Załączniki

image001.jpg
informacja_A.0123.107.2024.pdf	PREZES SĄDU OKRĘGOWEGO WE WROCŁAWIU Wrocław, dnia 19 kwietnia 2024 r. A.0123.107.2024 Sieć Obywatelska Watchdog Polska sprawa-69971©fedrowanie.siecobywatelska.pl Informacja publiczna udzielona zgodnie z wnioskiem z dnia 17 kwietnia 2024 r. (wpływ do Sądu Okręgowego we Wrocławiu w dniu 17 kwietnia 2024 r.), na podstawie art. 1 ust. 1 wzw.zart. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. 2022.902 j.t.) Podmiot udostępniający informację: Prezes Sądu Okręgowego we Wrocławiu Tożsamość osoby, która wytworzyła informację: Agata Kubiak — starszy inspektor w Oddziale Administracyjnym Sądu Okręgowego we Wrocławiu Izabela Grzybowska-Wróblewska — kierownik sekretariatu III Wydziału Karnego Sądu Okręgowego we Wrocławiu Marzena Lewandowska — kierownik sekretariatu IV Wydziału Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego we Wrocławiu Odpowiadając na wniosek, w którym zwrócili się Państwo o udostępnienie informacji publicznej w zakresie: „1. Liczba wniosków o udostępnienie informacji publicznej, które organ otrzymał w 2023 r. Chodzi o wszystkie wnioski o udostępnienie informacji publicznej, które wpłynęły drogą pisemną i elektroniczną. 2. W ilu sprawach z 2023 r. organ odmówił udostępnienia informacji publicznej? Przez ,„„sprawę” należy rozumieć sprawę dotyczącą jednego wniosku. Przez odmowę należy rozumieć odpowiedzi, które doprowadziły do nieudostępnienia informacji publicznej (np. organ poinformował, że wniosek nie dotyczy informacji publicznej, organ wydał decyzję administracyjną o odmowie udostępnienia informacji, organ odmówił udostępnienia informacji przetworzonej). Prosimy o podanie liczby. 3. Czy organ prowadzi rejestr wniosków o udostępnienie informacji publicznej? Jeśli tak, to w jakiej formie? Prosimy o zaznaczenie właściwej odpowiedzi: a) rejestr papierowy, b) rejestr papierowo-elektroniczny, c) rejestr elektroniczny prowadzony w systemie klasy EZD, Sąd Okręgowy we Wrocławiu, ul. Sądowa 1, 50-046 Wrocław tel. 71 74-82-201, fax 71 344 49 59 prezesQwroclaw.so.gov.pl www.wroclaw.so.gov.pl Sąd Okręgowy we Wrocławiu, ul. Sądowa 1, 50-046 Wrocław tel. 71 74-82-201, fax 71 344 49 59 prezes@wroclaw.so.gov.pl www.wroclaw.so.gov.pl d) rejestr elektroniczny prowadzony w innym systemie lub programie, e) inne. 4. Jeśli organ prowadzi rejestr wniosków o udostępnienie informacji publicznej, to jaka jest jego zawartość? Prosimy o zaznaczenie tej informacji/tych informacji, które znajdują się w Państwa rejestrze: a) data wpływu wniosku, b) informacja w jaki sposób wpłynął wniosek (np. wniosek ustny, wniosek złożony drogą e-mail, wniosek przesłany drogą pocztową, wniosek przesłany przez ePUAP) c) data udzielonej odpowiedzi na wniosek, d) dane wnioskodawcy (imię i nazwisko/nazwa), e) pełna treść wniosku, f) krótki opis czego dotyczył wniosek, g) pełna treść odpowiedzi na wniosek, h) informacja o sposobie rozpatrzenia wniosku (np. udostępnienie informacji, nieudostępnienie informacji), i) informacja, że w sprawie została wydana decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej (w tych przypadkach, w których została ona wydana), j) informacja o naliczonej opłacie za udostępnienie informacji (w tych przypadkach, w których ją naliczono), k) informacja o postępowaniu administracyjnym lub sądowoadministracyjnym, które wnioskodawca zainicjował w związku ze sprawą o udostępnienie informacji publicznej (np. znak sprawy, sygn. akt sprawy). l) inne. 5. Kto w organie zajmuje się realizacją dostępu do informacji publicznej (np. przygotowywaniem projektów odpowiedzi na wnioski, prowadzeniem rejestru wniosków czy koordynacją terminowego załatwiania tych spraw)? Prosimy o podanie stanowiska/stanowisk tej osoby/osób. 6. Prosimy o podanie zakresu obowiązków osoby/osób zajmującej/zajmujących się realizacją dostępu do informacji publicznej. Jeśli będzie to dla Państwa ułatwienie, to prosimy o zaznaczenie właściwej odpowiedzi/właściwych odpowiedzi spośród poniższych punktów: a) przygotowanie projektów odpowiedzi na wnioski, b) koordynowanie procesu udostępniania informacji (np. dbanie o terminy), c) prowadzenie rejestru wniosków o udostępnienie informacji publicznej, d) redagowanie informacji do Biuletynu Informacji Publicznej, e) przygotowywanie okresowych zestawień podsumowujących na temat udostępniania informacji przez organ, f) przygotowywanie wytycznych do anonimizacji dokumentów, Sąd Okręgowy we Wrocławiu, ul. Sądowa 1, 50-046 Wrocław tel. 71 74-82-201, fax 71 344 49 59 prezes@wroclaw.so.gov.pl www.wroclaw.so.gov.pl g) inne. 7. Czy w 2023 r. pracownicy sądu brali udział w szkoleniach z zakresu dostępu do informacji publicznej? Jeśli tak, to prosimy o podanie nazwy takich szkoleń oraz informacji kto je prowadził. 8. Czy w latach 2021-2023 sąd wydał orzeczenia w sprawach z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej? Prosimy o udzielenie odpowiedzi tak/nie. 9. Jeśli sąd wydał orzeczenia w sprawach z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej i zostały one opublikowane w Portalu Orzeczeń Sądów Powszechnych, to prosimy o zamieszczenie możliwego do skopiowania linku prowadzącego bezpośrednio do tych orzeczeń w portalu. Jeśli nie, to prosimy o udostępnienie informacji w formie dogodnej dla organu, np. skanu albo informacji o sygn. akt oraz sentencji każdego orzeczenia. Wnioskowane informacje prosimy przesłać na adres: sprawa- 69971@fedrowanie.siecobywatelska.pl”, uprzejmie informuję, że: Ad. 1. W 2023 r. do tut. sądu wpłynęły 322 wnioski o udostępnienie informacji publicznej. Ad. 2. W 2023 r. organ odmówił udostępnienia informacji publicznej w 52 sprawach. Ad. 3. Rejestr elektroniczny prowadzony w systemie EZD, wcześniej prowadzono rejestr papierowy. Ad. 4. Rejestr spraw prowadzony w EZD obejmuje: kolejny numer sprawy, tytuł sprawy, od kogo sprawa wpłynęła i dodatkowo znak pisma i datę pisma, datę wszczęcia sprawy, datę ostatecznego załatwienia, imię i nazwisko prowadzącego sprawę, sposób załatwienia. Ad. 5. Urzędnik na stanowisku inspektora w Oddziale Administracyjnym. Ad. 6. A, B, C. Ad. 7. Szkolenie organizowane przez firmę Logonet sp z o.o. - Rozpatrywanie wniosków o udostępnienie informacji publicznej przez sądy powszechne - prawo i praktyka. Ad. 8. W latach 2021-2023 łączenie wydano 3 orzeczenia przez sąd II instancji, w sprawach, w których oskarżeni mieli zarzut z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W załączeniu przesyłam zanonimizowane wersje tych orzeczeń i ich uzasadnień. Wojciech Łukowski Prezes Sądu Okręgowego we Wrocławiu /podpisano elektronicznie/
1174-21_wyrok.pdf	Sygn. akt IV Ka 1174/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 stycznia 2022 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Joanna Żelazny Protokolant: Dawid Weliczko przy udziale Prokuratora – B. M. po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2022 r. sprawy D. B. syna M. i D. z domu W. urodzonego (...) w T. oskarżonego o czyn z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w (...) z dnia 30 czerwca 2021 r. sygn. akt (...) I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżonego D. B. i oskarżyciela posiłkowego Stowarzyszenia (...)w T. po ½ kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza im opłaty w kwotach po 60 zł. za II instancję. SSO Joanna Żelazny
IV_ka_922-21_wyrok.pdf	Sygn. akt. IV Ka 922/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 września 2021r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Szyszko Protokolant: Katarzyna Drelak przy udziale T. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 14 września 2021r. sprawy B. S. z domu Ś. córki S. i D. z domu B. urodzonej (...) w L. oskarżonej o czyn z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonej oraz oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 kwietnia 2021 roku sygn. akt (...) I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza jej opłatę w kwocie 100 złotych za II instancję. SSO Małgorzata Szyszko
uzasadnienie_1174-21.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 1174/21 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1. CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w(...) z dnia 30 czerwca 2021r., sygn.akt II K 414/20 przeciwko D. B. (1) oskarżonemu o czyn z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ w całości ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5. Ustalenie faktów 1.1.3. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. D. B. (1) W 2019r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. wielokrotnie utrzymywało w mocy decyzję Sekretarza Gminy T. odmawiającej udostępnienia informacji publicznej z uwagi na to, że żądana informacja stanowiła informację publiczną przetworzoną, a strona nie wykazała istnienia szczególnego interesu publicznego, uzasadniającego uzyskanie żądanej informacji odpisy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego k. 604-621, 670-702 2.1.1.2. D. B. (1) W dniu 5 sierpnia 2021r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., po rozpoznaniu odwołania Stowarzyszenia (...) , na decyzję Zastępcy Burmistrza z dnia 25 maja 2021r. odmawiającej Stowarzyszeniu udostępnienia informacji publicznej na wniosek z dnia 24 marca 2021r, uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie pierwszej instancji. W uzasadnieniu wskazując, że w ocenie SKO we W. stanowisko organu pierwszej instancji, zgodnie z którym żądania informacja publiczna stanowi informację publiczną przetworzoną, nie ma jednak uzasadnionych podstaw Odpis decyzji SKO we W. z dnia 5 sierpnia 2021r. k.647-653 1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. _________________________________________ 1.6. Ocena dowodów 1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Odpis decyzji SKO we W. z dnia 5 sierpnia 2021r. odpisy orzeczeń organów władzy samorządowej, nie było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności odpisy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego odpisy orzeczeń organów władzy samorządowej, nie było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności 1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu __________________________________________________________________________ 3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Apelacja obrońcy oskarżonego. Obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 23 ustawy z dnia 6 września 2002r. o dostępie do informacji publicznej przez przypisanie oskarżonemu jego sprawstwa w sytuacji, gdy nie wypełnił on znamion tegoż przestępstwa, albowiem wobec niewykazania przez wnioskodawcę szczególnej istotności dla interesu publicznego, nie był on zobowiązany do zadośćuczynienia wnioskowi o udzielenie informacji publicznej. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 3.1. 1. zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie, tym samym nie mógł doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym we wnioskach końcowych apelacji, tj. do uniewinnienia oskarżonego, ani też do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania; 2. w pierwszej kolejności na marginesie tylko podkreślić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w rozpoznawanej sprawie, dbając o wyjaśnienie wszystkich okoliczności niezbędnych dla rozstrzygnięcia. Zgromadzone w sprawie dowody ocenił natomiast w zgodzie ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania, a zatem w zgodzie z regułami weryfikacji dowodów, zakreślonych art. 7 kpk. Tak przeprowadzona ocena dowodów stała się też podstawą poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie, które zresztą nie były kwestionowane przez skarżącego; 3. apelujący obrońca zarzuca Sądowi, że ten pod prawidłowo ustalony stan faktyczny, dokonał błędnej subsumpcji normy prawnej poprzez przyjęcie, że w realiach tej sprawy, oskarżony D. B. (1) wyczerpał znamiona czynu z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem obrońcy bowiem, z uwagi na to, że w dniu 6 grudnia 2019r. D. B. (1) z upoważnienia Burmistrza Gminy T. wydał decyzję odmowną na wniosek Stowarzyszenia (...) w T. z argumentacją, że żądana informacja stanowi informację publiczną przetworzoną, a wnioskodawca nie wykazał istnienia szczególnego interesu publicznego w uzyskaniu wnioskowanych danych, oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu. Ponieważ art. 23 ustawy o dostępie informacji publicznej stanowi o odpowiedzialności wówczas, gdy osoba zobowiązana, wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi, takiej informacji nie udostępnia, natomiast na D. B. (1), wobec wydania decyzji negatywnej i nieodwołania się od niej przez pokrzywdzonego, taki obowiązek nie ciążył; 4. otóż zważyć trzeba, że w świetle realiów tej sprawy i poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Ponieważ przedstawiona argumentacja zmuszałaby do akceptacji w istocie założenia, że o bycie lub też braku przestępstwa z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje faktycznie sam sprawca, który w zależności od swojego uznania, mógłby przez wiele miesięcy pozostawać bezczynny w swoim obowiązku, by następnie np. z chwilą wszczęcia postępowania karnego, wydać decyzję o odmowie wydania żądanych informacji z uwagi na to, że jest to informacja publiczna przetworzona i tym samym doprowadzić do swojej ekskulpacji; 5. takie twierdzenie jest błędne i sprzeczne z ratio legis Ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ponieważ celem tej ustawy jest realizacja konstytucyjnego prawa, zwartego w art. 61 ust1 Konstytucji RP, tj. prawa do informacji publicznej związanej z działalnością organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Dlatego przedmiotem ochrony art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest właśnie prawo obywatela do informacji, jawność życia publicznego, przejrzystość działania organów władzy. I stąd też w założeniach ustawy jest zapewnienie jak najszybszego rozpatrzenia wniosku o udzielenie informacji publicznej. Służy temu właśnie w szczególności unormowane w niej postępowanie, które ma charakter odformalizowany, a także wynikające z ustawy skrócenie terminów rozpoznawania sprawy przez organ oraz przez sąd w przypadku skierowania skargi do sądu administracyjnego; 6. nadto dlatego już w art. 3 powołanej ustawy wskazano, że prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do: -uzyskanie informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego; -wglądu do dokumentów urzędowych; -dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. A także prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej, zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych. Zatem z wnioskiem o uzyskanie dostępu do informacji publicznej może wystąpić każdy zainteresowany, a zakres uprawnień jest szeroki; 7. natomiast na podmiocie zobowiązanym, zgodnie z ustawą, ciąży, co do zasady, obowiązek udzielenie takiej informacji. Przy czym zaznaczyć należy, że realizacja tego obowiązku winna nastąpić w czasie wskazanym w ustawie, a zatem jego wykonanie nie zależy od swobodnego uznania zobowiązanego. Na tym bowiem polega odformalizowany charakter wspomnianej ustawy, wynikający z jej głównego założenia i realizacji konstytucyjnego prawa obywatela do uzyskania dostępu do informacji publicznej; 8. wszak w art. 13 ust 1 wskazano, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek, następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust 2 i art. 15 ust 2 ( ta przewidziana w art. 15 nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie). Przy czym, już w tym miejscu zaznaczyć trzeba, a co jest istotne, ustawodawca przewiduje ten termin dla każdej informacji publicznej, a więc bez względu na to, czy jest to informacja publiczna prosta, czy też przetworzona. Nadto ustawodawca przewiduje dla obu tych kategorii informacji wydłużenie terminu, wskazując, że jeżeli informacja nie może być udostępniona w określonym w ust 1czasie, podmiot obowiązany do jej udostępniania powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku; 9. zatem, z tego wynika, co zresztą, wynika też ze stanowiska ugruntowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych, że: ” terminy, o których mowa w art. 13 u.d.i.p. dotyczą każdej formy załatwienia wniosku, a zatem, nie tylko czynności udostępnienia informacji publicznej lub wydania decyzji o odmowie jej udostępniania, ale również czynności powiadamiania wnioskodawcy, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej ( z wyjaśnieniem przyczyn takiej kwalifikacji), bądź powiadomienia, że organ nie posiada informacji publicznej lub obowiązuje inny tryb dostępu; 10. reasumując więc, w tymże właśnie terminie organ obowiązany, do którego wpłynął wniosek o udostępnienie informacji publicznej, powinien ustalić, czy posiada wnioskowane informacje, czy wnioskowane informacje są informacjami publicznymi w rozumieniu ustawy, czy nie zachodzą przesłanki do odmowy udostępnienia informacji publicznej, a w przypadku żądania tzw. informacji przetworzonej- czy jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego; 11. po dokonaniu takiej analizy, w terminie wskazanym w art. 13 u.d.i.p organ powinien podjąć jedno z działań: -udostępnić żądaną informację bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, -powiadomić stronę w powyższym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku; - powiadomić stronę, że żądana informację stanowi informację przetworzoną i wyznaczyć ewentualnie termin do wykazania istotnego interesu publicznego do jej uzyskania i następnie wydanie decyzji odmownej, w przypadku, kiedy interes w ocenie organu nie został wykazany; -powiadomić pismem wnioskodawcę, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej; -powiadomić pismem wnioskodawcę, że organ nie posiada żądanej informacji; 12. nieudostępnienie informacji na wniosek realizuje więc znamię sprawcze czynu zabronionego, opisanego w art. 23 u.d.i.p., i z taką sytuacją mamy do czynienia, wówczas, gdy zobowiązany podmiot albo w ogóle nie udostępnia informacji, albo wydaje decyzję lub podobne rozstrzygnięcie bez wskazania ustawowych powodów, które mogą skutkować wydaniem takiej decyzji. Realizacja znamion czynu zabronionego w sytuacji pierwszej następuje z momentem upływu ustawowego terminu na udostępnienie informacji. Czynność sprawcza tego przestępstwa polega bowiem na nieudzieleniu w terminie informacji, może polegać również na bezpodstawnym wydaniu decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej, ignorowaniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej, zniszczeniu informacji publicznej, objętej wnioskiem, nieuzasadnionej odmowie dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z wyborów powszechnych; 13. reasumując, sprawcą czynu zabronionego opisanego w art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w odniesieniu do informacji publicznej udzielanej na wniosek, jak w rozpoznawanym przypadku, będzie osoba, która spełnia jednocześnie trzy warunki:1. ciąży na niej ustawowy obowiązek udostępnienia informacji, 2. wniosek taki został do niej skierowany oraz 3. jednocześnie jest ona w posiadaniu żądanej informacji i wbrew obowiązkowi takiej informacji nie udziela; 14. przenosząc natomiast powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, to wskazać trzeba, że niewątpliwym było, iż D. B. (1) był podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, jak również, że wnioskowana przez Stowarzyszenie (...) w T. informacja stanowiła informację publiczną, jak również, że informacje te znajdowały się w dyspozycji organu zobowiązanego. Niewątpliwym było również, że wniosek o udostępnienie tychże informacji został złożony przez wymienione Stowarzyszenie w dniu 19 września 2018r. Jak również i to, że pismem z dnia 3 października, a zatem w terminie 14 dni, o których mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. oskarżony poinformował Stowarzyszenie, że informacja publiczna dotycząca wniosku z dnia 19 września 2018r. nie może zostać udostępniona w ustawowym terminie 14 dni z uwagi na szeroki zakres złożonego wniosku oraz dużą ilość złożonych wniosków o udostępnienie informacji publicznej. Zaznaczono nadto, że rozpatrzenie wniosku nastąpi w terminie określonym przepisami art. 13 ust 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. w terminie nie dłuższym niż dwa miesiące od dnia złożenia wniosku, a zatem do 19 listopada 2018r. Nie ulega też wątpliwości, że do 19 listopada 2018r. wnioskodawca nie dostał ani żądanych informacji ani też organ zobowiązany nie podjął żadnej reakcji w innej, przewidzianej ustawą formie, o której była mowa we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia. Mimo, jak wskazano we wcześniejszych rozważaniach, ciążącego na organie, w tym przypadku oskarżonym, takiego obowiązku. Zatem od tego dnia, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy, rozpoczął się stan bezprawności działania oskarżonego i to niezależnie od jego późniejszego uznania, czy żądana informacja jest informacją publiczną prostą, czy też przetworzoną. Ponieważ w ustawowym terminie oskarżony winien wydać żądaną informacją, lub też po wstępnej analizie, że wniosek dotyczy informacji publicznej przetworzonej powinien powiadomić o tym wnioskodawcę, wyznaczając określony termin do wykazania szczególnej istotności dla interesu publicznego. Żadne z zachowań nie nastąpiło. Dlatego rozważania tak obrońcy oskarżonego, czy oskarżyciela posiłkowego, czy w danym przypadku mieliśmy do czynienia z informacją prostą, czy też przetworzoną, pozostaje bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego w tej sprawie; 15. oskarżony jak wskazano, był podmiotem zobowiązanym w Urzędzie Gminy do udzielania informacji publicznej, wiedział o tym, że taki wniosek został przyznany mu do rozpoznania, wnioskowana informacja była informacją publiczną, która była w posiadaniu gminy, na co wskazywały efekty przeprowadzenia postępowania dowodowego. Mimo tego, w ustawowym terminie oskarżony informacji tych nie udostępnił, ani też nie wydał decyzji odmownej, jeśli uważał, że ma do czynienia z informacją publiczną przetworzoną, a szczególna istotność dla interesu publicznego nie została wykazana. Choć nie sposób przy tym odmówić racji Sądowi Rejonowemu, że po wstępnej ocenie wniosku, do którego jest zobowiązany organ, oskarżony wcale nie uznał, by żądana informacja stanowiła informację publiczną przetworzoną, ponieważ przeczą temu zgromadzone dowody. Słusznie bowiem Sąd I instancji ustalił to w oparciu o zeznania pracowników urzędu, a to K. H. i E. B.. Z nich bowiem wynikało, że już we wrześniu 2018r., a zatem zaraz po złożeniu wniosku ustaliły, ile dokumentów należy udostępnić w ramach żądanej informacji, znajdowały się one wśród dokumentów w dyspozycji E. B. w czterech segregatorach. Te wiadomości K. H. przekazała oskarżonemu, który nakazał dokumenty skserować, zaś w piśmie skierowanym do wnioskodawcy w dniu 3 października 2018r., a więc po analizie już wnioskowanej dokumentacji, nie powoływano się na to, że są to informacje publiczne przetworzone. Mało tego, takiej wersji oskarżonego przeczyły również zeznania S. Ć., przedstawiciela pokrzywdzonego, oraz nagrania ze spotkania z oskarżonym i Burmistrzem Gminy w grudniu 2018r., a zatem 3 miesiące po złożeniu wniosku, w którym S. Ć. domagał się informacji o przyczynach braku reakcji na ich wniosek, mimo upływu terminu , natomiast oskarżony tłumaczył szerokim zakresem wniosku, podkreślając, że na wszystko przyjedzie odpowiedź; 16. w tych okolicznościach, nie można też było nie zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż nie było dziełem przypadku skierowanie do wnioskodawcy w dniu 4 września 2019r. ( a zatem rok po złożeniu wniosku), a przy tym w dniu, w którym wnioskodawca złożył skargę do WSA we Wrocławiu na bezczynność organu, wiadomości, że żądane informacje stanowią informację publiczną przetworzoną i wymagane jest wykazanie w określonym terminie szczególnego interesu publicznego w ich uzyskaniu. Dodać przy tym trzeba, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z dnia 20 listopada 2019r, po rozpoznaniu skargi pokrzywdzonego na bezczynność Burmistrza Gminy T. w sprawie rozpoznania powyższego wniosku, stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Zaś Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 stycznia 2021r. II SKO (...) , skargę kasacyjną Burmistrza Gminy T. na to rozstrzygnięcie oddalił; 17. w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się zaś, że w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej stwierdzenie przez sąd administracyjny, iż organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłości z rażącym naruszeniem prawa uzasadnia jednocześnie podejrzenie popełnienia czynu zabronionego, o którym mowa w art. 23 u d.i.p i może stanowić prejudykat dla organów ścigania. / wyrok NSA z 28.10.2016r., I OSK 734/15/. ; 18. reasumując, uwzględniając powyższe wywody, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy przyjmując, że D. B. (1) w ustalonym stanie faktycznym, wyczerpnął znamiona czynu z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie dopuścił się naruszenia tego przepisu wspomnianej ustawy. Stan bezprawnego zachowania oskarżonego rozpoczął się bowiem z dniem upływu dwóch miesięcy od daty złożenia wniosku przez pokrzywdzonego o uzyskanie dostępu do informacji publicznej i trwał do chwili reakcji, którą podjął oskarżony, jako zobowiązany podmiot, tj. do 4 września 2019r., co uwzględnił wszystko w swoich rozważaniach Sąd Rejonowy. Wniosek Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z powodów podanych wyżej, wniosek apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie było również podstaw do uwzględnienia drugiego alternatywnego wniosku apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Zgodnie bowiem z aktualnym brzmieniem art. 437§2 kpk, nadanym nowelizacją przepisów Kodeksu postępowania karnego, która weszła w życie z dniem 1 lipca 2015r., uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania może nastąpić w przypadkach określonych w tym przepisie, a więc zaistnienia przesłanek z art. 439 kpk, art. 440 kpk lub też w razie konieczności przeprowadzenia przewodu w całości, żadna natomiast z tych sytuacji nie wystąpiła w rozpoznawanej sprawie. Apelacja oskarżyciela posiłkowego: Oskarżyciel posiłkowy zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I wyroku, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego tj. artykułu 67§ 1 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a dokładnie przyjęcie, że wobec oskarżonego D. B. (2) wystarczającym okresem próby będzie okres jednego roku oraz błędne założenie, że warunkowe umorzenie postępowania karnego jest środkiem adekwatnym do popełnionego czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 3.2. 1. zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie; 2. w pierwszej kolejności jednakże wskazać należy na nieprawidłowość tak sformułowanego zarzutu, tj. naruszenia przepisu prawa materialnego, a to art. 67§1 kk. W realiach tej sprawy, z naruszeniem przepisów prawa materialnego związanego z instytucją warunkowego umorzenia postępowania moglibyśmy mieć do czynienia jedynie wówczas, gdyby Sąd zastosował tę instytucję wbrew ustawowym zakazom, które uniemożliwiają skorzystanie z niej. A zatem w przypadku, gdyby Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne osobie, której przypisał czyn zagrożony ustawowo karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności ( art. 66§2 kk), taka sytuacja nie miała miejsca w tej sprawie, ponieważ czyn z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Bądź też w sytuacji, w której Sąd umorzyłby warunkowo postępowanie karne wobec osoby, która była uprzednio kara za przestępstwo umyślne. D. B. (1) nie jest osobą karaną; 3. faktycznie uzasadnienie apelacji oskarżyciela posiłkowego wskazuje, że zarzuca on błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu określonego stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i stopnia jego winy oraz, że okres roku próby będzie wystarczający do realizacji celów postępowania karnego. Tak też odczytano kierunek i granice wniesionej apelacji. Zgodnie bowiem z art. 118§1 kpk, znaczenie czynności procesowej ocenia się według treści złożonego oświadczenia; 4. również z tak odkodowanym zarzutem nie można się zgodzić, ponieważ w myśl przesłanek określonych w art. 66§1 kk , Sąd może podjąć decyzję o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec sprawcy, który popełnił czyn zagrożony karą pozbawienia wolności nie wyższą niż 5 lat, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Zatem decyzja o warunkowym umorzeniu postępowania jest wypadkową wyważenia wszystkich wymienionych w art. 66 przesłanek; 5. pisemne motywy zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd Rejonowy wszystkie te elementy uwzględnił. Sąd bowiem wziął pod uwagę, z jednej strony znaczny okres, w którym wniosek pokrzywdzonego nie został rozpoznany, jak również, że ostatecznie żądana informacja nie została uzyskana wobec niezłożenia przez pokrzywdzonego odwołania od decyzji odmownej. Z drugiej też strony rozważył, że informacja, której się domagano, nie była wielkiej wagi, choć jak Sąd podkreślił, zachowanie oskarżonego negatywnie było odbierane przez pokrzywdzonego m.in. z uwagi na inne złe doświadczenia na tle współpracy z organami Gminy T.. Jednocześnie wskazać trzeba, że nie można było w tej sprawie poczytać na niekorzyść oskarżonego D. B. (2) to, że toczyło się wobec niego inne postępowanie karne również w sprawie dotyczącej nieudostępniania informacji publicznej, skoro został w tamtym postępowaniu prawomocnie uniewinniony, czy też postępowania, rozpoznawanego przez sąd odwoławczy pod sygn..IV Ka 922./21 , skoro dotyczyło ono innej osoby oskarżonej. Jak również subiektywnego przekonania skarżącego o niechętnym stosunku D. B. (2) do pokrzywdzonego, co miało się przejawiać jego uczestnictwem w Komisji Konkursowej rozpatrującej wnioski organizacji pozarządowych, starających się o granty finansowe na realizację zadań własnych gminy, m.in. w obszarze działalności sportowej. Ponieważ działania z tym związane były poza zakresem przedmiotu niniejszego postępowania i z informacji przekazywanych w apelacji oskarżyciela posiłkowego nie można wyprowadzać co do tego żadnych niewątpliwych wniosków, a tym bardziej niekorzystnych dla oskarżonego. Jednocześnie nie sposób się zgodzić, by dotychczasowy sposób życia, właściwości i warunki osobiste D. B. (2) podważały zasadność decyzji podjętej przez Sąd Rejonowy o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec niego na rok. D. B. (1) jest dojrzałą osobą, nigdy wcześniej nie karaną, wykonującą prawidłowo swoje obowiązki życiowe i zawodowe. To, że zdaniem pokrzywdzonego, Burmistrz Gminy T. nienależycie wykonuje swoje zadnia , nie może zmienić samej opinii o oskarżonym, jako o pracowniku. Przy tym zaznaczyć należy, że Sąd I instancji ustalił również, że w okresie objętym zarzutem był znaczny wpływ wniosków o dostępie do informacji publicznej, których rozpoznawaniem w tamtym czasie zajmował się D. B. (1). Zważyć przy tym należy, że właśnie z uwagi na ilość wpływających takich wniosków Burmistrz Gminy T. powierzył ich merytoryczne rozpoznanie naczelnikom Wydziałów Urzędu Miejskiego w T., w tym D. B. (1) w zakresie dotyczącym wniosków, dla których właściwy jest Naczelnik Wydziału Organizacyjnego lub osoba zastępująca, i od tego czasu brak było skarg na bezczynność organu w sprawach prowadzonych przez D. B. (2); 6. dlatego słusznie w tych okolicznościach Sąd Rejonowy przyjął, uwzględniając właśnie nie tylko stopień społecznej szkodliwości czynu, czy winy oskarżonego, które nie były znaczne, ale jego dotychczasową drogę zawodową, sposób realizacji obowiązków służbowych, jego też właściwości osobiste oraz doświadczenie, jakim niewątpliwie było dla niego, osoby niekaranej, toczące się postępowanie karne, że prawidłową i wystarczającą reakcją karną na działanie oskarżonego będzie warunkowe umorzenie postępowania karnego na rok. Wbrew stanowisku skarżącego, te okoliczności, dają podstawę do przekonania, że dla oceny prognozy kryminologicznej oskarżonego wystarczający jest okres roku próby. Można wszak z nich wywieść wniosek, że D. B. (1), mimo warunkowego umorzenia postępowania, nie popełni ponownie przestępstwa. Tym samym też i tym bardziej nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek skarżącego o zmianę wyroku i skazanie oskarżonego na karę grzywny, ponieważ, mając te wszystkie rozważania na względzie, także fakt, że w swojej karierze zawodowej oskarżony rozpoznawał wiele wniosków o udostępnienie informacji publicznej, skazywanie go za czyn jednostkowy, przy uwzględnieniu też ustawowego zagrożenia karą, które w zestawieniu z innymi występkami, nie jest surowe, byłoby reakcję niesprawiedliwą. W tym pociągającą dla oskarżonego D. B. (2) niewspółmierne do wagi czynu konsekwencje zawodowe, a związane z utratą pracy; 7. z tych też powodów, Sąd Okręgowy nie podzielił również zasadności apelacji oskarżyciela posiłkowego. Wniosek Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydłużenie okresu próby związanej z warunkowym umorzeniem postępowania karnego do trzech lat lub też poprzez skazanie oskarżonego na karę grzywny. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z powodów podanych w punkcie 3.2 uzasadnienia, żaden z alternatywnie sformułowanych wniosków końcowych apelacji oskarżyciela posiłkowego nie zasługiwał na uwzględnienie. 4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU ________________________________________________________________________________ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 4.1. _________________________________________________________________________________ 5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego w (...) został utrzymany w mocy. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 5.1.1. Z powodów wskazanych w punktach 3.1 i 3.2 uzasadnienia zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. 1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot i zakres zmiany _____________________________________________________________________________________ Zwięźle o powodach zmiany 5.2.1. ___________________________________________________________________________________ 1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia _________________________________________________ ☐ art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.1.1. _________________________________________________________________________________ Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐ art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. ____________________________________________________________________________________ Konieczność umorzenia postępowania ☐ art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.3.1. ________________________________________________________________________________ ___________________________________________________ ☐ art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.4.1. ___________________________________________________________________________________ 1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ______________________________________________________________________________________________ 1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności _______________________________________________________________________ 6. Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Z uwagi, że żadna z wniesionych apelacji nie została uwzględniona w całości, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 636§2 kpk i art. 633 kpk , zasądził od oskarżonego i oskarżyciela posiłkowego po ½ kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym wymierzył im opłaty w kwotach po 60 zł. za II instancję, oskarżonemu D. B. (1) w oparciu o art. 8 w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, natomiast oskarżycielowi posiłkowemu na podstawie 13 ust 2 tejże ustawy. 7. PODPIS SSO Joanna Żelazny 1.11. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 30 czerwca 2021r., w całości 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ w całości ☐ co do winy ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w części ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 1.12. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację oskarżyciel posiłkowy Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 30 czerwca 2021r. w zakresie jego punktu I , tj. w zakresie warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego na okres próby roku 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ w całości ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w części ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana
uzasadnienie_IV_Ka_485-21.pdf	UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 485/21 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1. CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w O.z dnia (...)r. wydany w sprawie o sygn. akt II K (...) 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ w całości ☒ co do winy ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w części ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☒ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ Zmiana 2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty _ 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu . STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Oskarżyciela posiłkowego (...): błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wskutek przyjęcia, iż D. B. nie popełnił czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku, gdyż w dniu 14.01.2018 r. miał udostępnić mu zestawienie umów zawieranych przez Gminę T., podczas gdy wydruk udostępniony przez oskarżonego nie zawierał istotnych i podstawowych elementów umów, o które wnosił, czyli kwoty oraz nr umowy, więc to co zostało przesłane było tylko pozornym udostępnieniem informacji. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 3.1. W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez Sąd pierwszej instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Niezbędnym jest więc wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie może się on natomiast sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt II AKa 329/12 ). Nie można przyznać racji skarżącemu, iż oskarżony nie udostępnił mu żądanej informacji publicznej. Zwrócić bowiem należy uwagę na to, co w istocie było treścią wniosku pokrzywdzonego. W dniu 29 kwietnia 2016 r. (...) przesłał drogą elektroniczną pismo z trzema pytaniami. Z treści tego pisma wynika, iż oskarżyciel posiłkowy chciał wiedzieć, czy gmina T. prowadzi jakikolwiek rejestr umów cywilno-prawnych zawartych z kontrahentami, a jeśli nie, to w jaki sposób są one ewidencjonowane i gdzie. Jeśli zaś gmina posiada taki rejestr lub jakiekolwiek inne zestawienie, to wniósł o udostępnieniu rejestru lub innego zestawienia tych umów ( k. 46 ). W piśmie z dnia 12 maja 2016 r. autorstwa oskarżonego odnajdujemy odpowiedź, iż gmina nie prowadzi osobnego rejestru, a zbiorczy rejestr bez tworzenia dodatkowych rejestrów wyszczególnionych ze względu na charakter organizacyjny drugiej strony umowy ( k. 47 ). W następnych pismach pokrzywdzony wnosił o udostępnienie zbiorczego rejestru umów zawartych ze wszystkimi podmiotami, jakie zawarła gmina T. w latach 2014 - 2016, wnosząc przy tym o przesłanie kopii lub udostępnienie do wglądu. Wskazać należy, że wnioskodawca nie podał szczegółowo co chce poznać, nie wiedział również, jak taki rejestr wygląda oraz nie podawał szczegółowego zakresu żądanych informacji. Wnosił o udostępnienie zbiorczego rejestru umów. Podkreślić zatem należy, iż udostępnione oskarżycielowi posiłkowemu w dniu 14 stycznia 2019 r. dane nie mogą być uznane za niepełne udzielenie informacji publicznej. Wszak okazane pokrzywdzonemu zestawienie podaje enumeratywne wyliczenie umów, datę ich zawarcia, nazwy kontrahentów i zakres umowy. Posiada zatem niezbędne informacje, które wylicza wyczerpująco umowy zawierane przez Gminę ze wszystkimi podmiotami w latach 2014 - 2016. Wnioskodawca mógł zwrócić się o kolejną informację publiczną, posiadając już wiedzę w przedmiocie zawartych umów, odnośnie każdej z nich. To, że skarżący uważa, że informacja winna mu zostać udostępniona w formie wydruku z programu, którym ma rzekomo posługiwać się Gmina nie wynika z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Oskarżony D. B. wyjaśniał, że taki rejestr, w takiej, a nie innej formie był prowadzony. Oskarżony M. D. nie wiedział natomiast nic o programie, który stanowiłby zbiorczy rejestr umów, wedle niego taki rejestr nie był w ogóle potrzebny. Nie wiedział również, czy w Urzędzie istnieje program MIS_ (...). Dodać należy, że skarżący nie wskazał, iż chce udostępnienia danych z takiego programu, miał bowiem na celu jedynie uzyskanie informacji na temat prowadzonego rejestru umów. Takie zestawienie zostało mu udostępnione. Trafnie zatem uznał Sąd I instancji, że żądanie (...) zostało spełnione w całości. Wniosek Uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego, umarzającego albo warunkowo umarzającego postępowanie karne i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 k.p.k. (art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k.) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 k.p.k. (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 k.p.k. - tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r., I KZP 10/18. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie stwierdził podstaw do wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego. Lp. Zarzut Oskarżyciela posiłkowego (...): błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wskutek przyjęcia, iż M. D. nie popełnił czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku, gdyż nie akceptował i nie omawiał decyzji administracyjnych wydawanych przez D. B., podczas gdy w rzeczywistości działania oskarżonego B. były przez M. D. nadzorowane, omawiane z nim i on je akceptował. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 3.2. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na wyciągnięcie wniosków formułowanych przez apelującego. Obowiązek udzielenia informacji publicznej nie jest nałożony na wszystkie osoby zatrudnione w danej instytucji, która jest zobligowana do udzielania informacji publicznej. Podmiotem czynu zabronionego, o którym mowa w art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej może być jedynie osoba, na której ciążył obowiązek udostępnienia informacji publicznej. Obowiązek ten powstaje z chwilą objęcia kierownictwa w podmiocie wymienionym w art. 4 ust. 1 i 2 ww. ustawy albo z chwilą objęcia innej funkcji w strukturze organizacyjnej takiego podmiotu, o ile wraz z nią powierzono obowiązek udostępniania informacji. Do udostępnienia takiej informacji zobowiązana jest osoba kierująca taką instytucją lub osoba przez nią upełnomocniona. Należy zatem w sposób precyzyjny ustalić podział i zakres kompetencji między przełożonym, a podwładnym, co pozwoli na właściwe wskazanie osoby, na której ciąży obowiązek udostepnienia informacji. Powierzenie danemu pracownikowi obowiązku udostępniania informacji publicznej powoduje, że staje się on podmiotem, na którym ciąży taki obowiązek. Na gruncie niniejszej sprawy to nie Burmistrz Gminy T. był odpowiedzialny za udostępnienie informacji publicznej pokrzywdzonemu. Obowiązek udzielenia informacji spoczywał bowiem na oskarżonym D. B.. Świadczą o tym dokumenty zawarte w aktach sprawy. M. D. upoważnił D. B. do podpisywania decyzji, pism i pozostałej korespondencji prowadzonej w ramach postępowań w rozumieniu k.p.a. ( pismo z dnia 25 stycznia 2011 r., k. 40 ). Nadto zakres czynności oskarżonego D. B. reguluje szczegółowo określone kwestie, którymi winien się zajmować. I tak, widnieje w nim prawidłowe, zgodne z obowiązującymi przepisami oraz zakresem działania, udzielanie informacji i wyjaśnień ( pkt 10 obowiązków ogólnych ) oraz wykonywanie innych zadań na polecenie Burmistrza lub z upoważnienia Burmistrza ( pkt 20 obowiązków szczegółowych, k. 41-43 ). Ponadto, każdy wniosek o udostepnienie informacji, w tym każde pismo pokrzywdzonego, dekretowany był przez M. D. do rozpatrzenia przez D. B.. Tak więc obowiązek udostepnienia informacji publicznej ciążył na oskarżonym D. B. i obowiązek ten wynikał z Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Miejskiego, zakresu obowiązków D. B., jak i poleceń wydawanych mu przez przełożonego. Nie można zatem uznać, aby M. D. był odpowiedzialny za udostępnianie informacji publicznej oskarżycielowi posiłkowemu, nie leżało to bowiem w jego gestii, a sam fakt sprawowania funkcji Burmistrza nie może powodować odpowiedzialności karnej. Ta bowiem jest zindywidualizowana i musi dotyczyć tego podmiotu, który faktycznie naruszył ciążące na nim obowiązki. Należy podkreślić, że oskarżony D. B. był w realizacji swoich zadań samodzielny, nie potrzebował akceptacji przełożonego, nie zwracał się też do niego o podjęcie określonej decyzji w przedmiocie złożonego przez pokrzywdzonego wniosku. Oskarżeni zgodnie zaprzeczyli, aby decyzje wydawane przez D. B. były konsultowane z Burmistrzem. M. D. wyjaśnił również, że skargą na bezczynność w całości zajmował się D. B., a po otrzymaniu sentencji wyroku sprawę przekazał sekretarzowi Gminy. Nie można przyjąć, że akceptował on błędne decyzje administracyjne podwładnego skoro o sprawie powziął wiedzę dopiero w momencie wpłynięcia skargi na bezczynność, a wszystkie czynności w tej materii scedował na D. B.. Niezależnie od powyższego podnieść należy, iż sama świadomość a nawet akceptacja zachowań innych osób realizujących znamiona typu czynu zabronionego, nie jest wystarczająca dla przyjęcia znamion współsprawstwa w popełnieniu tego czynu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2011 r. III KK 208/11 ). Współsprawstwo nie może polegać wyłącznie na biernej obserwacji zachowań innej osoby, realizującej znamiona typu czynu zabronionego, choćby towarzyszyła temu świadomość karygodności tego zachowania, a nawet pełna jego akceptacja ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 r. II KK 162/11 ). Dodać należy, iż skoro Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego D. B. od popełnienia czynów, przypisanych mu w pkt I i III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, to tym samym bezprzedmiotowa stała się argumentacja skarżącego co do możliwości przypisania M. D. popełnienia występku z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wniosek Uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego, umarzającego albo warunkowo umarzającego postępowanie karne i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 k.p.k. (art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k.) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 k.p.k. (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 k.p.k. - tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r., I KZP 10/18. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie stwierdził podstaw do wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego. Lp. Zarzut 3.3. Oskarżyciela posiłkowego (...): dowolnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego, sprzecznej z art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, iż D. B. udostępnił mu informację publiczną, o którą wnosił, tj. rejestr umów, podczas gdy analiza dowodów prowadzi do wniosku, iż udostępniono mu jedynie wydruk/zestawienie umów, które sam sobie opracował oskarżony w Wordzie, który nie zawierał istotnych elementów tych umów, ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny takich jak wartości umów czy nr umów, a więc było to pozorne udzielenie informacji, czyli de facto jej nieudzielanie, za co winien oskarżony B. ponieść odpowiedzialność karną, analogicznie do pkt I wyroku. ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Nie można zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji ocenił materiał dowodowy dowolnie i wybiórczo. Wprost przeciwnie, wnikliwa analiza akt sprawy oraz lektura uzasadnienia wyroku przekonuje, że tak nie było. Sąd Rejonowy uniewinniając D. B. od popełnienia przestępstwa, opisanego w punkcie III części wstępnej zaskarżonego wyroku, zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody, poddał je należytej analizie i ocenie, czemu wyraz dał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Przy analizie dowodów Sąd a quo nie wyszedł poza granice przyznanej mu art. 7 k.p.k. swobody. Dokonana w tym zakresie ocena jawi się jako spójna, logiczna i jasna. Prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła także na wolne od błędów ustalenia faktyczne. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę szereg dowodów: oprócz wyjaśnień oskarżonych i zeznań pokrzywdzonego były to także zeznania świadków, a przede wszystkim obszerna dokumentacja, obejmująca m.in. decyzje administracyjne, wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wydruk zestawienia, które w dniu 14 stycznia 2019 r. udostępniono (...). Nie można zatem twierdzić, że Sąd Rejonowy selektywnie ocenił materiał dowodowy zwłaszcza, że przy ocenie dowodów wziął pod uwagę wszystkie dowody. W niniejszej sprawie informacja udzielona pokrzywdzonemu była zgodna z jego żądaniem. Chciał on bowiem udostępnienia zbiorczego rejestru umów. Takie zestawienie jak na k. 204 - 213 zawiera wyczerpujące wyliczenie wszystkich umów za lata 2014-2016, wymienione są w nim podmioty z którymi gmina zawierała umowy, daty zawarcia umów, jak i ich przedmiot. To, że skarżący wyraża życzenie, by ów rejestr zawierał i inne informacje jest bez znaczenia, nie było to bowiem sprecyzowane w jego wniosku. Dywagacje oskarżyciela posiłkowego, że w gminie istnieje jakiś inny rejestr są niczym niepoparte i stanowią li tylko jego subiektywną ocenę. Wniosek Uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego, umarzającego albo warunkowo umarzającego postępowanie karne i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 k.p.k. (art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k.) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 k.p.k. (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 k.p.k. - tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r., I KZP 10/18. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie stwierdził podstaw do wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego. Lp. Zarzut Oskarżyciela posiłkowego (...): dowolnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego, sprzecznej z art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, iż D. B. był samodzielny w wydawaniu decyzji administracyjnych odmawiających oskarżycielowi dostęp do informacji publicznej i M. D. nie miał żadnej wiedzy na ten temat, co ma wynikać z ich zgodnych zeznań, podczas gdy w rzeczywistości D. B. przyznał się do tego, że konsultował swoje decyzje z M. D. i że on je akceptował, wynika to także z innych dowodów jak chociażby wielokrotne zapewnienia M. D. na sesjach, w odpowiedziach, które udzielał radnym, w jego wystąpieniach publicznych, np. w prasie, a to wszystko prowadzi do wniosku, że M. D. również powinien ponieść odpowiedzialność karną za nieudostępnienie informacji publicznej. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Wbrew odmiennemu stanowisku apelującego, Sąd Rejonowy nie dokonał dowolnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego, sprzecznej z art. 7 k.p.k. Sąd meriti w sposób szczegółowy przeanalizował każdy dowód zebrany w sprawie i wyczerpująco odniósł się też do zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji. Dokonana w tym zakresie analiza jawi się jako logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, aby miała ona charakter dowolny. Szerzej problematyka braku podstaw do przyjęcia odpowiedzialności M. D. za popełnienie czynu z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej została przedstawiona w punkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia. Powołując się zatem na powołane tam argumenty stwierdzić należy, iż M. D. nie może zostać uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie był on bowiem osobą odpowiedzialną za udostępnianie informacji publicznej. To należało do wyłącznej kompetencji D. B. – sekretarza Gminy. Przekonują o tym nie tyle ich zgodne wyjaśnienia, ale zgromadzona w sprawie dokumentacja, w tym zakres czynności D. B., upoważnienie udzielone mu przez Burmistrza czy każdorazowe dekretacje na wnioskach i pismach pokrzywdzonego, jakie składał M. D.. Zapewnień, o których peroruje skarżący, czy też wypowiedzi Burmistrza na sesjach, nie sposób doszukać się w aktach sprawy, a apelujący - oprócz swoich gołosłownych twierdzeń - nie przedstawił w tym zakresie żadnych dowodów. Wniosek Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny 3.4. Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego, umarzającego albo warunkowo umarzającego postępowanie karne i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 k.p.k. (art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k.) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 k.p.k. (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 k.p.k. - tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r., I KZP 10/18. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie stwierdził podstaw do wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego. Lp. Zarzut Obrońcy oskarżonego D. B.: na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. obrazy przepisów postępowania, a to art. 17 § 1 pkt 9 w zw. z art. 14 § 1 k.p.k. poprzez przypisanie D. B. czynu, który miałby być popełniony w jednolicie ujętym okresie od 20 września 2016 r. do 14 stycznia 2019 r., a którego czas popełnienia sumarycznie o ponad dwa lata przekracza okres objęty aktem oskarżenia, w którym oskarżonemu zarzucano dopuszczenie się dwóch, jednostkowo (punktowo) ujętych zachowań (czynów) w dniach 11 stycznia oraz 21 kwietnia 2017 roku. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 3.5. Tak sformułowany zarzut nie jest trafny. Zgodnie z zasadą skargowości ( art. 14 § 1 k.p.k. ) ramy postępowania jurysdykcyjnego są określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. Czas popełnienia czynu jest jednym z elementów strony przedmiotowej przestępstwa. Podlega on ustaleniu przez sąd i może być określony inaczej, niż w opisie czynu zarzuconego w akcie oskarżenia, jeśli dowody przeprowadzone na rozprawie taką zmianę uzasadniają. Samo ustalenie, że zdarzenie (zdarzenia) objęte oskarżeniem miały miejsce w innym czasie, niż przyjęto w akcie oskarżenia, jest dopuszczalne i nie świadczy wcale o wyjściu poza granice skargi oskarżyciela. W praktyce orzeczniczej do zmiany opisu czynu przypisanego w porównaniu z opisem czynu zarzuconego, także przy zakreślaniu ram czasowych czynu, dochodzi w bardzo wielu sprawach. Nie świadczy to wcale o orzekaniu poza granicami oskarżenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2012 r., sygn. II KK 9/12, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2018 r., sygn. akt II KK 10/18 ). Takie też stanowisko wyrażane jest powszechnie w orzecznictwie, a także w doktrynie. Nie jest wyjściem poza ramy oskarżenia, jeżeli sąd w wyniku przewodu sądowego ustali, że rozpoznawane przez niego zdarzenie miało miejsce w innym czasie niż to przyjął akt oskarżenia. Ustalenie bowiem możliwie dokładnej daty popełnienia przestępstwa jest nie tylko prawem, ale i obowiązkiem Sądu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1986 r., IV KR 129/86 ). Istotne, w kontekście stawianego zarzutu jest to, że w ramach granic oskarżenia Sąd może dokonywać zmian, a więc uznać, że zarzucony oskarżonemu czyn stanowi różne przestępstwa będące w zbiegu realnym względnie, że zarzucone czyny stanowią jedno przestępstwo (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1987 r., sygn. akt II KR 121/87). Na gruncie niniejszej sprawy, powołując się na przytoczone rozważania, nie sposób uznać, aby zmiana dokonana przez Sąd Rejonowy w zakresie opisu czynów, a także modyfikacja czasu popełnienia przestępstwa wykraczał poza ramy wyznaczone aktem oskarżenia. Nie oznacza to jednak, iż podjęte przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie było prawidłowe, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. Wniosek Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie D. B. od zarzucanego mu czynu. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wniosek zasadny w zakresie uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów, przypisanych mu w pkt I i III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. Lp. Zarzut 3.6. Obrońcy oskarżonego D. B.: obrazy przepisów postępowania, a to: a) art. 7 k.p.k. polegającej na przekroczeniu granic swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, w szczególności zaś wyjaśnień oskarżonego oraz M. D., zeznań (...), jak również wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 15 grudnia 2017 r. (sygn. akt IV SAB/Wr 347/17) i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 września 2018 r. (sygn. akt I OSK 1467/18), jak również wniosku (...) o udostępnienie informacji publicznej z 27 grudnia 2018 r., co doprowadziło do błędnego ustalenia, że: - okoliczność, zgodnie z którą wnioskowane przez (...) informacje miały charakter informacji publicznej prostej, była jasna, bezsporna i nie budziła wątpliwości, zaś D. B. – w konsekwencji – „bez powodu uznał, że żądana (…) informacja ma charakter przetworzony” ; - oskarżony, mimo konsultacji z zatrudnionym w Urzędzie Miejskim radcą prawnym, miał świadomość tego, że informacja wnioskowana przez (...) jest informacją prostą, a w konsekwencji – że jest zobowiązany do jej udzielenia, a tym samym zrealizował znamiona strony podmiotowej zarzucanych mu czynów, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – przeanalizowany w sposób zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego – nie uzasadniał takiej jego oceny oraz wynikających z niej ustaleń faktycznych; b) ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny art. 170 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie 3 listopada 2020 roku wniosku dowodowego oskarżonego o zwolnienie z tajemnicy zawodowej i przesłuchanie w charakterze świadka r. pr. A. G. na okoliczność zakresu i treści ustnych porad prawnych udzielanych w zakresie spraw dotyczących dostępu do informacji publicznej, w tym w szczególności w zakresie wniosków o udostępnienie informacji publicznej objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu, z uwagi na: - rzekomą niedopuszczalność przeprowadzenia takiego dowodu, podczas gdy możliwość przesłuchania radcy prawnego niebędącego obrońcą oskarżonego w sposób oczywisty wynika z art. 180 § 2 k.p.k., zaś przesłuchanie tego świadka – na co wskazuje treść rozstrzygnięcia – było niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości ; - udowodnienie okoliczności objętych wnioskiem dowodowym zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, podczas gdy Sąd a quo w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia poczynił ustalenia dokładnie przeciwne tym twierdzeniom, przy czym uchybienia te miały istotny wpływ na treść orzeczenia, bowiem doprowadziły Sąd pierwszej instancji do konkluzji, że wnioskowane przez (...) informacje miały charakter informacji prostych i nie ulegało to wątpliwości, a w konsekwencji, że D. B. miał świadomość tego, iż wzywanie wnioskodawcy do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie szczególnej ich istotności dla interesu publicznego (oraz wydanie decyzji odmownych) nie znajduje podstawy prawnej, co z kolei pozwoliło Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie, że oskarżony zrealizował znamiona zarzucanych mu czynów. Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. zasługiwał na uwzględnienie. Nieudostępnienie informacji na wniosek realizuje znamię sprawcze czynu zabronionego, opisanego w art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, przy czym z taką sytuacją mamy do czynienia wówczas, gdy zobowiązany podmiot albo w ogóle nie udostępnia informacji, albo wydaje decyzję lub podobne rozstrzygnięcie bez wskazania ustawowych powodów, które mogą skutkować wydaniem takiej decyzji. Realizacja znamion czynu zabronionego w sytuacji pierwszej następuje dopiero z momentem upływu ustawowego terminu na udostępnienie informacji, a w sytuacji drugiej – z chwilą wydania bez podstawy prawnej decyzji odmownej ( zob. E. Czarny-Drożdżejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, „Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych” 2005, z. 2, s. 147). Z kolei uzasadniona odmowa udostępnienia informacji publicznej nie prowadzi do powstania odpowiedzialności z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej ( tak Kamińska Irena, Rozbicka-Ostrowska Mirosława, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, wyd. III ). Słusznie podniósł apelujący, iż Sąd Rejonowy naruszając art. 7 k.p.k. dokonał dowolnych ustaleń faktycznych, co skutkowało bezzasadnym przypisaniem oskarżonemu D. B. w pkt I i III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku popełnienia przestępstw z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przy czym ustalenia Sądu Rejonowego co do umyślności działania oskarżonego stanowią wyłącznie efekt domniemania, a nie rzeczowej analizy zebranego materiału dowodowego i okoliczności sprawy. Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy krytyczna ocena zachowań oskarżonego była nad wyraz jednostronna i pomijała szereg kluczowych dla sprawy okoliczności faktycznych oraz tych dowodów, które były dla oskarżonego korzystne. Dokonana przez Sąd I instancji rekonstrukcja zdarzeń jest mało wnikliwa i nader lakoniczna w tej części, w której dotyczy szczegółowych działań oskarżonego podejmowanych w związku z wnioskiem (...), złożonym drogą elektroniczną w dniu 29 kwietnia 2016 r. Koniecznym jest zatem przytoczenie wynikających z akt sprawy następujących faktów: 1) wydając w dniu 1 sierpnia 2016 r. - w imieniu Burmistrza Gminy T. - decyzję nr OR. (...).7.1.2016, odmawiającą udzielenia (...) dostępu do informacji publicznej w zakresie wniosku zgłoszonego w dniu 29 kwietnia 2016 r., w uzasadnieniu tej decyzji oskarżony D. B. wskazał, że udostępnienie wnioskodawcy informacji w postaci zbiorczego rejestru umów, jakie zawarła Gmina T. w latach 2014 – 2016 jest niedopuszczalne z uwagi na treść art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. ze względu na ochronę danych osobowych osób fizycznych, które to dane są informacjami niejawnymi i podlegają ustawowej ochronie ( k. 56 – 58 ). Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. nie podzieliło tej argumentacji i decyzją z dnia 5 września 2016 r. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie pierwszej instancji w całości (k. 61 – 63 ). 2) wydając w dniu 31 października 2016 r. - w imieniu Burmistrza T. - decyzję nr OR. (...).(...)odmawiającą udzielenia (...) dostępu do informacji publicznej w zakresie wniosku zgłoszonego w dniu 29 kwietnia 2016 r., w uzasadnieniu tej decyzji oskarżony D. B. wskazał, że udostepnienie wnioskodawcy informacji publicznej jest niedopuszczalne z uwagi na treść art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. żądana informacją jest informacją przetworzoną i jej udostepnienie podlega podjęcia szeregu czynności, polegających na przeanalizowaniu treści rejestru w celu sprawdzenia, czy rejestr ten zawiera dane chronione prawem, ewentualnie – na usunięciu danych podlegających ochronie, a wnioskodawca nie wykazał istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego ( k. 66 – 70 ). Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia 29 listopada 2016 r. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu tej decyzji SKO wskazało, iż stanowisko organu pierwszej instancji jest przedwczesne, gdyż zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz uzasadnienie kwestionowanej decyzji nie pozwalają jednoznacznie uznać, aby żądana informacja istotnie stanowiła informację publiczną przetworzoną. Zobowiązano organ pierwszej instancji do przeanalizowania posiadanych dokumentów pod katem żądania (...) oraz wyjaśnienia, z jak dużym nakładem pracy oraz jakiego zaangażowania nakładów finansowych wymaga przygotowanie żądanej informacji ( k. 72 – 74). 3) wydając w dniu 11 stycznia 2017 r. - w imieniu Burmistrza T. - decyzję nr OR. (...)(...), odmawiającą udzielenia (...) dostępu do informacji publicznej w zakresie wniosku zgłoszonego w dniu 29 kwietnia 2016 r., w uzasadnieniu tej decyzji oskarżony D. B. wskazał, że udostepnienie wnioskodawcy informacji publicznej jest niedopuszczalne z uwagi na treść art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępnie do informacji publicznej, tj. żądana informacją jest informacją przetworzoną i jej udostepnienie podlega podjęcia szeregu czynności, polegających na przeanalizowaniu treści rejestru w celu sprawdzenia, czy rejestr ten zawiera dane chronione prawem, ewentualnie – na usunięciu danych podlegających ochronie. Podał także, że w rejestrze ujęte są nie tylko umowy z przedsiębiorcami, ale również umowy cywilnoprawne zawarte z osobami fizycznymi, nieprowadzącymi działalności gospodarczej, a dane tych osób podlegają ochronie. Przed udostępnieniem żądanej informacji konieczne jest zebranie i sprawdzenie około 1900 umów, co wiązałoby się ze znacznym nakładem czasu i pracy oraz nadmiernymi kosztami. Na potwierdzenie swojego stanowiska oskarżony powołał się na orzeczenia WSA w Krakowie i NSA ( k. 79 – 84 ). Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia 6 lutego 2017 r. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie pierwszej instancji w całości. W uzasadnieniu tej decyzji SKO wskazało, iż organ pierwszej instancji błędnie zakwalifikował żądaną informację do kategorii informacji przetworzonej ( k. 87 – 89). 4) wydając w dniu 21 kwietnia 2017 r. - w imieniu Burmistrza T. - decyzję nr OR. (...).7.4.2016, odmawiającą udzielenia (...) dostępu do informacji publicznej w zakresie wniosku zgłoszonego w dniu 29 kwietnia 2016 r., w uzasadnieniu tej decyzji oskarżony D. B. wskazał, że udostepnienie wnioskodawcy informacji publicznej jest niedopuszczalne z uwagi na treść art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępnie do informacji publicznej, tj. żądana informacją jest informacją przetworzoną z uwagi na konieczność przeanalizowania treści rejestru oraz zebranie i przeanalizowanie treści umów ujętych w rejestrze w celu sprawdzenia, czy dane zawarte w rejestrze mogą stanowić tajemnicę przedsiębiorstw, które zawarły umowy z Gminą T.. Uzyskanie żądanej informacji uzależnione jest od istnienia przesłanki w postaci szczególnie istotnego interesu publicznego, a tej przesłanki wnioskodawca nie wykazał ( k. 92 – 98 ). Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia 25 maja 2017 r. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie pierwszej instancji w całości. W uzasadnieniu tej decyzji SKO wskazało, iż organ pierwszej instancji ponownie błędnie zakwalifikował żądaną informację do kategorii informacji przetworzonej, a działania związane z udostepnieniem żądanej informacji publicznej uznać należy za zwykłe czynności materialno – techniczne, jednak żaden przepis nie pozwala Kolegium na zobowiązanie organu pierwszej instancji do dokonania tej czynności. Ponadto, SKO przypomniało organowi pierwszej instancji, że – jak słusznie wskazał m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 lipca 2014 r., IV SAB/Wr 82/14 – rozpatrując wniosek o udostępnienie informacji publicznej przy zachowaniu identycznych okoliczności prawnych i faktycznych organ pierwszej instancji nie może odmówić wnioskodawcy udostepnienia żądanej informacji publicznej powołując taką samą podstawę prawną, jaką przyjęto w uchylonej decyzji. Rozstrzygnięcie zawarte w decyzjo organu drugiej instancji ma charakter wiążący. ( k. 100 – 106 ). 5) w dniu 3 lipca 2017 r. została sporządzona przez radcę prawnego A. G. opinia prawna celem odpowiedzi na pytanie, czy w świetle załączonych do akt wniosku (...) oraz decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia 25 maja 2017 r. Burmistrz Gminy T. zobowiązany jest do udostepnienia wnioskodawcy rejestru umów zawartych przez Gminę T. w latach 2014 – 2016, w szczególności w świetle zapewnienia ochrony danych osobowych kontrahentów będącymi osobami fizycznymi, a nie będących przedsiębiorcami ( k. 150 – 152 ). W opinii tej wskazano, że: - imiona i nazwiska kontrahenta – strony umowy zawartej z Gminą T., czy też jej jednostką organizacyjną - nie podlegają anonimizacji i to zarówno w przypadku osób fizycznych będących przedsiębiorcami, jak też osób fizycznych nie będących przedsiębiorcami. Nie zachodzi zatem w tym zakresie konieczność występowania do tych osób o wyrażenie zgody na udostępnienie ich danych osobowych. Dane te podlegają udostępnieniu w ramach udostępnienia informacji publicznej ( pkt 1 opinii ); - jeżeli w udostępnionej informacji miałyby być zawarte dane osób fizycznych będących stroną zawartych umów, takie jak: numery PESEL tych osób, adresy miejsca ich zamieszkania, itp., to dane te winny zostać zanonimizowane, chyba że osoby te wyrażą zgodę na udostępnienie tych danych osobowych ( pkt 2 opinii ); - w związku z konkluzją jak w pkt 2 opinii i biorąc pod uwagę argumentację zawartą m.in. w decyzji Burmistrza Gminy T. z dnia 27 kwietnia 2017 r., OR. (...).7.4.2016, zasadnym jest w dalszym ciągu uznawanie żądanej przez Pana (...) informacji za informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.( pkt 3 opinii ); - zasadnym jest w ocenie autora opinii poddanie sprawy pod rozstrzygnięcie sądów administracyjnych w trybie postepowania sadowo – administracyjnego ( pkt 4 opinii ). 6) w dniu 14 listopada 2017 r. (...) złożył skargę na bezczynność Burmistrza Gminy T. do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego we W. ( k. 266 – 268 ). W odpowiedzi na skargę radca prawny A. G. – działający w imieniu Burmistrza Gminy T. – wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej wskazując, że żądana przez skarżącego informacja jest informacją przetworzona w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., a skarżący nie wykazał, że uzyskanie żądanych przez niego informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego ( k. 269 – 272 ). 7) Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z dnia 15 grudnia 2017 r., IV SAB/Wr 347/17 ( k. 274 – 283 ) zobowiązał Burmistrza Gminy T. do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 29 kwietnia 2016 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy oraz stwierdził, że bezczynność podmiotu zobowiązanego nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, a nadto wymierzył Burmistrzowi Gminy T. grzywnę w wysokości 1000 złotych ( k. 274 – 283 ). W uzasadnieniu tego wyroku WSA wskazał m.in., że w przedmiotowej sprawie sporny jest charakter żądanej informacji publicznej, a więc, czy jest to informacja prosta, czy przetworzona. Biorąc pod uwagę dotychczasowe orzecznictwo sądowo – administracyjne i poglądy doktryny WSA wskazał dwie koncepcje i sposoby identyfikacji przesłanek uzasadniających konieczność przetworzenia informacji publicznej oraz finalnie stwierdził, iż informacja publiczna żądana przez wnioskodawcę stanowi informację prostą, jednakże zachowanie podmiotu odmawiającego udzielenia informacji publicznej nie miało cech rażącego naruszenia obowiązków wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej, a udzielanie błędnych merytorycznie odpowiedzi nie świadczy o bezczynności z rażącym naruszeniem prawa. Podmiot zobowiązany, chociaż do dnia wyrokowania nie udzielił żądanej informacji publicznej, to jednak systematycznie w krótkim czasie udzielał skarżącemu odpowiedzi na jego pisma, a także wydawał bez zbędnej zwłoki decyzje odmawiające udzielenia informacji publicznej. 8) w dniu 20 lutego 2018 r. Burmistrz Gminy T. – zastępowany przez pełnomocnika radcę prawnego A. G. – złożył skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 15 grudnia 2017 r., IV SAB/Wr 347/17, zarzucając orzeczeniu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 3 ust.1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej polegające na przyjęciu, że żądana przez skarżącego informacja publiczna nie stanowi informacji publicznej przetworzonej ( k. 284 – 288 ). 9) Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 września 2018 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 1467/18 oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu tego wyroku wskazano, że uzasadnienie zarzutu skargi odnosi się wyłącznie do charakteru żądanej informacji publicznej, a nie kwestii bezczynności organu, w związku z czym skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnionych podstaw. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że ocena WSA co do charakteru wnioskowanej informacji była przedwczesna. Powinna zostać ona dokonana dopiero, gdyby zaskarżona została decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej z uwagi na jej przetworzony charakter i brak wykazania przez wnioskodawcę szczególnie istotnego interesu publicznego ( k. 290 – 294 ). 10) po zwróceniu akt sprawy do Urzędu Gminy T. oskarżony D. B. udostępnił (...) rejestr umów. W ocenie Sądu Okręgowego, z przytoczonych wyżej faktów jednoznacznie wynika, że pomiędzy oskarżycielem posiłkowym a Urzędem Gminy T. zaistniał spór prawny co do charakteru żądanej przez oskarżyciela publicznego informacji publicznej i możliwości jej udostepnienia. Jak wyjaśnił przy tym oskarżony D. B., nie jest on prawnikiem, a wszystkie decyzje odmawiające oskarżycielowi posiłkowemu dostępu do żądanej informacji publicznej konsultował z radcą prawnym A. G. i działał w przekonaniu o ich prawidłowości oraz zgodności z prawem ( k. 664 – 665 ). Depozycje te potwierdził oskarżony M. D. podając, iż „każda decyzja jest aprobowana przez biuro prawne” ( k. 675 ). Zawarta w aktach sprawy opinia prawna radcy prawnego A. G. oraz treść sporządzonej przez niego skargi kasacyjnej również nie pozostawiają wątpliwości, że optował on za przyjęciem stanowiska, że żądana przez oskarżyciela posiłkowego informacja nie jest informacją prostą, ale przetworzoną. Oskarżony D. B. podał przy tym, że jest sekretarzem gminy od 11 lat i w tym czasie udzielił odpowiedzi na przeszło 1000 pytań oskarżyciela posiłkowego (...), który każdego roku składa kilkadziesiąt wniosków o udzielenie informacji publicznej, przy czy dużo z tych wniosków zawiera wiele pytań ( k. 664 – 665 ). Znajduje to potwierdzenie w depozycjach oskarżyciela posiłkowego (...), który zeznał, że w ostatnich latach zadawał kilkanaście pytań miesięcznie ( k. 677 ). Zakwestionowane decyzje odmowne stanowią zatem niewielki ułamek w dotychczasowej pracy zawodowej D. B.. Jak już o tym była mowa, pomiędzy Urzędem Gminy, a oskarżycielem posiłkowym zaistniał spór prawny co do charakteru żądanej przez oskarżyciela publicznego informacji publicznej i możliwości jej udostepnienia, a obowiązek udostępnienia przez oskarżonego informacji publicznej ostatecznie skonkretyzował się – jak słusznie podniósł obrońca oskarżonego - po oddaleniu skargi kasacyjnej oraz zwrocie akt przez NSA i obowiązek ten został wykonany. Sąd Rejonowy w żaden sposób nie wykazał przy tym, aby D. B. działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim bezzasadnego nieudostępnienia informacji publicznej, ograniczając się w tym zakresie do gołosłownych twierdzeń. W pełni należało zatem podzielić stanowisko obrony, że oskarżony nie zrealizował ustawowych znamion występku z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dodać należy, że rozstrzyganie w postępowaniu administracyjnym polega na zastosowaniu obowiązującego prawa do ustalonego stanu faktycznego sprawy. Podstawę faktyczną stanowią dokonywane przez organ samorządu terytorialnego ustalenia faktyczne, a podstawę prawną stanowią te przepisy prawne, które organ ten przyjął w danym wypadku za obowiązujące i zastosował w swym orzeczeniu. Przepisy prawa powinny przewidywać odpowiednio ukształtowany system środków i kontroli decyzji wydawanych przez organy samorządu terytorialnego, jednakże dodatkowym elementem tej kontroli nie powinien być sąd karny. Wiele bowiem z wadliwych decyzji administracyjnych czy orzeczeń sądowych jest rezultatem działania funkcjonariusza - jak to określa ustawa - z rażącym naruszenia prawa, czy też wręcz bez podstawy prawnej ( por. art. 439 k.p.k., art. 156 § 1 k.p.a. ). Rezultatem takich orzeczeń najczęściej jest działanie na szkodę interesu publicznego bądź prywatnego, jednak absurdem byłoby twierdzenie, iż wydanie takiego orzeczenia w każdej sytuacji znajdować powinno przełożenie we wszczętym postępowaniu karnym ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 marca 2011 r. II AKa 213/10 ). Odnośnie oddalenia wniosku dowodowego złożonego przez oskarżonego D. B. na rozprawie w dniu 3 listopada 2020 r. o zwolnienie z tajemnicy zawodowej i przesłuchanie w charakterze świadka r. pr. A. G. ( k. 664 ), to wskazać należy, iż w wydanym w tym przedmiocie postanowieniu Sąd Rejonowy błędnie wskazał, iż taki wniosek złożył oskarżyciel posiłkowy, jak też w postanowieniu tym Sąd a quo nie podał podstawy prawnej podjętej decyzji procesowej. Art. 170 § 1 k.p.k. statuuje zamknięty katalog okoliczności przemawiających za oddaleniem wniosku dowodowego. Są one taksatywnie wskazane w tym przepisie, zaś rozszerzanie ich katalogu czy jakakolwiek rozszerzająca interpretacja jest niedopuszczalna. Zakaz antycypacji oznacza więc w istocie niedopuszczalność oceny dowodu przed jego przeprowadzeniem. Nie sposób jednak w okolicznościach przedmiotowej sprawy dopatrzeć się niezasadności oddalenia wniosku dowodowego. To, że nie ma tutaj zastosowania art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k., jak zasadnie peroruje skarżący, nie ma tu nic do rzeczy. Przyznać bowiem trzeba rację, że wniosek był dopuszczalny, albowiem przesłuchanie w charakterze świadka radcy prawnego nie jest objęte zakazami dowodowymi. A. G. nie jest bowiem obrońcą D. B.. Niemniej jednak wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, a właściwą jego podstawę winien stanowić art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. Treść opinii prawnej sporządzonej przez radcę prawnego jest bowiem znana i podlega ocenie Sądu, jak każdy inny dowód. Przesłuchanie radcy prawnego nic w tej materii by nie zmieniło, opinia bowiem jest prosta, a jej właściwe odczytanie nie stanowi problemu. Nadto okoliczności mające wynikać z relacji radcy prawnego znalazły potwierdzenie w innych dowodach, co sprawia, że wniosek o zwolnienie go z zachowania tajemnicy zawodowej nie znajdował uzasadnienia w treści art. 180 § 2 k.p.k. Sąd Rejonowy fakt korzystania przez oskarżonego z pomocy prawnej uznał za udowodniony zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. W istocie bowiem taka okoliczność była bezsporna. To natomiast, że Sąd Rejonowy ocenił odmiennie opinię radcy prawnego na temat charakteru udzielonej informacji nie jest naruszeniem art. 170 k.p.k., lecz w realiach tej sprawy obrazą art. 7 k.p.k. Wniosek Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie D. B. od zarzucanego mu czynu. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Uwzględnienie zarzutu skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia czynu, przypisanego w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Lp. Zarzut 3.7. Obrońcy oskarżonego D. B.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wyrażającego się w: a) przyjęciu że z treści opinii prawnej r.pr. A. G. z 3 lipca 2017 roku „jasno wynikało, że informacje żądane przez wnioskodawcę mają charakter prosty i winny zostać udostępnione”, podczas gdy w konkluzji tej opinii wyrażono stanowisko dokładnie przeciwne, a mianowicie że „zasadnym jest w dalszym ciągu uznawanie żądanej przez Pana (...) informacji za informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.i.d.p.” oraz że „zasadnym jest poddanie sprawy pod rozstrzygnięcie sądów administracyjnych” (pkt 3 i 4 konkluzji opinii), co zresztą oskarżony uczynił, b) braku jakichkolwiek ustaleń w zakresie przyczyn powstrzymania się przez oskarżonego z udostępnieniem informacji publicznej objętej pkt III zaskarżonego wyroku (błąd braku), a w szczególności braku weryfikacji twierdzeń oskarżonego odnoszących się do tego, że w przypadku złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej mającej częściowo charakter prosty, a częściowo przetworzony, wniosek ten całościowo traktuje się jako dotyczący informacji przetworzonej, i bezzasadnym, ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny nieumotywowanym, a zarazem konkludentnym przyjęciu przez Sąd a quo tezy przeciwnej, przy czym uchybienia te miały istotny wpływ na treść orzeczenia, bowiem wpłynęły na stwierdzenie Sądu pierwszej instancji zawarte na s. 11 formularza uzasadnienia, że oskarżony „bez powodu uznał, że żądana przez (...) informacja ma charakter przetworzony”. Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Do treści opinii prawnej radcy prawnego A. G. z 3 lipca 2017 r. Sąd Odwoławczy ustosunkował się w podsekcji 3.6 i argumenty tam podane podtrzymuje. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko obrony, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnych i nie znajdujących potwierdzenia w materialne dowodowym ustaleń faktycznych, co skutkowało bezzasadnym przypisaniem oskarżonemu w pkt III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku popełnienia występku z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podkreślenia wymaga, iż dokonane przed Sąd meriti ustalenia faktyczne muszą opierać się na konkretnie wskazanych i adekwatnych dowodach, poddanych uprzednio wszechstronnej analizie. Rozstrzygając kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego sąd winien dążyć do wyjaśnienia za pomocą możliwych do przeprowadzenia i dostępnych środków dowodowych wszystkich istotnych faktów w obszarze ustaleń, w granicach wyznaczonych aktem oskarżenia, pozwalających na odtworzenie inkryminowanych zachowań w sposób poddający się obiektywnemu i miarodajnemu osądowi, czy rzeczone zachowania miały charakter bezprawny i zawiniony i jako takie podlegają subsumcji pod określoną normę ustawy karnej typizującą czyn zabroniony w postaci, którą zarzucono i przypisano, albo przeciwnie, że nie zawierają one elementów warunkujących odpowiedzialność karną oskarżonego, więc pozostają obojętne z punktu widzenia prawa karnego materialnego. Przyjmując, że w okresie od 10.03.2019 r. do 02.04.2019 r. oskarżony D. B. dopuścił się popełnienia czynu, opisanego w pkt IV aktu oskarżenia ( pkt IV części wstępnej zaskarżonego wyroku ) Sąd Rejonowy ograniczył się do stwierdzenia, iż – cytat z uzasadnienia zaskarżonego wyroku - „Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom D. B. w części, której odnoszą się do stwierdzenia, że informacje żądane przez (...) we wniosku z dnia 2 kwietnia 2019 r. mają charakter przetworzony. Oskarżony zaprezentował argumentację będącą poparciem powyższego stanowiska. Sąd nie dał temu wiary. Nie ulega żadnej wątpliwości, że żądana przez (...) informacja miała charakter prosty, a D. B. mógł jej udzielić bez podejmowania szczególnego wysiłku. Zdaniem Sądu oskarżony bez powodu potraktował pytania (...) za przetworzone, a następnie po wcześniejszym żądaniu od wnioskodawcy uzupełnienia braków formalnych, pozostawił wniosek (...) bez rozpoznania. Wyjaśnieniom D. B. przeczą również dokumentacja dotycząca budowy parkingu przy SP 1 oraz zeznania (...)”. Arbitralny i lakoniczny wniosek Sądu Rejonowego o prostym charakterze żądanych przez oskarżyciela posiłkowego informacji nie znajduje jednak potwierdzenia w zebranych w sprawie dowodach. Z. Z. ( k. 584 odwrót) potwierdził, iż zawarte we wniosku oskarżyciela posiłkowego z dnia 27 grudnia 2018 r. pytania 2 i 5 ( wartość zasypanej i zdemontowanej kostki ażurowej ) celem udzielenia odpowiedzi wymagałyby znacznych kosztów i zatwierdzenia ich w budżecie oraz zlecenia określonych prac geodecie. Uznanie, że także udostepnienie pozostałych informacji (udostępnienia umów, zleceń i faktur dotyczących płac dodatkowych związanych z zagospodarowaniem terenu wokół Szkoły Podstawowej Nr (...), przeprowadzanych w ramach inwestycji Termomodernizacja dwóch budynków użyteczności publicznej znajdujących się na terenie Gminy T., Gimnazjum nr 1 i Szkoła Podstawowa w K., odpowiedź na pytanie dotyczące powodów zaniechania demontażu części kostki ażurowej stanowiącej podłoże parkingu i przysypania jej ziemią, odpowiedź na pytanie o sposób zagospodarowania zdemontowanej części kostki ażurowej, odpowiedź na pytanie, czy Gmina T. zamierza dochodzić od wykonawcy zwrotu kwoty 197.000 zł stanowiącej należność za budowę wykonanego niezgodnie z prawem parkingu ) stanowi informację przetworzoną i wymaga wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego zostało wcześniej skonsultowane z radcą prawnym A. G. i mieści się w granicach dopuszczalnego uznania organu samorządu terytorialnego oraz wynika – jak podał oskarżony - z przyjętej w tym zakresie praktyki traktowania wniosku jako jedną całość, która to praktyka nie była kwestionowana przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze ( k. 665 – 666 ). Pismem z dnia 26 lutego 2019 r. wezwano oskarżyciela posiłkowego do wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego, uzasadniającego uzyskanie żądanych danych w terminie 14 dni od otrzymania tegoż pisma ( k. 455 ). Wobec nieuzupełnienia wniosku oskarżony sporządził notatkę urzędową w dniu 18 marca 2019 r., z której wynika, iż odpowiedź nie zostanie udzielona, albowiem (...) nie odpowiedział na wezwanie z dnia 26 lutego 2019 r. i nie dokonał sanacji swojego wniosku poprzez uzupełnienie go podpisem, co uzasadnia pozostawienie wniosku (...) bez dalszego rozpoznania ( k. 456 ). Oczywistym przy tym pozostaje, iż najpierw należało w trybie art. 64 § 2 k.p.a. wezwać wnioskodawcę do złożenia podpisu, czego jednak nie uczyniono. Tłumaczenia apelującego o tym, co było korzystniejsze dla wnioskodawcy i jak powinien się zachować są w gruncie rzeczy jedynie próbą usprawiedliwienia własnych działań, które nie były w pełni prawidłowe. Popełniony przez oskarżonego błąd proceduralny nie może być jednak utożsamiany z popełnieniem przestępstwa z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Postępowanie w tym zakresie, jak podał oskarżony, było konsultowane z radcą prawnym A. G.. Wniosek Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie D. B. od zarzucanego mu czynu. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Uwzględnienie zarzutu skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia czynu, przypisanego w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Lp. Zarzut 3.8. Obrońcy oskarżonego D. B.: obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej obu przypisanych oskarżonemu czynów, a to art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 1 § 1 k.k. poprzez pominięcie w ich opisie znamienia umyślności, przy jednoczesnym uznaniu oskarżonego za winnego czynów, które mogłyby zostać popełnione wyłącznie umyślnie, co w konsekwencji powoduje, że opis przypisanych oskarżonemu czynów nie odpowiada znamionom typu czynu zabronionego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Wobec uniewinnienia oskarżonego D. B. od popełnienia przypisanych mu czynów ustosunkowanie się do tego zarzutu jest bezprzedmiotowe. Zważyć jedynie należy, że elementy, które winny znaleźć się w wyroku zawiera art. 413 § 1 i 2 k.p.k. Próżno w nich szukać określenia zamiaru, choć niewątpliwie w wyroku skazującym winno znaleźć się dokładne określenie przypisanemu oskarżonemu czynu. Zwrot ten wymaga zawarcia w opisie czynu tych elementów przebiegu zdarzenia, które wypełniają znamiona tego przestępstwa. Z tego punktu widzenia w wyroku skazującym winno znaleźć się określenie czy czyn popełniono umyślnie czy nieumyślnie. Jak jednakże trafnie zauważa skarżący proces karny nie jest procesem formułkowym. Na zamiar sprawcy może wskazywać również opisany w przypisanym czynie sposób jego działania. Wniosek Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie D. B. od zarzucanego mu czynu. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Powody uniewinnienia wskazano w podsekcji 3.6 i 3.7. 4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 1 5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 0.11 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot i zakres zmiany Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinniono oskarżonego D. B. od popełnienia czynów, przypisanych mu w pkt I oraz III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu w tej części obciążono Skarb Państwa. Zwięźle o powodach zmiany Powody zmiany wskazano w podsekcji 3.6 i 3.7. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy, co wykazano w podsekcji 3.1, 3.2, 3.3 i 3.4, gdzie ustosunkowano się do zarzutów oskarżyciela posiłkowego. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia ☐ art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐ art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐ art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 3.1. ☐ art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 4.1. 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6. Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Pkt III Ze względów słuszności zwolniono oskarżyciela posiłkowego od przypadających nań kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych ) 7. PODPIS SSO Małgorzata Szyszko ZAŁĄCZNIK NR 1 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Oskarżyciel posiłkowy (...). Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Pkt II, V i VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, tj.: a) uniewinnienie oskarżonego D. B. od popełnienia czynu, opisanego w pkt III części wstępnej; b) uniewinnienie oskarżonego M. D. od popełnienia czynu, opisanego w pkt V części wstępnej. 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ w całości ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w części ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ Uchylenie ☐ Zmiana ZAŁĄCZNIK NR 2 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego D. B.. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Pkt I i III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, tj. przypisanie oskarżonemu D. B. sprawstwa i winy w zakresie: a) czynów opisanych w pkt I-II części wstępnej, przy uznaniu, iż stanowią one jedno przestępstwo i ustaleniu, że w okresie od 20.09.2016 r. do 14.01.2019 r. D. B. działając jako Sekretarz Gminy T., upoważniony przez Burmistrza T. do udzielenia informacji wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, nie udostępnił informacji publicznej w postaci rejestru umów cywilno- prawnych lub innego zestawienia tych umów, zawieranych w latach 2014-2016 przez Gminę T. ze wszystkimi podmiotami, na podstawie wniosku (...), złożonego drogą elektroniczną w dniu 29.04.2016 r. b) czynu opisanego w pkt IV części wstępnej i ustaleniu, iż czyn ten został popełniony w okresie od 10.03.2019 r. do 02.04.2019 r. 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ w całości ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☒ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ Uchylenie ☒ zmiana
uzasadnienie_IV_Ka_922-21.pdf	UZASADNIENIE ( w części odnoszącej się do apelacji oskarżyciela posiłkowego S. C. – art. 457 § 2 k.p.k. w zw. z art. 422 § 2 k.p.k. i art. 423 § 1a k.p.k. ) Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 922/21 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1. CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia (...) wydany w sprawie o sygn. akt (...) w sprawie przeciwko B. S. oskarżonej o czyn z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej. 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ w całości ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ Uchylenie ☒ zmiana 2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu . STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Naruszenia przepisu prawa materialnego tj. artykułu 67 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a dokładnie przyjęcie, że wobec B. S., wystarczającym okresem próby będzie okres jednego roku. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 3.1. Zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Okres próby jest elementem koniecznym warunkowego umorzenia postępowania, a przy ustalaniu czasu próby sąd orzekający powinien w szczególności mieć na uwadze te wszystkie okoliczności ustalone w toku przewodu sądowego, które ocenione przez cele zapobiegawcze i wychowawcze - w zestawieniu z właściwościami osobistymi oskarżonej i jej zachowaniem się po popełnieniu przestępstwa - przemawiają za potrzebą poddania oskarżonej kontroli Sądu w okresie próby na odpowiedni okres. Ustalając okres próby sąd orzekający powinien kierować się tym, aby okres ten zapewniał skuteczne wychowawcze oddziaływanie na oskarżoną, jak też umożliwiał jej należyte wywiązywanie się z nałożonych na nią obowiązków. Oskarżona dotychczas nie była karana sądownie, a popełniony przez nią czyn miał charakter incydentalny. Oskarżona prowadzi ustabilizowany tryb życia i obecnie przestrzega porządku prawnego. Okoliczności te, w ocenie Sądu Okręgowego, pozwalają przyjąć, że wobec oskarżonej nie jest wymagane ustalenie okresu próby na 2 lata. Dane osobopoznawcze pozytywnie określające sylwetkę oskarżonej pozwalają przyjąć, że okres 1 roku próby jest wystarczającym czasem do sprawdzenia, czy założona wobec oskarżonej dodatnia prognoza kryminologiczna była prawidłowa. Argumentacja Sądu I instancji, uzasadniająca ten element wyroku jest przekonująca i zasługuje na pełną akceptację. Jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy, dotychczasowy sposób życia oskarżonej oraz zachowanie oskarżonej polegające na udzielaniu informacji publicznych w związku z kolejnymi wnioskami pokrzywdzonego, uzasadniają przekonanie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres próby 1 roku będzie ona przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. Skoro zatem obecnie oskarżona przestrzega przepisów wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej, to tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do wydłużenia okresu próby na okres 2 lat celem – jak podano w uzasadnieniu apelacji – ustanowienia swoistego bezpiecznika dla Stowarzyszenia (...). W świetle wszystkich okoliczności sprawy, kwestie na które powołuje się apelujący, nie są takimi, aby skutkować mogły zmianą wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wydłużenie okresu próby z 1 roku do lat 2. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. 4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 4.1. 5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy 0.15.1. Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia (...)., sygn. akt (...) Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Powody utrzymania w mocy wskazano w podsekcji 3.1. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.0.15.2. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia ☐ art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.1.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐ art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐ art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.3.1. ☐ art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.4.1. 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6. Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 7. PODPIS SSO Małgorzata Szyszko 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Stowarzyszenia (...) z siedzibą w T.. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wydłużenie okresu próby z 1 roku do lat 2. 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ w całości ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ Uchylenie ☒ zmiana
wyrok_IV_Ka_485-21.pdf	Sygn. akt. IV Ka 485/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 sierpnia 2021r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Szyszko Protokolant: Magdalena Michalak przy udziale Longina Kulika Prokuratora Prokuratury Rejonowej w O. po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2021r. sprawy 1. M. D. (D.) syna C. i S. z domu S. urodzonego (...) w T. oskarżonego o czyn z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 12 § 1 kk 2. D. B. syna M. i D. z domu W. urodzonego (...) w T. oskarżonego o czyn z art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego oraz obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia (...) sygn. akt (...) I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia D. B. od popełnienia czynów przypisanych mu w punkcie I i III części dyspozytywnej i na podstawie art. 632 pkt. 2 kpk kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa; II. zwalnia oskarżyciela posiłkowego od przypadających nań kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. SSO Małgorzata Szyszko