Załączniki

Korzenie_12018.pdf

PISMO SPOŁECZNO - KULTURALNE CENTRUM KULTURY im. Marii Płonowskiej w BOLESŁAWIU 0 STYCZEŃ — LUTY 2018r. NR 1 (116) ISNN 1429-0499 Komandoria Zagłębiowska Orderu Św. Stanisława w „królewskim” Bolesławiu Wstęp - Wprowadzenie Korzenie, źródło. Gdzie jesteśmy zakotwiczeni, jak głęboko sięgamy w głąb, skąd pochodzimy, gdzie są nasze początki? Te pytania, to pytania o korzenie, o źródło. Czy ktoś kiedyś widział korzenie przyglądając się drzewu? Czy jest ktoś kogo nie pociągała, bądź ciągle nadal nie pociąga chęć poznania źródła rzeki? Żeby zobaczyć jak rozłożyste są, jak głęboko sięgają korzenie drzewa trzeba niemało trudu włożyć dokopując się do najdrobniejszych odnóżek. Żeby dojść do źródła potrzeba nie mniej trudu, potrzeba pójść pod prąd, iść w górę. Historia to korzenie i te najgłębiej zapuszczające się w ziemię, i także te, z których wyłania się pień. Historia to samo źródło, ale także pierwszy strumyczek z niego wypływający, który w dalszym biegu staje się rzeką zmierzającą do ujścia. Im głębiej sięgamy do korzeni, im bliżej źródła chcemy się znaleźć, czyli im starsze dzieje są przedmiotem naszego zainteresowania tym więcej czasu i wysiłku musimy włożyć, aby je odkryć, poznać. Tak więc historią są zarówno prapoczątki jak i ta chwila, która w tym momencie przeminęła. Historia tworzona jest na naszych oczach i także my sami historię tworzymy. Prapoczątki musimy poznawać — ostatnią minioną chwilę możemy opisać, skomentować i choć jest już historią — znamy ją z autopsji. Możemy ją utrwalić a nawet ubogacić spoglądając z różnych pozycji na nią. Po co to wszystko czynić mamy? A no po to, aby przyszłym pokoleniom łatwiej było, bo tak się składa, że każde pokolenie ciekawe jest historii — historii świata, ojczyzny, historii lokalnej, czy historii rodu. Do tego Korzenie Gora ŚK stopnia jest to ważne dla ludzi zagadnienie, że historię uczynili oni nauką. W poniższym tekście chciałbym zrelacjonować ważne, jak mi się wydaje chwile zarówno dla naszej małej, jak i tej szerzej pojmowanej, ojczyzny. Chciałbym mianowicie utrwalić na papierze daty związane z Komandorią Zagłębiowską Orderu św. Stanisława i jej zakorzenieniem się zarówno w gminie jak i parafii Bolesław. Być może będą one uznane kiedyś za historyczne w dziejach lokalnej społeczności. Na początek czysto osobiste wspomnienia, w których odnotuję swój pierwszy kontakt z komandorią. Tak to się zaczęło.... Było to 25 lutego 2010 roku. Wraz z Andrzejem Piaskowskim i Zdzisławem Szyndowskim przygotowywaliśmy stojącą u wlotu ulicy kościelnej figurę św. Barbary do demontażu przed poddaniem jej renowacji w pracowni kamieniarskiej Bogusława Pichety w Olkuszu. W tym samym czasie kościół lustrowały trzy osoby a byli to: proboszcz ks. Sylwester Kulka, Józef Liszka i nie znany mi trzeci pan. Kiedy goście odjechali i proboszcz został sam zapytałem go wprost, kto i w jakim celu odwiedzał kościół. Opowiedział nam o planach poświęcenia kopii jakiegoś miecza. Opowiedział to tak, że wzbudził we mnie ciekawość. Postanowiłem bliżej zainteresować się tematem. Postanowiłem spotkać się z Józefem Liszką, aby dowiedzieć się czegoś więcej o wydarzeniu, które już wtedy uznałem za ważne dla Bolesławia. Spotkanie odbyło się 4 marca w bolesławskim dworku i na nim poznałem szczegóły — chodziło o poświęcenie jedynej kopii miecza koronacyjnego, którym król Stanisław August Poniatowski pasował kawalerów Orderu św. Stanisława. Strona 1 Uznałem, że jest to na tyle ważna sprawa, że należy zaangażować się w przygotowania do uroczystości. Z prośbą o pomoc udałem się do prezesa zarządu ZGH „Bolesław” S. A., mgra inż. Bogusława Ochaba a także do naczelnego inżyniera huty, mgra inż. Leszka Stencla. Na czas udało się zaprosić i zmobilizować do udziału poczty sztandarowe ze związków zawodowych, poczty sztandarowe okolicznych straży pożarnych a także orkiestrę górniczą, a właściwie to wszystko się udawało — sprawy załatwiały się same — ja tylko chodziłem gdzie trzeba. Podobnie gładko, jak tamte sprawy, szły przygotowania na cmentarzu i przy kościele. Do pracy chętnie przyszli: Zdzisław Szyndowski, Andrzej _ Piaskowski, Stanisław Stempniowski i Jan Liszka. Udało nam ea się naprawić murki przy schodach prowadzących do kościoła, odnowić stare nagrobki w tym obelisk upamiętniający Aleksandra Romiszewskiego, pierwszego bolesławskiego kawalera Orderu św. Stanisława, usunąć głazy kamienne spod bramy cmentarnej i tuż przed uroczystością posprzątać wnętrze kościoła. W piątek, bezpośrednio przed centralnym dniem, wszystko było gotowe. Postanowiłem jeszcze zadzwonić do osób, które znają pana Józefa Liszkę — także kawalera orderu, a więc jakby współgospodarza uroczystości. Byli więc powiadomieni: Franciszek Krok — były wieloletni dyrektor techniczny ZGH „Bolesław”, Mieczysław Ochab — były szef pionu energomechanicznego i ojciec obecnego prezesa Bogusława, Jan Statek — były kierownik Serwisu Technicznego Maszyn. Romana Kocjana, byłego głównego inżyniera ds. energomechanicznych ZGH wprost nachalnie mobilizowałem do przyjazdu. I to, że pomimo kłopotów, jakie mu to zaproszenie sprawiło przyjechał w końcu, okazało się zbawiennym prawie. A było tak. Niezwykły zbieg okoliczności 10 kwietnia przed kościołem byłem już o wpół do dziesiątej. Zjeżdżały się poczty sztandarowe. Biegałem od jednych do drugich, aby omówić z każdym osobiście scenariusz uroczystości. W tym czasie zobaczyłem idącego ulicą kościelną pana Romana Kocjana. Ucieszyłem się mocno, gdyż pod znakiem zapytania to jego uczestnictwo stało. Podszedł i przywitał się, a później bez zbędnych słów podzielił się ze mną informacją, którą usłyszał w radiu jadąc z Sieniczna do Bolesławia. Nieoficjalna wiadomość brzmiała, że w drodze na obchody 70 rocznicy mordu katyńskiego, pod Smoleńskiem, rozbił się prezydencki samolot. W pierwszej chwili nie odebrałem tego poważnie, bo może to plotka, a jeśli nawet miało coś podobnego Korzenie miejsce, to — pomyślałem — na pewno dobrze się skończy. Było już dosyć późno więc pobiegłem w kierunku kościoła, aby dołączyć do górników, którzy mieli wystawić przed ołtarz potężne górnicze sztandary. Byłem jednym z nich, więc czekali już na mnie zniecierpliwieni. Byliśmy nieco spóźnieni. Naprzeciwko mnie, biegnącego prawie, akurat wychodził proboszcz. Spotkaliśmy się w drzwiach kościoła. Podając mi rękę, żartując jednocześnie zapytał, czy załatwiłem karetkę. Odpowiedziałem, że nie czas na żarty i dodałem, że nie chcę roznosić plotek, ale słyszałem jakoby miał się rozbić prezydencki samolot. Zareagował natychmiast, stracił humor i wysłał kogoś, kto miał z telewizji, radia — obojętnie skąd — dowiedzieć się czegoś więcej. Dołączyłem do swoich i udało nam się na czas stanąć ze sztandarami przed ołtarzem. Staliśmy jeszcze dobrą chwilę oczekując na rozpoczęcie uroczystej mszy świętej. Wszystko przebiegało jak należy, chór wykonywał patriotyczne pieśni — już nawet tamta wiadomość w mojej świadomości zeszła na dalszy plan, aż tu nagle o 10.12 proboszcz z ambonki zapowiada hymn państwowy i ogłasza przerażającą wieść o tragedii. Ja jeszcze miałem wątpliwości, bo w to co na wstępie powiedział nadal trudno było uwierzyć, ale on w czasie tych kilkunastu minut uzyskał oficjalną wiadomość, że nikt nie przeżył. Od tej pory wszystko nabrało innego wymiaru. Jeszcze niedowierzanie, ale już zwolna radość przemieniała się w smutek. Hymn śpiewano płacząc. Pomyślałem sobie — co by to było, gdyby Roman Kocjan, mój dawny szef, nie przybył tutaj i nie poinformował mnie o tym niewiarygodnym wydarzeniu. Co by było, gdyby proboszcz nie wyszedł naprzeciwko mnie, bo ja nie miałem zamiaru biec do niego z niesprawdzoną wiadomością. Wszystko odbywało się, jakby Ktoś z góry tym sterował. I. Poświęcenie miecza koronacyjnego 10 kwietnia 2010 roku. Nie wiem jak rozpocząć opisywanie wydarzeń z tego dnia. Doświadczyłem, widziałem już dużo w swoim życiu. Przeżyłem śmierć rodzica, brata, proboszcza w parafii, biskupa ordynariusza, prymasa Polski, papieża Rodaka, noblisty, wielu ważnych osób a w dzieciństwie nawet prezydenta kraju. Przeżyłem rozłam w parafii, lata socjalizmu, powstanie „Solidarności”, pontyfikat papieża Polaka, stan wojenny, rozpad systemu społeczno-politycznego i sporo lat w kapitalizmie przeżyłem. Mam w pamięci katastrofę samolotu „Tadeusz Kościuszko” nad Lasem Kabackim, w której zginęły 183 osoby. Pamiętam inne katastrofy lotnicze a także drogowe, budowlane i górnicze. Dobrze pamiętam atak na wieże World Trade Center w Nowym Jorku. Pamiętam kataklizmy w przyrodzie, ale to, co wydarzyło się w setnym dniu tego roku trzeba chyba uznać za wyjątkowe. Ale od początku... 10 kwietnia 2010 roku w historii Bolesławia zapisały się, choć trochę owiane mgiełką tajemnicy, to Strona 2 jednak ważne wydarzenia. Swoje wielkie chwile mają państwa i narody, ale lokalne społeczności także. Teraz przyszedł czas na Bolesław. „Trzeba wykorzystać czas jako narzędzie, a nie — kanapę”, mawiał John Fitzgerald Kennedy, prezydent USA w latach 1961-63. W bolesławskim kościele poświęcona została kopia miecza ceremonialnego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, którego oryginał przechowywany jest w Kaplicy Małej na Zamku Królewskim w Warszawie. Tak jak mieczem dotychczas, tak teraz jego kopią pasować się będzie nowych kawalerów Orderu Świętego Stanisława. W bolesławskim dworku odbyły się obrady Komandorii Zagłębiowskiej, której komandorem jest Henryk hr. Bebak. Gospodarzem obydwu uroczystości było Stowarzyszenie Dam i Kawalerów Orderu Świętego Stanisława. Dzięki ich relacji dowiedzieliśmy się, że w Polsce są cztery Komandorie: Śląska, Lubelska, Mazowiecka i Zagłębiowska. Należą one do Wielkiej Kapituły Narodowej Orderu św. Stanisława, która ma swoją siedzibę w Łazienkach Królewskich w Warszawie. Wielkim Mistrzem Orderu jest prof. dr hab. Marek Kwiatkowski, zaaprobowany przez Jego Eminencję Księdza Kardynała Józefa Glempa. Takie wydarzenia warto odnotować w kronikach. Dla wprowadzenia w temat, na początek, kilka cytatów zaczerpniętych ze stron internetowych: „Św. Stanisław ze Szczepanowa, biskup męczennik, zginął w 1079 roku z rąk króla Bolesława Śmiałego. Kanonizowany w 1253 roku przez Papieża Innocentego IV w Asyżu. Od wielu stuleci św. Stanisław był głównym patronem Polaków. Św. Stanisław jak mało kto wpłynął na losy narodu i Kościoła w Polsce. Męczennik, który zginął z rąk króla, był przez wieki symbolem oporu wobec tyranii Do dziś zadziwia fenomen kultu św. Stanisława. W Polsce jest ponad 350 kościołów pod jego wezwaniem”. (http://komandoria.com/) „ Działo się to w środę, 8 maja 1765 roku. O jedenastej rano ruszył król Stanisław August Poniatowski z liczną asystą z Zamku do kościoła św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu. Niespełna pół roku wcześniej odbył tu nakazane zwyczajem modły ekspiacyjne w przeddzień koronacji. Teraz okazja do świętowania była potrójna: wspomnienie św. Stanisława, biskupa i patrona Polski, imieniny monarchy oraz uroczystość nadania odznaczeń ustanowionego w przeddzień Orderu Św. Stanisława. Według Wiadomości Warszawskich, datowanych na 11 maja, po kazaniu, wygłoszonym przez księdza Piotra Hiacynta Śliwickiego CM, sekretarz i jałmużnik orderu, czyli brat króla Michał Jerzy Poniatowski odczytał statuty, a król jegomość własnoręcznie wręczał insygnia orderowe i dobytą szpadą pasował pierwszych jego kawalerów... ”. (http://waldemar-zyszkiewicz.pl) „Sąd Wojewódzki w Warszawie 27 stycznia 1997 zarejestrował Stowarzyszenie Kawalerów Orderu Św. Korzenie Stanisława z siedzibą w Łazienkach Królewskich, konkurencyjne wobec poczynań Sokolnickiego. Na „nowego” Wielkiego Mistrza tej kapituły OSS został wybrany książę Zbigniew Kazimierz. Objęcie funkcji miało bardzo ceremonialny charakter i odbyło się w miejscu śmierci Świętego Stanisława BM w Krakowie na Skałce. Wielki Mistrz złożył przysięgę na relikwie świętego, Wielki Kanclerz Kapituły OSS otrzymał przy okazji Wielki Łańcuch Suwerennego, Rycerskiego i Religijnego Orderu Korony Cierniowej, a potem dokonano inwestytury nowych kawalerów i dam. Oprócz rodzonego brata Wielkiego Mistrza znalazło się tam kilka naprawdę znanych osób, w tym m. in. dyrektorzy Łazienek czy Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie ". (http://waldemar-zyszkiewicz.pl) Relacja z uroczystej mszy św. Uroczystości w kościele rozpoczęły się o godzinie 10.00 występem chóru ze Sławkowa, nazwanego przez naszego proboszcza międzyparafialnym (występuje w nim dwoje parafian z Bolesławia). Chór, pod kierownictwem mistrzyni Małgorzaty Kostki, pięknie wykonał kilka patriotycznych utworów. Wcześniej w nawie głównej kościoła ustawiło się dziewięć pocztów sztandarowych reprezentujących Ochotnicze Straże Pożarne z Bolesławia, Lasek i Podlipia, a także Zakłady Górniczo-Hutnicze „Bolesław” i działające na ich obszarze związki zawodowe. Przed ołtarzem, po obu jego stronach, górnicy w galowych mundurach rozwinęli też dwa historyczne sztandary górnicze. W pierwszych rzędach po lewej stronie, patrząc na ołtarz, miejsca zajęli: Wójt Gminy Ryszard Januszek, Przewodniczący Rady Mirosław Wójcik, Dyrektor Centrum Kultury im. M. Płonowskiej Barbara Rzońca i kilku radnych. Zakłady Górniczo-Hutnicze „Bolesław” reprezentował Naczelny Inżynier Huty Leszek Stencel. Dawną dyrekcję i kierownictwo tych zakładów reprezentowali: Dyrektor Techniczny Franciszek Krok i szefowie pionu energo- mechanicznego; Mieczysław Ochab i Roman Kocjan. Prawą stronę nawy głównej wypełnili goście — członkowie Stowarzyszenia Dam i Kawalerów Orderu. Gości było więcej niż mieszkańców gminy. Aż ciśnie się na usta Tacyt: „Często chwalimy odległą przeszłość, a nie doceniamy współczesności”. Cóż począć — skoro już wtedy takie z tym były problemy... Strona 3 W milczeniu i z wielką powagą wysłuchano koncertu. Atmosfera była podniosła, uroczysta i radosna. O godzinie 10.12 na ambonę wyszedł proboszcz i poprosił o wspólne wykonanie hymnu państwowego. Przekazał jednocześnie wiadomość, która zmroziła krew w żyłach wszystkich zebranych. Była to informacja o katastrofie pod Smoleńskiem samolotu prezydenckiego, którym Prezydent RP wraz z małżonką i dziewięćdziesięcioma czterema innymi osobami udawał się na uroczystości obchodów 70. rocznicy mordu w Katyniu. Wszyscy zginęli. Hymn wykonano, płacząc. Podniosła i radosna uroczystość nagle przemieniła się w żałobną. Taki nastrój zdominował resztę tego dnia. Natychmiast przypomniał mi się centralny moment obchodów 730-lecia Bolesławia, 18 września 2009 roku, kiedy tuż przed rozpoczęciem sesji podano wiadomość o tragedii w kopalni „Wujek? — ruch „Śląsk, w której śmierć poniosło 20 górników. Wtedy sesji nie przerwano i dzisiaj też życie musiało toczyć się dalej. W bolesławskie „pięć minut” wpisują się więc inne ważne wydarzenia. Trudno na gorąco komentować te sploty okoliczności. Do mszy świętej w koncelebrze wyszli proboszcz Bolesławia, dziekan dekanatu sławkowskiego ks. Sylwester Kulka i proboszcz Krzykawki ks. Jan Światowiec. Muzyczną oprawę zapewnił sławkowski chór. Kazanie ksiądz proboszcz rozpoczął od nawiązania do zdarzenia, które dosłownie przed chwilą wszystkich wprowadziło w stan osłupienia. Mówił: „Jeszcze raz gromadzimy się przy pustym grobie Jezusa z Nazaretu. 1 może dobrze, że to właśnie przy pustym grobie Jezusa w tej chwili się gromadzimy. Bo łatwiej w perspektywie pustego grobu będzie zrozumieć to, co się dziś stało. Trudno cokolwiek mówić w tej chwili. Pewnie milczenie, żal, smutek mogą być jedyną w tym momencie naszą odpowiedzią na to dzisiejsze wydarzenie”. Chwila milczenia i dalej: „Drodzy Bracia i Siostry. My jesteśmy tutaj na zaproszenie Dam i Kawalerów Orderu Świętego Stanisława — Komandorii Zagłębiowskiej. Zaprosili nas na to spotkanie w dniu, w którym kończy się oktawa święta Zmartwychwstania Pańskiego. Zaprosili nas na to spotkanie w wigilię święta Miłosierdzia Bożego. Właśnie w tę wigilię święta, pięć lat temu, odchodził od nas papież Jan Paweł II. Odchodził spokojnie i z pokorą. Odchodził do Domu Ojca. Czyżby Bóg tych największych powoływał właśnie w wigilię tego święta? Takie pytanie właśnie dziś ciśnie mi się na usta...”. Później, nawiązując do czytań z Pisma Świętego, Korzenie proboszcz zastanawiał się, kogo w większym stopniu trzeba słuchać: Boga czy ludzi? Do końca już ten problem przewijał się w wystąpieniu. Mówił, że w historii nie brakowało ludzi, którzy własnym przykładem, świadectwem życia dawali odpowiedź na tak postawione pytanie. „....Każdy, kto wybierał Boga, wybierał i kierował się w swoim życiu dobrem, prawdą i miłością. I można powiedzieć, że swoistą promocją tych ludzi, którzy dawali takie świadectwo, było ustanowienie i przyznawanie Orderu Świętego Stanisława przez króla Stanisława Augusta w 1765 roku..”. Przytoczył fragmenty zapisów ze statutu orderu, a następnie przekonywał: „,...l tak, gdy nad Rzeczypospolitą zbierały się już ciemne chmury rozbiorów, ta promocja miała zachęcać, miała podnosić na duchu, miała zachęcać do postaw szlachetnych, do postaw pięknych, miała wzbudzać w społeczeństwie prawdziwych świadków...”. Dodał także: „...Chociaż sam order, tak jak i burzliwe losy Ojczyzny, przeszedł swoje wzloty i upadki, to jednak główne przesłanie mu towarzyszące było zawsze aktualne, bo w każdym czasie, w każdej epoce potrzeba było autentycznych, prawdziwych świadków. Świadków tego przesłania, które mówi, że trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi. Jest ono aktualne także dzisiaj. Także dziś, a może trzeba powiedzieć — zwłaszcza dziś, potrzeba nam takich wzorów...”. Dzisiejsze wzorce nie zawsze takie są, więc kontynuował: „Drogie Damy i Drodzy Kawalerowie Orderu Świętego Stanisława! Przyszło wam żyć właśnie w takich dziwnych współczesnych czasach. Może to nie przypadek, że to wy właśnie w tych czasach zostaliście odznaczeni Orderem Świętego Stanisława, bo jest to zapewne wyróżnienie, ale jest to jednocześnie i zadanie, jest to zobowiązanie do ciągłego dawania świadectwa, że bardziej człowiek musi słuchać Boga niż ludzi. W dawnych wiekach ludzie swe postawy poświadczali czynami wojennymi, przelaną krwią. O tym przypomina miecz, którym pasowany był rycerz. Dzisiaj, za chwilę, poświęcimy kopię tego miecza, którym król Stanisław August mianował lub raczej pasował kawalerów Orderu Świętego Stanisława. Mianował ich do wypełnienia postawionego przed nimi zadania. Obecność i poświęcenie tego miecza dzisiaj podczas liturgii jest znakiem, że tak jak w czasach apostołów, tak jak potem w czasach zaborów, tak i dzisiaj to zadanie nie jest łatwe. Ono wymaga ciągłej walki. Ono wymaga odwagi i poświęcenia. Skąd tę odwagę czerpać? Gdzie ją znaleźć? Wróćmy do dzisiejszej Ewangelii. Apostołowie moc do dawania świadectwa odnaleźli w spotkaniu ze Zmartwychwstałym Chrystusem. On był ich źródłem siły i męstwa. To On sprawił, że z zalęknionych i wystraszonych stali się odważnymi świadkami. I to jest sekret, to jest jakiś klucz do skuteczności apostołowania. Nasze świadectwo będzie wiarygodne, nasze świadectwo będzie skuteczne tylko wtedy, gdy zanurzone będzie w paschalnym misterium zmartwychwstania. Cieszymy się, że jako wspólnota parafialna możemy być współgospodarzami — tej zaszczytnej dzisiejszej uroczystości. Odczytujemy ją w sposób symboliczny. Strona 4 Założycielem i pomysłodawcą utworzenia naszej parafii, powstania parafii, jest jeden z pierwszych kawalerów Orderu Świętego Stanisława, spoczywający na tutejszym cmentarzu Sariusz Aleksander Romiszewski. Otrzymał go z rąk samego króla. Ale w ostatnim roku kawalerem tego Orderu został Józef Liszka. Nie jest on naszym parafianinem, ale jest obywatelem naszej gminy, i myślę, że za zaangażowanie dla naszej parafii mogę dziś uroczyście nadać mu honorowe jej obywatelstwo, jeśli tylko zechce je przyjąć. Jest człowiekiem, który służy, który wspiera wszystkie parafie, który dla odtworzenia prawd historycznych naszego regionu zrobił bardzo wiele. Ta bolesławska prawda spinająca Order Świętego Stanisława i nas tutaj wszystkich obecnych jest dla nas wymownym znakiem. Znakiem, bo właśnie tu, na tej bolesławskiej ziemi, żyli i żyją ludzie, którzy mogą być czytelnymi znakami i świadkami chrystusowej Ewangelii — dobra, prawdy i piękna. Dzisiejsza uroczystość i to poświęcenie kopii miecza niech będzie dla nas, parafian, i dla wszystkich tutaj obecnych, swoistym pasowaniem każdego z nas na obrońcę bożych wartości i świadka, że wciąż słuszniej jest słuchać Boga niż tego, co ma nam do zaoferowania współczesny człowiek. Amen”. Ceremonia poświęcenia Po okolicznościo-wej homilii przed ołtarz, przy którym w etui, oparty o stolik nakryty biało- czerwoną flagą, stał miecz, wyszli obaj celebransi oraz komandor Bebak i prof. Włodzimierz Wójcik. Wyjęty ze skrzyni miecz Komandor uniósł do góry i nastąpiła ceremonia poświęcenia. Przewodniczący celebrze _ ksiądz powiedział: „Dzisiejsza modlitwa poświęcenia tego miecza nawiązuje do Średniowiecznej formuły błogosławieństwa.... Odmówił ją, pokropił miecz, a następnie księża i reprezentanci komandorii ucałowali go. Przemówił teraz profesor Wójcik. Oto treść wystąpienia spisana z dyktafonu: „Szanowni Duchowni, wielce Szanowni Zebrani. W dniu dzisiejszym — radosnym i bardzo smutnym — pozdrawiam serdecznie was zebranych i __ wszystkich mieszkańców królewskiego Bolesławia. W ten dzień: i radosny, i smutny jednocześnie przypominam sobie rok 1939, kiedy jako chłopiec, wraz z rodzicami, furmanką, w konwoju uciekaliśmy z rejonu Łagiszy, Będzina, Dąbrowy w kierunku Krakowa. Uciekaliśmy przed najeźdźcą. I pamiętam, ja siedmioletni chłopczyk, gdy byliśmy na postoju właśnie w tej waszej pięknej miejscowości. Tutaj przyjęli nas prawdziwi Polacy, prawdziwi chrześcijanie: wodą, chlebem, solą, jabłkami, gruszkami i kwaśnym mlikiem. Tu dano gościnę. Na pewno niewielu jest wśród żyjących tych starszych ludzi, którzy nas tak serdeczne gościli, ale przecież wy jesteście rodzinami tych wspaniałych Korzenie ludzi. Zapewne wielu z nich leży dziś na tych historycznych cmentarzach w tym waszym królewskim mieście. Dzisiaj w ten dzień uroczysty chylę czoła przed tą Świętą Ziemią tamtych mieszkańców królewskiego Bolesławia i wami jednocześnie, spadkobiercami ich pięknych idei. Dziękuję i życzę dobrej przyszłości. Młodzież tego miasta, które dla mnie jest symbolem czegoś pięknego, swojskiego, niech rośnie w mądrość, wiarę, chrześcijaństwo! Niech ma serce, niech patrzy serce! A dobry Bóg niech błogosławi naszą Ojczyznę miłą. A ten miecz jest ku obronie Ojczyzny miłej. Amen". Na zakończenie mszy świętej odśpiewano „Boże coś Polskę...” i najpierw sztandary, a później uczestnicy zaczęli opuszczać świątynię. Na wychodzących, przed kościołem, czekała orkiestra zakładowa ZGH „Bolesław” z dyrygentem Jerzym Sojką, która odegrała „Nie rzucim ziemi...”. Następnie uformował się pochód. Otwierała go orkiestra. Za nią szły straże ze sztandarami i pozostałe poczty sztandarowe. Prowadził je dawny członek Kompanii Honorowej WP, Stanisław Imielski z Lasek. Pochód idąc ulicą Główną, przechodząc obok Urzędu Gminy zmierzał do pobliskiego parku. Z wiadomych względów, orkiestra w ostatniej chwili musiała zmienić repertuar. Odegrała stosowne pieśni przewidziane na Zmartwychwstanie. W tutejszym dworku miała nastąpić dalsza część uroczystości. Naprzeciwko wejścia ustawiły się poczty sztandarowe, a z boku orkiestra. Zagrała „Serdeczna Matko...” i na tym zakończono część otwartą dla wszystkich. Podziękowania orkiestrze i pocztom sztandarowym złożyli Józef Liszka i Naczelny Inżynier Hąytv Leszek Stencel. Ś < OP o z A p W dworku komandor Henryk hr. Bebak podziękował wójtowi, przewodniczącemu rady i pani dyrektor Centrum Kultury za umożliwienie spotkania w Bolesławiu. Zapewnił, że poświęcenie miecza było ważnym momentem w dziejach, który zostanie zapisany nie tylko na kartach lokalnej historii, ale także w wymiarze krajowym, a nawet zagranicznym. Zebranym pokazał miecz, omówił szczegóły jego budowy i wykonania. Zatrzymał się nad kwestią trudności, jakie towarzyszyły komandorii, zabiegającej o uzyskanie pozwolenia umożliwiającego wykonanie kopii, oraz przedstawił wszystkich sponsorów tego dzieła. W harmonogramie uroczystości przewidziano jeszcze kilka wystąpień indywidualnych, a później obiad i wspólne zdjęcie członków Stowarzyszenia. Następnie odbyło się zamknięte dla osób z zewnątrz posiedzenie Stowarzyszenia Dam i Kawalerów Orderu. Strona 5 I wszystko byłoby przepiękne, gdyby nie tragedia narodowa w tle. Nikt nie mógł — myśli skupić i oderwać się od tego, co stało się w Smoleńsku. Różnymi drogami do zebranych docierały coraz to nowsze, coraz bardziej wstrząsające wiadomości z Rosji. Przecież nikt nie planował i nie chciał takiego zbiegu okoliczności! A jednak taki scenariusz napisał los. Ktoś mówił, że dzisiaj w Bolesławiu miał być obecny Jego Ekscelencja Biskup Polowy Wojska Polskiego gen. dyw. dr Tadeusz Płoski, który wcześniej został Kawalerem Orderu Świętego Stanisława — otrzymał też Wielką Wstęgą tego Orderu. Nie było go — poleciał tam. Pan, w tym dniu, wzywał go do siebie. Im dalej wydarzenia z 10 kwietnia pozostają za nami, tym bardziej umysł nurtuje pytanie: dlaczego właśnie Bolesław został w ten sposób uhonorowany? Trudno odpowiedzieć na tak postawione pytanie. Za Księgą Mądrości powtórzyć jedynie warto: „Któż z ludzi rozezna zamysł Boży, albo któż pojmie wolę Pana? Nieśmiałe są myśli śmiertelników i przewidywania nasze zawodne, bo śmiertelne ciało przygniata duszę i ziemski przybytek obciąża lotny umysł. Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi, z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką, a któż wyśledzi to, co jest na niebie? Któż pozna Twój zamysł, gdybyś nie dał Mądrości, nie zesłał z wysoka Świętego Ducha swego?” Fakty i mity Czysto po ludzku rozumując i starając się odpowiedzieć na postawione wyżej pytanie, albo przynajmniej rozwiać kilka wątpliwości zapiszę to, co udało mi się usłyszeć oficjalnie — jako uczestnikowi dwóch pierwszych części uroczystości — a także to, co usłyszałem nieoficjalnie. Otóż... 1. Przed 222 laty właściciel Bolesławia, właściciel tutejszych kopalń rudy cynku i ołowiu, poseł na Sejm Czteroletni, komisarz Komisji Kruszcowej (w I Rzeczypospolitej odpowiednik współczesnego Ministerstwa Górnictwa) — Sariusz Aleksander Romiszewski (1740? — 1795) — z rąk samego króla Stanisława Augusta otrzymał Order Świętego Stanisława. Romiszewski to znacząca postać zarówno dla miejscowości jak i parafii. Bolesław długo nie miał własnej parafii, lecz należał do innych — bardziej lub mniej odległych — parafii (do Krakowa, do Sławkowa). Pragnieniem Romiszewskiego i jego żony było utworzenie parafii w Bolesławiu. Nie udało mu się zrealizować tego za życia, ale córka Zofia wspólnie z mężem Hilarym Moszyńskim wypełnili testament ojca, doprowadzając do powstania parafii w 1798 roku. Korzenie Aleksander spoczywa na tutejszym przykościelnym cmentarzu. 2. W roku ubiegłym — 2009-tym Orderem Świętego Stanisława uhonorowano mieszkańca Gminy Bolesław, pana Józefa Liszkę, lokalnego pisarza, rzeźbiarza, historyka. Urodzony w 1930 roku miłośnik dziejów Bolesławia — w życiu zawodowym inżynier mechanik — w 2004 roku został Honorowym Obywatelem Gminy. To on, jak stwierdził na spotkaniu w dworku, nieśmiało zaproponował Komandorowi Bolesław, jako miejsce godne uroczystego poświęcenia miecza. Argumentował, że z tą, na różne sposoby umęczoną i eksploatowaną bolesławską ziemią, związało swe losy dwóch Kawalerów Orderu Świętego Stanisława. 3. Bolesław powstał z woli księcia Bolesława V Wstydliwego w 1279 roku, i w roku ubiegłym obchodził 730-lecie swojego istnienia. W nastawie ołtarza w tutejszym kościele, król Jan III Sobieski wraz z husarzem swego wojska klęczy przed obliczem Matki Boskiej, składając u Jej stóp zdobyte pod Wiedniem chorągwie Mahometa. Jaka jest geneza umieszczenia tej sceny w centralnym punkcie ołtarza głównego trudno powiedzieć, ale nie można wykluczyć, że powracające spod Wiednia zwycięskie wojsko o Bolesław zahaczyło. W Bolesławiu gościł Stanisław August Poniatowski. Król odwiedził Bolesław. Przez dwa dni (3 i 4 lipca 1787 roku) Romiszewski gościł Króla w swoim dworku, przedstawiając mu między innymi najnowsze osiągnięcia techniki stosowane tu przy wydobyciu rudy. I choć mimo tego nikt z mieszkańców nie ośmieliłby się użyć podobnej nomenklatury, prof. Włodzimierz Wójcik z Uniwersytetu Śląskiego nazwał Bolesław „miastem królewskim”. Czy to tytuł na wyrost nadany? Chyba nie — królowie albo w Bolesławiu bywali, albo przynajmniej wiedzieli o jego istnieniu. Wydobywane tu od wieków kruszce zasilały królewskie skarbce. 4. Komandor Komandorii Zagłębiowskiej Henryk hr. Bebak jest potomkiem rodu, który wsławił się w walkach pod Wiedniem, w zamian za co król Jan III Sobieski Strona 6 uhonorował go odpowiednimi nadaniami szlachectwa i ziemi. Komandor uważa Króla za swego dobroczyńcę, a może nawet praojca. Kiedy zobaczył tutejszy kościół, a w nim ołtarz, z wrażenia zaniemówił. Decyzja o wyborze Bolesławia jako miejsca uroczystego poświęcenia miecza w tym momencie zapadła. Potrzebna była tylko zgoda księdza proboszcza i wójta. Tę udało się uzyskać stosunkowo łatwo. Sięgając do kart historii Narodu Polskiego, pod datą 10 kwietnia odnajdujemy hołd pruski. Śmiało można stwierdzić, że dzisiejsze wydarzenie dla Bolesławia miało rangę taką, jak tamto dla Polski. Uzupełniająco... 12 kwietnia, o godzinie 18.00, w naszym kościele została odprawiona msza święta w intencji ofiar katastrofy lotniczej. Uroczysta msza była jak gdyby kontynuacją tej z 10 kwietnia i za sprawą proboszcza, ks. Sylwestra Kulki, przybrała niecodzienny charakter. Na środku nawy głównej, przed ołtarzem, stał zapalony paschał. Nabożeństwo rozpoczęło się od układania na posadzce krzyża z dziewięćdziesięciu sześciu — symbolizujących ofiary — zniczy. Robił to przez około 15 minut jeden z wikariuszy, ks. Dawid Kuczek a zapalone znicze przynosili mu, podążając od wejścia nawą główną, ministranci i uczniowie miejscowych szkół. Centralnym punktem krzyża pozostawał paschał. Wszyscy uczestniczący we mszy stali a na ekranie, przy dźwiękach żałobnego utworu, prezentowano sylwetki tych, którzy zginęli. Trwało to długo i doskonale uświadamiało obecnym liczbę ofiar. Kazanie miał wygłosić proboszcz ks. Sylwester Kulka, ale zastosował zupełnie inna formę tej części mszy świętej. Podszedł do ułożonego na posadzce krzyża, uklęknął (może przykucnął) i pozostając w takiej pozycji odczytał kilka patriotycznych wierszy Władysława Bełzy. Zakończył pytaniami z wiersza „Katechizm polskiego dziecka”. Po każdym pytaniu przez chwilę milczał nie odpowiadając na nie. Na obecnych zrobiło to wielkie wrażenie. Od razu odczytać można było intencję-przesłanie: zrezygnował ze zwykłej mowy, bo tej paplaniny już za dużo się słyszało. Wszyscy, przy różnych okazjach silili się na wielkie słowa interpretując intencje Boga, odczytując znaki a wychodził z tego jeden wielki bełkot. Rzadko kto z zabierających głos w tamtym przypadku mówił mądrze i szczerze. Ksiądz, po prostu, nie chciał się do tego chóru dołączać. Msza św. zakończyła się podziękowaniem wszystkim obecnym za modlitwę w intencji ofiar i ich rodzin, ale bez wymieniania uczestniczących w niej z nazwiska. Ksiądz prawdopodobnie dał tym do zrozumienia, że nie zamierza angażować kościoła w zbliżającą się kampanię wyborczą do samorządu i władz gminnych. Korzenie II. Z podziękowaniem... 10 kwietnia 2011 roku, w rocznice katastrofy samolotowej pod Smoleńskiem i jednocześnie uroczystego poświęcenia kopii miecza koronacyjnego króla Stanisław Augusta Poniatowskiego, Komandoria Zagłębiowska Stowarzyszenia Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława zamówiła mszę świętą — podobnie jak rok temu — znowu w naszym kościele. Msza św. została odprawiona w intencji ojczyzny i ofiar katastrofy. Organizację całości wziął na siebie proboszcz ks. Sylwester Kulka. Naczelnego Inżyniera Huty Leszka Stencla poprosił o przysłanie sztandarów z ZGH. W ogłoszeniach parafialnych zwrócił się także do straży, szkół i innych organizacji o ich udział również ze sztandarami. Przybyli: trzy sztandary z ZGH, jeden z gimnazjum i jeden ze szkoły podstawowej. Przed ołtarz górnicy w mundurach galowych wynieśli historyczne sztandary górnicze. Przybyli przedstawiciele Stowarzyszenia a wśród nich Honorowy Obywatel Gminy Bolesław i Kawaler Orderu Świętego Stanisława, Józef Liszka. Tym razem nie dało się zauważyć przedstawicieli władz gminnych i samorządowych. Przed ołtarzem zawieszono ekran i pod nim biało-czerwoną flagę. Pod flagą postawiono kosz biało- czerwonych kwiatów i zapalono znicze. Na ekranie przy dźwiękach marsza żałobnego przez około piętnaście minut wyświetlano portrety wszystkich dziewięćdziesięciu sześciu ofiar. Następnie rozpoczęła się msza święta. W jej trakcie, w darze ołtarza, komandor Henryk Bebak wraz z drugą przedstawicielką stowarzyszenia, złożyli na ręce ks. proboszcza Sylwestra Kulki stułę i bukiet kwiatów. Na jednym ramieniu pamiątkowej stuły wyhaftowany był św. Stanisław a na drugim order jego imienia. Na koniec mszy św., po poświęceniu stuły, ksiądz proboszcz w nią przystrojony pobłogosławił członków Stowarzyszenia jak również pozostałych uczestników uroczystości. Były pamiątkowe zdjęcia. Strona 7 III. Poświęcenie sztandaru „Pod sztandarem Twym stajemy”... Poświęcenie sztandaru Komandorii Zagłębiowskiej Sobota, 26 dzień stycznia 2013 roku, to zwykła data w kalendarzu. Szary, mroźny czas w samym środku zimy. To nie dzień jednak nadaje cechy wydarzeniom, które w nim się lokują. To wydarzenia nadają znaczenie dniom, datom. Żeby być w zgodzie z faktami, może warto odnotować jakieś historyczne wydarzenia związane z tym dniem. Otóż... W 1919 roku odbyły się wybory do Sejmu Ustawodawczego II Rzeczypospolitej, pierwsze po 123 latach niewoli. W Kościele corocznie wspomina się tego dnia Tymoteusza i Tytusa — świętych biskupów, najbliższych współpracowników św. Pawła, a ten jest współpatronem parafii Krzykawka, do której należy pan Józef Liszka, Honorowy Obywatel Gminy Bolesław i kawaler Orderu św. Stanisława. Tak się składa, że kroniki miejscowości i parafii Bolesław są skąpe w treść, ale gdyby nawet szczegółowo relacjonowały wydarzenia, to i tak w dalszej bądź bliższej przeszłości trudno byłoby doszukać się znaczących zapisków umieszczonych pod tą datą. Może natomiast tego dnia, któregoś minionego roku, ktoś z nas albo naszych przodków się urodził, zmarł albo ślubował. Wtedy dla niego i jego rodziny na ten dzień przypada być może ważna rocznica, ale przecież niekoniecznie wszyscy muszą o tym wiedzieć i z tego powodu świętować. To przeszłość i historia nawet. A na co zwrócić uwagę dzisiaj? Otóż wypada wspomnieć, że rozpoczęły się trzydniowe uroczystości pogrzebowe księdza kardynała Józefa Glempa — Prymasa Seniora. Dawno temu prymas zastępował króla pod jego nieobecność. W obecnych czasach jego znaczenie ważne jest dla lokalnego Kościoła. Jest tym większe, im większą jest osobowością. Prymas Glemp był wybitną osobowością, autorytetem moralnym. Dla dzisiejszej będzińsko-bolesławskiej uroczystości ma to duże znaczenie, gdyż właśnie on autorytetem urzędu prymasowskiego zalegalizował Order św. Stanisława w nowych realiach III Rzeczpospolitej i wsparł władze Kapituły Narodowej. Jest więc ta dzisiejsza sobota normalnym, spokojnym dniem, ale jej znaczenie historyczne wzmacnia wspomniany pogrzeb. Jaką treścią w takim razie ten dzień zapisał się w Bolesławiu? Parafia i miejscowość Bolesław, w sobotę 26 stycznia 2013 roku, gościła Komandorię Zagłębiowską Orderu św. Stanisława. Tym większą rangę będzie miała ta data dla Bolesławia, bo oprócz historycznych i współczesnych, ogólnonarodowych treści, prawie cały dzień wypełniony był ważnymi dla lokalnej społeczności wydarzeniami. W kościele Korzenie odbyła się wyjątkowa uroczystość, jaką jest ceremonia poświęcenia sztandaru, ale wcześniej we dworku miało miejsce Walne Zgromadzenie Komandorii Zagłębiowskiej Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława. To ich sztandar poświęcono. Na takie uroczystości każdy dzień jest dobry, bo gdyby nawet on nie nadawał wydarzeniom cech wyjątkowości, to one podnoszą go do rangi ważnego w życiu pewnych osób i społeczności. Ale przejdźmy do faktów. Najpierw krótkie wprowadzenie. O Orderze Świętego Stanisława Biskupa Męczennika z obowiązku wypada wspomnieć, że jako pierwsze polskie odznaczenie z oficjalnie spisanym i przyjętym statutem, został ustanowiony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego 7 maja 1765 roku. W czasie zaborów przejęła go carska Rosja. Po 1918 roku odznaczenia nie restytuowały władze II Rzeczypospolitej. Za jego kontynuatora uważany jest Order Odrodzenia Polski. Po różnorakich perypetiach Order św. Stanisława restytuowano w 1997 roku, kiedy to 27 stycznia (prawie dokładnie 16 lat temu) Sąd Wojewódzki w Warszawie zarejestrował Stowarzyszenie Dam i Kawalerów Orderu Świętego Stanisława. Order przyznaje Wielka Narodowa Kapituła za szczególne zasługi w działalności społecznej i dobroczynnej. Jej siedzibą są warszawskie Łazienki Królewskie, miejsce, gdzie order został ustanowiony. Wielkim Mistrzem Orderu jest prof. dr hab. Marek Kwiatkowski akceptowany przez Jego Eminencję śp. Księdza Kardynała Józefa Glempa. Terenowym oddziałem jest komandoria a jedną z kilku w Polsce jest Komandoria Zagłębiowska z siedzibą w Będzinie. Jej założycielem i Komandorem jest Henryk Bebak. Ta Komandoria kolejny już raz gościła w Bolesławiu. A tym razem było tak... Po zakończeniu Walnego Zgromadzenia jej władze, członkowie i goście wraz z orkiestrą przeszli z parku do kościoła. Przed kościołem powitały ich miejscowe poczty sztandarowe. W kościele, przed ołtarzem, czekał już na chrzest ich sztandar. Do mszy świętej koncelebrowanej wyszli Dziekan Dekanatu Sławkowskiego Proboszcz Parafii Bolesław ks. Sylwester Kulka, który przewodniczył mszy, i gościnnie emeryt z Domu św. Józefa w Będzinie ks. Stefan Walusiński. Po wstępnej części rozpoczęła się liturgia słowa. Bezpośrednio po odczytaniu fragmentu Ewangelii mówiącej o tym, jak Jezus wysłał uczniów do miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał i powiedział do nich: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie «Pokój temu domowi»” — dając do zrozumienia, że należy zaufać człowiekowi już z góry — nastąpiło poświęcenie sztandaru, którego dokonał ks. Sylwester. Po tej uroczystej ceremonii homilię wygłosił ksiądz Senior. Oprawę muzyczną, Strona 8 uzupełniając się, zapewnili: Orkiestra Policyjna z Katowic, której dowódcą i _ kierownikiem artystycznym jest mł. asp. Waldemar Skotarski, a dyrygentem mł. asp. Andrzej Kuczkowski oraz kościelny organista Łukasz Kalarus. Uroczystość zgromadziła około 60 osób — gości z ramienia Komandorii Zagłębiowskiej i Stowarzyszenia Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława. Wśród nich znalazł się, poniekąd w roli gospodarza, Kawaler Orderu św. Stanisława z Krzykawy, Józef Liszka. Swoją obecnością uświetnili tę uroczystość miejscowi notable: Dyrektor Techniczny Zakładów Górniczo- Hutniczych „Bolesław” mgr inż. Andrzej Trepka, Naczelny Inżynier Huty mgr inż. Leszek Stencel, Naczelny Inżynier Gómiczy mgr inż. Paweł Grzebinoga i Przewodniczący Rady Gminy Mirosław Wójcik. Obecne były poczty sztandarowe wystawione przez: Ochotnicze Straże Pożarne z Bolesławia, Krzykawy, Lasek i Podlipia oraz NSZZ „Solidarność? , MNSZZ „Górników, NSZZ „Solidarniść 80” i ZZ „Kadra” — te ostatnie z Zakładów Górniczo-Hutniczych _„Bolesław”. Sztandary zajmowały miejsce w nawie głównej kościoła, ustawione „„gęsiego” jeden za drugim. Swoje historyczne, górnicze, będące na parafialnym stanie sztandary, przed ołtarz wystawili również tutejsi górnicy w mundurach galowych. Obydwa stały przed prezbiterium po zachodniej stronie nawy głównej kościoła. W uroczystościach uczestniczyła nieliczna grupa miejscowych parafian. Nowy sztandar Komandorii Zagłębiowskiej ufundowany został przez wiele osób, a wśród nich: Henryka Bebaka, Mieczysława i Martina Lewandowskich, Henryka Serwecińskiego, Emila Bystrowskiego, Marka Durlika Sułkowskiego, Andrzeja Lazara i Edwarda Ostrowskiego. Awers sztandaru przedstawia herb orderu i napis „Komandoria Zagłębiowska (od góry) w Będzinie (od dołu)”. Rewers przedstawia św. Stanisława. Nad nim umieszczono napis: „Święty Stanisławie Patronie Ładu Moralnego”, a pod nim: „Módl się za nami”. Poświęcony sztandar ucałowali najpierw celebrans główny, a później pozostałe osobistości. Po poświęceniu komandorowi Henrykowi Bebakowi przekazał go Mieczysław Ryszard Lewandowski. Komandor zaprezentował sztandar zgromadzonym w kościele, pokazując obydwie jego strony. Po prezentacji sztandar trafił do rąk pocztu sztandarowego, który stanowili: Janusz Aleksandrowicz, Czesław Banaś i Stanisław Góra. Poczet do końca uczestniczył we mszy świętej, stojąc po wschodniej stronie nawy głównej kościoła, przed prezbiterium. Proboszcz przed poświęceniem powiedział: Chcemy być w zgodzie z nauką Kościoła, który mówi, że sztandary i chorągwie są oznaką Korzenie =P z i wspólnoty. lch poświęcenie dotyczy przede wszystkim ludzi, których łączą sprawy wspólnego celu lub ideału. Mogą być poświęcane sztandary i chorągwie tylko takich stowarzyszeń, których założenia nie są sprzeczne z nauką i celami Kościoła. Ponieważ takimi są także cele i założenia Komandorii Zagłębiowskiej Stowarzyszenia Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława, z największą radością teraz poświęcimy ten oto sztandar... Bezpośrednio po ceremonii poświęcenia kazanie wygłosił ks. Stefan Walusiński. Kazanie warto przytoczyć w całość, gdyż o ważnych zarówno dla Bolesławia jak i komandorii sprawach traktuje. Kaznodzieja mówił: Jestem wzruszony, że ksiądz proboszcz miejscowy, Sylwester Kulka, słynny z tego, że bardzo lubi uroczystości patriotyczne, jak również uroczystości artystyczne, bo jutro będzie występował tutaj z kolędami pan Połomski, zaprosił mnie, kapłana na emeryturze, z Będzina, żebym przy tym uroczystym poświęceniu powiedział Słowo Boże. Ukochani... Najpierw przenieśmy się myślą do tego strasznego dnia 11 kwietnia 1079 roku, bo w swoim dramacie o św. Stanisławie ię chwilę męczeństwa waszego patrona nazywa młody Karol Wojtyła bierzmowaniem narodu polskiego. Wszak chrześcijaństwo zaledwie 100 lat zakorzeniało się wtedy w plemieniu Polaków. I jak mówi papież: trzeba było tej chwili, trzeba było tego bierzmowania, które stało się nasieniem wielu wspaniałych polskich świętych. Myślał król — pokażę swoją władzę, pokażę, że również biskup musi mnie słuchać. Oczywiście nie wchodzimy tutaj w debatę historyków, którzy interpretują tajemnicze słowa Galla Anonima na różny sposób. Wiemy jednak, że tak jak napisaliście na swoim pięknym sztandarze, biskup dbał o ład moralny. O to, żeby poddani bardziej słuchali Boga aniżeli ludzi, aniżeli samowoli królewskiej. Przypuszczają historycy, że świetnie zapowiadający się Bolesław Śmiały jako król dziedziczył po matce Rusince chorobę, która przejawiała się w gwałtownych odruchach. Taka jest Strona 9 między innymi jedna z hipotez. Ale pozostawmy te debaty historykom. Faktem jest, że młody jeszcze stosunkowo biskup Stanisław (bo gdy został biskupem, miał 41 lat), gdy przyszło męczeństwo, zginął w wieku 49 lat, a dokonało się to na Skałce. Jaki to był wstrząs dla mieszkańców ziemi polskiej, świadczy chociażby to, że uklękły przed nim na kolana następne pokolenia. Jego trumna stała się znakiem jedności w okresie rozbicia dzielnicowego. Tym, czym Częstochowa stała się w XIV wieku, tym Wawel — katedra wawelska z trumną św. Stanisława — była dla Polaków w rozbiciu dzielnicowym. Bo przecież późniejsze łączenie dzielnic, tak bardzo ciężkie, tak bardzo bohaterskie, prowadzone przez Władysława Łokietka, dokonywało się mocą tej ustawicznej wędrówki wszystkich pokoleń do trumny Św. Stanisława biskupa męczennika na Wawel. Jan Paweł II napisał: św. Stanisław przez swoją przelaną krew dokonał w rodzącym się państwie polskim umocnienia wiary. I ukochani... Tak się stało, że 700 lat od śmierci męczeńskiej Św. Stanisława, pisał papież Pius XII: św. Stanisław jest chwałą męczenników, jest jednym z głównych patronów waszej Ojczyzny. On uświęcił początki chrześcijaństwa waszej wiary. A w dni, gdy żegnamy prymasa Glempa, przypomnijmy jego słowa, które powiedział: w bolesnym konflikcie między biskupem a królem nie chodziło o władzę nad duszami, ale o sposób sprawowania władzy przez króla. Jest pewne, że biskupowi zależało na tym, żeby król rządził z mądrością i łagodnością. Ukochani... Nie będę przedłużał, bo niektórzy z was są bardzo skąpo ubrani i kościół jest chłodny, więc powiem w skrócie, co by chciał dzisiaj ten Święty wasz patron powiedzieć wam w teraźniejszej sytuacji naszej Ojczyzny. Gdy patrzę na ten sztandar, przypominają mi się słowa: „Pod sztandarem Twym stajemy, o najświętsza nasza Pani, o święty Stanisławie. Służyć wiernie ślubujemy, serca nasze niosąc w darze”. Trzeba w dziedzinie wiary, w dziedzinie miłości do Ojczyzny na nowo uczynić i wiarę, kochani, i patriotyzm. Myśląc o tym, dlaczego wybraliście ten piękny kościół na swoje spotkania, myślę również, że ten ołtarz — prawie lak jak mariacki (no, oczywiście zachowując proporcje, bo tam to jest arcydzieło klasy światowej), a właściwie jego twórca, Paweł Turbas, słynny rzeźbiarz olkuski, patrzący na was dzisiaj z nieba, może być dumny, że przed tym ołtarzem, który jest ołtarzem wiktorii wiedeńskiej, stoicie. Bo można nazwać kościół bolesławski sanktuarium wiedeńskiej wiktorii. Nigdzie piękniej nie przedstawiono polskiego króla Jana III Sobieskiego i polskiej husarii jak w tym, jakże bogatym ołtarzu, który jest Korzenie najwybitniejszym dziełem kunsztu znakomitego ywy Szy! g rzeźbiarza Pawła Turbasa. Dlatego, co by nam dzisiaj powiedział św. Stanisław? Przede wszystkim niech w nas widoczny będzie blask wiary, o której pięknie w swojej encyklice napisał Jan Paweł II. Mówił o tym, jak w dzisiejszych czasach, w tym roku wiary umacniać i rozszerzać wiarę, i powiedział: ukochani, nie siłą, nie kłótnią, bo na drodze emocji my wiemy, że i na tej ziemi dokonał się bolesny podział. Kiedy pewna staruszka mówiła mi tutaj, że ona by chętnie wróciła do kościoła swojego dzieciństwa, do kościoła rzymsko-katolickiego, ale rodzina wywiera fanatyczny nacisk, żeby pozostać poza kościołem, ja jej powiedziałem: pamiętoj, że tam, gdzie chodzi o sprawy zbawienia, musisz do końca swoich dni szukać prawdy, odpowiadać sobie na pytanie, gdzie jest prawdziwy kościół, gdzie jest fundament tego kościoła. Ojciec Święty przecież jest nie z woli ludzkiej, ale z woli Jezusa Chrystusa został ustanowiony. Na to sobie musisz odpowiedzieć. Ale kochani mamy pełny szacunek dla sumienia ludzkiego, dla ludzkich poglądów, bo do tego wzywał nas Ojciec Święty, który zapytany przez dziennikarza o to, po co dziś potrzebna jest wiara, odpowiedział tak: wiara jest po to żeby człowiek żył w prawdzie, żeby człowiek jaśniał prawdą, żeby realizował podstawowe dobro swojej osoby. A dobro osoby ludzkiej to jest działanie wolne i rozumne. Dlatego mówił papież dziennikarzowi: Polska w 1414 roku na soborze w Konstancji ustami Pawła Włodkowica powiedziała, że nikomu nie wolno zmuszać do wiary — chodziło wtedy o działanie Krzyżaków w krajach nadbałtyckich. Nie wolno zmuszać. A więc, jak należy rozumieć słowa Jezusa, który w przypowieści o zaproszonych na gody powiedział do swoich sług: wyjdźcie na płotki i zmuszajcie do wejścia, żeby mój dom był napełniony. Zmuszajcie do wejścia, ale, moi kochani, swoją gorliwością, swoim przykładem, żadną przemocą — bo wiarę można wyznawać tylko w sposób rozumny i wolny, bo wiedy wiara rzeczywiście jaśnieje blaskiem prawdy. I to by chciał nam dzisiaj powiedzieć św. Stanisław. Niech wiara wasza będzie żywa. I jaką drugą rzecz by nam powiedział? Pewnie by powiedział, że wy, ukochani komandorzy tego pięknego sziandaru, zgromadzeni pod sztandarem Św. Stanisława, jesteście solą ziemi i światłem świata. Dlaczego Pan Jezus nie powiedział nam: stawajcie się solą ziemi, ale jesteście solą ziemi, dlaczego nie powiedział: stawajcie się światłem, ale jesteście światłem? Dlatego że nty, kochani, jesteśmy światłem pochodzącym od niego, jesteśmy światłem odbitym. Mamy nosić w sobie jego miłość, jego cichość, jego pokorę. Wiara jest trudna i dlatego tak ją Chrystus podziwiał. Powiedział do niewiasty kananejskiej, którą poddał przecie próbie a ona pokornie powiedziała: nawet szczenięta żywią się tym, co spadnie ze stołu Pana. I Pan Jezus, widząc jej pokorę, Strona 10 rzekł: wiara twoja uzdrowiła ciebie, niech ci się stanie, jak chcesz. Bylebym się tylko jego szat dotknęła — tak mówiła. Kochani... Wiara była trudna i dla apostołów, bo nawet w chwili wniebowstąpienia podchodzili do Jezusa, nie dowierzali. Czy to jest ten sam ich Mistrz, który wisiał na krzyżu? Ale przecież dla tej wiary oddali swoje życie. A wzorem wiary jest ta nasza ukochana Pani, która wiodła do wiktorii wiedeńskiej Jana III Sobieskiego. Ona w ciemno Bogu zawierzyła, mówiąc: Oto ja, służebnica pańska. I trzeba nam dzisiaj powtórzyć przy tym sztandarze: oto my, słudzy Twoi, jesteśmy, słudzy wiary dla ocalenia naszej ukochanej Ojczyzny, bo wiara naszą ojczyznę tutaj kształtowała. Gdy hrabia Romiszewski w XVIII wieku, kawaler Orderu św. Stanisława, i jego zięć Ignacy Moszyński starali się o założenie tej parafii w Bolesławiu przy końcu XVIII wieku, to z dumą pisali do biskupa Feliksa Turskiego: my jesteśnty kawalerami orderu św. Stanisława — wiedząc, że to bardzo przemówi do biskupa krakowskiego. I dzisiaj, drogie Panie i drodzy Panowie Orderu Św. Stanisława, niech waszym zadaniem będzie to, żeby stawać się Światłem wiary i solą dla innych. Tak pięknie napisał swoją modlitwę do Jezusa Tuwim, którego pieśń ,„Jeszcze się kiedyś rozsmucę, jeszcze do Ciebie powrócę, Chrystusie ”. Śpiewamy w naszych kościołach. "Daj nam uprzątnąć dom ojczysty tak z naszych zgliszcz i ruin święty, jak z grzechów naszych, win przeklętych. Niech będzie biedny, ale czysty nasz dom z cmentarza podźwignięty. Ziemi, gdy z martwych się obudzi i brzask wolności ją osłodzi, daj rządy mądrych dobrych ludzi. Mocnych w dobroci i mądrości”. I to niech będzie dzisiaj naszą prośbą. Daj rządy dobrych, mądrych ludzi, mocnych w dobroci i mądrości. Muszę wam się przyznać, że bardzo boleśnie przeżyłem wiadomość, że dwóch radnych będzińskich odeszło z ugrupowania chrześcijańskiego do ruchu człowieka, który wywodzi się gdzieś tam z ziemi biłgorajskiej.j Bo myślę sobie, jak można w dzisiejszych czasach przeżywać tak wielkie zaciemnienie umysłu, jak można popierać półcienmne elementy w naszej Ojczyźnie. Myślę, że przyjdzie otrzeźwienie, ale my o to otrzeźwienie módlmy się. Módlmy się za naszą Ojczyznę, módlmy się za nasz Naród, żeby dziedzictwo św. Stanisława w nas wzrastało. Zakończmy tymi pięknymi słowami: „Błękitne rozwińmy sztandary. Czas strząsnąć zwątpienia już pleśń. Niech w sercach zagorze znicz wiary, i gromka niech ozwie się pieśń. Spod znaków Maryi rycerski my huf błogosław nam, Chryste, na bój”. Niech wam na ten bój o wolność, o patriotyzm, poszanowanie świętego krzyża w naszej Ojczyźnie, Korzenie niech wam błogosławi pod tym sztandarem Bóg Wszechmogący. Amen. Proboszcz na zakończenie uroczystości ponownie zabrał głos. Pragnę wyrazić moją największą radość, że nasza boleslawska świątynia staje się poniekąd waszym domem, bo myślę, że tak tutaj możecie się LĄ czuć. Jest ona zawsze dla was otwarta. Myślę również, że to powiedzenie „do trzech razy sztuka” się nie spełni, bo przecież już po raz trzeci jesteśmy otwarci. I także każdy następny raz, każdą następną obecność będziemy gotowi przeżywać razem z wami w tej świątyni. Choć pewnie to nie jest wyłączność, ta nasza świątynia, bo są też inne. Ale bardzo dziękujemy za wybór tej świątyni, naszej wspólnoty. Dziękujemy za to, że mogliśmy wspólnie te wszystkie uroczystości przeżywać. Myślę, że i dla nas, dla naszej wspólnoty, są one potrzebne i ważne, byśmy lepiej poznawali historię, byśmy też, przyglądając się wam, waszemu zakonowi, sami stawali się gorliwsi. Pragnę podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do uświetnienia tej pięknej uroczystości. Gorące podziękowania składam księdzu Stefanowi Walusińskiemu nie tylko za obecność, ale także i za to dzisiejsze Słowo Boże. Nie mogłem mu nie polecić tego kazania, bo wiem doskonale, i pewnie dał tego dowód, że jest wybitnym znawcą historii. Ale chcę powiedzieć, że jest kimś więcej. On tę historię nie tylko zna, ale on tę historię kocha. Można było dostrzec to w dzisiejszym Słowie Bożym, a przecież on mógłby mówić jeszcze wiele. Za to jego Słowo Boże, za to zaangażowanie, gorące Bóg zapłać w imieniu nas wszystkich. Wszystkim niech będzie gorące Bóg zapłać. Niech Bóg błogosławi trud, zaangażowanie, modlitwę. 1] na koniec przyjmijmy Boże Błogosławieństwo, które niech będzie posłaniem w ten świat: „by byli solą ziemi i światłością świata”. Strona 11 Po zakończonej mszy świętej uformował się pochód i uczestnicy uroczystości udali się z powrotem do bolesławskiego dworku. Na czele orszaku maszerowała orkiestra a za nią szedł poczet z nowopoświęconym sztandarem Komandorii Zagłębiowskiej prowadząc za sobą z kolei miejscowe sztandary. Za nimi podążali gospodarze, goście i tutejsi mieszkańcy. W parku nastąpiło rozwiązanie pochodu a goście zostali zaproszeni na obiad. IV. Nadanie Orderu Komandoria Zagłębiowska kolejny raz w Bolesławiu 9 kwietnia 2016 roku bolesławianie mieli możliwość uczestniczyć we mszy świętej zamówionej przez Komandorię Zagłębiowską Orderu Świętego Stanisława i odprawionej w tutejszym kościele. Goście ze sztandarami, prowadzeni przez górniczą orkiestrę ZGH „Bolesław”, przeszli ulicą Główną z bolesławskiego dworku, gdzie wcześniej miało miejsce walne zebranie stowarzyszenia, do kościoła. Msza rozpoczęła się przy dźwiękach fanfar o godzinie 12:00 odsłonięciem obrazu Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Głównym celebransem był miejscowy proboszcz i dziekan dekanatu sławkowskiego ks. Sylwester Kulka a towarzyszył mu proboszcz Krzykawki ks. Jan Światowiec. Oprawę muzyczną uroczystej mszy zapewniła wspomniana wyżej orkiestra prowadzona przez kapelmistrza Jerzego Sojkę oraz uzupełniająco na kościelnych organach grał pan Łukasz Kalarus. Ww słowie wstępnym bolesławski proboszcz przywitał zgromadzonych wymieniając towarzyszące Korzenie stowarzyszeniu organizacje i osobistości w kolejności: Kawalerów i Damy Orderu św. Stanisława — Komandorię Zagłębiowską ze sztandarem, Bractwo Rycerskie Zamku Będzin, Harcerski Hufiec Ziemi Będzińskiej ze sztandarem, Forum Polonii Austriackiej, gości z Wiednia, władze samorządowe na czele z Wójtem Gminy Bolesław, Policję i pozostałych zebranych. Zatrzymując się przy gościach z Austrii wskazał na króla Jana III Sobieskiego klęczącego w ołtarzu głównym, jako postać łączącą Austrię z Polską. Warto było w tym miejscu dodać, że przed 333 laty polski król przybył z odsieczą pod Wiedeń ratując Europę przed nacierającymi wojskami sułtana Mehmeda IV, a w ołtarzu uwieczniono go, jak przed tronem Matki Bożej składa trofea zdobyte w czasie bitwy. W kazaniu natomiast gospodarz parafii wspomniał pierwsze i kolejne spotkania Dam i Kawalerów Orderu Świętego Stanisława w bolesławskim kościele. Przypomniał, że to pierwsze miało miejsce sześć lat temu, podobnie jak obecne, w setnym dniu roku i w nieco ponad godzinę po katastrofie smoleńskiej. To ono z tej racji będzie zapisane w historii tak Bolesławia jak i stowarzyszenia i jakby dodatkowo przypieczętowane tą tragedią narodową. Wyraził także nadzieję, że wspólne spotkania pozostaną już tradycją zarówno w dziejach komandorii jak i parafii. W dalszej części nawiązał do czytań mszalnych a przede wszystkim skupił się na pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich (Dz 6, 1-7), gdzie napisano, że dwunastu uczniów, zebrawszy wszystkich pozostałych, powiedziało do nich: „Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbali słowo Boże, a obsługiwali stoły. Upatrzcież zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości. Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa”. Dał tym samym do zrozumienia, że wiele organizacji i stowarzyszeń działających z ramienia Kościoła Powszechnego jest powołanych do prowadzenia akcji charytatywnych i, że najbardziej znanym wśród nich jest Caritas. Nie omieszkał także wspomnieć o wielkiej roli jaką w niesieniu pomocy potrzebującym pełni Stowarzyszenie Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława, za którego żyjących i zmarłych już członków kapłani Sc ię ofiarę mszy świętej. ej ZAM Strona 12 Na zakończenie kościelnych uroczystości obaj księża zostali uhonorowani medalem pamiątkowym wybitym z okazji 250-lecia ustanowienia Orderu św. Stanisława a następnie zebrani, również z orkiestrą, przemaszerowali z powrotem do dworku. Tam miała miejsce kolejna ważna uroczystość a mianowicie, przyjęcie do grona członków stowarzyszenia Barbary Rzońcy, dyrektora Centrum Kultury w Bolesławiu, która udekorowana została Krzyżem Komandorskim III kl. Orderu św. Stanisława. Nobilitacji dokonał komandor Henryk hr. N. Bebak w asyście J. E. W. Mistrza NOBILITY CROSS E. Bystrowskiegoij. E. W. Kanclerza NOBILITY CROSS H. Serwecińskiego. Od chwili obecnej Gmina Bolesław szczyci się już dwoma żyjącymi osobami odznaczonymi Orderem św. Stanisława a są nimi: Józef Liszka i Barbara Rzońca. Zaznaczyć przy tym należy, że posiadanie ustanowionego przez Króla Stanisława Augusta Poniatowskiego Orderu św. Stanisława nie jest formą jakieś nagrody za zasługi, lecz sygnałem zachęty do podejmowania szczytnych zadań w służbie narodu, ludzkości, oraz poszczególnego człowieka będącego w potrzebie. Po tej promocji wyróżniono jeszcze ważne osobistości przybyłe na walne zebranie stowarzyszenia a wśród nich: buławą hetmańską przewodniczącą Forum Polonii Austriackiej w Wiedniu, Teresę Kopeć; wspaniałym kryształowym pucharem z wygrawerowanym jej wizerunkiem, Urszulę Rojek, śpiewaczkę operową i musicalową koncertującą na największych scenach Europy i Ameryki oraz kilka innych osób medalami 250-lecia ustanowienia orderu. Wspomnieć należy, że pani Urszula zaśpiewała solo i a' cappella, w prezencie dla zebranych, swoją popisową partię z operetki „Księżniczka czardasza”, za co otrzymała gromkie brawa. Okolicznościowe wystąpienie na temat historii Bolesławia miał także Józef Liszka. Na twarzach zebranych widoczne było zainteresowanie tym, o czym mówił. Wśród gości dało się także zauważyć zachwyt jaki w rozmowach między sobą wyrażali dla piękna tutejszego kościoła. Niektórzy goście zachwycali się również zaprezentowanym repertuarem górniczej Korzenie _ Komandoria orkiestry, a przewodnicząca FPA wyraziła nawet chęć zaproszenia jej do Wiednia. Spotkanie w dworku zakończyło się sesja zdjęciową i nieco spóźnionym obiadem. V. 20-lecie Komandorii W dniach 22 i 23 kwietnia 2017 roku Zagłębiowska Stowarzyszenie Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława świętowała 20-lecie istnienia — tak zwany porcelanowy jubileusz. / Dwadzieścia lat za nimi! Czy dużo to, czy mało? Mając na uwadze perypetie jakich los nie szczędził Komandorii Zagłębiowskiej to oczywiście sporo, ale z drugiej strony... Dwudziestolatek, dwudziestolatka to młodzieniaszkowie przecież. Order liczy sobie, ni mniej, ni więcej tylko 252 lata. I chociaż wraz z powstaniem III RP po roku 1990 kwestia zarządzania orderem pozostaje problematyczna to jednak nie umniejsza to jego roli w kraju i społeczeństwie. Ileż to wspaniałych postaci zostało nim uhonorowanych w historii? Trudno byłoby wymienić tutaj chociażby tylko tych najznamienitszych. Dwudniowe obchody jubileuszowe zainaugurowała część artystyczna. W ramach tej części, na scenie Pałacu Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej, w sobotę 22 kwietnia wystąpił najpierw sławny duet skrzypcowy „Queens of Violins* z Bydgoszczy, a duet ten tworzą panie: Anita Tubaja-Sobków i Karolina Wróbel- Kszysztoforska. Na skrzypcach elektrycznych artystki wykonały między innymi utwory Vivaldiego, Mozarta i Bacha. Później gości bawił big band pod nazwą „Sojka Band”. Ta znana w regionie orkiestra rozrywkowa wykonała wiele standardów muzyki jazzowej i tanecznej. Oba występy zostały nagrodzone gromkimi brawami. W czasie tej artystycznej części znalazło się także miejsce na wyróżnienie i uhonorowanie instytucji i osób wspierających Stowarzyszenie Dam i Kawalerów. Statuetki i okolicznościowe pisma-podziękowania wręczał komandor pan Henryk hr. Bebak. Rozpoczęcie uroczystości kościelnych nastąpiło w niedzielę 23 kwietnia o godzinie 10:00 w kościele p. w. Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny i św. Michała Archanioła w Bolesławiu mszą świętą koncelebrowaną. Wprowadzono sztandary Komandorii Zagłębiowskiejj ZHP — Hufca Ziemi Będzińskiej, Ochotniczej Straży Pożarnej z Podlipia oraz dwa historyczne, górnicze sztandary: pierwszy górników Tłukienki i Krążka oraz drugi kopalni .„Bolesław”. Strona 13 W procesji do ołtarza wyszli księża: celebrans główny, ks. dr Mariusz Karaś — Kanclerz Kurii Diecezjalnej w Sosnowcu w towarzystwie ks. Tomasza Zmarzłego — sekretarza _ Diecezjalnej Komisji ds. Budowy i Konserwacji Kościołów oraz ks. Sylwestra Kulki — Dziekana Dekanatu Sławkowskiego i miejscowego Proboszcza zarazem. Oprawę muzyczną zapewniały na przemian: kościelne organy, na których grał Marek Dzięgiel oraz orkiestra dęta ZGH „Bolesław” z kapelmistrzem Jerzym Sojką na czele. Wydaje się, że najlepszym opisem tej uroczystej koncelebry będą słowa i modlitwy wypowiedziane przez sprawujących ją kapłanów, dlatego przytaczamy je bez (z wyjątkiem kazania) specjalnych skrótów. Proboszcz — powitanie Tak się pięknie składa, że naszą przyjaźń z Kawalerami i Damami Orderu św. Stanisława jakoś przedziwnie wyznaczają _ kwietniowe daty. Pierwsze nasze spotkanie odbyło się 10-tego kwietnia, siedem lat temu — to jest data, która nam wszystkim zapadnie w pamięci na zawsze. Można powiedzieć, że jako pierwsi w tej świątyni składaliśmy wówczas ofiarę eucharystyczną w intencji ofiar katastrofy smoleńskiej. Myślę, że ta i kolejne daty jakoś szczególnie nas łączą. Bo były następne: poświęcenie kopii miecza, poświęcenie sztandaru aż po tę dzisiejszą kwietniową, kiedy to po raz kolejny gromadzimy się w naszej świątyni, by tym razem uroczyście poświęcić pamiątkową tablicę — tablicę XX- lecia istnienia Komandorii Zagłębiowskiej, ale także tablicę, która upamiętnia rocznicę Odsieczy Wiedeńskiej. Pragnę gorąco powitać w naszej wspólnocie parafialnej księdza kanclerza Mariusza Karasia, który przewodniczy tej eucharystii i wygłosi słowo boże. Gorąco witam także księdza Tomasza Zmarzłego, który jest opiekunem, można powiedzieć mecenasem sztuki w naszej diecezji. Gorąco witam Damy i Kawalerów Orderu św. Stanisława. Chciałbym, abyście czuli się w tej naszej świątyni zawsze jak w domu. Otwieramy drzwi dla was i cieszymy się niezmiernie waszą obecnością. Witam fundatorów tej tablicy, którą dzisiaj poświęcimy. Witam władze samorządowe naszej gminy z wójtem Krzysztofem Dudzińskim na czele. Witam wszystkie poczty sztandarowe i wszystkich obecnych na tej eucharystii. Wszystkich zapraszam, aby włączyli się w tę wspólną modlitwę w to święto, jakie dziś obchodzimy w kościele — święto Bożego Miłosierdzia. Fragmenty wyjęte z kazania wygłoszonego przez ks. dra Mariusza Karasi Korzenie „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Czcigodni bracia w kapłaństwie, szanowny panie wójcie, drodzy, drogie damy i kawalerowie orderu św. Stanisława, drodzy górnicy, strażacy, przedstawiciele młodzieży, umiłowani w Chrystusie Panu drodzy bracia, drogie siostry. Gromadzimy się dziś tu w tej starej pięknej świątyni by miłosierdziu Boga polecać nasze intencje — sprawy, z którymi przyszliśmy się tu modlić, sprawy, z którymi borykamy się na co dzień. Dziś w sposób szczególny pragniemy przyzywać Bożego Miłosierdzia dla nas i dla całego świata. Także dziś w tej parafialnej świątyni zostanie poświęcona tablica upamiętniająca XX-lecie istnienia Komandorii Zagłębiowskiej, Stowarzyszenia Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława w Będzinie, ale także kolejną rocznicę Odsieczy Wiedeńskiej. W 1683 roku wojska polsko-austriacko- niemieckie pod dowództwem polskiego króla Jana III Sobieskiego rozgromiły oblegającą Wiedeń armię Imperium Osmańskiego. Przed tą bitwą Turcja była pierwszym bądź drugim po Francji mocarstwem na świecie — poważnie zagrażała chrześcijańskim państwom ówczesnej Europy. W 1683 roku turecka potęga załamała się, a chrześcijańska Europa dzięki temu zwycięstwu pod Wiedniem pozbyła się, dziś powiemy z całą pewnością, że na kilka wieków zagrożenia od Wschodu. Dziś jesteśmy jednak świadkami, kiedy różne potęgi społeczne i religijne w inny już sposób ogarniają swym wpływem coraz większe obszary europejskiego kontynentu. Dziś widzimy — i to jest chyba najsmutniejsze — jak czasami w imię źle pojmowanej tolerancji rezygnuje się z własnej chrześcijańskiej tożsamości _— wartości, które kształtowały i kształtują nasze życie, naszą historię. A wszystko to czasami w imię tak zwanej politycznej poprawności. Wobec takich procesów nie możemy być obojętni. Dlatego trzeba upamiętniać takie wydarzenie jak to z 1663 roku spod Wiednia. Dlatego drogi bracie i droga siostro trzeba modlić się za ruchy, stowarzyszenia, wspólnoty — również za taką jak Komandoria Orderu św. Stanisława — które nie wstydzą się chrześcijańskich korzeni, do chrześcijańskich wartości się przyznają i je krzewią tam, gdzie często to co chrześcijańskie już wypleniono, usunięto lub zapomniano. Dziś cały świat potrzebuje Bożego Miłosierdzia i ten uwikłany w barbarzyńskie, terrorystyczne zamachy, ale i ten który od jedynego Boga się oddala, sprzedaje go zapominając o swoich chrześcijańskich korzeniach” — tyle cytat. W dalszej części homilii ksiądz doktor szeroko naświetlił tematykę związaną z dzisiejszym świętem — Świętem Miłosierdzia Bożego. Wspomniał o znakach związanych z tym świętem to jest o obrazie namalowanym przez prof. Eugeniusza Kazimirowskiego oraz modlitwach: Koronce do Bożego Miłosierdzia, specjalnej litanii i nowennie. Mówił o siostrze św. Faustynie oraz o św. Janie Pawle II. Swoje wystąpienie Strona 14 zakończył aktem zawierzenia wypowiedzianym przez naszego polskiego papieża w 2002 roku w Łagiewnikach. Proboszcz — podziękowania Dziękuję księdzu Mariuszowi za sprawowaną eucharystię i wygłoszone Słowo Boże. Gorące podziękowania składam na ręce księdza Tomasza, który jest odpowiedzialny w naszej diecezji za dzieła sztuki i za wszystkie poczynania z tym związane Na samym początku, ponieważ jestem dłużnikiem orkiestry, pragnę szczególnie gorąco teraz podziękować jej za przepiękną grę, piękną muzykę, która zawsze ubogaca nasze uroczystości. Bardzo gorąco pragnę podziękować władzom naszej gminy, na czele z wójtem Krzysztofem Dudzińskim, za udział w tej uroczystości. Dziękuję wszystkim pocztom _ sztandarowym, _ strażakom, harcerzom. Nie są to co prawda nasi harcerze, bo pochodzą z będzińskiej chorągwi, ale to jest wielka nadzieja i cieszymy się, że oni są wśród nas obecni. Może kiedyś i nasi, bolesławscy dołączą... Bardzo gorąco dziękuję również górnikom, którzy mocno natrudzili się, aby wynieść i zaprezentować największe nasze górnicze sztandary. Mam nadzieję, że tym razem już nikogo nie pominąłem. Podziękowania dla dam i kawalerów Orderu św. Stanisława zostawiłem na sam koniec specjalnie, bo też nasza wdzięczność dla nich jest olbrzymiała. Dziękuję za to, że tak jak przed laty, i dzisiaj zechcieli wspólnie z nami tutaj się modlić. Dziękuję za wszystkie dotychczasowe spotkania, które miały miejsce w tej świątyni, i te dramatyczne, i te bardziej radosne. Na koniec chciałbym tylko powiedzieć, że wmurowanie tablicy w kościele to jest taki element związania się na trwale. Ta tablica jest i niech pozostanie szczególnym symbolem naszej przyjaźni — jej się tak po prostu usunąć już nie da. Bardzo gorąco dziękuję Komandorii Zagłębiowskiej również za dar ołtarza, który jej przedstawiciele przynieśli w procesji. Są to: to przepiękny kielich, puszka i naczynia liturgiczne. Ostatnim akcentem tej wyjątkowej uroczystości było odsłonięcie i poświęcenie tablicy pamiątkowej zabudowanej na filarze przy ołtarzu Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Poświęcenia dokonał Kanclerz Kurii Diecezjalnej ks. dr Mariusz Karaś w obecności księży: ks. Sylwestra Kulki i ks. Tomasza Zmarzłego oraz licznie zgromadzonych wiernych, uczestniczących we mszy świętej. Korzenie Poświęcenie tablicy — modlitwa „Wspomożenie nasze w imieniu Pana... Módlmy się. Panie Boże, Miłosierny Ojcze, Ty chcesz abyśmy wspominali męstwo i odwagę naszych Rodaków, którzy w bitwie pod Wiedniem przelali krew za wolność, niepodległość, ale i w obronie wartości chrześcijańskich. Pobłogosław tę tablicę, która upamiętnia ofiarę ich życia, która upamiętnia służbę dla naszej Ojczyzny Komandorii Zagłębiowskiej Orderu św. Stanisława. Niech słowa wyryte w kamieniu utrwalą w pamięci ich bohaterstwo, ich wiarę a w przyszłości przypominają pokoleniom Polaków o cenie miłości Boga i Ojczyzny, o naszej odpowiedzialności za chrześcijaństwo i Kościół. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen”. Na pamięć Od: GRZYWY Po zakończeniu Mszy Świętej ks. proboszcz poprosił ' komandora Komandorii _ Zagłębiowskiej Henryka hr. Bebaka o poprowadzenie dalszej części spotkania. Przed ołtarz wystąpił komandor w towarzystwie Wielkiego Kanclerza Kapituły Krzyża Szlacheckiego J.E. Henryka Serwecińskiego i mec. Katarzyny Misiek — przewodniczącej Sądu Koleżeńskiego Komandorii Zagłębiowskiej. pz Strona 15 Komandor Henryk hr. Bebak nawiązując do sceny z ołtarza głównego, gdzie król Jan III Sobieski klęcząc przed tronem Maryi, w prawej ręce trzyma buławę — symbol władzy — przekazał jednocześnie kryształową buławę głównemu celebransowi. Na - buławie umieszczono napis: z jednej strony „Księdzu Kanclerzowi Diecezji Sosnowieckiej dr Mariusz Karaś”, a z drugiej — „Komandoria Zagłębiowska Orderu Św. Stanisława w Będzinie”. Na główce buławy natomiast uwidoczniono: z jednej strony — wizerunek orła piastowskiego, a z drugiej — Krzyż Orderu Św. Stanisława. Ksiądz kanclerz wydawał się być zaskoczony, ale ktoś z boku trochę humorystycznie rozładował sytuację podpowiadając żeby dar potraktował jako zadatek być może na „wspaniałą przyszłość”. Dziekanowi dekanatu sławkowskiego a zarazem proboszczowi bolesławskiej parafii, ks. Sylwestrowi Kulce komandor podziękował wręczając specjalnie na tę okoliczność wykonaną statuetkę z wizerunkiem św. Stanisława i zapewniając jednocześnie, że współpraca komandorii z tutejszą parafią na tym obecnym spotkaniu się nie kończy i, że komandoria ma już w planie kolejne spotkania. Podobną statuetką uhonorowany został ks. Po uroczystej eucharystii członkowie stowarzyszenia w pochodzie prowadzonym przez orkiestrę udali się do bolesławskiego dworku, gdzie mieści się Centrum Kultury im. Marii Płonowskiej, aby na uroczystej sesji omówić statutowe sprawy. Całość zakończył świąteczny obiad. Galeria zdjęć zawiera pozycje pochodzące z archiwum komandorii, z archiwum własnego, jak również z bogatego zbioru pana Grzegorza Jasicy. Relacje z uroczystości przygotował, i wystąpienia przemawiających spisał, Jan Ryszard Chojowski. Wydawca: Centrum Kultury im. Marii Płonowskiej w Bolesławiu Zespół redakcyjny: Jan Ryszard Chojowski, Tomasz Sawicki, Agnieszka Aniol, Barbara Rzońca Redakcja oświadcza, że za treść nadesłanych do druku artykułów odpowiedzialność ponosi autor. Korzenie Strona 16

SKMBT_C25318073112020.pdf

Bolesław, dnia 31.07.2018 r. Urząd Gminy Bolesław ul. Główna 58 32-329 Bolesław Sieć Obywatelska Watchdog Polska ul. Ursynowska 22/2 02 — 605 Warszawa Nasz znak: OR.1431.22.2018 W odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej z dnia 17.07.2018 r informuję, że: Ł Otrzymują: Centrum Kultury im. Marii Płonowskiej w Bolesławiu wydaje Samorządowy Miesięcznik Informacyjny „Bolesławskie Prezentacje” oraz Pismo Społeczno — Kulturalne „Korzenie” (dwumiesięcznik). Przesyłamy „Korzenie” w formacie pdf, natomiast „Bolesławskie Prezentacje” dostępne są w Internecie - http://www.gminaboleslaw.pl/centrum-kultury/boleslawskie- prezentacje/boleslawskie-prezentacje-2018 W/w wydawnictwa są zarejestrowane w międzynarodowym systemie informacji o wydawnictwach ciągłych i oznaczone symbolem: „Bolesławskie Prezentacje” ISSN 1507-885X — „Korzenie” ISSN 1429-0499 oraz wpisane do rejestru dzienników i czasopism w Sadzie Okręgowym w Katowicach pod poz. Pr. 1416 Urząd Gminy wydatkował środków na ogłoszenia, artykuły sponsorowane, materiały dedykowane w: — 2015 roku 5 367,84 zł, — 2016 roku — 4 114,17 zł, — 2017 roku—4 873,35 zł, — 2018 rok do dnia udzielenia informacji - 3 01,13 zł. SEKRE Z GMINY na ojos mgr rhaszyka mbka