odpowiedzi na naszej stronie internetowej: fedrowanie.siecobywatelska.pl<http://fedrowanie.siecobywatelska.pl/>. Ponadto możemy przetwarzać Państwa dane w celu ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń. Podstawą prawną przetwarzania Państwa danych jest nasz prawnie uzasadniony interes, czyli art. 6 ust. 1 lit. f RODO.
Państwa dane osobowe planujemy przechowywać przez okres nie dłuższy niż 16 lat od momentu ich pozyskania. Odbiorcami Państwa danych będą nasi współpracownicy i podmioty przetwarzające, którym powierzamy przetwarzanie danych osobowych. Ponadto, Państwa dane osobowe, które podmiot zobowiązany przekaże do nas wraz z odpowiedzią na nasz wniosek o udostępnienie informacji publicznej, mogą zostać opublikowane na naszej stronie: fedrowanie.siecobywatelska.pl<http://fedrowanie.siecobywatelska.pl/> - w takim przypadku odbiorcami Państwa danych będą użytkownicy ww. strony. Korzystamy z oprogramowania biurowego dostarczonego przez Google LLC z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, co powoduje, że Państwa dane mogą być przekazywane poza obszar EOG. Wskazany dostawca jest uczestnikiem programu Data Privacy Framework, co potwierdza, że zapewnia on odpowiedni poziom ochrony danych osobowych.
Mają Państwo prawo dostępu do swoich danych, a także prawo żądania ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania. Mogą też Państwo wnieść sprzeciw wobec przetwarzania przez nas Państwa danych osobowych. Przysługuje też Państwu prawo skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.
Załączniki
- image001.jpg
- image002.png
ORW REJONOWY
-
Adm.0123.70.2025 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Ocena LLM: C) email jest odpowiedzią z Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie i zawiera informację o przedłużeniu terminu na odpowiedź.From: {{ email }} <{{ email }}>
Sent: Friday, April 4, 2025 9:50 AM
To: Biuro Obsługi Interesantów SR dla W-wy Śródm. <{{ email }}>
Subject: Wniosek o informacje dot. wyroków w sprawach z art. 212 par. 2 k.k.UWAGA !!! Ta wiadomość została wysłana przez nadawcę spoza sądów i Ministerstwa Sprawiedliwości. Zachowaj ostrożność przy otwieraniu linków i załączników!
[Obraz usunięty przez nadawcę. Logo Sieci Obywatelskiej]<https://siecobywatelska.pl/>
Wniosek o udzielenie informacji publicznejW związku z publiczną dyskusją w sprawie możliwości zmian zakresu penalizacji czynów stypizowanych w art. 212 k.k. oraz pracami w tym zakresie na szczeblu ministerialnym zwracamy się z wnioskiem o udostępnienie następujących informacji, dotyczących
wyroków w sprawach z art. 212 § 2 k.k. wydanych w roku 2024:
1. łączna liczba ww. wyroków;
2. liczba wyroków prawomocnych w dniu otrzymania niniejszego wniosku;
3. liczba wyroków sporządzonych wraz z uzasadnieniem;
4. liczba wyroków dotycząca sytuacji, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.);
5. liczba spraw, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.), zakończonych:
a) wyrokiem umarzającym postępowanie,
b) wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie,
c) wyrokiem uniewinniającym,
d) wyrokiem skazującym,
e) ugodą;
6. liczba wyroków dotyczących sytuacji, w których oskarżycielem była osoba pełniąca funkcję publiczną (np. polityk, urzędnik, radny, poseł, senator, burmistrz, wójt, prezydent miasta, sędzia, prokurator, itp.).Ponadto wnosimy o udostępnienie wyroków, których dotyczy wniosek wraz z uzasadnieniami w wersji elektronicznej.
Odpowiedź na wniosek z zachowaniem numeracji poszczególnych pytań prosimy przesłać na adres:
{{ email }}<mailto:{{ email }}>
Treść wyroków z uzasadnieniami prosimy przesłać w postaci linka do zdalnego zasobu lub ewentualnie jako załącznik do wiadomości z odpowiedzią, ale tylko jeśli zajmie mniej niż 20 MB.
Członkowie zarządu,
Marzena Błaszczyk i Szymon Osowski
Sieć Obywatelska Watchdog Polska<https://siecobywatelska.pl>
ul. Ursynowska 22/2 | 02-605 Warszawa tel: 22 844 73 55 adres email: biuro@siecobywatelska.pl<mailto:biuro@siecobywatelska.pl> skrytka ePUAP: SiecObywatelskaWatchdogPolska/skrytka www.siecobywatelska.pl<https://siecobywatelska.pl> | www.informacjapubliczna.org<https://informacjapubliczna.org> NIP 5262842872 KRS 0000181348 Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego
--
Klauzula RODO
Administratorem Państwa danych osobowych jest Sieć Obywatelska Watchdog Polska z siedzibą w Warszawie, ul. Ursynowska 22/2, 02-605 Warszawa. Mogą Państwo skontaktować się z nami listownie pod ww. adresem lub elektronicznie pod adresem e-mail: biuro@siecobywatelska.pl<mailto:biuro@siecobywatelska.pl>. Wyznaczyliśmy inspektora ochrony danych, z którym mogą Państwo skontaktować się pod adresem e-mail: iod@siecobywatelska.pl<mailto:iod@siecobywatelska.pl>Państwa dane osobowe pozyskujemy od Państwa podmiotu zatrudniającego - podmiotu zobowiązanego, który udziela odpowiedzi na nasz wniosek o udostępnienie informacji publicznej i wraz z odpowiedzią przekazuje nam Państwa dane osobowe. Wśród tych danych znaleźć mogą się przede wszystkim: imię i nazwisko, stanowisko pracy, nazwa podmiotu zobowiązanego, adres e-mail lub numer telefonu, podpis.
Przetwarzamy Państwa dane osobowe w celu realizacji przez nas celów statutowych, w tym pozyskiwania informacji publicznej i zapewnienia dostępu do niej w niezmienionej formie, poprzez publikowanie uzyskanych odpowiedzi na naszej stronie internetowej: fedrowanie.siecobywatelska.pl<http://fedrowanie.siecobywatelska.pl/>. Ponadto możemy przetwarzać Państwa dane w celu ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń. Podstawą prawną przetwarzania Państwa danych jest nasz prawnie uzasadniony interes, czyli art. 6 ust. 1 lit. f RODO.
Państwa dane osobowe planujemy przechowywać przez okres nie dłuższy niż 16 lat od momentu ich pozyskania. Odbiorcami Państwa danych będą nasi współpracownicy i podmioty przetwarzające, którym powierzamy przetwarzanie danych osobowych. Ponadto, Państwa dane osobowe, które podmiot zobowiązany przekaże do nas wraz z odpowiedzią na nasz wniosek o udostępnienie informacji publicznej, mogą zostać opublikowane na naszej stronie: fedrowanie.siecobywatelska.pl<http://fedrowanie.siecobywatelska.pl/> - w takim przypadku odbiorcami Państwa danych będą użytkownicy ww. strony. Korzystamy z oprogramowania biurowego dostarczonego przez Google LLC z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, co powoduje, że Państwa dane mogą być przekazywane poza obszar EOG. Wskazany dostawca jest uczestnikiem programu Data Privacy Framework, co potwierdza, że zapewnia on odpowiedni poziom ochrony danych osobowych.
Mają Państwo prawo dostępu do swoich danych, a także prawo żądania ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania. Mogą też Państwo wnieść sprzeciw wobec przetwarzania przez nas Państwa danych osobowych. Przysługuje też Państwu prawo skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.
Załączniki
- WRD000.jpg
- image003.jpg
- Adm.0123.70.2025.pdf
ORA REJONOWY
go" —
' SĄD REJONOWY
DLA WARSZAWY-ŚRÓDMIEŚCIA W WARSZAWIE
Warszawa, 14 kwietnia 2025 roku
PREZES
SĄDU REJONOWEGO
dla Warszawy-Sródmieścia
w Warszawie
Adm.0123.70.2025
Stowarzyszenie
Sieć Obywatelska Watchdog Polska
Informuję, że odpowiedź na wniosek z 4 kwietnia 2025 roku o udostępnienie
informacji publicznej udzielona zostanie w terminie do 3 czerwca 2025 roku.
Jednocześnie wyjaśniam, że powyższe wynika z konieczności weryfikacji wskazanych
we wniosku spraw celem ustalenia żądanych informacji, jak również konieczności
poczynienia ustaleń odnośnie możliwości udostępnienia wyroków z uzasadnieniami,
zaś w przypadku braku przeszkód konieczności ich anonimizacji.
Aleksandra Smyk
Prezes
Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia
w Warszawie
Podpisano elektronicznie
ul. Marszałkowska 82, 00-517 Warszawa
Sekretariat Prezesa Sądu tel. (22) 55 39 190, srs(QQwarszawa-srodmiescie.sr.gov.pl
Informacje dotyczące przetwarzania danych osobowych są dostępne na stronie internetowej sądu w zakładce Ochrona danych osobowych -
Adm.0123.70.2025 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Ocena LLM: A) email jest odpowiedzią z Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie i zawiera odpowiedzi na pytania z wniosku o informację publiczną.From: Sekretariat SR dla W-wy Śródm.
Sent: Monday, April 14, 2025 10:15 AM
To: '{{ email }}' <{{ email }}>
Subject: Adm.0123.70.2025Szanowni Państwo,
w załączniku uprzejmie przesyłam pismo Adm.0123.70.2025.
Z poważaniem,
Danuta Gałązka
Zastępca Kierownika Oddziału Administracyjnego
Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
tel. (22) 55 39 175[srsr_logo_final_poziom_CMYK do maila]
Administratorem danych osobowych jest Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z siedzibą przy ul. Marszałkowskiej 82, 00-517 Warszawa.
Więcej informacji dotyczących przetwarzania danych osobowych znajdą Państwo pod adresem: http://warszawa-srodmiescie.sr.gov.pl/ochrona-danych-osobowych.html. Niniejsza wiadomość jest własnością Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie i może zawierać informacje poufne i/lub prawnie chronione. Jeśli nie są Państwo właściwym adresatem (lub otrzymali Państwo tę wiadomość na skutek pomyłki), prosimy o tym fakcie niezwłocznie poinformować nadawcę i usunąć otrzymaną wiadomość. Każde nieautoryzowane kopiowanie, ujawnianie lub rozpowszechnianie załączonej informacji jest zabronione.
P Czy musisz drukować tę wiadomość? Pomyśl o środowisku.From: {{ email }}<mailto:{{ email }}> <{{ email }}<mailto:{{ email }}>>
Sent: Friday, April 4, 2025 9:50 AM
To: Biuro Obsługi Interesantów SR dla W-wy Śródm. <{{ email }}<mailto:{{ email }}>>
Subject: Wniosek o informacje dot. wyroków w sprawach z art. 212 par. 2 k.k.UWAGA !!! Ta wiadomość została wysłana przez nadawcę spoza sądów i Ministerstwa Sprawiedliwości. Zachowaj ostrożność przy otwieraniu linków i załączników!
[Obraz usunięty przez nadawcę. Logo Sieci Obywatelskiej]<https://siecobywatelska.pl/>
Wniosek o udzielenie informacji publicznejW związku z publiczną dyskusją w sprawie możliwości zmian zakresu penalizacji czynów stypizowanych w art. 212 k.k. oraz pracami w tym zakresie na szczeblu ministerialnym zwracamy się z wnioskiem o udostępnienie następujących informacji, dotyczących
wyroków w sprawach z art. 212 § 2 k.k. wydanych w roku 2024:
1. łączna liczba ww. wyroków;
2. liczba wyroków prawomocnych w dniu otrzymania niniejszego wniosku;
3. liczba wyroków sporządzonych wraz z uzasadnieniem;
4. liczba wyroków dotycząca sytuacji, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.);
5. liczba spraw, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium (np. gazeta, portal internetowy, stacja telewizyjna, kanał radiowy, blog, itp.), zakończonych:
a) wyrokiem umarzającym postępowanie,
b) wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie,
c) wyrokiem uniewinniającym,
d) wyrokiem skazującym,
e) ugodą;
6. liczba wyroków dotyczących sytuacji, w których oskarżycielem była osoba pełniąca funkcję publiczną (np. polityk, urzędnik, radny, poseł, senator, burmistrz, wójt, prezydent miasta, sędzia, prokurator, itp.).Ponadto wnosimy o udostępnienie wyroków, których dotyczy wniosek wraz z uzasadnieniami w wersji elektronicznej.
Odpowiedź na wniosek z zachowaniem numeracji poszczególnych pytań prosimy przesłać na adres:
{{ email }}<mailto:{{ email }}>
Treść wyroków z uzasadnieniami prosimy przesłać w postaci linka do zdalnego zasobu lub ewentualnie jako załącznik do wiadomości z odpowiedzią, ale tylko jeśli zajmie mniej niż 20 MB.
Członkowie zarządu,
Marzena Błaszczyk i Szymon Osowski
Sieć Obywatelska Watchdog Polska<https://siecobywatelska.pl>
ul. Ursynowska 22/2 | 02-605 Warszawa tel: 22 844 73 55 adres email: biuro@siecobywatelska.pl<mailto:biuro@siecobywatelska.pl> skrytka ePUAP: SiecObywatelskaWatchdogPolska/skrytka www.siecobywatelska.pl<https://siecobywatelska.pl> | www.informacjapubliczna.org<https://informacjapubliczna.org> NIP 5262842872 KRS 0000181348 Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego
--
Klauzula RODO
Administratorem Państwa danych osobowych jest Sieć Obywatelska Watchdog Polska z siedzibą w Warszawie, ul. Ursynowska 22/2, 02-605 Warszawa. Mogą Państwo skontaktować się z nami listownie pod ww. adresem lub elektronicznie pod adresem e-mail: biuro@siecobywatelska.pl<mailto:biuro@siecobywatelska.pl>. Wyznaczyliśmy inspektora ochrony danych, z którym mogą Państwo skontaktować się pod adresem e-mail: iod@siecobywatelska.pl<mailto:iod@siecobywatelska.pl>Państwa dane osobowe pozyskujemy od Państwa podmiotu zatrudniającego - podmiotu zobowiązanego, który udziela odpowiedzi na nasz wniosek o udostępnienie informacji publicznej i wraz z odpowiedzią przekazuje nam Państwa dane osobowe. Wśród tych danych znaleźć mogą się przede wszystkim: imię i nazwisko, stanowisko pracy, nazwa podmiotu zobowiązanego, adres e-mail lub numer telefonu, podpis.
Przetwarzamy Państwa dane osobowe w celu realizacji przez nas celów statutowych, w tym pozyskiwania informacji publicznej i zapewnienia dostępu do niej w niezmienionej formie, poprzez publikowanie uzyskanych odpowiedzi na naszej stronie internetowej: fedrowanie.siecobywatelska.pl<http://fedrowanie.siecobywatelska.pl/>. Ponadto możemy przetwarzać Państwa dane w celu ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń. Podstawą prawną przetwarzania Państwa danych jest nasz prawnie uzasadniony interes, czyli art. 6 ust. 1 lit. f RODO.
Państwa dane osobowe planujemy przechowywać przez okres nie dłuższy niż 16 lat od momentu ich pozyskania. Odbiorcami Państwa danych będą nasi współpracownicy i podmioty przetwarzające, którym powierzamy przetwarzanie danych osobowych. Ponadto, Państwa dane osobowe, które podmiot zobowiązany przekaże do nas wraz z odpowiedzią na nasz wniosek o udostępnienie informacji publicznej, mogą zostać opublikowane na naszej stronie: fedrowanie.siecobywatelska.pl<http://fedrowanie.siecobywatelska.pl/> - w takim przypadku odbiorcami Państwa danych będą użytkownicy ww. strony. Korzystamy z oprogramowania biurowego dostarczonego przez Google LLC z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, co powoduje, że Państwa dane mogą być przekazywane poza obszar EOG. Wskazany dostawca jest uczestnikiem programu Data Privacy Framework, co potwierdza, że zapewnia on odpowiedni poziom ochrony danych osobowych.
Mają Państwo prawo dostępu do swoich danych, a także prawo żądania ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania. Mogą też Państwo wnieść sprzeciw wobec przetwarzania przez nas Państwa danych osobowych. Przysługuje też Państwu prawo skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.
Załączniki
- WRD000.jpg
- image003.jpg
- Adm.0123.70.2025.pdf
- II_K_45.24_wyrok_II_inst._IX_Ka_972.24_zanonimizowany.pdf
- II_K_967.21_wyrok_z_uzasadnieniem_II_inst._X_Ka_78.250D0A_zanonimizowany.pdf
- II_K_1111.23_wyrok_z_uzasadnieniem_II_inst._X_Ka_1149.240D0A_zanonimizowany.pdf
- V_K_737.23_uzasadnienie_zanonimizowane.pdf
- V_K_737.23_wyrok_zanonimizowany.pdf
- V_K_824.22_uzasadnienie_zanonimizowane.pdf
- V_K_824.22_wyrok_zanonimizowany.pdf
- V_K_1449.22_uzasadnienie_zanonimizowane.pdf
- V_K_1449.22_wyrok_zanonimizowany.pdf
ORA REJONOWY
OR REJONOWY
DLA WARSZAWY-ŚRÓDMIEŚCIA W WARSZAWIE
Warszawa, 19 maja 2025 roku
PREZES
SĄDU REJ ON OWEGO
dla Warszawy-Sródmieścia
w Warszawie
Adm.0123.70.2025
Stowarzyszenie
Sieć Obywatelska Watchdog Polska
W odpowiedzi na wniosek z 4 kwietnia 2025 roku o udostępnienie informacji
publicznej oraz w nawiązaniu do pisma z 14 kwietnia 2025 roku, przedstawiam żądane
w poszczególnych punktach wniosku informacje dotyczące wyroków z art. 212 $ 2 kodeksu
karnego wydanych w Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w 2024
roku:
1. łączna liczba wyroków: 21;
2. liczba wyroków prawomocnych w dniu otrzymania wniosku: 14;
3. liczba wyroków z uzasadnieniem: 20;
4. liczba wyroków dotyczących sytuacji. w których oskarżonym był dziennikarz
lub redakcja dowolnego medium: 5;
5. liczba spraw, w których oskarżonym był dziennikarz lub redakcja dowolnego medium
zakończonych:
a) wyrokiem umarzającym postępowanie: 0;
b) wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie: 0;
c) wyrokiem uniewinniającym: 3;
d) wyrokiem skazującym: 2;
e) ugodą: 0;
6. liczba wyroków dotyczących sytuacji, w których oskarżycielem była osoba pełniąca
funkcję publiczną: 3.
Jednocześnie, w załączeniu przesyłam zanonimizowane wyroki Sądu Rejonowego
dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w sprawach o sygn. akt V K 1449/22, V K 737/23
oraz V K 824/22 wraz z uzasadnieniami.
Dodatkowo wskazuję, że zanonimizowany wyrok w sprawie o sygn. akt V K 289/24
oraz wyroki z uzasadnieniami w sprawach o sygn. akt II K 967/21, II K 1011/21, II K 199/23,
Sekretariat Prezesa Sądu tel. (22) 55 39 190, srsQQwarszawa-srodmiescie.sr.gov.pl
Informacje dotyczące przetwarzania danych osobowych są dostępne na stronie internetowej sądu w zakładce Ochrona danych osobowych
ul. Marszałkowska 82, 00-517 Warszawa
Sekretariat Prezesa Sądu tel. (22) 55 39 190, srs@warszawa-srodmiescie.sr.gov.pl
Informacje dotyczące przetwarzania danych osobowych są dostępne na stronie internetowej sądu w zakładce Ochrona danych osobowych
II K 1111/23, II K 45/24, V K 763/20, V K 768/20, V K 363/21, V K 176/22, V K 1192/22,
V K 1451/22, V K 908/23, X K 621/20, X K 167/22, X K 355/23 i X K 577/23 opublikowane
są w Portalu Orzeczeń Sądów Powszechnych.
Z uwagi na fakt, że wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia
w Warszawie w sprawie o sygn. akt II K 967/21 został uchylony przez sąd II instancji,
a wyroki wydane w sprawach o sygn. akt II K 45/24 oraz II K 1111/23 zostały zmienione
przez sąd II instancji, w załączniku przesyłam wyroki Sądu Okręgowego w Warszawie
wydane w tych sprawach (wraz z uzasadnieniami, o ile zostały sporządzone).
Aleksandra Smyk
Prezes
Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia
w Warszawie
Podpisano elektronicznieSygn. akt IX Ka 972/24
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 października 2024 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: sędzia SO Iwona Konopka
protokolant: sekr. sądowy Julia Jońca
po rozpoznaniu w dniu 23 października 2024 r.
sprawy T. S. ur. (...) w B., syna A. i D. oskarżonego z art. 212 § 2 kk i inne
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela prywatnego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie
z dnia 11 lipca 2024 r., sygnatura akt II K 45/24
orzeka:
1.
zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:
- uchyla pkt II i III,
- w pkt I uznaje oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który kwalifikuje z art. 212 § 2 kk w zb. z art. 216 §
1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na tej podstawie skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 11 § 3 kk w zw. z art. 212 § 2 kk
wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,
2.
na podstawie art. 46 § 2 kk zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 5000 (pięciu tysięcy) złotych tytułem
nawiązki,
3.
zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego, w tym opłatę w wysokości 100 (stu)
złotych.Sygn. akt X Ka 78/25
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 lutego 2025 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SO Sebastian Ładoś
Protokolant: sekr. sądowy Dominika Kryszkiewicz
po rozpoznaniu 25 lutego 2025 r.
sprawy P. K.
oskarżonego o czyny z art. 212 § 1 i 2 k.k.
B. K.
oskarżonego o czyny z art. 212 § 1 i 2 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocników oskarżycieli prywatnych
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia
18 września 2024 r., sygn. II K 967/21
orzeka:
zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Formularz UK 2
Sygnatura akt
X Ka 78/25
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:
0
1.
CZĘŚĆ WSTĘPNA
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji
Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 18 września 2024 r., sygn. akt II K 967/21
1.2. Podmiot wnoszący apelację
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego
☐ oskarżyciel posiłkowy
☒ oskarżyciel prywatny (pełnomocnik)
☐ obrońca
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego
☐ inny
1.3. Granice zaskarżenia
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ w całości
☐
co do winy
☐
co do kary
☐ na korzyść
☒ na niekorzyść
☐ w części
☐
co
do
środka
karnego
lub
innego
rozstrzygnięcia
albo
ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu
przypisanego oskarżonemu
☒
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐
art. 439 k.p.k.
☐
brak zarzutów
1.4. Wnioski
☒
uchylenie
☐
zmiana
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy
2.1. Ustalenie faktów
2.1.1. Fakty uznane za udowodnione
Lp.
Oskarżony
Fakt oraz czyn, do
którego fakt się
odnosi
Dowód
Numer karty
2.1.1.1.
P. K.
-
dotychczasowa
niekaralność
oskarżonego P. K.;
informacja z KRK
2337
2.1.1.2.
B. K.
-
dotychczasowa
niekaralność
oskarżonego B. K.;
informacja z KRK
2339
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.
Oskarżony
Fakt oraz czyn, do
którego fakt się
odnosi
Dowód
Numer karty
2.2. Ocena dowodów
2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 2.1.1
Dowód
Zwięźle o powodach uznania dowodu
2.1.1.1.
i
2.1.1.2.
- informacja z KRK;
Dowód pochodzi z obiektywnego -
Krajowego Rejestru Karnego.
2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2
Dowód
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia
dowodu
3.
STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków
Lp.
Zarzut
1
Obraza przepisów prawa materialnego,
tj. art. 115 § 2 k.k., poprzez jego
nieprawidłowe zastosowanie, polegające
na tym, że przy ocenie stopnia społecznej
szkodliwości
czynów
zarzucanych
oskarżonym, Sąd pierwszej instancji:
• pominął
okoliczności
wyszczególnione w tym artykule, tj.
(I) rodzaj i charakter dóbr prawnych
naruszonych przez oskarżonych,
(II) rozmiar wyrządzonej przez
oskarżonych szkody, (III) sposób
☒ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
popełnienia
czynów
przez
oskarżonych oraz (IV) postaci
zamiaru oskarżonych, które to
okoliczności
zobowiązany
był
rozważyć oraz wziąć pod uwagę
w ramach ustalenia, że społeczna
szkodliwość czynów zarzucanych
oskarżonym jest znikoma;
• wziął pod uwagę okoliczności
niewyszczególnione w tym artykule,
tj.
(I)
prawdziwość
części
wypowiedzi
oskarżonych,
(II)
podjęcie wypowiedzi w obronie
społecznie uzasadnionego interesu,
(III)
uprawdopodobnienie
„w
pewnym stopniu” prawdziwości
„innej
części
zarzutów”,
(IV)
wypowiadanie
zarzutów
przez
oskarżonych w ramach szerszej,
opartej na dokumentach, relacji,
(V) niekorzystny z punktu widzenia
oskarżonego P. K. „bilans strat”
w ramach sporu z oskarżycielami,
których
to
okoliczności
Sąd
pierwszej
instancji
nie
był
uprawniony wziąć pod uwagę w
ramach ustalenia, że społeczna
szkodliwość czynów zarzucanych
oskarżonym jest znikoma;
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
Zasadny jest zarzut apelacji, który sprowadza się do błędnej oceny społecznej
szkodliwości czynów objętych prywatnym aktem oskarżenia – nawet w świetle ustaleń
faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy.
Prawidłowa wykładania art. 115 § 2 k.k. wskazuje, że o znikomości społecznej
szkodliwości czynu przesądza kompleksowa ocena wymienionych w tym przepisie
przesłanek wartościowania czynu zabronionego.
Badanie społecznej szkodliwości czynu musi być jednak poprzedzone ustaleniem,
że sprawca dopuścił się zarzucanego mu czynu, który jest bezprawny, wyczerpuje
znamiona czynu zabronionego i jest zawiniony. Dopiero te ustalenia pozwalają na
podjęcie rozważań, czy zawartość bezprawia czynu ma subminimalny charakter
pozwalający na umorzenie postępowania.
Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd za przedmiot swych
rozważań przyjął trzy różne instytucje prawa materialnego i procesowego. Pierwsza
z nich polega na badaniu znamion czynu zabronionego. W realiach niniejszej sprawy
sprowadzała się do ustalenia, czy wypowiedzi oskarżonych, chociażby w części,
miały charakter wyrażenia ocen, które nie podlegają wartościowaniu w kategoriach
prawdy i fałszu. W takiej sytuacji jednak wypowiedź w ogóle nie wyczerpuje znamion
zniesławienia.
Drugie zagadnienie dotyczyło kontratypu z art. 213 k.k. Należy jednak zauważyć, że
kontratyp w prawie karnym materialnym to okoliczność, która wyklucza bezprawność
czynu (inaczej mówiąc, legalizuje zachowanie, które formalnie wyczerpuje znamiona
czynu zabronionego). Przyjęcie kontratypu także winno prowadzić do uniewinnienia.
Wreszcie trzecia instytucja dotyczy badania poziomu społecznej szkodliwości, która,
jak wskazano wyżej, dotyczy jedynie czynów zabronionych i zawinionych.
Powyższe trzy instytucje mają precyzyjnie określone zakresy i nie przenikają
się wzajemnie. Niedopuszczalne jest, przykładowo, przyjęcie argumentu na rzecz
znikomej społecznej szkodliwości zniesławienia, że określone wypowiedzi miały
charakter ocenny bądź korzystały z ochrony kontratypu z art. 213 k.k. W takim
wypadku Sąd winien bowiem oskarżonych uniewinnić bądź zmienić opis czynu
przez wyeliminowanie konkretnych wypowiedzi, które albo nie wyczerpują znamion
zniesławienia, albo wyczerpują, lecz objęte są ochroną kontratypu.
Badanie łącznie wszystkich trzech omówionych wyżej instytucji spowodowało, że
tok rozumowania, który legł u podstaw zaskarżonego wyroku, został skutecznie
podważony przez zarzuty środka odwoławczego.
Zasadny okazał się również zarzut błędnej oceny kryteriów z art. 115 § 2 k.k. w
realiach niniejszej sprawy.
Na wstępie należy podkreślić, że czyn z art. 212 k.k. należy do tzw. przestępstw
bezskutkowych (formalnych). Mamy tu do czynienia z abstrakcyjnym narażeniem
na niebezpieczeństwo. Przepis ten chroni m.in. dobre imię człowieka. Nie wymaga
jednak udowodnienia, że szkoda w tym zakresie rzeczywiście zaistniała. Wystarczy
udowodnienie, że działanie sprawcy było ukierunkowane na zdyskredytowanie
pokrzywdzonego. Brak konkretnej szkody nie jest argumentem na rzecz znikomej
społecznej szkodliwości.
Pełnomocnik oskarżycieli prywatnych słusznie wykazał, że Sąd pierwszej instancji
w niniejszej sprawie pominął bądź nie nadał właściwej rangi parametrom z art. 115
§ 2 k.k.. Nie uwzględniono ogólnej liczby wypowiedzi nastawionych ewidentnie
na zdyskredytowanie oskarżycieli prywatnych w opinii publicznej. Pominął to, że
komunikaty zniesławiające pokrzywdzonych były adresowane (oraz w istocie dotarły)
do bardzo szerokiego grona odbiorców. Wypowiedzi zniesławiające były wynikiem
dobrze przemyślanego i zaplanowanego zamiaru (o czym szczegółowo mowa dalej).
Wymagały podjęcia odpowiednich czynności organizacyjnych (strona internetowa,
konferencja prasowa z wygłoszonym wykładem). Nie był to wynik jakiejś
spontanicznej, emocjonalnej reakcji wynikającej z poczucia krzywdy. Okoliczności
te należało rozważyć przy ocenie społecznej szkodliwości czynów zarzuconych
oskarżonym.
Zamiast tego Sąd pierwszej instancji skupił się na okolicznościach, które w ogóle
nie mają znaczenia przy ocenie społecznej szkodliwości czynu (o czym szczegółowo
mowa dalej przy odniesieniu się do dalszych zarzutów apelacji).
Wniosek
Wniosek
pełnomocnika
oskarżycieli
prywatnych o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
☒ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Zarzut apelacji, który zasadnie podważył dokonaną przez Sąd pierwszej instancji
ocenę społecznej szkodliwości czynów objętych zarzutami aktu oskarżenia, skutkował
uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania z uwagi na regułę ne peius zawartą w art. 454 § 1 k.p.k.
Lp.
Zarzut
1
Zarzut obrazy następujących przepisów
przy wydaniu wyroku w postaci:
1.
mogącej
mieć
wpływ
na
treść
orzeczenia
obrazy
przepisów
postępowania, tj. art. 410 k.p.k., poprzez
pominięcie,
w
ramach
ustalonego
stanu faktycznego, istotnych okoliczności
mających znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy, a wynikających
z dowodów uznanych za wiarygodne
w całości, które powinny stanowić
podstawę dokonanych w sprawie ustaleń
faktycznych, tj.:
a)
okoliczności,
że
oskarżony
P.
K.
rozpowszechniał
nieprawdziwe
informacje
na
temat
planowanego,
kontrolowanego bankructwa spółki
(...) sp. z o.o. oraz o przestępstwach
gospodarczych
popełnionych
przez
władze tej spółki, w celu szkalowania
dobrego imienia pana S. M., co zostało
stwierdzone prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego w W. z 7 lipca 2015
r., wydanym w sprawie o sygn. akt (...);
☐ zasadny
☒ częściowo zasadny
☐ niezasadny
b)
okoliczności,
że
oskarżony
P.
K.
złożył
do
organów
ścigania
co
najmniej
40
zawiadomień
o
podejrzeniu
popełnienia
przestępstw
przeciwko oskarżycielom, z których
żadne nie doprowadziło chociażby do
przedstawienia oskarżycielom zarzutów
popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa,
co wynika
z
zestawienia
postępowań
zainicjowanych przez oskarżonego P. K.,
stanowiącego załącznik do prywatnego
aktu oskarżenia z 1 kwietnia 2021 r.;
c)
okoliczności,
że
oskarżony
P.
K.
złożył
do
organów
kontroli
skarbowej kilkadziesiąt zawiadomień
przeciwko oskarżycielom, z których
żadne nie doprowadziło do wykazania
jakichkolwiek
nieprawidłowości
po
stronie
oskarżycieli,
co
wynika
z
zestawienia postępowań zainicjowanych
przez oskarżonego P. K., stanowiącego
załącznik do prywatnego aktu oskarżenia
z 1 kwietnia 2021 r.;
d)
okoliczności,
że
postępowanie
karne prowadzone przez Prokuraturę
Okręgową w W. (sygn. akt (...))
z
zawiadomienia
oskarżonego
P.
K., dotyczące rzekomego nadużycia
uprawnień i niedopełnienia obowiązków
przez członków zarządu spółki pod
firmą (...) sp. z o.o., polegającego
na nieuzasadnionym wniesieniu do (...)
spółki (...) wkładu niepieniężnego w
postaci udziałów w spółce (...)
sp. z o.o. bez uzyskania w zamian
ekwiwalentnego świadczenia pieniężnego
oraz poprzez bezpodstawne wniesienie
udziałów objętych
w (...) do kolejnej (...) spółki (...),
co miało spowodować wyrządzenie
(...) sp. z o.o. szkody majątkowej w
wielkich rozmiarach - zostało umorzone
wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera
znamion czynu zabronionego, co wynika
z
treści
postanowienia
prokuratora
Prokuratury Okręgowej w W. z 8 sierpnia
2022 r. wydanego w sprawie o sygn. akt
(...);
e)
okoliczności,
że
postępowanie
z
subsydiarnego
aktu
oskarżenia
wniesionego przez oskarżonego P. K.
przeciwko panu M. P. oraz panu S. M.
o czyn z art. 286 § 1 k.k., polegający
na rzekomym wprowadzeniu w błąd
Sądu Okręgowego w W., co do adresu
oskarżonego P. K., w celu doprowadzenia
przez
ten
Sąd
do
niekorzystnego
rozporządzenia mieniem oskarżonego
P. K., zostało prawomocnie umorzone
z uwagi na oczywisty brak podstaw
faktycznych oskarżenia, co wynika z
postanowienia Sądu Okręgowego w W. z
10 stycznia 2014 r., wydanego w sprawie
o sygn. akt (...) oraz postanowienia Sądu
Apelacyjnego w W. z 15 maja 2014 r.,
wydanego
w sprawie o sygn. akt (...);
f) okoliczności, że w postępowaniu
z
subsydiarnego
aktu
oskarżenia
wniesionego przez oskarżonego P. K.
przeciwko panu M. P. oraz panu S. M.
o czyn z art. 286 § 1 k.k., toczącym się
przed Sądem Okręgowym w W. (sygn.
akt (...)) oraz Sądem Apelacyjnym w W.
((...)), sądy obydwu instancji uznały, że
podanie przez reprezentantów spółki pod
firmą (...) sp. z o.o. adresu zamieszkania
oskarżonego P. K. przy ul. (...) w W. w
treści pozwu o zapłatę kary umownej,
było działaniem zgodnym z prawem i
uzasadnionym okolicznościami sprawy,
w tym treścią łączącej strony umowy
oraz treścią zapisów w publicznych
rejestrach, co wynika z postanowienia
Sądu Okręgowego w W. z 10 stycznia
2014 r., wydanego w sprawie o
sygn. akt (...) oraz postanowienia Sądu
Apelacyjnego w W. z 15 maja 2014 r.,
wydanego w sprawie o sygn. akt (...);
co
w
konsekwencji,
zdaniem
pełnomocnika, doprowadziło do:
błędu
w
ustaleniach
faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia,
polegającego
na
nieuzasadnionym
uznaniu,
że
społeczna
szkodliwość
czynów popełnionych przez oskarżonych
jest znikoma z uwagi na okoliczności,
w jakich czyny te zostały popełnione,
podczas gdy okoliczności te zostały
ustalone
w
sposób
tendencyjny
oraz jednostronny, tj. bezpodstawnie
faworyzujący oskarżonych, m.in. za
sprawą
dokonania
tych
ustaleń
w
oparciu
o
treść
wybiórczo
przywołanych
rozstrzygnięć
sądów,
które były korzystne dla oskarżonego
P. K., z całkowitym pominięciem
rozstrzygnięć
sądów
oraz
innych
organów państwowych, których treść
była dla oskarżonego P. K. niekorzystna,
świadczących m.in. o tym, że
w ramach sporu pomiędzy stronami:
(I) oskarżony P. K. rozpowszechniał
nieprawdziwe
informacje
w
celu
szkalowania dobrego imienia pana S. M.,
(II) oskarżony P. K. bezpodstawnie
inicjował w stosunku do oskarżycieli
postępowania karne, kontrole skarbowe
oraz
postępowania
cywilne
w
skali,
która
nie
była
uzasadniona
rzeczywistą
potrzebą
ochrony
jego
praw, lecz była podyktowana dążeniem
do
szykanowania
oskarżycieli
oraz
torpedowania prowadzonej przez nich
działalności gospodarczej;
- błędu w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia,
polegającego
na
nieuzasadnionym
przyjęciu,
że
podanie
przez
reprezentantów spółki pod firmą (...) sp.
z o.o. adresu zamieszkania oskarżonego
P. K. przy ul. (...) w W. w treści pozwu
o zapłatę kary umownej, stanowiło
działanie bezprawne, a w konsekwencji,
że uzasadnia ono uznanie wypowiedzi
oskarżonego P. K. o „bezprawnym
przejęciu
udziałów”,
„wrogim
przejęciu
udziałów”,
„nadużyciu”,
„nielegalnej
operacji”,
„wyłudzeniu
wyroku
zaocznego”,
„fikcyjnym
roszczeniu”, „sfingowanym roszczeniu”,
„podstępnym
uzyskaniu
wyroku
zaocznego”, „świadomym wprowadzeniu
w błąd”, „manipulowaniu adresami
doręczeń”,
„rażącym
naruszeniu
prawa”,
„bezprawnej
egzekucji”,
„przejęciu
majątku”,
„wykorzystaniu
opieszałości wymiaru sprawiedliwości”,
„wyprowadzeniu
(rozumianym
jako
transfer
składników
majątkowych)
majątku na (...)”, „łamaniu prawa przez
komornika” za zgodne z prawdą w
odniesieniu do oskarżycieli, podczas
gdy w postępowaniu z subsydiarnego
aktu
oskarżenia
wniesionego
przez
oskarżonego P. K. przeciwko panu M.
P. oraz panu S. M. o czyn z art. 286
§ 1 k.k. toczącym się przed Sądem
Okręgowym w W. (sygn. akt (...)) oraz
Sądem Apelacyjnym w W. ((...)) sądy
obydwu instancji uznały, że podanie
przez reprezentantów spółki pod firmą
(...) sp. z o.o. adresu zamieszkania
oskarżonego P. K. przy ul. (...) w W. w
treści pozwu o zapłatę kary umownej,
było działaniem zgodnym z prawem i
uzasadnionym okolicznościami sprawy,
w tym treścią łączącej strony umowy
oraz treścią zapisów w publicznych
rejestrach;
- błędu w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia,
polegającego
na
nieuzasadnionym
przyjęciu, że fakt oddalenia powództwa
spółki pod firmą (...) sp. z o.o.
przeciwko oskarżonemu P. K. o zapłatę
kary
umownej,
na
mocy
wyroku
Sądu Okręgowego w W. (sygn. akt
(...)) i utrzymującego go w mocy
wyroku Sądu Apelacyjnego w W. (sygn.
akt (...)), świadczy o bezprawności
działania oskarżycieli, a w konsekwencji,
że uzasadnia on uznanie wypowiedzi
oskarżonego P. K. o „bezprawnym
przejęciu
udziałów”,
„wrogim
przejęciu
udziałów”,
„nadużyciu”,
„nielegalnej
operacji”,
„wyłudzeniu
wyroku
zaocznego”,
„fikcyjnym
roszczeniu”, „sfingowanym roszczeniu”,
„podstępnym
uzyskaniu
wyroku
zaocznego”, „świadomym wprowadzeniu
w błąd”, „manipulowaniu adresami
doręczeń”,
„rażącym
naruszeniu
prawa”,
„bezprawnej
egzekucji”,
„przejęciu
majątku”,
„wykorzystaniu
opieszałości wymiaru sprawiedliwości”,
„wyprowadzeniu
(rozumianym
jako
transfer
składników
majątkowych)
majątku na (...)”, „łamaniu prawa przez
komornika”, za zgodne z prawdą w
odniesieniu do oskarżycieli, podczas gdy
wystąpienie przez spółkę pod firmą
(...) sp. z o.o. przeciwko oskarżonemu P.
K. o zapłatę kary umownej, stanowiło
przejaw zgodnej z prawem realizacji
uprawnień przysługujących tej spółce,
działającej w uzasadnionym przekonaniu,
że roszczenie to jej przysługuje;
- błędu w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia,
polegającego
na
nieuzasadnionym
przyjęciu, że fakt uchylenia czynności
Komornika Sądowego B. M. w sprawie
(...) z dnia 18 października 2011 r. na
mocy postanowienia Sądu Okręgowego
w W. z dnia 20 września 2012 r. (sygn.
akt (...)), świadczy
o bezprawności działania oskarżycieli,
a
w
konsekwencji,
że
uzasadnia
on uznanie wypowiedzi oskarżonego
P.
K.
o
„bezprawnym
przejęciu
udziałów”,
„wrogim
przejęciu
udziałów”, „nadużyciu”, „nielegalnej
operacji”,
„wyłudzeniu
wyroku
zaocznego”,
„fikcyjnym
roszczeniu”,
„sfingowanym roszczeniu”, „podstępnym
uzyskaniu
wyroku
zaocznego”,
„świadomym
wprowadzeniu
w
błąd”,
„manipulowaniu
adresami
doręczeń”,
„rażącym
naruszeniu
prawa”,
„bezprawnej
egzekucji”,
„przejęciu
majątku”,
„wykorzystaniu
opieszałości wymiaru sprawiedliwości”,
„wyprowadzeniu
(rozumianym
jako
transfer
składników
majątkowych)
majątku na (...)”, „łamaniu prawa przez
komornika” za zgodne z prawdą w
odniesieniu do oskarżycieli, podczas
gdy
wadliwe
czynności
komornika
nie stanowiły działań oskarżycieli, w
związku z czym fakt ich uchylenia
nie mógł obiektywnie świadczyć o
bezprawności działania oskarżycieli;
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
W tej części zarzut odwoławczy należało uznać za zasadny, skoro Sąd Rejonowy w
inkryminowanych wypowiedziach oskarżonych dostrzegł charakter ocenny, który w
ogóle nie pozwala na przyjęcie znamion zniesławienia.
W tej części należy jednak podkreślić, że wywody Sądu Rejonowego nie są jasne –
które wypowiedzi (bądź które jej wybrane części) mają charakter oceny, a zatem nie
podlegają kategoryzacji na zasadzie prawda – fałsz.
Analiza tych wypowiedzi przede wszystkim wskazuje, że były one oparte
na konkretnych, szeroko omówionych faktach. Miały charakter kategoryczny i
stanowczy. Nie były żadną formą wstępu do dyskusji czy polemiki. Ewidentnie
miały przedstawić oskarżycieli prywatnych w złym świetle – jako osoby, które
dopuściły się rozlicznych naruszeń prawa. Nie inaczej należy rozumieć stwierdzenia
o „bezprawnym przejęciu udziałów”, „wrogim przejęciu udziałów”, podejmowaniu
„nielegalnych operacji”, czy „wyłudzeniu wyroku zaocznego” (w tym ostatnim
przypadku pełnomocnik oskarżycieli prywatnych słusznie wywodzi, że podjęte
czynności na drodze sądowej nie dały podstaw do formułowania takich zarzutów
wobec oskarżycieli prywatnych).
Podobnie za przejaw zniesławienia należy uznać stwierdzenie, że oskarżyciele
prywatni mieli świadomie „wprowadzać inne osoby w błąd”. Jest to wypowiedź, która
wręcz wskazuje na popełnianie przestępstw przez oskarżycieli prywatnych. I w tym
wypadku słusznie pełnomocnik zaakcentował, że pomimo rozlicznych zawiadomień
kierowanych przez oskarżonych do organów ścigania żadne decyzje procesowe nie
upoważniały ich do formułowania takich wniosków – i to w sferze publicznej
(choć w tej części należy zauważyć, że nawet formalne wszczęcie postępowania
przygotowawczego, a nawet skierowanie aktu oskarżenia do sądu nie pozwala
jeszcze przyjąć, że dana osoba popełniła przestępstwo; przeciwko temu przemawia
konstytucyjna zasada domniemania niewinności, o czym szczegółowo mowa dalej).
Za zniesławiające należy uznać wypowiedzi o „fikcyjnym roszczeniu”, czy wręcz
„sfingowaniu roszczenia”, bądź „podstępnym uzyskaniu wyroku zaocznego”. Takie
wypowiedzi wprost wskazują na łamanie prawa przez oskarżycieli prywatnych, czego
nie potwierdziły orzeczenia sądów. Dotyczy to również pozostałych elementów
wypowiedzi, o których mowa w zarzucie apelacji.
Powyższe wypowiedzi były zatem oparte o relacjonowanie konkretnych,
nieprawdziwych (jak wynika z dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego)
okoliczności. Nie miały zatem charakteru oceny czy opinii, a zatem nie korzystały
z ochrony przewidzianej w art. 54 Konstytucji RP i art. 10 ust. 1 Europejskiej
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (EKPCz). Zresztą
wskazać należy, że art. 10 ust. 2 EKPCz wyraźnie wskazuje, że wolność powyższa
może być ograniczona m. in. z uwagi na „ochronę dobrego imienia i praw innych
osób”. Tymczasem z art. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej wynika
wprost, że godność człowieka jest nienaruszalna, musi być szanowana i chroniona.
Art. 212 k.k. chroni cześć i godność osoby pomawianej o takie postępowanie lub
właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania
potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Oczywiście
słusznie wskazywał obrońca, że pod ochroną prawa pozostają także inne wartości
jak swoboda wypowiedzi, wolność wyrażania opinii, czy prawo do krytyki, jednak
nie są to prawa nieograniczone. Niedopuszczalne jest bowiem przekraczanie pewnych
granic, zwłaszcza w zakresie ochrony czci i godności innych osób oraz poszanowania
ich praw.
Wniosek
Wniosek
pełnomocnika
oskarżycieli
prywatnych o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
☒ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Jak wyżej.
Lp.
Zarzut
1
Błędy
w
ustaleniach
faktycznych
przyjętych
za
podstawę
orzeczenia
polegające na:
- nieuzasadnionym uznaniu, że społeczna
szkodliwość czynów popełnionych przez
oskarżonego P. K. jest znikoma, w
sytuacji gdy: (I) czyny te godzą w cześć i
dobre imię oskarżycieli, tj. dobra prawne
o wysokiej wartości społecznej, (II)
czyny te godzą w dobra prawne czterech
podmiotów, (III) rozmiar wyrządzonej
oskarżycielom szkody jest znaczny, (IV)
czyny te zostały popełnione w sposób
przemyślany, uprzednio zorganizowany,
tak, aby zarzuty kierowane względem
oskarżycieli
dotarły
do
możliwie
szerokiego
grona
odbiorców
oraz
sprawiały wrażenie wiarygodnych, za
sprawą zaangażowania profesora prawa
oraz (...) w ich rozgłaszanie, mimo
że oskarżony miał pełną świadomość,
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
że są one niezgodne z prawdą, (V)
oskarżony P. K. działał z zamiarem
bezpośrednim ich popełnienia, (VI)
czyny te motywowane były dążeniem do
podważenia wiarygodności oskarżycieli
oraz storpedowania prowadzonej przez
nich
działalności
gospodarczej,
co
powinno skutkować ustaleniem przez
Sąd Rejonowy, że stopień społecznej
szkodliwości czynów popełnionych przez
oskarżonego P. K. jest wyższy niż
znikomy;
-
nieuzasadnionym
przyjęciu,
że
społeczna
szkodliwość
czynów
popełnionych przez oskarżonego P.
K.
jest
znikoma
z
uwagi
na
okoliczność,
że
odnoszące
się
do
oskarżycieli
sformułowania
artykułowane przez oskarżonego P. K., tj.
„kradzież udziałów”, „przywłaszczenie”,
„przekręt”, „wyprowadzenie milionów
pochodzących
z
przestępstwa”,
„legalizacja
przestępczego
przejęcia
udziałów”, „podejrzani”, „przestępcy”,
„złoczyńcy”
(które
to
określenie,
w
kontekście
w
jakim
zostało
użyte
w
niniejszej
sprawie,
stanowiło
eufemistyczny
zastępnik
słowa
„przestępcy”),
stwierdzenia
o
manipulacjach
sprawozdaniami
finansowymi, nadużyciach księgowych,
fałszowaniu przez Oskarżycieli wyników
finansowych spółki (...) sp. z o.o.,
zarzuty korupcyjnego wpływania na
czynności urzędowe sądów, prokuratur,
komornika,
w
tym
przy
użyciu
rzekomych wpływów z (...), znajomości
wynikających z sugerowanej agenturalnej
przeszłości pokrzywdzonych („przekręty
po
znajomości”,
„obracali
się
w
kręgach zbliżonych do (...)”, „referendarz
mógł
działać
w
zmowie
ze
sprawcami”, „panowie z (...)”, „biznesy
oparte o służby”, „załatwili sobie
wyrok”), służyły ochronie społecznie
uzasadnionego interesu, przejawiającego
się w dążeniu oskarżonego P. K.
do ujawnienia i piętnowania patologii
systemu prawno-gospodarczego, w tym
szczególności problematyki doręczeń w
postępowaniu cywilnym, problematyki
nieskuteczności instrumentów prawnych,
a nade wszystko - instytucji ochrony
prawnej (zwłaszcza sądów) służących
obronie majątku przed nieuzasadnionymi
atakami procesowymi, podczas gdy
sformułowania
te
-
niedotyczące
funkcjonowania
systemu
prawno-
gospodarczego, lecz personalnie pana M.
P. oraz pana S. M. i bezpodstawnie
zarzucające im popełnienie szeregu
poważnych przestępstw - nie były
prawdziwe, a zatem nie były obiektywnie
zdatne
do
ochrony
wspomnianego
interesu;
-
nieuzasadnionym
przyjęciu,
że
społeczna
szkodliwość
czynów
popełnionych przez oskarżonego B. K.
jest znikoma z uwagi na okoliczność,
że
odnoszące
się
do
oskarżycieli
sformułowania
artykułowane
przez
oskarżonego
B.
K.,
tj.
m.in.
„... podjęli rozmyślne działania o
charakterze przestępczym pozbawiając
P.
K.
udziałów...”,
„przestępcy”,
„złoczyńcy”, służyły ochronie społecznie
uzasadnionego interesu, przejawiającego
się w dążeniu oskarżonego do ujawnienia
i piętnowania patologii systemu prawno-
gospodarczego, w tym w szczególności
problematyki doręczeń w postępowaniu
cywilnym, problematyki nieskuteczności
instrumentów prawnych, a nade wszystko
- instytucji ochrony prawnej (zwłaszcza
sądów) służących obronie majątku przed
nieuzasadnionymi atakami procesowymi,
podczas
gdy
sformułowania
te
-
niedotyczące funkcjonowania systemu
prawno-gospodarczego, lecz personalnie
pana
M.
P.
oraz
pana
S.
M.
i
bezpodstawnie
zarzucające
im popełnienie szeregu poważnych
przestępstw - nie były prawdziwe, a
zatem nie były obiektywnie zdatne do
ochrony wspomnianego interesu;
-
nieuzasadnionym
przyjęciu,
że
społeczna
szkodliwość
czynów
popełnionych przez oskarżonego P. K.
jest znikoma z uwagi na okoliczność, że
prawdziwość zarzutów oskarżonego P.
K., odnoszących się do oskarżycieli, tj.
„kradzież udziałów”, „przywłaszczenie”,
„przekręt”, „wyprowadzenie milionów
pochodzących
z
przestępstwa”,
„legalizacja
przestępczego
przejęcia
udziałów”, „podejrzani”, „przestępcy”,
„złoczyńcy”
(które
to
określenie,
w
kontekście
w
jakim
zostało
użyte
w
niniejszej
sprawie,
stanowiło
eufemistyczny
zastępnik
słowa
„przestępcy”),
stwierdzenia
o
manipulacjach
sprawozdaniami
finansowymi, nadużyciach księgowych,
fałszowaniu przez oskarżycieli wyników
finansowych spółki (...) sp. z o.o.,
zarzuty korupcyjnego wpływania na
czynności urzędowe sądów, prokuratur,
komornika,
w
tym
przy
użyciu
rzekomych wpływów z (...), znajomości
wynikających z sugerowanej agenturalnej
przeszłości pokrzywdzonych („przekręty
po
znajomości”,
„obracali
się
w
kręgach
zbliżonych
do
(...)”,
„referendarz mógł działać w zmowie
ze sprawcami”, „panowie z (...)”,
„biznesy oparte o służby”, „załatwili
sobie wyrok”), została w pewnym
stopniu uprawdopodobniona, podczas
gdy twierdzenie o uprawdopodobnieniu
prawdziwości tych zarzutów nie znajduje
oparcia w zgromadzonym w sprawie
materiale
dowodowym,
a
ponadto
pozostaje w rażącej sprzeczności z zasadą
domniemania niewinności, wyrażoną w
art. 5 § 1 k.p.k.;
- nieuzasadnionym uznaniu, że społeczna
szkodliwość czynów popełnionych przez
oskarżonego P. K. jest znikoma z
uwagi na okoliczność, że zarzuty
oskarżonych, formułowane w stosunku
do oskarżycieli, wypowiadane były co
do zasady jako elementy szerszej,
opartej na dokumentach relacji mających
dotyczyć patologii systemu prawno-
gospodarczego, podczas gdy okoliczność,
o
której
mowa,
w
rzeczywistości
wpływa
wyłącznie
na
zwiększenie
stopnia
społecznej
szkodliwości
zarzucanych czynów, albowiem zarzuty
artykułowane względem oskarżycieli
w
ramach
tych,
jednoznacznie
pejoratywnych,
jednostronnych
oraz
nieobiektywnych
relacji,
dodatkowo
pozycjonują oskarżycieli jako aktywnych
uczestników
oraz
beneficjentów
„układu”, wpływających na sposób
funkcjonowania
tego
krytykowanego
systemu;
- nieuzasadnionym uznaniu, że społeczna
szkodliwość czynów popełnionych przez
oskarżonych jest znikoma z uwagi
na
niekorzystny
dla
oskarżonego
P.
K.
„bilans
strat”
w
ramach
sporu z oskarżycielami, podczas gdy
okoliczność, o której mowa nie stanowi
kryterium oceny stopnia społecznej
szkodliwości czynu, a ponadto kwestie
związane z ewentualnym stwierdzeniem
pokrzywdzenia oskarżonego P. K. w
wyniku „przekształceń korporacyjnych”,
uzyskania korzyści przez oskarżycieli
kosztem
oskarżonego
P.
K.,
czy
wyzuciem oskarżonego P. K. z jego
majątku,
pozostają
poza
zakresem
kognicji Sądu w niniejszej sprawie;
- nieuzasadnionym uznaniu, że społeczna
szkodliwość czynów popełnionych przez
oskarżonego B. K. jest znikoma,
w sytuacji gdy: (I) czyny te godzą
w cześć oraz dobre imię oskarżycieli,
tj. dobra prawne o wysokiej wartości
społecznej, (II) czyny te godzą
w dobra prawne czterech podmiotów,
(III) rozmiar wyrządzonej oskarżycielom
szkody jest znaczny, (IV) czyny
te
zostały
popełnione
w
sposób
przemyślany, uprzednio zorganizowany,
tak, aby zarzuty kierowane względem
oskarżycieli
dotarły
do
możliwie
szerokiego grona odbiorców, (V)
czyny te zostały popełnione podczas
wykładu
w
ramach
konferencji
prasowej, zorganizowanej w siedzibie
(...)
w
W.,
w
celu
nadania
wypowiedziom oskarżonego formalnej
rangi
oraz
uwiarygodnieniu
tych
treści
autorytetem
profesora
prawa
oraz
(...),
(VI)
oskarżony
B.
K.
miał
pełną
świadomość,
że
zarzuty popełnienia szeregu przestępstw,
formułowane względem oskarżonych,
są niezgodne z prawdą i godzą
w zasadę domniemania niewinności,
( VII) oskarżony B. K. działał z
zamiarem bezpośrednim popełnienia
zarzucanych mu czynów, (VIII) czyny
te motywowane były dążeniem do
podważenia wiarygodności oskarżycieli
oraz storpedowania prowadzonej przez
nich
działalności
gospodarczej,
co
powinno skutkować ustaleniem przez
Sąd Rejonowy, że stopień społecznej
szkodliwości czynów popełnionych przez
oskarżonego B. K. jest wyższy niż
znikomy;
a w konsekwencji powyższych uchybień,
zdaniem pełnomocnika, doszło do:
- obrazy przepisów postępowania, tj. art.
17 § 1 pkt 3 k.p.k., poprzez umorzenie
postępowania na skutek bezpodstawnego
uznania,
że
społeczna
szkodliwość
czynów zarzucanych oskarżonym jest
znikoma.
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
W dalszej części należało szczegółowo odnieść się do zarzutów apelacji oraz innych
zagadnień mających wpływ na ocenę społecznej szkodliwości czynów objętych aktem
oskarżenia.
Na wstępie należy podkreślić, że zarzuty odwoławcze w tej części stanowiły w
pewnym zakresie powielenie zarzutów wyrażonych wyżej. Dotyczy to między innymi
błędnego zastosowania kryteriów z art. 115 § 2 k.k., co zostało szczegółowo
omówione we wcześniejszej części uzasadnienia. Na tym etapie ograniczono się więc
do pozostałych zagadnień, które miały wpływ na wydanie wyroku kasatoryjnego w
niniejszej sprawie.
Po pierwsze, rację ma pełnomocnik oskarżycieli prywatnych, że kontratyp z art.
213 k.k. nie jest okolicznością, która ma wpływ na ocenę społecznej szkodliwości
czynu. Jak wskazano wyżej, w przypadku stwierdzenia znamion tego kontratypu
Sąd pierwszej instancji powinien oskarżonych uniewinnić lub zmienić opis czynu w
taki sposób, aby wyeliminować wypowiedzi, które nie noszą znamion zniesławienia.
W realiach niniejszej sprawy wydaje się to (przynajmniej na chwilę obecną) o
tyle utrudnione, że wypowiedzi oskarżonych stanowiły zwarty ciąg w dłuższym
okresie czasu nastawiony na przedstawianie oskarżycieli prywatnych w złym
świetle, jako osób dopuszczających się wielokrotnego łamania prawa, manipulacji w
obrocie gospodarczym oraz innych nadużyć. Wypowiedzi oskarżonych powinny więc
podlegać całościowej analizie, a nie, jak zrobił to Sąd pierwszej instancji, poprzez
eksponowanie niektórych elementów wypowiedzi wyrwanych z szerszego kontekstu.
Zwieńczeniem tego toku rozumowania może być zresztą odpowiednia redakcja czynu
przypisanego oskarżonym (o ile Sąd w postępowaniu ponownym stwierdzi ich winę),
która nie musi być oparta o rozliczne i obszerne cytaty inkryminowanych wypowiedzi,
lecz syntetyczne ujęcie zarzutów na szkodę oskarżycieli prywatnych, które miały być
podane do publicznej wiadomości.
Na obecnym etapie zbiorcza analiza wypowiedzi oskarżonych pozwala kategorycznie
wykluczyć kontratyp z art. 213 k.k. Brak podstaw do przyjęcia, co słusznie wykazał
pełnomocnik, jakoby zarzuty formułowane wobec oskarżycieli prywatnych polegały
na prawdzie. Wszak twierdzenia oskarżonych (cytowane w zarzucie apelacji) nie
zostały w żaden sposób potwierdzone. Ani w postępowaniu o naruszenie dóbr
osobistych, ani w postępowaniu karnym, w tym również jeśli chodzi o zawiadomienia,
które oskarżeni mieli kierować do organów ścigania. Nie przedstawiono również
dostatecznych dowodów prawdy w niniejszym postępowaniu. W tym zakresie należy
zauważyć, że wyjaśnienia oskarżonych były oparte przede wszystkim o subiektywne
poczucie krzywdy z racji działań podjętych przez oskarżycieli prywatnych w stosunku
do oskarżonego P. K.. Poczucie krzywdy nie jest jednak formą pozaustawowego
kontratypu i nie upoważniało do publicznego rozgłoszenia nieprawdy.
Mając to na uwadze, poza zakresem rozważań można było pozostawić zagadnienie
obrony społecznie uzasadnionego interesu, gdyż oczywiście ten warunek, poza
publicznym podniesieniem prawdziwego zarzutu, musi być spełniony dla przyjęcia
omawianego kontratypu. Należy tylko zgodzić się z wywodami pełnomocnika
zawartymi w apelacji, że treść wypowiedzi oskarżonych nie była nastawiona na
przedstawienie opinii publicznej szkodliwych praktyk i manipulacji w obrocie
gospodarczym, lecz przedstawienie oskarżycieli prywatnych w złym świetle
oraz podanie nieprawdziwych faktów dotyczących ich działalności związanych z
przejęciem podmiotu gospodarczego. Oczywiście nie można wykluczyć w dyskursie
publicznym przedstawiania szkodliwych praktyk w obrocie gospodarczym, które
mogą być nawet poparte konkretnymi przykładami z praktyki (np. w dyskusji
akademickiej, które bazuje na popularnej metodzie case study). Konieczna jest
jednak w takich przypadkach dbałość o ochronę dóbr osobistych innych osób
(ewentualnie innych dóbr prawnych podlegających ochronie prawnej), np. poprzez
niepodawanie danych osobowych, nazw podmiotów i innych cech, które pozwalają na
ich identyfikację. W przeciwnym wypadku osoba, która publicznie podnosi zarzuty
wobec konkretnej osoby, a nie dysponuje odpowiednimi dowodami prawdy - naraża
się na odpowiedzialność karną za zniesławienie. Powołanie się na prospołeczną
motywację nie uchyla tej odpowiedzialności.
Po drugie, za niedopuszczalne należy uznać wykluczenie znamion zniesławienia,
czy przyjęcie kontratypu z art. 213 k.k. w przypadku formułowania wypowiedzi
o popełnieniu przestępstw przez oskarżycieli prywatnych. Chodzi tu zarówno o
wypowiedzi, które operowały takimi pojęciami, jak również wypowiedzi o faktach,
które ewidentnie sugerowały popełnienie przestępstwa (chociażby z art. 296 k.k.
przez rzekomo umyślne działania na szkodę danego podmiotu). W praktyce sądowej
ugruntowany jest pogląd, że nazwanie kogoś „przestępcą” – kto nie został skazany
prawomocnym wyrokiem sądu – stanowi zniesławienie. Wynika to m.in. z zasady
domniemania niewinności, która właśnie dlatego zyskała rangę konstytucyjną, że
jest adresowana erga omnes. Każdy ma obowiązek szanować tę zasadę, chyba że
domniemanie niewinności zostanie obalone prawomocnym wyrokiem sądu. Nie
można tutaj a limine odrzucić dopuszczalności przeprowadzenia w tym zakresie
dowodu prawdy (np. w celu wykazania kontratypu). Rozważania te, przynajmniej
na obecnym etapie, można jednak uznać za bezprzedmiotowe, ponieważ oskarżeni
takich dowodów nie przedstawili (czego nie sposób utożsamiać z wyrażeniem
subiektywnego zapatrywania, że działania podjęte przez oskarżycieli prywatnych
musiały mieć charakter przestępczy, skoro ich rezultat okazał się dla P. K.
niekorzystny). Wręcz przeciwnie, jak słusznie zaakcentował pełnomocnik oskarżycieli
prywatnych, orzeczenia tak organów ścigania, jak i sądów zdecydowanie wykluczyły
wariant popełnienia przestępstwa przez oskarżycieli prywatnych.
W uzupełnieniu należy dodać, że oskarżeni nie mieli żadnych podstaw do powołania
się na pozaustawowy kontratyp prawa do dozwolonej krytyki. Kontratyp ten odnosi
się wyłącznie do sytuacji, w których krytyka jest konieczna dla obrony uzasadnionego
interesu danej osoby. W praktyce dopuszcza się tutaj nawet naruszenie dobrego
imienia innej osoby lub podmiotu zbiorowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 17 maja 2017 r., III KK 477/16, LEX nr 2307112). Muszą to być jednak
działania limitowane wyłącznie potrzebą ochrony interesu danej osoby (np. skargi
sądowe, odpowiedzi na zarzuty procesowe, zażalenia, doniesienia o przestępstwie),
jeżeli zamiarem składającego nie było naruszenie godności osobistej lub dobrego
imienia, a ponadto, gdy nie przekroczył on granic rzeczywistej potrzeby (por. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2017 r., III KK 359/16, LEX nr 2329442).
Ustalone dotychczas fakty, które polegają chociażby na rozlicznych publikacjach
w internecie czy organizacji konferencji prasowej w celu podniesienia zarzutów
szkalujących oskarżycieli prywatnych nie mieszczą się w tej kategorii. Nie sposób
przyjąć, że był to niezbędny środek obrony interesu oskarżonego P. K.. Rację ma
pełnomocnik oskarżycieli prywatnych, że właściwą i wystarczającą metodą ochrony
tego interesu była możliwość złożenia zawiadomienia o przestępstwie lub pozwu o
zapłatę czy ochronę dóbr osobistych. Brak satysfakcjonujących rozstrzygnięć tych
organów nie upoważnił oskarżonych do publicznego podniesienia zarzutów wobec
oskarżycieli prywatnych.
Po trzecie, w nawiązaniu do wywodów apelacji, które zostały przedstawione w
ramach omawianego zarzutu odwoławczego, należy zgodzić się z pełnomocnikiem
oskarżycieli prywatnych, że ocena społecznej szkodliwości czynów w niniejszej
sprawie wykroczyła poza parametry określone w art. 115 § 2 k.k. Przy ocenie
społecznej szkodliwości należy ograniczyć się do samego czynu wpisanego w
przedmiot procesu, tj. jego strony przedmiotowej i podmiotowej (postaci zamiaru,
motywacji). Bez znaczenia są inne okoliczności, które mogą mieć np. wpływ na
wymiar kary, lecz nie dotyczą samego czynu (np. sposób życia, warunki osobiste,
wiek, opinia). Rację ma pełnomocnik oskarżycieli prywatnych, że „bilans strat”
w ramach sporu P. K. z pokrzywdzonymi (który Sąd Rejonowy ocenił jako
„niekorzystny” dla oskarżonego) nie ma znaczenia przy szacowaniu społecznej
szkodliwości czynów objętych aktem oskarżenia.
Wniosek
Wniosek
pełnomocnika
oskarżycieli
prywatnych o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Jak wyżej.
Lp.
Zarzut
4.
OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności
1.
5.
ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO
5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji
Przedmiot utrzymania w mocy
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy
1.
5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji
Przedmiot i zakres zmiany
Zwięźle o powodach zmiany
1.
5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji
5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia
☐ art. 439 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia
1.1.
Zarzut apelacji, który zasadnie podważył dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę
społecznej szkodliwości czynów objętych zarzutami aktu oskarżenia, skutkował uchyleniem
zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania z uwagi
na regułę ne peius zawartą w art. 454 § 1 k.p.k.
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości
☐ art. 437 § 2 k.p.k.
2.1.
Zwięźle o powodach uchylenia
Konieczność umorzenia postępowania
☐ art. 437 § 2 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej
umorzenia
3.1.
☐ art. 454 § 1 k.p.k.
4.1.
Zwięźle o powodach uchylenia
5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy w całości przeprowadzić przewód sądowy. Sąd pierwszej instancji winien rozważyć
potrzebę przeprowadzenia dowodów prawdy na okoliczności objęte zarzutami aktu oskarżenia, o ile zostaną przedstawione
wnioski dowodowe w tym zakresie i będą zasługiwały na uwzględnienie. W pozostały zakresie Sąd może rozważyć zastosowanie
art. 442 § 2 k.p.k. Materiał dowodowy powinien zostać oceniony zgodnie z kryteriami art. 7 k.p.k. z uwzględnieniem wyrażonych
wyżej zapatrywań dotyczących braku znamion czynu zabronionego, kontratypu z art. 213 k.k. oraz badania znikomej społecznej
szkodliwości czynu.
5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Przytoczyć okoliczności
6.
Koszty Procesu
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Przytoczyć okoliczności
7.
PODPIS
SSO Sebastian Ładoś1. Sygn. akt X Ka 1149/24
1.1.WYROK
1.2.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 lutego 2025 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: sędzia Leszek Parzyszek
Protokolant: sekretarz sądowy Karolina Popowska
przy udziale oskarżyciela prywatnego H. W.
po rozpoznaniu 12 lutego 2025 r.
sprawy M. R., K. K. (1) i B. P.
oskarżonych o czyn z art. 212 §1 k.k. w zw. z art. 212 §2 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 6 września
2024 r. sygn. akt II K 1111/23
orzeka:
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżonych M. R., K. K. (1) i B. P. od popełnienia zarzuconego im czynu;
kosztami procesu obciąża oskarżycielkę prywatną.
UZASADNIENIE
Formularz UK 2
Sygnatura akt
X Ka 1149/24
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:
1
1.CZĘŚĆ WSTĘPNA
1.1.
Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji
wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 6 września 2024 r. sygn. II K 1111/23
1.2.
Podmiot wnoszący apelację
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego
☐ oskarżyciel posiłkowy
☐ oskarżyciel prywatny
☒ obrońca
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego
☐ inny
1.3.
Granice zaskarżenia
1.1.1.
Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ w całości
☐
co do winy
☐
co do kary
☒ na korzyść
☐ na niekorzyść
☐ w części
☐
co
do
środka
karnego
lub
innego
rozstrzygnięcia
albo
ustalenia
1.1.2.
Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu
przypisanego oskarżonemu
☐
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐
art. 439 k.p.k.
☐
brak zarzutów
1.4.
Wnioski
☐
uchylenie
☒
zmiana
1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy
1.5.
Ustalenie faktów
1.1.3.
Fakty uznane za udowodnione
Lp.
Oskarżony
Fakt oraz czyn, do
którego fakt się odnosi
Dowód
Numer karty
2.1.1.1.
M. R., K. K. (1),
B. P.
K.
K.
(1)
nie
kontaktował się z B. P.
w związku z emisją jej
filmów.
uzupełniające
wyjaśnienia B. P.
805v-806v
M. R. nie wskazywał B.
P. tematów jej filmów.
1.1.4.
Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.
Oskarżony
Fakt oraz czyn, do
którego fakt się odnosi
Dowód
Numer karty
2.1.2.1.
1.6.
Ocena dowodów
1.1.5.
Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 2.1.1
Dowód
Zwięźle o powodach uznania dowodu
2.1.1.1
uzupełniające wyjaśnienia B. P.
Wyjaśnienia oskarżonej były logiczne
i przekonywujące. Nie pozostawały w
sprzeczności z żadnym innym dowodem.
Strona przeciwna nie kwestionowała ich
wiarygodności.
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2
Dowód
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia
dowodu
1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków
Lp.
Zarzut
3.1.
w części dotyczącej oskarżonego K. K.
(1)
☒ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
Z uwagi na rodzaju zarzutu apelacyjnego postawionego przez obrońcę, dotyczącego
naruszenia art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
konieczne i uprawnione było przeprowadzenie całościowej kontroli zaskarżonego
wyroku.
Jakkolwiek oskarżonym przypisano czyn popełniony wspólnie i w porozumieniu, to
jak to sąd poniżej wykaże, nie było ku temu jakichkolwiek podstaw w stosunku do K.
K. (1). Pomimo tego, że w sprawie zostały przeprowadzone do tej pory dwie rozprawy
główne, to cały materiał dowodowy jaki zdołano pozyskać był skąpy. Ograniczał się
bowiem, pomijając pojedyncze wyjaśnienia oskarżonych M. R. i B. P., do zeznań
obojga oskarżycieli prywatnych, którzy nie posiadali żadnej wiedzy o okolicznościach
w jakich doszło do emisji filmu pt. „(...)”, wydruków komunikatów prasowych,
odnoszących się do reakcji władz (...) na wyemitowany materiał, zeznań J. O. (1),
oraz wydruków komentarzy widzów. W praktyce zatem sąd rejonowy mógł podjąć
próbę ustalenia okoliczności w jakich film został nadany tylko na podstawie wyjaśnień
oskarżonych, zeznań J. O. (1), oraz komunikatów władz (...). Bliższa analiza treści
tych dowodów powinna jednak doprowadzić sąd ten do wniosku, że jedynymi
dowodami odnoszącymi się do tego jak wyglądał proces pozyskania filmu i podjęcia
decyzji o jego emisji, były wyjaśnienia oskarżonych. Jeśli bowiem chodzi o zeznania
J. O. (1), to pomimo tego, że Sąd Okręgowy w W., uchylając poprzedni wyrok w
sprawie, wskazał na potrzebę jego przesłuchania celem wyjaśnienia jaki był zakres
obowiązków i odpowiedzialności wydawcy , sąd rejonowy podczas przesłuchania
świadka nie pytał go o te elementy szczegółowo, poprzestając na stwierdzeniu cyt. „To
redakcja programu, jego wydawca decyduje o tym, co będzie publikowane” (k.692).
Jednak świadek wyraźnie podkreślił, że nie pamiętał audycji z 10 stycznia 2019 r.,
a zatem także okoliczności w jakich powstał i został wyemitowany ten konkretny
materiał. Zacytowana wypowiedź była zatem ogólnym sądem, a nie przedstawieniem
okoliczności konkretnego zdarzenia.
Sąd rejonowy odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonego R. co do roli
oskarżonego K., w sekcji 2.2 swego uzasadnienia powołał się co prawda także na
zeznania J. O. (2), to brak było w nich informacji dotyczących tej okoliczności.
Świadek ten, zeznając podczas poprzedniego rozpoznania sprawy 1 marca 2022 r.,
powołał się wyłącznie na swoje doświadczenie (...) i wiedzę o pracy w (...) (k.446).
Odnosił się zatem do obowiązków (...) programu, a K. K. (1) był (...). Ponadto była to
wiedza o charakterze ogólnym, nie dotycząca realiów jakie w 2019 r. obowiązywały
w (...), a tym bardziej przy produkcji i emisji programu (...). Dlatego też i ten dowód
był nieprzydatny do poczynienia ustaleń faktycznych.
Jeśli chodzi zatem o wyjaśnienia oskarżonych, to nawet przed powtórnym
przesłuchaniem B. P. przez tutejszy sąd w tym postępowaniu, wprost wykluczały one
udział oskarżonego K. K. (1) w podejmowaniu decyzji o emisji filmu. Sąd rejonowy
poczynił zatem ustalenie o współsprawstwie tego oskarżonego na komunikatach
prasowych władz (...) sygnowanych przez J. O. (1), a opublikowanych następnego dnia
po emisji programu. Rzecz w tym, że komunikaty te nie były oświadczeniami wiedzy,
informującymi o tym jak wyglądał proces zatwierdzania materiałów do emisji tego
dnia i kto się tym rzeczywiście zajmował. Komunikaty te w swej treści sprowadzały
się do przedstawienia stanowiska władz (...) wobec elementu filmu, uznanego przez
niektóre media i komentatorów jako (...). Władze (...) informowały, że nie godzą
się na (...) i że w związku z tym zostali zawieszeni (...) programu. Tymczasem
sąd rejonowy, zresztą w ślad za uzasadnieniem wyroku tut. sądu wydanego w
sprawie sygn. IX Ka 1090/23 przyjął, że (...) programu decydował o kierunku i
treści emitowanego materiału w telewizji i że w dniu 10 stycznia 2019 r. K. K.
(1) jako (...) programu był odpowiedzialny za emisję materiału „(...)”. Było to
zwykłe domniemanie, niedopuszczalne w procesie karnym, a przy tym sprzeczne z
doświadczeniem życiowym. Powszechnie wiadomym jest bowiem, że człowiek może
ponosić kilka rodzajów odpowiedzialności np.: moralną, polityczną, prawną cywilną,
prawną karną. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego można jedynie
stwierdzić, że konsekwencje wyciągnięte przez J. O. (1) wobec (...) programu to
była odpowiedzialność kierownika jednostki za zaistniałą w niej sytuację, a zatem
odpowiedzialności zbliżona do (...). (...) został postawiony zarzut opublikowania
materiału (...). Zarzut (...) w polskich realiach jest zarzutem bardzo poważnym, który
stawia osobę nim dotkniętą w jednej linii z (...) poprzez skojarzenie (...), a zatem
władze (...) w obliczu jego postawienia poczuły się zobowiązane do podkreślenia,
że one (...) nie tolerują. Niejako naturalnym sposobem wykazania tego było właśnie
szybkie znalezienie osób odpowiedzialnych za zaistniałą sytuację i ich ukaranie.
Odpowiedzialności (...) przełożonego za działania podwładnych nie można jednak
zrównywać z odpowiedzialnością karną. Sąd rejonowy przyjmując za własne ustalenia
władz (...) co do osób odpowiedzialnych za publikację filmu, uchylił się przy tym od
poczynienia ustaleń, do których samodzielnego poczynienia był zobowiązany. Tym
bardziej taki sposób czynienia ustaleń faktycznych nie mógł zostać zaakceptowany w
toku kontroli instancyjnej, że z zeznań J. O. (1) jak i wcześniejszych komunikatów
(...) nie wynikało w ogóle, że firma właściwie wytypowała osoby odpowiedzialne
za zaistniałą sytuację. Już choćby zatem z uwagi na brak dowodów jednoznacznie
dowodzących, że K. K. (1), będąc świadomym treści filmu „(...)”, podjął decyzję o
jego emisji, lub takową zaakceptował, nie zostały spełnione przesłanki do przypisania
mu popełnienia zarzuconego czynu.
Ponadto sąd rejonowy dysponował wyjaśnieniami M. R., który jednoznacznie
wskazał, że to on sam podjął decyzję o opublikowaniu filmu, a K. K. (1) w tym nie
uczestniczył. Pomimo tego, że wyjaśnienia te nie zostały obalone żadnym dowodem
przeciwnym, oraz nie były sprzeczne z doświadczeniem życiowym jak i zasadami
logicznego rozumowania, gdyż M. R. z uwagi na swoją pozycję (...) mógł mieć dużą
swobodę w tworzeniu swojego programu, to sąd rejonowy z oczywistą obrazą art.
7 k.p.k. uznał je za niewiarygodne. Tymczasem prawidłowo ocenione wyjaśnienia
tego oskarżonego uniemożliwiały ustalenie współudziału K. K. (1) w popełnieniu
zarzuconego im czynu. Już zatem tylko dla porządku należy wskazać, że gdyby
nawet sąd rejonowy zdołał w przekonywujący sposób wykazać niewiarygodność tego
fragmentu wyjaśnień M. R., to przecież nie oznaczałoby to, że dzięki temu powstał
dowód winy K. K. (1).
Celem wyjaśnienia wszelkich wątpliwości odnośnie sprawstwa K. K. (1) sąd
odwoławczy przesłuchał oskarżoną B. P.. Potwierdziła ona wersję M. R. w
odpowiedniej części. Przekazała bowiem, że ze strony (...) utrzymywała kontakt
wyłącznie z M. R. i raczej nawet nie poznała K. K. (1). Co istotne, oskarżona
wyjaśniła, że swoje filmy (...) wysyłała na adres mejlowy M. R. w dzień emisji
do godz. 12:00. Tej treści wyjaśnienia nie dają zatem podstawy do ustalenia
nawet z małym stopniem prawdopodobieństwa, że (...) programu musiał się z
nimi zapoznawać przed ich emisją, oraz że pomiędzy oskarżonymi występował
element porozumienia. Wiarygodność tych wyjaśnień była wysoka, a pełnomocnik
oskarżycielki prywatnej nie podjęła nawet próby ich podważenia.
Wniosek
o zmianę wyroku i uniewinnienie
oskarżonego K. K. (1)
☒ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Z przyczyn wskazanych powyżej
w części dotyczącej oskarżonych B. P. i
M. R.
☒ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
3.2.
Przechodząc do uzasadnienia decyzji podjętej wobec pozostałych oskarżonych sąd
pragnie na wstępie zaznaczyć, że wcześniej nie oglądał programów w (...) z
(...) oskarżonej B. P.. Dokonując zatem oceny utworu poddanego wartościowaniu
prawnemu nie pozostawał pod wpływem wcześniejszych ocen jej twórczości.
Już na wstępie tego fragmentu uzasadnienia sąd musi odnieść się też do istotnego
fragmentu wystąpienia pełnomocnika oskarżycielki prywatnej, a dotyczącego próby
powiązania przedmiotowego filmu z incydentem jaki miał miejsce w miejscu pracy
oskarżycielki prywatnej 14 stycznia 2019 r. Pełnomocnik w swoim wystąpieniu
wskazywała na fakt emisji filmu jako przyczynę najścia. Tymczasem również
ta okoliczność, jak każda inna w postępowaniu karnym, podlegała obowiązkowi
udowodnienia w toku przewodu sądowego. Skoro oskarżycielka prywatna nie
wnioskowała o przesłuchanie sprawcy tamtego zajścia lub przynajmniej o
przeprowadzenie dowodu z jego wyjaśnień/zeznań złożonych w innym postępowaniu,
albo innego wiarygodnego dowodu na tą okoliczność, obecnie próba takiego
powiązania ma charakter wyłącznie publicystyczny. Ustaleń faktycznych nie można
bowiem czynić na podstawie domniemań lub faktów prasowych. Analogicznie
nieuzasadnione z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonych było powiązanie
emisji tego filmu z późniejszym zabójstwem P. A.. Tutaj także oskarżycielka nie
wykazała, wnioskując o przeprowadzenie stosownego dowodu, aby taki związek
istniał.
Rozważania w przedmiocie wniesionej apelacji należy, zdaniem sądu odwoławczego,
rozpocząć od przeprowadzenia rekonstrukcji tego, co zostało wyrażone w
zakwestionowanym utworze.
Sąd odwoławczy zapoznał się z utworem przed rozprawą, a zatem jeszcze przed
przesłuchaniem B. P., dokonując jego interpretacji, która doprowadziła go do
istotnie odmiennych wniosków niż wyrażone przez sąd rejonowy w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku.
(...) zaczyna się od widoku figurki oskarżycielki prywatnej, która stoi pomiędzy
otwartymi i pustymi 4 skrzyniami, przy których leży pusty worek. Figurka wytrzepuje
worek sprawdzając, czy coś się w nim znajduje. Należy się domyślać, że poszukuje
pieniędzy. Kiedy z worka nic nie wypada, figurka zaczyna się zastanawiać, co uczynić.
Nagle doznaje olśnienia. Druga scena. Figurka oskarżycielki prywatnej siedzi na
podłodze w pokoju z zabawkami. Po jej obu stronach znajdują się skrzynki, a obok
nich wysypane zabawki. Figurka oskarżycielki czegoś poszukuje. Wreszcie znajduje
korpus postaci ubranej w strój kojarzący się z J. O. (2). Następnie ze skrzynki wyjmuje
głowę, podobną do głowy ww. i umieszcza ją na korpusie. Na końcu znajduje jeszcze
klucz, który wkłada w plecy złożonej figurki i nakręca sprężynę. Figurka zaczyna się
poruszać, jakby jechała na kółkach ukrytych w jej butach. Ruszają się natomiast jej
ręce. W jednej dłoni ma przedmiot przypominający skarbonkę (...). Wyraźnie widać,
że figurka J. O. (2) ma w plecach wsadzony kluczyk. Od chwili wprawienia jej w ruch
figurka J. O. (2) mówi słowa „(...)”. Słychać też odgłos mechanizmu działającego w
zabawkach z napędem sprężynowym. Trzecia scena. Figurka oskarżycielki prywatnej
stoi za blatem, trzymając w dłoni konsolę do zdalnego sterowania zabawkami.
Najpierw na blat wjeżdża figurka J. O. (2), który podjeżdża do jego końca, a następnie
wjeżdża tyłem samochód terenowy z przyczepą. Na dachu samochodu znajduje się
jeden pusty słoik, a na przyczepie 2 kolejne. Widać, że figurka oskarżycielki prywatnej
wsadza figurkę J. O. (2) na przyczepę, a następnie samochód odjeżdża sterowany
konsolą. Czwarta scena. Figurka J. O. (2) siedzi na ławce otulona kocem, powtarza
„(...)”, ale ręce ma już puste. Opodal stoi inna figurka nn osoby, przed którą znajduje
się szereg słoików wypełnionych banknotami. Figurka ta ma w dłoni puszkę do
zbierania datków, którą porusza. Piąta scena. Figurka oskarżycielki prywatnej stoi za
blatem i sterując przy pomocy konsoli, sprowadza ten sam samochód co poprzednio,
tym razem ciągnący już 2 przyczepy. Zarówno na dachu pojazdu jak i obu przyczepach
znajduje się bardzo dużo banknotów, dodatkowo na drugiej przyczepie na banknotach
siedzi figurka J. O. (2). Figurka oskarżycielki prywatnej bierze z pierwszej przyczepy
plik banknotów i macha nimi koło swojego nosa. Szósta scena. Banknoty leżą już
usypane w kopę na blacie przed figurką oskarżycielki prywatnej. Ta mówi „(...)” i
sięga po worek, taki sam jak w pierwszej scenie. Zaczyna wrzucać pieniądze do worka.
Wówczas figurka J. O. (2) wypowiada słowa zza ekranu „ (...)” i podjeżdża do figurki
oskarżycielki prywatnej. Wtedy figurka oskarżycielki prywatnej wyjmuje z pleców
figurki J. O. (2) kluczyk i go odrzuca. Figurka J. O. (2) staje. Figurka oskarżycielki
prywatnej kontynuuje wkładanie banknotów do worka. Kiedy ten jest już pełny i
został ostatni banknot, 10 złotowy, figurka oskarżycielki prywatnej kładzie go na
przyczepę samochodu, ustawia na niej napis „datki” i sterując za pomocą konsoli,
odjeżdża samochodem. Siódma scena. Figurka oskarżycielki prywatnej stoi za blatem,
na którym leży kilka wypchanych worków, zaczyna machać ręką widzom. Figurka J.
O. (2) powtarza „(...)”. Figurka oskarżycielki prywatnej bierze tą figurkę, zdejmuje
jej głowę, która stawia na blacie, a resztę odrzuca.
W ocenie sądu absurdalność (...) jest oczywista, trudno ją interpretować dosłownie.
Nikt dysponujący choćby podstawowym zakresem inteligencji i doświadczenia
życiowego nie uwierzy przecież, że oskarżycielka prywatna trzyma swoje pieniądze
w starodawnych skrzyniach i worku, albo w to, że J. O. (2), to maszyna o
kształcie człowieka, czy też bezwolna osoba kierowana przez oskarżycielkę prywatną.
Podobnie, gdyby (...) traktować poważnie, wręcz ośmieszające dla jej autorki byłoby
stawianie tezy, że tylko zupełnie symboliczna część środków pozyskanych w wyniku
działalności (...) jest zgłaszana jako przychód (...). Informacje o corocznych
rekordowych zbiórkach są bowiem szeroko nagłaśniane, a w placówkach (...) po tylu
latach działania (...) prawie wszędzie widać urządzenia oznaczone jej logo. (...)
wręcz słynie z tego, że osiąga wielkie dochody, nie zaś z ich symbolicznej wysokości,
na co wskazywałoby pozostawione 10 zł na przyczepie z napisem DATKI. Dlatego
też nie tylko uprawnione ale wręcz nakazane było spojrzenie na tą satyrę w szerszy,
mniej dosłowny sposób, starając się odczytać zamysł twórcy. Czego zresztą satyra
jako gatunek literacki wymaga.
W ocenie sądu odwoławczego powziętej jeszcze przed poznaniem wyjaśnień B. P.,
w analizowanym utworze osoba H. W. jest uosobieniem (...). W działalność (...) i
to na najwyższym poziomie zaangażowała się ona od początku przemian z lat 90-
tych. Jest jednym z nielicznych (...), którzy z niewielkimi przerwami od początku
lat 90-tych ubiegłego wieku do daty czynu pełnili jedne z najważniejszych funkcji
w państwie. (...). To te aktywności miały decydujący wpływ na jej rozpoznawalność
i postrzeganie w społeczeństwie, a nie praca (...). Co ważne, Prezydentem (...)
oskarżycielka prywatna przestała być (...)., a zatem (...) przed emisją filmu. W żadnym
wypadku nie mogła zatem oczekiwać, że będzie już traktowana jak zwykły obywatel,
ewentualnie (...). Ta jej długotrwała, bardzo wysoka pozycja w (...), stawiała ją w
szeregu osób publicznych, zmuszonych poddać się krytyce w najszerszym zakresie.
Nie powinno zatem dziwić, że autorka satyry to właśnie po jej wizerunek sięgnęła, aby
pokazać (...) stającego w obliczu pustki w skarbie (puste skrzynie i worki na pieniądze
wprost kojarzą się bowiem ze skarbcem (...), a nie prywatnym pokojem).
Następnie mamy opowieść o (...), który myśląc jak zapełnić pusty skarbiec, wpada na
pomysł, aby odwołać się do dobroczynności.
Wbrew stanowisku sądu rejonowego J. O. (2) nie został w animacji przedstawiony
jako osoba współdziałająca w przywłaszczeniu pieniędzy. Wprost wynika to z faktu,
że nie jest on zaprezentowany jako samodzielna, decyzyjna osoba, a wytwór (...).
Ponadto dlatego, że widząc jak figurka oskarżycielki prywatnej upycha zebrane
pieniądze do worka, wypowiada słowa „(...)”, co skutkuje jego wyłączeniem.
Zarówno wypowiedziane słowa, jak i reakcja na nie figurki oskarżycielki prywatnej
wprost dowodzą tego, że przedstawiony los pieniędzy nie jest przez niego
akceptowany. Tym samym (...) ta nie powinna być odczytana przez sąd rejonowy
jako próba zdyskredytowania (...), jak i J. O. (2) jako współdziałających w czymś
nielegalnym. Wręcz przeciwnie, jest on ofiarą działań (...).
Powyższe odczytanie utworu przez sąd odwoławczy okazało się w znacznej części
zbieżne z intencją twórcy, czyli B. P.. Odnosząc się zaś do interpretacji dokonanej
przez sąd rejonowy, to przyjął on wersję najmniej korzystną dla oskarżonej, czyli
prymitywnej propagandy wymierzonej w J. O. (2), (...) i byłą Prezydent W.,
a jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 21 września 2022 r. sygn. I
KK 180/22, „skoro w świetle różnych, ale równorzędnych kryteriów zachodziła
możliwość nadania wypowiedzi oskarżonej, niewątpliwie wulgarnej, co najmniej
dwóch znaczeń i żadnego z nich nie dało się wykluczyć, to należało wybrać taki sens
owej wypowiedzi, który był dla niej najkorzystniejszy”.
Dla sądu nie do końca była jasna tylko wymowa szóstej sceny, podczas której
figurka oskarżycielki prywatnej zabiera worki z pieniędzmi, zostawiając jako datki
symboliczne 10 zł. Jak już jednak wcześniej wskazano, w swoim rzeczywistym
przekazie jest ona absurdalna. Nikt bowiem, nawet w kręgach nieprzychylnych J.
O. (2) i (...) nie sformułował tezy, która by wybrzmiała wyraźnie w przestrzeni
publicznej, że prawie wszystkie środki pozyskiwane przez (...) są przywłaszczane
jeszcze przed podaniem oficjalnych wyników zrzutki, lub później. Brak jest
przesłanek do stwierdzenia, że zamiarem autorki było stworzenie takiego właśnie
przekazu, bo cała opowieść zaczynała się w pustym skarbcu, a nie prywatnym
mieszkaniu, oraz figurka pokrzywdzonej oglądała pusty worek i skrzynie, a nie
prywatny portfel. W ocenie sądu odwoławczego scena ta ma symboliczne znaczenie.
Oskarżona w złożonych wyjaśnieniach, nawiązując do wcześniejszego swojego
filmu pt. „(...)” wyjaśniła, że filmem pytała się o sens finansowania ze zbiórek
publicznych działalności instytucji państwowych, bo (...), są zadaniami publicznymi
finansowanymi z przymusowych danin. Jaki zatem jest sens tyle lat po transformacji
ustrojowej utrzymywania tej praktyki. Zwłaszcza, że państwo jest już na zupełnie
innym poziomie zasobności niż w latach 90-tych. Sąd natomiast, ale nie wiedząc, o
nawiązaniach do wcześniejszych filmów, odczytał tą scenę podobnie, bo jako krytykę
(...), że trwonią na sobie znane cele środki publiczne, a następnie muszą uciekać
się do ofiarności ludzi. Inaczej mówiąc, że większość darowizn od ludzi idzie na
pokrycie zadań, które powinny być sfinansowane z danin przymusowych (zabierane
worki z pieniędzmi), a tylko mała część zostaje na to co powinno być przedmiotem
działalności dobroczynnej.
W ocenie sądu bez istotnego znaczenia było to, że film został opublikowany w ramach
programu (...). Nie istnieją bowiem żadne ograniczenia odnośnie tego, w jakich
formatach programów mogą być zamieszczane treści satyryczne. W związku z faktem,
że mowa o satyrze (...), umieszczenie filmu w programie poświęconym sprawom
codziennym nie było niczym szczególnym. Połączenie poważnej rozmowy z krótkim
filmem satyrycznym mogło tylko podnieść atrakcyjność programu dla widzów.
Dzięki temu widz miał kontakt z różnymi formami rozmowy o rzeczywistości, jedną
poważną, a drugą satyryczną.
W ocenie sądu odwoławczego w warunkach państwa demokratycznego nie jest też
niczym szczególnym, że w przeddzień jakiegoś wydarzenia są stawiane w różnej
formie pytania, czasami wraz z próbą odpowiedzi, o przyczyny, zasadność, czy
przebieg tychże wydarzeń. W samym zwróceniu uwagi na to, że w budżecie państwa
są pustki i konieczne jest odwoływanie się do dobroczynności obywateli, aby ci mogli
otrzymać to co państwo jest zobowiązane zapewnić im zgodnie z obowiązującym
prawem (...), nie ma nic niestosownego.
Z tych samych powodów dopuszczalne w ramach debaty o sprawach publicznych
jest przedstawienie przez artystę swojego poglądu odnośnie tego, czy i w jakiej
zależności dane zdarzenie pozostaje od działań (...). W Polsce na przestrzeni lat
pojawiło się wiele inicjatyw społecznych, w tym zbiorek, ale żadna nie uzyskała tak
dużego wsparcia od instytucji państwowych i samorządowych jak (...). Dlatego też
uzasadnione jest pytanie o relacje jakie zachodzą pomiędzy danym przedsięwzięciem,
a (...), a szerzej sferą przez nich zarządzaną. Zwłaszcza, że ci biorą aktywny udział
w wydarzeniach organizowanych przez (...). Tym powiązaniem (...) z wydarzeniami
organizowanymi przez (...) jak i osobistymi antypatiami oskarżonej należy tłumaczyć
to, że oskarżona wykorzystała w (...) wizerunek oskarżycielki prywatnej. Tu należy
jednak podkreślić, że typ zaangażowanego (...) artysty jest w polskiej rzeczywistości
bardzo rozpowszechniony. Wielu także było i jest artystów i twórców głośno i
namiętnie wspierających (...) oskarżycielki prywatnej.
Zasadnie sąd rejonowy zwrócił uwagę na odzew jaki wywołała publikacja tego filmu
wśród widzów. Z wydruków dołączonych do aktu oskarżenia nie wynika jednak,
ile osób w sposób aktywny zareagowało na emisję satyry. Nie mniej na podstawie
przedłożonych dowodów nie można uznać, że była to duża ilość. Okoliczność, że
kilkadziesiąt, czy nawet kilkaset osób zinterpretowało utwór jako pomówienie H. W.
o przywłaszczenie prawie całości środków ze zbiórki zorganizowanej przez (...),
nie może jednak decydować o tym jaki był faktyczny przekaz tego utworu. Tym
bardziej jeśli się zważy na to, że publiczność programów telewizyjnych w czasie
wysokiej oglądalności jest liczona zazwyczaj w setkach tysięcy. W tym kontekście
należy zauważyć, że z uwagi na występującą skrajną polaryzację sporej części
polskiego społeczeństwa, działania przedstawicieli drugiej strony czasami są z góry
interpretowane pod założoną tezę, bez chęci dostrzeżenia innej możliwości. W tym
wypadku oznaczało to, że niektórzy zwolennicy (...) w satyrze widzieli potwierdzenie
swojego przekonania o przestępczej naturze przeciwników (...). Natomiast zwolennicy
(...) interpretowali nagranie w taki sposób, aby upewnić się w przekonaniu o
niegodziwości (...). Podczas gdy w polskich realiach (...) nigdy nie była publiczna,
zawsze prezentując linię ideową i (...) bliską ludziom nią rządzącym, tylko w różny
sposób to się przejawiało. Tym bardziej, że jak trafnie wskazał sąd rejonowy,
w orzecznictwie wyjaśniono, iż o zniesławiającym charakterze wypowiedzi nie
decyduje jej skutek w postaci reakcji społeczeństwa, a właściwie osób z otoczenia
pokrzywdzonego, wyrażającej się zmianą w nastawienia do niego . Chodzi wyłącznie
o opinię społeczną znajdującą wyraz w poglądach ludzi rozsądnie i uczciwie
myślących. Należy zatem badać każdorazowo, czy określona wypowiedź mogła nie
tylko u adresata ale u przeciętnego, rozsądnie zachowującego się człowieka wywołać
negatywne oceny i odczucia (wyrok Sądu Najwyższego z 8 marca 2012 r. sygn. V CSK
109/11). W ocenie sądu odwoławczego taki rozsądnie i uczciwie myślący człowiek,
dysponujący adekwatnym poziomem wiedzy o współczesnej Polsce, po obejrzeniu
filmu nie mógł na jego podstawie uznać, że oskarżycielka prywatna przywłaszczyła
pieniądze ze zbiórki dobroczynnej.
Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 2 lutego 2011 r. sygn. II CSK
431/10, gdy twórczość artystyczna odnosi się do spraw budzących zainteresowanie
opinii publicznej, nie należy postrzegać jej wąsko, wyłącznie jako zjawiska należącego
do sfery kultury i stanowiącego wyraz wykonywania wolności artystycznej, lecz
szerzej, jako element tzw. debaty publicznej. Dotyczy to w szczególności wypowiedzi
artystycznych o charakterze satyrycznym. Celem utworu satyrycznego, jest bowiem
nie tyle wywołanie u odbiorców pewnych doznań duchowych, czy estetycznych, co
spowodowanie refleksji umysłowej na tematy poruszane w satyrze, często dotyczące
negatywnych zjawisk zachodzących w różnych dziedzinach życia. Satyra zmierza
więc do przekazania pewnych treści, wobec czego sama forma utworu jest tylko
metodą zwrócenia uwagi odbiorców na samą wypowiedź oraz zawartą w niej treść.
(…) Ponieważ utwór satyryczny może być uznany za element debaty publicznej,
wobec tego do oceny, czy przekracza on granice bezprawności należy odpowiednio
uwzględnić te okoliczności, które mają znaczenie dla oceny wypowiedzi zaliczanych
do tej debaty. Przede wszystkim ważny jest cel krytyki utworu satyrycznego,
a mianowicie, czy zmierza on do ochrony ważnych społecznie wartości. W
analizowanym przypadku celem satyry było zwrócenie uwagi opinii publicznej na
nieefektywność (...) / oskarżycielki prywatnej jako Prezydenta W., którzy tak źle
gospodarzą ściąganymi daninami, że nadal państwo / samorząd muszą uciekać
się do zbiórek ulicznych, aby wypełniać swoje zobowiązania wobec obywateli /
mieszkańców. Cel satyry dotyczył zatem społecznie doniosłego zagadnienia.
Należało zatem rozważyć, czy było uzasadnione sięgnięcie w ramach jego realizacji
po wizerunek oskarżycielki prywatnej. W ocenie sądu odwoławczego tak. Była ona
bowiem (...). Zatem jedną z osób współdecydujących o losie Polaków przez ponad
ćwierć wieku.
Należy także rozważyć, czy naruszenie dóbr osobistych osoby objętej satyrą
było niezbędne dla osiągnięcie celu utworu satyrycznego. Ocena sformułowań
naruszających dobra osobiste, powinna być dokonana z uwzględnieniem całego
kontekstu utworu, w którym były one zawarte, oraz ukształtowanych zwyczajów
w ramach tej dziedziny kultury, do której zalicza się dany utwór. Otóż w ocenie
sądu jak to wyżej wykazano, obiektywny i rozsądny odbiorca utworu nie powinien
z niego wyprowadzić wniosku o przywłaszczeniu przez oskarżycielkę środków
pozyskiwanych przez (...), czy powzięciu takiego zamiaru. Przesłanie filmu
wymagało zaś wprowadzenia do niego osoby (...), było to niezbędne do zawarcia w
nim treści zamierzonych przez autorkę.
Wniosek
o zmianę wyroku i uniewinnienie
oskarżonych B. P. i M. R.
☒ zasadny
☐ częściowo zasadny
☐ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Z powodów przedstawionych powyżej sąd uznał, że zakwestionowana wypowiedź
artystyczna nie zawierała w tym konkretnym układzie sytuacyjnym treści
zniesławiających i mieściła się w ramach wolności wypowiedzi artystycznej. Jak już
to sygnalizowano, ocena utworu mogłaby być inna, gdyby pokrzywdzona chowała
pieniądze do torebki lub portfela, lub posłużyła się anonimową figurką, nie mającą
jednoznacznych odniesień do rzeczywistości, wykluczających dosłowny przekaz
satyry. Choć i tutaj należałoby pamiętać, że w polskiej debacie publicznej jest
powszechnie przyjęte i akceptowane określanie przeciwników (...) sformułowaniami
wulgarnymi, ośmieszającymi lub przypisującymi jeszcze gorsze postawy niż
zawłaszczanie mienia społecznego (np. ruska onuca, faszysta-w oderwaniu od
kontekstu historycznego).
Wobec powyższego zbędne stało się badanie drugiego zarzutu apelacyjnego.
1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności
4.1.
1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO
1.7.
Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji
Przedmiot utrzymania w mocy
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy
5.1.1.
1.8.
Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji
Przedmiot i zakres zmiany
sąd zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonych od
popełnienia zarzuconego im czynu
Zwięźle o powodach zmiany
5.2.1.
z powodów wskazanych w sekcji 3 tego uzasadnienia
1.9.
Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji
1.1.7.
Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia
☐ art. 439 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia
5.3.1.1.1.
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości
☐ art. 437 § 2 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia
5.3.1.2.1.
Konieczność umorzenia postępowania
☐ art. 437 § 2 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej
umorzenia
5.3.1.3.1.
☐ art. 454 § 1 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia
5.3.1.4.1.
1.1.8.
Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania
1.10.
Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Przytoczyć okoliczności
1.Koszty Procesu
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Przytoczyć okoliczności
II
Z uwagi na uniewinnienie oskarżonych sąd zmienił
też rozstrzygnięcie o kosztach procesu i obciążył nimi
oskarżycielkę prywatną (art. 632 pkt 1) k.p.k.).
1.PODPIS
1.11.
Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika
1
Podmiot wnoszący apelację
obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja
co do winy
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ w całości
☐
co do winy
☐
co do kary
☒ na korzyść
☐ na niekorzyść
☐ w części
☐
co
do
środka
karnego lub innego
rozstrzygnięcia
albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu
przypisanego oskarżonemu
☐
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐
art. 439 k.p.k.
☐
brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐
uchylenie
☒
zmianaUZASADNIENIE
Formularz UK 1
Sygnatura akt
V K 737/23
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć
uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.
albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu,
sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.
1.
USTALENIE FAKTÓW
1.1.
Fakty uznane za udowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.1.1.
D. Ł. (1)
komparycja wyroku
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione
Dowód
Numer
karty
zapis
programu
"(...)"
k. 11
akt
(...)
artykuł "(...)"
k.
102-105
k.
120-123
akt
(...)
k.
30-33
W dniu 20 lutego 2020 roku D. Ł. (1) prowadziła wraz z R. Z. (1) na antenie (...) program "(...).
W związku z przypadającym w tym dniu tłustym czwartkiem w/w rozmawiali o planach ujednolicenia
różnych stawek VAT, obowiązujących w przypadku pączków z różnym terminem przydatności do
spożycia.
Rozmowa oskarżonej z R. Z. rozpoczęła się od tematu różnych stawek VAT dot. pączków. Następnie
w toku rozmowy R. Z. stwierdził, że zeschnięte pączki mogą być użyte jako swego rodzaju broń do
uśmierzania agresji.
Następnie oskarżona w kontekście użycia pączków jako broni do uśmierzania agresji przytoczyła (...).
Po emisji materiału filmowego na którym szefowa kampanii wyborczej A. D. J. K. rozdawała pączki
w otoczeniu demonstrantów, w tym A. S. (1) R. Z. (1) zadał pytanie czemu opozycja czegoś z tym nie
zrobi bo to robi totalnej opozycji więcej obciachu.
Po tych słowach oskarżona odpowiedziała, że czemu mieliby coś z tym zrobić bo musieliby nowych
zatrudnić a tak to już mają stałych.
Po chwili na ekranie pojawił się napis telewidza J. M. o treści „A jak im nie wstyd. Wydzierają się za 8%,
czy za ile?”. Jeszcze przed pojawieniem się tego napisu oskarżona stwierdziła, że się zastanawia według
jakiej stawki VAT są oni (demonstranci) rozliczani (5, 8, 23) i czy jest to związane z ich świeżością,
bo jak oblecą te wszystkie imprezy w całej Polsce w jednym tygodniu to ich świeżość jest jak pączków
14 dniowych.
zeznania
świadka A. S.
(1)
k.
273v-275
akt
(...)
zeznania
świadka J. Ł.
k.
296v
-297v
akt
(...)
zeznania
świadka S. S.
k.
297v-299
akt
(...)
zeznania
świadka K. G.
k.
299-299v
akt
(...)
zeznania
świadka A. W.
k.
300-301
akt
(...)
zeznania
świadka R. Z.
(1)
k.
319v-321
akt
(...)
k.
100v-101v
zeznania
świadka K. K.
k.
322v-323v
akt
(...)
Następnie oskarżona dodała, że tam Pan S. się pojawił nasz stary znajomy ze wszystkich demonstracji.
Prowadzący program "(...)" wcześniej znali materiały filmowe emitowane w programie, ponadto
mogli w swoich wypowiedziach nawiązać do treści jeszcze nie pokazanych lub skierować komentarze
w kierunku mającej nastąpić prezentacji albo kontynuować wątki wcześniej pokazane w różnej
konfiguracji.
wyjaśnienia
oskarżonej
k.
323v-325
akt
(...)
k.
80v-82
zeznania
świadka W. B.
k.
337v-339
akt
(...)
wydruki
artykułów
internetowych
k.
87-99
Oskarżona jest osobą niekaraną.
karta karna
k.
270
akt
(...)
k. 51
1.2.
Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.2.1.
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione
Dowód
Numer
karty
2.
OCena DOWOdów
2.1.
Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 1.1
Dowód
Zwięźle o powodach uznania dowodu
1.1.1
zapis
programu
"(...)"
Autentyczność zapisu nagrania nie była kwestionowana przez strony, jak również
brak było podstaw do zakwestionowania jej autentyczności z urzędu. Zapis nagrania
przedstawia słowa oskarżonej D. Ł. (1) - „ja się zastanawiam według jakiej stawki –
5, 8 czy 23 procent VAT ci państwo są potem rozliczani i czy to ewentualnie z ich
świeżością jest jakoś związane, jak oblecą te wszystkie imprezy w jednym tygodniu,
świeżość ich jest taka jak tych pączków 14-sto dniowych, a tam pan S. się pojawił,
nasz stary znajomy ze wszystkich demonstracji”.
zeznania
świadka A. S.
(1)
Świadek jest oskarżycielem prywatnym w niniejszej sprawie. Sąd uznał zeznania
świadka za wiarygodne w całości, albowiem są one spójne, rzeczowe, a także
zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci:
zapisu nagrania "(...)", zeznań świadków: J. Ł., S. S.. Świadek w swoich zeznaniach
opisywał charakter prowadzonej przez siebie działalności obywatelskiej i społecznej
oraz swoją motywację do podejmowania tych działań. Świadek w swoich zeznaniach
kategorycznie i jednoznacznie wskazał, że w związku z zaangażowaniem w
działalność ruchu społecznego, antyrządowego nie pobierał nigdy wynagrodzenia, zaś
jego aktywność wynika wyłącznie z przekonań politycznych.
zeznania
świadka J. Ł.
Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w całości, albowiem są one spójne,
rzeczowe, a także zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem
dowodowym w postaci zeznań świadka A. S. (1). Zeznania świadka są spójne z
relacją oskarżyciela prywatnego w zakresie potwierdzenia zaangażowania oskarżyciela
prywatnego A. S. (1) w działalność ruchu społecznego i działalność opozycyjną w
(...). Świadek w swoich zeznaniach wskazała na nieodpłatny charakter działalności
członków w/w (...), finansowanie celów statutowych z darowizn i zbiórek
publicznych. Nadto świadek wskazała, iż wielokrotnie w programach emitowanych
w (...) wielokrotnie słyszała niepochlebne komentarze na temat A. S. (1), który był
wymieniany z nazwiska. Świadek odbiera komentarze jako oszczerstwa i pomówienia
kierowane pod adresem oskarżyciela prywatnego.
zeznania
świadka S. S.
Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w całości, albowiem są one spójne,
rzeczowe, a także zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem
dowodowym w postaci zeznań pozostałych świadków. Świadek w swoich zeznaniach
potwierdziła zaangażowanie oskarżyciela prywatnego A. S. (1) w działalność
opozycyjną i społeczną w (...). Nadto zeznania świadka potwierdzają nieodpłatny
charakter działalności członków w/w (...), finansowanie celów statutowych z
darowizn i zbiórek publicznych. Świadek w swoich zeznaniach zaprzeczyła, by
zaangażowanie członków w realizacje celów (...) w udział w hepeningach i akcjach
społecznych organizowanych przez (...) było opłacane. Świadek nie posiada wiedzy na
temat okoliczności faktycznych dotyczących zdarzenia opisanego w prywatnym akcie
oskarżenia.
zeznania
świadka K. G.
Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w całości, albowiem są one spójne,
rzeczowe, a także zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem
dowodowym w postaci zeznań pozostałych świadków. Świadek w swoich zeznaniach
potwierdził zaangażowanie oskarżyciela prywatnego A. S. (1) w działalność ruchu
opozycyjnego (...). Nadto świadek wskazywał na nieodpłatną działalność oskarżyciela
prywatnego A. s. we wskazanych (...) oraz zeznawał na temat pochodzenia środków
na finansowanie działalności organizacji. Świadek nie posiada wiedzy na temat
okoliczności faktycznych dotyczących zdarzenia opisanego w prywatnym akcie
oskarżenia.
zeznania
świadka A. W.
Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w całości, albowiem są one spójne,
rzeczowe, a także zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem
dowodowym w postaci zeznań pozostałych świadków. Zeznania świadka odnoszą się
do nieodpłatnego zaangażowania oskarżyciela prywatnego A. S. (1) w działalność
społeczną i opozycyjną.
zeznania
świadka R. Z.
(1)
Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w części potwierdzenia faktu
współprowadzenia z D. Ł. (1) programów z cyklu "(...)". Świadek w
swoich zeznaniach wskazywał, że półtorej/ dwie godziny przed emisją wraz z
współprowadzącą spotykali się z wydawcą programu w celu obejrzenia felietonów
filmowych. Nadto świadek wskazał na improwizowany charakter programu, który
nie posiadał przygotowanego wcześniej scenariusza. Świadek nie posiadał wiedzy na
temat otrzymywania wynagrodzenia przez oskarżyciela prywatnego A. S. (1) z tytułu
działalności społecznej.
zeznania
świadka K. K.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie wskazania charakteru audycji programu
"(...)", który jest w części efektem interakcji z widzami. Zeznania w tym zakresie
są zbieżne z wyjaśnieniami D. Ł. (1) i świadka R. Z. (3). Świadek nie posiadał
wiedzy na temat wynagradzania A. s. za swoją działalność opozycyjną, a nadto nie
posiadał wiedzy na temat przebiegu i treści emitowanych w trakcie programu objętego
zarzutem.
wyjaśnienia
oskarżonej
Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w części w zakresie potwierdzenia faktu
współprowadzenia z R. Z. (1) programów z cyklu "(...)", przebiegu rozmowy
prowadzonej programie. Wyjaśnienia oskarżonej potwierdzają, że prowadzący
program przed jego emisją zapoznają się dostępnymi materiałami. Za wiarygodne
uznać należy również twierdzenia oskarżonej, że nie miała ona wiedzy aby A. S.
pobierał wynagrodzenie za udział w demonstracjach.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie wskazania, iż podczas audycji
programu wątek oskarżyciela prywatnego A. S. (1) był odrębnym wątkiem, co było
sprzeczne z nagraniem zapisu programu "(...)" z którego wynika, że wypowiedź
oskarżonej odnośnie osób protestujących, w tym wcześniejsza części rozmowy
dotycząca stawek podatku VAT obowiązujących na pączki, następnie przyrównanie
osób protestujących do "nieświeżych pączków" oraz dywagacje oskarżonej według
jakiej stawki Vat są te osoby rozliczane - co wprost sugerowało, iż pobierają one
wynagrodzenie za udział w demonstracjach - odnosiła się do protestujących, w tym
do A. S..
zeznania
świadka W. B.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie prowadzenia przez oskarżyciela
prywatnego A. S. (1) działalności opozycyjnej oraz jego aktywności w tą działalność.
Świadek w swoich zeznaniach wskazał, iż pamięta sam program prowadzony przez
D. Ł. (1) w dniu objętym zarzutem w niniejszej sprawie, jednakże nie pamięta by w
trakcie audycji na żywo odnosiła sie ona do oskarżyciela prywatnego.
karta karna
Dokument potwierdzający uprzednią niekaralność oskarżonej. Sporządzony zgodnie
z przepisami, brak okoliczności podważających jego rzetelność i wiarygodność.
2.2.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 1.1 albo
1.2
Dowód
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
zeznania
świadka J. O.
(k. 321-322v -
akt (...))
Zeznania świadka nie mają znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie,
albowiem dotyczą wypowiedzi D. H. w programie (...).
oświadczenie
A. Ż. (k. 345
akt (...) k. 35)
Dowód nie miał znaczenia dla ustalenia faktów, albowiem nie dotyczył on A. S., a (...).
artykuł
"(...)"
(k.
30-33)
Artykuł pod redakcja D. Ł. (1) miał znaczenie dla sprawy jedynie w zakresie
potwierdzenia, że oskarżona zajmowała się kwestią pobierania przez uczestników
demonstracji wynagrodzenia, przy czym nie potwierdzał odnosi się do realiów
niniejszej sprawy, dlatego nie artykuł ten nie odnosił się bezpośrednio do A. S., a w
szczególności tego czy był on opłacany za swoją działalność społeczną.
wydruki
artykułów
internetowych
(k. 87-89)
Dowód nie miał znaczenia dla ustalenia faktów, albowiem dotyczy on przyznanego
zadośćuczynienia oskarżycielowi prywatnemu A. s. związanych z dokonaniem
niesłusznych zatrzymań przez funkcjonariuszy Policji oraz finansowania działalności
(...).
3.
PODSTAWA PRAWNA WYROKU
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Oskarżony
☒
3.1. Podstawa prawna skazania albo
warunkowego umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem
I.
D. Ł. (1)
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
Analiza stanu faktycznego pozwoliła na przyjęcie, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona zarzuconego jej
przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 k.k.
Przestępstwo przypisane oskarżonej polega na pomówieniu innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niemającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej
lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. W § 2 art. 212 k.k.
ustawodawca wyodrębnił kwalifikowany typ przestępstwa zniesławienia, polegający na pomawianiu za pomocą środków
masowego komunikowania.
Pomówić, w rozumieniu art. 212 § 1 k.k., to zarzucić coś komuś, posądzić, oskarżyć o coś, przypisać zarzut. Znamię „pomawia”
należy zatem definiować jako sformułowanie i rozpowszechnienie (zakomunikowanie innej osobie bądź grupie osób) przez
sprawcę zarzutu dotyczącego właściwości bądź postępowania pomawianego.
Ocena ujemnej treści pomówienia musi być dokonywana w kontekście wymagań lub oczekiwań związanych z zajmowanym
stanowiskiem czy pełnioną funkcją, wykonywanym zawodem albo rodzajem działalności osoby pokrzywdzonej . Artykuł 212 §
1 k.k. stanowi nie o poniżeniu w ogóle, lecz o poniżeniu w opinii publicznej, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych
uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób.
O zniesławiającym charakterze wiadomości przekazywanych przez sprawcę nie decyduje subiektywne poczucie pokrzywdzonego,
lecz wyłącznie ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zniesławienie. Karalne jest, więc takie
pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać
pokrzywdzonego za osobę poniżoną (post. SN z 14.10.2010 r., II KK 105/10, Prok. i Pr. – wkł. 2011, Nr 3, poz. 11).
Czyn zabroniony z art. 212 § 1 i 2 k.k. to przestępstwo formalne (bezskutkowe). Dla jego dokonania nie jest wymagane
zaistnienie skutku w postaci poniżenia pokrzywdzonego w opinii publicznej lub utraty przez niego zaufania potrzebnego dla
danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności – wystarczy stwierdzenie, że zniesławiająca wypowiedź mogła taki skutek
wywołać.
Występek zniesławienia należy do kategorii przestępstw umyślnych, które można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak
i ewentualnym. Sprawca czynu zabronionego musi mieć zatem świadomość tego, że jego wypowiedź zawiera zarzut zniesławiający
pod adresem innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.
Nadto musi sobie zdawać sprawę z tego, że podniesienie lub rozgłoszenie takiego zarzutu może potencjalnie narazić podmiot,
którego on dotyczy, na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju
działalności.
W ocenie sądu analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że słowa oskarżonej
wypowiedziane w programie "(...)" na antenie telewizji (...) naraziły oskarżyciela prywatnego A. S. (1) na poniżenie w oczach
opinii publicznej. Słowa wypowiedziane w trakcie dostępnego szerokiej publiczności programie telewizyjnym przez D. Ł. (1)
niosły ze sobą treści opisujące i przedstawiające takie okoliczności i fakty dotyczące działalności oskarżyciela prywatnego, które
były nie tylko nieprawdziwe, lecz także stawiały go w niekorzystnym świetle i mogły poniżyć w opinii publicznej, bowiem
przedstawiały A. S. (1) jako osobę uczestniczącą w demonstracjach o charakterze opozycyjnym w charakterze osoby najemnej,
za wynagrodzeniem, mogącym podlegać rozliczeniu za to działanie według stawki VAT.
W niniejszej sprawie prowadzący program "(...)" wcześniej znali materiały filmowe jakie miały być prezentowane w programie,
a więc posiadali realną możliwość wcześniejszych przemyśleń co do poruszanych w programie określonych treści, w tym co
do swoich wypowiedzi. Nadto jak wynika z dołączonego nagrania prowadzący program mogli nawiązać do treści jeszcze nie
pokazanych lub skierować komentarze w kierunku mającej nastąpić prezentacji albo kontynuować wątki wcześniej pokazane w
różnej konfiguracji.
W ocenie sądu zarówno przebieg programu, sposób jego prowadzenia i inne wypowiedzi prowadzących jakie padały w trakcie
programu jednoznacznie wskazują, że D. Ł. działała zamiarem pomówienia A. S.. Wypowiedź oskarżonej odnośnie osób
protestujących, w tym wcześniejsza części rozmowy dotycząca stawek podatku VAT obowiązujących na pączki, następnie
przyrównanie osób protestujących do "nieświeżych pączków" oraz dywagacje oskarżonej według jakiej stawki VAT są te osoby
rozliczane - co wprost sugerowało, iż pobierają one wynagrodzenie za udział w demonstracjach - odnosiła się do protestujących,
w tym do A. S..
Analizując szczegółowo przebieg programu, pojawiające sią nagrania i treści wypowiadane przez oskarżoną i R. Z. nie sposób
przyjąć, że dalsza część wypowiedzi oskarżonej, tj. ta odnosząca się do A. S. miała charakter odrębny i nie nawiązywała do
wcześniejszej części wypowiedzi oskarżonej dotyczącej stawek VAT na pączki oraz świeżości uczestników demonstracji jak 14
dniowych pączków.
Rozmowa oskarżonej z R. Z. rozpoczęła się od tematu różnych stawek VAT dot. pączków. Następnie w toku rozmowy R. Z.
stwierdził, że zeschnięte pączki mogą być użyte jako swego rodzaju broń do uśmierzania agresji. Po tym oskarżona w kontekście
użycia pączków jako broni do uśmierzania agresji przytoczyła (...). Oskarżona tym samym już na początku rozmowy powiązała
temat pączków z protestującymi, tj. (...), wiedząc przy tym, że za chwilę będzie w programie wyemitowany materiał filmowy na
którym szefowa kampanii wyborczej A. D. będzie rozdawała pączki w otoczeniu demonstrantów wśród których znajdował się
m.in. A. S., identyfikowany właśnie z (...), o czym oskarżona jako dziennikarka z całą pewnością wiedziała.
Rozmowa następnie dotyczyła protestujących, którzy działają w różnych miastach, a jak nie są mieszkańcami tych miast i nie mają
gdzie to siedzą i wyją pod oknem (...). Oskarżona zapowiadając następnie materiał filmowy cały czas wiązała temat pączków z
protestującymi mówiąc, że zaatakowali oni szefową sztabu A. D. (2) która częstowała pączkami, na co R. Z. odpowiedział, że miała
ona miękkie pączki i nie mogła się nimi obronić. Wiążąc temat pączków z demonstrantami pamiętać należy, że we wcześniejszej
części rozmowy o pączkach była mowa o obowiązujących na nie stawkach VAT, która to kwestia pojawi się następnie w kontekście
wynagrodzeń protestujących za udział w demonstracjach.
Oskarżona zapowiadając materiał filmowy wiedziała, że pojawi się w nim A. S., bowiem zapoznawała się z materiałem wcześniej,
ponadto znała A. S., który był widoczny na nagraniu, w pobliżu szefowej kampanii A. D..
Po prezentacji materiału rozmowę rozpoczęła oskarżona podnosząc przywołane w nagraniu pytania demonstrujących do szefowej
sztabu o wstydzie („jak pani nie wstyd ?). Na to R. Z. zadał pytanie czemu opozycja czegoś z tym nie zrobi bo to robi totalnej
opozycji więcej obciachu. Po tych słowach oskarżona odpowiedziała, że czemu mieliby coś z tym zrobić bo musieliby nowych
zatrudnić a tak to już mają stałych. Po chwili na ekranie pojawił się napis telewidza J. M. o treści „A jak im nie wstyd. Wydzierają
się za 8%, czy za ile?”. Jeszcze przed pojawieniem się tego napisu oskarżona, że się zastanawiała według jakiej stawki VAT są
oni rozliczani (5, 8, 23) i czy jest to związane z ich świeżością, bo jak oblecą te wszystkie imprezy w całej Polsce w jednym
tygodniu to ich świeżość jest jak pączków 14 dniowych. Następnie oskarżona dodała, że tam Pan S. się pojawił nasz stary znajomy
ze wszystkich demonstracji.
Na słowa oskarżonej odpowiedział R. Z. mówiąc żeby oskarżona uważała bo mecenas D. poda ją do sądu za ujawnienie informacji,
danych osobowych Pana S.. Oskarżona stwierdziła, że nie podała wszystkich. Dalej R. Z. podnosił, że Pan S. jest wszędzie i skakał
po pomniku (...). Pojawił się napis J. U. że „Pan S. nie lubi pączków”. Wówczas oskarżona podniosła, że A. S. chwalił się, iż był
mężem zaufania w jednej z komisji wyborczych zdaje się przy europejskich wyborach także jak tacy mężowie liczą głosy to…
Po tym pojawił się napis osoby o danych (...) o treści „Kto za to płaci” R. Z. zauważył, ze głupio wyszło bo jak wymienili go
(A. S. (1)), to powinni wszystkich wymienić. Oskarżona odpowiedziała że następnym razem się postarają. R. Z. kontynuował, iż
nie zajmie to dużo czasu bo to nie jest liczna (...). Oskarżona zauważyła, że to 15 stałych osób do 20 , na co R. Z. stwierdził, że
nie zbankrutuje na tym (...) i że to może sprytna akcja odciągania uwagi publiczności od kandydatki (...).
W ocenie sądu z analizy całokształtu powyższej rozmowy wynika jednoznacznie, że wypowiedź oskarżonej dotycząca A. S. o
treści „tam Pan S. się pojawił, nasz stary znajomy ze wszystkich demonstracji” łączy się z wcześniejszymi słowami oskarżonej
w których najpierw stwierdziła ona, że po co opozycja miałaby zatrudnić nowych (protestujących), skoro mają już stałych, a
następnie zastanawiała się według jakiej stawki VAT protestujący są rozliczani (5, 8, 23) i czy jest to związane z ich świeżością,
bo jak oblecą te wszystkie imprezy w całej Polsce w jednym tygodniu to ich świeżość jest jak pączków 14 dniowych.
Oskarżona jako dziennikarka, dążąc do tego aby program był spójny powiązała temat stawek VAT na pączki z protestującymi i ich
możliwym wynagrodzeniem rozliczanym też według jakichś stawek VAT, ponadto powiązała świeżość 14 dniowych pączków ze
świeżością uczestników protestów, po udziale w wielu demonstracjach. Wcześniej jeszcze oskarżona w kontekście protestujących
powiedziała, o braku konieczności zatrudniania nowych demonstrantów, skoro są stali ich uczestnicy.
Budując powyższy kontekst oskarżona przywołała osobę A. S., który był znany z uczestnictwa w szeregu demonstracjach, a
ponadto znajdował się na wyemitowanym w programie materiale filmowym gdzie rozdawane były pączki. Takie przedstawienie
pokrzywdzonego przez oskarżoną niewątpliwie powodowało, iż to on stał się przez wypowiedź oskarżonej niejako uosobieniem
protestującego, który jest zatrudniany przez opozycję, który może być rozliczany według stawki VAT i który jest nieświeży jak
14 dniowy pączek, po tym gdy weźmie udział w szeregu demonstracjach.
Oskarżona miała w ocenie sądu świadomość, iż po jej słowach taki właśnie będzie odbiór osoby A S., co więcej działa ze
świadomością aby tak właśnie się stało, bowiem znała wcześniej materiał filmowy, wiedziała, że znajduje się na nim A. S.,
który był uczestnikiem szeregu protestów w ramach (...). Oskarżona celowo powiązała osobę A. S. ze swoimi wcześniejszymi
wypowiedziami dotyczącymi nieświeżych pączków , zatrudniania demonstrantów przez opozycję, płacenia im wg. różnych
stawek VAT, tak jak w przypadku pączków aby przedstawić go w negatywnym świetle, tj. jako człowieka niewiarygodnego,
najemnego, działającego społecznie dla pieniędzy, będącego na usługach opozycji i nieświeżego tj. nie zachowującego higieny
osobistej. Oskarżona nie miała przy tym żadnych dowodów potwierdzających aby A. S. był opłacany przez opozycję, otrzymywał
wynagrodzenia od niej według stawki VAT i był osobą nie utrzymującą higieny osobistej po udziale w demonstracjach. Z całą
pewnością dowodów takich nie dostarczył artykuł prasowy autorstwa oskarżonej "(...)", który w ogóle nie odnosił się bezpośrednio
do osoby A. S.. Słowa oskarżonej z całą pewnością mogły poniżyć A. S. w opinii publicznej, w szczególności w kontekście jego
działalności społecznej, którą prowadził w ramach (...).
Zdaniem sądu w nagraniu zapisu programu "(...)" nie widać treści satyrycznych i żartobliwych, a program ten pod pozorem
programu satyrycznego poruszał wątki polityczne, ośmieszające opozycję i osoby je wspierające.
W sprawie nie pojawił się żaden dowód potwierdzający aby osoby aktywnie uczestniczące w protestach w ramach (...) za
swe działania pobierały wynagrodzenia. Jak wynika z zeznań świadków (...) składa się z członków aktywistów, protestujących
przeciwko niedemokratycznym działaniom władzy, a ich działania sprowadzały się do organizowania happeningów. Oskarżona
mając powszechną wiedzę o celach tego ruchu społecznego wykorzystała forum publiczne do kreowania negatywnego i fałszywego
obrazu osoby oskarżyciela prywatnego. Sąd miał na względzie prawo oskarżonej do wyrażania opinii, publicznej krytyki, czy
dokonywania subiektywnej oceny określonych wydarzeń, jednak w realiach tej sprawy granice wolności wypowiedzi zostały przez
oskarżoną przekroczone.
Z powyższych względów sąd uznał oskarżoną winną zarzuconego jej czynu.
☐
3.2. Podstawa prawna skazania albo
warunkowego umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
☐
3.3.
Warunkowe
umorzenie
postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania
☐
3.4. Umorzenie postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania
☐
3.5. Uniewinnienie
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia
4.
KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
D. Ł. (1)
I.
1.
Poczynione ustalenia faktyczne
i
ich
analiza
prawna
upoważniały,
a
zarazem
obligowały
do
wymierzenia
oskarżonej kary. Przy wymiarze
kary Sąd kierował się zasadami
określonymi w art. 53 k.k.,
tj. bacząc, by jej dolegliwość
nie
przekraczała
stopnia
winy,
uwzględniając
stopień
społecznej szkodliwości czynu
oraz mając na cele prewencji
generalnej i indywidualnej.
Wymierzając oskarżonej karę
Sąd uwzględnił stopień winy
oraz
stopień
społecznej
szkodliwości
czynu
przypisanego oskarżonej, jak
również brał pod uwagę cele
zapobiegawcze i wychowawcze,
które
kara
ma
osiągnąć
w
stosunku
do
oskarżonej
oraz
potrzeby
w
zakresie
kształtowania
świadomości
prawnej społeczeństwa.
W ocenie Sądu, okoliczności
ustalone w sprawie pozwalają
na
przyjęcie,
że
zarówno
wina
sprawcy,
jak
i
stopień społecznej szkodliwości
czynu będącego przedmiotem
niniejszego
postępowania
charakteryzowały się znacznym
stopniem.
Oskarżona jest osobą dorosłą,
doświadczoną życiowo, mającą
świadomość
konsekwencji
swojego postępowania, która
wykazała
się
rażąco
niewłaściwym
zachowaniem
i
lekceważeniem
porządku
prawnego.
Zauważenia wymaga łatwość
podjętej przez nią decyzji o
naruszeniu porządku prawnego
w sytuacji, która tego absolutnie
nie
wymagała,
następnie
konsekwencja i duże natężenie
złej woli, którym wykazała się w
swoim działaniu.
Oskarżona
umiejętnie,
sugestywnie
i
niezwykle
konsekwentnie
podejmowała
działania,
w
których
przy
pomocy
swobodnego
manipulowania znanymi sobie
okolicznościami,
kreowała
niesprawiedliwy, nierzetelny i
nieprawdziwy obraz działań
oskarżyciela prywatnego, co
świadczy o wysokim stopniu
jej winy i znacznej społecznej
szkodliwości czynu.
Ocena
samego
zdarzenia
i
postępowania
oskarżonej
musi
być
wszechstronna
i
uwzględniać wszystkie ustalone
w toku przewodu sądowego
fakty. Na wymiar kary wpływ
miały
również
okoliczności
przemawiająca
na
korzyść
oskarżonej. Sąd w tym zakresie
uwzględnił,
iż
oskarżona
prowadzi ustabilizowane życie i
jest osobą nie karaną.
W konsekwencji Sąd uznał,
że
kara
o
charakterze
wolnościowym – kara 100
stawek
dziennych
grzywny
ustalając
wysokość
jednej
stawki na kwotę 50 złotych,
będzie w pełni wystarczająca dla
osiągnięcia celów kary (art. 53
k.k.).
Wymierzona oskarżonej kara
grzywny znajduje się w gra-
nicach przewidzianych przez
ustawę
oraz
pozostaje
adekwatna
do
stopnia
jej
winy,
stopnia
społecznej
szkodliwości czynu, jak również
uwzględnia cele zapobiegawcze
i wychowawcze, które mają
spowodować
ukształtowanie
w
oskarżonej
odpowiedniej
postawy, w tym wdrożenie do
poszanowania prawa i zasad
obowiązujących powszechnie w
stosunkach międzyludzkich.
D. Ł. (1)
II.
1.
Sąd na podstawie art. 212 § 3
k.k. orzekł od oskarżonej D. Ł.
(1) nawiązkę na rzecz (...) ul.
(...), (...)-(...) W. w wysokości
5000 zł złotych.
Zdaniem
Sądu
orzeczona
nawiązka
przyczyni się do wzmocnienia
siły
oddziaływania
wyroku,
będzie przy tym dodatkowym
bodźcem
służącym
powstrzymaniu oskarżonej od
popełnienia
w
przyszłości
kolejnego
przestępstwa.
Rozstrzygając w przedmiocie
wysokości orzeczonej nawiązki
Sąd
miał
na
względzie,
iż
dla
swej
skuteczności
powinno ono być odczuwalne
dla
oskarżonej,
zarazem
nie może ono przewyższać
jej
możliwości
finansowych
i
narażać
na
niemożność
zaspokojenia
podstawowych
potrzeb życiowych, a także
musi
być
adekwatne
do
stopnia społecznej szkodliwości
czynu, którego się dopuściła.
W konsekwencji Sąd uznał,
że wysokość orzeczonej od
oskarżonej nawiązki uwzględnia
jej
sytuację
rodzinną
i
materialną.
D. Ł. (1)
III.
1.
Sąd
na
podstawie
art.
43
b
k.k.
orzekł
wobec
oskarżonej D. Ł. (1) środek
karny
podania
wyroku
do
publicznej wiadomości poprzez
zamieszczenie go przez okres
1 (jednego) roku od daty
uprawomocnienia w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie
internetowej Sądu Rejonowego
dla Warszawy Śródmieścia w
Warszawie.
Wobec uznania oskarżonej za
winnej pomówienia oskarżyciela
prywatnego
za
pomocą
środków masowego przekazu,
zasadnym jest zdaniem Sądu
podanie wyroku do publicznej
wiadomości celem zapoznania
się z nim przez opinię publiczną.
5.
Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
6.
inne zagadnienia
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa
karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę
7.
KOszty procesu
Punkt rozstrzygnięcia z
wyroku
Przytoczyć okoliczności
IV.
Sąd na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonej D. Ł. (1) na rzecz oskarżyciela prywatnego
kwotę 300 złotych tytułem zwrotu uiszczonych przez niego zryczałtowanych wydatków postępowania
oraz kwotę 864 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, zaś na podstawie art. 628
pkt 2 kpk zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 520 złotych tytułem zwrotu kosztów
procesu, w tym opłatę w kwocie 500 złotych.
7.
PodpisSygn. akt 737/23
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29.04.2024r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie w V Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: sędzia Marek Krysztofiuk
Protokolant:B. C.
w obecności oskarżyciela prywatnego A. S.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 22.03 i 18.04.2024r.sprawy:
D. Ł., c. A. i W., ur. (...) w W.
oskarżonej o to, że:
w bliżej nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż 20 lutego 2020 roku, za pomocą środków masowego komunikowania się,
wypowiadając się użyła sformułowań słownych, wyemitowanych następnie w programie telewizyjnym „(...)” na antenie telewizji
(...), tj. słów: „ja się zastanawiam według jakiej stawki – 5, 8 czy 23 procent VAT ci państwo są potem rozliczani i czy to ewentualnie
z ich świeżością jest jakoś związane, jak oblecą te wszystkie imprezy w jednym tygodniu, świeżość ich jest taka jak tych pączków 14-
sto dniowych, a tam pan S. się pojawił, nasz stary znajomy ze wszystkich demonstracji”, czym pomówiła A. S. o to, że uczestniczy w
demonstracjach o charakterze opozycyjnym w charakterze osoby najemnej, za wynagrodzeniem, będąc rozliczanym za to działanie
według określonej stawki VAT, o wartości związanej ze „świeżością” danej osoby, a zatem o postępowanie i właściwości, które
mogły poniżyć go w opinii publicznej, tj. o czyn z art. 212§2 kk,
orzeka:
I.
oskarżoną D. Ł. uznaje za winną zarzuconego jej czynu i za tak przypisany czyn na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1
k.k. skazuje oskarżoną, zaś na podstawie art. 212 § 2 k.k. wymierza jej karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość
jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;
II.
na podstawie art. 212 § 3 k.k. orzeka od oskarżonej D. Ł. nawiązkę na rzecz (...) ul. (...), (...)-(...) W. w wysokości 5000 zł (pięć
tysięcy) złotych;
III.
na podstawie art. 43 b k.k. orzeka wobec oskarżonej D. Ł. środek karny podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez
zamieszczenie go przez okres 1 (jednego) roku od daty uprawomocnienia w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie internetowej
Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie;
IV.
na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądza od oskarżonej D. Ł. na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 300 (trzystu) zł tytułem zwrotu
uiszczonych przez niego zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 864 (osiemset sześćdziesiąt cztery) zł tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego, zaś na podstawie art. 628 pkt 2 kpk zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 520
(pięćset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym opłatę w kwocie 500 (pięćset) złotych;UZASADNIENIE
Formularz UK 1
Sygnatura akt
V K 824/22
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć
uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.
albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu,
sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.
1.
USTALENIE FAKTÓW
1.1.
Fakty uznane za udowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.1.1.
A. V.
1.
Działając umyślnie w krótkim odstępie czasu z góry powziętym zamiarem:
• w dniu 27 lipca 2012 r. kierując wiadomość elektroniczną (email) z adresu (...) na adres
mail: W. C. (1) (...), D. N. oraz M. L. określając czynności W. C. (1) m.in. słowami:
„ w nawizaniu do Pana prób pozbawienia mnie majątku i praw wielkiej wartości, w
załączeniu poniżej przekazujemy Panu zawartą umowę z dnia 17 grudnia 2020 roku”,
„Działania Pana są i będą traktowane jako celowe i zamierzone od tejże daty, w tym
przypadku jako działanie na wielką szkodę Spółki – Nabywcy przedsiębiorstwa, w której
mam bezwzględne prawo do funkcji Prezesa Zarządu spółki oraz ustalonego niniejszą
umową wynagrodzenia miesięcznego a także 30 % udziałów zgodnie z &7 w związku z
&5 oraz &6”, „Działania wyżej opisane wyczerpują znamiona istnienia obecnie od ponad
trzech miesięcy zorganizowanej grupy przestępczej celem wyłudzenia praw majątkowych
oraz pracowniczych na wielką skalę wobec Menadżera i Spółki, postanowień zawartej
umowy oraz Spółki, będącej we wspólnym z Menadżerm zarządzie majątkowym Spółki
w związku z &8 pkt 8.2”;
• w dniu 3 sierpnia 2021r. kierując wiadomość elektroniczną (email) z adresu (...) na
adres mail: W. C. (1) (...), D. N., P. L., T. P., K. R. określając czynności W. C. (1)
m.in. słowami: „ zlecenie kradzieży w dniu dzisiejszym auta z parkingu pod fałszywym
pretekstem prawnym – na naszym firmowym w E. przy ul. (...) będocego w mojej
wyłącznej dyspozycji – jest przekroczeniem wszelkich barier prawnych”,
pomówił W. C. (1) o takie postępowanie, które mogłoby narazić go na utratę zaufania
potrzebnego do pełnienia funkcji członka zarządu spółek: (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. (KRS:
(...)), (...) sp z o.o. z siedzibą w L. (KRS: (...)), (...) z siedzibą w L. (KRS: (...)) oraz
komplementariusza spółki: (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w L. (nr KRS: (...)),
tj. o czyn z art. 212 § 1 kk w zw. z art. 12 kk;
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione
Dowód
Numer
karty
zeznania
oskarżyciela
prywatnego
74v-75
W. C. (1) zajmował się branżą (...). W kwietniu 2020 r. poznał A. V., który szukał zatrudnienia,
ponieważ spółka (...), którą zarządzał znajdowała się w upadłości. 08.07.2020 r. W. C. (1) i A. V.
zawarli umowę, na mocy której oskarżony zobowiązał się m. in. do uzyskania finansowania nowych
projektów dla spółki (...), w której oskarżyciel pełnił funkcję prezesa zarządu. We wrześniu 2020 r.
oskarżony zainteresował W. C. (1) zakupem od syndyka majątku upadłej spółki (...). W tym celu
powołana została spółka (...). 17.12.2020 r. W. C. (1) zawarł w imieniu spółki (...) umowę, na
podstawie której oskarżony miał współpracować z syndykiem masy upadłości (...) w zakresie sprzedaży
jej majątku na rzecz spółki (...). A. V. od dnia 29.06.2021 r. pełnił w tym celu w spółce funkcję
dyrektora zarządzającego. Umowa ta została rozwiązana w dniu 29.06.2021 r.
rozwiązanie
kontraktu
menadżerskiego
z
dnia
29.06.2021 r.
14
zeznania
oskarżyciela
prywatnego
74v-75
A. V. we wiadomości e-mail z dnia 27.07.2021 r. przesłanej do W. C. (1), D. N. (dyrektor ds.
inwestycji w spółce (...)) oraz M. L. (ówczesnego pełnomocnika oskarżonego) zamieścił wpis,
określając czynności W. C. (1) m. in. słowami: „ w nawiązaniu do Pana prób pozbawienia mnie
majątku i praw wielkiej wartości, w załączeniu poniżej przekazujemy Panu zawartą umowę z dnia 17
grudnia 2020 roku”, „Działania Pana są i będą traktowane jako celowe i zamierzone od tejże daty, w
tym przypadku jako działanie na wielką szkodę Spółki – Nabywcy przedsiębiorstwa, w której mam
bezwzględne prawo do funkcji Prezesa Zarządu spółki oraz ustalonego niniejszą umową wynagrodzenia
miesięcznego a także 30 % udziałów zgodnie z &7 w związku z &5 oraz &6”, „Działania wyżej opisane
wyczerpują znamiona istnienia obecnie od ponad trzech miesięcy zorganizowanej grupy przestępczej
celem wyłudzenia praw majątkowych oraz pracowniczych na wielką skalę wobec Menadżera i Spółki,
postanowień zawartej umowy oraz Spółki, będącej we wspólnym z Menadżerm zarządzie majątkowym
Spółki w związku z &8 pkt 8.2”;
wydruk maila
oskarżonego
A. V.
15
Oskarżony A. V. dnia 03.08.2021 r. przesłał wiadomość elektroniczną do W. C. (1), D. N.; P. L. (radcy
prawnego, (...)), T. P., K. R. (radców prawnych, doradców podatkowych, (...)), w której posłużył się
słowami: „ zlecenie kradzieży w dniu dzisiejszym auta z parkingu pod fałszywym pretekstem prawnym
– na naszym firmowym w E. przy ul. (...) będocego w mojej wyłącznej dyspozycji – jest przekroczeniem
wszelkich barier prawnych”.
wydruk maila
oskarżonego
A. V.
18
1.1.2.
A. V.
2. W dniu 27 października 2021r. za pomocą środka maskowej komunikacji tj. portalu
społecznościowego (...) zamieszczając na profilu będącego w jego dyspozycji i oznaczonego
A. V. wpis zawierający m.in. słowa : „Niniejszym informuję o mojej rezygnacji z członkostwa
w (...) z dniem 27 października 2021 roku. Powodem głównym tej decyzji jest przyjęcie
do swojego grona na członka wspierającego firmę (...) sp. z o.o. z L., będącej częścią
firm Pana W. C. (1), osoby kompletnie niewiarygodnej i która to w sposób niezgodny z
jakimikolwiek zasadami etycznymi i biznesowymi z rażącym naruszeniem prawa polskiego
przejęła znaczący majątek osób prywatnych. Decyzja jest dla mnie przykra i jedyna możliwa
wobec jednoczesnego obniżenia standardów etycznych w (...), kierowanej przez Prezesa Z. G. z
Grupy (...) SA i Dyrektora (...) A. S..” pomówił umyślnie W. C. (1) o takie postępowanie, które
mogłoby poniżyć go w opinii publicznej i mogły naraziły na utratę zaufania potrzebnego do
pełnienia funkcji w organach spółek: (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. (KRS: (...)), (...) z siedzibą
w L. (KRS: (...)) oraz organu spółki: (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w L. (nr KRS: (...)),
tj. o czyn z art. 212 § 2 kk;
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione
Dowód
Numer
karty
zeznania
oskarżyciela
prywatnego
74v-75
zawiadomienie
z
dnia
9
września 2021
r. o przyjęciu
W.
C.
(1)
w
poczet
członków
zwyczajnych
(...)
20
W. C. (1) od 07.09.2021 r. jest członkiem (...), organizacji branżowej, która zrzesza średnie i duże
przedsiębiorstwa sektora (...). Nadto, od wskazanej daty jest również członkiem (...) - organizacji branży
(...), skupiającym przedstawicieli wszystkich wiodących firm (...).
zawiadomienie
z
dnia
16
września 2021
r. o przyjęciu
W.
C.
(1)
w
poczet
członków (...)
21
zeznania
oskarżyciela
prywatnego
74v-75
2. A. V. 27 października 2021 roku opublikował na portalu społecznościowym (...) w sieci Internet
wiadomości jego autorstwa, w której poinformował o rezygnacji z członkowska w (...) z dniem 27
października 2021 r. Jako powód tej decyzji wskazał " przyjęcie do swojego grona na członka
wspierającego firmę (...) sp. z o.o. z L., będącej częścią firm Pana W. C. (1), osoby kompletnie
niewiarygodnej i która to w sposób niezgodny z jakimikolwiek zasadami etycznymi i biznesowymi z
rażącym naruszeniem prawa polskiego przejęła znaczący majątek osób prywatnych".
wydruk
wiadomości
oskarżonego
A. V.
19
1.2.
Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.2.1.
A. V.
jak w pkt 1.1.1.
jak w pkt 1.1.2
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione
Dowód
Numer
karty
wyjaśnienia
oskarżonego
49
wydruk maila
oskarżonego
A. V.
15,
18
Pomówienie W. C. (1) we wiadomości elektronicznej oraz za pośrednictwem środków masowego
komunikowania tj. portalu (...) takie postępowanie, które mogłoby narazić go na utratę zaufania
potrzebnego do pełnienia funkcji członka zarządu spółek: (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. (KRS: (...)),
(...) sp z o.o. z siedzibą w L. (KRS: (...)), (...) z siedzibą w L. (KRS: (...)) oraz komplementariusza
spółki: (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w L. (nr KRS: (...)).
wydruk
wiadomości
oskarżonego
A. V.
19
2.
OCena DOWOdów
2.1.
Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 1.1
Dowód
Zwięźle o powodach uznania dowodu
1.1.1
1.1.2
zeznania
oskarżyciela
prywatnego
Zeznania oskarżyciela prywatnego odnośnie okoliczności z pkt. 1, w jakich opisał
on swoją rolę, pełnioną funkcję w branży nie budzi wątpliwości w kontekście
pozostałego materiału dowodowego, uzupełniając się w tym zakresie z nieosobowymi
źródłami dowodowymi. Fakt z pkt 1 dotyczący wzajemnej współpracy między
oskarżonym, a oskarżycielem prywatnym, jak i zamieszczenia przedmiotowych treści
przez A. V. w zestawieniu z dowodami materialnymi jest bezsporny. W tym zakresie
zeznania oskarżyciela prywatnego są wiarygodne. Samo jednak negatywne odebranie
przez oskarżyciela prywatnego danych treści jako krytykę jego postępowania
czy pejoratywną ocenę jego właściwości nie jest wystarczające do przypisania
odpowiedzialności z art. 212 kk. Zasadnicze znaczenie miała tutaj ocena zachowania
oskarżonego przez pryzmat znamion zarzucanego jej czynu, które w ocenie Sądu nie
zostało popełnione, o czym szerzej Sąd wypowie się w dalszej części uzasadnienia.
1.1.1
1.1.2
wyjaśnienia
oskarżonego
Brak podstaw do kwestionowania. W pełni wiarygodne, rzeczowe i spójne. W sposób
szczegółowy przedstawiające okoliczności relacji z oskarżycielem prywatnym oraz
powodów umieszczenia przedmiotowych treści, potwierdzające ich sporządzenie.
1.1.1
1.1.2
wydruk maili
oskarżonego
A. V.,
Przedmiotowe dokumenty w sposób obiektywny potwierdzają niekwestionowane
w niniejszej sprawie okoliczności w zakresie umieszczenia przez oskarżonego
przedmiotowych treści, w pełni korelując z wyjaśnieniami oskarżonego jak i
zeznaniami oskarżyciela prywatnego.
wydruk
wiadomości
oskarżonego
A. V.
1.1.1
1.1.2
rozwiązanie
kontraktu
menadżerskiego
z
dnia
29.06.2021 r.
Brak podstaw do kwestionowania dokumentu.
1.1.1
1.1.2
zawiadomienie
z
dnia
16
września 2021
r. o przyjęciu
W.
C.
(1)
w
poczet
członków (...)
Brak podstaw do kwestionowania dokumentu.
1.1.1
1.1.2
zawiadomienie
z
dnia
9
września 2021
r. o przyjęciu
W.
C.
(1)
w
poczet
członków (...)
Brak podstaw do kwestionowania dokumentu.
2.2.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 1.1 albo
1.2
Dowód
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
3.
PODSTAWA PRAWNA WYROKU
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Oskarżony
☐
3.1. Podstawa prawna skazania albo
warunkowego umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
☐
3.2. Podstawa prawna skazania albo
warunkowego umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
☐
3.3.
Warunkowe
umorzenie
postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania
☐
3.4. Umorzenie postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania
☒
3.5. Uniewinnienie
I
A. V.
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia
Na podstawie art. 212 § 1 kk ten kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję osobę prawną lub jednostkę organizacyjną
niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na
utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie lub karze ograniczenia
wolności.
Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 października 2017 r., sygn. akt V KK
278/17 (Legalis 1695951), ocena charakteru wypowiedzi jako wypełniającej znamiona przestępstwa zniewagi lub zniesławienia,
może być dokonana wyłącznie w drodze dokładnej analizy treści tej wypowiedzi. Nie tylko dosłowna treść wypowiedzi wpływa na
jej ocenę karno-prawną, ale w równym stopniu znaczenie mają okoliczności i miejsce jej sformułowania, jak również wcześniejsze
zachowanie pokrzywdzonego tą wypowiedzią oraz treść i sposób wyrażenia przez niego określonych opinii. Nie jest przy tym
możliwe ustalenie z góry, jaki konkretnie rodzaj wypowiedzi może zostać zakwalifikowany, jako wypowiedź zniesławiająca
lub znieważająca. Oceny takiej musi dokonać każdorazowo sąd orzekający w sprawie - przy uwzględnieniu specyficznych i
wyjątkowych okoliczności faktycznych występujących w realiach takiej sprawy. Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
17 maja 2017 r., sygn. akt III KK 477/16 (Legalis 1617884) wskazano, że przedmiotem ochrony przepisu art. 212 § 1 kk
jest cześć i godność osoby pomawianej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub
narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Z drugiej strony niewątpliwą
jest konieczność ochrony takich wartości, jak swoboda wypowiedzi, wolność wyrażania opinii czy też realizacja prawa do sądu
poprzez podnoszenie w pismach procesowych określonych argumentów, w tym dotyczących sposobu postępowania innej osoby,
czy jej właściwości. Powyższe prawa i wolności nie są jednak nieograniczone, co oznacza, że niedopuszczalne jest przekraczanie
pewnych granic, zwłaszcza w zakresie ochrony czci i godności innych osób oraz poszanowania ich praw. Pozaustawowy kontratyp
prawa do dozwolonej krytyki odnosi się wyłącznie do takich sytuacji, w których krytyka ta jest konieczna, tj. dla obrony
uzasadnionego interesu konieczne jest naruszenie dobrego imienia innej osoby lub podmiotu zbiorowego. Wykroczenie poza
ramy konieczności skutkuje odpowiedzialnością za zniesławienie. Z kolei realizowanie funkcji ochronnej przepisu art. 212 § 1 kk
nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych,
wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia
społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa. Odmienne zapatrywanie na tę kwestię paraliżowałoby
przecież funkcjonowanie instytucji publicznych i prywatnych, uniemożliwiając skuteczne kierowanie zespołami ludzi, swobodne
wyrażanie krytyki, składanie skarg, inicjowanie i prowadzenie postępowań kontrolnych (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z
dnia 5 czerwca 2019 r. sygn. akt V KK 215/19 (LEX nr 3216831).
Zgodnie z art. 212 § 2 kk jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w art. 212 § 1 kk za pomocą środków masowego
komunikowania się podlega karze grzywny, ograniczenia wolności lub karze pozbawienia wolności do roku.
W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że oskarżyciel prywatny zarządzał szeregiem spółek branży (...), jak również w
przemyśle związanym z produkcją (...). W jednej z nich – (...) oskarżony pełnił funkcję dyrektora zarządzającego na mocy umowy
menadżerskiej, która została rozwiązana przez oskarżyciela bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wskutek takiej decyzji W. C.
(1), nie akceptując takiej formy zakończenia współpracy A. V. wyraził swoją opinię, oceniając działania oskarżyciela przesłał drogą
mailową wiadomość do współpracowników oskarżonego. Wiadomość z dnia 27 lipca 2021 roku została wysłana do oskarżyciela
prywatnego oraz do D. N. (dyrektor ds. inwestycji w spółce (...)) oraz M. L. (ówczesnego pełnomocnika oskarżonego), zaś
wiadomość z dnia 3 sierpnia 2021 roku do W. C. (1) i D. N. oraz pełnomocników oskarżonego - P. L. (radcy prawnego, (...)), T.
P., K. R. (radców prawnych, doradców podatkowych,(...)),– nie sposób uznać by wysłanie tej wiadomości do tak ukształtowanego
kręgu osób mogło poniżyć oskarżyciela prywatnego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego
stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Nadto, oskarżony w dniu 27 października 2021 roku zamieścił publiczny wpis na
portalu internetowym, informujący o przyczynach swojej rezygnacji z członka w (...), wskazując jako główny powód przyjęcie
w poczet jej członków osoby oskarżyciela prywatnego. W ocenie Sądu publikacja ta zwiera subiektywne odczucia oskarżonego
i stanowi uzasadnienie podjętej przez niego decyzji.
W ocenie Sądu klasyfikacja słów oskarżonego zarówno z wiadomości e-mail, jak i z powyższej publikacji na portalu
społecznościowym jako zniesławienia stanowi daleko idącą nadinterpretację użytych tam słów przez oskarżyciela prywatnego.
Zdaniem Sądu oskarżony działał w ramach przysługującej mu wolności wypowiedzi, wyrażenia swoich poglądów, która nie
przekraczała granic wyznaczonych przez prawo i zasady współżycia społecznego.
Wypowiedzi oskarżonego, w których oskarżyciel upatruje penalizowanych treści, sformułowane zostały w sposób wyważony
i zgodny z rzeczywistością. Wpis oskarżonego był wyważony, posiadał jedynie charakter ocenny. Kwestionowana wypowiedź
nie była z obiektywnego punktu widzenia ani obraźliwa, ośmieszająca, naruszająca godność osobistą oskarżyciela prywatnego w
świetle przyjętych norm społeczno-obyczajowych, ani też zdolna do wywołania możliwości poniżenia oskarżyciela prywatnego
w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania potrzebnego mu do wykonywania zawodu. Okoliczność, że W. C.
(1) w subiektywnym odczuciu odebrał niepochlebną recenzję oskarżonego jako zniesławiające nie jest okolicznością, która
przemawia i uzasadnia wypełnienie znamion wskazanych przepisów. Sąd zważył, że z kontekstu słów oskarżonego wynika, że
wypowiedź stanowiła niejako reakcję na działalność oskarżyciela jako taką. Nie stanowiła wyrażenia samoistnego zawierającego
nieuzasadniony atak na osobę oskarżyciela prywatnego. Wskazać należy, że W. C. (2) prowadził szereg spółek, inwestując w
kolejne przedsięwzięcia (...). Wśród osób, która miała pomóc oskarżycielowi w uzyskaniu finansowania nowych projektów był
oskarżony, który zainteresował oskarżyciela zakupem majątku upadłego przedsiębiorstwa. W tym celu współpracował z syndykiem
masy (...). Po czym w utworzonej we wskazanym celu spółce (...) objął funkcję dyrektora zarządzającego. Współpraca ta
zakończyła się na mocy decyzji W. C. (1), co w ocenie oskarżonego było krzywdzące a oskarżyciel miał kierować się jedynie
interesem własnym i ekonomicznym. Wypowiedzenie umowy menadżerskiej nie tylko pozbawiło oskarżonego środków do życia,
ale też uniemożliwiło opcję zakupu udziałów. Nie ulega wątpliwości, że kwestia działalności oskarżyciela była doniosła społecznie,
skoro dotyczyła spółki pozostającej w zainteresowaniu nie tylko udziałowców spółki, ale również innych powiązanych z nim
podmiotów, jak również jej dotychczasowych, jak i potencjalnych inwestorów, czyli bez wątpienia szerokiego kręgu osób. Tym
samym z faktu komentowania samej działalności w branży (...) trudno czynić zarzut z punktu widzenia społecznego interesu.
Przedmiot recenzji tj. umieszczenie krytycznej wypowiedzi nie sposób uznać za zniesławiającą. W kontekście funkcji jaką
sprawował oskarżyciel prywatny, wypowiedzi, które pojawiły się w Internecie w związku z pełnioną przez niego funkcją mieściły
się w ramach debaty publicznej w sprawie doniosłej społecznie i stanowi jedynie subiektywne uzasadnienie decyzji oskarżonego o
rezygnacji z funkcji członka w (...). Odnośnie natomiast wysłanych wiadomości e-mail to zdaniem Sądu wypowiedzi oskarżonego
stanowiły niejako przejaw wyrażenia własnego toku rozumowania wobec wątpliwości do co zasadności i nieporozumienia w
kwestii wzajemnie obowiązującej między stronami umowy, ale także funkcjonującego rynku (...) a jego celem było spowodowanie
reakcji zmierzającej do wyjaśnienia pojawiających się u niego w tym zakresie wątpliwości. Użyte przez niego sformułowania należy
uznać za charakterystyczne dla tego typu działań i nie przekraczają społecznie akceptowalnych norm. Tym samym niemożliwym
jest również uniknięcie pewnych sformułowań, właściwych dla danej sytuacji. Nadto, należy mieć na uwadze krąg osób do jakich
zostały wysłane przedmiotowe wiadomości e-mail.
Wszystkie twierdzenia oskarżonego, zarówno te w wiadomościach jak i opublikowane w Internecie są jedynie wyrazem
subiektywnej oceny zaistniałych okoliczności. Zrozumiałe, że niepochlebne recenzje są dla oskarżyciela niewygodne, jednak nie
oznacza to, że naruszają porządek prawny. Gdyby przyjąć takie rozumowanie, to zniesławieniem byłaby każda czynność, w tym
korespondencja, wpis, komunikat czy zawiadomienie, podjęta przez inną osobę lub podmiot, która byłaby dla nich niekorzystna
czy zbędna, stając się narzędziem nacisku na osoby lub podmioty, które mają odmienne interesy czy poglądy i chcą ich bronić.
W ocenie Sądu rozumowanie to jest błędne i nie może zasługiwać na ochronę prawną.
Wobec powyższego Sąd uniewinnił oskarżonego od zarzucanych mu czynów.
4.
KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
5.
Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
6.
inne zagadnienia
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa
karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę
7.
KOszty procesu
Punkt rozstrzygnięcia z
wyroku
Przytoczyć okoliczności
II
Zastosowano art. 632 pkt 1 kpk oraz art. 13 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23
czerwca 1973 r. (Dz.U. Nr 27, poz. 152 z późn. zm.).
7.
PodpisSygn. akt V K 824/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 października 2024 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w V Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Magdalena Szyluk
Protokolant:K. G./ D. P.
po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 26 marca 2024 roku, 27 czerwca 2024 roku.
10 października 2024 roku,
sprawy A. V.,
ur. (...) w K.
PESEL: (...)
oskarżonego o to, że:
1.
Działając umyślnie w krótkim odstępie czasu z góry powziętym zamiarem:
• w dniu 27 lipca 2012 r. kierując wiadomość elektroniczną (email) z adresu (...) na adres mail: W. C. (...), D. N. oraz M. L.
określając czynności W. C. m.in. słowami: „ w nawizaniu do Pana prób pozbawienia mnie majątku i praw wielkiej wartości, w
załączeniu poniżej przekazujemy Panu zawartą umowę z dnia 17 grudnia 2020 roku”, „Działania Pana są i będą traktowane jako
celowe i zamierzone od tejże daty, w tym przypadku jako działanie na wielką szkodę Spółki – (...) przedsiębiorstwa, w której
mam bezwzględne prawo do funkcji Prezesa Zarządu spółki oraz ustalonego niniejszą umową wynagrodzenia miesięcznego
a także 30 % udziałów zgodnie z &7 w związku z &5 oraz &6”, „Działania wyżej opisane wyczerpują znamiona istnienia
obecnie od ponad trzech miesięcy zorganizowanej grupy przestępczej celem wyłudzenia praw majątkowych oraz pracowniczych
na wielką skalę wobec Menadżera i Spółki, postanowień zawartej umowy oraz Spółki, będącej we wspólnym z M. zarządzie
majątkowym Spółki w związku z &8 pkt 8.2”;
• w dniu 3 sierpnia 2021r. kierując wiadomość elektroniczną (email) z adresu (...) na adres mail: W. C. (...), D. N., P. L., T.
P., K. R. określając czynności W. C. m.in. słowami: „ zlecenie kradzieży w dniu dzisiejszym auta z parkingu pod fałszywym
pretekstem prawnym – na naszym firmowym w E. przy ul. (...) będocego w mojej wyłącznej dyspozycji – jest przekroczeniem
wszelkich barier prawnych”,
pomówił W. C. o takie postępowanie, które mogłoby narazić go na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia funkcji członka zarządu
spółek: (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. (KRS: (...)), (...) sp z o.o. z siedzibą w L. ((...): (...)), (...) z siedzibą w L. (...) (...)) oraz
komplementariusza spółki: (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w L. (nr(...): (...)),
tj. o czyn z art. 212 § 1 kk w zw. z art. 12 kk;
2.
W dniu 27 października 2021r. za pomocą środka maskowej komunikacji tj. portalu społecznościowego (...) zamieszczając na
profilu będącego w jego dyspozycji i oznaczonego A. V. wpis zawierający m.in. słowa : „Niniejszym informuję o mojej rezygnacji
z członkostwa w (...) z dniem 27 października 2021 roku. Powodem głównym tej decyzji jest przyjęcie do swojego grona na
członka wspierającego firmę (...) sp. z o.o. z L., będącej częścią firm (...), osoby kompletnie niewiarygodnej i która to w sposób
niezgodny z jakimikolwiek zasadami etycznymi i biznesowymi z rażącym naruszeniem prawa polskiego przejęła znaczący majątek
osób prywatnych. Decyzja jest dla mnie przykra i jedyna możliwa wobec jednoczesnego obniżenia standardów etycznych w (...) (...),
kierowanej przez Prezesa Z. G. z Grupy (...) SA i (...) I. A. S..” pomówił umyślnie W. C. o takie postępowanie, które mogłoby
poniżyć go w opinii publicznej i mogły naraziły na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia funkcji w organach spółek: (...) sp. z
o.o. z siedzibą w L. ((...): (...)), (...) z siedzibą w L. ((...): (...)) oraz organu spółki: (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w L. (nr (...): (...)),
tj. o czyn z art. 212 § 2 kk;
orzeka:
I.
uniewinnia A. V. od zarzucanych mu w punktach 1 i 2 czynów;
II.
na podstawie art. 632 pkt. 1 kpk koszty sądowe w niniejszej sprawie w całości ponosi oskarżyciel prywatny.UZASADNIENIE
Formularz UK 1
Sygnatura akt
VK1449/22
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć
uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.
albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu,
sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.
1.
USTALENIE FAKTÓW
1.1.
Fakty uznane za udowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.1.1.
H. S. (1)
na blogu internetowym prowadzonym na stronie (...) umieściła w dniu 22 lipca 2019 roku tekst
pt. „ (...) ” oraz w dniu 5 września 2019 roku tekst pt. „ (...)”, w których pomówiła J. B. (1),
rozgłaszając za pomocą środków masowego komunikowania nieprawdziwe zarzuty, jakoby J.
B. (1) będąc (...) w M. stwarzał sposobność do zarabiania przez A. S. (1) milionów złotych
rocznie, że transakcje dotyczące sprzedaży (...) były m.in. przez J. B. (1) finalizowane w taki
sposób, aby prowizję kasowała firma (...), że szkodził reputacji polskiej hodowli (...) do tego
stopnia, że powinny się nim zainteresować służby specjalne, że przez 3 ostatnie lata trollował
razem z A. S. (1)(...), że dokonał patologicznej, niekorzystnej transakcji, jaką była sprzedaż
(...) podczas (...) oraz że wykorzystując swoją pozycję sędziego i członka władz (...) przez
trzy lata blokował przyjazdy sędziów na pokazy do Polski, zniechęcał klientów do zakupu (...)
w Polsce oraz kontestował za granicą wszelkie działania Polski związane z hodowlą (...), to
jest o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej i narazić
na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej przez niego funkcji (...) oraz prowadzonej
przez niego działalności gospodarczej pod nazwą (...), tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z
art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione
Dowód
Numer
karty
Zeznania J. B.
(1)
174v-177
Zeznania A. S.
(1)
177-179
J. B. (1) jest znanym i powszechnie cenionym w Polsce i na świecie ekspertem w zakresie hodowli (...).
Jest również członkiem zarządu (...). Od 1977r pracował w (...), gdzie od 1997r. pełnił funkcję (...).
W 2016 r. ówczesny prezes (...)) podległy ówczesnemu (...) K. J. odwołał J. B. (1) z funkcji (...). W
tym samym czasie odwołany został również (...) w J. M. T..
Zeznania J. L.
190-191
J. B. (1) prowadził również działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w m. M., w woj. (...).
Przedmiotem w/w działalności było m.in doradztwo hodowlane i pośrednictwo w handlu (...).
informacja
z
CEiD
188-188v
H. S. (1) była osobą znaną J. B. (1) od wielu lat. Była ona sympatykiem (...). Za czasów gdy J. B. był
(...) w M. przyjeżdżała do (...). J. B. spotykał ją na (...). H. S. przyjeżdżała do (...) jako sympatyk (...),
a później przez jakiś czas prowadziła (...), która została nabyta przez prywatnego właściciela.
Zeznania J. B.
(1)
174v-177
Zeznania J. B.
(1)
174v-177
A. S. (1) od 1995r. do 2016r. była głównym specjalistą ds. hodowli (...) w (...), która sprawowała
funkcje właścicielskie wobec m.in (...). Do jej obowiązków należał nadzór merytoryczny, hodowlany
nad spółkami, (...)
A. S. (1) znała H. S. (1) od 1998r., kiedy jako przedstawiciel prywatnego przedsiębiorcy i zgłosiła
się ona do (...) z chęcią zakupu prywatyzowanej wtedy (...). Z ramienia właściciela, czyli (...) A.
S. uczestniczyła w procesie prywatyzacyjnym, pojechała wtedy z p. S. do K. pokazać (...). Później
wymienione spotkały się kilkukrotnie na imprezach, różnych okazjach, były to okazje wyłącznie
zawodowe.
Zeznania A. S.
(1)
177-179
zeznania J. B.
174v-177
Po pewnym czasie od odwołania J. B. (1) na funkcję (...) w M. powołany został M. G., zaś H. S. (1)
objęła (...) stanowisko dyrektora d.s. hodowli . H. S. (1) kierowała następnie (...) w B., a potem została
powołana na stanowisko (...) w J. P., z którego po proteście pracowników (...) została odwołana w
marcu 2023r.
fakty
notoryjne
wydruki
z
bloga
10-19
zeznania J. B.
174v-177
W dniu 22 lipca 2019 roku na blogu internetowym prowadzonym na stronie (...) H. S. (1) zamieściła
tekst pt. „ (...)” zaś w dniu 5 września 2019 roku tekst pt. „(...)”.
W tekstach tych zawarła pod adresem stwierdzenia, że J. B. (1) będąc (...) w M. stwarzał sposobność
do zarabiania przez A. S. (1) milionów złotych rocznie, że transakcje dotyczące sprzedaży (...) były
m.in. przez J. B. (1) finalizowane w taki sposób, aby prowizję kasowała firma (...), że szkodził reputacji
polskiej hodowli (...) do tego stopnia, że powinny się nim zainteresować służby specjalne, że przez 3
ostatnie lata trollował razem z A. S. (1)(...), że dokonał patologicznej, niekorzystnej transakcji, jaką była
sprzedaż (...) podczas (...) oraz że wykorzystując swoją pozycję sędziego i członka władz (...) przez
trzy lata blokował przyjazdy sędziów na pokazy do Polski, zniechęcał klientów do zakupu (...) w Polsce
oraz kontestował za granicą wszelkie działania Polski związane z hodowlą (...).
H. S. (1) napisała :
" jak to możliwe, by (...) B. i T., zarabiający po ok. 300 tys. zł rocznie, pozwalali zarobić koleżance A.
S. (która sama zarabiała jako (...) dużo mniej niż (...)) miliony złotych rocznie? Rozważano nieraz, w
bardzo różnym gronie, czy, kto i z kim się dzielił?"
" Tymczasem wokół (...) powstała istna pajęczyna klientów i opłacanych współpracowników, zwana
w środowisku hodowców “kółkiem różańcowym”. Kółko to zazdrośnie strzegło swoich finansowych
tajemnic. Większe transakcje były “dopinane” wcześniej przez (...) — w czym nie ma wprawdzie nic
nagannego, ale transakcje te finalizowano w taki sposób, że prowizję kasował (...). A to już bywało
zastanawiające”.
„Mechanizm ten ujawniła najbardziej patologiczna spośród transakcji, (nadal będąca w trakcie
prześwietlania), a mianowicie sprzedaż (...) podczas (...). A było to tak: J. B. uzgodnił z klientem
zeznania A. S.
(1)
177-179
zainteresowanym dzierżawą (...), że warunkiem dzierżawy (...) będzie zakup (...) za określoną sumę. Jak
się okazało, suma ta wyniosła 440 tys. euro. Całkiem kreatywny pomysł, tyle że klient, dzierżawiący (...)
przez rok, otrzymał prawo do pobrania od niej dwóch embrionów, za co już M. (wg umowy) nie dostał
ani grosza. To nie koniec, gdyż (...), wystawiana na płatnych pokazach przez dzierżawcę, zarobiła tym
sposobem ogromne kwoty, co przecież było łatwe do przewidzenia. Czyżby oddający (...) w dzierżawę,
doświadczony w branży, (...) B., podczas negocjacji tych przychodów nie przewidział? W rezultacie
owej transakcji, (...) wygrała (w okresie dzierżawy) nagrody finansowe w wysokości - bagatela! - ponad
300 tys. euro. Pobrane od niej embriony miały w tamtym czasie szacunkową wartość co najmniej 150
tys. każdy (to daje kolejne 300 tys. euro). Podsumowując: klient, z tytułu współpracy z M., otrzymał
600 tys. euro plus (...). Zapłacił zaś 440 tys. Ta suma, jakoby wylicytowana (...) (co wzbudziło niemałą
sensację, bo rzeczywista wartość (...) wynosiła ok. 100 tys. euro, znacząco napompowała wynik (...).
Dodatkowo, (...) skasował i 12% prowizji - 52800 euro, obniżając w ten sposób przychód M. z całości ;
omawianej transakcji. Czysty zysk! Tylko czy aby na pewno dla M.? Trudno także nie zauważyć, że (...)
tylko jeden klient miał świadomość, że zakup (...) wiąże się z dodatkowymi, hojnymi świadczeniami.
Inni klienci, licytujący w dobrej wierze, mają prawo czuć się wyprowadzeni w pole”.
"Tymczasem (...) A. podjął znakomitą decyzję, by służby specjalne obserwowały tegoroczną (...). Moim
zdaniem, nie będą miały wiele do roboty. Wystarczy, jak przypilnują (...) doradców: A. S. i J. B.. Nikt
bowiem tak jak ta dwójka nie dysponuje równie wielkim doświadczeniem, by skutecznie zaszkodzić
reputacji polskiej hodowli i namieszać (...)".
„Jak widzieliśmy, (...) przebiegł dość sprawnie, (...) się udała i - mimo że nie było tzw. atmosfery i nikt
nie był do końca usatysfakcjonowany - jest to oczekiwany od dawna przełom. A stało się tak między
innymi dlatego, że po raz pierwszy od trzech lat nie było trollowania (...) przez A. S. i J. B.”.
„Dziś wiele się mówi o „farmach trolli” - czy przypadkiem „farma” taka (nawet jeśli liczyła sobie
zaledwie kilka trolli) nie funkcjonowała aby nadzwyczaj sprawnie do czasu wejścia A. S. i J. B. do rady
(...)? Czyli de facto aż do przejęcia kontroli nad M. i (...)? Rzecz to warta zastanowienia. A dlaczego
tak ważne było odzyskanie kontroli nad M.? Bo tak naprawdę J. to tylko kłopoty i (...) bomba, której
lont łatwo zapalić, a z M. można jeszcze coś po cichu uszczknąć”.
Tymczasem A. S. i J. B., wykorzystując swoją pozycję sędziów i członków władz (...), byli w stanie
przez trzy lata blokować przyjazdy sędziów na pokazy do Polski, zniechęcać klientów do zakupu (...)
w Polsce oraz kontestować za granicą wszelkie działania Polski związane z hodowlą (...). Czy można
sobie wyobrazić sytuację, w której były (...), odpowiedzialny np. za produkcję polskich czołgów, wraz
z byłym (...) spółki je produkującej, jedzie do kraju nabywcy i opowiada tam o tego czołgu wadach?
Czy nie kwalifikowałoby się to aby pod zarzut zdrady państwa polskiego? Na nasze szczęście (...) to
nie czołgi, a w armii też już nie służą, ale - jak to się mówi - „niesmak pozostał”.
H. S. (1) nie była dotychczas karana
karta karna
1.2.
Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.2.1.
H. S. (1)
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione
Dowód
Numer
karty
Brak takich faktów
2.
OCena DOWOdów
2.1.
Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 1.1
Dowód
Zwięźle o powodach uznania dowodu
zeznania J. B.
(1)
Zeznania sąd uznał za wiarygodne, tym bardziej, że znajdowały one potwierdzenie
w zeznaniach A. S. i J. L., jak również w powszechnie dostępnych i potwierdzonych
informacjach dot. działań podejmowanych wobec J. B. jako (...). W ocenie sądu J.
B., który zaprzeczył wszystkim twierdzeniom osk. H. S. zeznawał w sposób logiczny,
konsekwentny i spójny. Jego depozycje nie zostały w żaden sposób zakwestionowane,
zaś oskarżona w toku procesu nie widziała potrzeby aby przedstawić znane jej
okoliczności, które potwierdzałyby jej wersję zdarzeń (art. 213 kk). Zwraca również
uwagę fakt, że jak podał sam J. B. nie pozostawał on w żadnym konflikcie z H. S.
( oczywiście poza niniejszą sprawą), zatem w ocenie sądu nie miał powodów aby
składać fałszywe zeznania.
Zeznania A. S.
(1)
W ocenie sądu świadek A. S. złożyła zeznania spójne, konsekwentne i szczere.
Świadek opisała swoją funkcję w (...) i jej uprawnienia nadzorcze wobec (...).
Przedstawiła również jak postrzegany w środowisku hodowców (...) był J. B. i jak
funkcjonowała (...) gdy był (...). Świadek opisała również okoliczności dot. sprzedaży
(...) oraz zasady współpracy z firmą (...). W ocenie sądu brak jest jakichkolwiek
powodów aby kwestionować zeznania świadka.
zeznania J. L.
Świadek jako (...) nie był bezpośrednio zaangażowany w niniejszą sprawę i złożył
zeznania w których wskazał, że nie są mu znane przypadki aby J. B. wpływał np.
na sędziów aby nie przyjeżdżali do Polski sędziować (...). Według relacji świadka
to sami sędziowie solidaryzując się z J. B. po jego odwołaniu wyrażali zamiar
nieprzyjeżdżania do Polski W ocenie sadu zeznania świadka są logiczne, spójne i brak
jest podstaw do ich kwestionowania.
Informacja z
CEiD
dokument niekwestionowany, wiarygodny
1.1.1
wydruki
z
bloga
treść wpisów zamieszczonych na blogu nie budzi wątpliwości ani co do rzeczywistej
zawartości jak tego, że ich autorem była H. S.
karta karna
dokument wystawiony przez uprawniony organ w zakresie jego kompetencji.
2.2.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 1.1 albo
1.2
Dowód
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
3.
PODSTAWA PRAWNA WYROKU
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Oskarżony
☒
3.1. Podstawa prawna skazania albo
warunkowego umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem
I.
H. S. (1)
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
Oskarżona stanęła pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 212 § 1 w zw. z § 2 kk. Przepis ten stanowi : kto pomawia inną
osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub
właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu
lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. W paragrafie 2 przewidziano typ kwalifikowany w
sytuacji gdy sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania. Wówczas podlega
grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
W art. 213 § 1 i 2 przewidziano wyłączenie odpowiedzialności za pomówienie w sytuacji gdy:
• zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy ( dotyczy wyłącznie art. 212 §1 kk)
• zarzut podnoszony lub rozgłaszany publicznie jest prawdziwy i dotyczy on postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną
lub służący obronie społecznie uzasadnionego interesu.
Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 § 1 KK jest cześć i godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są
sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej, oraz np. o brak kompetencji lub zdolności do wykonywania danego
zawodu. Wartość w postaci omówionego przedmiotu ochrony pozostawać oczywiście powinna w równowadze z koniecznością
ochrony innych wartości, to jest prawa do swobody wypowiedzi, prawa do krytyki. Prawo do "krytyki" nie może być utożsamiane z
prawem do "zniesławiania". Tak bowiem, jak każdy człowiek ma prawo do wolności wyrażania opinii, tak również każdy człowiek
ma prawo do poszanowania swojego życia zawodowego, prywatnego i rodzinnego, a prawo do wolności wyrażania opinii zasadnie
może podlegać ograniczeniom ze względu m.in. na ochronę dobrego imienia i praw innych osób (wyr. SN z 17.3.2015 r., V KK
301/14, KZS 2015, Nr 6, poz. 15).
Przez pomawianie rozumie się przypisywanie, zarzucanie, posądzanie lub oskarżanie innej osoby o określone postępowanie lub
właściwości, które zawierają negatywną oceną mającą jednak w konsekwencji prowadzić do poniżenia pomawianego w opinii
publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Treścią pomówienia
będą zazwyczaj rozgłaszane informacje nieprawdziwe, należy jednak zauważyć, że karalne pomówienie może także, w określonych
warunkach, dotyczyć informacji prawdziwych (art. 213). Ponadto pomówienie może polegać zarówno na twierdzeniu określonej
okoliczności, jak i na przeinaczeniu okoliczności prawdziwej (wyr. SN z 12.9.1938 r., 3 K 3152/37, Zb.Orz. 1939, poz. 29). Art.
212 kk nie ogranicza formy pomówienia, zakładając, że możliwe jest ono w jakiejkolwiek postaci.
Istotą pomówienia jest co najmniej potencjalna zdolność do poniżenia pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narażenia
na utratę zaufania. Pomówienie jest więc przestępstwem formalnym z abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, dla
dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez pokrzywdzonego, ale
odpowiedzialność karna uzależniona jest od możliwości wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej w postaci
możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania (post. SN z 14.10.2010 r., II KK 105/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1963).
Do popełnienia przestępstwa z art. 212 kk konieczne jest jedynie to, aby zawarte w pomówieniu informacje były obiektywnie
zdatne do wywołania wskazanego skutku i nie jest ważne, czy zostały uznane za prawdziwe (post. SN z 9.10.2001 r., IV KKN
78/97).
Narażenie na poniżenie pokrzywdzonego w opinii publicznej zachodzi w sytuacji, gdy istnieje realne niebezpieczeństwo
pogorszenia w odbiorze społecznym ukształtowanej co do niego opinii. Poniżenie oznacza bowiem zawsze pomniejszenie
lub uszczuplenie wartości innej osoby, jej upokorzenie lub zhańbienie (odebranie dobrego imienia).Natomiast narażenie
pokrzywdzonego na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności musi być oceniane w
kontekście wymagań i oczekiwań związanych z zajmowanym przez pokrzywdzonego stanowiskiem, wykonywanym zawodem
lub prowadzoną działalnością. Istotą utraty zaufania jest pomniejszenie, uszczuplenie wiarygodności (kredytu zaufania)
pokrzywdzonego i może dotyczyć zarówno stawianych mu wymagań etycznych (moralnych), jak i kompetencji zawodowych lub
faktycznych umożliwiających mu wykonywanie określonej działalności.
Ustawodawca w art. 212 § 2 kk wprowadził kwalifikowany typ przestępstwa zniesławienia polegający na dopuszczeniu się tego
czynu za pomocą środków masowego komunikowania. Środkami masowego komunikowania będą te wszystkie środki, których
działanie sprowadza się do masowego przekazywania rozmaitych treści. Czyli do środków tych wypadnie zaliczyć nie tylko prasę
drukowaną, przekaz radiowy i telewizyjny, lecz także książkę, plakat, film oraz przekaz przy pomocy Internetu (post. SN z
7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33).
Od strony podmiotowej przestępstwo zniesławienia zarówno w typie podstawowym, jak i kwalifikowanym może być popełnione
tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi zatem chcieć pomówić pokrzywdzonego,
albo przewidując, że jego słowa mogą mieć charakter pomawiający, na to się godzić.
Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy w ocenie sądu niewątpliwie posiada cechy zniesławienia działanie oskarżonej H. S.
polegające na wskazywaniu, że J. B. (1) będąc (...) w M. stwarzał sposobność do zarabiania przez A. S. (1) milionów złotych
rocznie, że transakcje dotyczące sprzedaży (...) były m.in. przez J. B. (1) finalizowane w taki sposób, aby prowizję kasowała firma
(...), że szkodził reputacji polskiej hodowli (...) do tego stopnia, że powinny się nim zainteresować służby specjalne, że przez 3
ostatnie lata trollował razem z A. S. (1) (...), że dokonał patologicznej, niekorzystnej transakcji, jaką była sprzedaż (...) podczas
(...) oraz że wykorzystując swoją pozycję sędziego i członka władz (...) przez trzy lata blokował przyjazdy sędziów na pokazy do
Polski, zniechęcał klientów do zakupu(...) w Polsce oraz kontestował za granicą wszelkie działania Polski związane z hodowlą (...).
Żadna z powyższych kwestii rozgłaszanych przez H. S. za pomocą środków masowego komunikowania nie znalazła potwierdzenia.
Zaprzeczyli jej przesłuchani w sprawie świadkowie. Również oskarżona nie opisała na podstawie jakich informacji oparła swoje
twierdzenia, nie podała żadnych szczegółowych okoliczności w jakich miałoby dojść do przytaczanych przez nią nieprawidłowych
zachowań J. B.. A. S. (1) zeznała, że uzyskiwała wynagrodzenie z racji pracy w (...) i J. B. nie stwarzał jej sposobności do
zarabiania milionów złotych rocznie. Powyższemu zaprzeczył również sam J. B., a sąd nie znalazł powodów aby odmówić wiary
jego twierdzeniom tym bardziej, że oskarżona nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń. Oskarżona
nie opisała w jaki sposób, za co, kiedy i gdzie J. B. miał stwarzać A. S. sposobność zarabiania milionów złotych rocznie. Stawiając
publicznie tego rodzaju zarzuty niezbędne było posiadanie sprawdzonych i wiarygodnych informacji o szczegółach tego rodzaju
bezprawnej działalności, tymczasem oskarżona ograniczyła się jedynie do gołosłownych twierdzeń. Zauważyć również należy,
że gdyby oskarżona rzeczywiście dysponowała wiedzą o stwarzaniu przez J. B. - jako (...) sposobności do zarabiania milionów
złotych rocznie przez (...) to pełniąc następnie funkcje (...) z pewnością wystosowałaby stosowne zawiadomienie o przestępstwie
popełnionym zarówno przez J. B. jak i A. S..
Podobnie należy odnieść się do pozostałych kwestii, które przytaczała oskarżona. Firma (...), jak zgodnie wskazywali A. S. i J.
B. organizowała (...) i ponosiła w związku z tym wszelkie koszty jej organizacji. Współpraca z firma (...) była korzystna bowiem
- jak wskazał J. B. (...) otrzymywała prowizję za organizację (...) dopiero wtedy kiedy wpłynęły pieniądze za sprzedane (...). W
sytuacji gdy sprzedaż (...) wystawionych, a np. nie sprzedanych (...) była organizowana w (...) firma (...) mogła partycypować w
sprzedaży z racji tego, że brała udział w wypromowaniu (...), tj. wydawała filmy, reklamy w czasopismach fachowych. Wtedy firma
uzyskiwała taką samą prowizję, tj. 12% od wartości sprzedaży. Powyższe potwierdziła w swoich zeznaniach A. S., zaś oskarżona
H. S. nie przytoczyła żadnych okoliczności potwierdzających jakiekolwiek nieprawidłowości w rozliczeniach (...) kierowanej przez
J. B. z firmą (...).
Żaden spośród zgromadzonych w sprawie dowodów nie potwierdził słów osk. H. S., że J. B. szkodził reputacji polskiej hodowli (...)
do tego stopnia, że powinny się nim zainteresować służby specjalne, że trollował razem z A. S. (1) (...), że zniechęcał klientów do
zakupu (...) w Polsce oraz kontestował za granicą wszelkie działania Polski związane z hodowlą (...). Powyższe twierdzenia poza
gołosłownymi twierdzeniami H. S. nie znalazły potwierdzenia w przeprowadzonych w sprawie dowodach. Również oskarżona
nie pokusiła się aby dowody takie przedstawić. W ocenie sądu sytuacja wygląda wręcz odwrotnie niż to przedstawiła oskarżona
bowiem J. B. jest powszechnie szanowanym w Polsce i na świecie autorytetem w zakresie hodowli (...), zaś prowadzona przez
niego (...) w M. poza uzyskiwaniem dodatnich wyników finansowych odnosiła wiele sukcesów (...).
Nie sposób również jako prawdziwe potraktować słowa oskarżonej, że J. B. dokonał patologicznej, niekorzystnej transakcji, jaką
była sprzedaż (...) podczas (...). Oskarżona twierdziła, że J. B. obiecując klientowi wydzierżawienie (...) nakłonił go do zakupu
(...), tzn. że warunkiem dzierżawy (...) był zakup (...). Tymczasem były to odrębne transakcje, których nikt nie kwestionował,
a oskarżona nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie swoich tez. Poza J. B. również A. S. zaprzeczyła aby przy
sprzedaży (...) doszło do jakichś nieprawidłowości. Oskarżona twierdziła również, że dzierżawiący (...) przez rok, otrzymał prawo
do pobrania od niej dwóch embrionów, za co już M. (wg umowy) nie dostał ani grosza. W ocenie sądu logiczne i zasługujące
na wiarę jest wytłumaczenie powyższej sytuacji przez J. B., że klient dzierżawiąc (...) pokazuje ją na najważniejszych pokazach z
czym związane są spore koszty. Największym kosztem było ubezpieczenie. (...) minimalne ubezpieczenie wynosiło 1 mln lub 1,5
mln euro. Ponadto dzierżawiący (...) organizował wszelkiego rodzaju promocje (...) w prasie, filmach. Z reguły koszt promocji
(...) wynosił 100 000 – 200 000 euro. W związku z czym podczas dzierżawy klient miał prawo do 1 lub 2 embrionów, które mógł
w tym czasie pozyskać. Przy czym z uwagi na to, że mamy do czynienia z biologią, to się udawało lub nie udawało.
Nieprawdziwe są również słowa oskarżonej, że J. B. wykorzystując swoją pozycję sędziego i członka władz (...) przez trzy lata
blokował przyjazdy sędziów na pokazy do Polski. Powyższemu zaprzeczył przesłuchany w sprawie (...) J. L.. Ponadto oskarżona
nie przedstawiła żadnych konkretów kiedy , gdzie i jakich konkretnie sędziów J. B. odwodził czy też blokował w przyjazdach
do Polski.
Ze całokształtu twierdzeń osk. H. S. na temat J. B. wyłania się obraz tego drugiego jako osoby, która pełniąc funkcję (...)
dopuszczała się nielegalnych działań, przekraczając swoje uprawnienia. Nie można w sposób inny zinterpretować słów oskarżonej
o tym, że J. B. stwarzał A. S. , tj. (...) możliwość zarabiania milionów złotych. Takie działanie musiało być bezprawne i w takim
kontekście opisała je oskarżona. Oskarżona przedstawiła również J. B. jako osobę niekompetentną w zakresie zarządzania (...) i
hodowlą (...) oraz ich sprzedażą. Wskazywały na to słowa oskarżonej odnoszące się do sprzedaży (...), pobraniu zarodków przez
dzierżawcę (...), zarabianiu przez firmę (...) na sprzedaży (...). Pozostałe twierdzenia oskarżonej ukazywały J. B. jako osobę
szkodzącą polskiej hodowli (...). Tak należy zinterpretować słowa oskarżonej, że J. B. trollował (...), szkodził reputacji hodowli,
blokował przyjazdy sędziów na pokazy do Polski, zniechęcał klientów do zakupu (...) w Polsce oraz kontestował za granicą
wszelkie działania Polski związane z hodowlą (...).
Obraz osoby J. B. przedstawiony przez H. S. był jednoznacznie negatywny, z całą pewnością mógł on go poniżyć w opinii
publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla stanowiska (...), członka - (...) jak również dla działalności, w tym
gospodarczej polegającej na hodowli (...), doradztwie w zakresie ich hodowli , ich kupnie i sprzedaży.
Z powyższych względów sąd uznał, że oskarżona zrealizowała znamiona zarzuconego jej czynu.
Oskarżona była zawiadamiana o rozprawach i osobiście odbierała zawiadomienie jednak nie widziała potrzeby uczestnictwa
w procesie. Oskarżona miała oczywiście prawo nie składać w sprawie wyjaśnień, jednak pozbawiła się przez to możliwości
wykazania, że J. B. faktycznie dopuścił się zachowań, które opisała w swoich tekstach zamieszczonych w internecie (art. 213 kk).
Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na oskarżonej bowiem tylko jej wiadomym było na czym oparła swoje twierdzenia
dotyczące J. B. (1).
Przypomnieć należy, że określony w art. 213 kk kontratyp dozwolonej krytyki obejmuje podnoszenie lub rozgłaszanie
prawdziwych zarzutów uczynionych publicznie. W orzecznictwie przyjmuje się, że zarzut czyniony jest publicznie tylko wtedy, gdy
ze względu na warunki miejsca i sposób wypowiedzenia dochodzi lub może dojść bezpośrednio do wiadomości nieograniczonej
liczby osób (wyr. SN z 8.3.1934 r., 1 K 105/34, GS 1934, Nr 7–8, s. 621; wyr. SN z 19.5.1972 r., Rw 439/72, OSNKW 1972,
Nr 9, poz. 146; wyr. SA w Krakowie z 4.12.2002 r., II AKa 327/02, Prok. i Pr. 2003, Nr 7–8, poz. 25). Stosownie do regulacji
zawartej w art. 213 kk nigdy nie ulega wyłączeniu bezprawność zarzutów nieprawdziwych. Odpowiedzialności za takie zarzuty
nie wyłącza także dobra wiara sprawcy, która może co najwyżej być oceniana w kategorii błędu (wyr. SN z 18.9.2003 r., III KK
151/02, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 1994).
☐
3.2. Podstawa prawna skazania albo
warunkowego umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
☐
3.3.
Warunkowe
umorzenie
postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania
☐
3.4. Umorzenie postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania
☐
3.5. Uniewinnienie
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia
4.
KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięcia
Punkt z wyroku odnoszący się
Przytoczyć okoliczności
z wyroku
do przypisanego czynu
H. S. (1)
I
Sąd wymierzył oskarżonej karę
3 (trzech) miesięcy ograniczenia
wolności
polegającej
na
wykonywaniu
nieodpłatnej
kontrolowanej pracy na cele
społeczne
w
wymiarze
w
20
(dwudziestu)
godzin
miesięcznie ;
Powyższa
kara
jest
w
ocenie Sądu karą sprawiedliwą,
adekwatną
do
okoliczności
popełnienia
przypisanego
oskarżonej czynu, do stopnia
jego społecznej szkodliwości
oraz do stopnia winy oskarżonej.
Orzekając karę ograniczenia
wolności w tym wymiarze Sąd
miał również na uwadze cele
zapobiegawcze i wychowawcze
kary
w
ramach
prewencji
indywidualnej oraz potrzeby
w
zakresie
kształtowania
świadomości
prawnej
w
społeczeństwie i cele prewencji
generalnej,
której
zadaniem
jest wyrobienie u sprawcy
przekonania o nieuchronności
kary.
Wymierzając
oskarżonej
w/
w karę, Sąd kierował się
dyrektywami
wymiaru
kary
określonymi w przepisie art.
53
§
1
i
2
k.k.
Sąd
miał na uwadze, że sytuacja
majątkowa i osobista oskarżonej
nie była znana, stąd niezasadne
było orzekanie wobec niej
kary grzywny. Za okoliczności
obciążające Sąd uznał: działanie
z winy umyślnej w zamiarze
bezpośrednim
oraz
wysoką
społeczną szkodliwość czynu.
Jako okoliczność łagodzącą sąd
miał na uwadze niekaralność
oskarżonej.
W ocenie Sądu orzeczona
kara ma przede wszystkim
wymiar symboliczny i zmierza
do nakłonienia oskarżonej do
rozważnego wypowiadania się
na
forum
publicznym.
W
przekonaniu Sądu orzeczona
kara spełni rolę wychowawczą
i
zapobiegnie
popełnianiu
podobnych
czynów
przez
oskarżoną
w
przyszłości.
Orzeczona
kara
stanowić
będzie
także
rodzaj
moralnego zadośćuczynienia dla
oskarżyciela prywatnego.
II
Sąd na podstawie art. 212 § 3
k.k. orzekł od oskarżonej H. S.
(1) nawiązkę na rzecz (...) a w
wysokości 3000 zł.
Sąd
miał
tu
na
uwadze, iż zniesławienie jest
przestępstwem bezskutkowym
-
wystarczy,
że
jedynie
potencjalnie może spowodować
utratę
zaufania
do
pokrzywdzonego.
Jednakże
takie,
którego
dopuściła
się oskarżona, po pierwsze
było dotkliwie i krzywdzące
w
powszechnym
poczuciu
sprawiedliwości, a po drugie
pociągnęło za sobą realne dla
pokrzywdzonego skutki.
Konieczne jest zatem wyraźne
uzmysłowienie oskarżonej, iż
wyrządzenie przez nią krzywdy
komukolwiek pociąga za sobą
konieczność wynagrodzenia jej,
nie
zaś
tylko
uiszczenia
czy odbycia kary. Orzeczona
nawiązka
zdaniem
Sądu
jest wystarczająca i będzie
stanowić
dla
oskarżonej
dodatkową ujemną i dotkliwą
represję,
a
także
wypełni
poczucie
sprawiedliwości
w
odbiorze społecznym, stanowiąc
przeciwwagę do dokonanego
bezprawia,
a
dodatkowo
przyczyni
się
do
rozwoju
pomocy humanitarnej.
III
Sąd na podstawie art. 215 k.k. w
zw. z art. 43 b k.k. orzekł wobec
oskarżonej H. S. (1) środek
karny
podania
wyroku
do
publicznej wiadomości poprzez
zamieszczenie go przez okres
6 (sześciu) miesięcy od daty
uprawomocnienia w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie
internetowej Sądu Rejonowego
dla Warszawy Śródmieścia w
Warszawie
Mając na uwadze charakter
czynu
popełnionego
przez
oskarżoną
zasadnym
było
orzeczenie wobec niej środka
karnego szczegółowo opisanego
w art. 43b kk, a polegającego
na
podaniu
wyroku
do
publicznej
wiadomości.
6-
miesięczny okres na który
orzeczenie ma być udostępnione
na stronie internetowej Sądu
Rejonowego
dla
Warszawy-
Śródmieścia
w
Warszawie
pozwolić ma pokrzywdzonemu
na realizację jego praw.
IV
Sąd na podstawie art. 34 §
3 kk w zw. z art. 72 § 1
pkt 2 kk w zw. z art. 4 §
1 kk nałożył na oskarżoną H.
S. (1) obowiązek pisemnego
przeproszenia J. B. (1) poprzez
wystosowanie do niego pisma o
treści : Przepraszam pana J.
B. (1) za fałszywe oskarżenia,
że będąc (...) w M. stwarzał
sposobność do zarabiania przez
A. S. (1) milionów złotych
rocznie, że transakcje dotyczące
sprzedaży
(...)
były
m.in.
przez J. B. (1) finalizowane
w taki sposób aby prowizje
kasowała firma (...), że szkodził
polskiej reputacji (...) do tego
stopnia, że powinny się tym
zainteresować służby specjalne,
ze trollował razem z A. S. (1)
(...), że dokonał patologicznej
i niekorzystnej transakcji jaką
była sprzedaż (...) podczas (...)
oraz, że wykorzystując swoją
pozycję sędziego i członka
władz (...) blokował przyjazdy
sędziów na pokazy do Polski,
zniechęcał klientów do zakupu
(...) w Polsce oraz kontestował
za granicą wszelkie działania
związane z polską hodowlą (...).
Stwierdzenia pomawiające pana
J. B. (1) były bezpodstawne.
W ocenie sądu uwzględniając
charakter, wagę i ilość zarzutów
stawianych przez oskarżoną J. B.
(1), które nie były prawdziwe
zasadnym jest zobowiązania
oskarżonej do przeproszenia
pokrzywdzonego.
5.
Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
6.
inne zagadnienia
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa
karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę
7.
KOszty procesu
Punkt rozstrzygnięcia z
wyroku
Przytoczyć okoliczności
V.
Sąd na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonej H. S. (1) na rzecz oskarżyciela prywatnego
J. B. (1) kwotę 300 (trzystu) zł tytułem zwrotu uiszczonych przez niego zryczałtowanych wydatków
postępowania;
VI.
Sąd na podstawie art. 628 pkt 2 kpk zasądził od oskarżonej H. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa opłatę
w kwocie 500 (pięćset) złotych oraz koszty sądowe w kwocie 20 (dwudziestu) złotych. W ocenie sądu
oskarżona jest w stanie pokryć powyższe koszty , które są w niewielkiej wysokości.
7.
PodpisSygn. akt V K 1449/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26.02.2024r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie w V Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: sędzia Marek Krysztofiuk
Protokolant: Beata Kacprzuk
w obecności oskarżyciela prywatnego J. B.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 30.01. i 26.02.2024r. sprawy:
H. S. (S.) c. M. i B. zd. W., ur. (...) w S.
oskarżonej o to, że:
na blogu internetowym prowadzonym na stronie (...) umieściła w dniu 22 lipca 2019 roku tekst pt. „ (...)” oraz w dniu 5 września
2019 roku tekst pt. „ (...)”, w których pomówiła J. B., rozgłaszając za pomocą środków masowego komunikowania nieprawdziwe
zarzuty, jakoby J. B. będąc (...) w M. stwarzał sposobność do zarabiania przez A. S. milionów złotych rocznie, że transakcje dotyczące
sprzedaży (...) były m.in. przez J. B. finalizowane w taki sposób, aby prowizję kasowała firma (...), że szkodził reputacji polskiej
hodowli (...) do tego stopnia, że powinny się nim zainteresować służby specjalne, że przez 3 ostatnie lata trollował razem z A. S.
(...), że dokonał patologicznej, niekorzystnej transakcji, jaką była sprzedaż (...) podczas (...) oraz że wykorzystując swoją pozycję
sędziego i członka władz (...) przez trzy lata blokował przyjazdy sędziów na pokazy do Polski, zniechęcał klientów do zakupu (...)
w Polsce oraz kontestował za granicą wszelkie działania Polski związane z hodowlą (...), to jest o takie postępowanie i właściwości,
które mogły poniżyć go w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej przez niego funkcji (...) oraz
prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod nazwą (...), tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw.
z art. 12 § 1 k.k.
orzeka:
I.
Oskarżoną H. S. uznaje za winną zarzuconego jej czynu i za tak przypisany czyn na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 212
§ 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk skazuje oskarżoną, zaś na podstawie art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk
wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze w 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie ;
II.
na podstawie art. 212 § 3 k.k. orzeka od oskarżonej H. S. nawiązkę na rzecz (...) w wysokości 3000 zł (trzech tysięcy) złotych;
III.
na podstawie art. 215 k.k. w zw. z art. 43 b k.k. orzeka wobec oskarżonej H. S. środek karny podania wyroku do publicznej
wiadomości poprzez zamieszczenie go przez okres 6 (sześciu) miesięcy od daty uprawomocnienia w Biuletynie Informacji Publicznej
na stronie internetowej Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie;
IV.
na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk nadkłada na oskarżoną H. S. obowiązek pisemnego
przeproszenia J. B. poprzez wystosowanie do niego pisma o treści : Przepraszam pana J. B. za fałszywe oskarżenia, że będąc (...)
w M. stwarzał sposobność do zarabiania przez A. S. milionów złotych rocznie, że transakcje dotyczące sprzedaży (...) były m.in.
przez J. B. finalizowane w taki sposób aby prowizje kasowała firma (...), że szkodził polskiej reputacji (...) do tego stopnia, że
powinny się tym zainteresować służby specjalne, ze trollował razem z A. S. (...), że dokonał patologicznej i niekorzystnej transakcji
jaką była sprzedaż (...) podczas (...) oraz, że wykorzystując swoją pozycję sędziego i członka władz (...) blokował przyjazdy sędziów
na pokazy do Polski, zniechęcał klientów do zakupu (...) w Polsce oraz kontestował za granicą wszelkie działania związane z polską
hodowlą (...). Stwierdzenia pomawiające pana J. B. były bezpodstawne.
V.
na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądza od oskarżonej H. S. na rzecz oskarżyciela prywatnego J. B. kwotę 300 (trzystu) zł tytułem
zwrotu uiszczonych przez niego zryczałtowanych wydatków postępowania;
VI.
na podstawie art. 628 pkt 2 kpk zasądza od oskarżonej H. S. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 500 (pięćset) złotych oraz
koszty sądowe w kwocie 20 (dwudziestu) złotych;